Dlaczego Libia musiała być zniszczona.

Czego dowiedziałem się o Libii i Muammarze Al-Kaddafim.] http://wolna-polska.pl/wiadomosci/czego-dowiedzialem-sie-o-libii-muammarze-al-kaddafim-wideo-2017-03

Dlaczego kochany przez naród przywódca Libii musiał zginąć? Dlaczego człowiek, który z najbiedniejszego kraju Afryki stworzył prawdziwe El Dorado dla swoich obywateli naraził się możnym tego świata?

Fragment transkrypcji z filmu „Czego dowiedziałem się o Libii i Muammarze Al-Kaddafim”:

W 1951 roku Libia była najbiedniejszym krajem świata…
… przed inwazją NATO Libijczycy cieszyli się najwyższym standardem życia w Afryce.
… wyższym niż w Rosji, Brazylii czy Arabii Saudyjskiej

W Libii posiadanie domu uważane jest za jedno z praw człowieka…
Nowopoślubieni małżonkowie otrzymują 50 tysięcy dolarów na zakup własnego domu…
… a prąd elektryczny jest darmowy dla WSZYSTKICH.
Nie, nie zmyślam…
Kaddafi przysiągł dać dom każdemu Libijczykowi przed własnymi rodzicami
… dotrzymał obietnicy i jego ojciec zmarł przed tym niż otrzymał własny dom.

Przed erą Kaddafiego, mniej niż 1/5 Libijczyków potrafiła czytać i pisać…
… obecnie edukacja jest darmowa i ma wysoką jakość, a wskaźnik piśmiennictwa wynosi 83%
Wysokiej jakości i darmowa jest też służba zdrowia…
a jeśli Libijczycy nie mogą znaleźć w Libii edukacji albo opieki zdrowotnej, jakiej potrzebują…
… wtedy rząd Libii umożliwia im to, fundując wyjazd zagraniczny.

Wszystkie pożyczki oprocentowane są 0%, jest to regulowane prawnie…
Gdy Libijczyk kupuje samochód, rząd dopłaca 50% ceny…
cena benzyny wynosi 0,14 dolara za litr.

Każdy Libijczyk chcący zostać rolnikiem otrzymuje prawo do użytkowania ziemi za darmo, dom, sprzęt, żywy inwentarz i nasiona.

1 lipca 2011 roku 1,7 miliona ludzi zgromadziło się na Placu Zielonym w Trypolisie, by pokazać opór przeciwko bombardowaniu Libii przez NATO…
… reprezentowali oni około 95% ludności Trypolisu…
… i około 30% populacji całej Libii!

Bank Centralny Libii jest własnością państwa w odróżnieniu do WSZYSTKICH banków na Zachodzie…
jego właścicielem nie jest Rodzina Rothschild i emituje pieniądze wolne od długów.

W latach 90-tych XX wieku Libia oskarżona została o bycie odpowiedzialną za zamach nad Lockerbie na lot nr 103 samolotu PanAm…
… wyszło na jaw, że Stany Zjednoczone zapłaciły świadkom procesu po 4 miliony dolarów, by zeznawali przeciwko oskarżonym Libijczykom.
Tak, zapłacono im, by kłamali i od tego czasu odwołali już swoje zeznania.

Kaddafi pracował również nad tym, by zmienić sposób zapłaty za libijską ropę z dolarów amerykańskich na złoty dinar afrykański.
Skłoniło to Sarkozy’ego do nazwania Libii „zagrożeniem dla bezpieczeństwa finansowego ludzkości”
Jednym z pierwszych działań libijskich „rebeliantów” było stworzenie nowego banku centralnego…
… takiego, którego właścicielem byłaby rodzina Rothschild, jak to ma miejsce z naszymi bankami na Zachodzie…

Szacuje się, że rodzina Rothschild jest właścicielem ponad połowy światowego majątku.
Banki należące do Rothschildów produkują pieniądze z niczego i sprzedają ludziom z oprocentowaniem.
Oznacza to, że nigdy nie będziemy mieć wystarczająco dużo pieniędzy, by spłacić to, co do nich „należy”…
Więc my i nasze nienarodzone dzieci jesteśmy niewolnikami długów wobec interesów finansowych Rothschilda.

W odróżnieniu od naszych liderów – Camerona, Obamy i Sarkozy’ego – Kaddafi odmówił sprzedaży swoich ludzi.
Libia była WOLNA OD ZADŁUŻENIA!

Czy zaczynasz dostrzegać, dlaczego Kaddafi otrzymuje taką odpowiedź od swoich poddanych?
… i kto stoi za bombardowaniem NATO na wolny i suwerenny naród?
Libijczycy mieli znacznie więcej, niż my w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Unii Europejskiej…

Mają przywódcę, który jest uczciwy i odważny, i który pracował w ich najlepszym interesie.
… a nie najlepszym interesie rodziny Rothschild.
Libijczycy mieli udział w bogactwie swojego kraju wolnym od kajdan lichwy i odsetek bankowych rodziny Rothschild.
Bez tyranii w kontrolowaniu emitowania pieniędzy przez rodzinę Rothschild, wszyscy moglibyśmy żyć jak bogaci ludzie.

Zostaliśmy dosłownie obrabowani z bilionów funtów, dolarów, euro przez bankierów z rodziny Rothschild i posłusznym im polityków.
Zostaliśmy pogwałceni i zniewoleni.
Tak samo jak zostanie pogwałcona i zniewolona Libia, jeśli nie zatrzymamy tej zbrodni przeciwko ludzkości.

