Muł

Klasyfikacja:

Gromada: ssaki

Rząd: nieparzystokopytne

Nazwa naukowa: Equus asinus × Equus caballus

Kategoria nadrzędna: Equus

Ranga: Mieszaniec

Muł – mieszaniec międzygatunkowy klaczy konia domowego z ogierem osła, najbardziej znana hybryda.

Charakterystyka:

Od osła muł „dostaje" z reguły głowę, długie uszy, szczupłe kończyny, małe i wąskie kopyta oraz krótką grzywę. Wysokość ciała, kształt sylwetki, szyja, zad, futro oraz zęby to natomiast spadek po końskim rodzicu. Po ojcu (ośle) muł dziedziczy także inteligencję (ale jej poziom jest wyższy niż u rodziców), wytrzymałość, umiejętności poruszania się po trudnych terenach oraz wrodzoną ostrożność. Od matki (klaczy konia) dostaje w genach zwinność i szybkość.

Jako zwierzę pracujące, muł sprawdza się lepiej od konia, ponieważ jest bardziej cierpliwy, a jego skóra wydaje się wytrzymalsza podczas ciągnięcia dużych ciężarów. Powłoka skórna jest ponadto bardziej odporna na niekorzystne warunki atmosferyczne, takie jak intensywne promienie słoneczne i deszcz. Kopyta są twardsze od końskich, a odporność na choroby i ataki owadów jest cechą wrodzoną.

Wymiary i możliwości fizyczne:

Średnia waga muła mieści się w przedziale 370-460 kg. W zależności od możliwości danego osobnika, może dźwigać „martwy ciężar" czyli pakunek o wadze do 72 kg i przenieść go bez odpoczynku na odległość 26 km. Typowo zwierzę to potrafi przenosić pakunki o masie równej 20% masy swojego ciała (do ok. 90 kg). W przypadku jeźdźca („żywy ciężar.), jego masa może osiągać 30% masy muła. Zdarzają się jednak osobniki będące w stanie unieść ciężar dochodzący do 160 kg.

Muły ceni się przede wszystkim za siłę i wytrzymałość. Koń zbliżony gabarytami do mula jest słabszy. Oznacza to, że cechy te ssak dziedziczy po oślim przodku. Muły nie potrzebują jednak tyle pokarmu co konie podobnych rozmiarów dlatego są łatwiejsze w utrzymaniu. Wydaje się jednak, że jest to zwierzę bardziej niezależne od udomowionych koniowatych (poza osłami).

Umaszczenie w obrębie gatunku jest bardzo zróżnicowane, bo dziedziczone po koniach. Najczęściej występują odmiany szare, czerwonobrązowe, gniade, czarne. Rzadziej pojawiają się białe, bułane, izabelowate, jelenie, dereszowate. Najrzadziej spotyka się muły srokate.

Lygrys

Hybryda stanowiąca krzyżówkę samca lwa i samicy tygrysa

Nazwa naukowa: Panthera leo × Panthera tigris

Ranga: Mieszaniec

Lygrys jest krzyżówką genetyczną dwóch największych kotów drapieżnych. Gatunek został stworzony z samicy tygrysa i samca lwa. Zwierzę jest bezpłodne, więc wypuszczone na wolność i tak nie mogło by się rozmnożyć. Genetyczna krzyżówka tygrysa z lwem, znacznie różni się budową od swoich biologicznych rodziców. W dorosłym stadium okaz mierzy prawie 3,5 metra. Posiada dwa razy większą czaszkę oraz paszczę uzbrojoną w ogromne kły. Jego waga przekracza ponad 450 kilogramów, czyli 2 razy tyle co waga jego rodziców razem wzięta.

Ten wielki kocur może swobodnie sięgnąć po zdobycz znajdującą się na wysokości 4 metrów. Robi to z łatwością stając na dwóch łapach. Taką wysokość osiąga skaczący tygrys podczas najwyższego skoku. Ciekawostką jest, że hybryda genetyczna z dwóch drapieżnych kotów, nie odziedziczyła po nich dzikiej wrodzonej agresji, więc jest potulna jak baranek. Jeden taki osobnik żyje od 17 lat w niemieckim ZOO.

Żubroń

Nazwa naukowa: Bos taurus × Bison bonasus

Ranga: Mieszaniec

Żubroń to mieszaniec międzyrodzajowy żubra i bydła domowego.

Historia:

Pierwsze żubronie wyhodował w 1847 Polak, Leopold Walicki, krzyżując krowy z żubrem-bykiem. Walicki uzyskał w latach 1847-1859 piętnaście mieszańców, w tym jedynego na świecie płodnego samca w pierwszym pokoleniu. W latach 1905 - 1928 w Askanii Nowej (w ówczesnym Związku Radzieckim) urodziło się 28 mieszańców. Doświadczenia tego rodzaju wznowiono w 1953 w ogrodzie zoologicznym w Płocku, gdzie uzyskano 4 mieszańce. W 1958 roku badania przejął Zakład Badań Ssaków PAN w Białowieży. Krzyżując byka żubra z krowami rasy polskiej czerwonej i nizinnej czarno-białej, uzyskano do 1976 roku 71 mieszańców.

Nazwa:

Nazwa żubroń wybrana została z kilkuset propozycji przesłanych przez czytelników w konkursie przeprowadzonym przez czasopismo „Przekrój” w 1969 roku.

Charakterystyka:

Żubronie odznaczają się znacznym ciężarem ciała (samce do 1200 kg, samice 810 kg), szybkim wzrostem, siłą, odpornością na choroby i niesprzyjające warunki klimatyczne. Samce żubroni w pierwszym pokoleniu są niepłodne, natomiast samice dają potomstwo z samcami obydwu gatunków wyjściowych. Celem takiego krzyżowania była próba uzyskania potomstwa od dwóch różnych gatunków, poznanie mechanizmów dziedziczenia, płodności oraz określenie cech użytkowych otrzymanej hybrydy. Znaczenie miały również względy ekonomiczne. Stworzenie hybrydy międzygatunkowej, którą hodować można na nieużytkach, bez potrzeby budowania pomieszczeń gospodarczych, i której mięso ma specyficzny smak, mogło stać się przełomem dla polskiego rolnictwa. Próby takiej hodowli podjęto w PGR-ach dawnego województwa poznańskiego. Niestety nie przyniosły one zadawalających rezultatów.