Wei Chi – Faszystowska partia podająca się za „partię całego ludu”

Lipiec 31, 2010

FASZYSTOWSKA PARTIA PODAJĄCA SIĘ ZA „PARTIĘ CAŁEGO LUDU”

Jest to pierwszy rozdział książki „Związek Radziecki pod rządami nowych carów” wydanej w 1978 roku przez „Foreign Languages Press Peking”

Od chwili, gdy klika renegatów Chruszczowa-Breżniewa zdobyła władzę i zaczęła wdrażać swoją rewizjonistyczną linię, Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego, założona przez Lenina i Stalina, zdegenerowała się do politycznego ramienia radzieckiej burżuazji, w partię faszystowską, która stara się ukryć swoje prawdziwe cechy za twierdzeniem, że jest „partią całego ludu”.

Przewodniczący Mao wskazał, że „Wzrost sił rewizjonizmu oznacza wzrost sił burżuazji”. Klika Chruszczowa-Breżniewa, reprezentująca interesy nowej i starej burżuazji to gang rewizjonizmu, który utracił swoje pierworództwo do podążania drogą kapitalistyczną i dlatego był zmuszony do ukrywania się w partii przez długi czas. Gdy tylko klika ta dorwała się do władzy, zniszczyła proletariacką naturę partii, odeszła od dyktatury proletariatu, zrewidowała socjalistyczną orientację państwa, zmieniła program partii oraz jej linię.

Każdy marksista-leninista wie, że partia polityczna jest zawsze instrumentem walki klas, a komunistyczna partia jest awangardą proletariatu, partią ugruntowaną na rewolucyjnej teorii i rewolucyjnym stylu marksizmu-leninizmu. Kiedy radzieccy rewizjoniści zaczęli ogłaszać swoją „partię całego ludu”, partie marksistowsko-leninowskie całego świata stanowczo rozprawiły się z tym zdradzieckim twierdzeniem, wykazując, że „partia całego ludu” jest w istocie niczym innym, jak partią polityczną burżuazji. Proporcję robotników wewnątrz rewizjonistycznej radzieckiej partii komunistycznej stopniowo malały. Na przykład, więcej niż 70 procent członków Komitetu Centralnego z XIX Zjazdu partyjnego zostało odrzuconych od XX do XXII Zjazdu. W ciągu tylko jednego roku, 1963/64 więcej niż 160 000 członków partii, głównie robotników, zostało z niej wyrzuconych. Olbrzymia liczba prawdziwych reprezentantów klasy robotniczej, prawdziwych marksistowsko-leninistowskich rewolucjonistów była prześladowana i szykanowana przez radzieckich kontrrewolucyjnych rewizjonistów. Wielu usunięto z zajmowanych stanowisk. Reprezentanci burżuazji przejęli partię i władzę państwową, dokonali restauracji kapitalizmu i stali się kierownikami dyktatury burżuazji nad proletariatem.

W ostatnich latach Breżniew i jego wspólnicy naciskali, z nieczystym sumienie, żeby partia „wzmocniła kontrolę nad wzrostem jej członków”, tak by „klasa robotnicza zajmowała czołową pozycję w społecznej kompozycji partii”. Mieli nadzieję, że w ten sposób przekonają innych, że ich tak zwana „partia całego ludu” ciągle „zachowuje swoją naturę klasową”.

Lenin wskazywał więcej niż 50 lat temu, że: „to czy partia jest, czy nie jest prawdziwą partią polityczną robotników nie zależy wyłącznie na członkostwie robotników, ale także na ludziach, którzy ją prowadzą i na treści ich działań i taktyki politycznej. Tylko te ostanie determinują czy mamy przed sobą partię polityczną proletariatu”. Stanowisko to ukazuje w prawdziwym świetle twierdzenia Breżniewa o „społecznej kompozycji partii”

