WIRUSY ZWIERZĘCE
Cechy wirusów zwierzęcych:
Samoreplikujące się wewnątrzkomórkowe pasożyty – wysoce specyficzne
Wirion wnika do komórki gospodarza. Dekapsydacja wewnątrz komórki gospodarza
Na powierzchni kapsydu najczęściej otoczka
Genom: DNA, RNA (ss, ds., L, C); może być segmentowy, spotykane zjawisko nachodzenia genów (nachodzenie genów: gen pierwszego białka może nachodzić się z genem zapisującym drugie białko) – cechy adaptacyjne, przystosowane do organizmów eukariotycznych (dopasowały się do gospodarza: elementy kodujące przedzielone elementami niekodującymi) – występują egzony i introny
Klasyfikacja:
1. Typ kwasu nukleinowego – pierwsza cecha
2. Następnie jest brana pod uwagę: struktura, morfologia kasydu - liczba kapsomerów
Wyróżnia się:
- 11 rodzin RNA wirusów
- 6 rodzin DNA wirusów
Przyrostek Viridae – rodzina
RNA wirusy – wyróżniają się retrowirusy – dwie identyczne nici RNA niekomplementarne
D NA wirusy – odróżnia się Parvoviridae – pojedyncza nić DNA jako genom
Podział ze względu na budowę kapsydu:
a) Proste: kapsyd, jeden typ kwasu nukleinowego (występuje liniowo, bez segmentowania i nachodzenia się genów)
b) Złożone: enzymy, segmentowy kwas nukleinowy, złożone kapsydy (mogą być dodatkowe frakcje lipidowe)
Otoczki wirusowe:
Warstwa błonowa, lipidowa (zewnętrzna błona cytoplazmatyczna lub fragmenty retikulm); węglowodany – pochodzące od gospodarza (znaczniki gatunkowe, najczęściej znajdują się na otoczce wirusowej)
INFEKJA – sposoby wnikania wirusa – różnią się w zależności od tego, czy jest to wirus otoczkowy czy nie
a) Fagocytoza – wiropeksja, głównie nagie (powstaje endosom – pęcherzyk z wirionem w środku – ulega on fuzji z lizosomem i enzymy hydrolityczne gospodarza uwalniają genom wirusa)
b) Fuzja błon cytoplazmatycznych (otoczone są błonami, które pasują do błony gospodarza, następują fuzja błony i dekapsydacja – jest ona stymulowana lokalnym spadkiem pH lub poprzez fuzję z lizosomem i enzymatycznie), pozostaje znacznik biochemiczny – łata biochemiczna – miejsce, w którym mamy na zewnątrz wyeksponowane fragmenty otoczki wirusa, co może stymulować układ immunologiczny
CECHY REPLIKACJI RÓŻNYCH KLAS WIRUSÓW ZWIERZĘCYCH
REPLIKACJA U DNA WIRUSÓW
1. Replikacja w jądrze – w nim jest możliwa replikacja i transkrypcja, dlatego genom wirusa musi w pierwszym rzędzie trafić do jądra
2. Nukleotydy, aparat syntetyczny gospodarza
3. Polimeraza DNA gospodarza lub własna (własną mają tylko: poxwirusy, herpeswirusy) – jest to enzym zależny od DNA
Nosicielem retrowirusa jest się zawsze, jeśli raz zostało się zainfekowanym
DNA wirus – herpes, replikacja w jądrze (wyjątek poxwirusy) transkrypcja wczesnych, późnych mRNA – enzymy gospodarza
1. Adsorpcja, wejście
2. Dekapsydacja
3. Biosynteza białek (wczesne: polimeraza RNA wirusa zależna od RNA)
4. Synteza kwasu nukleinowego
5. Dojrzewanie
6. Uwolnienie
Etapy replikacji GENOMU retrowirusa
Nić RNA DNA-RNA (nić hybrydowa) – w sposób komplementarny uwolnienie transkryptu DNA może być dosyntetyzowana druga nić na zasadzie komplementarności (może włączyć się w genom gospodarza)
Muszą istnieć sekwencje komplementarne (retrowirusy je mają – elementy podobne do naszego genomu), muszą przyjmować formę cykliczną. Wszystkie komórki zainfekowane posiadają formę prowirusa.