Szacuje się, że 30 tysięcy Libijczyków zostało zabitych przez NATO i ich „rebeliantów”.
Kaddafi wierzy w demokrację bezpośrednią zgodnie z ty, co pisał w swojej „Zielonej Książce”.
Umieściłem poniżej link do „Zielonej Książki” Kaddafiego. Przeczytaj ją.
Wierzył on, że demorkacje paralamentarne są z natury skorumpowane…
i że ludzi mogą i powinni reprezentować samych siebie…”

Link do „Zielonej Książki” (j.ang.):

http://911-truth.net/other-books/Muammar-Qaddafi-Green-Book-Eng.pdf

Można ją również bezpłatnie osłuchać (j.ang.) na kanale You Tube: tutaj

Michał KK

====================================

Mu’ammar al-Kaddafi (arab. معمر القذافـي ⁱ, trl. Muʿammar al-Qaḏḏāfī, trb. Mu’ammar al-Kazzafi^[2], dialektalnie Gaddafi; ur. 13 września lub 7 czerwca^[3] 1942 w Syrcie, zm. 20 października 2011 roku tamże^[4]) – libijski pułkownik, polityk i ideolog. W latach 1969–2011 Przywódca Rewolucji 1 września. Rządy al-Kaddafiego otrzymały miano dyktatury^[5][6].

W 1969 roku przeprowadził zamach stanu w którym obalił monarchię. Proklamował utworzenie Libijskiej Republiki Arabskiej a władzę objęła Rada Dowódcza Rewolucji. W 1970 roku desygnowany na premiera i dowódcę sił zbrojnych, urzędy te formalnie sprawował do 1972. W tym czasie przeprowadził islamizację praw i obyczajów. Znacjonalizował niearabską własność i zachodnich towarzystw naftowych. Zlikwidował też amerykańskie i brytyjskie bazy wojskowe. W 1976 państwo zmieniło nazwę na Libijska Arabska Dżamahirija Ludowo-Socjalistyczna. Zmiana ta była efektem jego programu ideowego zawartego w tzw. Zielonej książce, w której połączył fundamentalistyczne tradycje islamskie z socjalizmem arabskim. W latach 1977–1979 sekretarz generalny Powszechnego Kongresu Ludowego. W marcu 1979 roku zrezygnował ze wszystkich funkcji państwowych; w rzeczywistości sprawował dyktatorską władzę jako tzw. Przywódca Rewolucji 1 Września i zwierzchnik sił zbrojnych^[5][6].

W polityce międzynarodowej entuzjastycznie odnosił się do zjednoczenia świata arabskiego. Głównym celem jego polityki była likwidacja Izraela. Utrzymywał bliskie relacje ze Związkiem Radzieckim. Prowadził agresywną politykę i angażował się w konflikty w między innymi Czadzie, Ugandzie i Sudanie. Środki na prowadzenie wojen czerpał z eksploatacji złóż naftowych. W latach 80. oskarżany przez Zachód o sponsorowanie terroryzmu. Po atakach lotnictwa amerykańskiego złagodził nieco swoją politykę^[5][6].

(W 2011 roku nie zgodził się oddać władzy w następstwie społecznych protestów. Doprowadziło to do wybuchu wojny domowej. Zginął w strzelaninie pomiędzy powstańcami a wiernymi mu siłami^{- jest to jedno wielkie kłamstwo} propagowane przez zbrodniczy Usrael i Nato - które to napadły na Libię, zbomnardowały wymordowały tysiące libijczyków, zamordowały Kadafiego, a hucpa z tzw. społecznymi protestami to nic innego jak nasłanie -za dolary- grupki bandytów w celu wszczęcia zamieszek (to samo zrobili w Ukrainie - tym sztucznym panstewku). )

Obejmując władzę w Libii, postawił sobie za cel likwidację podziałów klanowo-plemiennych i wprowadzenie libijskiej tożsamości narodowej oraz zaprowadzenie wśród obywateli lojalności wobec państwa. Polityka ta poniosła klęskę, ponieważ al-Kaddafi sam obsadzał instytucje państwa głównie członkami swojego i zaprzyjaźnionych rodów. Wykorzystywał również plemienne animozje, kupując lojalność rodów przywilejami ekonomicznymi, małżeństwami albo wymuszając ją siłą^[8]. Przywódcy plemienni byli dyskredytowani jako agenci starego reżimu. W 1971 sąd wojskowy postawił wielu z nich zarzut działalności kontrrewolucyjnej^[63]. Dawne granice administracyjne zostały zastąpione w ten sposób, aby przekroczyć granice plemienne, tradycyjnych liderów zastąpili prorewolucyjni modernizatorzy, wielu z nich było często odrzucanych przez lokalne społeczności^[64]. Zdając sobie sprawę z niepowodzeń takich modernizatorów, Kaddafi utworzył Arabski Związek Socjalistyczny, którego liderem został^[65].

Dążył do poprawy wydajności sektora naftowego. W październiku 1969 ogłosił, że bieżące warunki handlowe są nieuczciwe, korzystają na nich zagraniczne korporacje aniżeli państwo libijskie. W grudniu tego roku zwiększył cenę libijskiej ropy. W roku 1970, idąc śladem Libii, pozostałe kraje OPEC zwiększyły ceny^[66]. Rząd na skutek Umowy Trypolitańskiej wprowadził koncernom naftowym podatek dochodowy. Działania te przyniosły Libii miliard dodatkowych przychodów w pierwszym roku^[67]. W celu zwiększenia kontroli państwa nad sektorem naftowym, rząd rozpoczął program nacjonalizacji, poczynając od wywłaszczenia akcji British Petroleum w grudniu 1971. We wrześniu 1973 roku ogłoszono nacjonalizację wszystkich zagranicznych firm naftowych w Libii. Dla Kaddafiego był to ważny krok w kierunku budowy socjalizmu^[68]. Reformy okazały się sukcesem gospodarczym, podczas gdy w 1969 roku produkt krajowy brutto wynosił 3,8 miliarda dolarów amerykańskich, to w 1974 roku wzrósł do 8,170 miliardów, a w 1979 do 24,5 miliarda^[69]. Normy życia Libijczyków w ciągu pierwszej dekady administracji Kaddafiego znacznie się poprawiły. W 1979 roku średni dochód na mieszkańca wynosił 8170 dolarów (w porównaniu do 40 dolarów w 1951). Dochód ten był powyżej średniej wielu krajów uprzemysłowionych, w tym Wielkiej Brytanii i Włoch^[69].

