Pojęcia z poetyki:
praesens historicum – czas teraźniejszy w funkcji czasu przeszłego, który ma na celu unaocznienie;
autoepifania (autoobjawienie)
chiazm – figura retoryczna, zmiana szyku;
intertekstualność – sfera powiązań międzykulturowych; typy: i. wewnątrz dzieła, przywołanie w utworze innych dzieł, naśladowanie stylów, konwencji, odniesienia intersemiotyczne (np. związek malarstwa z poezją);
ekfraza – opis dzieła sztuki w literaturze;
pastisz – naśladowanie pewnego stylu, ale nie zawierające krytyki, złośliwości;
persyflaż – lekko złośliwe naśladowanie;
parodia - złośliwe, służy krytyce;
apokryf - dzieło ogłoszone niby jako dzieło kogoś innego;
trawestacja – przekształcenie dzieła o charakterze poważnym na śmieszne;
karykatura – zawiera cechy oryginału, ale ujęte w sensie komicznym;
chronotop – czasoprzestrzeń;
symultanizm – przedstawienie równoległych w czasie wątków;
epos – wydarzenia ważne, najczęściej wojna, heksametr, świat realny i fantastyczny, epizody, tonacja podniosła, inwokacja, wierszowany, (Homer – ok. VIII w. p.n.e.), specyficzny epos – „Raj utracony” Miltona;
epopeja – rodzaj powieści realistycznej, panorama społeczeństwa, proza, np. „Nad Niemnem”, „Wojna i pokój”;
epos rycerski – z chanson de gestes, opowieści arturiańskie, „Tristan i Izolda”;
poemat: 1) epicki: „Grażyna”, utwór jednowątkowy, krótki, 2) powieść poetycka: W. Scott, Byron, utwór, którego centrum jest bohater skłócony z życiem, obarczony winą, „Maria” Malczewskiego; 3) heroikomiczny: parodia eposu, np. „Szachy” Kochanowskiego, Pope „Pukiel porwany”; 4) opisowy: opisuje przestrzeń, nie zawiera bohaterów ani akcji, np. „Georgiki” Wergiliusza, 5) dydaktyczny: przekazanie konkretnej wiedzy, np. Klonowic, 6) filozoficzny, 7) dygresyjny: np. „Kwiaty polskie” Tuwima, Byron „Don Juan”, narrator na pierwszym miejscu, zwroty do czytelnika, autotematyczność, 8) satyrowy: np. Kochanowski „Satyr albo dziki mąż”, satyra była kiedyś odrębnym gatunkiem, silny rozwój w oświeceniu, zostaje satyryczność, typowa odmiana polskiej satyry: szopka noworoczna;
typy ironii: retoryczna, sokratyczna, romantyczna (opracowana przez filozofów romantycznych, specyficzna postawa artysty wobec świata, silna subiektywność);
bajka – Ezop VI w. p.n.e. – krótki utwór wierszowany, dydaktyczny, morał; bajka zwierzęca, bajka narracyjna, bajka epigramatyczna;
gawęda szlachecka - lata 30’ XIX wieku, wypowiedź naśladuje wypowiedź ustną, kontekst staropolski, narrator jest niby-uczestnikiem zdarzeń, np. „Pamiątki Soplicy” Rzewuskiego
skaz – typowa konwencja dla literatury rosyjskiej, naśladowanie mowy;
romans – wywodzi się ze starożytności, najpełniej się rozwija od średniowiecza po barok; romans religijny, romans błazeński („Nadobna Paskwalina”);
powiastka filozoficzna – oświecenie francuskie, proza, aspekt dydaktyczny, humor, elementy satyryczne;
nowela – jeden wątek, brak opisów, bardzo specyficzna fabuła (jak w dramacie); Boccaccio „Sokół”;
lejtmotiv – motyw przewodni, powracający;
opowiadanie – opisy, nie ma rygorystyki noweli, krótki, jednowątkowy, mogą być dygresje; np. Prus „Antek”;
powieść: autobiograficzna, biograficzna, brukowa, dziennik, fantastyczna, gotycka, historyczna, kryminalna, łotrzykowska, powieść o artyście (Bildungsioman – powieść o dojrzewaniu, Entwiklungsroman – powieść o artyście), pamiętnik, podróżnicza, psychologiczna, radiowa, reportażowa, sensacyjna, społeczno-obyczajowa, środowiskowa, tendencyjna, epistolarna, w odcinkach, z kluczem;
gatunki z pogranicza literatury – reportaż, esej, felieton, scenariusz filmowy, komiks;
typy sytuacji lirycznych – monolog liryczny, apel, narracyjna, sytuacja liryczna rozmowy;
liryka bezpośrednia – podmiot liryczny ujawnia się bezpośrednio, 1 os;
liryka pośrednia – wypowiedź w 3 os., podmiot liryczny niewidoczny;
autor realny – autor wewnętrzny – podmiot czynności twórczych – podmiot liryczny;
liryka roli – poglądy podmiotu czynności twórczych są różne od postaw podmiotu lirycznego;
liryka maski – są tożsame;
liryka podmiotu zbiorowego – l. mn., wypowiedź w imieniu zbiorowości, często o charakterze politycznym lub religijnym;
liryka inwokacyjna (apelu)
czytelnik realny – czytelnik wewnętrzny – czytelnik implikowany – adresat;
fonos – wyraz brzmieniowy;
prozodia – ogół brzmieniowych właściwości mowy (akcent, intonacja, iloczas)
instrumentacja zgłoskowa – ukształtowanie wypowiedzi w taki sposób, że warstwa brzmieniowa, dźwięki nabierają wartości (semantycznej): a) eufonia – piękne brzmienie, b) kakofonia – złe brzmienie;
aliteracja – zaczynanie wyrazów w nagłosie od tej samej litery;
lipogram – forma instrumentacji zgłoskowej, tekst celowo złożony z takich wyrazów, aby ani razu nie wystąpiła w nich określona głoska;
anagram – przestawienie liter bądź sylab jednego wyrazu, wykorzystując wszystkie litery materiału wyjściowego;
metagram – gra słów polegająca na wymianie początkowych głosek lub sylab między wyrazami;
rym;
rytm;
hiatus – rozziew, np. awaria autobusu; sąsiedztwo dwóch samogłosek bądź wewnątrz wyrazu (na przykład boa, moa - tak zwany hiatus wewnętrzny), bądź też na styku dwóch wyrazów (hiatus zewnętrzny)
tautacyzm – powtarzanie się jednakowych lub podobnych dźwięków obok siebie;
parechesis – operowanie słowami różniącymi się jedną głoską, np. duma – dupa;
echolalia – powtórzenie określonych dźwięków podobnych do siebie, nie mających znaczenia;
glosolalia – układ dźwięków pozornie pozbawiony sensu, ale budzący skojarzenia;
paronomazja – zestawienie podobnie brzmiących słów, ujawniając bądź sugerując więzi między nimi, a) figura etymologiczna: liść – list, b) figura pseudoetymologiczna : rubin – cherubin;
kalambur – zabawa dwuznacznością tekstu;
paragram – celowe przekształcenie słowa, często w reklamach;
poliptoton – powtarzanie tego samego wyrazu w różnych przypadkach, formach;
homonimia, np. zamek;
synonimia
archaizmy – wyrazy, składnia przestarzała; fonetyczne, znaczeniowe;
neosemantyzmy – nowe znaczenia;
wielka metafora – sprowadzenie utworu do czegoś bardzo prostego, np. „Pan Tadeusz” jako metafora tęsknoty za ojczyzną;
katachreza – a) słowa, które zastępują na zasadzie podobieństwa, b) źle zsynchronizowana metafora, niezgrabna;
teoria interakcyjna metafory – np. struna światła, dwa pojęcia z różnych dziedzin, za pomocą których wyraża się nowa myśl)
emfaza – nacechowanie emocjonalne tekstu
litota – umniejszenie, np. nie cichy ( głośny);
oksymoron – zestawienie wyrazów o przeciwstawnym wykluczającym się znaczeniu;
anakolut – błąd stylistyczny, odstąpienie od logiki wypowiedzi składniowej;
inkantacja – bardzo rytmiczna wypowiedź;
synestezja
rumacja - w literaturze barokowej rodzaj puenty. Polega na zebraniu wszystkich najważniejszych elementów wiersza, by poprzez pomysłowe ich połączenie wywołać nowy, zaskakujący efekt. Występuje jako nagromadzenie na końcu utworu wyrazów, które pojawiły się wcześniej w wierszu.
symploke – połączenie anafory i epifory;
elipsa (wyrzutnia)
aposjopeza – przerwanie wypowiedzi nagle i w środku zdania;
praeteritio – krygowanie się, „nie powiem” i mówi;
parenteza (dygresja)
epifraza – dodawanie elementu dodatkowego, objaśniającego;
syllepsis – użycie tego samego słowa w taki sposób, że za każdym razem znaczy co innego;
eksklamacja – zdania wykrzyknikowe;
asyndeton – wypowiedź bezspójnikowa;
poksyndeton – połączenia za pomocą tego samego spójnika;
jukstapozycja – pewne człony niezależne połączone ze sobą budzą pewne wrażenie;
zeugma – użycie słowa, które sprzęga człony ze sobą;
tropy – zmieniały znaczenie słów;
metafora – coś jako coś innego;
metonimia – na zasadzie przyległości, np. słuchać Szopena;
synekdocha – 1) pars pro toto – część za całość, 2) totum pro parte – całość zamiast części;
reifikacja – urzeczowienie;
polifonia
podmiot czynności twórczych
konkretyzacja
sublimacja - eden z mechanizmów obronnych znanych w psychologii, odmiana substytucji.
Jest to jeden z obronnych mechanizmów osobowości, polegający na przesunięciu popędu (potrzeb, motywów) z celu, którego nie można zrealizować ze względu na niezgodność z przyjętymi zasadami, na inny, zastępczy obiekt lub czynność.
Przykład: Boję się podrywać dziewczyny, więc piję piwo, aż skończy się impreza.
ekfraza - artystyczny (zwykle szczegółowy) opis dzieła sztuki w literaturze pięknej (zarówno poezji, prozie jak i w dramacie). Może stanowić całość lub część utworu. Początkowo była tylko figurą retoryczną. Później zyskała także znaczenie genologiczne – zaczęła funkcjonować jako gatunek literacki. Ekfraza może realizować się przez:
nawiązanie (np. wskazanie bezpośrednio tytułu lub autora dzieła)
dyskurs o sztuce (negacja lub poparcie wyznaczników estetycznych dzieła, do którego się odwołuje)
interpretację (próba przekładu intersemiotycznego, np. przetworzenie rzeczywistości z obrazu na język poetycki; często poeta "wykracza poza ramy obrazu" i uszczegóławia świat przedstawiony)
pastisz - odmiana stylizacji; utwór naśladujący istotne cechy jakiegoś dzieła lub stylu, zagęszczający je i uwydatniający. Może pełnić rolę żartobliwą jako zabawa literacka lub też stanowić świadectwo sprawności warsztatowej jego twórcy. W przeciwieństwie do parodii nie pełni funkcji satyrycznej i uprawiany może być w celu pochwały stylu, maniery danego pisarza lub gatunku, nie w celu jego krytyki[1][2].
Zjawisko pastiszu jest porównywane z falsyfikowaniem, gdyż w najbardziej udanych przypadkach od oryginalnych realizacji danego stylu odróżnia je jedynie metatekstowainformacja od autora podana w trybie przypuszczającym (np. Tuwim uważa, że Rej napisałby...). Dzieło takie w zamierzeniu jest nieodróżnialne od wzorca i stylistycznie z nim jednolite
Roman Ingarden (1893-1970) jest przedstawicielem fenomenologicznej filozofii literatury. Fenomenologia w literaturoznawstwie nie utożsamia się z fenomenologią w filozofii, ani ta pierwsza nie jest tylko literaturoznawczym zastosowaniem drugiej. Mają one jednak wspólny punkt wyjścia: filozofię sformułowaną przez Edmunda Husserla, a dokładnie Badania logiczne z 1900-1901 r.
Do wypracowania fenomenologicznej wiedzy o literaturze dochodziło w dyskusji z pomysłami Husserla:
R. Ingarden – tzw. Druga lub realistyczna fenomenologia
M. Heidegger – ontologia fundamentalna
J. P. Sartre – egzystencjalizm
H.G. Gadamer – hermeneutyka
Fenomenologie P. Ricoeura i M. Merlau-Ponty’ego
Sposób istnienia dzieła literackiego:
Teoria literatury Ingardena wyrosła z jego sporu z Husserlem na temat sposobu istnienia świata. Według Husserla rzeczywistość to wytwór świadomości człowieka, czyli istnieje ona czysto intencjonalnie. Jest to zakwestionowanie realności bytu. Na to Ingarden się nie zgadzał i dlatego chciał wypracować koncepcję intencjonalnego sposobu istnienia i określić budowę przedmiotów intencjonalnych, a potem wykazać, że przedmioty w rzeczywistości istnieją inaczej i są zbudowane inaczej niż przedmioty intencjonalne.
Ingarden wyróżnia 3 rodzaje bytów:
Realne –są one autonomiczne, czyli nie zależą od niczego (od świadomości), powstają w pewnej chwili, zmieniają się i giną
Idealne – są autonomiczne, nie zależą od niczego, nie przestają istnieć po zniszczeniu jego fundamentu bytowego, pozostają niezmienne.
Intencjonalne – nie są autonomiczne, zależą od świadomości ludzkiej, z 1 strony podobne do bytów realnych – powstaje, zmienia się , ginie oraz do idealnych – nie przestają istnieć po zniszczeniu fundamentu bytowego (np. książka). Przedmiotem intencjonalnym jest dzieło literackie = wytwór aktów świadomości twórcy. O jego intersubiektywności decyduje utrwalenie w materiale znakowym. Dzięki temu uniezależnia się ono od świadomości, dzięki której powstało i nabywa względnej autonomii bytowej. Istnieje samoistnie, niezależnie od trwałości swojego fizycznego fundamentu (pisma, druku).
Ingarden głosił antypsychologizm – odrzucał jakiekolwiek wiązanie wytworu z przeżyciami autora. Dzieło jest niezależne od przeżyć psychicznych piszącego je. Czytelnik nie może wywnioskować na podstawie tekstu o cechach, przemyśleniach autora. Co więcej te przeżycia są całkiem obojętne dla zrozumienia dzieła i jego zawartości. Zarzucał psychologizmowi błędne koło: „chciano rozumieć dzieła przez poznanie przeżyć autora, ale żeby te przeżycia zrozumieć odwoływano się z powrotem do innych dzieł literackich”.
Budowa dzieła literackiego
Przedmiot intencjonalny jest zbudowany tak, że w żaden sposób nie może być utożsamiany ani z przedmiotami realnymi ani idealnymi. Cechą przedmiotów intencjonalnych jest schematyczność. Przedmioty idealne i realne cechuje pełność pod względem jakościowego uposażenia, natomiast przedmioty intencjonalne są niepełne, czyli zawierają miejsca niedookreślenia. W przypadku dzieła literackiego jest to związane z tym, że jest ono intencjonalnym tworem świadomości utrwalonym w języku. Nawet szczegółowy opis językowy nie może wyczerpać całego bogactwa jakościowego, cechującego przedmioty niezależne od świadomości. W dziele literackim zawsze będą występować jakieś luki. Niedookreśloność jest cechą pozostałych warstw dzieła nadbudowanych nad warstwę językową.
Ingarden wyróżnia 4 warstwy w dziele literackim:
Brzmień słownych
Znaczeń
Przedmiotów przedstawionych
Uschematyzowanych wyglądów
Warstwy dzieła są ze sobą powiązane. Warstwy wyższe nadbudowują się kolejno nad niższymi i są wyznaczone przez nie. Brzmienia językowe pojawiają się wraz ze spostrzeganiem napisów. Następnie wyznaczają one znaczenia słów i zdań oraz wyższych jednostek znaczeniowych. Na znaczeniach kształtują się intencjonalne przedmioty przedstawione, które warunkują pojawienie się wyglądów przedmiotowych. (Zdania w dziele wyznaczają aspektywnie przedmiot przedstawiony – tzn. ukazują poszczególne strony, własności. Dopiero wszystkie zdania o danym przedmiocie składają się na jego wygląd.)
