Metoda Paula Dennisona (Kinezjologia Edukacyjna)

Metoda zwana kinezjologią edukacyjną lub "gimnastyką mózgu" składa się z prostych, sprawiających przyjemność ćwiczeń ruchowych, które zwiększają u uczniów umiejętność uczenia się całym mózgiem.

Ćwiczenia te ułatwiają wszelkiego rodzaju uczenie się, ale są szczególnie skuteczne w odniesieniu do nauki szkolnej.

Kinezjologia zajmuje się badaniem ruchu ciała ludzkiego. Pedagogiczna kinezjologia jest systemem umożliwiającym uczniom w dowolnym wieku rozwinięcie ich potencjalnych możliwości zablokowanych w ciele.

Ćwiczenia ruchowe zawarte w gimnastyce mózgu, umożliwiają uczniom włączenie tych części mózgu, które były dla nich uprzednio niedostępne. Zmiany zachowania i zmiany w zakresie uczenia się niejednokrotnie bywają natychmiastowe i głębokie, gdy dzieci odkrywają, w jaki sposób można odbierać informacje i wyrażać siebie.

Dr P. A. Dennison w swej walce o znalezienie drogi wyjścia z własnej dysleksji i kłopotów ze wzrokiem, ułożył program gimnastyki mózgu. Jego wewnętrzna integracja, głębokość zrozumienia problemu i miłości do dzieci i do uczenia się, uwidaczniają się w jego pracy.

Dennison zmodyfikował swoje badania, szczególnie gdy odnosiły się do dzieci ze specyficznymi trudnościami językowymi i opracował szybkie proste ćwiczenia, zależne od ruchu, które przynoszą korzyść każdemu uczącemu się. Od czasu powstania w 1987 roku fundacji Kinezjologii Edukacyjnej na całym świecie pojawiło się wiele projektów badawczych stosowania gimnastyki mózgu.

Ćwiczenia.

Przykłady gimnastyki mózgu:

Umysł / ciało podczas uczenia się, zaczynając od pewnego rutynowego stanu gotowości, którą nazywamy PAKE - pozytywne, aktywne, klarowne, energetyczne uczenie się. Taka sekwencja gotowości uczenia się jest zazwyczaj stosowana na początku dnia szkolnego, aby efektywnie przygotować uczniów do nauki.

To przygotowanie składa się z picia wody do energetycznego uczenia się i następnie punktów na myślenie, ruchów naprzemiennych i pozycji Cooka.

Punkty na myślenie.

Punkty na myślenie wykonuje się poprzez położenie jednej ręki na pępku, podczas gdy druga ręka stymuluje punkty pomiędzy żebrami. Ręka na pępku zwraca uwagę na grawitacyjny ośrodek ciała. Ta czynność uaktywnia układ przedsionkowy, który stymuluje aktywujący twór siatkowaty do pobudzania mózgu na przychodzące z zewnątrz informacje. Druga ręka delikatnie masuje wgłębienia pomiędzy pierwszym i drugim żebrem bezpośrednio pod obojczykiem, po prawej i lewej stronie mostka. To stymuluje przepływ krwi przez tętnicę szyjną do mózgu. Punkty na myślenie leżą tuż nad miejscem rozdzielania się tętnic szyjnych baroreceptory (receptory czucia ucisku i masy) w ścianach tętnic szyjnych, prawdopodobnie odpowiadają za efekty zauważane podczas masowania tych punktów.

Te ćwiczenia pobudzają gotowość do uczenia się i pomagają przywrócić koncentrację.

Ruchy naprzemienne.

Ruchy naprzemienne to po prostu naprzemienne chodzenie w miejscu. Przez dotyk prawym łokciem lewego kolana i następnie lewym łokciem prawego kolana pobudzane są równocześnie duże powierzchnie obu półkul mózgowych. Ruchy naprzemienne są jak świadome chodzenie, które przez ciało modzelowate wspomaga równowagę aktywacji nerwowej.

Gdy wykonuje się je regularnie, w ciele modzelowatym tworzy się i pokrywa mieliną więcej sieci nerwowych i przez to szybciej i w bardziej zintegrowany sposób powstaje komunikacja pomiędzy dwiema półkulami.

Jest ona potrzebna do myślenia przyczynowo - skutkowego. Ruchy naprzemienne powinny być wykonywane bardzo powoli. Ćwiczenie wykonywane powoli wymaga zaangażowania, precyzyjnych ruchów i równowagi, świadomego aktywowania układu przedsionkowego i płatów czołowych. Im mniejsze mięśnie są zaangażowane w ruch, tym większe zaangażowanie płata czołowego w łączeniu się ze zwojami podstawy mózgu.

Ten prosty ruch aktywuje pełne funkcjonowanie mózgu i przekazywanie informacji do płatów czołowych.

Ruchy naprzemienne są doskonałe do aktywacji pełnego funkcjonowania umysłu / ciała nawet przed zajęciami fizycznymi, takimi jak sport.

Pozycja Cooka.

Pozycję Cooka wykonuje się najpierw przekładając jedną kostkę nad drugą, jak jest wygodniej, krzyżując nogi. Następnie krzyżujemy ręce, dłonie łączymy razem i odwracamy. Wykonując to, prostujemy ramiona przed sobą łącząc razem zewnętrzne strony dłoni, kciukami do dołu. Przenosimy jedną rękę nad drugą, wewnętrzną stroną do siebie i zamykamy je splecionymi palcami. Następnie przetaczamy zamknięte ręce do dołu i w stronę ciała tak, żeby w efekcie końcowym spoczywały na klatce piersiowej z łokciami w dół.

