Zamek w chmurach

Diana Wynne Jones

Tytuł oryginału: CASTLE IN THE AIR

ISBN 83-241-2420-9

Rozdział 1

w którym Abdullah kupuje dywan

Daleko na południu w krainie Ingarii, w Sułtanatach Raszputu, mieszkał w mieście Zanzib młody handlarz dywanów imieniem Abdullah. Jak na kupca nie był bogaty. Ojciec był nim rozczarowany i kiedy zmarł, zostawił Abdullahowi tylko tyle pieniędzy, żeby mógł kupić skromny kram w północno-zachodnim krańcu bazaru i trochę dywanów. Reszta ojcowskiego majątku oraz wielki skład dywanów w samym środku bazaru trafiły do krewnych pierwszej żony.

Abdullah nigdy się nie dowiedział, dlaczego tak bardzo rozczarował ojca. Miało z tym coś wspólnego proroctwo wygłoszone przy narodzinach Abdullaha. Lecz młody kupiec nigdy nie zadał sobie trudu, żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Zamiast tego od najmłodszych lat po prostu marzył na jawie. W marzeniach był dawno zaginionym synem wielkiego księcia, co oczywiście znaczyło, że jego ojciec nie był jego prawdziwym ojcem. Abdullah zdawał sobie sprawę, że te marzenia to tylko bujanie w obłokach. Wszyscy mu mówili, że z wyglądu przypomina ojca. Spoglądając w lustro, widział przystojnego młodzieńca o chudej, jastrzębiej twarzy, bardzo podobnego do ojca na portrecie z czasów młodości. Tyle że ojciec nosił bujne wąsy, podczas gdy Abdullah wciąż jeszcze hołubił nędzne sześć włosów nad górną wargą i miał nadzieję, że wkrótce będzie ich więcej.

Niestety, wszyscy również powtarzali, że jeśli chodzi o charakter, Abdullah wdał się w matkę – drugą żonę ojca – marzycielkę i bojaźliwą istotę, wielkie rozczarowanie dla rodziny. Abdullah nie bardzo się tym przejmował. Życie handlarza dywanów nie dostarczało wielu sposobności, żeby wykazać się odwagą, (ram, który kupił, chociaż mały, okazał się całkiem dobrze usytuowany. Stał niedaleko Zachodniej Dzielnicy, gdzie mieszkali Bogacze w wielkich domach otoczonych pięknymi ogrodami. Co jeszcze lepsze, do tej części bazaru najpierw docierali wytwórcy dywanów, którzy przyjeżdżali do Zanzibu z pustyni na północy. Zarówno bogacze, jak i wytwórcy dywanów szukali zwykle większych sklepów pośrodku bazaru, lecz zadziwiająco wielu chętnie przystawało przy kramie Abdullaha, kiedy młody handlarz wybiegał im na spotkanie i z wylewną uprzejmością oferował zniżki i rabaty.

W ten sposób Abdullah często mógł kupować dywany najwyższej jakości, zanim ktokolwiek je zobaczył, i sprzedawać je z zyskiem. W przerwach pomiędzy transakcjami siedział za kramem i dalej marzył; co bardzo mu odpowiadało. Właściwie jedynych zmartwień przysparzali mu krewni pierwszej żony ojca, którzy raz na miesiąc składali mu wizytę, żeby wytykać mu różne błędy.

– Ale nie odkładasz nic z zysków! – zawołał pewnego pamiętnego dnia Hakim, syn brata pierwszej żony ojca Abdullaha (którego Abdullah nie cierpiał).

Abdullah wyjaśnił, że zyski ze sprzedaży zazwyczaj przeznacza na kupno lepszego dywanu. W ten sposób, chociaż cały majątek miał zamrożony w towarze, jakość tego towaru stale się polepszała. Zresztą wystarczało mu na życie. I jak wyjaśnił krewnym ojca, nie potrzebuje więcej, ponieważ nie jest żonaty.

– Ale powinieneś się ożenić! – zaskrzeczała Fatima, siostra pierwszej żony ojca Abdullaha (której Abdullah nie cierpiał jeszcze bardziej niż Hakima). – Mówiłam ci i powiem jeszcze raz: taki młody człowiek jak ty powinien już mieć co najmniej dwie żony!

I nie poprzestając na samym mówieniu, Fatima obiecała, że tym razem wyszuka dla niego kilka żon – na co Abdullah zadygotał od stóp do głów.

– A im cenniejszy masz towar, tym bardziej ryzykujesz, że cię obrabują, albo tym więcej stracisz, jeśli twój kram spłonie. Pomyślałeś o tym? – zadręczał Abdullaha Assif, syn wuja pierwszej żony ojca (którego Abdullah nienawidził bardziej niż tamtych obojga razem wziętych).

Zapewnił Assifa, że zawsze sypia w kramie i bardzo ostrożnie obchodzi się z lampami. Trzej krewni pierwszej żony jego ojca pokręcili głowami, zacmokali karcąco i odeszli. Zwykle to znaczyło, że dadzą mu spokój przez następny miesiąc. Abdullah odetchnął z ulgą i czym prędzej powrócił do swoich marzeń.

Marzenia obrosły już mnóstwem szczegółów. W wyobraźni Abdullah był synem potężnego księcia, który mieszkał tak daleko na wschodzie, że w Zanzibie nikt nie słyszał o jego kraju. W wieku dwóch lat Abdullah został porwany przez podłego bandytę, zwanego Kabul Aqba. Kabul Aqba miał nos haczykowaty niczym sępi dziób i złoty kolczyk w jednym nozdrzu. Miał też pistolet z kolbą wykładaną srebrem, którym groził Abdullahowi, a w turbanie nosił krwawnik, szlachetny kamień, obdarzający właściciela nadludzką mocą. Abdullah tak się przestraszył, że uciekł na pustynię, gdzie znalazł go człowiek, którego teraz nazywał ojcem. Marzenia nie uwzględniały faktu, że ojciec Abdullaha nigdy w życiu nie postawił nogi na pustyni; w istocie często powtarzał, że tylko szaleńcy dobrowolnie zapuszczają się poza Zanzib. Abdullah potrafił sobie jednak wyobrazić każdy mozolny krok swojej wędrówki, spiekotę i pragnienie, zanim znalazł go dobry handlarz dywanów. Potrafił sobie też wyobrazić pałac, z którego został porwany: kolumnową salę tronową o posadzce z zielonego porfiru, kuchnie i kwatery kobiet, wszystko kapiące od bogactwa, i siedem kopuł na dachu, każda pokryta listkami kutego złota.

Później jednakże marzenia skupiały się na księżniczce, z którą Abdullah został zaręczony zaraz po urodzeniu. Pochodziła z równie znamienitego rodu jak Abdullah i pod jego nieobecność wyrosła na wielką piękność, o doskonałych rysach twarzy i wielkich, ciemnych, zamglonych oczach. Mieszkała w pałacu równie pełnym przepychu jak pałac Abdullaha. Prowadziła do niego aleja obramowana anielskimi posągami, a do środka wchodziło się przez siedem marmurowych dziedzińców, każdy z coraz cenniejszą fontanną pośrodku, poczynając od fontanny z chryzolitu, a kończąc na platynowej, wysadzanej szmaragdami.

Lecz tamtego dnia Abdullah stwierdził, że owa wizja nie całkiem mu odpowiada. Zwykle dochodził do takiego wniosku po wizycie krewnych pierwszej żony ojca. Przyszło mu do głowy, że porządny pałac powinien być otoczony wspaniałymi ogrodami. Abdullah kochał ogrody, chociaż niewiele o nich wiedział. Właściwie poznał tylko publiczne parki w Zanzibie – gdzie trawa była cokolwiek zdeptana, a kwiaty nieliczne. Czasami przychodził tam w porze obiadu, kiedy mógł sobie pozwolić, żeby zapłacić jednookiemu Jamalowi za pilnowanie kramu. Jamal prowadził smażalnię po sąsiedzku i za drobną monetę przywiązywał swojego psa przed kramem Abdullaha. Abdullah doskonale rozumiał, że brakuje mu talentu, żeby zaprojektować ogród jak należy, ponieważ jednak wszystko było lepsze niż myślenie o dwóch żonach wybranych dla niego przez Fatimę, zanurzył się w wonnych kwiatach i falującym listowiu w ogrodach swojej księżniczki.

Czy raczej prawie się zanurzył. Zanim jeszcze zaczął na dobre, przeszkodził mu jakiś wysoki niechluj z wyświechtanym dywanem w objęciach.

– Czy kupujesz dywany na sprzedaż, synu wielkiego domu? – zapytał obcy z lekkim ukłonem.

Jak na kogoś sprzedającego dywan w Zanzibie, gdzie kupujący i sprzedający zawsze zwracali się do siebie w bardzo kwiecisty sposób, mężczyzna zachował się dość obcesowo. Abdullah zirytował się tym bardziej, że marzenie o ogrodzie prysło, zniszczone przez natrętną rzeczywistość. Odpowiedział więc krótko:

– Tak jest, o królu pustyni. Czy życzysz sobie handlować z twoim nędznym sługą?

– Nie handlować... sprzedawać, o panie stosu mat – poprawił go obcy.

Mat! – pomyślał Abdullah. To była zniewaga. Wśród dywanów wystawionych na froncie kramu Abdullaha znajdował się rzadki kwiecisty tuftowany kobierzec z Ingarii – czy raczej Ochinstanu, jak nazywano tę krainę w Zanzibie – a w środku kryły się co najmniej dwa, z Inhico i Farqtanu, którymi nie wzgardziłby sam sułtan dla którejś z mniejszych komnat pałacu. Oczywiście jednak Abdullah nie mógł tego powiedzieć. W Zanzibie dobre maniery nie pozwalały się przechwalać. Zamiast tego wykonał chłodny, płytki ukłon.

– Możliwe, że w moim lichym i nic niewartym sklepie znajdziesz to, czego szukasz, o perło wśród wędrowców – powiedział, mierząc krytycznym wzrokiem brudną pustynną szatę przybysza, przerdzewiały ćwiek w jednym nozdrzu i wystrzępiony turban.

– Gorzej niż lichym, dzielny sprzedawco nakryć na podłogi – przyświadczył obcy. Machnął jednym końcem wyświechtanego dywanu w stronę Jamala, który właśnie smażył kalmary w kłębach sinego, cuchnącego rybą dymu. – Czyż szacowna działalność twojego sąsiada nie szkodzi twoim towarom – zapytał – nasycając je wonią ośmiornicy?

Abdullah w duchu kipiał gniewem. O takich rzeczach nie wypadało mówić. A trochę rybiego zapachu tylko wyjdzie na korzyść tej szmacie, którą obcy chce sprzedać, myślał, zerkając na wyszarzały, wytarty chodnik w objęciach przybysza.

– Twój pokorny sługa troskliwie odkaża wnętrze swojego kramu perfumami, o książę mądrości – odparł. – Może pomimo wrażliwości swego książęcego nosa pokażesz jednak swój towar lichemu żebrakowi?

– Oczywiście, że pokażę, o lilio pośród makreli – odparł obcy. – A po co tu stoję?

Abdullah niechętnie rozsunął kotary i wprowadził obcego do wnętrza kramu. Tam podkręcił lampę, która wisiała na środkowym słupie, lecz pociągnąwszy nosem, zdecydował, że nie warto marnować pachnideł przy tej transakcji. Wnętrze dostatecznie mocno pachniało wczorajszymi perfumami.

– Jakąż to wspaniałość zamierzasz rozwinąć przed moimi niegodnymi oczami? – zapytał z powątpiewaniem.

– To, nabywco tandety! – oznajmił obcy i zręcznym pchnięciem ramienia sprawił, że dywan rozwinął się na podłodze.

Abdullah też tak potrafił. Każdy handlarz dywanów uczy się takich rzeczy. To mu nie zaimponowało. Wsunął dłonie w rękawy, przybrał skromną, uniżoną postawę i obejrzał towar. Dywan nie był duży. Rozwinięty, wyglądał jeszcze bardziej obskurnie – chociaż miał niezwykły wzór, to znaczy dawniej miał, bo teraz ledwo go było widać. Dywan był wytarty, brudny, a brzegi wystrzępione.

– Niestety, jako ubogi handlarz mogę wyskrobać tylko trzy miedziaki za ten najbardziej dekoracyjny z dywanów – oznajmił Abdullah. – Szczupłość sakiewki nie pozwala mi na więcej. Czasy są ciężkie, o przywódco licznych wielbłądów. Czy cena ci odpowiada?

– Wezmę pięćset – odparł obcy.

– Co?! – Abdullah się zakrztusił.

– Sztuk złota – dodał obcy.

– Król pustynnych bandytów z pewnością lubi sobie pożartować? – zagadnął Abdullah. – A może widząc, że w moim marnym sklepiku nie znajdzie niczego prócz woni smażonych kalmarów, pragnie odejść i spróbować u bogatszego kupca?

– Nieszczególnie – zaprzeczył obcy. – Chociaż odejdę, jeśli nie jesteś zainteresowany, o sąsiedzie wędzonych śledzi. To jest oczywiście czarodziejski dywan.

Abdullah słyszał już tę historyjkę. Skłonił się, przykładając ręce do piersi.

– Liczne i różnorakie zalety kryją się w dywanach – przytaknął. – Które z nich poeta piasków przypisuje temu kobiercowi? Czy wita on właściciela powracającego do namiotu? Czy sprowadza pokój do domowego ogniska? A może – podsunął, wymownie trącając postrzępiony brzeg stopą – nigdy się nie wyciera?

– On lata – oznajmił obcy. – Lata wszędzie, gdzie rozkaże właściciel, o najmniejszy z małych umysłów.

Abdullah spojrzał w poważną twarz przybysza, na której pustynia wyżłobiła głębokie zmarszczki. Szyderczy uśmiech jeszcze bardziej pogłębił te linie. Abdullah stwierdził, że nie lubi obcego prawie tak mocno, jak nie lubił syna wuja pierwszej żony swojego ojca.

– Musisz przekonać niedowiarka – oświadczył. – Jeśli dywan zostanie poddany próbie, o monarcho kłamstw, wówczas możemy dobić targu.

– Z chęcią – powiedział obcy i wszedł na dywan.

W tej samej chwili w sąsiedniej smażalni wybuchła awantura, jedna z tych, jakie zdarzały się tutaj regularnie. Pewnie jakiś ulicznik chciał ukraść kalmara. W każdym razie pies Jamala zaczął ujadać; różni ludzie, włącznie z Jamalem, zaczęli wrzeszczeć, a te wszystkie odgłosy zostały niemal zagłuszone przez brzęk patelni i syczenie gorącego tłuszczu.

W Zanzibie oszustwo było na porządku dziennym. Abdullah ani na chwilę nie odwrócił uwagi od obcego i jego dywanu. Całkiem możliwe, że przybysz przekupił Jamala, żeby wywołał zamieszanie. Kilkakrotnie wymienił imię Jamala, jakby o nim myślał. Abdullah twardo wbijał wzrok w wysoką postać obcego, a właściwie w jego brudne stopy spoczywające na dywanie. Zerkał jednak kątem oka na twarz mężczyzny i widział, że jego usta się poruszają. Złowił nawet wyczulonym uchem, pomimo hałasu, słowa: „Pół metra w górę”. I jeszcze uważniej patrzył, kiedy dywan wzniósł się gładko z podłogi i zawisnął mniej więcej na poziomie kolan Abdullaha, tak że obszarpany turban obcego prawie dotykał sufitu. Zajrzał pod spód, wypatrując drążków. Poszukał drutów, które ktoś mógł zręcznie zaczepić na dachu. Przechylił lampę, żeby oświetlić przestrzeń nad i pod dywanem.

Obcy stał z założonymi rękami i szyderczy grymas coraz bardziej wykrzywiał mu twarz, kiedy Abdullah przeprowadzał swoje śledztwo.

– I jak? – zagadnął. – Czy największy spośród niedowiarków dał się przekonać? Stoję w powietrzu czy nie?

Podniósł głos, bo ze smażalni wciąż dochodził ogłuszający hałas.

Abdullah musiał przyznać, że dywan rzeczywiście zdawał się unosić w powietrzu bez żadnej widocznej podpory.

– Prawie! – odkrzyknął. – W następnej części pokazu zejdziesz i ja się przejadę na dywanie.

Obcy zmarszczył brwi.

– A to dlaczego? Cóż więcej mogą dodać inne twe zmysły do świadectwa oczu, o mistrzu zwątpienia?

– Może ten dywan ma tylko jednego pana – wrzasnął Abdullah – jak niektóre psy!

Pies Jamala wciąż ujadał na zewnątrz, więc skojarzenie było naturalne. Pies Jamala gryzł każdego, kto go dotknął, oprócz Jamala.

Obcy westchnął.

– W dół – zakomenderował i dywan spłynął łagodnie na podłogę. Obcy zszedł z niego i skłonił się przed Abdullahem. – Zechciej go wypróbować, o szejku przebiegłości.

Ze zrozumiałym przejęciem Abdullah wstąpił na dywan.

– Pół metra w górę! – rozkazał, a raczej ryknął. Wyglądało na to, że przed kramem Jamala zjawili się teraz strażnicy miejscy. Szczękali bronią i głośno żądali, żeby im wyjaśnić, co się stało.

A dywan posłuchał Abdullaha. Wzniósł się na pół metra gładkim zrywem, aż żołądek podjechał kupcowi do gardła. Abdullah usiadł z pewnym pośpiechem. Na dywanie siedziało się całkiem wygodnie, jak na mocno napiętym hamaku.

– Mój żałośnie powolny umysł został przekonany – przyznał Abdullah. – Jakąż to cenę wymieniłeś, o wzorze hojności? Dwieście sztuk srebra?

– Pięćset sztuk złota – odparł obcy. – Każ dywanowi się opuścić, to omówimy tę kwestię.

Abdullah powiedział do dywanu:

– W dół i ląduj na podłodze.

Co też dywan uczynił, rozpraszając dręczące Abdullaha podejrzenie, że obcy mówił coś dodatkowo, kiedy Abdullah po raz pierwszy wszedł na dywan, ale nie usłyszał tego z powodu hałasu. Zeskoczył na podłogę i rozpoczął targ.

– Najwięcej, na co stać moją sakiewkę, to sto pięćdziesiąt sztuk złota – oznajmił – i to pod warunkiem, że ją opróżnię i wywrócę na lewą stronę.

– Więc musisz przynieść drugą sakiewkę albo nawet sięgnąć pod materac – włączył się do targu nieznajomy. – Gdyż granica mojej hojności to czterysta dziewięćdziesiąt pięć sztuk złota i nie sprzedałbym nawet za tę cenę, gdyby nie paląca potrzeba.

– Może wycisnę jeszcze czterdzieści pięć sztuk złota z podeszwy lewego buta – wyznał Abdullah. – Trzymam ten skromny zapas na czarną godzinę.

– Poszukaj w prawym bucie – poradził mu obcy. – =zterysta pięćdziesiąt.

I tak dalej. Godzinę później obcy wyszedł z kramu, unosząc dwieście dziesięć sztuk złota, Abdullah zaś został szczęśliwym posiadaczem prawdziwego na oko – chociaż wytartego – czarodziejskiego dywanu. Nadal jednak miał wątpliwości. Nie wierzył, że ktokolwiek, nawet pustynny koczownik o skromnych potrzebach, mógł się rozstać z prawdziwym latającym dywanem – co prawda podniszczonym – za mniej niż czterysta sztuk złota. Taki dywan był zbyt pożyteczny – lepszy od wielbłąda, bo nie potrzebował jeść – a dobry wielbłąd kosztował co najmniej czterysta pięćdziesiąt sztuk złota.

Na pewno tkwił w tym jakiś haczyk. Abdullah słyszał o pewnej sztuczce, zwykle stosowanej do koni czy psów. Przychodził ktoś i sprzedawał łatwowiernemu farmerowi albo myśliwcowi naprawdę wspaniałe zwierzę za zdumiewająco niską cenę, wyjaśniając, że tylko w ten sposób może uniknąć śmierci głodowej. Uradowany farmer (albo myśliwy) zamykał konia w stajni (albo psa w psiarni) na noc. Rano nabytek znikał, przyuczony, żeby zrzucić kantar (albo obrożę) i powrócić w nocy do właściciela. Abdullah podejrzewał, że tego samego można nauczyć odpowiednio posłuszny dywan. Toteż zanim wyszedł z kramu, bardzo starannie owinął czarodziejski dywan dookoła jednego ze słupów podtrzymujących dach i obwiązał go całym kłębkiem szpagatu, który następnie przymocował do jednego z żelaznych słupków podpierających ściany.

– Myślę, że teraz tak łatwo nie uciekniesz – powiedział dywanowi, po czym wyszedł sprawdzić, co się wydarzyło w kramie obok.

Teraz panował tam spokój i porządek. Jamal siedział za kontuarem, smętnie obejmując psa.

– Co się stało? – zapytał Abdullah.

– Kilku małych złodziejaszków rozsypało wszystkie moje kalmary – odparł Jamal. – Całodzienny zapas wdeptany w ziemię, zmarnowany, stracony!

Abdullah był taki zadowolony ze swojego nabytku, że wręczył Jamalowi dwie sztuki srebra na zakup następnych kalmarów. Jamal rozpłakał się z wdzięczności i uściskał Abdullaha. Jego pies nie tylko nie ugryzł Abdullaha, ale polizał go po ręku. Abdullah się uśmiechnął. Zycie było piękne. Pogwizdując, poszedł na dobrą kolację, podczas gdy pies pilnował budki.

Gdy wieczór malował czerwienią niebo nad dachami i minaretami Zanzibu, Abdullah wrócił, wciąż pogwizdując i snując plany, żeby sprzedać dywan samemu sułtanowi za bardzo wygórowaną cenę. Znalazł dywan dokładnie tam, gdzie go zostawił. Albo może, rozmyślał podczas mycia, lepiej zwrócić się do Wielkiego Wezyra z pytaniem, czy wezyr nie chciałby ofiarować dywanu sułtanowi w podarunku? W ten sposób można zażądać jeszcze wyższej sumy. Rozmyślania o wartości dywanu sprawiły, że Abdullaha znowu zaczęła dręczyć historyjka o koniu nauczonym, żeby zrzucać kantar. Przebierając się w nocną koszulę, zaczął sobie wyobrażać, jak dywan wydostaje się na wolność. Był taki stary i giętki. I chyba dobrze wyszkolony. Z pewnością potrafił wywinąć się spod szpagatu. Nawet jeśli nie, Abdullah wiedział, że ta myśl nie pozwoli mu zasnąć przez całą noc.

W końcu ostrożnie przeciął szpagat i rozłożył dywan na stercie swoich najcenniejszych kobierców, które zwykle zastępowały mu łóżko. Potem naciągnął szlafmycę – konieczne zabezpieczenie, ponieważ zimne wiatry z pustyni napełniały kram przeciągami – nakrył się kocem, zdmuchnął lampę i zasnął.

Rozdział 2

w którym Abdullah zostaje wzięły za młodą damę

Zbudził się, leżąc na skarpie, wciąż na dywanie, w ogrodzie piękniejszym, niż potrafił sobie wyobrazić.

Abdullah sądził, że to jeszcze sen. Oto znalazł się w tym samym ogrodzie, który próbował sobie wyobrazić, kiedy obcy tak niegrzecznie mu przerwał. Księżyc prawie w pełni żeglował wysoko po niebie, lejąc światło białe jak farba na setki małych pachnących kwiatuszków, które rosły w trawie dookoła. Okrągłe żółte lampy wisiały na drzewach i rozpraszały gęste czarne cienie. Abdullah doszedł do wniosku, że to bardzo przyjemny pomysł. W podwójnym, białym i żółtym blasku widział na końcu trawnika arkadę pnączy wspartą na eleganckich kolumnach, spoza których dochodziło ciche ciurkanie wody.

Panował tutaj taki rozkoszny chłód, że Abdullah wstał i ruszył na poszukiwanie ukrytej wody. Wędrował arkadą, gdzie muskały mu twarz gwiaździste kwiaty, białe i zamknięte na noc, a inne kwiaty w kształcie dzwonków wydzielały delikatną, upajającą woń. Jak we śnie, Abdullah to pogłaskał wielką woskową lilię, to znów zapuścił się w rozkoszny gąszcz bladych róż. Nigdy jeszcze nie miał równie pięknego snu.

Woda, która znalazł za gęstwiną wielkich paproci ociekających rosą, ciurkała w prostej marmurowej fontannie na następnym trawniku. Blask lampionów zawieszonych na krzakach przemieniał zmarszczki na wodzie w cud złotych i srebrnych półksiężyców. Abdullah podążył do fontanny jak urzeczony.

Tylko jednego brakowało, żeby całkiem go oczarować, i jak w najpiękniejszych snach to również się ziściło. Prześliczna dziewczyna wyszła mu na spotkanie, miękko stąpając bosymi stopami po wilgotnej trawie. Powiewne szaty falowały wokół niej, zdradzając, że jest smukła, ale nie chuda, całkiem jak księżniczka z marzeń Abdullaha. Zbliżyła się i wówczas ujrzał, że jej twarz nie jest tak idealnie owalna jak twarz wymarzonej księżniczki, a wielkie ciemne oczy wcale nie są zamglone. Przeciwnie, wpatrywały się bystro w jego twarz z widocznym zainteresowaniem. Abdullah pospiesznie skorygował swoje marzenie, ponieważ dziewczyna niewątpliwie była bardzo piękna. A kiedy przemówiła, jej głos spełniał wszelkie jego wymagania: jasny i wesoły jak woda w fontannie, a przy tym bardzo stanowczy.

– Czy jesteś sługą nowego rodzaju? – zapytała.

We śnie ludzie zawsze zadają dziwne pytania, pomyślał Abdullah.

– Nie, o arcydzieło mej wyobraźni – odparł. – Wiedz, żem jest dawno zaginionym synem dalekiego księcia.

– Och – powiedziała dziewczyna. – Więc to pewna różnica. Czy to znaczy, że jesteś inną kobietą niż ja?

Abdullah zagapił się na swoją wymarzoną księżniczkę z lekką konsternacją.

– Nie jestem kobietą! – zaprotestował.

– Na pewno? – zapytała dziewczyna. – Przecież nosisz suknię.

Abdullah spuścił wzrok i odkrył, że – jak to we śnie – ma na sobie nocną koszulę.

– To tylko mój dziwny cudzoziemski strój – wyjaśnił pospiesznie. – Moja prawdziwa ojczyzna leży daleko stąd. Zapewniam cię, że jestem mężczyzną.

– O nie – zaprzeczyła zdecydowanie dziewczyna. – Nie możesz być mężczyzną. Masz zupełnie inną sylwetkę. Mężczyźni są dwukrotnie grubsi od ciebie i mają wielkie, tłuste, sterczące brzuchy. Mają siwe włosy na całej twarzy, a na głowie tylko błyszczącą skórę. Ty masz włosy na głowie, jak ja, a na twarzy prawie wcale. – Potem, kiedy nieco urażony Abdullah dotknął ręką sześciu włosków na górnej wardze, dodała: – A może masz gołą skórę pod kapeluszem?

– Ależ skąd – zaprzeczył Abdullah, który był dumny ze swoich gęstych, falujących włosów. Sięgnął do głowy i zdjął coś, co się okazało szlafmycą. – Patrz.

– Ach! – zawołała i na jej ślicznej twarzy odmalowało się zdumienie. – Masz włosy prawie tak ładne jak moje. Nie rozumiem.

– Ja chyba też nie rozumiem – przyznał Abdullah. – Czyżbyś rzadko widywała mężczyzn?

– Ależ skąd – zaprzeczyła. – Nie żartuj. Widuję tylko mojego ojca! Ale widuję go całkiem często, więc wiem.

– I wcale nie wychodzisz z domu? – zapytał bezradnie Abdullah.

Dziewczyna się roześmiała.

– Przecież teraz wyszłam. To jest mój nocny ogród. Ojciec go dla mnie urządził, żebym nie zniszczyła sobie urody na słońcu.

– Pytałem, czy nie wychodzisz do miasta, żeby popatrzeć na ludzi – wyjaśnił Abdullah.

– No, jeszcze nie – przyznała dziewczyna.

Jakby zakłopotana tym pytaniem, odwróciła się od niego i przysiadła na cembrowinie fontanny. Podnosząc na niego wzrok, dodała:

– Ojciec mówi, że może po ślubie wyjdę czasami zobaczyć miasto... jeśli mąż mi pozwoli... ale nie to miasto. Ojciec układa dla mnie małżeństwo z księciem Ochinstanu. Oczywiście do tej pory muszę zostać za tymi murami.

Abdullah słyszał, że niektórzy bardzo bogaci ludzie w Zanzibie trzymają córki – i nawet żony – zamknięte w swoich wspaniałych domach prawie jak w więzieniu. Często żałował, że nikt nie trzyma w takim zamknięciu Fatimy, siostry pierwszej żony jego ojca. Teraz jednak, we śnie, ten zwyczaj wydawał mu się całkiem niedorzeczny i niesprawiedliwy wobec tak ślicznej dziewczyny. Pomyśleć tylko, że nie wiedziała, jak wygląda normalny młody mężczyzna!

– Wybacz, że pytam, ale czy książę Ochinstanu me jest przypadkiem stary i raczej brzydki? – zagadnął.

– No – odparła trochę niepewnie – ojciec mówi, że książę jest w kwiecie wieku, podobnie jak i on. Ale przypuszczam, że chodzi o brutalną naturę mężczyzn. Gdyby inny mężczyzna zobaczył mnie wcześniej niż książę, ojciec mówi, że natychmiast zakochałby się we mnie i porwał mnie, i naturalnie w ten sposób zrujnował wszystkie plany ojca. Ojciec mówi, że mężczyźni to zazwyczaj dzikie bestie. Czy ty jesteś bestią?

– Ani trochę – zapewnił Abdullah.

– Tak myślałam – zgodziła się dziewczyna i przyjrzała mu się z wielką troską. – Nie wyglądasz mi na bestię. Dlatego jestem całkiem pewna, że nie możesz być mężczyzną. – Widocznie należała do tych osób, które nie lubią rezygnować z raz przyjętej teorii. Po chwili namysłu dodała: – Czy twoja rodzina, z jakichś powodów, mogła cię wychować w nieprawdzie?

Abdullah chciał jej zwrócić uwagę, że jest dokładnie na odwrót, ponieważ jednak uznał to za nieuprzejme, tylko pokręcił głową i pomyślał, jakie to wielkoduszne z jej strony, że tak się o niego troszczyła, i że troska na jej twarzy jeszcze bardziej dodaje dziewczynie urody – nie wspominając ojej oczach, które lśniły współczuciem, odbijając srebrne i złote blaski fontanny.

– Pewnie to ma związek z faktem, że pochodzisz z dalekiego kraju – uznała dziewczyna i poklepała krawędź fontanny obok siebie. – Siadaj i opowiedz mi wszystko.

– Najpierw mi zdradź, jak się nazywasz – poprosił Abdullah.

– Mam trochę niemądre imię – wyznała niepewnie. – Nazywają mnie Kwiat Nocy.

Idealne imię dla dziewczyny moich marzeń, pomyślał Abdullah. Spojrzał na nią z uwielbieniem.

– Ja nazywam się Abdullah – powiedział.

– Dali ci nawet męskie imię! – wykrzyknęła z oburzeniem Kwiat Nocy. – No, siadaj i opowiadaj.

Abdullah usiadł obok niej na marmurowej cembrowinie i pomyślał, że to bardzo rzeczywisty sen. Kamień był zimny. Rozbryzgi z fontanny przemoczyły mu koszulę, a słodka woń olejku różanego dochodząca od Kwiatu Nocy mieszała się nader realistycznie z zapachami kwiatów w ogrodzie. Skoro jednak to był sen, również jego marzenia musiały się tutaj spełniać. Więc Abdullah opowiedział jej o pałacu, w którym mieszkał jako książę, o porwaniu przez Kabula Aqbę i ucieczce na pustynię, gdzie go znalazł handlarz dywanów.

Kwiat Nocy słuchała z wielkim przejęciem.

– Jakie to straszne! Jakie męczące! – zawołała. – Czy to możliwe, że twoi przybrani rodzice zmówili się z bandytami?

Chociaż to był tylko sen, Abdullah miał nieprzyjemne uczucie, że zdobył sympatię dziewczyny, podszywając się pod kogoś innego. Zgodził się, że jego ojciec mógł być na żołdzie Kabula Aqby, po czym zmienił temat.

– Wróćmy do twojego ojca i jego planów – zaproponował. – Wydaje mi się trochę dziwne, że masz poślubić tego księcia Ochinstanu, chociaż nie widziałaś żadnych innych mężczyzn, z którymi mogłabyś go porównać. Skąd będziesz wiedzieć, czy go pokochasz?

– Masz trochę racji – przyznała. – Mnie też to czasami martwi.

– Więc coś ci powiem – zaproponował Abdullah. – Jeśli chcesz, wrócę jutro w nocy i przyniosę ci wizerunki tylu mężczyzn, ilu tylko znajdę. W ten sposób poznasz różnych mężczyzn, do których będziesz mogła porównać księcia.

Sen czy nie, Abdullah bezwzględnie zamierzał nazajutrz tu wrócić. Potrzebował tylko stosownego pretekstu.

Kwiat Nocy rozważała ofertę, kołysząc się w przód i w tył, z rękami oplecionymi wokół kolan i niepewną miną. Abdullah niemal widział szeregi łysych, siwobrodych grubasów przesuwające się przed oczami jej duszy.

– Zapewniam cię – dorzucił – że mężczyźni występują we wszelkich rozmiarach i kształtach.

– Więc to będzie bardzo pouczające – przyznała. – Przynajmniej będę miała pretekst, zęby znowu cię zobaczyć. Należysz do najmilszych osób, jakie dotąd spotkałam.

Po tych słowach Abdullah jeszcze bardziej utwierdził się w decyzji, żeby jutro tu wrócić. Wytłumaczył sobie, że nie powinien jej zostawiać w takiej niewiedzy.

– A ja myślę tak samo o tobie – wyznał nieśmiało. Wówczas, ku jego rozczarowaniu, Kwiat Nocy wstała.

– Muszę już wracać do domu – oznajmiła. – Pierwsza wizyta nie powinna trwać dłużej niż pół godziny, a ty jesteś tu chyba dwa razy dłużej. Teraz jednak, kiedy się znamy, następnym razem możesz zostać co najmniej dwie godziny.

– Dziękuję. Zostanę – obiecał Abdullah.

Dziewczyna uśmiechnęła się i znikła jak sen, za fontanną i dwoma kwitnącymi krzakami o pierzastych liściach.

Po jej odejściu ogród, zapachy i blask księżyca zrobiły się trochę nudne. Abdullahowi nie przyszło do głowy nic lepszego niż wrócić tam, skąd przyszedł. A tam, na skarpie, zobaczył swój dywan. Zapomniał o nim kompletnie. Skoro jednak dywan też znalazł się we śnie, Abdullah położył się na nim i zasnął.

Zbudził się po kilku godzinach, kiedy oślepiające światło dnia wlewało się przez szpary w kramie. Zapach przedwczorajszego kadzidła wiszący w powietrzu wydał mu się stęchły i tani. Właściwie cały kram był stęchły, niechlujny i tandetny. I uszy go bolały, bo jakimś sposobem zgubił szlafmycę. Przynajmniej jednak przekonał się, kiedy jej szukał, że dywan nie zwiał w nocy. Nadal pod nim leżał. Tylko tę jedną pociechę miał Abdullah w życiu, które nagle zrobiło się straszliwie nudne i przygnębiające.

Wówczas Jamal, nadal wdzięczny za srebrne monety, zawołał, że ma gotowe śniadanie dla nich obu. Abdullah z zadowoleniem rozsunął zamaszyście kotary na kramie. W oddali piały koguty. Niebo jaśniało błękitem, snopy słonecznego blasku przebijały kłęby siwego kurzu i starego kadzidła w kramie. Nawet w tym silnym świetle Abdullah wciąż nie mógł znaleźć szlafmycy i ogarniało go coraz większe przygnębienie.

– Powiedz mi, czy czasami czujesz tajemniczy smutek? – zapytał Jamala, kiedy zasiedli w słońcu ze skrzyżowanymi nogami do śniadania.

Jamal nakarmił psa kawałkiem słodkiego ciasta.

– Smuciłbym się dzisiaj – odparł – gdyby nie ty. Ktoś chyba zapłacił tym podłym chłopaczyskom, żeby mnie okradli. Tak się starali! A na dodatek strażnicy wlepili mi grzywnę. Mówiłem ci? Myślę, że mam wrogów, przyjacielu.

Chociaż Jamal w ten sposób potwierdził podejrzenia Abdullaha co do obcego, który sprzedał mu dywan, niewiele to pomogło.

– Może – powiedział Abdullah – powinieneś bardziej uważać, kogo pozwalasz gryźć swojemu psu.

– O nie! – zaprotestował Jamal. – Wierzę w wolną wolę. Jeśli mój pies chce nienawidzić całej rasy ludzkiej oprócz mnie, daję mu wolny wybór.

Po śniadaniu Abdullah znowu zaczął szukać szlafmycy. Po prostu znikła. Próbował sobie dokładnie przypomnieć, kiedy ostatnio ją nakładał. Poprzedniego wieczoru, kiedy położył się spać i rozmyślał, żeby zanieść dywan do Wielkiego Wezyra. Potem miał sen. I we śnie odkrył, że ma na głowie szlafmycę. Pamiętał, że ją zdjął, żeby pokazać Kwiatu Nocy (co za śliczne imię!), że nie jest łysy. Potem, jak sobie przypominał, trzymał szlafmycę w ręku aż do chwili, kiedy usiadł obok dziewczyny na krawędzi fontanny. Pamiętał wyraźnie, że opowiadając historię swojego porwania przez Kabula Aqbę, gestykulował swobodnie obiema rękami i w żadnej nie miał szlafmycy. Wiedział, że rzeczy nie znikają tak sobie w snach, niemniej poszlaki wskazywały, że upuścił szlafmycę, kiedy usiadł. Czy to możliwe, że zostawił ją na trawie obok fontanny? W takim razie...

Abdullah stał nieruchomo jak słup na środku kramu, wpatrując się w promienie słońca, które – o dziwo – nie grzęzły już w pokładach kurzu i starego kadzidła. Przeciwnie, wyglądały jak czyste złote skrawki samego nieba.

– To nie był sen! – zawołał Abdullah.

Z jakiegoś powodu jego przygnębienie znikło bez śladu. Nawet oddychało mu się łatwiej.

– To się rzeczywiście wydarzyło! – powiedział. Odwrócił się i popatrzył z namysłem na czarodziejski dywan.

On też był we śnie. W takim razie...

– Z tego wynika, że przeniosłeś mnie do ogrodu jakiegoś bogacza, kiedy spałem – zwrócił się do dywanu. – Może mówiłem przez sen i wydałem ci rozkaz. Bardzo prawdopodobne. Myślałem o ogrodach. Jesteś jeszcze cenniejszy, niż myślałem!

Rozdział 3

w którym Kwiat Nocy odkrywa kilka ważnych faktów

Abdullah znowu starannie przywiązał dywan do słupa podpierającego dach i wyszedł na bazar, gdzie odnalazł kram najbardziej utalentowanego z artystów, jacy tam tworzyli.

Po zwyczajowych wstępnych grzecznościach, kiedy to Abdullah nazwał artystę księciem ołówka i czarodziejem kredek, artysta zaś w rewanżu nazwał Abdullaha śmietanką klientów oraz królem znawców, Abdullah rzekł:

– Chcę mieć rysunki mężczyzn wszelkiego rodzaju, rozmiaru i kształtu, jakich widziałeś w życiu. Narysuj mi królów i żebraków, kupców i robotników, grubych i chudych, starych i młodych, brzydkich i przystojnych, a także całkiem przeciętnych. Jeśli jakiegoś rodzaju mężczyzn nigdy nie widziałeś, proszę, byś ich wymyślił, o mistrzu pędzla. A jeśli natchnienie cię zawiedzie, w co trudno mi uwierzyć, o arystokrato pośród artystów, wówczas musisz tylko skierować wzrok na zewnątrz, patrzeć i kopiować!

Abdullah szerokim gestem wskazał nieprzebrane tłumy kupujących, kłębiące się na bazarze. Niemal płakać mu się chciało na myśl, że Kwiat Nocy nigdy nie oglądała tego codziennego widoku.

Artysta z powątpiewaniem przygładził ręką krzaczastą brodę.

– Z pewnością, szlachetny wielbicielu ludzkości – powiedział – zrobię to bez trudu. Czy jednak klejnot dobrego gustu zechce poinformować pokornego rysownika, po co mu tak wiele męskich portretów?

– Dlaczego ozdoba i korona sztalug pragnie to wiedzieć? – zaniepokoił się Abdullah.

– Z pewnością perła wśród klientów rozumie, że malarz, ten nędzny robak, musi wiedzieć, jakiego użyć materiału – odparł artysta. W rzeczywistości niecodzienne zamówienie po prostu wzbudziło jego ciekawość. – Czy namaluję olejno na drewnie lub płótnie, czy narysuję ołówkiem na papierze lub welinie, czy nawet stworzę fresk na murze, zależy od tego, co gwiazda patronów zamierza zrobić z portretami.

– Ach, na papierze, proszę – uściślił pospiesznie Abdullah. Nic życzył sobie rozgłosu wokół spotkania z Kwiatem Nocy. Dobrze rozumiał, że jej ojciec jest bardzo bogatym człowiekiem i z pewnością nie pozwoliłby, żeby jakiś młody handlarz dywanów pokazał jej innych mężczyzn poza księciem Ochinstanu. – Portrety są dla inwalidy, który nigdy nie mógł oglądać świata jak inni.

– Jesteś więc archaniołem miłosierdzia – stwierdził artysta i zgodził się narysować portrety za śmiesznie małą sumę. – Nie, nie, wybrańcu fortuny, nie dziękuj mi – przerwał, kiedy Abdullah próbował wyrazić swoją wdzięczność. – Mam trzy powody. Po pierwsze, posiadam wiele portretów, które wykonałem dla własnej przyjemności i nie powinienem ci za nie nic policzyć, ponieważ i tak bym je narysował. Po drugie, wyznaczyłeś mi zadanie dziesięć razy bardziej interesujące od mojej zwykłej pracy, czyli portretowania młodych kobiet albo ich narzeczonych; albo koni i wielbłądów, z których każde muszę przedstawiać pięknie, bez względu na rzeczywistość; albo szeregów lepkich dzieciaków, których rodzice chcą, żeby wyglądały jak aniołki... również bez względu na rzeczywistość. A po trzecie myślę, że jesteś szalony, mój najwspanialszy z klientów, a wykorzystywanie szaleńców przynosi pecha.

Niemal natychmiast rozeszło się po całym bazarze, że młody Abdullah, handlarz dywanów, postradał rozum i kupuje wszelkie portrety, jakie ludzie mają na sprzedaż.

To było bardzo uciążliwe dla Abdullaha. Przez resztę dnia ciągle przeszkadzali mu rozmaici natręci, zjawiający się z długimi i kwiecistymi przemowami na temat portretu babuni, z którym tylko bieda każe im się rozstać; albo obrazu sułtańskiego wyścigowego wielbłąda, który przypadkiem spadł z wozu; albo medalionu z wizerunkiem ich siostry. Wiele czasu go kosztowało, żeby się pozbyć tych ludzi – a przy kilku okazjach nawet kupił obraz albo rysunek, jeśli przedstawiały mężczyznę. Więc oczywiście klienci dalej napływali.