Wyglądy nie należą do wyobrażeń czytelnika, one są w dziele. Wyglądy – wzrokowe, słuchowe, ruchowe, dotykowe i emocjonalne.
Quasi-sady
Cechą istotną dzieła literackiego jest specyficzny charakter jego zdań. Mają one charakter quasi-sądów, czyli sądów pozornych (mimo że mają taką samą formę i treść jak sądy logiczne). Nie można ich osądzać w kategoriach prawdy lub fałszu, ponieważ nie są ani prawdziwe ani fałszywe. Zdania, które wydają się orzekające, pytające lub rozkazujące tylko pozornie nimi są.
Ich pozornie logiczny status wynika z zawieszenia ich referencji, czyli odniesienia do przedmiotów istniejących niezależnie od świadomości. Sąd logiczny jest prawdziwy, ponieważ stwierdzany w nim stan rzeczy pokrywa się z rzeczywistym stanem rzeczy (lub jest fałszywy gdy się nie pokrywa). Zdania dzieła literackiego nie odnoszą się do przedmiotów i stanów rzeczy realnych, czyli pozajęzykowych, ale do przedmiotów intencjonalnych, które są wytworem świadomości. Nie można zatem zweryfikować czy są prawdziwe czy fałszywe. (Ingarden posługuje się tu klasyczną –arystotelesowską - definicją prawdy.)
Zawieszenie referencji jest spowodowane tym, że podmiot mówiący nie mówi na serio, nie bierze odpowiedzialności za swoje słowa, nie zajmuje asertywnego stanowiska = brak mu przekonania, że w świecie niezależnym od świadomości jest tak, jak głosi quasi-sąd.
Tym, co odróżnia dzieło literackie od wypowiedzi językowych innego typu, w których podmiot z przekonaniem o czymś oznajmia, jest fikcyjność. W odniesieniu do świata fikcji możemy określić prawdziwość lub fałsz quasi-sądu.
Jak odróżnić sąd od quasi-sądu? – to zależy od postawy czytelnika: zdania są pozornie twierdzące, jeśli odbiorca czyta je w postawie estetycznej, jest nastawiony na jego estetyczne przeżycie. Zdania są sądami, jeśli czytelnik zajmuje postawę poznawczą wobec dzieła.
Uwaga! O tym że zdanie jest quasi-sądem nie decyduje jego umieszczenie w dziele literackim. Jeśliby tak było to definiujemy nieznane przez nieznane: zdanie ma charakter quasi-sądu, bo występuje w dziele literackim, a dzieło jest literackie, bo jego zdania mają charakter quasi-sądów.
Przypadki graniczne – nie wiadomo jak je odczytywać:
Zdania w utworach, które mają charakter graniczny, np. Dialogi Platona można czytać jako dzieła literackie lub filozoficzne.
Sentencje i aforyzmy w postaci prawd ogólnych – one nie są obiektywne, nie można ich brać za sady autora; fikcyjne postacie nie wygłaszają prawd autora
Zdania w utworach lirycznych. Podmiot liryczny to przedmiot czysto intencjonalny, należy do świata przedstawionego, nie należy utożsamiać go z autorem.
Dzieło literackie i jego konkretyzacje:
Konkretyzacje dzieła literackiego powstają przy poszczególnych odczytaniach dzieła. Konkretyzacja różni się od dzieła tym, że nie zawiera miejsc niedookreślenia, a wyglądy trzymane w dziele zostają w niej zaktualizowane. Dookreślanie i aktualizowanie następują bezwiednie podczas lektury. Przykład: gdy odbiorca natrafia w „PT” na zdanie o Zosi, to automatycznie przypisuje jej cech człowieka, wyposaża ją w nos, a nie trąbę, choć w tekście nie było słowa na ten temat. Dzieło dopuszcza różne sposoby ujmowania postaci, w konkretyzacji jeden z nich zostaje wybrany. Dzieło to zbiór możliwych odczytań, konkretyzacja to jeden z jego elementów. Czytelnik musi dbać o spójność dookreśleń, jeśli chce pozostawać w zgodzie z intencjami tekstu. Nie może więc ubrać Zosi w dżinsy.
W ten sposób Ingarden narusza warunek nieodnoszenia dzieła do świata zewnętrznego. Wypełnianie miejsc niedookreślenia tego wymaga.
Wartości:
Dzieło literackie w postaci schematycznej to przedmiot artystyczny, zaś konkretyzacja to przedmiot estetyczny. W przedmiocie artystycznym wartość estetyczna pozostaje w stanie potencjalnym. Aktualizuje się dopiero w procesie lektury.
Wartość estetyczna dzieła ma piętrową budowę. Jej podstawą są jakości artystycznie obojętne, czyli fizyczny fundament dzieła.(niektóre są nieobojętne np. marmur). Na fundament nadbudowane są wartości artystycznie doniosłe, które są podstawą jakości wartości artystycznej. Na niej jest jakość estetycznie wartościowa, a na niej wartość estetyczna.
Jako wartości estetyczne Ingarden wymienia wzniosłość, tragizm, komizm.
Koncepcja wiedzy o literaturze:
O hierarchii w dziedzinach wiedzy o literaturze decyduje przedmiot danej dziedziny:
Filozofia literatury – ma najwyższą pozycję, nadrzędna rola w stosunku do pozostałych odmian literaturoznawstwa. Steruje prowadzonymi przez nie badaniami: wyznacza ich przedmiot, zasady poprawności poznania, dostarcza pojęć opisowo-analitycznych. Zadaniem filozofii literatury jest opisać istotę ogólną dzieła literackiego, czyli sposób istnienia, budowę i cechy specyficzne. (Istotę ustala się na podstawie „wglądu” czyli procesu poznawczego, który polega na wyabstrahowaniu przedmiotu z konkretnych cech i okoliczności i badacz powinien być wolny od wcześniejszych uprzedzeń, emocji wiedzy o obiekcie.)
Nauki o literaturze – zajmuje się konkretnymi dziełami
Opisowa - dąży do opisania istoty konkretnych dzieł
Typologiczna – ustala istotę pewnych typów dzieł, powiązanych ze sobą ze względu na jakieś podobieństwo, np. rodzajowe
Historyczna – jej celem jest rekonstrukcja i analiza recepcji dzieła w różnych epokach
Krytyki literackiej – zajmuje się estetycznymi konkretyzacjami dzieł, krytyk rozpoznaje wartość, która przysługuje dzieł.
.Dzieło estetyczne to: twór wielowarstwowy, uporządkowany fazowo, zbudowany z quasi-sądów, posiadający jakości doniosłe estetycznie
Hermeneutyka. Maria Janion
hermeneutyka to objaśnienie tradycji, tłumaczenie jej przekazów i tekstów;
hermeneutyka pojawia się kiedy tradycja traci swą niepodzielność i oczywistość, kiedy domaga się interpretacji, kiedy dochodzi do racjonalizacji i ufilozoficznienia religii;
bez hermeneutyki nie ma szans na właściwe rozumienie tradycji;
Schleiermacher: doskonałe rozumienie mowy lub pisma jest sztuką i wymaga nauczenia się sztuki lub techniki, które oznaczamy wyrazem hermeneutyka;
hermeneutyka to sztuka i nauka lektury tradycji (czyli lektury świata), obejmuje sposoby rozumienia i oswojenia rzeczywistości duchowej i materialnej, toczy walkę o wartości i dąży do ich ugruntowania, przypisuje sobie misję tłumaczenia świata;
hermeneutyka zajmuje się przede wszystkim tekstami świętymi (nie tylko świętymi pod względem religijnym, należą tu też arcydzieła literatury europejskiej);
świętość tekstu to świętość prawdy, która w nim i tylko w nim jest dana (s. 125);
hermeneutyka ustaliła swoje pojęcie tekstu jako tekstu – język, mowa, pismo wchodzą w zakres zainteresowań hermeneutyki; hermeneia – oznacza mowę;
Dilthey początkowo za hermeneutykę uważał tylko „utrwalone w piśmie przejawy życia”, a potem poszerzył jej zakres na „wszelkie twory ducha”;
hermeneuta to pośrednik (np. u Greków między bogami i ludźmi);
czynić myśli zrozumiałymi, objaśniać teksty, uczyć innych rozumieć siebie i innych to ujawniać to, co ukryte;
w epoce nowożytnej hermeneutyka przybiera dwa stanowiska – albo identyfikacji, utożsamienia; albo dystansu, krytyki; dzieje hermeneutyki to dzieje dwoistej postawy wobec tekstu: traktowany przez teologów protestanckich jako objawienie, zarazem poddawany bywa filologicznym zabiegom oczyszczenia ze skażeń, a więc procesowi krytyki (s. 127);
w interpretatorze zmaga się pokora wobec tekstu z żądzą narzucenia mu własnej prawdy, poddania go krytycznemu osądowi (s. 127);
hermeneuta chce jednocześnie uszanować tajemnicę i wydrzeć tajemnicę;
struktura wewnętrzna hermeneutyki to struktura rozmowy, struktura ta wynika z misji hermeneuty jako pośrednika w dialogu.
Różnica między hermeneutyką a egzegezą:
czasem te pojęcia są używane zamiennie, ale egzegeza ma nacechowanie ujemne;
w hermeneutyce zawiera się możliwość krytyki tekstu, egzegeza żadnej krytyki nie dopuszcza;
czasem kiedy tekst ogłosi się świętym, staje się on tekstem nie do rozumienia, a dogmatem do wierzenia;
społeczeństwo totalitarne wykorzystuje egzegezę. Ale i w demokracji istnieją dogmaty wyłożone przez egzegezę.
Faszyzm:
według Krońskiego postawił się poza tradycją europejską;
mówi o tradycji i historii, ale to tylko „tradycja” i tylko „historia”;
hermeneutyka powołana jest do tego, by nie dopuszczać do zmiany struktury tradycji, do jej deformacji, by utrzymywać tradycję przy życiu, by bronić uniwersalnych znaczeń europejskich (s. 131);
hermeneutyka musi strzec tradycji, ale też uważać, by skarby tradycji nie zamieniły się w dogmaty.
Zaszło chyba coś w historii pojęcia struktury, co można by nazwać "wydarzeniem", gdyby to przeciążone słowo nie pociągało za sobą znaczenia, którego redukcja czy podejrzliwe traktowanie jest właśnie funkcją myśli strukturalnej czy też strukturalistycznej. Ale mimo wszystką zastosujmy termin "wydarzenie", używając go ostrożnie i jakby w cudzysłowie. W tym sensie wydarzenie to będzie miało zewnętrzną formę jakiegoś przerwania i powtórzenia.
Nie byłoby rzeczą trudną wykazać, że pojęcie struktury, a nawet samo słowo "struktura" są równie stare jak epistèmè, tzn. równe wiekiem nauce i filozofii zachodniej, i że zapuściły głębokie korzenie w glebie potocznego języka, w którego najgłębsze zakamarki pogrąża się epistèmè, by raz jeszcze je zebrać i uczynić swą częścią w metaforycznym przemieszczeniu. Mimo to aż do wydarzenia, na które chciałbym zwrócić uwagę i je zdefiniować, struktura - czy raczej strukturalność struktury - choć zawsze była obecna, to jednak ulegała neutralizacji lub redukcji, w wyniku procesu nadawania jej centrum lub odnoszenia jej do jakiegoś punk tu obecności, stałego źródła. Funkcją tego centrum było nie tylko kierowanie, równoważenie i organizowanie struktury (w rzeczywistości nie można wyobrazić sobie niezorganizowanej struktury), ale przede wszystkim upewnianie się, czy zasada organizująca struktury ograniczy to, co moglibyśmy nazwać jej wolną grą. Niewątpliwie nadając kierunek i organizując spójność systemu, centrum struktury pozwala na wolną grę jej elementów wewnątrz całej formy. I nawet dzisiaj pojęcie struktury pozbawionej jakiegoś centrum jest rzeczą, jakiej nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić.
Mimo to centrum także zamyka grę, którą otwiera i umożliwia. Jak przystało na centrum, jest to punkt, w którym zastąpienie treści, elementów i terminów nie jest już możliwe. W centrum przestawianie lub przekształcanie elementów (które mogą być oczywiście strukturami zamkniętymi wewnątrz struktury) jest zabronione. Przynajmniej przestawianie zawsze było objęte zakazem (używam tego słowa celowo). A zatem zawsze uważano, że centrum, które zgodnie z definicją jest jedyne, tworzy wewnątrz struktury to właśnie, co nią kieruje, unikając przy tym strukturalności. Dlatego właśnie myśl klasyczna dotycząca struktury mogła paradoksalnie twierdzić, że centrum znajduje się wewnątrz struktury i poza nią. Centrum jest w centrum całości, a jednak jako że nie należy do całości (nie jest częścią całości), całość ma swoje centrum gdzie indziej. Centrum nie jest centrum. Pojęcie scentrowanej struktury, chociaż samo w sobie reprezentuje spójność, warunek epistèmè jako filozofii czy nauki, jest przekornie spójne. I jak to zwykle bywa ze spójnością zrodzoną ze sprzeczności, wyraża ona siłę pewnego życzenia. Koncepcja scentrowanej struktury jest w istocie koncepcją wolnej gry opartej na podstawowym podłożu, gry polegającej na zasadniczym bezruchu i uspokajającej pewności, która sama znajduje się poza zasięgiem wolnej gry. Z tym przeświadczeniem można opanować niepokój, albowiem niepokój jest niezmiennie wynikiem pewnego sposobu bycia założonego w grze, bytu ogarniętego grą, bytu jak gdyby od samego początku wchodzącego w grę. A zatem na podstawie tego, co nazywamy centrum (i co, jako że może być albo wewnątrz albo na zewnątrz, jest równie chętnie zwane początkiem, jak i końcem, równie chętnie archà jak telos), powtórzenia, zastąpienia, przekształcenia i przestawienia są zawsze czerpane z historii znaczenia (sens), tzn. historii, okresu, których początek można zawsze odkryć lub których koniec może zawsze antycypować jakaś forma obecności. Dlatego właśnie można by przewidzieć, że mechanizm jakiejkolwiek archàologii, podobnie jak jakiejkolwiek eschatologii, jest w pewnej mierze współodpowiedzialny za tę redukcję strukturalności struktury i zawsze próbuje wyobrazić sobie strukturę na podstawie pełnej obecności, która nie bierze udziału w grze.
Jeśli tak jest, to całą historię pojęcia struktury przed zerwaniem, o którym już mówiłem, należy rozważać jako serię podstawień centrum za centrum, jako połączony łańcuch ustaleń tego centrum. Stopniowo i regularnie centrum przyjmuje różne formy i nazwy. Historia metafizyki, podobnie jak historia Zachodu, jest historią tych metafor i metonimii. Jej matryca - proszę wybaczyć, że demonstruję tak niewiele i że operuję elipsami, ale chcę szybciej dotrzeć do głównego tematu - to ustalanie bytu jako obecności we wszystkich znaczeniach tego słowa. Można by wykazać, że wszystkie nazwy odnoszące się do podstaw, zasad czy centrum, zawsze dotyczyły jakiejś stałej obecności - eidos, archà, telos, energeia, ousia (istota, egzystencja, substancja, podmiot), aletheia, transcendentalność, świadomość, sumienie, Bóg, człowiek itd.
