Caroline Anderson

Mężczyzna bez skazy

Rozdział 1

— Cóż za nieznośni smarkacze!

Zirytowana Clare zamknęła za sobą drzwi od dyżurki pielęgniarek i opadła na krzesło.

— Aż tak źle ?

Podniosła wzrok i ujrzała wpatrującego się w nią mężczyznę. Miał jasne włosy, które swobodnymi kosmykami opadały na wysokie, opalone czoło, a z całej postaci emanowała energia i siła. Był tak przystojny, że od razu wzbudziło to podejrzenia Clare.

— Przepraszam... Nie wiedziałam, że ktoś jest w pokoju. Zwykle nie mówię sama do siebie, ale dziś rano...

— Zawsze traci pani zimną krew tak wcześnie? — Spojrzał na zegarek i ze zdziwieniem uniósł jedną brew. — Jest dopiero dziesięć po dziewiątej!

— Cóż, zrozumiałby mnie pan, gdyby sam miał do czynienia z Dannym Drew i jego kolegami.

— Nie mogę się tego doczekać. — Leniwym ruchem podał jej rękę przez stół. — Nazywam się Michael Barrington. Od mniej więcej dziesięciu minut jestem asystentem Tima Mayhew w tutejszym szpitalu. A pani to zapewne Clare Stevens ? — zapytał ujmując jej dłoń.

Pod wpływem tego dotknięcia ciało Clare przeszedł dreszcz. Szybko cofnęła rękę i nieświadomie prowokującym gestem wygładziła na biodrach sukienkę.

— Skąd pan to wie?

Doktor Barrington dotknął palcem przypiętej na jej piersi plakietki z nazwiskiem.

— Och, jaka ze mnie gapa! — spróbowała się zaśmiać, ale wypadło to nienaturalnie. Mężczyzna uśmiechnął się do niej drwiąco.

— Czekaliśmy na pana. Siostra O’Brien zaczyna pracę dopiero o dwunastej, więc może ja pokażę panu doktorowi oddział?

— Zgoda, ale bez żadnej pompy. Nie potrzebuję nadwornej świty ani oznajmiających moje przybycie heroldów!

Roześmiała się głośno, czując, że opuszcza ją napięcie.

— Nie musimy tego ogłaszać w całym szpitalu! A teraz chodźmy. Nie mamy dzisiaj ostrego dyżuru, ale przyjęliśmy kilku pacjentów do wszczepienia protezy stawu biodrowego. Poza tym na sali intensywnej terapii leży dwóch chorych z wypadków samochodowych. Jak tylko poczują się lepiej, zostaną przeniesieni na oddział.

— Pójdę wszędzie, gdzie tylko pani rozkaże — zażartował, a Clare poczuła, jak serce zamiera jej w piersiach.

— Proszę.

Podszedł do niej i otworzył drzwi. Jego bliskość podziałała na nią jak narkotyk. Delikatny aromat drogiej wody kolońskiej podkreślał naturalny, męski zapach jego ciała, który przyciągał Clare jak magnes.

Starając się, by jej głos brzmiał naturalnie, podziękowała za uprzejmość i wyszła z dyżurki. Pokazała doktorowi oddział, a potem zaprowadziła go do pierwszej z czterech sal chorych.

— Czy chce pan kogoś zbadać?

— Nie sądzę, aby to było konieczne. Chyba że jest ktoś, kogo pani zdaniem powinienem zobaczyć. Przyszedłem dziś tylko po to, żeby się trochę rozejrzeć. Później chcę pójść do doktora Mayhew na blok operacyjny.

Doktor Barrington miał wspaniałe podejście do chorych. Uśmiechał się do nich i żartował, oczarowując wszystkie pacjentki. Z uwagą słuchał wyjaśnień Clare dotyczących szczegółów kuracji Tiny White, która spadła z konia, łamiąc sobie kręgosłup w odcinku piersiowym. Leżała na specjalnym łóżku Strykera, które co dwie godziny obracano o kilka stopni.

— To nasza wzorowa pacjentka, prawda? — powiedziała Clare z uśmiechem do Tiny.

— Każdy może uchodzić za wzorowego pacjenta w porównaniu z nimi. — Tina wskazała ręką na pozostałych chorych leżących na sali.

— Problem polega na tym, że zapomnieli już co to znaczy ból. — Clare uśmiechnęła się.

— Chyba nie chciałaby pani, żeby cierpieli? — Michael Barrington uniósł ze zdziwieniem brwi.

— Oczywiście, że nie! Po prostu nie mogę się doczekać, kiedy wyzdrowieją i znajdą się w domach.

Tina zachichotała.

— Nie są tacy źli. Naprawdę można oszaleć leżąc tu tyle czasu. Przynajmniej się nie nudzę !

— Jest jakiś postęp? — zapytał cicho, kiedy się oddalili.

— Niespecjalnie. Na początku byliśmy pełni nadziei, ale teraz nie wygląda to najlepiej. Zaraz panu wszystko opowiem.

Otworzyli drzwi do kolejnego pokoju i w ostatniej chwili zdążyli uchylić się przed rzuconym w ich stronę ogromnym grejpfrutem.

— Danny Drew? — zapytał doktor Barrington.

— Pan mnie zna, doktorze?

Clare podniosła z ziemi owoc i stancja tyłem do pacjenta.

— Ma złamane obie kości udowe, więc jest kompletnie unieruchomiony. Żadną miarą nie można go nazwać idealnym pacjentem! Oba złamania nastawiał doktor Mayhew, ale myślę, że musiałby jeszcze zdrutować mu szczęki, żeby w jego stanie nastąpiła jakaś poprawa...

— Cześć, skarbie! Przyprowadziłaś swojego chłopaka?

Clare zignorowała tę i kilka następnych uwag Danny'ego.

— Rozumiem teraz, co pani miała na myśli ! Rzeczywiście jest wyjątkowo dowcipny!

Clare podeszła do następnego chorego.

— Peter Sawyer. Spadł z motocykla i złamał sobie nadgarstek, przedramię i miednicę. Ręka źle się goi i prawdopodobnie trzeba ją będzie jeszcze raz nastawiać. Cała reszta wygląda znacznie lepiej, więc chyba niedługo wypuścimy go do domu.

— Nie wygląda pani na zadowoloną z tego faktu — powiedział, kiedy wyszli z sali.

— Z czego tu się cieszyć? Za kilka dni trafi tu kolejny motocyklista w podobnym stanie. Na tej sali leżą tylko chorzy z wypadków i po kontuzjach sportowych.

Kiedy wrócili do dyżurki, doktor Barrington usiadł na krześle wyciągając przed siebie długie nogi.

— Proszę opowiedzieć mi o Tinie.

— Dobrze. Napije się pan kawy?

Napełniła dwie filiżanki, postawiła je na biurku i otworzyła książkę przyjęć.

— Spadła z konia w sobotę... dziewięć dni temu. Jeździła na stadionie. Koń wystraszył się czegoś i zrzucił ją przez barierkę. Wylądowała na plecach. Sam rdzeń kręgowy nie został uszkodzony, ale przemieszczone kręgi wywierają na niego ucisk. Doktor Mayhew wciąż ma nadzieję, że powrócą jej chociaż niektóre funkcje, ale jak dotąd nic na to nie wskazuje. Jeśli nie nastąpi poprawa, będzie ją operował, żeby szybciej zacząć rehabilitację. Na razie obracamy ją co dwie godziny i czekamy na cud.

— Małe szanse.

— Wiem. Peter Sawyer też nie rokuje najlepiej. Myślę, że doktor Mayhew zdecyduje się na operacyjne nastawienie kości przedramienia. Były całkiem pogruchotane.

— Kiedy to się stało?

— Sześć tygodni temu. Już dawno złamanie powinno zacząć się goić, a jakoś nic na to nie wskazuje.

— Miał robione zdjęcia rentgenowskie?

— Tak. Są w historii choroby. — Odnalazła je i powiesiła na negatoskopie.

— Paskudnie to wygląda! Miał szczęście, że nie stracił całej ręki!

— Na szczęście obrażenia tkanek miękkich nie były zbyt rozległe. To go ocaliło od amputacji. Dla takiego młodego człowieka byłaby to tragedia.

— Tak, tragedia — powtórzył w zamyśleniu. — Zapomina pani jednak o tym, że zranienie może być jeszcze większym problemem. Czasami dla dobra pacjenta lepiej jest usunąć chorą kończynę, niż się z nią męczyć.

— Nie mogę w to uwierzyć. Czy może być coś gorszego niż utrata ręki, albo nogi?

— Na pewno zdrowa kończyna jest nie do zastąpienia, ale często prawidłowo amputowana ręka czy noga, odpowiednio dobrana proteza i właściwa rehabilitacja zapewniają pacjentowi większy komfort.

— A aspekty moralne? — Clare nie dawała za wygraną. — Kontakty z najbliższymi, życie osobiste, seksualne?

— Hola, hola — delikatnie musnął palcami jej policzek. — Niech się pani tak nie przejmuje. Oczywiście problemów jest wiele. Chorzy po amputacji potrzebują dużego wsparcia i opieki. Ja twierdzę jedynie, że kiedy udzieli im się potrzebnej pomocy, mogą funkcjonować zupełnie normalnie.

Chciała przedstawić mu kolejne argumenty, ale wspomnienie dotyku, który ciągle czuła na twarzy, nie pozwalało jej zebrać myśli. Doktor Barrington był zbyt męski, zbyt silny, zbyt... po prostu był zbyt blisko niej! Patrzył z taką intensywnością, że prawie fizycznie czuła na sobie siłę tego spojrzenia.

— Doktorze Barrington...

— Mam na imię Michael.

— Michael, skończmy już. Nie mogę jasno myśleć.

— Na szczęście! Gdyby było inaczej, z pewnością chciałabyś kłócić się ze mną dalej, a tego bym nie zniósł.

Była pewna, że chce ją pocałować. Pełne, pięknie wykrojone usta były już tak blisko...

Dźwięk telefonu zabrzmiał ostro i przenikliwie. Clare drgnęła i z niechęcią podniosła słuchawkę.

— Do ciebie. — Podała ją Michaelowi i usiadła za biurkiem.

Co się z nią, do diabła, działo? Odkąd pamięta, zawsze ciągnął się za nią sznur wielbicieli, w tym także lekarzy. Wszyscy uważali ją za pięknego, seksownego kociaka, marzącego jedynie o tym, by być przez nich adorowanym. Nic bardziej błędnego! Tak pragnęła, by ktoś zwrócił uwagę nie tylko na jej figurę czy twarz, ale także na nią samą! Na jej umysł, osobowość, czy poczucie humoru.

Potrafiła trzymać mężczyzn na dystans, gdyż zwykle to oni tracili dla niej głowę. W tym przypadku było inaczej. Wystarczył jeden dotyk tego człowieka, a świat zawirował jej przed oczami! Roztkliwiasz się nad sobą — pomyślała z niezadowoleniem.

— Bogowie przemówili. Muszę iść teraz na salę operacyjną, żeby udowodnić im, co jestem wart. Jesteś zajęta dziś wieczorem?

— Tak, będę myła włosy.

— Kłamczucha — powiedział uśmiechając się lekko.

— Zapraszam cię na kolację. Będziesz miała okazję dokładnie opowiedzieć mi o tutejszych zwyczajach. Chciałbym je trochę poznać, zanim zacznę tu pracować!

Pokusa była wielka. Przez chwilę wahała się, z niepewnością spoglądając w błękitne oczy, które zdawały się przeszywać ją na wylot.

— Masz jakieś powody, żeby mi odmówić?

— Skąd ci to przyszło do głowy? — zapytała z nagłym rozdrażnieniem.

— Po prostu zastanawiałem się, czy w twoim życiu istnieje jakaś Ważna Osoba.

— Jaka osoba?

— No wiesz, mąż, narzeczony, kochanek czy ktoś taki.

— Nie, nie ma nikogo takiego.

— Doprawdy? — w jego głosie było słychać niedowierzanie.

— Doprawdy! Nie mam chłopaka, a co ważniejsze, wcale go nie szukam.

— Wielka szkoda.

— Tak myślisz? Ja jestem z tego zadowolona.

— Zadowolona? Do diabła, Clare. Taka kobieta jak ty powinna osiągnąć znacznie więcej niż tylko zadowolenie...

Zmroziła go wzrokiem.

— Jeśli ma pan ochotę zająć się uatrakcyjnianiem mojego życia erotycznego, panie Barrington, to nic z tego! Odpowiedź brzmi „nie"!

Roześmiał się głośno, swobodnie, co wprawiło Clare w jeszcze większe zakłopotanie. Po chwili odezwał się z rozbrajającym uśmiechem:

— Należałoby chyba poczekać na zaproszenie, nieprawdaż? Mówiąc szczerze, niczego ci nie proponowałem... jak dotąd. Choć, być może, do tego właśnie zmierzałem.

— Prędzej czy później okazuje się, że wszyscy zmierzacie do tego samego... — powiedziała z nagłą goryczą w głosie. — Moja odpowiedź zawsze jest taka sama. Dzięki, ale nie. Czy nie powinieneś już iść?

Kiedy została sama, nie mogła uporządkować myśli. Ładnie rozpoczęła pracę z nowym lekarzem! Może zareagowała zbyt gwałtownie, ale trudno było nie zrozumieć jego intencji. Clare miała dwadzieścia pięć lat i już dość dobrze nauczyła się oceniać reakcje mężczyzn. Na tym z pewnością zrobiła wrażenie.

Cóż, wkrótce okaże się, że nie jest taką dziewczyną, za jaką ją uważa. Jeśli chodzi mu tylko o przelotną znajomość, to w szpitalu nie będzie miał z tym problemu.

Westchnęła i wróciła do pracy.

Jej spokój nie trwał długo. Michael wrócił za kilka minut z doktorem Mayhew i młodszym asystentem, Davidem Blakiem. Siostra O’Brien od razu wzięła go pod swoje opiekuńcze skrzydła i zaprowadziła na salę. Clare z niekłamanym podziwem przyglądała się, jak doktor Barrington bada dwóch pacjentów, którym tego ranka wszczepiono protezy stawu biodrowego.

— Wygląda to nieźle — uśmiechnął się, kończąc badanie drugiego chorego i podał Clare sporządzone zapiski.

— Dziękuję, siostro, to wszystko. — Zniżył głos. — Co robisz, kiedy skończysz myć włosy?

— Nic — odpowiedziała zgodnie z prawdą, starając się stłumić śmiech.

— A zatem zjedz ze mną kolację. Ulituj się nad nowicjuszem, Clare. Nic cię nie obchodzi, że nie znam tu nikogo, że muszę wracać do pustego domu i spędzić samotnie wieczór? Nie mam nikogo, z kim mógłbym porozmawiać. Może z wyjątkiem mojego kota, ale on mówi raczej niewiele. Zgadzasz się?

— W porządku — powiedziała ze śmiechem. — Gdzie i kiedy?

— Mieszkasz w szpitalu?

Przytaknęła.

— Umówmy się przy głównym wejściu o siódmej. Przyjadę po ciebie. Zgoda?

— OK. Co mam założyć?

— Cokolwiek. Mogą być dżinsy. Koło mnie jest mały pub z ogródkiem, gdzie możemy posiedzieć. Teraz muszę już iść. Spotkamy się o siódmej.

Kiedy wyszedł, zdała sobie sprawę, że siostra O’Brien bacznie ich obserwowała.

— Miły chłopak. Wygląda na to, że dobrze się nawzajem rozumiecie.

— Po prostu poprosił mnie, żebym poświęciła mu dziś wieczorem trochę czasu i wyjaśniła kilka spraw związanych z funkcjonowaniem naszego oddziału. Wie pani, jak to jest, gdy przychodzi się do nowej pracy.

Clare starała się, żeby zabrzmiało to przekonywująco. Za nic na świecie nie przyznałaby się, jak waliło jej serce, kiedy dotknął jej ręki biorąc notatnik z zapiskami.

Siostra O’Brien uśmiechnęła się do siebie.

— Mam nadzieję, że miło spędzisz czas. Dobrze ci zrobi wieczór na mieście. A wracając do naszych spraw, sądzę, że doktor Mayhew chce, żeby pan Barrington jeszcze raz nastawił przedramię Pete'a Sawyera. Chyba zrobią mu przeszczep kostny. Teraz, kiedy miednica zrosła się prawidłowo, mogą pobrać kość z talerza biodrowego. Mam nadzieję, że to mu pomoże.

Przynajmniej do czasu, aż doktor Barrington nie zdecyduje się na amputację, pomyślała przypominając sobie niedawną rozmowę.

Dzień pracy zdawał się nie mieć końca. Nawet sama przed sobą nie przyznałaby się, jaka była przyczyna tej niecierpliwości. Dopiero kiedy po powrocie do domu przewracała szafę do góry nogami w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego do ubrania, zdała sobie sprawę, że męczące ją od rana uczucie niepokoju miało tylko jedną przyczynę. Był nią Michael Barrington.

— Cholera! — zaklęła pod nosem, nie mogąc uciszyć niepokoju, jaki nie opuszczał jej od chwili, w której ujrzała tego mężczyznę. Nie miała zamiaru rezygnować ze swoich zasad tylko dlatego, że jakiś playboy przyprawił ją o zawrót głowy!

Kiedy była już gotowa, stanęła przed lustrem, by ocenić swój wygląd. Świeżo umyte, uwolnione spod sztywnego czepka włosy miękko okalały twarz, luźno opadając na kołnierz. Delikatny makijaż podkreślał jej duże, piękne oczy. Ubrała się w lekki szaro-zielony sweter i szeroką spódnicę w pomarańczowo-zielone wzory. Na nogach miała tylko sandały.

Zastanawiała się, czy jej strój nie jest zbyt mało elegancki, ale było już za późno, żeby cokolwiek w nim zmieniać.

Za pięć siódma zeszła do głównego wejścia, starając się opanować narastające zdenerwowanie.

Ujrzała go na parkingu, pogrążonego w rozmowie z dwoma lekarzami. Nie chciała, żeby łączono ich nazwiska, ale było już za późno, aby się wycofać. Michael dostrzegł ją i, przepraszając kolegów, zwrócił się w jej kierunku.

— Clare, jesteś punktualna!

— Dlaczego tak cię to dziwi?

— Sądziłem, że spóźniasz się na spotkania, podobnie jak większość dziewczyn.

— Clare Stevens to nie to samo, co „większość dziewczyn" — powiedziała z naciskiem.

— Zaczynam sobie z tego zdawać sprawę. Chodźmy. Umieram z głodu. — Wziął ją pod rękę i poszli na parking.

— Aha, muszę ci coś powiedzieć. Okazało się, że w tej knajpce nie podają gorących posiłków w poniedziałki. Może więc przyjmiesz moją propozycję i pozwolisz, żebym coś dla nas przygotował? Tu cię mam, pomyślała i stanęła.

— U ciebie w mieszkaniu?

— W moim domu. Nie martw się, jestem całkiem dobrym kucharzem. Przez te kilka dni zdążyłem odkryć tylko ten pub, o którym ci mówiłem, więc nie wiem, gdzie indziej moglibyśmy pójść. I możesz się nie obawiać, nie zamierzam cię napastować.

Spojrzała ze zdziwieniem i lekko się uśmiechnęła.

— Tak to po mnie widać?

— Rano byłaś bojowa jak lwica. Obiecuję, że cię nie dotknę, zanim sama nie zaczniesz.

— Ja? Co masz na myśli?

— Naprawdę sądzisz, że tylko ty wzbudzasz żywe zainteresowanie płci przeciwnej? Uwierz mi, to prawdziwa przyjemność spotkać nareszcie kobietę, która nie mdleje na mój widok w minutę po tym, jak mnie poznała!

Nie ma co się temu dziwić — pomyślała. Gdyby nie fakt, że z zasady mówiła „nie", sama mogłaby odczuć taką pokusę!

— W porządku. Ty będziesz gotował, ja będę mówić, a potem razem pozmywamy. Zgoda?

— Świetnie. Zaraz będziemy na miejscu. Wskakuj.

— No, no!

Uśmiechnął się siadając za kierownicą.

— To samochód mojego brata. Ja mam stare volvo, ale ponieważ brat wyjechał w interesach do Niemiec, pożyczyłem od niego ten wóz, żeby trochę podnieść swój prestiż!

— Całkiem nieźle ci to wychodzi. Co to za marka?

— Porsche. Chcesz, żebym otworzył dach?

— Dlaczego nie? Nie zaszkodzi to chyba mojemu prestiżowi?

Roześmieli się i Michael nacisnął przycisk. Nad ich głowami rozpostarło się czerwcowe niebo.

— Ruszajmy!

Zapalił silnik i wyprowadził samochód z parkingu. Clare wygodnie usadowiła się w miękkim fotelu i westchnęła z błogością.

Kiedy wyjechali na szosę, Michael przyspieszył i wkrótce wiatr rozwiewał włosy Clare, smagając policzki.

— Michael, to jest wspaniałe!

— Nieźle, prawda? Szczęściarz z mojego brata. Zastanawiam się, czy zechce mi go sprzedać.

Po krótkiej chwili skręcili w jedną z przecznic, z której wjechali na piaszczystą drogę.

— Dokąd jedziemy? — zapytała Clare, którą nagle zaniepokoił fakt, że znaleźli się w tak odludnym miejscu.

— Widzisz przed nami ten mały różowy dom? To tutaj.

Ujrzała domek z niskim dachem, który prawie w całości przykrywał okna na pięterku. Ciepłorożowy kolor ścian rozjaśniały herbaciane róże, które okalały drzwi i rosły wokół okien.

— Nie mów mi tylko, że ten dom nazywa się Różowa Chata!

— Jak się tego domyśliłaś? Chodź do środka. Witam cię w moich skromnych progach.

Skłonił się przed nią robiąc gest, jakby zdejmował z głowy czapkę i otworzył drzwi.

Wnętrze było równie czarujące jak to, co widziała na zewnątrz. Pełno w nim było małych schowków i zakątków, a meble w większości zrobione zostały z sosnowego drewna. W kuchni podłoga była ceglana, a na poddasze prowadziły strome drewniane schody.

— Och, Michael, tu jest cudownie!

— Dziękuję — powiedział z uśmiechem. — Jesteś moim pierwszym gościem. Pozwól, że cię oprowadzę.

Podążyła za nim, z zachwytem oglądając wystrój domu.

— Uważaj na głowę — ostrzegł, gdy weszli na schody. — Sądzę, że zostały zbudowane z myślą o niższych ludziach niż my. Łazienka jest tam, a sypialnie są po obu stronach. W tej chwili nie są jeszcze umeblowane, ale wkrótce się tym zajmę. Kupiłem tę posesję dopiero w czwartek. Miałem to zrobić wcześniej, ale złapał mnie sztorm u wybrzeży Sycylii.

— Masz na myśli tę wyspę?

— Tak. Zabrałem tam „Henriettę" na kilka dni i nie zdążyłem wrócić na czas.

Mój Boże, pomyślała. Stoimy na środku jego sypialni, a on opowiada mi o kłopotach z jakąś Henriettą!

— Kiedyś ci ją pokażę. Jest bardzo piękna i łatwo jest nią sterować, o ile tylko wiatr nie jest zbyt silny, bo wtedy może sprawić trochę kłopotu. Na pewno ją polubisz. Cierpisz na chorobę morską?

Uśmiechnęła się z ulgą, gdy zrozumiała, że „Henrietta" to jego jacht. Ale po chwili z przerażeniem uświadomiła sobie, że chyba jest zazdrosna o Michaela! Co prawda nie miała całkowitej pewności, czy to było właśnie to uczucie, gdyż nigdy przedtem nie była o nikogo zazdrosna. A jeśli to zazdrość, to dlaczego o Michaela? Jak widać, życie jest pełne różnych niespodzianek...

— Nie. Nigdy dotąd nie miałam choroby morskiej. Wprawdzie ostatni raz żeglowałam w wieku lat trzynastu, ale przedtem dużo pływałam z bratem.

— Najpierw mieliśmy „Mirror", potem „Fireball", a w końcu dziadek kupił „Henriettę". Jako chłopak spędzałem na niej wiele czasu.

Ich roześmiane oczy spotkały się i Clare pomyślała nagle o ogromnym metalowym łożu, które stało za nimi.

— Może zejdziesz na dół i zrobisz sobie coś do picia. W lodówce jest białe i czerwone wino, i różne napoje. Ja chciałbym zdjąć wreszcie z siebie ten garnitur i chwilę się zrelaksować.

— Świetnie.

Odwróciła się i zaczęła schodzić po schodach. Usłyszała, jak zrzucił buty, które z hałasem upadły na podłogę. W kuchni rozejrzała się bezradnie w poszukiwaniu lodówki.

Michael zbiegł na dół ubrany tylko w stare obcisłe dżinsy. Wciągał jeszcze koszulkę i Clare przez chwilę widziała jego opalony tors.

Jej dłonie same wyciągały się, żeby go dotknąć, ale powstrzymała się, zaciskając ręce w kieszeniach.

— Gdzie jest lodówka? — zapytała nienaturalnie wysokim głosem.

— Tutaj.

Otworzył jedną z kilku identycznych szafek zrobionych ręcznie z ciemnego dębu. W środku była wbudowana lodówka.

— Bardzo sprytne.

— Tak. Dom należał do dekoratora wnętrz. Napijesz się wina czy czegoś bezalkoholowego?

— Proszę o białe wino z lodem.

— Dobry pomysł.

Wyjął z lodówki butelkę, odkorkował ją i napełnił dwa kieliszki.

— Na zdrowie!

— Na zdrowie! Witaj w Audley.

— Dzięki, Clare. A teraz usiądź i zdradź mi wszystkie szpitalne sekrety. Kto się z kim kłóci, do kogo nie powinienem się odzywać, kto przewodzi w towarzystwie i tak dalej.

— Nic z tych rzeczy. Audley to przyzwoity szpital i panują w nim bardzo zdrowe stosunki. W końcu wszyscy mamy wspólny cel.

— Dzięki Bogu! W szpitalu, w którym ostatnio pracowałem, trzeba było bardzo uważać, żeby nie nadepnąć komuś na odcisk.

Ułożył umytą sałatę w salaterce i postawił ją przed Clare.

— Na co masz ochotę? Możemy zjeść świeżego okonia albo stek, jeśli wolisz.

— Sam go złowiłeś?

— Nie tym razem. Kupiłem od faceta z sąsiedniej łódki. Prosto z wody.

— Brzmi zachęcająco.

Clare robiła sałatę, a on w tym czasie umył ryby, otoczył je w maśle i koprze, a potem pospinał wykałaczkami.

— Wystarczy im pół godziny w piekarniku. Akurat tyle, żebym zdążył pokazać ci ogród.

W świetle promieni zachodzącego słońca ogród wyglądał wspaniale. Powietrze przesycone było zapachem kwiatów ,a bogactwo barw rosnących tu roślin musiało olśnić każdego.

Entuzjazm Michaela był zaraźliwy. Z dumą odkrywał przed nią wszystkie tajemnice tego miejsca. Na samym końcu, pod drzewem, wisiała stara huśtawka. Zaproponował Clare, żeby ją wypróbowała.

— Nigdy nie potrafiłam rozbujać się wystarczająco wysoko, żeby poczuć prawdziwą przyjemność.

Jeszcze nie dokończyła mówić, kiedy ujął ją w pasie i posadził sobie na kolanach. Rozhuśtał się wysoko, nie bacząc na piski i śmiech Clare. Wiatr targał im włosy, a ziemia uciekała spod nóg.

W końcu zwolnił pozwalając, żeby huśtawka się zatrzymała. Zanim wypuścił Clare z objęć, ich usta spotkały się na krótki moment.

Kiedy wstała, poczuła, że drżą jej kolana. Nie wiedziała, czy był to skutek huśtania, czy pocałunku Michaela. Nie był to namiętny pocałunek kochanków, ale wystarczył, by rozbudzić w niej pożądanie. Ciągle czuła dotyk jego mocnych ud i ciepło piersi, o którą się opierała.

— Ryba — powiedział nagle i podążył w stronę domu. Patrzyła, jak rozwija folię aluminiową i ze wszystkich sił starała się opanować.

— Masz jakiś sos do sałaty?

— Jest w małym słoiczku, chyba na drzwiach lodówki. Sam robiłem.

Zasiedli do posiłku przy dużym dębowym stole i Clare, ku swemu zdziwieniu, zupełnie się rozluźniła. Jedzenie było wyborne, a Michael niezwykle miły. Zdawał się nie pamiętać o incydencie w ogrodzie i Clare sama zaczynała myśleć, że wszystko jej się przyśniło.

Kawę wypili przed domem, na ławce stojącej pośród róż. Siedzieli zachowując należyty dystans. Kiedy skończył mówić, spojrzała na niego i dostrzegła, że z uwagą się jej przygląda.

Zarumieniła się. A może jednak to nie był sen? Ręka Michaela, która do tej pory swobodnie spoczywała na oparciu, dotknęła nagle policzka Clare. Zerwała się na równe nogi.

— Powinnam już pójść, Michael.

Wstał również i ujął ją za przegub.

— Czuję twoje tętno. Jest przyspieszone. Nie wiesz przypadkiem dlaczego?

Była jak zahipnotyzowana. Przyciągnął ją do siebie i delikatnie ujął w dłonie jej twarz.

— Czy mówiłem ci już, że ślicznie dziś wyglądasz?

— Ja nie... wcale tak nie uważam...

— Co za niedopatrzenie z mojej strony. Jesteś piękna. Po prostu olśniewająca.

Zniewolona spojrzeniem błękitnych oczu nawet nie drgnęła, gdy pochylił nad nią twarz i pocałował tak czule i delikatnie, iż pomyślała, że jednak śni.

Cicho westchnęła i przytuliła się do szerokiej piersi Michaela. Lekko rozchyliła wargi pozwalając, by jego język wsunął się między nie, była niepomna niczego z wyjątkiem jego bliskości, dotyku rąk i intymności pocałunku.

Podniósł głowę i wtulił policzek we włosy Clare. Czuła bicie jego serca i delikatne drżenie obejmujących ją ramion.

— Myślę, że powinienem chyba odwieźć cię do domu — powiedział po chwili.

Clare przytaknęła.

Podczas całej drogi nie odzywali się do siebie, ale kiedy stanęli pod drzwiami jej mieszkania, położyła rękę na ramieniu Michaela.

— Dziękuję za wspaniały wieczór — odezwała się miękko.

— Cała przyjemność po mojej stronie.

Clare uśmiechnęła się i potrząsnęła głową.

— Nie cała — odparła cicho. Wspięła się na palce i lekko pocałowała go w policzek. — Dobranoc.

— Dobranoc, Clare. Do zobaczenia jutro.

Do zobaczenia, pomyślała, a serce zabiło jej mocniej.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu z niecierpliwością czekała na spotkanie z jakimś mężczyzną. Nawet kiedy usypiała, uśmiech wciąż rozjaśniał jej twarz.

Rozdział 2

To był bardzo ciężki tydzień i Clare rzadko widywała Michaela. Spotykali się tylko podczas wspólnych dyżurów.

Dwaj pacjenci po wypadkach zostali zwolnieni do domu, a na ich miejsce przyszedł jeden chory z oddziału intensywnej terapii. Drugi został przywieziony ze szpitala w Stoke Mandeville. Przyjęto także kolejnego nastolatka z wypadku drogowego ze złamaną kością udową. Leżał teraz z nogą na wyciągu i już zdążył się zaprzyjaźnić z pozostałymi pacjentami.

Peterowi Sawyrowi wykonano przeszczep kostny, który połączył końce złamanej kości przedramienia. Rana goiła się dobrze.

Tylko stan Tiny nie polepszał się, toteż w czwartek doktor Mayhew zaproponował jej operacyjne nastawienie kręgosłupa, co umożliwiłoby rozpoczęcie rehabilitacji.

Przyjęła tę wiadomość ze stoickim spokojem, ale Gare wyczuwała, że był to spokój pozorny. Matka Tiny nie wykazała się takim hartem ducha i w piątek Gare musiała niemal siłą odciągać ją od łóżka córki.

Zaprosiła panią Wbite do pokoju lekarskiego, gdzie zastały doktora Barringtona. Już wcześniej odbył rozmowę z rodzicami Tiny. Clare z ulgą więc zostawiła roztrzęsioną kobietę pod jego opieką, a sama wróciła do chorej.

Dziewczyna miała łzy w oczach. Clare zasłoniła okno i usiadła obok Tiny, biorąc ją za rękę.

— Nie chcę jeździć na wózku przez resztę życia — wyszeptała Tina i rozpłakała się na dobre.

Clare nie wiedziała, co powiedzieć, więc po prostu siedziała przy niej.

— Wolałabym nie oglądać mamy przez chwilę — powiedziała wreszcie.

— Czy mam jej powiedzieć, żeby poszła się przejść i wróciła za kilka minut ?

— Bardzo proszę. Nie starczy mi sił, żeby z nią teraz rozmawiać.

Clare uścisnęła jej rękę i wróciła do pokoju lekarskiego.

— Jak ona się czuje? Nie chciałam jej denerwować, ale jest taka młoda! Ma dopiero siedemnaście lat!

Pani White ukryła twarz w dłoniach i zaczęła ponownie płakać.

— Przyniosę pani filiżankę kawy. Proszę chwilę zaczekać — odezwał się Michael.

Clare wyszła razem z nim.

— Co z Tiną? — zapytał, jak tylko znaleźli się sami.

— Nie chce teraz widzieć się z matką.

— Wcale się nie dziwię. Takie zachowanie tylko pogarsza sytuację. Tim Mayhew chce przenieść Tinę na oddział urazów kręgosłupa w Stoke Mandeville. Mają tam odpowiednich rehabilitantów i psychologów.

— Z ciężkim westchnieniem przejechał ręką po włosach.

— Co robisz dziś wieczorem?

Zaskoczyło ją to pytanie. Przez cały tydzień w ogóle nie rozmawiali o prywatnych sprawach. Oboje byli bardzo zajęci i nie mieli czasu na spotkania. Zbyt mało ich łączyło, jeśli w ogóle można było mówić o jakiejś więzi. Clare szczerze w to wątpiła, choć musiała przyznać, że bardzo by tego chciała. Podniosła wzrok.

