Instrukcje jezyka Java.
Instrukcja
jest elementarną jednostką wykonywania programu.
W programach
w języku Java każda
instrukcja zakończona jest średnikiem ";" (średnik jest
terminatorem instrukcji - nie separatorem).
1. Instrukcja pusta
Instrukcja pusta jest pustym ciągiem znaków zakończonym średnikiem.
2. Instrukcja deklaracji
Instrukcjami deklaracji są deklaracje przynależności do pakietu, deklaracje importu, deklaracje klas, interfejsów, składowych oraz zmiennych lokalnych.
3. Instrukcja wyrażenia
Instrukcjami wyrażenia mogą być zakończone średnikiem wyrażenia poniższego rodzaju:
wyrażenia przypisania,
prefiksowe oraz postfiksowe wersje operatorów ++ i --,
wywołania metod niezależnie od typu wyniku,
wyrażenia tworzące nowe obiekty za pomocą operatora new.
4. Instrukcja grupująca - blok
Składnia:
{ instrukcja1 instrukcja2 ... instrukcjaN }
Opis:
Instrukcje mogą być zgrupowane w blok instrukcji za pomocą nawiasów klamrowych. Konstrukcje taką stosuje się wszedzie tam, gdzie składnia języka przewiduje jedną instrukcję, a chce się wykonać więcej niż jedną instrukcję.
INSTRUKCJE
STERUJĄCE
Instrukcje
decyzyjne (warunkowe)
5.
Instrukcja if
Składnia:
if (wyrażenie-logiczne)
instrukcja
Opis:
Instrukcja if służy do warunkowego wykonania innej instrukcji. Najpierw obliczane jest wyrażenie-logiczne i jeśli jego wartością jest true, to wykonywana jest instrukcja w przeciwnym razie wykonywana jest następna instrukcja po instrukcji if.
6. Instrukcja if-else
Składnia:
if (wyrażenie-logiczne)
instrukcja1
else
instrukcja2
Opis:
Instrukcja
if-else
służy do warunkowego wykonania jednej z dwu instrukcji. Najpierw
obliczane jest wyrażenie-logiczne
i jeśli jego wartością jest true,
to wykonywana jest instrukcja1,
a jeśli false
to wykonywana jest instrukcja2.
Uwaga: klauzula else
należy zawsze do ostatniej instrukcji if,
która nie miała swojego else.
7. Instrukcja switch
Składnia:
switch (wyrażenie wyboru) {
case wartość1: instrukcja1
case wartość2: instrukcja2
...
case wartośćN: instrukcjaN
default: instrukcjaDomyślna
}
Opis:
Instrukcja
switch
służy do warunkowego wykonania jednej z zestawu instrukcji w
zależności od wartości wyliczonego wyrażenia nazywanego
selektorem,
który musi być wyrażeniem całkowitym. Obliczona wartość
poszukiwana jest kolejno wśród wyrażeń całkowitych stałych
podanych po słowie case
i jeśli zostanie odnaleziona, to wykonywana jest odpowiednia
instrukcja podana po dwukropku. W przypadku nieodnalezienia
odpowiedniego przypadku wykonywana jest instrukcja z etykietą
default
lub następna instrukcja po instrukcji switch,
gdy opcjonalna klauzula default
nie wystąpiła.
Uwaga 1: wykonanie instrukcji po
etykiecie case
lub default
nie kończy wykonania instrukcji switch
ani nie powoduje pominięcia instrukcji, które po niej następują,
a gdy taka konieczność zachodzi należy zastosować instrukcję
break
(patrz niżej).
Uwaga 2: etykiety case
mogą być grupowane tj. może ich wystąpić kilka jedna po drugiej.
switch (wyr) {
case w1: case w2:
case w3: case w4:
ins1
case w5:
ins2
}
Uwaga 3: klauzula default może wystąpić tylko raz.
Instrukcje
iteracyjne (pętle)
8.
Instrukcja while
(podstawowa wersja iteracji)
Składnia:
while (wyrażenie-logiczne)
instrukcja
Opis:
Pętla
while
powoduje cykliczne wykonywanie instrukcji dopóki spełniony jest
pewien warunek. Najpierw obliczane jest wyrażenie-logiczne
i jeśli jego wartością jest true,
to wykonywanie instrukcji
powtarzane jest tak długo, aż kolejne obliczenie wartości
wyrażenia-logicznego
da wartość false.