Wydarzenie, które nazwałem zerwaniem, pęknięcie, o którym wspomniałem na początku tego artykułu, nastąpiłoby przypuszczalnie wtedy, gdyby zaszła potrzeba podjęcia rozważań nad strukturalnością struktury, tzn. kolejnego ich podjęcia, i dlatego właśnie powiedziałem, że to zerwanie stanowiło powtórzenie we wszystkich znaczeniach tego słowa. Od tej chwili stało się konieczne wymyślenie prawa, które jak gdyby rządzi pragnieniem wykształcenia centrum przy tworzeniu struktury oraz procesem znaczenia ustalającym jego przemieszczenia i podstawienia dla tego prawa centralnej obecności, ale obecności, która nigdy nie była sobą, która zawsze była przenoszona poza siebie w swoim surogacie. Surogat ten nie zastępuje niczego, co w jakimś stopniu go poprzedzało w istnieniu. Przypuszczalnie od tego momentu trzeba było zacząć myśleć o tym, że nie ma centrum, że nie można wyobrazić sobie centrum w formie obecnego bytu, że centrum nie miało naturalnego locus, że nie było stałym locus, ale funkcją, czymś w rodzaju non-locus, w którym rozgrywała się nieskończona liczba podstawień znaków. Był to moment, w którym język wtargnął w to, co uchodzi za powszechnie problematyczne, kiedy wobec nieobecności centrum czy źródła wszystko stało się dyskursem (zakładając, że zgodzimy się na to słowo), tzn. kiedy wszystko stało się systemem, w którym centralne signifié, oryginalne czy transcendentalne signifié, nigdy nie jest całkowicie obecne poza systemem różnic. Nieobecność transcendentalnego signifié wykracza ad infinitum poza teren i wzajemne oddziaływanie znaczenia.
Gdzie i w jaki sposób zachodzi ta decentracja [decentering], to wyobrażenie strukturalności struktury? Byłoby rzeczą nieco naiwną odwoływać się do jakiegoś wydarzenia, doktryny czy autora, aby określić to zjawisko. Jest to niewątpliwie fragment całości pewnej ery, naszej ery, ale przecież to już zaczęło się proklamować i zaczęło działać. Gdybym jednak chciał udzielić jakichś wskazówek, wybierając jedno czy dwa "nazwiska" i przywołując tych autorów, których dyskursy formułują to zjawisko w sposób najbardziej radykalny, zacytowałbym przypuszczalnie Nietzscheańską krytykę metafizyki, krytykę pojęć bytu i prawdy, które zastąpione zostały pojęciami gry, interpretacji i znaku (znaku bez obecności prawdy); Freudowską krytykę czy świadomość siebie, tzn. krytykę świadomości, podmiotu, własnej tożsamości oraz samokontroli czy samoopanowania; i jeszcze bardziej radykalną w ujęciu Heideggerowską destrukcję metafizyki, ontoteologii, określania bytu jako obecności. Ale wszystkie te destruktywne rozprawy i wszystkie im pokrewne są jakby zamknięte w pewnym kręgu. Krąg ten jest jedyny w swoim rodzaju. Określa on formę związku między historią metafizyki a destrukcją historii metafizyki. Nie ma sensu obywać się bez pojęć metafizycznych, aby atakować metafizykę. Nie mamy języka - składni i słownika - który nie dotyczyłby tej historii; nie potrafimy wymówić ani jednego destrukcyjnego zdania, które już nie wśliznęło się w formę, logikę i dające się wywnioskować postulaty tego właśnie, co próbuje kwestionować. Wybierzmy jeden przykład spośród wielu: metafizyka obecności jest atakowana za pomocą pojęcia znaku. Ale w chwili, gdy ktoś chce pokazać, jak sugerowałem przed chwilą, że nie ma transcendentalnego czy uprzywilejowanego signifié i że w związku z tym teren czy wzajemne oddziaływanie znaczenia nie ma granic, powinien objąć swą negacją pojęcie i samo słowo znak, a tego właśnie nie można zrobić. Bo znaczenie "znaku" zawsze było rozumiane i określone w swoim znaczeniu jako znak czegoś, signifiant odnoszący się do signifié, signifiant różne od swego signifié. Jeśli zatrzemy radykalną różnicę między signifiant i signifié, to właśnie samo słowo signifiant powinno zostać odrzucone jako pojęcie metafizyczne. Kiedy Lévi-Strauss stwierdza w przedmowie do Le cru et le cuit*, że "starał się wyjść poza opozycję tego, co zmysłowe, i tego, co rozumowe, lokując się od samego początku na poziomie znaków", konieczność, siła i zasadność jego postępowania nie mogą pozwolić nam zapomnieć, że pojęcie znaku nie może jako takie przekroczyć czy pominąć opozycji tego, co zmysłowe, i tego, co rozumowe. Pojęcie znaku jest zdeterminowane przez tę opozycję - przez całą jej historię i system. Ale nie możemy obejść się bez pojęcia znaku, nie możemy zrezygnować z tego metafizycznego współudziału, nie rezygnując jednocześnie z krytyki, którą wymierzamy przeciwko temu współudziałowi, nie ryzykując zatarcia różnicy (całkowitego) w tożsamości samego signifié lub wchłaniającego signifiant lub - co sprowadza się do tego samego - wyrzucającego je po prostu poza siebie. Istnieją bowiem dwa heterogeniczne sposoby zacierania różnicy między signifiant i signifié: jeden, klasyczny, sposób polega na zredukowaniu lub derywowaniu signifiant, tzn. na ostatecznym podporządkowaniu znaku myśli; drugi, ten, który przeciwstawiamy tutaj pierwszemu, polega na podaniu w wątpliwość systemu, w którym powyższa redukcja funkcjonowała - przede wszystkim opozycji tego, co zmysłowe, i tego, co rozumowe.
Paradoks polega na tym, że metafizyczna redukcja znaku potrzebowała opozycji, którą redukowała. Opozycja jest częścią systemu, razem z redukcją. A to, co mówię tutaj o znaku, można rozciągnąć na wszystkie pojęcia i wszystkie stwierdzenia metafizyczne, zwłaszcza na dyskurs dotyczący "struktury". Ale jest wiele sposobów dostania się do tego kręgu. Są one mniej lub bardziej naiwne, mniej lub bardziej empiryczne, mniej lub bardziej systematyczne i w mniejszym lub większym stopniu bliskie sformułowaniu czy nawet sformalizowaniu tego kręgu. To właśnie te różnice tłumaczą mnogość destruktywnych dyskursów i brak zgody pośród ich autorów. To właśnie w obrębie pojęć przejętych z metafizyki działali np. Nietzsche, Freud czy Heidegger. Jako że pojęcia te nie stanowią elementów czy atomów i jako że zostały przejęte z jakiejś syntaksy i systemu, każde zapożyczenie pociąga za sobą całą metafizykę. To właśnie pozwala tym niszczycielom niszczyć się wzajemnie - np. Heidegger rozpatrujący Nietzschego z równą klarownością i ostrością co w złej wierze i z błędną interpretacją jako ostatniego metafizyka, ostatniego "platonika". Można by to samo zrobić z samym Heideggerem, z Freudem i z wieloma innymi. I nie ma chyba dzisiaj bardziej popularnego zajęcia.
Jakie znaczenie ma ten formalny schemat w odniesieniu do tzw. nauk humanistycznych? Jedna z nich zdaje się zajmować uprzywilejowaną pozycję - etnologia. Można właściwie przyjąć, że etnologia mogła się narodzić jako nauka dopiero w chwili, gdy nastąpiła decentracja: w momencie, gdy kultura europejska - a w wyniku tego historia metafizyki i jej pojęć - uległa dyslokacji, została pozbawiona swego locus i zmuszona do tego, by przestać uważać się za kulturę referencyjną [culture of reference]. Moment ten nie jest przede wszystkim momentem filozoficznego czy naukowego dyskursu, jest to także moment polityczny, ekonomiczny, techniczny itd. Można stwierdzić z całkowitą pewnością, że nie ma nic przypadkowego w fakcie, iż krytyka etnocentryzmu (która stanowi właśnie warunek etnologii), jest systemowo i historycznie współczesna destrukcji historii metafizyki. Obie należą do jednej i tej samej ery.
Etnologia - jak każda nauka - zajmuje miejsce w obrębie elementu dyskursu. Jest to przede wszystkim nauka europejska wykorzystująca tradycyjne pojęcia, jakkolwiek zajadle by je zwalczała. W rezultacie etnolog, bez względu na to, czy chce tego, czy nie (a to nie zależy od decyzji z jego strony), przyjmuje do swego dyskursu przesłanki etnocentryczne w tej samej chwili, gdy zajęty jest ich demaskowaniem. Ta konieczność jest niemożliwa do zredukowania; nie jest to historyczna ewentualność. Powinniśmy zastanowić się bardzo dokładnie nad jej wszystkimi implikacjami. Ale jeśli nikt nie może uciec przed tą koniecznością i jeśli nikt nie jest w związku z tym odpowiedzialny za poddanie się jej, choćby nawet najmniejsze, nie znaczy to, że wszystkie sposoby takiego poddawania się są równie słuszne. Miarą wartości i płodności dyskursu jest chyba krytyczna surowość, z jaką ujęty zostaje ten stosunek do historii metafizyki i przejętych z niej pojęć. W tym wypadku jest to problem krytycznego stosunku do języka nauk humanistycznych i kwestia krytycznej odpowiedzialności dyskursu. Jest to kwestia wyraźnego i systematycznego rozważenia statusu dyskursu, który zapożycza z jakiegoś dziedzictwa materiały konieczne do dekonstrukcji tego właśnie dziedzictwa. Problem ekonomii i strategii.
Jeśli teraz przejdę do zbadania tekstów Lévi-Straussa jako przykładu, to nie tylko ze względu na uprzywilejowaną pozycję zajmowaną przez etnologię pośród nauk humanistycznych, ani też ze względu na to, że myśl Lévi-Straussa szczególnie ciąży na współczesnych stanowiskach teoretycznych. Robię to przede wszystkim dlatego, że w pracach Lévi-Straussa widać wyraźnie pewien wybór i że wypracowana tam została pewna doktryna odnosząca się właśnie w mniej lub bardziej wyraźny sposób do wspomnianej krytyki języka i języka krytycznego w naukach humanistycznych.
Aby prześledzić ten mechanizm w tekstach Lévi-Straussa, pozwoliłem sobie obrać za główny wątek opozycję między naturą i kulturą. Mimo wszelkich prób odmładzania i kamuflowania opozycja ta nieodłącznie towarzyszy filozofii. Jest starsza nawet od Platona, a co najmniej równa wiekiem sofistom. Od chwili ustanowienia tej opozycji - physis / nomos, physis / technè - jest ona przekazywana nam przez cały łańcuch historyczny, który przeciwstawia "naturę" prawu, edukacji, sztuce, technice, a także wolności, arbitralności, historii, społeczeństwu, umysłowi itd. Od początków swych poszukiwań i od pierwszej swej książki - Les structures élémentaires de la parenté* - Lévi-Strauss odczuwa potrzebę wykorzystania tej opozycji, a jednocześnie niemożność jej zaakceptowania. W Les structures élémentaires zaczyna od takiego oto aksjomatu czy definicji: to należy do natury, co jest powszechne i spontaniczne, niezależne od żadnej określonej kultury czy normy. Z kolei do kultury należy to, co jest zależne od systemu norm kierujących społeczeństwem i co w związku z tym może różnić się w zależności od struktury społecznej. Są to definicje typu tradycyjnego. Ale już na pierwszych stronach Les structures élémentaires Lévi-Strauss, który zaczął nadawać tym pojęciom możliwą do przyjęcia pozycję, napotyka coś, co nazywa skandalem, tzn. coś, co nie dopuszcza już opozycji natura/kultura, którą przyjął, i co zdaje się wymagać jednocześnie predykatów natury i kultury. Ten skandal to zakaz kazirodztwa. Zakaz kazirodztwa jest powszechny; w tym sensie można by go określić mianem naturalnego. Ale jest to także zakaz, system norm i nakazów - w tym sensie można by go nazwać kulturowym.
Załóżmy zatem, że wszystko, co jest uniwersalne w człowieku, wywodzi się z naturalnego porządku i charakteryzuje się spontanicznością, i że wszystko, co podlega jakiejś normie, należy do kultury i reprezentuje cechy relatywne i indywidualne. Ale nagle stajemy w obliczu faktu, czy raczej zbioru faktów, które w świetle poprzednich definicji wydają się niemal skandalem: zakaz kazirodztwa reprezentuje w sposób absolutnie jednoznaczny nierozerwalnie związane ze sobą dwie własności, w których rozpoznajemy sprzeczne cechy dwóch wykluczających się wzajemnie porządków. Zakaz kazirodztwa stanowi zasadę, ale jest to jedyna zasada pośród wszystkich norm społecznych posiadająca przy tym charakter uniwersalny (s. 9).
Oczywiście skandal ten tkwi jedynie w obrębie systemu pojęć sankcjonujących różnicę między naturą a kulturą. Zaczynając swą pracę od faktu zakazu kazirodztwa, Lévi-Strauss sam przyjmuje pozycję sprawiającą, że ta różnica, którą zawsze przyjmowano z góry za oczywistą, zostaje zatarta lub zakwestionowana. Od chwili bowiem kiedy zakazu kazirodztwa nie można już pojmować w ramach opozycji natura/kultura, nie sposób dłużej mówić, że jest to fakt skandaliczny, mętna cząsteczka w sieci przejrzystych znaczeń. Zakaz kazirodztwa nie jest już skandalem, na który napotyka się czy natrafia na terenie tradycyjnych pojęć; jest to coś, co wymyka się tym pojęciom i oczywiście je wyprzedza - przypuszczalnie jako warunek ich istnienia. Można by chyba powiedzieć, że cała filozoficzna konceptualizacja systematycznie odnosząca się do opozycji natura/kultura jest tak zaprojektowana, by zostawiać w sferze rzeczy niewyobrażalnych to właśnie, co umożliwia tę konceptualizację: pochodzenie zakazu kazirodztwa.
Zająłem się zbyt pobieżnie tym przykładem, zaledwie jednym pośród tak wielu innych, ale mimo to ukazuje on, że język nosi w sobie potrzebę własnej krytyki. Krytykę tę można podjąć dwutorowo, na dwa "sposoby". Kiedy tylko ograniczenia opozycji natura/kultura dadzą się odczuć, można zechcieć kwestionować systematycznie i surowo historię tych pojęć. Jest to pierwsze posunięcie. Takie systematyczne i historyczne kwestionowanie nie byłoby ani filologicznym, ani filozoficznym działaniem w klasycznym rozumieniu tych słów. Zajmowanie się podstawowymi pojęciami całej historii filozofii, ich dekonstytuowanie, nie oznacza podejmowania zadań filologa czy klasycznego historyka filozofii. Wbrew pozorom jest to przypuszczalnie najśmielszy sposób przygotowania się do uczynienia kroku poza filozofię. Krok "poza filozofię" jest znacznie trudniejszy, niż zwykle wyobrażają sobie ci, co sądzą, że uczynili go już dawno temu z brawurową łatwością, i którzy zwykle w metafizyce są w pełni wchłonięci przez dyskurs, od którego - jak twierdzą - się uwolnili.
Aby uniknąć ewentualności sterylizującego działania pierwszego sposobu, ten drugi, który jest, jak sądzę, bliższy drodze obranej przez Lévi-Straussa, polega na przechowywaniu na polu odkryć empirycznych wszystkich tych starych pojęć z jednoczesnym eksponowaniem gdzieniegdzie ich ograniczeń, traktowaniem ich jako narzędzi, które wciąż mogą być użyteczne. Nie przypisuje się już im wartości prawdy; istnieje gotowość porzucenia ich, jeśli zajdzie taka potrzeba i jeśli inne narzędzia okażą się bardziej przydatne. Tymczasem wykorzystuje się ich względną skuteczność i używa do niszczenia starego mechanizmu, do którego należą i którego same są częściami. W taki to właśnie sposób język nauk humanistycznych krytykuje sam siebie. Lévi-Strauss sądzi, że w ten sposób może oddzielić metodę od prawdy, narzędzia metody i obiektywne znaczenia, które ma na celu. Można by niemal powiedzieć, że jest to podstawowe twierdzenie Lévi-Straussa; w każdym razie pierwsze słowa Les structures élémentaires brzmią:
Zaczynamy rozumieć, że rozróżnienie stanu natury i stanu społeczeństwa (dzisiaj powiedzielibyśmy raczej: stan natury i stan kultury), choć pozbawione jest jakiegokolwiek możliwego do przyjęcia znaczenia historycznego, przedstawia sobą wartość, która w pełni tłumaczy posługiwanie się tym pojęciem przez współczesną socjologię: jego wartość jako narzędzia metodologicznego.
