Choroba
zwyrodnieniowa stawu kolanowego - poradnik dla Pacjenta.
Jak
uniknąć sztucznego stawu kolanowego?
Poniższe
informacje skierowane są do osób mających dolegliwości ze strony
kolan. Szczególnie dotyczy tych, którzy mają pomiędzy 40 a 70 lat
życia i czują się przez te dolegliwości ograniczeni w codziennym
życiu. - a jednocześnie są zbyt młodzi na zabieg wymiany stawu
kolanowego na sztuczny lub nie chcą pogodzić się z koniecznością
całkowitego zrezygnowania z aktywności fizycznej.
■Czy
masz te objawy?
Czym
są zmiany zwyrodnieniowe stawów? Dlaczego gonartroza to cicha i
podstępna niszczycielka ?
Gdy odczuwasz ból idziesz do
lekarza. Nie zawsze zmiany zwyrodnieniowe kolan (gonartroza)
objawiają się bólem. Często, zwłaszcza w początkowych stadiach
pojawiają się inne niż ból, niespecyficzne objawy takie
jak:
◦sztywność stawów po wstaniu rano z
łóżka
◦uczucie osłabienia podczas wchodzenia po schodach
lub na początku aktywności fizycznej
◦zmniejszenie zakresu
ruchomości w stawach utrudniające kucanie oraz pełne wyprostowanie
nóg.
◦ocieplenie i obrzęki stawów kolanowych po
wysiłku
◦słyszalne zgrzyty, skrzypienia w stawie.
Zmiany
zwyrodnieniowe mają charakter postępujący, dotyczą początkowo
chrząstki stawowej a następnie wszystkich elementów stawu. I choć
nie są całkowicie wyleczalne - to stosując odpowiednio dobrane
leczenie można uzyskać znaczną poprawę funkcji stawu i
złagodzenie dolegliwości bólowych. Nieleczone - prowadzą do
postępującego ograniczenia funkcji stawu i stałego bólu i w
rezultacie znacznie utrudniają czy uniemożliwiają
chodzenie.
■Jakie
są czynniki sprzyjające rozwijaniu się gonartrozy ?
Rozwijaniu
się zmian zwyrodnieniowych kolan mogą sprzyjać:
◦urazy:
zarówno powtarzające się drobne kontuzje jak i jednorazowy, duży
uraz - mogą spowodować uszkodzenie chrząstki, więzadeł, łąkotek,
spowodować złamanie kości;
◦zaburzenia osi ciała czy
budowy stawu kolanowego - jak koślawość lub szpotawość kolan,
dysplazja stawów kolanowych;
◦choroby reumatyczne, związane
z zaburzeniami układu immunologicznego, jak również związane z
zażywaniem przewlekle kortykosterydów;
◦zaniedbanie zdrowych
nawyków: żywieniowych oraz aktywności fizycznej, co prowadzi do
nadwagi i otyłości.
■Jaki
jest mechanizm niszczenia stawu ?
Powyższe czynniki
powodują, że chrząstka szklista, która w zdrowym kolanie pokrywa
i ściśle przylega do powierzchni kości zaczyna się "odklejać",
powstają w niej pęknięcia a potem ubytki. Fragmenty uszkodzonej
chrząstki swobodnie pływają w płynie stawowym, uwalniają się
substancje zapalne wywołujące ból i obrzęk stawu. Obrazowo, w
dużym uproszczeniu można napisać, że płyn stawowy jest
odpowiednikiem oleju, którym naoliwiony jest staw, by się nie
ścierał i prawidłowo funkcjonował. Takie wolne
fragmenty
działają jak piasek wrzucony w tryby maszyny, niszcząc ją
mechanicznie i chemicznie.
Im
dłużej traw choroba, im dłużej staw jest używany w takim stanie,
tym większe szkody mają miejsce. W czasie odpoczynku stan się
chwilowo poprawia, ponieważ płyn stawowy częściowo się oczyszcza
z patologicznych składników, lecz po kolejnym wysiłku objawy i tak
wracają - i to często ze wzmożoną siłą.
Z
drugiej strony brak aktywności fizycznej nie wyleczy choroby.
Przeciwnie, spowoduje osłabienie mięśni i sztywność
stawu.
Widoczne
w zdjęciu rtg zwężenie szpary stawowej wynika ze scieńczenia
chrząstki, kość zbliża się do kości, powodując ścieranie i
twardnienie (sklerotyzację) ich powierzchni oraz nieprawidłową
amortyzację ruchów.
