Pomiar rotacji kręgów: podsumowanie i porównanie powszechnych metod radiograficznych i CT

Gabrielle C Lam, Doug L Hill, Lawrence H Le, Jim V Raso I Edmond H Lou Tłumaczyła: Agnieszka Anszczak

Streszczenie

Bieżące badania dostarczyły pełniejszej wiedzy potrzebnej do zrozumienia mechaniki młodzieńczych skolioz idipatycznych (AIS). Pod pojęciem skoliozy idiopatycznej rozumiemy trójpłaszczyznową deformacja kręgosłupa, obejmująca zarówno boczne i rotacyjne komponenty. Oprócz oceny kąta skrzywienia za pomocą metody Cobba, ocena rotacji kręgów stała się bardzo ważnym i zgłębianym zagadnieniem w badaniach nad skoliozami. Świadczy to o znaczeniu tego zagadnienia zarówno dla przedoperacyjnej jak i pooperacyjnej oceny, oraz o zwróceniu większej uwagi wpływu rotacji kręgów w noszeniu gorsetów czy też przeprowadzaniu interwencji chirurgicznych. W przeszłości, brak urządzeń komputerowych, rozwiązań technologicznych, i oprogramowania ograniczał ilość badan nad rotacją.

Z zaawansowaną technologia pomiar rotacji jest bardziej możliwy do wykonania. Podczas gdy wiele metod pomiaru rotacji kręgów została odkryta i przetestowana nie ma gruntownego i dokładne porównania tych metod.

Te badania omawiają zalety i wady 6 najbardziej popularnych metod pomiaru, opartych na technologii związanej z medycyną : radiografia ((Cobb, Nash-Moe, Perdriolle and Stokes' metody), CT - obrazowanie metodami Aaro-Dahlborn and Ho's method) Dokonano wglądu w klinicznie wykorzystywane metody pomiaru, łącznie z dyskusją omawiającą wady poszczególnych metod, które to powinny być uwzględnione w przyszłych badaniach i zagadnieniach dotyczących nowych metod pomiaru.

Wprowadzenie

Młodzieńcza Skolioza Idiopatyczna (AIS) jest boczną i rotacyjną deformacją kręgosłupa. Przeważnie dotyka osoby w wieku od 10 do 17 lat. Progresja AIS następuje podczas skoku pokwitaniowego, a czynniki powodujące nie są znane. Tradycyjnie pomiar kątów Cobba był pierwszorzędnym badaniem określającym liczbowo stopień skoliozy u pacjentów z AIS. Jednak ta metoda jest ograniczoną oceną kręgosłupa w płaszczyznach strzałkowej i czołowej. Najnowsze badania rotacji kręgów w płaszczyźnie poprzecznej wniosły więcej informacji potrzebnych do zrozumienia charakteru trójstopniowej deformacji kręgosłupa w skoliozie idiopatycznej.

Najnowsze badania dowiodły że występujące zależności pomiędzy rotacją a ruchami bocznymi mogą być podstawą do oceny przejawów charakterystycznych dla skoliotycznego kręgosłupa (1-4)

W Innych źródłach literaturowych badano powiązania pomiędzy rotacją kręgosłupa a etiologią AIS (5,6), teorią SPINE- RIB (7,8) i hipoteza Neurocentral Junction (9). Ponadto pomiary rotacji kręgów są kluczem świadczącym o prognozie i leczeniu skrzywień skoliotycznych. (9-11). Może to świadczyć o progresji skrzywienia i dobrania odpowiedniego postępowania przed i pooperacyjnego. Powiązania pomiędzy rotacją kręgów i garbem żebrowym doprowadziły do powstania technik które mogą być wykorzystywane w badaniach przesiewowych w szkołach, (12-14). Co więcej, metody pomiarowe rotacji kręgów stają się ważnym elementem w planowaniu postępowania leczniczego. Niedokładna wiedza na temat mechanizmów rotacji może prowadzić do niepotrzebnych operacji a korekcja może powodować ryzyko uszkodzenia rdzenia kręgowego (15). Znaczenie rotacji w płaszczyźnie poprzecznej jest również ważne w celu lepszego zrozumienia efektów leczenia gorsetowego czy interwencji chirurgicznych, tak jak wykazano w badaniach oceniających metody operacyjne z wykorzystaniem elementów Cotrel-Dubousset (16, 19) i Harringtona (20, 21).

