KIM JEST DLA MNIE JEZUS CHRYSTUS

Maria ukończyła studia polonistyczne, była piękną dziewczyną, była także uzdolniona plastycznie. Jej koleżanki miały „swoich” chłopaków, ale ona nie, chociaż zarówno w szkole średniej jak podczas studiów miała dużo znajomych, miała też kilku przyjaciół. Chętnie spędzała czas wśród ludzi, ale nie marnowała go bezmyślnie. Znała wartościowych chłopców, ale żaden z nich nie był tym jedynym, jakiemu chciałaby oddać swe serce. Nie niepokoiła się tym. Była wychowana w wierze katolickiej, którą też całym sercem przyjęła nie tylka dla rodzinnej tradycji, ale z pełnym przekonaniem. Wierzyla, że jeśli jej powołaniem jest małżeństwo, to na pewno spotka swoją miłość, że nie warto jej szukać zbyt usilnie, bo można popełnić błąd.

Po studniach Maria podjęła pracę w szkole średniej. Tam poznała Wojtka. Też był nauczycielem – uczył biologii. Ich kontakty były częste. Spotykali się nie tylko podczas przerw międzylekcyjnych, ale także podczas różnych zajęć z młodzieżą. Oboje lubili swoją pracę, oboje kochali młodzież, oboje też z pasją oddawali się temu co robili.

Polubili się i chętnie ze sobą przebywali. Dużo rozmawiali, mówili o swoich zainteresowaniach, ale żadne z nich nie starało się „zdobyć”, zainteresować sobą drugiego. Nawet nie zauważyli, kiedy ich przyjaźń przerodziła się w uczucie.

Kiedyś w rozmowie zaczęli więcej opowiadać o sobie, o swoich zainteresowaniach, o tym co stanowi dla każdego z nich system wartości, wtedy właśnie to zauważyli, że tak wiele mają wspólnego, że tak wiele ich łączy, że chciałoby się, by połączyło ich jeszcze więcej. Zaskoczyło ich to samych.

I wtedy Wojtek powiedział:

- MARIO nigdy Ci tego nie mówiłem, bo w ogóle myślałem, że nigdy nie będę o tym z kimkolwiek rozmawiał. Byłem już kiedyś zakochany, myślę, że z wzajemnością. Chcieliśmy być ze sobą na całe życie i tak właśnie sobie przysięgliśmy – przed Bogiem. Ale już nie jesteśmy razem. Nie wiem, kto zawinił, może żadne z nas. Nie chcę więcej o tym mówić. Mario najpierw przepraszam Cię, że nie powiedziałem Ci o tym wcześniej. Uwierz mi nie mogłem, zresztą sam się nie spodziewałem, że to będzie potrzebne. Nie spodziewałem się, że ja sam będę kiedykolwiek zdolny na nowo do takich uczuć. Nie pytam Cię jeszcze czy chciałabyś być moją żoną. Pytam, czy ty, gdybyś bardzo kochała, zdecydowałabyś się na taki związek? Nie chcę nazywać tego małżeństwem, bo to nie jest małżeństwo. Proszę byś nie odpowiadała od razu, proszę byś dobrze przemyslała swoją odpowiedź.

Wstała, powiedziała „do widzenia” i wyszła. Rzeczywiście, musi w spokoju przemyśleć wszystko. Wróciła do domu. To wszystko było dla niej ogromnych zaskoczeniem. Najpierw, to jej dopiero co odkryte uczucie do Wojtka. To była budząca się dopiero miłość, która już zapowiadała szczęście . Starała się nie okreslać nawet w myślach swego „ideału”. Ale gdy odkryła swoją miłość, cieszyła się, że to ktoś taki jak Wojtek, to nie było samo tylko zauroczenie, to było odkrycie wspólnych wartości, czegoś – na czym warto budować miłość. To wszystko spadło na nią tak nagle. Chciała się uspokoić, uspokoić uczucia, by nie przysłoniły wszystkiego, nie chciała, by ani pragnienie szczęścia, ani też rozczarowanie, czy zawód zawładnęły jej sercem.

Sama się zdziwiła, że gdy tylko pomyślała o sercu przypomniała sobie, że ono przede wszystkim należy do Pana Jezusa. Uklękła w miejscu gdzie zawsze się modliła. Tym razem była to zupełnie inna modlitwa. W ciszy trwała przed Panam Jezusem, w ciszy oddawała mu swoje serce, bez słów pytała, co powinna zrobić. W ciszy usłyszała JEGO odpowiedź.

Gdy znowu spotkała Wojtka powiedziała mu:

- Jeszcze nie wiem, czy cię bardzo kocham, wiem, że w moim sercu obudziły się uczucia do ciebie, były one zapowiedzą szczęścia. Dziękuję Bogu i dziękuję Tobie, że Cię spotkałam. Na twoje pytanie mogę odpowiedzieć tylko tak: ” nie mogłabym zrobić tego Jezusowi”.

A KIM JEST JEZUS DLA CIEBIE?...........