— Masz zamiar policzyć mi kości? — zapytała mrużąc oczy.

— To całkiem niezły pomysł! — przytaknął ochoczo. Zaczerwieniła się.

— Miałam co innego na myśli — żachnęła się.

Pogłaskał ją po policzku.

— Powinnaś się wstydzić — zażartował, lekko się uśmiechając. — Zostałem zaproszony na przyjęcie do jednego z lekarzy. Prawie nikogo tam nie znam i z pewnością będę czuł się samotny.

— U Hamiltonów?

— Tak. Niedawno się pobrali. Mieli cichy ślub i teraz chcą to jakoś wynagrodzić znajomym. Pójdziesz ze mną?

— I tak tam będę. Lizzi dawno mnie zaprosiła. Przyjaźnimy się, jeśli można w ogóle użyć tego określenia w stosunku do niej. Zawsze była bardzo skryta. Aż trudno uwierzyć, jaka zmiana zaszła w jej zachowaniu, odkąd poznała Rossa.

— Ludzie nie potrafią zmieniać innych. Mogą jedynie dodać komuś pewności siebie albo wręcz przeciwnie, zabrać wiarę we własne możliwości. A teraz powiedz, pójdziesz ze mną?

— Z przyjemnością. Ja również nie znam wielu spośród zaproszonych gości. Większość tych ludzi zajmuje wysokie stanowiska.

— Mówiłaś przecież, że nie obowiązują tu żadne formalne zależności.

— W zasadzie nie, ale prawie wszyscy będą ode mnie dużo starsi, albo żonaci...

— Chcesz powiedzieć, że nie do wzięcia?

— Michael, ja nie jestem „do wzięcia" — powiedziała z wyrzutem w głosie.

— Oczywiście, że nie. Nie masz kochanka i, co gorsza, nie chcesz go mieć.

— Żartujesz sobie ze mnie?

— Gdzieżbym śmiał! — odpowiedział ze śmiertelną powagą.

— Sądzę, że byłbyś do tego zdolny!

— No, może troszkę — jego twarz rozjaśnił uśmiech. — O której mam po ciebie przyjechać?

— Mam dyżur. Będę gotowa dopiero na dziewiątą. Nie za późno?

— W porządku. Zresztą i tak zabawa dopiero zacznie się rozkręcać. Wiesz co? Pojadę po pracy się przebrać, a potem zaczekam u ciebie w domu. Jak ci się podoba mój pomysł?

Zbyt śmiały, chciała powiedzieć, ale właśnie weszła siostra O'Brien radośnie się do nich uśmiechając.

— Robicie kawę dla tej biednej kobiety? Clare zaczerwieniła się z poczucia winy.

— Tak, właśnie skończyłam.

Michael spojrzał na Clare ponad głową siostry O’Brien.

— A zatem, siostro, tak jak ustaliliśmy.

Nie czekając na odpowiedź wyszedł z kuchni.

Właśnie kończyła się malować, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Było pięć po dziewiątej.

— Proszę — krzyknęła nie przerywając makijażu.

W lustrze zobaczyła wchodzącego Michaela. Miał na sobie kremowe spodnie i jedwabną koszulę w kolorze oczu. Wyglądał niezwykle męsko i pociągająco. Przymknęła oczy i pomalowała tuszem rzęsy.

— Cholera! — sięgnęła szybko po chusteczkę i starła tusz, który niechcący dostał się na powiekę.

— Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć — powitał ją z uśmiechem.

Musiała bardzo się starać, żeby powstrzymać drżenie ręki.

Wreszcie skończyła. Wstała wygładzając batystową suknię w ciepłych pastelowych kolorach, które podkreślały jej delikatną cerę i złoty odcień włosów.

— Jak ci się podobam? — spytała, obracając się do Michaela. Wyraz uznania w jego oczach wystarczył jej za odpowiedź.

— Całkiem nieźle. Moje ciśnienie podskoczyło co najmniej do dwustu. Chodźmy stąd, zanim zrobię coś, czego będę potem żałować.

— Tak jest!

— To lubię... kobieta, która zna swoje miejsce!

Zeszli do samochodu. Przez całą drogę Clare nie mogła skupić na niczym myśli. Jak zawsze, obecność Michaela zupełnie ją rozpraszała.

— To wspaniałe miejsce! — wykrzyknęła, kiedy stanęli przed domem Hamiltonów.

— Piękne, prawda? Musi być nieprzyzwoicie bogaty.

— Jest dość stary, ma trzydzieści osiem czy dziewięć lat.

— Cóż za starzec! — roześmiał się Michael. — Mogę cię zapewnić, że ja za pięć lat nie będę miał tyle forsy.

— A jakbyś rozpoczął prywatną praktykę?

— Zbyt wiele czasu pochłania mi łódź. Może za kilka lat.

Weszli do środka, gdzie powitali ich gospodarze. Pani domu wyglądała kwitnąco. Tworzyli z Rossem bardzo piękną parę.

Clare uściskała Lizzi.

— Moje serdeczne gratulacje, pani Hamilton — pozdrowiła ją pełnym emocji głosem.

— Dziękuję, Clare. Cieszę się, że mogłaś przyjść. Ross, poznałeś już Clare Stevens? Pracuje z siostrą O’Brien.

Ross ujął jej dłoń, a Clare zdziwiło, ile ciepła i dobroci dostrzegła w jego oczach.

— Proszę o nią dbać. To dobra dziewczyna — odezwała się pierwsza.

— Och, mam zamiar tak się nią zająć, że aż będzie błagać o chwilę wytchnienia — powiedział z uśmiechem, posyłając żonie pełne miłości spojrzenie. — Witaj, Michael. Miło, że przyszedłeś. Wejdźcie dalej i czujcie się jak u siebie. Drinki są w kuchni, Callum was obsłuży.

— Kto to jest Callum? — spytał Michael, kiedy znaleźli się sami.

— Starszy syn Rossa z poprzedniego małżeństwa.

Z drinkami w dłoniach wyszli do ogrodu.

— Mój Boże, basen!

— Tak. Za parę godzin z pewnością ktoś w nim wyląduje. Ostatnim razem to była sama Lizzi!

Michael zachichotał.

— Pilnuj, żebym nie podchodził zbyt blisko. Moje buty rozpadłyby się pod wpływem wody. A teraz — objął ją w talii i skierował w nieco odludniejsze miejsce — powiedz mi, dlaczego taka urocza istota jak ty chodzi na przyjęcia samotnie?

— Nie jestem przecież sama.

— Tak, ale byłabyś, gdybym nie zjawił się w porę. No więc? Nie powiesz mi chyba, że nikt nie oferował ci towarzystwa?

— Nie chciałam robić nikomu próżnych nadziei.

— To znaczy?

— To znaczy, że jeśli idę z kimś na przyjęcie, to czasem ten ktoś wyobraża sobie zbyt dużo...

— Ale przecież jesteś tu ze mną. Nie boisz się, że zacznę wyobrażać sobie Bóg wie co?

— Nie. — Spojrzała mu prosto w oczy. — Masz ten sam problem co ja. Ponieważ wyglądasz tak, jak wyglądasz, nikt nie bierze poważnie twoich słów. Wiem, że rozumiesz o co mi chodzi.

— Być może, ale wcale nie czyni mnie to odporniejszym na twój urok — powiedział miękko.

— Michael, nie zaczynaj...

— OK, OK! — podniósł ręce w obronnym geście.

— Zrozumiałem aluzję. A teraz powiedz mi, kim są ci wszyscy goście.

Obeszli znajomych i Clare przedstawiła im swego towarzysza. Sama także została przedstawiona wielu ludziom, których do tej pory znała tylko z widzenia. Czas mijał szybko. O dziesiątej trzydzieści muzyka umilkła i Oliver Henderson stanął na szczycie schodów prosząc wszystkich obecnych o uwagę.

— Panie i panowie — rozpoczął. — Nie chciałbym zanudzać was długimi przemówieniami, ale myślę, że zgodzicie się ze mną, jeśli w imieniu nas wszystkich wyrażę ogromną wdzięczność państwu Hamilton, którzy goszczą nas dziś u siebie. Niech we wspólnym życiu czekają ich same radosne i szczęśliwe chwile! Panie i panowie, oddaję głos Rossowi i Lizzi!

Małżonkowie nie mieli wyjścia, musieli powiedzieć kilka słów zgromadzonym gościom. Ross wysunął się do przodu i uciszył wrzawę, jaka zapanowała po wystąpieniu Olivera.

— Nie będę mówił wiele... nienawidzę wszelkich przemówień niemal tak bardzo jak Oliver. Chcielibyśmy podziękować za wasze życzenia i ciepłe przywitanie, jakie zgotowaliście mi, kiedy zaczynałem pracę w szpitalu. Od tego czasu wydarzyło się tak wiele, że trudno uwierzyć, iż minęło dopiero dziesięć tygodni. Ponieważ wszystkie zmiany były dla mnie bardzo pomyślne, nie będę zadawał wam żadnych pytań!

Jego słowa wywołały wybuch śmiechu, który na chwilę przerwał przemówienie.

— W każdym razie raz jeszcze za wszystko dziękuję i życzę dobrej zabawy!

Rozległy się brawa i obok Rossa stanęło kilku mężczyzn. Był wśród nich jego asystent, Mitch Baker, a także Callum. Chłopak uśmiechnął się do ojca i podniósł rękę.

— Panie i panowie, a oto moment, na który wszyscy czekaliśmy!

Złapał Rossa za ramię i pociągnął go z dzikim wrzaskiem w stronę basenu.

— Wielkie nieba! — mruknął Michael.

Clare zwijała się ze śmiechu.

— Należy mu się — zdołała wreszcie wykrztusić.

— Podczas ostatniego przyjęcia wrzucił Lizzi do wody w samej bieliźnie!

— Dlaczego?

— Nikt tego nie wie, choć wszyscy mają pewne podejrzenia!

Ross wyszedł z basenu ociekając wodą i ze śmiechem zaczął się droczyć z synem. Michael objął Clare.

— Zatańcz ze mną — szepnął jej w ucho.

— Ale to przecież szybki taniec! — roześmiała się.

— Więc go zwolnij! Gdzie się podziała pani wyobraźnia, siostro Stevens?

Orkiestra grała teraz spokojny kawałek. Clare objęła Michaela za szyję, a on ukrył twarz w jej włosach. Ich ciała poddały się zniewalającemu rytmowi nastrojowej melodii.

Clare nie była pewna, czy dobrze zrobiła pozwalając Michae'owi tak się do siebie zbliżyć. Ale cóż może być złe w tym, że pozwoliła zaprosić się na przyjęcie, lub w tym, że teraz z nim tańczy? Wyraźnie mu przecież powiedziała, jaki jest jej stosunek do mężczyzn. Jednocześnie coś jej mówiło, że tym razem będzie musiała zrezygnować ze swoich niewzruszonych zasad.

Przez sukienkę czuła ciepło dłoni, które głaskały jej plecy. Michael podniósł głowę i spojrzał Clare prosto w oczy, przyciągając ją lekko do siebie.

— Chyba zwariuję, muszę zaraz cię pocałować — usłyszała jego szept.

— Tutaj? — zapytała.

— Chodźmy stąd.

Przytaknęła czując, jak serce zaczyna jej mocniej bić.

— Pożegnamy się z gospodarzami? — zapytał drżącym z podniecenia głosem.

— Po prostu chodźmy. Niczego nie zauważą. Podziękujemy im przy najbliższej okazji.

Zostawiła torebkę w samochodzie, więc nie musieli wchodzić do domu. Bez zwracania niczyjej uwagi opuścili przyjęcie.

Przez całą drogę serce Clare waliło jak oszalałe i zanim wysiadła z samochodu musiała wziąć kilka głębokich oddechów.

Michael otworzył frontowe drzwi, wpuścił ją do środka i od razu przyciągnął do siebie.

— Boję się — wyszeptała.

— Nie ma czego — zapewnił ją. — Nie zrobię nic, czego byś nie chciała. Po prostu musiałem zostać z tobą sam na sam, bez tych wszystkich gapiów, którzy nieustannie śledzili każdy nasz ruch. — Puścił ją i poszedł do kuchni nastawić czajnik.

— Napijesz się kawy? — zapytał, wychylając głowę zza kuchennych drzwi. Kiedy zobaczył, w jakim jest stanie, podszedł do niej z zatroskanym wyrazem twarzy.

— Clare, wszystko jest w porządku. Chcesz jechać do domu?

Zaprzeczyła.

— Obejmij mnie — powiedziała niepewnym głosem i przytuliła się do szerokiej piersi Michaela. Po chwili napięcie opadło i dała się zaprowadzić do salonu.

— Usiądź i poczekaj na kawę. Jaką pijesz?

— Z mleczkiem, bez cukru — odpowiedziała mechanicznie.

Przyszedł po kilku minutach niosąc dwie filiżanki. Usiadł na kanapie i odsunął poduszkę.

— Chodź, usiądź obok mnie.

Mówił cichym, niskim głosem, który wzbudzał w Clare zaufanie. Posłuchała go i przysiadła na brzeżku, w każdej chwili gotowa uciec.

Sięgnął ręką i delikatnie pogłaskał ją po szyi.

— Nie bój się mnie — powiedział cicho.

— Ja... ja się nie boję. Myślę, że obawiam się raczej samej siebie.

— Nie masz się czego obawiać. Zaopiekuję się tobą. Chodź, przysuń się bliżej. — Ujął Clare za ramiona i wolno położył sobie na kolanach. Jedną ręką podtrzymywał jej głowę, drugą lekko kołysał przyciskając do piersi. Westchnął z zadowolenia.

Kiedy zrozumiała, że nie ma zamiaru zmuszać jej do niczego, poczuła się pewniej. Zsunęła buty i położyła nogi na kanapie, przysuwając się bliżej niego.

— Wygodnie?

— Aha... — Oparła policzek o pierś Michaela. Jego serce biło wolno i równo. — Musisz mieć bardzo dobrą kondycję — powiedziała.

— Dlaczego?

— Serce bije ci bardzo wolno... około pięćdziesięciu pięciu na minutę. Jak u atlety.

— Trochę biegam i uprawiam surfing. Latem gram w tenisa. Albo żegluję. Chyba dzięki temu utrzymuję niezłą formę. A ty?

— Ja? Ja jestem na to zbyt leniwa — powiedziała wzdychając z błogością.

— Jak kot.

— A propos, gdzie jest twój kot?

— Gdzieś w okolicy. Wokół jest przecież tyle ciekawych miejsc. Pewnie wpadnie do domu na jakiś czas, a potem znów wyruszy na polowanie. To kot, który chodzi własnymi drogami. W głębi duszy jest jednak starym piecuchem. Ma na imię O'Malley, tak jak ten z „Arystokotów".

W tym momencie usłyszała głośne miauknięcie i coś ciężkiego wskoczyło jej na brzuch. Zobaczyła wpatrujące się w nią niebieskie oczy.

— To syjamczyk!

— Tak. Nie mówiłem ci?

O’Malley przeciągnął się, wskoczył na ramiona Clare i owinął się wokół szyi swego pana.

— Sądzi, że jest kołnierzem — powiedział z rezygnacją Michael.

Clare roześmiała się i spuściła nogi na podłogę.

— Jest piękny.

— Ma duszę włóczęgi — powiedział Michael, drapiąc kota za uszami.

O'Malley ponownie przeciągnął się i zaczął głośno mruczeć. Po krótkiej chwili zeskoczył na ziemię i z dumnie uniesionym ogonem skierował się w stronę drzwi.

— Znów idzie się powłóczyć. Chcesz jeszcze kawy? Zaprzeczyła. Po wyjściu kota poczuła się dziwnie nieswojo.

— Chcesz, żebym cię odwiózł do domu? — zapytał Michael, patrząc jej prosto w oczy.

Spojrzała na niego lekko zdziwiona.

— Myślałam, że...

— Że co?

— Nic — odpowiedziała krótko.

Delikatnie przesunął palcami po twarzy Clare i wsunął rękę pod jej włosy. Zaczął delikatnie masować napięte mięśnie karku.

— Pragnę cię, Clare, ale to, co nas łączy, to coś więcej niż tylko pożądanie.

Z niedowierzaniem podniosła wzrok.

— Naprawdę tak sądzisz?

— Tak. — Delikatnie pociągnął ją do tyłu i oparł sobie o pierś. — Tak, kochanie. Myślę, że między nami jest coś wyjątkowego, co jednak potrzebuje czasu, by w pełni rozkwitnąć. — Lekko ją pocałował i z westchnieniem odsunął od siebie. — Lepiej będzie, jeśli odwiozę cię do domu, zanim zrobię coś, co podważyłoby moje zapewnienia!

— Nie miałbyś odwagi. — Cicho zachichotała.

— Chcesz się przekonać? — Choć mówił żartobliwym tonem, w oczach dostrzegła śmiertelną powagę.

— Nie. Zabierz mnie do domu.

Z tajemniczym uśmiechem na ustach pomógł jej wstać i zaprowadził do samochodu. Kiedy usiedli, położyła rękę na udzie Michaela. Nie zdejmowała jej, aż dojechali na miejsce.

— Co byś powiedziała, gdybym zaproponował ci spędzenie jutrzejszego dnia na łódce?

— A jeśli mam dyżur? — zażartowała.

— Nie masz. Sprawdziłem na grafiku. Jeśli nie chcesz, możesz po prostu powiedzieć „nie". — Usłyszała w jego głosie nutkę niepewności.

— Oczywiście, że chcę. To świetny pomysł.

— Możesz być gotowa na ósmą?

— Jasne. W co mam się ubrać?

— Załóż coś starego i ciepłego. Nie zapomnij szortach i kostiumie kąpielowym. — Pochylił głowę i szybko ją pocałował, a potem otworzył drzwi. — Nie będę wchodził do środka. Nie wiem, czy zdołałbym się oprzeć pokusie. Do zobaczenia jutro. Dobrej nocy, kochanie.

— Tobie również. I dziękuję za uroczy wieczór. — Dotknęła policzka Michaela i wysiadła. Patrzyła, jak odjeżdża, czekając, aż tylne światła samochodu roztopią się w ciemności.

Potem szybko weszła na górę i wzięła prysznic. Obawiała się, że tej nocy trudno jej będzie zasnąć. Nie mogła zapomnieć tego, co Michael jej dzisiaj powiedział. Więc uważał, że łączy ich coś wyjątkowego, co potrzebuje czasu, aby rozkwitnąć. Jaki będzie koniec tej znajomości — tragiczny czy szczęśliwy? A może ani taki, ani taki?

Nie przestając myśleć o Michaelu, z rozkoszą zwinęła się w kłębek. Niedługo potem już spała.

— Och, Michael, ona jest cudowna! — Clare nie mogła oderwać zachwyconego wzroku od zgrabnej małej żaglówki. Łódka, choć stara, była tak lśniąca i pełna gracji, że zakochała się w niej od pierwszego wejrzenia.

— Czyż nie jest wspaniała? — Michael stał obok Clare, nie potrafiąc ukryć rozpierającej go dumy. — Znam na pamięć każdy jej centymetr. Gdy miałem dziesięć lat, pomagałem dziadkowi w budowie. Jest bardzo sterowna. Dziadek znał się na rzeczy. Załadujemy te bety i wypływamy.

Zaprowadził Clare na pomost, przy którym stały przycumowane w równych odstępach łódki.

— Może jestem stronnicza, ale uważam, że jest najładniejsza ze wszystkich — powiedziała, kiedy zatrzymali się już przy „Henrietcie".

— W pełni się z tobą zgadzam! — uśmiechnął się łobuzersko. — A teraz potrzymaj to.

Podał Clare kilka toreb i zręcznie wskoczył na pokład. Odkrył kokpit, starannie złożył plandekę i umieścił w schowku na rufie. Potem wziął od niej paczki, wrzucił je do środka i rozłożył ręce.

— Witaj na pokładzie!

Wziął Clare na ręce i przeniósł na pokład. Kiedy podniosła ze śmiechem głowę, złożył na jej ustach gorący, długi pocałunek.

— Dzień dobry — powiedział cicho.

— Dzień dobry — odpowiedziała, czując, że nagle braknie jej w piersiach tchu. — Co mam teraz robić?

— Zanieś te torby do kabiny i wróć, będziesz dotrzymywać mi towarzystwa.

Trochę niezręcznie przekroczyła wysoki próg i zeszła po schodkach na dół. Kiedy się wyprostowała, głęboko wciągnęła w nozdrza powietrze.

Tak, to jest to! Świeży lakier, morska woda, wiatr i ten niezapomniany zapach dna łodzi. Znów poczuła się małą dziewczynką, którą brat zabierał na krótkie rejsy. Rozejrzała się dookoła.

Na prawo znajdował się pulpit z przyrządami do nawigacji i radiem, a z drugiej strony mała kuchenka z przymocowanym na stałe gazowym palnikiem. Wzdłuż obu burt ciągnęły się ławki, z których na noc robiło się koje. Naprzeciw jednej z nich dostrzegła stół, który po opuszczeniu łączył obie ławki.

Dokładnie przed sobą miała drzwi, które, jak sądziła, prowadziły do mniejszej kabiny i znajdującej się na samym dziobie toalety.

Ta łódka to cały Michael — pomyślała z lekkim rozbawieniem. Trochę książek, kilka butelek wina i brandy, dwa słoiki kawy, mleko w proszku i parę konserw — to wszystko, czego taki mężczyzna jak on mógłby potrzebować, gdyby chciał na jakiś czas oderwać się od świata.

Usłyszała za sobą szmer i odwróciła się.

— Jesteś samotnikiem?

Przez chwilę sprawiał wrażenie zaskoczonego tym pytaniem.

— Raczej nie, choć czasem lubię pobyć trochę sam. Czy będziesz miała coś przeciw temu?

— Nie, na pewno nie. Każdy od czasu do czasu potrzebuje samotności.

W odpowiedzi lekko ją uścisnął.

— Co o niej sądzisz? — zapytał i powiódł wzrokiem po kabinie.

— Jest wspaniała. Zupełnie inna niż nowoczesne jachty. Te drewniane dodatki i inne drobiazgi sprawiają, że „Henrietta" ma swój niepowtarzalny styl.

— Nie zabrzmiało to zbyt pochlebnie dla nowoczesnych łódek! — roześmiał się.

— Cóż, też są fajne, ale w porównaniu z „Henriettą" wydają się być pozbawione własnego charakteru.

— Dziękuję — powiedział po prostu i ponownie objął Clare. — Musimy ruszać, jeśli chcemy złapać przypływ koło Deben. Przy ujściu rzeki jest piaszczysta łacha, która zamyka drogę, jeśli poziom wody jest zbyt niski. Powinniśmy już płynąć.

Clare schowała w kokpicie torby z jedzeniem i ubraniami i wyjrzała na pokład.

— Zrywa się wiatr. W sam raz dla nas. — Zapalił silnik i zręcznie zeskoczył na pokład. Stanął za kołem sterowym i ostrożnie popłynął w stronę śluzy. — Przypływ dopiero się zaczął, a my mamy kawałek drogi do zrobienia. Boisz się?

Potrząsnęła przecząco głową.

— Co będzie, jeśli wrócimy za późno? Trzeba będzie szukać jakiegoś miejsca do zacumowania na noc?

— Ależ skąd! Na tej przystani pora nie ma znaczenia. Możesz wpływać i wypływać o której tylko chcesz. Jak wróciłem z Sycylii, była prawie północ.

— To musiało być okropne, tak płynąć po ciemku po nieznanych wodach!

Roześmiał się.

— Wcale nie! Cumujemy tu „Henriettę" od piętnastu lat. Mój dziadek mieszka w Holbrook. Znam to wybrzeże jak własną kieszeń.

Zapora została otwarta i Michael wpłynął w ujście rzeki. Clare nie miała nic do roboty, więc rozsiadła się wygodnie i obserwowała go. Miał na sobie tylko stare szorty, gdyż koszulkę dawno już zrzucił. Przyglądała się grze jego mięśni, które napinały się pod skórą, gdy stawiał grot i rozwijał foka.

— W porządku?

— Świetnie! Już zapomniałam, jak bardzo to lubię!

— Nieźle, prawda? Umarłbym, gdybym nie mógł żeglować!

Pozwolił jej posterować „Henriettą". Stanął za nią, układając ręce na dłoniach Clare. Oparła się o niego, odchylając do tyłu głowę. Czuła się jak w niebie.

— Szczęśliwa?

— Och, Michael, nie masz pojęcia, jak bardzo...

Musnął wargami jej szyję.

— Pięknie pachniesz. Uważaj na prom!

— Jaki prom?

— Nic, po prostu sprawdzam, czy masz otwarte oczy. Chcesz zrobić zwrot?

— Ja... Spróbuję. Tylko nie odchodź!

— Będę przy tobie. Bądź spokojna.

Odetchnęła głęboko, poluzowała lewy szot, zakręciła kołem sterowym i szybko wybrała żagle z prawej burty. „Henrietta" ostro skręciła, a łopoczące żagle gwałtownie wypełniły się wiatrem. Płynęli nowym kursem.

— Dobra robota.

Roześmiała się uszczęśliwiona.

— Nie... Było okropnie!

Objął ją przyciągając do siebie.

— Nie na piątkę, ale zupełnie do przyjęcia. Z czasem nabierzesz praktyki.

— Pod pana komendą, kapitanie, z całą pewnością. Przeszła pod ramieniem Michaela i usiadła w kokpicie wystawiając twarz do słońca. Po kilku minutach poczuła, że robi się gorąco, więc zeszła na dół, żeby założyć szorty i podkoszulkę. Od morza wiał chłodny wiatr, ale zapowiadał się piękny, upalny dzień.

Kiedy wyszła, Michael z uznaniem spojrzał na jej długie nogi i głośno westchnął.

— Jak, do diabła, mam trzymać ręce z dala od ciebie, kiedy jesteś taka pociągająca!

— Zwyczajnie!

Ich spojrzenia spotkały się.

— Na Boga, Clare, pragnę cię — usłyszała jego szept.

Z trudem przełknęła ślinę przez zaciśnięte gardło.

— Czy możemy później o tym porozmawiać? Jeśli się nie skoncentrujesz, władujemy się na tę łachę!

Zaklął pod nosem, ale się uśmiechnął.

— Umowa stoi. Tylko usiądź na pupie i nie kręć mi się przed nosem, bo nie wytrzymam!

To był cudowny dzień. Popłynęli w górę rzeki, aż do Woodbridge, zjedli swoje zapasy koło Tide Mill i wrócili z przypływem, docierając do Felixstowe o czwartej. Przed piątą dopłynęli na przystań, sklarowali „Henriettę" i zabrali rzeczy.

Przez cały czas Clare była bardzo spięta. Każdy dotyk jego dłoni, muśnięcie ciała podczas poruszania się po ciasnym pokładzie na nowo pobudzało jej zmysły.

W ciszy dojechali do domu Michaela, lecz gdy chciała zabrać się do rozpakowywania bagaży, przytrzymał jej rękę.

— Zostaw to teraz. Chcę się z tobą kochać. Zbyt długo patrzyłem, jak paradujesz przede mną w tych obcisłych, krótkich spodenkach. Już dłużej nie wytrzymam.

Bez słowa poszła za nim. Gdy byli na górze, odwrócił się i ujął Clare za ramiona. Spojrzał na nią z powagą.

— Chcesz tego?

Przytaknęła.

— Jesteś pewna?

— Boję się. Nigdy przedtem tego nie robiłam i zupełnie nie wiem, czego się spodziewać. Na pewno głęboko cię rozczaruję, ale tak, chcę tego.

— Moje kochanie...

Jego ręce czule ją pieściły, głos szeptał uspokajające słowa, a usta całowały rozpraszając strach. Był delikatny i ostrożny. Wszystko okazało się takie proste — dużo prostsze, niż sobie wyobrażała i dużo piękniejsze niż słowo, które to określa. Kiedy osiągnęła szczyt, w jej wnętrzu pękło coś i nagle poczuła się wolna jak nigdy dotąd.

Wielki Boże, ja go kocham! — pomyślała obejmując ciaśniej Michaela, który w zapamiętaniu powtarzał jej imię.

Rozdział 3

— Myślałam, że nasza znajomość potrzebuje czasu, żeby w pełni rozkwitnąć — powiedziała przekornie Clare.

Pierś Michaela, na której oparła głowę, zadrżała od śmiechu.

— Cóż, wszystko stało się znacznie szybciej, niż się spodziewałem.

Podparł się na łokciu i spojrzał z czułością na Clare.

— Jak się czujesz?

— Doskonale. Jak nigdy dotąd.

— Zupełnie jak ja.

— Daj spokój — zaśmiała się wstydliwie. — Nie wiedziałam, co robię i...

— Oczywiście, że wiedziałaś. Kochałaś się ze mną. Do tego, skarbie, nie potrzeba żadnego wykształcenia. Byłaś cudowna... ciepła, szczodra i czuła. Kocham cię, Clare.

Jej oczy wypełniły się łzami.

— Och, Michael, ja też cię kocham.

Przytuliła się do niego, nie wiedząc jak inaczej wyrazić swą radość. Zupełnie nie rozumiała, jak wszystko mogło stać się tak szybko, ale nie było już od tego odwrotu. Miłość do niego była czymś tak naturalnym, jakby całe jej dotychczasowe życie było jedynie oczekiwaniem na jego przyjście, które wypełniło ją radością i szczęściem.

— Tak jest dobrze — zamruczał, delikatnie wodząc palcami po skórze Clare.

— Czy ja też mogę cię dotykać? — zapytała z wahaniem w głosie.

Przewrócił się na plecy i szeroko rozłożył ramiona.

— Rób ze mną, co chcesz. Jestem twój!

Jego śmiech przerodził się w jęk rozkoszy, gdy tylko zaczęła wolno głaskać jego ciało. Przymknął oczy i leżał nieruchomo, poddając się pieszczocie. Clare przesuwała dłonią po smukłych mięśniach, rozkoszując się dotykiem szorstkich włosów i jedwabistej skóry. Fascynował ją kontrast pomiędzy siłą a delikatnością męskiego ciała. Michael miał silne długie nogi, pokryte jasnymi włosami, odcinającymi się od opalonej skóry.

Uklękła u jego stóp i wolno ogarnęła wzrokiem całą postać.

— Jesteś taki piękny — powiedziała drżącym głosem. — Taki doskonały. Mężczyzna bez skazy!

Uśmiechnął się uszczęśliwiony i przyciągnął Clare do siebie.

— Mam podrapane kolana — wyznał.

— Doprawdy? Wszyscy chłopcy mają zawsze podrapane kolana. Zresztą pewnie moje nie są lepsze.

— Pocałuj mnie — poprosił miękko.

— Kocham cię — powiedziała pochylając się nad nim.

O północy zeszli do kuchni, ogołocili lodówkę ze wszystkich zapasów i w sypialni urządzili sobie piknik. Kochali się jeszcze raz, aż w końcu zasnęli wyczerpani, kiedy świt zaczął zaglądać do okien. O ósmej Michael obudził się, gotowy rozpocząć nowy dzień.

— Umiesz pływać na desce? — zapytał Clare.

Na wpół śpiąca potrząsnęła głową, nie zadając sobie nawet trudu, żeby otworzyć oczy.

— To fajny sport — wymruczała sennie.

— Czy to znaczy, że chcesz, abym cię nauczył?

Otworzyła jedno oko.

— Teraz?

— No, może za chwilkę — przyznał ze śmiechem.

Mała chwilka przerodziła się w godzinę. Kiedy powrócili do rzeczywistości, Michael kazał Clare wykąpać się i ubrać.

— Dlaczego mnie dręczysz? — zapytała zbolałym głosem.

— Muszę cię dręczyć, bo inaczej padnę z wyczerpania! To tylko samoobrona.

— W takim razie wychodzimy! — Zachichotała.

Wkrótce potem Michael załadował deskę na dach samochodu i pojechali.

— To jest trudniejsze, niż myślałam! — poskarżyła się, kiedy po raz kolejny skąpała się w wodzie.

— Trochę za duży wiatr na naukę. Chcesz spróbować jeszcze raz?

— Wolę posiedzieć na brzegu i patrzeć na ciebie. To przynosi mniejszą ujmę na honorze!

Gdy skończył i podszedł do niej, ciągle się uśmiechała.

— — Jak ci się podobało?

— Robi wrażenie. Mogę zapisać się do twojego fan klubu?

Usiadł obok niej i wytarł włosy ręcznikiem.

— To bardzo ekskluzywny klub. Jak na razie ma tylko jednego członka.

— Czy ona będzie miała coś przeciw temu, żebym się przyłączyła? — zapytała, ze zdziwieniem stwierdzając, że jest zazdrosna.

— On. To jest O'Malley. Nikomu innemu nie zaproponowano członkostwa. Nie sądzę, żeby miał coś przeciw temu, chociaż może być trochę zazdrosny, że wyrzucam go z łóżka na całą noc.

— Nie chcę dzielić się tobą nawet z kotem — zażartowała.

— Zaborcza, tak?

— Masz coś przeciwko temu? — Poczuła się trochę urażona.

— Nie, kochanie — zaprzeczył. — Ja też nie mam zamiaru z nikim dzielić się tobą. Chcę, byś była moja na zawsze.

— Na zawsze? — Spojrzała mu głęboko w oczy.

Skinął głową.

— Tak właśnie mi się wydaje.

Ujęła Michaela za nadgarstek i ucałowała wnętrze jego dłoni.

— Ja mam podobne odczucia. Nie mogę znieść myśli o tym, że mogłabym cię utracić. Ciągle mi się wydaje, że znam cię od wieków, a nie dopiero od kilku dni.

— Przecież znasz mnie od lat... jestem twoją drugą połową. Tyle tylko, że dopiero teraz się spotkaliśmy. — Spojrzał głęboko w jej oczy. Dostrzegła w nich tyle miłości, że starczyłoby dla tysiąca takich kobiet, jak ona.