Podczas gdy wiele metod jest wykorzystywanych do oceny rotacji w płaszczyźnie strzałkowej, najwięcej uwagi poświęca się rozwojowi technik opierających się na umieszczaniu znaczników na punktach kostnych.

Metody kliniczne wykorzystywane do oceny ilościowej wielkości rotacji w odniesieniu do całego kręgosłupa opierają się na: pozycji wyrostków kolczystych w metodzie Cobba; ułożeniu cieni nasad trzonów w metodach Nash and Moe, Perdriolle, Drerup, Stokes, czy położenia znaczników w metodzie Mehta. Te metody są wykorzystywane na zdjęciach radiologicznych technice która mimo że popularna, jest ograniczona pod wieloma względami. W metodzie oceny Nasha i Moe’a na podstawie cieni nasad trzonów kręgów pomiar ze zdjęć RTG przedstawia jedynie projekcję ułożenia kręgów a nie rzeczywistą rotację. Co więcej wpływ szkodliwego promieniowania rentgenowskiego związanego z długotrwała ekspozycją musi być również brany pod uwagę u pacjentów skoliotycznych, którzy są często naświetlani dla kontroli progresji skoliozy czy oceny wyników leczenia. W związku z tym duży nacisk położono na wynalezienie metod które nie narażają pacjenta na działanie szkodliwego promieniowania. Można tu wymienić takie metody jak jednoczasowe ultradźwięki, system AUSCNA, MRI i inne metody (35). Metoda jednoczasowyh ultradźwięków wykorzystuje system Aloka SDD 500 Olympus, Medical and Industrial Equipment Ltd.) do identyfikacji łuku kręgu i żeber i do ustalenia rotacji podczas gdy pacjent leży w pozycji na brzuchu na leżance z podparciem głowy. Kirby (28) donosi że największy błąd pomiarowy dla żeber i rotacji kręgu wynosił +-3,6stopnia. System AUSCAN (AUtomatic SColiosis ANalyser) (BTS Bioengineering Technology & Systems Inc., Italy) jest urządzeniem które składa się z 2 par kamer CCD, FPSR (Fast Processor for Shape Recognition) i specjalnego oprogramowania. Do odtworzenia ustawiania zaznaczanych jest na skórze 27 punktów: 19 na stronie tylniej i 8 po stronie przedniej. Następnie ocenia się rotację kręgów.

W ocenie rotacji kręgów techniką MR używa się MRI. (32) W metodzie Birchalla (32) rotacje segmentów zostały porównane do klasycznego badania CT. Kolejną metoda jest użycie Urzadzienia Ortelius 800 wykorzystującego sensor z wytwarzający pole magnetyczne do identyfikacji wyrostków kolczystych a następnie rekonstrukcji wewnętrznej struktury kręgosłupa. Rotacja kręgów może być oszacowana na podstawnie lokacji wyrostków kolczystych jednak nie ma badań klinicznych świadczących o precyzyjności tego urządzenia. Celem prac nad nowym sprzętem jest dążenie do redukcji fałszywych pozytywnych wyników badan występowania skolioz w programach przesiewowych w szkołach oraz zmniejszenie ekspozycji na szkodliwe promieniowanie . Kolejną technologią do pomiaru rotacji która staje się coraz bardziej popularna jest tomografia Komputerowa. Aaro i DAhlborn (36) oraz Ho i inni (37) zastosowali jako pierwsi CT w badaniach nad rotacją. Pomimo wielu wad metody radiologiczne są wciąż standardem, do którego porównuje się nowe metody dla określenia ich dokładności i rzetelności. (27, 38-41)

Poniższe badanie zawiera opis sześciu najbardziej popularnych metod pomiaru rotacji kręgów bazujących na technologiach obecnie często wykorzystywanych w medycynie: radiologii i CT. Ocena każdej metody zakłada precyzyjność i założenia zdrowotne. Nasze poszukiwania mają na celu lepszy wgląd w zastosowanie kliniczne i przydatność metod pomiarowych, jak również zwrócenie uwagi na negatywne strony stosowanych metod celu ich ulepszania.

