EUGENIUSZ ONIEGIN

Powieść zaczyna się mową młodego arystokraty Eugeniusza Oniegina, który dowiedział się o chorobie wujka, która zmusza go opuścić Petersburg. Podmiot liryczny opowiadania to bezimienny autor, który przedstawia się jako dobry przyjaciel bohatera. Autor opowiada nam w pierwszym rozdziale o pochodzeniu, rodzinie, życiu swojego bohatera do momentu odbioru wiadomości o chorobie krewnego. Eugeniusz urodził się na „brzegach Newy” - to jest w Petersburgu, w rodzinie typowego szlachcica swojego czasu. Bohater otrzymał typowe wychowanie - wpierw niańka, następnie guwernant – Francuz.
Okazało się, że największym błędem w życiu Oniegina było to, że nie przyjął na serio miłości Tatiany. Wypada mu za to gorzko zapłacić. Puszkin jest bezlitosny – pokazuje, że nie można cofnąć i naprawić czegoś, co się stało. Powieść Puszkina — to smutny i głęboko tragiczny utwór.

Eugeniusz Oniegin - powieść w wierszach Aleksandra Siergiejewicza Puszkina, to jeden z najdoskonalszych utworów rosyjskiej literatury. Na motywach powieści Czajkowski napisał operę. Istnieje także wiele ekranizacji powieści, jak również wiele parodii na niektóre części powieści lub tylko na jego szczególny poetycki wymiar. Powieść została przetłumaczona na wiele języków – włącznie z esperanto.
Puszkin pracował nad powieścią ponad 7 lat. Był to jego ukochany utwór. Można śmiało powiedzieć, że w nim ziściła się dusza poety. Powieść była, według słów Puszkina, „płodem rozumu, chłodnych obserwacji i serca żałosnych namiętności”. W utworze pokazany został dramatyczny los ludzi należących do inteligencji szlacheckiej.

Powieść „Eugeniusz Oniegin” została napisana w tzw. „okresie dojrzałości twórczej” poety. W 1831 roku powieść w wierszach była ukończona i została wydana w 1833 roku. Historia dzieła obejmuje wydarzenia od 1819 do 1825 roku – tj. od zagranicznego marszu rosyjskiej armii po pogromie Napoleona, do powstania dekabrystów. Były to lata rozwoju rosyjskiego społeczeństwa, okres rządów cara Aleksandra I. Centralny wątek fabuły powieści stanowi miłosna intryga. Głównym problemem jest z kolei odwieczny konflikt uczucia i obowiązku.
A.S. Puszkin stworzył powieść w wierszach - podobnie jak byronowski "Don Juan". Czytelnik zwraca uwagę na samodzielność każdego rozdziału powieści, co zresztą powiedział sam Puszkin – każdy rozdział mógłby stać się oddzielnym opowiadaniem. Powieść stała się encyklopedią rosyjskiego życia lat 20-tych lat XIX wieku, wieloaspektowość powieści pokazuje czytelnikom całą rzeczywistość rosyjskiego życia. W.G. Bieliński pisał w artykule "Eugeniusz Oniegin": "Oniegina" można nazwać encyklopedią rosyjskiego życia i w wyższym stopniu narodowym utworem". W powieści, jak i w encyklopedii, można dowiedzieć się wszystkiego o epoce: o tym, jak się ludzie ubierali, co było modne, co ludzie cenili najbardziej, o czym rozmawiali. W powieści autor pokazuje dokładnie życie Rosjan. Pokrótce, lecz dość jasno, autor pokazał wieś, Moskwę, światowy Petersburg. Puszkin bardzo dokładnie przedstawiał środowiska, w których żyli główni bohaterowie powieści - Tatiana Larina i Eugeniusz Oniegin. Autor doskonale wykreował atmosferę miejskich szlacheckich salonów, w których Oniegin spędził młodość. Eugeniusz Oniegin (ros. Евгений Онегин) - poemat dygresyjny autorstwa Aleksandra Puszkina. Puszkin rozpoczął pracę nad tym utworem w 1823 r. w Kiszyniowie a ukończył go w 1833 roku.
Mimo, iż powstawał w długim przedziale czasu odznacza się jednolitością stylową i logiką kompozycji. Utwór składa się z 3 części, przed wydaniem utworu drukiem autor naruszył nieco jego strukturę: usunął dawny VIII rozdział "Podróż Oniegina", zmienił numerację, lukę która powstała zapełnił poprzez dołączenie do ośmiu rozdziałów zasadniczych części strof usuniętych; reszta to dodatek pt. "Urywki z podróży Oniegina". Istniał też rozdział X, można się domyślić, że Puszkin chciał przedstawić w nim dalsze losy Eugeniusza, jednak spalił go, została tylko część wersów, a w dodatku zaszyfrowana.