To skomplikowane ćwiczenie naprzemienne posiada podobny integrujący efekt w mózgu jak ruchy naprzemienne. W zrównoważony sposób świadomie aktywuje czuciowe i ruchowe obszary kory każdej półkuli mózgu. W czasie wykonywania tej pozycji kładziemy język za zębami na podniebieniu. Ta czynność skierowuje uwagę do śródmózgowia, które mieści się powyżej. Pomaga również uwolnić język z blokady spowodowanej brakiem równowagi ciała.

Ta metoda jest przydatna do kontroli swojego własnego zachowania.

Jest to ćwiczenie z gimnastyki mózgu, które pod wpływem stresu, przywraca koncentrację.

Leniwe ósemki do pisania.

Leniwe ósemki do pisania to ćwiczenie z ołówkiem i kartką papieru, przeznaczone do doskonalenia pisemnej komunikacji. Są doskonałe do ustanowienia potrzebnego rytmu i płynności dla dobrej koordynacji ręka - oko. Aby wykonać leniwe ósemki należy narysować na papierze lub tablicy płynnym nieprzerwanym ruchem symbol nieskończoności (położona ósemka). Zaczynamy pośrodku, najpierw malujemy w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara, do góry, z tyłu i dookoła, potem zgodnie ze wskazówkami zegara. Pięć lub więcej powtórzeń wykonuje się każdą ręką osobno, a następnie dwoma rękami razem.

Czynność ta rozluźnia mięśnie dłoni, rąk i ramion, a także sprzyja wodzeniu wzrokiem.

Leniwe ósemki są bardzo pomocne przy tak zwanej blokadzie pisemnej. Kiedy dzieci zaczynają czuć się zestresowane podczas prac pisemnych (wtedy ich myślenie jest jednopółkulowe), robią palcami na ławkach parę leniwych ósemek i doświadczają integracji obydwu półkul, wtedy łatwiej przychodzi im udzielenie odpowiedzi pisemnej.

Słoń.

Słoń jest jednym z najbardziej integrujących ćwiczeń gimnastyki mózgu. Wykonuje się je przez położenie lewego ucha na lewym ramieniu i wyprostowanie lewej ręki jakby trąby. Przy rozluźnionych kolanach ręka maluje w polu środkowym wzór leniwej ósemki, zaczynając od środka, na zewnątrz i dookoła z oczami śledzącymi ruch końców palców. Dla osiągnięcia większego efektu, ćwiczenie to powinno być wykonywane powoli trzy do pięciu razy z lewym uchem na ramieniu i tyle razy z prawym uchem na ramieniu.

Słoń w zrównoważony sposób aktywuje wszystkie obszary układu umysł / ciało. Doznania wzrokowe aktywują płat, a jeżeli dodane są odgłosy słonia - również obszar słuchowy w płacie skroniowym.

Dla dzieci przechodzących chroniczne infekcje ucha, ćwiczenie to stanowi wyzwanie, ale po kilku tygodniach ćwiczeń zauważa się wyraźne wyniki poprawy równowagi i stabilności.

Słoń jest również zalecany dla dzieci z zaburzeniami koncentracji, ponieważ ćwiczenie to wspomaga pełną aktywację tworu siatkowego, tym samym poprawiając uwagę.

Kapturek myśliciela.

Kapturek myśliciela pobudza cały mechanizm słuchu i wspomaga pamięć. Wykonuje się go przez kilkakrotne odwijanie uszu z góry do dołu. Zamykamy oczy i przez kilka minut słuchamy: czy słyszymy tak samo obydwoma uszami? Czy jedno ucho wydaje się nam większe? Czy słyszenie jest wyraźniejsze? Czy niektóre dźwięki są przytłumione?

Odwijamy uszy około trzech razy po każdej stronie i zamykamy oczy.

Zauważamy różnicę. Kapturek myśliciela jest bardzo przydatny, kiedy uczeń musi przypomnieć sobie techniczną informację podczas pisania.

Pomocny jest w zapamiętaniu informacji.

Energetyczne ziewanie.

Energetyczne ziewanie wykonuje się masując mięśnie wokół stawu skroniowo-żuchwowego. Staw ten znajduje się do przodu od otworu słuchowego. Łączy on szczękę z żuchwą. Przez staw przebiegają pnie pięciu głównych nerwów czaszkowych, które zbierają informacje czuciowe z całej twarzy, mięśni oczu, języka i ust, aktywizują wszystkie mięśnie twarzy, oczu i ust odpowiedzialne za wydawanie głosu.

Wspomaga efektywność werbalizacji i komunikacji.

Akumulator.

Akumulator jest ćwiczeniem wydłużającym i pogłębiającym oddychanie, co zwiększa pobór tlenu, rozluźnia mięśnie szyi i ramion oraz wspomaga swobodny przepływ płynu mózgowo - rdzeniowego w centralnym układzie nerwowym. Akumulator pobudza cały organizm.

Aby wykonać to ćwiczenie należy położyć dłonie na stole przed sobą.

Obniżyć brodę do piersi, czując napięcie z tyłu szyi i rozluźnione ramiona. Biorąc głęboki oddech należy pochylić się do przodu z głową podnosząc brodę do góry i do tyłu pozwalając plecom wygiąć się. Robimy wydech i kładziemy brodę na piersi.