85. Izolacyjność akustyczna od dźwięków uderzeniowych.

Izolacja od dźwięków uderzeniowych jest stosowana do podłóg pływających i jest określana za pomocą poziomu ciśnienia akustycznego w pomieszczeniu sąsiednim, znajdującym się poniżej.

Źródło dźwięku w powietrzu generuje wibracje otaczającego powietrza, które rozchodzą się i z kolei generują wibracje w otaczających ścianach i podłogach. Źródło dźwięku uderzeniowego generuje wibracje bezpośrednio w elemencie, w który uderza. Wibracje te rozchodzą się po całej powierzchni elementu i do elementów z nim połączonych

86. Przenoszenie boczne dźwięku uderzeniowego.

Boczne przenoszenie dźwięku to bardziej złożona forma transmisji hałasu, gdzie powstałe wibracje pochodzące ze źródła hałasu są przekazywane do innych pomieszczeń budynku zazwyczaj przez elementy konstrukcyjne budynku. Na przykład w budynku o stalowym szkielecie, gdy sam szkielet zostanie wprawiony w ruch, to można wtedy mówić o efektywnym przenoszeniu bocznym dźwięku.

W budynku, część transmisji dźwięku między dwoma pomieszczeniami może mieć miejsce poprzez boczny element budynku, np. zewnętrzną ścianę lub sufit. Aby tego uniknąć, należy dokładnie przestrzegać instrukcje producenta materiału budowlanego. Ilustracja przedstawia podstawowe rozwiązania dla ściany zewnętrznej.

87. Wymagania dotyczace dopuszczalnego poziomu hałasu w pomieszczeniach

norma PN-87/B-02151/02

Wymagania dotyczace dopuszczalnego poziomu hałasu w pomieszczeniach obejmują:

a) dopuszczalny poziom dźwięku A hałasu pochodzącego od wszystkich źródeł wewnętrznych usytuowanych poza danym pomieszczeniem (w budynkach mieszkalnych – poza danym mieszkaniem)

b) oddzielnie – dopuszczalny poziom dźwięku A hałasu przenikającego do pomieszczeń od poszczególnych rodzajów instalacji stanowiących techniczne wyposażenie budynku, nieregulowanych i niewyłączanych z danego pomieszczenia (w budynkach mieszkalnych – z danego mieszkania)

88. Wymagania dotyczące poziomu hałasu w środowisku.

Wymagania określa rozporządzenie ministra.

Określa się je ze względu na rodzaj zabudowy:

a) zabudowa mieszkaniowa,

b) szpitale i domy opieki społecznej,

c) budynki związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży,

d) cele uzdrowiskowe,

e) cele rekreacyjno-wypoczynkowe,

f) cele mieszkaniowo-usługowe;

zawsze w odniesieniu do 1 doby, gdzie dopuszczalny poziom hałasu zależy od rodzaju terenu takiego jak:

1) Drogi lub linie kolejowe

2) Pozostałe obiekty i działalności będące źródłem hałasu

3) Starty, lądowania i przeloty statków powietrznych

4) Linie elektroenergetyczne

89. Wymagania dotyczące czasu pogłosu w pomieszczeniach.

W salach wykładowych, czas ten powinien być niewielki (0,2 do 0,4 s), dla kościołów – większy bo rzędu od 3 do 6 sekund.

W pomieszczeniach mieszkalnych pożądany czas pogłosu powinien wynosić od 0,6 do 0,8 sekundy. Jeżeli czas ten jest zbyt duży będziemy mieli trudności ze zrozumieniem mowy, jeżeli czas ten będzie zbyt krótki akustyka pokoju będzie martwa, nienaturalna. Dlatego też dąży się do uzyskania odpowiednich wartości czasu pogłosu rzędu 2-3 sek. dla dużych sal koncertowych oraz rzędu 1-1,5 sek.

90. Wymagania dotyczące izolacyjności akustycznej przegród budowlanych.

Wymagania są w normie PN-B-02151-3:1999. Odniesione są one do izolacyjności akustycznej przy uwzględnieniu wszystkich dodatkowych, pośrednich dróg transmisji dźwięku między pomieszczeniami.

Izolacyjność akustyczna od dźwięków powietrznych określana jest za pomocą wskaźnika oceny przybliżonej izolacyjności akustycznej właściwej R'A1, który uwzględnia w zasadach oceny widmo hałasu bytowego występującego w budynkach mieszkalnych; W przypadkach, gdy powierzchnia przegrody działowej jest mniejsza od 10 m2 lub jeżeli przyległe pomieszczenia są wzajemnie przesunięte, wówczas taką sytuację ocenia się stosując wskaźnik DnT,A1