Poetyka utworu

Narrator autorski ciągle ujawnia swoją obecność licznymi dygresjami. Dotyczą one m.in. jego biografii, oceny bohaterów, miejsc akcji, teatru rosyjskiego, czy też gatunków win. Poemat posiada klasyczną trójczłonową kompozycję, a każdy rozdział jest zamkniętą całością poświęconą jednemu tematowi. Pisany jest czterostopowym jambem tzw. aleksandrynem, który był ulubionym metrum Puszkina. Dominującą cechę utworu stanowi ironia romantyczna, wynikająca z dystansu autora wobec dzieła.

Eugeniusz Oniegin - streszczenie

Romans "Eugeniusz Oniegin" był pisany przez Puszkina w przeciągu 8 lat (od 1823 do 1831). Zatem jeśli pierwsze rozdziały powieści tworzył młody pisarz, to końcowe były już napisane, przez człowieka z ogromnym doświadczeniem życiowym. Cały okres dojrzewania literackiego, jak i życiowego, znalazł swoje odbicia w romansie. Główny bohater podobnie jak i jego stwórca dorasta, staje się mądrzejszy i doświadcza życia poprzez utratę przyjaciół,chwile zwątpienia,oraz liczne cierpienia.
Zatem jak są ukazane poszczególne etapy życia bohatera? Autor arcydzieła samym tytułem, podkreśla ważną pozycję Oniegina na tle innych bohaterów. Eugeniusz jest typowym przykładem "dziecka swych czasów" z 1.poł.XIX w., szlachcicem wychowanym w duchu francuskiej arystokracji, pozbawionym narodowych kanonów i wartości. Prowadzi życie "złotej młodzieży" : uczęszcza na bale, przechadza się po Newskiej promenadzie, przesiaduje w teatrach. Mimo tego iż bohater nigdy nie odznaczał się zdolnością do nauk, to jego znakomite maniery i sposób bycia, odznaczały się w społeczeństwie. W społeczeństwie z którego się wywodził, lecz które było mu obce. Szlachetność jego duszy i bystry, przenikliwy umysł, spowodowały przepaść między nim, a resztą młodzieży. Właśnie owy problem stał się powodem rozczarowania życiowego Eugeniusza i niechęci do władzy, ustroju politycznego, oraz ludzi. Odczuwa pustkę, popada w swoistą utopię codziennej egzystencji i odchodzi od wszechobecnej arystokratycznej ideologii, na rzecz pomocy innym. Lecz szlacheckie wychowanie i brak wytrwałości powodują, że żadne działanie nie osiąga pożądanych efektów. Znudzony i zniechęcony życiem bohater, zamieszkuje na prowincji. Obserwacja pobożnych chłopów i ich męczącej pracy, wywołuje w nim jeszcze większą niechęć do spraw bieżących. Tam też w późniejszym okresie poznaje przyjaciela Wladimira Leńskiego i Tatianę Łariną. Mimo to pozbawiony kontaktów z byłym otoczeniem, popada w coraz większą otchłań egzystencjalną. Odrzuca miłość Tatiany,kobiety nizwykle pięknej i wbrew ówczesnym tradycjom pragnącej szczęśliwego i wzajemnie wiernego związku. Następnie Eugeniusz zabija podczas nonsensownego pojedynku, swojego przyjaciela Wladimira. To powoduje silny wstrząs i tytułowy bohater opuszcza prowincję, by tułać się po Rosji. Te podróże zmuszają go do refleksji i zastanowienia się nad bezczynnością, w swoim dotychczasowym życiu. Wraca do stolicy i tam zastaje ten sam obraz arystokracji. Właśnie tam rodzi się jego miłość do Tatiany-aktualnie zamężnej kobiety. Gdy ona odkrywa samolubny egoizm u podstaw tej że miłości, odtrąca Oniegina.
Miłością Eugeniusza do Tatiany Puszkin podkreśla, iż jego bohater jest sposobny do odrodzenia i że nie jest to człowiek pozbawiony wszelakich uczuć, oraz wartości. To właśnie te siły życiowe według zamysłu autora, skłoniły go do pracy na rzecz potrzebujących. Obraz Eugeniusza Oniegina, odzwierciedla wielorakie wcielenia i maski ludzkie. Dlatego tak łatwo, a zarazem tak trudno jest nam zrozumieć głównego bohatera.