Lévi-Strauss pozostanie zawsze wierny tej dwojakiej intencji: zachować jako narzędzie to, czego wartość krytykuje.
Z jednej strony będzie więc dalej spierał się o wartość opozycji natura/kultura. Ponad trzynaście lat po Les structures élémentaires, Myśl nieoswojona wiernie powtarza echem tekst, który przed chwilą cytowałem: "Opozycja natury i kultury, do której dawniej przywiązywaliśmy wielką wagę, dziś zdaje nam się posiadać głównie metodologiczne znaczenie". A na to metodologiczne znaczenie nie wpływa "ontologiczna" wartość zerowa (jak by można powiedzieć, gdyby to pojęcie nie brzmiało tutaj podejrzanie):
Nie wystarcza jednak włączenie poszczególnych grup ludzkich w ludzkość powszechną: ten pierwszy krok jest jednak wstępem do dalszych poczynań (...), które należą do nauk ścisłych i przyrodniczych: reintegracji kultury w naturze i wreszcie reintegracji życia w całokształcie jego fizycznochemicznych warunków*.
Z drugiej strony, także w Myśli nieoswojonej przedstawia to, co nazywa bricolage*, a co można by określić jako dyskurs tej metody. Bricoleur zdaniem Lévi-Straussa to ktoś, kto korzysta ze "środków znajdujących się pod ręką", tzn. tych, które znajduje w pobliżu do dyspozycji, które tam już są, które nie były specjalnie wymyślone ze względu na operację, do której mają zostać użyte i do której stara się je przystosować na drodze prób i błędów, nie wahając się ich zmienić, kiedy tylko okazuje się to konieczne, czy też spróbować kilka naraz, nawet jeśli ich forma i pochodzenie są heterogeniczne, itd. W formie bricolage zawiera się zatem krytyka języka i można nawet powiedzieć, że samo bricolage jest językiem krytycznym. Mam na myśli zwłaszcza artykuł G. Genette'a Structuralisme et critique littéraire opublikowany w specjalnym wydaniu "L'Arc" poświęconym Lévi-Straussowi (nr 26, 1965), gdzie znajdujemy stwierdzenie, że analizę bricolage można by niemal "słowo w słowo zastosować" do krytyki, a zwłaszcza do krytyki "literackiej"*.
Jeśli mianem bricolage określa się potrzebę zapożyczania własnych pojęć z tekstu o dziedzictwie mniej lub bardziej spójnym czy zniszczonym, trzeba powiedzieć, że każdy dyskurs to Bricoleur. Inżynier, którego Lévi-Strauss przeciwstawia Bricoleur'owi, powinien być tym, który konstruuje całość języka, składni i słownika. W tym sensie inżynier jest mitem. Podmiot, który rzekomo byłby absolutnym źródłem własnego dyskursu i rzekomo konstruowałby go "z niczego", "z całego materiału", byłby twórcą verbe [słowa], verbe jako takiego. Wyobrażenie inżyniera, który rzekomo zerwał ze wszystkimi formami bricolage, jest zatem ideą teologiczną; a ponieważ Lévi-Strauss mówi nam gdzie indziej, że bricolage jest mityczno-poetycki, wszystko wskazuje na to, że inżynier stanowi mit stworzony przez Bricoleur'a. Z chwilą gdy przestaniemy wierzyć w takiego inżyniera i w dyskurs zrywający z przyjętym dyskursem historii, gdy tylko przyznamy, że każdy skończony dyskurs jest związany jakimś bricolage i że inżynier i naukowiec również należą do gatunku Bricoleurs, wtedy sama idea bricolage będzie zagrożona, a różnica, w której przyjęła swe znaczenie, ulegnie rozkładowi.
Ukazuje nam to ten drugi wątek, który mógłby nas zaprowadzić do tego, co ulega tutaj rozwikłaniu.
Lévi-Strauss opisuje bricolage jako działalność nie tylko intelektualną, ale także mityczno-poetycką. Czytamy w Myśli nieoswojonej:
Jak bricolage w dziedzinie techniki, tak w dziedzinie myśli refleksja mityczna może osiągnąć wyniki wspaniałe i niespodziewane. I odwrotnie, wielokrotnie dostrzegano mityczno-poetycki charakter bricolage'u (s. 31).
Ale niezwykły wysiłek Lévi-Straussa nie polega jedynie na tym, że przedstawia, zwłaszcza w swych najnowszych badaniach, naukę strukturalną czy wiedzę o mitach i działalności mitologicznej. Jego wysiłek widać również - powiedziałbym, że od samego początku - w statusie, jaki nadaje on własnej wypowiedzi dotyczącej mitów, temu, co określa mianem mythologiques. To właśnie tutaj jego mówienie o micie szkodzi samo sobie i krytykuje samo siebie. I ten moment, ta krytyczna faza, ma wyraźne znaczenie dla wszystkich języków, które dzielą pole nauk humanistycznych. Co mówi Lévi-Strauss o swych mythologiques? To właśnie tutaj odkrywamy ponownie mityczno-poetycką wartość (moc) bricolage. W rezultacie najbardziej fascynującą rzeczą w tym krytycznym poszukiwaniu nowego statusu dyskursu okazuje się właśnie stwierdzenie o porzuceniu wszelkich odniesień do centrum, podmiotu, uprzywilejowanego punktu odniesienia, źródła czy absolutnego archà. Motyw tej decentracji można śledzić w Uwerturze jego ostatniej książki Le cru et le cuit. Ograniczę się do kilku uwag na temat kluczowych zagadnień.
1) Od samego początku Lévi-Strauss uznaje, że mit Bororo, którym posługuje się w swej książce jako "mitem referencjalnym", nie zasługuje na tę nazwę i na takie potraktowanie. Nazwa jest zwodnicza, a użycie mitu niewłaściwe. Mit ten nie zasługuje bardziej niż jakikolwiek inny na swoją uprzywilejowaną pozycję:
Właściwie mit Bororo, który odtąd będziemy określać mianem mitu referencjalnego, jest - jak postaram się wykazać - niczym innym jak niemalże wymuszonym przekształceniem innych mitów mających swe źródła albo w tym samym społeczeństwie, albo w społeczeństwach w mniejszym lub większym stopniu od niego odległych. Byłoby zatem słuszne wybrać sobie jako punkt wyjścia jakiegokolwiek przedstawiciela tej grupy. Z tego punktu widzenia znaczenie mitu referencjalnego nie zależy od jego typowości, ale raczej od jego nieustalonej pozycji w grupie (s. 10).
2) Mit ten nie jest jednolity i nie posiada absolutnego źródła. Ognisko czy źródło mitu stanowią zawsze cienie i pozory, które są nieuchwytne, niemożliwe do zrealizowania, a przede wszystkim nieistniejące. Wszystko zaczyna się od struktury, konfiguracji, związku. Dyskurs tej acentrycznej struktury, tzn. mit, nie może zatem jako taki mieć absolutnego podmiotu czy absolutnego centrum. Aby nie fałszować formy i ruchu mitu, trzeba unikać przemocy, która polega na centrowaniu języka opisującego acentryczną strukturę. W związku z tym trzeba wyrzec się naukowego czy filozoficznego dyskursu, zrezygnować z epistèmè, która jest bezwzględnie wymagana, stanowi absolutny warunek naszego powrotu do źródła, do centrum, do podstawy, zasady itd. W opozycji do dyskursu epistemicznego dyskurs strukturalny dotyczący mitów - dyskurs mitologiczny - musi sam być mitomorficzny. Musi mieć formę tego, o czym mówi. To właśnie stwierdza Lévi-Strauss w Le cru et le cuit, skąd chciałbym teraz zacytować długi i znamienny fragment:
W rezultacie badanie mitów nastręcza problem metodologiczny przez niemożność dostosowania się do kartezjańskiej zasady dzielenia trudności na tyle części, ile tego wymaga jej rozwiązanie. Nie istnieje żaden prawdziwy koniec czy kres analizy mitycznej, żadna utajona jedność, którą można by uchwycić pod koniec procesu dekompozycji. Motywy powtarzają się w nieskończoność. Kiedy już sądzimy, że je rozplątaliśmy i że możemy trzymać je oddzielnie, nagle uzmysławiamy sobie, że one znów się łączą w odpowiedzi na przyciąganie nieprzewidzianego pokrewieństwa. W wyniku tego jedność mitu jest tylko dążeniem i wyobrażeniem; nigdy nie odzwierciedla stanu czy momentu mitu. Będąc wyimaginowanym zjawiskiem implikowanym przez wysiłek interpretacyjny ma za zadanie nadawać mitowi syntetyczną formę i utrudniać jego rozpad w plątaninie przeciwieństw. Można by zatem powiedzieć, że nauka czy wiedza o mitach jest anaklastyczna, przyjmując ten starożytny termin w jego najszerszym pojęciu usankcjonowanym przez jego etymologię, nauka, która dopuszcza do swej definicji badanie odbitych promieni na równi z tymi, które uległy załamaniu. Ale w przeciwieństwie do odbicia filozoficznego, które rości sobie prawo do źródła, odbicia, o których mowa, dotyczą promieni obdarzonych jedynie domniemanym ogniskiem. (...) Chcąc naśladować spontaniczny bieg myśli mitycznej, moje przedsięwzięcie, zarazem zbyt pobieżne i zbyt długie, musiało ulec jego żądaniom i uszanować jego rytm. A zatem jest ta książka o mitach na swój sposób mitem.
Stwierdzenie to powtarza się trochę dalej (s. 20):
Ponieważ same mity opierają się na kodach drugiego rzędu (kody pierwszego rzędu to te, na których opiera się język), książka ta prezentuje pobieżny zarys kodu trzeciego rzędu, przeznaczonego do zapewnienia obustronnej możliwości przekładu kilku mitów. Dlatego nie byłoby błędem uważać ją za mit, jak gdyby mit mitologii.
Właśnie przez tę nieobecność jakiegokolwiek realnego i stałego centrum mitycznego czy mitologicznego dyskursu, model muzyczny wybrany przez Lévi-Straussa dla kompozycji jego książki jest na pozór uzasadniony. Nieobecność centrum jest tutaj nieobecnością podmiotu i nieobecnością autora:
Mit i utwór muzyczny są zatem jakby dyrygentami orkiestry, której słuchacze są cichymi wykonawcami. Gdyby zapytano, gdzie można znaleźć prawdziwe ognisko utworu, trzeba by odpowiedzieć, że jego określenie jest niemożliwe. Muzyka i mitologia stawiają człowieka w obliczu domniemanych przedmiotów, których cień tylko jest rzeczywisty. (...) Mity nie mają autorów (s. 25).
A zatem w tym właśnie punkcie ów etnograficzny bricolage celowo przyjmuje swą mityczno-poetycką funkcję. Ale w ten sam sposób funkcja ta sprawia, że filozoficzny czy epistemologiczny wymóg centrum okazuje się mitologiczny, tzn. okazuje się historycznym złudzeniem.
Mimo to nawet jeśli ulegniemy konieczności tego, co zrobił Lévi-Strauss, nie można zlekceważyć ryzyka, jakie to za sobą niesie. Jeśli mitologiczne znaczy mitomorficzne, to czy wszystkie dyskursy o mitach są równoznaczne? Czy będziemy musieli porzucić wszelkie wymogi epistemologiczne, które pozwalają nam wyróżnić kilka jakości dyskursu o micie? Pytanie klasyczne, ale nieuniknione. Nie możemy na nie odpowiedzieć (i nie sądzę, że Lévi-Strauss na nie odpowiada), dopóki nie postawimy wyraźnie problemu związków między filozofemem czy teoremem z jednej strony, a mitemem czy mitopoemem z drugiej. Nie jest to błahy problem. Z braku wyraźnego postawienia tego problemu skazujemy się na przekształcanie domniemanej transgresji filozofii w niedostrzeżony błąd w obrębie pola filozoficznego. Empiryzm stanowiłby rodzaj, którego te wady byłyby zawsze gatunkami. Transfilozoficzne koncepcje uległyby przekształceniu w filozoficzne naiwności. Można by dać wiele przykładów dla zademonstrowania tego ryzyka: koncepcja znaku, historii, prawdy itd. Pragnę tylko podkreślić, że wykraczanie poza filozofię nie polega na przewróceniu karty filozofii (co zwykle sprowadza się do kiepskiego filozofowania), ale na dalszym czytaniu filozofów w określony sposób. Ryzyko, o którym mówię, jest zawsze uwzględniane przez Lévi-Straussa i jest to właśnie cena, jaką płaci za swój wysiłek. Powiedziałem, że empiryzm jest matrycą wszystkich błędów zagrażających dyskursowi, który nie przestaje - jak to się dzieje zwłaszcza w przypadku Lévi-Straussa - pretendować do rangi nauki. Gdybyśmy chcieli zgłębić problem empiryzmu i bricolage'u, skończylibyśmy pewnie bardzo szybko na szeregu zdań absolutnie sprzecznych, jeśli chodzi o status dyskursu w etnografii strukturalnej. Z jednej strony strukturalizm słusznie uważa się za krytykę empiryzmu. Ale jednocześnie nie ma ani jednej książki czy artykułu Lévi-Straussa, który nie byłby esejem empirycznym i którego nie można by uzupełnić lub unieważnić przez nową informację. Schematy strukturalne zawsze są wysuwane jako hipotezy, które wynikają ze skończonej ilości informacji i które poddane są próbie doświadczenia. Można by użyć wielu tekstów dla zademonstrowania tego podwójnego postulatu. Zwróćmy się znów do Uwertury z Le cru et le cuit, gdzie wydaje się jasne, że jeśli ten postulat jest dwojaki, to dlatego, że jest to problem języka o języku:
Krytycy, którzy zarzucaliby mi, że nie zacząłem od sporządzenia wyczerpującego inwentarza mitów południowoamerykańskich przed przystąpieniem do ich analizy, popełniliby poważny błąd dotyczący charakteru i roli tych dokumentów. Całość mitów danego ludu należy do klasy dyskursu. Zakładając, że lud ten nie wygasa pod względem fizycznym czy moralnym, całość ta nigdy nie ulega zamknięciu. Krytykę taką można by przyrównać do zarzucenia językoznawcy, że pisze gramatykę jakiegoś języka, nie zapisawszy uprzednio wszystkich słów, które zostały wypowiedziane od chwili pojawienia się tego języka, i nie znając wszystkich wypowiedzi, które będą się zdarzały tak długo, jak długo będzie istniał ten język. Doświadczenie dowodzi, że śmiesznie mała ilość zdań (...) pozwala językoznawcy opracować gramatykę języka, który bada. I nawet częściowa gramatyka czy zarys gramatyki stanowi cenny nabytek w przypadku nieznanych języków. Składnia nie czeka ze swym ujawnieniem się, aż możliwe będzie wyliczenie teoretycznie nieskończonej serii wydarzeń, albowiem składnia to zbiór reguł, które kierują generowaniem tych wydarzeń. A ja właśnie chciałbym sporządzić zarys składni jakiejś mitologii południowoamerykańskiej. Jeśli pojawią się nowe teksty wzbogacające mityczny dyskurs, stworzy to okazję do sprawdzenia czy zmodyfikowania sposobu, w jaki pewne reguły gramatyczne zostały sformułowane, okazję do odrzucenia niektórych z nich, a odkrycia nowych. Ale w żadnym wypadku nie można wysunąć jako zarzutu wymogu całościowego dyskursu mitycznego. Właśnie bowiem przekonaliśmy się, że taki wymóg nie ma sensu (s. 15-16).