DYKTATURA FASZYSTOWSKA

KPZR zostało zredukowane do roli narzędzia biurokratyczno-monopolistycznych kapitalistów używanego w celu wdrożenia barbarzyńskiej dyktatury faszystowskiej w całym kraju. Kiedy Breżniew i jego kohorty powiewały wystrzępionym sztandarem „partii całego ludu” i „państwa całego ludu”, oraz odnawiały spłowiałą teorię o „wymieraniu walki klas” oraz „demokracji całego ludu”, dokładnie tak samo jak Chruszczow, ich prawdziwym celem było ukrycie dyktatury faszystowskiej, którą wprowadzili zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz partii. Radzieccy rewizjoniści rekrutowali dezerterów i renegatów i nieustannie angażowali się w działalność frakcyjną dla osobistych zysków; byli bezlitośni w dławieniu wszystkich prawdziwych komunistów, przywiązanych do marksizmu-leninizmu i tych, którzy pokazywali jeszcze, że zachowują sprawiedliwość. Przypomnijmy, że to Chruszczow, pod pretekstem „zwalczania kultu jednostki” odrzucił Stalina i zrehabilitował otwarcie starych rewizjonistów, kontrrewolucjonistów i reprezentantów burżuazji wszystkich form, odnowił im partyjne członkostwo i ich wychwalał. W tym samym czasie promował swoich popleczników na wszystkie stanowiska. Breżniew jest nawet bardziej pozbawiony skrupułów niż jego poprzednik. Zwrócił się do starych i nowych elementów burżuazyjnych i wypromował je na dominujące pozycje na wszystkich polach. Klika Chruszczowa-Breżniewa nieustannie przeprowadzała masowe czystki partyjne, niszcząc wiele członków partii i kadr. Przykładem tego jest ostatnie „odnowienie kart członkowskich”. Między marcem 1973 a lutym 1975 blisko jeden milion członków partii uznano za „nieprawomyślnych” i pozbawiono ich członkostwa. Radziecki dziennik „Życie partyjne”  przyznał, że pod pretekstem odnowy kart członkowskich, organizacje partyjne surowo ukarały wszystkich członków, którzy „naruszyli zalecenia Statutu Partii”. Podczas tego okresu wielka liczba kadr partyjnych na podstawowych poziomach w różnych częściach kraju została usunięta z ich stanowisk, a w siłach zbrojnych zwolniono 30% kadr partyjnych. Ta czystka, tak jak poprzednie, była wymierzona głównie w tych członków partii, którzy nie zgadzali się lub stawiali opór rewizjonistycznej grupie rządzącej.

W radzieckiej „partii całego ludu” i „państwie całego ludu” rządy faszystowskie przypominają w swojej brutalności Niemcy Hitlera.  Radziecką sieć szpiegowską rozszerzono na wszystkie części krajów. Tajna policja, Komitet Bezpieczeństwa Państwowego (KGB) rozrosła się do kilkuset tysięcy ludzi i ma rozbudowaną strukturę zarówno w państwie jak i poza jego granicami. Ma on swoje oddziały w całym kraju, w republikach związkowych, regionach i miastach, a jego agenci infiltrują każdą sferę życia. W 1968 roku radzieckie „Ministerstwo Bezpieczeństwa Społecznego” zostało zreorganizowane w „Ministerstwo Spraw Wewnętrznych”, „Biuro Wyspecjalizowanej Obrony”, „Biuro Policji Nocnej” i „Policję Zmotoryzowaną”, które zostały wyekwipowane w wyspecjalizowane instrumenty śledcze, telekomunikacyjne i terroru, w celu stopniowej pacyfikacji ludu radzieckiego. Do szkolenia wysokich stopniem agentów i policjantów powołano jedenaście wyspecjalizowanych szkół. Powołano wiele pomocniczych organów dyktatury pod wieloma różnymi nazwami, takimi jak „straż ochotnicza”, „komitet publiczny”, „komitet do przeciwdziałania incydentom łamania prawa”, „publiczne i policyjne stacje dla bezpieczeństwa społecznego” itp. W ten sposób dyktatura faszystowska nad ludem została zintensyfikowana.

Breżniew i jego poplecznicy dalej wzmacniali nowoczesną już „Wewnętrzną Siłę Bezpieczeństwa”, która składa się po prostu z żołnierzy będących do dyspozycji kliki rządzącej w celu zdławienia tych ludzi radzieckich, którzy odważyli by się zbuntować. Radzieccy rewizjoniści wiele razy rozkazywali wojskom strzelać i zabijać iskry oporu własnego ludu. Według informacji wyłuskanych z agencji prasowych, fala masowych strajków, parad, demonstracji i powstań przewinęłą się od Tblissi, Chimkentu, Charkowa, Kaunasu do Tallina, Mińska, Leningradu i Nowosybirska i została stłumiona przez żołnierzy.