— Wyjdź za mnie, Clare. Zostań ze mną na zawsze.

— Och tak, Michael... tak! — Zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do jego piersi.

— Chodź, odwiedzimy dziadka i powiemy mu nowinę. Od lat męczy mnie, żebym się wreszcie ustatkował.

Starszy pan był zachwycony nieoczekiwaną wizytą wnuczka. Przywitali się z sobą bardzo serdecznie, a Clare, wzruszona, patrzyła na tę scenę z boku.

— Dziadku, przywiozłem ze sobą kogoś bardzo szczególnego. Ma na imię Clare. Clare, to jest dziadek.

Mężczyzna zwrócił w jej kierunku wzrok i Clare z przerażeniem zdała sobie sprawę, że jest niewidomy. Wyciągnął ręce, które silnie uścisnęła. Przez jakiś czas miał twarz zwróconą ku niej, a po chwili przytaknął, jakby o czymś się przekonał.

— Jakiego koloru są twoje włosy?

— Blond.

— Oczy?

— Szare...

— Są koloru porannej mgły unoszącej się nad nieruchomym lustrem wody — wtrącił Michael.

— Mój wnuk zawsze był niepoprawnym romantykiem. Czy mogę dotknąć twojej twarzy?

— Oczywiście — uśmiechnęła się.

Delikatnie badał jej rysy, po czym mruknął z zadowoleniem.

— Masz silny podbródek. To dobrze. Przyda ci się, żeby wytrzymać z tym nicponiem. Kochasz go?

— Bardzo.

Odwrócił się gwałtownie w stronę Michaela.

— Wypływałeś gdzieś ostatnio "Henriettą", chłopcze?

— Tak, pływaliśmy wczoraj.

— Zabrałeś ze sobą Clare?

Michael puścił do niej oko.

— Tak, byliśmy razem. Ma zadatki na dobrego żeglarza.

— Hmm. Chyba cię kocha. Żadna z jego poprzednich kobiet nie dostąpiła tego zaszczytu.

Podreptał do ulubionego fotela i usiadł w nim z wyraźnym zadowoleniem.

— Napijmy się więc herbaty. Michael, idź i nastaw czajnik.

— Tak jest, kapitanie! — ponownie puścił oko do Clare i wyszedł z pokoju.

— Więc jak poznałaś mojego wnuka?

— Pracujemy w tym samym szpitalu. Poznaliśmy się w poniedziałek. — Mniej niż tydzień temu, zdała sobie nagle sprawę.

— A zatem całkiem niedawno. Jeśli się kochacie, nie ma to dla mnie znaczenia. Sam pamiętam moment, kiedy po raz pierwszy ujrzałem Lottie. Od razu wiedziałem, że to dziewczyna dla mnie. Michael jest taki sam. Pewnie już prosił cię o rękę?

— Mówiąc szczerze, tak — odpowiedział za nią Michael, wchodząc do pokoju. — I Clare rozsądnie przyjęła oświadczyny. Dziadek prychnął.

— To się jeszcze okaże. Więc, moja mała, chcesz być dla niego dobrą żoną? Potrafisz gotować ? Dbać o dom, prać i tak dalej? Wiesz, mężczyzna potrzebuje kogoś, kto będzie o niego dbał. Byłoby cholernie źle, gdyby okazało się, że nie chce wracać do domu, do własnego łóżka, rozumiesz? Nie chcę, żeby gdzieś się włóczył tylko dlatego, że go zaniedbujesz.

— Oczywiście, że potrafię gotować i sprzątać... prawie tak dobrze, jak Michael. — Clare zarumieniła się.

— Mam zamiar o niego dbać i dobrze prowadzić dom. A jeśli zacząłby się gdzieś włóczyć, to tylko dlatego, że w naszym małżeństwie coś byłoby nie tak. Wtedy oboje musielibyśmy starać się jakoś to naprawić.

Starszy pan zachichotał i klepnął się w kolano.

— Dobrze powiedziane, młoda damo, bardzo dobrze. Dasz sobie radę. Michael, pokaż jej, gdzie jest kuchnia. Chcę z tobą przez chwilę porozmawiać.

Z ulgą wyszła z pokoju.

— Przepraszam cię — powiedział ze skruchą Michael.

— Chciałem cię ostrzec przed jego żartami, ale byłaś tak zapatrzona, że w ogóle nie widziałaś, co się wokół ciebie dzieje.

— Myślałam, że mówi poważnie. Michael, jakie małżeństwo masz na myśli? — spytała zaniepokojona. Przecież tak mało o nim wiedziała.

— Partnerskie — powiedział, przytulając ją do siebie.

— Wspólne dzielenie obowiązków, odpowiedzialności za dom, omawianie razem problemów, wzajemne wspieranie się w ciężkich chwilach. Czy to jest odpowiedź na twoje pytanie?

— Jak ważna jest dla ciebie sprawa wierności?

— To podstawa, Clare. Dopóki jesteśmy razem, nigdy cię nie zdradzę.

— Dziękuję. — Uściskała go. — To właśnie chciałam usłyszeć. A teraz idź z nim porozmawiać i powiedz, żeby więcej ze mnie nie żartował. Ja zabawię się w panią domu i przygotuję herbatę. — Lekko pchnęła go w stronę drzwi i sięgnęła po czajnik.

Reszta popołudnia minęła spokojnie. Herbatę wypili w ogrodzie, gdzie mogła podziwiać piękne róże dziadka. Wysłuchała jego opowieści o Lottie i dzieciach, które chowały się w tym domu.

— Teraz jest dla mnie za duży, ale nie chcę się stąd ruszać. Tu dożyję swoich dni, a potem niech robią z nim, co zechcą. Mnie już to nie będzie obchodziło. — Zamyślił się na chwilę, a potem wstał. — Czas na moją drzemkę. Wy, młodzi, cieszcie się sobą i pamiętaj, Michael, co ci powiedziałem.

— Będę pamiętał, dziadku. Nie chciałbyś popływać trochę w przyszły weekend?

— Zobaczę, jak się będę czuł. Zadzwoń do mnie, chłopcze. Dzwonisz tak rzadko, jakbyś nie wiedział, jak się używa tego cholernego telefonu!

Michael odprowadził go do domu i odjechali.

— Czy on naprawdę daje sobie radę sam? — zapytała z troską w głosie Clare.

— Nie bardzo — westchnął Michael — ale nie chce się stąd ruszyć. Jest uparty jak muł, ale bardzo go kocham.

— Widzę to. A twój ojciec? Utrzymujesz z nim bliskie stosunki?

— Raczej nie. Przynajmniej nie w ten sposób. To zawsze do dziadka zwracałem się o radę. Był na emeryturze, miał więc dla mnie więcej czasu. Zawsze spędzałem u niego wakacje, a kiedy umarła babcia, wiedziałem, że bardzo mnie potrzebuje. Najgorzej było w czasie roku szkolnego i studiów. Jednak mimo tego co mówi, rozmawiamy co kilka dni. Czasami chyba zapomina, że do niego dzwoniłem.

Wrócili do domu Michaela, zjedli szybki posiłek i rozmawiali do północy. Clare kilka razy ziewnęła.

— Przepraszam — uśmiechnęła się przepraszająco.

— Nie spałam zbyt wiele ostatniej nocy.

— Chyba odwiozę cię do domu. Nie dlatego, że mam dosyć twego towarzystwa, ale żeby zachować pewne pozory. Szczególnie ze względu na ciebie. Ale zanim pojedziemy, chciałbym ci coś dać.

Sięgnął do kieszeni i wyciągnął małe skórzane pudełeczko. Otworzył je i oczom Clare ukazał się leżący na błękitnym atłasowym dnie pierścionek. Miał perłowe oczko otoczone wianuszkiem akwamaryn osadzonych w prostej oprawie ze starego złota.

Wyciągnęła rękę i z wahaniem dotknęła go palcem.

— Och, Michael, jest... — przerwała nie znajdując słów, by go opisać.

— Jeśli ci się nie podoba — powiedział szybko — z radością kupię ci inny. Jaki tylko zechcesz.

— Nie! Nie, ten jest śliczny! Musi być bardzo stary. Skąd go masz?

— Należał do babci. Dziadek uważa, że powinienem ci go dać. Powiedział, że ci się spodoba.

— Do Lottie? — poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. — Michael, jesteś tego pewien?

— Jasne, że tak. A co, ty masz jakieś wątpliwości?

— Ależ skąd! Nie mam żadnych. Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Chyba się uszczypnę.

Ujął jej lewą rękę i wsunął pierścionek na palec.

— Pasuje jak ulał! Dziadek powiedział, że na pewno będzie dobry. W pracy oczywiście będzie ci przeszkadzał, ale zawsze możesz nosić go na łańcuszku.

— Albo na nosie — zażartowała.

Spojrzał na nią z powagą.

— To nie jest kolczyk, Clare. To zaproszenie, by dzielić ze mną życie na dobre i na złe. Może czasem będzie trochę ciężko, ale zapewniam cię, że nie będziesz się nudzić.

— Przyjmuję zaproszenie — odparła z lekkim uśmiechem i objęła go.

Spędzili ze sobą jeszcze kilka godzin, zanim Michael odwiózł ją do szpitala. Kiedy wreszcie znalazła się we własnym łóżku, musiała ciągle dotykać pierścionka, by się upewnić, że nie był to tylko piękny sen.

Rano prawie spóźniła się do pracy. Mary O’Brien przyszła razem z nią i Clare była pewna, że ta spostrzegawcza kobieta zauważyła radość, która odbijała się w jej oczach. Jakby na dowód tego pielęgniarka uśmiechnęła się do niej porozumiewawczo.

— Miałaś dobry weekend? Trochę się opaliłaś.

— Dobry, dziękuję. A pani?

— Raczej pracowity. Była u mnie córka z dzieckiem.

Już zapomniałam, ile to jest roboty. Bóg raczy wiedzieć, jak dałam sobie radę z czwórką!

Roześmiały się i weszły do pokoju, gdzie siostra miała zdać raport z nocnego dyżuru.

— Dzień dobry wszystkim — powitała zebranych O'Brien. — Siostro Prince, czy coś się działo w nocy?

— Jedna z pacjentek z wszczepioną protezą stawu biodrowego miała zator tętnicy płucnej i otrzymywała ciągły wlew z heparyny — recytowała siostra Prince. — Podanie środka przeciwkrzepliwego było w tej sytuacji niezbędne. Innej, na skutek długiego leżenia w łóżku, zrobiły się na skórze odleżyny. Trzeba ją było co jakiś czas podnosić i często zmieniać pozycję. Pracował z nią rehabilitant, by jak najszybciej zaczęła chodzić.

Tina Wbite została przetransportowana helikopterem do Stoke Mandeville, a ręka Petera Sawyera goiła się coraz lepiej, choć było jeszcze zbyt wcześnie, żeby osądzić, czy przeszczep kostny będzie prawidłowo spełniał swoją rolę.

— Były także dwa przyjęcia. Pani Wright, to zoperowana przez doktora Mayhew pacjentka z powypadkowym złamaniem szyjki kości udowej, i pan Jones. Ma czterdzieści dwa lata i został przywieziony z powodu pęknięcia żeber i izolowanego złamania kości promieniowej. Założono mu gips i dziś prawdopodobnie wyjdzie do domu. Uff. To już chyba wszystko. Idę spać. Życzę wam miłego dnia! Na razie.

Siostra O’Brien poleciła Clare, żeby przeszkoliła dwie nowe pielęgniarki, które miały pracować z pacjentami na wyciągach. Właśnie tłumaczyła starszym pacjentom konieczność skrupulatnego dbania o obszary ciała narażone na długotrwały ucisk, kiedy na salę chorych wszedł Michael.

— Czy wszystko w porządku, siostro? — zapytał, uśmiechając się do niej promiennie.

— Oczywiście. Dziękuję, doktorze Barrington — starała się, by jej głos zabrzmiał w miarę normalnie.

— To dobrze. Skontaktuję się z panią później. Chciałbym przedyskutować pewne zagadnienia dotyczące pielęgnacji chorych. Może znalazłaby pani chwilę czasu po lunchu?

Starała się nie zarumienić, ale nic z tego nie wyszło.

— Sądzę, że będzie to możliwe.

— Świetnie. Będę na panie czekał o pierwszej w kawiarni na dole.

Odwrócił się, by porozmawiać z jedną z pacjentek, a Clare dostrzegła zachwycone spojrzenia wpatrzonych w niego pielęgniarek. Poczuła ukłucie zazdrości. Do diabła! Wyglądały, jakby zaraz miały się na niego rzucić!

— Czy mogłyby panie skupić się na tym, co mówię? — spytała, nie mogąc ukryć dezaprobaty. Od razu przeprosiły i zwróciły się w jej stronę. Rozproszona tym nagłym spotkaniem nie mogła sobie przypomnieć na czym stanęła.

— Sue, może powtórzyłaby pani, o czym do tej pory mówiłyśmy? — olśniła ją nagła myśl.

Ranek dłużył się w nieskończoność. W końcu zeszła do kawiarni i po kilku minutach ujrzała Michaela wchodzącego z doktorem Mayhew. Żywo nad czymś dyskutowali, ale kiedy ją zobaczył, przeprosił swego towarzysza i podszedł do niej.

— Cześć — powiedział miękko. — Przepraszam za spóźnienie. Jadłaś już coś?

Potrząsnęła przecząco głową.

— No to chodź, weźmiemy coś do jedzenia.

Kiedy usiedli, rozpoczęła rozmowę.

— No więc o jakie zagadnienia panu chodzi?

— Myślałem, że porozmawiamy o nich po kolacji, którą zjedlibyśmy u mnie.

Zarumieniła się, kiedy zrozumiała, o co mu chodzi.

— Michael, musiałam sporo kombinować, żeby móc przyjść tu o tej porze!

Sięgnął przez stół i wziął ją za rękę, ignorując ciekawskie spojrzenia.

— Nie chciałaś zjeść ze mną lunchu?

— Co ty wyprawiasz? Cały szpital będzie zaraz wiedział, że trzymałeś mnie za rękę!

— No i co? Wstydzisz się ze mną pokazywać?

— Nie, oczywiście, że nie — westchnęła i uśmiechnęła się z rezygnacją.

— To dobrze. Słuchaj, będę operował dziś do szóstej... Masz samochód?

— Tylko małego forda, ale całkiem mi wystarcza. A dlaczego pytasz?

— Pamiętasz drogę do mojego domu?

— Jasne, że tak!

— Pojedź do mnie i zacznij robić kolację. Będę koło siódmej. OK? — Sięgnął do kieszeni i wyciągnął komplet kluczy. Odpiął jeden i podał jej. Przytaknęła i wsunęła klucz do kieszeni.

— Masz jakieś specjalne życzenia?

Uśmiechnął się znacząco, co znów wywołało rumieniec na twarzy Clare.

— Mieliśmy chyba porozmawiać o tym później — powiedział rozbawiony jej zmieszaniem. — Muszę teraz iść. Oprócz operacji mam jeszcze trochę papierkowej roboty. Do zobaczenia wieczorem. — Wstał od stołu i krótko ją pocałował.

— No, no! Co ja tu widzę!

— Och! Cześć, Lizzi. Jak się masz? Doszłaś już do siebie?

— Aaa, mówisz o przyjęciu. Tak. Powoli zaczynam się do tego przyzwyczajać. Mogę się do ciebie przyłączyć? Ross jeszcze operuje.

Usiadła obok Clare, nie spuszczając z niej wzroku.

— Wyglądasz jakoś inaczej — powiedziała w końcu i Clare po raz kolejny poczuła, jak rumieniec oblewa jej policzki.

— Przepraszam — powiedziała Lizzi ze skruchą.

— To dlatego, że nigdy takiej cię nie widziałam. Wyglądasz tak radośnie i promiennie.

— Ty także.

— Miłość mi służy — roześmiała się. — Więc spotykasz się z Michaelem?

Clare poczuła nagłą potrzebę podzielenia się z kimś radosnymi wydarzeniami, jakie zaistniały w jej życiu. Dopiero gdy powie to na głos, będzie mogła sama uwierzyć, że to prawda.

— Spędziłam z nim weekend — wyznała.

— Wielki Boże, Clare, przecież prawie go nie znasz!

— To fakt. Wszystko odbyło się tak nagle. Poprosił mnie o rękę.

— Co zrobił? — Widelec Lizzi zatrzymał się w połowie drogi.

— Spytał, czy za niego wyjdę. Zgodziłam się. Widzisz? — Odsłoniła brzeg fartucha i pokazała jej wiszący na złotym łańcuszku pierścionek.

— Och, Clare, jaki piękny! Kochanie, tak się cieszę!

— Nie mów na razie nikomu. Nie wiem, czy chce, żeby wiedziało o tym dużo ludzi.

— Mogę powiedzieć Rossowi?

— A co mu chcesz powiedzieć? — Ross, ciągle } jeszcze ubrany w zielony strój z bloku operacyjnego, odsunął talerz Michaela i przysiadł się do ich stolika.

— Cześć, kochanie. Nic specjalnego. Niedługo i tak się dowiesz — odpowiedziała wymijająco Lizzi.

— No cóż, poczekam. Tęskniłaś za mną?

— Przez te cztery godziny? Okropnie — roześmiała się. Clare stwierdziła, że nie jest tym dwojgu potrzebna i podziękowała tłumacząc się koniecznością powrotu na oddział.

Jak tylko skończyła pracę, pobiegła do mieszkania, wzięła prysznic, przebrała się i zapakowała do torby świeżą sukienkę na rano — tak na wszelki wypadek. Do domu Michaela dotarła kilka minut po piątej i od razu nakarmiła kota. Potem przygotowała spaghetti i usiadła z herbatą w ogrodzie, żeby poczekać na Michaela.

Przyjechał przed siódmą i zastał ją pielącą chwasty między krzewami.

— Cześć! Wcześniej wróciłeś!

— Poszło szybciej, niż myślałem. Jak się ma dzisiaj moja dziewczynka?

Podniosła się, otarła pobrudzone ręce o dżinsy i pocałowała go.

— Świetnie. Jesteś głodny? W piekarniku jest spaghetti.

— Cudownie. Zaraz zejdę do kuchni, tylko wezmę prysznic. Może otworzyłabyś butelkę czerwonego wina?

Po kolacji zapytał ją, czy rozmawiała już z rodzicami.

— Jeszcze nie. Nie wiedziałam, czy sobie życzysz, żebym komuś o tym mówiła.

— Jeśli chcesz, możemy oficjalnie ogłosić nasze zaręczyny, kochanie. Możemy nawet dać ogłoszenie w gazecie.

— Jesteś pewien?

— Ciągle mnie o to pytasz. — Odłożył sztućce i spojrzał na nią z uwagą. — Jeśli sama masz jakieś wątpliwości, to mi o nich powiedz.

— Och, nie! Po prostu nie mogę uwierzyć we własne szczęście!

— Znam to uczucie. Jest wspaniałe!

Z biegiem czasu ustalił się pewien porządek. Kto pierwszy wrócił do domu, ten robił kolację, a potem oboje po niej sprzątali. Początkowo Clare wracała na noc do siebie, ale potem stwierdzili, że to śmieszne.

Pewnej soboty zadzwoniła do rodziców i powiedziała im, że przeprowadziła się na stałe do Michaela. Byli trochę zdziwieni, ale tak uradowani faktem, że ich ukochana córka wreszcie jest szczęśliwa, że nic nie powiedzieli. Clare poznała ich z Michaelem w następny weekend i, zgodnie z jej przewidywaniami, rodzice byli nim zauroczeni.

W niedzielę Michael zabrał dziadka na łódkę, a Clare poszła do pracy. Następnego dnia on miał dyżur, a ona zajęła się sprzątaniem domu. Michael operował bardzo długo i kiedy wrócił, była już noc. Z zadowoleniem wsunął się do łóżka rozgrzanego przez Clare.

We wtorek musiała wstać wcześnie, gdyż rano zaczynała pracę. Danny Drew znów rozrabiał całą noc, przeszkadzając innym spać. Peter Sawyer czuł się znacznie lepiej, choć ciągle bolało go przedramię. Pani Wright również miała za sobą bezsenną noc i Clare zapisała sobie, żeby zamówić dla niej konsultację psychologa.

— Mieliśmy jedno ciekawe przyjęcie — powiedziała siostra Prince. — Barry Warner. To młody, dwudziestoczteroletni człowiek, który uległ wypadkowi podczas latania na lotni. Ma rozległe złamania prawie wszystkich kości i wymaga niezwykle troskliwej opieki. Każdy, kto będzie się nim zajmował, powinien przejrzeć najpierw jego zdjęcia rentgenowskie. Chłopak bardzo się nad sobą rozczula, ale trudno go za to winić.

— Miał szczęście, że wyszedł z tego cało — skomentowała tę wypowiedź Clare.

— Akurat w tym momencie pewnie by się z panią nie zgodził — roześmiała się siostra Prince. — Doktor Barrington nieźle się wczoraj namęczył, żeby złożyć go do kupy. Operował do późnej nocy.

— Wiem — odparła nie myśląc o tym, co mówi, ale szybko się poprawiła. — Rozmawiałam z nim dziś rano.

Zaczerwieniła się, a siostra Prince uniosła ze zdziwieniem brwi.

— Nie wiedziałam, że już przyszedł do pracy. Są jakieś pytania? Nie? No to miłej pracy. Do zobaczenia jutro.

Clare była na siebie wściekła. Inne pielęgniarki wymieniły między sobą porozumiewawcze spojrzenia i Clare szybko zagoniła je do pracy. Kilka minut później Michael wsunął głowę do ich pokoju i przesłał jej całusa.

— Witaj, skarbie. Dzięki, że zostawiłaś mi kawę.

— Nie ma za co. Siostra Prince uważa, że jesteś wspaniały.

— Oczywiście! Co innego można o mnie myśleć!

— A w dodatku skromny — uśmiechnęła się. — Podobno dokonałeś cudów operując tego lotniarza.

— Mówisz o Barrym Warnerze? Boże, przypominał jeden wielki befsztyk. Widziałaś go już?

— Nie, właśnie miałam do niego iść.

Kiedy szli do jego pokoju, opowiedziała o tym, jak się wydała przed siostrą Prince. Michael roześmiał się głośno.

— Nie rozumiem dlaczego po prostu im nie powiesz? Może ustalimy jakąś konkretną datę. Co powiesz o końcu lipca? Wystarczy ci miesiąc?

— Mówisz poważnie? — Clare przystanęła.

— Oczywiście, że tak! Chcę, żebyś została moją żoną. Ile razy mam jeszcze to powtarzać?

— Cii, nie krzycz tak! Chciałabym tu jeszcze jakiś czas popracować. Ich wszystkich zżera ciekawość.

— Więc oświeć ich wreszcie! Powiedz, że pobieramy się pierwszego sierpnia, mniej więcej za sześć tygodni.

— Naprawdę?

— A dlaczego nie?

— W zasadzie masz rację — roześmiała się. — Chodźmy, panie B. Czeka na nas pacjent.

Michael miał rację. Barry Warner był w bardzo ciężkim stanie. Prawa noga tkwiła na wyciągu, aby odciążyć staw biodrowy, a lewe ramię było przymocowane bandażem do klatki piersiowej.

Kiedy weszli, patrzył nieruchomo w okno.

— Cześć, Barry. Jak się czujesz? — zapytał Michael, biorąc do ręki kartę gorączkową.

— Wszystko mnie boli.

— Obawiam się, że na razie nic na to nie możemy poradzić. W pewnym sensie to dobra wiadomość, bo oznacza, że nerwy nie zostały uszkodzone. Dam ci silniejszy środek przeciwbólowy. A teraz obejrzyjmy twoje nogi.

Odsłonił koc i przez chwilę patrzył na okaleczone kończyny. Kości lewego podudzia zestawiono za pomocą metalowych prętów. Na nogę założono luźny gips, aby zostawić miejsce na opuchliznę.

Prawej nogi nie można było nastawić operacyjnie. Odłamki kości były utrzymywane w jednej linii przez metalowe pręty połączone na zewnątrz płytką. Wyglądało to dość makabrycznie, ale Clare wiedziała, że większość pacjentów dobrze znosiła ten sposób leczenia.

— Wygląda nieźle — odezwał się Michael. — Mógłbyś poruszać palcami?

Twarz Barry'ego wykrzywiła się z wysiłku i palce lekko drgnęły.

— Dobra robota. Wkrótce zjawi się u ciebie rehabilitant, żeby jak najszybciej zacząć ćwiczenia. Miałeś szczęście, że nie uszkodziłeś pięt. W takich wypadkach zdarza się to bardzo często.

Barry odwrócił głowę i nie odpowiedział.

— Przyjdę do ciebie później. Na razie idę zapisać w zleceniach zwiększoną dawkę środka przeciwbólowego.

Poszli do dyżurki dyskutując o Barrym. Po drodze spotkali Tima Mayhew.

— Ach, więc to jest ta młoda dama! Wygląda na to, że całkiem zawładnęła pani moim asystentem!

— Na to wygląda. — Clare uśmiechnęła się z zakłopotaniem.

— No, to życzę wam obojgu wiele szczęścia. A teraz powiedzcie mi, jak się ma nasz młody pacjent. Z tego, co mówi David Blake wnioskuję, że jesteś lepszym chirurgiem ode mnie.

— Chciałbym, żeby tak było — roześmiał się Michael. — David nie jest tak bystrym obserwatorem, za jakiego się uważa, doktorze.

Tim Mayhew potrząsnął głową.

— Chyba się mylisz, Michael. Cholernie dobrze dajesz sobie radę. Potrzeba ci tylko czasu i doświadczenia, żeby osiągnąć światowy poziom. Nie jesteś tak konserwatywny, jak ja. Sam z pewnością założyłbym na prawą nogę wyciąg, ale miejmy nadzieję, że twoja metoda jest równie skuteczna. Myślisz, że kości dobrze się zrosną? Zrobiłeś zdjęcia rentgenowskie?

Weszli do dyżurki i Michael zapisał Barry'emu zwiększoną dawkę petydyny — narkotycznego leku przeciwbólowego. Clare zostawiła ich zajętych oglądaniem zdjęć i poszła poprosić Deborah Lewis, by przygotowała pompę infuzyjną.

— O co w tym wszystkim chodzi? — zapytała Deborah, nie mogąc powstrzymać ciekawości.

— W czym? — Clare udawała zaskoczoną jej pytaniem.

— Daj spokój! Dobre wieści szybko się rozchodzą. Wyprowadziłaś się ze szpitala, Michael nie spuszcza z ciebie rozanielonych oczu, a teraz jeszcze stary Mayhew robi jakieś uwagi. Powiedz nam wreszcie!

Clare roześmiała się i dała za wygraną.

— No dobrze. Michael i ja mamy się pobrać.

— Coś podobnego! — wykrzyknęła Deborah. — Kiedy?

— Jeszcze dokładnie nie ustaliliśmy. Pewnie na początku sierpnia.

— Tak szybko? Niezła z ciebie zawodniczka. Nie wiedziałyśmy, że znałaś go wcześniej!

— Bo go nie znałam. Po prostu jakoś od razu przypadliśmy sobie do gustu.

— Czasem tak bywa — powiedziała sucho Deborah. — Niektórzy to mają szczęście! Cóż, zawsze jeszcze zostaje David Blake.

— Powinnaś coś wreszcie z nim zrobić. Chodzi za tobą od dobrych kilku miesięcy.

— Hmm — Deborah zmarszczyła nos. — Czy to nie Groucho Marx powiedział, żeby nigdy nie należeć do klubu, w którym można być tylko jedynym członkiem? Chodźmy sprawdzić pompę.

Dni mijały szybko. Cieszyli się każdą wspólnie spędzoną chwilą, tym bardziej, że rzadko się widywali. Tylko krótkie, ale za to pełne namiętności noce w pełni należały do nich. Clare nigdy dotąd nie była tak szczęśliwa.

W czwartek wieczorem Michael znów zabrał ją na surfing. Tym razem udało jej się utrzymać na desce wystarczająco długo, żeby poczuć, czym jest ten sport.

— Michael, to jest wspaniałe! Koniecznie musimy przyjechać jeszcze raz.

— Może w sobotę? Jesteś wolna w ten weekend?

— Idę do pracy dopiero po południu. Moglibyśmy wypłynąć „Henriettą"?

— Chciałabyś mieć wszystko naraz, prawda? — Roześmiał się.

— Tak, chciałabym — przyznała. Odrzuciła do tyłu włosy, wystawiając twarz do słońca. — Jest w tym coś złego?

— Nie. — Michael przyciągnął ją do siebie. — Ja też pragnę wszystkiego naraz. Zastanawiam się tylko, czy nie jesteśmy zbyt zachłanni.

Później zastanawiała się, czy już wtedy przeczuwali to, co miało wkrótce nadejść. Tamtej nocy kochali się z zapamiętaniem, jakiego nigdy w ich miłości nie było. Zasnęli ciasno objęci, jakby tym uściskiem chcieli ochronić się przed czyhającym w ciemności złem.

Rozdział 4

Piątek już od rana zaczął się fatalnie. Kilku pacjentów wychodziło do domu na weekend i trzeba było dla nich zamówić z apteki lekarstwa i sporządzić recepty.

Barry Warner miał za sobą koszmarną noc, po której popadł w depresję. Clare ze wszystkich sił starała się go jakoś pocieszyć, ale pozostawał głuchy na jej zapewnienia, że przy odrobinie wysiłku z jego strony wszystko zakończy się szczęśliwe. Nie chciał współpracować z fizjoterapeutką i nawet Michael, który próbował mu wyjaśnić, jakie będą kolejne etapy jego leczenia, poddał się w końcu.

— Powiedział, że powinien był sobie skręcić kark i prawie byłem skłonny zgodzić się z nim — przyznał z rezygnacją. — Co za niewdzięczny głupiec! Nawet nie wie, ile miał szczęścia. Ma wszelkie szanse, żeby wyzdrowieć. Z przyjemnością dałbym mu w tyłek!

— Może zdążysz jeszcze napić się kawy? — spytała Clare.

— Nie, już powinienem być na bloku operacyjnym. Bóg raczy wiedzieć, kiedy skończę. Planowałem wolne popołudnie, ale chyba nic z tego nie będzie. Do zobaczenia wieczorem, kochanie. — Pocałował ją w policzek i wyszedł.

— Więc tak sprawy się mają — powiedziała Mary O'Brien.

— Niedługo się pobieramy. — Twarz Clare rozjaśnił uśmiech.

— To cudownie, Clare! — Mary uściskała ją jak własną córkę. — Tak się cieszę! To wspaniały człowiek i doskonały chirurg. Będzie z was śliczna para. Mam nadzieję, że będziecie szczęśliwi.

— Dziękuję, siostro. — Spojrzała na zegarek. — Zdążę jeszcze porozmawiać z dziewczętami z trzeciego roku? Myślę, że mogłyby wiele nauczyć się opatrując rany Barry'ego Warnera.

— Dobry pomysł, Clare. Myślę, że to pomoże mu wyrwać się z odrętwienia. Ja zajmę się wypisami.

Ani się obejrzała, jak nadeszła pora lunchu. Właśnie kończyła rozdawać leki, kiedy wrócił Michael.

— Już skończyłeś?

— Przerwaliśmy na lunch. O której kończysz?

— O czwartej. Spróbujesz się urwać? Mieliśmy wstąpić po drodze do supermarketu — przypomniała mu Clare.

— Uroki domowego ogniska! Dobrze, spróbuję. Jest jakaś szansa na herbatę?

— Pod warunkiem, że ją sobie sam zrobisz. Ja nie mam czasu.

Za dziesięć czwarta zajrzała do dyżurki. Michael siedział z nogami opartymi o krzesło i śmiał się głośno razem z Mary.

— Jak widzę, dobrze się bawicie — uśmiechnęła się wchodząc do pokoju.

Zadzwonił telefon i twarz Mary gwałtownie spoważniała.

— Wielki Boże! Co jeszcze może się dziś przydarzyć? Michael opuścił nogi na ziemię i odstawił filiżankę.

— Tak, doktor Barrington i siostra Stevens są tutaj. Oboje po dyżurze. Tak, zaraz ich zapytam. — Zakryła dłonią słuchawkę i podniosła wzrok.

— Wykoleił się pociąg. Podobno straszna masakra. Parę osób dostało się pod przewrócone wagony. Potrzebują lekarzy do wykonania na miejscu kilku amputacji i unieruchomienia ofiar z urazami kręgosłupa. Możecie pojechać?

Przytaknęli.

— Zejdźcie do Izby Przyjęć. Tam jest Jim Harris, który organizuje akcję ratowniczą. Potrzebują tyle łóżek, ile się tylko da. Przeniosę kilku pacjentów na inne oddziały. No, idźcie już i powodzenia!

Na dole pełno było ludzi. Lekko chorym radzono, żeby skontaktowali się z lekarzami domowymi, a poważniejsze przypadki załatwiano w trybie pilnym. Do szpitala przywieziono już pierwsze ofiary wypadku. Jima Harrisa znaleźli w pokoju lekarskim. Rysował wszystkim, gdzie powinni się znaleźć, by akcja przebiegała sprawnie.

Clare i Michaela przydzielono do grupy, w której znajdowali się jeszcze anestezjolog, pielęgniarka i chirurg ogólny. Mieli jako pierwsi pojechać na miejsce katastrofy i pozostawać w łączności z oficerem medycznym i policją.

To, co ujrzeli na miejscu, było przerażające. Nawet najbardziej doświadczeni sanitariusze i strażacy byli zaszokowani. Pociąg wykoleił się i zsunął z nasypu, a jeden z wagonów wylądował na dachu poprzedniego. Właśnie w dolnym wagonie znajdowała się większość rannych i zabitych. Uwięzionym w przedziałach ludziom groziło nowe niebezpieczeństwo, gdyż znajdujący się na górze wagon mógł w każdej chwili runąć na dół przygniatając ich swym ciężarem. Musieli czekać, aż strażacy zamontują stalowe podpory, które zabezpieczą część pociągu znajdującą się na nasypie.