W ramach wprowadzenia elementów prawa szariatu zakazano spożywania alkoholu, zamknięto kluby nocne i kościoły chrześcijańskie, zachęcano ludność do noszenia tradycyjnych strojów, a język arabski uznano jako jedyny język dopuszczalny w oficjalnych komunikatach i znakach drogowych^[70]. Od 1969 do 1973 wprowadzono programy socjalne finansowe z pieniędzy z ropy, w ramach których budowano domy i poprawiono systemy opieki zdrowotnej oraz edukacji^[71]. W ten sposób znacznie rozszerzono sektor publiczny, dając tym samym zatrudnienie tysiącom ludzi^[72]. Wprowadzono obowiązek szkolny i program alfabetyzacji dorosłych, a uniwersytety uczyniono darmowymi. Założono Uniwersytet Beida, a rozszerzeniu uległy Uniwersytet Trypolitański i Uniwersytet Bengazi^[73].

Programy społeczne okazały się być w Libii popularne^[74]. Także sama postać Kaddafiego była w Libii ceniona. Poparcie dla przywódcy wynikało głównie z jego osobistej charyzmy, młodego wieku i słabszego statusu społecznego (jako Beduina), jak również z retoryki, w której określał się następca antywłoskiego bojownika, Umar al-Muchtara^[75].

Polityka zagraniczna

Wpływ arabskiego nacjonalizmu w stylu Nasera na Kaddafiego został od razu zauważony^[76]. Administracja Kaddafiego została uznana przez rządy panarabskie w Egipcie, Syrii, Iraku i Sudanie^[77]. Egipt wysłał Libii na pomoc ekspertów^[78]. Kaddafi zgłaszał propozycję utworzenia jednego państwa arabskiego rozciągniętego na całą Afrykę Północną i na Bliski Wschód. W grudniu 1969 roku Libia wraz z Egiptem i Sudanem założyła Arabski Front Rewolucyjny, stanowiący krok w kierunku politycznego zjednoczenia Arabów. W 1970 roku Syria wyraziła zamiar dołączenia do Frontu^[79]. Po śmierci Nasera w listopadzie 1970 roku jego następca Anwar as-Sadat zasugerował, że zamiast tworzenia zjednoczonego państwa należy utworzyć federację polityczną. Projekt ten zapoczątkowano w kwietniu 1971 roku, w ten sposób Egipt, Syria i Sudan otrzymały duże dotacje pieniężne pochodzące z libijskiej ropy^[80]. W lutym 1972 roku, Kaddafi i Sadat podpisali nieoficjalną umowę o połączeniu państw co jednak nigdy nie zostało zrealizowane ze względu na rozłam między przywódcami do którego doszło w następnym roku. Wówczas Sadat coraz bardziej obawiał się radykalnego kierunku obranego przez Libię (termin utworzenia federacji ustalono na wrzesień 1973 roku)^[81].

Mu’ammar al-Kaddafi i Nicolae Ceaușescu (1974)

Po zamachu stanu z 1969 roku przedstawiciele czterech mocarstw – Francji, Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego – zostali wezwani do spotkania z przedstawicielami nowego rządu^[82]. Wielka Brytania i USA szybko nawiązały oficjalne stosunki dyplomatyczne z rządem al-Kaddafiego mając nadzieje na zdobycie pozycji w Libii. Było to o tyle ważne, że państwa te posiadały w Libii bazy wojskowe. Mając nadzieje na uzyskanie sympatii Kaddafiego, w 1970 roku USA poinformowały go o co najmniej jednym planowanym przeciwko niemu zamachowi stanu^[83]. Próby te mijały się z celem, Kaddafi uważał że Libia powinna wymazać kolonialne i imperialistyczne wpływy oraz zaprowadzić suwerenność narodową^[84]. W 1970 roku zlikwidował w swoim kraju amerykańskie (w lipcu) i brytyjskie (w marcu) bazy wojskowe, a w 1973 roku dokonał nacjonalizacji spółek naftowych należących do zachodnich inwestorów^[85]. Przeprowadzając akcje zmniejszające wpływy włoskie, w październiku 1970 roku wywłaszczył wszystkie aktywa należące do Włoch i wydalił z kraju 12000 Włochów, a także mniejszą liczbę Żydów. Dzień, w którym do tego doszło, stał się świętym narodowym^[86].

Dążył do zmniejszenia wpływów NATO w basenie Morza Śródziemnego, w 1971 roku Libia zwróciła się do Malty, aby ta przestała udzielać własnych terenów siłom NATO. W ramach kompromisu rząd Malty kontynuował umożliwianie siłom NATO dostępu do wyspy pod warunkiem, że sojusz nie użyje Malty jako bazy do ataku na terytoria arabskie^[87]. Gdy w tym samym roku Wielka Brytania zaprzestała płacenia za utrzymanie baz Royal Navy na Malcie wspierał finansowo rząd wyspy^[88].

