Judith

9:1 - Którzy gdy odeszli, weszła Judith do modlitewnice swojej: a oblókszy się we włosiennicę, nasypała popiołu na głowę swoję, i upadszy przed Panem, wołała do Pana, mówiąc:

9:2 - Panie Boże ojca mego Simeona, któryś ma dał miecz obronę od cudzoziemców, którzy byli gwałtownicy w splugawieniu swojem, i odkryli łono panieńskie ku zelżywości:

9:3 - I dałeś niewiasty ich na łup, a córki ich w niewolą: i wszystek plon w dział sługam twoim, którzy się zapalili zapalczywością twoją: wspomóż proszę cię Panie Boże mój mnie wdowę.

9:4 - Boś ty sprawił pierwsze rzeczy, a jedne po drugich umyśliłeś, a coś sam chciał, to się stało.

9:5 - Wszystkie bowiem drogi twoje gotowe są, a sądy twoje położyłeś w swojej opatrzności.

9:6 - Wejrzysz teraz na oboz Assyryjskie, jakoś na on czas raczył wejrzeć na obozy Egiptskie, kiedy za sługami twemi zbrojni bieżeli, ufając i w poczwórnych, jeździe swojej, i w wielkości rycerstwa.

9:7 - Aleś wejrzał na obozy ich, a ciemności spracowały je.

9:8 - Nogi ich dzierżała przepaść, a wody je okryły.

9:9 - Tak niech się i ci staną Panie, którzy ufają w mnóstwie swojem, i w woziech swoich, i w drzewcach, i w tarczach, i w strzałach swoich, i w oszczepach się chlubią:

9:10 - A nie wiedzą żeś ty sam jest Bóg nasz, który kruszysz wojny od początku, a Pan jest imię tobie.

9:11 - Podnieś ramię twoje, jako od początku, a rostrąć moc ich mocą twoją: niech upadnie moc ich w gniewie twoim, którzy się obiecują zgwałcić świątości twe, i splugawić przybytek imienia twego, i strącić mieczem swym róg ołtarza twego.

9:12 - Uczyń Panie, aby jego własnym mieczem pycha jego była ucięta:

9:13 - Niech poiman będzie sidłem oczu swoich na mnie, a porazisz go ustami łagodności mojej.

9:14 - Daj mi w sercu stałość, abym go wzgardziła: i moc, abym go wywróciła.

9:15 - Bo to będzie pamiątka imienia twego, gdy go niewieścia ręka zrazi.

9:16 - Bo nie w mnóstwie jest moc twoja Panie, ani w siłach końskich jest wola twoja, ani się pyszni od początku podobali tobie: ale pokornych a cichych zawżdyć się modlitwa podobała.

9:17 - Boże niebios, stworzycielu wód, i Panie wszego stworzenia, wysłuchajże mię nędznicę proszącą, i ufającą w miłosierdziu twojem.

9:18 - Pomni Panie na przymierze twoje, a daj słowa w usta moje, i w sercu mem radę umocni, aby dom twój w świątości swej został:

9:19 - I wszyscy narodowie poznali, żeś ty jest Bóg, a oprócz ciebie niemasz innego.