"Eugeniusz Oniegin" jest najwybitniejszym i zdecydowanie najpiękniejszym dziełem Aleksandra Puszkina.Tytułowy bohater urodził się na północy, nad brzegami Newy. Jego ojciec popadł w długi. Młody Oniegin wychowywał się na dworach zamożnej szlachty.
Eugeniusz obraca się w towarzystwie arystokracji. Prowadzi wystawne życie dzięki spadkowi, jaki otrzymał po zmarłym wuju. Z czasem staje się znudzony życiem w salonach arystokracji.
Przeprowadza się na wieś. Tam odpoczywa od światowego życia. Przyjaźni się z młodym poetą-romantykiem, Włodzimierzem Lenskim, choć ich charaktery bardzo się różnią. Niedaleko posiadłości Oniegina mieszka rodzina Larinów: wdowa i jej dwie córki – Tatiana i Olga. Lenski stara się o względy Olgi. Namawia Oniegina, aby udał się razem z nim do Larinów. Ten niechętnie ulega namowom, jednak się zgadza.
W czasie wizyty Tatiana zakochuje się w Onieginie. Pisze do niego list, w którym wyznaje swe uczucia. Dochodzi do poważnej rozmowy pomiędzy nią a Onieginem. Eugeniusz odrzuca miłość panny. W tym samym czasie Lenski dosyć nieudolnie próbuje zdobyć Olgę.
Dochodzi do kłótni pomiędzy przyjaciółmi na temat kobiet i szczerości ich uczuć. Oniegin, aby udowodnić wyższość swoich racji i ukarać Lenskiego, na przyjęciu urodzinowym Tanii flirtuje z Olgą. Lenski, nie mogąc na to patrzeć, opuszcza bal wcześniej. Następnego dnia wyzywa Oniegina na pojedynek. Ten, choć nie chce rozlewu krwi, nie ma wyjścia. Zgadza się.
W pojedynku ginie Lenski. Zostaje pochowany niedaleko swojej posiadłości. Z czasem Olga o nim zapomina. Wychodzi za mąż. Oniegin wyjeżdża. Tania bardzo za nim tęskni. Często spaceruje po jego posiadłości. Odrzuca wszystkich zalotników. Jej matka decyduje o przeprowadzce do Moskwy.
Po długiej podróży Oniegin wraca w rodzinne strony. Na jednym z bali spotyka przypadkowo Tanię. Zauważa, jak bardzo się zmieniła. Wcześniej była dziewczęciem o prostej, romantycznej duszy. Teraz jest prawdziwą damą, błyszczącą na tle innych arystokratek. Wyszła za mąż za szanowanego generała.
Oniegin zakochuje się w niej. Pisze list miłosny. Podczas ich następnego spotkania, Tania wyznaje, że jest już za późno, nie mogą być razem. Po rozmowie Eugeniusz wygląda, jakby poraził go piorun.
W tym momencie narrator pozostawia głównego bohatera. Postanawia nie przedstawiać jego dalszych losów.Wydanie książkowe Oniegina w 1833 roku pozwoliło ogarnąć współczesną realistyczną powieść psychologiczno – obyczajową napisaną wierszem, gzie opowiadanie przeplatały strofy refleksyjno – liryczne. . Jest to również poemat dygresyjny. Utwór powstawał przez ponad 7 lat a początkowo publikowany był w fragmentach. Puszkin w historię miłości Oniegina i Tatiany wplatał obszerne dygresje poświęcone twórczości i własnemu warsztatowi poetyckiemu, własnym przeżyciom i losom. Pojawiły się także w poemacie akcenty krytyki społecznej ( np. sylwetka Łariny matki ). Na bardziej jednak jednoznaczną krytykę  się nie zdecydował, a świadectwem tych zamysłów są zachowane fragmenty pieśni X, która miała przynieść panoramę życia zesłańców kaukaskich, byłych dekabrystów, wśród których miał znaleźć się Oniegin. Ostatecznie  poemat składa się z 8 ksiąg, których akcja toczy się kolejno: -          w Petersburgu – Oniegin ukazany na tle złotej młodzieży szlacheckiej -          w  majątku Łarinów -          w trakcie podróży po Rosji -          znowu w Petersburgu. Uwaga autora skupia się na trójce bohaterów: Eugeniuszu Onieginie, bogatym ale mizantropijnym młodzieńcu, Włodzimierzu Leńskim – entuzjaście wychowanym na romansowej literaturze, naiwnie rozumiejącym otaczającą go rzeczywistość i Tatianie Łarinie – pięknej i wrażliwej pannie, a następnie żonie gubernatora, która pielęgnuje podstawowe wartości etyczne i w sposób dojrzały traktuje swoje powinności. Znudzony Oniegin, który po okresie zabaw przybywa na wieś, niegdyś poeta, nie potrafi docenić uczucia jakim obdarza go Tatiana, a w  wyniku zatargu z przyjacielem Leńskim wdaje się w pojedynek, w którym ginie jego przyjaciel. Na nudę, niekiedy cynizm nie znajduje lekarstwa w podróży po Rosji. Wraca do Petersburga, gdzie ponownie spotyka Tatianę, ale już zamężną. Na związek nie spełnionych niegdyś kochanków jest już  za późno.  Sylwetki Leńskiego i Oniegina miały być w założeniu Puszkina typowymi postawami młodzieży rosyjskiej: albo niedojrzałej psychicznie do stawienia czoła rzeczywistość – Leński, albo nie znajdującej dla siebie innego miejsca, jak tylko pełna negacja świata zewnętrznego – Oniegin. Chciał w ten sposób pokazać skutki panowania systemu ograniczającego wolność jednostki. Postać Oniegina to często spotykany w literaturze rosyjskiej XIX wieku typ inteligentnego, ale zblazowanego i znudzonego wszystkim egoisty, człowieka nijakiego. W Eugeniuszu Onieginie przebrzmiewa wyraźnie obraz życia Puszkina: -          wspomina czasy szkolne i postać Dzierżawina -          przywołuje swoje miłości -          udział w kółku literackim „ Zielona Lampa” i nawiązanie do jego wiersza „ sztylet” -          spotkanie z Mickiewiczem -          ruch dekabrystowski w pieśni X.