Podsumowanie metod Radiologicznych i CT

Poniższe diagramy (rys. 1 i 2) podsumowują metody radiologiczne i CT stosowane do oceny rotacji kręgów. Rysunek 1 przedstawia i ilustruje w jaki sposób jest radiologicznie mierzona rotacja kręgów metodami Cobba, Nash-Moe, Perdeiolle i Stokes. Rysunek 2 przedstawia i ilustruje w jaki sposób jest mierzona rotacja techniką CT z zastosowaniem metod Aaro-Dahlborn i Ho. W metodzie Cobba kolumnę kręgosłupa dzieli się na sześć stref, obszary w których znajdują się wyrostki kolczyste określają stopień rotacji. Metoda Nash- Moe opisuje procentowo przemieszczenia wypukłości trzonu uwzględniając całość kręgosłupa którego szerokość jest wykorzystywana do określenia kąta rotacji kręgów. Metoda Perdeiolle wykorzystuje krawędzie do ustawienia ukrytych punktów krawędzi kręgów (Ai B) kąt rotacji jest wtedy odczytywany z linii wertykalnej wyznaczonej poprzez wypukłość trzonu. Gdy krąg rotuje się, kąt rotacji w metodzie Stokesa wynosi gdzie a i b są środkami nasad uwzględniając środki trzonów, w jest szerokością łuku a h jest maksymalną szerokością kręgu od środka do krawędzi. Dla metody Aaro- Dahlbona wyznaczana jest linia łącząca przednią linię środkową ciała (A) i grzbietowy rzut otworu kręgowego (b). Następnie kolejna linia prowadzona jest poprzez linie pośrodkową kręgosłupa. Kąt rotacji jest kątem pomiędzy tymi dwiema liniami. Metoda Ho wymaga wyznaczenia wewnętrznej powierzchni stawu pomiędzy dwoma blaszkami łuku (c). dwie linie są prowadzone w celu połączenia 2 punktów pomiędzy nasada trzonu a łukiem (b). Linia A (AC) przepoławia wyznaczona linię CBC. Kątem rotacji jest kat zawarty pomiędzy linią przepołąwiająca i wertykalną linią ACV.

Rysunek 1 opisuje i ilustruje sposób oceny rotacji kręgów mierzona za pomocą Cobb, Nash-Moe, Perdeiolle i Stokes.

1 COBB - Kręgosłup człowieka rozdzielam na sześć części;stopień zaawansowania skręcenia wyrostków kolczystych wyznacza stopień 1-6.

2 THE NASH- MOE - procentowe przeniesienie wypukłości w odniesieniu do pionu słuzy do przybliżenia kąta rotacji

3 PERDEIOLLE - krawędzie monogramu są ustawione z najgłębszymi punktami kręgosłupa A i B: kąt rotacji jest czytany od pionowej linii pociąganej przez wypukłość C

4 STOKES - odległości a i b są mierzone na zdjęciu rentgenowskim. Gdzie A i B są pośrodku pedicles w stosunku do środkowej części kręgu Dla każdego kręgu stosowany jest wzór Sokesa by obliczyć kąt rotacji.

R ysunek 2 opisuje i ilustruje sposób rotacji kręgów za pomocą Aaro-Dahlborn i Ho et al.

1AARO-DAHLBORN- linia AB łączy przednią linie środkową ciała A i grzbietowy centralny punkt kanalu kręgowego B* ; Linia BC biegnie przez środek kręgu; kąt rotacji jest to kąt pomiędzy tymi dwiema liniami

2 HO ET AL.- metoda wymaga określenia wewnętrznej powierzchni styku pomiędzy dwoma liniemi (C) ; Dwa punkty pomiędzy pomiędzy szypuła i linia B ; Linia AC dzieli na polowe kąt CBC; Kąt rotacji to kat zawarty pomiędzy tą dzielącą linia a wierzchołkiem ACV .

NIE WIDZĘ POCZĄTKU METODY COBBA

Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie??????

Dlatego też nie zmieniałam czcionek ni nic, żeby może każdy się połapał w swojej części..

Prośba, do tego kto znajdzie Cobba, o sformatowanie tekstu.

(…)

Inna wada metody Cobb’a dotyczy punktów na kręgosłupie wykorzystywanych do określenia kąta rotacji. W zaawansowanych skoliozach widoczna jest rotacja kręgu rozpoznawana poprzez przesunięcie wyrostka kolczystego kręgu. Stoke, Nash and Moe dowodzą, że pomiary wykorzystujące wyrostek kolczysty do określenia rotacji kręgu mogą dawać niedokładne wyniki.

