Akcja pierwszej
części sagi pt. “Lew, Czarownica i Stara Szafa” rozpoczyna się
w wiejskim domu sędziwego Profesora, w którym znalazła schronienie
czwórka dzieci
z bombardowanego przez Niemców Londynu. Stary i tajemniczy dom jest
idealnym miejscem do zabawy, tym bardziej że zła pogoda nie sprzyja
wycieczkom po okolicy. Pewnego razu, podczas zabawy w chowanego
dziewczynka imieniem Łucja chowa się w starej szafie i ze
zdumieniem odkrywa, że stanowi ona przejście do innego, niezwykłego
świata. Wchodzi doń i wkrótce napotyka fauna imieniem Tumnus,
który zaprasza ją na podwieczorek. Łucja jako pierwsza dowiaduje
się że kraina, w której się właśnie znalazła nosi nazwę
Narnia. Rządzi nią zła Czarownica która sprawiła, że panuje tu
wieczna zima chociaż nigdy nie nadchodzi Boże Narodzenie. Tumnus
wyznaje ze skruchą że sam również pozostaje na usługach Białej
Czarownicy i właściwie powinien odprowadzić do niej dziewczynkę,
ale po krótkiej walce z samym sobą pozwala jej wrócić do
domu.
Pozostałe dzieci nie wierzą oczywiście ani jednemu
słowu Łucji. Dla nich dziewczynka była nieobecna zaledwie chwilę,
chociaż sama Łucja upiera się, że spędziła w Narnii kilka
godzin. Rodzeństwo bada szafę ale nie znajduje niczego niezwykłego
– ot, szafa jak szafa, tyle że duża. Dochodzą do wniosku, że
Łucja wszystko to sobie wymyśliła. Szczególnie okrutnie szydzi z
niej Edmund, doprowadzając dziewczynkę do łez rozpaczy.
Mija
kilka dni. Dzieci ponownie bawią się w chowanego. Łucja raz
jeszcze chowa się w szafie. Tym razem widzi to Edmund i wchodzi za
nią, aby ostatecznie zdemaskować jej kłamstwa. Jakie jest jednak
jego zdumienie, kiedy w środku nie tylko nie znajduje Łucji, ale
sam przenosi się do ośnieżonej Narnii. Spotyka tam samą Białą
Czarownicę, która w towarzystwie złośliwego karła przemierza
krainę w saniach zaprzęgniętych w renifery. Częstuje Edmunda
czarodziejskim ptasim mleczkiem i wypytuje, skąd pochodzi i jak się
tutaj znalazł. Szczególnie zainteresowana wydaje się faktem, iż
dzieci jest czwórka. Odsyła Edmunda do domu z poleceniem, aby
sprowadził do jej zamku pozostałą trójkę. Edmund godzi się
spełnić jej prośbę.
Po powrocie do domu Edmund wciąż
twierdzi, że to jedynie wymysł Łucji. Wreszcie przyznaje, że
istotnie był w jakiejś dziwnej krainie. Zdezorientowane dzieci nie
wiedzą, co robić. W końcu udają się po radę do Profesora. Mądry
staruszek mówi im że wydarzyć może się wszystko, byle tylko
dostatecznie mocno w to wierzyć.
Ostatecznie cała czwórka
postanawia udać się do Narnii razem. Po przejściu do magicznej
krainy spotykają parę sympatycznych bobrów. Dzieci dowiadują się
od nich że do Narnii powraca Lew Aslan, Władca Puszczy, aby
rozprawić się z Białą Czarownicą. Jednakże zgodnie ze
starożytnym proroctwem ostateczne zwycięstwo zapadnie dopiero
wtedy, gdy na poczwórnym tronie Narnii zasiądzie dwóch Synów
Adama i dwie Córy Ewy. Wszystko wskazuje na to, że chodzi o czwórkę
młodych wędrowców. Aslan czeka już na nich przy miejscu zwanym
Kamienny Stół. Bóbr ma tam ich zaprowadzić.
Edmund wymyka
się z chaty Bobra i udaje do Zamku Białej Czarownicy. Ta,
rozwśieczona że przybywa sam, traktuje go w sposób zimny i
okrutny. Edmund zaczyna zastanawiać się czy postąpił słusznie,
dając wiarę jej słowom. To już nie blada piękność,
któraczęstowała go ptasim mleczkiem. Wyciąga od niego informacje
o spotkaniu przy Kamiennym Stole, każe karłowi zakuć go w kajdany
i wyrusza do konfrontacji z Aslanem.
Tymczasem pozostałe dzieci
podążają za Bobrem do Kamiennego Stołu. Po drodze widzą
topniejący śnieg i pierwsze oznaki nadciągającej wiosny, Oznacza
to, że moc Czarownicy zaczyna słabnąć. Spotykają również św.
Mikołaja, który na dalszą drogę obdarza ich prezentami – Piotr
otrzymuje tarczę i miecz, Zuzanna łuk oraz róg, którym będzie
mogła wzywać pomocy a Łucja buteleczkę z magicznym eliksirem,
leczącym wszelkie rany.
Przy Kamiennym Stole, w otoczeniu świty
magicznych stworzeń, oczekuje już na nich sam Aslan. Wyjawia
dzieciom, że dzień rozprawy z Czarownicą jest już bliski. W
chwilę później przy Stole pojawia się ona sama i zgodnie ze
starożytnym prawem żada Edmunda, jako zdrajcy, dla siebie. W ten
sposób przepowiednia nie może się spełnić. Aslan nie godzi się
na to.Wybacza Edmundowi, pasuje Piotra na rycerza i odsyła go wraz
ze swoją armią do Zamku Króla, a sam udaje się do Czarownicy, by
ta wykonała na nim wyrok śmierci. Gdy triumfująca Czarownica
pozbawia Aslana życia, zwołuje armie potworów i pewna wygranej
rusza na armię Piotra. Nie wie jednak, że zgodnie z jeszcze
starożytniejszym prawem Aslan nie może umrzeć. Lew odradza się
potężniejszy niż do tej pory, obraca Zamek Czarownicy w perzynę,
uwalnia zaklęte w kamień leśne stworzenia i wraz z nimi śpieszy
na pole bitwy, by w ostatniej chwili zamienić klęskę w wielkie
zwycięstwo.
Dzieci pozostają w Narnii i zasiadają na czterech
tronach Królestwa. Aslan znika ponownie a wraz z upływem czasu
Narnia osiąga szczyt rozkwitu. Kiedy po wielu latach czwórka
rodzeństwa odnajduje drogę do własnego świata, okazuje się, że
minęło tam zaledwie kilka minut.