Uwaga: jeśli wyrażenie-logiczne
przyjmie wartość false
już przy pierwszym obliczeniu, to instrukcja pętli while
nie wykona się ani razu.
9. Instrukcja do-while
Składnia:
do
instrukcja
while (wyrażenie-logiczne);
Opis:
Pętla
do-while
podobnie jak pętla while
powoduje cykliczne wykonywanie instrukcji dopóki spełniony jest
pewien warunek. Najpierw wykonywana jest instrukcja,
a następnie obliczne jest wyrażenie-logiczne.
Jeśli ma ono wartość true,
cały proces powtarzany jest ponownie. Wyjście z pętli następuje,
gdy wyrażenie-logiczne
przyjmie wartość false.
Uwaga: instrukcja
w pętli do-while
wykonana jest przynajmniej raz.
10. Instrukcja for
Składnia:
for (wyrażenie-inicjujące; wyrażenie-logiczne; modyfikator)
instrukcja
Opis:
Instrukcja
for
służy (na ogół) do cyklicznego wykonania pewnej instrukcji
określoną ilość razy. Efekt ten uzykuje się poprzez zastosowanie
zmiennej sterującej i odpowiednią konstrukcję wyrażeń z jej
użyciem w nagłówku pętli. Najpierw obliczane jest
wyrażenie-inicjujące.
Następnie w pętli wykonywane są kolejno czynności: obliczane jest
wyrażenie-logiczne
i jeśli ma wartość true,
to wykonywana jest instrukcja,
po czym wykonywana jest instrukcja modyfikatora.
Uwaga 1:
wszystkie wyrażenia w nagłówku pętli tj. w obrębie nawiasów
okrągłych po słowie for,
są opcjonalne ( średniki muszą pozostać) .
Uwaga 2:
wyrażenia w nagłówku pętli mogą mieć postać list wyrażeń
rozdzielonych przecinkiem.
Instrukcje
przerwania (break
i continue to instrukcje niestrukturalne, nie należy ich nadużywać)
11.
Instrukcja break
Składnia:
break ;
Opis:
Instrukcja
break
pozwala na przerwanie każdego bloku chociaż najczęściej stosowana
jest w połączeniu z instrukcją switch
lub z instrukcjami iteracyjnymi ( tylko w bardzo uzasadnionych
przypadkach). Jej użycie powoduje zakończenie wykonywania
najwęższej obejmującej ją instrukcji iteracyjnej (while,
do-while,
for)
lub decyzyjnej (switch).
12. Instrukcja continue
Składnia:
continue;
Opis:
Zastosowanie
instrukcji continue
powoduje zaniechanie w bieżącym cyklu wykonywania instrukcji
objętych iteracją i kontynuowanie wykonywania najwęższej
obejmujacej ją instrukcji iteracyjnej.
13. Instrukcja return
Składnia:
return [wyrażenie];
Opis:
Instrukcja return kończy wykonanie metody i powoduje powrót do miejsca jej wywołania. Jeśli metoda nie deklaruje wartości powrotnej, to po słowie return nie podaje się żadnego wyrażenia. W przeciwnym przypadku w instrukcji powinno wystąpić wyrażenie o typie zgodnym pod względem przypisania z typem wyniku deklarownym przez metodę.
Instrukcje
obsługi wyjątków
14.
Instrukcja throw
Składnia:
throw obiektWyjątku;
Opis:
Instrukcja throw wyrzuca (zgłasza, wysyła, generuje) wyjątek. Zostanie omówiona w dalszej części wykładu.
15. Instrukcja try-catch-finally
Składnia:
try {
instrukcje
}
catch (typWyjątku identyfikator) {
instrukcje
}
catch (typWyjątku identyfikator) {
instrukcje
}
...
finally {
instrukcje
}
Opis:
Instrukcja try-catch-finally służy do wychwytywania i obsługi wyjątków. Zostanie omówiona w dalszej części wykładu.