Mehta również zauważył problem jakim jest słaba widoczność wyrostka kolczystego podczas pomiarów dużych kątów rotacji. Nash and Moe, poza ograniczoną widocznością wybranych punktów orientacyjnych w czasie badania, zaobserwowali niezgodności w klasyfikacji wg. stopnia skrzywienia a metodami pomiarów. Ich badania dowiodły różnicę wynoszącą 10-20st. wg. pomiarów dokonanych metodą Cobb’a a inną metodą.

Ponieważ metoda Cobb’a jest jedną z najwcześniejszych metod wykorzystywanych do pomiarów rotacji kręgów, większość literatury skupia się na zastrzeżeniach wobec niej. W porównaniu do nowoczesnych metod, metoda Cobb’a nie wymaga dodatkowej ekspozycji pacjenta na promieniowanie rentgenowskie. W 1985 r. Brunnell opracował metodę pomiarów uwzględniającą odległość wyrostka kolczystego w związku z szerokością trzonu (?). Drerup dokonał badań dotyczących ustawienia nasad łuków kręgowych w stosunku do wyrostków kolczystych i trzonów kręgów. Obie techniki dały podobne rezultaty.

Metoda Nash-Moe

Nash and Moe twierdzą, że ich metoda jest, w porównaniu z metodą Cobb’a, udoskonalona. Jedną z zalet jest lepsza widoczność poszczególnych punktów orientacyjnych na ciele badanego. Ich badania rozpatrywały rotację nasad łuków kręgowych powyżej 90st. Ponadto, cienie nasad łuków kręgowych mogą być lepiej widoczne nawet po leczeniu operacyjnym, jeśli do badania jest wykorzystywana metoda odpowiednia do postępowania pooperacyjnego.

Metoda Nash-Moe zdaje się przezwyciężać związki wewnętrznej deformacji kręgosłupa powodujące rozbieżności pomiarowe, które były głównym czynnikiem krytyki metody Cobba. W porównaniu z wyrostkami kolczystymi, nasady łuków kręgowych znajdują się bliżej osi, co w konsekwencji powoduje, że nie są tak skrzywione w skoliozach.

Pomimo tych udoskonaleń metoda ta posiada kilka niedociągnięć. Sugerowana metoda determinacji kątowej jest słuszna tylko pod warunkiem nierównej osiowej rotacji. Ho zaobserwował, że kąt 0, czyli pozycja neutralna, obrazuje rotację do 11 stopni w obrazach CT. Jak w metodzie Cobba, technika Nash-Moe lekceważy asymetrie kręgosłupa takie jak wklęsłe ściany i eliptyczna średnica. Inne czynniki zostały wspomniane przez Stockes między innymi efekt dystansu od promieni x , kształt ciała i symetria.

Lepsza widoczność nasad łuków kręgowych została podkreślona jako główna zaleta metody Nash-Moe. Mehta zaprzecza temu twierdzeniu, uważając że jeden anatomiczny wyznacznik ogranicza dokładność pomiarów małej rotacji. Do takiego samego wniosku doszli autorzy tego raportu, którzy przebadali 115 prześwietleń kręgosłupa w dwóch odrębnych pozycjach. Wypukła część nasady łuku kręgowego jest trudna do zauważenia przy rotacji większej niż 30 stopni. Co więcej chirurgiczna implantacja metodą Harrington i Cotrel-Dubousset powoduje zasłonięcie nasady łuku kręgowego.

Metoda Perdriolle

Różne poglądy zostały zaprezentowane na temat dokładności pomiarów rotacji przy pomocy torsjometru Perdriolle. Badania Richards wykazały tylko 6 stopniowy błąd. Tylko 50% obserwatorów otrzymało pomiar zbliżony o 5 stopni do stanu rzeczywistego. Richards również zauważył trudność obserwacji nasad łuków kręgowych w 20% pooperacyjnych prześwietleń, z którymi związana była rotacja kręgosłupa. Kolejną komplikacją zawiłego oznaczania nasad łuków na prześwietleniu było, że 2 mm błędu oznaczały 5 stopni rotacji. Richards również zauważył, że zrotowane ciało pacjenta podczas badania radiologicznego powodowało większy błąd badania.

