24. IMPAS

Po burzliwej naradzie z resztą rodziny, podczas której ustaliliśmy najbardziej prawdopodobny przebieg wydarzeń jaki mogliśmy podać zarówno w szpitalu, do którego właśnie podążałem z moją ukochaną, jak i rodzicom Belli. Prowadziłem auto najszybciej jak pozwalał mi na to ruch panujący na ulicach Phoenix. Kierowałem się prosto do szpitala Św. Józefa na West Thomas Road. Z całą zręcznością na jaką było mnie stać omijałem wlokące się niemiłosiernie pojazdy. W stanie w jakim się obecnie znajdowałem nawet płynny ruch na autostradzie wydałby mi się nieznośną niedzielną przejażdżką. Starałem się nie zwra­­cać uwagi na reakcję innych kierowców, gdy uświa­­da­mi­ali sobie, że nagle przed samą maską ich samochodów pojawia się z nikąd mój grafitowy Chevy Equinox. Prowadził się nad­zwyczaj dobrze jak na tak całkiem spore auto. Byłem wdzięczny Alice za taki wybór. Nikt tak dobrze jak ona nie potrafiła w mgnieniu oka zorganizować najlepszego w danej chwili środka transportu. No cóż, dziewczyna najwyraźniej miała farta. Moje szczęście było tym większe, że auto miało przyciemniane szyby. Gdyby nie one, to po słonecznym Phoenix mógłbym poruszać się bezpiecznie tylko w te kilka pochmurnych dni w roku lub, jak jakaś potępiona dusza, wyłącznie po zmierzchu.

Prowadząc auto nieznaczną tylko część swojej uwagi poświęcałem otaczającym mnie pojazdom. Słuchałem też myśli otaczających mnie osób starając się wyłapać wśród nich myśli drogówki. Spotkanie z policją w obecnej sytuacji było ostatnią rzeczą, której bym chciał. Na szczęście cała trasa od szkoły baletowej do szpitala minęła bez większych przygód. Miałem nawet czas spoglądać na Bellę śpiącą na tylnim siedzeniu w silnych ramionach mojego ojca. Carlisle wiedział najlepiej jak ją podtrzymywać by nie sprawiać jej niepotrzebnego cierpienia. Oczywiście, że wolałbym być teraz z nią z tyłu auta i nieustannie przytulać do siebie. Tak bardzo rozpierała mnie radość, że zdążyliśmy na czas nim było za późno. Tak bardzo stęskniłem się za jej widokiem, za bijącym od niej ciepłem. Ale wiedziałem, że to ja w naszej rodzinie byłem najlepszym kierowcą, tak więc pędziłem jak wicher do szpitala, podczas gdy moje rodzeństwo zacierało ślady naszej bytności w szkole baletowej.

Wyobrażałem już sobie miny ludzi, którzy by znaleźli zaoraną podłogę lub ślady wgnieceń na ścianach, bądź na suficie. Najprostszym sposobem było podpalenie starej szkoły. Nie do końca podobał mi się ten pomysł ale mieliśmy czasu na nic bardziej subtelnego.

W końcu podjechaliśmy pod zadaszeniem nad wejściem na oddział ratunkowy. Odetchnąłem z ulgą gdyż było tam tyle miejsca by móc zaparkować auto w cieniu i wnieść Bellę do środka starannie omijając palące słońce Arizony.

Wziąłem śpiąca na ręce najdelikatniej jak tylko potrafiłem i wniosłem do środka. Sam jej wygląd – przysychająca krew, nienaturalna bladość, opatrunek na głowie były najlepszą przepustką by być przyjętym poza kolejnością. Szybko znalazł się jakiś zaaferowany sanitariusz, który wskazał nam drogę. Carlisle musiał zająć się formalnościami oraz opowiadaniem bajeczek na temat jej wypadku. Nie chciałem się z nią rozstawać ani na ułamek sekundy.

Dopiero stanowczy głos pielęgniarki, rozkazujący zostawić mi dziewczynę samą by mogła ją przebrać i przygotować do oględzin lekarza, zmusił mnie bym na chwilę wyszedł z jej pokoju i pozostał sam w poczekalni.

Dopiero po dłuższej chwili pozwolono mi do niej wejść. Wciąż była nieprzytomna, a może tylko spała.

W między czasie dołączył do mnie ojciec, który powiedział, że tutejsi lekarze mają zamiar utrzymać w takim stanie Bellę przez kilka dni by organizm trochę się zregenerował. Wiedziałem, że to najlepsze co mogli dla niej teraz zrobić, jednak cierpiałem, że nie mogę jej o wszystkim opowiedzieć, o tym jak bardzo ją przepraszam, jak bardzo ją kocham. Chciałem jej obiecać, że już nigdy nie będzie musiała przeze mnie cierpieć.

Teraz mogłem jedynie siedzieć całymi dniami i nocami przy jej łóżku wsłuchując się w najcudowniejsze dźwięki jakie mogłem sobie wyobrazić: jej coraz równiejszy oddech i miarowe, pewne bicie serca. W momentach kiedy musiałem udawać, że śpię całe moje ciało, każda moja komórka koncentrowała się na odbieraniu obecności Belli. Kiedy zmysł wzroku miałem wyłączony, pozostałe zmysły, słuch dotyk, a zwła­szcza węch wyostrzałem do granic możliwości.

Zaobserwowałem ciekawe zjawisko. Pomimo, iż znałem najpiękniejszy smak i zapach jej krwi, nadspodziewanie dobrze radziłem sobie z ranami pokrywającymi jej ciało, jakby w ogóle na mnie już nie działały. Przez te kilka godzin kiedy sądziłem, że ją straciłem, a później gdy sam jej o mało co nie zabiłem, uodporniłem się na zapach jej krwi w co jeszcze kilka dni wcześniej nigdy bym nie uwierzył. Wiedziałem, że straty ukochanej nie przeżyłbym, a więc tak przyziemna sprawa jak pragnienie nie mogłaby tego zmienić.

Bella leżała w pokoju jednoosobowym zalanym intensywnym białym światłem, tym bielszym, że nie łagodził go kolor ścian. Ściany też były białe jak i większość znajdujących się w nim sprzętów.

Najbliższą przegrodę przesłaniały pionowe żaluzje, nad głową Belli wisiały jaskrawe lampy. Położyli ją na dziwnym łóżku z poręczami, o kilku segmentach nachylonych pod różnym kątem. Poduszki były płaskie, a ich wypełnienie zbrylone.

Koło głowy dziewczyny ustawili irytująco pikające urządzenie monitorujące prace jej serca. Ten dźwięk u­trzy­mywał mnie przy życiu przez te długie godziny oczekiwania na to, że w końcu ją wybudzą z farmakologicznej śpiączki.

Od jej dłoni biegły przezroczyste rurki, inne dostarczające tlen zostały przyklejone do twarzy pod nosem.

Nagle moje wyczulone ucho rozpoznała nieznaczną zmianę w rytmie jej serca. Impulsy przyspieszyły podobnie jak i oddech.

I w końcu po czterech dniach od swojej feralnej przygody poruszyła się. Podniosła rę­kę, żeby odruchowo pozbyć się rurek z tle­nem.

– Ani mi się waż. – Powstrzyma­łem ją chwytając jej ciepłą rękę mo­­imi chłodnymi palcami.

Gdy tylko je poczuła odwróciła odro­binę głowę, w moim kierunku. Natychmiast przysunąłem się jeszcze bliżej opierając brodą o jedną z jej poduszek.

– Edward? – usłyszałem ciche pytanie, a zaraz potem na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. A więc jednak się mnie nie bała. Nie czuła urazy.

– Och, Edwardzie, mam takie wyrzuty sumienia! – dodała.

Ona ma wyrzuty sumienia?! a co dopiero ja mam powiedzieć o sobie. To przecież wszystko tylko przeze mnie. Czyż nie obiecywałem jej i Charliemu, że po nie­szczę­snym meczu odstawię ją bezpiecznie do domu?

– Spokojnie, tylko spokojnie – starałem się ją uciszyć by nie poczuć się jeszcze gorzej. – Wszystko jest już w najlepszym porządku.

– Jak to się w ogóle skończyło? – zapytała widocznie niewiele z tego wszystkiego pamiętając. Może to nawet i lepiej.

– Cudem zdążyliśmy na czas. Jeszcze chwila, a byłoby za póź­no. – Nadal wzdrygałem się na samą myśl o tym.

– Byłam taka głupia, Edwardzie. Myślałam, że James złapał mamę.

– Wszystkich nas przechytrzył.

– Muszę zadzwonić do niej i do Charliego. – Odezwała się trochę przytomniej, widocznie zaczęła wracać jej pamięć.

– Alice już to zrobiła. Renee jest tutaj, to znaczy tu, w szpitalu. Poszła tylko coś zjeść.

Gdy tylko to powiedziałem Bella gwałtownie się poruszyła jakby chciała poderwać się z miejsca i pobiec do matki. Było widać jak bardzo się za nią stęskniła. Rozumiałem, że więzy między nimi były nadzwyczaj silne. Nie mniej jednak jak tylko podniosła się z poduszki zakręciło się jej w głowie i musiałem ją delikatnie podtrzymać by nie upadła.

– Niedługo wróci – obiecałem uspokajając ją. – A tymczasem leż spokojnie.