Zaawansowane
zmiany zwyrodnieniowe kolana prawego zwłaszcza po stronie
przyśrodkowej. Uwagę zwraca znaczne zwężenie szpary stawowej
zwłaszcza po stronie przyśrodkowej oraz szpotawość stawu. W
kolanie lewym - zmiany zwyrodnieniowe o mniejszym nasileniu.
■Budowa
chrząstki szklistej
Funkcjonowanie stawu w dużej mierze
zależy od obecności chrząstki szklistej. Dzięki jej gładkości i
obecności płynu stawowego ruch w stawie odbywa się z minimalnym
oporem. Chrząstka szklista ma duża wytrzymałość mechaniczną a
dzięki swojej sprężystości pełni rolę amortyzatora stawu.
U
dzieci chrząstka szklista potrafi się goić, regenerować, u
dorosłych niestety traci takie zdolności.
Grubość zdrowej
chrząstki szklistej wynosi zwykle od 2 do 4 mm, choć w centralnej
części rzepki może osiągnąć grubość do 6 mm. Chrząstka
stawowa zbudowana jest z istoty międzykomórkowej, podstawowej (tak
zwanego zrębu), - w skład którego wchodzą proteoglikany i kwas
hialuronowy oraz włókna kolagenowe oraz komórek - chondrocytów.
Chrząstka szklista nie posiada naczyń ani nerwów, jej odżywianie
się odbywa się dzięki płynowi stawowy (od strony stawu) oraz z
warstwy podchrzęstnej (od strony
kości).
Dzięki ruchowi możliwe jest odżywianie chrzastki, dlatego
unieruchomienie stawu np. w opatrunku gipsowym jest
niekorzystne.
Dzięki
swojej budowie chrząstka posiada zdolność ulegania odwracalnej
deformacji pod wpływem działania sił mechanicznych.
■Jak
postawić właściwą diagnozę?
Chorobę zwyrodnieniową
stawu kolanowego lekarz rozpoznaje na podstawie:
◦zebranego
od Ciebie wywiadu;
◦badania klinicznego;
◦badań
dodatkowych - zdjęć rentgenowskich, niekiedy innych badań takich
jak USG, MRI (rezonans magnetyczny).
Niekiedy wykonuje się
również artroskopię - traktowaną jako zabieg czysto
diagnostyczny. Jest to zabieg operacyjny polegający na dokładnym
obejrzeniu wnętrza kolana za pomocą wprowadzonej przez niewielkie
nacięcia optyki z miniaturową kamerą i toru wizyjnego z monitorem,
który oprócz diagnostyki umożliwia wykonanie procedur leczniczych
. Podczas artroskopii najdokładniej ocenia się staw, bada się w
jakim stanie jest chrząstka stawowa, oceniając jej uszkodzenie wg
skali Outbridge'a:
1.0
- chrząstka prawidłowa;
2.I stopień - obrzęk -
spluszowacenie i zmiękczenie chrząstki;
3.II stopień -
pęknięcia i fragmentacja niepełnej grubości - struktura podobna
do wełny;
4.III stopień - pęknięcia pełnej grubości
sięgające do powierzchni podchrzęstnej (kości) - bez jej
odsłonięcia;
5.IV stopień - większe ubytki - odsłaniające
warstwę podchrzęstną (kość).
Rysunek obrazujący
stopnie chodnromalacji
■Jak
leczyć gonartrozę?
Po postawieniu diagnozy, rozmowie z
lekarzem i zrozumieniu swojej choroby rozpocznij leczenie. Jest ono
dopasowane do stadium zaawansowania choroby i do rozmiaru uszkodzeń
w stawie.
1.Przede
wszystkim zadbaj o normalizację wagi ciała;
2.Leczenie
zachowawcze, nieoperacyjne. Lekarz może zlecić Ci niesteroidowe
leki przeciwzapalne (NLPZ), leki działające w warstwie
podchrzęstnej, wspomagające regenerację chrząstki stawowej (np.
glukozaminę). Być może zaproponuje dostawowe podanie preparatów
kwasu hialuronowego - preparatu wspomagającego metabolizm chrząstki
stawowej. Metody niefarmakologiczne to ćwiczenia i fizykoterapia,
stosowanie ortez, kul;
3.Leczenie operacyjne. Jeśli zmiany są
bardziej zaawansowane to wskazane jest leczenie operacyjne. Rodzaj
zabiegu zależy od stopnia zaawansowania zmian i deformacji.
