Jean de La Fontaine
(ur. prawdopodobnie 8 lipca 1621r. w Chteau-Thierry, zm. 13 kwietnia
1695r. w Paryżu) – jeden z czołowych przedstawicieli francuskiego
baroku, autor kilkudziesięciu bajek.
W młodości uczył
się mało, dopiero w 22 roku życia począł studiować poetów
klasycznych. Porzucił pracę i żonę i udał się do Paryża, gdzie
znalazł opiekę między innymi intendenta Fouqueta i pani Sablière,
która troszczyła się o wszystkie jego potrzeby. W 1684r. został
członkiem Akademii.
Sławę literacką zjednał sobie
swymi Contes (1665) i Fables (pierwsze sześć ksiąg 1668,
następnych pięć 1678, a dwunasta 1694; z późniejszych edycji
najlepsza Nodiera, 2 t., Paryż, 1839), których zalety nie tyle
polegają na sztuce wynalazczej, ile na naturalnym i prostym
wykładzie. Treść do bajek czerpał z pisarzy starożytnych, a do
powiastek z nowelistów włoskich i ze starofrancuskich fabliaux.
Naiwność, prawda, prostota, naturalność i żywość — oto
przymioty, dla których La Fontaine zyskał sobie nieśmiertelność.
Inne jego prace poetyckie mają już tylko wartość
podrzędną.
Najlepsze wydanie wszystkich pism jego
Oeuvres uskutecznił Valekenaer (18 t., Paryż, 1819—20; nowa
edycja 6 t., 1822—23) oraz Girard i Desfeuilles w dziele Grands
crivains (1880 i nast. t. 8). Por. Saint-Mare
Girardin L. et les fabulistes (Paryż, 1867, t. 2); Taine L. et ses
fables (10 wyd., 1885).