Pierwotne koncepcje przestrzennego zagospodarowania ośrodków przemysłowych opierały się na układzie regularnym, były bardzo proste i całkowicie podporządkowane spełnianej przez nie funkcji produkcyjnej.

Czynniki, które wpłynęły na rewolucję urbanistyczną i przekształcenie miast w XIX wieku to:

- powstanie przemysłu wielkofabrycznego i koncentracja robotników w wielkich zakładach pracy

- przemiany w technologii transportu i łączności wskutek wynalezienia maszyny parowej, telegrafu, telefonu i silnika spalinowego

- duży postęp w zakresie produkcji i dystrybucji żywności, które umożliwiły przemieszczanie się ludności z gospodarstw rolnych do źródeł przemysłu

- eksplozja ludnościowa w krajach rozwiniętych Europy i Ameryki Północnej wskutek obniżenia się umieralności

Charakterystyczne cechy szybko rozwijających się ośrodków to m.in.:

- wymieszanie różnych funkcji - przemysł, mieszkalnictwo, usługi - na tym samym terenie

- nadmierne zagęszczenie w centralnych obszarach miasta

- niski standard robotniczych dzielnic mieszkaniowych

- słabo rozwinięty system transportu publicznego

Główne cele realizowanych projektów przebudowy i rozbudowy miast to:

- zapewnienie pracy i mieszkań rosnącej gwałtownie liczbie ludzi

- unowocześnienie przeludnionych starych dzielnic miast – np. Paryż

- usprawnienie sieci komunikacyjnej w mieście jak i poza miastem

- zabudowanie obszarów po rozebranych fortyfikacjach – np. Wiedeń

- rozdzielenie dzielnic mieszkaniowych dla robotników od dzielnic klas wyższych

- optymalne rozlokowanie kluczowych i ważnych urządzeń związanych z administracją, zaopatrzeniem, handlem, komunikacją, czy bezpieczeństwem

Dzięki przebudowie osiągnięto ważne cele, m.in.:

- zaspokojenie potrzeby reprezentacyjności stolicy Francji, która została uznana za najwspanialsze miasto Europy

- przy placach gwiaździstych zbudowano koszary, a zbudowany układ ulic umożliwiał szybką interwencję wojsk w przypadku zamieszek

- stworzono bardziej spójny układ komunikacyjny

- podniesiono jakość życia mieszkańców Paryża

Cechy charakterystyczne Wiednia:

- rozwój układu promienisto-koncentrycznego

- przekształcenie fortyfikacji w szeroką aleję zwaną „ringiem”

- przedzielanie nowych obiektów placami i terenami zielonymi

- reprezentacyjne centrum miasta

Cechy charakteryzujące układ Cerda to:

- układ szachownicowy planu miasta o regularnej siatce kwadratów

- dwie arterie biegnące skośnie

- małe ogrody i parki wdrożone w kwadraty z blokami