Libia kupowała broń we Francji i w ZSRR. Stosunki handlowe z tym ostatnim doprowadziły do zaognienia stosunków z USA, które prowadziły z Sowietami zimną wojnę^[89]. Szczególnie krytyczny dla USA ze względu na poparcie tego kraju dla Izraela. W konflikcie izralesko-palestyńskim wspierał Palestyńczyków. Utworzenie Izraela w 1948 r. uważał za kolonialną okupację^[90]. Rozmawiał z krajami arabskimi w celu prowadzenia ciągłej „wojny” przeciwko Izraelowi, w 1970 zainicjował utworzenie Funduszu Dżihadystycznego na rzecz finansowania palestyńskich bojowników^[91]. W czerwcu 1972 roku utworzył Centrum Ochotników Naserystowskich, które zajmowało się wspieraniem i szkoleniem partyzantów palestyńskich^[92].

Jego relacje z palestyńskim przywódca Jasirem Arafatem były napięte, Kaddafi widział w nim polityka umiarkowanego i wzywał do bardziej brutalnych działań^[93]. Popierał radykalne frakcje takie jak Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny, Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny – Dowództwo Generalne, Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny, As-Sa’ika, Front Palestyńskiej Walki Ludowej, Czarny Wrzesień i Organizacja Abu Nidala^[94]. 11 czerwca 1972 roku, ogłosił, że każdy Arab chcący zgłosić się na ochotnika do palestyńskich grup zbrojnych może zarejestrować się w dowolnej libijskiej ambasadzie, a potem otrzyma przeszkolenie wojskowe. Obiecał również wsparcie finansowe dla antyizraelskich ataków^[95]. W odpowiedzi Stany Zjednoczone wycofały swojego ambasadora. W czasie wojny Jom Kippur wysłał samoloty wojskowe na pomoc państwom arabskim walczącym z Izraelem^[96].

Wspierał grupy bojowników na całym świecie, w tym Czarne Pantery, Naród Islamu, Tupamaros, Ruch 19 Kwietnia, ASALA, Sandinistowski Front Wyzwolenia Narodowego. Libijskie wsparcie otrzymały liczne ruchy niepodległościowe i separatystyczne, między innymi odłamy IRA, Ruch Wolnego Acechu, Front Narodowego Wyzwolenia Moro, Afrykański Kongres Narodowy i inne ruchy wolnościowe walczące z apartheidem w RPA, ETA, Front Polisario (z Sahary Zachodniej), grupy walczące o niepodległość Angoli, PAIGC, Afrykański Narodowy Związek Zimbabwe, Erytrejski Front Wyzwolenia (do 1977) i Ludowy Erytrejski Front Wyzwolenia (od 1977 do 1991)^{[97][98][99][100][101][102]}. A także lewicowe organizacje, takie jak Czerwone Brygady, Frakcja Czerwonej Armii, Japońska Armia Czerwona, Ludowi Mudżahedini czy Action directe. Największe wsparcie dla tych grup płynęło w latach 70. Libia poprzez wspieranie takich ruchów chciała być postrzegana jako lider walki Trzeciego Świata przeciwko kolonializmowi i neokolonializmowi^[103][104].

Choć wiele tych grup było oznaczanych jako „terroryści”, Kaddafi odrzucił taką klasyfikacją traktując je jako grupy rewolucjonistów zaangażowanych w walkę wyzwoleńczą^[105]. Po serii ataków Tymczasowej IRA w 1976 r. Kaddafi stwierdził, że wsparł finansowo ataki po to, aby Brytyjczycy zapłacili za swoje czyny z przeszłości^[106].

Rewolucja Ludowa (1973–77)

16 kwietnia 1973 w przemówieniu w Zuwarze ogłosił początek „rewolucji ludowej”^[107]. Zainicjował 5-punktowy plan, w pierwszym z nich obwieścił odejście od wszystkich istniejących przepisów prawnych, które mają być zastąpione przez rewolucyjne zarządzenia. Drugi punkt głosił, że wszyscy przeciwnicy rewolucji muszą zostać usunięci, trzeci że rozpoczęła się rewolucja administracja i usunięte zostaną wszelkie ślady biurokracji i burżuazji, czwarty że populacja musi tworzyć komitety ludowe i zbroić się do obrony rewolucji, w piątym była mowa o początku rewolucji kulturalnej, która wyzwolili Libię spod „trujących” obcych wpływów^[108]. Na temat nowej fazy rewolucji wykładał we Francji, Egipcie i Libii^[109]. W ramach rewolucji ludowej zapraszał obywateli kraju do tworzenia komitetów ludowych, które miały podnosić świadomość polityczną Libijczyków. Chociaż sam oferował niewiele wskazówek na temat konfiguracji działń rad, twierdził, że jest to forma bezpośredniego udziału obywateli w życiu politycznym. Taka struktura była według niego bardziej demokratyczna aniżeli tradycyjny system oparty na reprezentatywnej partii. Liczył że rady zmobilizują ludzi do poparcia rządu, osłabią siły plemiennych przywódców i biurokracji oraz stworzą nowy system prawny kreowany przez obywateli^[110]. W Komitetach Ludowych wysoki odsetek społeczeństwa uczestniczył w podejmowaniu decyzji (w granicach dozwolonych przez Radę Rewolucyjną)^[111]. Komitety służyły również jako system nadzoru, wspomagania służb bezpieczeństwa w odnajdywaniu osób z poglądami krytycznymi wobec Rady Rewolucyjnej, na skutek czego doszło do aresztowań wielu baasistów, marksistów i islamistów^[112]. Podstawową formą takiego ustroju były lokalne grupy robocze, które wysyłały wybranych przedstawicieli do poziomu powiatowego, na szczeblu krajowym władza dzielona była między Generalny Kongres Ludowy i Generalny Komitet Ludowy^[113]. Powyżej komitetów pozostawał Kaddafi i Rada Rewolucyjna – odpowiedzialna za najważniejsze decyzje^[114]. Negatywnym skutkiem działania Komitetów było uwidocznienie międzyplemiennych podziałów^[115].

