Jakiś dodatek bo takiego pytania to raczej nie było
opisać 2 podmioty społecznego dyskursu o edukacji (chodziło o rodzinę i dominację polityków)
Podmioty społecznego dyskursu o edukacji:
1. Szczególnego wsparcia – jako podmiot edukacji – może potrzebować „rodzina”, ponieważ interesy rodzin związane z edukacją mogą być nie tylko rozproszone, ale nawet sprzeczne, nikłe są także tendencje do organizowania się rodzin w celu artykułowania swoich interesów edukacyjnych.
2. Dominacja polityków i agend władzy jako podmiotu w społecznym dyskursie edukacyjnym jest wskaźnikiem niedorozwoju lub deformacji sfery publicznej, co w warunkach polskich może być związane z dziedzictwem ładu monocentrycznego narzuconego Polsce po 1939 roku.
ZAOCZNI
GRUPA 1
Wyjaśnić różnice w wiedzy zawartej w pedagogice jako nauce i technice.
- jako nauka- w znaczeniu scjentystycznym, mówi o prawach w wychowaniu; prawa mają charakter ogólny i mogą mieć zastosowania w wychowaniu
- jako technika- wiedza mówi o celach i środkach realizacji tych celów; warunki i okoliczności osiągania celów
W jakich trzech znaczeniach można mówić o teorii wg T. Hejnickiej- Bezwińskiej jako rezultacie poznania?
- teoriach potocznych, które powstają w umysłach ludzi i są przedmiotem badań naukowych
- teoriach wytwarzanych przez filozofów, które przybierają postać systemów filozoficznych
- teoriach naukowych, które są weryfikowanym opisem pewnego fragmentu rzeczywistości
Wymienić i krótko scharakteryzować podmioty społecznego dyskursu o edukacji w ładzie społecznym policentrycznym.
Podmiotami
społecznego dyskursu o edukacji są osoby reprezentujące
najczęściej interesy określonych grup społecznych, występujące
w czyimś imieniu i w jakiejś sprawie.
Podmioty
to:
-rodzina
-politycy i agendy władzy (administracja
państwa, samorządy lokalne)
-instytucje systemu
oświatowego
-elity opiniotwórcze i media
GRUPA 2
Scharakteryzuj ujęcie wertykalne wiedzy o wychowaniu.
Wymiar wertykalny- pe dog, jest na szczycie tego układu, bo podział dyscyplin ped wynika z poziomów abstrakcji poszczególnych dziedzin; określa filozofię wychowania- metateorię wychowania
Wymień 3 grupy procesów dekaderu edukacji wskazane przez T. Hejnicką- Bezwińską.
Chyba chodzi o to:
- procesy naturalnego wzrastania jednostki i jej wrastania w post gr spol- rodzinę i jej kulturę
- celowościowe procesy edukacyjne kształcenia i wychowania
- procesy uspołecznienia poprzez organizację i instytucjonalizację w świecie społ
Podaj zasady dyskusji racjonalnej przez T. Hejnicką- Bezwińską, przykłady i formy ich łamania.
Zasady dyskusji racjonalnej
Najczęstszą przyczyną braku lub/i słabości społecznego dyskursu w różnych ważnych kwestiach są niskie wskaźniki, które charakteryzują społeczeństwo obywatelskie. Idea społeczeństwa obywatelskiego ma długą i bogatą tradycję, a powróciła do nauk społecznych pod koniec XX wieku. Powrót tej idei kojarzy się głównie z opozycją demokratyczną w krajach Europy Środkowo-Wschodniej, która terminem tym określała „samoorganizujące się grupy społeczne i instytucje powstające niezależnie od państwa, mające na celu odbudowanie autonomicznej przestrzeni społecznej w komunistycznym państwie”.
Te szczególne okoliczności przywrócenia językowi polskiemu terminu społeczeństwa obywatelskiego zadecydowały, że akcentowano poprzez jego stosowanie opozycję „społeczeństwo – państwo”. Aktualnie termin ten jest stosowany zamiennie z terminem „społeczeństwo otwarte”.