– Ale jak jej wytłumaczyliście to wszystko? – wyglądała na przestraszoną. Uświadomiłem sobie, że będąc tak długo nieprzytomną nie wiedziała, że udało nam się wszystko ukryć i tak zaaranżować całą sprawę, aby nasza historia wyglądała naprawdę wiarygodnie. Musiałem pochylić głowę nad talentami Alice. Sprytna bestyjka. Do „zadań specjalnych” nadawała się jak nikt inny.

Bella najwyraźniej martwiła się czy prawda nie wyszła na jaw – Co jej powiedzieliście?

– Że spadłaś z bardzo długich schodów, a potem z rozbiłaś szybę i wyleciałaś przez okno. – Przerwałem przypominając sobie siostrę jak się rozkręca i wprowadza w czyn swoje dzikie pomysły.

– Musisz przyznać, że takie rzeczy czasem się zdarzają.

Westchnęła i skrzy­wiła się z bólu. Następnie spojrzała na cienką kołdrę, którą była przykryta. Z zaciekawieniem przyglądnęła się nieprzykrytej nodze wsadzonej w gips aż do kolana.

– Jakie właściwie odniosłam obrażenia?

– Masz złamaną nogę, złamane cztery żebra, kilka pęknięć w czaszce i siniaki gdzie się da, a do tego straciłaś dużo krwi. Przeszłaś kilka transfuzji. Nie byłem tym zbytnio zachwycony – przez jakiś czas pachniałaś zupełnie nie tak.

No dobrze może byłem zbyt szczery wyznając jej to ostatnie, ale nie było mi dobrze z tym, że kiedy mogłem już bez odczuwania pragnienia rozkoszować się jej wonią, lekarze przeprowadzili transfuzję i nagle zaczęła pachnieć zupełnie zwyczajnie. Była to taka różnica jak pomiędzy najlepszym rubinowo czerwonym Bordeaux a oranżadą w proszku.

– Musiała to być dla ciebie miła odmiana.

– Skąd. Lubię twój zapach.

– Jakim cudem ci się udało? – szepnęła.

Od razu domyśliłem się, o co jej chodzi. Przywołała tym pytaniem najgorsze wspomnienia minionego tygodnia. Kiedy to o mały włos sam nie pozbawiłem jej życia. Gdy nie mogąc się powstrzymać upajałem się jej bukietem. Kiedy to bestia we mnie triumfowała. Wstydziłem się tego najbardziej ze wszystkich rzeczy jakie kiedykolwiek zrobiłem. Nie mogłem spojrzeć jej w oczy. Odwróciłem wzrok by nie wyczytała w nim za dużo prawdy o mnie samym. Nie przeżyłbym kolejnego rozstania z nią.

– Nie jestem pewien. – Ująłem jej zabandażowaną dłoń, ostrożnie, tak aby nie zerwać przewodu łączącego z jednym z monitorów.

Cały ten czas wpatrywała się we mnie badawczo czekając na dalsze zwierzenia. Nie chciała odpuścić.

Wiedziałem, że źle robię zostając razem z Bellą. Gdybym nie był takim cholernym egoistą już dawno powinienem się od niej odczepić. Zostawić jej swojemu losowi. Nigdy nie powinienem pojawić się w jej życiu. Życiu, którym ryzykowała w każdej sekundzie przebywania ze mną.

W moim umyśle zaczęła kiełkować myśl, podlewana moją bezgraniczną miłością do tej kruchej ludzkie dziewczyny, myśl że powinienem raz na zawsze zniknąć z jej życia.

Westchnąłem tylko. Nie miałem odwagi popatrzyć w jej stronę.

– Tego nie dało się... nie dało się powstrzymać – zacząłem cicho odpowiadając na jej wcześniejsze pytanie. Chcąc być z nią szczery dodałem – Było to zupełnie niemożliwe. A jednak dopiąłem swego. – Nareszcie odważyłem się na nią spojrzeć. Nasze oczy się spotkały. Zobaczyłem w nich wszechobecną miłość, ciepło, zaufanie do… mnie. Uśmiechałem się nieśmiało. – Chyba naprawdę cię kocham.

Usłyszawszy to odwzajemniła mój uś­miech. Znowu nieznacznie się skrzywiła, nawet to zabolało.

– Czy smakuję równie dobrze jak pachnę? – spytała.

Czy musiała przywoływać te krępujące wspomnienia? Tak smakowała jeszcze lepiej, o wiele lepiej. Jad napłynął mi do ust. Byłem żałosny. Ale czegoś takiego nikt by nie zapominał nawet gdyby nie miał wiecznej wampirze pamięci. Tak jej smak… rozmarzyłem się, był jak symfonia przy zgrzycie żelaza po szybie.

– Jeszcze lepiej. Lepiej, niż przypuszczałem – przyznałem się.

– Przepraszam – no nie. pomyślałem, ja zachowałem się jak skończony bałwan, a ona mnie jeszcze za to przeprasza. Rób tak dalej Bello a będę się czuł jeszcze gorzej.

Wzniosłem oczy ku niebu, jakbym szukał tam podpowiedzi jak jej to wszystko wytłumaczyć tak by nie przypisywała sobie ani odrobinkę winy za zaistniałą sytuację.

Wina leżała tylko i wyłącznie po mojej stronie. Głupi, zaślepiony miłością i pragnieniem wampir!

– Naprawdę, nie masz już za co przepraszać!

– Za co w takim razie powinnam cię przeprosić?

– Za to, że mało brakowało, a już nigdy więcej bym cię nie zo­baczył.

– Przepraszam – no dobra, skoro już musisz za coś przeprosić, pomyślałem, to możesz właśnie za to. Nie zdajesz sobie sprawy z tego co przezywałem sądząc, że się spóźniłem. Nie, tego nigdy nie wolno ci się dowiedzieć – zdecydowałem.

– Rozumiem, dlaczego tak postąpiłaś – pocieszyłem ją. – Choć oczywiście nie zmienia to faktu, że nie miało to większego sensu. Trzeba było zaczekać na mnie, trzeba było mi powiedzieć!

– Nie puściłbyś mnie.

– Nie – przy­zna­łem ponuro. – Nie pu­ściłbym. – to rów­nałoby się z wyrokiem śmierci, dodałem w myślach.

Bella zamyśliła się wpatrując w stojący obok niej wazon ze słonecznymi frezjami, które jej kupiłem. Tak, frezje z tym najbardziej kojarzył mi się jej zapach, ponadto była właśnie takim małym i delikatnym słone­cz­kiem, rozświe­tlającym mroki nocy w których żyłem już od stu lat.

Nagle wzdrygnęła się, a potem skrzy­wiła. natychmiast zwróciłem na to uwagę.

– Nic ci nie jest, Bello?

– Co się stało z Jamesem?

– Gdy go od ciebie odciągnąłem, zajęli się nim Emmett i Ja­sper. – O Alice wolałem Belli nie wspominać. Tak bardzo żałowałem, że to nie ja mogłem wymierzyć mu sprawiedliwość. Za krzywdę jaką jej wyrządził, za jej przerażenie, za mój śmiertelny strach oraz za tych wszystkich niewinnie pomordowanych ludzi, których coraz to nowa krew barwiła jego tęczówki upiornym szkarłatem.

Tak bardzo żałowałem tego, że nie mogłem im towarzyszyć, że Carlisle jakimś cudem mnie powstrzymał.

Zdziwiła się.

– Nie było ich wtedy z nami.

– Musieli przejść do innego pomieszczenia... polało się sporo krwi.

Przypomniałem sobie myśli Jaspera i po raz pierwszy byłem w stanie zrozumieć z jakim to palącym pragnieniem musiał ciągle walczyć.

– Ale ty zostałeś.

– Tak, zostałem.

– I Alice, i Carlisle... – dodała, kręcąc głową z niedowierza­niem.

– Widzisz, oni też cię kochają.

Gdy wymówiłem imię swojej siostry Bella nagle się ożywiła.

– Czy Alice obejrzała jego nagranie? – Było widać, że bardzo jej na tym zale­żało.

– Tak – odparłem nie kryjąc nienawiści.

W mojej pamięci ponownie zabrzmiały słowa Jamesa nagrane na taśmę kamery. Pamiętałem jego wyraz twarzy, każdą zmianę intonacji głosu gdy opowiadał:

Jeden jedyny raz, lata temu, wymknęła mi się upatrzona przeze mnie ofiara. Przeszkodził mi pewien wampir, który darzył ją idiotycznie gorącym uczuciem – nigdy nie zro­zumiem, co też takiego niektórzy moi pobratymcy widzą w ludziach. Ów wampir odważył się na coś, przed czym twój słaby Edward się wzdraga. Gdy tylko dowiedział się o moich zamiarach, wykradł dziewczynę z przy­tuł­ku dla obłąkanych, w którym pracował, i sprawił, że przestała być dla mnie kusząca. Biedulka była tak otępiała, że chyba nawet nie czuła bólu – tak długo przebywała samotnie w celi. Sto lat wcześniej za jej wizje spalono by ją na stosie, w latach dwudzie­stych dwudziestego wieku zostawał dom wariatów i elektrow­strząsy. Kiedy w końcu otworzyła oczy, silna siłą wiecznej młodości, czuła się tak, jakby nigdy wcześniej nie widziała słońca. Stary wampir zrobił z niej żwawego młodego wampira i nie mia­łem już powodów, by ją ścigać. W gniewie zgładziłem więc starego.