– Tylko dzisiaj. Moja oferta trwa tylko do zachodu słońca – zapowiedział wreszcie rosnącym tłumom. – Niech każdy sprzedający przyjdzie do mnie godzinę przed zachodem słońca, to kupię obraz. Ale tylko wtedy.

W ten sposób zyskał kilka godzin spokoju na eksperymenty z dywanem. Zaczynał już wątpić, czy naprawdę jego wizyta w ogrodzie stanowiła coś więcej niż wytwór wyobraźni, ponieważ to dywan nie chciał się ruszyć. Abdullah naturalnie wypróbował go po śniadaniu, każąc mu się podnieść na pół metra, po prostu dla sprawdzenia. Lecz dywan tylko leżał na podłodze. Abdullah wypróbował go ponownie, kiedy wrócił z kramu artysty, dywan jednak ani drgnął.

– Może nie potraktowałem cię najlepiej – przemówił Abdullah do dywanu. – Byłeś mi wierny, pomimo moich podejrzeń, a ja w nagrodę obwiązałem cię dookoła słupa. Czy poczujesz się lepiej, jeśli pozwolę ci leżeć swobodnie na podłodze, przyjacielu? O to chodzi?

Zostawił dywan na podłodze, ale nic nie wskórał. Zupełnie jakby rozmawiał ze zwykłym starym chodnikiem.

Dalej rozmyślał pomiędzy wizytami klientów, którzy zadręczali go, żeby kupił portrety. Powrócił myślą do obcego, który sprzedał mu dywan, i okropnego hałasu, który wybuchł przy kramie Jamala dokładnie w chwili, kiedy obcy kazał dywanowi wzlecieć w powietrze. Przypomniał sobie, że za każdym razem widział, jak usta obcego się poruszają, ale nie słyszał wszystkich słów.

– O to chodzi! – wykrzyknął i uderzył pięścią w dłoń. – Tajemne słowo, które należy wypowiedzieć przed lotem, a które z niecnych powodów ten człowiek zataił przede mną. O łotr! Widocznie wymówiłem to słowo przez sen.

Pobiegł na zaplecze i wygrzebał wystrzępiony słownik, z którego kiedyś korzystał w szkole. Potem, stojąc na dywanie, wykrzyknął:

– Abażur! Leć, proszę!

Nic się nie działo, ani po tym, ani po innych słowach zaczynających się na „A”. Abdullah przeszedł do litery „B”, a kiedy to nic nie dało, przeleciał przez cały słownik. Sprzedawcy portretów ciągle mu przerywali, więc trochę to trwało. Niemniej wczesnym wieczorem dotarł do „żyzny”, a dywan nawet się nie poruszył.

– Więc to musi być obce słowo albo wymyślone! – wykrzyknął gorączkowo Abdullah.

Istniała jeszcze możliwość, że Kwiat Nocy tylko mu się przyśniła. Jeśli jednak była prawdziwa, szanse na przekonanie dywanu, żeby go do niej zawiózł, wydawały się kurczyć z każdą chwilą. Abdullah recytował wszystkie obce i dziwne słowa, jakie mu przyszły do głowy, a dywan wciąż leżał bez ruchu.

Na godzinę przed zachodem słońca Abdullahowi znowu przeszkodzili ludzie zbierający się przed kramem, dźwigający rulony i duże płaskie paczki. Artysta musiał się przepychać przez tłum ze swoją teczką z rysunkami. Następna godzina minęła w szalonym tempie. Abdullah oglądał obrazy, odrzucał portrety matek i ciotek, zbijał wygórowane ceny za złe rysunki siostrzeńców i bratanków. W ciągu tej godziny nabył, poza setką doskonałych rysunków artysty, osiemdziesiąt dziewięć innych rysunków, obrazów, medalionów i nawet kawałek muru z nagryzmoloną twarzą. Wydał również prawie wszystkie pieniądze, które mu pozostały po kupnie czarodziejskiego dywanu – jeśli to był czarodziejski dywan. Ściemniło się, zanim wreszcie zbił argumenty człowieka twierdzącego, że olejny obraz matki jego czwartej żony może uchodzić za męski portret, i wypchnął go z kramu. Był już zbyt wyczerpany, żeby jeść. Poszedłby od razu spać, gdyby Jamal – który robił świetny interes, sprzedając przekąski czekającemu tłumowi – nie przyniósł mu szaszłyka na rożnie.

– Nie wiem, co w ciebie wstąpiło – powiedział Jamal. – Zawsze myślałem, że jesteś normalny. Ale szalony czy nie, musisz jeść.

– Nie ma mowy o szaleństwie – zapewnił Abdullah. – Po prostu zdecydowałem się na nowy interes.

Ale mięso zjadł.

W końcu zdołał umieścić sto osiemdziesiąt dziewięć obrazków na dywanie i położył się wśród nich.

– Teraz dobrze mnie posłuchaj – powiedział do dywanu. – Jeśli zdarzy się, że jakimś szczęśliwym trafem wypowiem przez sen słowo-komendę, musisz natychmiast zanieść mnie do ogrodu Kwiatu Nocy.

Nie mógł zrobić nic więcej. Dużo czasu minęło, zanim zasnął.

Zbudził się wśród sennego zapachu nocnych kwiatów, od dotknięcia łagodnej dłoni. Kwiat Nocy pochylała się nad nim. Abdullah zobaczył, że jest jeszcze piękniejsza, niż zapamiętał.

– Naprawdę masz obrazy! – zawołała. – Jak to miło z twojej strony.

Udało się! – pomyślał triumfalnie Abdullah.

– Tak – rzekł. – Mam tu sto osiemdziesiąt dziewięć rodzajów mężczyzn. Myślę, że zyskasz przynajmniej ogólne pojęcie.

Pomógł jej zdjąć z gałęzi kilka złotych lamp i ustawić kręgiem wokół dywanu. Potem pokazał jej obrazy, najpierw trzymając je pod lampą, a potem opierając o skarpę. Czuł się trochę jak uliczny artysta.

Kwiat Nocy obejrzała każdego mężczyznę, którego pokazał jej Abdullah z wielkim skupieniem. Potem podniosła lampę i jeszcze raz od początku obejrzała rysunki artysty. To sprawiło przyjemność Abdullahowi. Malarz był prawdziwym profesjonalistą. Narysował mężczyzn tak, jak życzył sobie Abdullah, od bohaterskiej postaci króla, wyraźnie skopiowanej z posągu, po garbatego czyścibuta z bazaru, i nawet dołączył swój autoportret.

– Tak, rozumiem! – powiedziała wreszcie Kwiat Nocy. – Mężczyźni bardzo się różnią, tak jak mówiłeś. Mój ojciec wcale nie jest typowy, podobnie jak ty, oczywiście.

– Więc przyznajesz, że nie jestem kobietą? – ucieszył się Abdullah.

– Zmuszona jestem przyznać. Przepraszam za pomyłkę. Potem przeszła z lampą wzdłuż skarpy, oglądając niektóre obrazy po raz trzeci. Abdullah zauważył z pewnym zdenerwowaniem, że wybrała najprzystojniejszych mężczyzn. Patrzył, jak pochylała się nad nimi w głębokim skupieniu, lekko marszcząc czoło, na które spływał niesforny lok ciemnych włosów. Zaczął się obawiać, że rozpętał coś nieprzewidzianego.

Kwiat Nocy zebrała razem obrazki i ułożyła w schludny stos obok skarpy.

– Tak, jak myślałam – powiedziała. – Wolę ciebie od każdego z nich. Niektórzy wydają się zbyt dumni z siebie, a inni wyglądają na samolubnych i okrutnych. Ty jesteś skromny i miły. Zamierzam poprosić ojca, żeby wydał mnie za ciebie zamiast za księcia Ochinstanu. Zgadzasz się?

Ogród zawirował wokół Abdullaha w rozmazanych smugach złota, srebra i zgaszonej zieleni.

– Ee... boję się, że nic z tego nie wyjdzie – bąknął wreszcie młodzieniec.

– Dlaczego nie? – zapytała. – Jesteś już żonaty?

– Nie, nie – zaprzeczył. – Nie o to chodzi. Prawo pozwala mężczyźnie mieć tyle żon, na ile go stać, ale...

Kwiat Nocy znowu zmarszczyła brwi.

– Na ilu mężów pozwalają kobiecie?

– Tylko na jednego! – odparł Abdullah, nieco zgorszony.

– To straszna niesprawiedliwość – zauważyła Kwiat Nocy. Usiadła na skarpie i zamyśliła się. – Czy według ciebie to możliwe, że książę Ochinstanu ma już jakieś żony?

Abdullah patrzył, jak czoło dziewczyny coraz bardziej się chmurzy, a smukłe palce bębnią w murawę niemal z irytacją. Zrozumiał, że naprawdę niechcący coś rozpętał. Kwiat Nocy odkryła, że ojciec nie powiadomił jej o pewnych istotnych faktach.

– Jeśli jest księciem – odparł trochę nerwowo Abdullah – moim zdaniem to wysoce prawdopodobne, że ma już kilka żon. Tak.

– Więc jest zachłanny i nienasycony – orzekła Kwiat Nocy. – Zdjąłeś mi kamień z serca. Dlaczego mówisz, że nic nie wyjdzie z naszego małżeństwa? Wczoraj wspomniałeś, że też jesteś księciem.

Abdullah poczuł rumieniec na twarzy i złajał się w duchu, że ujawnił jej swoje marzenia. Chociaż tłumaczył sobie, że przecież miał wszelkie powody wierzyć, że to sen, kiedy jej opowiadał o porwaniu, to mu wcale nie pomogło.

– Prawda. Ale mówiłem ci też, że zagubiłem się daleko od mego królestwa – powiedział. – Teraz muszę zarabiać na skromne utrzymanie. Sprzedaję dywany na bazarze w Zanzibie. Twój ojciec to z pewnością bardzo bogaty człowiek. Raczej nie uzna tego za korzystny związek.

Kwiat Nocy gniewnie zabębniła palcami.

– Mówisz tak, jakbyś miał się żenić z moim ojcem! – fuknęła. – O co chodzi? Kocham cię. Ty mnie nie kochasz?

Spojrzała na Abdullaha. Abdullah odwzajemnił jej spojrzenie i zatonął na wieczność w wielkich ciemnych oczach. Usłyszał swój głos: „Tak”. Kwiat Nocy uśmiechnęła się. Abdullah się uśmiechnął. Upłynęło jeszcze kilka księżycowych wieczności.

– Opuszczę swój kraj z tobą – oświadczyła Kwiat Nocy. – Ponieważ mój ojciec rzeczywiście może nie zgodzić się na nasz związek, musimy najpierw się pobrać, a potem mu powiemy. Wówczas już nic nie będzie mógł zrobić.

Abdullah, który miał pewne doświadczenie z bogaczami, niestety nie był tego pewien.

– To nie takie proste – rzekł. – Ale po namyśle doszedłem do wniosku, że roztropność nakazuje nam opuścić Zanzib. To powinno być łatwe, ponieważ tak się składa, że mam czarodziejski dywan. Oto on, tam na skarpie. Przyniósł mnie tutaj. Niestety żeby go uruchomić, trzeba znać czarodziejskie słowo, które potrafię wymówić tylko przez sen.

Kwiat Nocy wzięła lampę i podniosła wysoko, żeby oświetlić dywan. Abdullah podziwiał grację, z jaką pochyliła się nad dywanem.

– Wydaje się bardzo stary – stwierdziła. – Czytałam o takich dywanach. Słowo komendy to pewnie całkiem zwykły wyraz, tylko wypowiedziany w dawny sposób. Wiem z książek, że tych dywanów używano w nagłej potrzebie, więc słowo nie powinno być zanadto udziwnione. Najlepiej opowiedz mi wszystko, co o nim wiesz. Wspólnymi siłami może rozwiążemy ten problem.

Abdullah zrozumiał wtedy, że Kwiat Nocy – jeśli nie liczyć luk w wiedzy – jest zarówno inteligentna, jak i świetnie wykształcona. Jeszcze bardziej ją podziwiał. Przekazał jej wszystko, co wiedział o dywanie, włącznie z awanturą na kramie Jamala, kiedy hałas nie pozwolił mu usłyszeć słowa komendy.

Kwiat Nocy słuchała, kwitując skinieniem głowy każdy nowy fakt.

– A więc – powiedziała – zostawmy na razie przyczyny, dla których ktoś miałby ci sprzedać sprawny czarodziejski dywan i jednocześnie dopilnować, żebyś go nie używał. Jest to postępek tak dziwny, że koniecznie musimy później to przemyśleć. Najpierw jednak zastanówmy się, co ten dywan robi. Mówisz, że opadł, kiedy mu rozkazałeś. Czy obcy wtedy coś powiedział?

Miała bystry i logiczny umysł. Naprawdę znalazłem perłę pośród kobiet, pomyślał Abdullah.

– Jestem pewien, że nic nie mówił – odpowiedział.

– Zatem – skonstatowała Kwiat Nocy – słowo komendy potrzebne jest tylko do wprawienia dywanu w lot. Potem widzę dwie możliwości: pierwsza, że dywan wypełnia wszystkie twoje polecenia, dopóki nie dotknie ziemi, albo druga, że okazuje ci posłuszeństwo, dopóki nie wróci do miejsca, skąd wystartował...

– To łatwo sprawdzić – oznajmił Abdullah, któremu kręciło się w głowie z podziwu dla jej logiki. – Myślę, że w grę wchodzi pierwsza możliwość. – Wskoczył na dywan i zawołał na próbę: – W górę i z powrotem do mojego kramu!

– Nie, nie! Stój! Czekaj! – krzyknęła Kwiat Nocy w tej samej chwili.

Ale było już za późno. Dywan poderwał się w powietrze, a potem pomknął w bok z taką prędkością, że Abdullah najpierw upadł na plecy i kompletnie stracił oddech, po czym zawisł połową ciała poza wystrzępioną krawędzią dywanu, na jakiejś straszliwej wysokości. Gdy tylko zdołał odetchnąć, natychmiast pęd powietrza zapierał mu dech. Nie mógł nic zrobić, tylko gorączkowo wczepił się paznokciami we frędzle na jednym końcu. Zanim zdołał się wciągnąć z powrotem na wierzch, a co dopiero przemówić, dywan spikował w dół – ponownie zapierając Abdullahowi dech w piersiach – przepchnął się przez kotary w kramie – mało nie dusząc przy tym Abdullaha – i wylądował gładko – i bardzo statecznie – na podłodze w środku.

Abdullah leżał na brzuchu i rozpaczliwie łapał powietrze. W głowie wirowały mu mgliste wspomnienia wieżyczek śmigających obok niego na tle gwiaździstego nieba. Wszystko stało się tak szybko, że najpierw pomyślał, jak zdumiewająco niewielka odległość dzieli jego kram od nocnego ogrodu. Potem, kiedy wreszcie odzyskał dech, miał ochotę wymierzyć sobie kopniaka. Co za głupstwo zrobił! Mógł przynajmniej zaczekać, aż Kwiat Nocy też wejdzie na dywan. Dzięki niej zrozumiał jednak, że nie ma innego sposobu, żeby się znowu spotkali, niż zasnąć z nadzieją, że jeszcze raz przez przypadek wypowie we śnie słowo komendy. Skoro zrobił to już dwukrotnie, nie wątpił w swoje szanse. Tym bardziej nie wątpił, że Kwiat Nocy wszystkiego się domyśli i zaczeka na niego w ogrodzie. Była wcieleniem inteligencji – klejnotem pośród kobiet. Powinna spodziewać się jego powrotu za jakąś godzinę.

Po godzinie wychwalania Kwiatu Nocy i obwiniania siebie samego Abdullah wreszcie zasnął. Lecz niestety, kiedy się zbudził, wciąż leżał twarzą w dół na dywanie we wnętrzu własnego kramu. Pies Jamala szczekał na dworze i to właśnie go obudziło.

– Abdullah! – usłyszał głos syna brata pierwszej żony jego ojca. – Nie śpisz? Abdullah jęknął. Tego tylko mu brakowało.

Rozdział 4

który dotyczy małżeństwa i przepowiedni

Abdullah nie miał pojęcia, co Hakim tutaj robi. Krewni pierwszej żony jego ojca zwykle odwiedzali go tylko raz w miesiącu i złożyli już mu wizytę przed dwoma dniami.

– Czego chcesz, Hakimie?! – zawołał ze znużeniem.

– Porozmawiać z tobą, oczywiście! – odkrzyknął Hakim. – Pilnie!

– Więc rozsuń zasłony i wejdź – powiedział Abdullah. Hakim wcisnął pulchne ciało pomiędzy fałdy tkaniny.

– Muszę powiedzieć, że jeśli tak wyglądają twoje wychwalane zabezpieczenia, synu męża mojej ciotki – zaczął – niewiele są warte. Każdy może tu wejść i zaskoczyć cię we śnie.

– Pies na dworze ostrzegł mnie przed tobą – bronił się Abdullah.

– I co to pomogło? – zapytał Hakim. – Co byś zrobił, gdybym się okazał złodziejem? Udusił mnie dywanem? Nie, nie mogę pochwalić twoich środków bezpieczeństwa.

– Co chcesz mi powiedzieć? – zapytał Abdullah. – Czy też przyszedłeś tylko, żeby swoim zwyczajem wytknąć mi jakieś błędy?

Hakim rozsiadł się uroczyście na stosie dywanów.

– Brakuje ci zwykłej uprzejmości, kuzynie przez małżeństwo – oświadczył. – Gdyby słyszał cię syn wuja mojego ojca, nie byłby zadowolony.

– Nie odpowiadam za swoje zachowanie przed Assifem ani przed nikim innym! – warknął Abdullah.

Był głęboko zrozpaczony. Jego dusza wyrywała się do Kwiatu Nocy Nie miał cierpliwości do innych spraw.

– W takim razie nie będę ci zawracał głowy, mimo że mam dla ciebie wiadomość – obraził się Hakim i wstał.

– Doskonale! – burknął Abdullah i poszedł na zaplecze, żeby się umyć.

Okazało się jednak, że Hakim nie zamierza odejść bez przekazania wiadomości. Kiedy Abdullah wrócił, Hakim wciąż stał na środku kramu.

– Przydałyby ci się świeże ubranie i wizyta u fryzjera, kuzynie przez małżeństwo – powiedział do Abdullaha. – W obecnym stanie nie wyglądasz stosownie, żeby odwiedzić nasze emporium.

– A po cóż miałbym odwiedzać? – zapytał Abdullah, nieco zdziwiony. – Dawno temu daliście mi jasno do zrozumienia, że nie jestem tam mile widziany.

– Ponieważ – odparł Hakim – przepowiednia wygłoszona przy twoich narodzinach znalazła się w szkatułce, o której myślano, że zawiera kadzidło. Jeśli zechcesz stawić się w naszym sklepie stosownie odziany, przekażemy ci tę szkatułkę.

Abdullaha guzik obchodziła ta przepowiednia. Nie rozumiał też, dlaczego musi fatygować się po nią osobiście, skoro Hakim mógł ją równie łatwo przynieść ze sobą. Chciał już odmówić, kiedy przyszło mu do głowy, że jeśli dzisiaj w nocy uda mu się wypowiedzieć przez sen odpowiednie słowo (w co nie wątpił, skoro udało się już dwa razy), to wedle wszelkiego prawdopodobieństwa on i Kwiat Nocy uciekną razem. Mężczyzna powinien stawić się na swoim ślubie stosownie ubrany, umyty i ogolony. Skoro więc i tak musiał pójść do łaźni i do fryzjera, równie dobrze mógł w drodze powrotnej wpaść po tę głupią przepowiednię.

– No dobrze – powiedział. – Spodziewajcie się mnie dwie godziny przed zachodem słońca.

Hakim spochmurniał.

– Czemu tak późno?

– Ponieważ mam co innego do roboty, kuzynie przez małżeństwo – wyjaśnił Abdullah. Perspektywa ucieczki tak go uradowała, że uśmiechnął się do Hakima i skłonił się z wyszukaną uprzejmością. – Chociaż prowadzę pracowite życie i niewiele czasu mi zostaje na wypełnianie twoich rozkazów, przyjdę na pewno, bez obawy.

Hakim dalej się chmurzył i zanim wyszedł, rzucił Abdullahowi podejrzliwe spojrzenie przez ramię. Nie ukrywał swojego niezadowolenia. Abdullah niezbyt się tym przejmował. Gdy tylko Hakim znikł mu z oczu, młody kupiec radośnie wręczył Jamalowi połowę pozostałych pieniędzy za pilnowanie kramu w ciągu dnia. W zamian coraz bardziej wdzięczny Jamal wmusił w niego śniadanie składające się ze wszystkich smakołyków z jego smażalni. Podniecenie odebrało Abdullahowi apetyt. Dostał tyle jedzenia, że nie chcąc urazić uczuć Jamala, ukradkiem oddał większość jego psu; zrobił to ostrożnie, ponieważ pies potrafił też ugryźć karmiącą rękę. Jednakże pies zdawał się podzielać wdzięczność pana. Uprzejmie machał ogonem, zjadł wszystko, co mu ofiarował Abdullah, a potem próbował go polizać po twarzy.

Abdullah wykręcił się od tego przejawu uprzejmości, bo psu cuchnęło z pyska starymi kalmarami. Poklepał go nieufnie po guzowatym łbie, podziękował Jamalowi i poszedł do kramu z wózkami. Tam zainwestował resztę gotówki w wynajęcie ręcznego wózka. Na wózek ten starannie załadował swoje najlepsze i najbardziej oryginalne dywany – kwiecisty Ochinstan, błyszczącą matę z Inhico, złociste Farqtany, wspaniałe wzorzyste kobierce z głębokiej pustyni i parę dywanów z dalekiego Thayacku – i zawiózł je do wielkich kramów w środku bazaru, gdzie handlowali najbogatsi kupcy. Pomimo wielkiego podniecenia Abdullah zachował zdrowy rozsądek. Ojciec Kwiatu Nocy był najwyraźniej bardzo bogaty. Tylko najbogatszych stać było na posag dla księcia. Abdullah zdawał więc sobie sprawę, że muszą uciec z Kwiatem Nocy bardzo daleko, bo inaczej jej ojciec wyrządzi im wiele przykrości. Ale rozumiał też, że Kwiat Nocy przywykła do luksusów. Prymitywne warunki nie mogły jej odpowiadać. Więc Abdullah musiał zdobyć pieniądze. Skłonił się przed kupcem w najbogatszym z bogatych kramów i nazwawszy go skarbem pośród kupców i największym majestatem w handlu, zaoferował mu kwiecisty Ochinstan za prawdziwie zawrotną cenę. Kupiec był niegdyś przyjacielem ojca Abdullaha.

– A czemuż to, synu największej znakomitości bazaru – zapytał – pragniesz się rozstać z niewątpliwą, sądząc po cenie, ozdobą twojej kolekcji?

– Poszerzam asortyment – wyjaśnił mu Abdullah. – Jak może słyszałeś, kupuję obrazy i inne formy sztuki. Aby zrobić dla nich miejsce, muszę się pozbyć najmniej wartościowych z moich dywanów. I przyszło mi głowy, że sprzedawca tych niebiańskich tkanin mógłby pomóc synowi dawnego przyjaciela, uwalniając mnie od tego nędznego kwiecistego okazu po okazyjnej cenie.

– Zawartość twojego kramu w przyszłości istotnie zadziwi niejednego – rzekł kupiec. – Pozwól sobie zaoferować połowę żądanej sumy.

– Ach, najprzebieglejszy z przebiegłych ludzi – westchnął Abdullah. – Nawet okazja kosztuje. Dla ciebie jednak obniżę cenę o dwa miedziaki.

To był długi, gorący dzień. Pod wieczór jednak Abdullah sprzedał wszystkie swoje najlepsze dywany za prawie dwa razy tyle, ile za nie zapłacił. Obliczył, że ma teraz dość gotówki, żeby zapewnić Kwiatowi Nocy względny dobrobyt przez jakieś trzy miesiące. Miał nadzieję, że później albo wymyśli coś innego, albo słodycz natury pozwoli dziewczynie pogodzić się z ubóstwem. Poszedł do łaźni. Poszedł do fryzjera. Wpadł do perfumiarza i kazał się namaścić pachnidłami. Potem wrócił do swojego kramu i przebrał się w najlepsze szaty. Szaty owe, jak ubrania większości kupców, posiadały rozmaite sprytne wstawki, wypukłe hafty i ozdobne szamerowania, które w rzeczywistości wcale nie stanowiły ozdób, tylko zręcznie ukryte sakiewki na pieniądze. Abdullah rozmieścił swoje świeżo zarobione złoto w tych schowkach i wreszcie był gotowy. Wyruszył, niezbyt chętnie, do dawnego emporium swojego ojca. Ale pocieszył się, że dzięki temu szybciej upłynie mu czas dzielący od spotkania z Kwiatem Nocy.

Dziwnie się czuł, wstępując po płytkich cedrowych stopniach do miejsca, gdzie spędził prawie cale dzieciństwo. Znajome zapachy – drewno cedrowe, korzenie i włochata, oleista woń dywanów – sprawiły, że kiedy zamknął oczy, mógł sobie wyobrazić, że znowu ma dziesięć lat i bawi się za belą dywanów, podczas gdy ojciec targuje się z klientem. Lecz z otwartymi oczami nie miał takich złudzeń. Niestety, siostra pierwszej żony ojca zdradzała skłonność do jaskrawego fioletu. Ściany, kratownice parawanów, krzesła dla klientów, stolik kasjera i nawet kasę pomalowano na ulubiony kolor Fatimy. Fatima wyszła na spotkanie Abdullahowi w sukni tego samego koloru.

– Ależ Abdullahu! Jaki jesteś punktualny i jak wytwornie wyglądasz! – zawołała tonem świadczącym, że spodziewała się go spóźnionego i w łachmanach.

– Tak się wystroił, jakby się wybierał na swój ślub! – skomentował Assif, który również podszedł z uśmiechem na chudej, złośliwej twarzy.

Tak rzadko widywało się uśmiechniętego Assifa, że Abdullah przez chwilę myślał, że Assif nadwerężył sobie szyję i krzywi się z bólu. Potem Hakim zarechotał i Abdullah przypomniał sobie słowa Assifa. Ku swojej wściekłości poczuł, że się gwałtownie czerwieni. Musiał się skłonić uprzejmie, żeby ukryć twarz.

– Nie trzeba zawstydzać naszego chłopca! – zawołała Fatima, na co Abdullah oczywiście jeszcze mocniej poczerwieniał. – Abdullahu, co to za plotki, że nagle zamierzasz się przerzucić na obrazy?

– I sprzedajesz najlepszy towar, żeby zrobić miejsce na obrazy – dodał Hakim.

Abdullah przestał się rumienić. Zrozumiał, że wezwano go tutaj, żeby go poddać krytyce. Nabrał pewności w tym względzie, kiedy Assif odezwał się z wyrzutem:

– Trochę nam przykro, synu męża bratanicy mojego ojca, że nawet nie pomyślałeś, że mogliśmy wyświadczyć ci przysługę i uwolnić cię od paru dywanów.

– Drodzy krewni – powiedział Abdullah – nie mogłem oczywiście sprzedać wam moich dywanów. Zamierzałem dobrze na nich zarobić, a nie mogłem przecież wykorzystywać was, których mój ojciec tak kochał.

Zirytowany, odwrócił się i chciał wyjść, ale zobaczył, że Hakim po cichu zamknął i zaryglował drzwi.

– Lepiej nie trzymać otwartych – powiedział. – Niech zostanie sama rodzina.

– Biedny chłopiec! – zawołała Fatima. – Nigdy bardziej nie potrzebował wsparcia rodziny!

– Tak, istotnie – przyznał Assif – Abdullahu, po bazarze krążą plotki, że straciłeś rozum. To nam się nie podoba.

– On rzeczywiście dziwnie się zachowuje – przyznał Hakim. – Nie chcemy żadnego takiego gadania o naszej szacownej rodzinie.

To było gorsze niż zwykle. Abdullah oświadczył:

– Mój rozum jest w zupełnym porządku. Wiem, co robię. Nie będziecie mieli więcej okazji, żeby mnie krytykować, pewnie już od jutra. Tymczasem Hakim kazał mi tu przyjść, bo znaleźliście przepowiednię wygłoszoną przy moich narodzinach. Czy to prawda, czy tylko pretekst?

Nigdy przedtem nie zachował się tak niegrzecznie wobec krewnych pierwszej żony ojca, ale rozgniewali go i uważał, że sobie zasłużyli.

Co najdziwniejsze, zamiast odpowiedzieć mu równie gniewnie, wszyscy troje zaczęli z podnieceniem biegać po emporium.

– No, gdzież jest ta szkatułka? – pytała Fatima.

– Znajdź ją, znajdź! – nalegał Assif – To słowa wróżki, którą jego biedny ojciec sprowadził do łoża swojej drugiej żony godzinę po narodzinach Abdullaha. On musi je przeczytać!

– Zapisane ręką twojego ojca – powiedział Hakim do Abdullaha. – Twój największy skarb.

– Jest! – krzyknęła Fatima, triumfalnie zdejmując z wysokiej półki rzeźbioną drewnianą szkatułkę.

Podała szkatułkę Assifowi, który wepchnął ją w ręce Abdullaha.

– Otwórz ją, otwórz ją! – zawołali z przejęciem wszyscy troje.

Abdullah postawił szkatułkę na fioletowym stoliku kasjera i nacisnął zamek. Wieczko odskoczyło i zapach stęchlizny buchnął z wnętrza, całkiem zwyczajnego i pustego poza złożoną kartką pożółkłego papieru.

– Wyjmij ją! Przeczytaj! – zażądała Fatima z jeszcze większym przejęciem.

Abdullah nie rozumiał, o co tyle zamieszania, ale rozłożył papier. Na kartce widniało kilka brązowych, wyblakłych linijek pisma, niewątpliwie skreślonych ręką jego ojca. Odwrócił się z kartką do wiszącej lampy. Teraz, kiedy Hakim zamknął drzwi, wśród wszechobecnych fioletów trudno było coś zobaczyć.

– On nie widzi! – zawołała Fatima.

– Nic dziwnego – mruknął Assif. – Tu nie ma światła. Zaprowadźcie go do pokoju na zapleczu. Tam są otwarte górne okiennice.

Razem z Hakimem chwycili Abdullaha za ramiona i zaczęli go spiesznie popychać w stronę zaplecza sklepu. Abdullah, pochłonięty odczytywaniem niewyraźnych ojcowskich gryzmołów, pozwolił się popychać, aż znalazł się pod wielkimi żaluzjowymi oknami w salonie za sklepem. Teraz widział lepiej. Zrozumiał wreszcie, dlaczego ojciec był nim rozczarowany. Tekst głosił:

Oto są słowa mądrej wróżki: Twój syn nie pójdzie w twoje ślady. Dwa lata po twojej śmierci, jeszcze jako bardzo młody człowiek, zostanie wyniesiony ponad wszystkich w tym kraju. Co Los przeznaczył, tom rzekła.

Przyszłość mojego syna to dla mnie wielkie rozczarowanie. Niech Los ześle mi innych synów, żeby poszli w moje ślady, bo inaczej zmarnowałem czterdzieści sztuk złota na tę przepowiednię.

– Jak widzisz, czeka cię wspaniała przyszłość, drogi chłopcze – powiedział Assif.

Ktoś zachichotał.

Abdullah, lekko speszony, podniósł wzrok znad kartki. Poczuł ciężką woń pachnideł.

Chichot rozległ się znowu, jakby podwójny. Abdullah spojrzał i oczy mało nie wyskoczyły mu z orbit.

Przed nim stały dwie wyjątkowo grube młode kobiety. Napotkały spojrzenie jego wytrzeszczonych oczu i znowu zachichotały z udawaną skromnością. Obie były wystrojone w błyszczącą satynę i baloniastą gazę – ta po prawej w różową, ta po lewej w żółtą – i obwieszone naszyjnikami oraz bransoletami w niemal nieprzyzwoitych ilościach. Na dodatek różowa, ta grubsza, miała perłę dyndającą na czole, tuż pod starannie zakręconymi włosami. Żółta, trochę mniej gruba, miała coś w rodzaju bursztynowej tiary i włosy jeszcze mocniej zakręcone. Obie nałożyły ostry makijaż, co w obu przypadkach stanowiło poważny błąd.

Gdy tylko się upewniły, że Abdullah skupił na nich uwagę – rzeczywiście patrzył na nie sparaliżowany ze zgrozy – każda uniosła welon spoza pulchnych ramion – różowy welon po lewej, a żółty po prawej – i zakryła nim cnotliwie twarz.

– Witaj, drogi mężu! – wyrecytowały chórem spod welonów.

– Co?! – wrzasnął Abdullah.

– Zasłaniamy się – wyjaśniła różowa.

– Bo nie możesz widzieć naszych twarzy – dodała żółta.

– Dopóki się nie pobierzemy – zakończyła różowa.

– To jakaś pomyłka! – zaprotestował Abdullah.

– Bynajmniej – oświadczyła Fatima. – To są dwie siostrzenice mojej bratanicy, które przybyły cię poślubić. Nie słyszałeś, jak mówiłam, że znajdę ci parę żon?

Dwie siostrzenice ponownie zachichotały.

– On jest taki przystojny – powiedziała żółta.

Po dość długim milczeniu, kiedy Abdullah zaciskał zęby i usilnie starał się zapanować nad sobą, odezwał się uprzejmie:

– Powiedzcie mi, o krewni pierwszej żony mojego ojca, czy od dawna znaliście przepowiednię wygłoszoną przy moich narodzinach?

– Od wieków – odparł Hakim. – Bierzesz nas za głupców?

– Twój drogi ojciec nam ją pokazał – dodała Fatima – wtedy, kiedy sporządzał testament.

– I naturalnie nie możemy dopuścić, żeby twój szczęśliwy los oderwał cię od rodziny – wyjaśnił Assif. – Czekaliśmy tylko na chwilę, kiedy porzucisz profesję swojego dobrego ojca... co z pewnością stanowi sygnał dla sułtana, żeby zrobić cię wezyrem albo oddać ci dowództwo swoich wojsk, albo wywyższyć cię w jeszcze inny sposób. Wówczas podjęliśmy kroki, które zapewnią nam udział w twoim szczęściu. Te twoje dwie narzeczone są blisko spokrewnione z całą naszą trójką. Oczywiście nie zapomnisz o nas, kiedy awansujesz. A więc, drogi chłopcze, pozostaje tylko przedstawić cię sędziemu pokoju, który, jak widzisz, czeka w gotowości, żeby was pożenić.

Abdullah do tej pory nie mógł oderwać przerażonych oczu od pękatych postaci dwóch siostrzenic. Teraz podniósł wzrok i napotkał cyniczne spojrzenie sędziego pokoju, który właśnie wychodził zza parawanu z rejestrem małżeńskim w dłoni. Abdullah był ciekaw, ile mu zapłacono za przysługę.

Skłonił się uprzejmie przed sędzią.

– Niestety to niemożliwe – oświadczył.

– Ach, wiedziałam, że on będzie uparty i nieużyty! – wykrzyknęła Fatima. – Abdullahu, pomyśl, jaka hańba i rozczarowanie spotka te biedne dziewczyny, jeśli im teraz odmówisz! Przejechały taki kawał drogi, żeby wyjść za mąż, i tak się wystroiły! Jak możesz, siostrzeńcze!

– Przezornie zamknąłem wszystkie drzwi na klucz – dodał Hakim. – Nie myśl sobie, że się wykręcisz.

– Przepraszam, że uraziłem dwie tak piękne młode damy... – zaczął Abdullah.

Obie narzeczone mimo to poczuły się urażone. Każda jęknęła. Każda ukryła zawoalowaną twarz w dłoniach i zaszlochała głośno.

– To straszne! – załkała różowa.

– Wiedziałam, że powinni najpierw go zapytać! – zapłakała żółta.

Abdullah stwierdził, że widok dwóch płaczących kobiet – zwłaszcza takich wielkich, które trzęsły się tak obficie – działa na niego okropnie przygnębiająco. Czuł się jak ostatni łajdak i grubianin. Ogarnął go wstyd. To nie była wina tych dziewczyn. Zostały wykorzystane przez Assifa, Fatimę i Hakima, całkiem jak Abdullah. Ale czuł się jak łajdak także dlatego, że chciał tylko, żeby się uciszyły i przestały trząść. Poza tym guzik go obchodziły ich uczucia. Jeśli je porównał z Kwiatem Nocy, budziły w nim tylko odrazę. Prawie go zemdliło na myśl, że miałby je poślubić. Ale ponieważ ciągle chlipały, pojękiwały i pociągały nosami, przyłapał się na myśli, że trzy żony to w końcu nie tak wiele. Te dwie mogły dotrzymywać towarzystwa Kwiatowi Nocy, kiedy wszyscy wyjadą daleko od domu i Zanzibu. Musiałby wyjaśnić im sytuację i załadować je na czarodziejski dywan...

Abdullah gwałtownie powrócił na ziemię. Z hukiem. Z takim samym hukiem, jakiego mógłby narobić czarodziejski dywan obciążony tym podwójnym kobiecym balastem – zakładając, że w ogóle dźwignąłby się w powietrze. One były za grube. I co za pomysł, żeby dotrzymywały towarzystwa Kwiatowi Nocy! Ona była inteligentna, wykształcona i miła, a także piękna (i szczupła). Natomiast te dwie na razie nie wykazały się ani szczyptą rozumu. Chciały wyjść za mąż i próbowały płaczem zmusić go do małżeństwa. I chichotały. Nigdy nie słyszał, żeby Kwiat Nocy chichotała.

W tym miejscu Abdullah odkrył z pewnym zdziwieniem, że naprawdę, szczerze kocha Kwiat Nocy, tak gorąco, jak sobie wmawiał – albo jeszcze bardziej, ponieważ teraz zrozumiał, że ją szanuje. Wiedział, że bez niej umrze. A gdyby się zgodził poślubić te dwie siostrzenice, straciłby ją. Nazwałaby go zachłannym, całkiem jak księcia Ochinstanu.

– Bardzo mi przykro! – powiedział, przekrzykując głośne szlochy. – Doprawdy powinniście najpierw się ze mną naradzić, o krewni pierwszej żony mojego ojca, o wielce szacowny i uczciwy sędzio. Uniknęlibyśmy tego nieszczęsnego nieporozumienia. Nie mogę się jeszcze ożenić. Złożyłem ślubowanie.

– Jakie ślubowanie?! – zawołali wszyscy chórem, włącznie z tłustymi narzeczonymi, a sędzia dodał:

– Czy zarejestrowałeś to ślubowanie? Wszystkie legalne śluby muszą być zarejestrowane u sędziego pokoju.

Abdullah znalazł się w kłopotliwej sytuacji. Myślał szybko.

– Owszem, zostało zarejestrowane, o bezstronna wyrocznio sprawiedliwości – powiedział. – Mój ojciec zabrał mnie do sędziego pokoju, żeby zarejestrować ten ślub, kiedy kazał mi go złożyć. Byłem wtedy zaledwie dzieckiem. Chociaż wówczas tego nie rozumiałem, teraz widzę, że to miało związek z przepowiednią. Mój ojciec, jako człowiek roztropny, nie chciał zmarnować czterdziestu sztuk złota. Kazał mi ślubować, że nie ożenię się, dopóki Los nie wyniesie mnie ponad wszystkich w tym kraju. Zatem rozumiecie – Abdullah wsunął dłonie w rękawy swojego najlepszego ubrania i skłonił się z żalem przed dwiema tłustymi narzeczonymi – że nie mogę jeszcze was poślubić, o bliźniacze śliweczki w cukrze, ale przyjdzie na to czas.

Wszyscy powiedzieli: „Och, w takim razie!” tonem wyrażającym różne odcienie niezadowolenia i ku ogromnej uldze Abdullaha odwrócili się od niego.

– Zawsze uważałam, że twój ojciec jest zachłanny – oświadczyła Fatima.

– Nawet po śmierci – zgodził się z nią Assif. – Musimy więc zaczekać na awans tego drogiego chłopca.

Sędzia jednakże nie ustąpił tak łatwo.

– A przed którym to sędzią złożyłeś ten ślub? – zapytał.

– Nie wiem, jak się nazywał – zmyślił na poczekaniu Abdullah, mówiąc z głębokim żalem, chociaż cały się spocił. – Byłem małym chłopcem i pamiętam tylko starca z długą siwą brodą.

Ten opis, pomyślał, pasuje do każdego sędziego pokoju na świecie, włącznie z tym, który przed nim stał.

– Muszę sprawdzić wszystkie rejestry – rzucił sędzia z irytacją.

Odwrócił się do Assifa, Fatimy i Hakima, żeby pożegnać się z nimi formalnie i dość chłodno.

Abdullah wyszedł razem z sędzią, niemal uczepiony jego urzędowej szarfy, żeby jak najszybciej wydostać się z emporium i uciec od dwóch tłustych narzeczonych.

Rozdział 5

który opowiada, jak ojciec Kwiatu Nocy pragnął wynieść Abdullaha ponad wszystkich w kraju

Co za dzień! – powiedział do siebie Abdullah, kiedy wreszcie znalazł się z powrotem w swoim kramie. – Jak tak dalej pójdzie, nie zdziwię się, jeśli już nigdy nie uda mi się skłonić dywanu do latania!

Albo, pomyślał, kładąc się na dywanie w najlepszym ubraniu, zbudzę się w nocnym ogrodzie i odkryję, że Kwiat Nocy tak się rozgniewała na moją głupotę poprzedniej nocy, że przestała mnie kochać. Albo nie przestała, ale postanowiła, że ze mną nie odleci. Albo...

Upłynęło trochę czasu, zanim zasnął.

Lecz kiedy się zbudził, wszystko wyglądało idealnie. Dywan właśnie spływał łagodnie na skarpę oblaną blaskiem księżyca. Abdullah wiedział więc, że wymówił słowo komendy, i to tak niedawno, że prawie miał je na końcu języka. Ale natychmiast wywietrzało mu z głowy, kiedy zobaczył Kwiat Nocy, biegnącą ku niemu wśród białych pachnących kwiatów i okrągłych żółtych lampionów.

– Wróciłeś! – zawołała. – Tak się martwiłam!

Nie gniewała się na niego. Serce Abdullaha śpiewało.

– Jesteś gotowa do podróży?! – odkrzyknął. – Wskakuj obok mnie.

Kwiat Nocy zaśmiała się radośnie – bynajmniej nie zachichotała – i dalej biegła przez trawnik. Księżyc akurat skrył się za chmurą i Abdullah przez chwilę widział ukochaną tylko w świetle lamp, złocistą i niecierpliwą, spieszącą ku niemu. Wstał i wyciągnął do niej ręce.