Więzienia, obozy koncentracyjne i „szpitale psychiatryczne” wybudowane przez rewizjonistów przewyższyły te z hitlerowskich Niemiec w liczbie i w typie. Raport wydany przez Komisję Propozycji Legislacyjnych Narodowości Radzieckich mówi, że przytłaczająca większość więźniów, których pozbawiono wolnośći decyzją sądu jest trzymana w „obozach reformy pracą”. Byli więźniowie ujawnili położenie więcej niż 250 tych obozów koncentracyjnych, podczas gdy informacje z różnych źródeł pozwalają na wstępne ustalenie, że istnieje więcej niż 1000 takich obozów, a więzienna populacja liczy więcej niż jeden milion osób i ciągle rośnie.

Wielka liczba ludzi w obozach koncentracyjnych to więźniowie polityczni niezadowoleni z reakcyjnych rządów nowych carów. Metody represji używane przez rewizjonistów szokują brakiem człowieczeństwa: polityczni więźniowie w obozach koncentracyjnych poddawani są psychicznym i fizycznym torturom. Podążając śladem Hitlera, władze radzieckie trzymają więźniów w nieustannym głodzie, lub zatruwają ich poprzez dodawanie do ich jedzenia chemikaliów. Dziewięciu więźniów politycznych ujawniło w liście do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża: „W obozach każda metoda ma tylko jeden cel – złamać naszą wolę i zmusić nas do podporządkowania się… Całe kierownictwo obozu ma za zadanie zmienić istoty ludzkie w zastraszone, bezwolne zwierzęta…”. Wskazali także, że każdy kto się nie podporządkuje, zostanie umieszczony w zimnej, wilgotnej „celi karnej” lub „izolatce”. Niektórzy są skuwani albo umieszczani w kaftanach bezpieczeństwa, a ich dzienne rację są ograniczane do minimum. Więźniowie, którzy opuszczają to „więzienie w więzieniu” ledwie mogą chodzić. Władze obozowe zachęcają strażników do barbarzyńskich pratkyk, takich jak szczucie więźniów psami, albo rozbieranie ich i przeszukiwanie na zewnątrz, kiedy temperatura wynosi 30-40 stopni poniżej zera. Doszło do tego, że strażnicy są nagradzani dwutygodniowym urlopem za zabicie więźnia próbującego uciec z obozu. Obóz koncentracyjny na wyspie Wrangla, gdzie przeprowadza się na więźniach politycznych eksperymenty jest prawdziwym nazistowskim obozem śmierci.

BEZLITOSNY WYZYSK

KPZR w dzisiejszych dniach jest instrumentem w rękach biurokratyczno-monopolistycznych kapitalistów używanym w celu bezlitosnego wyzysku klasy robotniczej. Rewizjonistyczni władcy i czołowi biurokraci w partii, rządzie i armii to plutokraci, którzy zmonopolizowali środki produkcji i kontrolują całą gospodarkę narodową. Seria planów ekonomicznych i rezolucji uchwalonych przez nich w imię partii i państwa została zaprojektowana w celu zmuszenia robotników i urzędników partyjnych do podporządkowania się władcom i bezwolnego produkowania dla nich wartości dodatkowej. Chruszczow podzielił partię na „przemysłową” i „rolniczą” pod pretekstem „ustanowienia organów partyjnych odpowiadających zasadzie produkcji”. Propagując swój fałszywy „gulaszowy” komunizm i wprowadzając „materialne dodatki motywacyjne” zintensyfikował wyzysk radzieckich ludzi. Breżniew zachęcił kadry partyjne do wyćwiczenia „sztuki robienia pieniędzy” i zapewnienia maksymalnych zysków. W ciągu ostatnich dwunastu lat radzieckie społeczeństwo nieustannie polaryzuje się w wyniku polityki tych zdradzieckich liderów.

Podczas gdy kilku biurokratyczno-monopolistycznych kapitalistów korzysta z owoców pracy radzieckich ludzi i żyje w dobrobycie i ekstrawagancji, masy ubożeją, a ci, którzy stracili swoje prace zmuszeni są do przemieszczania się z miejsca na miejsce.