Tak pokrótce streścił całe życie Alice. Podczas tych kilku minut dowiedziała się o sobie więcej niż dotychczas jej się udało mimo, iż na poszukiwania swojej przeszłości poświęciła długie dni i godziny.

James niechcący zrobił swojej niedoszłej ofierze najwspanialszy z możliwych prezentów – przywrócił jej przeszłość i dawno utracone wspomnienia.

– Zawsze trzymano ją w odosobnieniu, w ciemnościach. To dlatego nic o sobie nie wiedziała.

– Tak. Teraz już wie. – Starałem się mówić normalnie, tłumiąc gniew. Tak dużo ludzi już skrzywdził.

Bella widząc zmianę malującą się na mojej twarzy wyciągnęła rękę jakby chciała pogłaskać mnie po policzku. Ale zaaferowana nie zauważyła, że była właśnie za tą rękę podpięta do kroplówki. Przeźroczysty wężyk stanowczo ją powstrzymał.

A ja zamarłem, tak bardzo potrzebowałem tej choćby najmniejszej pieszczoty. Całe moje ciało tęskniło za jaj dotykiem.

– Fuj. – Skrzywiła się.

– Wszystko w porządku? – spytałem zaniepokojony. Przecież nie mogła usłyszeć tego co działo się w mojej głowie i wzdrygnąć się na myśl o dotknięciu mnie. Ogarnął mnie głęboki smutek i dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że nie to było powodem jej obrzydzenia. Całym sercem byłem przy niej.

– Igły – wyjaśniła potwierdzając moją hipotezę. Nie miała najmniejszej ochoty na nie patrzeć. Skupiła wzrok na wyszczer­bionym panelu sufitowym i mimo złamanych żeber usiłowała głęboko oddychać.

Właśnie dotarł do mnie groteskowy charakter całej tej sytuacji.

– Boi się igły – mruknąłem pod nosem, kręcąc głową. – Sadystyczny wampir, który chce ją zamęczyć na śmierć, prosi o spotkanie – nie ma sprawy, już leci, już jej nie ma. Ale gdy pod­łączyć ją do kroplówki...

Wywróciła tylko oczami. Najwidoczniej wracał jaj dobry humor.

– Co tutaj właściwie robisz? – spytała znienacka. Mój oddech zamarł. Jednak dotarła do niej groza sytuacji i w końcu instynkt samozachowawczy zaczął ją ostrzegać.

Spojrzałem na nią, najpierw zdziwiony, potem urażony.

– Mam sobie iść? – Zmarszczyłem czoło nie chcąc pokazać jakie spustoszenie wywołało we mnie to jedno krótkie pytanie.

– Nie, skąd! – zaprotestowała w przestrachu, że ją źle zrozumiałem. Ale właśnie tak ją zrozumiałem, bo na cóż innego mógłbym po tym wszystkim się spodziewać. – Nie o to mi chodziło. Co robisz w Teksasie? Jak wytłumaczyłeś mojej mamie swoją obecność? Muszę poznać two­ją wersję, zanim się tu zjawi.

– No tak. – Uspokoiłem się nieco. Zaserwuję jej teraz wersję oficjalną, którą powinna poznać by móc potwierdzić to co już nakłamałem w jej sprawie. – Przy­jechałem do Phoenix, żeby przemówić ci do rozsądku i skłonić do powrotu do Forks. – Powiedziałem tak pewnie, że jeszcze chwila i sam bym w to uwierzył. – Zgodziłaś się ze mną spotkać i przyjecha­łaś do hotelu, w którym zatrzymałem się z Carlislem i Alice – tak, tak, przyleciałem rzecz jasna pod opieką rodzica. Tyle że, idąc do mojego pokoju, potknęłaś się na schodach. Resztę już znasz. Na szczęście nie musisz pamiętać żadnych szczegółów, masz świetne usprawiedliwienie

Zastanowiła się nad tym co usłyszała przez chwilę starając się zapamiętać i porównać ze swoimi wspomnieniami tamtych przerażających minut.

– W twojej historyjce nie wszystko trzyma się kupy. Nie było na przykład żadnego rozbitego okna.

– Ależ było, było – sprostowałem. – Alice miała niezłą frajdę, fabrykując dowody. Nawet się trochę zagalopowała. Wszystko wyglądało bardzo przekonująco – mogłabyś się pewnie procesować z hotelem o odszko­dowanie, gdybyś chciała. Nie martw się, za­dbaliśmy o wszystko – zapewniłem, pozwalając sobie by czule pogłaskać ją po policzku. Boże jak mi tego brakowało! – Twoim jedynym zadaniem jest teraz powrót do zdrowia.

Moją uwagę zwróciła nagła zmiana w me­lodii wygrywanej przez jeden z aparatów, do których była podłączona, w muzyce skom­po­no­wanej przez jej serce.

Jaj tętno z początkowego tranquillo zamieniło się w szalone con fuoco. Po czymś takim, gdyby moje serce nadal biło zamarło by z radości. Mógłbym nawet umrzeć tą najpiękniejszą z możliwych śmierci, śmiercią z zachwytu.

Dosyć marzeń. Wampiry nie umierają! a przynajmniej nie tak łatwo.

Serce Belli teraz tak galopowało, że nie tylko ja mogłem to usłyszeć.

– Boże, chyba zapadnę się pod ziemię – mruknęła pod nosem. Parsknąłem perlistym śmiechem, a potem przechyliłem gło­wę w zadu­mie. Od jak dawna nie pozwoliłem sobie na taką eksplozję radości. Ten wypełniający pokój dźwięk był tak upajający, że nie mogłem się powstrzymać by go nie spróbować przedłużyć. Chwilo trwaj wiecznie!

– Hm, zobaczmy... – Pochyliłem się nad nią powoli. Moje usta dzieliło od niej tylko trzy… dwa…. jeden centymetr. Zatrzymałem się specjalnie chcąc przedłużyć tą rozkoszną chwilę, i tak jak się mogłem spodziewać pikanie przyspieszyło. Chciałem się jeszcze z nią podroczyć, jednak nie mogłem się powstrzymać i kiedy w końcu złożyłem na jej wargach pocałunek, mimo, że ledwie je mu­snąłem, w pokoju zaległa cisza.

Zamarłem. Jak tylko uświadomiłem sobie co się stało i czym to grozi odskoczyłem od niej przerażony i zerknąłem na monitor.

Błyskawicznie przeanalizowałem pozostałe wskazania. Nie jednak nie umarła mimo, że serce jej stanęło. Za­nim zdołałem zdecydować co mam dalej zrobić, jej serce tak samo niespodziewanie jak się zatrzymało zaczęło wściekle łomotać.

Ta dziewczyna ma talent. Co chwilę udowadniała, że może przestraszyć na śmierć wampira. Świat chyba stanął na głowie od chwili kiedy ją spotkałem. Może przeszedłem na drugą stronę lustra?

W końcu zrozumiałem co się z nią dzieje. To samo co z sekretarką w szkole i kelnerką. To niebezpieczne aby, aż tak gwałtownie na mnie reagowała.

Nie powiem schlebiało mi to i strasznie cieszyło. Przepełniało mnie nieopisane szczęście.

– Coś mi się wydaje, że będę musiał przy tobie uważać jeszcze bardziej niż do tej pory – skomentowałem całe zajście.

– Jeszcze nie skończyłam z całowaniem! – zaprotestowała. – Nie zmuszaj mnie do tego, żebym spróbowała usiąść.

Jej słowa sprawiły mi niewysłowioną radość. Po tych strasznych dniach, w których bałem się, że ją stracę na zawsze. Ba, po tym, jak uwierzyłem, że ją naprawdę straciłem, i że to wszystko moja i tylko moja wina, o niczym tak nie marzyłem, nie pragnąłem i nie potrzebowałem jak tego by móc ją głaskać, przytulać, pieścicie i całować. Rozpromieniony jej zgodą tym razem bez wahania wpiłem się w jej aksamitne, słodkie usta. Czułem się cudownie bo ogień w moim gardle tylko się tlił i nie przeszkadzał w rozkoszowaniu się tą chwilą.

Czułem jak Bella nie zważa na moje wcześniejsze ostrzeżenia, i nic sobie nie robi z tego, że całuje się z kimś tak niebezpiecznym jak ja. Dzisiaj nie przeszkadzała mi jej lekkomyślność. Wiedziałem, że nie byłbym jej w stanie skrzywdzić. Całym sobą oddałem się pożądaniu jej słodyczy. Wielbiłem każdy jej przyspieszony oddech, jej szalejący puls zwielokrotniony przez głośnik aparatury. Tak zapamiętale mnie całowała, że nawet nie dostrzegała tego dźwięku zdradzającego wszystko co się działo w jej duszy.

Chciałem ją bardziej przyciągnąć do siebie, gdy nagle usłyszałem na końcu korytarza głos jej matki, rozmawiała bodajże z jakąś pielęgniarką. Słychać było, że jest przemęczona i zdenerwowana. Będzie tu za jakąś minutę. Jeszcze raz przytuliłem ją gorąco i najdelikatniej jak tylko potrafiłem przerwałem nasze szaleństwo.