W tej samej chwili chmura opadła prosto na lampy. To nie była chmura, tylko wielkie, czarne, skórzaste skrzydła, bijące bezgłośnie. Dwoje równie skórzastych ramion, o dłoniach zakończonych paznokciami długimi jak szpony, sięgnęło z cienia tych wachlujących skrzydeł i owinęło się wokół Kwiatu Nocy. Abdullah zobaczył, jak się szarpnęła, kiedy te ramiona zatrzymały ją w biegu. Podniosła w górę wzrok. Na widok tego, co zobaczyła, wydała krzyk, jeden jedyny dziki, przeraźliwy krzyk, który urwał się, kiedy jedno ze skórzastych ramion zmieniło pozycję i ogromna szponiasta łapa zakryła dziewczynie twarz. Kwiat Nocy biła w ramię pięścią, wyrywała się i kopała, ale daremnie. Została uniesiona w górę, mała biała figurka na tle rozległej czerni. Wielkie skrzydła ponownie uderzyły w ciszy. Olbrzymia stopa, równie szponiasta jak dłonie, rozorała trawę najwyżej metr od skarpy, gdzie Abdullah właśnie się podnosił. Skórzasta noga naprężyła potężne mięśnie łydki i stwór – czymkolwiek był – skoczył w powietrze. Przez moment Abdullah patrzył prosto w ohydną skórzasta twarz, z kółkiem w nosie i długimi, skośnymi szparami oczu, nieruchomych i okrutnych. Stwór nie patrzył na niego, tylko skupiał siły, żeby dźwignąć w powietrze swoją ofiarę.

Po sekundzie wzniósł się wysoko. Jeszcze przez jedno uderzenie serca Abdullah widział go nad sobą, straszliwego ifryta w locie i maleńką, jasną postać dziewczyny zwisającą w jego ramionach. Potem połknęła oboje noc. Wszystko stało się niewiarygodnie szybko.

– Za nim! Leć za tym ifrytem! – rozkazał Abdullah dywanowi.

Dywan najpierw posłuchał. Wybrzuszył się nad ziemią. Potem, zupełnie jakby ktoś wydał mu przeciwny rozkaz, opadł z powrotem i znieruchomiał.

– Ty niewydarzona wycieraczko! – wrzasnął na niego Abdullah.

Gdzieś w głębi ogrodu rozległ się okrzyk:

– Tędy, ludzie! Ktoś tam wrzeszczał!

Za arkadą Abdullah dostrzegł lśnienie księżyca na metalowych hełmach i – co gorsza – złocisty odblask lamp na mieczach i kuszach. Nie czekał, żeby wyjaśnić tym ludziom, dlaczego wrzasnął. Rzucił się płasko na dywan.

– Z powrotem do kramu! – szepnął. – Szybko! Proszę! Tym razem dywan posłuchał. W mgnieniu oka wystartował ze skarpy i pomknął w bok nad wysokim, nieprzystępnym murem. Abdullah zobaczył jeszcze liczny oddział najemników z północy biegnących przez ogród oświetlony lampami, zanim wyleciał ponad uśpione dachy i księżycowe wieże Zanzibu. Ledwie zdążył pomyśleć, że ojciec Kwiatu Nocy jest chyba jeszcze bogatszy, niż sądził – niewielu ludzi mogło sobie pozwolić na wynajęcie tylu najemnych żołnierzy, a wojownicy z Północy kosztowali najwięcej – zanim dywan sfrunął w dół i przeniósł go gładko przez kotary do wnętrza kramu.

Tam Abdullah poddał się rozpaczy.

Ifryt porwał Kwiat Nocy, a dywan nie chciał go gonić. Abdullah zrozumiał nagle, że nie było w tym nic dziwnego. Ifryty, jak wiedział każdy w Zanzibie, władały ogromnymi mocami na ziemi i w powietrzu. Niewątpliwie ten ifryt rozkazał wszystkiemu w ogrodzie pozostać na miejscu, kiedy porywał Kwiat Nocy. Pewnie nawet nie zauważył dywanu ani Abdullaha, lecz słabsza magia dywanu musiała ustąpić przed magią ifryta. Tak więc ifryt zabrał Kwiat Nocy, którą Abdullah kochał z całej duszy, dokładnie w chwili, kiedy miała już paść w jego ramiona, i nie mógł nic na to poradzić.

Zapłakał.

Potem ślubował wyrzucić wszystkie pieniądze, które ukrył w swoich szatach. Teraz stały się bezużyteczne. Zanim jednak wypełnił ten ślub, jeszcze raz poddał się fali smutku. Początkowo lamentował głośno i bił się w pierś tak, jak robią to w Zanzibie, potem, kiedy koguty zapiały i ludzie zaczęli wstawać, pogrążył się w cichym żalu. Nie chciał nawet się ruszyć. Inni krzątali się, pogwizdywali i brzęczeli wiadrami, lecz Abdullah już nie należał do tego życia. Tkwił skulony na czarodziejskim dywanie i pragnął umrzeć.

W tym nieszczęściu nawet nie pomyślał, że jemu samemu grozi niebezpieczeństwo. Nie zauważył, kiedy wszystkie hałasy na bazarze ucichły nagle, jak ptaki, kiedy do lasu wkracza myśliwy. Nie zwrócił uwagi na ciężki łomot stóp ani towarzyszące mu miarowe brzęk-brzęk-brzęk zbroi najemników. Kiedy ktoś przed jego kramem wrzasnął: „Stać!”, nawet nie odwrócił głowy. Ale obejrzał się, kiedy zerwano kotary. Zamrugał zapuchniętymi oczami w jaskrawym blasku słońca, zdziwiony, że do jego kramu wchodzi oddział północnych najemników.

– To on – oznajmił ktoś w cywilnym ubraniu, ktoś podobny do Hakima, a potem usunął się przezornie, zanim Abdullah zdążył skupić na nim wzrok.

– Ty! – warknął dowódca oddziału. – Wychodź. Z nami.

– Co? – zapytał Abdullah.

– Bierzcie go – rozkazał dowódca.

Abdullah był zaskoczony. Protestował słabo, kiedy siłą postawiono go na nogi i wykręcono mu ręce, żeby zmusić go do marszu. Dalej protestował, kiedy wyprowadzono go szybkim krokiem – brzęk-brzęk, brzęk-brzęk – z bazaru do zachodniej dzielnicy. Wkrótce protestował już bardzo głośno.

– Co to znaczy? – sapał. – Żądam... jako obywatel... dokąd... idziemy?

– Zamknij się. Zobaczysz – odpowiedzieli najemnicy, zbyt dobrze wytrenowani, żeby sapać.

W krótkim czasie zawlekli Abdullaha przez masywną bramę z kamiennych bloków, błyszczących bielą w słońcu, na rozpalony dziedziniec, gdzie spędzili pięć minut przed kuźnią gorącą jak piec, zakuwając Abdullaha w kajdany. Protestował jeszcze głośniej.

– Po co to?! Gdzie ja jestem? Chcę wiedzieć!

– Zamknij się! – warknął dowódca oddziału. Rzucił do swojego zastępcy barbarzyńskim północnym akcentem: – Zawsze tak biadolo, te Zanzibiaki. Nie majo poczucia godności.

Tymczasem kowal, który też pochodził z Zanzibu, mruknął do Abdullaha:

– Sułtan chce cię widzieć. Nie daję ci wielkich szans. Ostatni, którego tak zakułem, został ukrzyżowany.

– Aleja nic nie zrobi... – zaczął Abdullah.

– Zamknij się! – ryknął dowódca oddziału. – Gotowe, kowalu? Dobra. Biegiem marsz!

I znowu popędzili Abdullaha przez rozpalony dziedziniec do wielkiego budynku w głębi.

Abdullah w pierwszej chwili myślał, że nie udźwignie tych kajdan. Były za ciężkie. Zadziwiające jednak, czego można dokonać, jeśli zmusza cię do tego oddział żołnierzy o zaciętych twarzach. Abdullah pobiegł, brzdęk-szczęk, brzdęk-szczęk, aż wreszcie wyczerpany i brzęczący dotarł do stóp wysokiego siedziska na podwyższeniu z chłodnych niebieskich i złotych kafelków, zarzuconego spiętrzonymi poduszkami. Tam wszyscy żołnierze przyklękli na jedno kolano z dystansem i godnością, jak zwykle północni najemnicy przed osobą, która im płaci.

– Przedstawiam więźnia Abdullaha, mój panie sułtanie – odezwał się dowódca oddziału.

Abdullah nie uklęknął. Upadł na twarz wedle zanzibskiego zwyczaju. Zresztą i tak ledwie się trzymał na nogach ze zmęczenia, więc jak tylko się zatrzymał, upadł z przeraźliwym brzękiem. Kafelkowa posadzka była cudownie, rozkosznie chłodna.

– Niech ten syn wielbłądzich ekskrementów uklęknie – rozkazał sułtan. – Niech spojrzy nam w twarz.

Głos miał niski, ale drżący z gniewu.

Żołnierz szarpnął za kajdany Abdullaha, a dwaj inni pociągnęli go za ramiona i podźwignęli mniej więcej do pozycji klęczącej. Trzymali go w ten sposób, ku jego zadowoleniu. Inaczej skuliłby się ze zgrozy. Mężczyzna spoczywający na kafelkowym tronie był gruby, łysy i miał krzaczastą siwą brodę. W ręku trzymał jakąś białą bawełnianą rzecz z ozdobnym chwastem na czubku, którym smagał poduszkę na pozór niedbale, w rzeczywistości jednak z piekącą złością. Właśnie ta biała rzecz uświadomiła Abdullahowi, że wpadł w tarapaty. To była jego własna szlafmyca.

– No więc, psie ze śmietnika – rzucił sułtan – gdzie jest moja córka?

– Nie mam pojęcia – odparł żałośnie Abdullah.

– Czy zaprzeczasz – zapytał sułtan, kołysząc szlafmycą jak odciętą głową trzymaną za włosy – czy zaprzeczasz, że to twoja szlafmyca? W środku jest twoje imię, ty nędzny kupczyku! Została znaleziona przeze mnie... przez nas osobiście...! W szkatułce z ozdobami mojej córki, razem z osiemdziesięcioma dwoma portretami pospolitych osób, które moja córka ukryła w osiemdziesięciu dwóch przemyślnych schowkach. Czy zaprzeczasz, że zakradłeś się do mojego nocnego ogrodu i podarowałeś mojej córce te portrety? Czy zaprzeczasz, że potem wykradłeś moją córkę?

– Tak, zaprzeczam! – odparł Abdullah. – Przyznaję się, o najwyższy obrońco uciśnionych, do szlafmycy i portretów... chociaż muszę zaznaczyć, że twoja córka lepiej potrafi chować niż ty znajdywać, wielki szafarzu mądrości, ponieważ dałem jej w rzeczywistości sto siedem portretów więcej, niż znalazłeś... ale z całą pewnością nie wykradłem Kwiatu Nocy. Została porwana na moich oczach przez olbrzymiego i odrażającego ifryta. Podobnie jak wasza niebiańskość nie wiem, gdzie ona teraz jest.

– Ładna historyjka! – zadrwił sułtan. – Ifryt, doprawdy! Kłamca! Wąż!

– Przysięgam, że to prawda! – wykrzyknął Abdullah, tak zrozpaczony, że nie zważał już na swoje słowa. – Przysięgnę na każdy święty przedmiot, jaki mi podsuniesz. Każ mnie zaczarować, żebym mówił prawdę, a powiem to samo, o potężny prześladowco zbrodni. Ponieważ to prawda. A skoro utrata twojej córki zraniła mnie bardziej niż ciebie samego, wielki sułtanie, chwało naszej krainy, błagam, zabij mnie teraz i oszczędź mi życia w rozpaczy!

– Z przyjemnością nakażę twoją egzekucję – powiedział sułtan. – Ale najpierw powiedz mi, gdzie ona jest.

– Przecież już ci powiedziałem, cudzie świata! – zawołał Abdullah. – Nie wiem, gdzie ona jest.

– Zabierzcie go – zwrócił się sułtan z wielkim spokojem do klęczących żołnierzy.

Poderwali się ochoczo i postawili Abdullaha na nogi.

– Torturujcie go, dopóki nie wyzna prawdy – dodał sułtan. – Kiedy ją znajdziemy, możecie go zabić, ale do tej pory utrzymujcie go przy życiu. Przypuszczam, że książę Ochinstanu przyjmie ją jako wdowę, jeśli podwoję posag.

– Popełniasz błąd, o suwerenie suwerenów! – wysapał Abdullah, kiedy żołnierze z brzękiem wlekli go po posadzce. – Nie mam pojęcia, dokąd poleciał ifryt, i najbardziej żałuję, że porwał ją, zanim zdążyliśmy się pobrać.

– Co?! – wrzasnął sułtan. – Przyprowadzić go z powrotem!

Żołnierze natychmiast przywlekli Abdullaha razem z kajdanami z powrotem do kafelkowego podwyższenia; sułtan wychylał się teraz do przodu z groźną miną.

– Czyżbyś zbrukał moje czyste ucho wiadomością, że nie ożeniłeś się z moją córką, śmieciu? – zapytał.

– Zgadza się, potężny monarcho – potwierdził Abdullah. – Ifryt nadleciał, zanim zdążyliśmy uciec.

Sułtan patrzył na niego niemal ze zgrozą.

– Czy to prawda?

– Przysięgam – powiedział Abdullah – że dotąd nigdy nawet nie pocałowałem twojej córki. Zamierzałem odszukać sędziego pokoju, jak tylko uciekniemy z Zanzibu. Wiem, co jest właściwe. Ale uważałem również za właściwe, żeby najpierw się upewnić, czy Kwiat Nocy naprawdę pragnie mnie poślubić. Obawiałem się, że jej decyzja wynikła z ignorancji, pomimo stu osiemdziesięciu dziewięciu obrazków. Wybacz mi, opiekunie patriotów, ale twoje metody wychowania córki są nieco dziwne. Wzięła mnie za kobietę, kiedy mnie pierwszy raz zobaczyła.

– A więc – powiedział sułtan z namysłem – kiedy wczorajszej nocy wysłałem do ogrodu żołnierzy, żeby schwytali i zabili intruza, to się mogło skończyć katastrofą. Głupcze – skarcił Abdullaha – kundlu i niewolniku, który ośmiela się mnie krytykować! Oczywiście, że musiałem wychować córkę w taki sposób.

Przepowiednia wygłoszona przy jej narodzinach mówi, że ona poślubi pierwszego mężczyznę, poza mną, którego zobaczy!

Abdullah wyprostował się pomimo kajdan. Po raz pierwszy tego dnia poczuł drgnienie nadziei.

Sułtan wpatrywał się w ozdobne kafelki posadzki, rozmyślając na głos.

– Przepowiednia bardzo mi odpowiadała – zaznaczył. – Od dawna pragnąłem przymierza z krajami północy, ponieważ oni wyrabiają lepszą broń niż my, w niektórych przypadkach wręcz czarodziejską, jak rozumiem. Ale bardzo trudno jest przyszpilić książąt Ochinstanu. Więc musiałem tylko... tak myślałem... dopilnować, żeby córka nigdy nie miała okazji zobaczyć mężczyzny... i naturalnie zapewnić jej poza tym najlepsze wykształcenie, żeby umiała śpiewać, tańczyć i spodobać się księciu. Potem, kiedy osiągnęła wiek stosowny do małżeństwa, zaprosiłem tu księcia z wizytą państwową. Miał przyjechać w przyszłym roku, kiedy zakończy pacyfikację kraju, który właśnie podbił dzięki swojej wspaniałej broni. Wiedziałem, że jak tylko moja córka go zobaczy, przepowiednia sama zatroszczy się o resztę! – Łypnął nienawistnie na Abdullaha. – A potem moje plany walą się z powodu takiego robaka jak ty!

– To niestety prawda, najroztropniejszy z władców – przyznał Abdullah. – Powiedz mi, czy ten książę Ochinstanu nie jest przypadkiem stary i brzydki?

– Podobno jest równie odrażający na swój północny sposób jak ci najemnicy – odparł sułtan, na co żołnierze, których większość miała piegi i rudawe włosy, zesztywnieli. – Czemu pytasz, psie?

– Ponieważ, jeśli wybaczysz mi krytykowanie twojej wielkiej mądrości, o nauczycielu naszego narodu, to chyba trochę niesprawiedliwe wobec twojej córki – zauważył Abdullah.

Czuł, że żołnierze zwracają na niego oczy, zadziwieni jego brawurą. Ale było mu wszystko jedno. Wiedział, że ma niewiele do stracenia.

– Kobiety się nie liczą – odparł sułtan. – Zatem niesprawiedliwość wobec nich jest niemożliwa.

– Nie zgadzam się – oświadczył Abdullah, żołnierze zaś jeszcze bardziej wytrzeszczyli na niego oczy.

Sułtan spiorunował go wzrokiem. Skręcił szlafmycę w potężnych dłoniach, jakby skręcał kark Abdullahowi.

– Milcz, parszywa ropucho! – rzucił. – Albo stracę panowanie nad sobą i każę cię natychmiast zgładzić!

Abdullah trochę się odprężył.

– O wszechwładny mieczu nad obywatelami, błagam, żebyś zabił mnie teraz – powiedział. – Zgrzeszyłem i zbłądziłem, i wdarłem się bez pozwolenia do twojego nocnego ogrodu...

– Cicho bądź – nakazał sułtan. – Wiesz doskonale, że nie mogę cię zabić, dopóki nie odnajdę córki i nie dopilnuję, żeby wyszła za ciebie.

Abdullah jeszcze bardziej się odprężył.

– Twój niewolnik nie pojmuje twojego rozumowania, o klejnocie rozsądku – zaprotestował. – Żądam, żebyś zabił mnie teraz.

Sułtan dosłownie na niego warknął.

– Jednego się nauczyłem z tej żałosnej historii – powiedział – że nawet ja, sułtan Zanzibu, nie mogę oszukać przeznaczenia. Przepowiednia wypełni się jakimś sposobem, wiem o tym. Zatem jeśli chcę, żeby moja córka poślubiła księcia Ochinstanu, muszę najpierw spełnić przepowiednię.

Abdullah odprężył się prawie całkowicie. Naturalnie sam od razu dostrzegł tę konieczność, ale martwił się, czy sułtan też to rozumie. Na szczęście rozumiał. Kwiat Nocy widocznie odziedziczyła logiczny umysł po ojcu.

– Więc gdzie jest moja córka? – zapytał sułtan.

– Już ci mówiłem, o słońce świecące nad Zanzibem – zaczął Abdullah. – Ifryt...

– Ani na chwilę nie uwierzyłem w ifryta – przerwał mu sułtan. – To zbyt wygodny wykręt. Na pewno ukryłeś gdzieś dziewczynę.

– Zabierzcie go – zwrócił się do żołnierzy – i zamknijcie w najlepiej strzeżonym lochu. Zostawcie mu kajdany. Na pewno użył jakichś czarów, żeby się dostać do ogrodu, i gotów ich użyć do ucieczki, jeśli nie zachowamy ostrożności.

Abdullah mimo woli drgnął na te słowa. Sułtan zauważył i uśmiechnął się paskudnie.

– Potem – podjął – macie przeszukać każdy kąt, żeby znaleźć moją córkę. Jak tylko ją znajdziecie, sprowadzicie ją do lochu na ślub. – Przeniósł zamyślone spojrzenie z powrotem na Abdullaha. – Do tej pory będę się zabawiał wymyślaniem nowych sposobów, żeby zadać ci śmierć. Na razie najbardziej podoba mi się wbicie na dziesięciometrowy pal i wypuszczenie głodnych sępów, żeby cię pożerały po kawałku. Ale może później wymyślę coś gorszego.

Abdullaha znowu prawie ogarnęła rozpacz, kiedy żołnierze wywlekali go z sali. Pomyślał o przepowiedni wygłoszonej przy jego narodzinach. Dziesięciometrowy pal niewątpliwie wyniesie go ponad wszystkich w całym kraju.

Rozdział 6

który opisuje, jak Abdullah trafił z deszczu pod rynnę

Wrzucili Abdullaha do głębokiego, cuchnącego lochu, gdzie jedyne światło wpadało przez maleńką kratkę wysoko w suficie – ale nie światło dnia. Docierało pewnie z odległego okna na końcu korytarza, w którego podłodze znajdowała się kratka.

Wiedząc, że tego mu będzie najbardziej brakowało, Abdullah wyprowadzany przez żołnierzy próbował napełnić oczy i umysł obrazami światła. Podczas krótkiej przerwy, kiedy żołnierze otwierali zewnętrzne drzwi do lochów, spoglądał w górę i dookoła. Stali na małym, ciemnym podwórzu, otoczonym ze wszystkich stron przez gładkie kamienne mury. Lecz jeśli Abdullah odchylił głowę do tyłu, w oddali widział smukłą iglicę, rysującą się na tle złocistej glorii poranka. Zdumiał się, że dopiero godzina minęła od wschodu słońca. Ponad iglicą rozpościerał się głęboki błękit nieba, na którym spokojnie wisiała jedna jedyna chmurka. Wyglądała jak wyniosły zamek ze złocistymi oknami, bo świt wciąż barwił ją czerwienią i złotem. Złocisty blask odbijał się w skrzydłach białego ptaka krążącego wokół iglicy. Abdullah pomyślał, że to ostatnie piękno, jakie widzi w życiu. Oglądał się za siebie, kiedy żołnierze wciągali go do środka.

Próbował zachować w pamięci ten widok jak skarb, kiedy zamknięto go w zimnym szarym lochu, ale nie potrafił. Znalazł się w innym świecie. Przez długi czas czuł się taki nieszczęśliwy, że nawet nie poczuł, jakie ciasne są kajdany. Wpijały się w ciało, zaczął się więc wiercić z brzękiem na zimnej podłodze, ale niewiele sobie pomógł.

– Muszę się przyzwyczaić do takiego życia – powiedział sobie. – Oczywiście dopóki ktoś nie wyratuje Kwiatu Nocy.

Co jednak wydawało się niezbyt prawdopodobne, skoro sułtan nie uwierzył w ifryta.

Potem Abdullah próbował uciec przed rozpaczą w swoje marzenia. Lecz wyobrażanie sobie, że jest księciem porwanym za młodu, jakoś wcale nie pomagało. Wiedział, że to nieprawda, i ciągle dręczyła go świadomość, że Kwiat Nocy mu uwierzyła. Na pewno zdecydowała się go poślubić dlatego, że uważała go za księcia. Nie mógł sobie wyobrazić, że kiedykolwiek odważy się wyznać jej prawdę. Przez jakiś czas zdawało mu się, że zasłużył na najgorszy los, jaki przeznaczył mu sułtan.

Potem zaczął rozmyślać o samej księżniczce. Gdziekolwiek przebywała, z pewnością była równie zrozpaczona i przerażona jak on. Abdullah zapragnął ją pocieszyć. Tak bardzo chciał pospieszyć jej na ratunek, że przez jakiś czas szarpał się bezsensownie w kajdanach.

– Na pewno nikt inny nawet nie ruszy palcem – mamrotał do siebie. – Muszę się stąd wydostać!

Potem, chociaż zdawał sobie sprawę, że to pomysł równie niemądry jak marzenia o porwanym księciu, spróbował przywołać czarodziejski dywan. Wyobraził sobie dywan leżący na podłodze w kramie i zawołał go głośno, raz i drugi. Wyrecytował wszystkie magicznie brzmiące słowa, jakie mu przyszły do głowy, w nadziei, że jedno z nich okaże się komendą.

Nic się nie stało. I czego innego mogłem się spodziewać?! – pomyślał Abdullah. Nawet gdyby w końcu trafił na właściwą komendę, nawet gdyby dywan usłyszał go z lochu, jak miał się tu wcisnąć przez tę maleńką kratkę? A zakładając, że jednak się wcisnął, jak miał stąd wydostać Abdullaha?

Abdullah poddał się; oparł się o ścianę, na wpół drzemiąc, na wpół rozpaczając. Nadeszła już pewnie najgorętsza pora dnia, kiedy większość mieszkańców Zanzibu robiła sobie co najmniej krótki odpoczynek. Sam Abdullah, jeśli nie odwiedzał jednego z publicznych parków, siadywał zwykle na stosie gorszych dywanów w cieniu przed kramem, popijał sok owocowy albo wino, jeśli było go stać, i gawędził leniwie z Jamalem. Ale z tym już koniec. A to dopiero mój pierwszy dzień! – pomyślał smętnie. Na razie nie tracę rachuby godzin. Jak prędko stracę nawet rachubę dni?

Zamknął oczy. Jedno go tylko pocieszało. Poszukiwania córki sułtana odbiją się na Fatimie, Hakimie i Assifie, najbliższych krewnych Abdullaha. Miał nadzieję, że żołnierze przewrócą fioletowe emporium do góry nogami. Miał nadzieję, że rozwalą ściany i rozwiną wszystkie dywany. Miał nadzieję, że aresztują-

Coś wylądowało na podłodze u stóp Abdullaha.

Więc rzucili mi jedzenie, pomyślał Abdullah, chociaż wolałbym umrzeć z głodu. Leniwie otworzył oczy. Nagle rozwarły się szeroko bez jego udziału.

Na dnie lochu leżał czarodziejski dywan. A na nim spał spokojnie złośliwy pies Jamala.

Abdullah zagapił się na nich obu. Wyobraził sobie, jak pies poszukał schronienia przed upałem południowych godzin w cieniu kramu Abdullaha. Rozumiał, że pies położył się na dywanie dla większej wygody. Ale jakim sposobem pies – pies! – mógł wymówić słowo komendy, to przerastało jego wyobraźnię. Tymczasem na jego oczach pies zaczął śnić. Łapy mu drgały, pysk się marszczył. Wciągnął powietrze w nozdrza, jakby zwietrzył najrozkoszniejszy w świecie zapach, i wydał słaby skowyt, jakby źródło tego zapachu uciekało przed nim we śnie.

– Czy to możliwe, przyjacielu – zagadnął Abdullah – że śniłeś o mnie, kiedy oddałem ci prawie całe swoje śniadanie?

Pies usłyszał go przez sen. Zachrapał głośno i się obudził. Jak to pies, nie tracił czasu na rozważania, w jaki sposób trafił do tego dziwnego lochu. Zawęszył i zwietrzył Abdullaha. Poderwał się z radosnym skowytem, oparł łapy pomiędzy łańcuchami na piersi Abdullaha i entuzjastycznie polizał go po twarzy.

Abdullah roześmiał się i odwrócił głowę, bo psu cuchnęło z pyska kalmarami. Ucieszył się co najmniej tak samo jak zwierzak.

– Więc jednak śniłeś o mnie! – zawołał. – Przyjacielu, dopilnuję, żebyś codziennie dostawał miskę kalmarów. Uratowałeś mi życie i pewnie również ocaliłeś Kwiat Nocy!

Gdy tylko zapał psa trochę ostygł, Abdullah zaczął się przekręcać i przesuwać w kajdanach, aż położył się na dywanie, wsparty na jednym łokciu. Odetchnął z wielką ulgą. Teraz był bezpieczny.

– No chodź! – zawołał do psa. – Wskakuj na dywan.

Ale pies zwęszył coś w kącie lochu, widocznie szczura. Tropił go, parskając z podnieceniem. Po każdym parsknięciu Abdullah czuł, że dywan pod nim dygocze. W ten sposób otrzymał odpowiedź, której poszukiwał.

– No chodźże – ponaglił psa. – Jeśli cię tu zostawię, znajdą cię, kiedy przyjdą mnie nakarmić albo przesłuchać, i pomyślą, że zmieniłem się w psa. Wtedy spotka cię mój los. Przyniosłeś mi dywan i odkryłeś jego sekret, więc nie chcę cię oglądać na dziesięciometrowym palu.

Pies wetknął nos do kąta i nie słuchał. Abdullah usłyszał wyraźnie, pomimo grubych ścian lochu, tupot ciężkich stóp i brzęk kluczy. Ktoś nadchodził. Abdullah przestał wabić psa i położył się płasko na dywanie.

– Chodź, piesku! – zawołał. – Chodź, poliż mnie po twarzy! Pies zrozumiał. Wybiegł z kąta, wskoczył Abdullahowi na pierś i przystąpił do wypełniania polecenia.

– Dywanie – szepnął Abdullah spod pracowitego psiego jęzora. – Leć na bazar, ale nie ląduj. Zawiśnij nad kramem Jamala.

Dywan wzniósł się i pomknął w bok – całe szczęście, bo klucze już szczękały w zamku. Abdullah nie bardzo wiedział, w jaki sposób dywan wydostał się z lochu, bo pies ciągle lizał go po twarzy, więc młodzieniec musiał zamknąć oczy. Poczuł, że przesuwa się po nim wilgotny cień – pewnie wtedy właśnie przeniknęli przez ścianę – a potem zalał go blask słońca. Zdumiony pies podniósł łeb. Abdullah zerknął w bok i zobaczył wysoki mur, który wzniósł się przed nimi i umknął w dół, kiedy dywan gładko nad nim przefrunął. W dole przesunęły się wieże i dachy, znane już Abdullahowi, chociaż poprzednio widział je tylko w nocy. A potem dywan poszybował w dół, na skraj bazaru. Z pałacu sułtana do kramu Abdullaha rzeczywiście było tylko pięć minut drogi.

Pojawiła się smażalnia Jamala, a obok rozwalony kram Abdullaha, z dywanami rozrzuconymi po całym chodniku. Widocznie żołnierze szukali tam Kwiatu Nocy. Jamal drzemał, wsparłszy głowę na rękach, pomiędzy wielkim bulgoczącym kotłem z kalmarami a grillem na węgiel drzewny, na którym piekły się szaszłyki. Podniósł głowę i spojrzał swoim jedynym okiem na dywan, wiszący przed nim w powietrzu.

– Schodź, piesku! – rozkazał Abdullah. – Jamal, zawołaj swojego psa.

Jamal wydawał się porządnie wystraszony. To żadna przyjemność prowadzić smażalnię obok kogoś, kogo sułtan chce nabić na dziesięciometrowy pal. Nieszczęsny handlarz nie mógł z siebie wydobyć głosu. Ponieważ pies też nie posłuchał rozkazu, Abdullah dźwignął się do pozycji siedzącej, brzęcząc łańcuchami, spocony z wysiłku. Pies stracił równowagę i zeskoczył zwinnie na kontuar smażalni. Jamal z roztargnieniem przygarnął go do piersi.

– Czego chcesz ode mnie? – zapytał, zerkając na kajdany. – Mam sprowadzić kowala?

Abdullah wzruszył się tym dowodem przyjaźni Jamala. Lecz siedząc wysoko, miał dobry widok na alejkę między kramami. Widział tam podeszwy biegnących stóp i rozwiane szaty. Widocznie któryś handlarz zamierzał sprowadzić straż, chociaż biegnąca sylwetka bardzo przypominała Abdullahowi niejakiego Assifa.

– Nie – odparł. – Nie ma czasu. – Ze szczękiem przełożył lewą nogę przez krawędź dywanu. – Zrób dla mnie coś innego. Połóż rękę na hafcie nad moim lewym butem.

Jamal posłusznie wyciągnął krzepkie ramię i bardzo ostrożnie dotknął haftu.

– Czy to zaklęcie? – zapytał nerwowo.

– Nie – zaprzeczył Abdullah. – To ukryta sakiewka. Włóż do niej rękę i wyciągnij pieniądze.

Palce zdumionego Jamala namacały sakiewkę, wsunęły się do niej i wynurzyły z garścią złota.

– Masz tu fortunę – powiedział Jamal. – Kupisz za to swoją wolność?

– Nie, twoja – wyjaśni! Abdullah. – Będą cię ścigać i twojego psa, bo mi pomogliście. Weź złoto, psa i wyjedź stąd. Uciekaj z Zanzibu. Jedź na północ, do barbarzyńców, i tam się ukryj.

– Na północ! – zawołał Jamal. – Ale co ja mam robić na północy?

– Kup wszystko, czego ci trzeba, i otwórz radżputańską restaurację – zaproponował Abdullah. – Wystarczy ci tego złota i jesteś świetnym kucharzem. Możesz tam zbić fortunę.

– Naprawdę? – zapytał Jamal, spoglądając to na Abdullaha, to na garść pieniędzy. – Naprawdę myślisz, że mogę?

Abdullah nie spuszczał czujnego wzroku z alejki. Teraz zobaczył, że zapełniła się nie strażnikami, ale najemnikami z północy, w pełnym biegu.

– Tylko jeśli wyruszysz natychmiast – powiedział.

Jamal usłyszał brzęk-brzęk biegnących żołnierzy. Wyjrzał z kramu, żeby się upewnić. Potem gwizdnął na psa i znikł tak szybko i cicho, że Abdullah mógł tylko podziwiać. Nawet nie tracił czasu, żeby zdjąć mięso z grilla, żeby się nie spaliło. Żołnierze znajdą tylko kocioł z niedogotowanymi kalmarami.

Abdullah szepnął do dywanu:

– Na pustynię. Szybko!

Dywan wystartował natychmiast, ze zwykłym szarpnięciem w bok. Na pewno zrzuciłby Abdullaha, gdyby nie ciężar łańcuchów, pod którym wybrzuszył się w środku na podobieństwo hamaka. A szybkość bardzo się przydała. Żołnierze już krzyczeli za plecami Abdullaha. Coś huknęło głośno kilka razy. Przez chwilę dwie kule i jeden bełt z kuszy rozcinały błękit nieba obok dywanu, a potem zostały z tyłu. Dywan pędził dalej, ponad dachami, ponad murami, mijając wieże, muskając palmy w ogrodach. Wreszcie śmignął w rozpaloną szarą pustkę, migoczącą biało i żółto pod wielką kopułą nieba, gdzie kajdany Abdullaha zaczęły się nieprzyjemnie rozgrzewać.

Pęd powietrza ustał. Abdullah podniósł głowę i ujrzał Zanzib jako zdumiewająco małą grupkę wieżyczek na horyzoncie. Dywan przepłynął powoli obok mężczyzny jadącego na wielbłądzie, który odwrócił owiniętą zasłonami twarz, żeby popatrzeć. Dywan zaczął opadać na piasek. Wówczas jeździec zawrócił swojego wielbłąda i puścił się truchtem w pogoń za dywanem. Abdullah czuł, jak tamten się cieszy, że oto wpada mu w ręce prawdziwy czarodziejski dywan, którego właściciel skuty kajdanami nie może się bronić.

– W górę, w górę! – niemal wrzasnął do dywanu. – Leć na północ!

Dywan niemrawo wzbił się w powietrze, każdą swoją nitką okazując niechęć i rozdrażnienie. Zatoczył ociężałe półkole i łagodnie pożeglował na północ w spacerowym tempie. Zakwefiony osobnik przeciął półkole po cięciwie łuku i popędził wierzchowca do galopu. Ponieważ dywan unosił się zaledwie jakieś trzy metry nad ziemią, stanowił łatwy cel dla jeźdźca na galopującym wielbłądzie.

Abdullah zrozumiał, że najwyższy czas podjąć negocjacje.

– Strzeż się! – krzyknął do jeźdźca. – Zanzib zakuł mnie w kajdany, żebym nie roznosił zarazy, na którą choruję!

Jeździec nie dał się nabrać. Ściągnął wodze wielbłąda i podążył za dywanem w wolniejszym tempie, wyciągając maszt namiotowy ze swojego bagażu. Widocznie zamierzał strącić nim Abdullaha na ziemię. Abdullah pospiesznie skupił całą uwagę na dywanie.

– O najcenniejszy z kobierców – zaczął. – O najcudniej barwiony i najdelikatniej tkany, którego gładkie włókna tak zręcznie wzmocniono czarami, lękam się, że dotąd nie traktowałem cię z należytym szacunkiem. Rozkazywałem ci opryskliwym tonem i nawet krzyczałem na ciebie, podczas gdy teraz rozumiem, że twoja wrażliwa natura wymaga jedynie najłagodniejszych próśb. Wybacz, och, wybacz!

Dywan docenił przeprosiny. Rozprostował się bardziej w powietrzu i nieco zwiększył szybkość.

– I taki ze mnie nędzny pies – ciągnął Abdullah – że zmuszałem cię do pracy w pustynnym upale, obarczonego straszliwym ciężarem moich kajdan. O najlepszy i najwytworniejszy z dywanów, myślę teraz tylko o tobie, jak by najszybciej uwolnić cię od tego wielkiego ciężaru. Gdybyś poleciał w spokojnym tempie... powiedzmy, tylko trochę szybciej od galopującego wielbłąda... do najbliższego miejsca na północnej pustyni, gdzie znajdę kogoś, kto zdejmie te łańcuchy, czy twoja przyjazna i arystokratyczna natura zniosłaby takie poświęcenie?

Widocznie uderzył we właściwy ton. Dywan emanował teraz skromną dumą połączoną z samozadowoleniem. Wzniósł się jakieś pół metra wyżej, lekko zmienił kierunek i ruszył w raźnym tempie stu kilometrów na godzinę. Abdullah przytrzymał się krawędzi i obejrzał za siebie, na rozczarowanego jeźdźca, który wkrótce skurczył się do rozmiarów plamki na tle pustyni.

– O najszlachetniejszy z artefaktów, tyś jest sułtanem pomiędzy dywanami, a ja tylko twoim nędznym niewolnikiem! – powiedział bezwstydnie.

Dywanowi tak się to spodobało, że nawet zwiększył szybkość.

Dziesięć minut później przemknął nad piaszczystą diuną i zahamował gwałtownie tuż za wierzchołkiem po drugiej stronie wydmy. Abdullah stoczył się z niego bezradnie w chmurze piasku. I toczył się dalej, brzęcząc, dzwoniąc, podskakując, wzbijając kolejne tumany piasku, wreszcie – po rozpaczliwych wysiłkach – zjeżdżając jak na sankach stopami w dół aż na sam brzeg maleńkiej błotnistej sadzawki w oazie. Kilku obdartusów, przykucniętych na skraju sadzawki, poderwało się i rozproszyło, kiedy Abdullah wjechał pomiędzy nich. Zaczepił stopami o rzecz, nad którą się wcześniej pochylali, i strącił ją z powrotem do sadzawki. Jeden z mężczyzn krzyknął oburzony i wskoczył z pluskiem do wody, żeby odzyskać zgubę. Pozostali wyciągnęli szable i noże – w jednym przypadku długi pistolet – i groźnie otoczyli Abdullaha.

– Poderżnijcie mu gardło – powiedział jeden.

Abdullah zamrugał, żeby pozbyć się piasku z oczu, i pomyślał, że rzadko widywał równie podejrzaną zbieraninę. Wszyscy mieli blizny na twarzach, rozbiegane oczy, zepsute zęby i paskudne miny. Człowiek z pistoletem wyglądał najbardziej paskudnie. Nosił jakby kolczyk po jednej stronie wielkiego, haczykowatego nosa i bardzo krzaczaste wąsy. Turban miał spięty po jednej stronie złotą broszą z błyszczącym czerwonym klejnotem.

– Skąd się urwałeś? – zapytał ten człowiek i kopnął Abdullaha. – Wytłumacz się.

Wszyscy, włącznie z obdartusem wyłażącym z sadzawki z flaszką w dłoni, popatrzyli na Abdullaha w sposób sugerujący, że powinien przedstawić dobre wyjaśnienie. Bo inaczej pożałuje.

Rozdział 7

w którym przedstawiamy dżina

Abdullah zamrugał, żeby strącić resztę piasku z powiek, i spojrzał uważnie na mężczyznę z pistoletem. Ten człowiek rzeczywiście wyglądał wypisz, wymaluj jak podły bandyta, który w marzeniach porwał Abdullaha, książęcego syna. Widocznie nastąpił zbieg okoliczności.

– Stokrotnie błagam was o wybaczenie, panowie pustyni – powiedział bardzo uprzejmie – że przeszkodziłem wam w taki sposób, ale czy zwracam się do najszlachetniejszego bandyty światowej sławy, niezrównanego Kabula Aqby?

Otaczający go nikczemnicy wydawali się zdumieni. Abdullah wyraźnie usłyszał, jak jeden mruknął: „Skąd on wiedział?” Lecz mężczyzna z pistoletem tylko skrzywił się pogardliwie, do czego jego twarz szczególnie dobrze się nadawała.

– Owszem, to ja – przyznał. – Sławny, tak? Rzeczywiście zbieg okoliczności, pomyślał Abdullah. No, przynajmniej teraz wiedział, na czym stoi.

– Niestety, wędrowcy pustynnych szlaków – powiedział – podobnie jak wasze szlachetne osoby jestem wyrzutkiem, ściganym i prześladowanym. Poprzysiągłem zemstę na całym Radżpucie. Przybyłem tutaj umyślnie, żeby przyłączyć się do was i wspomóc was siłą mego rozumu i ramienia.

– Czyżby? – rzucił Kabul Aqba. – A jakim sposobem tu przybyłeś? Spadłeś z nieba w tych kajdanach?

– Za pomocą czarów – odparł skromnie Abdullah, licząc na to, że zaimponuje tym obdartusom. – Istotnie spadłem z nieba, najszlachetniejsi z nomadów.

Niestety, nikomu nie zaimponował. Większość ryknęła śmiechem. Kabul Aqba kiwnięciem głowy posłał dwóch na wierzch diuny, żeby obejrzeli miejsce upadku Abdullaha.

– Więc potrafisz czynić czary? – zagadnął. – Czy te łańcuchy mają z tym jakiś związek?

– Jak najbardziej – potwierdził Abdullah. – Tak potężnym jestem magiem, że sam sułtan Zanzibu kazał mnie zakuć w kajdany ze strachu przed moją magią. Zerwijcie tylko te łańcuchy i rozbijcie kajdany, a zobaczycie wielkie rzeczy.

Kątem oka spostrzegł, że dwaj ludzie wracają, niosąc razem dywan. Miał wielką nadzieję, że to się obróci na dobre.

– Żelazo, jak wiecie, nie pozwala czarodziejowi użyć magii – ciągnął z powagą. – Zdejmijcie je ze mnie, a otworzy się przed wami nowe życie.

Bandyci przyglądali mu się z powątpiewaniem.

– Nie mamy przecinaka – powiedział jeden. – Ani młotka. Kabul Aqba zwrócił się do dwóch ludzi, którzy przynieśli dywan.

– Znaleźliśmy tylko to – złożyli raport. – Żadnych tropów wierzchowców. Żadnych śladów.

Na te słowa herszt bandytów pogładził swój wąs. Ciekawe, pomyślał mimo woli Abdullah, czy wąsy czasami wplątują mu się w kółko w nosie.

– Hm – mruknął Kabul Aqba. – W takim razie założę się, że to czarodziejski dywan. Dajcie go tutaj. – Zwrócił się drwiąco do Abdullaha: – Przykro mi cię rozczarować, magu, skoro jednak przybyłeś tak dogodnie skuty łańcuchami, zamierzam cię tak zostawić i zaopiekować się twoim dywanem, żeby uniknąć przykrych niespodzianek. Jeśli naprawdę chcesz się do nas przyłączyć, musisz się najpierw wykazać.

Ku swemu zdumieniu Abdullah odkrył, że jest znacznie bardziej rozgniewany niż przestraszony. Może dlatego, że zużył wszystkie swoje zasoby strachu tego ranka przed obliczem sułtana. A może dlatego, że wszystko go bolało. Podrapał się i poobijał podczas zjazdu z diuny, a jedna z obręczy na kostce nogi boleśnie obtarła mu skórę.

– Przecież ci mówiłem – odparł wyniośle – że nie przydam się wam na nic, dopóki nie zdejmiecie mi łańcuchów.

– Nie chcemy od ciebie magii, tylko wiedzy – oznajmił Kabul Aqba. Skinął na obdartusa, który wcześniej brodził w sadzawce. – Powiedz nam, co to jest, a może w nagrodę rozkujemy ci nogi.

Człowiek, który brodził w sadzawce, przykucnął i wyciągnął przed siebie dymnoniebieską pękatą flaszkę. Abdullah dźwignął się na łokciach i popatrzył na nią z urazą. Wydawała się nowa. Przez dymne szkło szyjki widać było czysty nowy korek, zapieczętowany odciśniętą w ołowiu pieczęcią, również nową. Flaszka wyglądała jak buteleczka perfum, z której odpadła etykietka.

