Jan Henryk Pestalozzi (Johann Heinrich) urodził się w protestanckim domu mieszczańskim 12 stycznia 1746 roku w Zurychu. Po przedwczesnej śmierci ojca wychowywała go głównie służąca która rozbudziła w nim miłość i poszanowanie ludu. Podczas wyjazdów na wieś do dziadka poznał nędze chłopa i zrozumiał kontrast między olbrzymimi bogactwami a skrajną nędzą. Uczęszczał do szkoły elementarnej, następnie łacińskiej a w 1761r. rozpoczął studia wyższe w Collegium Carolinium w Zurychu. Należał do stowarzyszenia patriotycznego, którego celem było wydobycie ojczyzny spod ucisku wywieranego na ludność przez władzę państwową. Początkowo studiował teologię, później przeniósł się na prawo. To właśnie na studiach zetknął się z dziełem J.J Rousseau „Emil, czyli o wychowaniu”, które miało duży wpływ na kształtowanie poglądów i jego dalsze życie. W 1765r. napisał pierwszy utwór literacki pt. „Agis”, poświęcony młodemu spartańskiemu królowi. Cztery lata później ożenił się z bogatą i wykształconą córką kupca zuryskiego Anną Schulthess i osiedlił się wraz z nią w Kantonie Argowskim, gdzie urządził gospodarstwo i nazwał je „Neuhof”.
Tam
też powstał zakład wychowawczy dla dzieci
ubogich i opuszczonych.
Zakład opierał się na pracy dzieci
na roli, w ogrodzie, warsztatach tkackich i farbiarniach.
Dzięki
temu wychowankowie mieli wyjść z nędzy i nauczyć się zarabiać
na chleb.
Pestalozzi chcąc zapewnić sobie stabilność
finansową dbał również o interesy dzieci.
Kiedy zakład
zaczął mieć poważne kłopoty materialne Pestalozzi zwrócił się
z prośbą o pomoc do „przyjaciół ludzkości”. W swej petycji
wyjaśnił, na jakich zasadach opiera się działalność ośrodka.
Oprócz rachunków, czytania i pisania przewidywał kształcenie
zawodowe. Chłopcy zapoznawali się ze sposobami uprawy roślin,
zasadami stosowania nawozów, pielęgnowania drzew i wszystkiego, co
dobry rolnik powinien wiedzieć.
Dziewczęta natomiast uczyły
się prowadzenia gospodarstwa domowego, szycia, tkania, przędzenia,
farbowania oraz uprawy roślin ogrodowych. Jednak głównym celem
szkoły był rozwój wrodzonych sił moralnych, intelektualnych i
fizycznych wychowanków.
Odezwa Pestalozziego spotkała się z
dużym poparciem. Pomimo to nadesłane ofiary były niewystarczające
do dalszego prowadzenia ośrodka i mimo wszelkich starań zakład
został zamknięty w 1780r.
Wtedy to Pestalozzi zaczął
pisać. Pojawił się „Wieczór Pustelnika” zawierający zarys
rozwiniętego później systemu wychowawczego. Następnie pierwsza
część powieści „Leonard i Gertruda” przedstawiająca obraz
szkoły ludowej jako narzędzie odrodzenia społecznego. Pestalozzi
pisał również artykuły do czasopism szwajcarskich.
Działalność
literacka nie przyniosła mu jednak zadowolenia. Jego marzeniem było
wcielanie w życie jego koncepcji pedagogicznych.
Pestalozzi
nie znalazł w Szwajcarii korzystnych warunków dla szerzenia swoich
idei. Szukał ich po za granicami państwa. Jednak plan wyjazdu do
Berlina i próba nawiązania kontaktu z Wiedniem kończą się
niepowodzeniem. Jego nadzieję obudziła dopiero zrewolucjonizowana
Francja, która w 1792r. nadała mu tytuł honorowego obywatela za
zasługi w walce o wolność i pojednanie ludów oraz za troskę o
dzieci z ludu.
Wówczas utwierdził się w przekonaniu, że
rewolucja pomoże mu urzeczywistnić jego zamierzenia pedagogiczne. W
1798r. dochodzi do powstania w Szwajcarii przeciwko rządom
oligarchów przy zbrojnych poparciu Napoleona, Republiki Helweckiej.
Pestalozzi poparł działania Republiki gorączkową pracą
pedagogiczną nad sierotami wojennymi pod jego kierownictwem w nowym
zakładzie wychowawczym w Stanz. Na początku 1799r. pojawiły się
tam pierwsze dzieci w ciężkim stanie zarówno psychicznym jak i
fizycznym.