– Chyba słyszę twoją mamę – szepnąłem z uśmiechem by zamaskować jaką przykrość sprawiło mi oderwanie się od jej gorących warg i rozpalonego ciała. Ta chwila uświadomiła mi jak bardzo byłem nieodpowiedzialny i egoistyczny. Czy nie dość już przez mnie przeszła. Wmawiam sobie, że ją kocham. Nie! to nie miłość, to tylko pożądanie i to najgorsze z możliwych – wampirze pożądanie. Gdybym ją kochał natychmiast bym ją opuścił. Zostawił by była bezpieczna i szczęśliwa z kimś bardziej dla niej odpowiednim.

– Tylko mnie nie zostawiaj! – zawołała i tym okrzykiem upewniła mnie, że z nas dwojga to ona tak naprawdę umie czytać w myślach. Jak ona to robi. Wszystko utrudnia. Może wyczuła, że tyle co podjąłem decyzję by zniknąć raz na zawsze, że nigdy mnie już nie powinna zobaczyć. Zobaczyłem strach w jej oczach gdy to sobie uświadomiła. W moje serce wbił się lodowy sopel. Byłem za słaby. Na razie…

– Nie zostawię cię – przyrzekłem z powagą, a potem znów się uśmiechnąłem. – A tymczasem się zdrzemnę – oświadczyłem. Tak bardzo pragnąłem być jak najbliżej jej, że nie byłem w stanie wyjść z pokoju by podarować Renee i Belli odrobinę prywatności. Wymyśliłem, że gdy będę udawał śpiącego to pozwolą mi zostać w pokoju. Błyskawicznie przeniosłem się na obity turkusową sztu­czną skórą rozkładany fo­tel stojący w nogach jej łóżka i przechyliłem jego oparcie maksymalnie do tylu, ułożyłem się na nim i zamknąłem oczy. Leżałem tak zupełnie nieruchomo. W mo­mencie gdy zamknąłem powieki, całym ciałem nastawiłem się na odbieranie o­ta­czającej przestrzeni, na drgania, wibracje, dźwięki, zmiany temperatury lekkie zawirowania powietrza. Miałem zamiar uważnie przysłuchiwać się całej rozmowie. Liczyłem, że będę mógł się z niej dużo dowiedzieć i być może upewnić się co do uczuć Belli do mnie.

– Tylko nie zapomnij oddychać – rzuciła z ironią. Miała rację. Zacząłem oddychać tak miarowo jak ludzie gdy są pogrążeni w głębokim śnie. Jednak nie spojrzałem na nią.

Drgnęła jakby chciała wyskoczyć z łóżka, żeby pobiec do Renee i zapewnić ją, że wszystko z nią jest w najlepszym porządku. Nie zrobiła tego bo ledwie mogła się ruszać. Pozostało jej wyglądać matkę niecierpliwie.

Usłyszałem skrzypnięcie zawiasów gdy ostrożnie uchyliła drzwi i zajrzała do środka.

– Mama! – szepnęłam z tak wiel­ką miłością, że gdyby to był kto inny byłbym naprawdę zazdrosny.

Renee widząc mnie śpiącego u stóp łóżka córki, zbliżyła się do niej na palcach. Nie chciała mnie budzić, bo najwyraźniej myślała, że skoro nie odstępuję jej nawet na minutę to muszę być bardzo zmęczony i widocznie należy mi się odrobina odpoczynku.

– Ten to zawsze na stanowisku – mruknęła do siebie.

– Mamo! Jak dobrze, że jesteś! – wykrzyknęła Bella gdy matka ją delikatnie uściskała. Poczułem wilgoć i sól w powietrzu. To musiała być Renee – smak łez Belli rozpoznałbym na końcu świata.

– Bello, tak się bałam!

– Przepraszam za wszystko. Ale nic się nie martw, szybko wy­zdrowieję.

– Dzięki Bogu, że wreszcie się ocknęłaś. – Usiadła na skraju łóżka.

– Jak długo byłam nieprzytomna?

– Już piątek, skarbie. Trochę to trwało.

– Piątek? – powtórzyła zszokowana. Naj­wy­raźniej nie zdawało sobie sprawy jak dawno temu poszła na swoje feralne spotkanie w szkole baletowej i ile dni minęło od tego czasu, dni przez które chciałem oszaleć z rozpaczy mimo zapewnień ojca, że nic jej nie będzie.

– Przetrzymali cię w takim stanie celowo. Masz sporo obrażeń, kochanie.

– Wiem – przytaknęła.

– Miałaś szczęście, że pod ręką był doktor Cullen. – Tak to była prawda bez niego nie udałoby się jej uratować, pomyślałem – To taki miły człowiek... tylko taki młody, I wygląda bardziej na modela niż lekarza.

– Poznałaś Carlisle'a?

– Tak. I siostrę Edwarda, Alice. Urocza dziewczyna.

– Jest fantastyczna – przyznała z entuzjazmem.

Lekko uchyliłem powieki by się upewnić czy nie udaje. Nie, to było szczere. Tylko ktoś taki jak Bella mógł za swoją przyjaciółkę wziąć moją siostrę – kochaną ale i bardzo denerwującą.

Zauważyłem, że matka Belli zerknęła na mnie przez ramię.

– Nic mi nie wspominałaś o tym, że masz w Forks tylu do­brych znajomych.

Bella jęknęła głośno. Czyżby środki przeciwbólowe przestawały działać i moja ukochana zaczynała cierpieć?

– Coś cię boli? – spytała Renee i na szczęście natychmiast z powrotem spojrzała w stronę córki. Ten jęk tak mnie rozproszył, że zupełnie wypadłem z roli śpiącego i otworzyłem oczy, chciałem sam się przekonać czy nie dzieje się z nią nic nie dobrego. Ulżyło mi dopiero gdy usłyszałem słowa Belli.

– Nie, nic – zapewniła. – Zapominam, że nie mogę się tyle ruszać.

Uspokojony tym wyjaśnieniem ponownie zapadłem w „sen”.

– A gdzie Phil? – spytała szybko zmienia­jąc temat.

– Został na Florydzie. Ach, Bello, nie uwierzysz! Już mieliśmy pakować manatki, a tu taka niespodzianka!

– Zaproponowano mu kontrakt?

– Tak! Skąd wiedziałaś? The Suns go przyjęli! Niesamowite, prawda?

– Rewelacja – powiedziała z udawanym entuzjazmem.

– Oj spodoba ci się w Jacksonville, zobaczysz. – Renee rozgadała się na dobre, jednak Bella wpatrywała się w nią tępo. – Najpierw się martwiłam, bo była mowa o Akron. Tam przecież jest normalna zima ze śniegiem, a sama dobrze wiesz, jak ja nie lubię zimna. A tu Jacksonville! Słońce cały rok, a ta wilgoć wcale nie jest taka zła, jak mówią. Znaleźliśmy dla nas przecudny dom, żółty z białymi framugami, werandą jak z jakiegoś starego filmu. Rośnie przed nim ogromny dąb, a na plażę jest tylko kilka minut spacerkiem, w do­datku miałabyś jedną łazienkę tylko dla siebie, a …

Gdyby moje serce biło w tym momencie stanęło by na pewno, tak jak sece Belli kilka minut wcześniej. Tylko, że stanęło by nie ze szczęścia tylko z wszechogarniającego smutku, rozpaczy i tęsknoty, kiedy uświadomiłem sobie, że to o czym opowiadała Renne było tym o czym Bella zawsze marzyła. Owszem nie umiałem czytać w jej myślach jednak była bardzo rozmowna w czasie snu. Byłem prawie pewny, że przyjmie propozycję matki, a wtedy będziemy musieli się rozstać. W Jacksonville nie byłbym wstanie przetrwać bez przypadkowego ujawnienia się. Według statystyk tylko osiem procent dni w roku było tam pochmurnych.

Tylko dziwiłem się swojej reakcji – przecież tak niedawno chciałem ją zostawić dla jej dobra. Taka propozycja winna być dla mnie błogosławieństwem. A tu nagle taka niespodzianka – nie chciałem aby mój plan się powiódł. Już nie.

Z zamyślenia wyrwał mnie głos Belli – Wstrzymaj się na chwilkę – przerwała jej wywód.

Nadal leżałem z zamkniętymi oczami, nie chcąc powtórzyć poprzedniego błędu, ale mięśnie miałem tak napięte, że nikt kto by teraz na mnie spojrzał nie uwierzyłby, że śpię.

– O czym ty mówisz? Nie mam zamiaru przeprowadzać się na Florydę. Mieszkam w Forks. – Odparła z taką siłą, że ledwie się powstrzymałem, żeby jej nie porwać w ramiona.

– Ależ już nie musisz, głuptasku – roześmiała się mama. – Phil będzie teraz o wiele częściej w domu... W ogóle to dużo na ten temat rozmawialiśmy i zadecydowałam, że aby być więcej z tobą będę z nim jeździć tylko na co drugi mecz.

– Ale mamo... – Zawahała się jakby chciała znaleźć jakieś wiarygodne uzasadnienie swojej decyzji.

Matkę mogła próbować oszukać ja jednak znałem już prawdę.