Relacje między radziecką rewizjonistyczną kliką rządzącą, a masami robotników i urzędników niskiego szczebla są relacjami między wyzyskiwaczem a wyzyskiwanymi, uciskającym a uciskanymi. Każdy akt prawny władzy radzieckiej ma na celu zintensyfikowanie wyzysku robotników. Komitet Centralny KPZR zdecydował się wdrożyć w skali ogólnonarodowej tak zwany „System Szczokino”, który został opracowany przez zarząd Kombinatu Chemicznego Szczokino, i opublikowany pod sloganem „mniej ludzi, więcej produktów”. Ten system ma na celu tworzenie wysokich zysków i wielkich bonusów, podniósł wyzysk robotników do poziomu nauki. Czyni on jednego robotnika odpowiedzialnego za kilka stanowisk, zmusza go do pracy za dwóch, lub trzech innych co skutkuje masowymi zwolnieniami „zbędnych robotników”. Rewizjonistyczni liderzy nieustannie chwalą „System Szczokino” i szeroko go reklamują, twierdząc bezwstydnie, że jest przykładem „zasad socjalistycznego zarządzania”. Jednak sami przyznają, że niektóre fabryki zagarniają 16 rubli i 60 kopiejek za każdego rubla danego robotnikom jako „materialny bonus motywacyjny”.

Radziecka klasa biurokratyczno-monopolistycznych kapitalistów sama udowodniła, że jest bardziej chciwa niż starzy kapitaliści. Dzisiaj robotnicy w Związku Radzieckim są wyzyskiwani baardziej niż w zachodnich krajach kapitalistycznych i dwa razy bardziej niż wyciskano z ich dziadków w carskiej Rosji.

NARZĘDZIE AGRESJI I HEGEMONII

Niezależnie od swojej roli jako narzędzia wyzysku i faszystowskiej dyktatury w kraju, KPZR jest wykorzystywany przez radziecką rewizjonistyczną klikę rządząca do przeprowadzania agresji i ekspansji za granicą w jej walce o światową hegemonię. W ostatnich latach klika Breżniewa wymyśliła kilka socjalimperialsitycznych teorii, takich jak „ograniczoną suwerenność”, „międzynarodowy podział pracy”, „międzynarodową dyktaturę” i „jedność interesów” by usprawiedliwić swoją agresję i ekspansję. Wzmacniając produkcję broni i przygotowania do wojny, nowi carowie rozszerzają swoje działania szpiegowskie w obcych krajach, używając swoich popleczników jako socjalimperialistyczną piątą kolumnę, mieszają się w sprawy wewnętrzne innych krajów, przeprowadzają akcje sabotażowe i wywierają presję na inne państwa. Twierdzenia kliki Breżniewa o „pokoju”, „rozbrojeniach” i „odprężeniu” i jej samookreślenie jako „partii pokoju” to po prostu zasłona dymna mająca zasłonić jej prawdziwą naturę socjalimperialistycznej agresji i zamorskiej ekspansji. Zbroczona krwią Angola jest dowodem, który pokazuje prawdziwą twarz radzieckich rewizjonistów. W ciągu kilku miesięcy tak zwany „prawdziwy przyjaciel” ludu Angoli, używając swoich najemników i agentów wymordował 150 000 mieszkańców Angoli, zmuszając do opuszczenia swych domów milion osób w kraju, którego populacja wynosi 6 milionów. Osoby publiczne i prasa z całego świata wykazały, że radzieccy rewizjoniści najechali i wywarli wpływ na Angolę w celu wdrożenia nowych kolonialnych rządów w tym kraju i ustanowienia przyczółka o wartości strategicznej w celu kontynuowania podboju Afryki. Niemal 20 lat temu radzieccy rewizjoniści wykorzystali trudności Egipcjan i ich chęć do obrony przed agresją i odzyskania straconych obszarów i pod pretekstem „pomocy” utorowali sobie drogę do Egiptu używając maski „naturalnego sojusznika”. Gdy dano im się palec, chcieli wziąć całą rękę. Bez skrupułów mieszali się do wewnętrznych spraw Egiptu, naruszali suwerenność i wyzyskiwali lud egipski. Posunęli się do wszystkiego by podporządkować sobie Egipt – od wstrzymywania dostaw broni do wstrzymywania wszystkich dostaw, łącznie z częściami zamiennymi, od ustalania wysokich cen na towary do wymuszania spłacania długów. 15 marca 1976 roku Egipt odważnie wypowiedział egipsko-radziecki „traktat o przyjaźni i współpracy”. To wielkie zwycięstwo ludu egipskiego w jego walce przeciwko hegemonizmowi stanowiło ciężki cios w radziecki hegemonizm i ukazało prawdziwą naturę radzieckiego socjalimperializmu.

Walka radzieckich rewizjonistów z inną wielką siłą, amerykańskim imperializmem przybrała perspektywę globalną. Niepokoje w Europie, Bliskim Wschodzie, Afryce Południowej, Południowej Azji i wszędzie indziej związane są z radziecką socjalimperialistyczną ekspansją i infiltracją. W swojej rywalizacji z amerykańskim imperializmem o światową hegemonię, to nadmiernie ambitne mocarstwo podejmuje niepokojąco ofensywne działania, a jej bardziej lekkomyślne działania sprawiają, że staje się najbardziej niebezpiecznym źródłem nowej wojny domowej.

