Pedagogika negatywna – jest to krytyka teorii i praktyki pedagogicznej oraz pedagogicznej terminologii. Jest wprowadzaniem w pedagogikę jako teorię krytyczną.Bada formy kształcenia, sytuacje zyciowe, organizacje zadań realizowanych w trakcie edukacji Ten nurt antypedagogiki krytykuje pedagogikę tradycyjną za nie osiąganie zamierzonych celów. Zwraca uwagę na rozmijanie się w rezultacie osiągniętym po zakończeniu oddziaływań wychowawczo - dydaktycznych z ideałem wychowanka. Negatywizm tego podejścia polega na tym, że sama nie określa co bezpośrednio dla konkretnej działalności wychowawczej powinno wynikać z tej krytyki. Zadaniem pedagogiki negatywnej jest wszelkie oddziaływanie wychowawcze, odszyfrowywanie w strukturach społecznych kontekstów pedagogicznych wpływów. Pedagogika negatywna rezygnuje z budowania pozytywnych nastawień czy rozczeń, jakie miałyby być realizowane w praktyce. Pedagogika negatywna czyni motywem swoich badań rozbieżności pomiędzy stanem postulowanym a rzeczywistością oraz diagnozuje strukturę i uwarunkowania niepowodzeń praktyki wychowawczej. Pedagogikę negatywną cechuje radykalizm krytyki niepowodzeń tradycyjnych, publicznie organizowanych form kształcenia, wychowania i dydaktyki.

Zdaniem Andreasa Gruschki, krytyka pedagogicznej praktyki spełnia co najmniej dwie FUNKCJE: 1. Normatywną, kiedy staje się instancją , formułującą wskazówki dla polepszenia praktyki. Przedmiotem ostrej krytyki jest wtedy różnica pomiędzy założeniami a rzeczywistością wychowawczą. 2. Polemiczną, przez przerysowanie krytykowanego stanu rzeczy w wychowywaniu, przez całkowitą negację wychowania tj. antypedagogikę. Tutaj pedagogika negatywna wkracza wyraźnie w sferę antypedagogiki. Antypedagogika zarzuca wychowaniu przedmiotowe traktowanie wychowanka. Nurt ten przeciwstawia układ, w którym obie strony — wychowawca i wychowanek — mają takie same prawa, a rola pedagoga polega nie na wychowywaniu, ale na życzliwym wspieraniu dziecka w jego samodzielnych poszukiwaniach i wyborach. Podstawą takiego współdziałania jest wzajemny szacunek i zaufanie partnerów interakcji. I tym samym upomina się o podstawowe wartości: wolność, równość, przyjaźń, samostanowienie, odpowiedzialność każdego za siebie samego. Antypedagogika posiada wiele jak najbardziej pozytywnych aspektów: Interesuje się doznaniami i uczuciami dzieci, Wszystkie oczekiwania dzieci muszą być poszanowane, Uczucia i wola dzieci jest przez nas nieznana, dlatego też nie wolno nam ich oceniać, wartościować, karać,

Dziecku należy pomagać, wspierać go w jego samorozwoju, a nie modelować i uplastyczniać, Z dziecka trzeba wydobywać potencjał zawodowo, delikatnie a nie kształtować. Wolfgang Hinte przedstawiciel antypedagogicznego nurtu Poglądy 1)rezygnacja z wychowania dzieci, ale nie pozostawienia ich samych sobie, w spokoju ale nie w samotności 2)rezygnacja z zaplanowanych działań wychowawczych –wspieranie, pomaganie. Andrzej Samson –twierdzi ze nauczyciele nie lubia dzieci, za sa złem koniecznym Braunmhul nauczyciele powinni być bardziej uswiadamiani jak :wychowywac dziec, dac im milosc,być bardziej odpowiedzialnym Jeżeli dziecko wychowuje się przez przymus to zabija się w nim dume,poczucie wlasnej wartsci,sprawiedliwości. Dzieci które doswiadczylyprzymusu rezygnacji to w dorosłości sa konsekwentnie chore na władze, daża do władzy, satysfakcji,konsumpcji. Alice Miller antypedagog całkowicie przeciwna wychowaniu w swoich pracach opisuje co wskazuje działalność pedagoga na niepowodzenia. Zasada nieingerowanie-nie narzucac dzieciom siebie dac im wybor P.Negatywna cechuje radykalizm krytyki niepowodzeń tradycyjnych, publicznie organizowanych form kształcenia,wychowania i dydatktyki