– Chcę zostać w Forks. Przyzwyczaiłam się już do nowej szkoły, mam kilka dobrych koleżanek... – Słysząc słowo „koleżanki”, widziałem spod wpółprzymkniętych powiek jak matka przeszyła ją wzrokiem. Bella nie miała, żadnych szans kogokolwiek oszukać, zorientowała się więc i po­stanowiła pójść w innym kierunku. – ... a Charlie mnie potrzebuje. Siedzi tam zupełnie sam, a ani trochę nie potrafi gotować.

– Chcesz mieszkać w Forks? – spytała zaskoczona. Nie mieściło jej się to w głowie. Ale potem znów zerknęła na mnie. – Dlaczego?

– Dopiero, co powiedziałam – jest szkoła, jest Charlie – au! – Odruchowo wzruszyła ramionami i okazało się, że nie był to najlepszy pomysł.

Renee rzuciła się, żeby ją pocieszająco poklepać, ale przez chwilę tylko wisiała nad Bellą, nie wiedząc, którą część ciała wy­brać. W końcu zdecydowała się na czoło – przynajmniej nie miała go zabandażowanego.

– Ależ, Bello, skarbie, ty nie cierpisz tej dziury – przypomnia­ła jej.

– Nie jest taka zła.

Moje serce się radowało słysząc te słowa. Dzielnie walczyła o pozostanie w Forks, tak jakby wiedziała, że wyjazd do Jacksonville oznaczałby rozłąkę, której bym nie zniósł.

Matka zdawała się rozumieć co się miedzy nami działo. Zacisnęła usta i po raz kolejny zerknęła na mnie, tym ra­zem rozmyślnie.

– To o niego chodzi? – szepnęła świdrując Bellę oczami.

– Częściowo – przyznała się ale i skłamała równocześnie. Po tym co wyprawiało jej serce podczas naszego ostatniego pocałunku słowo „częściowo” nie miło tu najmniejszego zastosowania. – Miałaś w ogóle okazję zamienić z Edwardem kilka słów?

– Tak. – Zawahała się, nadal we mnie wpatrzona. – I chciałabym z tobą o nim porozmawiać.

Podwoiłem swoją uwagę.

– O czym dokładnie?

– Sądzę, że ten chłopiec jest w tobie zakochany – rzuciła oskarżycielskim szeptem.

– Też tak sądzę – wyznała.

– A co ty czujesz do niego? – Usiłowała maskować palącą ją ciekawość, ale kiepsko jej to wychodziło.

Tak bardzo chciałem usłyszeć jej odpowiedź, że z emocji zapomniałem udawać, że oddycham.

Bella tylko westchnęła odwracając wzrok, nie miała najwidoczniej ochoty się jej zwierzyć. Może moja obecność ją krępowała. Teraz już wiedziałem, że więcej bym się dowiedział gdybym był na tyle silny i zostawił je same w pokoju. Drewniane drzwi pokoju nie stanowiły dla moich wyczulonych zmysłów żadnej przeszkody.

– Mam fioła na jego punkcie – odparła. Rozśmieszyła mnie tym i udawała dalej. Starała się mówić jak każda inna nastolatka o swoim pierwszym chłopaku. Ale czy ona kiedykolwiek była nastolatką?

– No cóż, wydaje się bardzo sympatyczny i muszę przyznać, że jego uroda zwala z nóg, ale jesteś jeszcze taka młoda, Bello... – odparła prawdziwie surowym tonem. Jak rodzic robiący dziecku kazanie na jakiś ważny egzystencjalnie temat. Nie była najwyraźniej pewna, co o tym wszystkim myśleć.

– Wiem o tym, mamo. Nie przejmuj się, to tylko młodzieńcze uroczenie. – Teraz już wiedziałem, że kłamie.

– O właśnie – zgodziła się szybko jakby bardzo chciała w to wierzyć.

Westchnęła i z miną przepełnioną poczuciem winy zerknęła na wiszący na ścianie zegar.

– Musisz już iść? – spytała ją córka.

Przygryzła dolną wargę.

– Lada chwila powinien zadzwonić Phil, tak się umówiliśmy. Nie wiedziałam, że odzyskasz przytomność.

– Idź, idź. Nie ma sprawy. Będzie ze mną Edward. – Ucieszy­ła się, ale starała się to ukryć, żeby nie urazić maminych uczuć.

– Wrócę raz-dwa. Wiesz, mieszkam teraz w szpitalu – dodała z dumą.

– Och, mamo, nie musiałaś tego robić. Możesz spać w domu, mnie to bez różnicy.

– Za bardzo bym się denerwowała – wyznała Renee bojaźliwie – Po tym, co się stało ledwie przecznicę dalej, wolę nie siedzieć tam sama.

– A co się takiego stało? – spytała Bella zaalarmowana jej słowami, widocznie zaczynała przypominać sonie więcej szczegółów.

– Jacyś bandyci włamali się do tej szkoły tańca za rogiem i podpalili budynek. Nic z niego nie zostało! A przed wejściem po­rzucili kradziony samochód. Pamiętasz, skarbie, jak chodziłaś tam na lekcje?

– Pamiętam. – Odparła wzdrygając się.

– Mogę z tobą zostać, jeśli mnie potrzebujesz.

– Nie trzeba, mamo. Nic mi nie będzie. Edward się mną zajmie.

Zrobiła taką minę, jakby to moja osoba była właśnie powodem, dla którego wolałaby zostać.

– Wrócę wieczorem! – Zabrzmiało to nie tyle jak obietnica, ale jak ostrzeżenie. Wypowiadając te słowa, Renee znów zerkając na mnie.

– Kocham cię, mamo.

– Ja też cię kocham, Bello. Uważaj na siebie, kochanie, patrz pod nogi, Nic chcę, żebyś znowu trafiła do szpitala.

To ostatnie stwierdzenie mnie rozśmieszyło, a więc tak dobrze nam poszło całe to przedstawienie, że na dodatek Belli się oberwało za jej niezgrabność. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu mimo, że oczy miałem cały czas zamknięte.

Do pokoju wpadła energiczna pielęgniarka, żeby sprawdzić wszystkie jej kabelki i rur­ki. Przed wyjściem Renee pocałowała jeszcze córkę w czoło i poklepała po zabanda­żowanej dłoni.

Pielęgniarka przejrzała wydruk z aparatu monitorującego pracę jej serca. Zrobiło mi się głupio bo wiedziałem co tam musiała znaleźć. Wolałem nie słuchać teraz jej myśli.

– Denerwowałaś się czymś, złotko? Serce ci tu coś ostro przy­spieszyło.

– Czuję się dobrze.

– Zaraz powiadomię siostrę oddziałową, że się obudziłaś. Za chwilkę przyjdzie cię obejrzeć.

Gdy tylko kobieta zamknęła za sobą drzwi, znalazłem się przy łóżku ukochanej.

– Ukradliście samochód? – spytała, unosząc brwi ze zdziwienia. Uśmiechnąłem się łobuzersko widząc jej zdziwienie. Gdyby tylko wiedziała co jeszcze musieliśmy zrobić by ukryć naszą walkę z Jamesem. Ukradzenie samochodu było najbłahszą rzeczą. Cały czas przed oczami miałem zaangażowaną we wszystko Alice i dzielnie sekundującego jej Jaspera.

No cóż auto było naprawdę wspaniałe. Mógłbym się nawet zastanowić czy po wszystkim nie kupić sobie takiego.

– Był świetny, naprawdę szybki – rozmarzyłem się.

– Jak tam drzemka?

Tym krótkim pytaniem sprowadziła mnie z powrotem na ziemię. Musiałem zrobić zaskoczoną minę.

– Cóż, dowiedziałem się wielu ciekawych rzeczy. – Szybko przypomniałem sobie prze­bieg podsłuchanej rozmowy.

– Na przykład?

Wbiłem wzrok w podłogę przypominając sobie moje myśli i uczucia jakie nawiedzały mnie podczas udawanego snu.

– Zaskoczyłaś mnie. Ten dom na Florydzie, mieszkanie z matką… Myślałem, że właśnie o tym zawsze marzyłaś.

Zrobiła zdezorientowaną minę, a potem dodała – Przecież na Florydzie musiałbyś cały dzień siedzieć w domu. Wychodziłbyś na dwór tylko w nocy, jak jakiś prawdziwy wampir.

O Boże! Cały czas nic do niej nie docierało, przecież ja byłem prawdziwym wampirem! Teraz naprawdę nie wiedziałem czy mam się śmiać czy płakać z przerażenia, gdybym tylko potrafił. Ta dziewczyna miała instynkt samozachowawczy zredukowany do minimum. Tylko ja z moim pechem mogłem trafić na taką istotę. A Może to było szczęście – rekompensata od losu za dziesiątki lat ciągłych wyrzeczeń i cierpienia. Czyżby Bella miała być nagrodą dla mnie, nie śmiałem w to uwierzyć. I wtedy przypomniały mi się moje własne przemyślenia, gdy wydawało mi się, że zgodzi się na wyjazd do słonecznego miasta. Wiedziałem, że nie wolno mi byłoby za nią pojechać. Zasępiłem się. Taka ewentualność przyniosłaby mi nieopisany ból.

– Gdybyś się wyprowadziła, zostałbym w Forks, Bello – oświadczyłem. – Albo przeniósłbym się do innego miasteczka na pół­nocy. Jak najdalej od ciebie, byle nie móc cię dłużej narażać na niebezpieczeństwo.

