Cena równowagi na rynku dobra charakteryzowanym popytem Qd=130-10P oraz podażą Qs=30+10P wynosi: 5.
Nadwyżka na rynku dobra charakteryzowanym popytem Qd=130-10P oraz podażą Qs=30+10P przy cenie P=6 wynosi: 20.
Niedobór na rynku dobra charakteryzowanym popytem Qd=130-10P oraz podażą Qs=30+10P przy cenie P=4 wynosi: 20.
Koszt: określany dokładnie w momencie dokonywania wyboru, ponoszony wyłącznie przez podejmującego decyzję, mający charakter subiektywny, przydatny do analizy ex-ante to: koszt alternatywny.
Analiza mikroekonomiczna zajmuje się szczegółowym badaniem indywidualnych decyzji dotyczących poszczególnych towarów przy pomijaniu współzależności występujących w gospodarce.
Model ekonomiczny stanowi: świadome uproszczenie rzeczywistości; zawiera szereg założeń upraszczających dotyczących zachowania się ludzi.
Relację poziomu badanej danej ekonomicznej do jej poziomu w okresie poprzednim określa wskaźnik dynamiki łańcuchowy.
Przy ustalaniu stopy inflacji wykorzystuje się: prosty wskaźnik dynamiki.
Relacja dodatnia pomiędzy ceną a ilością towaru (dobra) to podaż.
Relacja ujemna (odwrotna) pomiędzy ceną a ilością towaru (dobra) to popyt.
Popyt określa zachowanie konsumentów przy różnym poziomie cen.
Podaż określa zachowanie producentów przy różnym poziomie cen.
Przy stałym popycie wzrost podaży zwiększa ilość równowagi przy stosownym obniżeniu ceny.
Przy stałym popycie spadek podaży zmniejsza ilość równowagi przy wzroście ceny.
Przy stałej podaży spadek popytu zmniejsza zarówno cenę jak i ilość równowagi.
Przy stałej podaży wzrost popytu zwiększa zarówno cenę jak i ilość równowagi.
Ustanowienie ceny maksymalnej jest skuteczne, gdy jest ona niższa od ceny równowagi.
Ustalenie ceny minimalnej jest skuteczne, gdy jest ona wyższa od ceny równowagi.
Prostą elastyczność cenową popytu określa: relacja wyrażonej w procentach zmiany wielkości popytu na dane dobro do procentowej zmiany jego ceny, przy założeniu niezmienności cen innych dóbr i danej wysokości dochodu.
Krzyżowa elastyczność cenowa popytu określa: relacja wyrażonej w procentach zmiany wielkości popytu na określone dobro do procentowej zmiany ceny innego dobra.
Współczynnik elastyczności cenowej popytu ed(p)=0 oznacza popyt sztywny.
Popyt elastyczny charakteryzuje współczynnik elastyczności cenowej popytu ed(p)>1.
Popyt proporcjonalny charakteryzuje współczynnik elastyczności cenowej popytu ed(p)=1.
Przy niskiej elastyczności cenowej popytu przesunięcia krzywej podaży powodują znaczne wahania cen przy niezmienionym zbytnio poziomie sprzedaży.
Na górnym odcinku linii popytu obniżka ceny zwiększa rozmiary zapotrzebowania w stopniu: kompensującym z nadwyżką spadek ceny.
Elastyczność cenowa popytu jest niższa w krótkim okresie a wyższa w okresie długim.
Punktową elastyczność cenową popytu określa elastyczność przeciętna odpowiadająca łukowi krzywej popytu pomiędzy dwoma dowolnymi punktami.
Prawidłowością jest spadek poziomu elastyczności punktowej w miarę przesuwania się wzdłuż krzywej popytu w prawo.
Dodatnia elastyczność mieszana (krzyżowa) popytu oznacza na ogół, że napotkane dobra są substytutami.
Elastyczność dochodowa popytu mierzy reakcję popytu na zmianę dochodu.
Dodatnią elastycznością dochodową popytu charakteryzują się dobra normalne.
Ujemną elastycznością dochodową popytu charakteryzują się dobra niższego rzędu.
Wyższą od jedności elastycznością dochodową popytu charakteryzują się dobra wyższego rzędu.
Niższą od jedności elastycznością dochodową popytu charakteryzują się dobra niższego rzędu.
Udział dóbr niższego rzędu w budżetach konsumentów wraz ze wzrostem dochodów obniża się.
Znajomość elastyczności dochodowej popytu pozwala na przewidywanie zmian popytu konsumpcyjnego wskutek zmiany poziomu zamożności.
O procentowej zmianie ceny dobra przy zmianie popytu na dobro o 1% informuje współczynnik giętkości cen.
Współczynnik giętkości (fleksybilności cen) mierzy reakcję ceny na zmianę popytu.
Kryterium wyboru konsumenta stanowi użyteczność.
Podstawowe elementy modelu wyboru konsumenta stanowią linia budżetowa i krzywa obojętności.
Podstawowe elementy wyboru producenta stanowią izokwanta i izokoszta.
Decyzje producenta ukierunkowane są na maksymalizację zysków.
Optymalizacja decyzji konsumenta oznacza wybór kombinacji ilości rozpatrywanych dóbr odpowiadających współrzędnym punktu styczności linii budżetowej z najwyżej położoną krzywą obojętności.
Optymalizacja decyzji producenta oznacza wybór kombinacji ilości zużycia czynników wytwórczych odpowiadających współrzędnym punktu styczności izokoszty z najwyżej położona izokwantą.
