The Beatles[edytuj]

The Beatles
The Beatles w 1964 Góra: John Lennon, Paul McCartney Dół: George Harrison, Ringo Starr
Inna nazwa	Fab Four
Rok założenia	1960
Rok rozwiązania	1970
Pochodzenie	Wielka Brytania
Gatunek	rock^[1], brytyjska inwazja^[1],rock psychodeliczny^[1], folk rock^[1], contemporary pop^[1]
Ostatni skład
John Lennon (1940–1980) Paul McCartney George Harrison (1943–2001) Ringo Starr
Byli członkowie
Pete Best Stuart Sutcliffe (1940–1962)
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Strona internetowa

The Beatles – zespół rockowy z Liverpoolu, istniejący od 1960 (jako The Quarrymen od 1957) do 1970 roku. Według RIAA, jego członkowie są najpopularniejszymi muzykami wszech czasów. W historii amerykańskiego rynku fonograficznego nikt nie sprzedał więcej płyt niż oni^[2].

Logo Zespołu.

Paul Mccartney,George Harrison i John Lennon.

The Beatles ze swoim menadżerem George Martinem w studiu w 1966 roku.

Paul Mccartney i Ringo Starr w 2009 roku.

The Beatles w 1969

Spis treści

  [ukryj] 

• 1 Skład

• 2 Historia zespołu

  • 2.1 Klubowe początki

  • 2.2 Beatlemania

  • 2.3 Muzyczne dojrzewanie

  • 2.4 Lata studyjne i rozpad

• 3 Epilog

• 4 Dyskografia

  • 4.1 Albumy studyjne

• 5 Zobacz też

• 6 Przypisy

• 7 Linki zewnętrzne

Skład[edytuj | edytuj kod]

Skład zespołu:

• John Lennon – gitary, śpiew, instr. klawiszowe, harmonijka, mandolina, instr. perkusyjne, gitara basowa, saksofon

• Paul McCartney – gitara basowa, śpiew, instr. klawiszowe, gitary, perkusja, instr. perkusyjne, flet, skrzydłówka, waltornia, skrzypce

• George Harrison – gitary, śpiew, gitara basowa, sitar, mandolina, instr. klawiszowe,harmonijka, skrzypce

• Ringo Starr – perkusja, instr. perkusyjne, śpiew, gitara, organy

Historia zespołu[edytuj | edytuj kod]

Klubowe początki[edytuj | edytuj kod]

The Beatles po przybyciu na lotnisko im. Kennedy'ego (USA), 1964

Autorstwo nazwy zespołu przypisuje się Lennonowi oraz Sutcliffe'owi, którzy w kwietniu 1960 zaproponowali ją McCartneyowi oraz Harrisonowi. Cztery miesiące później, w sierpniu, tuż przed wyjazdem do Hamburga na, jak się miało okazać, obfitujące w liczne ekscesy występy, do czwórki gitarzystów dołączył perkusista Best. Jednak najbardziej emblematycznym miejscem dla Beatlesów tego okresu był liverpoolski klub The Cavern. W sylwestra 1961/1962 Beatlesi podróżują do Londynu na przesłuchanie do Decca Records. Ostatecznie wytwórnia nie podpisała z nimi kontraktu, co do dziś uważa się za największą pomyłkę w historii przemysłu fonograficznego^[3]. Stuart Sutcliffe odszedł z zespołu na krótko przed swą przedwczesną śmiercią, która nastąpiła 10 kwietnia 1962. Cztery miesiące później – 16 sierpnia – za namową niezadowolonego z gryBesta producenta George'a Martina, grupa w kontrowersyjnych okolicznościach zwolniła perkusistę i zastąpiła go przyjacielem zespołu – Ringo Starrem. Zespół też za namową menedżera Briana Epsteina zmienił wizerunek z niegrzecznych chłopców w skórach na garnitury. Ten etap kariery kończy podpisanie kontraktu z EMI.

Beatlemania[edytuj | edytuj kod]

Na koncertach The Beatles zaczyna dochodzić do scen zbiorowej histerii. Zjawisko to nazwano Beatlemanią. Swój pierwszy album Please Please MeBeatlesi nagrali 11 lutego 1963. Kompozycja Lennona, również zatytułowanaPlease Please Me, stała się pierwszym hitem zespołu. 10 września Beatlesi podarowali Rolling Stonesom kompozycję I Wanna Be Your Man, która okazała się pierwszym hitem Stonesów. W lutym 1964 kompozycją I Want to Hold Your Hand Beatlesi w końcu podbijają największy rynek fonograficzny –Amerykę. Wydarzenie to zapoczątkowało tzw. Brytyjską Inwazję. Zespół bije też rekord oglądalności, w telewizyjnym programie The Ed Sullivan Showogląda go ponad 73 mln Amerykanów co stanowi 45% ówczesnej populacji tego kraju^[4]. W kwietniu pięć pierwszych miejsc Billboardu okupowały piosenki The Beatles (sytuacja taka nie powtórzyła się do dzisiaj; najbliższy rekordowi The Beatles był 50 Cent, którego 3 utwory znajdowały się w 2005 w pierwszej piątce rankingu^[5]). 28 sierpnia w Nowym Jorku zespół spotkał Boba Dylana. Stał się on dla nich inspiracją m.in. wprowadzając w świat narkotyków. Fanem zespołu był Jimi Hendrix^[6].