Pomimo negatywnych opinii większość badań przedstawia pozytywne zastosowanie torsjometru. Mimo błędów, Bersanti przedstawił, że 92% błędów to błędy do ±5 stopni. Badania Omeroglu pokazują, że 98% błędów to błędy do ±5 stopni. W badaniach Weiss błąd między pomiarem tego samego badacza wynosił ±1 stopień, a pomiędzy badaczami ±3 stopnie. Te badania pokazują również, że taka dokładność może być obserwowana w łatwych do zahamowania rotacjach, w skutek trudności wyselekcjonowania kręgosłupów z dużą rotacją. Jednak to nie wydaje się być ograniczeniem, ponieważ większość skolioz posiada rotacje między 15-20 ° rotacji, rzadko przekraczają 40 ° [46, 49].

Inne kontrowersyjne zagadnienie wiążące się z dokładnością i rzetelnością badania torsjometrem jest jego zdolność do zmierzenia nieregularności geometrii kręgów, w płaszczyźnie strzałkowej i poprzecznej (saggital and coronal inclination). To wyzwanie jest niejednoznaczne, choć Weiss zauważył, że żaden wpływ na dokładność pomiaru nie był znaczący, gdy badano wierzchołkowy krąg (apical vertebra). Zaproponował także pomiaru drugiego kręgu jako punktu odniesienia, tak aby ograniczyć błąd pomiaru spowodowany zmianą pozycji ciała [27]. Ogólnie rzecz biorąc, z wielu badań wynika, że torsjometr Perdriollego nadaje się i znajduje zastosowanie w praktyce klinicznej. Jest to tani, nieinwazyjny i prosty w użyciu sposób[46,48,50]. Barsanti zwrócił uwagę na możliwość zmierzenia torsjometrem rotacji na podstawie pojedynczego rentgenogramu AP. W przeciwieństwie do nowo opracowanych techniki stereoradiografii, torsjometer minimalizuje ekspozycję pacjenta na szkodliwe promieniowanie.

Metoda Stoke

Metoda Stoke służy ocenie asymetrii kręgów i ustalaniu wymiaru wyrównania łuku (pedicle-offset) w odniesieniu do punktu centralnego zamiast krawędzi kręgów. Technika ta symuluje dwupłaszczyznowy radiogram, projekcji przedniej i bocznej, w celu uzyskania wymiaru kręgów. Stoke zgłaszał podobną dokładność uzyskanego w ten sposób pomiaru kręgu, oraz dodatkową korzyść jednego rentgenogramu mniej tzn. mniejsza ekspozycja na promieniowanie rentgenowskie i mniej skomplikowany system pomiaru [25].

W studium porównawczym, znajdują się cztery metody radiograficzne stosowane w celu ustalenia osiowej rotacji [ 45 ], techniki proponowane przez Bunnella, Drerupa, Koreska i Stokes’a. Wyniki wszystkich metod wykazały ścisłą korelację. Jednak metoda Stoke wykazała znaczne odchylenie rotacji, większe niż 5 °. Nawet po wprowadzeniu przez Stokes’a korekcji wskaźnika określającego proporcję szerokości do głębokości kręgu przez współczynnik dwa (the width-to-depth ratios by a factor of two) [ 51 ], wyniki badań porównawczych sugerują, że jego metoda jest najmniej dokładna z pośród czterech testowanych technik. Stoke tłumaczy, że korzystając z geometrycznych środków kręgów pomiar przemieszczenia łuku powinien być bardziej precyzyjny. Jednakże, przy dużej precyzji oznakowania krawędzi kręgów można uzyskać równie dokładne wyniki. Jego metoda zawiera najmniejszy błąd systematyczny, ale największy losowy.

Innego wątpliwości dotyczą wykorzystania średniej proporcji szerokości do głębokości dla kręgów na różnych poziomach. Geometria skoliotycznych kręgów może znacznie różnić się w poszczególnych sytuacjach.. W konsekwencji, wartości te mogą być niedostatecznie reprezentowane w poważnie zaburzonych kręgach, wpływając na dokładność obliczeń uzyskanych ze wzoru Stokes’a.

