N2. Omów zasady neuromobilizacji obwodowego układu nerwowego.

Technika neuromobilizacji polega na napinaniu lub uruchamianiu nerwów poprzez odpowiednie ustawienia oraz trakcje. Neuromobilizacja jest to rodzaj terapii manualnej, poprzez którą terapeuta działa na układ nerwowy „przez pociąganie nerwu”. Takie działania mają na celu poprawę elastyczności i ruchomości nerwów. W efekcie dochodzi do normalizacji zakłóconej pobudliwości i intensywności procesów nerwowych oraz usprawnienia procesów gojenia.

Neuromobilizacje znajdują zastosowanie najczęściej w ostrych stanach bólowych i zapalnych, spowodowanych obrzękiem, krwiakiem, chorobą krążka międzykręgowego, podrażnieniem mięśni i więzadeł. Terapia powinna być wykonywana przez odpowiednio przeszkolonego lekarza lub fizjoterapeutę.

Neuromobilizajce

Definicja Neurodynamika kliniczna jest to kliniczne zastosowanie mechaniki i fizjologii układu nerwowego pozostających we wzajemnej relacji oraz połączonych z działaniem układu mięśniowo-szkieletowego. Techniki neurodynamiczne opierają się na „Układzie trzyczęściowym” wg Shacklocka. Tkanki zostały w nim podzielone w odniesieniu do układu nerwowego.

1. Powierzchnia graniczna Można nią nazwać łożem nerwów, a składa się z tkanek otaczających nerw ,tzn. ścięgien, mięśni, kości, krążków międzykręgowych, więzadeł, powięzi oraz naczyń krwionośnych. Zachowuje się jak elastyczny „teleskop”, który podąża za ruchami układu nerwowego. W ciągu dnia poddawany jest on różnorakim działaniom związanym z ruchem organizmu. Podąża on za nimi i w związku z tym oddziałuje na nerwy.

2. Struktury układu nerwowego Układ nerwowy obejmuje mózgowie, nerwy czaszkowe, rdzeń kręgowy, korzenie nerwów i nerwy obwodowe oraz związaną z nimi tkankę łączną (opony, krezkę nerwu, nanerwie, onerwie, śródnerwie). Tkanka łączna UN odpowiada za pewną ilość bodźców nocyceptywnych. Elementy UN odpowiadają za dwa rodzaje funkcji: mechaniczne – napięcie, i ucisk; fizjologiczne – przepływ krwi wewnątrz UN, przewodzenie impulsów, transport aksonalny, reakcje zapalne i wrażliwość mechaniczna.