Muzyczne dojrzewanie[edytuj | edytuj kod]

W nagraniach zespołu z lat 1965-1966 słychać wyraźną metamorfozę. Muzyka stała się ambitniejsza, a teksty poważniejsze. Fascynacja Harrisona muzyką indyjskąodpowiedzialna jest za wprowadzenie do procesu nagraniowego egzotycznego instrumentarium (np. sitar). 6 sierpnia 1965 została przedstawiona światu kompozycjaYesterday, której melodia objawiła się McCartneyowi we śnie. Pobiła ona wiele rekordów, m.in. jest najczęściej coverowaną w historii^[7] i jedną z najczęściej emitowanych wradiu. Wyjątkowym wydarzeniem jak na owe czasy był koncert The Beatles na stadionie baseballowym Shea Stadium w Nowym Jorku 15 sierpnia. Po raz pierwszy bowiem w historii 55.600 fanów zgromadziło się na stadionie by wysłuchać koncerturockowego.

27 sierpnia w Los Angeles Beatlesi spotkali swego idola – Elvisa Presleya. Po latach wyszło na jaw, że Presley kibicował CIA w próbach blokowania zespołu w Stanach Zjednoczonych, zarzucając Beatlesom sprowadzanie młodzieży na złą drogę. 26 października Beatlesi zostali uhonorowani przez królową Orderami Imperium Brytyjskiego (John Lennon zwrócił swój cztery lata później). Rok 1966 okazał się przełomowy dla zespołu. W marcu John Lennon udzielił niefortunnego wywiadu, w którym stwierdził, że Beatlesi są popularniejsi od Jezusa. W Wielkiej Brytanii te słowa przeszły bez większego rozgłosu, lecz w USA, a zwłaszcza na południu, wyjęta z kontekstu wypowiedź doprowadziła między innymi do fali ostentacyjnego palenia ich płyt. Wprawdzie już wcześniej pod adresem zespołu padały pogróżki, jednak stały się one poważne, gdy zespołem zaczął się interesować Ku Klux Klan. 29 sierpnia w San Francisco The Beatles zagrali swój ostatni koncert. Zaprzestali koncertowania między innymi ze względu na wszelkiej maści krzyki i piski fanów, które zagłuszały muzykę. Skoncentrowali się na działalności studyjnej. Rozpoczął się tym samym ostatni okres historii The Beatles.

Lata studyjne i rozpad[edytuj | edytuj kod]

Zamknięcie się Beatlesów na długie miesiące w studiu było tak naprawdę ich wyzwoleniem. W końcu mogli w pełni wykorzystać możliwości ówczesnej techniki, nie przejmując się tym, jak później zagrać muzykę na żywo. Wydana 1 czerwca 1967 płyta Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, pierwsza nagrana po zaniechaniu działalności koncertowej, jest przez większość krytyków uznawana za najważniejszą płytę w historii. Jest to jeden z pierwszych albumów koncepcyjnych będący prekursorem progresywnego rocka, swoista opera rockowa będąca substytutem koncertu. Większość krytyków zgadza się, że magnum opus albumu, jak i całej spuścizny The Beatles, jest wieńcząca dzieło kompozycja Johna Lennona i Paula McCartneya A Day in the Life. Kolejnym wydarzeniem bez precedensu była pierwsza światowa transmisja satelitarna, w której wzięli udział Beatlesi. 25 czerwca w programie Our World w towarzystwie m.in. Marianne Faithfull, Micka Jaggera, Erica Claptona czy Keitha Moona (z którymi półtora roku później J. Lennon wystąpił w przedsięwzięciu The Rolling Stones Rock And Roll Circus) Beatlesi wykonali na żywo kompozycję All You Need Is Love, która stała się jednym z hymnów ruchu hippisowskiego. Początek końca Beatlesów zwiastowała śmierć ich menedżera, Briana Epsteina, 27 sierpnia. Beatlesów ogarnęło przerażenie, ponieważ nie mieli pojęcia, jak znaleźć się w nowej sytuacji. W zespole zapanował chaos, który sprzyjał rodzeniu się konfliktów. Najbardziej podzieliła ich kwestia schedy po Epsteinie. Paul McCartney widział na tym stanowisku swego teścia, Lee Eastmana, podczas gdy reszta zespołu preferowała menedżera Rolling Stonesów – Allena Kleina. Skłóconych muzyków bezskutecznie próbował godzić i zachęcać do ostatnich wysiłków twórczychGeorge Harrison, zapraszając Erica Claptona na sesje nagraniowe do Białego Albumu, a także Billy'ego Prestona na niekończące się sesje do albumu Let It Be. Ostatecznie to Kleinowi powierzono misję ratowaniaApple – korporacji Beatlesów. Praktycznym końcem zespołu było ukrywane przed opinią publiczną odejście we wrześniu 1969Lennona, ale za oficjalną datę rozpadu uznaje się 10 kwietnia 1970, kiedy Paul McCartney publicznie ogłosił swe odejście.