Metoda Aaro-Dahlborn

Tomografia komputerowa (TK) była znaczącym ulepszeniem metody Aaro-Dahlborn. W porównaniu z rentgenografią, TK daje obraz bardziej przejrzysty i zawierający więcej szczegółów. Ponadto w płaszczyźnie czołowej punkty orientacyjne są dobrze widoczne nawet przy dużej rotacji kręgów. Metoda ta pozwala zmierzyć duże stopnie rotacji.

Jej wadą jest niedokładność pomiarów w płaszczyźnie strzałkowej i czołowej skośnie ustawionych kręgów. Badania Skalli’ego wykazały, że w skośnie ustawionych kręgach z małą rotacją (poniżej 10st.) , różnica pomiędzy faktyczną ruchomością w czasie rotacji w trzech płaszczyznach i przewidywaną jest relatywnie mała (ok. 2st.). Nie tylko położenie kręgów zmienia się wraz ze zmianą pozycji ciała, kręgosłup ze skoliozą często wykazuje rotacje w różnych płaszczyznach. Skali twierdzi, że pomiar rotacji w płaszczyźnie poprzecznej za pomocą TK może być mylący.

Ponadto, TK wymaga więcej czasu i jest bardziej kosztowny niż prześwietlenie rtg. W przypadku badania całego kręgosłupa, podobnie jak podczas rgt, TK obejmuje promieniowaniem jonizującym większy obszar ciała pacjenta, szczególnie w przejściu piersiowo – lędźwiowym.

Zdjęcie TK kręgu szczytowego kręgosłupa jest używane do określenia wielkości rotacji kręgu. Jednakże TK nie może zastąpić rtg, ponieważ rtg jest potrzebne do prześwietlenia kręgu szczytowego. Ostatnie badania wykazały, że nie zawsze uwidaczniana jest maksymalna rotacja kręgu szczytowego. Ponadto, pozycja supinacyjna przyjmowana w czasie badania TK może także zmniejszyć wartość kąta Cobb’a, kąta rotacji oraz garba żebrowego. Wyniki pomiarów dokonanych na podstawie zdjęcia TK będą zatem mniejsze niż rzeczywista rotacja.

Wady omiawane powyżej sprawiają duże trudności w wyborze metody pomiaru.

Na tle innych metod, takich jak Ho et al, metoda Aaro-Dahlborn daje wyniki pomiarów bardzo zbliżone do rzeczywistego stopnia rotacji, nawet w przypadku nachylenia w płaszczyźnie strzałkowej i czołowej. Na podstawie niezależnych badań, metoda Ho i wsp. oraz Aaro-Dalhborn, dają zbliżone wyniki. Starsza metoda sprawiała więcej trudności niedoświadczonym badającym. Gocen et al. stwierdził, że jest to spowodowane używaniem mniej oczywistych punktów odniesienia, takich jak środkowa linia ciała, w diagnozowaniu RA_ML. Ho et al. odnotowali więcej błędów w czasie badania metodą Aaro-Dahlborn w porównaniu z ich metodą.

Metoda Ho i wsp.

Metoda Ho i wsp. określa rotację ze zdjęć tomografii komputerowej za pomocą płytki i skrzyżowania płytek. Ich wyniki mają 95% skuteczność i współczynnik błędu wynosi 1,2 stopnia. Porównując trzy metody (Ho i wsp., Aaro-Dahlborn i Krismer) uzyskujące podobne wyniki jak Ho i wsp. Poprzednie dwie metody pokazywały najbliższą korelację z rzeczywistą wartością rotacji, ale metoda Ho i wsp. była preferowana. Najbardziej jasno określone punkty odniesienia pozwalają w tej metodzie nawet niedoświadczonemu obserwatorowi uzyskać dokładne wyniki z badań na zdjęciach z CT. Wyniki ujawniają, że metoda Ho redukuje błędy i rozbieżność pomiarów względem określonych punktów. Metoda Aaro-Dahlborn i Ho i wsp. udowadniają kliniczną przydatność i dokładność, ale badania pokazują również wyższą pewność w drugiej metodzie.

Jedna rzecz łącząca osiową rotacje w badaniach CT jest efektem strzałkowego i poprzecznego nachylenia, które wpływa na dokładność badań. Krismer przeprowadził badania dokładności metod Aaro-Dahlborn i Ho et al. W pomiarach osiowej rotacji kręgosłupa z deformacjami anatomicznymi i rotacją. Wyniki przedstawiają, że metoda Ho przedstawia mniejszą korelacje ze stanem rzeczywistym niż metoda Aaro-Dahlborn. Krismer et al sugerują większą dokładność metody Ho oznaczając idealne warunki, nie zaś w klinicznym stosowaniu.