Gdy tylko wypowiedziałem te okrutne słowa widziałem jak wpatruje się we mnie niewidzącymi oczami. Jak po chwili dociera do niej ich sens. Jak na jej twarzy zaczyna malować się ból, strach, rozpacz i wszechogarniające przerażenie. Moich uszu dobiegło znowu przyspieszone pikanie aparatury. Jednak ten dźwięk tym razem nie napełnił mnie niebiańską rozkoszą tylko był wymyślną torturą. Wiedziałem, że znowu sprawiam jej ból, mimo że obiecałem sobie, że nigdy więcej nie będzie przeze mnie cierpieć. Zaczęła gwałtownie oddychać, a serce jej waliło jak oszalałe.

Byłem zszokowany jej reakcją. Wpatrywałem się czujnie w jej twarz pragnąc wszystko z niej wyczytać. To straszne nie móc czytać jej myśli. Może w nich znalazłbym rozwiązanie. Widziałem jak jej twarz wykrzywia się bólem, który jak mogłem się założyć nie miał nic wspólnego z jej fizycznymi obrażeniami. Ten ból wypływał wprost z jej duszy – duszy której ja nie miałem.

Do pokoju weszła zdecydowanym kro­kiem kolejna pielęgniarka. Nie ruszyłem się ani na milimetr, gdy lustrowała fachowym okiem jej zbolałą minę, a potem wszystkie monitory.

– Podać ci coś przeciwbólowego, kotku? – spytała ciepło, poklepując woreczek kroplówki.

Dobrze wiedziałem, że cierpienie jakie jej sprawiłem nie dawało się ukoić nawet najsilniejszymi środkami.

– Nie, nie – wymamrotała, starając się udawać, że nic ją nie boli. – Wszystko w porządku. – Powiedziała z ewidentną prze­sadą, miałem wrażenie, że boi się zasnąć bo czuje, że po przebudzeniu mogłaby mnie już więcej nie zobaczyć. Jeszcze parę minut temu może nawet bym tak postąpił, jednak teraz widząc co się z nią dzieje nie byłem już w stanie zniknąć z jej życia. Było za późno dla niej. Było za późno dla mnie.

– Nie musisz być taka dzielna, skarbie. Lepiej nie nadwerężać organizmu. Musisz odpoczywać. – Pielęgniarka najwyraźniej nie wiedziała jaki dramat rozgrywał się właśnie w tej sterylnej białej szpitalnej sali. Wyraźnie czekała, aż moja ukochana zmieni zdanie, ale pokręciła tylko przecząco głową.

– Niech ci będzie – westchnęła. – Przywołaj mnie przyciskiem, jeśli się zdecydujesz.

Kobieta chyba jednak domyśliła się, że byłem powodem dziwnego zachowania Belli bo rzuciła w moją stronę srogie spojrzenie i po raz ostatni zerknęła na aparaturę.

Gdy tylko wyszła ująłem jej delikatną twarz w moje zimne marmurowe ręce.

– Spokojnie, Bello, tylko spokojnie.

– Nie zostawiaj mnie – poprosiła łamiącym się głosem.

– Nie zostawię – obiecałem. Właśnie podjąłem decyzję, że może i skończę przez to w piekle, ale jej go teraz nie zgotuję. –Leż ładnie, bo zawołam pie­lęgniarkę i każę cię czymś nafaszerować.

Jej serce nie chciało się jednak uspokoić.

– Bello. – Pogłaskałem ją po policzku z zaniepokojoną miną. – Nigdzie się nie wybieram. Będę tu tak długo, jak będziesz mnie potrzebować. – Obiecałem z zamiarem nie złamania tego słowa do końca mego nędznego istnienia. To było ponad moje siły.

– Przysięgasz, że mnie nie zostawisz? – wyszeptała. Widziałem jak próbuje się uspokoić i kontrolować swój oddech, ale bezskutecznie. Jej płuca pulsowały spazmatycznie pod obolałymi żebrami.

Nie mogłem się przyglądać jak się męczy. Musiałem ją czymś uspokoić. Ukoić jej jakże realne obawy. Tak bardzo chciałem się znów do niej przytulić, przywrzeć całym ciałem, czuć jej rozkoszne ciepło. Spleść się z nią w jedno, gdy już wiedziałem, że nigdy się nie rozstaniemy. W końcu przestały mi przeszkadzać wizje Alice. A niech tam, mogą się nawet i sprawdzić, do ostatniej kropli jej krwi, do ostatniego oddechu, do ostatniego uderzenia serca. Wiedziałem, że będzie moja na wieki.

– Przysięgam – powiedział tonem pełnym powagi, pod którym starałem się ukryć jakie decyzje właśnie podjąłem.

Poczułem na wargach jej rozkoszne ciepło. Wiedziałem, że mój lodowaty oddech owionął jej twarz. Powoli się uspokajała. Uwierzyła mi. Widziałem jak jej rysy twarzy powoli łagodnieją, a tempo pulsu powoli wraca do normy.

– Lepiej ci już? – spytałem.

– Lepiej – potwierdziła.

Pokręciłem tylko głową. – Nadwrażliwa – pomyślałem.

– Po co to powiedziałeś? – ode­zwałam się cicho, opanowując drżenie w swoim głosie. – Zmęczyło cię już to, że ciągle musisz wybawiać mnie z opresji? Chcesz, żebym wyjechała?

Co powiedziałem? Pomyślałem tylko „nadwrażliwa”. To ona potrafiła czytać w moich myślach. Cóż za ironia.

– Nie, skąd, co za bzdurne podejrzenie. Chcę być z tobą, Bello. I nie mam nic przeciwko wybawianiu cię z opresji – tyle że to wszystko przeze mnie, to dzięki mnie teraz tu jesteś.

– A tak, dzięki tobie. – Powiedziała to ze złością. Zabolało. – To dzięki tobie leżę tu żywa! – a ona znowu swoje!

– Ledwie żywa – szepnąłem zażenowany. – Cała jesteś w gipsie i bandażach, ledwie się możesz ruszyć.

– Nie miałam zresztą na myśli tego, co się ostatnio wydarzyło, tylko te wszystkie historie z Forks. Mam wyliczać? Gdyby nie ty, już dawno gniłabym na cmentarzu.

Wzdrygnąłem się na sam dźwięk tych słów. Nie czułem się bohaterem. Byłem się kimś wręcz przeciwnym. A wyobrażenie widoku martwego ciała Belli było nie do zniesienia. Umiała zadawać ból. Martwe, nieruchome ciało, blade, ciche, zimne… moja wyobraźnia podsuwała mi te same widoki jak wtedy w korytarzu szkoły baletowej. Nie chciałem przez to ponownie przechodzić. Wyobrażałem siebie, że gdyby coś takiego się wydarzyło, zamieniłbym się w kamienny posąg rozpaczy przy jej grobie. Nikt by się nawet nie domyślił, że nie byłbym kamienna figurą. Czuwałbym nad nią na wieki.

– Ale to jeszcze nic. – Wróciłem do mojej ponurej wyliczanki odpędzając wcześniejsze wizje. – To nic, że widziałem, jak le­żysz na podłodze w kałuży krwi – ciągnąłem zdławionym głosem. – To nic, że myślałem, że przybyliśmy za późno. Że słyszałem, jak, krzyczysz z bólu. Całą wieczność będę pamiętał te okropne chwi­le. Najgorsze było to, że wiedziałem, że nie będę w stanie się powstrzymać. Że sam cię zabiję. – do teraz nie wiem jak me się udało powstrzymać. Przypuszczałem, że zaciągnąłem u Carlisla dług wdzięczności, którego nigdy nie zdołam spłacić.

– Ale mnie nie zabiłeś.

– Zabiłem cię – pomyślałem, jeżeli nie wtedy, jeżeli nie moim lekkomyślnym i ego­istycznym postępowaniem to właśnie teraz kiedy podjąłem decyzję, że cię nigdy nie opuszczę.

– Tak niewiele brakowało. – znowu prze­błyski wspomnień. Krew, zapach, lawenda, pragnienie, żądza, frezje, niepohamowanie, ogień… a potem miłość. Może ta miłość da mi jednak siłę aby ją opuścić?

Widziałem jak stara się zachowywać teraz za wszelką cenę spokój, może nawet wiedziała że właśnie próbowałem przekonać samego siebie, że musimy się rozstać. Strach ścisnął jej gardło. Oddech stał się niepokojąco nierówny.

– Obiecaj mi – szepnęła.

– Co? – udałem, że nie wiem, że wie to czego nie chciałem żeby wiedziała.

– Wiesz co. – wyszeptała zagniewana. Poznałem to po tonie jej głosu. Jednak jej charakterek zaczynał dawać o sobie znać.

Skrzywiłem się.

– Jak na razie wszystko wskazuje na to, że nie mam dość silnej woli, żeby trzymać się od ciebie z daleka, więc chyba postawisz na swoim... choćby miało cię to kosztować życie. – Odpowiedziałem starając się jednak niczego jej wprost nie obiecać. Może kiedyś jednak nastąpi dzień w którym poczuję się na tyle mocny, żeby ją uratować i opuścić. Nie złamałbym nigdy danego jej słowa.