– Jest całkiem lekka – powiedział przykucnięty obdartus, potrząsając butelką – i nic tam nie chlupie ani nie grzechocze.

Abdullah postanowił wykorzystać sposobność, żeby się uwolnić z łańcuchów.

– To butelka z dżinnem – oznajmił. – Wiedzcie, mieszkańcy pustyni, że może być bardzo niebezpieczna. Zdejmijcie tylko ze mnie te łańcuchy, a ja zapanuję nad dżinnem i każę mu spełniać wasze życzenia. W przeciwnym razie nikt nie powinien jej dotykać.

Człowiek trzymający flaszkę upuścił ją nerwowo, ale Kabul Aqba tylko się zaśmiał i ją podniósł.

– Wygląda raczej na coś dobrego do picia – oznajmił i rzucił flaszkę innemu obdartusowi. – Otwórz ją.

Tamten odłożył szablę i wyciągnął wielki nóż, którym ciachnął ołowianą pieczęć.

Abdullah zobaczył, że jego szanse na uwolnienie prysły. Co gorsza, zostanie zdemaskowany jako oszust.

– To naprawdę ogromnie niebezpieczne, o perły wśród rabusiów – zaprotestował. – Jak już złamiecie pieczęć, pod żadnym pozorem nie wyciągajcie korka.

Tymczasem obdartus oderwał pieczęć i rzucił na piasek. Zaczął wyważać korek, podczas gdy drugi przytrzymywał butelkę.

– Jeśli już musicie wyciągnąć korek – paplał Abdullah – przynajmniej wystukajcie na butelce prawdziwą i mistyczną liczbę czarów i każcie dżinnowi w środku przysiąc...

Korek wyskoczył. Pop. Z szyjki butelki wypłynęła przejrzysta fiołkowa mgiełka. Abdullah miał nadzieję, że flaszka zawiera truciznę. Lecz mgiełka natychmiast zgęstniała w dym, który buchnął z butelki niczym para z dziobka czajnika. Dym uformował się w twarz – wielką, siną i złą – ramiona i wątłe ciało połączone z butelką, i dalej się wznosił na wysokość ponad trzech metrów.

– Złożyłem ślubowanie! – ryknęła twarz potężnym, świszczącym głosem. – Ten, kto mnie uwolni, będzie cierpiał. A macie!

Mgliste ramiona wykonały gest. Dwaj mężczyźni, którzy dotąd trzymali butelkę i korek, nagle znikli. Korek i butelka spadły na ziemię, zmuszając dżinna, żeby wypływał bokiem z szyjki. Spośród sinawych oparów wypełzły dwie wielkie ropuchy i rozejrzały się jakby ze zdumieniem. Dżinn wyprostował się powoli i zwiewnie, unosząc się nad flaszką ze skrzyżowanymi mglistymi ramionami i nienawistnym wyrazem sinawej twarzy.

Tymczasem wszyscy uciekli oprócz Abdullaha i Kabula Aqby ponieważ Abdullah prawie nie mógł się ruszać skuty łańcuchami, a Kabul Aqba okazał się niespodziewanie odważny. Dżinn zmierzył ich obu palącym spojrzeniem.

– Jestem niewolnikiem butelki – oznajmił. – Chociaż nienawidzę i brzydzę się tego całego układu, muszę wam powiedzieć, że temu, kto mnie posiada, wolno wyrazić codziennie jedno życzenie, a ja muszę je spełnić. – I dodał złowieszczo: – Jakie jest wasze życzenie?

– Życzę sobie... – zaczął Abdullah. Kabul Aqba szybko zatkał mu ręką usta.

– To ja mam życzenie – oświadczył. – Zapamiętaj to sobie, dżinnie!

– Słyszę – odparł dżinn. – Jakie życzenie?

– Jedną chwileczkę – powiedział Kabul Aqba.

Przysunął twarz do ucha Abdullaha. Jego oddech cuchnął jeszcze gorzej niż ręka, chociaż Abdullah musiał przyznać, że ani jedno, ani drugie nie umywało się do psa Jamala.

– No, magu – szepnął bandyta – dowiodłeś, że wiesz, o czym mówisz. Doradź mi, czego mam sobie życzyć, a uczynię cię wolnym człowiekiem i honorowym członkiem mojej bandy. Lecz jeśli sam spróbujesz wymówić życzenie, zabiję cię. Zrozumiano? – Przyłożył lufę pistoletu do głowy Abdullaha i odsłonił mu usta. – Czego mam sobie życzyć?

– No cóż – powiedział Abdullah – najmądrzejsze i najłaskawsze byłoby życzenie, żeby twoje dwie ropuchy zmieniły się z powrotem w ludzi.

Kabul Aqba rzucił zaskoczone spojrzenie na dwie ropuchy, które pełzały po błotnistym brzegu sadzawki, niepewne, czy umieją pływać, czy nie.

– Strata życzenia – uciął. – Wymyśl inne.

Abdullah wytężył umysł, szukając tego, co najbardziej zadowoli herszta bandytów.

– Możesz oczywiście poprosić o niezmierzone bogactwo – powiedział – ale wtedy musiałbyś dźwigać swoje pieniądze, więc może najpierw powinieneś poprosić o stado krzepkich wielbłądów. I musiałbyś bronić swoich skarbów. Może najpierw powinieneś zażądać dostawy słynnej broni z północy albo...

– Ale co najpierw? – dopytywał się Kabul Aqba. – Szybciej. On się niecierpliwi.

Miał rację. Dżinn właściwie nie przytupywał nogą, ponieważ nie miał nóg, lecz coś w jego chmurnej, mglistej, sinej twarzy ostrzegało, że jeśli każą mu dłużej czekać, nad sadzawką znajdą się dwie następne ropuchy.

Bardzo krótka chwila namysłu wystarczyła, żeby przekonać Abdullaha, że bez względu na kajdany znajdzie się w znacznie gorszej sytuacji, jeśli zmieni się w ropuchę.

– Czemu nie zażądasz uczty? – podsunął wreszcie.

– To już lepiej! – ucieszył się Kabul Aqba i jowialnie klepnął Abdullaha po ramieniu. – Życzę sobie wystawnej uczty.

Dżinn skłonił się, trochę jak płomień świecy gnący się w przeciągu.

– Zrobione – oznajmił kwaśno. – I niech wam wyjdzie na zdrowie.

Po czym starannie wlał się z powrotem do flaszki.

Uczta okazała się nadzwyczaj wystawna. Pojawiła się niemal natychmiast, z głuchym łomotem, na długim stole ocienionym pasiastą markizą, a razem z nią pojawili się niewolnicy w liberiach, żeby usługiwać przy stole. Pozostali bandyci całkiem szybko pokonali strach i wrócili biegiem, żeby rozpierać się na poduszkach i zajadać smakołyki ze złotych talerzy, i głośno domagać się od obsługi więcej, więcej, więcej! Niewolnicy, jak odkrył Abdullah, kiedy udało mu się z kilkoma porozmawiać, należeli do samego sułtana Zanzibu, więc uczta też pewnie pochodziła od sułtana.

Ta wiadomość trochę poprawiła humor Abdullahowi. Przez całą ucztę pozostał zakuty w kajdany, przywiązany do pobliskiej palmy. Chociaż nie spodziewał się niczego lepszego po Kabulu Aqbie, jednak ciężko mu było na duszy. Kabul Aqba przypominał sobie o nim od czasu do czasu i wielkopańskim gestem posyłał do niego niewolnika ze złotym półmiskiem lub dzbanem wina.

Uczta była obfita. Co jakiś czas rozlegał się głuchy huk i zjawiało się następne danie, niesione przez następnych zdumionych niewolników, albo wybór win z sułtańskiej piwnicy załadowanych na barek ozdobiony klejnotami, albo zaskoczony zespół muzykantów. Za każdym razem, kiedy Kabul Aqba wysyłał nowego niewolnika do Abdullaha, niewolnik ów aż nazbyt chętnie odpowiadał na pytania.

– To prawda, szlachetny jeńcu pustynnego króla – powiedział mu jeden – że sułtan wpadł w furię, kiedy pierwsze i drugie dania tajemniczo znikły. Przy trzecim daniu, czyli pieczonym pawiu, którego niosę, wysłał oddział najemników, żeby eskortował nas z kuchni, ale zostaliśmy porwani spomiędzy nich przy samych drzwiach sali bankietowej i natychmiast znaleźliśmy się w tej oazie.

Sułtan, pomyślał Abdullah, chyba już porządnie zgłodniał.

Później pojawiła się trupa tancerek, porwana w taki sam sposób, co na pewno jeszcze bardziej rozwścieczyło sułtana. Tancerki wprawiły Abdullaha w melancholię. Przypomniał sobie Kwiat Nocy, dwa razy piękniejszą od każdej z nich, i łzy napłynęły mu do oczu. Podczas gdy wokół stołu narastała wesołość, dwie ropuchy siedziały w płytkim końcu sadzawki i kumkały żałośnie. Niewątpliwie w obecnej sytuacji czuły się równie źle jak Abdullah.

Gdy tylko zapadła noc, niewolnicy, muzykanci i tancerki znikli, chociaż zostały resztki jedzenia i wina. Bandyci obżarli się i opili po dziurki w nosie. Większość z nich zasnęła tam, gdzie siedzieli. Lecz ku przerażeniu Abdullaha Kabul Aqba wstał – nieco chwiejnie – i wyciągnął spod stołu butelkę z dżinnem. Sprawdził, czy jest zakorkowana. Potem, zataczając się, poczłapał do czarodziejskiego dywanu i zwalił się na niego z butelką w ręku. Zasnął prawie natychmiast.

Abdullah siedział oparty o palmę, coraz bardziej zaniepokojony. Jeśli dżinu odesłał porwanych niewolników z powrotem do pałacu w Zanzibie – a prawdopodobnie tak zrobił – ktoś ich tam weźmie na spytki. Wszyscy opowiedzą tę samą historyjkę, jak to usługiwali bandzie rabusiów, podczas gdy dobrze ubrany młodzieniec w łańcuchach przyglądał im się spod palmy. Sułtan doda dwa do dwóch. Nie jest głupcem. Może już teraz oddział żołnierzy wyrusza na szybkich wielbłądach, żeby znaleźć na pustyni pewną małą oazę.

Lecz nie tym najbardziej martwił się Abdullah. Z jeszcze większym napięciem obserwował śpiącego Kabula Aqbę. Bał się, że straci czarodziejski dywan, a razem z nim niezwykle użytecznego dżinna.

I rzeczywiście po jakiejś pół godzinie Kabul Aqba przekręcił się na wznak i otworzył usta. Jak niewątpliwie przed nim pies Jamala, jak wcześniej sam Abdullah – ale chyba nie aż tak głośno? – Kabul Aqba przeraźliwie zachrapał. Dywan drgnął. Abdullah zobaczył wyraźnie w blasku wschodzącego księżyca, że dywan wzniósł się jakieś pół metra nad ziemię, gdzie zawisnął i czekał. Abdullah odgadł, że dywan próbuje zinterpretować sen Kabula Aqby. O czym akurat śnił herszt bandytów, Abdullah nie miał pojęcia, ale dywan wiedział. Wzbił się w powietrze i rozpoczął lot.

Abdullah podniósł wzrok, kiedy dywan przelatywał nad palmą. Po raz ostatni spróbował na niego wpłynąć.

– O najbardziej pechowy z dywanów! – zawołał cicho. – Ja traktowałbym cię o wiele lepiej!

Może dywan go usłyszał. A może to był przypadek. Coś okrągłego i słabo połyskującego stoczyło się z krawędzi dywanu i z lekkim stuknięciem spadło na piasek niedaleko Abdullaha. To była butelka z dżinnem. Abdullah sięgnął po nią jak najszybciej, starając się nie brzęczeć łańcuchami, przyciągnął butelkę i ukrył za plecami, między sobą a pniem palmy. Potem siedział i czekał na poranek, w zdecydowanie lepszym humorze.

Rozdział 8

w którym marzenia Abdullaha dalej się spełniają

Gdy tylko pierwsze promienie słońca zaróżowiły diuny, Abdullah wyciągnął korek z butelki z dżinnem. Opar wypłynął z szyjki, wystrzelił w górę i uformował sinoniebieską postać dżinna, jeszcze bardziej rozgniewanego, o ile to możliwe.

– Mówiłem, jedno życzenie dziennie! – zahuczał glos jak wiatr.

– Tak, właśnie jest nowy dzień, o fiołkowy majestacie, a ja jestem twoim nowym właścicielem – oznajmił Abdullah. – Moje życzenie jest proste. Pragnę, żeby moje kajdany znikły.

– Szkoda na to marnować życzenie – mruknął pogardliwie dżinn i szybko wciągnął się z powrotem do butelki.

Abdullah miał już zaprotestować, że uwolnienie z kajdan, chociaż dla dżinna wydaje się błahe, ma dla niego ogromne znaczenie, kiedy odkrył, że może się poruszać swobodnie, bez dzwonienia. Spuścił wzrok i zobaczył, że łańcuchy znikły.

Starannie zakorkował z powrotem butelkę i wstał. Okropnie zesztywniał. Zanim w ogóle zrobił krok, musiał sobie przypomnieć o żołnierzach pędzących na gończych wielbłądach w stronę oazy, a potem pomyślał, co się stanie, jeśli bandyci się przebudzą i zobaczą go bez łańcuchów. To go ruszyło. Pokuśtykał jak staruszek w stronę bankietowego stołu. Tam bardzo ostrożnie, żeby nie zbudzić bandytów śpiących w malowniczych pozycjach z twarzami na obrusie, zebrał trochę jedzenia i zawinął w serwetkę. Wziął butelkę wina i przywiązał ją serwetkami do pasa razem z butelką dżinna. Ostatnią serwetkę wziął jako nakrycie głowy, żeby nie dostać udaru słonecznego – podróżnicy opowiadali mu, że takie niebezpieczeństwo grozi na pustyni – po czym jak najszybciej pokuśtykał z oazy na północ.

Sztywność ustąpiła, kiedy się rozchodził. Wędrówka zrobiła się wtedy niemal przyjemna i przez pierwszą połowę poranka Abdullah maszerował raźno, myśląc o Kwiecie Nocy, zajadając soczyste paszteciki z mięsem i popijając wino z flaszki. Druga połowa poranka okazała się gorsza. Słońce stało wysoko na oślepiająco białym niebie. Wszystko dookoła migotało i drżało. Abdullah pożałował, że nie wylał wina i nie napełnił flaszki w mulistej sadzawce. Wino nie gasiło pragnienia, tylko je podsycało. Abdullah moczył winem serwetkę i kładł sobie na karku, gdzie wysychała o wiele za szybko. W południe myślał już, że umiera. Pustynia kołysała mu się przed oczami, słońce go raziło i czuł, że wysechł na wiór.

– Los chyba tak zrządził, że mam przeżyć wszystkie swoje marzenia na jawie! – wychrypiał.

Do tej pory sądził, że wyobraził sobie ucieczkę przed podłym Kabulem Aqbą w najdrobniejszych szczegółach. Naprawdę jednak przedtem nie miał pojęcia, jakie to okropne brnąć przez pustynię w palącym upale, kiedy pot zalewa oczy. Nie wiedział, że piasek jakimś sposobem dostaje się wszędzie, nawet do ust. W marzeniach nie uwzględnił też, jak trudno kierować się słońcem, kiedy ono stoi dokładnie nad głową. Skąpa kałuża cienia wokół stóp nie dawała żadnej wskazówki. Musiał ciągle się oglądać, żeby sprawdzić, czy linia jego śladów biegnie prosto. Martwił się, bo tracił na to czas.

W końcu, bez względu na stratę czasu, musiał się zatrzymać i odpocząć, skulony w zagłębieniu, gdzie znalazł odrobinę cienia. Nadal czuł się jak kawałek mięsa przypiekany na ruszcie Jamala. Zamoczył serwetkę w winie i rozpostarł na czole, a potem patrzył, jak czerwone krople kapią na jego najlepsze ubranie. Tylko przepowiednia dotycząca Kwiatu Nocy podtrzymywała go na duchu. Skoro przeznaczenie chciało, żeby za niego wyszła, nie mógł umrzeć, bo jeszcze jej nie poślubił. Potem pomyślał o swojej własnej przepowiedni, zapisanej przez ojca. Mogła mieć więcej niż jedno znaczenie. Właściwie już jakby się spełniła, bo czyż nie wzniósł się nad wszystkich innych w kraju, kiedy latał na czarodziejskim dywanie? Może zresztą chodziło o dziesięciometrowy pal.

Ta myśl kazała Abdullahowi podnieść się i ruszyć dalej.

Popołudnie okazało się jeszcze gorsze. Abdullah był młody i silny, ale życie handlarza dywanów nie przygotowuje do długich wędrówek. Bolało go wszystko, od czubka głowy do pięt – nie zapominając o palcach u nóg, które obtarł prawie do żywego mięsa. W dodatku jeden but uwierał go w miejscu, gdzie wszyto kieszonkę na pieniądze. Nogi miał takie zmęczone, że ledwie nimi ruszał. Wiedział jednak, że musi skryć się za horyzontem, zanim bandyci zaczną go szukać albo pojawi się sznur sułtańskich wielbłądów. Ponieważ nie wiedział, jak daleko jest horyzont, wlókł się dalej.

Przed wieczorem trzymała go na nogach tylko myśl, że jutro zobaczy Kwiat Nocy. Takie zamierzał wyrazić następne życzenie. Ponadto ślubował, że nigdy nie weźmie wina do ust i do końca życia nawet nie spojrzy na piasek.

Kiedy noc zapadła, upadł na piaszczystą wydmę i zasnął.

O świcie zęby mu szczękały i lękał się odmrożeń. Pustynia była równie zimna w nocy, jak gorąca za dnia. Abdullah wiedział jednak, że jego kłopoty prawie się skończyły. Usiadł po wschodniej, cieplejszej stronie wydmy, spoglądając na złocisty blask poranka, pokrzepił się resztką jedzenia i ostatnim łykiem znienawidzonego wina. Zęby przestały mu szczękać, chociaż w ustach miał niesmak jak pies Jamala.

Teraz. Uśmiechając się już zawczasu, Abdullah wyciągnął korek z butelki dżinna.

Fiołkowy dym buchnął z wnętrza i skłębił się w nieprzyjazną postać dżinna.

– Czego tak suszysz zęby? – zapytał świszczący głos.

– Moje życzenie, o klejnocie pośród dżinnów, barwy piękniejszej niż ametyst... – zaczął Abdullah. – Oby twój oddech pachniał fiołkami. Życzę sobie, żebyś przeniósł mnie do mojej narzeczonej, Kwiatu Nocy.

– Och, doprawdy?

Dżinn skrzyżował mgliste ramiona i obrócił się, rozglądając się dookoła, przy czym jego dolna część, połączona z butelką, skręciła się w schludny korkociąg. Abdullah przyglądał się temu zafascynowany.

– A gdzież jest ta młoda kobieta? – zapytał dżinn z irytacją, kiedy znowu odwrócił się twarzą do Abdullaha. – Jakoś nie mogę jej znaleźć.

– Została porwana przez ifryta ze swojego nocnego ogrodu w sułtańskim pałacu w Zanzibie – odparł Abdullah.

– To wyjaśnia sprawę – stwierdził dżinn. – Nie mogę spełnić twojego życzenia. Nie ma jej nigdzie na ziemi.

– Więc widocznie przebywa w królestwie ifrytów – zmartwił się Abdullah. – Z pewnością ty, o purpurowy książę pośród dżinnów, znasz to królestwo jak własną kieszeń.

– To tylko świadczy, jak mało wiesz – odparł dżinn. – Dżinn uwięziony w butelce nie ma wstępu do żadnych duchowych sfer. Jeśli tam jest twoja dziewczyna, nie mogę cię tam zabrać. Radzę ci włożyć korek z powrotem do butelki i ruszać w drogę. Z południa nadchodzi całkiem spory oddział na wielbłądach.

Abdullah wskoczył na szczyt wydmy. Rzeczywiście szereg gończych wielbłądów, których tak się obawiał, pędził ku niemu płynnym krokiem walca. Chociaż na razie widział tylko w oddali cienie barwy indygo, poznał po zarysie sylwetek, że jeźdźcy są uzbrojeni po zęby.

– Widzisz? – powiedział dżinn, wzbijając się na tę samą wysokość co Abdullah. – Może cię nie zauważą, ale wątpię.

Ta myśl wyraźnie sprawiła mu przyjemność.

– Musisz spełnić inne moje życzenie, i to szybko – rzucił Abdullah.

– O nie – zaprzeczył dżinn. – Jedno życzenie dziennie. Już wymówiłeś życzenie.

– Istotnie, o splendorze liliowych oparów – przyznał mu rację Abdullah z rozpaczliwym pośpiechem – ale ty nie mogłeś spełnić tego życzenia. A zasada jest taka, jak wyraźnie słyszałem od ciebie, że musisz spełnić dziennie jedno życzenie swojego właściciela. Jeszcze tego nie zrobiłeś.

– Niebiosa, zlitujcie się nade mną! – jęknął dżinn z odrazą. – Ten młodzieniec to domorosły prawnik.

– Naturalnie! – potwierdził Abdullah z zapałem. – Pochodzę z Zanzibu, gdzie każde dziecko uczy się bronić swoich praw, ponieważ nikt inny nie stanie w jego obronie. I twierdzę, że dzisiaj nie spełniłeś żadnego mojego życzenia.

– Sprzeciw – burknął dżinn. – Jedno życzenie zostało wypowiedziane.

– Ale nie spełnione – wytknął mu Abdullah.

– To nie moja wina, że prosisz o rzeczy niemożliwe – obruszył się dżinn. – Są miliony pięknych dziewczyn, do których mogę cię zabrać. Nawet do syreny, jeśli lubisz zielone włosy. A może nie umiesz pływać?

Pędzący szereg wielbłądów zbliżał się coraz bardziej. Abdullah powiedział szybko:

– Pomyśl, o liliowa perło magii, i zmiękcz swoje serce. Ci żołnierze, którzy do nas jadą, z pewnością odbiorą mi twoją butelkę, kiedy mnie schwytają. Jeśli oddadzą cię sułtanowi, on każe ci codziennie spełniać wielkie życzenia, sprowadzać dla niego wojska oraz broń i zwyciężać jego wrogów, czyli ciężko harować. Jeśli zatrzymają cię dla siebie... całkiem możliwe, bo żołnierze bywają nieuczciwi... to będą cię przekazywać z ręki do ręki i codziennie każą ci spełniać wiele życzeń, po jednym dla każdego członka oddziału. W obu wypadkach będziesz musiał napracować się o wiele bardziej niż dla mnie, bo ja chcę tylko jednej małej rzeczy.

– Co za elokwencja! – zakpił dżinn. – Chociaż masz trochę racji. Ale z drugiej strony, czy pomyślałeś, ile znajdę okazji w służbie sułtana lub jego żołnierzy, żeby czynić zło?

– Zło? – powtórzył Abdullah, niespokojnie zerkając na pędzące wielbłądy.

– Nigdy nie mówiłem, że spełniane przeze mnie życzenia mają komuś wyjść na dobre – powiedział dżinn. – Na odwrót, ślubowałem, że zawsze wyrządzą jak najwięcej szkody. Na przykład ci bandyci trafią wszyscy do więzienia albo gorzej za kradzież sułtańskiej uczty. Żołnierze znaleźli ich zeszłej nocy

– Wyrządzisz mi więcej szkody, jeśli nic spełnisz mojego życzenia! – zawołał Abdullah. – A w przeciwieństwie do bandytów, ja na to nie zasługuję.

– Więc masz pecha – stwierdził dżinn. – Czyli jest nas dwóch. Ja też nie zasługuję na zamknięcie w butelce.

Jeźdźcy zbliżyli się już dostatecznie, żeby zobaczyć Abdullaha. Usłyszał w oddali krzyki i zobaczył błyski dobywanej broni.

– Więc daj mi jutrzejsze życzenie – poprosił natarczywie.

– To jest jakieś rozwiązanie – zgodził się dżinn, ku zdumieniu Abdullaha. – Czego zatem sobie życzysz?

– Przenieś mnie do najbliższej osoby, która pomoże mi znaleźć Kwiat Nocy – zażądał Abdullah.

Zbiegł z wydmy i poniósł butelkę.

– Szybko – dodał do dżinna, który teraz kłębił się nad jego głową.

Dżinn wydawał się nieco zbity z tropu.

– Dziwne – powiedział. – Posiadam wielką moc przepowiadania przyszłości, ale teraz nie mogę się w tym połapać.

Kula zaryła się w piasku, niezbyt daleko od Abdullaha. Abdullah rzucił się do ucieczki, ciągnąc za sobą dżinna niczym ogromny płomień fiołkowej świecy.

– Po prostu zabierz mnie do tej osoby! – wrzasnął.

– Chyba tak będzie lepiej – przyznał dżinn. – Może ty coś z tego zrozumiesz.

Ziemia jakby przyspieszyła pod biegnącymi stopami Abdullaha. Wkrótce wykonywał potężne kroki, niemal susy ponad krajobrazem, który pędził mu na spotkanie. Szybkość biegu połączona z szybkością obracającego się świata sprawiły, że wszystko dookoła się rozmazało oprócz dżinna, który spokojnie płynął za butelką, Abdullah wiedział jednak, że pościgowe wielbłądy natychmiast zostały z tyłu. Uśmiechnął się i biegł dalej, prawie równie spokojny jak dżinn, rozkoszując się chłodnym wiatrem. Skakał tak przez długi czas. Fotem wszystko się zatrzymało.

Abdullah stal na środku wiejskiej drogi i łapał oddech. Potrzebował czasu, żeby się oswoić z tym nowym miejscem. Było tu chłodno, nie cieplej niż w Zanzibie na wiosnę. Chociaż słońce świeciło jasno na błękitnym niebie, wisiało chyba niżej i jego blask wydawał się słabszy niż w ojczyźnie Abdullaha. Pewnie dlatego, że wzdłuż drogi rosło tyle liściastych drzew, które rzucały ruchliwe zielone cienie. A może dlatego, że na poboczach zieleniła się bujna trawa. Abdullah odczekał, aż wzrok mu przywyknie, a potem rozejrzał się za osobą, która miała mu pomóc znaleźć Kwiat Nocy.

Widział tylko coś, co wyglądało jak gospoda na zakręcie drogi, w głębi pomiędzy drzewami. Zrobiła na Abdullahu nie najlepsze wrażenie. Zbudowano ją z drewna, niczym chałupy największej biedoty w Zanzibie, a właściciele mogli sobie pozwolić tylko na dach z ciasno ułożonej słomy. Ktoś próbował upiększyć to miejsce, sadząc żółte i czerwone kwiaty przy drodze. Szyld gospody, dyndający na słupie ustawionym wśród kwiatów, przedstawiał lwa namalowanego nieudolnie przez kiepskiego artystę.

Abdullah spuścił wzrok na butelkę z dżinnem, zamierzając ją z powrotem zakorkować. Ku swojemu rozczarowaniu odkrył, że widocznie upuścił korek, albo na pustyni, albo podczas podróży. No trudno, pomyślał. Podniósł butelkę do twarzy.

– Gdzie jest ta osoba, która mi pomoże znaleźć Kwiat Nocy? – zapytał.

Z butelki wypłynęła smużka pary, znacznie bardziej sina w słońcu tej dziwnej krainy.

– Śpi na ławce przed frontem Czerwonego Lwa – odparła zirytowana smużka i cofnęła się z powrotem do butelki. Z wnętrza dobiegł głuchy głos dżinna: – On mi się podoba. Nieuczciwy do szpiku kości.

Rozdział 9

w którym Abdullah poznaje starego żołnierza

Abdullah ruszył w stronę gospody. Kiedy podszedł bliżej, zobaczył, że rzeczywiście jakiś człowiek drzemie na jednej z drewnianych ławek, ustawionych przed domem. Stały tam również stoły, co świadczyło, że w lokalu podawano też jedzenie. Abdullah wśliznął się na ławę za stołem i popatrzył z powątpiewaniem na śpiącego mężczyznę.

Śpiący wyglądał jak zwyczajny zbir. Nawet w Zanzibie ani wśród bandytów Abdullah nigdy nie widział równie fałszywych rysów, jak na opalonej twarzy mężczyzny. Spory tobołek leżący obok niego na ziemi nasuwał podejrzenie, że obcy jest włóczęgą – tylko że był gładko ogolony. Abdullah nigdy nie widział mężczyzn bez bród i wąsów, poza północnymi najemnikami sułtana. Możliwe, że ten człowiek był najemnym żołnierzem. Nosił ubranie przypominające podarte resztki jakiegoś munduru, a włosy związał w kucyk z tyłu głowy, na modłę żołnierzy sułtana. Mężczyźni z Zanzibu pogardzali tą fryzurą, ponieważ krążyły plotki, że kucyków nigdy nie rozczesywano i nie myto. Patrząc na kucyk tego mężczyzny, zwisający z krawędzi ławki, Abdullah skłonny był w to uwierzyć. Obcy dosłownie lepił się od brudu. Niemniej wydawał się zdrowy i silny, chociaż już niemłody. Pod warstwą brudu jego włosy miały szarą barwę żelaza.

Abdullah wahał się, czy go obudzić. Obcy nie budził zaufania. A dżinn otwarcie przyznał, że przy spełnianiu życzeń stara się zawsze szkodzić. Ten człowiek może mnie zaprowadzi do Kwiatu Nocy, pomyślał Abdullah, ale z pewnością obrabuje mnie po drodze.

Wciąż jeszcze się wahał, kiedy jakaś kobieta w fartuchu wyszła na próg gospody, pewnie żeby zobaczyć, czy nie ma klientów. Suknia nadawała jej kształt pulchnej klepsydry, co Abdullah uznał za bardzo cudzoziemskie i odstręczające.

– Och! – zawołała na widok Abdullaha. – Czekałeś na obsługę, panie? Trzeba było zabębnić w stół. Tutaj wszyscy tak robią. Co podać?

Mówiła takim samym barbarzyńskim akcentem jak najemnicy z północy. Z tego Abdullah wywnioskował, że znalazł się w ich rodzinnej krainie. Uśmiechnął się do kobiety.

– Co mi polecisz, o perło z gospody? – zapytał.

Widocznie nikt jeszcze nie nazwał kobiety perłą. Zarumieniła się i odpowiedziała kokieteryjnym uśmiechem, skręcając w palcach rąbek fartucha.

– No, na razie mamy chleb i ser – powiedziała – ale obiad się gotuje. Jeśli zaczekasz pół godziny, panie, dostaniesz smaczny pieróg z dziczyzną i jarzyny z naszego ogrodu.

Abdullah pomyślał, że to brzmi doskonale, znacznie lepiej, niż się spodziewał po gospodzie ze słomianym dachem.

– W takim razie chętnie zaczekam pół godziny, kwiatku przydrożny – powiedział.

Obdarzyła go następnym kokieteryjnym uśmiechem.

– Może napijesz się czegoś przez ten czas, panie?

– Oczywiście – potwierdził Abdullah, wciąż spragniony po wędrówce przez pustynię. – Czy mogę cię prosić o sorbet... lub sok z jakichkolwiek owoców?

Kobieta zrobiła zmartwioną minę.

– Och, panie... nikt u nas nie pije soków owocowych, a o tym drugim nigdy nie słyszałam. Może kufelek dobrego piwa?

– Co to jest piwo? – zapytał podejrzliwie Abdullah. Kobieta całkiem się stropiła.

– To jest... ee... no...

Mężczyzna na drugiej lawie podniósł się i ziewnął.

– Piwo to jedyny stosowny trunek dla mężczyzny – oświadczył. – Wspaniały napój.

Abdullah znowu się do niego odwrócił. Spojrzał prosto w okrągłe, przejrzyste niebieskie oczy, szczere jak u dziecka. W brązowej twarzy nie zostało ani śladu fałszu, odkąd jej właściciel się zbudził.

– Warzone z jęczmienia i chmielu – dodał mężczyzna. – Skoro o tym mowa, gospodyni, sam poproszę o duże.

Wyraz twarzy gospodyni zmienił się całkowicie.

– Mówiłam ci – burknęła – że chcę zobaczyć kolor twoich pieniędzy, zanim coś ci podam.

Mężczyzna nie wydawał się obrażony. Rzucił Abdullahowi smętne spojrzenie błękitnych oczu. Potem westchnął i podniósł z ławki obok siebie długą, białą, glinianą fajkę, którą zaczął nabijać i zapalać.

– Więc mam podać piwo, panie?! – zapytała gospodyni, znowu mizdrząc się do Abdullaha.

– Jeśli łaska, królowo szczodrej gościnności – zgodził się Abdullah. – Przynieś mi trochę i podaj też stosowną ilość dla tego wędrowca.

– Doskonale, panie – powiedziała gospodyni i zmierzywszy potępiającym wzrokiem mężczyznę z kucykiem, weszła z powrotem do gospody.

– To bardzo uprzejmie z twojej strony – zwrócił się obcy do Abdullaha. – Przyjechałeś z daleka, co?

– Z dalekiego południa, czcigodny wędrowcze – odpowiedział ostrożnie Abdullah. Nie zapomniał, jak fałszywie wyglądał obcy we śnie.

– Z zagranicy, hę? Tak sobie pomyślałem, kiedy zobaczyłem twoją opaleniznę – rzucił obcy.

Abdullah miał pewność, że tamten próbuje go pociągnąć za język, żeby sprawdzić, czy warto go obrabować. Toteż nieco się zdziwił, kiedy mężczyzna przestał go wypytywać.

– Ja też nie pochodzę z tych stron – oznajmił, puszczając wielkie kłęby dymu ze swojej barbarzyńskiej fajki. – Jestem ze Strangii. Stary żołnierz. Wypuszczony wolno w świat z odprawą, kiedy Ingaria pokonała nas w wojnie. Jak sam widziałeś, tutaj w Ingarii ludzie wciąż są uprzedzeni do mojego munduru.

Powiedział to prosto w twarz gospodyni, która wróciła z dwoma kuflami brązowego, spienionego płynu. Nie odezwała się ani słowem, tylko łupnęła jednym kuflem o stół przed obcym, zanim postawiła drugi ostrożnie i uprzejmie przed Abdullahem.

– Obiad za pół godziny, panie – oświadczyła i znikła.

– Zdrówko – rzekł żołnierz. Podniósł swój kufel i pociągnął długi łyk.

Abdullah był wdzięczny staremu wojakowi, bo dzięki niemu wiedział, że znajduje się w krainie zwanej Ingaria. Odpowiedział więc: „Zdrówko” i niepewnie podniósł swój kufel. Miał wrażenie, że wypełniający go płyn pochodzi z pęcherza wielbłąda. Kiedy go powąchał, zapach jeszcze bardziej spotęgował to wrażenie. Gdyby nie straszliwe pragnienie, nawet nie wziąłby do ust tej cieczy. Ostrożnie przełknął łyk. No, przynajmniej mokre.

– Wspaniałe, prawda? – zagadnął stary żołnierz.

– Niezwykle interesujące, o kapitanie wojowników – zapewnił Abdullah i wzdrygnął się mimo woli.

– Zabawne, że nazywasz mnie kapitanem – powiedział żołnierz. – Oczywiście nigdy nie byłem żadnym kapitanem. Nigdy nie zaszedłem wyżej niż do kaprala. Chociaż widziałem sporo walk i miałem poważne nadzieje na awans, ale wróg nas pokonał, zanim dostałem swoją szansę. Straszna to była bitwa, wiesz? Jeszcze maszerowaliśmy. Nikt się nie spodziewał, że wróg zaatakuje tak szybko. No wiesz, teraz już po wszystkim i nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem, ale powiem ci szczerze, że Ingariańcy nie walczyli uczciwie. Wzięli paru czarodziejów, żeby zapewnić sobie zwycięstwo. Co może zdziałać zwykły żołnierz, taki jak ja, przeciwko magii? Nic. Chcesz, żebym ci narysował plan bitwy?

Abdullah zrozumiał teraz, na czym polegała złośliwość dżinna. Ten człowiek, który miał mu pomóc, był koszmarnym nudziarzem.

– Nie znam się absolutnie na kwestiach militarnych, o najdzielniejszy ze strategów – oświadczył stanowczo.

– Nic nie szkodzi – zapewnił go pogodnie wojak. – Możesz mi wierzyć na słowo, że zostaliśmy całkowicie rozgromieni. Uciekliśmy. Ingaria nas pokonała. Podbiła cały kraj. Nasza błogosławiona rodzina królewska też musiała uciekać, więc posadzili na tronie brata króla Ingarii. Chciano uprawomocnić tego księcia przez ożenek z naszą księżniczką Beatrycze; ale ona uciekła z resztą rodziny... niech żyje jak najdłużej...! i nie mogli jej znaleźć. Zresztą nowy książę nie był taki zły. Wypłacił całej strangiańskiej armii odprawę, zanim nas zwolnił. Chcesz wiedzieć, co robię ze swoimi pieniędzmi?

– Jeśli pragniesz mi powiedzieć, o najmężniejszy z weteranów – mruknął Abdullah, tłumiąc ziewanie.

– Zwiedzam Ingarię – odparł żołnierz. – Pomyślałem, że zrobię sobie wycieczkę przez kraj, który nas podbił. Obejrzę go sobie, zanim gdzieś osiądę. To ładna sumka, ta moja odprawa. Stać mnie na podróż, jeśli będę oszczędzał.

– Moje powinszowania.

– Połowę wypłacili w złocie.

– Doprawdy? – bąknął Abdullah.

Z ulgą przyjął nadejście kilku miejscowych klientów. Byli to głównie farmerzy, ubrani w zabłocone portki i miejscowe kaftany, przypominające Abdullahowi jego koszulę nocną, oraz wielkie, człapiące buciory. Zachowywali się bardzo wesoło, gadali głośno o sianokosach – które według nich dobrze wypadły – i walili w stoły, żądając piwa. Gospodyni oraz mały, ruchliwy gospodarz uwijali się, biegając tam i z powrotem z tacami pełnymi kufla, ponieważ przychodziło coraz więcej ludzi. Żołnierz – Abdullah nie wiedział, czy się z tego cieszyć, czy złościć – natychmiast stracił zainteresowanie nim i zaczął rozmawiać poważnie z nowymi przybyszami. Jakoś wcale się z nim nie nudzili. Nie przeszkadzało im również, że należał niegdyś do wrogiej armii. Jeden z nich natychmiast postawił mu kolejne piwo. Zjawiało się coraz więcej klientów i żołnierz zdobywał coraz większą popularność. Teraz stał przed nim szereg kufli z piwem. Wkrótce zamówiono dla niego obiad. Poprzez tłum otaczający żołnierza do Abdullaha dochodziły urywki zdań: „wielka bitwa... rozumiecie, wasi czarodzieje zapewnili im przewagę... nasza kawaleria... przełamali nasze lewe skrzydło... osaczyli nas na wzgórzu... my, piechota, zmuszona do ucieczki... zmykaliśmy jak zające... niezły gatunek... zgromadzili nas i wypłacili odprawę...”

Tymczasem gospodyni przyniosła Abdullahowi parującą tacę i – nieproszona – następne piwo. Ciągle był taki spragniony, że niemal się ucieszył z następnego kufla. Obiad smakował mu tak samo jak uczta sułtana. Przez jakiś czas tak się zajął jedzeniem, że stracił z oczu żołnierza. Kiedy znowu podniósł wzrok, żołnierz pochylał się nad własnym pustym talerzem i z entuzjazmem błyszczącym w błękitnych oczach przesuwał kufle i talerze po stole, żeby pokazać wiejskim słuchaczom, jak dokładnie przebiegała bitwa o Strangię. Po chwili skończyły mu się naczynia i sztućce. Ponieważ wykorzystał już solniczkę i pieprzniczkę jako króla Strangii i jego generała, nie zostało mu nic na króla Ingarii, jego brata oraz czarodziejów. Ale żołnierz wcale się tym nie przejął. Otworzył sakiewkę u pasa, wyjął dwie złote monety, kilka srebrnych i rzucił z brzękiem na stół, żeby zastąpiły króla Ingarii, jego czarodziejów i generałów.

Abdullah pomyślał, że żołnierz postąpił bardzo niemądrze. Dwie sztuki złota wywołały liczne komentarze. Czterej podejrzani młodzi mężczyźni przy sąsiednim stole odwrócili się na ławach i zaczęli okazywać ogromne zainteresowanie rozmową. Lecz żołnierz, pogrążony w opisie bitwy, wcale ich nie zauważył.

Wreszcie większość słuchaczy otaczających żołnierza wstała, żeby wrócić do pracy. Żołnierz wstał razem z nimi, zarzucił tobołek na ramię, założył na głowę brudny żołnierski kapelusz, zatknięty wcześniej pod klapę plecaka, i zapytał o drogę do najbliższego miasteczka. Podczas gdy wszyscy głośno objaśniali żołnierzowi drogę, Abdullah usiłował złapać gospodynię, żeby zapłacić rachunek. Trochę ociągała się z przyjściem. Zanim się zjawiła, żołnierz znikł już za zakrętem drogi. Abdullah nie żałował. Nawet jeśli dżinn myślał, że ten człowiek może mu pomóc, Abdullah wolał się obejść bez takiej pomocy. Cieszył się, że przynajmniej raz spotkał się oko w oko z przeznaczeniem.

Nie będąc głupcem jak żołnierz, Abdullah zapłacił rachunek najmniejszą srebrną monetą. Nawet ona stanowiła chyba majątek w tych okolicach. Gospodyni wzięła pieniądz i poszła po resztę. Czekając na jej powrót, Abdullah niechcący podsłuchał rozmowę czterech młodych łotrzyków.

– Jeśli pobiegniemy starą ścieżką do konnej jazdy – mówił jeden – dogonimy go w lesie na szczycie wzgórza.

– Schowamy się w krzakach – zgodził się drugi – po obu stronach drogi, żeby go wziąć w dwa ognie.

– Podzielimy pieniądze na czterech – zdecydował trzeci. – On na pewno ma więcej złota, niż pokazywał.

– Najpierw musimy go wyprawić na tamten świat – ostrzegł czwarty. – Nie chcemy, żeby nas wydał.

„Racja!”, „Zgoda!”, „Załatwione!” – odpowiedzieli pozostali trzej i wszyscy wstali, zanim jeszcze gospodyni przybiegła do Abdullaha z dwiema garściami miedziaków.

– Mam nadzieje, że dobrze policzyliśmy, panie. Rzadko nam się trafia srebro z południa, więc musiałam zapytać męża, ile jest warte. Mówi, że sto naszych miedziaków, a ty byłeś winien pięć, więc...

– Dzięki ci, ozdobo gastronomii i warzycielko niebiańskiego piwa – powiedział spiesznie Abdullah i wcisnął jej jedną garść miedziaków zamiast długiej, miłej pogawędki, w którą wyraźnie pragnęła go wciągnąć. Zostawił ją z wybałuszonymi oczami i jak najszybciej popędził za żołnierzem. Nawet jeśli ten człowiek był bezczelnym darmozjadem i koszmarnym nudziarzem, nie zasłużył sobie, żeby go zamordowano dla pieniędzy.