IM WIĘKSZY UCISK TYM SILNIEJSZY OPÓR

Przewodniczący Mao wskazał, że: „masy radzieckie i członkowie partii i kadry są dobre… pragną oni rewolucji i… rewizjonistyczne rządy nie przetrwają długo”. Odkąd radzieccy rewizjoniści uzurpują władzę i przywrócili kapitalizm, ludzie radzieccy i szeregowi członkowie partii rozwinęli rozmaite formy oporu. Spójrzmy na następujące przykłady ludowego oporu, które wyłowiono z radzieckich mediów z 1976 roku:

Kiedy w lutym trwał „XXV Zjazd” radzieckiej partii rewizjonistycznej:

-robotnicy w leningradzkiej fabryce części komunikacyjnych w liczbie przekraczającej 20 000 rozpoczęli strajk, stłumiony przez wojsko i policję;

-młodzież radzieckie dystrybuowała ulotki na ulicy Newskiego w Leningradzie wzywające do „nowej rewolucji”

-ulotki ujawniające oszustwo kliki Breżniewa o tzw. „polepszeniu poziomu życia ludzi pracujących” widziano na ulicach Stalingradu, na targowiskach i stacjach kolejowych

-wysokie budynki w mieście Togliatti nad Wołgą zostały zapisane hasłami „Precz z dyktaturą!” i innymi;

4 sierpnia hasła „Precz z partyjną burżuazją!”, „Radziecka Partia Komunistyczna jest wrogiem ludu!” i „Związek Radziecki – więzienie ludu” pojawiły się na największej ulicy Leningradu, Prospekcie Newskim oraz na ścianach Pałacu Tawriczewskiego. Wysoki na metr i długi na 40 napis „Dławicie wolność, ale ludzkie dusze nie znają łańcuchów” namalowano na Twierdzy Pietropawłowskiej.

5 października 84-letni starzec, będący od 58 członkiem partii ogłosił swoje odejście z radzieckiej partii rewizjonistycznej. W liście otwartym do Breżniewa oskarżył obecny reżim radziecki o rządy autokratyczne i militaryzm. Wskazał, że przywództwo radzieckie stało się „uprzywilejowaną kastą” i „opływa w dostatek, izolując się od ludu, ignorując jego żądania”.

Więźniowie polityczni w obozach koncentracyjnych często toczą swoją walkę, taką jak odmowa pracy, strajki głodowe oraz powstania, oraz ujawniają faszystowskie zbrodnie radzieckich władz rewizjonistycznych, które różnymi kanałami przedostają się do ludu radzieckiego i ludzi z całego świata. Wszystko to sprawia, że klika Breżniewa żyje w ciągłym stresie i strachu. Strajki głodowe miały miejsce w obozach koncentracyjnych w Mordowie i w Permie w grudniu 1973 roku, i od kwietnia do sierpnia 1974 roku. Armeński inżynier wtrącony do obozu koncentracyjnego w Permie w 1973 za sprzeciw wobec rosyjskiego szowinizmu władz radzieckich powiedział. „Wiemy co dla nas przygotowano. Jednak nie istnieje wolność bez poświęceń. Możemy zostać wyniszczeni, ale nigdy się nie poddamy. Będziemy walczyć aż do zwycięstwa. Taka jest nasza przysięgą”. Więzień z regionu riazańskiego powiedział: „Komunizm to przyszłość ludzkości. Jest to jedyna idea, którą podążam. Zrobię wszystko by przybliżyć ten dzień”. Jeden z komunistów, których uwięziono w obozach koncentracyjnych za sprzeciw wobec ciemnych rządów rewizjonistycznych odważnie ogłosił w sądzie „Byłem, jestem i będę komunistą… moja wielka miłość do socjalizmu sprawiła, że siedzę na ławie oskarżonych. Ale nawet jeśli będę ciągany po sądach dziesięć razy zachowam moje komunistyczne ideały tak długo, jak będę miał do tego siłę”. Podziemne organizacje rewolucyjne dystrybuują ulotki wzywające radziecką klasę robotniczą i innych ludzi pracujących do powstania i obalenia reakcyjnych rządów radzieckiej rewizjonistycznej kliki renegatów i odbudowy dyktatury proletariatu.