Zbędny człowiek na przykładzie Oniegina.- głębokie zakorzenienie człowieka w zbędności, świat jest mu obcy, jakby kontynuacja bohatera romantycznego, silne poczucie własnego "ja", zagubienie w świecie Oniegina, poczucie się za wielką indywidualność, niemożność zajęcia się czymś, a pozostanie w świecie marzeń, wieczny tułacz, Oniegin stale poszukuje swojego miejsca w świecie, stale usiłuje być kimś i wszystkie swoje zajęcia porzuca, po śmierci Leńskiego wraca odmieniony;brak zakorzenienia w świecie jest wynikiem wyobcowania, odrzucenia tego człowieka, nieliczenia się z nim w społeczeństwie, jest rozdarty wewnętrznie - nie wie co jest ważne, nie ma wartości, brak zasad moralnych, prowadzi próżniaczy tryb życia, człowiek wykształcony

Eugeniusz Oniegin” (1823-1831) - powieść w wierszach Aleksandra Siergiejewicza Puszkina, to jeden z najdoskonalszych utworów rosyjskiej literatury. Na motywach powieści Czajkowski napisał operę. Istnieje także wiele ekranizacji powieści, jak również wiele parodii na niektóre części powieści lub tylko na jego szczególny poetycki wymiar. Powieść została przetłumaczona na wiele języków – włącznie z esperanto.
Puszkin pracował nad powieścią ponad 7 lat. Był to jego ukochany utwór. Można śmiało powiedzieć, że w nim ziściła się dusza poety. Powieść była, według słów Puszkina, „płodem rozumu, chłodnych obserwacji i serca żałosnych namiętności”. W utworze pokazany został dramatyczny los ludzi należących do inteligencji szlacheckiej.
Powieść „Eugeniusz Oniegin” została napisana w tzw. „okresie dojrzałości twórczej” poety. W 1831 roku powieść w wierszach była ukończona i została wydana w 1833 roku. Historia dzieła obejmuje wydarzenia od 1819 do 1825 roku – tj. od zagranicznego marszu rosyjskiej armii po pogromie Napoleona, do powstania dekabrystów. Były to lata rozwoju rosyjskiego społeczeństwa, okres rządów cara Aleksandra I. Centralny wątek fabuły powieści stanowi miłosna intryga. Głównym problemem jest z kolei odwieczny konflikt uczucia i obowiązku.
A.S. Puszkin stworzył powieść w wierszach - podobnie jak byronowski "Don Juan". Czytelnik zwraca uwagę na samodzielność każdego rozdziału powieści, co zresztą powiedział sam Puszkin – każdy rozdział mógłby stać się oddzielnym opowiadaniem. Powieść stała się encyklopedią rosyjskiego życia lat 20-tych lat XIX wieku, wieloaspektowość powieści pokazuje czytelnikom całą rzeczywistość rosyjskiego życia. W.G. Bieliński pisał w artykule "Eugeniusz Oniegin": "Oniegina" można nazwać encyklopedią rosyjskiego życia i w wyższym stopniu narodowym utworem". W powieści, jak i w encyklopedii, można dowiedzieć się wszystkiego o epoce: o tym, jak się ludzie ubierali, co było modne, co ludzie cenili najbardziej, o czym rozmawiali.