– Świetnie. – powiedziała z rozdrażnienie, gdy uświadomiła sonie, że jednak niczego jej nie przyrzekłem. – Wspomina­łeś, że udało ci się pohamować instynkt – zaczęła hardo. – Teraz chciałabym się dowiedzieć, po co się w ogóle fatygowałeś?

– Jak to: po co? – dosłownie zatkało mnie!

– Czemu nie pozwoliliście na to, by jad się rozprzestrzenił? Byłabym teraz taka sama jak ty.

Byłem w szoku. W życiu nie odpowiem na to pytanie.

Poczułem, że oczy w ułamek sekundy zrobiły mi się zupeł­nie czarne na myśl tego wszystkiego co towarzyszy niekończącym się trzem dniom przemiany. To było nie do opisania. Nikt nigdy nie powinien już więcej czegoś takiego doświadczyć. W czasie pomiędzy ugryzieniami Carlisla a staniem się wampirem wiedziałem, że Boga po prostu nie ma. Gdyby był, nikomu, ale to dosłownie nikomu, nie pozwoliłby tak cierpieć. Wydaje mi się, że właśnie wtedy straciłem swoją duszę i wiarę w wyższą istotę.

Tak bardzo chciałem prawdę o momencie przemiany ukryć przed Bellą a tu wydaje mi się, że Alice zdradziła jaj za dużo, na przykład prawdę o wampirzym jadzie. Musiała zdradzić jej sekret pochodzenia wampirów. Najwyraźniej była zbyt przejęta poznaniem swojej przeszłości, bo o takim „drobiazgu” zapomniała mi wspomnieć. Zapomniała przyznać się jaka była niedyskretna. Chociaż nie, znając moją siostrę i jej wizje może specjalnie to przede mną ukrywała. Byłem na nią wściekły, może nawet na nie obydwie. Zacisnąłem mocniej szczęki żeby nie warczeć.

– Nie kryję, że nie mam doświadczenia w relacjach damsko-męskich – odezwała się śmiało – ale po prostu wydaje mi się to całkiem logiczne. W każdym związku konieczna jest pewna rów­nowaga. Nie może być tak, że tylko jedna strona bez przerwy ra­tuje drugą. Obie muszą się ratować.

Jej słowa mnie rozbroiły. Jak mogła istnieć równowaga pomiędzy nami, pomiędzy kruchym ciepłym człowiekiem i niezniszczalnym lodowatym potworem. Jak widać dla niej nie było rzeczy niemożliwych, a przynajmniej niemożliwych do wymyślenia. Cały gniew się gdzieś ulotnił, szczęki rozluźniły.

Podparłem się łokciami o krawędź jej łóżka, opiera­jąc brodę na splecionych dłoniach. Zdecydowałem że to nie ona tu zawiniłam. To była tylko i wyłącznie wina Alice, już ja się jej dobiorę do skóry, nawet jej wizje nie pomogą.

– Raz mnie uratowałaś – powiedziałem cicho.

– Nie mogę zawsze grać roli ukochanej Supermana – upiera­ła się. – Też chcę być Supermanem.

– Nie wiesz, jak to jest. – Siedziałem tak, wpatrując się w brzeg poduszki. Starałem się aby w moim glosie nie było słychać irytacji.

– Myślę, że wiem.

– Bello, wierz mi, nie masz pojęcia. Miałem prawie dziewięćdziesiąt lat na rozmyślania i nadal nie wiem, czy warto.

– Wolałbyś, żeby Carlisle cię nie ocalił?

– Nie, nie żałuję, że tak się stało. – Zamilkłem na moment. Teraz kiedy żyjesz już nie żałuję – pomyślałem. – Ale kiedy moje ludzkie życie dobiegało końca, niczego i ni­ko­go nie musiałem się wyrzekać.

– To ty jesteś całym moim życiem. Tylko ciebie nie chciałabym stracić. – Rozkręcała się. Tak łatwo przychodziło jej zapewnianie mnie o tym, jak bardzo mnie potrzebowała, przychodziło jej to z łatwością, a ja wierzyłem w każde jej słowo, moje uczucia do niej niczym się nie różniły.

Nie chciałem jednak dać po sobie poznać, że dawno już przegrałem. Udawałem, przed nią i przed sobą, że podjąłem już decyzję. Wiedziałem, że tak trzeba.

– Nie mogę, Bello. Nie zrobię ci tego.

– Czemu nie? – Z emocji dostała chrypki i nie była wstanie wykrzyczeć tych słów. – Tylko nie mów, że to cię przerasta! Po tym, czego dokonałeś dzisiaj... a ra­czej ileś tam dni temu. Mniejsza o to. Po tym, czego dokonałeś, pójdzie ci jak z płatka!

Popatrzyłem na nią spode łba. No tak na pewno coś takiego to bułka z masłem. Jak ona NIC nie rozumiała!

– A ból? – spytałem. Zadrżała na wspomnienie tego co działo się z jej ręką po ukąszeniu Jamesa, a to była tylko ledwie zabrudzona jadem ranka. Na ułamek sekundy miałam nadzieję, że się zreflektuje i opamięta. Ale nie. Nie Bella. Udawała, że płynny ogień w jej żyłach uleciał z jej pamięci. Była niesamowita. Tyle chciała dla mnie poświęcić, a ja nie byłem pewny czy zasługiwałem na tak cudowną nagrodę.

– To moja sprawa – odparła. – Wytrzymam.

– Były już w historii takie przypadki, że odwaga przekraczała granicę szaleństwa.

– Ból mnie nie zraża. Trzy dni? Wielkie mi co.

Boże wybacz jej bo nie wie co mówi. Mimowolnie się skrzywiłem, bo uświa­do­mi­ła mi ponownie, że wie o wiele więcej, niżbym sobie tego kiedykolwiek życzył. Alice nie żyjesz!. Musiałem jednak szybko stłumić gniew i skupić się na wyszukiwaniu argumentów.

– A Charlie? – rzuciłem prosto z mostu. – A Renee? – no cóż tonący brzytwy się chwyta.

Zamilkła na długo, szukając w głowie jakiejś riposty. Chyba znalazłem jej słaby punkt. Już otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Zamknęła je zmieszana. Czekałem cierpliwie z nadzieją. Triumf zaczął malować się na mojej twarzy. Wiedziałem, że nic nie wymyśli.

– Słuchaj no, to też nie jest problem – wymamrotała w końcu. No pewnie już ci wierzę, nie zabrzmiało to zbyt przekonująco, nigdy nie była dobrym kłamcą. – Renee zawsze postępowała tak, żeby to jej było wygod­nie. Z pewnością nie miałaby nic przeciwko temu, żebym i ja po­szła w jej ślady. A Charlie ma grubą skórę, szybko dojdzie do sie­bie, poza tym jest przyzwyczajony do mieszkania w pojedynkę. Nie mogę robić wszystkiego pod nich, to moje życie.

Znowu poczułem jak wytrąca mi racjonalne argumenty z ręki. – Właśnie – warknąłem. – A ja nie mam zamiaru ci go odbierać.

– Jeśli uważasz, że możesz mi to zrobić dopiero na łożu śmier­ci, to muszę ci przypomnieć, że kilka dni temu byłam umierająca!

– Byłaś, ale wyzdrowiejesz – poprawiłem ją.

Wzięła głęboki wdech, żeby się uspokoić, ignorując bolesną reakcję swoich żeber. Wpatrywaliśmy się w siebie w milczeniu. Nie byłem gotowy na żaden kompromis. Nie w tej kwestii. Nigdy.

– Umrę – powiedziała dobitnie. Zamarłem w przerażeniu. Przestałem nawet udawać, ze oddycham. Usiłowałem zrozumieć co chciała mi tym jednym słowem przekazać. Czyżby wiedziała o czymś czego nie wykryli lekarze? Lekarze może i przegapiliby jakieś śmiertelne symptomy ale nie mój ojciec, jemu ufałem bezgranicznie.

– Nie umrzesz, nie umrzesz. Może będziesz miała parę blizn, ale...

– Mylisz się – przerwała mi. – Ja naprawdę umrę.

Jej pewność nie była udawana. Volterra.

– Co ty wygadujesz, Bello? – zdenerwowałem się bardziej niż chciałem to po sobie pokazać. Dość już miałem tematu śmierci. Jej śmierci. Mojej śmierci. Śmierci, właśnie wtedy kiedy po wiekowym śnie zacząłem wracać do świata żywych. – Wypiszą cię stąd za kilka dni, góra za dwa tygodnie.

Patrzyła mi prosto w oczy.

– Może nie umrę tak od razu... ale kiedyś na pewno. Z każ­dym dniem jestem bliższa śmierci. Zestarzeję się! Osiwieję, będę miała zmarszczki...

A więc o to jej chodziło. Jakoś nigdy się nad tym w ten sposób nie zastanawiałem. Upływ czasu dla mnie nie istniał. Spochmurniałem, pojmując z wolna, o co jej chodzi. Ta myśl zaczęła rozsadzać mi cza­szkę. Jednak miała rację wszystkie drogi tego la­biryntu spotykają się w jego centralnym punkcie jakim była śmierć. Przyłożyłem sobie palce do skroni i zamknąłem oczy. Chciałem odgonić korowód przerażających obrazów jaki błyskawicznie przesuwał się pod moimi powiekami. Bella za rok dwa, dziesięć pięćdziesiąt… a ja na zawsze zaklęty w swoim siedemnastoletnim ciele.