3. Tkanki unerwione To wszystkie elementy zaopatrywane przez UN Podstawowe funkcje UN Napinanie Nerwy na obu swoich końcach są przyczepione do otaczających tkanek i tworzą pewien rodzaj kontenera (zachowuje się jak teleskop). Najważniejszym miejscem wydłużania nerwów są stawy. Ruch ślizgowy Przemieszczenie się UN względem otaczających tkanek. Zachodzi ono w kierunku wzdłużnym i poprzecznym. Ucisk Wytrzymałość na ucisk jest ważna ponieważ UN ulega różnorakim zniekształceniom, np. zgięcie dłoniowe nadgarstka uciska nerw pośrodkowy. Jak przemieszczają się nerwy Konwergencja Zwiększenie długości „kontenera” zachodzi po wypukłej stronie stawów, a zmniejszone po wklęsłej. Z obu końców nerwu do punktu, w którym doszło do przesunięcia powierzchni granicznej (nerw napiął się po wypukłej tronie stawu), dwie części nerwu przemieszczają się do stawu powodując zmniejszenie napięcia tkanki UN. Zaginanie nerwów Dochodzi do niego na przykład na wyrostku łokciowym. Ruchomość tkanek unerwionych Nerwy są zakotwiczone w tkankach ciała, dlatego ich ruch będzie powodował zmiany w UN. Mając opisane wcześniej mechanizmy można już na samym początku doszukiwać się wielu zaburzeń jakie mogą dotknąć UN. Poczynając od zaburzenie ślizgu nerwu z powierzchnią graniczną (blizny, wypadnięte jądro miażdżyste i inne), niedostatecznej umiejętności napinania nerwów czy zbyt dużym ich napięciu można doszukiwać się różnorakich przyczyn tych zjawisk. Stąd terapia opiera się na przywróceniu odpowiednich właściwości wymienionych elementów co spowoduje właściwe funkcjonowanie UN. Wykonuje się różne testy neurodynamiczne, które mają za zadanie uwydatnić w jakim miejscu leży przyczyna dysfunkcji tkanki nerwowej. Dla każdego nerwu istnieje inna sekwencja uwrażliwiająca, napinająca/ ruchy różnicujące. Wynika to z anatomii i biomechaniki układu mięśniowo-szkieletowego i nerwowego. Ruchy uwrażliwiające – to takie ruchy, które dodatkowo zwiększają siłę oddziaływania na struktury nerwowe podczas ruchów wykonywanych w teście standardowym. Ruchy różnicujące – kładą nacisk na układ nerwowy. Dzieje się tak, ponieważ ruchom poddane są struktury nerwowe badanej okolicy, a nie struktury mięśniowo-szkieletowe. Dlatego pozwalają one ustalić czy mechanizm neurodynamiczny bierze udział w powstawaniu objawów. Ruch ślizgowy – jest to forma neurodynamicznego manewru, którego celem jest wywołanie ruchu ślizgowego struktur nerwowych w stosunku do sąsiednich tkanek. Manewr napinania – jest testem dynamicznym, który prowadzi do zwiększenia napięcia w strukturach nerwowych. Wykorzystuje on naturalną lepko-sprężystość tkanek należących do układu nerwowego, jednocześnie nie przekraczając granic elastyczności. Dzięki temu technika ta nie powoduje uszkodzeń, a wykonywana w sposób ostrożny może poprawić lepko-sprężystość tkanki nerwowej oraz jej funkcje fizjologiczne. Nie prowadzi on do „rozciągania” nerwu. Testy standardowe/neurodynamiczne – jest to kolejność ruchów ciała, które – w zależności od typu – prowadzą do zajścia w układzie nerwowym pewnych zdarzeń mechanicznych i fizjologicznych. Mechanizm działania tych testów obejmuje m.in. ruch ślizgowy nerwów, zmiany w przekroju i kształcie, ruch poprzeczny, rotację osiową, lepko-sprężystość, krążenie wewnątrznerwowe krwi i wrażliwość na bodźce mechaniczne.

1. Sekwencja neurodynamiczna opiera się na zasadzie, według której układ nerwowy nie zachowuje się w sposób jednolity. Istnieją więc obszary o dużej i małej ruchomości, różnym napięciu i ciśnieniu, co jest konsekwencją miejscowej zmienności anatomiczne, biomechanicznej oraz zróżnicowania w sposobie wykonywania poszczególnych manewrów. Kolejność ruchów woływa na miejsce powstania napięć mechanicznych w układzie nerwowym oraz na kierunek i porządek, w jakim nerwy ulegają przemieszczeniu.

2. Siła powinna być dostosowana. Użycie jej zbyt dużo prowadzi do niepotrzebnego wywołania objawów i sprawia, że terapeuta zaczyna unikać neurodynamiki.

3. Opór na ruch – powstaje w odpowiedzi na ruch, może oznaczać postępowanie ochronne. Jest wykorzystywane w diagnostyce mechanicznej.

4. Zakres ruchu – najczęstszą przyczyną wywołania objawów niepożądanych jest zbyt wielkie zaangażowanie UN w prowokację ruchu.

5. Czas trwania testu – długotrwałe utrzymywanie pozycji może spowodować powstanie wielu objawów niepożądanych.

6. Szybkość wykonywania ruchów – nerwy potrzebują czasu by zaadaptować się