Zielona Książeczka i Trzecia Teoria Międzynarodowa

W czerwcu 1973 ogłosił ideologię polityczną stanowiącą podstawę ludowej rewolucji. Trzecia Teoria Międzynarodowa uznała ZSRR i USA za kraje imperialistyczne, odrzucała zachodni kapitalizm i ateizmbloku wschodniego^[116]. Idea ta była podobna do teorii trzeciego świata opracowanej przez Mao Zedonga^[117]. W ramach teorii Kaddafi głosił nacjonalizm i zalecał utworzenie panarabskiego państwa, które poprowadzi świat islamu i Trzeci Świat w walce przeciwko imperializmowi^[118].

W islamie widział kluczową rolę Trzeciej Teorii Międzynarodowej, wzywał do odrodzenia islamu, powrotu do wczesnych interpretacji Koranu, odrzucał interpretacje naukowe i Hadis, co rozgniewało wielu libijskich duchownych^[119]. W 1973 i 1974 roku jego rząd pogłębił zależność prawa od szariatu, wprowadzając na przykład karę chłosty jako karę dla skazanych za cudzołóstwo lub kontakty homoseksualne^[120]. Zestawił Trzecią Teorię Międzynarodową w trzech krótkich tomach opublikowanych w latach 1975–1979, znanych jako „Zielona książka”. Jeden tom był poświęcony kwestii demokracji, przedstawiając wady systemów przedstawicielskich i przewodnictwo bezpośrednich (Rad Ludowych). Drugi opisywał poglądy Kaddafiego dotyczące socjalizmu, natomiast trzeci dotyczył kwestii społecznych dotyczących rodziny i plemienia. Dwa pierwsze tomy zalecały radykalną reformę, trzeci natomiast przyjmował społecznie konserwatywne stanowisko, głosząc że pomimo że mężczyźni i kobiety są równi, to biologicznie przeznaczeni są w życiu do różnych ról^[121]. W następnych latach, kaddafiści przyjęli cytaty z „Zielonej Książeczki”, tj. „reprezentacja jest oszustwem” jako hasła ruchu^[122].

Radykalizm reform i wydawanie pieniędzy z ropy na zagraniczne cele wywołało niezadowolenie opozycji^[123]. W 1974 r., w kraju doszło do pierwszego ataku na rząd Kaddafiego – budynek wojskowy w Bengazi został zaatakowany za pomocą materiałów wybuchowych^[124]. W 1975 dwóch członków Rady, Bashir Saghir al-Hawaadi i Omar Mehishi podjęli się próby nieudanego zamachu na Kaddafiego, w następstwie Radę ograniczono do pięciu członków^[125], a w marcu 1977 oficjalnie ją zniesiono^[126]. We wrześniu 1975 roku przeprowadził w armii czystkę, aresztował około 200 starszych oficerów, a w październiku tego samego roku założył Centralę Bezpieczeństwa Rewolucji^[127]. W 1976 r. w Trypolisie i Bengazi wybuchły studenckie demonstracje rozbite przez policję i studentów będących zwolennikami kaddafizmu. Rada na bunt odpowiedziała aresztowaniami i wprowadzeniem obowiązku służby wojskowej dla młodych ludzi^[128]. Rząd pozostawał w nie najlepszych relacjach z konserwatywnymi duchownymi i Bractwem Muzułmańskim których represjonowano jako działaczy antyrewolucyjnych^[129]. W styczniu 1977 roku Amnesty International potępiła Libię za przeprowadzenie egzekucji^[130].

Relacje zagraniczne

W okresie rządów Sadata w Egipcie doszło do dalszego pogorszenia stosunków między obydwoma państwami. Sadatowi nie podobała się nieprzewidywalność Kaddafiego i nalegania Libii na przeprowadzenie w Egipcie „rewolucji kulturalnej”^[131]. W lutym 1973 roku wojska izraelskie zestrzeliły samolot LN 114 libijskich linii lotniczych, który na skutek burzy piaskowej przekroczył niechcący egipską przestrzeń powietrzną i wleciał na teren Izraela. W odwecie Kaddafi wydał rozkaz zniszczenia brytyjskiego statku „RMS Queen Elizabeth 2” wyczarterowany przez amerykańskich Żydów do wypłynięcia do Hajfy na 25-lecie państwowości Izraela. Wycofał swój okręt podwodny z akcji przeciwko brytyjskiemu okrętowi dopiero po interwencji Egipcjan^[132]. Do dalszego pogorszenia relacji egipsko-libijskie doszło po wybuchu wojny Jom Kippur. Libijski przywódca miał za złe egipskiemu prezydentowi że ten zaplanował atak na Izrael bez konsultacji z jego rządem. Jeszcze bardziej rozgniewało go to, gdy na jaw wyszło że Egipt prowadził z Izraelem rozmowy pokojowe (Kaddafi uważał że Arabowie powinni dążyć do całkowitego zwycięstwa i likwidacji państwa Izrael)^[133]. Sadat i Kaddafi stali się otwartymi wrogami, a ten drugi wezwał do obalenia rywala^[134].