Minimalizacja kosztów produkcji następuje poprzez wybór kombinacji ilości zużycia czynników wytwórczych odpowiadających współrzędnym punktu styczności izokoszty z najwyżej położona izokwantą.
Funkcja produkcji określa: maksymalne rozmiary produkcji możliwe do uzyskania za pomocą określonej kombinacji czynników wytwórczych; zbiór technicznie efektywnych metod wytwarzania.
Izokwanta to krzywa jednakowej produkcji.
Izokoszta to krzywa jednakowego kosztu.
Linia budżetowa ilustruje możliwe przy określonym poziomie dochodów kombinacje ilości dóbr nabywanych przez konsumenta.
Krzywa obojętności to krzywa jednakowej użyteczności.
Koszty krótkookresowe są wyższe od kosztów w długim okresie.
Przy zerowym poziomie produkcji w krótkim okresie koszty całkowite są równe kosztom stałym.
W długim okresie produkcja równa 0 wymaga poniesienia kosztów równych zero.
Optimum techniczne stanowi poziom produkcji odpowiadający minimalnemu poziomowi przeciętnych kosztów całkowitych.
W modelu wyboru konsumenta wpływ wzrostu dochodów ilustruje przesunięcie linii budżetowej.
Efekt substytucyjny zmiany cen wynika z dostosowania popytu do zmiany relacji cen.
Efekt dochodowy zmiany cen wynika z dostosowania popytu do zmiany realnego dochodu.
Zależność pomiędzy ujętą wartościowo wielkością produkcji i łączną wartością nakładu zmiennych czynników wytwórczych nazywamy krzywą produkcji (Knighta).
Zysk, przekraczający dochód, jaki właściciel przedsiębiorstwa mógłby uzyskać wypożyczając swój kapitał według bankowej stopy procentowej to: zysk ekonomiczny.
Wykorzystanie reguły produkcji w warunkach rynku doskonale konkurencyjnego sprowadza się do ustalenia optymalnych rozmiarów produkcji odpowiadających zrównaniu: kosztów krańcowych z ceną.
W warunkach monopolu optymalne rozmiary produkcji odpowiadają zrównaniu kosztów krańcowych z krańcowym utargiem.
Krzywa podaży przedsiębiorstwa w krótkim okresie stanowi krzywa MC powyżej AVCmin.
Maksymalizacja zysków na rynku doskonale konkurencyjnym w krótkim okresie wymaga następującej relacji pomiędzy poziomem ceny rynkowej P i poziomem minimalnego kosztu całkowitego ATCmin: P>ATCmin.
W warunkach rynku doskonale konkurencyjnego opłaca się produkować zgodnie z regułą produkcji dopóki P>AVCmin.
Optimum długookresowej krzywej kosztów przeciętnych LAC odpowiada rozmiarom produkcji, których przekroczenie wiąże się z pojawieniem się: dyzekonomii skali.
Najniższy punkt krzywej długookresowej podaży wyznacza poziom: ceny wejścia (wyjścia).
Eksport produkcji krajowej wymaga by światowa cena równowagi była wyższa od ceny krajowej.
Import produkcji krajowej wymaga by światowa cena równowagi była niższa od ceny krajowej.
O wielkości produkcji, jaka monopolista wytworzy po określonej cenie decyduje wielkość: popytu i utargu krańcowego.
Zakres kontroli, jaką posiada pojedyncze przedsiębiorstwo lub niewielka liczba przedsiębiorstw nad decyzjami dotyczącymi cen i wielkości produkcji nazywa się siłą rynkową.
Oddziaływania strategiczne : stanowią cechę oligopolu inspirującą wykorzystanie teorii gier; powodują, że przedsiębiorstwa mogą wybierać pomiędzy zachowaniem kooperatywnym i niekooperatywnym.
W warunkach równowagi długookresowej konkurencji monopolistycznej: ceny są wyższe od kosztów krańcowych; zyski ekonomiczne zanikają.
Formułowanie warunków równowagi nie dotyczy oligopolu.
Zgodnie z modelem równowagi Cournota firma dokonuje wyboru: rozmiarów produkcji na podstawie rozmiarów produkcji konkurencyjnej firmy.
Wzrost liczby konkurujących ze sobą oligopolistów powoduje, że cena i rozmiary produkcji branży zmierzają do warunków konkurencji doskonałej.
Zbliżenie cen i wielkości produkcji oligopolistów do poziomu charakteryzujących monopol jest efektem zastąpienia konkurencji zmową.
Równowaga Nasha: występuje, kiedy żaden z graczy nie jest w stanie poprawić swoich wypłat przy danej strategii drugiego gracza; jest strategią niekooperacyjną.
Równowaga w warunkach konkurencji doskonałej jest efektywna w sensie Pareta ponieważ: niezależne działania producentów i konsumentów zapewniają, ze koszt krańcowy dobra jest równy jego użyteczności; rynki dążą do maksymalizacji produkcji poszczególnych dóbr zgodnie z oczekiwaniami nabywców i sprzedających.
Eliminacja „kosztów zewnętrznych” skutkuje likwidacją nadprodukcji dóbr.
Eliminacja „korzyści zewnętrznych” skutkuje likwidacją niedoborów dóbr.
Instrumentami ekonomicznymi pozwalającymi na eliminację „korzyści zewnętrznych” są subsydia, dotacje.
Instrumentami ekonomicznymi pozwalającymi na eliminację „kosztów zewnętrznych” są podatki, opłaty.