1. WPROWADZENIE DO CYWILIZACJI ŚREDNIOWIECZA:
- Problem recepcji średniowiecza w kulturze europejskiej.
- Ogólne cechy sztuki średniowiecznej.
- Chronologia sztuki średniowiecznej.
Problem recepcji średniowiecza w kulturze europejskiej.
Każde stulecie postrzega okres średniowiecza na swój sposób. Wg ludzi oświecenia, żyjących w XVIII w. było ono brutalne odpychające i pełne przesądów, natomiast wg romantyków było uduchowione, rycerskie i piękne.
Trudno ocenić średniowiecze spoglądając na nie z dzisiejszej perspektywy. Ludzie żyjący w tym okresie mieli własną wizję świata w którym żyli, co warunkowało jego sposób przedstawiania.
Nikt w okresie średniowiecza nie był świadomy tego, że żyje w średniowieczu. Ten niejako protekcjonalny termin zastosowali po raz pierwszy humaniści, w okresie renesansu, którzy korzeni swej kultury szukali nie w średniowieczu, lecz w kulturze starożytnego Rzymu.
Christoph Cellarius dokonał jako pierwszy trójpodziału dziejów na starożytność, średniowiecze i nowożytność.
Ludzie okresu renesansu widzieli swoich „poprzedników” jako ludzi ciemnych. Okres średniowiecza uważany był nie tylko za epokę barbarzyńskiej łaciny i prymitywnej sztuki, ale też za wieki papizmu i naiwnej wiary.
Wieki średnie dla racjonalistycznych myślicieli średniowiecza były uosobieniem zacofanego, opanowanego przez kler, hierarchicznego świata, który nazywali „ciemnymi wiekami”, „wiekami ignorancji”, czy „nieokrzesanymi stuleciami” Przez okres ok. 1500-1800 średniowiecze postrzegano zwykle negatywnie, ponieważ nie odpowiadało ideałom humanizmu ani klasycyzmu i wydawało się w związku z tym barbarzyńskie.
W XVIII wieku Wolter, francuski filozof racjonalista twierdził, że „był to okres okrucieństwa i anarchii, kiedy Europa była podzielona pomiędzy niezliczonych drobnych tyranów, a stulecia po upadku Karolingów to szczególnie przerażająca epoka zamętu, tyranii, barbarzyństwa i nędzy.
Wyprawy Krzyżowe były uosobieniem zarówno fanatyzmu jak i barbarzyństwa tego okresu. ”
Romantycy nie zgadzali się z poprzednikami. Podkreślali uczucie i tajemniczość, koloryt lokalny i język potoczny, prostotę i naturalność średniowiecza. Byli zafascynowani średniowieczną estetyką. Fascynacje średniowieczem możemy zauważyć w m.in. w architekturze, np. neogotyk (np. amerykańskie gmachy uniwersyteckie), neoromanizm (np. wybudowany przez szalonego króla Bawarii Ludwika II zamek Neuschwanstein z 1868, który służył później jako model zamku w bajkach Disneya), czy w malarstwie – np. twórczość angielskich Prerafaelitów czy niemieckich Nazareńczyków.
„Wiek XIX odkrył średniowiecze nie tylko w sferze duchowej ale często także w materialnej.”
*Viollet-le-Duc i jego prace restauratorskie, np. Notre-Dame i Saint-Chapelle w Paryżu.
Mimo, że obraz średniowiecza stworzony przez romantyków “zawładnął ” masową wyobraźnią, nadal było ono powodem sporów. Kontrowersje budziły zwłaszcza kwestie religijne i walki klas.
Zainteresowanie średniowieczem i katolicyzmem często szły w parze, średniowiecze uznaje się za „największą epokę cywilizacji chrześcijańskiej” dla popierających – było uosobieniem europejskiej jedności, myśliciele protestanccy, antyklerykałowie, nie zgadzali się z tą wizją organicznej jedności.