Lżej ranni zostali uwolnieni przez strażaków i na miejscu poddani badaniu lekarskiemu. Oprócz kilku złamań, zadrapań i siniaków nic im się nie stało. Prawie wszyscy byli w szoku, czemu trudno się było dziwić. W wagonie zostało tylko dwoje ciężko rannych ludzi.

Starając się pokonać strach, Clare poszła z Michaelem, by ich zbadać. Najpierw zajęli się starszą kobietą przyciśniętą do podłogi przez tylną ścianę wagonu. Miała zmiażdżoną klatkę piersiową, istniało bardzo małe prawdopodobieństwo, że przeżyje. Na szczęście dla niej była nieprzytomna. Drugą ofiarą był mniej więcej trzydziestoletni mężczyzna, którego noga utkwiła między metalowymi prętami. Jego twarz wykrzywiał grymas bólu.

Złapał Clare za rękę i uczepił się jej, jak ostatniej deski ratunku.

— Wyciągnijcie mnie stąd — jęczał. — Zabierzcie mnie! Już dłużej tego nie zniosę!

Michael klęknął koło jego głowy.

— Posłuchaj mnie teraz. Jak się nazywasz?

— Alan — powiedział chrapliwym głosem. — Alan Beedale.

— W porządku, Alan. Ja mam na imię Michael. Jestem ortopedą. Obejrzałem twoją stopę i z tego, co się zdążyłem zorientować, jest w bardzo kiepskim stanie.

— Czy ją stracę? — zapytał z przerażeniem.

— Myślę, że to bardzo prawdopodobne. Zapytam strażaków, czy uda im się wyciągnąć cię stąd w całości, ale nawet gdyby tak było, wątpię, czy w twojej stopie powróci krążenie. Zbyt długo była przyciśnięta. Pójdę po anestezjologa, żeby cię obejrzał. Musisz być uśpiony, żeby cię stąd wydobyć.

Mężczyzna lekko skinął głową.

— Nie martw się, Alan. Wkrótce cię stąd wyciągną — pocieszała go Clare.

Po chwili zjawił się anestezjolog.

— Witaj, chłopcze. Mógłbym przez moment posłuchać twego serca? Świetnie. Co dzisiaj jadłeś?

— Tylko lunch o dwunastej.

— Doskonale. Za chwilę poczujesz się dużo lepiej. Siostro, czy może pani założyć stazę?

Nabrał do strzykawki środek usypiający i wkłuł się do żyły. Po kilku sekundach mężczyzna już spał.

— Niech pani mierzy ciśnienie, dobrze? Ja go zaintubuję.

Zjawił się Michael w towarzystwie strażaka.

— Nic z tego — powiedział mężczyzna. — Na jego stopie opiera się cały górny wagon. Nie podniesiemy go bez dźwigu, a to zajmie kilka godzin. Jej też nie możemy już wiele pomóc — dodał wskazując na nieprzytomną kobietę.

Michael przytaknął.

— Rozumiem. Tak właśnie myślałem. W każdym razie, dziękuję. W porządku, Peter, mogę zaczynać?

— Masz zamiar amputować mu nogę? — spytała cicho Clare.

— Nie mam wyboru.

— Boże, to okropne! Jest taki młody, będzie miał zrujnowane całe życie! Nie można zrobić nic innego?

— Clare, słyszałaś, co powiedział strażak. Upłyną godziny, zanim podniosą ten wagon dźwigiem, a do tego czasu stopa i tak będzie martwa, a z nią może całe podudzie!

— Ale on będzie kaleką — wyszeptała.

— Przestań narzekać. Masz zamiar mi pomóc czy będziesz dalej tak marudzić? — zapytał z irytacją.

— Przepraszam. — Nabrała głęboko powietrza. — Oczywiście, że ci pomogę.

Michael szybko rozciął spodnie mężczyzny, przykrył pole operacji sterylnymi serwetami i otworzył zestaw chirurgiczny. Potem umyli ręce spirytusem i założyli jałowe rękawiczki.

— Można zaczynać, Peter?

— Jasne.

— Mam zamiar zrobić prostą amputację... dostęp jest bardzo trudny. Później, w szpitalu, mogą się z nim bawić. Poproszę skalpel.

Clare starała się skoncentrować na pracy i nie myśleć o niczym więcej. Patrzyła, jak Michael systematycznie przecinał miękkie tkanki, ale kiedy sięgnął po piłę, zamknęła oczy. W końcu było po wszystkim. Mężczyzna był wolny i karetka zabrała go do szpitala.

Pozostała tylko stara kobieta ze zmiażdżoną klatką piersiową.

Gwałtowny podmuch wiatru poruszył wrakiem pociągu. Jeden ze strażaków wetknął głowę przez dziurę w ścianie wagonu.

— Lepiej się stąd zabierajcie. Stemple nie trzymają i za chwilę wszystko runie wam na łeb.

— Nie mogę zostawić tej kobiety — powiedział Michael.

— Niech pan nie będzie głupcem. Jak wagon się zawali, nie będzie co po was zbierać. Ona zresztą nikogo już nie potrzebuje.

Clare szarpnęła go za ramię, czując jak ciarki przechodzą jej po plecach.

— Michael, proszę cię. Przecież i tak nic dla niej nie możesz zrobić!

— Mogę. Zostanę z nią, aż umrze. To nie potrwa długo. Zrobię jej zastrzyk, jeśli odzyska przytomność. Idź, kochanie. Nie chcę, żebyś tu została.

— Nie zostawię cię tu.

— Rób, co ci każę, Clare. Nie mam teraz czasu martwić się o ciebie.

— Poczekam tutaj — odeszła w drugi koniec wagonu i usiadła w kącie. Nie spuszczała z niego wzroku, słuchając pokrzepiających słów, jakimi przemawiał do nieprzytomnej kobiety.

Za każdym razem, kiedy wiatr silniej zawiał, serce przestawało jej bić.

W pewnym momencie zdawało jej się, że kobieta powraca do świadomości, gdyż zaczął głośniej do niej mówić i zrobił zastrzyk.

Po chwili, która wydawała się wiecznością, podniósł głowę i spojrzał w jej kierunku.

— Zmarła. Chodź, Clare, zabierajmy się stąd.

Właśnie w tym momencie silny podmuch poruszył wagonem, który ze zgrzytem zaczął osuwać się na ziemię.

— Clare, uciekaj! — Jego krzyk urwał się gwałtownie. Z przerażeniem ujrzała, jak dach wagonu składa się niczym papierowa harmonijka.

— Michael!

W odpowiedzi usłyszała tylko jęk. Michael leżał pod jakąś blachą, spod której wystawała nienaturalnie wykręcona stopa. Próbował się wydostać, ale bez skutku.

— Jesteś cały? — zapytała z rozpaczą w głosie.

— Moja noga — jęknął. — Chyba jest czymś przywalona. Clare, uciekaj stąd.

— Nic z tego — oznajmiła i przysunęła się bliżej. Złapała go za rękę, jakby chwytała koniec liny ratunkowej i zajrzała przez ramię. Omal nie krzyknęła. Tam, gdzie zawsze była jego lewa stopa teraz zobaczyła tylko kupę pogiętego metalu.

— Widzisz coś? — szepnął.

Przytaknęła.

— Strażacy będą musieli uwolnić ci nogę — powiedziała zaskakująco spokojnym głosem. — Zaraz ich sprowadzę.

Nie musiała nigdzie iść. Stali tuż za nią, wymieniając między sobą jakieś uwagi.

Słyszała, co mówili. W żaden sposób nie było można usunąć metalowej ramy, która przygniatała nogę Michaela. Stanowiła część podwozia górnego wagonu. Był tylko jeden sposób, aby go uwolnić.

Obok niej stał Peter, oceniając całą sytuację badawczym wzrokiem.

— Jak to wygląda? — spytał Michael z twarzą wykrzywioną bólem.

— Nie najlepiej, stary. Twoja lewa stopa...

— Wiem, co się stało z moją stopą. Czuję ten cholerny ciężar na sobie. Trzeba amputować?

— Mój Boże, nie! — krzyknęła Clare.

— Sądzę, że jest to konieczne — zawyrokował Peter.

— Nie! — krzyknęła. — Nie możesz tego zrobić!

— Zabierzcie stąd Clare — powiedział Michael przez zaciśnięte zęby.

Peter przygotował już środek usypiający. W tym samym momencie, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pojawił się Ross Hamilton.

— Clare, idź stąd. Nie chcę, żebyś na to patrzyła — powiedział Peter.

— Nie mogę go zostawić — wyszeptała.

— Jak chcesz — odparł z rezygnacją. — Ross, możesz zaczynać — zwrócił się do chirurga.

Clare patrzyła, jak rozcinał nogawkę, by odsłonić miejsce amputacji. Kiedy zobaczył, w jakim stanie była noga, zaklął pod nosem.

— I tak nie udałoby się jej uratować. Bierzmy się do roboty, żeby jak najszybciej trafił do szpitala. Mayhew opatrzy mu kikut.

Odciął tkanki miękkie i sięgnął po piłę. Clare odwróciła wzrok.

Minęły trzy godziny, zanim przywieziono go do szpitala. Siostra O’Brien ciągle miała dyżur i gdy tylko zobaczyła Clare, od razu odesłała ją do domu, żeby wzięła prysznic i zmieniła ubranie.

Dom bez Michaela sprawiał wrażenie opuszczonego. Nakarmiła O'Malley'a i poszła do łazienki. Kiedy wchodziła do sypialni, potknęła się o leżące w przejściu kapcie Michaela.

Nagle w pełni zdała sobie sprawę z tego, co się stało. Płacząc, rzuciła się na łóżko, którego pościel wciąż jeszcze przesiąknięta była zapachem jego ciała. Jakby leżał tuż obok — przemknęło jej przez myśl. Nie mogła powstrzymać szlochu, który ściskał jej gardło. Płakała tak długo, że w końcu poczuła pewną ulgę.

Wreszcie wstała i przebrała się. Wiedziała, że w szpitalu przyda się każda para rąk. Sam Michael będzie potrzebował stałej opieki przez najbliższą dobę, a przecież oprócz niego są jeszcze inni.

Przybyła na oddział jeszcze przed Michaelem i zajęła się chorymi. Kiedy go wreszcie przywieziono, był blady jak ściana. Nie po raz pierwszy widziała pacjenta po amputacji, ale nigdy dotąd nie był to człowiek, którego kochała. Obok łóżka szedł Tim Mayhew. Przywołał ją do siebie skinięciem ręki.

— Jak on się czuje? — z trudem wydobyła z siebie głos.

— Wyzdrowieje. Dolna połowa była strasznie poharatana, ale udało mi się ocalić kawałek podudzia. Niedługo będzie chodzić.

— Do końca swoich dni... — powiedziała z goryczą. Tim poklepał ją po ramieniu.

— Wiem, że to dla was ogromny cios. Teraz będzie wymagał ogromnej cierpliwości. Jeśli czujesz, że nie podołasz, nie bierz tego ciężaru na swoje barki.

— Kocham go — powiedziała bezgłośnie. — Musi nam się udać.

Podeszła do nich Mary.

— Nie potrzebuję cię na oddziale. I tak byłabyś myślami przy nim. Bardziej przydasz się tutaj.

Podniosła pedałem dolną część łóżka, żeby ułatwić odpływ krwi z kikuta i wyszła.

Clare nie usiadła ani na moment. Co piętnaście minut mierzyła mu temperaturę, puls i ciśnienie krwi. Kiedy skończyła się kroplówka z krwią, podłączyła sól fozjologiczną. Co kilka chwil sprawdzała pompę, która podawała środek przeciwbólowy. Cały czas czuwała.

Kiedy się wreszcie obudził, nie wiedział, gdzie jest i co się stało. Ponieważ uporczywie próbował wyrwać sobie z ręki wenflon, Clare musiała zawołać na pomoc lekarza. David Blake podał Michaelowi środek uspokajający, który pozwolił mu na jakiś czas zasnąć. W środku nocy lek przestał działać i Michael znów zaczął się ruszać.

Clare odezwała się uspokajającym głosem, przekonana, że za chwilę znowu zaśnie, ale ku swemu zdziwieniu ujrzała, że otwiera oczy.

— Boże, co się stało? — usłyszała szept.

— A co pamiętasz? — spytała ostrożnie.

— Gdzieś byliśmy. W pociągu? Aha, wykoleił się. Starsza pani umierała i... o Boże!

Nie spuszczała wzroku z jego twarzy, której wyraz zmieniał się w miarę, jak przypominał sobie zdarzenia minionego wieczora.

— Odcięli mi nogę?

— Tak.

Zaklął dosadnie.

— Gdzie?

— Poniżej kolana — odpowiedziała cicho. — Michael, nie mieli wyboru.

— Kto operował?

— Ross Hamilton. Był wspaniały. Tu, w szpitalu, zajął się tobą Tim Mayhew — urwała, nie mogąc mówić dalej.

Michael wyciągnął rękę w poszukiwaniu jej dłoni. Ich palce ciasno się splotły.

— Przykro mi — wyszeptał. — Nie mogłem zostawić jej samej. Nikt nie powinien umierać w samotności. Przepraszam, Clare.

Przygryzła wargi i ze wszystkich sił starała się powstrzymać łzy. Po kilku chwilach zasnął ponownie, więc puściła jego rękę i wypełniła kartę gorączkową. Zmusiła się do spojrzenia na kikut, aby stwierdzić, czy rana nie krwawi. Opatrunek był suchy, a w drenie było tylko kilka kropel wydzieliny.

Oparła czoło o chłodną szybę. Jak sobie z tym poradzą? Jak on to zniesie?

Clare przypomniała sobie ich pierwszą sprzeczkę. Zawsze był zwolennikiem szybkiego uruchamiania chorych po amputacjach. Teraz sam przekona się, jak to jest żyć z jedną nogą.

Zacisnęła powieki. Boże, była taka zmęczona! Usłyszała, że ktoś otwiera drzwi i cicho do niej podchodzi.

— Jak on się czuje? — doszło do jej uszu pytanie Rossa. Ciągle miał na sobie ubranie z bloku operacyjnego.

— Klinicznie... bez zarzutu — odparła siląc się na spokój.

— Biedne maleństwo — powiedział ze współczuciem i przytulił ją do siebie.

— Nie zniosę tego, Ross! Nie mogę na niego patrzeć. Jest taki silny, taki wysportowany, jak on to wytrzyma? Czuję się taka bezradna, w niczym nie mogę mu pomóc!

— Oczywiście, że możesz, ale nie w ten sposób. Idź, napij się herbaty i zdrzemnij przez chwilę, a ja tu przy nim posiedzę. To ci dobrze zrobi.

— Ale on może się obudzić, będzie mnie wtedy potrzebował. Muszę też notować obserwacje...

— Uważasz, że sam nie dam sobie z tym rady? Idź się położyć. W takim stanie na nic mu się nie przydasz.

Wypiła filiżankę mocnej herbaty i położyła się na kozetce w dyżurce. Była pewna, że nie uda jej się zasnąć, ale po kilku chwilach już spała. Dwie godziny później zbudziła ją Judith Price.

— Obudził się i pyta o panią — powiedziała cicho.

— Och, która godzina? O nie! Miałam przy nim czuwać i...

— Proszę się nie martwić. Dyżurna pielęgniarka była z nim przez cały czas. Doktor Hamilton, zanim poszedł do domu, powiedział, żeby pani nie przeszkadzać. Nie ma się czego obawiać. Michael spał bardzo dobrze i teraz jest całkiem przytomny. Niech się pani trochę umyje i przyjdzie do jego pokoju.

Szybko doprowadziła się do porządku i wybiegła na korytarz. Szpital powoli budził się do życia. Minęła niosącą termometry pielęgniarkę i skierowała się do pokoju, w którym leżał Michael.

Kiedy weszła, obrócił twarz w jej stronę i wyciągnął rękę.

— Przepraszam! Powinnam tu być, kiedy się obudziłeś.

— Nic się nie stało. Moje biedne kochanie, to musiała być dla ciebie koszmarna noc.

— Nie gorsza niż dla ciebie. Jak się czujesz?

— Jestem wykończony. Noga boli mnie jak jasny piorun, ale trudno się temu dziwić — spróbował się uśmiechnąć. — Jeszcze jej nie oglądałem.

Clare wiedziała, że to będzie najtrudniejsze. Potem nie będzie już mógł udawać przed samym sobą, że to tylko zły sen.

— Pomóż mi — poprosił.

— Słucham? — zapytała z niedowierzaniem, jakby wątpiąc w jego intencje.

— Powiedziałem, żebyś mi pomogła. Chcę ją zobaczyć.

— Michael!

Spojrzał tak, że bez słowa podtrzymała go, gdy siadał.

Nie powiedział nic, tylko w milczeniu przyglądał się przez chwilę kikutowi, a potem skinął głową.

— Musiałem się upewnić. Cały czas czułem się tak, jakbym śnił tylko zły sen. — Opadł na poduszki i zamknął oczy. Clare wydawało się, że zapadł w krótką drzemkę.

Tuż przed ósmą znów przyszedł Tim Mayhew i Clare na chwilę zostawiła ich samych. Kiedy Mary O’Brien przyszła do pracy, zastała Clare pijącą kawę i wyglądającą przez okno.

— Wielkie nieba, dziecko, ciągle tu jesteś? Jak się czuje doktor Barrington?

— Tak, jak się pani tego spodziewała. Jest z nim teraz doktor Mayhew. To była ciężka noc...

— Wszyscy byli bardzo poruszeni wypadkiem Michaela. Wygląda na to, że tylko mężatki i starsze panie nie są w nim zakochane. A i one czasem zapominają, że powinny być bardziej odporne na jego urok. Koledzy też byli wstrząśnięci. Okazuje się, że w tym krótkim czasie zdobył sobie wśród nich wielkie poważanie.

Clare poczuła, jak coś ściska ją za gardło.

— Kochanie, powinnaś teraz pójść do łóżka. To by ci dobrze zrobiło.

Do jego łóżka? Żeby czuć wszędzie zapach Michaela i potykać się o jego buty? Nigdy!

— Nie, nie jestem śpiąca. Zdrzemnęłam się trochę w nocy. Zresztą Michael może mnie potrzebować.

— Doktor Mayhew chciałby zamienić z panią kilka słów w pokoju doktora Barringtona — powiedziała, wchodząc do pokoju, siostra Price.

— Dziękuję.

Odstawiła filiżankę z kawą, założyła buty i wyszła. Tim Mayhew uśmiechnął się na jej widok.

— Witam ponownie. Nasz pacjent dobrze się sprawuje? Miał dobrą noc ?

— Myślę, że tak. Koło dziesiątej był trochę niespokojny, ale dostał środek uspakajający i zasnął.

— Świetnie. Myślę, że można go już odłączyć od monitora i robić obserwacje co trzydzieści minut, a po południu co godzinę. Można też zacząć podawać płyny — wodę, soki owocowe, słabą herbatę. Zobaczymy, jak będzie to znosił. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, wieczorem może zjeść lekką kolację.

— Okropność — zaoponował Michael.

— Nic na to nie poradzę. Są w domu jakieś soki?

— Tak, jest ich cała lodówka. Mogłabyś przy okazji nakarmić O'Malley'a?

— Dałam mu jeść dzisiaj w nocy.

— Dzięki — przymknął oczy i opuścił głowę na poduszkę.

Doktor Mayhew dał znak do wyjścia.

— Rana goi się bardzo dobrze. Myślę, że już dziś możemy poprosić do niego fizjoterapeutę. Po południu pojedzie na salę gimnastyczną, gdzie będzie mógł pochodzić na pneumatycznej protezie. Nie może zapomnieć, jak się chodzi. Jeśli wszystko będzie dobrze, to we wtorek zamówimy odlew protezy.

Przytaknęła.

— Jak się czuje Alan Beedale?

— Ten pacjent po amputacji? Całkiem nieźle. Leży na sali pooperacyjnej. Może jutro przeniesiemy go na oddział. Stracił dużo krwi i przez dłuższy czas był w szoku. Odniósł też kilka innych obrażeń. Doktor Barrington miał więcej szczęścia.

— Tak pan myśli? Ja ciągle mam przed oczami Michaela pędzącego na surfingu... silnego, sprawnego i wolnego. Utracił to wszystko i naprawdę nie wiem, czy uda mu się z tym pogodzić.

— Cóż, pływanie na desce może będzie trochę trudne, ale słyszałem o ludziach, którzy po amputacji uprawiali ten sport. Potrzebna jest tylko specjalna proteza. Natomiast jeśli chodzi o żeglowanie, to z tym nie będzie miał żadnych problemów. Myślę, że trzeba go będzie raczej powstrzymywać, niż namawiać do uprawiania sportów. Sama pani zobaczy. Na razie mamy jednak przed sobą inne zadania i to wcale nie łatwiejsze.

Z dyżurki wyszła Deborah Lewis, Clare napotkała jej pełne współczucia spojrzenie.

— Co z nim? — zapytała.

— Nic. — Clare wzruszyła ramionami. — Ma się dobrze. Właśnie przed chwilą zasnął.

— Mam dzisiaj dyżur. Zajmę się nim, a ty w tym czasie może pojechałabyś do domu i trochę się przespała?

— Dlaczego wszyscy mówią mi, żebym pojechała do domu? — zapytała podniesionym głosem. — Nie chcę być teraz w domu. Chcę być tutaj, gdzie mogę sprawdzić, czy wszystko jest w porządku.

— A on może zobaczyć, że z tobą coś jest nie w porządku — wtrąciła sucho przechodząca właśnie Mary O'Brien. Stanowczym ruchem ujęła ją za łokieć i poprowadziła do pokoju pielęgniarek. — Musisz pojechać do domu, wziąć gorącą kąpiel, przespać się kilka godzin i wrócić tu, kiedy rzeczywiście będziesz mogła mu pomóc. W takim stanie nie jesteś nikomu potrzebna. Pojedziesz sama czy chcesz, żeby ktoś cię odwiózł?

— Nie, dam sobie radę sama. Przepraszam. Wiem, że ma pani rację. Pójdę tylko i powiem mu, że nie będzie mnie kilka godzin.

Michael spał. Stała przez chwilę, patrząc na niego i mimochodem zauważyła, że wróciły mu kolory, że oddycha spokojnie i że tętno jest rytmiczne i wolne. Gdyby nie spojrzała na nogę, mogłaby pomyśleć, że...

— Nie wzdychaj tak — usłyszała głos Deborah. — Idź już. Zaopiekuję się twoim wspaniałym mężczyzną. Pewnie i tak będzie spał jeszcze kilka godzin.

Prawie nie myśląc o tym, co robi, zeszła na dół i wsiadła do samochodu. W domu O'Malley powitał ją entuzjastycznie, łasząc się do nóg i głośno miaucząc.

Podniosła go i owinęła sobie wokół szyi. Potem zrobiła drinka i poszła do ogrodu. Usiadła na ławce i wystawiła twarz do słońca, starając się nie myśleć o koszmarze minionego dnia. O'Malley zsunął się na kolana i mrucząc z zadowolenia, oparł przednie łapy o piersi Clare.

Kiedy wypiła drinka, wzięła gorącą kąpiel i poszła spać. Obudził ją ostry dzwonek telefonu. Dzwoniła mama.

— Cześć, kochanie. Dzwoniłam do was wieczorem, ale chyba gdzieś poszliście. Dobrze się bawiliście?

— Och, mamo! — powiedziała łamiącym się głosem. Przez kilka chwil nie była w stanie wydobyć głosu, a potem wszystko opowiedziała, cały czas szlochając.

Mama pozwoliła jej się wypłakać, a następnie miękko spytała:

— Chcesz, skarbie, żebym przyjechała?

— Zaraz jadę do szpitala. Mogłybyśmy tam się zobaczyć. Nie jestem pewna, czy Michael będzie w nastroju do przyjmowania wizyt. Och, mamo, muszę powiedzieć jego dziadkowi i rodzicom. Nie wiem, czy starczy mi sił.

— Clare, posłuchaj mnie. Postaraj się uspokoić, pojedź do szpitala i czekaj tam na nas. Powinniśmy być za jakąś godzinę. I nie martw się na razie niczym innym. Wszystko w swoim czasie, dobrze?

Clare poszła za radą matki. Szybko się ubrała, wzięła z lodówki wszystkie napoje, jakie znalazła i zaniosła je do bagażnika. Spakowała też trochę bielizny Michaela, koszulki, krótkie spodenki i kosmetyki.

Kiedy przyjechała, Michael już nie spał. Siedział j oparty o poduszkę i patrzył w okno. Gdy ją zobaczył, jego oczy ożyły.

— Clare, coś się stało?

— Nie, nic mi nie jest. Jak się czujesz? — Odwróciła wzrok, żeby nie dostrzegł w jej oczach rozpaczy.

— Dobrze. Co jest w tej torbie?

— Trochę ciuchów, kosmetyki i napoje. Nie mogłam znaleźć pidżamy. Nie masz żadnej?

— A po co mi pidżama? — Uśmiechnął się lekko.

— Chodź, usiądź obok mnie.

Clare przysiadła na brzegu łóżka.

— Przyniosłam ci też kilka książek.

— Clare?

— Może chcesz się czegoś napić? Naleję ci.

— Clare! Daj temu wreszcie spokój i spójrz na mnie! — Wyciągnął rękę i obrócił jej twarz do siebie. — Tak już lepiej — powiedział cicho. — Co powiesz na małego całusa?

— Och, Michael. — Odwróciła głowę, a łzy ciurkiem popłynęły jej po policzkach.

— Boże, tylko nie płacz, błagam. Nie wiem, czy starczy mi sił za nas dwoje.

— Przepraszam. — Sięgnęła po chusteczkę i głośno wytarła nos.

— Uśmiechnij się do mnie.

Zdobyła się na słaby uśmiech.

— Wiesz co? Nie obraziłbym się, gdybyś mnie objęła. Zrobiła to i położyła głowę na piersi Michaela, wsłuchując się w spokojne bicie jego serca. Wszystko w swoim czasie, jak powiedziała mama. Wielki Boże, to będzie trudniejsze, znacznie trudniejsze, niż myślała.

Rozdział 5

Kiedy w drzwiach pojawiła się Deborah, Clare podniosła głowę i wyswobodziła się z ramion Michaela. Znów zasnął, więc po cichu wstała z łóżka.

Deborah zmierzyła mu puls i oddech, wsunęła pod język termometr. Nie poruszył się nawet, kiedy napompowała mankiet ciśnieniomierza.

— W porządku? — spytała Clare.

Deborah przytaknęła.

Otworzyły się drzwi i wszedł doktor Mayhew.

— Witaj, Clare. Nareszcie bez fartucha. Jak się ma nasz pacjent? — powitał ją, biorąc do ręki kartę gorączkową Michaela.

— Dużo śpi. Myślę, że to forma ucieczki od rzeczywistości.

Przytaknął z namysłem.

— Tak, to się często zdarza u pacjentów po rozległych uszkodzeniach ciała. Następny trudny etap to zmuszenie go do patrzenia na nagi kikut. Mam właśnie zamiar to zrobić. Wychodzisz czy zostajesz?

— Mogę zostać? — Popatrzyła w jego pełne współczucia oczy.

— Oczywiście. Ponieważ będziesz pielęgnować go przez następnych kilka tygodni i tak, prędzej czy później, to zobaczysz. Lepiej mieć to już za sobą.

Mary O’Brien wtoczyła na salę wózek opatrunkowy i zajęła się odbandażowywaniem kikuta.

Clare zebrała się na odwagę i spojrzała na ranę. Musiała przyznać, że doktor Mayhew wykonał niezłą robotę. Linia cięcia przebiegała dokładnie w poprzek kikuta, a szwy zaklejono specjalnymi plastrami, które miały zapewnić prawidłowe gojenie.

— Wykonałem skośną amputację z plastyką mięśni, którą, jak sądzę, sam by sobie wybrał. Daje najlepsze efekty i stosunkowo krótko trwa gojenie. Wiedziałem, że Michael będzie chciał wstać najszybciej jak tylko się da. Rana wygląda bardzo dobrze. Mieliśmy dobre warunki, gdyż na tej wysokości tkanki były mało uszkodzone. Pacjent młody, kończyna nie zabrudzona, szybkie rozpoczęcie operacji... o nic więcej nie można by prosić. Ten drugi chory nie miał tyle szczęścia.

Sprawdził ilość wydzieliny z drenu asekurującego i poprosił siostrę O’Brien o założenie opatrunku.

— Nie skarży się, że go boli?

— Był trochę niespokojny. Nie mówi nic, ale sądzę, że odczuwa ból.

— Hmm. Na razie niech zostanie tak jak jest, ale zapiszę mu coś silniejszego na wypadek, gdyby uznała to pani za konieczne. Nie ma potrzeby, żeby niepotrzebnie cierpiał. Dobrze. Dziękuję paniom na razie. Zajrzę do niego później.

Kiedy wyszedł, Mary przerwała na chwilę bandażowanie.

— Dobrze się czujesz? — spojrzała ze współczuciem na Clare.

— Jestem trochę zaszokowana. To wszystko tak szybko się stało.

— Nie dziwię się. — Mary uśmiechnęła się ze zrozumieniem. — Kochanie, są tu twoi rodzice. Może poczęstujesz ich kawą? Czekają w pokoju telewizyjnym.

Clare poszła się z nimi przywitać. Opowiedziała o wszystkim, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilkunastu godzin. Okazali dużo zrozumienia, choć nie mogli ukryć troski o córkę.

— Tak krótko się znacie, skarbie — powiedziała mama. — Zastanawiam się, czy wasz związek okaże się wystarczająco trwały, aby przetrwać taką próbę. Może byłoby lepiej, gdyby okazało się...

— Mamo, ja go kocham! Jak mogłoby być lepiej? Ojciec poklepał Clare po ramieniu uspokajającym gestem.

— Sądzę, że mamie chodzi tylko o to, że powinnaś kontrolować swoje uczucia. Nie możesz okazywać mu współczucia. Nie jest chyba mężczyzną, który lubi, by się nad nim litowano.

— Postaram się o tym pamiętać. Wiem, że będę musiała ukrywać to, co czuję, jeśli mam mu pomóc. Muszę teraz wracać. Dziękuję, że przyjechaliście. Czuję się znacznie lepiej. Zadzwonię do was wieczorem.

Odprowadziła ich do wyjścia i wróciła na oddział. Michael właśnie się obudził.

— Jak się czujesz? — zapytała, uśmiechając się promiennie.

— Kiepsko. Deborah podwyższyła mi dawkę petydyny. Czy naprawdę koniecznie trzeba talkować skórę na plecach?

— Niektórzy ludzie nie wiedzą, co to wdzięczność — powiedziała ze śmiechem. — No, kładź się na boku.

Równo rozprowadziła talk po plecach Michaela, który z rezygnacją poddał się kuracji. Kiedy skończyła talkować ramiona i łokcie, przeszła do lewej pięty.

— Tu przynajmniej oszczędzę ci czasu — powiedział sucho.

— Och, Boże. Michael!

— Przepraszam, to był głupi dowcip — przeprosił ze skruchą. — Dziękuję. Tak jest dużo lepiej.

— Nie miałbyś ochoty trochę się umyć i ogolić?

— Z chęcią. Czuję się bardzo brudny.

Pomogła mu wykonać toaletę, poprawiła poduszkę i zmieniła poszwę na koc.

— Jutro chyba wyrzucą cię z łóżka — powiedziała radosnym tonem. — To coś, na co warto czekać.

— Clare, jedyną rzeczą, na którą naprawdę czekam, jest chwila, kiedy wreszcie wyniosę się stąd i stanę na własnych nogach... O, do diabła! Wiesz dobrze, o co mi chodzi.

Przytaknęła, nie mogąc wydobyć głosu przez ściśnięte gardło.

— Nie mogę się tego doczekać!

— Już niedługo. Na razie musimy przeżyć dzisiejszy dzień. Piłeś już kompot?

— Nie, choć bardzo bym chciał. Problem polega na tym, że im więcej piję, tym bardziej chce mi się siusiu.

— To dobrze — podała mu wodę mineralną. — To znaczy, że nerki działają. Dziękuj Bogu, że nie masz cewnika!

— To żadna pociecha.

— Możesz używać kaczki.

— Nigdy w życiu! Poczekam na kule, albo umrę. Clare, nigdy sobie nie wyobrażałem, jakie to upokarzające, kiedy musisz prosić innych o pomoc, żeby załatwić fizjologiczne potrzeby! To okropne!

— Ale Michael, to przecież tylko ja!

— Tym gorzej. Nie powinnaś patrzeć na to wszystko. To nieuczciwe.

Przez dłuższą chwilę nie odpowiadała, a potem odezwała się cicho:

Trudno. Tylko spróbuj się mnie pozbyć.

Wyszła, żeby wynieść brudną bieliznę, po czym wróciła i spojrzała na Michaela. Wyglądał, jakby spał.

— Jesteś dobrą dziewczyną — powiedział cicho. — Przepraszam, że tak się stało.

Wzruszyła ramionami i westchnęła.

— Tylko wyzdrowiej, dobrze?

Rana goiła się bardzo dobrze. W poniedziałek rano usunięto dren i Michael zaczął chodzić o kulach. W południe ćwiczył na protezie pneumatycznej chodzenie między poręczami. Miękkie poduszki umocowane na metalowym stelażu umożliwiały pacjentom wczesne rozpoczęcie terapii, zanim jeszcze zapomną, jak się chodzi. Miało to niebagatelne znaczenie w zapobieganiu przykurczy mięśni, których anatomia zmieniła się po amputacji. No i podnosiło ich na duchu.

Michael nie sprawiał wrażenia załamanego nową sytuacją. Przez cały wtorek ćwiczył chodzenie o kulach. Ale w środę rano Clare zauważyła, że nastrój Michaela nie był taki dobry, jak się mogło wydawać.

Akurat kiedy stali na korytarzu, pojawił się Danny Drew.

