Tadeusz Soplica to tytułowy bohater epopei narodowej Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”. Nadano mu imię na cześć Tadeusza Kościuszki, ponieważ urodził się w czasie powstania kościuszkowskiego. Jego rodzicami byli Jacek Soplica i dziewczyna, którą ten poślubił z rozpaczy po tym, jak Stolnik nie wyraził zgody na ślub z Ewą Stolnikówną. Matka Tadeusza zmarła gdy był mały a ojciec zostawił go i wstąpił do zakonu, by odpokutować winy. Opiekę nad chłopakiem sprawował jego wuj- Sędzia Soplica. Młodzieniec nie wiedział jednak, że Jacek żyje i ma wpływ na jego wychowanie.

Tadeusza poznajemy, gdy ma niespełna dwadzieścia lat. Po dziesięciu latach pobytu w Wilnie, gdzie pobierał nauki, wrócił do Soplicowa, by ożenić się i zająć gospodarstwem.

Był przystojny i miał tego świadomość. To młodzieniec zdrowy, rześki, wysoki i dobrze zbudowany, co zawdzięcza krwi Sopliców [cyt. ks. I 622 – 631]. Po latach szkolnej dyscypliny postanawił zażywać na wsi swobody i wszelkich uciech.

Tadeusz nie lubił się uczyć, był nieobowiązkowy i niesystematyczny. Chętniej polował i jeździł konno niż czytał książki.

Został wychowany w duchu miłości do ojczyzny. Był patriotą gotowym do walki i poświęceń dla dobra kraju. Postanowił opuścić ukochane Soplicowo i zaciągnąć się do wojska. Wolność ojczyzny stawiał ponad szczęście osobiste. Był silny, ale w czasie walki odznaczał się dużym sprytem, zaradnością, umiejętnością przewidywania [cyt. ks. IX 585-595]. Odznaczał się męstwem, odwagą. Na uczcie w Zamku, podczas kłótni z Hrabią, bronił Sędziego i jego gości. Chronił Telimenę przed natarczywym Płutem. W życiu kierował się honorem. Wyzwał Hrabiego na pojedynek, ponieważ uznał, że Sędzia nie jest godzien walczyć z nim. Tadeusz przestrzegał panujących na Litwie praw. Wiedział, że na terenie kraju nie wolno organizować pojedynków, dlatego postanowił spór zakończyć poza granicami państwa.

Potrafił docenić piękno rodzimych pejzaży i przyrody. Kiedy przyjechał do Soplicowa zachwycał się domem i okolicą. Był tradycjonalistą. W Świątyni Dumania nie zgodził się z opinią Telimeny i Hrabiego, iż polska przyroda nie może równać się zagranicznej.

Tadeusz był niedoświadczony życiowo, mało spostrzegawczy. Pomylił dojrzałą Telimeną z młodziutką Zosią. Wdał się w romans z Telimeną, co świadczy o jego naiwności, łatwowierności. Dręczyły go wyrzuty sumienia. Kiedy zdał sobie sprawę ze swojej pomyłki postanowił postąpić szlachetnie i zerwać z Telimeną. Uzmysłowił sobie, że postąpił niezgodnie z zasadami, nie chciał jej skrzywdzić. Miał myśli samobójcze, co jest dowodem jest młodzieńczej przesadności i porywczości.

Zosię pokochał od pierwszego wejrzenia. Był stały w uczuciach. Nie chciał zmuszać dziewczyny do miłości i obietnic, dał jej wolny wybór. Świadczy to o jego wrażliwości, troskliwości i opiekuńczości. Dbał również o swoich poddanych. Dał chłopom wolność i przyjął ich do swojego herby. Miał demokratyczne poglądy. Nie troszczył się tylko o siebie, chciał również szczęścia innych.

[tu teraz zdanie innych]

Tadeusz Soplica jest pozytywną postacią. To młodzieniec sympatyczny, ciekawy świata i skory do zabaw. Jednak bardzo naiwny w kontaktach z kobietami, co sprytnie wykorzystała Telimena. Uwłaszczając chłopów stał się wzorem dla całej szlachty, a jego patriotyzm i oddanie dla ojczyzny sprawiły, że mógłby służyć przykładem także nam. Charakteryzują go dwie bardzo ważne cechy: honor i odwaga. Tadeusz to ucieleśnienie czystości myśli, dążeń, pragnień i szlachetności.

Telimena: niedocenia go, nie szanuje, uważa za niedoświadczonego

Sędzia: jest jego szczęściem, jedyną nadzieją, liczy że dobrze poprowadzi po nim gospodarstwo

Gerwazy: docenia zdolności walki, zna jego duża wartość, ale żałuje że jest Soplicą