[Problem niemiecki po drugiej wojnie światowej]

Problem niemiecki po drugiej wojnie światowej.


Konferencja jałtańska

(4-11 lutego 1945 r. odbyła się w pałacu Potockich w Liwadii leżącej pod Jałtą na Krymie.) („Deklaracja o wyzwolonej Europie”)

Uczestnicy: Józef Stalin, Winston Churchill, Franklin Delano Roosvelt.

Postanowienia:


Konferencja Poczdamska

(17 lipca 1945 – 2 sierpnia 1945 w Poczdamie w pałacu Cecilienhof)

Spotkanie Wielkiej Trójki: Józefa Stalina, Harry’ego Trumana oraz Winstona Churchilla (zastąpiony 28 lipca przez nowego premiera WB – Clementa Attle).

Celem konferencji było ustalenie: trybu likwidacji skutków II wojny światowej, losów Niemiec, opracowanie traktatów pokojowych i zasad organizacji powojennego świata.

Postanowienia:


Sojusznicza Rada Kontroli

Miała swoją siedzibę w amerykańskim sektorze Berlina. W jej skład wchodzili gubernatorzy poszczególnych stref okupacyjnych. Pierwszymi gubernatorami byli: generał Eisenhower, marszałek Montgomery, marszałek Żuków i generał Pierre Koenig.




Podział Niemiec:

Berlin podzielono na cztery sektory okupacyjne. Władzę w mieście sprawowała w imieniu czterech mocarstw Sojusznicza Komendantura Wojskowa, która podlegała Sojuszniczej Radzie Kontroli.


Międzynarodowy Trybunał Wojskowy

zwołany został 18 października 1945 r. w Berlinie, zaś od 20 listopada 1945 r. do l października 1946 r. pracował w Norymberdze.

Główni przywódcy hitlerowscy zostali oskarżeni o cztery rodzaje zbrodni:

-udział w spisku przeciw pokojowi, czyli o planowanie i wywołanie wojny;

-zbrodnie przeciw pokojowi, wynikające z zakazu prowadzenia wojny agresywnej;

- zbrodnie wojenne, wynikające z naruszenia praw i zwyczajów prowadzenia wojny;

- zbrodnie przeciwko ludzkości (ludobójstwo).


I kryzys berliński (24 czerwca 1948 – 30 września 1949)

1 stycznia 1947 amerykańskie i brytyjskie sfery okupacyjne zostały połączone w Bizonię, a 8 kwietnia 1949 dołączono formalnie strefę francuską, tworząc Trizonię.

Przyczyny kryzysu:

-umowa Zachodu z krajami Beneluxu (w Londynie) – integracja gospodarki niemieckiej z sąsiadami oraz m-owa kontrola Zagłębia Saary,

-reforma walutowa spowodowana inflacją (w Trizonii 20 czerwca 1948, natomiast w radzieckiej strefie 23 czerwca 1948 i mniej sprawnie). Polegała na zatwierdzeniu czterech ustaw: walutowej, przeliczeniowej, emisyjnej i ustawy o oszczędnościach długoterminowych.

Dążenie ZSRR do skłonienia mocarstw zachodnich do zaniechania realizacji zaleceń londyńskich, a także spór o reformę walutową i walutę berlińską doprowadziły do kryzysu berlińskiego. Wyrażał się on we wprowadzeniu przez Moskwę najpierw przejściowych utrudnień (wiosna 1948 r.), a potem całkowitego zablokowania dostępu do Berlina Zachodniego drogami lądowymi i wodnymi. Od 24 czerwca 1948 r. odcięto też dopływ energii. Reakcją mocarstw zachodnich było utworzenie tzw. mostu powietrznego w celu zaopatrywania miasta. Blokada Berlina Zachodniego, a tym samym kryzys berliński zostały zakończone dopiero 12 maja 1949 r.


Utworzenie dwóch państw

l lipca 1948 r. zgodnie z postanowieniami konferencji londyńskiej sześciu państw zachodnich trzej gubernatorzy wojskowi USA, Wielkiej Brytanii i Francji wręczyli we Frankfurcie nad Menem premierom jedenastu krajów niemieckich trzy dokumenty, zwane odtąd dokumentami frankfurckimi


Powstanie RFN

maj 1949 r. – uchwalona zostaje Konstytucja Republiki Federalnej Niemiec;

pierwsze wybory wygrywa Chrześcijańska Demokracja (CDU/CSU), która obejmuje rządy w koalicji z liberałami (FDP), pierwszym kanclerzem zostaje Konrad Adenauer, stolicą jest Bonn;

od 1950 r. RFN może prowadzić samodzielną politykę zagraniczną;

1954 r. – następuje remilitaryzacja RFN;

1955 r. – RFN przystępuje do NATO.


