Proroctwo Joela

1:1 - Słowo Pańskie, które się stało do Joel syna Phatuel.

1:2 - Słuchajcie tego starcy, a bierzcie w uszy wszyscy obywatele ziemie: jeśli się to stało za dni waszych, abo za dni ojców waszych?

1:3 - O tem synom waszym powiadajcie, a synowie waszy synom swoim, i synowie ich rodzajowi drugiemu.

1:4 - Ostatek gąsienice zjadła szarańcza, a ostatek szarańczej, zjadł chrząszcz, a ostatek chrząszcza, zjadła rdza.

1:5 - Ocućcie się pijani, a płaczcie, i wyjcie wszyscy, którzy pijecie wino z słodkością: bo zginęło od gęby waszej.

1:6 - Abowiem naród przyciągnął na ziemię moję mocny i niezliczony: zęby jego jako zęby lwie: i trzonowe zęby Jego, jako szczenięcia lwiego.

1:7 - Położył winnicę moję spustoszeniem, a figę moję obłupił: obnażając obnażył je, i porzucił: zbielały gałęzi ich.

1:8 - Narzekaj jako panna przepasana worem nad mężem młodości jej.

1:9 - Zaginęła obiata i mokra ofiara z domu Pańskiego: płakali kapłani słudzi Pańscy.

1:10 - Spustoszona jest kraina, smęciła się ziemia: bo zepsowana jest pszenica, zawstydziło się wino, zemdlała oliwa.

1:11 - Zawstydzili się oracze, wyli winiarze, dla pszenice i jęczmienia, i zginęło żniwo polne.

1:12 - Winnica zawstydziła się, a figa zemdlała: jabłka granatowe, i palma i jabłoń, i wszystkie drzewa polne poschły: że zawstydziło się wesele od synów człowieczych.

1:13 - Przepaszcie się, a płaczcie kapłani, wyjcie słudzy ołtarzowi: wnidźcie, leżcie w worzech słudzy Boga mego: bo zginęła, z domu Boga waszego obiata, i mokra ofiara.

1:14 - Poświęćcie post, zwołajcie gromadę, zbierzcie starce, i wszystkie obywatele ziemskie do domu Boga waszego, a wołajcie do Pana:

1:15 - A a a, dniowi: bo blizko jest dzień Pański, a jako spustoszenie od wszechmocnego przydzie.

1:16 - Izali nie przed oczyma waszemi żywność zginęła z domu Boga naszego, radość i wesele?

1:17 - Pogniły dobytki w gnoju swoim, obalone są gumna, pokażone są spichlerze: bo zawstydzona jest pszenica.

1:18 - Przecz wzdycha bydło, ryczały stada skotu? Że nie mają pastwiska: lecz i trzody owiec wyginęły.

1:19 - K tobie Panie wołać będę: bo ogień pożarł ozdobę puszczy, a płomień popalił wszystkie drzewa polne.

1:20 - Lecz i bestye polne jako pole pragnące dżdża poglądały do ciebie: bo wyschły źródła wodne, a ogień pożarł ozdoby puszczy.