W niedługim czasie Pestalozzi stworzył im małą
społeczność, pracującą sprawnie i zgodnie. Wprowadził atmosferę
życia rodzinnego, zdobył zaufanie i życzliwość dzieci. Rozwijał
ich siły fizyczne i umysłowe. Oddziałując na postawę etyczną
wychowanków dążył do obudzenia w nich uczuć moralnych i
wyrabiania, poprzez ćwiczenia, aktywnej postawy moralnej.
Na
naukę przeznaczał 2 godz. rano i 4 po południu. Kładł nacisk nie
na zasób wiedzy, lecz na ćwiczenie i rozwój zdolności umysłowych.
Wprowadził rytmiczna naukę chóralną.
Osiągnięcia w
dziedzinie nauczania i wychowania w Stanz przeszły oczekiwania nawet
samego Pestalozziego. Utwierdziły go w przekonaniu, że wybrał
właściwą drogę.
Szczęście nie trwało długo. Zajęcie
pomieszczeń zakładu przez wojska położyło kres jego
działalności.
Pestalozzi przeniósł się do Burgdorf,
gdzie rząd helwecki powierzył mu prowadzenie nowo otwartego zakładu
wychowawczego dla dzieci bezdomnych, zlokalizowanego w opuszczonym
zamku. Dzięki szerokiej pomocy finansowej rządu otwiera szkołę
„normalną”
tj. seminarium nauczycielskie oraz szkołę
ćwiczeń dla kandydatów na nauczycieli, która z czasem
przekształciła się w szkołę średnią.
Dzień pracy w
Burgdorfie rozpoczynał ok. 5-6 rano. Zawsze jako rozpoczęcie i
zakończenie zajęć prowadził nauki moralne. Jako wychowawca
zwracał uwagę na to by dzieci nie przemęczały się nauką.
Wszystkie trudniejsze przedmioty jak arytmetyka odbywały się rano
łatwiejsze jak śpiew, czy rysunki po południu. Językiem
wykładowym był niemiecki i francuski. Podczas lekcji panowała
swoboda ruchów można było chodzić, siedzieć lub stać.
Pestalozzi dobrał sobie kilku chętnych i zdolnych nauczycieli
i wraz z nimi podjął rozpoczęte prace nad metodyką nauczania
początkowego przedmiotów wchodzących w zakres szkoły
elementarnej. W wyniku tej współpracy wydano kilka podręczników
szkolnych.
1800 r. na zlecenie komisji Towarzystwa Przyjaciół
Wychowania opracował memoriał pt. „Metoda”, w której zawarł
zarys swojej dydaktyki.
Rok później ukazało się
najsłynniejsze z jego dzieł „Jak Gertruda uczy swoje dzieci”
będące owocem pracy Pestalozziego z dziećmi.
W wyniku
sytuacji politycznej w Szwajcarii Pestalozzi zostaje zmuszony do
przeniesienia w 1804 r. zakładu z Burgdorf do Munchenbuchsee. Tam
nawiązuje przyjazne stosunki z Fellenbergiem, dzięki czemu dochodzi
do połączenia zakładu Munchenbuchsee z Hofwyl.
Współpraca
pedagogów nie przebiegała jednak pomyślnie. Po upływie roku
Pestalozzi przeniósł zakład do zamku w Yverdon. Oprócz szkoły
dla chłopców i seminarium dla nauczycieli utworzył instytut dla
dziewcząt. Zwiększyło to liczbę uczniów, która w latach
1807-1812 wynosiła 200 osób. Przyjeżdżali tam nawet cudzoziemcy z
Anglii, Francji, Prus, Rosji czy Hiszpanii. W1812r. zakład zaczął
chylić się ku upadkowi.
Z biegiem lat Pestalozziemu coraz
trudniej było panować nad sytuacją. 1824r. opuścił zakład,
który wkrótce upadł.
W ciągu dwudziestu lat
prowadzenia tej uczelni Pestalozzi zyskał sławę na całym
świecie.
Ostatnie lata życia spędził w Neuhofie. Zmarł 17
lutego 1827 r. pochowany w pobliskim Brugg.
BIBLIOGRAFIA:
1.
Cz. Kupisiewicz „Myśliciele – o wychowaniu”, Warszawa 2000
2.
S. Włoszyn „Źródła do dziejów wychowania i myśli
pedagogicznej” Tom II,
Kielce 1997
3. R. Wroczyński
„Dzieje Oświaty Polskiej” Tom II, Warszawa 1996
4. Ł.
Kurdybachy „Historia Wychowania” Tom II, Warszawa 1967
5.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Johann_Heinrich_Pestalozzi