– Tak właśnie ma to wyglądać. Tak właśnie powinno być. I tak by się stało, gdybyś mnie nie spotkała, gdybym nie istniał, a nie powinienem istnieć.

Prychnęła. Zdziwiony taką reakcją otworzyłem oczy.

– To głupie. To tak, jakbyś podszedł do kogoś, kto wygrał w totka i właśnie odbiera pieniądze, i powiedział mu: „Zostaw to, wróć do dawnego życia. Taki jest właściwy porządek rzeczy. Tak będzie dla ciebie lepiej”. Ja tam tego nie kupuję.

– Trudno porównywać mnie do wygranej w totka.

– Masz rację. Jesteś czymś o niebo lepszym.

Wzniosłem oczy do góry. Chyba musiałem się poddać. Jak taka krucha osóbka mogła pokonać wampira.

– Starczy tej dyskusji, Bello. Nie ma mowy. Nie skażę cię na życie w wiecznej nocy, koniec, kropka. – Broniłem się resztkami sił.

– Jeśli myślisz, że sobie odpuszczę, to się grubo mylisz! – ostrzegała. – Nie zapominaj, że nie jesteś jedynym wampirem, którego znam.

Oczy mi znów pociemniały. Pewnie, że nie jestem jedynym, jest jeszcze na przykład taka Alice. Przysiągłem sobie, że jeżeli tknie Bellę Jasper będzie miał z niej układankę na długie zimowe wie­czory, tak mniej więcej przez dziesięć lat.

– Alice się nie ośmieli. – wysyczałem z ogniem w oczach. Teraz już wiedziałem skąd brała się taka pewność mojej siostry co do dalszych losów tej dziewczyny. Bella najwyraźniej już podjęła decyzję i nie zamierzała jej tak łatwo zmienić. Stąd wzięły się te wszystkie wizje.

– Alice miała wizję, prawda? Wie, że kiedyś będę taka jak wy. To dlatego denerwują cię jej różne komentarze. – znowu wyczytała to wszystko z moich myśli. To takie denerwujące.

– Alice się myli. Widziała też ciebie martwą, a przeżyłaś. – oszukiwałem sam siebie. Alice się jeszcze nigdy nie pomyliła, tylko czasami na spełnienie swoich przepowiedni kazała długo czekać.

– Ja tam wolałabym się nigdy o nic nie zakładać wbrew jej wi­zjom.

Byłem wściekły, gdyż wiedziałem, że ma całkowitą rację.

Wpatrywaliśmy się w siebie gniewnie przez ładnych parę minut. W pokoju zapanowała cisza – względna cisza, bo coś nie­przerwanie brzęczało, pikało i skapywało, a wielki ścienny zegar tykał głośno.

Widziałem, że Bella nie odpuści. W tym momencie nie była bezbronnym jagnięciem tylko upartym do granic mojej wytrzy­małości osłem! Uświadomiwszy to sobie musiałem pierwszy dać za wygraną.

– I co dalej? – spytała, widząc, że patrzę już na nią łagodniej. Cóż mogłem powiedzieć, wzruszyłem tylko ramionami, z nimi obiema nie wygram.

– Impas. Tak to się chyba nazywa.

Westchnęła i jęknęła cicho z bólu. Zadrżałem.

– Wszystko w porządku? – zerknąłem znacząco na guzik wzywający pielęgniarkę.

– Tak, tak – oczywiście, że skła­mała.

– Nie wierzę ci – oświadczyłem spo­­kojnie.

– Nie mam najmniejszej ochoty dalej spać.

– Musisz dużo odpoczywać. Te zażarte dyskusje ci tylko szko­dzą.

– To mi ustąp – zaproponowała.

– Ach, jakaś ty sprytna. – Wyciągnąłem z premedytacją rękę w stronę przycisku. Właśnie wymyśliłem jak można skończyć nasz nierozwiązywalny spór.

– Nie! – krzyknęła domyślając się co chcę zrobić. Zignorowałem ją.

– Słucham – przemówił interkom.

– Pacjentka prosi o kolejną dawkę środków przeciwbólowych – oznajmiłem, udając że nie zwracam uwagi na jej rozwścieczona minę. Znowu była tym wściekłym kociakiem, a ja w tej chwili miałem stra­szną ochotę pogłaskać ją pod włos.

– Już przysyłam pielęgniarkę. – Głos nieznajomej był bardzo znudzony.

– Nie wezmę do ust ani jednej tabletki – zagroziła.

Nie ze mną te numery. Wskazałem głową na wiszący nad łóżkiem podłuż­ny woreczek. – Nie sądzę, żeby kazali ci cokolwiek połykać.

Serce zaczęło bić jej szybciej i spostrzegłem w jej oczach strach. Westchnąłem zniecierpliwiony.

– Bello, wszystko cię boli. Żeby wyzdrowieć, musisz się zrelak­sować. Czemu robisz trudności? Nie będą ci już nic wkłuwać.

– Nie o igły mi chodzi – bąknęła. – Boję się zamknąć oczy.

Uśmiechnąłem się i po raz kolejny ująłem jej twarz w obie dłonie.

– Już ci mówiłem, że nigdzie się nie wybieram. Nie masz się czego bać. Tak długo, jak ci to sprawia przyjemność, będę tu sie­dział dzień i noc.

W końcu odwzajemniła mój uśmiech. Po moim ciele rozeszło się rozkoszne ciepło. Poczułem, że kłótnia została zakończona.

– Twoja obecność zawsze będzie sprawiać mi przyjemność. Zawsze. – powiedziała.

– Och, przejdzie ci. To tylko „młodzieńcze zauroczenie”. – Zacytowałem słowa jakie wypowiedziała do swej matki.

Pokręciła gwałtownie głową z niedowierzaniem. Zachwiała się jakby świat jej na moment zawirował.

– Byłam w szoku, kiedy Renee wzięta moje słowa za dobrą monetę. Ale wiem, że ty znasz prawdę.

– Prawda jest taka, że ludzie mają pewną wspaniałą cechę. Zmieniają się.

– I co, już się nie możesz doczekać?

Roześmiałem się z absurdalności tego stwierdzenia.

Śmiałem się jeszcze, kiedy do pokoju weszła pielęgniarka. W ręku miała strzykawkę.

– Pan wybaczy – odpędziła mnie chło­dno. Musiałem przejść na drugi koniec pomieszczenia, oparłem się o ścia­nę i założyłem ręce. Widziałem jak nadal pełna obaw, nie spuszczałam mnie z oka. Spoj­rzałem na nią ze spokojem. Dalej bała się, że jak tylko zaśnie dam drapaka.

– Proszę bardzo. – Pielęgniarka uśmie­ch­nęła się, wstrzykując medykament do jednej z rurek. – Zaraz poczujesz się lepiej, złotko.

– Dziękuję – mruknęła bez entuzjazmu. Lek musiał zaczął działać bardzo szybko, niemal natychmiast zobaczyłem jak ogarnęła ją senność.

– Tyle chyba starczy – oceniła kobieta, widząc, że oczy same się jej zamykają.

Jak tylko pielęgniarka opuściła pomieszczenie doskoczyłem do Belli tuląc jej twarz w moich rękach.

– Zostań. – wyszeptała bardzo nie wyraźnie walcząc ze środkiem nasennym.

– Będę przy tobie – obiecałem żarliwie. – Tak długo, jak ci to sprawia przyjemność… Tak dłu­go, jak jest to dla ciebie najlepsze rozwiązanie…

Miałem wrażenie, że chciała zaprotestować jednak lek robił swoje.

– To nie to samo – wymamrotała z wysiłkiem, mimo jej otępienia zrozumiała sens moich słów. Nic się przed nią nie mogło ukryć. Zaśmiałem się.

– Nie myśl teraz o tym, Bello. Podyskutujemy sobie znowu, kiedy się obudzisz.

Uśmiechnęła się, gdy wymusiła na mnie obietnicę, że nie odejdę wykorzystując jej sen.

– Okej.

Nie mogłem się powstrzymać. Pochyliłem się blisko nad jej uchem.

– Kocham cię – szepnąłem.

– Ja też cię kocham.

– Wiem. – Znowu się zaśmiałem, tych słów nigdy nie było mi dosyć.

Obróciła głowę w stronę mojej twarzy. Zgadłem, o co jej chodziło. Nie musiała długo czekać na spełnienie swej prośby. Już dawno chciałem to zrobić. Od naszego ostatniego pocałunku minęło już stanowczo zbyt wiele czasu. Pocałowałem ją w same usta. Które jak zwykle delikatnie rozchyliła chcąc więcej.

– Dzięki – westchnęła.

– Do usług. – Takie prośby mógłbym spełniać do końca świata. Wtedy czułem się prawie człowiekiem.

Tak właściwie to już odpłynęła, ale mimo to resztką sił walcząc ze snem zapytała starając się mówić wyraźnie – I wiesz co?

– Co?

– Ja stawiam na Alice – wyszeptała, i powiedziawszy to zapadła w sen.

W tej chwili ja też niczego tak nie pragnąłem by wizje Alice jednak się sprawdziły. Nawet dryfując na kres świadomości zdo­łała uratować swej przyszłej przyjaciółce życie.