Rozdział 10

który opowiada o przemocy i rozlewie krwi

Abdullah odkrył, że nie może iść szybko. W chłodniejszym klimacie Ingarii zesztywniał okropnie, kiedy siedział przy stole, i nogi go bolały po wczorajszym marszu. Od schowka na pieniądze w lewym bucie zrobił mu się wielki pęcherz na lewej stopie. Kulał, zanim uszedł sto metrów. Wciąż jednak martwił się o żołnierza, więc starał się iść jak najszybciej. Minął kilka chałupek krytych słomą i wydostał się z wioski na szerszą drogę. Tam w oddali zobaczył żołnierza, wędrującego powoli w stronę miejsca, gdzie droga wspinała się na wzgórze porośnięte gęsto liściastymi drzewami, które licznie występowały w tych okolicach. Tam właśnie czterej młodzi łotrzykowie planowali urządzić zasadzkę. Abdullah próbował kuśtykać szybciej.

Z butelki podskakującej u jego pasa wydobył się zirytowany sinawy dymek.

– Musisz tak trząść? – zapytał.

– Tak – wysapał Abdullah. – Człowiek, którego mi wybrałeś na pomocnika, sam potrzebuje pomocy.

– Ha! – mruknął dżinn. – Teraz cię rozumiem. Nic nie zmieni twoich romantycznych poglądów na życie. Jako następne życzenie zażądasz lśniącej zbroi.

Żołnierz szedł dość wolno. Abdullah stopniowo go doganiał i wszedł do lasu zaraz za nim. Tutaj jednak droga wiła się pomiędzy drzewami, żeby ułatwić wspinaczkę, toteż Abdullah stracił żołnierza z oczu aż do chwili, kiedy przekuśtykał przez ostatni zakręt i zobaczył go zaledwie parę metrów dalej. Akurat w tej samej chwili łotrzykowie przypuścili atak.

Dwaj wyskoczyli z krzaków za plecami żołnierza. Dwaj pozostali, którzy wybiegli z krzaków po drugiej stronie drogi, rzucili się na niego od przodu. Wybuchła straszliwa bijatyka i szamotanina. Abdullah pospieszył na pomoc, chociaż z pewnym wahaniem, ponieważ jeszcze nigdy w życiu nikogo nie uderzył.

Tymczasem przed jego oczami wydarzył się cały szereg cudów. Dwaj napastnicy atakujący żołnierza od tyłu polecieli w dwóch różnych kierunkach na dwie strony drogi, gdzie jeden uderzył głową o drzewo i nie sprawiał już nikomu kłopotów, a drugi padł jak podcięty. Z dwóch atakujących od przodu jeden niemal natychmiast otrzymał ranę i zgiął się wpół, żeby ją kontemplować. Drugi, ku zdumieniu Abdullaha, wzbił się w powietrze i na krótką chwilę dosłownie zawisnął na gałęzi. Stamtąd runął z trzaskiem i padł pośrodku drogi.

Tymczasem zgięty wpół napastnik rozgiął się i natarł na żołnierza z długim, wąskim nożem. Wojak wykręcił nadgarstek ręki trzymającej nóż. Przez chwilę siłowali się, postękując i Abdullah miał wszelkie powody wierzyć, że żołnierz wyjdzie ze zwarcia zwycięsko. Pomyślał już, że niepotrzebnie martwił się o niego, nagle jednak napastnik rozciągnięty na drodze podciągnął się i skoczył od tyłu na żołnierza także z długim, wąskim nożem.

Abdullah szybko zrobił, co należy. Podszedł i walnął młodzieńca po głowic butelką z dżinnem.

– Auć! – krzyknął dżinn, a napastnik padł jak powalony dąb.

Na ten hałas żołnierz odwrócił się, przerywając zawiązywanie swojego przeciwnika na supełki. Abdullah odstąpił czym prędzej. Nie podobała mu się szybkość, z jaką tamten się obrócił, ani sposób trzymania rąk ze ściśle złączonymi palcami, niczym dwa tępe, lecz zabójcze narzędzia walki.

– Słyszałem, jak planują cię zabić, mężny weteranie – wyjaśnił z pośpiechem – i pospieszyłem cię ostrzec albo ci pomóc.

Żołnierz wbił w niego oczy, bardzo błękitne, lecz wcale nie niewinne. Takie oczy uznano by za przebiegłe nawet na bazarze w Zanzibie. Zdawały się oceniać Abdullaha na wszelkie możliwe sposoby. Szczęściem ocena wypadła zadowalająco. Żołnierz powiedział: „No to dzięki” i odwrócił się, żeby kopnąć w głowę młodzieńca, którego zawiązywał na supełki. Ten również przestał się ruszać, tak jak pozostali.

– Chyba – podsunął Abdullah – powinniśmy zameldować o tym żandarmom.

– Po co? – zapytał żołnierz.

Schylił się i ku lekkiemu zaskoczeniu Abdullaha szybko i sprawnie przeszukał kieszenie napastnika, którego właśnie kopnął w głowę. Rezultatem rewizji okazała się spora garść miedziaków, które żołnierz z zadowoloną miną schował do własnej sakiewki.

– Ale nóż do kitu – oświadczył, przełamując go na pół. – Skoro już tu jesteś, może przeszukasz tego, którego stuknąłeś, a ja załatwię pozostałą dwójkę. Twój pewnie jest wart z jednego srebrniaka.

– To znaczy – zapytał nieufnie Abdullah – że zwyczaje tego kraju pozwalają nam obrabować rabusiów?

– Nie słyszałem o takim zwyczaju – odparł spokojnie żołnierz – ale właśnie to robię. Jak myślisz, czemu tak beztrosko świeciłem złotem w gospodzie? Zawsze się znajdzie jakiś nicpoń, który pomyśli, że warto oskubać głupiego starego wojaka. Prawie wszyscy mają przy sobie gotówkę.

Przeszedł na drugą stronę drogi i zaczął przeszukiwać młodzieńca, który spadł z drzewa. Po chwili wahania Abdullah przystąpił do niemiłej czynności rewidowania rabusia, którego uderzył butelką. Zrewidował również swoją opinię o żołnierzu: człowieka, który śmiało staje przeciwko czterem napastnikom, lepiej mieć za przyjaciela niż za wroga. Kieszenie nieprzytomnego młodzieńca istotnie zawierały trzy sztuki srebra. A także nóż. Abdullah próbował go złamać na kamieniu, tak jak to zrobił stary wojak.

– Ach nie – powiedział żołnierz. – Ten jest dobry. Zostaw go sobie.

– Po prawdzie nie mam żadnego doświadczenia, jeśli chodzi o walkę – wyznał Abdullah, podając nóż żołnierzowi. – Jestem człowiekiem pokoju.

– Więc nie zajdziesz daleko w Ingarii – oświadczył żołnierz.

– Zatrzymaj go do krojenia mięsa, skoro wolisz. Mam w tobołku sześć lepszych noży, wszystkie od rozmaitych łotrów. Zatrzymaj też srebro... chociaż z twojego braku zainteresowania, kiedy opowiadałem o moim złocie, zgaduję, że jesteś dość zamożny, prawda?

Zaiste przebiegły i spostrzegawczy człowiek, pomyślał Abdullah, chowając srebro do kieszeni.

– Nie taki zamożny, żeby nie przydało mi się jeszcze trochę

– odpowiedział roztropnie.

Potem, żeby już się całkiem dostosować do wymogów sytuacji, wyciągnął młodzieńcowi sznurowadła z butów i wykorzystał do lepszego umocowania butelki z dżinnem przy pasie. Młody człowiek poruszył się i jęknął.

– Budzi się. Lepiej znikajmy – ostrzegł żołnierz. – Jak oprzytomnieją, powiedzą, że to my ich napadliśmy. Skoro to ich wioska, a my obaj jesteśmy obcy, to im uwierzą. Pójdę na skróty przez wzgórza. Tobie radzę zrobić to samo.

– Czułbym się zaszczycony, o szlachetny wojowniku, gdybym mógł ci towarzyszyć – powiedział Abdullah.

– Proszę bardzo – zgodził się żołnierz. – Przynajmniej dla odmiany nie będę musiał kłamać w towarzystwie.

Podniósł swój plecak i kapelusz – jedno i drugie jakoś zdążył schować starannie za drzewem, zanim wybuchła bijatyka – i pierwszy zapuścił się w las.

Przez jakiś czas wspinali się wśród drzew. W porównaniu ze swoim towarzyszem Abdullah był w żałośnie słabej kondycji. Żołnierz kroczył lekko i swobodnie, jakby droga prowadziła w dół. Abdullah kuśtykał za nim. Lewa stopa paliła go żywym ogniem.

W końcu żołnierz przystanął i zaczekał na niego w zadrzewionej kotlinie.

– Ten wytworny but cię uwiera? – zapytał. – Siadaj na tym głazie i zdejmuj go.

Zdjął tobołek z pleców.

– Mam tutaj trochę niezwykłą apteczkę pierwszej pomocy – oznajmił. – Zdobytą na polu bitwy, tak myślę. W każdym razie znalazłem ją gdzieś w Strangii.

Abdullah usiadł i z trudem ściągnął but. Ulga, jakiej doznał, szybko prysła, kiedy spojrzał na swoją stopę. Obtarł skórę do żywego mięsa. Żołnierz odchrząknął i położył na niej jakiś biały opatrunek, który trzymał się bez przywiązywania. Abdullah jęknął. Potem od opatrunku rozszedł się rozkoszny chłód.

– Czy to jakieś czary? – zapytał Abdullah.

– Pewnie tak – przyznał żołnierz.

– Chyba ci czarodzieje z Ingarii rozdali te paczuszki całej swojej armii. Wkładaj but. Teraz możesz iść. Musimy się oddalić, zanim tatusiowie tych chłopców zaczną nas szukać na koniach.

Abdullah ostrożnie wsunął stopę w but. Opatrunek naprawdę zdziałał cuda. Stopa wydawała się całkiem zdrowa. Prawie mógł dotrzymać kroku żołnierzowi – i całe szczęście, bo wojak maszerował przed siebie i pod górę, aż Abdullah poczuł się wykończony nawet bardziej niż poprzedniego dnia na pustyni. Od czasu do czasu oglądał się nerwowo na wypadek, gdyby konie już ich ścigały. Tłumaczył sobie, że zawsze to jakaś odmiana po wielbłądach, chociaż wolałby, żeby raz przynajmniej nikt go nie prześladował. Rozmyślając o tym, uświadomił sobie, że nawet na bazarze krewni pierwszej żony jego ojca prześladowali go, odkąd ojciec umarł. Złościł się na siebie, że wcześniej tego nie dostrzegał.

Tymczasem wspięli się tak wysoko, że las ustąpił miejsca sprężystym krzakom rosnącym wśród kamieni. Pod wieczór szli już po gołych kamieniach, pod samym szczytem górskiego pasma, gdzie tylko nieliczne, mocno pachnące krzaczki czepiały się skalnych występów. To inny rodzaj pustyni, pomyślał Abdullah, kiedy żołnierz wprowadził go w wąski wąwóz pomiędzy wysokimi skałami. Nie wyglądało to na miejsce, gdzie można znaleźć kolację.

W połowie wąwozu żołnierz zatrzymał się i zdjął plecak.

– Popilnuj tego przez chwilę – poprosił. – Z tej strony na zboczu jest chyba jakaś jaskinia. Zajrzę tam i zobaczę, czy nadaje się na nocleg.

Abdullah ze znużeniem podniósł wzrok i zobaczył ciemny otwór w skale, wysoko nad ich głowami. Nie miał ochoty spędzić tam nocy. Skały były zimne i twarde. Pewnie jednak to lepsze niż leżeć na ziemi, pomyślał smętnie, patrząc, jak żołnierz z łatwością wdrapuje się do jaskini.

Rozległ się zgrzytliwy, metaliczny warkot.

Abdullah zobaczył, że żołnierz zatacza się do tyłu w wejściu jaskini, z jedną ręką przyciśniętą do twarzy. O mało nie spadł, ale jakoś się utrzymał. Przeklinając, zjechał po zboczu razem z lawiną drobnych kamyków i żwiru.

– Tam jest dziki zwierz! – wysapał. – Chodźmy dalej. Krwawił dość mocno z ośmiu długich zadrapań. Cztery zaczynały się na czole, przecinały dłoń i ciągnęły się przez policzek aż do podbródka. Cztery następne rozdarły rękaw i przeorały ramię od łokcia do nadgarstka. Wyglądało na to, że ledwie zdążył zasłonić ręką twarz, żeby nie stracić oka. Był taki roztrzęsiony, że Abdullah musiał wziąć jego plecak i kapelusz i wyprowadzić go szybko z wąwozu. Bynajmniej nie pragnął bliższej znajomości ze zwierzem, który pokonał jego towarzysza.

Wąwóz kończył się po stu metrach idealnym miejscem na obozowisko. Dotarli już na drugą stronę gór i przed nimi rozciągał się rozległy widok na krainę w dole, złotozieloną i mglistą w zachodzącym słońcu. Szeroka skalna półka opadała łagodnie w stronę następnej jaskini. Co jeszcze lepsze, tuż poniżej bulgotał strumyczek spływający ze zbocza.

Chociaż miejsce wyglądało idealnie, Abdullah nie chciał obozować tak blisko jaskini z dzikim zwierzem. Żołnierz jednak nalegał. Zadrapania go bolały Opadł na pochyłą skałę i wyciągnął jakąś maść z czarodziejskiej apteczki.

– Rozpal ogień – polecił, smarując maścią rany. – Dzikie zwierzęta boją się ognia.

Abdullah ustąpił i zaczął wyrywać mocno pachnące krzaczki na ognisko. W skalnej szczelinie dawno temu gnieździł się orzeł albo inny ptak. Ze starego gniazda Abdullah uzyskał całe naręcze chrustu oraz sporo suchych gałęzi, toteż szybko zebrał spory zapas drewna na rozpałkę. Kiedy żołnierz skończył opatrywanie ran maścią, wyciągnął krzesiwo i rozpalił mały ogienek w połowie opadającej skalnej półki. Płomienie skakały i trzaskały wesoło. Dym pachnący całkiem jak kadzidło, które Abdullah palił w swoim kramie, unosił się nad wylotem wąwozu i zasnuwał wspaniały widok zachodzącego słońca. Jeśli naprawdę odstraszy bestię z jaskini, pomyślał Abdullah, będzie nam tu prawie doskonale. Tylko prawie, ponieważ oczywiście w promieniu kilku kilometrów nie było nic do jedzenia. Abdullah westchnął.

Żołnierz wyciągnął z plecaka metalową puszkę.

– Zejdziesz nabrać wody? Chyba że – dodał, zezując na butelkę z dżinnem przy pasie Abdullaha – masz coś lepszego w tej flaszce.

– Niestety nic – zaprzeczył Abdullah. – To tylko pamiątka... rzadkie przydymione szkło z Singisparu, które noszę ze względów sentymentalnych.

Nie zamierzał opowiadać o dżinnie komuś tak podstępnemu jak żołnierz.

– Szkoda – mruknął wojak. – Więc przynieś wody, a ja ugotuję dla nas kolację.

Wieczór zapowiadał się obiecująco. Abdullah ochoczo zbiegł w dół do strumyka. Po powrocie zobaczył, że żołnierz wyciągnął rondel i wsypywał do niego zawartość paczuszek z suszonym mięsem i grochem. Dodał wody oraz kilka tajemniczych kostek, po czym ustawił rondel na ogniu. W zadziwiająco krótkim czasie powstał gęsty, smakowicie pachnący gulasz.

– Następna czarodziejska sztuczka? – zagadnął Abdullah, kiedy żołnierz nałożył połowę gulaszu na blaszany talerz i mu podał.

– Chyba tak – potwierdził żołnierz. – Znalazłem to na polu bitwy.

Zdjął rondel z ognia i wyciągnął dwie łyżki. Siedzieli i jedli w przyjaznym milczeniu. Ogień trzaskał w palenisku, niebo stopniowo powlekło się różem, szkarłatem i złotem, a krainę w dole okryła niebieskawa mgiełka.

– Nie przywykłeś do trudów, co? – zauważył żołnierz. – Eleganckie buty, porządne ubranie, chociaż widać, że ostatnio trochę się podniszczyło. Twoja mowa i opalenizna świadczą, że pochodzisz z samego południa Ingarii, co?

– To wszystko prawda, o najbardziej spostrzegawczy towarzyszu podróży – odparł wymijająco Abdullah. – O tobie zaś wiem tylko tyle, że pochodzisz ze Strangii i uprawiasz dziwny proceder w Ingarii, bo prowokujesz ludzi, żeby cię obrabowali, przechwalając się złotem ze swojej odprawy...

– Odprawy, akurat! – przerwał gniewnie żołnierz. – Nie dostałem złamanego grosza ani od Strangii, ani od Ingarii! Narażałem życie w tych wojnach... wszyscy się narażaliśmy... a na koniec powiedzieli nam: „Dobra, chłopaki, wystarczy, teraz mamy pokój!” i wyrzucili nas na zbity pysk. Więc mówię sobie: „Dobra, akurat! Ktoś mi zapłaci za moją mordęgę, a najlepiej lud Ingarii! To oni sprowadzili czarodziejów i podstępnie nas pokonali!” Więc wyruszyłem, żeby wyciągnąć od nich odprawę, w taki sposób, jak dzisiaj. Nazwij to oszustwem, jeśli chcesz, ale zabieram pieniądze tylko tym, którzy próbują mnie obrabować!

– Zaprawdę, słowo „oszustwo” nawet nie przyszło mi na myśl, cnotliwy weteranie – zapewnił szczerze Abdullah. – Uważam to za nader sprytny plan, którego chyba nikt poza tobą nie zdołałby przeprowadzić.

Żołnierz, ugłaskany tymi słowami, spojrzał w zamyśleniu na krajobraz zasnuty siną mgłą.

– To wszystko na dole – oznajmił – to równina Królewca. Powinna mi dostarczyć sporo złota. Czy wiesz, że kiedy wyruszałem ze Strangii, miałem tylko srebrną trzypensówkę i mosiężny guzik, którego pokazywałem jako suwerena?

– Zatem osiągnąłeś wielki zysk – zauważył Abdullah.

– I osiągnę jeszcze większy – przyrzekł sobie żołnierz. Starannie odstawił rondel i wyłowił z plecaka dwa jabłka. Dał jedno Abdullahowi, a drugie zjadł sam, leżąc na plecach i patrząc na powoli ciemniejący krajobraz. Abdullah sądził, że jego towarzysz oblicza, ile złota tam zarobi. Zdziwił się, kiedy żołnierz powiedział:

– Zawsze kochałem wieczorne obozowiska. Popatrz na ten zachód słońca. Przepiękny!

Istotnie zachód słońca wyglądał cudownie. Z południa napłynęły chmury i rozpostarły się na niebie, tworząc rubinowy pejzaż. Abdullah widział łańcuchy purpurowych gór o szczytach czerwonych jak wino; pomarańczową szczelinę dymiącą niczym serce wulkanu; spokojne różane jezioro. Dalej, na tle nieskończonego niebiesko-złotego nieba-morza, leżały wyspy, rafy, zatoki i przylądki. Spoglądali jakby na niebiańskie wybrzeże czy też krainę położoną na zachód od Raju.

– A tamta chmura – odezwał się żołnierz, pokazując palcem – czy nie wygląda całkiem jak zamek?

Miał rację. Zamek stał na wysokim cyplu ponad niebiańską laguną, cudowna konstrukcja ze smukłych wieżyczek barwy złota, rubinu i indygo. Skrawek złotego nieba prześwitujący przez najwyższą wieżę wyglądał jak okno. Dotkliwie przypomniał Abdullahowi chmurę, którą widział nad sułtańskim pałacem, kiedy wleczono go do lochu. Chociaż zamek z chmur miał zupełnie inny kształt, obudził smutek tak silny, że Abdullah wykrzyknął:

– O Kwiecie Nocy, gdzie jesteś?!

Rozdział 11

w którym Abdullah traci życzenie przez dziką bestię

Żołnierz dźwignął się na łokciu i popatrzył na Abdullaha. Co to miało znaczyć?

– Nic – odparł Abdullah – tyle że moje życie to jedno wielkie rozczarowanie.

– Opowiedz – zachęcił go żołnierz. – Zrzuć ten ciężar. W końcu ja ci opowiedziałem o sobie.

– Nigdy mi nie uwierzysz – oświadczył Abdullah. – Moje troski przewyższają nawet twoje, o zabójczy muszkieterze.

– Spróbuj – namawiał żołnierz.

Zachód słońca i smutek wzbierający w sercu Abdullaha jakoś ułatwiły opowieść. Więc kiedy zamek powoli rozpływał się i wtapiał w piaszczyste łachy na lagunie nieba, a barwy zachodu stopniowo gasły do purpury, brązu i wreszcie pozostały tylko trzy ciemnoczerwone pręgi, podobne do gojących się szram po pazurach na twarzy żołnierza, Abdullah opowiedział mu swoją historię. W każdym razie z grubsza. Oczywiście nie zwierzał się ze spraw osobistych, jak marzenia, które ostatnio tak niefortunnie się spełniały, i bardzo się pilnował, żeby nie wspomnieć ani słowem o dżinnie. Skąd miał wiedzieć, czy żołnierz nie zniknie w nocy razem z butelką? Zresztą podejrzewał, że wojak też nie powiedział mu całej prawdy. Zakończenie sprawiło mu nieco kłopotu, skoro musiał wyłączyć dżinna, sądził jednak, że całkiem nieźle sobie poradził. Z jego słów wynikało, że uwolnił się od łańcuchów i bandytów wyłącznie siłą woli, a potem przeszedł na piechotę całą drogę na północ do Ingarii.

– Hm – mruknął żołnierz i w zamyśleniu dołożył więcej wonnych krzaków do ognia, który teraz stanowił jedyne źródło światła. – Takie jest życie. Ale musisz przyznać, że los ci wiele wynagrodzi, jeśli przeznaczył ci księżniczkę za żonę. Sam zawsze miałem na to ochotę... poślubić miłą, cichą księżniczkę z ładnym kawałkiem królestwa i łagodną naturą. Takie moje marzenie.

Abdullah wpadł na wspaniały pomysł.

– To całkiem możliwe – powiedział cicho. – Tego samego dnia, kiedy cię poznałem, miałem wizję... sen... w którym mglisty anioł barwy lawendy przyszedł do mnie i wskazał mi ciebie, o najmędrszy z krzyżowców, kiedy spałeś na ławie przed gospodą. Rzekł, że możesz mi bardzo pomóc w odszukaniu Kwiatu Nocy. A jeśli pomożesz, dodał anioł, w nagrodę sam poślubisz inną księżniczkę.

To była – albo mogła być – absolutna prawda, powiedział sobie Abdullah. Musiał tylko jutro wymówić stosowne życzenie. A raczej pojutrze, przypomniał sobie, ponieważ dżinn kazał mu zużyć dzisiaj jutrzejsze życzenie.

– Pomożesz mi? – zapytał, wpatrując się niespokojnie w oświetloną ogniem twarz żołnierza. – W zamian za tę wielką nagrodę.

Żołnierz nie okazał ani zapału, ani obawy. Zastanawiał się przez chwilę.

– Nie bardzo wiem, jak mógłbym ci pomóc – powiedział. – Po pierwsze, nie jestem ekspertem od ifrytów. Nie mamy ich tak daleko na północy. Musisz zapytać któregoś z tych przeklętych ingarskich czarodziejów, co ifryty robią z porwanymi księżniczkami. Czarodziej powinien wiedzieć. Mogę ci pomóc wycisnąć z któregoś fakty, jeśli trzeba. Zrobię to z przyjemnością. Ale co do księżniczki, wiesz, one nie rosną na drzewach. Najbliższa to chyba córka króla Ingarii, daleko w Królewcu. Jeśli ją miał na myśli twój mglisty przyjaciel anioł, to lepiej chodźmy tam razem i zobaczymy. Oswojeni czarodzieje króla też w większości tam mieszkają, jak słyszałem, więc wszystko się dobrze składa. To ci odpowiada?

– Całkowicie, militarny przyjacielu mej duszy! – zawołał Abdullah.

– No więc załatwione, ale pamiętaj, że niczego nie obiecuję – ostrzegł żołnierz.

Wyciągnął z plecaka dwa koce i zaproponował, żeby dołożyć do ognia i pójść spać.

Abdullah odczepił butelkę z dżinnem od pasa i ustawił ją starannie na gładkim kamieniu obok siebie, jak najdalej od żołnierza. Potem owinął się w koc i ułożył do snu. Ale sen nie nadchodził. Skała była twarda. Chociaż nie marznął aż tak bardzo, jak poprzedniej nocy na pustyni, w wilgotniejszym powietrzu Ingarii dygotał równie mocno. W dodatku jak tylko zamknął oczy, zaczynał obsesyjnie myśleć o dzikiej bestii z jaskini w wąwozie. W wyobraźni ciągle słyszał, jak bestia skrada się wokół obozowiska. Raz czy dwa otworzył oczy i nawet zdawało mu się, że zobaczył jakiś ruch tuż na granicy kręgu światła. Za każdym razem siadał i dorzucał więcej chrustu do ognia, a kiedy płomienie strzelały wysoko, okazywało się, że nic tam nie ma. Minęło wiele czasu, zanim wreszcie zasnął. A wtedy miał okropny sen.

Śniło mu się, że o brzasku nadleciał ifryt i usiadł mu na piersi. Abdullah otworzył oczy, żeby go przegonić, i zobaczył, że to wcale nie ifryt, tylko bestia z jaskini. Wparła dwie ogromne przednie łapy w jego pierś i wbijała w niego ślepia, świecące jak błękitne lampy na tle aksamitnie czarnego futra. To był demon pod postacią olbrzymiej czarnej pantery.

Abdullah poderwał się z wrzaskiem.

Naturalnie nic nie zobaczył. Właśnie wstawał świt. Ognisko wyglądało jak wiśniowa smuga w powszechnej szarości. Po drugiej stronie cicho chrapał żołnierz. Za nim krajobraz w dole zasnuła biała mgła. Abdullah ze znużeniem dołożył następny krzak do ognia i znowu zasnął.

Zbudził go świszczący ryk dżinna.

– Przestań! Zabierzcie go ode mnie!

Abdullah skoczył na równe nogi. Żołnierz też się zerwał. W jasnym świetle dnia obaj widzieli wszystko wyraźnie. Mały czarny kot siedział przy butelce z dżinnem, tuż obok miejsca, gdzie wcześniej spoczywała głowa Abdullaha. Kot był albo bardzo zaciekawiony, albo przekonany, że w butelce jest jedzenie, ponieważ delikatnie, lecz mocno wepchnął nos do szyjki. Dżinn przeciskał się na zewnątrz wokół gładkiego, czarnego kociego łebka w dziesięciu czy dwunastu rozmazanych sinych smugach, które wciąż zmieniały się w dłonie lub twarze, a potem znowu się rozwiewały.

– Ratunku! – wrzasnęły twarze chórem. – On chce mnie zjeść!

Kot w ogóle nie zwracał uwagi na dżinna. Zachowywał się tak, jakby wyczuł w butelce nadzwyczaj kuszący zapach.

W Zanzibie wszyscy nienawidzili kotów. Uważano je za niewiele lepsze niż myszy i szczury, na które polowały. Jeśli napotkałeś kota, częstowałeś go kopniakiem. Zgodnie z tym zwyczajem, Abdullah wymierzył kotu zamaszystego kopniaka i krzyknął:

– Psik! A sio!

Kot podskoczył. Jakimś cudem ominął rozpędzoną nogę Abdullaha i umknął na szczyt przewieszonej skały, gdzie przycupnął, sycząc i parskając. Więc nie był głuchy, pomyślał Abdullah, wpatrując się w kocie ślepia. Miały niebieskawy odcień. Więc to kot siedział na nim w nocy! Abdullah podniósł kamień i zamachnął się do rzutu.

– Nie rób tego! – zawołał żołnierz. – Biedactwo!

Kot nie czekał, aż Abdullah rzuci kamieniem. Prysnął za skały.

– To nie żadne biedactwo – sprzeciwił się Abdullah. – Chyba pamiętasz, szlachetny rozbójniku, że wczoraj wieczorem ta bestia o mało nie wydrapała ci oka.

– Wiem – przyznał potulnie żołnierz. – Tylko się bronił, biedaczek. Czy to dżinn w twojej flaszce? Twój mglisty niebieski przyjaciel?

Pewien podróżnik, który chciał sprzedać dywan, opowiadał kiedyś Abdullahowi, że mieszkańcy północy często mają niedorzecznie sentymentalny stosunek do zwierząt. Abdullah wzruszył ramionami i skwaszony sięgnął po butelkę z dżinnem, w której dżinn znikł bez słowa podzięki. Tego tylko brakowało! Teraz będzie musiał pilnować butelki jak cerber.

– Tak – mruknął.

– Tak myślałem – powiedział żołnierz. – Słyszałem opowieści o dżinnach. Chodź, zobacz tylko!

Nachylił się i podniósł swój kapelusz, uśmiechając się z dziwną czułością. Zachowywał się zupełnie inaczej, jakby przez noc dostał rozmiękczenia mózgu. Abdullah obawiał się, czy nie zaszkodziły mu rany, chociaż już prawie znikły. Podszedł do niego zatroskany.

Kot natychmiast pojawił się znowu na przewieszonej skale, wydając zgrzytliwy metaliczny dźwięk, każdą linią małego czarnego ciała wyrażając gniew i strach. Abdullah zignorował go i zajrzał do żołnierskiego kapelusza. Okrągłe niebieskie ślepka spojrzały na niego z zatłuszczonego wnętrza. Różowy pyszczek zasyczał wyzywająco i maleńki czarny kociak przywarł do kapelusza, tłukąc cieniutkim ogonkiem, najeżonym jak szczotka, o jego dno.

– Jaki słodki! – zagruchał czule żołnierz.

Abdullah zerknął na miauczącego przeraźliwie kota. Zamarł i spojrzał jeszcze raz. Zwierz był ogromny. Potężna czarna pantera stała na szczycie skały, szczerząc do Abdullaha wielkie białe kły.

– Te zwierzaki z pewnością należą do jakiejś czarownicy, dzielny towarzyszu – powiedział Abdullah drżącym głosem.

– Jeśli tak, widocznie czarownica umarła albo co – odparł żołnierz. – Widziałeś je. Żyją dziko w tej jaskini. Ta kocia mama przyniosła swojego kociaka aż tutaj w nocy. Zadziwiające, prawda? Na pewno wiedziała, że jej pomożemy!

Podniósł wzrok na wielką bestię warczącą na skale, jakby nie widząc jej rozmiarów.

– Zejdź na dół, ślicznotko! – zachęcał przymilnie. – Wiesz, że nie skrzywdzimy ani ciebie, ani twojego kociaczka.

Bestia wystrzeliła ze skały jak rakieta. Abdullah wydał zduszony wrzask, odskoczył i siadł ciężko na ziemi. Olbrzymie czarne cielsko śmignęło obok niego – i ku jego zdumieniu żołnierz zaczął się śmiać. Abdullah z oburzeniem podniósł wzrok i zobaczył, że bestia znowu zmieniła się w małą czarną kotkę, która bardzo przyjacielsko dreptała po szerokim ramieniu żołnierza i ocierała się o jego twarz.

– Och, jesteś śliczna, mała Północko! – zachichotał żołnierz. – Wiesz, że się zaopiekuję twoim Szkrabem, prawda? Tak, pewnie. Mruczysz!

Abdullah wstał z niesmakiem i odwrócił się plecami do tego czułego spektaklu. Rondel został bardzo starannie wyczyszczony w nocy. Blaszany talerz osmalił się od ognia. Abdullah poszedł ostentacyjnie umyć jedno i drugie z nadzieją, że żołnierz wkrótce zapomni o tych niebezpiecznych magicznych bestiach i zacznie myśleć o śniadaniu.

Lecz kiedy żołnierz wreszcie położył kapelusz na ziemi i delikatnie odczepił kocicę od swojego ramienia, pomyślał najpierw o śniadaniu dla kotów.

– One potrzebują mleka – oznajmił – i miseczki smacznych świeżych ryb. Każ temu swojemu dżinnowi, żeby przyniósł im jedzenie.

Pióropusz fiołkowoniebieskiego dymu wystrzelił z szyjki butelki i rozpłynął się w zirytowaną twarz dżinna.

– O nie – zaprotestowała twarz. – Spełniam jedno życzenie dziennie, nie więcej, a on już wczoraj zużył dzisiejsze życzenie. Idź do strumienia nałowić ryb.

Żołnierz podszedł do dżinna z gniewną miną.

– Tak wysoko w górach nie ma ryb w strumieniu – oświadczył. – Moja mała Północka umiera z głodu, a ma przecież kociaka do wykarmienia.

– Trudno! – burknął dżinn. – I nie próbuj mi grozić, żołnierzu. Zamieniałem ludzi w ropuchy za mniejsze rzeczy.

Żołnierz był niewątpliwie dzielnym człowiekiem, albo bardzo głupim, pomyślał Abdullah.

– Spróbuj tylko, to rozbiję twoją flaszkę! – krzyknął. – Przecież nie chcę ryby dla siebie!

– Wolę samolubnych ludzi – odparł dżinn. – Więc jednak chcesz być ropuchą?

Więcej sinego dymu wypłynęło z butelki i uformowało ramiona, wykonujące gesty, które Abdullah rozpoznał z przerażeniem.

– Nie, nie, przestań, błagam cię, o szafirze wśród duchów! – zawołał pospiesznie. – Zostaw żołnierza w spokoju i zgódź się, żeby w drodze wyjątku spełnić jeszcze jedno moje życzenie z góry, czyli nakarmić zwierzęta.

– Ty też chcesz być ropuchą? – zagadnął dżinn.

– Jeśli w przepowiedni napisano, że Kwiat Nocy poślubi ropuchę, to zmień mnie w ropuchę – odparł obłudnic Abdullah. – Najpierw jednak sprowadź mleko i ryby, wielki dżinnie.

Dżinn zafalował markotnie.

– Niech licho porwie przepowiednię! Nie mogę się jej sprzeciwić. No dobrze. Spełnię twoje życzenie pod warunkiem, że dasz mi spokój przez następne dwa dni.

Abdullah westchnął. Co za okropne marnotrawstwo życzenia.

– Zgoda.

Garniec mleka i owalny półmisek z łososiem stanęły z brzękiem na skale u stóp Abdullaha. Dżinn zmierzył go spojrzeniem pełnym najwyższej niechęci i wessał się z powrotem do butelki.

– Świetna robota! – pochwalił go żołnierz.

Potem z wielkim przejęciem przystąpił do gotowania łososia w mleku i sprawdzania, czy nie zostały żadne ości, którymi kot mógłby się zadławić.

Kotka, jak spostrzegł Abdullah, przez cały czas starannie wylizywała kociaka w kapeluszu. Chyba nie zauważyła obecności dżinna. Ale łososia wyczuła od razu. Gdy tylko zaczął się gotować, zostawiła kociaka i owinęła się wokół żołnierza, chuda, natarczywa i miaucząca.

– Zaraz, zaraz, moje czarne kochanie! – uspokajał ją żołnierz. Abdullah domyślał się, że magia kota i dżinna zbyt się różnią, dlatego nie widzą się nawzajem. Pocieszało go tylko jedno, że mleka i łososia wystarczyło z nawiązką również dla dwóch ludzi. Podczas gdy kotka z gracją pożerała rybę, a jej kociak chłeptał, kichał i niezdarnie usiłował wypić pachnące łososiem mleko. Żołnierz i Abdullah pałaszowali owsiankę ugotowaną na mleku oraz pieczone filety z łososia.

Po takim śniadaniu Abdullah spoglądał z większą sympatią na świat. Doszedł do wniosku, że dżinn nie mógł mu wybrać lepszego towarzysza niż żołnierz. Ostatecznie dżinn nie był taki zły. I na pewno wkrótce Abdullah zobaczy Kwiat Nocy. Myślał właśnie, że sułtan i Kabul Aqba też nie są tacy najgorsi, kiedy odkrył z oburzeniem, że żołnierz zamierza zabrać ze sobą kotkę i jej kociaka do Królewca.

– Ale, najłaskawszy bombardierze i miłosierny kirasjerze – zaprotestował – co będzie z twoim planem, żeby zarobić pieniądze? Nie możesz rabować rabusiów z kociakiem w kapeluszu!

– Myślę, że już nie muszę tego robić, skoro obiecałeś mi księżniczkę – odparł spokojnie żołnierz. – Przecież nie zostawię Północki i Szkraba w tych górach, żeby przymierali głodem. To okrutne!

Abdullah wiedział, że przegrał w tej dyskusji. Nadąsany, przywiązał butelkę z dżinnem do pasa i poprzysiągł sobie, że już nigdy nie obieca nic żołnierzowi. Żołnierz spakował plecak, zadeptał ognisko i ostrożnie podniósł kapelusz z kociakiem w środku. Wyruszył w dół brzegiem strumienia, gwizdnąwszy na Północkę jak na psa.

Kotka jednak miała inne plany. Kiedy Abdullah ruszył za żołnierzem, zastąpiła mu drogę i spojrzała znacząco. Abdullah próbował ją wyminąć. Natychmiast znowu zrobiła się ogromna. Czarna pantera, jeszcze większa niż przedtem, warczała i szczerzyła kły. Abdullah zatrzymał się, zdjęty prawdziwym lękiem. Bestia skoczyła na niego. Zbyt przerażony, żeby krzyczeć, zamknął oczy i czekał, aż rozszarpie mu gardło. Tyle co do losu i przepowiedni!

Zamiast tego coś miękkiego dotknęło jego szyi. Małe, twarde łapki wparły się w jego ramię, a druga para łapek wbiła pazurki w pierś. Abdullah otworzył oczy i zobaczył, że Północka powróciła do rozmiarów zwykłego kota i wczepiła się – w przód jego kaftana. Niebieskozielone ślepka wpatrzone w jego oczy mówiły: „Ponieś mnie. Bo pożałujesz”.

– Jak sobie życzysz, niezwykły kocie – ustąpił Abdullah. – Postaraj się jednak nie rozdzierać więcej haftów na tym kaftanie. To był kiedyś mój najlepszy strój. I proszę, pamiętaj, że niosę cię wbrew swojej woli. Nie lubię kotów.

Północka spokojnie wdrapała się na ramię Abdullaha, gdzie siedziała zadowolona z siebie przez resztę dnia, nie tracąc równowagi, kiedy Abdullah potykał się i ślizgał przy schodzeniu z góry.

Rozdział 12

w którym ramię prawa dosięga Abdullaha i żołnierza

Zanim nadszedł wieczór, Abdullah prawie się przyzwyczaił do kotki. W przeciwieństwie do psa Jamala pachniała czystością i widocznie była doskonałą matką. Zeskakiwała z Abdullaha tylko po to, żeby nakarmić kociaka. Gdyby nie jej przerażający zwyczaj powiększania się za każdym razem, kiedy się na niego rozzłościła, z czasem mógłby ją nawet tolerować. Natomiast przyznawał, że kociak był uroczy. Bawił się końcem kucyka żołnierza i próbował gonić motyle, kiedy zatrzymali się na posiłek. Resztę dnia spędził za pazuchą kurtki żołnierza, wyglądając ciekawie na trawę, drzewa i otoczone paprociami wodospady, które mijali w drodze na równinę.

Lecz kiedy zatrzymali się na noc, żołnierz tak skakał koło swoich nowych ulubieńców, że Abdullah nie mógł na to patrzeć. Postanowili przenocować w oberży, na którą trafili w pierwszej dolinie, a tam żołnierz zarządził, że jego koty mają dostać wszystko, co najlepsze.

Oberżysta i jego żona, mimo że tępawi, podzielali opinię Abdullaha. Zresztą i tak byli w podłym nastroju z powodu tajemniczego zniknięcia garnca mleka i całego łososia tego ranka. Uwijali się z kwaśnymi minami, szukając koszyka w odpowiednim kształcie oraz miękkiej poduszki, żeby go wyścielić. Z ponurym pośpiechem przynieśli wątróbkę, rybę i śmietankę. Niechętnie dostarczyli pewne zioła, które według żołnierza zapobiegały zapaleniu uszu. Gniewnie posłali po inne zioła, które miały leczyć koty z robaków. Ale oboje nie posiadali się z oburzenia, kiedy kazano im podgrzać wodę na kąpiel, ponieważ żołnierz podejrzewał, że Szkrab złapał pchły. Abdullah został zmuszony do negocjacji.

– O królu i królowo publicznych lokali – zaczął – wybaczcie mojemu ekscentrycznemu przyjacielowi. Kiedy prosił o kąpiel, oczywiście chodziło mu o kąpiel dla niego i dla mnie. Obaj nieco ucierpieliśmy od trudów podróży i chętnie skorzystamy z gorącej czystej wody... za którą oczywiście zapłacimy dodatkowo, ile trzeba.

– Co? Ja? Kąpiel?! – zawołał żołnierz, kiedy oberżysta i jego żona poczłapali nastawić wodę w wielkich kotłach.

– Tak, ty – potwierdził Abdullah. – Albo ty, twoje koty i ja rozstaniemy się jeszcze dziś ‘wieczorem. Pies mojego przyjaciela Jamala w Zanzibie cuchnął tylko trochę mniej od ciebie, o niemyty wojowniku, i nawet Szkrab, zapchlony czy nie, jest dużo czyściejszy.

– Ale co z moją księżniczką i twoją córką sułtana, jeśli odejdziesz? – zapytał żołnierz.

– Coś wymyślę – odparł Abdullah. – Wolałbym jednak, żebyś się wykąpał. Jeśli chcesz, weź ze sobą Szkraba do kąpieli. Właśnie w tym celu poprosiłem o wodę.

– Kąpiel osłabia – mruknął żołnierz z powątpiewaniem. – No, ale skoro już mnie zmusiłeś, mogę przy okazji wykąpać Północkę.

– Możesz użyć obu kotów jako gąbek, jeśli sobie życzysz, szalony piechociarzu – rzucił Abdullah i udał się do własnej wymarzonej kąpieli.

W Zanzibie panowały upały, więc ludzie często się kąpali. Abdullah miał zwyczaj odwiedzać publiczną łaźnię przynajmniej co drugi dzień i teraz bardzo mu tego brakowało. Nawet Jama chodził do łaźni raz w tygodniu i plotka głosiła, że zabierał ze sobą psa do wanny. Żołnierz, rozmyślał Abdullah, leżąc w gorącej wodzie, nie uwielbiał swoich kotów bardziej niż Jamal swojego psa. Abdullah miał nadzieję, że Jamalowi i jego psu udało się uciec i że nie przeżywają teraz ciężkich chwil gdzieś na pustyni.

Żołnierz nie wydawał się słabszy po kąpieli, chociaż jego opalenizna wyraźnie zbladła. Północka umknęła na sam widok wody, ale Szkrabowi, jak twierdził żołnierz, bardzo się podobało.

– Bawił się bańkami mydlanymi! – opowiadał z zachwytem.

– Mam nadzieję, że zasługujesz na te wszystkie względy – zwrócił się Abdullah do Północki, kiedy siedziała na jego łóżku i myła się z wdziękiem po kolacji.

Północka odwróciła się i zmierzyła go pogardliwym spojrzeniem okrągłych ślepiów – oczywiście, że zasługiwała! – zanim powróciła do trudnej czynności mycia uszu.

Następnego ranka wręczono im olbrzymi rachunek. Najwięcej wyniosła dodatkowa opłata za gorącą wodę, ale koszyki, poduszki i zioła też stanowiły spore pozycje na liście. Abdullah zapłacił, zgrzytając zębami i zapytał z lękiem, jak daleko jeszcze do Królewca.