— A kogóż my tu mamy? Co się stało z twoją nogą, kochasiu? Trochę się za bardzo poszalało, co? — zawołali przez cały korytarz.

Michael podniósł na powitanie jedną kulę.

— Cześć, Danny. Jak widzę, ciągle pełen energii. Nie martw się, niedługo wezmą cię na salę gimnastyczną. Spodoba ci się. Odrobina bólu i kilka niepowodzeń zrobią z ciebie mężczyznę. — A potem odwrócił się na pięcie i pokuśtykał do' pokoju.

— Jak śmiesz mówić do niego w ten sposób? — wykrzyknęła Clare do Danny'ego, nie mogąc ukryć oburzenia. — Mam ci powiedzieć, jak stracił nogę? Nie chciał zostawić umierającej kobiety i zwaliła się na niego część wagonu. Podejrzewam, że tobie nie starczyłoby odwagi, żeby tak postąpić!

Odwróciła się i poszła do pokoju Michaela.

— Co za gnojek. Mogłabym go zabić!

Stał przy oknie, spoglądając na rozciągający się za szpitalem las.

— Dam sobie radę — powiedział gorzko. — Clare, jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałbym zostać teraz sam.

Wciągnęła głęboko powietrze, nie wiedząc, co powiedzieć.

— Ja... Oczywiście. Przepraszam.

Poszła do dyżurki i usiadła przy biurku. Już od jakiegoś czasu czuła, że się od niej oddala, ale po raz pierwszy wyraźnie poprosił ją, żeby zostawiła go samego.

Starała się stłumić rozgoryczenie i zmusić do przepisywania zleceń.

Nie mogła jednak na niczym się skoncentrować. Myślała o tym, że musi zadzwonić do dziadka Michaela. Rodzice Michaela byli na urlopie za granicą i mieli wrócić za kilka tygodni. Uznała, że nie ma sensu psuć im wakacji. Michael poinformował o wypadku tylko brata. Zabronił mu przyjeżdżać, choć powtarzała mu, że to czysta głupota. Teraz i ją odrzucił, a przecież powinien mieć przy sobie kogoś bliskiego, na kim mógłby się wesprzeć.

Jak można pomóc człowiekowi, który nie pozwala zbliżyć się do siebie? — pomyślała z rozgoryczeniem. Będzie po prostu musiała wyciągnąć go z tego siłą.

Po południu zaproponowała mu, żeby zjadł lunch w pokoju telewizyjnym, gdzie siedzieli inni pacjenci.

— Nie, dziękuję. Wolę zjeść tutaj.

— Michael, myślałam...

— Clare, daj mi spokój! Nie chcę tam iść i udawać, że dobrze się bawię!

— Wcale cię do tego nie zmuszam. Myślałam tylko, że towarzystwo innych dobrze ci zrobi — powiedziała cicho.

— Nie zależy mi na ich towarzystwie. Nie potrzebuję współczucia, ani gadek o zafajdanych hemoroidach!

— To może zjesz z Barrym Warnerem? Nie wstaje jeszcze z łóżka i jest bardzo przygnębiony.

— Jak on się czuje? Nawet nie zapytałem. — W oczach Michaela pojawił się cień zainteresowania.

— Fizycznie bez zarzutu, ale jest ciągle w depresji. Strasznie trudno się z nim dogadać. Nie interesują go książki ani telewizja.

— Nic dziwnego. Dobrze, zjem z nim dzisiaj lunch. — Odwrócił się i poszedł w kierunku sali, na której leżał Barry. Lekko zapukał do drzwi i wszedł. — Jak się ma dzisiaj nasz pacjent? — zapytał radośnie.

— Beznadziejnie. Do diabła, co się panu stało?

Clare zostawiła ich samych i poszła powiedzieć w kuchni, żeby zaniesiono lunch Michaela do pokoju Barry'ego.

Kiedy po dyżurze znów poszła go odwiedzić, leżał na łóżku gapiąc się bezmyślnie w okno. Spojrzał na nią, po czym znów zapatrzył się w to samo miejsce.

— Nie powinnaś teraz rozdawać leków, albo zająć się obserwacją? — spytał niechętnie.

— Właśnie skończyłam dyżur. Myślałam, że ucieszysz się z mojej wizyty.

— Jedyną osobą, którą chciałbym teraz widzieć jest dziadek. Ale nie mam siły, żeby mu o tym wszystkim powiedzieć. — Jego głos załamał się i Michael odwrócił głowę.

— Och, kochanie — szepnęła ujmując go za rękę.

Nie odwzajemnił jej uścisku, więc zwolniła swój i wstała.

— Chcesz, żebym mu powiedziała?

— Mogłabyś? — Spojrzał na nią pełnymi bólu oczami. — Wiem, że to trudne. Chciałbym go zobaczyć.

— Pojadę po niego.

— Dziękuję.

Pochyliła się, żeby go pocałować, ale w ostatniej chwili rozmyśliła się i tylko lekko musnęła ustami policzek.

— Do zobaczenia — pożegnała go tak spokojnie, jak tylko było ją na to stać i szybko wyszła, żeby nie zauważył, że płacze.

Dziadek przyjął tę wiadomość spokojnie. Przez kilka chwil nieruchomo wpatrywał się w dal, a potem z ciężkim westchnieniem zwrócił twarz w jej stronę.

— Już kiedy do mnie zadzwonił, wiedziałem, że coś jest nie w porządku. Poznałem to po głosie. Niewidomi ludzie mają bardzo wyczulony słuch. O nic nie pytałem, nigdy tego nie robię. Zawsze mówi mi wszystko, gdy nadejdzie odpowiedni moment. Nauczyłem się powstrzymywać ciekawość. Ale tym razem... — Na chwilę zawiesił głos. — Jak on się teraz czuje?

— Noga goi się doskonale. Chodzi o kulach i za pomocą protezy pneumatycznej. Nic go już nie boli. Wszystko jest świetnie, ale...

Starszy pan czekał cierpliwie.

— Jest bardzo zamknięty w sobie. Myślę, że stara się oszczędzić mi bólu i zupełnie ignoruje moje starania, żeby mu pomóc. Teraz ty, dziadku, jesteś mu potrzebny. — Clare ujęła jego wyciągniętą dłoń.

— Ty również, choć za nic w świecie nie przyznałby się do tego. Daj mu trochę czasu, Clare. To dumny mężczyzna. Zobaczysz, że jeszcze do ciebie wróci. — Wstał i z trudem się wyprostował. — Chyba powinniśmy jechać. Zaczekasz na mnie chwilę?

— Oczywiście.

Po kilku minutach ukazał się w drzwiach. Pomogła mu wsiąść do samochodu i pojechali.

Na miejscu przywitała ich Mary O’Brien, która wychodziła właśnie z pokoju Michaela.

— Masz gości! — oznajmiła mu radośnie.

— Dziadek! — wykrzyknął Michael i ruszył w ich stronę. — Jak to dobrze cię widzieć! Czekałem, aż przyjedziesz.

— Witaj, stary. Słyszałem, że znów coś narozrabiałeś. Michael usiadł na łóżku i spojrzał na Clare.

— Mogłabyś zostawić nas samych?

— Oczywiście. Niech dziadek usiądzie na tym krześle. O, tak. Przynieść wam herbaty?

— Nie, dziękujemy — powiedział Michael.

Prawie godzinę czekała w dyżurce, aż wreszcie drzwi uchyliły się i Michael wystawił głowę.

— Dziadek chce już jechać — oznajmił i szybko wrócił do swojego pokoju.

Kiedy weszła, dziadek wciąż siedział na tym samym krześle. Wyraz jego twarzy był nieprzenikniony.

— Możemy jechać? — spytała.

— Podaj mi rękę — rozkazał.

Spojrzała na Michaela, ale odwrócił wzrok. Z lekkim wzruszeniem ramion podeszła do staruszka i podała mu ramię.

Przy drzwiach dziadek zatrzymał się na chwilę.

— Jesteś cholernym głupcem, synu.

— Możliwe, ale tu chodzi o moją przyszłość i sam będę o niej decydował.

— Myślę, że popełniasz ogromny błąd.

— Być może, choć ja myślę inaczej — powiedział stanowczym głosem i odwrócił się.

— Dobranoc — szepnęła Clare, ale Michael nie odpowiedział.

Powrotną drogę odbyli w milczeniu. Każdy zajęty był swoimi myślami. Clare zastanawiała się, dlaczego tak nagle wytworzyła się między nimi przepaść. Co mu takiego zrobiła? Dlaczego traktował ją jak obcą osobę? A może to siebie miał dosyć? Bóg raczy wiedzieć — myślała. I dlaczego dziadek pożegnał go taki zagniewany? O co w tym wszystkim chodzi?

Dziadek był wyraźnie przygnębiony wizytą u Michaela, ale Clare wiedziała dobrze, że nie powinna zadawać żadnych pytań. Używając jego własnych słów, musiała nauczyć się powstrzymywać ciekawość.

Nie została u dziadka, żeby wypić drinka, tylko wyruszyła w drogę powrotną. Robiło się późno, a do domu było daleko. Kiedy dotarła na miejsce, było już całkiem ciemno. Ze zdziwieniem zobaczyła, że w kuchennym oknie pali się światło.

— Dziwne — powiedziała do siebie. — Widocznie wczoraj w nocy zapomniałam go zgasić.

Otworzyła drzwi i poszła prosto do kuchni. W połowie drogi stanęła jak wryta.

Przy stole siedział ubrany w krótkie spodenki Michael. Na jej widok podniósł się i z uśmiechem wyciągnął rękę.

— Michael...?

— Przepraszam, jeśli cię przestraszyłem. Nie mieliśmy jeszcze okazji się poznać. Jestem Andrew, brat Michaela. A ty z pewnością jesteś Clare.

Nie mogła oderwać wzroku od jego opalonych nóg. Były identyczne jak nogi Michaela. Z wyjątkiem jednego szczegółu. Były całe.

Nawet nie zdawała sobie sprawy, że płacze. Andrew ujął ją za podbródek i otarł łzy miękką chusteczką.

— Hej, chyba się mnie nie boisz? Nie wiedziałem, że tu mieszkasz. Przepraszam.

— Ja... To nie tak — pociągnęła bezradnie nosem.

— No, nie płacz już — powiedział podając jej chusteczkę.

Po kilku chwilach udało się jej stłumić szloch. Głośno wytarła nos i schowała chusteczkę do kieszeni.

— Przepraszam. To dlatego, że nie wiedziałam, jak bardzo jesteście do siebie podobni. Poczułam się zupełnie zaskoczona. Nie mówił mi...

— Że jesteśmy bliźniakami? To normalne. Nigdy się tym nie lubił chwalić. Całe życie starał się być inny, a ja we wszystkim go naśladowałem. Robiłem to z czystej złośliwości. Tym razem chyba mi się to nie uda — powiedział z ironią. — Napijesz się czegoś?

Zauważyła, że na stole stała prawie pusta butelka wina.

— Nie bądź taka zgorszona. Jestem pewien, że twój ukochany nie będzie miał mi tego za złe.

— Na pewno nie. Po prostu wydaje mi się, że masz już dosyć. Musisz jeszcze pojechać do hotelu.

— Do jakiego hotelu? Przecież jest tu wolna sypialnia. Chyba nie masz nic przeciwko temu?

Clare westchnęła. W końcu był to brat Michaela. Nie mogła go wyrzucić.

— Nie, nie mam nic przeciwko temu. A drinka się napiję.

Wszedł O'Malley i zaczął się łasić do nóg.

— Cześć, łobuzie — powiedziała i opadła na fotel.

— Nieźle się tu urządził — powiedział Andrew, robiąc szeroki gest ręką. Zahaczył o kieliszek i wylał na podłogę trochę wina.

Clare wstała i starła je z podłogi.

— Widzę, że dobrze cię sobie wychował.

— Tak myślisz? — spytała z kpiną w głosie. — Po prostu czerwone wino zostawia na cegle ślady.

Spojrzał na podłogę, a potem przeniósł wzrok na nią.

— Przepraszam. Powiedz mi, Clare, jak się ma mój braciszek.

— Mówiąc szczerze, sama nie wiem. Fizycznie całkiem nieźle, ale psychicznie chyba nie daje sobie rady. Odciął się ode mnie...

— A więc witam w klubie! Mnie w ogóle nie chce widzieć. Tylko dlatego jeszcze tam nie pojechałem. Zawsze był samotnikiem. Dlatego tak dobrze rozumieją się z tym cholernym kotem... Obaj liżą swoje rany w odosobnieniu.

— Tym razem nie za bardzo może.

— Zrobi to, jak tylko będzie mógł. Ja, w przeciwieństwie do niego, lubię każde towarzystwo.

Clare nie mogła powstrzymać uśmiechu. Andrew był w gruncie rzeczy sympatyczny. Nie mogła obarczać go winą za to, że wyglądał jak Michael, przy czym było to chyba tylko fizyczne podobieństwo.

— Miałbyś coś przeciwko temu, żebym zostawiła cię teraz samego? To był wyjątkowo ciężki dzień, a jutro idę na ósmą do pracy.

— Twoje zdrowie. — Podniósł kieliszek. — Dobranoc, słodka Clare. Śpij dobrze. I nie hałasuj rano za bardzo, dobrze?

— Możesz się nie obawiać.

— To cudownie. Adieu, piękna...

Zostawiła go siedzącego przy stole nad kieliszkiem wina. Pewnie jutro będzie miał niezłego kaca.

Andrew wstał koło siódmej i nie wyglądał na człowieka, który dużo wypił minionej nocy.

— Nie wiesz, gdzie jest mój porsche? — przywitał Clare, wchodząc do holu tylnymi drzwiami.

— Dzień dobry, Andrew. Nie, chyba Michel zostawił go w piątek w szpitalu. A dlaczego pytasz?

— Cóż, pomyślałem, że skoro nie będzie mu już potrzebny, to mógłbym go zabrać — powiedział wzruszając ramionami.

— Nie ma sprawy. A przy okazji, jak dostałeś się tu wczoraj?

— Taksówką — odpowiedział lakonicznie.

— Aha. Mogę podrzucić cię do szpitala. Zrobiłeś kawę?

— Jak dotąd zdążyłem tylko nastawić wodę. Myślisz, że muszę czekać na godziny wizyt, czy pozwolą mi wejść rano?

Clare przygotowała dwie filiżanki i spojrzała na Andrew. Ciągle jeszcze jego widok sprawiał jej ból.

— Możesz przyjść, kiedy chcesz. Nie mamy ustalonych godzin wizyt. Jedziesz ze mną?

— Tak. Zrobiłaś mi kawę?

— Jest na stole. Andrew, czy mogę ci coś powiedzieć? Spojrzał na nią z zainteresowaniem.

— Jasne. O co chodzi?

Clare wzięła głęboki wdech.

— Mógłbyś zakryć nogi?

Zaśmiał się krótko i zmierzył ją wzrokiem z niekłamanym zainteresowaniem.

— Dlaczego? Masz im coś do zarzucenia, skarbie? Boże, pomyślała. Nawet tak samo mnie nazywa.

— Ja nie, ale mogą denerwować Michaela.

W jednej chwili spoważniał.

— Cholera, nie pomyślałem o tym. Masz rację, założę jakieś spodnie. Zdążę jeszcze zjeść śniadanie?

— Tak. Idź się przebierz, a ja coś ci zrobię.

Pobiegł na górę, a Clare popatrzyła za nim ze łzami w oczach. Był taki silny, taki energiczny. Zupełnie jak Michael jeszcze tydzień temu. Po co przyjechał akurat teraz? Mam nadzieję, że w stosunku do Michaela będzie delikatny — pomyślała z obawą. Wrócił po chwili w jasnych cienkich spodniach.

— No i jak?

— Dużo lepiej — powiedziała cicho. — Chodź, zrobiłam śniadanie.

Zjedli w milczeniu, a potem pojechali do szpitala. Kiedy przybyli na miejsce, pokazała mu, gdzie Michael zaparkował jego samochód.

— Masz kluczyki? — zapytała.

— Tak, znalazłem je na nocnym stoliku. Chodźmy, chcę to mieć za sobą.

Zaprowadziła go na oddział i zostawiła w pokoju telewizyjnym. Sama poszła na odprawę.

Ku zdziwieniu wszystkich Danny był znacznie spokojniejszy niż zwykle. Peter Sawyer usnął bez problemów, a Barry Warner, choć ciągle pogrążony w depresji, także spał znacznie lepiej.

— W zasadzie wszyscy mają za sobą spokojną noc, tylko doktor Barrington budził się kilkakrotnie. Pewnie dlatego, że nie dostaje już środków przeciwbólowych.

— Żadnych? — zdziwiła się Clare.

Judith Price wzruszyła ramionami.

— Nie chce nic przyjmować. Powiedział, że ma tylko bóle fantomowe i że przecież nie boi się duchów! Dobrze, moi drodzy. Idę do domu. Do zobaczenia jutro!

Clare poczekała, aż wszyscy wyjdą i zapytała siostrę O’Brien, czy brat Michaela może go odwiedzić.

— Oczywiście. Myślę, że dobrze mu to zrobi. Przyprowadź go. Akurat teraz ma wolną chwilę.

Clare poszła po Andrew i znalazła go pogrążonego w rozmowie z Timem Mayhew.

— Chodź, zaprowadzę cię do jego pokoju.

Otworzyła drzwi. Michael stał o kulach, wyglądając przez okno. Miał na sobie spodnie od dresu i bawełnianą koszulkę.

— Clare, chciałbym z tobą porozmawiać o ostatniej nocy.

— Później. Teraz masz gościa.

Andrew otworzył szerzej drzwi i wszedł do środka.

Długo patrzył na brata w milczeniu. Kiedy się odezwał, jego głos brzmiał nienaturalnie.

— Nie mogłem w to uwierzyć...

— To uwierz, Andy. To prawda.

— Och, Boże, Mike...

Zanim Michael zdążył się poruszyć, Andrew był przy nim. Objął go. Clare usłyszała krótki szloch. Wycofała się i cicho zamknęła za sobą drzwi.

Jakieś pół godziny później do Michaela przyszedł doktor Mayhew. Andrew wyszedł na korytarz. Miał zaczerwienione oczy i sprawiał wrażenie poruszonego.

— Nie wyglądasz na faceta, który przepada za szpitalami — zażartowała Clare.

— Nienawidzę ich. Nigdy nie mogłem zrozumieć, jak Michael może spędzać w nich pół życia.

— Wydaje mi się, że większość pacjentów zgodziłaby się z tobą — powiedziała ze śmiechem.

Po wyjściu Tima Andrew pożegnał się z Michaelem. Powiedział, że „pójdzie rozejrzeć się trochę po tej metropolii".

Clare chciała wypić kawę w pokoju Michaela, ale poszedł już na salę gimnastyczną. Po lunchu, który zjadł z Barrym Warnerem, i krótkim odpoczynku, znów poszedł ćwiczyć.

O czwartej, kiedy skończyła pracę, ciągle go nie było, a kiedy zadzwoniła wieczorem, powiedziano jej, że u Michaela jest brat.

Zajęła się sprzątaniem domu, ale wszystko leciało jej z rąk. Wreszcie zadzwoniła do mamy i opowiedziała jej o zachowaniu Michaela.

— Wydaje mi się, że to normalna reakcja na stres, kochanie.

— Możliwe — zgodziła się Clare, ale wcale to jej nie uspokoiło.

Kiedy Andrew wrócił, leżała już w łóżku, a kiedy wychodziła rano, on jeszcze spał. Tego dnia historia się powtórzyła. Tym razem Michael zajęty był rozmową z kimś innym. Gdy wyszedł z pokoju na korytarz, zawołał go Danny.

— Przepraszam, doktorze. Nie powinienem wtedy tak się do pana odezwać — powiedział cicho.

— Nie ma sprawy, Danny. Rozumiem. Co byś powiedział na partyjkę kart?

— Z przyjemnością. Pete, pożyczysz nam talię?

— Jasne. Siostro, mogłaby pani im podać?

Clare wzięła karty do ręki i podeszła do Michaela.

— Będziesz stawiał pasjansa?

— Tak. Czy mnie spotka szczęście w życiu.

Kiedy Tim Mayhew przyszedł na oddział, gra w karty przekształciła się w ogólne zamieszanie. Michael pokazywał karciane sztuczki, a Danny starał się go przelicytować.

— Dzień dobry, doktorze Barrington!

Michael podniósł wzrok na szefa i usta wykrzywił mu gorzki uśmiech.

— Aaa, cześć Tim! — odparł. Wziął kule i pokuśtykał za nim.

Doktor Mayhew był zadowolony z postępów Michaela. Uważał, że jego stan psychiczny znacznie się poprawił.

Czy oni wszyscy są ślepi? — myślała Clare. — Czy naprawdę nie widzą, że jest pogrążony w rozpaczy?

— Doktorze Mayhew, czy jest jakaś szansa, żebym mogła zabrać go na weekend do domu? Myślę, że czas najwyższy, żeby zaczął żyć dniem codziennym. Potrafię się nim sama zaopiekować.

Tim Mayhew spojrzał na nią uważnie.

— Masz inne zdanie niż ja, prawda?

— Myślę, że jest w głębokiej depresji. Uważam też, że robi wszystko, aby to ukryć. Naprawdę sądzę, że powinien pobyć w domu, żeby jakoś dojść do siebie po tym, co się stało.

— Może masz rację. Ale musisz go doglądać. Kiedy chciałabyś go zabrać?

— Jutro po pracy. Przywiozłabym go w sobotę po południu.

Doktor Mayhew skinął głową.

— Brzmi rozsądnie. Zgadzam się. Wpadnę jutro, żeby zobaczyć, czy nic się nie dzieje.

Wszystko było w porządku. Zawiozła go na wózku na parking i otworzyła drzwi samochodu. Z typowym dla niego uporem sam podniósł się z wózka i z wysiłkiem usiadł na przednim siedzeniu.

— Dobrze się czujesz?

— Tak. Zawieź mnie do domu.

Kiedy dojechali na miejsce, okazało się, że Andrew po nich nie wyszedł. Clare wysiadła z samochodu.

— Poczekaj, poszukam Andrew, żeby ci pomógł.

Znalazła go w kuchni, mielącego kawę. Podeszła i dotknęła jego ramienia.

— O rany! Wystraszyłaś mnie na śmierć! — Wyłączył młynek. — Co z nim?

— Myślę, że wszystko dobrze. Słuchaj, Andrew, nie pomyślałam o jednej rzeczy. Nie mogę z nim spać po tym, co się stało, ale muszę tu być przez ten weekend.

— Zawsze możesz spać ze mną.

— Nie sądzę, żeby Michael to właściwie zrozumiał — powiedziała z lekkim uśmiechem.

— Nie ma sprawy. Jutro zabiorę swoje rzeczy z twojego pokoju.

— Zrób to — powiedział Michael, który w tej chwili pojawił się w drzwiach.

Clare odwróciła się i dostrzegła w jego oczach złość.

— Michael, co się stało?

— Myślałem, że już z tego wyrosłeś — kontynuował zimnym tonem, patrząc na Andrew ponad głową Clare. — Jak widać, myliłem się. Możesz robić, co chcesz. Między mną a Clare wszystko skończone. Tylko bądź tak miły i nie rób tego w moim domu.

— Odwrócił się na pięcie i pokuśtykał do ogrodu, zatrzaskując za sobą drzwi.

Rozdział 6

Zanim Andrew ochłonął ze zdumienia, minęło kilka sekund. Po chwili wybiegł za bratem, a Clare osunęła się na krzesło. Była tak zaskoczona, że nie wiedziała co robić. Z przerażeniem nasłuchiwała dobiegających zza drzwi głosów.

— Za kogo ty mnie, do diabła, uważasz?

— Robiłeś to już w przeszłości. Dlaczego nagle miałbyś się tak zmienić?

— Dziękuj Bogu, że jesteś w takim stanie. Inaczej nauczyłbym cię rozumu!

— Nie masz odwagi uderzyć kaleki? No, śmiało, bohaterze!

— Michael, nie przeciągaj struny!

— Słuchaj, Andrew, wyjedź stąd, dobrze? Dostaję mdłości na sam dźwięk twojego głosu. I zabierz ze sobą Clare. Jej też nie chcę oglądać!

— Clare nic nie zrobiła. Ja zresztą też nie. O co ci w ogóle chodzi? Zazdrość odjęła ci rozum!

— Wynoś się.

— Słuchaj, Michael...

— Powiedziałem: wynoś się'

Na krótką chwilę zapadła cisza, a potem do uszu Clare dobiegł trzask zamykanych drzwi i odgłos zapalanego silnika. Andrew odjechał.

Wzięła głęboki oddech i wyszła do ogrodu.

— Chodź, połóż się. Jesteś zmęczony — powiedziała cicho.

— Zostaw mnie.

— Michael, powinieneś odpocząć, wyglądasz okropnie.

— A czyja to wina? — Spojrzał na nią pełnymi nienawiści oczami.

Nie odpowiedziała. Dopiero po dłuższej chwili zdołała z siebie wykrztusić kilka słów.

— Chodź, pomogę ci.

— Dam sobie radę.

— Jak sobie życzysz.

Odwróciła się i poszła do domu.

— Przygotuję ci pokój — rzuciła przez ramię.

Poszła do sypialni, usiadła na brzegu łóżka, na którym kiedyś spali i rozpłakała się.

Kiedy wreszcie trochę się uspokoiła, zebrała swoje rzeczy i zaniosła je do pokoju, który zajmował Andrew. Potem zmieniła na obu łóżkach pościel i rozpakowała w łazience kosmetyki Michaela.

W końcu, kiedy nic więcej nie zostało już do zrobienia, zeszła na dół do ogrodu. Michael spał pod wierzbą, a na jego piersi spoczywał wygodnie rozparty O'Malley. Kiedy ją zobaczył, wstał, przeciągnął się i zszedł na ziemię.

Michael poruszył się i otworzył oczy.

— Cholerny kot — mruknął do siebie, a potem zobaczył Clare.

— Ciągle tu jesteś? Myślałem, że już dawno poszłaś. Potrząsnęła głową.

— Bardzo mi przykro, ale nigdzie nie pójdę. Przynajmniej dopóki nie porozmawiamy, albo ty nie wyjaśnisz mi kilku rzeczy.

Zdobyła się na odwagę i spojrzała mu prosto w oczy.

— Co miałeś na myśli mówiąc Andrew, że między nami wszystko skończone?

Michael patrzył w dal.

— Tylko to, że zbytnio się pośpieszyliśmy. Zdawało nam się, że się kochamy, ale to nieprawda. Dobrze, że zdarzył się ten wypadek. Miałem wiele czasu do namysłu.

— Uważasz, że cię nie kocham?

— Nie wiem — wolno odwrócił głowę w jej stronę.

— Wiem natomiast, że ja cię nie kochani, Clare. Chciałbym założyć rodzinę, ale tym razem się pomyliłem. Spójrzmy prawdzie w oczy. Jesteś piękna, a kiedy piękna kobieta rzuca się mężczyźnie do stóp, niełatwo mu ją odrzucić.

Przełknęła tę obrazę, instynktownie starając się nie zgłębiać znaczenia jego słów.

— Mimo to — ciągnął dalej — boli mnie fakt, że tak szybko znalazłaś sobie następcę. Nie winię go za to, wiem, jak trudno ci się oprzeć. — W tym miejscu załamał mu się głos, ale po chwili podjął na nowo.

— Powiedz mi, Clare, czy Andrew jest dobry w łóżku?

Jej rozpacz zamieniła się w złość. Jak śmiał? Jak w ogóle mógł o tym pomyśleć?

— Świetny — powiedziała bez wahania. — W każdym razie lepszy niż ty.

Kiedy zobaczyła, jak zmienił się na twarzy, zrozumiała, że posunęła się za daleko. Dostrzegła w jego oczach ból.

— Nie po raz pierwszy słyszę taką opinię i myślę, że nie ostatni. Mam ochotę czegoś się napić.

— Soku?

— Ginu z tonikiem.

— Nie.

— Tak, do diabła!

— Ale tylko trochę — zgodziła się i poszła do kuchni. Dzień wydawał się nie mieć końca. Michael nie zwracał na nią najmniejszej uwagi i Clare nie wiedziała, jak zacząć rozmowę. Wiedziała, że źle zrobiła kłamiąc, ale teraz było już za późno. Słowo się rzekło i nic nie mogło zmienić tego faktu.

Pomogła mu położyć się spać i leżała kilka godzin nasłuchując dźwięków z jego pokoju. Przecież nie mógł tak naprawdę myśleć! Na pewno ją kochał! Byli ze sobą tak blisko, tak dobrze się rozumieli, dlaczego nagle wszystko się skończyło? Boże, spraw, żeby to nie była prawda!

Zasypiając, kurczowo trzymała w ręku pierścionek Lottie. Nawet kiedy wreszcie usnęła, policzki miała mokre od łez.

Obudziła się wcześnie rano z dziwnym niepokojem. Przez chwilę nasłuchiwała, po czym wyskoczyła z łóżka i pobiegła do sypialni Michaela.

— Clare, uciekaj! Uciekaj! — krzyczał rozpaczliwie. Delikatnie potrząsnęła go za ramię.

— Michael? Michael, obudź się, to tylko sen. Już dobrze, uspokój się, kochanie. Cicho, cii... — Powoli, aby nie urazić operowanej nogi, położyła się obok i objęła go.

— Clare? — zapytał zduszonym głosem.

— Cii... Już dobrze. Już po wszystkim.

Westchnął i z ulgą oparł głowę na jej ramieniu.

— Miałem koszmarny sen. Byliśmy w jakimś wykolejonym pociągu i... och, nie! To była prawda! — mówił urywanym głosem. — O, nie, Clare, ja...

Przytuliła go do siebie, kołysząc delikatnie jak małe dziecko.

W końcu zasnął i dopiero zaglądające do pokoju słońce przerwało jego sen.

Uniósł się na łokciu i z bezgranicznym zdumieniem spojrzał na leżącą obok Clare.

— Co tu robisz? — zapytał nieprzyjaźnie.

— Miałeś koszmary. Wołałeś mnie i nie chciałam cię zostawić samego.

Podniósł rękę i dotknął jej policzka.

— Płakałaś.

Spojrzał na rysujące się pod cienkim materiałem piersi i przygryzł wargę.

— Och, Boże, jesteś taka piękna. Pragnę cię, Clare.

— Michael, nie myślisz, że...

— Nie chcę teraz nic myśleć. Chcę ciebie. Tylko śmierć mogłaby uwolnić mnie od pożądania. Chodź...

Była tak spragniona jego dotyku, bliskości, ciepła, że bez wahania uległa wezwaniu. Posiadł ją z pasją i gwałtownością, która głęboko nią wstrząsnęła.

Krzyknęła, gdy w końcu osiągnął szczyt i opadł na nią całym ciałem.

Przez chwilę oddychał ciężko, a potem zsunął się z Clare i opadł na poduszkę, łapiąc z trudnością oddech. Był blady jak ściana, a czoło pokrywał mu perlisty pot.

— Michael?

— Przepraszam — wystękał. — Nie miałem prawa zrobić ci tego. Nie mogłem znieść myśli, że ty i Andrew... — Odwrócił głowę, zaciskając silnie szczęki.

— Kochanie...

— Clare, proszę cię, zostaw mnie samego.

— Michael, jeśli chodzi o mnie i Andrew...

— Nie! Nie chcę tego słuchać. Zostaw mnie!

— Ale Michael!

— Clare, na litość Boską, nie rozumiesz, że chcę być teraz sam? — krzyknął. — Czego ty ode mnie chcesz? Zostaw mi choć odrobinę godności! Mam uciekać od ciebie na kolanach? Chcę zostać sam!

— Przepraszam, Boże, przepraszam, Michael...

Widok jego zmienionej twarzy do końca wyprowadził ją z równowagi. Wybiegła z pokoju zatrzaskując za sobą drzwi.

Nawet na dole słyszała jego łkanie. Stała na środku sypialni nie wiedząc, co ma zrobić. Nie chciał jej pomocy, ale nie mogła przecież bezczynnie przyglądać się, jak cierpi. Wybiegła z domu i z pasją zabrała się do pielenia chwastów, aż podrapała ręce do krwi. Spojrzała na nie ze zdumieniem. Dopiero teraz poczuła ból, który i tak był niczym w porównaniu z tym, który wypełniał jej serce.

Wolno poszła do kuchni. Wchodząc przystanęła ze zdumienia. Przy stole stał Michael. Miał na sobie szorty i koszulkę, a wilgotne włosy wskazywały, że przed chwilą wziął prysznic. Sprawiał wrażenie spokojnego i opanowanego.

— Trzeba było mnie zawołać, pomogłabym ci.

— Nie potrzebowałem cię — odparł opryskliwie. — Mogłabyś zmienić mi opatrunek? Trudno mi tam sięgnąć.

— Ja... Oczywiście, zaraz to zrobię. Usiądź.

— Nie ma pośpiechu. Przygotowałem ci kawę, napijesz... Clare, na Boga, co się stało z twoimi rękoma?

Spojrzała na nie i wytarła o spodnie, starając się nie pokazywać, że ją bolą.

— Nic. Po prostu pieliłam chwasty. Widocznie się skaleczyłam. Zaraz je przemyję jakimś odkażającym środkiem.

Michael nie spuszczał z niej wzroku.

— Clare, strasznie je sobie poraniłaś! Daj, założę ci opatrunki.

— Nie, ty jesteś...

— Co jestem? Kaleka, tak? To chciałaś powiedzieć?

— Nie mów tak!

— Dlaczego nie? To przecież prawda. Na szczęście ręce mam zdrowe i ciągle jeszcze jestem lekarzem. Mówiąc szczerze, im wcześniej wrócę do pracy, tym lepiej. A teraz podaj mi apteczkę i usiądź tutaj.

W rzeczywistości tylko dwa nacięcia były głębokie. Michael opatrzył je z wprawą i delikatnością, sprawiając Clare rozkosz swym dotykiem. Kiedy skończył, uniósł jej dłonie, żeby sprawdzić, czy nie było ran na wierzchu i nie wypuszczając ich, spojrzał Clare prosto w oczy.