Początkowo wspierał rząd Sudanu, który uznawał za nacjonalistyczny ruch rewolucyjny. Na spotkaniu pod koniec 1971 roku zaproponował Sudanowi utworzenie Unii Arabskiej, co jednak zostało odrzucone przez stronę sudańską^[135]. Gdy prezydent Sudanu Dżafar Muhammad an-Numajri poparł stronę Sadata, Kaddafi od 1975 roku sponsorował południowosudańskich separatystów^[136] oraz rebeliantów Sadiqa al-Mahdiego^[137].

Z upływem lat coraz większą uwagę zwracał na Czarną Afrykę. Często interweniował w sprawy wewnętrzne Czadu. Popierał tam ruch partyzancki Frolinat, czyli Front Wyzwolenia Narodowego Czadu^[138][139]. Pod koniec roku 1972 przeprowadził atak na na północ Czadu. Celem inwazji było przyłączenie bogatego w uran regionu Strefa Aozou^[140]. W akcji w Czadzie Libia wykorzystał Legion Islamski^[141], była to powołana w 1972 roku organizacja paramilitarna dążąca do utworzenia Wielkiego Państwa Islamskiego Sahelu. Legion składał się głównie z imigrantów z biedniejszych krajów Sahelu^[142], a według niektórych źródeł również z tysięcy Pakistanczyków i mieszkańców Bangladeszu formalnie zatrudnionych w Libii jako pracownicy cywilni^[143]. Interwencja zakończyła się w 1973 roku podpisaniem traktatu pomiędzy Czadem a Libią. Na mocy umowy Libia zdobyła Strefę Azou, w zamian zobowiązała się do wstrzymania pomocy jednostkom Frolinat i udzielenie Czadowi pomocy gospodarczej^[144].

W 1973 założył Centrum Islamskie, które w ciągu dekady uruchomiło 132 ośrodki w całej Afryce^[145]. Dzięki działaniu organizacji w 1973 udało się nawrócić na islam, prezydenta Gabonu, Omara Bonga a trzy lata później prezydenta (a następnie cesarza) Republiki Środkowoafrykańskiej, Jean-Bédela Bokassę^[146].

Rozwijał bliższe stosunki z krajami Maghrebu. W styczniu 1974 roku Libia i Tunezja ogłosiły unię polityczną Arabską Republikę Islamską. Mimo że utworzenie unii zostało zaproponowane wspólnie przez al-Kaddafiego i prezydenta Tunezji Habib Burgiba, ruch okazał się być w Tunezji bardzo niepopularny i wkrótce został zawieszony^[147]. W odwecie Libia sponsorowała w latach 80. tunezyjskich antyrządowych bojowników^[148]. Kaddafi zwrócił się w stronę Algierii, w 1975 roku Libia podpisała umowę obronną z tym kraju w przeciwdziałaniu „marokańskiemu ekspansjonizmowi” a również finansowała niepodległościowy ruch Front Polisario w okupowanej przez Maroko Saharze Zachodniej^[149]. Zachęcał poprzez dotacje finansowe do zerwania stosunków dyplomatycznych z Izraelem, w 1973 roku przekonał w ten sposób osiem państw kontynentu^[150].

W celu zwiększenia dochodów Libii rząd zaczął nabywać akcje największych europejskich koncernów, w tym FIAT-a, a także zakupił nieruchomości na Malcie i we Włoszech, które stały się cennym źródłem dochodowym w latach 80., gdy spadły zyski z ropy naftowej^[151].

Wielka Arabska Libijska Dżamahirijja Ludowo-Socjalistyczna (1977–2011)[edytuj]

Mu’ammar al-Kaddafi i Jasir Arafat (1977)

2 marca 1977 roku Ludowy Kongres Generalny na życzenie al-Kaddafiego przyjął „Deklarację ustanowienia władzy ludowej”. W jej wyniku rozwiązano Libijską Republikę Arabską która zastąpiło „państwo ludowe” – Wielka Arabska Libijska Dżamahirijja Ludowo-Socjalistyczna (w arabskim: الجماهيرية العربية الليبية الشعبية الاشتراكية, al-Jamāhīrīyah al-‘Arabīyah al-Lībīyah ash-Sha‘bīyah al-Ishtirākīyah)^[152]. Oficjalnie dżamahirijja była demokracją bezpośrednią w którym naród sprawował władzę poprzez składający się ze 187 reprezentantów Kongres Ludowy. W wyborach brali udział wszyscy dorośli Libijczycy a głosowania odbywały się nad poszczególnymi decyzjami Kongresu. Wyniki pracy Kongresu przekazywano Walnemu Kongresowi Ludowemu który był transmitowany na żywo w telewizji. W zasadzie Kongres Ludowy był najwyższym organem Libii a ważne decyzje proponowane przez urzędników państwowych lub samego Kaddafiego wymagały zgody Kongresów Ludowych^[153].

Dawne instytucje prawne zostały zniesione, Kaddafi jako poradnictwo prawne dżamahirjji przewidział Koran, uważał on że prawa nienaturalne i dyktatorskie są „sztuczne” a jedyną drogą jest prawo Allaha (szariat)^[154]. Po roku prawo koraniczne było wycofywane ze względu na przekonanie rządu o tym że szariat jest jednak niedoskonały, gdyż gwarantuje ochronę własności prywatnej, a w ten sposób narusza zasady socjalizmu przedstawione w Zielonej Książęce^[155]. Odejście od szariatu i przyjęcie osobnego prawa konserwatywni duchowni islamscy uznali za szirk, a więc grzech oddawania czci komuś innemu niż Allahowi, w rezultacie coraz liczniej zasilili ni obóz antyrządowy^[156].