Sześć dni, odpowiedziano, jeśli pójdzie na piechotę.

Sześć dni! Abdullah niemal jęknął głośno. Sześć dni takich wydatków i nie będzie go stać na utrzymanie Kwiatu Nocy, kiedy ją odnajdzie. A przecież musiał znieść jeszcze sześć dni rozpieszczania kotów, zanim żołnierz złapie jakiegoś czarodzieja i w ogóle zaczną jej szukać! Nie, postanowił Abdullah. Jako następne życzenie poprosi dżinna, żeby przeniósł ich wszystkich do Królewca. W ten sposób Abdullah będzie musiał cierpieć jeszcze tylko przez dwa dni.

Pocieszony tą myślą, Abdullah raźno maszerował drogą. Północka spokojnie podróżowała na jego ramieniu, a butelka z dżinnem podskakiwała u boku. Słońce świeciło. Zielony krajobraz sprawiał przyjemność oczom przyzwyczajonym do oglądania pustyni. Abdullah zaczął nawet doceniać domy ze słomianymi dachami. Stały wśród rozkosznie wybujałych ogrodów i często pnące róże czy inne kwiaty oplatały ich drzwi. Żołnierz powiedział mu, ze słomiane dachy są tutaj bardzo popularne. Nazywano je strzechą i żołnierz zapewniał, że nie przepuszczają deszczu, chociaż Abdullah nie bardzo w to wierzył.

Wkrótce Abdullah pogrążył się w marzeniu: że on i Kwiat Nocy mieszkają w domku ze słomianym dachem i różami oplatającymi drzwi. Urządził dla niej ogród, którego wszyscy zazdrościli na wiele kilometrów dookoła. Zaczął planować ogród.

Niestety pod koniec poranka marzenia przerwał mu narastający deszcz. Północka nienawidziła deszczu. Poskarżyła się głośno do ucha Abdullaha.

– Schowaj ją pod kaftan – poradził żołnierz.

– Nie ja, wielbicielu zwierząt – odmówił Abdullah. – Ona mnie lubi nie bardziej, niż ja ją lubię. Niewątpliwie wykorzysta okazję, żeby mnie podrapać.

Żołnierz podał Abdullahowi kapelusz ze Szkrabem, starannie nakrytym niezbyt czystą chustką do nosa, i wsadził Północkę pod własną kurtkę. Wędrowali przez następny kilometr. Deszcz lał już jak z cebra.

Dżinn wywiesił wiotkie sine pasmo przez krawędź butelki.

– Możesz coś zrobić z tą wodą, która na mnie kapie?

Szkrab mówił to samo swoim cienkim, piskliwym głosikiem. Abdullah odgarnął mokre włosy z czoła i poczuł się bezradny.

– Musimy znaleźć jakieś schronienie – oświadczył żołnierz.

Na szczęście za najbliższym zakrętem znajdowała się gospoda. Z wdzięcznością i chlupotem wkroczyli do środka, gdzie Abdullah miał przyjemność przekonać się naocznie, że słomiany dach wcale nie przepuszcza deszczu.

Żołnierz tonem, do którego Abdullah zaczynał już się przyzwyczajać, zażądał prywatnego gabinetu z kominkiem, żeby koty czuły się wygodnie, oraz posiłku na cztery osoby. Abdullah, również już z przyzwyczajenia, zastanawiał się, ile tym razem wyniesie rachunek, chociaż musiał przyznać, że ogień bardzo się przydał. Stał przed kominkiem i suszył ubranie, popijając piwo – w tej gospodzie smakowało, jakby pochodziło od wielbłąda chorego na nerki – i czekając najedzenie. Północka umyła kociaka do sucha, a potem siebie. Żołnierz wyciągnął do ognia parujące buty. Butelka z dżinnem stała na kominku i także lekko parowała. Nawet dżinn nie narzekał.

Za oknem usłyszeli konie. Nic dziwnego, większość ludzi w Ingarii podróżowała konno, jeśli mogli sobie pozwolić. Nic dziwnego również, że jeźdźcy zatrzymali się przed gospodą. Oni też na pewno zmokli. Abdullah właśnie myślał, że powinien wczoraj twardo zażądać, żeby dżinn dostarczył koni zamiast łososia i mleka, kiedy usłyszał, że jeźdźcy wołają do oberżysty przez okno głównej izby.

– Dwaj mężczyźni... strangijski żołnierz i ciemny facet w cudacznym ubraniu... poszukiwani za napad rabunkowy... widziałeś ich?!

Zanim jeźdźcy skończyli wrzeszczeć, żołnierz stał już przy oknie, przyciśnięty plecami do ściany tak, że mógł wyjrzeć bokiem przez okno, będąc niewidoczny dla innych. I jakimś cudem miał już plecak w jednym ręku, a kapelusz w drugim.

– Czterech – oznajmił. – Żandarmi, sądząc po mundurach. Abdullah tylko stał i gapił się przerażony, myśląc, że takie są skutki, kiedy ktoś wydziwia nad koszykami dla kotów, zamawia wodę do kąpieli i daje oberżystom powody, żeby go zapamiętali. I jeszcze żąda prywatnych gabinetów, dodał w duchu, słysząc z oddali przypochlebny głos oberżysty, mówiący, że tak, owszem, obaj poszukiwani są tutaj, w małym saloniku. Żołnierz podał kapelusz Abdullahowi.

– Włóż tutaj Szkraba. Potem weź Północkę i przygotuj się, żeby wyskoczyć przez okno, jak tylko oni wejdą do gospody.

Szkrab wybrał ten moment, żeby wyruszyć na zwiady pod dębową ławę. Abdullah zanurkował za nim. Kiedy wycofywał się na kolanach, z wyrywającym się kociakiem w ręku, usłyszał łomotanie buciorów wkraczających do głównej izby. Żołnierz odciągał okienną zasuwkę. Abdullah wsadził Szkraba do wyciągniętego kapelusza i rozejrzał się za Północką. Zobaczył butelkę z dżinnem grzejącą się na kominku, a Północką siedziała na wysokiej półce po drugiej stronie pokoju. Beznadziejna sytuacja. Buty tupały już znacznie bliżej saloniku. Żołnierz walił w okno, które nie dawało się otworzyć. Abdullah chwycił butelkę z dżinnem.

– Chodź tu, Północko! – krzyknął i podbiegł do okna, gdzie zderzył się z żołnierzem, który właśnie się cofał.

– Odsuń się – rozkazał żołnierz. – Zacięło się. Trzeba wyłamać.

Abdullah zatoczył się w bok. Jednocześnie drzwi saloniku rozwarły się gwałtownie i trzech wielkich drabów w mundurach wpadło do pokoju. W tej samej chwili but żołnierza uderzył z hukiem o framugę okna. Rama pękła i żołnierz zaczął przełazić przez parapet. Trzej mundurowi wrzasnęli. Dwaj skoczyli do okna, a jeden rzucił się na Abdullaha. Abdullah przewrócił dębową ławę, żeby zablokować im drogę, po czym popędził do okna i bez zastanowienia wyskoczył na ulewny deszcz.

Potem przypomniał sobie o Północce. Obejrzał się.

Znowu zrobiła się ogromna, jeszcze większa niż poprzednio. Czaiła się pod oknem niczym wielki czarny cień, szczerząc groźne białe kły na trzech mężczyzn. Jeden przez drugiego cofali się do drzwi. Abdullah z wdzięcznością odwrócił się i pobiegł za swoim towarzyszem, zmykającym za róg gospody. Czwarty żandarm, który trzymał konie przed wejściem, rzucił się za nimi w pogoń, potem połapał się, że głupio zrobił, i pędem zawrócił do koni, które rozbiegły się na jego widok. Gnając za żołnierzem przez mokry kuchenny ogród, Abdullah słyszał krzyki wszystkich czterech żandarmów, kiedy próbowali złapać swoje konie.

Żołnierz okazał się specjalistą od ucieczek. Znalazł drogę przez warzywny ogród do sadu, a stamtąd przez bramę na rozległe pole, nie marnując ani chwili. Po drugiej stronie pola w oddali ciemniał las zasnuty deszczem – oaza bezpieczeństwa.

– Zabrałeś Północkę? – wysapał żołnierz, kiedy truchtem biegli po nasiąkniętej trawie.

– Nie – wykrztusił Abdullah, zbyt zdyszany, żeby wyjaśniać.

– Co?! – wykrzyknął żołnierz. Zatrzymał się i odwrócił.

W tej samej chwili cztery konie, każdy z żandarmem w siodle, przeskoczyły przez żywopłot otaczający sad i wpadły na pole. Żołnierz zaklął paskudnie. Razem z Abdullahem puścili się pędem w stronę lasu. Zanim dotarli do pierwszych krzaków, jeźdźcy pokonali już ponad połowę odległości. Abdullah i żołnierz przedarli się przez krzaki i zanurzyli się w wysokopiennym lesie, gdzie ku zdumieniu Abdullaha ziemię pokrywał gęsty kobierzec jaskrawoniebieskich kwiatków, rozciągający się w błękitną dal.

– Jakie to kwiaty? – wydyszał Abdullah.

– Dzwonki – odparł żołnierz. – Jeśli zgubiłeś Północkę, to cię zabiję.

– Nie zgubiłem. Znajdzie nas. Urosła. Mówiłem ci. Magia – wyrzucił z siebie Abdullah.

Żołnierz nigdy nie widział tej sztuczki Północki. Nie uwierzył Abdullahowi.

– Szybciej – rozkazał. – Musimy zatoczyć krąg i ją zabrać. Pobiegli przed siebie, depcząc dzwonki, dusząc się od ich dziwnej, odurzającej woni. Gdyby nie szary, zacinający deszcz i krzyki żandarmów w oddali, Abdullah myślałby, że biegnie po niebiańskiej łące. Szybko wrócił do swoich marzeń. W ogrodzie otaczającym chatkę, gdzie zamieszkają razem z Kwiatem Nocy, postanowił zasadzić tysiące dzwonków, jak tutaj. Marzenia nie zaślepiały go jednak i widział, że zostawiali za sobą szeroki ślad stratowanych, połamanych łodyżek i zmiażdżonych płatków. Nie zagłuszyły też trzasku gałęzi, kiedy ścigający ich żandarmi na koniach przeciskali się pomiędzy drzewami.

– To beznadziejne! – oświadczył żołnierz. – Niech ten twój dżinn sprawi, żeby żandarmi nas zgubili.

– Uprzedzałem... brylancie wśród żołnierzy... żadnego życzenia... aż do pojutrza... – wysapał Abdullah.

– Niech znowu spełni jedno z góry – nalegał żołnierz. Błękitny opar zafalował gniewnie nad butelką w ręku Abdullaha.

– Spełniłem twoje ostatnie życzenie pod warunkiem, że zostawisz mnie w spokoju – burknął dżinn. – Prosiłem tylko, żebyś mi pozwolił cierpieć samotnie w mojej flaszce. A ty pozwoliłeś? Nie. Gdy tylko się pojawią kłopoty, zaczynasz jęczeć o dodatkowe życzenie. Czy nikt tutaj nie ma dla mnie względów?

– Nagły wypadek... o hiacyncie... dzwonku wśród butelkowanych duchów... – wyziajał Abdullah. – Przenieś nas... daleko...

– O nie, nic z tego! – sprzeciwił się żołnierz. – Nie przeniesiesz nas daleko bez Północki. Każ mu zrobić nas niewidzialnymi, dopóki jej nie znajdziemy.

– Błękitny nefrycie dżinnów... – zaczął Abdullah.

– Jeśli czegoś nienawidzę – przerwał mu dżinn, rozciągając się w lawendową chmurę – bardziej niż tego deszczu i zadręczania o dodatkowe życzenia, to nie cierpię takiego podlizywania się kwiecistym językiem. Jeśli masz życzenie, mów prostu z mostu.

– Zabierz nas do Królewca – sapnął Abdullah.

– Niech pościg nas zgubi – zażądał jednocześnie żołnierz. Popatrzyli na siebie ze złością, nie przerywając biegu.

– Zdecydujcie się – zażądał dżinn. Skrzyżował ramiona i pogardliwie ciągnął się za nimi. – Mnie wszystko jedno, na co zmarnujecie następne życzenie. Przypominam tylko, że to będzie ostatnie na następne dwa dni.

– Nie zostawię Północki – oświadczył żołnierz.

– Jeśli mamy... zmarnować życzenie... – wysapał Abdullah – to chociaż... pożytecznie... głupi łowco fortuny... przyspieszyć naszą... wyprawę... do Królewca.

– Beze mnie – upierał się żołnierz.

– Jeźdźcy zbliżyli się na dwadzieścia metrów – ostrzegł dżinn. Obaj uciekinierzy obejrzeli się i zobaczyli, że dżinn mówił

prawdę. Abdullah natychmiast się poddał.

– Więc spraw, żeby nie mogli nas zobaczyć – wysapał.

– Zrób nas niewidzialnymi, dopóki Północka nas nie znajdzie – dodał żołnierz. – Wiem, że znajdzie. Ona jest mądra.

Abdullah dostrzegł przelotnie, że mglista twarz dżinna rozciąga się w złośliwym uśmiechu i mgliste ramiona wykonują pewne gesty.

Potem zrobiło się dziwnie mokro i lepko. Świat wokół Abdullaha nagle się rozmył: zielony, błękitny, ogromny i zniekształcony. Abdullah powoli i mozolnie pełznął w kucki wśród dzwonków, które wydawały się ogromne, podpierając się wielkimi, brodawkowatymi rękami z najwyższą ostrożnością, ponieważ z niewiadomego powodu nie mógł patrzeć w dół – tylko do góry i przed siebie. Tak ciężko mu szło, że chciał się zatrzymać i przykucnąć, ale ziemia strasznie się trzęsła. Czuł, że jakieś gigantyczne stwory galopują prosto na niego, więc pełzał dalej gorączkowo. Lecz pomimo tych wysiłków zszedł im z drogi w ostatniej chwili. Potężne kopyto, wielkie jak okrągła wieża, podbite metalem, uderzyło w ziemię tuż obok niego. Abdullah tak się przeraził, że zamarł i nie mógł się ruszyć. Widział, że straszliwe stwory również się zatrzymały, całkiem blisko. Rozległy się donośne, gniewne dźwięki, których nie słyszał dobrze. Trwało to przez jakiś czas. Potem znowu zadudniły kopyta i dudniły też przez jakiś czas, to tu, to tam, ale zawsze w pobliżu. Zdawało się, że minął prawie cały dzień, zanim stwory wreszcie przestały go szukać i odjechały z łomotem i pluskiem.

Rozdział 13

w którym Abdullah rzuca wyzwanie Losowi

Abdullah trwał nieruchomo jeszcze przez chwilę, kiedy jednak stwory nie wróciły, znowu zaczął pełznąć po kawałeczku w nadziei, że odkryje, co się z nim stało. Wiedział, że coś się stało, ale myślenie przychodziło mu z pewnym trudem.

Tymczasem deszcz ustał. Abdullah trochę tego żałował, bo deszcz cudownie odświeżał mu skórę. Z drugiej strony... Mucha zatoczyła krąg w smudze słonecznego blasku i usiadła opodal na liściu dzwonka. Abdullah szybko wystrzelił długi język, zgarnął muchę i połknął. Bardzo smaczna! – pomyślał. Potem sobie przypomniał: ale muchy są nieczyste! Coraz bardziej zaniepokojony, popełznął wokół następnej kępy dzwonków.

I natknął się na kogoś takiego samego jak on.

Ten drugi był brązowy, przysadzisty i pokryty brodawkami, i miał żółte oczy na czubku głowy. Jak tylko go zobaczył, rozwarł szerokie, bezwargie usta jakby ze zgrozy i zaczął się nadymać. Abdullah nie czekał na więcej. Odwrócił się i odpełznął pospiesznie, ile tylko sił w zniekształconych nogach. Wiedział teraz, czym jest. Był ropuchą. Złośliwy dżinn sprawił, że Abdullah pozostanie ropuchą, dopóki Północka go nie znajdzie. A wtedy na pewno go zje.

Wpełznął pod najbliższą rozłożystą kępę dzwonków i tam się schował...

Mniej więcej po godzinie kępa rozchyliła się i spomiędzy liści wysunęła się potworna czarna łapa. Wydawała się zainteresowana Abdullahem. Poklepała go, nie wysuwając pazurów. Abdullah tak się przeraził, że próbował odskoczyć.

Po czym stwierdził, że leży na plecach wśród dzwonków.

Zamrugał na widok drzew i próbował się przyzwyczaić do tego, że nagle znowu ma głowę pełną myśli. Niektóre myśli były nieprzyjemne. Przypomniał sobie o dwóch bandytach pełzających nad sadzawką w oazie pod postacią ropuch i jak zjadł muchę, a wcześniej mało nie zginął pod końskimi kopytami. Potem rozejrzał się i zobaczył w pobliżu przykucniętego żołnierza, równie ogłupiałego jak on sam. Obok leżał plecak, a dalej Szkrab dokładał wysiłków, żeby się wydostać z żołnierskiego kapelusza. Butelka z dżinnem stała spokojnie tuż przy kapeluszu.

Dżinn unosił się nad butelką, mały jak płomyk spirytusowej lampki, opierając mgliste ramiona na krawędzi szyjki.

– Dobrze się bawiliście? – zapytał szyderczo. – Załatwiłem was, co? To was oduczy żądać dodatkowych życzeń!

Północka okropnie się spłoszyła na widok ich nagłej transformacji. Syczała na nich obu, wygięta w mały gniewny łuk. Żołnierz wyciągnął do niej rękę i wydawał kojące dźwięki.

– Jeszcze raz tak przestraszysz Północkę – zwrócił się do dżinna – to rozbiję twoją butelkę!

– Już tak mówiłeś – odparł dżinn – ale niestety nie dasz rady. Butelka jest zaczarowana.

– Więc jako następne życzenie on ci każe, żebyś sam się zmienił w ropuchę – syknął żołnierz, wskazując kciukiem na Abdullaha.

Dżinn rzucił Abdullahowi niespokojne spojrzenie. Abdullah milczał, ale zrozumiał, że to dobry pomysł i pomoże utrzymać dżinna w ryzach. Westchnął. Tak czy inaczej, ciągle musiał marnować życzenia.

Podnieśli się, pozbierali swoje rzeczy i podjęli wędrówkę. Teraz jednak szli bardziej ostrożnie. Trzymali się najmniejszych ścieżek i przesmyków, jakie mogli znaleźć, i nie nocowali w gospodzie, tylko zatrzymali się w starej opustoszałej stodole. Tam Północka nagle zrobiła się czujna i wkrótce wymknęła się do ciemnego kąta. Po jakimś czasie wróciła truchcikiem z martwą myszą, którą starannie ułożyła w żołnierskim kapeluszu dla Szkraba. Szkrab nie bardzo wiedział, co z nią robić. W końcu zdecydował, że to zabawka, na którą się groźnie skacze i ją morduje.

Północka znowu ruszyła na łowy. Abdullah przez całą noc słyszał ciche odgłosy jej polowania.

Pomimo tego żołnierz martwił się o jedzenie dla kotów. Następnego ranka wysłał Abdullaha na najbliższą farmę, żeby kupił mleka.

– Idź sam, jeśli chcesz – odparł krótko Abdullah.

Nie wiedział, jak to się stało, że wkrótce maszerował na farmę. Bańkę z plecaka żołnierza miał przytroczoną do pasa z jednej strony, a butelka z dżinnem podskakiwała po drugiej stronie.

Dokładnie to samo odbywało się przez kolejne dwa dni, z tą niewielką różnicą, że obie noce spędzili w stogach siana i jednego ranka Abdullah kupił piękny bochen świeżego chleba, a następnego dnia kilka jajek. Wracając tego trzeciego poranka do stogu siana, próbował zrozumieć, dlaczego czuje się coraz bardziej rozdrażniony i wykorzystywany.

Nie chodziło tylko o to, że ciągle był zmęczony, zesztywniały i przemoczony. Ani że ciągle biegał na posyłki dla kotów żołnierza. Częściowo winę ponosiła Północka. Abdullah wiedział, że powinien być jej wdzięczny, bo obroniła ich przed żandarmami. Był wdzięczny, ale jakoś za nią nie przepadał. Codziennie jechała ostentacyjnie na jego ramieniu i wyraźnie dawała do zrozumienia, że dla niej Abdullah jest tylko odmianą konia. Trochę trudno było znosić takie traktowanie ze strony zwykłego zwierzęcia.

Abdullah dumał o tych i innych sprawach przez cały dzień, człapiąc po wiejskich dróżkach, z Północka elegancko udrapowaną na jego szyi i żołnierzem wesoło maszerującym na czele. Nie o to chodziło, że nie lubił kotów. Teraz już do nich przywyknął. Czasami myślał, że Szkrab jest prawie tak uroczy, jak uważał żołnierz. Nie, jego zły humor brał się raczej stąd, że żołnierz do spółki z dżinnem ciągle odkładali na później poszukiwania Kwiatu Nocy. Abdullah obawiał się, że jeśli czegoś nie zrobi, przez resztę życia będzie wędrował po wiejskich ścieżkach i nigdy nie dotrze do Królewca, A przecież musiał jeszcze znaleźć czarodzieja. Ogarnęło go przygnębienie.

Tego wieczoru rozbili obóz w ruinach kamiennej wieży. Nocleg był znacznie lepszy niż w stogu siana. Mogli rozpalić ogień i zjeść gorący posiłek z zapasów żołnierza. Abdullah wreszcie się wysuszył i rozgrzał, więc nabrał trochę otuchy.

Żołnierz też był zadowolony. Siedział oparty o kamienny mur, obok Szkraba śpiącego w kapeluszu, i spoglądał na zachodzące słońce.

– Tak sobie myślałem – odezwał się. – Jutro dostaniesz życzenie od twojego mglistego niebieskiego przyjaciela, tak? Wiesz, jakie będzie najbardziej praktyczne życzenie? Zażądaj z powrotem tego czarodziejskiego dywanu. Wtedy dopiero ruszymy z miejsca.

– Równie łatwo mogę sobie życzyć, żeby nas przeniesiono prosto do Królewca, inteligentny piechurze – zauważył Abdullah z lekkim przekąsem.

– Ach tak, ale już trochę się poznałem na tym dżinnie i wiem, że zepsuje każde życzenie, jeśli tylko znajdzie okazję – odparł żołnierz. – Chodzi mi o to, że ty potrafisz kierować tym dywanem, więc nie będziemy zależni od kaprysów dżinna w tym względzie.

Mówił całkiem rozsądnie. Niemniej Abdullah tylko odchrząknął. Dobre rady żołnierza sprawiły, że nagle zobaczył całą sytuację w zupełnie innym świetle. Oczywiście żołnierz poznał się na dżinnie. Jak to on. Po mistrzowsku potrafił manipulować ludźmi, żeby robili to, co chciał. Jedyna istota, która potrafiła zmusić żołnierza, żeby zrobił coś, czego nie chciał, to była Północka, a ona robiła coś, czego nie chciała, tylko jeśli Szkrab czegoś chciał. Co stawiało kociaka na pierwszym miejscu w kolejności dziobania. Kociaka! A skoro żołnierz poznał się na dżinnie, dżinn zaś zdecydowanie górował nad Abdullahem, widocznie Abdullah znajdował się na samym dnie. Nic dziwnego, że czuł się wykorzystywany! Wcale go nie pocieszyła świadomość, że dokładnie tak samo wyglądała sprawa z krewnymi pierwszej żony jego ojca.

Więc tylko odchrząknął, co w Zanzibie uznano by za szokująco niegrzeczne, ale żołnierz nie zwrócił na to uwagi. Pogodnie wskazał na niebo.

– Znowu piękny zachód słońca. Patrz, tam jest następny zamek Żołnierz miał rację. Na niebie jaśniały żółte jeziora, wyspy i przylądki, i jeden długi indygowy cypel, na którym spoczywała kwadratowa mroczna chmura niczym forteca.

– Nie jest taki sam jak poprzedni – oświadczył Abdullah, ponieważ uznał, że pora zaznaczyć swoje zdanie.

– Oczywiście, że nie. Nigdy nie zobaczysz tej samej chmury dwa razy – odparł żołnierz.

Następnego ranka Abdullah postarał się obudzić jako pierwszy. Brzask jeszcze malował niebo, kiedy młodzieniec zerwał się, chwycił butelkę z dżinnem i zaniósł ją trochę dalej od ruin, gdzie obozowali.

– Dżinnie – rozkazał. – Pokaż się.

Smużka mgły, upiorna i nadąsana, zatrzepotała nad szyjką butelki.

– Co jest? – zapytała. – Gdzie to całe gadanie o kwiatach, klejnotach i tak dalej?

– Powiedziałeś, że tego nie lubisz. Zatem porzuciłem dawny styl – wyjaśnił Abdullah. – Teraz stałem się realistą. Życzenie, które pragnę wyrazić, pozostaje w zgodzie z moimi nowymi poglądami.

– Ach – powiedziała smużka dżinna. – Chcesz prosić o powrót czarodziejskiego dywanu.

– Bynajmniej – zaprzeczył Abdullah.

Dżinn tak się zdumiał, że wzbił się prosto w górę i zagapił na Abdullaha szeroko otwartymi oczami, które w świetle poranka wydawały się błyszczące i realne, prawie jak ludzkie.

– Zaraz wyjaśnię – obiecał Abdullah. – A zatem. Los wyraźnie próbuje odwlekać moje poszukiwania Kwiatu Nocy. I to pomimo że sam zdecydował, że mam ją poślubić. Ilekroć usiłuję przeciwstawić się Losowi, ty pilnujesz, żeby moje życzenie nikomu nie przyniosło nic dobrego, a na dodatek zwykle sprawiasz, że ścigają mnie ludzie na koniach albo wielbłądach. Albo żołnierz sprawia, że marnuję życzenie. Ponieważ zmęczyła mnie twoja złośliwość i upór żołnierza, który zawsze musi postawić na swoim, postanowiłem rzucić Losowi wyzwanie. Odtąd zamierzam umyślnie marnować każde życzenie. Wówczas zmuszę Los, żeby wziął sprawy w swoje ręce, bo inaczej przepowiednia dotycząca Kwiatu Nocy nigdy się nie spełni.

– Zachowujesz się jak dziecko – skarcił go dżinn. – Albo jak bohater. Albo jak wariat.

– Nie, jak realista – odparł Abdullah. – Co więcej, tobie też rzucę wyzwanie, bo zmarnuję życzenia w ten sposób, żeby komuś wyszły na dobre.

Dżinn przybrał wyraźnie sarkastyczną minę.

– A jakie jest twoje dzisiejsze życzenie? Domy dla sierot? Wzrok dla ślepców? Czy po prostu chcesz zabrać bogaczom wszystkie pieniądze świata i oddać biednym?

– Myślałem o życzeniu – powiedział Abdullah – żeby ci dwaj bandyci, których przemieniłeś w ropuchy, wrócili do własnej postaci.

Wyraz złośliwej wesołości pojawił się na twarzy dżinna.

– Mogłeś wybrać gorzej. Spełnię to życzenie z przyjemnością.

– Jaka jest wada tego życzenia? – zaniepokoił się Abdullah.

– Och, niewielka – zapewnił dżinn. – Po prostu żołnierze sułtana obozują teraz w tej oazie. Sułtan uważa, że wciąż ukrywasz się gdzieś na pustyni. Jego ludzie przeczesują całą okolicę, ale z pewnością poświęcą chwilkę na dwóch bandytów, przynajmniej żeby zademonstrować sułtanowi swoją gorliwość.

Abdullah zastanowił się nad tym.

– A komu jeszcze na pustyni zagrażają żołnierze sułtana? Dżinn popatrzył na niego spode łba.

– Pilno ci zmarnować życzenie, co? Prawie nikogo tam nie ma, tylko paru tkaczy dywanów, jeden czy dwóch proroków... i oczywiście Jamal ze swoim psem.

– Ach – powiedział Abdullah. – Więc zmarnuję to życzenie na Jamala i jego psa. Życzę sobie, żeby Jamal i jego pies mieli wygodne i dostatnie życie jako... niech pomyślę... tak, pałacowy kucharz i pies wartownik w najbliższym królewskim pałacu poza Zanzibem.

– Bardzo mi utrudniasz – poskarżył się żałośnie dżinn – zepsucie tego życzenia.

– Taki miałem cel – odparł Abdullah. – Gdybym tylko wiedział, jak sprawić, żeby żadne twoje życzenie nie narobiło szkody, bardzo by mi ulżyło.

– Jest jedno życzenie, które może to spełnić – powiedział dżinn tęsknym głosem.

Abdullah domyślił się, o co mu chodziło. Dżinn chciał się uwolnić od zaklęcia, które przykuwało go do butelki. Łatwo mógł zmarnować życzenie w ten sposób, ale pod warunkiem, że dżinn okaże wdzięczność i pomoże mu potem szukać Kwiatu Nocy. Z tym dżinnem raczej nie mógł na to liczyć. A gdyby go uwolnił, nie mógłby więcej wyzywać Losu.

– Pomyślę później o tym życzeniu – obiecał. – Dzisiejsze życzenie dotyczy Jamala i jego psa. Czy są już bezpieczni?

– Tak – burknął nadąsany dżinn.

Sądząc po wyrazie jego mglistej twarzy, kiedy znikał wewnątrz butelki, udało mu się jakoś zepsuć również to życzenie, pomyślał Abdullah tknięty niemiłym przeczuciem, ale oczywiście nie mógł tego sprawdzić.

Odwrócił się i napotkał wzrok swego towarzysza. Nie miał pojęcia, ile żołnierz podsłuchał, ale przygotował się do kłótni.

Żołnierz jednak powiedział tylko, że nie bardzo może się połapać w logice Abdullaha, po czym zaproponował, żeby poszli dalej, aż znajdą farmę i kupią coś na śniadanie.

Abdullah znowu wziął Północkę na ramię i wyruszyli. Przez cały dzień wędrowali polnymi ścieżkami. Chociaż nie widzieli ani śladu żandarmów, chyba wcale się nie zbliżali do Królewca. Rzeczywiście, kiedy żołnierz zapytał jakiegoś człowieka kopiącego rów, jak daleko do Królewca, usłyszał, że cztery dni marszu.

Los! – pomyślał Abdullah.

Następnego ranka poszedł na drugą stronę stogu siana, gdzie nocowali, i zażyczył sobie, żeby dwie ropuchy w oazie zmieniły się z powrotem w ludzi.

Dżinn okropnie się rozzłościł.

– Słyszałeś, jak mówiłem, że pierwsza osoba, która otworzy butelkę, stanie się ropuchą! Chcesz, żebym zepsuł własną dobrą robotę?

– Tak – potwierdził Abdullah.

– Pomimo tego, że ludzie sułtana wciąż tam są i pewnie ich powieszą? – próbował dyskutować dżinn.

– Myślę – powiedział Abdullah, wspominając własne przeżycia pod postacią ropuchy – że nawet wtedy woleliby być ludźmi.

– No więc dobrze! – fuknął gniewnie dżinn. – Zdajesz sobie sprawę, że moja zemsta nie wypaliła? Ale co to ciebie obchodzi? Dla ciebie jestem tylko codziennym życzeniem w butelce!

Rozdział 14

który opowiada o powrocie czarodziejskiego dywanu

Po raz drugi Abdullah odwrócił się i napotkał wzrok żołnierza, ale tym razem wojak wcale się nie odezwał. Abdullah miał wrażenie, że żołnierz czeka na właściwą chwilę. Tego dnia, kiedy mozolnie wędrowali przed siebie, teren zaczął się wznosić. Soczyste zielone łąki ustąpiły miejsca piaszczystym ścieżkom, przy których rosły suche, kłujące krzaki. Żołnierz zauważył wesoło, że wreszcie mają jakąś odmianę. Abdullah tylko chrząknął. Pilnował się, żeby nie dawać żołnierzowi okazji.

Przed nocą znaleźli się wysoko na otwartym wrzosowisku. Przed nimi rozciągała się nowa równina. Maleńki wyprysk na horyzoncie to na pewno Królewiec, oznajmił żołnierz, wciąż bardzo wesoły. Kiedy rozłożyli się obozem, jeszcze bardziej wesoło zachęcił Abdullaha, żeby popatrzył, jak uroczo Szkrab bawi się sprzączkami plecaka.

– Akurat – burknął Abdullah. – Jeszcze mniej mnie zachwyca niż ten pryszcz na horyzoncie, który podobno jest Królewcem.

Nadszedł kolejny wspaniały czerwony zachód słońca. Przy kolacji żołnierz wskazał go Abdullahowi i zwrócił jego uwagę na wielką czerwoną chmurę w kształcie zamku.

– Czy to nie piękne? – zagadnął.

– To tylko chmura – odparł Abdullah. – Nie ma żadnej artystycznej wartości.

– Przyjacielu – powiedział żołnierz – myślę, że ten dżinn wodzi cię za nos.

– Jak to? – zapytał Abdullah.

Żołnierz wskazał łyżką na odległy czarny garb na tle zachodzącego słońca.

– Widzisz to? – zapytał. – Królewiec. Mam przeczucie, i ty chyba też, że coś się ruszy, kiedy tam dojdziemy. Tylko że jakoś nie możemy tam dojść. Nie myśl, że nie rozumiem twojego punktu widzenia. Jesteś młody, zawiedziony w miłości, niecierpliwy; naturalnie myślisz, że Los się na ciebie uwziął. Uwierz mi na słowo, Los najczęściej traktuje wszystkich obojętnie. Dżinn nie stoi po niczyjej stronie, całkiem jak Los.

– Skąd wiesz? – zapytał Abdullah.

– Bo on nienawidzi wszystkich – wyjaśnił żołnierz. – Może taką już ma naturę... chociaż przypuszczam, że zamknięcie w butelce też nie pomaga. Ale nie zapominaj, że bez względu na swoje uczucia dżinn zawsze musi spełnić twoje życzenie. Dlaczego sobie utrudniasz, tylko żeby zrobić mu na złość? Dlaczego nie wypowiesz najbardziej pożytecznego życzenia, nie dostaniesz, czego chcesz, i nie pogodzisz się z tym, co on zepsuje? Przemyślałem to i doszedłem do wniosku, że cokolwiek dżinn namąci, twoje najlepsze życzenie to odzyskanie czarodziejskiego dywanu.

Podczas gdy żołnierz mówił, Północka – ku wielkiemu zdumieniu Abdullaha – wdrapała mu się na kolana i mrucząc, ocierała się o jego twarz. Abdullah musiał przyznać, że to mu pochlebiało. Pozwalał, żeby Północka wodziła go za nos, podobnie jak żołnierz i dżinn – nie wspominając Losu.

– Jeśli zażądam dywanu – powiedział – założę się, że nieszczęścia, które dżinn ześle razem z nim, znacznie przewyższą korzyści.

– Założysz się, co? – podchwycił żołnierz. – Nigdy nie odmawiam zakładu. Stawiam sztukę złota, że dywan przyniesie więcej pożytku niż kłopotów.

– Stoi – zgodził się Abdullah. – I znowu postawiłeś na swoim. Nie pojmuję, przyjacielu, dlaczego nie awansowałeś na dowódcę tej swojej armii.

– Ja też – przyznał żołnierz. – Byłbym dobrym generałem. Następnego ranka zbudzili się w gęstej mgle. Wilgotna biel przesłaniała wszystko, wzrok sięgał nie dalej niż do najbliższych krzaków. Północka, cała drżąca, zwinęła się w kłębek obok Abdullaha. Butelka z dżinnem, kiedy Abdullah postawił ją przed sobą, miała wyraźnie nadąsany wygląd.

– Wychodź – zażądał Abdullah. – Chcę wymówić życzenie.

– Mogę je spełnić równie dobrze stąd – odparł dżinn głuchym głosem. – Nie lubię wilgoci.

– Doskonale – ustąpił Abdullah. – Życzę sobie, żeby wrócił do mnie czarodziejski dywan.

– Zrobione – oznajmił dżinn. – I niech to cię nauczy, żeby się głupio nie zakładać!

Przez chwilę Abdullah rozglądał się wyczekująco, ale nic nie zobaczył. Potem Północka zerwała się na równe nogi. Pyszczek Szkraba wyłonił się z żołnierskiego plecaka, z uszkami nastawionymi na południe. Kiedy Abdullah spojrzał w tę stronę, zdawało mu się, że usłyszał cichutki szept, jakby wiatr albo coś lecącego przez mgłę. Wkrótce mgła zawirowała, a potem zaczęła wirować coraz mocniej. Szary prostokąt dywanu wyśliznął się ze skłębionych oparów i osiadł na ziemi obok Abdullaha.

Miał pasażera. Na dywanie, zwinięty w kłębek, spał spokojnie wąsaty rozbójnik. Haczykowaty nos wcisnął w dywan, Abdullah jednak dostrzegł złoty kolczyk w nozdrzu, na wpół zakryty przez wąsy i brudne fałdy turbanu. W jednej dłoni przybysz ściskał pistolet wykładany srebrem. Niewątpliwie był to Kabul Aqba we własnej osobie.

– Chyba wygrałem zakład – mruknął Abdullah.

Ten szept – albo zimna wilgoć – sprawiły, że bandyta poruszył się niespokojnie i coś wymamrotał. Żołnierz przyłożył palec do ust i pokręcił głową. Abdullah kiwnął głową. Sam nie wiedziałby, co robić, ale przy żołnierzu czul się niemal równym przeciwnikiem dla Kabula Aqby. Jak najciszej zachrapał i szepnął do dywanu:

– Wysuń się spod tego człowieka i zawiśnij przede mną. Zmarszczki przebiegły po krawędzi dywanu. Abdullah widział, że dywan próbował usłuchać. Wiercił się energicznie, ale nie mógł się wydostać spod Kabula Aqby przygnieciony jego ciężarem. Spróbował więc innego sposobu. Wzniósł się nieco w powietrze i zanim Abdullah się zorientował w jego zamiarach, wymknął się spod śpiącego bandyty.

– Nie! – krzyknął Abdullah, ale już było za późno. Kabul Aqba rąbnął o ziemię i się zbudził. Usiadł, wywijając pistoletem i pomstując w dziwnym języku.

Zręcznie i bez pośpiechu żołnierz zgarnął unoszący się dywan i owinął wokół głowy Kabula Aqby.

– Zabierz mu pistolet – rozkazał, trzymając w krzepkich ramionach wierzgającego bandytę.

Abdullah upadł na kolano i chwycił silną rękę trzymającą pistolet. Bardzo silną rękę. W żaden sposób nie mógł wyrwać pistoletu. Mógł się tylko trzymać, miotany na wszystkie strony, kiedy ręka próbowała go strząsnąć. Obok niego żołnierz również się miotał i podrygiwał. Kabul Aqba okazał się zdumiewająco silny. Niemiłosiernie poobijany Abdullah próbował odgiąć od pistoletu jeden palec bandyty. Wtedy jednak Kabul Aqba ryknął i poderwał się z ziemi, a Abdullah poleciał do tyłu, jakimś sposobem owinięty dywanem zamiast Kabula Aqby. Żołnierz nie wypuścił bandyty. Trzymał się, chociaż Kabul Aqba dalej się podnosił, rycząc teraz, jakby niebo się waliło. Żołnierz, który na początku obejmował go za ramiona, potem ściskał go w talii, a teraz za nogi. Kabul Aqba grzmiał piorunowym głosem i dźwigał się coraz wyżej, aż obie jego nogi zrobiły się za duże, żeby je utrzymać razem, a żołnierz zsuwał się w dół i wreszcie z determinacją uczepił się jednej nogi, tuż pod potężnym kolanem. Noga próbowała kopniakiem uwolnić się od żołnierza, ale bez powodzenia. Wówczas Kabul Aqba rozpostarł olbrzymie skórzaste skrzydła i próbował odlecieć. Lecz żołnierz, chociaż wciąż się zsuwał, trzymał się nogi jak rzep.

Abdullah widział to wszystko, kiedy próbował się wydostać spod dywanu. Dostrzegł również Północkę stojącą opiekuńczo nad Szkrabem, jeszcze większą niż podczas starcia z żandarmami.

Ale nie dość wielką. Teraz stanął przed nimi najpotężniejszy z potężnych ił rytów. Górna połowa jego ciała tonęła we mgle, kłębiącej się pod uderzeniami skrzydeł, które jednak nie mogły go unieść w powietrze, ponieważ żołnierz przygwoździł do ziemi jedną straszliwą szponiastą stopę.

– Wytłumacz się, o najpotężniejszy z potężnych! – krzyknął we mgłę Abdullah. – Na Siedem Wielkich Pieczęci zaklinam cię, byś zaprzestał walki i się wytłumaczył!

Ifryt przestał ryczeć i zatrzymał łopoczące skrzydła.

– Ty mnie wezwałeś, czy tak, śmiertelniku? – spłynął z góry grzmiący, ponury głos.

– W istocie ja – przyznał Abdullah. – Powiedz, co robiłeś z moim dywanem i pod postacią najbardziej nikczemnego z nomadów. Skrzywdziłeś mnie co najmniej dwa razy!

– No dobrze – zgodził się ifryt i ociężale zaczął klękać.

– Możesz już puścić – zwrócił się Abdullah do żołnierza, który, nie znając praw rządzących ifrytami, wciąż przytrzymywał olbrzymią stopę. – On musi teraz zostać i odpowiedzieć na moje pytania.

Żołnierz ostrożnie rozluźnił chwyt i otarł pot z czoła. Nie wydawał się uspokojony, kiedy ifryt po prostu złożył skrzydła i klęknął. Nic dziwnego, bo nawet klęczący ifryt był wysoki jak wieża. Przez mgłę przeświecało jego ohydne oblicze. Abdullah znowu dostrzegł Północkę, już normalnych rozmiarów, umykającą truchcikiem w krzaki ze Szkrabem dyndającym w pysku. Głównie jednak skupił się na twarzy ifryta. Widział już przedtem – chociaż przelotnie – to puste brązowe spojrzenie i złote kółko w haczykowatym nosie, kiedy Kwiat Nocy została porwana z ogrodu.

– Poprawka – rzekł. – Skrzywdziłeś mnie trzy razy.

– Och, znacznie więcej! – zahuczał głucho ifryt. – Tyle razy, że straciłem rachubę.

Na te słowa Abdullah gniewnie skrzyżował ramiona.

– Wytłumacz się – zażądał.

– Chętnie – zgodził się ifryt. – W rzeczy samej miałem nadzieję, że ktoś mnie zapyta, chociaż spodziewałem się tego pytania raczej od księcia Farqtanu albo trzech rywalizujących książąt Thayacku niż od ciebie. Lecz żaden z tamtych nie okazał się dostatecznie wytrwały... co mnie trochę dziwi, ponieważ wcale nie stawiałem na żadnego z was. Wiedzcie zatem, żem jest jednym z największych spośród Zastępów Dobrych Ifrytów i nazywam się Hazruel.

– Nie wiedziałem, że są jakieś dobre ifryty – odezwał się żołnierz.

– Owszem, są, niewinny synu północy – zapewnił go Abdullah. – Słyszałem imię tego ifryta wymawiane w sposób, który stawia go niemal równie wysoko jak anioły.

Ifryt zmarszczył brwi – przerażający widok.

– Źle poinformowany kupcze – zagrzmiał. – Stoję wyżej niż wiele aniołów. Wiedz, że około dwustu aniołów niższych sfer jest na moje rozkazy. Strzegą bram mojego zamku.

Abdullah, wciąż z założonymi rękami, postukiwał stopą o ziemię.