— Przepraszam, że zadałem ci tyle bólu. Kiedyś myślałem, że tyle nas łączy. Wybacz mi.

Wytrzymała jego wzrok, a duże, gorące łzy zaczęły spływać jej po policzkach. Zamknęła oczy i wysunęła dłonie z jego uścisku.

— Nie ma czego wybaczać — szepnęła. — To nie twoja wina.

— Wykorzystałem cię dziś rano. To było podłe.

— Ja także wykorzystałam cię w pewien sposób. — Roześmiała się krótkim, urywanym śmiechem. — Potrzebowałeś mnie, a ja zostałam do końca. Chodź, zmienię ci opatrunek.

Nie odpowiedział, tylko usiadł i wystawił nogę. Rana goiła się dobrze i Clare z ulgą stwierdziła, że ich miłosne szaleństwa nic jej nie zaszkodziły.

— Wydaje mi się, że jutro Tim będzie chciał zdjąć ci część szwów — powiedziała spokojnym głosem. — Na pewno od razu poczujesz się lepiej.

— Już teraz czuję się dobrze. Dziękuję.

— Nie ma za co — wyszeptała.

Odsunęła się od niego, próbując opanować drżenie, jakie wywołała w niej bliskość gorącego ciała Michaela. Ciała, którego miała już nigdy w życiu nie dotykać.

— Pójdę się przygotować — powiedziała zduszonym głosem i pobiegła na górę.

Kiedy wróciła, Michael ciągle siedział w tym samym miejscu. Na jego ramionach spoczywał wygodnie rozparty O'Malley. Wyciągnęła otwartą dłoń, w której trzymała pudełeczko z pierścionkiem Lottie.

— Chciałam ci go oddać. Pewnego dnia ty, albo Andrew zechcecie się ożenić. Mam nadzieję, że ta dziewczyna będzie miała więcej szczęścia niż ja.

Drżącymi rękami odebrał z jej rąk pudełko.

— Gdybyś poślubiła Andrew, mógłby ciągle należeć do ciebie. Miałabyś wtedy wszystko... pierścionek i swojego mężczyznę bez skazy. Wprawdzie nie jest lekarzem, ale nie cierpi na brak pieniędzy...

Z całej siły uderzyła go otwartą dłonią w twarz.

— Jak śmiesz! Andrew nic dla mnie nie znaczy, nic! Nie zależało mi na nim ani przez chwilę. Kocham ciebie.

— Nie, Clare, nie kochasz mnie. Zresztą to nie ma większego znaczenia, ponieważ i tak ja cię nie kocham. Jeśli nie chcesz się spóźnić, powinniśmy już jechać.

— Nigdzie nie jadę, dopóki sobie wszystkiego nie wytłumaczymy!

Złapał ją za rękę i gwałtownie przyciągnął do siebie.

— Posłuchaj mnie uważnie, ponieważ nie mam zamiaru się powtarzać. Między nami wszystko skończone. To prawda, że pragnę twojego ciała, ale kto by go nie pożądał? Jesteś piękna i potrafisz się kochać jak nikt inny, ale dla mnie to już nie ma znaczenia. Jeszcze kilka dni będę w szpitalu, ale kiedy tu wrócę, chcę, żebyś się wyprowadziła. Rozumiesz?

— Przecież sam sobie nie poradzisz! — sprzeciwiła się. — Jak będziesz gotował, robił zakupy, dojeżdżał na salę gimnastyczną i tak dalej? Musisz zrobić nowe prawo jazdy. Jak masz zamiar dać sobie z tym wszystkim radę?

— Taksówki, towary dostarczane do domu, szpitalne samochody — powiedział krótko. — Mam też telefon, Clare. Wszystko, co potrzebuję...

— A kto ci pomoże wstać, jak upadniesz?

— Sam sobie dam radę.

— Jesteś szalony.

— Nie — zaprzeczył zwalniając nieco uścisk. — Nie, Clare, jeszcze nie. Ale jeśli przez jakiś czas nie pobędę sam, to na pewno wkrótce zwariuję. Muszę nauczyć się dawać sobie radę.

Osunęła się na kolana i oparła dłoń o kolano Michaela.

— Rozumiem to i przyrzekam, że będę schodzić ci z drogi, ale błagam cię, pozwól mi zostać z tobą przez kilka dni. Przynajmniej dopóki nie dostaniesz protezy i nie nauczysz się na niej chodzić. To nie powinno potrwać dłużej niż tydzień. Tylko siedem dni, proszę! Mogę siedzieć cały czas w swoim pokoju, ale pozwól mi sobie pomóc! Potem się wyprowadzę, obiecuję. Spojrzał na nią uważnie.

— Dobrze.

Podniosła się z klęczek.

— Nie dziękuj mi, robię to z czysto egoistycznych pobudek. Jesteś gotowy?

— Tak — odparł z westchnieniem. — Jestem gotów.

— Więc jedźmy.

Podczas drogi nie odzywali się do siebie, ale nie była to cisza wynikająca z zagniewania. Oboje musieli przemyśleć zmiany, które zaszły w ich życiu.

Clare bardzo fachowo opiekowała się Michaelem, ale z biegiem czasu stawała mu się coraz mniej potrzebna. Więcej czasu spędzał teraz na sali gimnastycznej i w szpitalu, gdzie zaczął interesować się pacjentami.

W czwartek zastała go w pokoju lekarskim, pogrążonego w dyskusji i pochylonego nad zdjęciami rentgenowskimi Barry'ego Warnera. Zauważyła, że na wierzchu leżała także historia choroby Petera Sawyera. Ze zdziwieniem spojrzała na Tima Mayhew.

Lekarz przez chwilę popatrzył na nią, a potem wrócił do przerwanej dyskusji.

— Mogę spokojnie powiedzieć, że wykonałeś kawał dobrej roboty. Piszczel wyraźnie zaczyna się goić. Widzisz tutaj tworzącą się kostninę? Doskonale. Również przedramię młodego Sawyera wygląda zadowalająco. A co z tobą?

— Chciałbym wyjść jutro do domu.

Clare chrząknęła i Michael spojrzał na nią pytająco.

— Myślałam... Chciałam wziąć trochę wolnego, żebym mogła być w tym czasie w domu...

— Nie ma takiej potrzeby. Dam sobie radę. I tak wystarczająco dużo mi pomagasz. Kiedy masz wolne?

Spojrzała na wiszący na ścianie grafik.

— W przyszły weekend. Nie mógłbyś zaczekać?

— Mówiąc szczerze, Clare, wolałbym nie. Naprawdę dam sobie radę. Mógłbym przyjechać z tobą we wtorek rano, żeby poćwiczyć, a potem razem wrócilibyśmy do domu.

— Żebyś został sam aż do piątku wieczorem? Już ja cię znam. Zacząłbyś robić coś, czego ci nie wolno, przewróciłbyś się, a może nawet zranił...

— Clare — wtrącił się Tim, kładąc rękę uspokajającym gestem na jej ramieniu. — Michael jest rozsądnym człowiekiem i wie, co mu wolno, a czego nie. Pobyt na oddziale ze złamaną kością udową jest ostatnią rzeczą, jakiej by pragnął, prawda?

— Z pewnością tak — przytaknął z uśmiechem Michael.

— W porządku. A zatem jutro. Jak dostaniesz się do domu? — zapytał Tim.

— Jutro mam dyżur popołudniowy. Przyjadę po ciebie rano — powiedziała Clare, wzdychając ciężko.

— Doskonale. Przygotuję ci wypis. A teraz chciałbym, Clare, abyś poszła ze mną obejrzeć Danny'ego.

Doktor Mayhew wydawał się być bardzo zadowolony z jego stanu.

— Świetnie, Danny. Zaczniesz uczęszczać na salę gimnastyczną, żebyś znów nauczył się chodzić. Pani Matthews pokaże ci, jakie ćwiczenia powinieneś wykonywać. Zgoda?

Danny uśmiechnął się uradowany.

— Nareszcie. Nawet pan sobie nie wyobraża, jaka to będzie radość znów poczuć pod stopami ziemię. A przy okazji, jak się czuje doktor Barrington?

— Bardzo dobrze, Danny.

— Co za głupi traf — powiedział cicho Danny. — To bardzo dzielny człowiek. Czy będzie mógł pracować?

— Oczywiście! Za kilka tygodni wraca na oddział, nic się nie martw. Nie stać mnie na to, żeby go stracić!

Danny spojrzał na Clare.

— Niemała w tym pani zasługa. Cały czas nie odstępuje go pani na krok.

— Jesteśmy po prostu dobrymi przyjaciółmi — zdobyła się na uśmiech.

— Ale była pani bardzo przygnębiona.

— Oczywiście, że tak. Byłam wstrząśnięta tym wypadkiem, jak wszyscy... Jest naszym bliskim współpracownikiem.

Tim ze zdziwieniem podniósł brwi.

— Odczep się, Danny — odezwał się Peter ze swojego łóżka. — To nie twoja sprawa.

Clare poczuła się zmieszana.

— Naprawdę, my tylko jesteśmy...

— Dobrymi przyjaciółmi. Wiem. Przepraszam.

Clare była zaskoczona zrozumieniem i powagą, jakie dostrzegła w oczach Danny'ego.

— Dziękuję — powiedziała cicho i wyszła z pokoju. Tim podążył za nią.

— Danny się zmienił, prawda?

— Najwyższy czas — odparła, pragnąc, żeby w końcu zostawiono ją samą.

— Clare. Tak mi przykro. Cały czas się obawiałem, że może się to stać.

Odwróciła wzrok.

— Jakoś to przeżyję. Może z czasem... Czy jeszcze kogoś mamy zobaczyć?

Zajęła się pracą, starając się nie myśleć o dręczących ją wątpliwościach.

Po pracy pojechała do supermarketu i kupiła sporo produktów do jedzenia, takich, które Michael mógłby sobie sam przygotować podczas jej nieobecności.

Pościeliła też łóżko w salonie, żeby mógł od razu położyć się, jeśli będzie potrzebował odpocząć.

Kiedy przyjechała po niego rano, był już gotowy. Bardziej gotowy niż ona. Nie chciał zjechać na wózku, postanowił zejść o kulach. Co chwila spoglądał z niepokojem na swoją walizkę.

— To ja powinienem ją nieść.

— Daj spokój. Dlaczego koniecznie chcesz uchodzić za supermana?

— Wiesz, to jest pomysł. Gdybym mógł latać...

Clare roześmiała się.

— Chodź, kowboju, zawiozę cię do domu.

Wszyscy pacjenci, którzy mogli chodzić, zebrali się, żeby go pożegnać i Clare widziała, że był poruszony ich życzeniami.

— Podlizują się na wypadek, gdyby jeszcze tu byli, kiedy wrócę — żartował, aby pokryć wzruszenie.

Mary O'Brien odprowadziła ich do drzwi.

— Do zobaczenia wkrótce — powiedziała i ku zdumieniu wszystkich zebranych uściskała go jak syna.

— Uważaj na siebie. Teraz już nie jesteś supermanem! Michael nie mógł powstrzymać uśmiechu.

— Czy powiedziałam coś zabawnego? — spytała.

— Nie, tylko przed chwilą Clare powiedziała mi to samo. Będę uważał. Dziękuję za wszystko, Mary. Byłaś wspaniała. Jeśli kiedyś zdecydujesz się otworzyć pensjonat, daj mi znać. Zostanę stałym rezydentem.

Spojrzał na Clare.

— Jedziemy? — spytała.

Przytaknął.

— Tak. Czas zacząć żyć od nowa.

Rozdział 7

Clare była w pracy cały piątkowy wieczór i sobotnie przedpołudnie. Niewiele czasu mogła więc poświęcić Michaelowi.

Początkowo był tak zmęczony, że spał przez większość czasu w salonie, albo w ogrodzie pod drzewem. Kiedy się budził, nie miał zbyt wielkiej ochoty na rozmowy.

Pierwszego wieczoru wyraźnie dał jej do zrozumienia, że przywykł już do nocnych koszmarów i nie życzy sobie, aby przychodziła do niego, gdy usłyszy, że krzyczy. Dlatego też, gdy późno w nocy obudził ją płacz Michaela, nie poszła do niego, tylko leżała w łóżku nasłuchując. Po chwili usłyszała jego kroki. Uchyliła drzwi i zobaczyła, jak podszedł do lodówki i zrobił sobie drinka. Cicho się cofnęła i wróciła do łóżka. Usnęła dopiero wtedy, gdy nabrała pewności, że Michael również spokojnie śpi.

Wreszcie nadszedł sobotni wieczór. Michael zjadł kolację, prawie się nie odzywając. Ziewnął kilka razy i nie protestował, kiedy zaproponowała, żeby poszedł wcześniej spać.

Nie było jeszcze dziesiątej, więc Clare została na dole i obejrzała film, który wprawił ją w bardzo smutny nastrój. Idąc na górę zauważyła, że u Michaela wciąż pali się światło.

— Wszystko w porządku? — Być może za sprawą oświetlenia czy też obejrzanego przed chwilą filmu, Michael wydał jej się bardzo smutny, kiedy tak leżał wsparty o poduszki z książką w dłoniach i grobowym wyrazem twarzy.

— Podejdź do mnie — powiedział cicho.

Zbliżyła się powoli i usiadła na brzegu łóżka.

— Zastanawiałem się, czy dobrze się czujesz. Ostatnio wyglądasz na bardzo zmęczoną. Powiesz mi, kiedy będziesz miała dosyć, dobrze?

— Oczywiście, że tak. Znam swoje możliwości.

Westchnął.

— Dziękuję za wszystko co dla mnie robisz. Wiem, że bywają łatwiejsi ode mnie pacjenci, ale naprawdę jestem ci bardzo wdzięczny.

— Och, Michael, dobrze wiesz, dlaczego to robię. Nie musisz mi dziękować.

— Muszę. Każdy inny dawno by już zrezygnował. Jak na przykład Andrew — pomyślała. Kilka razy dzwonił do szpitala, raz przywiózł dziadka, ale sam nie wszedł na oddział. Od dnia, w którym się posprzeczali, nie odezwał się do Michaela słowem. Clare ostatni raz widziała go, kiedy przyjechał zabrać swoje rzeczy, ale słyszała od dziadka, że zatrzymał się na kilka dni w Londynie przed wyjazdem do Niemiec.

— Chciałbyś zobaczyć się jutro z dziadkiem?

— Jest na mnie trochę zły. Nie zniósłbym kolejnego kazania. Powiem ci, co zrobiłbym najchętniej.

— Co?

Przez moment z uwagą obserwował własne dłonie.

— Popływałbym na desce.

Clare przełknęła ślinę.

— Nie powinieneś z tym zaczekać, aż dostaniesz odpowiednią protezę?

— Daj spokój! Nigdy już nie będzie tak samo!

— To fakt. Będzie marzła ci tylko jedna stopa. Ale to chyba lepiej, nie uważasz? — Nie mogła uwierzyć, że to powiedziała. Zacisnęła powieki czekając na najgorsze, kiedy z drugiego końca łóżka dobiegł ją zduszony śmiech. Michael zaczął się tak głośno śmiać, że z oczu popłynęły mu łzy.

— Och, Clare — powiedział w końcu, ocierając je ręką — naprawdę masz na mnie zbawienny wpływ!

Ich spojrzenia spotkały się i Michael spoważniał.

— Będzie mi ciebie brakowało, kiedy odejdziesz — powiedział cicho.

— Nie będzie. — Wstała, nie wiedząc, czy uciekać, czy rzucić mu się w ramiona. Podeszła do drzwi.

— Pewnie w końcu i tak sam mnie wyrzucisz.

— Pewnie tak — zgodził się. — Ale mimo to będę tęsknił.

— Nie muszę odchodzić — powiedziała bez większej nadziei.

— Musisz — westchnął ciężko. — Dobranoc, Clare.

— Dobranoc. Zawołaj, jeśli będziesz mnie potrzebował.

Coś mruknął pod nosem, więc zgasiła światło i wyszła. Położyła się do łóżka, czując się w nim bardzo, bardzo samotnie.

Cały poniedziałek Michael spędził na sali gimnastycznej, a we wtorek zabrała go do szpitala.

To był wielki dzień. Dzień, w którym miał odebrać przepustkę do wolności — protezę podkolanową.

Razem przyszli na oddział i Michael przywitał się ze wszystkimi. Z jego powrotu najbardziej chyba ucieszył się Barry Warner. Stan chłopca bardzo się poprawił i wkrótce miał rozpocząć ćwiczenia usprawniające. Prawą nogę miał już zdjętą z wyciągu i mięśnie także goiły się dobrze. Czekało go jeszcze kilka skórnych przeszczepów, ale w sumie czuł się znacznie lepiej.

Danny, jak zwykle wesoły, chodził o kulach i zabawiał wszystkich pacjentów na oddziale. Jego kolega, Peter Sawyer, został wypisany. Miednica i rzepka zrosły się prawidłowo, tylko przedramię ciągle jeszcze było w gipsie.

Nowym pacjentem był Alan Beedale, któremu Michael amputował stopę. Do niedawna leżał na intensywnej terapii, a po przejściu na oddział, jak na ironię dostał pokój, w którym przedtem leżał Michael. Clare z zainteresowaniem przyglądała się ich spotkaniu.

— Cześć, stary. Co słychać?

Alan Beedale spojrzał na Michaela, a w jego oczach znać było zdziwienie.

— Czy ja pana skądś znam?

— Tak. — Michael uśmiechnął się krzywo. — To ja cię operowałem w pociągu.

— Rzeczywiście! Pytałem o pana, chciałem podziękować, ale powiedziano mi, że jest pan chory. Kiedy przyszedłem na oddział, usłyszałem te wszystkie plotki i...

— To żadne plotki — Michael podniósł wysoko lewą nogę.

Alan głęboko nabrał powietrza i podniósł wzrok na Michaela.

— Do diabła, nie wiem, co powiedzieć!

— Nie musisz nic mówić. To nie była twoja wina. Wagon zawalił się długo po tym, jak ciebie wyciągnięto.

— A ta staruszka? Co się z nią stało?

— Zmarła. Byłem przy niej. — Michael spojrzał na swoje ręce.

— Tak mi mówili, ale nie wierzyłem. Opowiadają, że został pan z nią, mimo że strażacy kazali uciekać stamtąd, bo wiedzieli, że to cholerstwo się zawali.

— Na szczęście wszystko już za nami. — Michael wstał i uśmiechnął się. — Cieszę się, że lepiej się czujesz. Muszę już iść, odbieram dziś protezę.

— Taak, niedługo mają robić mój odlew. Proszę wpaść i powiedzieć mi, jak daje sobie pan radę.

— Dobrze. Dbaj o siebie i słuchaj sióstr. Bywają groźne, gdy ktoś nie spełnia ich poleceń!

Kiedy się odwrócił, Clare dostrzegła, że jest bardzo spięty. No tak — pomyślała. Upłynęło jeszcze zbyt mało czasu. Podeszła do niego i w milczeniu wyszli z pokoju.

— Spotkamy się w czasie lunchu? — spytała.

— Nie wiem. Zobaczymy, jak się ułoży, dobrze?

— Jak chcesz. — Spróbowała się uśmiechnąć, ale nie potrafiła ukryć rozczarowania. — Powodzenia. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze.

— Ja myślę! — Uniósł jedną brew i parsknął urywanym śmiechem. — Od tego wszystko zależy. Dzięki za podwiezienie.

Patrzyła, aż skręcił na klatkę schodową, a potem poszła do pracy, by zająć się czymś do czasu, gdy znów będzie mogła go zobaczyć.

Przyszedł o trzeciej. Był ubrany w dżinsy i bluzę od dresu i choć ciągle miał ze sobą kule, szedł prawie normalnie.

— Cześć — powiedział roześmiany. — Jest jakaś nadzieja na filiżankę herbaty?

— Może dałoby się coś zrobić — odparła Clare. — Jadłeś już lunch?

— Nie, byłem zbyt zajęty. Są jeszcze jakieś tosty?

— Jak przygotuję, to będą — uśmiechnęła się.

— Zrobisz to dla mnie, skarbie?

— Ty stary obłudniku! — wykrzyknęła czując, że krew zaczyna jej żywiej krążyć. To było wspaniałe, widzieć jak znów chodzi, jak powraca mu radość życia i pewność siebie. Do diabła, jeszcze trochę, a pęknie z dumy!

— Chodź do kuchni, robimy tu za duże zamieszanie. Zajęła się parzeniem kawy i przygotowywaniem tostów, a Michael oparł się o ścianę z założonymi rękami i przyglądał się Clare z uśmiechem.

— Wyglądasz na bardzo z siebie zadowolonego. Jak ci poszło?

— Doskonale. Chodzenie z protezą jest trudniejsze, niż myślałem, ale nie jest niemożliwe. Bez kul wpadam w panikę, ale po kilku dniach z pewnością będę mógł obejść się bez nich.

— Jakie to uczucie?

— Mieć protezę czy stanąć wreszcie jak człowiek?

— Michael, przecież ani przez chwilę nie przestałeś być człowiekiem — powiedziała cicho.

— Yhm.

— Czasami trudno mi było w to uwierzyć, Clare. — Na moment jego twarz straciła nieprzystępny i arogancki wyraz. — Były momenty... a zresztą nieważne. Jeśli chodzi o nogę, to czuję się trochę dziwnie. Nie jest mi niewygodnie, ale jakoś nienaturalnie. Trudno jest iść w określonym kierunku, ale myślę, że kiedy trochę przywyknę, będzie mi łatwiej.

— Cóż, niepełnosprawni biegacze wydają się nie mieć problemu z kierowaniem swoimi protezami!

— Daj mi trochę czasu, kochanie — powiedział z gorzkim uśmiechem. — Jeszcze nie jestem gotowy na takie imprezy.

Odwróciła się, by nie dostrzegł jej zmieszania i zajęła się smarowaniem grzanek. Kochanie... Skarbie... To był tylko taki sposób mówienia — myślała z rozgoryczeniem. Andrew też się w ten sposób do niej zwracał. Widocznie tak ich nauczono. To były puste słowa. W milczeniu podała Michaelowi grzanki, starając się nie patrzyć mu w oczy. Jadł z wielkim apetytem, a Clare w tym czasie robiła herbatę.

Michael właśnie kończył, kiedy do kuchni zajrzał Ross Hamilton.

— Cześć. Słyszałem, że to był wielki dzień. Jak idzie?

— Cześć, Ross! Doskonale! Zobacz, mam nową nogę — Michael zaczął wymachiwać w powietrzu protezą.

— A zatem nic już nie stoi na przeszkodzie, żebyś wrócił do pracy — powiedział ze śmiechem Ross i zwrócił się do Clare. — Mam dla was zaproszenie. Lizzi pyta, czy nie przyszlibyście do nas na coś z grilla w ten weekend. Najlepsza byłaby sobota, ale jeśli pracujesz, możemy to przenieść na inny termin.

— Nie, sobotę mam wolną. Przyjdziemy, jeśli tylko Michael nie ma innych planów.

Spojrzała na niego niepewna, jak zareaguje na zaproszenie. Przecież zerwali już zaręczyny. Czy Ross o tym wiedział? Coś jej mówiło, że nie. Może powinna znaleźć w tygodniu Lizzi i powiedzieć jej o wszystkim?

— Czemu nie — wzruszył ramionami Michael.

— Przynieście kostiumy, to trochę popływamy. Muszę teraz iść do pacjentów. Więc widzimy się w sobotę, tak? O jedenastej. Do zobaczenia.

— Ja też muszę iść. Zejdę na salę gimnastyczną. Dzięki za herbatę i tosty. Mogłabyś podwieźć mnie potem do domu?

— Jasne, że tak. O której?

— Jak skończysz. O wpół do piątej?

— Dobrze. Do zobaczenia.

— Zaczekam przy samochodzie — powiedział i odszedł powoli, ale pewnie, pogwizdując sobie pod nosem.

Jeśli Michael wyobrażał sobie, że będzie chodził bez żadnych problemów, to bardzo się pomylił. Właśnie uczył się w ogrodzie chodzić bez kul. Na prostej drodze nie miał problemów, ale kiedy musiał skręcać, zwłaszcza w lewo, tracił równowagę. Po raz kolejny przewrócił się na trawę i głośno zaklął.

Clare była zadowolona, że z tej odległości nie słyszy słów, bo sądząc po tonie, Michael używał raczej mało wybrednych wyrazów.

W pewnym momencie tak się zdenerwował, że odpiął protezę i cisnął nią w krzaki. Nie wiedziała, czy się śmiać czy płakać. Przyglądała się tylko, jak poszedł po nią o kulach i niezdarnie przypiął z powrotem do nogi.

Tym razem udało mu się wykonać manewr prawidłowo.

— Widzisz, udało ci się! — krzyknęła wychodząc do ogrodu.

— W końcu wystarczająco długo to ćwiczyłem. Cholerna noga! Mam zamiar załatwić sobie amerykańską protezę z ruchomą stopą. Są bardziej skomplikowane i...

— Michael, przecież bardzo dobrze ci idzie. To dopiero trzy dni. Musisz uważać, żeby nie forsować zanadto kikuta, bo zrobią ci się na skórze odleżyny. Chodzisz już dwie godziny! Odpocznij trochę. Usiądź i napij się czegoś.

Z ulgą jej posłuchał. Był cały spocony i z głośnym westchnieniem opadł na ławkę.

Podała mu szklankę zimnego białego wina, a Michael przystawił ją sobie do czoła.

— Ach — jęknął. — Cudownie!

— Masz to wypić! — powiedziała z uśmiechem.

— Wszystko w swoim czasie — powiedział dotykając szklanką do piersi. — Mój Boże, tak się spociłem. Całkiem straciłem kondycję.

Clare nie mogła oderwać wzroku od rozchylonej koszuli, która odkrywała kawałek owłosionej piersi Michaela. Zapragnęła poczuć na skórze dotyk jego rąk, twardych mięśni i ramion. Zwilżyła językiem usta i przesunęła się w dalszy koniec ławki.

— Przepraszam, pewnie czuć ode mnie potem — powiedział.

— Skąd — odparła, przypominając sobie nagle, jak pachniał, kiedy po kąpieli przychodził do łóżka.

— Po prostu chciałam zrobić ci więcej miejsca.

— Spojrzała na niego i zrozumiała, że nie uda jej się go oszukać.

Michael zacisnął szczęki. Odwrócił głowę i jednym haustem opróżnił szklankę.

— Idę wziąć prysznic, a potem chyba trochę się zdrzemnę — oznajmił nienaturalnym głosem.

Patrzyła, jak odchodzi, a potem skryła twarz w dłoniach. Tak bardzo go potrzebowała! Dłużej tego nie zniesie. Nie może mieszkać z nim pod jednym dachem, kochać go, pożądać i jednocześnie nic z tego nie mieć. Zresztą wcale już jej tak bardzo nie potrzebował. Westchnęła. Jutro idą do Lizzi, ale pojutrze zacznie rozglądać się za jakimś mieszkaniem.

Połykając łzy poszła do kuchni, żeby przygotować kolację.

Sobotni poranek był rześki i słoneczny. O dziewiątej zaczęło się robić gorąco, a w ciągu dnia miało być upalnie i sucho. Clare zsunęła z łóżka nogi, założyła koszulkę i zeszła do kuchni.

Michael siedział już przy stole czytając poranną gazetę.

— Och — powiedziała czerwieniąc się. — Myślałam, że jeszcze śpisz.

Spojrzał na nią z uwagą, a potem z powrotem zajął się czytaniem gazety.

— Wstałem jakiś czas temu. Na kuchni jest wrzątek.

— Zapowiada się upalny dzień. W sam raz na pływanie.

— Yhm.

— Co się stało? — Clare uważnie popatrzyła na Michaela.

— Dlaczego miałoby się coś stać?

— Nie wydajesz się uszczęśliwiony tym pomysłem.

— Bo nie jestem. — Westchnął i odłożył gazetę na bok. — Nie wiem, kto tam będzie. Dzieci Rossa, przyjaciele... Chyba jeszcze nie jestem gotowy na takie towarzyskie spotkania.

Clare podniosła słuchawkę telefonu i wykręciła numer.

— Co robisz? — zapytał ostro.

— Badam sytuację. Cześć, Lizzi, tu Clare. Zastanawiam się właśnie, czy mamy coś ze sobą przynieść. Sałatkę, wino czy coś takiego. Nie wiem, ile ma być osób.

— Tylko nasza czwórka. Dzieci są u ich matki. Zabierz ze sobą tylko Michaela. A przy okazji, jak on się czuje?

— Uczy się chodzić z protezą. Od razu chciałby na niej biegać. Myślę, że z czasem doskonale da sobie radę. Więc nie chcesz, żebym wzięła ze sobą sałatkę ryżową?

— Nie, nie ma po co. Po prostu przyjedźcie, kiedy będziecie gotowi.

— Dobrze. Niedługo będziemy.

Odłożyła słuchawkę i spojrzała na Michaela.

— Spokojnie, tylko my czworo.

— No dobrze, poddaję się. Pójdę się przygotować, zabiera mi to strasznie dużo czasu.

Wyjechali tuż przed jedenastą i przez całą drogę Michael był spięty. Pomimo upału założył dżinsy, choć w domu chodził tylko w krótkich spodenkach. Clare z niepokojem myślała, jak Michael zareaguje, kiedy będzie musiał je zdjąć, żeby popływać. Nie mogła mu pomóc. Sam musi poradzić sobie z tym problemem.

Ross przywitał ich przed domem i razem poszli do ogrodu. Pod drzewem leżała Lizzi czytając książkę.

— Cześć — krzyknęła na ich widok. — Weźcie sobie leżaki i siadajcie gdzie chcecie.

Wszyscy usiedli w cieniu, a Ross przyniósł z kuchni sok owocowy.

Robiło się coraz goręcej. Przy pomocy Michaela Ross rozpalił grilla. Dziewczyny gawędziły o książce, którą czytała Lizzi. Po jakimś czasie pan domu zaproponował kąpiel.

— Chodź, Michael, popływamy trochę, a one niech zajmą się robieniem sałatki.

Od razu zrozumiały, o co chodzi i poszły do kuchni.

— Zastanawiałam się, jak przez to przejdzie — powiedziała Clare. — Powinnam się była domyśleć, że Ross wymyśli jakieś rozsądne wyjście.

— Bardzo się tego wstydzi?

— Nie wiem. Nie rozmawia ze mną na ten temat. Miałam ci wcześniej powiedzieć, Lizzi. Nie jesteśmy już zaręczeni.

— Co!? — wykrzyknęła Lizzi, odkładając sałatę, którą właśnie myła. — Och, Clare, tak mi przykro. Co się stało?

— Sama chciałabym wiedzieć — westchnęła Clare. — Od czasu wypadku coraz bardziej oddalał się ode mnie. Na początku myślałam, że jest w depresji, ale w końcu zdałam sobie sprawę, że nie chce, żebym koło niego była. Usłyszał, jak rozmawiałam z jego bratem i...

— I co? — zapytała twardo Lizzi i wskazała Clare krzesło.

Clare usiadła i z płaczem opowiedziała jej o wszystkich zdarzeniach minionych tygodni.

— I tyle — zakończyła opowieść. — Już mnie nie kocha i jak tylko przestanę mu być potrzebna, będę musiała się wyprowadzić.

— W szpitalu ma zwolnić się mieszkanie. Jedna z moich pielęgniarek przeprowadza się do Mitcha Bakera, więc jeśli chcesz, mogę ją spytać, co chce zrobić ze swoim mieszkaniem.

— Mogłabyś? Byłabym ci bardzo wdzięczna.

Dopiero miesiąc mieszkała poza szpitalem. Dlaczego tak się spieszyli? Chyba Michael rzeczywiście miał rację. Usłyszały kroki i w drzwiach pojawił się mokry Ross.

— Jak było? — spytała Lizzi, krzywiąc się, gdy pocałował ją mokrymi ustami.

— Cudownie! — uśmiechnął się. — Przyszedłem po kurczaka i kiełbaski.

— Są w lodówce. A gdzie jest Michael?

— Jeszcze pływa. Chce zrobić osiemset metrów.

— Wykończy się — powiedziała Clare z westchnieniem.

— Ależ skąd — zaprzeczył Ross. — Jest bardzo wysportowany, tylko dawno nie pływał. Koniecznie chce coś udowodnić sobie samemu. Da sobie radę. To wszystko?

Machnął Lizzi przed nosem talerzem pełnym kurczaka i kiełbasek.

— Och, Ross, przestań — odchyliła głowę, odsuwając ręką talerz. — Tak, to wszystko. Sałatę weźmiemy ze sobą. Czy możemy pojawić się tam za chwilę?

— Tak sądzę. Michael nie jest już spięty i doskonale się bawi. Jeśli go zignorujemy, będzie czuł się normalnie.

— Nie miałam najmniejszego zamiaru przyglądać się jego nodze! — roześmiała się Lizzi.

— Przepraszam, kochanie — Ross uśmiechnął się po chłopięcemu i objął żonę wolną ręką.

— Jesteś cały mokry! Uciekaj!

Wzięła salaterkę z sałatą i skierowała się w stronę wyjścia.

— Clare, mogłabyś wziąć tę tacę? — krzyknęła przez ramię.

Clare wyszła za nimi, z zazdrością patrząc, jak czule objęci szli do ogrodu.

Gospodarze zajęli się przygotowywaniem jedzenia, zapominając o obecności Clare.

Po kilku chwilach podszedł do niej Ross.

— Może się wykąpiesz?

— Nie, jeszcze nie.

— Patrzyłaś na wodę z taką tęsknotą, że pomyślałem, iż chętnie byś sobie popływała.

Lizzi ujęła go pod rękę.

— Sądzę, że to nie na wodę tak patrzyła — powiedziała i odciągnęła męża.

Clare przymknęła oczy. A więc to aż tak było po niej widać? Z ciężkim westchnieniem usiadła na leżaku pod drzewem, jednak cień nie dawał wiele chłodu.

— Może się trochę rozbierzesz? — zapytała Lizzi.