Ujęcie całościowe jest zatem określane raz jako bezużyteczne, to znów jako niemożliwe. Jest to niewątpliwie wynik faktu, że istnieją dwa sposoby pojmowania granic ujęcia całościowego. I zapewniam raz jeszcze, że te dwa sposoby współistnieją w dyskursach Lévi-Straussa. Ujęcie całościowe można uznać za niemożliwe w sposób klasyczny: odwołujemy się wówczas do empirycznych wysiłków podmiotu czy skończonego dyskursu polegających na próżnym i męczącym poszukiwaniu nieskończonego bogactwa, którego nigdy nie sposób opanować. Jest tego zbyt wiele, dużo więcej, niż można powiedzieć. Ale brak ujęcia całościowego można także wytłumaczyć w inny sposób: nie z punktu widzenia koncepcji skończoności przypisującej nas empirycznemu punktowi widzenia, ale z punktu widzenia koncepcji wolnej gry. Jeśli ujęcie całościowe nie ma już żadnego znaczenia, to nie dlatego, że nieskończoności pola nie można objąć skończonym spojrzeniem czy skończonym dyskursem, ale dlatego, że charakter tego pola, tzn. język, i to skończony język, wyklucza ujęcie całościowe. Jest to w istocie pole wolnej gry, tzn. pole nieskończonych podstawień w zamknięciu skończonego zbioru. Pole to pozwala na te nieskończone podstawienia tylko dlatego, że jest skończone, tzn. tylko dlatego, że zamiast być niewyczerpalnym polem, jak to ma miejsce w klasycznej hipotezie, zamiast być zbyt rozległym czegoś mu brakuje: centrum, które hamuje i daje podstawę grze podstawień. Można by powiedzieć - ściśle używając słowa, którego skandaliczne znaczenie ulega zawsze zatarciu w języku francuskim - że ten mechanizm wolnej gry umożliwianej przez brak, nieobecność centrum czy źródła to mechanizm uzupełniania [supplementarity]*. Nie można określić centrum, znaku, który je uzupełnia [supplements], który zachodzi pod jego nieobecność, albowiem znak ten dołącza się, pojawia się dodatkowo, jako dodatek, przychodzi jako uzupełnienie [supplement]. Mechanizm znaczenia dodaje coś, czego wynikiem jest fakt, że jest go zawsze więcej, ale ten dodatek jest ruchomy, ponieważ pojawia się, by spełnić funkcję zastępczą, uzupełnić brak ze strony signifié. Chociaż Lévi-Strauss, używając słowa "uzupełniający", nigdy nie podkreśla, jak ja to tutaj robię, dwóch kierunków znaczenia, które są tak przedziwnie w nim złączone, nie jest przypadkiem, że używa tego słowa dwa razy we Wprowadzeniu do twórczości Marcela Maussa* w punkcie, gdzie mówi o istnieniu "nadwyżki tego, co znaczące [signifiant], w porównaniu z tymi elementami znaczonymi [signifiés], do których może być ono zastosowane":
W swym dążeniu do zrozumienia świata człowiek dysponuje nie zawsze nadwyżką znaczenia (dzieli je między rzeczy zgodnie z prawami myśli symbolicznej, które winni wyjaśnić etnologowie, językoznawcy). To rozdzielanie dodatkowego przydziału (ration supplémentaire) - jeśli można się tak wyrazić - jest absolutnie nieodzowne, aby w całości to, co znaczące (signifiant) i co jest do dyspozycji, oraz to, co znaczone (signifié), i co jest już zidentyfikowane, pozostawały względem siebie w stosunku dopełniania się, stanowiącym konieczny warunek myślenia symbolicznego (s. LV).
(Można by niewątpliwie wykazać, że ta ration supplémentaire znaczenia jest źródłem samej ratio). Słowo to pojawia się znów trochę dalej, gdy Lévi-Strauss wspomina "to płynne znaczenie, które jest udziałem wszelkiej skończonej myśli":
Innymi słowy, czerpiąc natchnienie z twierdzenia Maussa, że wszystkie zjawiska społeczne mogą być przyrównane do języka, widzimy w mana, Wakau, oranda i innych pojęciach tego samego typu świadomościowy wyraz funkcji semantycznej, której rolą jest umożliwić myślenie symboliczne mimo właściwej mu sprzeczności. Tak tłumaczy się nierozstrzygalne na pozór antynomie połączone z tym pojęciem (...) siła działania; jakość i stan; zarazem rzeczownik, czasownik i przymiotnik; abstrakt, konkret; wszechobecne i zlokalizowane. Takoż istotnie mana jest tym wszystkim na raz; ale czy nie jest tym właśnie dlatego, że nie jest niczym określonym, lecz prostą formą albo raczej symbolem w stanie czystym, a więc zdolnym do przyjęcia dowolnej treści symbolicznej? W tym systemie symboli, który stanowi wszelką kosmologię, byłaby to po prostu zerowa wartość symboliczna, tzn. znak wskazujący na konieczność dołączenia dodatkowej treści symbolicznej do tej, która już obciąża signifié, ale zdolny przyjmować dowolną wartość pod warunkiem, by należała ona jeszcze do rezerwy pozostającej w dyspozycji, a nie była już - jak mówią fonologowie - terminem grupy (s. LV-LVI).
Lévi-Strauss dodaje w przypisie:
Językoznawcy formułują już hipotezy tego typu. Tak np. "fonem zerowy (...) przeciwstawia się wszystkim innym fonemom języka francuskiego, ponieważ nie posiada żadnej cechy dystynktywnej i żadnej stałej wartości fonetycznej. Natomiast fonem zerowy ma za właściwą funkcję przeciwstawienie się brakowi fonemu"*. Podobnie można powiedzieć, schematyzując poglądy, które zostały tu przedstawione, że funkcją pojęć typu mana jest przeciwstawienie się brakowi znaczenia, choć nie mają one jakiegokolwiek szczególnego znaczenia (s. LVI).
Nadmiar signifiant, jego uzupełniający charakter, jest zatem wynikiem skończoności, tzn. wynikiem braku, który trzeba uzupełnić.
Można teraz zrozumieć, dlaczego koncepcja wolnej gry jest ważna u Lévi-Straussa. Odniesienia do wszystkich rodzajów gier, zwłaszcza do ruletki, są u niego bardzo częste, szczególnie w Rozmowach, w Rasie i historii* i w Myśli nieoswojonej. To odniesienie do gry czy wolnej gry zawsze prowadzi do napięć, przede wszystkim do napięcia z historią. Jest to klasyczny problem, do którego zastrzeżenia są już oklepane lub zużyte. Wskażę tylko na to, co wydaje mi się stroną formalną tego problemu: redukując historię, Lévi-Strauss potraktował tak, jak na to zasługuje, koncepcję, która zawsze pozostawała w związku z teleologiczną i eschatologiczną metafizyką, innymi słowy, mówiąc paradoksalnie, w związku z tą filozofią obecności, której - jak sądzono - można przeciwstawić historię. Motyw historyczności, choć pojawił się chyba dość późno w filozofii, zawsze był wymagany przy określaniu bytu jako obecności. Z etymologią czy bez niej wbrew klasycznemu antagonizmowi, który w całej myśli klasycznej przeciwstawia sobie te znaczenia, można by pokazać, że pojęcie epistèmè zawsze przywołuje pojęcie historii, jeśli historia jest zawsze jednością stawania się, jako tradycja prawdy czy rozwoju nauki i wiedzy mającej na celu przyswojenie sobie prawdy w obecności i świadomości siebie, dążącej do wiedzy w samoświadomość. Historia była zawsze pojmowana jako mechanizm powracania historii, różnica dwóch obecności. Ale jeśli zasadne jest podejrzliwe traktowanie tej koncepcji historii, istnieje ryzyko, że redukując ją bez wyraźnego postawienia problemu, który mam tutaj na uwadze, popadniemy w ahistorycyzm klasycznego typu, tzn. w rozstrzygający moment w historii metafizyki. Tak wygląda moim zdaniem formalna strona tego problemu w ujęciu algebraicznym. Mówiąc bardziej konkretnie, trzeba przyznać, że w dziele Lévi-Straussa szacunek dla strukturalności, dla wewnętrznej oryginalności struktury zmusza do neutralizacji czasu i historii. Np. pojawienie się nowej struktury, oryginalnego systemu, zachodzi zawsze - i jest to właśnie warunek jego strukturalnej odrębności - w wyniku zerwania z przeszłością, źródłem i przyczyną. Można zatem opisać to, co jest specyficzne dla organizacji struktury, nie uwzględniając po prostu w samym momencie tego opisywania jego minionych warunków: nie stawiając problemu przejścia z jednej struktury do drugiej, umieszczając historię w nawiasie. W tym "strukturalistycznym" momencie pojęcia trafu i nieciągłości okazują się nieodzowne. I Lévi-Strauss istotnie często się do nich odwołuje, np. do tej struktury struktur, języka, o którym mówi we Wprowadzeniu do twórczości Marcela Maussa, że "mógł się zrodzić tylko w całości, za jednym razem":
Bez względu na to, jaki był moment, jakie były okoliczności pojawienia się języka w drabinie życia zwierzęcego - mógł się on zrodzić tylko w całości i za jednym razem. Rzeczy nie mogły stopniowo nabierać znaczenia. W następstwie przeobrażeń, których badanie należy nie do nauk społecznych, ale do biologii i psychologii, dokonało się przejście od stadium, w którym nic nie miało sensu, do innego, w którym miało go już wszystko (s. LIII).
Stanowisko to nie powstrzymuje Lévi-Straussa od uznania powolności, procesu dojrzewania, nieustannego trudu faktycznych przekształceń, historii (np. w Rasie i historii). Ale zgodnie z postępowaniem, które było także charakterystyczne dla Rousseau i Husserla, musi "odsunąć na bok wszystkie fakty" w momencie, gdy chce uchwycić specyfikę struktury. Podobnie jak Rousseau zawsze musi tworzyć źródło nowej struktury na podstawie modelu katastrofy - przewrót natury w naturze, naturalne przerwanie naturalnego ciągu, odsunięcie na bok natury.
Poza napięciem między wolną grą a historią zachodzi także napięcie między wolną grą a obecnością. Wolna gra oznacza niszczenie obecności. Obecność danego elementu stanowi zawsze znaczące i zastępcze odniesienie wpisane w system różnic, w mechanizm jakiegoś łańcucha. Wolna gra jest zawsze grą między nieobecnością a obecnością, ale jeśli ma zostać pojęta skrajnie, to trzeba ją stworzyć przed alternatywą obecności i nieobecności; byt należy pojmować jako obecność czy nieobecność zaczynającą się od możliwości wolnej gry, a nie odwrotnie. Choć Lévi-Strauss lepiej niż ktokolwiek inny naświetlił wolną grę powtarzania i powtarzanie wolnej gry, niemniej dostrzegamy w jego dziele rodzaj etyki obecności, etyki tęsknoty za źródłami, etyki archaicznej i naturalnej niewinności, czystości obecności i świadomości siebie w mowie - etyki, tęsknoty, a nawet wyrzutów sumienia, które często przedstawia jako motywację etnologicznego przedsięwzięcia, zwracając się ku społecznościom archaicznym - jego zdaniem społecznościom wzorcowym. Teksty te są dobrze znane.
Jako zwrot w stronę obecności, straconej lub niemożliwej, nieobecnego źródła, ten strukturalistyczny motyw naruszonej bliskości to nic innego jak smutna, negatywna, nostalgiczna, obarczona poczuciem winy Rousseauwska faseta myślenia o wolnej grze, której Nietzscheańska afirmacja - radosna afirmacja wolnej gry świata bez prawdy, bez źródła, poddana aktywnej interpretacji - stanowiłaby drugą stronę. Ta afirmacja określa brak centrum inaczej niż utratę centrum. I odgrywa swą rolę bez zabezpieczenia, bo istnieje przecież bezpieczna wolna gra: ta, która jest ograniczona do podstawiania danych i istniejących, obecnych części. Przy absolutnym trafie afirmacja także ulega genetycznej nieokreśloności, nasiennej przygodzie śladu.
Istnieją zatem dwie interpretacje interpretacji, struktury, znaku, wolnej gry. Jedna dąży do rozszyfrowania, marzy o rozszyfrowaniu prawdy czy źródła, które jest wolne od wolnej gry i od reguły znaku i żyje niczym wygnaniec potrzebą interpretacji. Ta druga, która nie jest już zwrócona w stronę źródła, pochwala wolną grę i próbuje wykroczyć poza człowieka i humanizm, a nazwa człowiek jest nazwą istoty, która w całej historii metafizyki czy ontoteologii - innymi słowy w historii całej swej historii - marzyła o pełnej obecności, uspokajającej podstawie, źródle i końcu gry. Ta druga interpretacja interpretacji, do której drogę wskazał nam Nietzsche, nie szuka w etnografii, jak tego chciał Lévi-Strauss, "inspiracji dla nowego humanizmu" (znów z Wprowadzeniu do twórczości Marcela Maussa).
Istnieje dzisiaj aż nadto wiele wskazań sugerujących, że możemy postrzegać te dwie interpretacje interpretacji (które są absolutnie nie do pogodzenia, nawet jeśli prowadzimy je jednocześnie i pogodzimy je w poczuciu niejasnej ekonomii) jako te, które razem dzielą pole, noszące kontrowersyjne miano pola nauk humanistycznych.
Ze swej strony, to choć te dwie interpretacje muszą potwierdzać i akcentować swe różnice i określać swą nieredukowalność, nie wierzę, żeby dzisiaj istniał problem wyboru: po pierwsze dlatego, że znajdujemy się na obszarze (powiedzmy umownie - na obszarze historyczności), gdzie kategoria wyboru wydaje się szczególnie nieistotna, a po drugie dlatego, że musimy najpierw spróbować stworzyć wspólny grunt i différence tej nieredukowalnej różnicy. I tu pojawia się problem - nazwijmy go historycznym - którego poczęcie, formowanie, dojrzewanie i rozwiązanie wydają nam się dzisiaj jeszcze bardzo niewyraźne. Przyznaję, że używam tych określeń, mając na uwadze poród, ale także z myślą o tych, którzy w towarzystwie (a siebie z niego nie wykluczam) odwracają wzrok na widok tego, co jak dotąd nie jest możliwe do nazwania, a co ogłasza swoje istnienie i co może tak czynić, ponieważ jest to konieczne zawsze, gdy narodziny są bliskie, tyle że w postaci bezgatunkowego gatunku, w bezkształtnej, niemej, raczkującej i przerażającej formie potworka.
Przełożyła Monika Adamczyk
Żródło: "Pamiętnik Literacki" LXXVII, 1986, z. 2
H. Markiewicz: Narrator i autor
każda wypowiedź to następstwo działań psychofizycznego sprawcy – autora,
autorstwo może być zbiorowe, autor może wykonywać pomysły innych osób; wypowiedź autora może ulec przekształceniom;
autor zewnętrzny – może być rekonstruowany jako realny człowiek, można zajmować się 1 z jego ról społecznych, można stworzyć jego osobowość twórczą na podstawie postaw i przekonań istotnych ze względu na wypowiedź;
osobowość publiczna autora zewnętrznego – dane personalne i biograficzne, upowszechnione, które stały się faktem społecznym – w świadomości społecznej zespoliły się z jego nazwiskiem i uczestniczą jako tło percepcyjne dla jego wypowiedzi;
autor ujawniający się w samej wypowiedzi (ujawniany przez działania interpretacyjne czytelnika / badacza) – przeważnie nazwany na początku / końcu wypowiedzi – podmiot dokonujący tekstotwórczych operacji, osobowość implikowana przez właściwości wypowiedzi; może różnić się od osobowości autora zewnętrznego;
autor wewnętrzny = podmiot tekstowy. Odrębność autora wewnętrznego i podmiotu tekstowego ujawnia się w utworach literatury pięknej, posługujących się fikcją;
Kayser – narrator to rola autora;
Okopień-Sławińska – autor wewnętrzny to nie to samo, co podmiot liryczny czy narrator;
Wayne C. Booth – narrator nieupostaciowany = autor;
narrator odrębny (fingowany) – ten, którego dane personalne są niezgodne z autorskimi; gdy pojawiają się oceny / poglądy niezgodne z autorskimi. Kategorię narratora fingowanego można udowodnić. Kategorię narratora autorskiego – tylko falsyfikować.
Narrator I i III osobowy. Stanzel wprowadził jeszcze narratora personalnego – mediatyzującego – opowiadającego w III osobie, ale utożsamiającego się z określoną postacią utworu. Genette wyeksponował perspektywę narracyjną i głos narracyjny (rozróżnienie między pytaniem kto patrzy i kto mówi).