Najczęściej wykonywaną procedurą jest artroskopia. Niekiedy
wykonuje się operacje bardziej rozległe, takie jak osteotomie
korekcyjne (poprawiające wadliwą oś mechaniczną kolana).
Najbardziej rozległym, nieodwracalnym i obarczonym największym
odsetkiem powikłań jest wymiana stawy na sztuczny - wstawienie
protezy, alloplastyka stawu
kolanowego.
Poniżej
zostaną opisane metody leczenia operacyjnego zmian zwyrodnieniowych
kolana, ze szczególnym zwróceniem uwagi na metody najmniej
inwazyjne.
Podstawowe
procedury wykonywane z powodu zmian zwyrodnieniowych podczas
artroskopii stawu kolanowego
■Zabiegi
na chrząstce stawowej
1.Shaving - dosłownie "golenie,
przycinanie" - polegający na usunięciu uszkodzonych fragmentów
chrząstki, z pozostawieniem fragmentów nieuszkodzonych - co daje
jej możliwość zregenerowania się. Metodę tą stosuje się w
uszkodzeniach chrząstki II i III stopnia.
2.Nawiercanie lub
mikrozłamania niewielkich ale głębokich ubytków (uszkodzenie IV).
Za pomocą specjalnych wierteł (o średnicy 1,5 mm) lub narzędzi
przypominających szydła wykonuje się otwory sięgające na
głębokość około 4 mm w odległosci około 5 mm od siebie.
Wypływająca przez otwory krew szpikowa przekształca się w skrzep,
który zawiera komórki, ulegające przekształceniu w chrząstkę
włóknistą. Chrząstka taka stanowi rodzaj blizny, która wypełnia
ubytek. Mimo, że jej właściwości mechaniczne
nie
są takie, jak chrząstki szklistej (jest szorstka i mniej
wytrzymała) to zastępuje ją w sposób dostateczny - osłania
wrażliwą warstwę podczhrzęstną (zmniejsza się ból), poprawia
ruch stawu i jego amortyzację.
3.Abrazja. Metoda opisana przez
amerykańskiego ortopedę L.L. Johnsona. Stosowana w rozległych,
głębokich uszkodzeniach chrząstki ze znaczną sklerotyzacją
(stwardnieniem) warstwy podchrzęstnej kości. Zabieg polega na
usunięciu tej twardej, słabo ukrwionej kości, co powoduje, że
krew szpikowa moze wydostac się na jej powierzchnię. Krew ta
przekształca się w skrzep - mechanizm jest taki sam, jak opisany w
punkcie 2.
W przypadku nawiercania (mikrozłamań) jak i abrazji
bardzo istotne jest odpowiednio długie odciążanie operowanego
stawu. Brak odciążania spowoduje starcie ('spłynięcie') skrzepu i
powstającej, początkowo delikatnej tkanki włóknistej. Przyjmuje
się, że w ciągu około sześciu - ośmiu tygodni skrzep
przekształca się w tkankę włóknistą a ta w ciągu kolejnych
dwóch miesięcy - w chrząstkę włóknistą. Jeśli odciążanie
jest niemożliwe (osoby nie współpracujące, nie stosujące się do
zaleceń, bardzo
otyłe)
to zabieg taki może przynieść więcej szkody niż
pożytku.
4.Autogenne przeszczepy chrzęstno-kostne. Za pomocą
specjalnych, cylindrycznych frezów usuwa się uszkodzoną chrząstkę.
Następnie z nieobciążanych powierzchni stawu pobiera się
podobnymi frezami przeszczepy w kształcie walca zawierające
chrząstkę i tkankę kostną. Przeszczepy te umieszcza się w
ubytkach, w otworach wytworzonych w pierwszym etapie
zabiegu.
Rysunek, schemat plastyki mozaikowej
5.Autogenny
przeszczep chondrocytów (komórek chrzestnych) (Autologous
Chondrocyte Implantation - ACI). W pierwszym etapie podczas
artroskopii z nieobciażanej powierzchni stawowej pobiera się
niewielką ilość (200 - 300 miligramów) komórek chrzęstnych.
Pobrane komórki trafiają do specjalistycznego laboratorium, gdzie w
ciągu około 6 tygodni zostają namnożone do ilości wystarczającej
do pokrycia ubytku. Pacjent po raz kolejny jest operowany -
wyhodowane komórki implantuje się w miejsce ubytku i
pokrywa
na przykład fragmentem okostnej pobranej z kości piszczelowej.