Flaga Libii w okresie Dżamahirijji

W lipcu 1977 roku przegrał mimo wyższości technologicznej krótkotrwałą, przygraniczną wojnę z Egiptem. Konflikt trwał tydzień, a obie strony zgodziły się na traktat pokojowy wynegocjowany przez kilka państw arabskich^[157]. W tym roku został zaproszony do Moskwy w podzieje za zwiększenie libijsko-radzieckich relacji handlowych^[158].

Ustąpienie z formalnych funkcji

W grudniu 1978 roku ustąpił z formalnych stanowisk państwowych. Przyjął honorowy tytuł „przywódcy rewolucji” i pozostał dowódcą naczelnych sił zbrojnych^[159]. Libia zaczęła wyraźniej kierować się w kierunku socjalizmu. W marcu 1978 roku rząd wydał wytyczne do programu redystrybucji mieszkań, na celu miało to doprowadzenia do sytuacji w której każdy dorosły Libijczyk będzie posiadał własne mieszkania i dzięki temu będzie zwolniony z płacenia czynszu. Większości rodzin zakazano też posiadania więcej niż jednego mieszkania a dawne mieszkania pod wynajem zostały zajęte i sprzedane lokatorom (co było dotowane przez rząd)^[160]. We wrześniu wezwał komitety ludowe do wyeliminowania biurokracji w sektorze publicznym oraz likwidacji „dyktatury sektora prywatnego”. Komitety Ludowe przejęły kontrolę nad kilkuset firmami i przekształciły je w spółdzielnie prowadzone przez wybieranych drogą głosowania pracowników^[161].

2 marca 1979 ogłoszono oddzielenie rządu i rewolucji, władze nad tą drugą objęły Komitety Rewolucyjne działające w tandemie z Komitetami Ludowymi. Komitety takie działały w szkołach, na uniwersytetach, w związkach zawodowych, policji i wojsku^[162]. Zdominowane przez zapalonych zwolenników rewolucji Komitety były prowadzone przez Mohammada Maghouba i Centralne Biuro Koordynacyjne, działacze instytucji tych często spotykali się z samym Kaddafim^[163]. Komitety publikowały tygodnik „Zielony Marzec” (al-Zahf al-Akhdar). Celem działań organów było utwardzanie rewolucyjnego zapału i nadzór ideologiczny. Z czasem Komitety przyjęły rolę służb bezpieczeństwa i prowadziły aresztowania przeciwników Dżamahirijji powołując się na „prawo rewolucji” (Qanun al-Thawra)^[164]. W roku 1979, Komitety rozpoczęły proces redystrybucji ziemi na równinie Jefara, co kontynuowano do 1981 roku^[165]. W następnym roku rząd przejął pełną kontrolę nad importem, eksportem i dystrybucją. W ramach walki z prywatną przedsiębiorczością, sklepy zastępowano państwowymi supermarketami. Wbrew zamierzeniom działania te przyczyniły się do rozwoju czarnego rynku^[166].

Radykalny kurs Dżamahirijji doprowadził do aktywizacji przeciwników tej ideologii. W lutym 1978 roku odkryto spisek szefa wywiadu wojskowego który chciał dokonać zabójstwa al-Kaddafiego. Po incydencie przywódca zwiększył swoje bezpieczeństwo i otaczał się ludźmi z rodzinnego plemienia Qaddadfa^[167]. Przeciwko rządowi zwróciły się szczególnie osoby którym skonfiskowano majątki. Zachód finansował grupy opozycyjne zakładane przez libijskich emigrantów. Najbardziej znanym z nich był założony w 1981 przez Muhammada Jusufa al-Makarjafa, Narodowy Front Ocalenia Libii. Front zaaranżował ataki bojówek na cele rządowe^[168]. Inna z organizacji, al-Borkan dokonywała zabójstw libijskich dyplomatów za granicą^[169]. Grupy takie nazywane były przez Kaddafiego jako „bezpańskie psy”. Za zwalczanie zbrojnych dysydentów odpowiadał pułkownik Junis Bilgasim, który utworzył zagraniczne sekcje Komitetów Rewolucyjnych nadzorujących likwidację przebywających na emigracji dysydentów^[170]. Choć kraje regionu, prowadziły podobne działania, Kaddafi nie ukrywał ich i publicznie chwalił się sukcesami w likwidacji opozycjonistów. W czerwcu 1980 roku wezwał wszystkich dysydentów do powrotu do domu, a w przeciwnym razie zapowiedział zabicie ich gdziekolwiek się znajdują^[171].

W 1979 roku Stany Zjednoczone umieściły Libię na liście państw sponsorujących terroryzm^[172] po tym gdy pod koniec roku demonstranci w tym kraju spalili ambasadę USA w Trypolisie w ramach akcji solidarności ze sprawcami irańskiego kryzysu zakładników^[173]. Po roku libijskie myśliwce zaczęły przechwytywać amerykańskie myśliwce latające nad Morzem Śródziemnym, co sygnalizowało całkowity upadek stosunków między krajami^[172]. Pogorszyły się także stosunki z Libanem i społecznością szyicką całego światu po tym, jak w sierpniu 1978 roku w trakcie wizyty w Libii w kraju tym zaginął imam Musa al-Sadr. Libańczycy oskarżyli Kaddafiego o uwięzienie lub zabicie go, czemu Libia zaprzeczała (pojawiły się też wersje o porwaniu go przez Włochów albo służby wierne irańskiemu szachowi)^[174]. Poprawił natomiast stosunki z Syrią. Kaddafiego i prezydenta Syrii, Hafiza al-Asada łączyła wrogość wobec Izraela i Egiptu Sadata. W 1980 roku Libia zaproponowała Syrii unię polityczną. W zamian proponowano Syryjczykom spłatę ich długu względem Związku Radzieckiego. Pomysł nie został zrealizowany, lecz Syria pozostała wiernym sojusznikiem Libii^[175]. Innym krajem, który łączyły z Libią dobre relacje, okazała się Uganda. W 1979 roku Kaddafi wysłał do Ugandy 2500 żołnierzy w celu obrony rządu prezydenta Idi Amina przed atakującymi ten kraj wojskami tanzańskimi^[176]. Misja nie powiodła się: zginęło 400 Libijczyków, a reszta została zmuszona do wycofania się^[177]. Kaddafi żałował później wsparcia Amina i otwarcie go krytykował^[178].

