Styl barokowy w różnych krajach wygląda różnie. Barok w krajach, w których zwyciężyła kontrreformacja, postrzegany jest jako wyraz triumfu katolicyzmu. Inaczej kształtowane są dzieła w krajach protestanckich, w których, przynajmniej w początkowym okresie, było negowane wszystko co rzymskie. Jednak zawsze jest to styl radosny. W państwach katolickich radość ta wyrażana jest

obfitością nagromadzonych form materialnych, a w protestanckich poprzez zwrócenie się ku wnętrzu, wyciszenie i intymność życia. Mentalności północy bardziej odpowiadały spokojne formy. Styl baroku sprawia wrażenie ruchu i niepokoju.. Kompozycje są dynamiczne, ukształtowane

rzeźbiarsko, teatralnie. Dynamizm dzieł podkreślają kompozycje złożone z napiętych linii o kształcie

łuku, często przerwanych, zwielokrotnione pilastry i gzymsy, które przyjmują formę dekoracyjnej wstęgi. Często występują kolumny o skręconym trzonie lub tzw. zbrojone, czyli o trzonie złożonych z wielu pierścieni o dwóch, różnych średnicach. Obramowania drzwi i okien są wyraźnie podkreślone. Postacie przedstawiane są zawsze w ruchu, dramatycznych pozach podkreślonych rozwianymi szatami, gestem. Wystrój uzupełniony jest zazwyczaj białą sztukaterią, którą niekiedy fragmentarycznie złocono. Sztukaterię stosowano w postaci odlewanych lub ciągnionych dekoracji

rzeźbiarskich. W architekturze barokowej próbowano połączyć wszystkie znane wówczas

osiągnięcia. Dekorację uzupełniają malowidła. Zastosowanie iluzji malarskiej, zwłaszcza na

sklepieniach, ma na celu zatarcie granicy pomiędzy rzeczywistością a jej wyobrażeniem. Skrajne

obszary płaszczyzn pokrywane bywają namalowaną architekturą, która optycznie przedłuża rzeczywistość. Nad postaciami, które sprawiają wrażenie zawieszonych w przestrzeni, malowany

jest błękit nieba o nieskończonej głębi. Podsumowując, jest to styl, w którym próbowano

połączyć w jedno różne formy sztuki: architekturę, rzeźbę, malarstwo, muzykę.