Stanisław Ignacy Witkiewicz, jako jeden z kontrowersyjnych postaci XX- lecia międzywojennego, słynął ze swoich fascynacji demonologią a przykładem odzwierciedlenia tej pasji jest obraz zatytułowany „Szatan”. Ukazuje on po „Witkacowsku” zdeformowaną postać znajdującą się na pierwszym planie. Ma ona kozi łeb, bródkę, szpiczaste uczy przypominające rogi, umięśnione nogi zakończone stopami. Na środku ciała widoczna jest silna ręka zakończona szponami. Artysta zarysował linię mięśni, wyeksponował czarnymi liniami oczy, brwi i szpony. Diabeł ten jednak nie budzi postrachu, choć widać wyraźnie, że musi być bardzo silny. Jest to osoba uśmiechnięta, wręcz diabolicznie. Postać ta wydaje się być bardzo fascynująca.
Po lewej stronie widać zbliżającą się do niego kobietę. Ma ona na sobie strój, przypominający ubiór noszony przez kobiety w czasach Witkacego. Gdyby była naga, można byłoby ją skojarzyć z Ewą, kuszoną do zerwania owocu, rosnącego – zgodnie z zamierzeniem autora – po prawej stronie obrazu. Najprawdopodobniej jednak artysta pragnął wyrazić w tym samym skłonność kobiet do czynienia zła, ich emocjonalny związek z szatanem, najprawdopodobniej związek o podłożu erotycznym. W tle dostrzegane są góry, najprawdopodobniej Tatry, będące ulubionym miejscem artysty. Prawdopodobnie jest również, że to sam artysta, nazywany ze względu na swój skandalizujący styl życia „podhalańskim diabłem” i że sam wcielił się w postać szatana

Motyw szatana obecny jest, zatem w literaturze i sztuce różnych epok. Szatan jest zawsze upersonifikowany, co najprawdopodobniej łączy się z potrzebą człowieka do nadawania cech istot żywych pojęciom abstrakcyjnym, np. takim jak zło. To najważniejsza funkcja motywu szatana, gdyż powstał on na wyraźną potrzebę ludzką; coś ma wygląd dobra tak więc musi być jakiś antagonizm. Szatan jest najbardziej znaną złą postacią w literaturze i sztuce gdyż znacznie trudniej jest ukazać inną i zupełnie nie znaną postać, która jest zła. Szatan ma z góry nadane cechy złe, o czym wszyscy ludzie wiedzą