W powieści autor pokazuje dokładnie życie Rosjan. Pokrótce, lecz dość jasno, autor pokazał wieś, Moskwę, światowy Petersburg. Puszkin bardzo dokładnie przedstawiał środowiska, w których żyli główni bohaterowie powieści - Tatiana Larina i Eugeniusz Oniegin. Autor doskonale wykreował atmosferę miejskich szlacheckich salonów, w których Oniegin spędził młodość.

Fabuła:

24-letni szlachcic Oniegin udaje się z Petersburga, do posiadłości swojego umierającego wuja, mając nadzieję otrzymać od niego spadek. Życie Oniegina w Petersburgu było pełne miłosnych intryg i rozrywek. Na wsi z kolei czeka go nuda. Po przybyciu okazuje się, że wuj umarł, a on sam został spadkobiercą. Oniegin osiedla się na wsi, i wkrótce rzeczywiście owładnęła nim chandra.
Sąsiadem Oniegina okazuje się 18-letni Władimir Leński, który przyjechał z Niemiec. Leński to poeta-romantyk. Oboje się wkrótce zaprzyjaźniają. Leński jest zakochany w Oldze Larinowej, córce właściciela ziemskiego. Przeciwieństwem zawsze wesołej i pełnej życia Olgi -jest jej zamyślona siostra Tatiana. Spotkawszy Oniegina, Tatiana zakochuje się w nim i pisze mu list. Jednak Oniegin odrzuca ją - on nie szuka spokojnego rodzinnego życia. Na obiedzie u rodziny Larinów, Oniegin niespodzianie zaczyna zalecać się do Olgi. Leński wyzywa go na pojedynek. Pojedynek kończy się śmiercią Leńskiego. Oniegin opuszcza wieś.
Po dwóch latach Oniegin udaje się do Petersburga i tam spotyka Tatianę, która jak się okazało została żoną ważnego generała. Oniegin zakochał się w Tatianie, ta go jednak odrzuca, mimo że wciąż go kocha.

Inne wątki, ciekawostki:

Powieść zaczyna się mową młodego arystokraty Eugeniusza Oniegina, który dowiedział się o chorobie wujka, która zmusza go opuścić Petersburg. Podmiot liryczny opowiadania to bezimienny autor, który przedstawia się jako dobry przyjaciel bohatera. Autor opowiada nam w pierwszym rozdziale o pochodzeniu, rodzinie, życiu swojego bohatera do momentu odbioru wiadomości o chorobie krewnego. Eugeniusz urodził się na „brzegach Newy” - to jest w Petersburgu, w rodzinie typowego szlachcica swojego czasu. Bohater otrzymał typowe wychowanie - wpierw niańka, następnie guwernant – Francuz.
Okazało się, że największym błędem w życiu Oniegina było to, że nie przyjął na serio miłości Tatiany. Wypada mu za to gorzko zapłacić. Puszkin jest bezlitosny – pokazuje, że nie można cofnąć i naprawić czegoś, co się stało. Powieść Puszkina — to smutny i głęboko tragiczny utwór.
Typ „człowieka zbędnego”, który wprowadził Puszkin ( zbędny jest oczywiście Oniegin), wywarł wpływ rosyjską literaturę.

Również inne pomysły Puszkina wpływały na rosyjskich pisarzy – np. Pieczorin – z „Bohatera naszych czasów” Lermontowa posiada nazwisko zapożyczone od rosyjskiej rzeki (jak Oniegin).