— Musi ci być strasznie gorąco w tych ciuchach.

— Chyba masz rację. Jak Michael skończy swój maraton, wskoczę do wody i trochę się ochłodzę.

Zdjęła szorty, koszulkę, zrzuciła z nóg sandały i zanurzyła stopy w chłodnej trawie.

— Wyglądasz znacznie lepiej — powiedział Ross, nie kryjąc podziwu.

— Hej, Ross, nie popadaj w zbytnie uwielbienie!

— roześmiała się Lizzi.

— Przecież tylko patrzę. To czysto estetyczne doznanie.

Clare z zakłopotaniem przygryzła dolną wargę.

— Widzisz, speszyłeś dziewczynę. Idź, Clare, popływaj sobie trochę.

— Wyraziłem tylko swe uznanie, nie pożądanie. Jak dla mnie jest ciut za pulchna. Wolę raczej szczupłe dziewczyny — odparł, patrząc ze śmiechem na żonę.

— Co to za liczba mnoga? — Lizzi nie dawała za wygraną. — „Dziewczyny"! Jesteś trochę za stary na te rzeczy!

— Z pewnością nie — powiedział, głaszcząc czule jej brzuch.

Lizzi zaczerwieniła się i strąciła jego rękę.

— Idź i przewróć kurczaka na drugą stronę!

— Co za kobieta!

— Lizzi? — Clare spojrzała pytająco na przyjaciółkę.

— Jestem w ciąży. W lutym będziemy mieli dziecko.

— Och, skarbie, to fantastycznie. Tak się cieszę...

— Clare wyciągnęła ręce i uściskała Lizzi.

Zamknęła oczy, z których popłynęły łzy kapiąc na jej gołe nogi.

— Och, Clare, przepraszam. Nie powinnam tego mówić teraz, kiedy ty i Michael...

— Co Clare i Michael? — spytał Ross podchodząc do nich.

— Nic. To prywatna sprawa.

— Nie, Lizzi. Powiedz mu. Ja pójdę trochę się przejść. Ze wszystkich sił starała się powstrzymać łzy. Może powinna raz na zawsze opuścić szpital? Przecież teraz nie była już Michaelowi potrzebna.

W końcu ogrodu znalazła małą ławeczkę i usiadła na niej. Myślała o swoim życiu, które miała spędzić bez Michaela. O tym, jakie będzie puste i bezbarwne.

Na trawę padł cień. Podniosła wzrok i zobaczyła j wspartego na kulach Michaela. Był mokry, a woda spływała cienkimi strumyczkami po jego ciele.

— Lunch jest gotowy — powiedział zatroskanym głosem.

— Nie jestem głodna.

— Ja też niespecjalnie — wyznał. — Myślę jednak, że powinniśmy zjeść. Ross i Lizzi zadali sobie dużo trudu, żeby to przygotować. Chodź, kochanie. Nie musimy długo zostawać.

— Już idę — odpowiedziała, starając się ukryć łzy.

Wbrew temu, co mówili, zjedli obiad z apetytem, a potem wszyscy rozłożyli się w cieniu. Michael zdrzemnął się chwilę, zasłaniając ramieniem oczy, a kiedy się obudził, poszli do wody i grali w piłkę wodną.

W pewnym momencie Clare chwyciła piłkę, a Michael ze śmiechem objął ją od tyłu, starając się wyrwać piłkę. Po tym zdarzeniu zupełnie nie mogła się skoncentrować na grze i w końcu to właśnie ona przegrała.

Do domu wyruszyli późnym popołudniem.

— To bardzo mili ludzie — stwierdził Michael w powrotnej drodze. — Powiedzieli, że jeśli będę chciał popływać, mogę wpaść w każdej chwili.

— Mogłabym cię podwozić do nich — zaproponowała.

Nie odpowiedział, ale zauważyła, jak zacisnął ręce na kulach. Nie wiedziała, czy chodzi mu o nią, czy o fakt, że jest zależny od innego człowieka.

W domu zjedli lekką kolację i Michael wcześnie położył się spać. Clare właśnie zmywała naczynia, kiedy usłyszała nad głową głośny rumor.

Rzuciła wszystko i pobiegła do sypialni Michaela. Właśnie podnosił się z podłogi, klnąc nieprzyzwoicie.

— Nic ci się nie stało?

— A co mi się miało stać?! Do jasnej cholery, Clare, przestań wreszcie za mną łazić!

— Nie krzycz na mnie! — zawołała. — Nic na to nie poradzę, że muszę się tobą opiekować!

Tego było już za wiele. Zakryła twarz rękami, a z oczu popłynęły jej łzy.

— Och, Boże, Clare, nie płacz. Przepraszam cię, kochanie. Chodź do mnie.

Nie wiedziała, jak to się stało, ale nagle znalazła się w jego ramionach. Pociągnął ją na łóżko, kołysząc czule jak dziecko i szepcząc uspokajające słowa. Po chwili podniósł jej głowę i spojrzał głęboko w oczy.

— Clare, wybacz mi — szepnął błagalnie. — Bóg mi świadkiem, że próbowałem, ale nie mogę, nie potrafię się tobie oprzeć...

Kochał ją, na początku czule, delikatnie, a potem z narastającą pasją. Na koniec przyciągnął ją do siebie tak mocno, jakby nigdy nie miał jej już puścić.

Usnęli przytuleni do siebie, a potem obudzili się w środku nocy, by raz jeszcze się kochać.

Obudziła się taka szczęśliwa, jaką nie była od kilku tygodni. Otworzyła oczy i wspierając się na łokciu przyglądała się Michaelowi.

— Cześć — szepnęła i wyciągnęła rękę, żeby go dotknąć.

Złapał ją za nadgarstek i wolno przycisnął do łóżka.

— Nie — powiedział cicho. — To nie powinno się było zdarzyć. Nie mam zamiaru cię przepraszać. Ostrzegałem cię przecież i nie będę mówił, że żałuję, bo tak nie jest. Nie możemy jednak dopuścić do tego nigdy więcej.

Zamknęła oczy i odsunęła się od niego. Myślała, że ostatnia noc zmieni wszystko, ale najwidoczniej była w błędzie.

— Wyprowadzę się pod koniec tygodnia. W szpitalu zwalnia się mieszkanie, więc może uda mi się je dostać.

— Tak będzie lepiej — odezwał się i Clare ze zdumieniem usłyszała, że jego głos drży.

Wstała, pozbierała z podłogi swoje ubrania i wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi.

Przez resztę dnia unikali się nawzajem. Zadzwoniła Lizzi z wiadomością, że mieszkanie po Lucy Hallett jest wolne.

A więc stało się. Popołudnie Clare spędziła w swoim pokoju pisząc rezygnację, którą następnego dnia złożyła w kadrach. Nie zdziwiła się, kiedy po kilku godzinach wezwała ją do siebie przełożona pielęgniarek.

— Dlaczego? Jest pani jedną z naszych najlepszych pielęgniarek i wydawało mi się, że do tej pory nie miała pani żadnych zażaleń.

— To sprawa osobista — odpowiedziała Clare.

Przełożona podniosła na nią wzrok.

— Wiele słyszałam o pani i doktorze Barringtonie.

— Nic z tego nie wyszło.

— Jego strata.

— Być może. Przepraszam, ale wolałabym nie rozmawiać na ten temat...

— A jeśli przenieślibyśmy panią na inny oddział? Jest kilka wolnych miejsc.

Clare podniosła głowę.

— Nie mogę pracować tak blisko niego.

— Nie uda ci się zatrzeć wspomnień, Clare — starsza kobieta podeszła do niej, kładąc rękę na jej ramieniu — niezależnie od tego, jak daleko uciekniesz.

— Wiem o tym, ale jeśli wyjadę, może uda mi się szybciej o nim zapomnieć...

Na biurko upadła łza, potem druga. Przełożona podała jej chusteczkę i wyszła z pokoju. Po pewnym czasie Clare doprowadziła się do porządku i poszła na oddział. Czekała na nią Mary O'Brien.

— Będzie mi ciebie brakowało — powiedziała wprost. — Myślę jednak, że masz rację. Gdybyś została, byłoby wam obojgu bardzo trudno. Idź teraz do domu. Dam sobie radę sama, a tobie przyda się chwila samotności.

— Mary, pozwól mi zostać. Nie mam dokąd pójść.

— Jesteś pewna?

— Tak.

— Dobrze. Wiec pomóż Deborah na sali pooperacyjnej. Leży tam dwóch pacjentów po artroskopii i kobieta po nastawieniu zwichniętego stawu biodrowego.

— Dobrze, pójdę. I Mary... dziękuję ci za wszystko.

— Nie ma za co — O'Brien uśmiechnęła się pokrzepiająco.

Dzień mijał szybko. Złożenie rezygnacji przyniosło jej pewną ulgę, ale wciąż bała się, że nie będzie w stanie spojrzeć Michaelowi w oczy po powrocie do domu.

Niepotrzebnie się obawiała. Na kuchennym stole znalazła krótką wiadomość.

„Droga Clare. To nie ma sensu. Gdybyś mnie potrzebowała, jestem na „Henrietcie". Nakarm O'Malley'a i daj mi znać, kiedy się wyprowadzisz. Michael".

Odszedł.

Rozdział 8

Clare wprowadziła się do mieszkania Lucy Hallet w sobotę rano. Musiała zrobić kilka kursów samochodem, żeby zabrać od Michaela wszystkie swoje rzeczy.

Właśnie zabrała ostatnią partię i rozglądała się po opustoszałej kuchni, kiedy przed drzwiami z piskiem zahamował jakiś samochód. Po chwili ujrzała Andrew.

— Cześć. Jak leci?

— Właśnie się wyprowadzam. Dostałam mieszkanie i zbieram swoje manatki.

Andrew szpetnie zaklął.

— Chyba Michael nie myśli, że między nami coś było?

— Andrew, ja nie wiem, co on myśli — westchnęła ciężko. — Nie rozmawia ze mną o tym, co czuje. Usłyszałam tylko, że już mnie nie kocha.

— Więc dlaczego ciągle tu jesteś?

— Przecież ktoś musiał się nim zająć!

— Cholerny świat! — zaklął i usiadł naprzeciw niej. — Clare, przepraszam cię. Powinienem był wtedy zostać, ale strasznie mnie wkurzył. Zawsze uważał, że zabieram jego kobiety.

— A nie było tak?

Był na tyle przyzwoity, że przybrał skruszoną minę.

— Zdarzało się, ale robiłem to tylko po to, żeby udowodnić sobie, że jestem lepszy. Zresztą nie tylko ja wykręcałem takie numery. Często walczyliśmy o kobiety. Czasami nawet zamienialiśmy się, żeby sprawdzić, czy zauważą. Raz poderwałem dziewczynę, na której naprawdę mu zależało i od tamtej pory więcej tego nie robiłem. Nigdy nie ośmieliłbym się odebrać mu ciebie, nawet gdyby nie miał tego wypadku. Michael potrzebuje kogoś takiego, jak ty. Nie lubi samotności, a niewiele osób potrafiłoby z nim wytrzymać.

Nie musiał jej o tym przekonywać.

— Mógłbyś wyświadczyć mi pewną przysługę? — zapytała go Clare. — Michael mieszka teraz na „Henrietcie". Chciałabym, żebyś pojechał na przystań i powiedział mu, że się wyprowadziłam.

— Nie ma sprawy. Mam pojechać dzisiaj?

— Byłoby dobrze. Martwię się, że jest tam sam. I Andrew...

— Tak?

— Spróbuj się z nim pogodzić. Po twoim wyjeździe był bardzo przygnębiony i wiem, że chętnie by z tobą pogadał. Dziadek też ma do niego jakieś pretensje, więc jest teraz bardzo samotny.

— Postaram się. Po to zresztą tu przyjechałem. Jadę od razu.

Clare wstała.

— Nakarmiłam kota dziś rano, a w lodówce jest sporo zapasów. Zmieniłam wszędzie pościel i odkurzyłam pokoje. — Przerwała i przygryzła wargę.

— Chcesz zostawić mu jakąś wiadomość?

— Nie. Nie mam mu nic do powiedzenia. Mógłbyś przekazać, że bardzo go kocham, ale to nie ma sensu. No, zbieram się. Zajmij się nim, Andrew. — Pocałowała go w policzek i odwróciła się. Podszedł do niej O'Malley i zaczął łasić się do nóg.

— Żegnaj, stary draniu — powiedziała i wyszła nie oglądając się za siebie.

Nie widziała Michaela przez dwa tygodnie, choć dużo o nim słyszała od Rossa i Lizzi. Andrew został z nim przez kilka dni i codziennie woził go do nich na basen. Kilka razy wypływali też „Henriettą".

Michael nie chodził już na salę gimnastyczną. Jak dowiedziała się od Tima, postanowił od poniedziałku zacząć pracę, choć od wypadku minęło niecałe sześć tygodni. Przez kilka dni miał pracować z doktorem Mayhew, a później całkiem sam, gdyż Tim wybierał się na urlop.

Wszyscy twierdzili, że wygląda doskonale i szybko przyzwyczaja się do nowej sytuacji.

Clare nie potrafiła tak szybko przyzwyczaić się. Dnie zdawały się nie mieć końca, ale najgorsze były noce. Długie, samotne noce wypełnione wspomnieniami i marzeniami o jego silnych, kochających ramionach.

Podczas któregoś z dyżurów podeszła do niej Deborah Lewis.

— Wyglądasz okropnie — powiedziała. — Idę dziś na przyjęcie, a ponieważ David wyjechał, pomyślałam, że mogłabyś wybrać się ze mną. Dobrze by ci to zrobiło. Co ty na to?

— Och, Deborah, nie sądzę, żebyś dobrze bawiła się w moim towarzystwie.

— Daj spokój! Nawet nie chcę tego słuchać. Spotkamy się o wpół do dziewiątej przed wejściem, dobrze?

— Dobrze, ale ostrzegam cię, że będziesz tego żałowała. — Clare westchnęła z rezygnacją.

— Bzdura. Potrzebujesz jakiejś rozrywki. Będzie tam wielu przystojnych mężczyzn, może nawet któryś przypadnie ci do gustu — roześmiała się robiąc oko.

— Deborah! Powiedziałam już, że pójdę i nie mówmy o tym więcej.

Tak więc znalazła się na przyjęciu razem z Deborah. Odprawiała wszystkich kręcących się wokół niej mężczyzn, rozmyślając tylko o tym, jak się stąd wyrwać. W pewnej chwili w drzwiach ukazał się Michael. Wszedł lekko, utykając, w towarzystwie jakiejś rudowłosej piękności.

Ich spojrzenia spotkały się. Rzeczywiście wyglądał wspaniale. Był przystojny i opalony, lecz Clare brakowało w nim jakiejś iskierki, która kiedyś rozjaśniała jego twarz. Przez kilka sekund nie spuszczał z niej wzroku, a potem zwrócił się do swej towarzyszki.

Przez cały wieczór kompletnie ignorował Clare. Nie sprawiło mu to trudności, skoro jej nie kochał. Ale ona obserwowała każdy jego ruch, każdy krok, nie spuszczając wzroku także z pięknej nieznajomej.

— Masz, Clare, to ci dobrze zrobi. — Deborah podeszła do niej z kieliszkiem brandy.

— Kim jest ta kobieta? — spytała ją Clare.

— Ta ruda? To Jo Harding, ginekolog położnik. Niezła, prawda?

— Nienawidzę jej — powiedziała przez zaciśnięte zęby.

— Posłuchaj, Clare. Prędzej czy później to musiało się stać. Michael jest diablo przystojnym mężczyzną i to, że stracił kawałek nogi, niewiele zmienia. Mógł stracić coś innego.

Clare zaczerwieniła się.

— Przepraszam, to nie było zabawne. Chcesz iść do domu?

Zaprzeczyła.

— Wiem, że to głupie, ale jeśli popatrzę na nich jeszcze trochę, to może znienawidzę Michaela na zawsze.

— Niezły pomysł. Może brandy trochę ci w tym pomoże? — Deborah podała jej pełen kieliszek.

Clare przez pół godziny męczyła się z jego zawartością i w końcu wylała brandy do doniczki z kwiatkiem. Michael i Jo zniknęli gdzieś, podobnie jak Deborah. Postanowiła, że poszuka jej na górze, aby powiedzieć, że jedzie do domu. Na schodach było pełno ludzi, którzy schronili się tu, by w ciszy porozmawiać i poplotkować. Przecisnęła się między nimi i weszła na półpiętro, gdzie ustawiła się kolejka czekających do toalety.

— Czy ktoś widział Deborah Lewis? — spytała.

W tym momencie otworzyły się za nią drzwi i z ciemnego pokoju wyszedł Michael z Jo. Miał potargane włosy, niestarannie zapiętą koszulę i wyglądał... Jak zwykle wyglądał niewiarygodnie pociągająco.

Jo uśmiechała się spoglądając na niego z czułością.

— Lepiej się czujesz? — spytała niskim, przyjemnym głosem.

— Wprost cudownie. Dzięki, Jo.

— Zawsze do usług. To czysta rozkosz dotykać takiego ciała, jak twoje!

Roześmiał się w sposób, który Clare tak dobrze znała i zwrócił się w stronę schodów.

Nie było ucieczki. Zobaczył ją i otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, po czym rozmyślił się i przeszedł obok. Za nim przesunęła się wysoka, smukła Jo. Clare musiała zacisnąć pięści, żeby nie wydrapać jej oczu.

Poczekała kilka chwil, a potem zbiegła na dół i szybko skierowała się do wyjścia.

W drzwiach natknęła się na Rossa i Lizzi, którzy właśnie przyjechali. Jej wzburzenie było tak widoczne, że Lizzi od razu odciągnęła ją na bok. Próbowała uspokoić Clare, a kiedy wreszcie jej się to udało, zmusiła ją, żeby opowiedziała, co się stało.

— To gnojek! — wykrzyknęła, kiedy Clare skończyła mówić. — Jak śmiał? Może spotykać się z dziewczynami, ale nie musi tego robić tak otwarcie! Naprawdę, miałam o nim lepsze zdanie. Wiesz co? Odwieziemy cię do domu. Tak będzie chyba najlepiej!

Clare z wdzięcznością przyjęła tę propozycję. Usiadła na tylnym siedzeniu, nie słuchając zupełnie, co do niej mówią. Kiedy dojechali na miejsce, Ross wysiadł z samochodu i otworzył jej drzwi.

— Pani pozwoli — powiedział żartobliwie.

Clare zdobyła się na uśmiech. Podziękowała za podwiezienie i po chwili zastanowienia zaprosiła ich na kawę.

— Wprawdzie mam tylko rozpuszczalną, ale mogę was też poczęstować herbatą, albo sokiem owocowym.

— Clare, mówisz to z grzeczności czy naprawdę potrzebujesz naszego towarzystwa? — zapytała cicho Lizzi.

— Mówiąc szczerze, to najchętniej zaszyłabym się teraz w jakimś kącie i płakała przez całą noc — wyznała.

— Rozumiem. Jedziemy do domu. Jeśli będziesz chciała nas odwiedzić, możesz to zrobić w każdej chwili. Nie zamykaj się w mieszkaniu na całe dni, bo oszalejesz.

Clare podziękowała im i poszła do domu. Weszła do przedpokoju i oparła się o drzwi. Do diabła — pomyślała. Jak ten przeklęty rudzielec śmiał dotykać Michaela?

— On jest mój! — krzyknęła. — Mój! Nigdy go nie zdobędziesz!

Już jej się to udało — szeptał Clare jakiś wewnętrzny głos. Chwyciła stojący w pobliżu wazon i z rozmachem cisnęła nim o ścianę. Potem usiadła skulona na progu i głośno się rozpłakała.

W niedzielę wyjechała na przejażdżkę samochodem. Wkrótce zorientowała się, że zajechała prawie pod dom Michaela. Zaparkowała w miejscu, z którego samochód był niewidoczny i zaczęła skradać się w stronę domu, w każdej chwili gotowa uciec.

Kiedy podeszła bliżej, zobaczyła samochód Rossa zaparkowany obok starego volvo. Usłyszała na ścieżce kroki i pospiesznie skryła się za wysokim krzakiem.

Kiedy kroki zbliżyły się, rozpoznała głos Rossa.

— Myślę, że jesteś głupcem. To oczywiste, że ją kochasz. Dlaczego nie chcesz jej tego powiedzieć?

— Och, Ross, nie mogę ryzykować. Ona nie może mnie kochać, zbyt krótko się znamy. Gdybym poznał ją po wypadku, miałbym większą pewność, że chce ze mną być. Wszystko stało się zbyt nagle. Jednego dnia jeszcze jej nie znałem, a następnego już się zaręczyliśmy. Nie mieliśmy czasu, żeby się dobrze poznać, ale wiem, że zostałaby ze mną bez względu na to, co by do mnie czuła. Ona należy do tych kobiet, Ross, które traktują te sprawy bardzo poważnie. Właśnie dlatego musiałem pozwolić jej odejść.

— Ale może ona tego nie chciała? Myślę, Michael, że Clare naprawdę cię kocha. Wyrządzasz jej dużą krzywdę twierdząc, że nie jest szczera.

Michael zaśmiał się krótkim, urywanym śmiechem.

— Powinieneś ją słyszeć, jak błagała mnie w pociągu, żebym nie amputował stopy temu facetowi. Nie mogła znieść myśli, że zostanie kaleką. Jedyne, co wtedy słyszałem, to jej głos powtarzający: będzie kaleką, kaleką, kaleką. Och, Ross, nie wyobrażasz sobie, przez co przeszedłem. Strata nogi była niczym w porównaniu z utratą Clare.

— Ale przecież była z tobą przez cały czas. Czy kiedykolwiek powiedziała, że nie chce cię znać po tym, co się stało?

Zapadła długa chwila ciszy, podczas której Clare przypomniała sobie, ile razy musiała chować ręce w kieszeniach, żeby go nie dotykać.

— Nie wiem — odezwał się w końcu Michael. — Clare nie chce urazić moich uczuć. Udaje miłość, ale w gruncie rzeczy chyba nie czuje do mnie nic, poza współczuciem.

— Nie sądzę. Myślę, że cię kocha, niezależnie od tego, ile masz nóg! Oczywiście jest jej przykro z powodu tego, co się stało, ale to przecież normalne ludzkie uczucie. Nie możesz mieć jej tego za złe. Jeśli chcesz, powiem ci, jakie jest moje zdanie. Uważam, że użalasz się nad sobą i że się boisz. Sam wyznaczyłeś sobie karę za to, że zostałeś w wagonie, kiedy błagała cię, żebyś wyszedł. Robisz z siebie cierpiętnika, wmawiasz sobie, że jesteś inny, a ponad wszystko jesteś głupcem, który odrzuca miłość kochającej kobiety w imię własnej, źle pojętej dumy!

— To bzdura!

— Czyżby? Zastanów się dobrze nad tym, co ci powiedziałem. Chodźmy już, Lizzi będzie na mnie czekać.

Usłyszała trzask zamykanych drzwi i odgłos zbliżającego się samochodu. Schowała się głębiej i poczekała, aż Ross i Lizzi odjadą. Potem wstała i wzięła na ręce O'Malley'a, który nagle zjawił się obok niej.

— Powiedz mi coś, stary draniu. Jeśli twój pan mnie kocha, to dlaczego prowadza się z tą rudowłosą pięknością?

O'Malley przeciągnął się i potarł głową o jej policzek.

— Też tak myślę. Do diabła, przecież zna go dopiero parę tygodni! — wykrzyknęła zgorszona, ale potem przypomniała sobie, po jakim czasie sama znalazła się w jego ramionach.

— Zastanawiam się, czy wciska jej te same kawałki o swojej drugiej połowie.

O'Malley nie wyraził swej opinii na ten temat, więc postawiła go na ziemi i wolno poszła do samochodu.

— Joanno Harding, nienawidzę cię! — powiedziała głośno. Zapaliła silnik i włączyła wsteczny bieg.

Jutro Michael wraca do pracy. Jutro znów go zobaczy. Jutro, być może, czegoś się dowie. Jutro. Boże, jakże nienawidziła jutra!

Michael pojawił się w pracy punktualnie o ósmej rano. Szedł o lasce, ale Clare widziała, że potrzebował jej raczej jako wsparcia moralnego niż fizycznego.

— Dzień dobry, siostro — przywitał ją oficjalnie.

— Dzień dobry — odpowiedziała sztywno, zastanawiając się, jak przeżyje kilka następnych minut, nie mówiąc już o tygodniach, które pozostały do jej odejścia. — Miło znów widzieć cię na oddziale.

— Dobrze być z powrotem w pracy. — Po raz pierwszy spojrzał jej w oczy i lekko się uśmiechnął.

— Może zechciałabyś oprowadzić mnie po oddziale?

— Oczywiście. Od czego chciałby pan zacząć?

Spojrzał na zegarek.

— Myślę, że zdążę wszystkich zobaczyć, ale wolałbym zacząć od tych, którzy czekają na operację.

— Świetnie.

Zaprowadziła go na salę, na której leżeli pacjenci przygotowywani do zabiegu.

— To jest pani Green, która czeka na artroskopię. Trzeba zajrzeć do środka stawu, gdyż podejrzewamy naderwanie panewki stawowej.

— Tak, pamiętam panią. Spotkaliśmy się kilka tygodni temu. Jak się ma pani kolano? — Rozmawiał z pacjentką przez chwilę, wyjaśnił, na czym będzie polegał zabieg i narysował na skórze linie pomocnicze.

— Nie chciałbym pomylić nóg — roześmiał się i przeszedł do następnego łóżka.

Był spokojny i opanowany. Badał kolejnych pacjentów, każdemu poświęcając chwilę, ale jednoczenie nie tracąc czasu na zbędne pogaduszki. Przeszli potem na salę pooperacyjną, a na końcu odwiedzili Barry'ego Warnera.

— Michael, wróciłeś jednak do tego piekła! Jak się masz, chłopie?

Dopiero teraz Clare dostrzegła lekki skurcz, który szybko przebiegł po jego twarzy i równie szybko zniknął.

— Świetnie. A ty? Widziałem twoje zdjęcia. Wygląda na to, że nogi dobrze się goją. — Zbadał go delikatnie i z powrotem nakrył kocem. — Przeszczepy skórne przyjęły się i myślę, że zaczniemy już ćwiczenia w odciążeniu. Nie możemy dopuścić, żebyś zapomniał, jak się chodzi — powiedział z uśmiechem.

Kiedy wyszli, zapytał Clare o stan Danny'ego Drew.

— Och, czuje się doskonale. Wyszedł kilka tygodni temu i przyjeżdża teraz na salę gimnastyczną. Często wpada na oddział, żeby pogadać z nami i z kolegami.

— A Pete Sawyer?

— Powinieneś spotkać go w przychodni. Doskonale daje sobie radę.

— Świetnie. Miejmy nadzieję, że zacznie wkrótce poruszać ręką. Dobrze, muszę iść teraz na blok operacyjny. Dziękuję, siostro.

— Nie ma za co — odparła sucho i poszła do dyżurki. Musiała rozdać leki pacjentom czekającym na operację.

Kiedy rozkładała na wózku tabletki, podeszła do niej Deborah.

— Clare, co się z tobą stało w piątek? Nigdzie nie mogłam cię znaleźć!

— Później ci wytłumaczę. Teraz nie mam czasu.

— Mam nadzieję. Chodźmy do pacjentów.

Clare działała zupełnie jak robot. Nie myślała nad tym, co robi i tylko długoletnia praktyka sprawiła, że nie popełniła żadnego błędu.

O dwunastej przyszła Mary O’Brien. Clare z ulgą przekazała jej dyżur i poszła na lunch.

Pierwsze, co zobaczyła, to Michaela siedzącego przy stoliku ze swoją rudą Jo.

Wzięła talerz i usiadła kilka stolików dalej.

— Hej, złośnico, mogę się przysiąść?

Odwróciła głowę i ujrzała Rossa trzymającego nad głową tacę.

— Oczywiście, że nie — zaprzeczyła.

Roześmiał się i usiadł obok Clare. Kiedy podniósł wzrok, zobaczył Michaela i Jo. Zaklął pod nosem.

— Sam widzisz — powiedziała gorzko Clare. — Są jak papużki nierozłączki.

— Tak to wygląda. Przykro mi, Clare. Próbowałem z nim rozmawiać, ale mnie nie słuchał. Myślę jednak, że nie traktuje jej poważnie.

— Pewnie chodzi mu tylko o seks — powiedziała, patrząc w sos pomidorowy. — Nie byłabym zdziwiona, bardzo to lubił.

Ross chrząknął.

— Przepraszam, nie powinnam tego mówić. To jego prywatna sprawa.

— Z pewnością. Clare, wszystko z tobą w porządku? Robisz się trochę zgorzkniała.

— Chyba masz rację. Ross, naprawdę myślisz, że on chce się ukarać za ten wypadek?

Spojrzał na nią z uwagą.

— Skąd ci to przyszło do głowy?

— Słyszałam waszą rozmowę. Chciałam go wczoraj zobaczyć, nie wiem zupełnie po co. W każdym razie, kiedy podjechałam pod jego dom, usłyszałam, co mówiliście.

— Gdzie byłaś?

— Za krzakiem.

— I co słyszałaś?

— Wystarczająco dużo, żeby nie wiedzieć, co o tym myśleć. Jeśli naprawdę mnie kocha, to dlaczego prowadza się z tym cholernym rudzielcem?

— Przecież tylko je z nią lunch.

— Ale w piątek robił coś innego!

Ross skończył jeść i odsunął talerz.

— Clare, dlaczego go sama o to nie spytasz?

— Nie mogę, Ross. Już raz dałam mu szansę. Nie będę się przed nim czołgać na kolanach, żeby mnie przyjął z powrotem. Jeśli woli zadawać się z tą dziwką, to jego sprawa.

— Hej, Clare, to już za dużo. Jo jest przyzwoitą dziewczyną i...

— Nie wygląda na taką!

— Mówiąc szczerze, ty też nie. — Ross uśmiechnął się. — Ale przecież masz rozum i zasady moralne. Nie możesz jej osądzać tylko na podstawie wyglądu. Ona jest w porządku.

— Tak, a w dodatku jest samotna i szuka faceta.

— Nie będę się z tobą kłócił, ale uważam, że wyciągasz zbyt pochopne wnioski — westchnął z rezygnacją.

W tej chwili Michael wstał i lekko pocałował Jo w policzek.

— Tak sądzisz? Dla mnie to był wystarczający dowód. Napijesz się kawy?

— Nie, dziękuję. — Ross wstał i podążył za Michaelem.

Clare westchnęła. Nie miała ochoty na resztę sałatki. Patrzyła, jak Jo podeszła do termosu i nabierała sobie kawy. Wysoka, smukła, poruszała się z gracją i wdziękiem rzadko spotykanym u tak wysokich kobiet. Kiedy się odwróciła, ich oczy spotkały się. Clare dostrzegła w jej spojrzeniu współczucie i jeszcze coś. Może to była zazdrość?

Bóg raczy wiedzieć, co w jej oczach zobaczyła Jo. Zawahała się i przez moment Clare odniosła wrażenie, że chciała podejść do jej stolika. Tego nie mogłaby znieść. Zerwała się z krzesła i prawie wybiegła ze stołówki.

Michael zjawił się na oddziale po południu. Obejrzał pacjentów i wszedł do dyżurki, w której siedziały pielęgniarki.

— Kiedy wypada twój ostatni dzień? — spytała Deborah.

Michael zamarł.

— Clare?

Zmusiła się, żeby spojrzeć mu w oczy. Były pełne bólu.

— Odchodzę — powiedziała cicho.

— Boże, przeze mnie?

Mary i Deborah dyskretnie wyszły z pokoju, zostawiając ich samych.

— Nie mogłabym pracować z tobą po tym wszystkim, co się stało. Obojgu nam byłoby ciężko.

— Ale odchodzić! Clare, to... Nie chciałem, żeby tak się stało. — Wyglądał na naprawdę zmartwionego i Clare z trudem powstrzymała w sobie chęć pocieszenia go — Dam sobie radę. Pojadę do Cambridge. Jakiś czas pomieszkam z rodzicami. Może dostanę pracę w Addenbrookes.

— Czuję się, jakbym to ja cię stąd wygonił.

— Nie musisz się winić. Nic na to nie poradzisz, że mnie nie kochasz. Zresztą, nie ma o czym mówić. Wyjeżdżam pod koniec przyszłego tygodnia.

Stanął za nią i ciężko westchnął.

— Clare, tak bardzo jest mi przykro. Gdybym tylko mógł cofnąć czas!

— To byłoby zbyt proste — powiedziała cicho.

— Tak, chyba masz rację.

Wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Boże, jeszcze dziewięć dni! To dłużej niż wieczność.

Kiedy skończyła pracę, poszła do kiosku, żeby kupić gazetę. Przy wyjściu siedział Michael. Wzięła głęboki oddech i podeszła do niego.

— Chcesz, żebym cię podwiozła do domu?

Podniósł na nią wzrok.

— Dziękuję, nie trzeba.

— Mamy taksówkę! — zawołał ktoś radośnie. Clare poczuła, że zamiera jej serce. Odwróciła się. W drzwiach stała Jo Harding.

Rozdział 9

Jakoś udało jej się przetrwać do końca tygodnia. Kontakty z Michaelem ograniczały się do spraw ściśle związanych z pracą. Nie widziała go więcej z Jo. Być może wynikało to z tego, że unikali miejsc publicznych, a może z faktu, że po prostu nie spotykali się już ze sobą. Wcale nie polepszało to nastroju Clare, której wyobraźnia podpowiadała najbardziej nieprawdopodobne historie dotyczące tych dwojga.

Już widziała, jak razem żeglują, pływają, chodzą na spacery, jedzą kolacyjki we dwoje, a przede wszystkim, widziała ich splecionych miłosnym uściskiem, słyszała gorące słowa, czuła pieszczoty, jakimi obdarzał Jo. Nie miała do Michaela żalu, zbyt mocno go kochała. Nienawidziła za to Jo, a przede wszystkim siebie samej, za to, że nie potrafiła przezwyciężyć zazdrości.