Narracja jednopodmiotowa:
zróżnicowanie narratorów wyznacza sposób przekazu narracji (mówiona – sposób brzmieniowy; pisana – sposób napisowy. Też: narracja mówiona odtwarzająca uprzednio zredagowaną narrację pisaną, narracja pisana, imitująca mówioną);
ze względu na modalność – narrator autorski (=narrator wewnętrzny) i narrator fingowany (odrębny od autora wewnętrznego). Narrator autorski – asertujący lub fingujący. Asertujący – mówi szczerze albo nie, mówi prawdę albo nie, ale zawsze przekazuje treści wypowiedzi jako swoje przekonania. Fingujący – wytwarza fikcję literacką, quasi-sądy (q-s to też zdania relacjonujące, przytaczające tok myśli i doznań innych);
s. 97. narratora fingującego, który w pełni upodabnia swą wypowiedź do zakresu poznawczego i cech gatunkowo-stylistycznych wypowiedzi asertowanych można nazwać narratorem pseudoasertującym;
narrator fingowany – to podmiot tekstowy, który przez swoje cechy oddala się od autora, najczęściej występuje jako narrator asertujący relatywnie (ze swojego stanowiska), modalność narratora często jest niewyraźna.
Roman Jakobson, Poetyka w świetle językoznawstwa
Przedmiot rozważań poetyki: co przekształca komunikat językowy w dzieło sztuki.
Poetyka
rozpatruje problemy
struktury języka
może być rozpatrywana
jako integralna
część lingwistyki.
Opis
synchroniczny
obejmuje nie tylko produkcję literacką danej epoki, lecz także tę
część tradycji, która jest dla epoki tej żywotna lub została w
nim przywrócona
do życia.
synchroniczna poetyka nie powinna być utożsamiana ze statyką
KONTEKST
KOMUNIKAT
NADAWCA.........................................ODBIORCA
KONTAKT
KOD
Nadawca
kieruje komunikat
do odbiorcy.
Aby komunikat był efektywny, musi być zastosowany do kontekstu
(tj. musi coś oznaczać) uchwytnego dla odbiorcy
i albo
zwerbalizowanego, albo takiego, który da się zwerbalizować.
Konieczny jest kod
w pełni lub przynajmniej w części wspólny dla nadawcy i odbiorcy.
Musi też istnieć kontakt
– fizyczny kanał i psychiczny wiązek między nadawcą
i
odbiorcą, umożliwiający im nawiązanie i kontynuowanie
komunikacji.
6 podstawowych aspektów języka:
funkcja referencyjna (zwana tu poznawczą) jest zasadniczym celem licznych komunikatów; nastawienie na oznaczanie, orientacja na kontekst
funkcja emotywna (ekspresywna) – ześrodkowana na odbiorcy, wskazuje na bezpośrednie wyrażenie postawy mówiącego, czyli nadawcy, wobec tego, o czym on mówi
wywarcie wrażenia pewnej emocji (prawdziwej lub udanej)
czysty element emotywny w języku wykrzykniki
funkcja konatywna (impresywna) – prezentuje najczystszą ekspresję gramatyczną w formie wołacza i rozkaźnika, orientacja na odbiorcę
funkcja fatyczna – nastawienie na kontakt
funkcja metajęzykowa – mowa sprowadzona do kodu
funkcja poetycka – nastawienie na sam komunikat, skupienie się na komunikacie dla niego samego
funkcja ta przez wysunięcie wyczuwalności znaku, pogłębia podstawową dychotomię: znak – przedmiot
funkcja magiczna jest w zasadzie pewnym rodzajem przemiany nieobecnej albo nieistniejącej „3. osoby” w odbiorze konatywnego komunikatu
Schemat sytuacji komunikacyjnej uzupełniony funkcjami
POZNAWCZA
POETYCKA
EMOTYWNA KONATYWNA
FATYCZNA
METAJĘZYKOWA
Dwa podstawowe w postępowaniu językowym: wybór i kombinacja
wybór
dokonuje się na bazie ekwiwalencji podobieństwa, synonimiki,
lub
różnicy, antonomiki
kombinacja powstaje na bazie przyległości
Funkcja poetycka – projekcja zasady ekwiwalencji z osią wyboru na oś kombinacji: ekwiwalencja staje się konstytutywnym chwytem szeregu.
mierzenie szeregów
wiersz
– typ wypowiedzi, w której całkowicie lub częściowo powtarzają
się
te same figury dźwiękowe
Analiza wiersza mieści się całkowicie w kompetencjach poetyki, a poetykę można określić jako część lingwistyki, która rozpatruje funkcję poetycką w jej stosunku do innych funkcji językowych.
Poetyka – w szeregowym znaczeniu tego słowa – zajmuje się funkcją poetycką nie tylko w poezji, gdzie jest ona nadrzędna w stosunku do innych funkcji językowych, lecz także poza poezją, gdzie jakaś inna funkcja jest nadrzędna w stosunku do poetyckiej.
„Figura dźwiękowa” – w której Hopkins upatrywał konstytutywny czynnik wiersza:
każda sylaba zawiera fonem zgłoskotwórczy, a przerwa między dwoma następującymi po sobie fonemami zgłoskotwórczymi zostaje spełniona przez marginalne, niezgłoskotwórcze fonemy
w tzw. wersyfikacji sylabicznej liczba fonemów zgłoskotwórczych w ograniczonym metrycznie szeregu (sekwencji czasowej) jest zwykle konstantną
w każdym wierszu akcentowym kontrast między wyższą i niższą wydatnością zostaje osiągnięty przez przeciwstawienie sylab pod przyciskiem sylabom
większość systemów akcentowanych operuje głównie kontrastem sylab z akcentem wyrazowym i sylab bez akcentu wyrazowego
wiersz „tonematyczny” – oparty na następstwie różnorodnych intonacji zgłosek
inna odmiana wersyfikacji – wiersz zagadek
wiersz miarowy może być zbudowany tylko na gruncie przeciwstawienia zgłoskowych wierzchołków i spadków (sylabizm), względnych poz. wierzchołków (tonizm) albo względnego trwania szczytów zgłoskowych lub całych zgłosek (iloczas)
tzw. przesunięcia przycisków wyrazowych w słowach wielozgłoskowych z miejsca iktu na miejsce beziktowe („odwrócona stopa”)
Rysy fakultatywne należą do dziedziny metru
metr (wzorzec metryczny) leży u podstaw struktur każdej poszczególnej linijki wersowej albo każdego przypadku wersowego
Wzorzec wersowy wykracza daleko poza zagadnienia samej formy dźwiękowej – zjawisko lingwistyczne o wiele szersze
poetyka – podrzędna
językoznawstwo – nadrzędne
w świetle językoznawstwa – metafora
Ontologiczne dzieło literackie zanim się nim stanie, jest komunikatem językowym.
Dzieło literackie – tekst – jest komunikatem językowym i jako takie może być rozpatrywane w ramach teorii komunikacji.
Komunikat skierowany jest sam na siebie, dominantą jest funkcja poetycka komunikat jest dziełem literackim.
Funkcja poetycka to projekcja zasady ekwiwalencji z osią wyboru na oś kombinacji.
oś
wyboru
oś kombinacji
(możliwości)
paradygmat
- zbiór wyrażeń
ekwiwalentnych
wobec siebie
Oś wyboru – by ułożyć jakiś komunikat, trzeba dokonać pewnego wyboru (jakichś elementów z danego paradygmatu).
Oś kombinacji – składnia.
I koń II galopuje
rumak biegnie
klacz kłusuje połączenia – kombinacje
źrebię cwałuje
chabeta stoi
szkapa itp.
itd.
wybór
sylaba równa się sylabie, przycisk wyrazowy – przyciskowi, wers – wersowi, pauza – pauzie, brak pauzie – brakowi pauzy tj. ekwiwalencja i funkcja poetycka
coś następuje po sobie w sposób regularny
Dziełem literackim jest to, co jest uznawane za dzieło literackie przez daną grupę społeczną.
metafora porównanie
„Poetyka rozpatruje problemy struktury języka, podobnie jak studia nad malarstwem skupiają się na strukturze malowideł.”
„Poetyka może być rozpatrywana jako integralna część lingwistyki” – albo część, albo w świetle językoznawstwa. Artykuł Jakobsona to perswazja. Nie można porównywać rodzajów sztuk. W obrębie danej sztuki też nie można porównywać dzieł. Można porównywać jedynie dzieła z jednego gatunku.
Michaił Bachtin, Typy słowa prozatorskiego. Słowo w dziele Dostojewskiego. [w:] Problemy poetyki Dostojewskiego.
Michaił Bachtin zajął się analiza metalingwistyczną, nie lingwistyczną.
Z punktu widzenia lingwistyki – nie da się dopatrzeć jakichś istotniejszych różnic między homofonicznym a polifonicznym użyciem słowa w literaturze pięknej. Na przykład w wielogłosowej powieści Dostojewskiego występuje znacznie mniejsze zróżnicowanie językowe – na rozmaite style, dialekty regionalne, i środowiskowe, gwary zawodowe itp. (Pisarze homofoniczni – Tołstoj, Pisiemski).
Lew Tołstoj i inni zarzucali Dostojewskiemu jednostajność języka.
Im wyższy jest stopień uprzedmiotowienia postaci, tym wyraźniej zostaje zaakcentowany odrębny styl jej mowy.
Chodzi nie o samą obecność w dziele różnych językowych stylów, ale o to pod jakim kątem dialogowym są one zestrojone albo przeciwstawione.
Stosunki dialogowe stanowią przedmiot metalingwistyki.
Lingwistyka zna kompozycyjną formę ”mowy dialogowej”, ale bada te zjawiska czysto lingwistycznie. Dlatego przy badaniu „mowy dialogowej” musi lingwistyka korzystać z danych metalingwistyki.
Stosunki dialogowe znajdują się poza zasięgiem lingwistyki.
Język żyje wyłącznie w dialogowym obcowaniu posługujących się nim ludzi: to najwłaściwsza strefa jego istnienia. Całe życie języka, we wszystkich jego dziedzinach (bytowej, zawodowej, naukowej, artystycznej itd.) jest nasycone stosunkami dialogowymi.
Stosunki dialogowe nie należą do lingwistyki, ale do dziedziny słowa, ponieważ słowo z natury swojej jest dialogowe.
Stosunków dialogowych nie da się sprowadzić do stosunków logicznych i przedmiotowo-znaczeniowych (chociaż są bez nich niemożliwe) , bo nie posiadają elementu dialogowego, muszą one dopiero utworzyć z siebie samych wypowiedź i znaleźć autora, czyli twórcę danej wypowiedzi.
Stosunki dialogowe są możliwe nie tylko pomiędzy względnie całymi wypowiedziami, mogą istnieć między pojedynczymi słowami jako reprezentantami cudzej pozycji myślowej. Mogą przenikać wewnątrz wypowiedzi, pojedynczego słowa, jeżeli ścierają się w nim dialogowo dwa głosy.
Stosunki dialogowe mogą powstawać między jednym a drugim stylem słownym albo dialektem środowiskowym.
Występuje również stosunek dialogowy wobec własnej wypowiedzi (rozdwojenie autorstwa).
Stylizacja, parodia, opowieść ustna, dialog (składający się z replik) – należą do metalingwistyki. Słowo jest tu dwukierunkowe, zwrócone ku przedmiotowi mowy, a jednocześnie nastawione na inne słowo – mowę cudzą.
Przy zwykłym podejściu słowo jest rozpatrywane w granicach monologowego kontekstu jednoosobowej wypowiedzi. Określa się przy tym słowo w odniesieniu do swojego przedmiotu lub do innych słów tegoż kontekstu tejże wypowiedzi.
Odcień leksykalny słowa, na przykład archaiczny czy regionalny, wskazuje na jakiś inny kontekst, w którego obrębie słowo bytuje normalnie – kiedy jest zindywidualizowany (nawiązuje do jakiejś określonej wypowiedzi) wtedy jest to stylizacja.
Obok słowa bezpośrednio skierowanego na swój przedmiot (słowo nazywające, informujące, wyrażające, obrazujące) występuje słowo zobrazowane lub uprzedmiotowione. Najbardziej charakterystyczną i rozpowszechnioną odmianą tego typu jest bezpośrednia mowa bohaterów (nie leży na jednej płaszczyźnie z mową autorską, lecz jakby w perspektywicznym oddaleniu od niej).
Mowa bohaterów nie tylko wyraża swój przedmiot, stanowi przedmiot ukierunkowania jako słowo charakterystyczne.
Kiedy w kontekście autorskim występuje mowa bezpośrednia, istnieją w obrębie tego kontekstu dwa ośrodki mowy:
kompleks wysłowienia się autora
kompleks wysłowienia się bohatera (nie samodzielny)
Słowo bohatera zorganizowane jest jako słowo cudze, osoby z określonej grupy typologicznej.
Słowo autora jest zorganizowane w kierunku bezpośredniego znaczenia przedmiotowego.
Kiedy słowo autorskie jest zorganizowane to wtedy jest to stylizacja – literacka albo stylizowana opowieść ustna.
Stylistyczna organizacja słowa uprzedmiotowionego (słowa bohatera) podporządkowana jest stylistycznym zadaniom autorskiego kontekstu, którego stanowi obiekt.
Najwyższa instancja myślowa i stylistyczna – mowa autorska.
Słowo autorskie nie musi wcale występować w tekście – może je zastępować słowo narratora, w dramaturgii nie ma ono swojego odpowiednika.
Dramat niemal zawsze buduje się z zobrazowanych złów uprzedmiotowionych.
Koncepcja autora może być realizowana za pomocą słów cudzych.
Przykład dialogowego stosunku pomiędzy bezpośrednio znaczącymi słowami w obrębie jednego kontekstu – np. artykuł naukowy.
Osłabienie lub rozpad kontekstu homofonicznego następuje wtedy, kiedy zderzają się dwie równorzędne, bezpośrednio skierowane na przedmiot wypowiedzi. Dwa słowa równej wagi, dotyczące tegoż tematu, skoro się zetknęły, muszą nieuchronnie się uwzględniać. Dwie wyrażone w słowie myśli nie mogą znaleźć się obok siebie i pozostać obojętne jak martwe przedmioty – muszą wewnętrznie się zetknąć, nawiązać kontakt znaczeń.
Pełnoznaczne słowo, bezpośrednio skierowane na swój przedmiot, w obrębie danego kontekstu, stanowi najwyższą pozycję myślową.
Słowo przedmiotowe jest skierowane na swój przedmiot, ale jest również obiektem cudzego autorskiego ukierunkowania.
TYPY SŁOWA W DZIELE LITERACKIM:
Słowo bezpośrednie skierowane wprost na swój przedmiot, wyrażające ostateczną pozycję myślową mówiącego.
Słowo uprzedmiotowione (słowo przedstawionej postaci)
Z przewagą określoności społecznie typowej
Z przewagą określoności indywidualnie charakterystycznej
Różne stopnie uprzedmiotowienia
(jednogłosowe – I i II)
Słowo nastawione na cudze słowo (dwugłosowe – III)
Dwugłosowe słowo jednokierunkowe:
stylizacja
narracja opowiadacza
nieuprzedmiotowione słowo bohatera, który w pewnej mierze jest nosicielem koncepcji autora
Icherzählung (narracja w pierwszej osobie)
Przy osłabieniu uprzedmiotowienia słowa te dążą do utożsamienia obu głosów, czyli do pierwszego typu słów
Dwugłosowe słowo różnokierunkowe:
parodia ze wszystkimi jej odcieniami
narracja parodystyczna
Icherzählung parodystyczna
słowo parodystyczne przedstawionej postaci
w szelkie formy przekazu słowa cudzego ze zmienionym akcentem
Przy osłabieniu uprzedmiotowienia i przy aktywizacji cudzej myśli słowa te dialogizują się wewnętrznie i dążą do rozszczepienia się na dwa słowa (dwa głosy) typu pierwszego
Typ aktywny (odzwierciedlone słowo cudze)
ukryta polemika wewnętrzna
autobiografia i spowiedź zabarwione polemicznie
wszelkie słowo oglądające się na słowo cudze
replika dialogu
u kryty dialog
Tu słowo cudze działa z zewnątrz; możliwe są najrozmaitsze relacje względem cudzego słowa oraz różne stopnie jego deformującego wpływu
Tylko słowo pierwszego typu może zostać obiektem stylizacji. Cudzą koncepcję artystyczno-przedmiotową podporządkowuje stylizacja celom własnym, czyli nowej koncepcji. Uprzedmiotowiona mowa bohatera nigdy nie bywa umowna. Bohater zawsze mówi „na serio”. Ujęcie autorskie nie sięga wewnątrz jego mowy, autor obserwuje ją z zewnątrz.