Przeciwnicy mówią o ówczesnym nastawieniu kościoła, że „(…) to właśnie owa pogarda dla świata doczesnego zniechęcała do racjonalnego myślenia wysiłków politycznych i planowania na następne pokolenia.”
Karol Marks przedstawił koncepcję istnienia trzech wielkich okresów historycznych: niewolnictwa, feudalizmu i kapitalizmu.
W XX w. pojawiły się profesjonalne instytucje, których zadaniem było prowadzenie badań nad okresem średniowiecza, np. założona w 1925 roku Amerykańska Akademia Średniowiecza.
Dużą rolę w kształtowaniu obrazu średniowiecza odgrywało kino (np. pierwszy film o Joannie d’Arc powstał w 1900 roku, a o Robin Hoodzie, w 1908). „Filmy osadzone w średniowiecznej scenerii prezentują żywe, silnie oddziałujące, niezapomniane obrazy, docierające do publiczności liczniejszej niż naukowe dzieła akademickie”.
Z ilości opinii dotyczących średniowiecza można zauważyć, że jest to okres niezwykle barwny i pełen paradoksów.
Musimy być świadomi, jak wiele epoki późniejsze zawdzięczają kulturze i prawu wieków wcześniejszych, nie można lekceważyć żadnego okresu w historii ludzkości (jedno wypływa z drugiego).
Ogólne cechy sztuki średniowiecznej:
- sztuka podporządkowana religii
- w okresie średniowiecza nastąpiło sformułowanie, rozwinięcie i rozpowszechnienie wszystkich podstawowych tematów chrześcijańskiej sztuki religijnej
- podstawowym źródłem przedstawień był tekst Pisma Świętego oraz jego egzegeza, apokryfy i legendy hagiograficzne
-celem sztuki średniowiecznej było unaocznienie najważniejszych treści nauki Kościoła o Zbawieniu
- panowało powszechne przekonanie, że malarstwo i rzeźba mogą pełnić ważną funkcję w objaśnianiu i nauczaniu prawd wiary, zwłaszcza ludzi niewykształconych
- średniowiecze, przyjęło starożytną definicję : „Sztuka jest umiejętnością postępowania wg reguł, prowadzących do zamierzonego celu.”
-treść (symbol) przed formą
-obecność alegorii
-„w średniowieczu istnieje koncepcja piękna czysto umysłowego, piękna harmonii moralnej i blasku metafizycznego”
-„Gdy scholastyka mówi o pięknie ma wówczas na myśli atrybut Boga”
- piękno w znaczeniu metafizycznym niejednokrotnie pobudzało zainteresowanie pięknem przedmiotów
-Sztuka w dzisiejszym znaczeniu, to rzemiosło w średniowieczu. Artyści mieli zasadniczo status rzemieślników.
- Średniowieczny podział sztuk:
ARTES LIBERALES – sztuki wolne (godniejsze), sztuki wyzwolone
7 sztuk podzielonych od IX w. na 2 grupy:
1 )Gramatyka (czytanie, pisanie) -
Retoryka (wymowa i przekonywanie)- TRIVIUM
Dialektyka (logiczne myślenie) -
2 )Arytmetyka -
Geometria -
Astronomia - QUADRIVIUM
Muzyka (teoria)-
ARTES MECHANICAE - sztuki mechaniczne (niżej stojące) do tej kategorii zaliczano dzieła architektury, malarstwa i rzeźby
- dzieła powstawały w wyspecjalizowanych warsztatach, początkowo klasztornych i katedralnych, później również miejskich, nie były to raczej dzieła jednego określonego artysty
- od ok. XIII wieku artyści (rzemieślnicy) zorganizowani byli w cechach. Przynależności do cechu była obowiązkowa. Warsztatem kierował mistrz, mający pod opieką uczniów i czeladników.
