„Żona dla ogórka”

Rzekł raz ogórek do pomidora:

„Przepraszam, jeśli to nie jest pora,

Lecz taki piękny masz kolor skóry,

Że ciągle patrzeć muszę do góry.

W zaloty chcę się udać do ciebie.

I razem z tobą mieszkać jak w niebie”.

Burak ze złości aż poczerwieniał:

„Tobie się roi niebo, nie ziemia?

Wokół jest tyle cudownych warzyw,

Może się obudź i przestań marzyć!

Na to cebula: „Panie buraku!

Chce, to niech szuka żony na krzaku.

To jego żona i jego sprawa,

A pan się wtrącać tu nie ma prawa!”

I nawet marchew machnęła nacią:

„Różnice przecież nic tu nie znaczą.

Chociaż przyziemny i choć zielony,

Jak chce, niech szuka w górze swej żony.

I nawet gdyby powstała plotka,

To warto szukać warto się spotkać”.

Groszek cukrowy dodał czym prędzej:

„Weź pomidorze sprawę w swe ręce

I zadecyduj, czy chcesz ogórka.

Jak nie, z zalotów będzie powtórka.

Lecz niech ogórek tak się nie martwi.

Zawsze się może oświadczyć marchwi

Lub selerowi, seler urodny.

W dodatku bardzo ostatnio modny.

Por ogórkowi figurą bliski,

Pietruszka stroszy zielone listki,

Czosnek ma ząbki w równym szeregu,

Ogórek może wybrać wprost z biegu.

A kukurydza, spójrzcie jak kusi.

Ją pewnie wybrać ogórek musi!

Nad warzywami myślał ogórek

Tęsknie ze smutkiem zerkając w górę.

Lecz zanim biedak się zdecydował,

Już go ogrodnik do kosza schował.