Retrowirus – wirus wywołujący AIDS – zawsze jest się nosicielem, bo nie można selektywnie usuwać genów obcych gatunkowo
BIOSYNTEZA BIAŁEK WIRUSOWYCH
a) Translacja pojedynczej długiej nici mRNA – gigantyczny polipeptyd (np. poliwirus +RNA wirus) - na drodze translacji bardzo długi łańcuch polipeptydowy przekształcany następnie w mniejsze, funkcjonalne białka wirusowe (modyfikacje posttranslacyjne) – dzieje się to za pomocą enzymów gospodarza
b) Wiele mRNA z ciągłego genomu (charakterystyczny dla wirusów o genomie(-)ssRNA - modyfikacja posttranskrypcyjna, wiele fragmentów mRNA – każdy odpowiada właściwemu białku, które nie podlega już potem żadnej modyfikacji
c) Wiele mRNA z genomu nieciągłego (np. orthomyxoviruses, charakterystyczne dla
(-)ssRNA)-> odpowiedni fragment genomu wirusa – odpowiednie mRNA- odpowiednie białko
Samoorganizacja i uwolnienie wirusów w miejscach naznaczonych biochemicznie
Dojrzewanie wirusów jest sterowane fizykochemicznie oraz przez białka dojrzewania – podejrzewa się, że muszą być spełnione warunki fizykochemiczne – odpowiednie pH – ale ciągle w fazie badań
EFEKTY WYWOŁYWANE PRZEZ WIRUSY W KOMÓRKACH GOSPODARZA – zawsze będą to zmiany metaboliczne (przestawienie metabolizmu gospodarza)
1. Cytotoksyczny – śmierć komórki gospodarza, przez inhibicję biosyntezy białek, mRNA, rRNA
2. Indukcyjny
- cząstki wirusa zmieniają błonę cytoplazmatyczną gospodarza i aktywują układ immunologiczny, zniszczenie komórki (jeśli wzrasta temperatura – organizm walczy, np. w wirusie grypy, a w wirusach grypopodobnych nie występuje wzrastanie temperatury)
- wniknięcie wirusa powoduje biosyntezę białek uniemożliwiających replikację wirusa w innych komórkach (może to być produkcja interferonu)
INTERFERONY – BIAŁKA INDUKOWANE PRZEZ WIRUSY TYPU dsRNA
1.
Wyłączenie procesów (przez aktywację interferonu) – zapobiega
syntetyzowaniu cząstek wirusa, ale też cząstek potrzebnych u
eukariota
eIF-2 to białkowy czynnik inicjacji translacji u eucaryota
interferon indukuje kinazę białkową -> czynnik eIF-2 zostaje ufosforylowany (eIF-2B) – cząsteczka nieaktywna -> po pewnym czasie ( może to być po zwalczeniu infekcji) enzym fosfataza eIF-2 usuwa resztę fosforanową i ponownie mamy aktywny czynnik
2. interferon doprowadza do degradacji transkryptu mRNA (zarówno wirusowego jak i gospodarza)
interferon indukuje syntezę 2,5 A -> powstaje polimer poliadenylowy (polinukleotyd) ->aktywuje RNazę L – hydrolizuje liniowe cząsteczki RNA, co degraduje całe mRNA znajdujące się w komórce (ale ta sama nukleaza może hydrolizować polinukleotyd i wracamy do sytuacji wyjściowej)
polinukleotyd ma połączenie między węglem 5’ a 2’ dla rozróżnienia od wiązania fosfodiestrowego
5’ i 3’
EFEKTY WYWOŁYWANE PREZ WIRUSY W KOMÓRKACH GOSPODARZA
TRANSFORMACJA WIRUSOWA (charakterystyczne dla wirusów onkogennych, których genom wbudowuje się w genom gospodarza, co daje początek linii komórek transformowanych)
Wirusy onkogenne:
- RSV – Rous Sarcoma Virus, terowirus – dwie pojedyncze nici RNA ssRNA, tkanki łączne
- SV40 – Simian Virus – malpi wirus Dna, nerki
- Epstein- Bar;a Virus – tkanki limfatyczne
Potencjalne onkogeny: hepatitis B – komórki wątroby, żółtaczka
Herpex simplex – opryszczki
ONKOGENNOŚĆ U RSV
RSV – dwie nici ss(+)RNA – retrowirus
Przenoszony jako prowirus w komórkach transformowanych.
Onkogenność jest związana z genem „src”, ma on dwie postacie:
1. V-src – wirusowy, ciągły, analog C-src
2. C-src – komórkowy, kurczaki, ma 6 intronów – różnica między V-src a C-src (introny nie mają swoich produktów białkowych)
Oba regulują proliferację – podziały komórek
Protoonkogen c-src (może w jakiś sposób przekształcić się w onkogen)
GENOM RSV, proliferacja
I droga: Białkowe produkty genów wpływających na proliferację są analogami strukturalnymi czynników lub hormonów wzrostu
II droga: wprowadzenie innego strukturalnie czynnika imitującego działanie hormonów wzrostu lub czynników wzrostu
Białka rdzenia, odwrotna transkryptaza, glikoproteiny otoczki wirusowej, kinaza białkowa, produkt onkogenu, fosforyluje określone reszty aminokwasów
REGULATORY PROLIFERACJI:
1. Białkowe – GF (growth factor)
Na powierzchni komórek receptory dla czynników wzrostu lub hormonów wzrostu, nabłonkowy czynnik wzrostu (EGF) łączy się z receptorem EGF, domena receptora, posiada kinazę białkową (przyłączenie nabłonkowego czynnika wzrostu uaktywnia ten enzym), fosforyluje ona tyrozynę (ufosforylowane białko) – takie białko aktywuje proliferację, czyli podziały komórkowe
2. Hormonalne regulatory – nie ma wirusa
Hormonalna aktywacja cyklazy adenylowej
Trzy białka: receptor dla hormonu – łączy się z hormonem, co łączy się z białkiem G, przyłączony GTP, co łączy się z cyklazą adenylową, co daje początek cyklicznemu AMP (cAMP – skutkuje reakcją komórkową) ;)
MECHANIZM TRANSFORMACJI – RSV
Infekcja -> odwrotna transkrytaza dsDNA -> integracja, prowirus -> transformowana linia komórek niekontrolowany wzrost