Słowo umowne zawsze jest dwugłosowe.
Stylizacja – pierwotnie bezpośrednie, nieumowne znaczenie służy teraz nowym zdaniom, które od wewnątrz biorą je w posiadanie i przemieniają w umowne.
Naśladownictwo – nie przemienia danej formy w umowną, bo samo traktuje pierwowzór na serio, przywłaszcza go sobie, bezpośrednio adaptuje cudze słowo.
Stylizacja może stać się naśladownictwem, jeżeli stylizujący nie wyraźnie zaakcentuje odmienność odtwarzanego stylu od cudzego.
Narracja opowiadacza (najczęściej jest to postać z ludu – mowa ustna) – może przybrać formę słowa literackiego, może być zastępstwem słowa autorskiego albo opowieści ustnej w znaczeniu ścisłym. Cudzą konwencję słowną wykorzystuje autor jako pozycję niezbędną do snucia opowieści, np. opowiadacze-kronikarze u Dostojewskiego. Autor zachowuje do opowiadacza jako cudzego głosu dystans.
Icherzählung – narracja w pierwszej osobie, analogiczna do narracji opwiadacza, może być typem słowa jednogłosowego (utożsamienie się ze słowem autorskim) i dwugłosowego.
Parodia – autor zapożycza słowo cudze, lecz w odróżnieniu od stylizacji, nadaje mu kierunek myślowy wręcz sprzeczny z jego naturalnym.
Wszystkie możliwe odmiany słowa parodystycznego cechują dążenia różnokierunkowe, w przeciwieństwie do dążeń jednokierunkowych w stylizacji, narracji opowiadacza i itd.
Do słowa parodystycznego zbliża się słowo ironiczne – słowo wykorzystywane w kierunku sprzecznym z jego naturalną tendencją.
Wprowadzone do mowy cudze słowo nieuchronnie nasiąka interpretacją i oceną – staje się dwugłosowe – występują zderzenie dwóch interpretacji – stawianego pytania i kwestionowanie słuszności cudzego stwierdzenia.
Słowo cudze w ukrytej polemice – skierowane na swój przedmiot, jednakże każde twierdzenie dotyczące przedmiotu buduje się w taki sposób, żeby poza swoim znaczeniem służyło do zbijania cudzego słowa na tenże temat, cudzego twierdzenia o tym przedmiocie.
Typy polemik:
polemika jawna – słowo skierowane jest bezpośrednio na zbijane słowo cudze jako na swój przedmiot.
polemika ukryta – słowo jest skierowane na swój przedmiot, który nazywa i wyraża i tylko okólną droga uderza w słowo cudze, na terenie samego przedmiotu (dwugłosowe).
Każdy styl literacki zawiera w sobie elementy polemiki wewnętrznej. Słowo literackie wyczuwa obok siebie inne słowo albo styl.
Słowo dialogowe ma bardzo swoistą semantykę. Szczególne zmiany jego struktury wywołuje uwzględnienie kontrsłowa (Gegenrede), co czyni je wewnętrznie wydarzeniowym, rzucając na jego przedmiot nowe aspekty.
Zjawisko ukrytej dialogowości – zajmuje istotne miejsce w dziele Dostojewskiego.
Jedną z najistotniejszych cech prozy literackiej jest możność użycia w jednym utworze słów należących do różnych typów z zachowaniem całej ich wyrazistości, bez sprowadzenia ich do wspólnego mianownika.
Klasycyzm operuje słowem-rzeczą. Wyrosła na gruncie klasycyzmu stylistyka – ignoruje przemiany, którym ulega słowo w toku przejścia z jednej konkretnej wypowiedzi do drugiej, w procesie wzajemnego uwzględniania tych wypowiedzi.
Romantyzm przyniósł ze sobą bezpośrednie pełnoznaczne słowo bez żadnego wpadania w umowność. Upodobał sobie szczególnie słowo autorskie.
Stylistyka powinna się opierać nie tylko, a właściwie nie tyle na lingwistyce, co na metalingwistyce, która bada słowo nie w systemie języka, nie w „tekście” oderwanym od dialogowego kontaktu, lecz właśnie w samej strefie obcowania dialogowego, tj. tam, gdzie słowo żyje swym autentycznym życiem.
UTWORY DOSTOJEWSKIEGO
Niezwykła różnorodność typów i odmian słowa.
Dominuje różnokierunkowe słowo dwugłosowe.
Występowanie zdialogizowanego słowa cudzego: ukryta polemika, polemicznie zabarwiona spowiedź, ukryty dialog.
Prawie nie figurują słowa uprzedmiotowione.
Mowa bohaterów organizowana w sposób uniemożliwiający uprzedmiotowienie.
Przejścia od parodii do polemiki, od polemiki do ukrytego dialogu do wystylizowanej, ściszonej mowy w duchu żywotów świętych, od niej do opowieści parodystycznej, aż do otwartego dialogu.
Oryginalność Dostojewskiego – swoiste rozmieszczenie typów słownych i ich odmian wśród głównych elementów kompozycyjnych utworu.
Wielość głosów nie ulega redukcji, musi ona dominować aż do końca w jego powieści.
Olbrzymia waga słowa cudzego.
J. Sławiński O kategorii podmiotu lirycznego
badacze i krytycy skłaniają się ku stwierdzeniu, że narratora i autora nie należy utożsamiać ze sobą
podmiot liryczny jest zakorzeniony w strukturze utworu i jest wyznaczany przez jej elementy
badacze nie mają nic przeciwko interpretowaniu podmiotu lirycznego, tylko wtedy, gdy interpretacja jest zgodna ze znaczeniową częścią utworu
kwestię podmiotu lirycznego rozpatrywać należy jak sprawę nadawcy dzieła literackiego – na trzech poziomach:
wydarzenia związane z konkretną postacią twórcy np. Adama Mickiewicza – zdarzenia te i cechy przywodzą na myśl zaraz konkretnego twórcę – stanowisko „naiwnie realistyczne”
pytanie o specyficzną rolę autora dzieła, w którą wchodzi on w danym dziele, nadawca jest to podmiotem czynności twórczych, tzn. nie wszystkie zdarzenia mają realne powiązania z postacią autora, jest ukształtowany przez relację dialogu i dzieła, w którym istnieje – „iloczyn sytuacji życiowej pisarza i fikcyjnego świata utworu”
kategoria „podmiotu literackiego” dot. poziomu organizacji samego utworu ego, narrator są jakby wewnętrzną kwestią utworu, autor nie ma nic wspólnego z narratorem, bo sytuacje przedstawione nie mają żadnego związku z życiem twórcy – wyobrażenie o osobie mówiącej daje tylko tekst, który ona wypowiada, dwa głosy: podmiotu lirycznego i autora na tym poziomie mogą się przenikać tylko wtedy, gdy tekst zawiera sformułowania metajęzykowe (dotyczące wewnętrznie tekstu)
tekst liryczny charakteryzuje się tym, że jest monocentryczny tj. skoncentrowany tylko na jednej postaci lirycznej, a nie jak np. dramat na wielu postaciach
w liryce istnieje jeden plan semantyczny związany z postacią „ja lirycznego”, w narracji więcej niż jeden
w epice występuje coś zwanego „przytoczeniem w przytoczeniu” i odnosi się do kompozycji szkatułkowej, dotyczy to też dwóch stopni semantycznych
w epice pomiędzy przytoczeniami „pierwszego st.” a przytoczeniami „drugiego st.” zachodzi pewna niezgodność, opozycja – one wiążą się i zaprzeczają sobie, w liryce ze względu na jeden stopień przytoczenia nie ma o zaprzeczaniu mowy, a przytoczenie to jest bezkontekstowe
podmiot mówiący w utworze lirycznym jest odpowiednikiem całego tekstu, od początku do końca, nie dotyczy tylko konkretnych zdań (jak w epice, dramacie), ale całości wypowiedzi poetyckiej
podmiot liryczny jest „akcją rozwijającą się w kierunku mniej lub bardziej przewidywalnym”
badacze stwierdzają często, że podmiot liryczny jest stabilnym i statycznym elementem utworu, stąd określenia: „pozycja pomiotu”, „postawa podmiotu”, punkt widzenia podmiotu”, o innych elementach mówi się, że są „przebiegiem”, „rozwojem”, „dzianiem się”
„przekaz liryczny jest w istocie zapisem procesu formowania się jednorazowego ‘ja’ mówiącego”
nośnikami znaczeń, które kształtują podmiot liryczny nie są tylko jednostki leksykalne, ich struktury, ale również inne „obarczone sensem, odcinki wypowiedzi” takie, jak wers, czy zestrój akcentowy itp.
informacje o kształtowaniu się podmiotu lirycznego „mogą być niesione wyłącznie przez pewne ujęcia stylistyczne czy wersyfikacyjne charakterystyczne dla przyjętego przezeń sposobu mówienia”
podmiot liryczny jest obserwowalny w tekście lirycznym
„Zrozumienie przekazu lirycznego przez czytelnika polega w dużej mierze na […] rekonstrukcji zespołu złożeń składających się na ‘obraz’ osoby mówiącej”
wyodrębniają się z całości semantycznej wypowiedzi
indywidualnie realizują pewien zadany wzorzec
role (cechy) podmioty lirycznego:
określony stosunek „ja” mówiącego do psychologicznych i podmiotowych okoliczności wypowiedzi
stosunek „ja” do drugiej osoby, potencjalnego partnera wypowiedzi lirycznej
stosunek „ja” do podmiotu czynności twórczych i sytuacji lir. W jakiej „ja” się znajduje
stosunek „ja” do określonych elementów biografii pisarza
podmiot liryczny to „jednorazowo sformułowana osobowość” uczestnicząca w jakimś stereotypie „ja” lirycznego „który nieuchronnie pośredniczy między indywidualnym nadawaniem a indywidualnym odbiorem komunikatu poetyckiego” – tzn. często jest tak, że interpretacja utworu ze względu na podmiot liryczny jest inna u autora i inna u czytelnika, a to ze względu na indywidualne odczytanie ról pełnionych przez „ja” liryczne
K. Wyka: Teoria czasu powieściowego
Rola czasu:
rozróżnia rodzaje literackie;
budulec literackiej konstrukcji;
podstawowe różnice w jego używaniu związane są z triadą liryka-epika-dramat, a nie tkwią w różnicach gatunkowych.
W pseudoklasycyzmie (jako ostatnim) poetyka normatywna przewidywała spory wokół gatunków i wewnątrz rodzajów – wielki temat bohaterski realizuje tylko tragedia, wzniosłość liryczna to rola ody. Konstrukcja gatunków literackich dokonywała się zgodnie z przydatnością określonych kategorii estetycznych. Ale kategorie estetyczne wdzierają się w chronione przed nimi rodzaje.
Istnieją jednak właściwości kompozycyjno-artystyczne, nieprzenośne. Jedną z nich jest stosunek do czasu jako składnika relacji artystycznej.
W klasycznych dziełach z teorii powieści ten problem nie był poruszany. Tadeusz Zieliński wykrył, że Homer w Iliadzie dwa równocześnie odbywające się wydarzenia przedstawia jako następujące po sobie.
W międzywojniu Juliusz Kleiner ustala rolę czasu w rodzajach literackich – epika, liryka i dramat zostały ujęte jako poezja przeszłości, teraźniejszości i dążenia w przyszłość.
Tadeusz Wiwatowski uważa, że ten podział jest niedostateczny, bo pominięto powieść (wtopiona w sferę epiki) i nie wiadomo, o jaką sferę czasu chodzi Kleinerowi (bohaterów, twórcy dzieła, odbiorcy?).
Roman Ingarden – rola czasu w dziele literackim jest podwójna:
zdarzenia i procesy w dziele przedstawiają się w różnych perspektywach czasowych;
konkretyzacja części (przeczytanych) dzieła też przedstawia się w różnych perspektywach.
Dochodzi też do skrzyżowania się obu zastosowań perspektywy czasowej. Ingarden ukazał, jak powieść wyzyskuje zjawisko perspektywy czasowej, czyli skracanie lub wydłużenie się we wspomnieniu faz przeżytych, zmienność dynamiki tych faz, zmienność ocen przeżywanego w zależności od przeżyć późniejszych.
Karol L. Koniński – opowiadający musi ukształtować przestrzeń i czas, w którym ludzie fikcyjni egzystują. Czas wewnętrzny dzieła wytwarza się sam przez to, że akcja idzie naprzód. Czas powieściowy właściwy autorowi – jest abstrakcyjny albo konkretny – tzn. albo autor wybiera spośród możliwego dziania się w człowieku i dookoła człowieka tylko to, co jest mu potrzebne do jego głównych zamiarów, albo wprowadza drobne zdarzenia wokół głównej sprawy. Typem czasu abstrakcyjnego jest czas w Pałubie Irzykowskiego. Typ czasu konkretnego – powieść Kadena-Bandrowskiego.
Termin „czas powieściowy” wprowadził Koniński.
CZAS NARRACJI I CZAS ZDARZEŃ:
Ingarden – perspektywa czasowa – dzieło literackie może realizować wiele zjawisk zachodzących w fenomenalnym przeżywaniu czasu (chodzi o zgodność oddziaływań i wyglądów dzieł z ogólnymi kategoriami czasu).
Płaszczyzny czasowe dzieła literackiego to sposoby konstruowania czasu, które spotykamy tylko w literaturze – narracja, akcja, przemiany środowiska.
Powieść, literatura ogólnie, należy do sztuk pełniących sobą czas (architektura np. wypełnia miejsce, przestrzeń).
Czas konstrukcyjny powieści dzieli się na czas narracji i czas zdarzeń powieściowych.
CZAS NARRACJI – płaszczyzna umownego czasu wewnątrz utworu, na niej pisarz umieszcza swoją relację (pisarz opowiada o zdarzeniach dziejących się teraz, albo o przeszłych).
CZAS ZDARZEŃ POWIEŚCIOWYCH – płaszczyzna umownego czasu wewnątrz utworu, na której pisarz każe się rozwijać wydarzeniom, poddanym relacji.
W obu przypadkach chodzi o umowny czas istniejący wewnątrz utworu literackiego. Czas narracji i czas zdarzeń mogą się ze sobą pokrywać (czasem tak ściśle, że nie odczuwa się ich równoczesnej obecności przy czytaniu), mogą się też rozszczepiać.
Czas narracji posiada prymat przed czasem zdarzeń:
prymat ontologiczny – w powieści istnieje łańcuch zdań, uporządkowany kompozycyjnie i zamknięty jako całość. Wyrażone przez łańcuch „wydarzenia” są pozorne. Tylko ten łańcuch zdań zapycha cały czas realny;
prymat temporalny – nawet kiedy czas narracji nie został wyodrębniony przez autora, zdarzenia powieściowe są od niego dawniejsze.
Medium narracji polega albo na stworzeniu narratora będącego jedną z postaci dzieła, albo na stałym ujawnianiu przez samego autora, że on tylko opowiada i że znaczny dystans czasu dzieli fakt opowiadania od tego, o czym się opowiada.
Gdy zdarzenia są „równoczesne” autor może mówić wprost, nie mówiąc, że właśnie mówi.
Praesens historicum – gdy się tworzy pozorną „równoczesność” relacji i faktu. Czas przeszły narracji jest ostatnim, niezastąpionym śladem obecności narratora w jego funkcji prymatu nad zdarzeniami.
Ale czas narracji nie ma też zupełnej swobody. Najczęściej skoki narracji zdarzają się w zakończeniach. Stosunek narracji do czasu zdarzenia polega na różnicy między względnymi długościami tych dwóch płaszczyzn czasowych.