Chondrocyty znajadujące się w tym nowym środkowisku formują nową
tkankę - chrząstkę szklistą.
U
osób cierpiących na reumatoidalne zapalenie stawów, u których
współistnieją zmiany zwyrodnieniowe proponowane postępowanie
wyglądać może nieco inaczej: po wstępnym chirurgicznym usunięciu
błony maziowej (synowektomii), wdraża się na 6-12 miesięcy
leczenie przeciwzapalne pod kontrolą reumatologa a następnie można
zastosować typowe, opisane wyżej procedury.
■Oprócz
procedur na chrząstce stawowej operacyjnie leczy się się również
inne nieprawidłowości:
1.Uszkodzenie łąkotki
Zadaniem
łąkotek jest dopasowanie do siebie powierzchni stawowych podczas
ruchu stawu. Z tego powodu dość często ulegają one uszkodzeniu -
zwykle u osób uprawiajacych sporty wymagających częstych zmian
pozycji, takich jak piłka nożna, tenis czy koszykówka. Uszkodzenia
takie są częstsze w starszym wieku - tkanka traci na swojej
wytrzymałości. Całkowicie uszkodzona łąkotka zwykle blokuje
staw. Częściowo naderwana - wchodzi pomiędzy powierzchnie stawowe,
ograniczając ruchomość i uszkadzając
chrząstkę.
Jeśli warunki na to pozwalają a uszkodzenie rokuje na wygojenie
chirurg może zeszyć rozerwaną łąkotkę. Często jednak konieczne
jest usunięcie uszkodzonego fragmentu.
2.Chirurgiczna
korekta nieprawidłowo przemieszczonej rzepki
Prawidłowo,
podczas ruchu stawu, rzepka przesuwa się po przedniej powierzchni
nasady dalszej k. udowej - działając jak bloczek. Jeśli podczas
tego ruchu zmienia w sposób nieprawidłowy swoje położenie mówimy
się o podwichaniu się rzepki. Większą skłonność do tego mają
osoby z dysplastycznym (nieprawidłowo rozwiniętym) stawami
rzepkowo-udowymi. Rzepka przemieszczając się w sposób
nieprawidłowy uszkadzać może chrząstkę stawową, co w
przyszłości skutkuje powstaniem zmian zwyrodnieniowych
Rysunek
- Kolano prawe. Skan MRI - pacjentka 25 letnia z zaawansowaną
dysplazją stawu rzepkowo-udowego (III stopień wg Wiberga), bocznym
podwichnięciem rzepki, po uszkodzeniu troczków przyśrodkowych
rzepki
Rysunek. Kolano lewe. Inna Pacjentka, lat 73 ze
dużą dysplazją stawu rzepkowo-udowego, bocznym podwichnięciem
rzepki. Widoczne duże zniszczenia chrząstki w stawie
rzepkowo-udowym oraz wysięk w stawie. Bol, utykanie.
Wykonuje
się trzy podstawowe rodzaje zabiegów korygujących ruch rzepki:
a.
Boczne uwolnienie rzepki- nacięcie torebki stawowej po stronie
przeciwnej do tej, na którą chcemy przemieścić rzepkę.
b.
Plastyka troczków przyśrodkowych troczków rzepki. Przy
powtarzających się zwichnięciach rzepki torebka stawowa rozciąga
się po stronie przyśrodkowej. Za pomocą szwów torebkę fałduje
się po tej stronie, odtwarzając jej prawidłowe napięcie
c.
Zmiana położenia przyczepu więzadła rzepki - przemieszcza się go
na stronę przyśrodkową i unosi nieco do przodu.
3.Leczenie
niestabilności - rekonstrukcja zerwanych więzadeł
Podczas
urazu kolana, najczęściej typu skrętnego - przy zablokowanej
goleni i zgiętym kolanie - dochodzi do nadmiernego przemieszczenia
stawu, co doprowadza do uszkodzeń więzadeł i łąkotek.Najczęściej
uszkadzanym więzadłem jest więzadło krzyżowe przednie (WKP), w
języku angielskim 'antrerior cruciate ligament' (ACL). Objawy
uszkodzeń nie zawsze są ewidentne, niekiedy ujawniają się dopiero
po pewym czasie, na przykład pod postacią niepewności, 'uciekania'
kolana.
Więzadło
krzyżowe przednie można porównać do pasów bezpieczeństwa w
samochodzie - nie muszą być zapięte aby prowadzić samochód. Ale
gdy dochodzi do wypadku - lepiej żeby o nich nie zapomnieć.
