Ryszard Nycz ,, Literatura jako trop nowoczesności” ,, Osoba w nowoczesnej lit. Slady obecności.

Część I. :Współcześnie nie dążymy do tego aby oszukiwać w lit. Autora. Dążymy do ucieczki od osobowości. Eliot, Ortega też tak uważali. W romantyzmie to poeta był najważniejszy, był człowiekiem, teraz w żadnej dziedzinie sztuki autor nie jest ważny,, zaczyna się tam gdzie kończy się człowiek”. Jest czystym, akustycznym, unoszącym się głosem. Autor modernistyczny wręcz nie jest osobą mówiącą do 2 osoby, ale głosem językiem mówiącym do 2 języka. Jest to rozmowa pomiędzy dwoma językami. Friedrich i depersonalizacja poetyki, zaczynająca się od Boidleaira. Culler poezja podsłuchana. Interpretacja Wiersza polega na wyobrażeniu sobie sytuacji, która wywołuje w odbiorcy odpowiednie uczucia. Akt świadomości upodabnia lirykę do prozy. Topos odejścia autora. Flaubert opisuje że autor nie powinien opisywać siebie w swoim dziele, powinien być w nim obecny jak Bóg we wszechświecie. Mann Proust niechęć pisania o sobie samym w dziełach swych. U nas Przybyszewski, Berent. Autorem jest ktoś kto się wycofuję w świat utworu. Modernistyczne podejście odrzuca jednostkę i jej relacje ze światem, a także zależność autora. Tożsamość : a)rozpad doświadczenia w sposób indywidualny i empiryczny. b)rozpad autonomii literatury c)rozpad tożsamości człowieka

zarówno ja liryczne nie jest autorem, tak samo jak autor nie powinien być utożsamiany z człowiekiem- autorem. Poprzez dehumanizacje autor zyskuje status autora transcendentalnego, mającego władze nad symbolicznymi aspektami języka. Barthesowski autor substytucyjny o niezmiennej tożsamości. W śmierci Autora wbrew założeniom odnajdujemy jednak sylwetkę Bathesa. Pytamy się nie o osobę lecz o kontekst, o kulturowo usankcjonowane sposoby identyfikacji. A) OSOBA jako twórca, człowiek prawdziwy. B) ewolucja w czasie i lit wzorców kulturowych, w kategoriach, których współcześni dostrzegają własną tożsamość. II. literatura osobista, pozycje autora w lit nowoczesnej.

1)Łatwa zmiana pozycji autora współcześnie. Relacja człowiek a medium języka. (dyslokacja) przed modernistyczny autor utożsamiany z postacią autora prawdziwego. Modernistyczny autor traci możliwość trzymania dystansu. Świat zaczyna się poza naszą świadomością, jest poza ludzkim poznaniem. Człowiek to tylko mrok- występująca w tym określeniu personifikacja, depersonifikuje człowieka modernistycznego. Człowiek nigdy ne poznaje nic co jest poza ludzkie. Co wykracza poza jego naturę.człowiewk a egzystencja, uwięziony we własnej cielesności. Człowiek to osoba rozdwajająca się. Wynika z tego stwierdzenia to że człowiek w literaturze tez ulega czemuś takiemu (tu autor) sprowadzając człowieka do podmiotu świadomości. Dzisiejsza lit kształtowana na lit: fikcjonalnej,eseistyce, faktu,, i autobiografii. 2 tendencje: a)fikcjonalizacja: bezosobowy podmiot, odsłania rysy fikcjonalne, celowo stworzone, ja tekstowe jako sztuczna konstrukcja B)empiryzacja głosu autorskiego: podmiot bez maski, pozajęzykowy,tu problem z lit. Autobiograficzną. Czy jest ona zawsze stricte literacka? ,,pisanie sobą”,,pisanie siebie”. W lit i poezji coraz częściej występuje utożsamienie autora z podmiotem lirycznym lub z narratorem. Z tym wiąże się problem literatury a rzeczywistości. Grudziński pisze o swym pisarstwie jako o swoim pisaniu o czymś co go dotyczy, czasem jednak jest to odbicie lustrzane.,,musi być w środku tego o czym opowiada”. Dawni pisarze musieli być na zewnątrz swych opowiadań, dziś muszą być w środku tego o czym opowiadają. Autor jest częścią opisywanego świata i tego co opisuje. Osoba ta zostawia w tekście swą empiryczną tożsamość.