– W taki razie – powiedział – wyjaśnij, dlaczego zechciałeś potraktować mnie w sposób tak daleki od anielskiego.

– Nie moja to wina, śmiertelniku – odparł ifryt. – Zmusiły mnie okoliczności. Spróbuj mnie zrozumieć i mi wybaczyć. Wiedz, że moja matka, Wielki Duch Dazrah, w chwili słabości dała się oczarować ifrytowi z Zastępów Złych Ifrytów jakieś dwadzieścia lat temu. Potem wydała na świat mojego brata Dalzela, który, ponieważ Dobro i Zło niechętnie się łączą ze sobą, urodził się słaby, biały i niewyrośnięty. Matka nie znosiła Dalzela i oddała go mnie na wychowanie. Otoczyłem go najtroskliwszą opieką, kiedy dorastał. Przedstaw więc sobie moją zgrozę i rozpacz, kiedy się okazało, że Dalzel odziedziczył naturę swojego złego ojca. Zaledwie dorósł, w pierwszej kolejności ukradł moje życie i uczynił mnie swoim niewolnikiem.

– Znowu zaczynasz? – wtrącił żołnierz. – Znaczy, że jesteś martwy?

– Bynajmniej – zaprzeczył ifryt. – My, ifryty, nie jesteśmy podobne do was, śmiertelny ignorancie. Umieramy tylko wtedy, jeśli zostanie zniszczona pewna nasza cząstka. Z tej przyczyny każdy ifryt przezornie oddziela tę cząstkę od swojej osoby i trzyma w ukryciu. Ja też. Lecz kiedy pouczałem Dalzela, jak ukryć jego życie, ufnie i pochopnie zdradziłem mu, gdzie ukryłem swoje. On zaś natychmiast zawładnął moim życiem, każąc mi wypełniać jego rozkazy albo umrzeć.

– Teraz dochodzimy do sedna – stwierdził Abdullah. – On ci kazał porwać Kwiat Nocy.

– Poprawka – skorygował Hazruel. – Mój brat odziedziczył wspaniały umysł po matce, Wielkiej Dazrah. Rozkazał mi porwać wszystkie księżniczki na świecie. Chwila namysłu pozwoli wam zrozumieć sens tych działań. Mój brat osiągnął wiek stosowny do małżeństwa, lecz jest mieszańcem i dlatego żadna z kobiet ifrytowgo nie zechce. Zmuszony jest poszukać wśród śmiertelniczek. Skoro jednak jest ifrytem, naturalnie sięgnie tylko po kobiety najwyżej urodzone.

– Serce mi krwawi z żalu nad twoim bratem – burknął Abdullah. – Czy musiał porywać wszystkie?

– Czemu miałby się ograniczać? – odparł Hazruel. – Przecież włada teraz moją potęgą. Starannie przemyślał tę kwestię. A ponieważ wiedział, że jego księżniczki nie mogą latać w powietrzu jak my, ifryty, kazał mi najpierw ukraść pewien ruchomy zamek, należący do czarodzieja z krainy Ingarii, w którym zamierzał umieścić swoje przyszłe narzeczone, a potem przystąpić do porywania księżniczek. Właśnie tym się obecnie zajmuję. Ale mam także swoje własne plany. Każda porwana księżniczka zostawia za sobą co najmniej jednego skrzywdzonego kochanka albo zawiedzionego księcia, którego można namówić, żeby wyruszył jej na ratunek. W tym celu kochanek musi rzucić wyzwanie memu bratu i zmusić go, żeby wyznał, gdzie ukrył moje życie.

– I w tym miejscu wkraczam ja, potężny manipulatorze? – zapytał chłodno Abdullah. – Należę do twojego planu odzyskania życia?

– Tylko w niewielkim stopniu – odparł ifryt. – Pokładałem nadzieje raczej w dziedzicu Alberii czy w księciu Peichstanu, lecz obaj ci młodzieńcy zamiast tego zajęli się polowaniem. W rzeczy samej oni wszyscy wykazali godny pożałowania brak charakteru, włącznie z królem Górnej Norlandii, który po prostu usiłuje samodzielnie skatalogować swoje książki, bez pomocy córki, a nawet on miał większe szanse od ciebie. Ty byłeś moim czarnym koniem, można powiedzieć. Ostatecznie przepowiednia przy twoim urodzeniu była wysoce niejednoznaczna. Wyznaję, że sprzedałem ci ten czarodziejski dywan prawie wyłącznie dla zabawy...

– To ty! – wykrzyknął Abdullah.

– Tak... bawiły mnie twoje marzenia, wypływające w takich ilościach z twojego kramu – wyjaśnił Hazruel.

Pomimo zimnej mgły Abdullah poczuł, że twarz go pali.

– Potem – ciągnął Hazruel – kiedy ku mojemu zdumieniu uciekłeś sułtanowi Zanzibu, dla zabawy przybrałem postać wymyślonego przez ciebie Kabula Aqby i kazałem ci przeżywać twoje marzenia w rzeczywistości. Zwykle staram się, żeby każdego zalotnika spotkały odpowiednie przygody.

Pomimo całego zakłopotania Abdullah mógł przysiąc, że wielkie złotobrązowe oczy ifryta łypnęły ukradkiem na żołnierza.

– A ilu zawiedzionych książąt jak dotąd popchnąłeś do czynu, o subtelny i żartobliwy ifrycie? – zapytał.

– Prawie trzydziestu – odparł Hazruel – ale jak wspomniałem, większość nie kiwnęła palcem. Dziwne, bo pod względem pochodzenia i kwalifikacji znacznie górują nad tobą. Jednakże pocieszam się myślą, że pozostały jeszcze sto trzydzieści dwie księżniczki do porwania.

– Myślę, że ja ci wystarczę – oświadczył Abdullah. – Chociaż jestem niskiego pochodzenia, sam Los wyznaczył mi taką rolę. Mogę cię o tym zapewnić, ponieważ niedawno rzuciłem Losowi wyzwanie właśnie w tej kwestii.

Ifryt uśmiechnął się – widok równie przerażający jak zmarszczenie brwi – i kiwnął głową.

– O tym wiem – powiedział. – Z tego właśnie powodu zniżyłem się, żeby pojawić się przed tobą. Dwóch z moich służebnych aniołów wróciło do mnie wczoraj, bo zostali powieszeni w ludzkiej postaci. Żadnemu to się nie podobało i obaj twierdzili, że to twoja sprawka.

Abdullah skłonił się.

– Niewątpliwie po zastanowieniu obaj dojdą do wniosku, że lepsze to, niż pozostać nieśmiertelną ropuchą – odparł. – Teraz powiedz mi jeszcze ostatnią rzecz, o przebiegły złodzieju księżniczek. Powiedz, gdzie mogę znaleźć Kwiat Nocy, nie wspominając o twoim bracie Dalzelu.

Uśmiech ifryta poszerzył się jeszcze bardziej przerażająco, odsłaniając mnóstwo niezwykle długich kłów. Ogromny, spiczasty kciuk wskazał w górę.

– Ależ naturalnie, ziemski podróżniku, oni są w zamku, który przez ostatnie dni widywałeś o zachodzie słońca – oznajmił. – Zamek, jak mówiłem, należał do czarodzieja z tej krainy. Niełatwo ci przyjdzie tam się dostać, a jeśli tego dokonasz, nie zapominaj, że jestem niewolnikiem mojego brata i muszę działać przeciwko tobie.

– Rozumiem – powiedział Abdullah.

Ifryt oparł na ziemi olbrzymie szponiaste dłonie i zaczął się podnosić.

– Muszę też zaznaczyć – dodał – że dywan otrzymał rozkaz, żeby za mną nie lecieć. Czy teraz mogę odejść?

– Nie, czekaj! – zawołał żołnierz.

W tej samej chwili Abdullah przypomniał sobie o jeszcze jednej sprawie i zapytał: „A co z dżinnem?” – lecz zagłuszył go silniejszy głos żołnierza.

– Czekaj, ty potworze! Czy zamek pojawił się tutaj na niebie z jakiegoś szczególnego powodu?

Hazruel znowu się uśmiechnął i zatrzymał, oparty na jednym potężnym kolanie.

– Jakże jesteś spostrzegawczy, żołnierzu. Istotnie, tak. Zamek jest tutaj, ponieważ przygotowuję się do porwania córki króla Ingarii, księżniczki Valerii.

– Mojej księżniczki! – oburzył się żołnierz.

Hazruel wybuchnął śmiechem. Odchylił głowę do tyłu i ryknął we mgłę:

– Wątpię, żołnierzu! Oj, wątpię! Księżniczka ma dopiero cztery lata. Ale chociaż tobie na niewiele się przyda, wierzę, że wy obaj bardzo mi się przydacie. Zarówno ciebie, jak i twojego przyjaciela z Zanzibu uważam za dobrze ustawione pionki na mojej szachownicy.

– Co to znaczy?! – krzyknął żołnierz.

– Ponieważ wy dwaj pomożecie mi ją porwać! – oznajmił ifryt.

Załopotał skrzydłami i wzbił się we mgłę, rycząc potężnym śmiechem.

Rozdział 15

w którym wędrowcy przybywają do Królewca

Według mnie – powiedział żołnierz markotnie, ładując plecak na czarodziejski dywan – ten stwór jest nie lepszy od swojego brata... jeśli w ogóle ma brata.

– Och tak, ma brata – zapewnił Abdullah. – Ifryty nie kłamią. Ale zawsze skłonne są podkreślać swoją wyższość nad śmiertelnikami, nawet dobre ifryty. A imię Hazruela jest na liście dobrych.

– Mnie nie nabierzesz! – oświadczył żołnierz. – Gdzie się podziała Północka? Pewnie wystraszyła się na śmierć.

Z takim przejęciem szukał Północ ki w krzakach, że Abdullah nawet nie próbował mu opowiadać o tradycji dotyczącej ifrytów, tradycji, którą każde dziecko z Zanzibu poznawało w szkole. Poza tym obawiał się, że żołnierz ma rację. Hazruel mógł przyjąć Siedem Ślubów, które oznaczały przynależność do Zastępów Dobrych Ifrytów, ale jego brat dostarczył mu doskonały pretekst, żeby złamać wszystkie siedem. Dobry czy nie, Hazruel wyraźnie świetnie się bawił.

Abdullah wziął butelkę z dżinnem i postawił na dywanie. Natychmiast się przewróciła i stoczyła na ziemię.

– Nie, nie! – krzyknął dżinn ze środka. – Ja tym nie polecę! Jak myślisz, dlaczego poprzednim razem spadłem? Nie znoszę wysokości!

– Och, tylko nie zaczynaj! – skarcił go żołnierz.

Trzymał Północkę owiniętą wokół ramienia. Wyrywała się, drapała, gryzła i demonstrowała na wszelkie sposoby, że koty i latające dywany nie pasują do siebie. Samo to wystarczyło, żeby każdego zirytować, Abdullah jednak podejrzewał, że zły humor żołnierza spowodowała głównie wiadomość, że księżniczka Valeria ma dopiero cztery lata. Żołnierz uważał się już za zaręczonego z księżniczką Valerią. Teraz, co zrozumiałe, czuł się jak głupiec.

Abdullah bardzo mocno chwycił butelkę z dżinnem i usadowił się na dywanie. Taktownie nie wspomniał ani słowem o zakładzie, chociaż nie miał wątpliwości, że wygrał z łatwością. Owszem, odzyskali dywan, skoro jednak nie mogli lecieć za ifrytem, wcale nie pomógł im w poszukiwaniach Kwiatu Nocy.

Po dłuższej szamotaninie żołnierz zdołał umieścić siebie, swój kapelusz, Północkę i Szkraba mniej więcej bezpiecznie na dywanie.

– Wydaj rozkaz – wysapał z zaczerwienioną twarzą.

Abdullah zachrapał. Dywan łagodnie wzniósł się na ćwierć metra w powietrze, Północka szarpnęła się i zamiauczała przeraźliwie, a butelka z dżinnem zadygotała w rękach Abdullaha.

– O elegancki gobelinie czarów – zaczął Abdullah – o dywanie utkany z najbardziej przemyślnych sztuczek, zechciej łaskawie pofrunąć w statecznym tempie do Królewca, wykorzystaj jednak wielką mądrość wplecioną w twoją osnowę i spraw, żeby nikt nas nie widział po drodze.

Dywan posłusznie wzniósł się we mgle i ruszył na południe. Żołnierz ścisnął Północkę w ramionach. Z butelki dobiegi zachrypły, drżący głos:

– Czy musisz mu tak obrzydliwie pochlebiać?

– Ten dywan – odparł Abdullah – w przeciwieństwie do ciebie posiada czarodziejskość tak czystą i doskonałą, że słucha tylko najbardziej wykwintnego języka. W głębi serca to poeta wśród dywanów.

Wyraz zadowolenia z siebie rozpostarł się po powierzchni dywanu. Wystrzępione krawędzie wyprostowały się dumnie i dywan pożeglował z wdziękiem w złocistym słońcu ponad mgłą. Mały błękitny języczek wychynął z butelki i skrył się pospiesznie z powrotem, pisnąwszy w panice.

– Nie, to nie dla mnie! – oświadczył dżinn.

Początkowo dywan z łatwością unikał ludzkich oczu. Po prostu leciał ponad mgłą, która leżała w dole, biała i gęsta jak mleko. Lecz kiedy słońce wzeszło wyżej, przez mgłę zaczęły przeświecać zielono-złote pola, później białe drogi i nieliczne domy. Szkrab wydawał się szczerze zafascynowany. Stał na krawędzi i patrzył, wychylony niebezpiecznie, więc żeby nie poleciał w dół głową naprzód, żołnierz trzymał go mocno jedną ręką za mały, puszysty ogonek.

I całe szczęście. Dywan spikował ostro w stronę linii drzew rosnących wzdłuż rzeki. Północka wbiła wszystkie pazury w tkaninę, a Abdullah ledwie zdążył uratować plecak żołnierza.

Żołnierz miał trochę niewyraźną minę, jakby go zemdliło.

– Czy musimy aż tak uważać, żeby nikt nas nie zobaczył? – zapytał, kiedy prześlizgiwali się wśród drzew niczym złodziejaszki.

– Raczej tak – odparł Abdullah. – Jak się przekonałem, wystarczy ujrzeć tego orła wśród dywanów, żeby zapragnąć go ukraść.

I opowiedział żołnierzowi o osobniku na wielbłądzie. Żołnierz przyznał mu rację.

– Tylko że stracimy więcej czasu – zaznaczył. – Uważam, że powinniśmy polecieć do Królewca i ostrzec króla, że ifryt czyha na jego córkę. Królowie dają wielkie nagrody za takie wiadomości.

Widocznie żołnierz, skoro musiał zrezygnować z poślubienia księżniczki Valerii, próbował wymyślić inny sposób zdobycia fortuny.

– Zrobimy tak, bez obawy – zapewnił go Abdullah i znowu nie wspomniał o zakładzie.

Podróż do Królewca zabrała prawie cały dzień. Dywan płynął nad rzekami, przemykał się przez lasy i gaje, i przyspieszał tylko nad otwartym terenem. Późnym popołudniem dotarli do miasta, co najmniej trzykrotnie większego od Zanzibu, gdzie potężne wieże wznosiły się za wysokimi murami. Abdullah kazał dywanowi znaleźć dobrą gospodę w pobliżu królewskiego pałacu i wylądować w takim miejscu, żeby nikt nie zwrócił na nich uwagi.

Dywan posłusznie przepełznął przez wysoki mur jak wąż. Potem trzymał się dachów, dopasowując się do ich kształtów tak samo, jak flądra dopasowuje się do kształtu morskiego dna. Abdullah, żołnierz i oba koty rozglądali się z podziwem. Na wszystkich ulicach, szerokich czy wąskich, tłoczyli się bogato odziani ludzie i kosztowne powozy. Każdy dom wyglądał jak pałac. Abdullah widział wieżyczki, sklepione dachy, kunsztowne rzeźby, złote kopuły i marmurowe dziedzińce, o jakich sułtan Zanzibu mógł tylko marzyć. Biedniejsze domy – jeśli można nazwać biedniejszym takie bogactwo – miały na fasadach przepiękne malowane wzory. Co do sklepów, jakość i asortyment towarów wystawionych na sprzedaż uświadomiły Abdullahowi, że bazar w Zanzibie oferował zwykłą tandetę drugiego gatunku. Nic dziwnego, że sułtan tak się palił do przymierza z księciem Ingarii!

Gospoda, którą znalazł dla nich dywan, położona niedaleko wielkich marmurowych budowli w centrum Królewca, została ozdobiona przez jakiegoś mistrza gipsowymi płaskorzeźbami owoców, które następnie pomalowano najjaskrawszymi kolorami, z mnóstwem złotych listków. Dywan wylądował łagodnie na pochyłym dachu stajni należącej do gospody i przemyślnie ukrył podróżnych za złotą iglicą ze złoconym kurkiem na czubku. Siedzieli i rozglądali się po tych wspaniałościach, czekając, aż dziedziniec w dole opustoszeje. Na dole dwóch służących pucowało pozłacany powóz, plotkując przy robocie.

Rozmawiali głównie o właścicielu gospody, który najwyraźniej bardzo kochał pieniądze. Lecz kiedy przestali narzekać, że mało im płaci, jeden z nich powiedział:

– Słyszałeś coś nowego o tym strangijskim żołnierzu, który obrabował tylu ludzi na północy? Podobno zmierza w te strony.

Na co drugi odpowiedział:

– Na pewno wyruszył do Królewca. Jak oni wszyscy. Ale wypatrują go u miejskich bram. Nie zajdzie daleko.

Oczy żołnierza napotkały wzrok Abdullaha. Abdullah mruknął:

– Masz jakieś ubranie na zmianę?

Żołnierz kiwnął głową i zaczął gorączkowo grzebać w plecaku. Wkrótce wydobył dwie chłopskie koszule z marszczonymi haftami na przedzie i na plecach. Abdullaha zaciekawiło, jakim sposobem żołnierz wszedł w ich posiadanie.

– Sznur do bielizny – wyjaśnił szeptem żołnierz.

Wyciągnął szczotkę do ubrań i brzytwę. Potem na dachu przebrał się w jedną z koszul i jak najciszej wyszczotkował spodnie. Najwięcej hałasu narobił, kiedy próbował się ogolić samą brzytwą. Dwaj służący ciągle zerkali w stronę dachu, skąd dochodziło suche skrobanie.

– Pewnie ptak – powiedział jeden.

Abdullah naciągnął drugą koszulę na swój kaftan, który teraz wcale nie przypominał najlepszego paradnego stroju. Zrobiło mu się trochę za gorąco, ale w żaden sposób nie mógł wydobyć pieniędzy ukrytych w kaftanie, nie pokazując żołnierzowi, ile ich ma. Przyczesał włosy szczotką do ubrań, przygładził wąs – teraz wyczuwał tam co najmniej dwanaście włosków – a potem również oczyścił spodnie szczotką. Kiedy skończył, żołnierz wręczył mu brzytwę i bez słowa naciągnął swój kucyk.

– Wielka ofiara, ale chyba mądra, przyjacielu – mruknął Abdullah.

Oberżnął kucyk i schował w złotym kurku. Żołnierz przeszedł sporą przemianę. Wyglądał teraz jak kudłaty zamożny farmer. Abdullah miał nadzieję, że sam może uchodzić za młodszego brata farmera.

Tymczasem dwaj służący skończyli mycie powozu i zaczęli go wpychać do powozowni. Kiedy przechodzili pod dachem, na którym leżał dywan, jeden z nich zagadnął:

– A co myślisz o tej historii, że ktoś chce porwać księżniczkę?

– No, ja myślę, że to prawda – odpowiedział drugi – jeśli mnie pytasz. Podobno Królewski Czarodziej sporo ryzykował, żeby wysłać ostrzeżenie, biedaczysko, a on nigdy nie ryzykuje bez potrzeby.

Oczy żołnierza znowu napotkały spojrzenie Abdullaha. Wargi uformowały soczyste przekleństwo.

– Nie szkodzi – szepnął Abdullah. – Są inne sposoby, żeby zdobyć nagrodę.

Odczekali, aż służący przejdą z powrotem przez dziedziniec do gospody. Potem Abdullah kazał dywanowi wylądować na ziemi. Dywan posłusznie sfrunął w dół. Abdullah podniósł go i zawinął w niego butelkę z dżinnem, a żołnierz wziął swój plecak i oba koty. Weszli do gospody, usiłując wyglądać na nudnych i szacownych gości.

Przywitał ich sam właściciel. Wiedząc z rozmowy służących, że właściciel kocha pieniądze, Abdullah pokazał mu złotą monetę, trzymaną niedbale w dwóch palcach. Gospodarz spojrzał na monetę zimnymi jak kamień oczami. Wpatrywał się w złoto tak natarczywie, że Abdullah wątpił, czy tamten w ogóle widział ich twarze. Niemniej zachowywał się nad wyraz uprzejmie. Zaprowadził ich do przyjemnego, przestronnego pokoju na drugim piętrze. Zgodził się przysłać kolację i przygotować kąpiel.

– A koty potrzebują... – zaczął żołnierz. Abdullah mocno kopnął go w kostkę u nogi.

– I to wszystko, o lwie pośród oberżystów – oznajmił. – Chociaż, o najgościnniejszy z gospodarzy, jeśli twoja uczynna i pracowita służba dostarczy koszyk, poduszkę i talerz łososia, potężna czarownica, do której wieziemy tę parę wyjątkowo utalentowanych kotów, bez wątpienia hojnie wynagrodzi takiego sługę.

– Zobaczę, co się da zrobić, panie – obiecał gospodarz. Abdullah niedbale rzucił mu sztukę złota. Gospodarz skłonił się głęboko i tyłem wyszedł z pokoju, pozostawiając Abdullaha bardzo zadowolonego z siebie.

– Nie musisz się tak puszyć! – burknął żołnierz ze złością. – Co my teraz zrobimy? Jestem tu poszukiwany, a król chyba wie wszystko o ifrycie.

Przyjemnie się zrobiło Abdullahowi, że teraz dla odmiany on kieruje rozwojem wypadków zamiast żołnierza.

– Ach, ale czy król wie, że na niebie unosi się zamek pełen porwanych księżniczek i czeka na jego córkę? – powiedział. – Zapominasz, przyjacielu, że król nie miał okazji osobiście rozmawiać z ifrytem. Możemy wykorzystać tę naszą przewagę.

– Jak? – zapytał żołnierz. – Wymyślisz jakiś sposób, żeby powstrzymać ifryta przed porwaniem dziecka? Albo żeby się dostać do zamku, skoro o tym mowa!

– Nie, ale zdaje mi się, że czarodziej powinien wiedzieć takie rzeczy – odparł Abdullah. – Powinniśmy chyba skorygować twój wcześniejszy pomysł. Zamiast znaleźć jednego z Królewskich Czarodziejów i przydusić go, możemy wypytać, który czarodziej jest najlepszy, i zapłacić mu za pomoc.

– Zgoda, ale sam to zrobisz – oświadczył żołnierz. – Każdy czarodziej z prawdziwego zdarzenia od razu rozpozna we mnie Strangianina i wezwie żandarmów, zanim się obejrzę.

Gospodarz osobiście przyniósł jedzenie dla kotów. Przybiegł z miską śmietanki, łososiem starannie obranym z ości oraz talerzem szprotek. Za nim dreptała jego żona, kobieta o równie zimnych oczach, niosąc miękki koszyk z sitowia i haftowaną poduszkę. Abdullah usiłował nie popaść w samozadowolenie.

– Serdeczne dzięki, najznakomitsi spośród oberżystów – powiedział. – Opowiem czarownicy o waszej troskliwości.

– Nie trzeba, panie – odezwała się żona. – My tutaj w Królewcu wiemy, jak szanować tych, którzy władają magią.

Abdullah przeszedł od samozadowolenia do zażenowania. Zrozumiał, że powinien był sam udawać czarodzieja. Dla poprawy humoru rzucił:

– Ta poduszka jest wypchana tylko pawimi piórami, mam nadzieję? Czarownica jest bardzo wymagająca.

– Tak, panie – potwierdziła gospodyni. – Znam się na tym. Żołnierz odchrząknął. Abdullah się opamiętał. Wielkopańskim

tonem rzekł:

– Oprócz kotów mnie i mojemu przyjacielowi powierzono wiadomość dla czarodzieja. Wolelibyśmy ją przekazać Królewskiemu Czarodziejowi, po drodze słyszeliśmy jednak plotki, że spotkało go jakieś niepowodzenie.

– Zgadza się – przyznał gospodarz, odpychając żonę na bok. – Jeden z Królewskich Czarodziejów zniknął, panie, ale na szczęście mamy dwóch. Mogę was skierować do tego drugiego... Królewskiego Czarodzieja Sulimana... jeśli sobie życzysz, panie.

Spojrzał znacząco na ręce Abdullaha.

Abdullah westchnął i wydobył swoją największą sztukę srebra. Zapłata okazała się stosowna. Gospodarz udzielił mu bardzo dokładnych wskazówek i wziął srebro, obiecując wkrótce kąpiel i kolację. Woda w baliach, kiedy je przyniesiono, okazała się gorąca, a kolacja smaczna. Abdullah był zadowolony. Podczas gdy żołnierz kąpał się razem ze Szkrabem, Abdullah przeniósł swój majątek z kaftana do pasa na pieniądze i poczuł się znacznie lepiej. Żołnierz chyba też poczuł się lepiej. Po kolacji usiadł z nogami na stole, pykając z długiej glinianej fajki. Wesoło bawił się ze Szkrabem, dyndając mu przed nosem sznurowadłem, które odwiązał z butelki z dżinnem.

– Nie ma wątpliwości – stwierdził. – W tym mieście liczą się tylko pieniądze. Zamierzasz porozmawiać z Królewskim Czarodziejem jeszcze dziś wieczorem? Im szybciej, tym lepiej.

Abdullah przyznał mu rację.

– Ciekawe, jakiego zażąda honorarium – powiedział.

– Dużego – zapewnił żołnierz. – Chyba że go przekonasz, że to ty mu wyświadczasz przysługę, przekazując słowa ifryta. W każdym razie – ciągnął z namysłem, wyszarpując sznurowadło z ochoczych łapek Szkraba – nie powinieneś mu mówić o dżinnie w butelce ani o dywanie. Ci magiczni panowie kochają magiczne przedmioty tak samo, jak nasz gospodarz kocha złoto. Lepiej, żeby ich nie zażądał jako honorarium. Zostaw je tutaj. Popilnuję ich dla ciebie.

Abdullah zawahał się. To brzmiało rozsądnie. A jednak nie ufał żołnierzowi.

– Przy okazji – odezwał się żołnierz – jestem ci winien sztukę złota.

– Naprawdę? – zdziwił się Abdullah. – W takim razie to najbardziej zaskakująca nowina, jaką usłyszałem od czasu, kiedy Kwiat Nocy wzięła mnie za kobietę!

– Ten nasz zakład – wyjaśnił żołnierz. – Dywan przyniósł ifryta, a on narobił jeszcze większych kłopotów niż ten dżinn. Wygrałeś. Masz.

Rzucił Abdullahowi przez pokój złotą monetę.

Abdullah złapał ją, schował do kieszeni i wybuchnął śmiechem. Żołnierz jednak był uczciwy na swój sposób. Pełen nadziei na rychłe spotkanie z Kwiatem Nocy, Abdullah wesoło zbiegł po schodach, gdzie przyłapała go gospodyni i jeszcze raz mu wytłumaczyła, jak dojść do domu czarodzieja Sulimana. Abdullah był taki rozradowany, że prawie bez żalu rozstał się z następną sztuką srebra.

Dom znajdował się niedaleko od gospody, ale w starej dzielnicy, co oznaczało, że droga prowadziła głównie przez poplątane alejki i ukryte podwórza. Zapadał już zmierzch i jedna czy dwie kryształowo czyste gwiazdy świeciły na granatowym niebie ponad dachami i wieżami, lecz miasto oświetlały duże srebrzyste kule światła, żeglujące w górze niczym księżyce.

Abdullah spoglądał na nie i zastanawiał się, czy to magiczne urządzenia, kiedy przypadkiem dostrzegł czarny cień na czterech łapach, skradający się za nim po dachach. To mógł być każdy czarny kot na łowach, Abdullah jednak wiedział, że to była Północka. Rozpoznał nieomylnie jej ruchy. Początkowo, kiedy zniknęła w głębokim czarnym cieniu pod szczytem dachu, przypuszczał, że polowała na śpiące gołębie, żeby sprokurować następny niestosowny posiłek dla Szkraba. Pojawiła się ponownie, kiedy dotarł do połowy następnej alejki, skradając się po gzymsie nad jego głową, więc zaczął podejrzewać, że go śledziła. Kiedy przeciął wąskie podwórze, gdzie pośrodku rosły drzewa w donicach, i zobaczył ją na tle nieba, skaczącą z jednej rynny na drugą, żeby dostać się na ten dziedziniec, wiedział już, że się nie mylił. Ale nie miał pojęcia, dlaczego go śledziła. Rozglądał się za nią, idąc przez następne dwie alejki, ale zobaczył ją tylko raz, na półkolistym zwieńczeniu drzwi. Kiedy skręcił na brukowany kocimi łbami dziedziniec, gdzie stał dom Królewskiego Czarodzieja, stracił ją z oczu. Wzruszył ramionami i podszedł do drzwi domu.

Był to ładny, wąski budynek z oknami o romboidalnych szybkach i przeplatającymi się magicznymi znakami namalowanymi na starych, nierównych ścianach. Wysokie jęzory żółtego ognia płonęły w urnach z brązu po obu stronach frontowego wejścia. Abdullah chwycił kołatkę w kształcie wykrzywionej twarzy z pierścieniem w ustach i śmiało załomotał do drzwi.

Drzwi otworzył służący o długiej, skwaszonej twarzy.

– Niestety, czarodziej jest ogromnie zajęty, panie – powiedział. – Nie przyjmuje klientów aż do odwołania.

Zaczął zamykać drzwi.

– Nie, zaczekaj, wierny sługo i najlepszy z lokajów! – zaprotestował Abdullah. – Mam wiadomości, które dotyczą samego porwania królewskiej córki!

– Czarodziej wie o tym wszystko, panie – odparł służący i dalej zamykał drzwi.

Abdullah zręcznie wsadził nogę w szparę.

– Musisz mnie wysłuchać, o najroztropniejszy sługo – nalegał. – Przybywam...

Za plecami służącego odezwał się młody kobiecy głos:

– Chwileczkę, Manfredzie. Wiem, że to ważne. Drzwi z powrotem się otworzyły.

Abdullah wytrzeszczył oczy, kiedy służący znikł w głębi holu. Jego miejsce w drzwiach zajęła prześliczna dziewczyna o ciemnych lokach i wyrazistych rysach twarzy. Abdullah jednym spojrzeniem ocenił, że na swój cudzoziemski północny sposób dziewczyna była równie piękna jak Kwiat Nocy, ale natychmiast skromnie odwrócił wzrok. Młoda dama wyraźnie spodziewała się dziecka. Damy z Zanzibu nie pokazywały się publicznie w tym interesującym stanic. Abdullah nie wiedział, gdzie podziać oczy.

– Jestem żoną czarodzieja, Lettie Suliman – oznajmiła kobieta. – Po co przyszedłeś?

Abdullah skłonił się i z ulgą spuścił oczy na podłogę.

– O owocujący księżycu pięknego Królewca – zaczął – wiedz, że nazywam się Abdullah, syn Abdullaha, handlarz dywanów z dalekiego Zanzibu, przynoszący wieści, które twój mąż zechce usłyszeć. Powiedz mu, ozdobo czarodziejskiego domostwa, że dziś rano rozmawiałem z potężnym ifrytem Hazruelem o najdroższej córce króla.

Lettie Suliman wyraźnie nie przywykła do zanzibskich manier.

– Wielkie nieba! – zawołała. – To znaczy, jakiś ty uprzejmy! I mówisz samą prawdę, tak? Powinieneś natychmiast porozmawiać z Benem. Proszę, wejdź.

Odsunęła się od drzwi, żeby przepuścić Abdullaha. Abdullah, wciąż ze skromnie spuszczonymi oczami, przekroczył próg. W tej samej chwili coś spadło mu na plecy. Potem odbiło się z trzaskiem rozdzieranej tkaniny, przeskoczyło mu nad głową i wylądowało z impetem na wydatnym brzuchu Lettie. Rozległ się metaliczny warkot.

– Północka! – krzyknął gniewnie Abdullah i zatoczył się do przodu.

– Sophie! – wrzasnęła Lettie i zatoczyła się do tyłu z kotem w ramionach. – Och, Sophie, tak się martwiłam! Manfredzie, natychmiast przyprowadź Bena. Nieważne, co on robi. To pilne!

Rozdział 16

w którym dziwne rzeczy spotykają Północkę i Szkraba

Rozpętało się wielkie zamieszanie. Pojawili się dwaj inni służący, a potem jeszcze jeden młody człowiek w długiej błękitnej szacie, który wyglądał na ucznia czarodzieja. Wszyscy biegali dookoła, podczas gdy Lettie biegała tam i z powrotem po holu, tuląc w objęciach Północkę i wykrzykując rozkazy. Wśród tego wszystkiego Manfred zaprowadził Abdullaha do fotela i uroczyście wręczył mu kieliszek wina. Ponieważ tego się po nim spodziewano, Abdullah usiadł i sączył wino, nieco speszony i zbity z tropu.

Myślał już, że to się nigdy nie skończy, kiedy się skończyło. Wysoki, władczy mężczyzna w czarnej szacie pojawił się nie wiadomo skąd.

– Co tu się wyprawia, do licha? – zapytał.

Ponieważ te słowa dokładnie wyrażały uczucia Abdullaha, od razu poczuł sympatię do nieznajomego. Mężczyzna miał wyblakłe rude włosy i zmęczoną, wyrazistą twarz. Po czarnej szacie Abdullah poznał, że ma do czynienia z czarodziejem Sulimanem; zresztą obcy w każdym stroju wyglądałby na czarodzieja. Abdullah wstał z fotela i złożył ukłon. Czarodziej rzucił mu zdumione spojrzenie i odwrócił się do Lettie.

– On jest z Zanzibu, Ben – wyjaśniła Lettie – i wie coś o groźbie wobec księżniczki. I przyprowadził ze sobą Sophie. Ona jest kotem! Patrz! Ben, musisz ją natychmiast z powrotem przemienić!

Lettie należała do tych kobiet, które im bardziej rozpaczają, tym się robią piękniejsze. Abdullah wcale się nie zdziwił, kiedy czarodziej Suliman ujął ją łagodnie za łokcie, powiedział: „Tak, oczywiście, kochanie” i pocałował ją w czoło. Na ten widok Abdullah zastanowił się smętnie, kiedy będzie mógł pocałować w ten sposób Kwiat Nocy i powiedzieć to co czarodziej:

– Uspokój się... pamiętaj o dziecku. Po czym rzucił przez ramię:

– Czy ktoś może zamknąć drzwi? Połowa Królewca na pewno już wie, co się stało.

Dzięki temu jeszcze bardziej zyskał w oczach Abdullaha. Sam chciał wstać i zamknąć drzwi, powstrzymywała go tylko obawa, że może tutaj jest w zwyczaju zostawiać frontowe drzwi otwarte w sytuacjach kryzysowych. Skłonił się ponownie, a czarodziej szybko odwrócił się do niego twarzą.

– Więc co się stało, młody człowieku? – zapytał. – Skąd wiedziałeś, że ten kot to siostra mojej żony?

Abdullaha nieco zaskoczyło to pytanie. Wyjaśnił – kilkakrotnie – że nie miał pojęcia, że Północka jest człowiekiem, a co dopiero szwagierką Królewskiego Czarodzieja, wątpił jednak, czy ktokolwiek go słuchał. Wszyscy tak się cieszyli na widok Północki, że po prostu zakładali, że Abdullah przyniósł ją do domu z czystej życzliwości. Daleki od żądania wysokiego honorarium, czarodziej Suliman uważał chyba, że ma dług wobec Abdullaha, a kiedy Abdullah zaprotestował, Suliman powiedział:

– No, w każdym razie chodź, zobaczysz jej przemianę.

Mówił takim przyjaznym i ufnym tonem, że Abdullah jeszcze bardziej go polubił. Pozwolił się zaprowadzić razem z innymi do dużego pokoju, chyba na tyłach domu – chociaż miał wrażenie, że pokój znajduje się całkiem gdzie indziej. Podłoga i ściany przechylały się w sposób dość nietypowy.

Abdullah nigdy jeszcze nie widział czarów w działaniu. Rozglądał się ciekawie, ponieważ cały pokój wypełniały skomplikowane magiczne urządzenia. Najbliżej widział filigranowe kształty, wokół których wiły się delikatne smużki dymu. Wewnątrz misternie wyrysowanych znaków stały wielkie, dziwaczne świece, obok zaś ustawiono osobliwe figurki ulepione z mokrej gliny. Dalej zobaczył fontannę tryskającą pięcioma strumieniami, które tworzyły niezwykłe geometryczne wzory, na wpół przesłaniając następne liczne osobliwości, stłoczone w głębi.

– Nie ma tu miejsca do pracy – stwierdził czarodziej Suliman, przedzierając się dalej. – Powinno się samo utrzymać, kiedy się ulokujemy w pokoju obok. Pospieszcie się wszyscy.

Wszyscy popędzili do następnego, mniejszego pokoju. Pokój był pusty, tylko na ścianach wisiało kilka okrągłych luster. Tutaj Lettie ostrożnie postawiła Północkę na błękitnozielonym kamieniu pośrodku. Kotka całkowicie niefrasobliwie zajęła się myciem przednich łapek, podczas gdy wszyscy inni, włącznie z Lettie i służącymi, gorączkowo budowali wokół niej coś w rodzaju namiotu z długich srebrzystych prętów.

Abdullah przezornie stanął z daleka pod ścianą i patrzył. Teraz trochę żałował, że zaprzeczył, jakoby czarodziej był jego dłużnikiem. Powinien skorzystać ze sposobności i zapytać, jak dotrzeć do zamku na niebie. Pomyślał sobie jednak, że skoro wtedy i tak nikt go nie słuchał, lepiej zaczekać, aż wszystko się uspokoi. Tymczasem srebrne pręty utworzyły wzór jakby szkieletowych gwiazd. Abdullah obserwował krzątaninę i trochę go dziwiło, w jaki sposób ta scena odbijała się we wszystkich lustrach, małych, wypukłych i dziwacznych. Lustra przechylały się podobnie jak ściany i podłoga.

Na koniec czarodziej Suliman klasnął w duże, kościste dłonie.

– Dobra – powiedział. – Lettie może mi pomóc. Reszta niech wyjdzie do drugiego pokoju i dopilnuje, żeby bariery ochronne księżniczki zostały na miejscu.

Uczniowie i służący wybiegli w pośpiechu. Czarodziej Suliman rozpostarł ramiona. Abdullah zamierzał uważnie się przyglądać i dokładnie wszystko zapamiętać. Lecz kiedy rozpoczęły się czary, jakoś nie mógł się połapać, co się właściwie dzieje. Wiedział, że coś się działo, ale jakby nic się nie wydarzyło. Zupełnie jakby ktoś pozbawiony muzycznego słuchu usiłował słuchać muzyki. Co pewien czas czarodziej Suliman wymawiał tubalnym głosem obce słowo, od którego rozmywało się wnętrze pokoju i wnętrze głowy Abdullaha, i jeszcze trudniej mu było coś zobaczyć. Ale najwięcej trudności sprawiały Abdullahowi lustra na ścianach. Ciągle pokazywały małe, okrągłe obrazy, które wyglądały jak odbicia – ale nie całkiem. Za każdym razem, kiedy któreś lustro przyciągnęło wzrok Abdullaha, pokazywało konstrukcję ze srebrnych prętów świecącą coraz innymi wzorami – gwiazda, trójkąt, sześciokąt czy jakiś inny kanciasty, tajemny symbol – podczas gdy prawdziwe pręty przed Abdullahem wcale nie świeciły. Raz czy dwa lustra pokazały czarodzieja Sulimana z rozłożonymi ramionami, chociaż w pokoju miał opuszczone ręce. Kilkakrotnie lustro pokazało Lettie stojącą bez ruchu ze splecionymi dłońmi i wyraźnie przerażoną miną. Lecz za każdym razem, kiedy Abdullah spojrzał na prawdziwą Lettie, chodziła po pokoju i wykonywała dziwne gesty, całkowicie spokojna. Północka wcale nie pojawiła się w lustrach. Zresztą jej mały, czarny kształt był ledwie widoczny spoza prętów również w rzeczywistości.

Potem wszystkie pręty nagle zajaśniały srebrnym blaskiem, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełniła się świetlistą mgiełką. Czarodziej wymówił ostatnie słowo tubalnym głosem i odstąpił do tyłu.

– Do licha! – odezwał się ktoś spoza prętów. – Teraz już nie mogę was zwęszyć!

Czarodziej wyszczerzył zęby, a Lettie wybuchnęła śmiechem. Abdullah rozejrzał się za osobą, która tak ich rozbawiła, lecz natychmiast musiał odwrócić wzrok. Młoda kobieta przykucnięta pośrodku srebrnej konstrukcji nie miała na sobie, co zrozumiałe, żadnego ubrania. Zdążył tylko zobaczyć, że była równie jasna, jak Lettie była ciemna, poza tym jednak całkiem do niej podobna. Lettie pobiegła gdzieś i wróciła z czarodziejską zieloną szatą. Kiedy Abdullah ośmielił się spojrzeć, młoda kobieta była owinięta szatą jak szlafrokiem, a Lettie próbowała jednocześnie ją uściskać i wyciągnąć spoza prętów.

– Och, Sophie! Co się stało? – powtarzała.

– Chwileczkę – wysapała Sophie.

Początkowo wyraźnie miała trudności z utrzymaniem równowagi na dwóch nogach, ale uścisnęła Lettie, a potem chwiejnie podeszła do czarodzieja i jego też uściskała.

– Tak dziwnie się czuję bez ogona! – powiedziała. – Ale wielkie dzięki, Ben.

Potem podeszła do Abdullaha, już bardziej swobodnie. Abdullah cofnął się pod ścianę, przestraszony, że jego też zechce uściskać, ale Sophie powiedziała tylko:

– Zastanawiałeś się, dlaczego cię śledziłam. Prawdę mówiąc, zawsze się gubię w Królewcu.

– Cieszę się, że mogłem oddać ci przysługę, najbardziej czarująca z odmieńców – odpowiedział dość sztywno Abdullah.

Obawiał się, że nie polubi Sophie bardziej, niż lubił Północkę. Sprawiła wrażenie osóbki nieznośnie upartej jak na kobietę – prawie równie upartej jak Fatima, siostra pierwszej żony jego ojca.

Lettie wciąż chciała wiedzieć, jakim sposobem Sophie zmieniła się w kota, a czarodziej Suliman zapytał z niepokojem:

– Sophie, czy to znaczy, że Hauru też się błąka jako zwierzę?

– Nie, nie – zaprzeczyła Sophie i nagle wpadła w popłoch. – Nie mam pojęcia, gdzie jest Hauru. Widzicie, to on zamienił mnie w kota.

– Co?! Twój własny mąż zmienił cię w kota?! – wykrzyknęła Lettie. – Czy to wasza kolejna kłótnia?