Nadszedł czwartek. Weszła właśnie do pokoju pielęgniarek w poszukiwaniu Deborah, gdy zobaczyła leżącego na łóżku Michaela. Miał szarą, ściągniętą bólem twarz i podkrążone oczy. W jednej chwili zniknęła gdzieś jej złość.

— Michael, co się stało?

— Boli mnie cała noga, nawet ta amputowana część. I plecy. Chyba dlatego, że nie umiejąc jeszcze dobrze chodzić, forsuję nogę na bloku operacyjnym. Zresztą, nieważnie dlaczego. Mam ochotę schować się w jakiś kąt i przespać cały tydzień. Sądzę, że nie stanie się nic, z czym David nie dałby sobie rady.

— Nie zaoferuję ci kąta, ale może napiłbyś się herbaty, zanim pojedziesz do domu? Mógłbyś też zjeść kolację, mam jedną wolną porcję.

— Brzmi nieźle. Dzięki.

Przyniosła z kuchni kurczaka z ryżem i surówką oraz dzbanek herbaty.

— Muszę teraz poroznosić leki. Zostaw mi trochę herbaty.

Kiedy wróciła po pół godzinie, zastała Michaela śpiącego nad pustym talerzem. Lewą nogę miał opartą o krzesło.

Napełniła sobie filiżankę i usiadła naprzeciw. Biedny Michael, był całkiem wyczerpany. Wiedziała, że wrócił do szpitala wcześniej, żeby popracować trochę z Timem, ale najwidoczniej nie był jeszcze na to przygotowany.

Nagle rozległ się dźwięk telefonu.

— Słucham?

— Szukam doktora Barringtona. Jest potrzebny na izbie przyjęć.

Do diabła — pomyślała. Delikatnie obudziła Michaela i powiedziała, co się stało.

— Halo? Tu Barrington. W czym mogę pomóc?

Widziała, jak prawie nadludzkim wysiłkiem wyprostował się i głęboko nabrał powietrza.

— Tak, już schodzę. Proszę na wszelki wypadek zadzwonić na oddział intensywnej terapii. Tutaj mamy jeszcze kilka miejsc. Tak, tak. Dziękuję.

— Młoda kobieta ze zmiażdżonymi nogami. Może trzeba je będzie amputować. Tylko tego mi potrzeba. Możesz powiadomić mój zespół operacyjny? I zadzwoń do Tima. Nie wiem, czy sam sobie z tym poradzę.

Tima Mayhew nie było jednak w domu. Miał się zjawić dopiero przed dziesiątą.

Kiedy Michael wrócił, powiedziała mu, jak stoją sprawy.

— Dobrze. Zadzwoń po Davida Blake'a, będzie mi asystował.

— Co z dziewczyną?

— Wygląda strasznie. Ma strzaskane obie nogi poniżej kolan i połamane zebra. Zupełnie jakby po jej samochodzie przejechał walec. Jedyne obrażenie, jakie odniósł ten drugi kierowca, to lekkie zadrapanie na głowie! Był tak pijany, że nie musieli go znieczulać do szycia!

— Uda ci się ocalić jej nogi?

— Jak nie umrę ze zmęczenia, to może tak. Przygotuj dla niej łóżko. Może się przyda.

Po kilku minutach Clare odebrała na górze telefon od Michaela.

— Clare, musisz mi asystować. Moja instrumentariuszka zemdlała, jak tylko zobaczyła nogi tej dziewczyny.

Poczuła, że serce zamiera jej w piersiach. Nie cierpiała operacji ortopedycznych, uważała je za najbardziej brutalne ze wszystkich. Jednak w tej sytuacji nie mogła odmówić.

— Dobrze. Przekażę dyżur Deborah i zaraz będę. Na której sali operujesz?

— Na czwartej.

— Czekaj na mnie.

Rzuciła słuchawkę i pobiegła szukać Deborah. W krótkich słowach opowiedziała jej, co się stało i poszła na blok. Tam szybko przebrała się w sterylne ubranie i stanęła za Michaelem. Spojrzała mu przez ramię na nogi pacjentki. Od razu zrozumiała, dlaczego nerwy instrumentariuszki nie wytrzymały. Widok był potworny. Szybko podniosła wzrok i napotkała spojrzenie Michaela.

— Proszę stanąć obok mnie, siostro — poinstruował ją. — Jestem zmęczony i boli mnie noga, dlatego proszę nie zwracać uwagi, jeśli podniosę głos, dobrze? I proszę pytać, jeśli czegoś nie zrozumiesz.

— Tak jest!. — stanęła na baczność, uśmiechając się pod chirurgiczną maską.

— Świetnie. Zaczniemy od prawej nogi. Wygląda gorzej niż lewa, ale jest w miarę czysta. — Usunął odłamki kości i oczyścił ranę antyseptycznym płynem. — Dobrze. Teraz musimy zająć się plastyką naczyń. Inaczej dziewczyna straci nogę.

Pracował szybko, ale jednocześnie dokładnie. Pozszywał rozerwane tętnice i żyły i zatamował krwawienie. Po kilku długich, pełnych napięcia chwilach okazało się, że stopa powoli zaczęła przybierać różową barwę. Wszyscy odetchnęli z ulgą i napięcie na sali znacznie zelżało.

— Dobra robota — pochwaliła go cicho Clare. Spojrzał na nią z wdzięcznością i zmrużył oczy w uśmiechu.

Nerwy nie były bardzo uszkodzone i z pomocą mikroskopu udało się zrekonstruować większość z nich.

W pewnym momencie Michael przerwał na chwilę i jęknął cicho, zamykając oczy. Clare natychmiast poprosiła salową, żeby postawiła za nim wysoki stołek. Usiadł z westchnieniem ulgi i dalej kontynuował pracę.

Następnym krokiem była rekonstrukcja zmiażdżonej kości. Luźne odłamki połączył metalowymi gwoździami, a wolne przestrzenie wypełnił pobranymi z innego miejsca przeszczepami. Potem zszył ranę, starając się jak najbardziej zbliżyć do siebie brzegi opiętej na spuchniętej nodze skóry.

— No! To na razie wszystko, co mogę zrobić z tej strony. Jak zejdzie opuchlizna, zamkniemy ranę na głucho. Teraz obejrzyjmy drugą. Mogę, Pete?

Clare ze zdziwieniem podniosła wzrok. Anestezjologiem był Pete Graham — ten sam lekarz, który był przy nich podczas wypadku i który usypiał Michaela do operacji. Nie zauważyła go do tej pory. Zastanawiała się, czy pamiętał, jak histerycznie się wtedy zachowała. Przynajmniej teraz była spokojna.

— Tak. U mnie wszystko w porządku. Tnij.

Michael przeszedł na drugą stronę stołu, a salowa przeniosła za nim stołek. Podziękował jej niewyraźnym mruknięciem i usiadł z westchnieniem.

Operacja tej nogi wyglądała podobnie. Wykonał tylko inny rodzaj zespolenia złamanych kości.

— Nie będę w nią ładował więcej żelastwa. I tak ma w nogach więcej metalu niż kości. Myślę, że zrobiłem wszystko, co w mojej mocy. Teraz pozostaje nam jedynie modlitwa. Dziękuję wszystkim za współpracę. — Wstał, przeciągnął się i zdjął rękawiczki. — Proszę podać jej jakiś środek przeciwbólowy. I ostrożnie, ma złamanych kilka żeber. — Idę wziąć szybki prysznic. Zaczekasz na mnie? — Zwrócił się do Clare.

— Jasne.

Kiedy poszła do śluzy, żeby się przebrać, stwierdziła z przerażeniem, że jest po pierwszej. Operowali ponad pięć godzin. Biedny Michael! Musiał być skonany. Zabrała swoje rzeczy i wyszła na korytarz, żeby na niego poczekać.

Pojawił się po kilku chwilach, kulejąc bardziej niż zwykle.

— Gdzie chcesz spędzić resztę tak pięknie rozpoczętej nocy? — zapytała.

— Jeszcze nie wiem. A dlaczego pytasz?

— Możesz pojechać do mnie. Dam ci coś gorącego do picia, zaaplikuję jakiś środek przeciwbólowy i położę do łóżka.

— Nawet nie wiesz, jak zachęcająco to brzmi.

— Oczywiście, że wiem. Chodźmy, żołnierzu.

Kiedy wchodzili do mieszkania, Michael potknął się i poleciał do przodu. Zaklął cicho i skrzywił się z bólu.

— Na litość boską, odepnij tę protezę, zanim ją całkiem połamiesz! Ściągaj ubranie i wskakuj do łóżka. Nastawię wodę i pomasuję ci plecy.

Kiedy wróciła z kuchni, Michael leżał na brzuchu i spał z lekka pochrapując. Przewróciła go na wznak i przykryła kocem. Środki przeciwbólowe i gorące napoje mogły zaczekać. Teraz najważniejszy był sen.

Zrobiła sobie drinka i usiadła w fotelu. Włączyła telewizor, żeby zająć czymś myśli.

Musiała chyba przysnąć, gdyż po pewnym czasie zbudziły ją jakieś dźwięki. Michael kręcił się na łóżku, mówiąc coś do siebie pod nosem, ale tym razem chyba nie był to koszmarny sen. Przez chwilę jeszcze mamrotał coś niewyraźnie, a potem odezwał się całkiem przytomnie.

— Clare, śpisz?

— Nie. — Wstała i wolnym krokiem przeszła do sypialni. — Jak się czujesz?

— Samotnie, a ty? — usłyszała w odpowiedzi.

— Ja też.

Wiedziała, że to szaleństwo, że będzie tego rano żałować, ale nie mogła oprzeć się pokusie. Musiała jeszcze choć raz trzymać go w ramionach, czuć jego dotyk i gorący oddech. Zsunęła szybko sukienkę i wślizgnęła się pod koc.

— Boże, Clare. Tak bardzo za tobą tęskniłem! — Michael objął ją i westchnął z zadowoleniem.

— Śpij teraz, kochanie. — Pocałowała go w ramię i lekko uścisnęła.

— Yhmm.

Zanim zdążyła powiedzieć coś więcej, już spał.

Kiedy się rano obudziła, Michaela nie było. Zerwała się z łóżka i pobiegła do dużego pokoju, choć wiedziała, że go tam nie zastanie. Na stole leżała karteczka. „Dziękuję za wszystko. Michael".

Ubrała się w pośpiechu, żeby jak najszybciej znaleźć się w szpitalu. Wiedziała, że Michael przyjdzie tam, żeby zobaczyć, jak czuje się jego pacjentka. Ostatniej nocy zachowywał się zupełnie inaczej niż przez ostatnie tygodnie. Może teraz uda im się jakoś porozumieć? Ross miał rację, Michael ją kocha. Nie mogła wprawdzie zrozumieć, jaką rolę pełni w tym wszystkim Jo, ale w tej chwili była gotowa wszystko mu wybaczyć. W końcu, każdy ma prawo popełnić błąd, nieprawdaż?

Kiedy przyszła do pracy, dowiedziała się, że Michael już był, a teraz pojechał przebrać się do domu. Poczuła się głęboko zawiedziona.

Cóż, musiała jakoś przeżyć ten dzień bez niego. W pokoju przywitała ją Judith.

— Cześć, Clare! Myślałam, że dziś nie przyjdziesz. Michael mówił, że pół nocy asystowałaś do operacji.

— O której tu był?

— Koło szóstej. Chciał sprawdzić, jak wyglądają nogi tej małej.

— No i co?

— W porządku. Był z siebie bardzo zadowolony. Rzeczywiście, odwalił kawał dobrej roboty. Czuwałam przy niej kilka godzin. Byłam pewna, że zakrwawi, albo że stopa zsinieje. Nic takiego się nie stało. Robimy co kwadrans obserwacje. W poczekalni jest jej narzeczony, ale na razie nie pozwalamy mu się z nią zobaczyć.

Reszta dnia minęła spokojnie. Większość dyżuru Clare spędziła w pokoju Sally Pierce. Dziewczyna była bardzo blada i prawie cały czas spała. Clare spojrzała na kartę gorączkową. Miała dwadzieścia dwa lata. Sprawdziła kroplówkę i zbadała jej tętno. Zastanawiała się, czy Michael przyjedzie, aby ją jeszcze zobaczyć. Może wtedy...

— Dzień dobry — usłyszała za plecami jego głos. Skoczyła jak oparzona.

— Dzień dobry. Przestraszyłeś mnie! Jesteś dziś w lepszej kondycji?

— W znacznie lepszej. Dziękuję ci. Myślę, Clare, że... Nigdy nie dowiedziała się, co wtedy myślał, gdyż w pokoju rozległ się cichy jęk i dziewczyna poruszyła się na łóżku.

— Sally? Wszystko w porządku. Jesteś w szpitalu. Możesz otworzyć oczy? — Michael delikatnie ujął ją za rękę.

Powieki lekko się uniosły i Sally spojrzała na niego błędnym wzrokiem.

— Coś cię boli?

— Wszystko. Bolą mnie piersi i nogi. Są jakieś dziwne. Co się ze mną stało?

— Miałaś wypadek samochodowy. Zoperowaliśmy ci nogi, a poza tym masz połamanych kilka żeber. Nic poważnego.

— Złamałam nogi?

— Tak, ale nie powinnaś się o to martwić, zagoją się. Dam ci coś przeciwbólowego, a ty spróbuj zasnąć, dobrze?

— Czy mogę zobaczyć się ze Stevem?

— Najpierw muszę z nim chwilę porozmawiać. To nie potrwa długo.

Sally zwróciła się do Clare.

— Jak ja wyglądam? Pewnie rozmazał mi się cały makijaż.

— Wyglądasz świetnie — zapewniła ją. Wielki Boże, co ona powie, jak zobaczy swoje nogi!

Po chwili wszedł Michael z wysokim młodzieńcem.

— Cześć, Sal. Jak się czujesz? — odezwał się Steve.

— Nie najlepiej. Muszę koszmarnie wyglądać, przepraszam...

— Och, Sal, przecież to nie ma żadnego znaczenia — urwał i usiadł na brzegu łóżka.

Ujęła go za rękę, a Steve podniósł ją do ust.

— Musisz teraz odpocząć, a potem szybko wyzdrowieć. I pamiętaj, że cię kocham.

— Ja ciebie też... — westchnęła. Zamknęła oczy, a głowa opadła jej na poduszkę. Steve podniósł oczy.

— Ona umarła! — szepnął z przerażeniem.

— Nie, tylko zasnęła — uspokoił go Michael. — Będzie spała przez dłuższy czas. Jeszcze całkiem nie ustąpiło działanie narkozy, a poza tym dostaje silne leki przeciwbólowe.

Przyszedł Tim Mayhew i Clare wyprowadziła Steve'a. Obiecała, że będzie go o wszystkim informować.

Kiedy wróciła, obaj lekarze stali pochyleni nad łóżkiem Sally.

— A ja myślałem, że operując Barry'ego Warnera dokonałeś cudu!

— Nie mogłem pozwolić, żeby straciła stopę. — Michael słabo się uśmiechnął.

— Oczywiście. Myślę, że postąpiłeś słusznie. Obie nogi są różowe i ciepłe, a jeśli chodzi o nerwy, to mają dużo czasu, żeby się w pełni zregenerować. Wygląda to nie najgorzej. Dobra robota, Michael.

Kiedy wyszli, Clare zmierzyła Sally ciśnienie i tętno, a potem usiadła obok łóżka. Pacjentka spała całe przedpołudnie i obudziła się dopiero po dwunastej, kiedy przyszedł Michael. Zadawała mu mnóstwo pytań, więc Clare znów nie miała możliwości, żeby z nim porozmawiać.

— W jakim stanie są moje nogi? — spytała Sally.

Michael usiadł na krześle i ujął ją za rękę.

— Mieliśmy z nimi sporo kłopotu. Nie były złamane, tylko zmiażdżone, a naczynia i mięśnie rozlegle uszkodzone. Obawiam się, że długo potrwa ich gojenie.

— Czy będę mogła chodzić? — Patrzyła na niego bardzo przytomnie.

— Lewa noga jest w porządku. — Michael zawahał się, nie chcąc wzbudzać próżnych nadziei. — Prawa wygląda znacznie gorzej. Jeśli proces gojenia będzie przebiegał prawidłowo i odłamki kości zrosną się jak należy, wówczas masz duże szanse, żeby chodzić.

— A jeśli nie?

— Wtedy być może trzeba będzie ją amputować poniżej kolana.

Sally pobladła.

— Steve chyba nie byłby zadowolony.

Michael zaśmiał się krótkim, urywanym śmiechem.

— To dla nikogo nie jest przyjemne. Ale zapewniam cię, że można to jakoś przeżyć. — W tej chwili zabrzęczał jego aparat wywoławczy. Michael wyłączył go i wstał. — Muszę teraz wyjść. Wrócę, jak tylko znajdę wolną chwilę.

Sally popatrzyła za nim.

— Czy on ma sztuczną nogę? — zapytała szeptem.

— Tak, ma — odparła Clare.

— Coś potwornego! Miał wypadek?

Clare usiadła na krześle, które przed chwilą zajmował Michael.

— Tak. Dziś minęło sześć tygodni.

— Dopiero? — Sally ze zdumieniem podniosła wzrok.

— Dopiero. Przeszedł piekło, ale teraz doskonale daje sobie radę. Bardzo jesteśmy z niego dumni.

— Boże! Mam nadzieję, że mi się to nie przydarzy. Steve nie zniósłby tego. Z pewnością by mnie zostawił.

— Niekoniecznie. Są ważniejsze sprawy w życiu niż to, ile się ma nóg.

Potrząsnęła głową.

— Zawsze powtarza, że mam takie piękne nogi. Uwielbia je całować. Och, nie!

— Sally, uspokój się. Na razie nic się jeszcze nie stało. Zresztą, gdyby cię zostawił, toby znaczyło, że wcale cię nie kocha.

— A jak zniosła to żona tego doktora?

— On... On nie ma żony — zawahała się, czy może rozmawiać z pacjentką o prywatnym życiu lekarza. Stwierdziła jednak, że musi ją uspokoić. — Zaręczyliśmy się dwa tygodnie przed wypadkiem. Było cudownie. Nigdy przedtem nie byłam szczęśliwsza. A potem nagle wszystko się skończyło. Michael był bardzo dzielny. Włożył wiele wysiłku, żeby w pełni powrócić do zdrowia i dzięki temu może teraz normalnie pracować.

— A pani? Może pani na niego patrzeć po tym, co się stało?

— Oczywiście, że tak! Mam żal do losu, ale nie do niego. Nic nie jest w stanie zmienić faktu, że go kocham.

— Jak to się stało?

Clare przymknęła oczy. Ciągle jeszcze nie mogła spokojnie myśleć o tamtym dniu.

— Wykoleił się pociąg. Ratowaliśmy ludzi zamkniętych w jednym z wagonów. Michael nie chciał opuścić umierającej kobiety, chociaż wiedział, że wagon w każdej chwili może się przewrócić. I tak się stało. Całe to żelastwo runęło. Wiał silny wiatr i wagon przygniótł mu nogę. To było okropne, ale przecież mógł stracić życie!

— Ja wolałabym umrzeć. — Sally zamknęła oczy.

— Nie wolno ci tak mówić! Za parę dni poczujesz się lepiej i wtedy okaże się, czy noga została uratowana.

— A jeśli nie?

— Wtedy będziesz musiała być taka dzielna, jak Michael. Steve będzie przy tobie i przekonasz się, że są ważniejsze rzeczy w życiu, niż to, jak się wygląda.

— Ale on nawet na mnie nie spojrzy!

— Nieprawda. Ja wcale nie przestałam pragnąć Michaela. Wręcz przeciwnie. Jego odwaga i silna wola sprawiły, że moje uczucie do niego pogłębiło się.

— Musi go pani bardzo kochać — powiedziała cicho Sally.

— Jest dla mnie całym światem. Nie wyobrażam sobie życia bez niego.

— A oto i ten szczęściarz we własnej osobie. — Sally uśmiechnęła się smutno i spojrzała na drzwi. — Chciałabym mieć pewność, że Steve mnie tak kocha.

Clare odwróciła się i ujrzała Michaela. Patrzył na nią z uwagą, a jego twarz miała nieodgadniony wyraz.

— Czy mógłbym zamienić z siostrą kilka słów?

— Oczywiście. — Z drżącym sercem wyszła za nim z pokoju. — Michael, przepraszam. Nie chciałam jej powiedzieć zbyt wiele, ale była taka przerażona...

— Po co narobiłaś jej tyle nadziei?

— Powiedziałam jej tylko prawdę — odpowiedziała ze zdziwieniem w głosie.

Popatrzył na nią tak, jakby bał się uwierzyć jej słowom.

— O której godzinie kończysz?

— O czwartej. A dlaczego pytasz?

— Sądzę, że nadszedł czas, żebyśmy ze sobą uczciwie porozmawiali. Mam nadzieję, że nie jest jeszcze za późno.

Serce waliło jej tak głośno, że ledwo słyszała własny głos.

— Zbyt późno na co?

— Na naszą miłość. Muszę teraz iść. Spotkamy się o czwartej przy głównym wejściu. — Odszedł, zostawiając ją na środku korytarza. Minęło kilka chwil, zanim w pełni doszła do siebie.

Wróciła do pokoju Sally.

— Wyglądasz lepiej. Chcesz, żebym poprosiła Steve'a, jeśli go znajdę?

— Myśli pani, że chciałby mnie widzieć?

— Siedział tu przez całą noc, pytając o twój stan każdą przechodzącą pielęgniarkę. Nie wychodził ze szpitala odkąd cię przywieziono. Jestem pewna, że zobaczenie ciebie jest w tej chwili jego jedynym marzeniem!

— Może ma pani rację. — Sally lekko się uśmiechnęła. — Jeśli można, to chciałabym, żeby na chwilę przyszedł.

Clare znalazła go drzemiącego na krześle w korytarzu. Delikatnie potrząsnęła nim za ramię.

— Steve? Sally czuje się lepiej. Chciałaby się z tobą zobaczyć.

Wstał szybko, próbując się uśmiechnąć, lecz po chwili ukrył twarz w dłoniach.

— Myślałem, że się z tego nie wygrzebie. Bałem się, że utraciłem ją na zawsze. Żeby pani widziała ten samochód... — Z jego piersi wydobył się gwałtowny szloch.

Clare objęła go uspakajającym gestem i lekko poklepała po ramieniu.

— Wszystko będzie dobrze. Może nie wygląda teraz najlepiej, ale żyje. Co więcej, jest przekonana, że nie chcesz jej już widzieć.

— Co? — Podniósł mokrą od łez twarz i spojrzał na Clare z niedowierzaniem. — Czy ona całkiem postradała zmysły? Pewnie, że chcę ją widzieć!

— No to chodź, bo pomyśli, że musiałam cię do tego namawiać. Tylko najpierw obmyj sobie twarz.

Steve spędził u Sally pół godziny. Clare zostawiła ich sam na sam, ale pozostała wystarczająco blisko, żeby być pod ręką, gdyby coś się działo. Kiedy słyszała ich radosne okrzyki, modliła się w duszy, żeby uniknęli piekła, przez które ona i Michael musieli przejść.

Rozdział 10

Clare nie była osobą żyjącą z zegarkiem w ręku, ale tego popołudnia nie mogła oderwać wzroku od cyferblatu. Wskazówki zdawały się stać w miejscu.

Wreszcie nadeszła upragniona godzina. Drżącymi rękami poprawiła makijaż i zeszła na dół. Michael już na nią czekał.

— Jestem — oznajmiła głosem, po którym można było odgadnąć, że jest bardzo spięta.

— Pomyślałem, że pójdziemy do mnie. Jesteś gotowa?

— Zaraz podjadę po ciebie samochodem.

— Nie, chcę iść pieszo.

— Myślałam, że dla twojej nogi...

— Powiedziałem, że pójdziemy! — zganił ją ostro.

Clare zamarła. Nic z tego nie będzie — pomyślała.

Bez słowa poszli na parking i wsiedli do samochodu Clare. Również po drodze milczeli oboje. Kiedy dojechali, Michael wysiadł, otworzył drzwi od domu i przytrzymał je, aż weszła.

Poszli do kuchni i Michael nastawił czajnik.

— Zrobię herbatę — powiedział z ciężkim westchnieniem. Zupełnie, jakby to zadanie przerastało jego siły.

— Może ci pomóc?

— Przestań mi wreszcie matkować! — krzyknął. — Sam sobie dam radę!

— Przepraszam... — Odwróciła się, przygryzając wargi, żeby nie wybuchnąć płaczem.

— Nie, to ja przepraszam. Nie powinienem krzyczeć. To dlatego, że chciałbym ci tyle powiedzieć, a nie wiem od czego zacząć...

— Kochasz mnie? — spytała cicho.

— Co?

— Pytam, czy mnie kochasz?

— Tak — wydusił z siebie. — Tak, do diabła. Ani na moment nie przestałem cię kochać!

— To dlaczego...

— Bo myślałem, że znamy się zbyt krótko. Że nasza miłość jest zbyt delikatna, by oprzeć się takiej próbie. Nie wiedziałem, że będę musiał zapłacić tak wysoką cenę. Kiedy uciekłem, żeby zamieszkać na łodzi, sądziłem, że tam łatwiej będzie mi o tobie zapomnieć — westchnął. — Nie miałem racji. Okazało się to zupełnie niemożliwe. Myślałem o tobie cały czas.

— A jednak zwątpiłeś w moją miłość. Myślałeś, że jestem z tobą z litości. Nawet mnie nie spytałeś, czy nadal cię kocham, a kiedy sama ci to powiedziałam, uznałeś, że się mylę.

— Nie wierzyłem, że mnie jeszcze kochasz. Nie po tym, co się stało.

— Ale dlaczego? Czy kiedykolwiek powiedziałam coś...

— W pociągu — przerwał jej. — Kiedy chciałem amputować Beedale'owi stopę, błagałaś mnie, żebym tego nie robił. Powiedziałaś, że będzie kaleką. Już w dniu, w którym się poznaliśmy, wyraźnie dałaś mi do zrozumienia, co sądzisz o takich ludziach. A kiedy się kochaliśmy, nazwałaś mnie mężczyzną bez skazy...

— Spojrzał na nią, a Clare aż zadrżała, widząc, ile cierpienia jest w jego spojrzeniu.

— Och, najdroższy. Tak bardzo cię skrzywdziłam! Nigdy nie myślałam, że uznasz moje uczucie za tak powierzchowne. Kocham cię i zawsze będę cię kochała. Nie chciałam cię zranić... — Gorące łzy popłynęły jej po policzkach. Michael przyciągnął ją do siebie.

— Nie płacz. Nie chcę, żebyś kiedykolwiek płakała. Zbyt dużo łez już przelałaś. Kocham cię, Clare.

— Ja też cię kocham.

— Udowodnij mi to — przekornie przechylił głowę w jej stronę.

Odsunęła się i wzięła go za rękę. Wciąż jej nie wierzył! Pociągnęła go za sobą i poszli na górę.

W sypialni puściła go i wolno rozpięła sukienkę. Ułożyła ją starannie na krześle, zrzuciła pantofle i zdjęła z siebie resztę ubrań. Potem stanęła przed nim i w milczeniu rozpięła mu koszulę.

— Schudłeś — powiedziała smutnym głosem.

— Ty też.

Rozpięła suwak spodni i kazała Michaleowi usiąść. Zdjęła mu buty i zsunęła spodnie. Położyła je obok sukienki i uklękła, żeby odpiąć protezę.

Michael cofnął nogę, ale stanowczym gestem przyciągnęła ją z powrotem i delikatnie odpięła sztuczną nogę. Zagojona rana była czerwona i lekko obrzmiała. Pochyliła się i lekko ją ucałowała.

— Trochę za bardzo ją forsujesz. Powinieneś jutro odpocząć. Myślę, że dzień w łóżku dobrze ci zrobi.

Michael złapał ją za ramiona i pociągnął do góry.

— Kochaj mnie, Clare.

— Jeszcze nie. Najpierw zrobię ci masaż pleców. Tylko nie uśnij.

— Nie ma obawy — roześmiał się i przewrócił na brzuch.

Clare nasmarowała mu plecy olejkiem, powoli rozprowadzając go po gładkiej skórze, a potem zaczęła dokładnie rozmasowywać twarde mięśnie. Michael mruczał z rozkoszy, rozluźniając się zupełnie, aż znikło gdzieś napięcie, które nie opuszczało go przez ostatnie dni.

Ruchy Clare nabrały innego charakteru i czuła pod palcami, jak ciało Michaela poddaje się im z coraz większą uległością.

— Odwróć się — poleciła lekko drżącym głosem.

Posłuchał jej i przewrócił się na plecy.

— Jesteś taka piękna — szepnął.

Clare usiadła na nim i pochyliła się.

— Och, Clare, nie wytrzymam dłużej'! — Z jękiem chwycił ją w ramiona i przyciągnął ku sobie.

— I bardzo dobrze. W końcu zawsze jest następny raz.

Zaczął ją gorączkowo całować i pieścić, aż poczuła jak wypełnił sobą jej wnętrze.

— Michael! — krzyknęła, a świat ponad jej głową rozpadł się na kawałki.

Dopiero po dłuższej chwili przyszli do siebie. Clare otworzyła oczy i lekko uniosła głowę.

— Wierzysz mi teraz?

— Tak, teraz tak. Przepraszam, że zwątpiłem. Sam nie wiem, dlaczego tak się stało.

— A ja wiem. Gdybym przeszła mastektomię, na pewno nie uwierzyłabym, że chcesz mnie bez jednej piersi.

— Clare, nie bądź śmieszna! Oczywiście, że bym cię chciał. Byłoby mi przykro, bardzo przykro, ale nie zmieniłoby to mojego uczucia do ciebie.

— To dlaczego nie chciałeś mi uwierzyć?

— Chyba obawiałem się, że kochasz mnie zbyt mało. Boże, jak ja za tobą tęskniłem! Byłem taki samotny!

— Czy to dlatego spałeś z Jo Harding? — zapytała cicho.

— Co? — Usiadł na łóżku i spojrzał na nią ze zdziwieniem. — Nigdy nie spałem z Jo. Skąd ci to przyszło do głowy?

— Michael, proszę cię, nie kłam. Widziałam was na przyjęciu w zeszłym tygodniu. Wychodziliście z sypialni, a ona zapytała, czy czujesz się lepiej. Powiedziałeś, że było cudownie, a ona odparła, że nie ma większej przyjemności, niż dotykanie takiego wspaniałego ciała, jak twoje. Miałam ochotę wydrapać jej oczy!

— Clare, spójrz na mnie, proszę. Ona po prostu zrobiła mi masaż pleców. Wiesz, że ostatnio miałem z nimi problemy.

— Michael! Widziałam was razem nie tylko tam...

— Jo jest fantastyczną dziewczyną. Wygląda jak wamp, ale ma serce ze złota. Godzinami wysłuchiwała, jak o tobie opowiadałem, robiła mi hektolitry kawy i ocierała łzy.

— Łzy?

— Tak, łzy. Umierałem bez ciebie, Clare. Nie mógłbym być z kimś innym, uwierz mi. Nic między nami nie było.

— Wyglądało to zupełnie inaczej — Clare nie dawała się przekonać.

— Clare, przysięgam ci!

— Pamiętasz, jak powiedziałeś, że kiedy ładna kobieta rzuca się mężczyźnie do stóp, trzeba być herosem, żeby się jej oprzeć. A przecież Jo jest piękna.

— Och, Clare. Starałem się zapomnieć o tobie. Myślałem, że znienawidzisz mnie i łatwiej będzie mi wyrzucić cię z mego życia.

Dotknęła jego policzka.

— Zasłużyłam na to. Pamiętasz, jak powiedziałam ci, że Andrew jest lepszy od ciebie w łóżku? Chciałam się na tobie odegrać. Byłam tak wściekła, że pomyślałeś, iż spaliśmy ze sobą, że chciałam, abyś naprawdę w to uwierzył.

Roześmiał się i mocniej przytulił ją do siebie.

— Pozbycie się go zajęło mi całe czterdzieści osiem godzin. Nawet ja nie uwierzyłem, że mogłabyś to zrobić.

Pocałowała go.

— Powiedz mi, dlaczego dziadek jest na ciebie obrażony?

— Nie mógł pogodzić się z faktem, że zerwałem zaręczyny. Powiedział mi, że jeśli nie potrafię wierzyć w to, że mnie kochasz, to widocznie nie zasługuję na ciebie. I jeszcze, że nie chce mnie widzieć, dopóki się z tobą nie pogodzę. Powinienem był przewidzieć, że ma rację.

— Och, Michael! Jestem taka szczęśliwa. Czym byłoby moje życie bez ciebie? — Połaskotała go po bokach. — A jeśli w przyszłości będziesz potrzebował masażysty, to zgłoś się do mnie.

— Obiecuję, obiecuję! — roześmiał się.

Clare usiadła i zapytała z przewrotnym uśmiechem.

— Powiedz mi, która z nas jest lepsza?

— Zdecydowanie Jo... aj! Chociaż nie. Ona doskonale masuje, ale ty masz lepsze zakończenie.

— No, to rozumiem! — Clare roześmiała się głośno i położyła z powrotem obok niego.

— Michael, kocham cię. Proszę, pamiętaj o tym zawsze.

— Przyrzekam — odpowiedział niskim, wibrującym głosem. — Nigdy więcej w ciebie nie zwątpię, nawet gdybym miał to udowadniać przez całe życie.

Odsunął się od niej i oparł głowę na łokciu.

— Czy wspominałaś coś o herbacie?

— Czyżbyś chciał wyrzucić mnie z łóżka?

— Mogłabyś przynieść tacę na górę — zaproponował.

— Herbatka po tym, to całkiem miła rzecz — powiedziała, bawiąc się włosami na jego piersi.

Michael zrobił zagadkową minę i przyciągnął ją do siebie.

— Zapomnij o herbacie — szepnął. — Mam lepszy pomysł...