Wycieńczenie, duma, przerażenie. Wszystkie możliwe uczucia zbiegają się w jedno i rozpierają każdego z nas. Jest przerwa, być może najważniejsza przerwa w naszym życiu. Prowadzimy 1:0 w finale olimpijskim z gospodarzami, z Hiszpanią. Pierwsza myśl - odpocząć. Część zespołu idzie pod prysznic, część do basenu. Szatnie Barcelony są olbrzymie, można w nich nawet popływać w zimnej wodzie. To działa kojąco na zmęczony organizm. Ochłodzić się! Na zewnątrz jest ze sto dwadzieścia stopni! Nieludzka temperatura!

- Brawo Kowal, jest dobrze. Teraz już się nam nie wywiną! Jedziemy dalej. Pamiętajcie, zostało nam tylko czterdzieści pięć minut. Czterdzieści pięć minut, w czasie których nie ma czasu na cokolwiek innego niż walkę. Napoczęliśmy ich. Dokończmy. To oni są teraz przerażeni. To oni mają nóż na gardle. A my swoje! Walka! Wślizg, wślizg, wślizg! - mówi Wójcik. Każdy z nas czuje na sobie oczy milionów ludzi. Każdy na swój sposób odczuwa tę presję. Jednych mobilizuje, innych przytłacza. Szatnia jest takim miejscem, w którym jesteśmy sami. W którym nikt na nas nie patrzy. Dobra, czas na drugą połowę!

Jest źle. Zamiast 1:0, po chwili mamy 1:2. Publiczność szaleje, wskazała zwycięzcę. Jak ją uciszyć, jak zmienić ten werdykt? Robimy swoje. Przecież ani przez moment w tym meczu nie byliśmy słabsi. Dwa głupie gole. Mijają minuty, a my wciąż przegrywamy. Teraz to my mamy nóż na gardle, Hiszpanie robią swoje. Cały rok szykowali się do roli wielkich faworytów i wreszcie nimi są. Wreszcie prowadzą i złote medale prawie wiszą na ich szyjach...

Dostałem w nogę. Muszę na chwilę zejść. Jednak tylko na chwilę, lekarz pomoże!

Ułożyłem się przodem do boiska, chciałem dokładnie widzieć, co się dzieje. Nagle zamieszanie. Konsternacja na trybunach. Ktoś z naszych dostał piłkę, jest blisko bramki. Co tam się dzieje? Słabo widzę. Goooool!!! Rysiu!

Niewiele zostało do końca. Każdy z nas widzi, że Hiszpanie są kondycyjnie słabsi. Nigdy nie lubili biegać, a gdyby mieli to robić przez 120 minut, zamiast 90, to by chyba popadali jak muchy. Świetnie, teraz po naszej stronie jest piłeczka. Teraz to wciąż nas bardziej stać na wyprowadzenie śmiertelnego ciosu niż ich. Tylko ten sędzia. Z Maroka. Od początku lekko faworyzuje gospodarzy. Każde wątpliwe starcie jest osądzane na ich korzyść. Ale trudno. Poradzimy sobie. Minęła ostatnia minuta. Będzie dogrywka, a wtedy w najgorszym razie wygramy w karnych. Jeszcze jedna akcja. Hiszpan wybija piłkę poza boisko. Zacznie Kłak. No nie! Rzut rożny. Jak mógł dać rzut rożny skoro piłkę wybił Hiszpan?! Niech mu będzie, poradzimy sob... Kurwa mać... Strzelili... Cieszą się... Koniec... Już nie odrobimy. Sekundy do końca. Przecież Kiko strzelił tam, gdzie stał Olek! Czemu on usiadł na dupie? Wpadłaby mu prosto w ręce. Wpadłaby... Koniec.

W szatni cisza. Ci, którzy nie zagrali, pocieszają tych wykończonych. - I tak zrobiliśmy swoje. Mamy medal, pamiętajcie - mówi Tomek Wieszczycki. On nie zagrał ani minuty w całym turnieju. Musi być z tego powodu zły, a jednak pociesza innych. W końcu coraz częściej słychać, z różnych stron szatni: - Niech ta porażka nie przesłoni naszego wielkiego sukcesu.

No tak, w końcu i tak zrobiliśmy furorę. Mieliśmy wrócić do Polski po tygodniu, a tymczasem przegraliśmy złoty medal olimpijski w ostatniej sekundzie finału. W końcu drzwi do szatni otwierają się. Wchodzi Kazimierz Górski. - No nie, jeszcze tego tu brakowało! - pomyślał sobie każdy z nas i spojrzał złowrogo...