MENDEL GDAŃSKI

Stary Mendel obserwował poruszenie na jednej z Warszawskich uliczek. Już od 27 lat pracował przy tej uliczce, jako introligator. Na wylot znał ludzi mieszkających w tej samej kamienicy, jak również to jaki ruch zazwyczaj jest na uliczce. Latem, w kamienicy panowała rodzinna atmosfera. Czasem od straganiarki dostawał rzodkiewkę, w zamian za kolorowe skrawki papieru. Mendel miał 67 lat, ale nadal czuł się młodo. Codziennie sąsiadka przynosiła Mendlowi obiad, ale on sam go nie jadł. Zostawiał go dla swojego wnuka Kubusia, ktory miał 10 lat i chodził do szkoły. Od czasu do czasu Kuba dał się namówić dzidkowi na zabawę z innymi dziećmi, jednak zwykle siedział przy stole i odrabiał zadania. Mendel lubił palić fajkę ponieważ przypominalo mu to jego żonę i dzieci. Kuba był synem najmlodszej córki Mendla, Liji. Kubuś codziennie przychodził do Mendla, ponieważ to on go wychowywał. W piątki wieczorem, Mendel zaczynał świętować szabat. Raz znajomi chłopcy naśmiewali się z modlitwy Mendla. Dwa dni temu, chłopcy ze szkoly gonili Kubę wołając za nim ,,żyd, żyd” Chłopak w biegu zgubil czapkę. Mendel wściekł się, że Kuba wstydzi się swojej wiary. Jednak po chwili złagodniał. Nie przestał jednak męczyć go jakiś niepokój, ale i on minął gdy Kuba wrócił ze szkoły bardzo wesoły. Po obiedzie przyszedł dependent po akta, i głupkowato powiedział, że podobno mają bić żydów. Mendel tylko udawał, że jest wesoły tak naprawdę te słowa bardzo go dotknęły. Po wyjściu dependenta, Mendel zrobił się nerwowy. Wieczorem przyszedł zegarmistrz i znów powtórzył ,,nowinę” o żydach. Mendel nie był z tej rozmowy zadowolony. Zaczął przekonywać zegarmistrza, że on na wszystko sam zapracował a poza tym czuje się warszawiakiem. Zegarmistrz jednak odparł te argumenty i przedstawił swoje za nietolerancją żydów. Mendel wszystko porównuje do zabawy. Twierdzi, że gdy większa grupa ludzi jest w niedoli jeden drugiemu z tej grupy staje się bratem. A taka zjednoczona grupa może dużo więcej. Potem, powołuje się na swoje imię i nazwisko świadczące o tym, że należy on do Polski i jest polakiem. Zegarmistrz wyśmiał jego argumenty. Mendel zaczął go przekonywać, że kocha Warszawę i czuje się polakiem a wyznanie nie ma nic do tego. Na poparcie swoich racji opowiada też o Kubie. Gdy jednak wnuka odeslał spać zapytał kto dokładnie mowił o biciu żydów. Zegarmistrz nie wiedział dokładnie kto, co wprowadziło Mendla w szał. Potem Zegarmistrz wyszedł. Następnego dnia gdy Kuba szykował się do szkoły wpadł student z wiadomością że biją żydów. Mendel jednak nie chciał uciekać i chciał wyprawić Kubę do szkoły. Obserwował też co dzieje się za oknem. Wtem do mieszkania Mendla wpadła straganiarka, stróżka oraz inni mieszkańcy kamienicy. Stróżka chciała postawić krzyż w oknie, bo wtedy zgraja ludzi znęcająca się nad żydami, nie wchodziła do tego mieszkania. Mendel jednak odrzucił tę propozycję i stanął wraz z Kubą w otwartym oknie. Wtem, ta zgraja mijając inne kramy i mieszkania rzuciła się ku otwartemu oknu. Ktoś rzucił kamieniem i Kuba został ranny. Wtem student stanął przed oknem i zaslonił swoim ciałem okno. Zgraja zrezygnowała i odeszła. Wieczorem Kuba leżał w łóżku z obandażowaną głową a przy nim siedzieli student i Mendel. Student pytał się, dlaczego Mendel jest smutny. On odpowiedział, że żałuje bo w tej chwili umarła jego miłóść do Warszawy i Polski.