[System organizacji cechowej:
*terminator, po odbyciu parotygodniowej próby przyjmowany był do pracy na kilka lat (2-6)
*po ukończeniu terminatorstwa następowały wyzwoliny ucznia na czeladnika, tzw. towarzysza
*przed podjęciem samodzielnej pracy, czeladnik podróżował, gdy docierał do wybranego miasta, kierowano go do tamtejszego mistrza – gdzie mógł zapoznać się z nowymi dziełami, z których sporządzał szkice, przydatne w późniejszej pracy zawodowej
*po powrocie do kraju, chcąc kandydować do tytułu mistrza i prowadzić własną pracownię musiał wykonać samodzielną pracę wykazującą opanowanie najwyższej sprawności w interesującej go dziedzinie (malarstwo, rzeźba)]
- średniowiecze nie znało pojęcia plagiatu
Dzieło sztuki, po wykonaniu stawało się własnością społeczności chrześcijańskiej – nie było objęte prawami autorskimi ani zastrzeżone przed kopiowaniem. Wręcz przeciwnie – często zalecano artystom by wzorowali się na innych i cenionych dziełach. Skutkiem takiego działania było przenoszenie się z terenu na teren motywów obrazowych, rzeźbiarskich, itp. i różnych zapożyczeń przez jednych artystów od drugich. W związku z częstymi podróżami artystów do różnych, nieraz wzajemnie odległych środowisk, podobne motywy formalne (i nie tylko) pojawiają się w różnych krajach europejskich i często noszą piętno wspólnego pierwowzoru.
*Podręczna pomoc przy tworzeniu dzieła - wzory graficzne masowo wykonywane przez twórców i powielane w rysunkach przez mniej znacznych artystów.
-anonimowość dzieł – postawa ideowa ludzi średniowiecza – dzieło ku chwale Bożej, a nie dla zaspokojenia ambicji twórczych
- sygnatury pojawiają się rzadko, jeśli już, to głównie we Włoszech (spuścizna antyku)
-Fundatorzy –początkiem każdej kreacji, dzieła (głównie we wczesnym średniowieczu)
Chronologia sztuki średniowiecznej:
-
V
w. – X w.
– Wczesne średniowiecze
Do
wieku VIII mówi się o „wiekach
ciemnych”
- Sztuka Karolińska
W 751 r. miała miejsce koronacja Pepina Krótkiego(rządził 741-768)
VIII w. dynastia Merowingów założona przez Chlodwiga została zastąpiona przez ród Karolingów.
Najwybitniejszym przedstawicielem tej dynastii był Karol Wielki. Wstąpił na tron w 768 roku, a w roku 800 został koronowany w Rzymie na Cesarza.
814-840- panowanie Ludwika Pobożnego
843- Traktat w Verdun, Podział monarchii frankońskiej pomiędzy wnuków Karola Wielkiego(np. Lotar I cesarz- 840-855; Karol Łysy, król Zachodnich Franków 843-877)
Ludwik V- ostatni Król Francji z Dynastii Karolingów986-987
- Sztuka Ottońska
Dynasta Saska 919-1024, najważniejsi władcy:
Otton I Wielki – Król Niemiec i cesarz (936-973, koronacja na cesarza 962)
Otton II cesarz 973-983
Otton III cesarz 983-1002
Henryk II – książę Bawarii 995-1002, Król Niemiec 1002-1024, Cesarz- 1014-1024
Sztuka późnoottońska - Dynastia Salicka 1024- 1125, najważniejsi władcy:
1024–1039 Konrad II
1039–1056 Henryk III
1056–1105 Henryk IV
1105–1125 Henryk V
- XI w. – XIII w. - Średniowiecze dojrzałe
Sztuka Romańska – XII-XIII w. Francja, Italia; najpełniejsza forma sztuki romańskiej 1100-1120
Sztuka Gotycka – „rodzi się” w 1144- chór Saint-Denis w Paryżu
Czasy
katedr
-
XIV
w.
– XV
w.
– Późne
średniowiecze
Np. Gotyk dworski, Nurt mistyczny,* Czarna Śmierć (1348), Realizm niderlandzki – ok. 1425,
Styl Międzynarodowy (późnogotycki), Styl Łamany (przekracza 1500), itp.