Czas narracji wobec czasu zdarzeń może mieć trzy rodzaje długości:
może się pokrywać z czasem zdarzeń całkowicie (praesens historicum),
może być czas narracji pozornie krótszy od czasu zdarzeń,
może być dłuższy od czasu wydarzeń (psychika bohaterów np.).
Czas narracji powieściowej nie może być krótszy od czasu zdarzeń. Może się wyodrębniać i potwierdzać ontologiczny i temporalny prymat przed czasem zdarzeń.
Akt narracji – zawsze przy odtwarzaniu uczestniczy w aktualnej teraźniejszości. Podwójna perspektywa: 1) zawartością treściową odnosi się do przeszłości, 2) teraźniejszą aktualizacją powołuje przeszłość do istnienia.
Akt narracji łączy się z funkcją i przebiegiem wspominania.
Wspominanie i narracja łączą się i uzupełniają – łączą się przez prawdopodobieństwo 2 planów czasowych, które tylko tu występują. Uzupełniają się – wspomnienie jest bardziej wymierzone w przeszłość, czasem przechodzi w marzenie. Akt narracji zmierza ku planowi teraźniejszemu, odtwarzającemu.
Narrację w Iliadzie prowadzi Homer w sposób następczy czasowo. Nie zna cofnięć zdarzeń, ani ich równoczesności. Są dwie możliwości przedstawiania równoczesnych zmian:
układająco-odtwarzająca w sposób następczy – każdą z przemian się śledzi aż do wyczerpania jej w czasie,
rozkładająco-analityczna na sposób równoczesny – nie podkreśla się czegoś, co się nie zmienia (np. że ciągle obraca się młyn wietrzny).
Przy pierwszej metodzie trudno oddać jednoczesność wydarzeń. Przy drugiej – zdarzenia nie posiadają tego samego rozmiaru czasowego, pisarz musi dopiero to wyrównać odpowiednim komentarzem.
Są dwa sposoby opowiadania (wprowadzanie i wykluczanie nowych postaci):
od razu wprowadzić wszystkie osoby i poinformować o wszystkim, co potem mogłoby wstrzymać akcję;
zaznaczyć wejście i wyjście nowej postaci i dać poznać, że na czas informowania o niej wstrzymało się opowiadanie.
CZAS ŚRODOWISKA:
powieść ustanawia początki czasowe; iluzja czasu powieściowego jest iluzją pewnego continuum czasu;
świadomość fikcji czasu wobec czasu realnego tym silniejsza się staje, im dokładniej ów punkt początkowego odniesienia został wytyczony;
jeśli wprowadzi się samoloty do Potopu – zachwieje się wrażenie realności. Nie dlatego, że zmieniło się coś na styku między czasem narracji a czasem zdarzeń, a dlatego, że naruszony został stosunek między czasem zdarzeń a dalszym tłem czasu. To trzecia płaszczyzna czasowa – czas środowiska.
Czas środowiska mieści się na pograniczu między realnym tworzywem a konstrukcyjną manipulacją twórcy.
Dlaczego czas środowiska? Czas historyczny sugerowałby wydarzenia odległe. Każdy pisarz ma do wyboru jedno odgałęzienie czasu z historii.
bez czasu środowiska nie dałoby się opisać czasowości liryki i dramatu.
PODSUMOWANIE:
Czas powieściowy ma 3 czasy:
narracji,
zdarzeń (powieściowych),
środowiska.
Na kanwie czasu środowiska rozsnute zostają zdarzenia powieściowe dzięki narracji. Znamię realności (w znaczeniu in actu esse) ma narracja i czas narracji.
R. Barthes: Wstęp do analizy strukturalnej opowiadań
istnieje niezliczona ilość opowiadań, różnorodne gatunki. Język artykułowany, mówiony, pisany; obraz statyczny lub ruchomy, gest, mit, legenda, bajka, opowieść, nowela, epopeja, historia, tragedia, dramat, komedia, pantomima, obraz, witraż, film, komiks, rozmowa;
opowiadanie narodziło się z historią ludzkości;
opowiadanie jest międzynarodowe, ponadczasowe, uniwersalne;
analiza narracji – trzeba zbudować hipotetyczny model opisy, a potem przechodzić od modelu do odmian; dopiero na poziomie zgodności i różnic pojawi się mnogość i różnorodność opowiadań.
1. Język opowiadania
językoznawstwo zatrzymuje się na zdaniu, wypowiedź nie posiada niczego, czego by nie było w zdaniu. A przecież sama wypowiedź jest zorganizowana i objawia się jako komunikat innego języka, wyższego niż język językoznawców. Lingwistyka wypowiedzi przez długi czas nosiła nazwę retoryki;
wypowiedź stanowi przedmiot autonomiczny, ale lingwistyka powinna być punktem wyjścia do jej badań;
trzeba założyć istnienie związków między zdaniem a wypowiedzią, tak, jakby wypowiedź była wielkim zdaniem;
związek wtórny między zdaniem a wypowiedzią, homologiczny;
strukturalnie opowiadanie podobne jest do zdania, choć nie może być zredukowane do sumy zdań – opowiadanie jest wielkim zdaniem, a każde zdanie orzekające jest zarysem małego opowiadania;
nie można traktować literatury jako sztuki pozbawionej związków z językiem lub posługującej się nim jako narzędziem.
językoznawstwo pozwala określić organizację opowiadania.
Poziom opisu (uporządkowuje też elementy tworzące opowiadanie):
zdanie może zostać opisane z punktu widzenia lingwistycznego na kilku poziomach (fonetycznym, fonologicznym, gramatycznym i kontekstowym). Każda jednostka odpowiedniego poziomu nabiera znaczenia przez włączenie do poziomu wyższego.
Teoria poziomów zakłada istnienie 2 typów związków:
dystrybutywnych (związki umieszczone na tym samym poziomie);
integracyjnych (przy przejściu z 1 poziomu na inny).
Związki dystrybutywne nie wystarczają dla ujawniania znaczeń.
Poziomy są operacjami. Analizę wypowiedzi można prowadzić na poziomach najprostszych. Opowiadanie jest hierarchią piętrową. Czytać opowiadanie oznacza czytanie nie tylko od słowa do słowa, ale i przebiega z poziomu na poziom.
Są 3 poziomy opisu w opowiadaniu – poziom funkcji, działań i narracji.
2. Funkcje
jednostkę tworzy funkcjonalny charakter segmentu historii (stąd nazwa „funkcji”).
Jednostką jest każdy segment historii, który stanowi człon jakiejś korelacji. Zawsze opowiadanie składa się z funkcji – nawet gdy szczegół wydaje się pozbawiony znaczenia, posiada znaczenie absurdu,
funkcja jest (z punktu widzenia językowego) jednostką treści;
żeby określić jednostki narracyjne, trzeba zwrócić uwagę na funkcjonalny charakter badanych segmentów. Nie zawsze muszą się pokrywać z formami tradycyjnie rozpoznawanymi w wypowiedzi narracyjnej (akcje, dialogi itp.) ani z kategoriami „psychologicznymi” (zachowaniem, uczuciami);
jednostki narracyjne są niezależne od jednostek lingwistycznych. Funkcje są czasem wyższe od zdania, czasem mniejsze;
jeśli jednostki funkcjonalne są niższego rzędu niż zdanie, to wykraczają nie poza zdanie a poza poziom denotacji.
B) klasy jednostek:
jednostki funkcjonalne dzieli się na niewielką liczbę klas formalnych;
2 klasy funkcji – dystrybutywne („funkcje”) i integracyjne („oznaki” – jednostka odsyła nie do aktu uzupełniającego, ale do składnika, niezbędnego dla znaczenia historii – to oznaki charakterologiczne, odnoszące się do postaci, informacje dotyczące tożsamości bohaterów itp. Oznaki są jednostkami czysto semantycznymi, przeciwnie niż funkcje, odsyłają do „signifie”).
Funkcje implikują związki metonimiczne, oznaki – związki metaforyczne:
silnie funkcjonalne opowiadania – na przykład bajki ludowe;
opowiadania nasycone oznakami – powieści psychologiczne.
Funkcje kardynalne (rdzenie) – stanowią prawdziwe punkty zwrotne opowiadania; wystarczy (by powstały), by działanie otwierało / podtrzymywało alternatywę wypływającą na dalszy ciąg historii, by rodziło, rozstrzygało lub odmykało jakąś niepewność.
Katalizy – jednostki, które mają charakter uzupełniający, wypełniają tylko przestrzeń narracyjną, oddzielającą funkcje istotne. Katalizy pozostają funkcjonalne w tej mierze, w jakiej wchodzą w związki z rdzeniem, ale ich funkcjonalność jest jednopłaszczyznowa, osłabiona, pasożytnicza, czysto chronologiczna.
Więź łącząca dwie funkcje kardynalne nabywa funkcjonalności podwójnej, chronologicznej i logicznej.
Funkcje kardynalne to momenty ryzyka w opowiadaniu – między nimi katalizy roztaczają strefy bezpieczeństwa, odpoczynku. Kataliza ma zawsze funkcję fatyczną – utrzymuje kontakt między narratorem i odbiorcą.
W oznakach – jednostki nasycić można na poziomie postaci lub narracji, są częścią związków, których drugi człon jest ciągły, obejmując epizod, postać, czy dzieło.
Można rozróżnić oznaki właściwe, odnoszące się do charakteru, uczucia, atmosfery, filozofii i informacje, służące do zidentyfikowania, umieszczenia w czasie i przestrzeni. Oznaki wymagają rozszyfrowania, informacje przynoszą gotową wiedzę.
Rdzeń, katalizy, oznaki i informacje to pierwsze klasy, na jakie można podzielić jednostki poziomu funkcji. Dana jednostka może równocześnie należeć do 2 różnych klas. Katalizy, oznaki i informacje są w stosunku do rdzenia rozszerzeniem. Rdzenie tworzą skończone całości złożone z nielicznych członów, są konieczne i wystarczające
C) składnia funkcji:
opowiadanie miesza następstwo i wynikanie, czas i logikę;
porządek następstwa chronologicznego można sprowadzić do bezczasowej matrycy strukturalnej (czasowość to tylko pewna klasa strukturalna opowiadania);
model lingwistyczny – wzdłuż ciągu opowiadania są opozycje paradygmatyczne w funkcjach;
analiza na poziomie działań (postaci) – Todorov – próba ustalenia zasad, które zmieniają się w opowiadaniu;
opis musi uwidaczniać wszystkie jednostki opowiadania;
objęcie całości funkcjonalnej opowiadania wymaga wprowadzenia elementów pośredniczących, których podstawową jednostką może być małe zgrupowanie funkcji – sekwencja.
Sekwencja to logiczne następstwo rdzeni, rozpoczyna się gdy 1 z członów nie ma odpowiedniego poprzednika, a kończy – gdy nie ma następnika. Sekwencja jest jednostką logiczną zagrożoną (motywacja a minimo), może funkcjonować jako prosty człon szerszej sekwencji (motywacja a maximo). Człony sekwencji mogą na siebie nachodzić
3. Działania
postać do klasycyzmu była tylko imieniem, sprawcą działania;
potem zaczyna stawać się jednostką, osobą, ma psychikę, przestaje być podporządkowana akcji;
postacie – tworzą konieczną płaszczyznę opisu (nie ma opowiadania bez postaci / czynników działających) dla drobnych „działań”;
każda, nawet drugorzędna postać, jest bohaterem własnej sekwencji;
Todorov – 3 wielkie związki – „orzeczenia podstawowe” (Miłość, Porozumienie, Pomoc). Stosunki te analiza poddaje derywacji (gdy trzeba zdać sprawę z innych stosunków) i akcji (gdy trzeba opisać przekształcenia w toku historii);
Ważne jest określenie postaci przez jej udział w pewnej sferze działań.
B) problem podmiotu:
trudność przy klasyfikacji postaci sprawia miejsce podmiotu w matrycy aktantów;
kluczem do poziomu działań mogą się stać gramatyczne kategorie osób; kategorie te można określić w odniesieniu do wypowiedzi – postacie zyskują sens po włączeniu do trzeciego poziomu opisu – do poziomu narracji.
4. Narracja
problem nie polega na tym, by zajmować się introspekcją motywów narratora ani też wrażeń, jakie narracja wywołuje w czytelniku, lecz na opisaniu kodu, którym w samym opowiadaniu oznaczeni są narrator i czytelnik (s. 175), Znaki narratora wydają się liczniejsze niż znaki czytelnika. Zawsze gdy narrator relacjonuje zdarzenia, które sam zna, a o których nie wie czytelnik – powstaje znak lektury.
Dawca opowiadania (narrator) – 3 koncepcje:
osoba, autor, w którym wymienia się „osobowość” i umiejętność pisania – opowiadanie jest wtedy zewnętrznym „ja”;
narrator – totalna bezosobowa świadomość, która opowiada historię z nadrzędnego punktu widzenia, narrator jest wewnątrz postaci i na zewnątrz;
narrator powinien ograniczyć opowiadanie do tego, co widzą / wiedzą postacie; jakby każda postać była nadawcą opowiadania.
Te koncepcje widzą w narratorze i postaciach postacie rzeczywiste. A przecież to nie jest tak, że opowiadanie określa się przez odniesienie do rzeczywistości. Autor opowiadania nie może utożsamiać się z narratorem opowiadania.
Ten, kto mówi (w opowiadaniu), nie jest tym, kto pisze (w życiu), a ten, kto pisze, nie jest tym, kto jest (s. 176)
Narracja zna dwa systemy znaków – osobowy i bezosobowy (sposób, żeby odkryć który jest który – przekształca się z 3 osoby na 1 osobę – jeśli to jest możliwe, mamy do czynienia z systemem osobowym).
Pisać nie znaczy dzisiaj „opowiadać”, lecz mówić, że się opowiada (s. 178.)
B) sytuacje opowiadania:
poziom narracyjny zajmują znaki narracyjności;
narracja może otrzymać sens tylko ze świata, który zeń korzysta;
nad poziomem narracji zaczyna się świat;
analiza opowiadania zatrzymuje się na wypowiedzi;
sytuacja – całość nieskojarzonych faktów językowych, opowiadanie jest zależne od „sytuacji opowiadania”, tj. zespołu reguł, na których zostaje ono spełnione;
nasze społeczeństwo zaciera zakodowanie sytuacji opowiadania;
poziom narracji przylegając do sytuacji opowiadania otwiera się na świat, w którym rozpada się opowiadanie. Ale i zamyka opowiadanie, kształtując je jako słowo języka.
5. System opowiadania
język określa się przez badanie dwóch procesów – 1) artykulacji / segmentacji (tworzy jednostki) i 2) integracji (zbiera jednostki w całości wyższego rzędu). Opowiadanie ma formę i znaczenie;
A) rozwinięcie i rozszerzenie:
opowiadanie może rozciągać znaki wzdłuż historii i wsuwać nieprzewidziane rozszerzenia (rozsunięcie znaków w języku – dystaksja – gdy znaki komunikatu przestają następować po sobie, gdy zakłócona jest linearność logiczna);
powstaje rodzaj czasu logicznego – zawieszenie – skrajna forma rozsunięcia – wzmacnia kontakt z czytelnikiem (funkcja fatyczna), ale i groźba niespełnienia sekwencji (zakłócenia logiczne). Rozsunięte rdzenie funkcji ukazują międzyprzestrzenie, które można zapełniać w nieskończoność bardzo wielką ilością kataliz (s. 181). Z katalitycznej władzy opowiadania wynika jego władza eliptyczna (np. nie musimy ze szczegółami poznawać przebiegu śniadania, wystarczy info „zjadł śniadanie”).
B) mimesis i sens:
integracja – to, co rozdzielone na jednym poziomie, łączy się na poziomie wyższym;
jedność znaczeniowa = izotopia => integracja to czynnik izotopii: każdy poziom daje izotopię jednostkom niższego poziomu, nie dopuszcza do zachwiania sensów;
funkcją opowiadania nie jest prezentowanie, a zbudowanie widowisk;
opowiadanie nie ukazuje, nie naśladuje;
opowiadanie jako współczesne monologowi.