Obydwa terminy łączy akcentowanie przestrzeni publicznej (sfery publicznej) jako obszaru mediacji pomiędzy społeczeństwem (reprezentantami grup o specyficznych interesach) a państwem (jego agendami i strukturami). Współcześni przedstawiciele nauk społecznych nawiązują do różnych tradycji intelektualnych związanych ze stosowaniem terminu społeczeństwa obywatelskiego, ale łączy ich przekonanie, że podstawą jego funkcjonowania i warunkiem koniecznym zaistnienia jest „ład wolnej wspólnoty”, inaczej mówiąc, wolność słowa i wolność zrzeszania się obywateli. Współczesny przedstawiciel Szkoły Frankfurckiej, Jürgen Habermas, zwraca uwagę na przestrzeń publiczną jako obszar komunikacji podmiotów nie tylko w sprawach politycznych, ale także społecznych i kultury. Uczestnictwo ludzi w społecznych dyskursach, których celem jest mediowanie w sprawie faktycznie realizowanych praktyk społecznych, wymaga jednak respektowania etycznych zasad mowy.
Etyczne zasady mowy Habermasa korespondują z zasadami dyskusji racjonalnej. Wyniki badań empirycznych od lat sześćdziesiątych niezmiennie pokazują, że poziom kompetencji rozumienia prostych tekstów jest dramatycznie niski, niski jest także poziom zaufania społecznego, udział w wyborach i wiele innych czynników i objawów korespondujących z niskim udziałem Polaków w przestrzeni publicznej. W tej sytuacji pojawia się pytanie o to, co może zrobić każdy z nas dla likwidowania słabości i patologii społecznego dyskursu o sprawach mieszczących się w sferze publicznej. Konsekwentne respektowanie przez strony prowadzące dialog zasad dyskusji racjonalnej jest warunkiem wszelkich działań społecznych, których sens i pragmatyczny pożytek wiąże się z troską o likwidowanie czynników i uwarunkowań sprzyjających zakłóceniom procesu komunikacji. Jedną z nie kwestionowano etycznych niezakłóconego procesu komunikacji jest dążenie do prawdy.
Sytuacje, w których zachodzi łamanie zasad dyskusji racjonalnej:
1. Zasada równych praw. Nie przestrzegamy jej, gdy stosujemy przemoc, np. w postaci cenzury lub dyskryminacji, usiłując w ten sposób wyeliminować lub zdyskwalifikować ewentualnego oponenta.
2. Zasada odpowiedzialności. Jest łamana, gdy usiłujemy uniknąć należytego dowiedzenia swoich racji ewentualnie ciężar dowodu (negacji, odrzucenia) w całości przerzucamy na oponenta.
3. Zasada uczciwości. Jest łamana, kiedy zniekształcamy stanowisko oponenta w sposób dogodny dla siebie.
4. Zasada relewancji. Jest łamana, kiedy posługujemy się różnorodnymi chwytami erystycznymi, np. poprzez stosowanie nieodpowiedniej formy zachowania werbalnego i niewerbalnego oraz peryferyjnej strategii argumentowania, odwodzącej uwagę od meritum sprawy.
5. Zasada konsensu. Nie dopuszcza podziału na zwycięzców i zwyciężonych. Łamiemy ją także wtedy, kiedy wprowadzamy autorytet, wartość lub hierarchię wartości, których oponent nie uznaje. Szczególnym odstępstwem od tej zasady jest wprowadzenie wartości i autorytetów w sposób zakamuflowany.
Wymienione zasady obowiązują wszystkie strony uczestniczące w dialogu. Odstępstwo (złamanie) od którejkolwiek z tych zasad – przez którąkolwiek stronę – oznacza zerwanie dialogu. Możemy wówczas domniemywać, że strona łamiąca zasadę chce stosować przemoc