Powstanie NRD

1945 r. – w radzieckiej strefie okupacyjnej przeprowadzona zostaje reforma rolna i nacjonalizacja przemysłu;

7 października 1949 r. – powstaje Niemiecka Republika Demokratyczna, pierwszym prezydentem zostaje Wilhelm Pieck.


doktryna Hallsteina - ogłoszona w grudniu 1955 roku doktryna polityki zagranicznej RFN, zakładająca że tylko RFN ma prawo do reprezentowania narodu niemieckiego i jej rząd nie będzie utrzymywał stosunków dyplomatycznych z państwami uznającymi NRD. Nazwa doktryny pochodziła od jednego z jej współautorów, podsekretarza stanu w ministerstwie spraw zagranicznych RFN Waltera Hallsteina.


II kryzys berliński

(listopad 1958 - 20 marca 1959)

2 października 1954 roku podpisane zostaje porozumienie pomiędzy Francją, Wielką Brytanią, USA i RFN, które otwiera drogę do przyjęcia Niemiec Zachodnich do Unii Zachodnioeuropejskiej i NATO. Porozumienie, które zezwala m.in. na stworzenie armii niemieckiej, niepokoi Związek Radziecki, który uznaje je za prowokację. Rosjanie podnoszą argument, iż podpisana umowa jest niezgodna z Traktatem Poczdamskim, który zakładał "całkowite i ostateczne" rozbrojenie struktur wojskowych Niemiec wszystkich typów. Amerykańskie inwestycje w Berlinie Zachodnim zmieniły obraz miasta ze zrujnowanej stolicy III Rzeszy w prężny ośrodek miejski RFN. Każdego roku do Berlina Zachodniego ucieka około 300,000 mieszkańców NRD. Zachodnie rozgłośnie propagandowe oraz siatki szpiegowskie używają tego miasta jako doskonałej bazy do działania. Berlin staje się niebezpiecznym zapalnikiem nowej wojny.

Chruszczow i Eisenhower spotkali się we wrześniu 1959 roku w Camp David (Maryland). Ostatecznie status Berlina w dalszym ciągu pozostał niepewny i niejasny.


III kryzys berliński

(13 lipiec 1961- 17 październik 1961)

Na początku lat sześćdziesiątych Niemcy były postrzegane przez mocarstwa zachodnie jako sojusznik NATO, przez ZSRR natomiast jako wróg, z którym wygrano olbrzymim kosztem, a który obecnie został ponownie uzbrojony. Obecność zachodnich sił w Berlinie, głęboko wewnątrz terenu bloku socjalistycznego, od początku stanowiła zapalnik coraz to nowych konfliktów. John F. Kennedy, nowo wybrany prezydent, pozbawiony doświadczenia swojego poprzednika - Eisenhowera - przez swoje pochopne działanie przekształcił problem w poważny kryzys. Jego stanowisko było wzmocnione przez nową broń - satelitarny wywiad fotograficzny. W roku 1961 amerykańskie satelity szpiegowskie Samos przesłały pierwsze dokładne zdjęcia obszaru Związku Radzieckiego. Okazało się, że Rosjanie zamiast 200 (szacunki CIA) dysponowali zaledwie czterema pociskami interkontynentalnymi. Dzięki uzyskanym zdjęciom poznano także ich dokładne lokacje, jak również miejsca bazowania wszystkich 190 radzieckich bombowców strategicznych. Dzięki tej wiedzy zniszczenie sowieckich sił "pierwszego uderzenia" stało się możliwe. Kennedy czuł się silny - wiedział, że ma przewagę, czemu dał wyraz w trzecim kryzysie berlińskim oraz nowym konflikcie kubańskim.

PRZEBIEG KRYZYSU:


Ostpolitik – polityka zagraniczna RFN wobec wschodnich sąsiadów (układy z ZSRR i PRL zawarte w 1970, a w 2 lata później z NRD. Zasadą była akceptacja przez wszystkie strony granicznego status quo). Autorzy: Willy Brandt i Herbert Wehner.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:

więcej podobnych podstron