Libii zagroziło widmo konfliktu wewnętrznego po tym, gdy w maju 1984 roku dom Kaddafiego w Bab al-Azizia został bezskutecznie zaatakowany przez milicję Narodowego Frontu Ocalenia Libii i Bractwa Muzułmańskiego. Po ataku 5000 dysydentów zostało aresztowanych^[179].

W 1981 roku nowy prezydent USA Ronald Reagan nazwał Kaddafiego „wściekłym psem Bliskiego Wschodu” i „międzynarodowym pariasem”. Zaostrzył stanowisko amerykańskie wobec Libii, błędnie uznając rząd tego kraju za marionetkowy reżim ZSRR^[185]. Kaddafi zlekceważył stanowisko Reagana i w kwietniu 1981 i 1985 roku złożył wizyty w Moskwie, w trakcie których zwiększył wymianę handlową z mocarstwem. Zagroził ponadto przystąpieniem Libii do Układu Warszawskiego^[186]. Mimo nominalnie przyjaznych relacji na linii ZSRR-Libia, ten pierwszy zachowywał ostrożność i dystans, uważając al-Kaddafiego za przywódcę nieprzewidywalnego i ekstremistycznego^[187].

W sierpniu 1981 roku lotnictwo amerykańskie zestrzeliło na libijskich wodach terytorialnych dwa libijskie samoloty Su-17 (wersja 22)^[188]. W odpowiedzi na to zamknięta została ambasada Libii w Waszyngtonie. Reagan wycofał z Libii część przedsiębiorstw amerykańskich, co miało na celu zmniejszenie liczby Amerykanów przebywających w tym państwie^[189]. W marcu 1982 roku Stany Zjednoczone wprowadziły embargo na libijską ropę^[190], a w styczniu 1986 roku nakazały wszystkim firmom amerykańskim zaprzestania działalności w kraju, mimo że w dalszym ciągu w Libii przebywało kilkuset amerykańskich pracowników^[191]. Pogorszone zostały również stosunki dyplomatyczne z Wielką Brytanią po tym, gdy w nieznanych okolicznościach w Londynie w kwietniu 1984 roku zastrzelona została brytyjska policjantka Yvonne Fletcher, a o jej zabójstwo oskarżeni zostali libijscy dyplomaci^[192]. Na wiosnę 1986 roku, gdy US Navy po raz kolejny rozpoczęła ćwiczenia w Zatoce Syrtyjskiej u wybrzeży Libii, rozwścieczeni Libijczycy podjęli próbę wojskowego odwetu za ćwiczenia. Akcja nie udała się, a Amerykanie zatopili kilka libijskich okrętów^[193].

W 1986 roku, rząd USA oskarżył Libię o zorganizowanie zamachu na dyskotekę w Berlinie w 1986 roku, w zamachu zginęło dwóch amerykańskich żołnierzy. Reagan obarczając winą za zamach rząd Libii, zorganizował wojskowy odwet^[194]. Ruch ten skrytykowała CIA, która uważała że większe zagrożenie dla interesów USA w regionie stanowi Syria a atak wzmocni tylko Kaddafiego cieszącego się i tak dużym poparciem. Mimo rad CIA, rząd uznał Libię za „miękki cel” i zdecydował się na uderzenie^[195]. Na arenie międzynarodowej Reagana wsparła Wielka Brytania, pozostali europejscy sojusznicy Amerykanów uznali natomiast atak za niezgodny z prawem międzynarodowym^[196]. 15 kwietnia 1986 amerykańskie samoloty wojskowe rozpoczęły serię ataków powietrznych. Uderzenie zorganizowano pod nazwą Operation El Dorado Canyon. Bombardowaniu uległy obiekty wojskowe w różnych częściach kraj. W ataku zginęło około 100 Libijczyków, w tym wielu cywilów. Jednym z celów ataku był dom Kaddafiego. On sam wyszedł z ataku bez szwanku, rannych zostało natomiast jego dwóch synów a śmierć poniosła czteroletnia adoptowana córka Hanna^[197]. Po tym wydarzeniu, Kaddafi wycofał się na pustynię i oddał się medytacji^[198].

W czasie konfliktu ze Stanami Zjednoczonymi dochodziło do sporadycznych starć kaddafistów i oficerów którzy próbowali obalić rząd^[199].

Chociaż USA zostało na arenie międzynarodowej potępione to Reagan kosztem bombardowań swoją popularność w swoim kraju^[200]. W następstwie ataku zwiększona również została reputacja Kaddafiego. Przywódca cieszył się opinią przeciwnika imperializmu co przełożyło się na zwiększenie poparcia dla niego zarówno w ojczyźnie i w całym świecie arabskim^[201].

Jednym z niewielu państw zachodnich które w latach 80. utrzymywało z Libią dobre stosunki była Malta. Al-Kaddafi pomógł maltańskiemu rządowi przeprowadzić proces nacjonalizacji banków, telekomunikacji i transportu

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mu’ammar_al-Kaddafi

===============================================================================