Podobnie w kolanie z uszkodzonym więzadłem krzyżowym przednim -
przy spokojnym marszu przeważnie kolano "radzi sobie" bez
niego - nie daje objawów niestabilności. Lecz kiedy zawiedzie
koordynacja mięśniowa - na przykład przy gwałtowniejszym skręcie
- dochodzi do nadmiernych, nieprawidłowych przemieszczeń
w
stawie. I to właśnie takie nawracające, nieprawidłowe
przemieszczenia uszkadzają łąkotki, chrząstki i więzadła co
skutkuje później rozwojem zmian zwyrodnieniowych.
Obraz
MRI prawie całkowicie uszkodzonego przy przyczepie bliższym
więzadła krzyżowego przedniego - czerwona strzałka.
Stosuje
się trzy sposoby rekonstrukcji więzadła krzyżowego
przedniego:
◦Zastąpienie uszkodzonego więzadła
fragmentem więzadła pochodzącego od pacjenta z jego własnego
więzadła rzepki. Ze względu na to, że pobrany przeszczep ma na
końcu fragmenty kostne określa sie go jako "BTB" ("bone
to bone" - "kość do kości"). Fragmenty kostne
mocowane są za pomocą śrub w kanałach kostnych. Metoda stosowana
jest raczej u młodszych pacjentów. Nie poleca się go u chorych ze
znacznymi zmianami zwyrodnieniowymi.
◦Zastąpienie
uszkodzonego więzadła za pomocą ścięgna mięśnia
półścięgnistego, który przyczepia się po przyśrodkowej stronie
k. piszczelowej w miejscu zwanym gęsią stopą. Kompleks mięśni
przyczepiających się w tym miejscu określa się nazwą STG (z
łaciny - semitedendinosus, gracilis tj. mięśnie półścięgnisty
i smukły). Ścięgno mięśnia półbłoniastego wykazuje
elastyczność bardzo zbliżoną do więzadła krzyżowego
przedniego. Za pomocą różnego rodzaju mocowań (taśmy, śruby,
piny, guziki)
ścięgno
mocuje się w kanałach kostnych.
◦Przeszczepy
wykonane z materiałów sztucznych. Kiedyś używano w tym celu np.
włókien węglowych, obecnie są to zaawansowane technologiczne
materiały o dużej wytrzymałości i odpowiedniej trwałości. Ich
stosowanie jest ograniczone przede wszystkim ze względu na
cenę.
4.Wymiana zniszczonej łąkotki
Zabieg
polega na przeszczepieniu łąkotki pobranej od dawcy w miejscu
uszkodzonej łąkotki. Zabiegi tego typu są w Europie wykonywane
znacznie rzadziej niż w USA - głównie ze względu na procedury
prawne i koszt procedury.
5.Korekta zaburzeń osi kończyny
dolnej (osteotomie korekcyjne)
Nieprawidłowa oś kończyny
dolnej powoduje nierówne obciążanie powierzchni stawowej i szybsze
uszkadzanie chrząstki w po jednej stronie stawu. I tak:
◦Przy
szpotawości [kolana ustawione w <> lub ( ) ] - dochodzi do
nadmiernego obciążania przyśrodkowej (wewnętrznej) strony stawu.
Powoduje to powstanie zmian zwyrodnieniowych w przedziale
przyśrodkowym stawu. Deformacja szpotawa spotykana jest najczęściej.
Leczenie tej deformacji polega zwykle na przecięciu kości
piszczelowej tuż pod stawem kolanowym od strony przyśrodkowej,
rozchyleniu odłamów i ustabilizowaniu za pomocą płytki metalowej
i śrub lub wszczepu kościozastępczego. Deformację
szpotawą
spotyka się najczęściej
Zdjęcie rtg kolana prawego
przed (na górze) i po osteotomii (na dole) Pacjentka lat 34. Miejsce
osteotomii w ciągu kilku miesięcy wypełni się nową kością
◦Przy
koślawości [kolana ustawione w X lub )( ] - dochodzi do nadmiernego
obciążania bocznej (zewnętrznej) strony stawu. Powoduje to
powstanie znian zwyrodnieniowych w przedziale bocznym stawu. Leczenie
tej deformacji polega zwykle na wycięciu klina z kości piszczelowej
tuż pod stawem kolanowym od strony przyśrodkowej, i ustabilizowaniu
za pomocą płytki metalowej i śrub lub lub skobli metalowych.
