• Praca pisemna na studia. Razem z bibliografią około 4 stron.

• Całość pracy – 10 zł.

• KOD pracy-PR5

• Napisz [e-mail]

P orównaj postawę Josepha Granda wobec dżumy z postawami innych bohaterów powieści Alberta Camusa „Dżuma”

Powieść Alberta Camusa jest powieścią parabolą. Punktem odniesienia dla powieści był Dziennik czasów zarazy Daniela Defoe, z którego Camus zaczerpnął i wykorzystał w swojej powieści motto, które brzmi: Jest rzeczą równie rozsądną ukazać jakiś rodzaj uwięzienia przez inny, jak ukazać coś, co istnieje rzeczywiście, przez coś innego, co nie istnieje. Motto wskazuje na metaforyczny charakter powieści. Z wyżej wspomnianego dziennika Camus zaczerpnął nie tylko pomysł, by akcję umieścić w zamkniętym mieście i pokazać ludzi w obliczu zarazy, ale postanowił on przyjrzeć się reakcji mieszkańców, przedstawić etapy choroby i strach bohaterów. O ile tekst Defoe jest pewnym opisem, relacją z wydarzeń, o tyle Camus zastanawiał się, w jaki sposób zmieniali się ludzie pod wpływem zarazy, w jaki sposób wpłynęła ona na ich życie. Celem Camusa nie było opisanie przebiegu epidemii, ale ukazanie reakcji ludzi wobec dżumy, którą można odczytywać, jako synonim zła, zagrożenia. Dżuma w powieści Camusa jest właśnie alegorią zła, którego struktura i zasięg są niepojęte. Ludzie w Oranie starali się, co prawda, walczyć z epidemią, ale nie mogli przewidzieć skutków ani czasu trwania zarazy.

Egzystencjalna powieść Camusa rozpoczyna się jak prawdziwa kronika, opisująca wydarzenia, które miały miejsce w algierskim mieście Oran, w latach czterdziestych XX wieku. Narrator, który sam jest świadkiem epidemii dżumy, relacjonując wydarzenia, odwołuje się do własnych przeżyć oraz doświadczeń. Podobnie jak inni kronikarze, dążył do obiektywności, pragnął nadać własnej narracji charakter bezosobowy. Jak się okazało narratorem w powieści jest doktor Bernard Rieux, lekarz, autor kroniki z Oranu, jeden z głównych bohaterów przedmiotowej powieści. Jest synem robotnika. W dużym stopniu stanowi porte parole samego Camusa. Rieux poświęcał cały swój czas na leczenie chorych, pracował ponad siły, nie ustawał w walce z dżumą, był bezkompromisowy, zdecydowany i uparty. Bohaterem zbiorowym powieści Camusa jest ludność miasta, którą nawiedza epidemia dżumy. Z wielkim niepokojem mieszkańcy przyjęli pojawienie się w mieście masowo zdy­chających szczurów. Gdy liczba śmiertelnych ofiar osiągnęła liczbę 30 osób dziennie, ogłoszono stan epidemii i zdecydowano o zamknięciu bram miasta. Najdotkliwszą dla mieszkańców konsekwencją zamknięcia bram miasta, była nagła, niespodziewana rozłąka z najbliższymi, uczucie wygnania, uwięzienia, a więc utraty wolności. Uczucia te pogłębiły się, gdy zabroniono korespondowania, gdyż również listy mogły być drogą do przenoszenia infekcji. Jedynym ratunkiem były ograniczone do dziesięciu słów - telegramy. Można powiedzieć, że mieszkańcy Oranu stali się więźniami dżumy. Permanentny stan zagrożenia …

Chcesz uzyskać dostęp do całej pracy? Napisz podając kod pracy na [e-mail]

1