Epilog[edytuj | edytuj kod]

Przez całe lata 70. świat nurtowało pytanie czy zespół The Beatles reaktywuje się. Próbowano skusić ich proponując astronomiczne kwoty za jeden wspólny występ. Wprawdzie panujące między muzykami relacje pozostawiały wiele do życzenia jednak wielbiciele gorąco wierzyli w powrót zespołu. Nadzieja fanów na reaktywację została brutalnie rozwiana 8 grudnia 1980, gdy w Nowym Jorku został zastrzelony John Lennon. Następnego dnia podczas koncertu w Wembley Arena w Londynie zespół Queen zagrał w hołdzie Lennonowijego wielki przebój Imagine. Poza tym na płycie Hot Space nagrali kompozycję Life Is Real (Song For Lennon). Był to tylko jeden z wielu podobnych hołdów złożonych Lennonowi.

Beatlesi byli pod wieloma względami zespołem wyjątkowym. Nikt inny nie doczekał się tylu analiz, czasem tak dogłębnych, że sami zainteresowani z rozbrajającą szczerością przyznawali, że ich nie rozumieli. Ich spuścizna pozostaje inspiracją dla innych muzyków. Mimo że nie byli wirtuozami i nie znali notacji muzycznej, potrafili pogodzić sukces na polu kultury elitarnej z sukcesem na polu kultury masowej. Do The Beatles należy najwięcej muzycznych odkryć oraz rekordów. Zdobyli parę prestiżowych nagród Grammy oraz Oscaraza film Let It Be. Szacuje się, że pod koniec lat 90. sprzedana została miliardowa płyta Beatlesów. Magazyn Rolling Stone umieścił na 1 miejscu, na swojej liście pięciuset najlepszych albumów, płytę Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band^[8]. W pierwszej dziesiątce znalazły się jeszcze 3 albumy zespołu. W 1988 grupa The Beatles została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame^[9]. Koncertowali w Europie, Ameryce, Azji, Australii. 4 marca 1996 światło dzienne ujrzał ostatni nowy materiał The Beatles – kompozycjaReal Love.

9 września 2009 został wydany The Beatles Stereo Box Set w skład którego wchodziła cała dyskografią umieszczona na 16 płytach audio oraz wzbogacone o krótkie filmy dokumentalne w formacie QuickTime dotyczące danego albumu (z wyjątkiem zestawu Past Masters). Również The Beatles została wydany na Mono Box Set, nieco bardziej ubogim zbiorze, bo składającym się 13 płyt w wersji mono. 7 grudnia 2009 wydano 16 GB limitowany (30 tys. egzemplarzy) nośnik USB w kształcie jabłka. Umieszczono na nim cały remaster w audiofilskiej jakości (lepszej niż na płytach CD) 24 bitowy FLAC 44.1 kHz oraz 320 kbps MP3. Jabłko prócz utworów posiada również 13 minidokumentów w formacie wideo MPEG4 oraz zestaw oryginalnych okładek i książeczek do każdego albumu w formie plików Flash. Oczekiwany remaster 2009 zastąpił stary, z roku 1987, który był zgraniem z płyt winylowych. Studyjny proces poprawy jakości nagrań dokonali starsi pracownicy wytwórni: George Martin, Simon Gibson, Paul Hicks, Sean Magee, Guy Massey, Sam Okell, Steve Rooke, Allan Rouse i trwał 4 lata. Niestety nie wszystkie utwory udało się ponownie zremasterować ("She Loves You", "I'll Get You", "Love Me Do", "P.S. I Love You") ze względu na to, iż oryginalne taśmy zostały uszkodzone oraz zgubione, tak więc ścieżki te zostały zgrane z prywatnych kolekcji płyt winylowych.

16 listopada 2010 dyskografia zespołu weszła do cyfrowej sprzedaży w sklepie iTunes. Stanowi to zarazem koniec sporu firmy Apple z Beatlesowską Apple Records.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Dyskografia The Beatles.

Albumy studyjne[edytuj | edytuj kod]

• Please Please Me (22 marca 1963)

• With The Beatles (22 listopada 1963)

• A Hard Day's Night (11 lipca 1964)

• Beatles for Sale (4 grudnia 1964)

• Help! (6 sierpnia 1965)

• Rubber Soul (3 grudnia 1965)

• Revolver (5 sierpnia 1966)

• Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1 czerwca 1967)

• Magical Mystery Tour (27 listopada 1967)

• The Beatles (22 listopada 1968)

• Yellow Submarine (17 stycznia 1969)

• Abbey Road (26 września 1969)

• Let It Be (8 maja 1970)

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• The Beatles: Rock Band

• (8749) Beatles

• (4147) Lennon

• (4148) McCartney

• (4149) Harrison

• (4150) Starr

• Paul nie żyje