Dyskusja

Kluczowe wady i zalety łączące wszystkie metody mierzenia rotacji kręgosłupa zostały zawarte w tabeli 1. Zestawienie różnych metod mierzących rotację kręgosłupa przedstawiają znaczące przeszkody na jakie można natrafić podczas badań. Przeszkodą w obiektywnie otrzymanej dokładność pomiarów spowodowana jest nieregularnością typów skolioz. Od takie czynniki jak, wewnętrzna rotacja, nachylenie różnych części i duży kąt rotacji oraz efekt tych zmian, zależą która metodę użyjemy. Jednak te zmienne zostały rozpoznane, konkluzja została osiągnięta i przedstawiona w pracy.

Poza dokładnością i precyzją pomiarów, kliniczna przydatność metod w łatwości użycia została oceniona oraz zdrowotny i finansowy aspekt. Radiologiczna ekspozycja jest najważniejsza biorąc pod uwagę wiek chorych i ich wrażliwość w krytycznych fazach rozwoju. Obrazy tomografii komputerowej są niewystarczające do zidentyfikowania wierzchołka kręgosłupa jednak nie można pominąć roli radiologii w ocenie rotacji. Wyniki zdjęć radiologicznych z gorszą przejrzystością i zawiłym naświetleniem dużej partii ciała i tak pociągają za sobą mniejszą radiologicznie ekspozycję niż CT. Ponadto, dokładność pomiarów CT jest poważnie zagrożona przez nachylenia i pochylania (by inclination and tilt), stąd większe ograniczenia napotykane są w pomiarze radiograficznym dużych obrotów niż przy rzeczywistych warunkach. Z tych dwóch powodów, radiografia jest wciąż najlepszą alternatywą w zastosowaniu klinicznym.

Literatura dotycząca metod pomiaru rotacji kręgów nie pozwala na wyciągnięcie całkowicie przejrzystych wniosków, która z nich jest klinicznie najbardziej użyteczna. Wiele prac traktujących o torsjometrze Perdriollego podważa dokładność i prostotę użytkowania tej techniki. Obliczenia Stokes’a są obiecującą metodą. Ma ona na celu przezwyciężenie trudności związanych z asymetrią kręgów i jej pomiarem. Niemniej, istniejące obecnie badania oceniające metodę Stokes’a nie pozwalają na obiektywną ocenę metody. Na przykład, badanie porównawcze Russela i innych [ 45 ] pozwalają wyciągnąć wnioski z badania niewielkiej liczby kręgów. Porównanie techniki Stokes’a ze stereoradiografią może być cenne, odkąd jego koncepcja była motywowana ulepszoną technologią. Obszerniejsze badania porównawcze są prawdopodobnie obszarem wymagającym zwrócenia większej uwagi na przyszłość, budującym lepsze podstawy do oceny metod klinicznych potencjalnych narzędzi, podobnie jak w metodzie Stokes’a.

Wnioski

Do tej pory nie istniało zbyt wiele metod pomiaru rotacji kręgów, takich jak radiografia, metoda CT, USG, MRI i czujniki magnetyczne. Wśród tych, radiografia jest nadal powszechnie stosowana jako metoda poważana we wszystkich specjalnościach lekarskich. Z naszego punktu widzenia obrazowanie za pomocą CT i MR powinno być zarezerwowane dla przypadków niezwykłych, z zaburzeniami neurologicznymi lub deficytami, szybko postępujących skrzywień i przy planowanej operacji chirurgicznej w przypadku wad wrodzonych. Wybór między TK i MR zależy od celu badania. Obrazowanie za pomocą CT lepiej ujawnia zaburzenia występujące w obrębie układu kostnego. MR służy badaniu tkanek miękkich. W miarę gdy technologia staje się bardziej zaawansowane, ekspozycja na promieniowanie rentgenowskie mniejsza, niższe są dawki promieniowania, a obrazowanie USG 3D staje się coraz lepsze, bardziej powszechne stają się precyzyjne metody stosowane do pomiaru rotacji kręgów.

Konkurencyjne interesów

Autorzy deklarują, że nie mają one konkurencyjne interesy.