Charakterystyka twórczości Franciszka Karpińskiego
postawa nadmiernej czułości – m.in. specjalny związek uczuć człowieka z otaczającą go przyrodą (w sielankach, pieśniach religijnych, jak i wierszach patriotycznych)
poczucie samotności i wolności
prymat natury i prawdy
„imaginacja” – „O wymowie w prozie albo wierszu” – cenił klasyczną literaturę francuską, rzymską i grecką, to stanowczo przestrzegał przed ślepym naśladownictwem; dowartościowywał twórców spoza kanonu klasyków rzymskich i greckich: Jamesa Macphersona („Pieśni Osjana”), Torquata Tassa („Jerozolima Wyzwolona”), Johna Miltona („Raj utracony”), Ludovica Ariosta, („Orland Szalony”) oraz Younga, Thomsona, Gessnera, Woltera.
prosta i wdzięk – szczególnie w kwestiach doboru wyrazu, składni i obrazowania
rytm i brzmienie wierszy
element zmysłowości – w sielankach i wierszach miłosnych – miłość traktował poważnie, uznawał ją za potężny głos natury, istotny element ludzkiej egzystencji
kostium pasterski – pod konwencjonalnymi obrazami przepełnionymi słodyczą kryją się prawdziwe uczucia: „rozkochanie, tęsknota, smutek rozstania, niepokój” – „Laura i Filon”
zainteresowanie egzotyką. Wśród jego utworów znajdujemy „pieśni tłumaczone z chińskiego” (za pośrednictwem języka francuskiego) pt. „Prawdziwa Rozkosz”, czy wiersze o temacie muzułmańsko-arabskim pt. „Wezyr Giafar do Haruna Al-Raszyd”.
„Pieśni nabożne” – prostota jego stylu okazała się niezwykle owocna i to ona stanowi klucz do tajemnicy sukcesu; słownictwo uogólniające, melodyjne strofy, refreny, a ekspresję często opiera na kontrastach, czy też antytezach tak jak w słynnej kolędzie „Bóg się rodzi”