Jeśli
deformacja osi kończyny jest znaczna to dopiero po jej skorygowaniu
należy wykonywać zabiegi na chrząstce. Niekiedy okazuje się że
po skorygowaniu nieprawidłowej osi kończyny dolegliwości
zmniejszają na tyle, że nie jest konieczna już
artroskopia.
Rehabilitacja nieodłączną częścią
leczenia
Po operacji, kiedy to powodzenie leczenia zależy
od umiejętności chirurga, przychodzi czas na rehabilitację.
Najistotniejsza staje Twoja - Pacjenta - praca pod okiem
rehabilitantów i kontrolą ortopedy.
Czas rehabilitacji
można podzielić dla ułatwienia na etapy, które należy
przechodzić po kolei:
Czerwony - STOP
Żółty -
UWAGA
Zielony - IDŹ DALEJ
Zależnie
od rodzaju i rozległości zabiegu czas trwania poszczególnych faz
może się znacznie różnić. I tak - przy niewielkiej interwencji w
kolanie przejście do fazy zielonej zajmuje tylko dwa tygodnie. Przy
rozległych zabiegach np abrazji okres ten może trwać nawet do 3
miesięcy.
Jeśli pacjent okazuje się być zbyt
niecierpliwy i nadmiernie aktywny w fazie żółtej i zielonej może
się to skończyć powrotem do punktu wyjścia czyli fazy czerwonej:
obrzękiem i bólem.
■Czerwona
faza - STOP
Rozpoczyna się, gdy wstajesz z łóżka po
zabiegu i stawiasz pierwszy krok za pomocą kul.
W
tym okresie nie zezwala się na obciążanie operowanego
kolana.
Odciążanie
ma szczególne znaczenie przy zabiegach takich jak nawiercanie czy
abrazja - tylko przy takim postępowaniu istnieje możliwość, by
nowa, delikatna tkanka, która później przekształci się w
chrząstkę włóknistą, nie uległa uszkodzeniu.
Korzystne
działanie ma unoszenie kończyny wysoko, stosowanie zimnych okładów,
stosowanie leków zaleconych przez lekarza (przede wszystkim
preparatów heparyny drobnocząsteczkowej, mających działanie
przeciwzakrzepowe). Można stosować zabiegi o działaniu
przeciwzapalnym (np. pole magnetyczne) i pomagające odbudować masę
i siłę mięśniową (elektrosymulacje mięśni). Konieczne jest
wykonywanie ćwiczeń izometrycznych oraz ćwiczeń w zakresie
ruchów, który został zalecony przez lekarza.
■Żółta
faza - UWAGA
Teraz należy zadbać przede wszystkim o siłę
mięśni i jak najlepszy zakres ruchu stawów. Ćwiczeń warto
nauczyć się pod okiem rehabilitanta a potem wykonywać w
domu.
Rozciąganie
- pomaga odzyskać elastyczność mięśniom i ścięgnom,
Ćwiczenia
izometryczne - pomagają odbudowują masę mięśniowa bez poruszania
stawu.
Trening
wytrzymałościowy - np na stacjonarnym rowerze treningowym.Zaczynamy
od delikatnego treningu, stopniowo zwiększamy obciążenie.
Ćwiczenia należy przerwać zanim kolano zacznie boleć, a po jego
zakończeniu zastosować zimny okład.
Ćwiczenia z obciążeniem
- wykonywane na przyrządach do ćwiczeń siłowych.
Ćwiczenia
koordynacji - wykonywane przy udziale profesjonalnego rehabilitanta,
są to ćwiczenia mięśni poprawiające koordynację oraz
stabilizujące postawę.
■Zielona
faza - IDŹ DO PRZODU
Po operacji i rehabilitacji jest
lepiej z kolanem. Kosztowało to sporo wysiłku, więc skorzystaj ze
swojej drugiej szansy !
Traktuj
swoje ciało z należytym szacunkiem - jeśli o tym zapomnisz, to
istnieje ryzyko że historia się powtórzy. Nie zmarnuj tej szansy
!
Ważne,
by nie zapomnieć o regularnych ćwiczeniach, utrzymujących stawy w
dobrej formie.
Otyłość
przyspiesza nawrót choroby, warto wiec dbać o prawidłową masę
ciała - dbaj o odpowiednią dietę.
Opracowanie:
lek.
Anna Borcz
lek. Arkadiusz
Janusz
http://www.ortopeda.net.pl/informacje_04.html