– Tak, ale to miało sens – odparła Sophie. – Widzicie, to było wtedy, kiedy ktoś ukradł ruchomy zamek. Dowiedzieliśmy się ledwie pół dnia wcześniej, i tylko dlatego, że Hauru właśnie pracował nad wróżbą dla króla. Wyszło mu, że coś bardzo potężnego ukradnie zamek, a potem porwie księżniczkę Valerię. Hauru powiedział, że od razu uprzedzi króla. Czy was też ostrzegł?

– Jak najbardziej – potwierdził czarodziej Suliman. – Pilnujemy księżniczki bez przerwy. Wezwałem demony i ustawiłem bariery w pokoju obok. Cokolwiek jej zagraża, nie ma szans się przedostać.

– Całe szczęście! – odetchnęła Sophie. – Kamień spadł mi z serca. To ifryt, wiecie?

– Nawet ifryt nie zdoła się przedrzeć – zapewnił czarodziej Suliman. – Ale co zrobił Hauru?

– Zaklął – odparła Sophie. – Po walijsku. Potem odesłał Michaela i nowego ucznia. Mnie też chciał odesłać. Ale powiedziałam, że jeśli on i Kalcyfer zostają, ja też zostanę, i czy nie może rzucić na mnie zaklęcia, żeby ifryt mnie nie zauważył? Kłóciliśmy się o to...

Lettie zachichotała.

– To mnie wcale nie dziwi!

Sophie lekko poróżowiała i wyzywająco uniosła głowę.

– No, Hauru ciągle powtarzał, że będę najbezpieczniejsza u jego siostry w Walii, a przecież wie, że za nią nie przepadam, a ja powtarzałam, że bardziej się przydam, jeśli zostanę w zamku i złodziej mnie nie zauważy. W każdym razie – ukryła twarz w dłoniach – ciągle jeszcze się kłóciliśmy, kiedy nadleciał ifryt. Rozległ się straszliwy huk, zapadła ciemność i wszystko się wywróciło do góry nogami. Pamiętam, że Hauru wykrzykiwał słowa kociego zaklęcia... musiał je wyklepać w pośpiechu... a potem wrzeszczał do Kalcyfera...

– Kalcyfer to ich demon ogniowy – wyjaśniła Lettie uprzejmie Abdullahowi. – ...wrzeszczał do Kalcyfera, żeby się wynosił i ratował skórę, bo ifryt jest za silny dla nich obu – ciągnęła Sophie. – A potem coś zdjęło ze mnie zamek jak pokrywę z półmiska. I następne, co pamiętam, to że byłam kotem w górach na północ od Królewca.

Lettie i Królewski Czarodziej wymienili zdumione spojrzenia nad pochyloną głową Sophie.

– Dlaczego w górach? – zastanawiał się czarodziej Suliman. – Zamku wcale tam nie było.

– Nie, był w czterech miejscach jednocześnie – wyjaśniła Sophie. – Chyba mnie wyrzuciło gdzieś pośrodku. Mogłam trafić gorzej. Miałam mnóstwo myszy i ptaków do jedzenia.

Śliczna twarzyczka Lettie wykrzywiła się z odrazą.

– Sophie! Myszy?!

– Czemu nie? Koty jedzą myszy – oświadczyła Sophie i znowu wyzywająco uniosła głowę. – Myszy są pyszne. Ale nie przepadam za ptakami. Krztuszę się pierzem. Ale... – przełknęła i znowu ukryła twarz w dłoniach – ...ale to się stało w nie najlepszym czasie. Morgan przyszedł na świat tydzień później i oczywiście urodził się jako kociak...

To wprawiło Lettie w jeszcze większą konsternację niż wiadomość, że jej siostra jadła myszy. Zalała się łzami i chwyciła siostrę w objęcia.

– Och, Sophie! Coś ty zrobiła?

– Oczywiście to, co robią koty – odparła Sophie. – Karmiłam go i często myłam. Nie martw się, Lettie. Zostawiłam go z żołnierzem, przyjacielem Abdullaha. Ten człowiek zabije każdego, kto spróbuje skrzywdzić kociątko. Ale – zwróciła się do czarodzieja Sulimana – powinnam chyba przynieść Morgana, żebyś też go odczarował.

Czarodziej Suliman wydawał się niemal równie zmartwiony jak Lettie.

– Chciałbym wiedzieć, jak! – westchnął. – Jeśli urodził się jako kot w ramach tego samego zaklęcia, mógł już się przemienić z powrotem. Musimy sprawdzić.

Podszedł do jednego z okrągłych luster i wykonał koliste gesty obiema rękami, wszystkie lustra natychmiast zaczęły odbijać pokój w oberży, każde pod innym kątem, jakby wisiały tam na ścianie. Abdullah spoglądał w każde po kolei, równie przerażony tym, co zobaczył, jak pozostała trójka. Czarodziejski dywan z niewiadomych powodów leżał rozwinięty na podłodze. Na dywanie spoczywał pulchny, różowy, golutki bobas. Chociaż taki mały, najwyraźniej posiadał już osobowość równie silną jak jego matka. I demonstrował tę osobowość. Jego ręce i nogi młóciły powietrze, twarz wykrzywiała się z furii, usta rozwarły się w kwadratową gniewną dziurę. Chociaż obrazy w lustrach nie miały dźwięku, widać było, że Morgan zachowywał się bardzo głośno.

– Kim jest ten człowiek? – zapytał czarodziej Suliman. – Już go gdzieś widziałem.

– Strangijski żołnierz, o cudotwórco – odpowiedział Abdullah.

– W takim razie kogoś mi przypomina – stwierdził czarodziej.

Żołnierz stał obok wrzeszczącego niemowlaka, przerażony i bezradny. Może miał nadzieję, że dżinn coś zrobi. W każdym razie trzymał w ręku butelkę z dżinnem. Dżinn jednak – równie bezsilny jak żołnierz – zwisał z butelki w kilku smużkach rzadkiego niebieskiego dymu, a każda smużka zakończona była twarzą zatykającą sobie uszy rękami.

– Och, biedne kochane maleństwo! – zawołała Lettie.

– Raczej biedny żołnierz – poprawiła ją Sophie. – Morgan jest wściekły. Nigdy nie był niczym innym niż kociakiem, a kociaki mogą robić dużo więcej niż niemowlaki. On się złości, bo nie umie chodzić. Ben, czy mógłbyś...

Resztę pytania Sophie zagłuszył donośny trzask, jakby rozdzierano gigantyczny kawał jedwabiu. Czarodziej Suliman wykrzyknął coś i ruszył do drzwi – a potem musiał pospiesznie odskoczyć. Cała horda wrzeszczących, lamentujących stworów przeniknęła przez ścianę obok drzwi, śmignęła przez pokój i zniknęła w ścianie naprzeciwko. Przemknęły zbyt szybko, żeby je wyraźnie zobaczyć, ale żaden nie wyglądał jak człowiek. Abdullah dostrzegł przelotnie liczne szponiaste odnóża, coś pełznącego całkiem bez nóg, stwora z jednym dzikim okiem i innego z mnóstwem oczu zebranych w grona. Widział zębate łby, wywieszone jęzory, płonące ogony. Najszybciej ze wszystkich toczyła się wielka kula błota.

Potem znikły. Drzwi rozwarły się gwałtownie, pchnięte przez wystraszonego ucznia.

– Panie, panie! Zapory padły! Nie mogliśmy utrzymać... Czarodziej Suliman chwycił młodzieńca za rękę i spiesznie pociągnął do drugiego pokoju, wołając przez ramię:

– Wrócę jak najszybciej! Księżniczka jest w niebezpieczeństwie!

Abdullah spojrzał na to, co się dzieje z żołnierzem i dzieckiem, ale okrągłe lustra pokazywały teraz tylko jego zaniepokojoną twarz, obok równie zmartwionych twarzy Sophie i Lettie.

– Do licha! – zawołała Sophie. – Lettie, umiesz je włączyć?

– Nie. To specjalność Bena – odparła Lettie.

Abdullah pomyślał o rozłożonym dywanie i butelce z dżinnem w ręku żołnierza.

– W takim razie, o paro bliźniaczych pereł – przemówił – za waszym pozwoleniem pospieszę z powrotem do gospody, zanim lokatorzy zaczną się skarżyć na te hałasy.

Sophie i Lettie zawołały chórem, że też pójdą. Abdullah nie mógł mieć do nich pretensji, ale przez następnych parę minut ledwie się hamował. Lettie w swoim interesującym stanie niezbyt się nadawała do szybkiego marszu po ulicach. Kiedy cała trójka przedzierała się przez chaotyczną plątaninę rozerwanych zaklęć w sąsiednim pokoju, czarodziej Suliman oderwał się na sekundę od gorączkowego ustawiania nowych czarów w ruinach i rozkazał Manfredowi, żeby przyprowadził powóz. Manfred pobiegł wykonać rozkaz, a Lettie zabrała Sophie na górę, po odpowiednie ubranie.

Abdullah, pozostawiony w holu, chodził niecierpliwie tam i z powrotem. Na korzyść pań świadczyło, że czekał niecałe pięć minut, ale przez ten czas co najmniej dziesięć razy próbował otworzyć frontowe drzwi, niestety zamknięte silnym zaklęciem. O mało nie oszalał. Zdawało mu się, że upłynęły wieki, zanim Sophie i Lettie zeszły na dół, obie w eleganckich wyjściowych strojach. Manfred otworzył frontowe drzwi, za którymi na ulicy czekał mały otwarty powozik, zaprzężony w ładnego gniadego wałacha. Abdullah chciał wskoczyć do tego powozu i zaciąć gniadosza, ale oczywiście nie wypadało. Musiał zaczekać, aż Manfred pomoże paniom wsiąść i sam wdrapie się na kozioł. Powóz ruszył ostro, turkocząc po bruku, zanim jeszcze Abdullah wcisnął się na siedzenie obok Sophie, ale to go nie udobruchało. Wolał nie myśleć, co teraz robi żołnierz.

– Mam nadzieję, że Ben szybko odbuduje zapory wokół księżniczki – odezwała się z troską Lettie, kiedy toczyli się żwawo przez plac.

Zaledwie zdążyła wymówić te słowa, kiedy rozległa się szybka seria wybuchów, niczym nieudolnie puszczane fajerwerki. Gdzieś zaczął bić dzwon, spiesznie i ponuro: dong-dong-dong!

– Co się dzieje? – zapytała Sophie i zaraz sobie odpowiedziała, pokazując palcem i wykrzykując: – O, do licha! Patrzcie, patrzcie, patrzcie!

Abdullah obejrzał się i wyciągnął szyję. Zdążył zobaczyć rozłożyste czarne skrzydła przesłaniające gwiazdy ponad najbliższymi wieżami i kopułami. Ze szczytów kilku wież dochodziła kanonada i coś tam błyskało, kiedy żołnierze strzelali do tych skrzydeł. Abdullah mógł im powiedzieć, że taka broń jest bezużyteczna w starciu z ifrytem. Skrzydła niewzruszenie zatoczyły krąg, wzbiły się w górę i znikły w granatowym nocnym niebie.

– Twój przyjaciel ifryt – powiedziała Sophie. – Chyba przeszkodziliśmy Benowi w krytycznej chwili.

– Ifrytowi właśnie o to chodziło, była Północko – oświadczył Abdullah. – Jak sobie przypominasz, zapowiedział na odchodnym, że spodziewa się, że jedno z nas pomoże mu w porwaniu księżniczki.

Pozostałe dzwony w mieście przyłączyły się do alarmu. Ludzie wybiegali na ulice i patrzyli w niebo. Powóz turkotał w narastającym zgiełku i coraz bardziej zwalniał, bo musiał się przebijać przez coraz większy tłum. Wszyscy jakoś wiedzieli dokładnie, co się stało. „Księżniczka zniknęła!” – słyszał Abdullah. „Diabeł porwał księżniczkę Valerię!” Większość ludzi wydawała się przerażona i zmartwiona, ale jeden czy dwóch mówiło: „Tego Królewskiego Czarodzieja trzeba powiesić! Za co mu płacą?”

– O rety! – jęknęła Lettie. – Król nie uwierzy ani przez chwilę, że Ben ciężko pracował, żeby do tego nie dopuścić!

– Nie martw się – pocieszyła ją Sophie. – Gdy tylko zabierzemy Morgana, pójdę i powiem królowi. Mam już wprawę.

Abdullah jej uwierzył. Siedział i dygotał z niecierpliwości.

Po następnym stuleciu, które w rzeczywistości trwało tylko pięć minut, powóz wepchnął się na zatłoczony dziedziniec gospody. Zgromadzeni tam ludzie patrzyli w górę.

– Widziałem jego skrzydła – mówił ktoś. – To był olbrzymi ptak z księżniczką w szponach.

Powóz przystanął. Abdullah wreszcie mógł pofolgować swojej niecierpliwości. Zeskoczył, krzycząc:

– Zróbcie drogę, zróbcie drogę, o ludzie! Przepuśćcie dwie czarownice w ważnej sprawie!

Pokrzykując i rozpychając się łokciami, doprowadził obie panie do drzwi gospody i wepchnął je do środka. Lettie była bardzo zażenowana.

– Wolałabym, żebyś tego nie mówił! – protestowała. – Ben nie chce, żeby ludzie wiedzieli, że jestem czarownicą.

– On teraz ma co innego na głowie – odparł Abdullah. Pociągnął obie panie na schody, obok zagapionego oberżysty.

– Oto czarownice, o których z tobą rozmawiałem, o zacny gospodarzu – rzucił w przelocie. – Martwią się o swoje koty.

Wskoczył na schody, wyprzedził Lettie, potem Sophie i popędził na następne piętro. Z rozmachem otworzył drzwi pokoju.

– Nie rób nic pochopnie... – zaczął i urwał, ponieważ dotarło do niego, że w środku panowała kompletna cisza.

Pokój był pusty.

Rozdział 17

w którym Abdullah dociera wreszcie do zamku w chmurach

Na stole wśród resztek kolacji stał koszyk wyścielony poduszką. Nad wygniecioną pościelą na jednym łóżku unosiła się chmura tytoniowego dymu, jakby żołnierz jeszcze niedawno leżał tam i palił. Okno było zamknięte. Abdullah rzucił się do okna, żeby je otworzyć i wyjrzeć – bez żadnego specjalnego powodu, tyle że nic innego nie przyszło mu do głowy – i potknął się o spodek pełen śmietanki. Spodek przewrócił się i gęsty kremowy strumyczek popłynął po czarodziejskim dywanie.

Abdullah przystanął i wytrzeszczył oczy. Przynajmniej dywan został. Co to znaczy? Nigdzie w pokoju nie widział ani śladu żołnierza i z pewnością, ani śladu hałaśliwego niemowlaka. A także, uświadomił sobie, szybko rozglądając się po wszelkich możliwych miejscach, ani śladu butelki z dżinnem.

– O nie! – zawołała Sophie, stając w drzwiach. – Gdzie on jest? Nie odszedł daleko, skoro zostawił dywan.

Abdullah żałował, że nie podziela jej przekonania.

– Nie pragnąc bynajmniej cię martwić, matko najruchliwszego dziecka – powiedział – muszę zaznaczyć, że butelka z dżinnem też chyba znikła.

Drobna, niewyraźna zmarszczka przecięła czoło Sophie.

– Z jakim dżinnem?

Zanim Abdullah przypomniał sobie, że Sophie jako Północka nigdy jakoś nie zauważała istnienia dżinna, Lettie również zjawiła się w pokoju, zdyszana, przyciskając jedną rękę do boku.

– Co się stało? – wysapała.

– Nie ma ich – wyjaśniła Sophie. – Pewnie żołnierz zabrał Morgana do gospodyni. Ona powinna mieć doświadczenie z dziećmi.

Czując, że jak tonący chwyta się brzytwy, Abdullah zaproponował:

– Pójdę i sprawdzę.

Zawsze możliwe, że Sophie ma rację, myślał, zbiegając z pierwszej kondygnacji schodów. Właśnie tak zrobiłby przeciętny mężczyzna, postawiony nagle twarzą w twarz z wrzeszczącym niemowlakiem – zakładając, że ten mężczyzna nie trzyma w ręku butelki z dżinnem.

Niższą kondygnację schodów zapełniali ludzie idący na górę, mężczyźni w ciężkich butach i jakichś mundurach. Prowadził ich gospodarz, mówiąc:

– Na drugim piętrze, panowie. Wasz opis pasuje do Strangianina, jeśli obciął sobie kucyk, a ten młodszy to na pewno wspólnik, którego wymieniliście.

Abdullah odwrócił się i pobiegł z powrotem na palcach, biorąc po dwa stopnie naraz.

– Całkowita katastrofa, o czarodziejska paro kobiet! – zawiadomił Sophie i Lettie. – Gospodarz... ten perfidny właściciel... sprowadził żandarmów, żeby aresztowali mnie i żołnierza. Co my teraz poczniemy?

Nadeszła pora, żeby silna i zaradna kobieta przejęła dowodzenie. Abdullah ucieszył się, że Sophie jest właśnie taka. Natychmiast przystąpiła do działania. Zamknęła drzwi i zasunęła rygiel.

– Pożycz mi chusteczkę – zwróciła się do Lettie.

Kiedy ją otrzymała, uklękła i wytarła śmietankę z czarodziejskiego dywanu.

– Chodź tutaj – poleciła Abdullahowi. – Wejdziesz na dywan razem ze mną i każesz mu, żeby nas zabrał do Morgana. Ty zostaniesz tutaj, Lettie, i zatrzymasz żandarmów. Wątpię, czy dywan cię udźwignie.

– Dobrze – zgodziła się Lettie. – I tak chcę wrócić do Bena, zanim król zacznie go oskarżać. Ale najpierw powiem parę słów do słuchu temu gospodarzowi. Poćwiczę przed rozmową z królem.

Równie twarda jak siostra, wyprostowała ramiona i wzięła się pod boki gestem, który nie wróżył nic dobrego dla gospodarza ani dla żandarmów.

Abdullah był zadowolony również z Lettie. Przykucnął na dywanie i zachrapał cichutko. Dywan drgnął. Drgnął z niechęcią.

– O bajeczna tkanino, karbunkule i chryzolicie wśród dywanów – zaczął Abdullah – ten żałosny, niezdarny gbur pokornie przeprasza za rozlanie śmietanki na twą bezcenną powierzchnię...

Rozległo się donośne łomotanie do drzwi.

– Otwierać, w imię króla! – zagrzmiał ktoś za drzwiami. Abdullah nie miał już czasu, żeby dalej schlebiać dywanowi.

– Dywanie, błagam cię – szepnął – przenieś mnie i tę damę do miejsca, gdzie żołnierz zabrał dziecko.

Dywan otrząsnął się z irytacją, ale posłuchał. Wystrzelił do przodu jak zwykle, prosto przez zamknięte okno. Tym razem Abdullah zachował na tyle przytomności umysłu, żeby przez mgnienie zobaczyć szkło i ciemną framugę, niczym powierzchnię wody, którą przebili i poszybowali nad srebrnymi kulami oświetlającymi ulice. Wątpił jednak, czy Sophie też to widziała. Wczepiła się obiema rękami w jego ramię i Abdullah podejrzewał, że zamknęła oczy.

– Nie cierpię wysokości! – jęknęła. – Niech to nie będzie daleko.

– Ten znakomity dywan zaniesie nas z największą możliwą szybkością, czcigodna czarownico – zapewnił Abdullah.

Próbował ugłaskać jednocześnie ją i dywan, ale nie miał pewności, czy z którymś mu się udało. Sophie nadal boleśnie ściskała mu ramię i wydawała krótkie, urywane jęki paniki, dywan natomiast, wykonawszy jeden zawrotny ślizg tuż nad wieżami i światłami Królewca, skręcił chwiejnie wokół czegoś, co wyglądało na kopuły pałacu, i rozpoczął następne okrążenie miasta.

– Co on robi?! – wydyszała Sophie. Widocznie nie zamknęła oczu do końca.

– Spokojnie, najjaśniejsza czarodziejko – dodawał jej otuchy Abdullah. – On tylko krąży, żeby nabrać wysokości, jak to robią ptaki.

Osobiście był przekonany, że dywan zgubił trop. Lecz kiedy światła i kopuły Królewca przesunęły się pod nimi po raz trzeci, spostrzegł, że przypadkiem odgadł trafnie. Teraz znajdowali się kilkaset metrów wyżej. Przy czwartym okrążeniu, szerszym niż trzecie – chociaż równie chwiejnym – Królewiec wyglądał jak garstka świetlistych klejnotów daleko, daleko w dole.

Sophie niechcący zerknęła w dół i natychmiast poderwała głowę. Ścisnęła Abdullaha za ramię jeszcze mocniej, jeśli to możliwe.

– Och, na niebo i piekło! – zawołała. – Ciągle lecimy do góry! Naprawdę myślę, że ten podły żołnierz zabrał Morgana w pogoń za ifrytem!

Wznieśli się już tak wysoko, że Abdullah obawiał się, iż może mieć rację.

– Niewątpliwie pragnął ocalić księżniczkę – powiedział – w nadziei na wielką nagrodę.

– Ale nie miał prawa zabierać mojego dziecka! – oświadczyła Sophie. – Tylko poczekaj, aż go dopadnę! Ale jak on to zrobił bez dywanu?

– Widocznie kazał dżinnowi lecieć za ifrytem, o księżycu macierzyństwa – wyjaśnił Abdullah.

Na co Sophie znowu zapytała:

– Jakiemu dżinnowi?

– Zapewniam cię, o najbystrzejszy z czarodziejskich umysłów, że oprócz tego dywanu posiadam również dżinna, chociaż ty nigdy go nie dostrzegałaś – powiedział Abdullah.

– W takim razie wierzę ci na słowo – mruknęła Sophie. – Mów dalej. Mów... bo spojrzę w dół, a jeśli spojrzę, to na pewno spadnę!

Ponieważ nadal czepiała się kurczowo ramienia Abdullaha, wiedział, że jeśli ona spadnie, on spadnie razem z nią. Królewiec wyglądał teraz jak jasna, rozmazana plamka, pojawiająca się to z jednej, to z drugiej strony, kiedy dywan wznosił się spiralą. Reszta Ingarii rozpościerała się dookoła niczym ogromny granatowy półmisek. Sama myśl o upadku z takiej wysokości przeraziła Abdullaha niemal równie mocno jak Sophie. Pospiesznie zaczął jej opowiadać o swoich przygodach: jak poznał Kwiat Nocy, jak sułtan wtrącił go do więzienia, jak dżinn został wyłowiony z sadzawki w oazie przez ludzi Kabula Aqby – którzy w rzeczywistości byli aniołami – i jak trudno było wyrazić życzenie, którego nie zepsuła złośliwość dżinna.

Teraz widział już pustynię jako blade morze na południe od Ingarii, chociaż z tej wysokości nie mógł rozróżnić żadnych szczegółów.

– Rozumiem teraz, że żołnierz przyznał, że wygrałem zakład, żeby mnie przekonać o swojej uczciwości – wyznał smętnie Abdullah. – Pewnie od początku zamierzał ukraść dżinna i dywan też.

Sophie, zainteresowana opowieścią, nieco rozluźniła uścisk, ku wielkiej uldze Abdullaha.

– Nie możesz potępiać tego dżinna, że nienawidzi wszystkich – powiedziała. – Pamiętaj, jak sam się czułeś w lochu.

– Ale żołnierz... – zaczął Abdullah.

– To co innego! – przerwała mu Sophie. – Tylko zaczekaj, aż go dostanę w swoje ręce! Nie znoszę ludzi, którzy rozczulają się nad zwierzętami, a potem oszukują każdego, kogo napotkają. Ale wracając do tego dżinna, którego podobno miałeś, to chyba ifryt chciał, żebyś go dostał. Nie uważasz, że to należało do jego planu wykorzystania zawiedzionych kochanków, żeby mu pomogli pokonać brata?

– Pewnie tak – zgodził się Abdullah.

– Więc kiedy dolecimy do tego zamku w chmurach, jeśli tam właśnie lecimy – ciągnęła Sophie – możemy liczyć na innych zawiedzionych kochanków, że przyjdą nam z pomocą.

– Może – powiedział ostrożnie Abdullah. – Przypominam sobie jednak, o najciekawsza z kotów, że zmykałaś w krzaki, kiedy przemawiał ifryt, a ifryt spodziewał się tylko mnie.

Niemniej podniósł wzrok. Zrobiło się zimno, gwiazdy wydawały się nieznośnie bliskie. Ciemny granat nieba zabarwił się srebrzystym odcieniem świadczącym, że księżyc próbuje się skądś przebić. Było bardzo pięknie. Serce w Abdullahu rosło na myśl, że oto wreszcie zmierza na ratunek Kwiatu Nocy.

Niestety, Sophie też podniosła wzrok i mocniej ścisnęła go za ramię.

– Mów – rozkazała. – Umieram ze strachu.

– Więc ty też musisz mówić, dzielna sprawczyni zaklęć – poradził Abdullah. – Zamknij oczy i opowiedz mi o księciu Ochinstanu, z którym była zaręczona Kwiat Nocy.

– Raczej nie mogła być zaręczona – wybełkotała Sophie, która naprawdę się bała. – Syn króla to jeszcze dziecko. Oczywiście jest jeszcze brat króla, książę Justin, ale on miał się ożenić z księżniczką Beatrycze ze Strangii... tylko że ona nie chciała o tym słyszeć i uciekła. Myślisz, że ifryt ją dopadł? Przypuszczam, że waszemu sułtanowi chodziło głównie o broń, którą wytwarzają nasi czarodzieje... ale jej nie dostanie. Naszym najemnikom nie wolno zabierać tej broni na południe. Zresztą Hauru mówi, że nie powinniśmy nawet wysyłać najemników. Hauru... – Głos uwiązł jej w gardle, ręce wczepione w Abdullaha zadrżały. – Mów! – zachrypiała.

Oddychanie sprawiało coraz większą trudność.

– Ledwie mogę mówić, silnoręka sułtanko – wykrztusił Abdullah. – Chyba tutaj jest rzadsze powietrze. Nie możesz utkać jakiegoś czaru, żeby nam ułatwić oddychanie?

– Raczej nie. Nazywasz mnie czarownicą, ale ja właściwie dopiero zaczynam – broniła się Sophie. – Sam widziałeś. Kiedy byłam kotem, umiałam tylko się powiększać.

Ale wypuściła na chwilę Abdullaha, żeby wykonać krótki, urywany gest nad głową.

– Doprawdy, powietrze! – zawołała. – To hańba! Daj nam odetchnąć swobodniej, bo długo już nie wytrzymamy. Zbierz się wokół nas i pozwól się wdychać! – Znowu chwyciła ramię Abdullaha. – Teraz lepiej?

Rzeczywiście zrobiło się jakby więcej powietrza, chociaż zimnego jak nigdy. Abdullah zdziwił się, bo metoda Sophie rzucania czarów wydawała mu się bardzo nieczarodziejska – sam w bardzo podobny sposób namawiał dywan do lotu – musiał jednak przyznać, że podziałała.

– Tak. Wielkie dzięki, zaklinaczko.

– Mów! – przypomniała Sophie.

Znajdowali się tak wysoko, że nie widzieli świata w dole. Abdullah doskonale rozumiał przerażenie towarzyszki. Dywan żeglował przez czarną pustkę, coraz wyżej i wyżej. Abdullah wiedział, że gdyby był sam, wrzeszczałby ze strachu.

– Ty mów, mężna mistrzyni magii. – Zadygotał. – Opowiedz mi o tym swoim czarodzieju Hauru.

Sophie szczękały zęby, ale oznajmiła dumnie:

– To najlepszy czarodziej w Ingarii i poza nią. Gdyby tylko miał czas, pokonałby tego ifryta. Jest chytry i samolubny, próżny jak paw i ze wszystkiego potrafi się wykręcić.

– Doprawdy? – bąknął Abdullah. – Dziwne, że z taką dumą wymieniasz te wady, najbardziej kochająca z żon.

– Jak to wady? – oburzyła się Sophie. – Ja tylko opisywałam Hauru. Wiesz, on pochodzi z całkiem innego świata, zwanego Walią, i nigdy nie uwierzę, że on nie żyje... ooch!

Zakończyła jękiem, kiedy dywan zanurkował w coś, co wyglądało jak zwiewny welon chmury. We wnętrzu chmury welon okazał się płatkami lodu, które obsypały podróżnych gradem okruchów, odprysków i odłamków. Oboje nie mogli złapać tchu, kiedy dywan wynurzył się na powierzchnię. Potem oboje zachłysnęli się z zachwytu.

Znaleźli się w nowej krainie, skąpanej w blasku księżyca – zabarwionego złotym odcieniem, jak księżyc w porze żniw. Lecz kiedy Abdullah rozejrzał się za księżycem, nigdzie go nie zobaczył. Światło zdawało się promieniować z samego srebrnobłękitnego nieba, usianego wielkimi, spokojnymi, złotymi gwiazdami. Abdullah nie mógł się jednak dłużej rozglądać. Dywan wynurzył się obok mglistego, przejrzystego morza i mozolnie płynął nad miękkimi grzywaczami, które rozbijały się na skałach-chmurach. Pomimo że patrzyli na wskroś przez każdą falę jak przez zielonozłoty jedwab, woda była mokra i groziła zalaniem dywanu. Powietrze się ociepliło. Na dywanie, a także na włosach i ubraniach podróżników piętrzyły się warstwy topniejącego lodu. Przez następnych parę minut Sophie i Abdullah gorliwie zamiatali lód przez krawędzie dywanu do przezroczystego morza, gdzie pogrążał się w odmętach i znikał.

Kiedy odciążony dywan poderwał się w górę i podróżni mogli znowu się rozejrzeć, ponownie się zachłysnęli. Przed nimi leżały wyspy, zatoczki i przylądki z matowego złota, które Abdullah widywał o zachodzie słońca, rozciągające się hen w srebrzystą dal, ciche, spokojne i zaczarowane niczym widok samego Raju. Krystaliczne fale rozbijały się na obłocznym brzegu z najcichszym szeptem, który jakby jeszcze bardziej pogłębiał ciszę.

W takim miejscu rozmowa wydawała się niestosowna. Sophie trąciła Abdullaha i pokazała palcem. Tam, na najbliższym chmurowym cyplu, stał zamek, mnóstwo dumnych, wyniosłych wież ze srebrzystymi, mglistymi oknami. Zamek stworzony z chmury. Na oczach podróżnych kilka najwyższych wież rozpłynęło się na strzępki i przestało istnieć, podczas gdy inne kurczyły się lub poszerzały. Zamek rozprzestrzenił się jak kleks na bibule, rozrósł się w groźną, masywną fortecę, a potem znowu zaczął się zmieniać. Lecz wciąż tam był i wciąż pozostał zamkiem, i tam właśnie niósł ich dywan.

Dywan poruszał się w tempie szybkiego marszu, ale ostrożnie, trzymając się linii brzegowej, jakby wolał się nie pokazywać. Ponad falami kłębiły się chmurowe krzaki, maźnięte czerwienią i srebrem niczym wspomnienie zachodzącego słońca. Dywan przemykał pod ich osłoną, jak wcześniej pod osłoną drzew na równinie Królewca, okrążając zatokę w kierunku przylądka.

Przed podróżnymi otwierały się nowe widoki złocistego morza, gdzie poruszały się odległe dymne kształty, może okręty albo obłoczne istoty, zajęte własnymi sprawami. Wciąż w głębokiej, szepczącej ciszy dywan wśliznął się na cypel, gdzie nie było już krzaków. Tutaj przywarł blisko do obłocznego gruntu, jak wcześniej dopasowywał się do kształtów dachów w Królewcu. Abdullah nie miał mu tego za złe. Przed nimi zamek znowu się zmieniał, rozciągał się do rozmiarów ogromnego pawilonu. Dywan wpełznął w długą aleję prowadzącą do bramy, za którą rosły i wybrzuszały się liczne kopuły, a nawet wykiełkował smukły złoty minaret, jakby zamek witał podróżnych.

Aleję otaczały mgliste kształty, które również jakby obserwowały przybyszów. Kształty wyrastały z chmurowego podłoża w ten sam sposób, w jaki kłębki obłoków wysuwają się z głównej masy. Lecz w przeciwieństwie do zamku one się nie zmieniały. Każdy wznosił się dumnie, podobny trochę do konika morskiego albo szachowego skoczka, tyle że twarze miały puste, bardziej płaskie niż końskie pyski, otoczone wijącymi się kosmykami, nieprzypominającymi ani włosów, ani chmur.

Sophie spoglądała na każdego mijanego stwora z narastającym niesmakiem.

– Nie zachwyca mnie jego gust co do posągów – oświadczyła.

– Och, zamilcz, najwymowniejsza pani! – szepnął Abdullah. – To nie są posągi, tylko dwieście strażniczych aniołów wspominanych przez ifryta!

Dźwięk ich głosów zwrócił uwagę najbliższej mglistej istoty. Poruszyła się płynnie, otwarła dwoje ogromnych księżycowych oczu i pochyliła się, żeby zbadać dywan przemykający w dole.

– Nie waż się nas zatrzymywać! – ostrzegła Sophie. – Chcemy tylko odebrać moje dziecko.

Ogromne oczy zamrugały. Najwyraźniej anioł nie przywykł do tak ostrego tonu. Obłoczne białe skrzydła zaczęły się rozkładać po bokach.

Abdullah pospiesznie stanął na dywanie i się ukłonił.

– Witaj, najszlachetniejszy posłańcu niebios – powiedział. – To, co tak bezceremonialne powiedziała ta dama, jest prawdą. Zechciej jej wybaczyć. Ona pochodzi z północy. Lecz podobnie jak ja, przychodzi w pokoju. Ifryty pilnują jej dziecka, a my chcemy tylko je zabrać i przekazać opiekunom najpokorniejsze, najserdeczniejsze podziękowania.

Te słowa widocznie uspokoiły anioła. Skrzydła wtopiły się z powrotem w mgliste boki i chociaż dziwaczna głowa odwróciła się za sunącym dywanem, anioł nie próbował ich zatrzymać. Tymczasem jednak anioł z naprzeciwka również otworzył oczy, a dwa następne też się obejrzały. Abdullah nie odważył się usiąść z powrotem. Rozstawił nogi dla lepszej równowagi i kłaniał się każdej parze aniołów, którą mijali. Niełatwe miał zadanie. Dywan równie dobrze jak Abdullah wiedział, jakie niebezpieczne bywają anioły, więc przyspieszał coraz bardziej.

Nawet Sophie zrozumiała, że trochę uprzejmości nie zaszkodzi. Kiwała głową każdemu aniołowi, obok którego śmigali.

– Dobry wieczór – mówiła. – Piękny zachód słońca. Dobry wieczór.

Nie miała czasu na więcej, ponieważ dywan dosłownie przefrunął przez ostatni odcinek alejki. Kiedy dotarł do zamkniętej bramy, przemknął przez nią jak szczur przez rurę ściekową.

Abdullaha i Sophie otoczyła wilgotna mgła, a potem oblało ich spokojne złociste światło. Znaleźli się w ogrodzie. Tutaj dywan opadł na ziemię, oklapły jak szmata, i tak został. Drobne dreszcze przebiegały po całej jego długości, jakby dygotał ze strachu albo dyszał z wysiłku, albo jedno i drugie.

Ponieważ grunt w ogrodzie wyglądał na solidny, nieutworzony z chmur, Sophie i Abdullah ostrożnie zeszli z dywanu. Stanęli na twardej ziemi, porośniętej srebrzystozieloną trawą. W oddali, wśród regularnych żywopłotów, szemrała marmurowa fontanna. Sophie spojrzała na nią, rozejrzała się dookoła i spochmurniała.

Abdullah pochylił się i starannie zwinął dywan, poklepując go i przemawiając kojąco.

– Dobrze się spisałeś, najdzielniejszy z adamaszków – pochwalił go. – No już, już. Nie bój się. Nie pozwolę żadnemu ifrytowi, choćby najpotężniejszemu, skrzywdzić ani jednej nitki w twoim cennym splocie czy frędzelka z twojej lamówki.

– Mówisz jak żołnierz rozczulający się nad Morganem, kiedy był Szkrabem – zauważyła Sophie. – Zamek jest tam.

Ruszyli do zamku. Sophie rozglądała się czujnie i raz czy dwa prychnęła. Abdullah troskliwie przewiesił sobie dywan przez ramię. Poklepywał go od czasu do czasu i czuł, jak dreszcze stopniowo zamierają. Wędrowali przez jakiś czas, ponieważ ogród, chociaż niestworzony z chmur, zmieniał się i powiększał wokół nich. Żywopłoty przemieniły się w artystyczne klomby bladoróżowych kwiatów, a fontanna, którą widzieli wyraźnie w oddali przez cały czas, wyglądała teraz jak wykuta z kryształu czy może chryzolitu. Jeszcze kilka kroków i wszędzie stały ozdobione klejnotami doniczki z pierzastymi roślinami, a pnącza pięły się po lakierowanych kolumnach. Fontanna, na ile widzieli, była ze srebra wysadzanego szafirami.

– Ten ifryt za dużo sobie pozwala z cudzym zamkiem – fuknęła Sophie. – Jeśli coś mi się nie pokręciło, tu była przedtem nasza łazienka.

Abdullah poczuł, że twarz go pali. Łazienka czy nie łazienka, to były ogrody wzięte prosto z jego marzeń. Hazruel szydził z niego, teraz i od początku. Kiedy fontanna w oddali stała się złota, połyskująca rubinami ciemnymi jak wino, Abdullah zirytował się nie mniej niż Sophie.

– Nie tak powinien wyglądać ogród, nawet jeśli pominiemy te ciągłe mylące zmiany – oświadczył gniewnie. – Ogród powinien wydawać się naturalny, z dzikimi zakątkami, a także z dużą polaną dzwonków.

– Słuszna racja – przyświadczyła Sophie. – Popatrz teraz na tę fontannę! Jak można tak potraktować łazienkę!

Fontanna była platynowa ze szmaragdami.

– Niedorzeczny przepych! – ocenił Abdullah. – Kiedy zaprojektuję własny ogród...

Przerwał mu wrzask dziecka. Oboje puścili się biegiem.

Rozdział 18

w którym jest całkiem sporo księżniczek

Wrzask narastał. Nie można było się pomylić co do kierunku. Pędząc przez kolumnowy krużganek, Sophie wysapała do Abdullaha:

– To nie Morgan, to starsze dziecko!

Abdullah przyznał jej rację. Słyszał wywrzaskiwane słowa, chociaż ich nie rozumiał. I z pewnością Morgan, nawet ryczący na całe gardło, nie miał dostatecznie pojemnych płuc, żeby narobić takiego hałasu. Wrzaski osiągnęły niemal nieznośne natężenie, po czym przeszły w rozdzierające szlochy. Te z kolei opadły do monotonnego, drażniącego „Łaa-łaa-łaa!” i kiedy stały się naprawdę nie do wytrzymania, dziecko znowu podniosło głos do histerycznego krzyku.

W pogoni za tym dźwiękiem Sophie i Abdullah dobiegli do końca krużganka i wypadli do wielkiej obłocznej sali. Tam przezornie zatrzymali się za kolumną. Sophie powiedziała:

– Nasz główny pokój. Rozdął się jak balon!

Była to bardzo wielka sala. Wrzeszczące dziecko znajdowało się na środku – czteroletnia dziewczynka o jasnych loczkach, ubrana w białą koszulkę nocną. Twarz miała czerwoną, rozwarte usta tworzyły czarny kwadrat. Dziewczynka na zmianę rzucała się na zieloną porfirową podłogę i wstawała, żeby znowu się rzucić. Ten atak wściekłości wywierał imponujące wrażenie. Ogromna sala rozbrzmiewała echem.

– To księżniczka Valeria – szepnęła Sophie do Abdullaha. – Tak właśnie myślałam.

Ponad ryczącą księżniczką unosił się wielki ciemny kształt Hazruela. Drugi ifryt, znacznie mniejszy i bledszy, krył się za jego plecami.

– Zrób coś! – krzyczał ten drugi ifryt głosem przenikliwym jak srebrna trąbka, ale ledwie dosłyszalnym w tym hałasie. – Ona mnie doprowadza do szału!

Hazruel pochylił ogromne oblicze nad wrzeszczącą buzią Valerii.

– Mała księżniczko – zagruchał grzmiąco – nie płacz. Nie zrobimy ci krzywdy.

W odpowiedzi księżniczka Valeria wstała i wrzasnęła mu prosto w twarz, po czym rzuciła się jak długa na podłogę, żeby się tarzać i kopać.

– Łaa-łaa-łaa! – wykrzyczała. – Chcę do domu! Chcę do taty! Chcę do niani! Chcę do wujka Justina! Łaaaaa!

– Mała księżniczko! – zagruchał rozpaczliwie Hazruel.

– Przestań do niej gruchać! – zatrąbił drugi ifryt, niewątpliwie Dalzel. – Rzuć jakiś czar! Słodki sen, zaklęcie milczenia, tysiąc pluszowych misiów, tonę toffi! Cokolwiek!

Hazruel odwrócił się do brata. Trzepotał rozłożonymi skrzydłami, wywołując przeciąg, który rozwichrzył włosy Valerii i załopotał jej koszulą. Sophie i Abdullah musieli się przytrzymać kolumny, żeby siła podmuchu nie odepchnęła ich do tyłu. Lecz księżniczce Valerii wcale to nie przeszkadzało. Najwyżej wrzasnęła jeszcze głośniej.

– Próbowałem juz tego wszystkiego, mój bracie! – zagrzmiał Hazruel.

Księżniczka Valeria wydawała teraz regularne wrzaski:

– Mamo! Mamo! Oni są dla mnie źli!

Hazruel musiał podnieść głos do wyżyn prawdziwego grzmotu.

– Czyż nie wiesz – zahuczał – że prawie nie ma magii, która powstrzyma dziecko w tym stanie?!

Dalzel zakrył bladymi rękami uszy – spiczaste uszy, podobne do uszu nietoperza.

– Ja tego nie wytrzymam! – zaskrzeczał. – Uśpij ją na sto lat! Hazruel kiwnął głową. Odwrócił się do księżniczki Valerii,

która wrzeszczała i rzucała się po podłodze, i podniósł nad nią wielką dłoń.

– O rety! – szepnęła Sophie do Abdullaha. – Zrób coś!

Ponieważ Abdullah nie miał pojęcia, co robić, i ponieważ osobiście uważał, że wszystko jest dobre, byle uciszyć te koszmarne wrzaski, nie zrobił nic, tylko wycofał się ostrożnie spod kolumny. Na szczęście, zanim magia Hazruela wywarła zauważalny wpływ na księżniczkę Valerię, w sali pojawił się tłum ludzi. Donośny, nieco chrypiący głos przebił się przez zgiełk.

– Co to za hałasy?

Oba ifryty wzdrygnęły się i odskoczyły. Nowo przybyłe, same kobiety, co do jednej wydawały się głęboko niezadowolone; lecz ten krótki opis zawierał bodaj jedyne dwie cechy wspólne dla nich wszystkich. Stanęły w szeregu – ze trzydzieści kobiet, wysokich i niskich, smukłych i przysadzistych, młodych i starych, wszelkich ludzkich ras i kolorów skóry – i spoglądały oskarżycielsko na dwa ifryty. Oczy Abdullaha ze zdumieniem przebiegły po tym szeregu. To na pewno porwane księżniczki, pomyślał.

Więc miały ze sobą jeszcze coś wspólnego. Tylko te trzy rzeczy łączyły je wszystkie, od najbliższej drobniutkiej, żółtoskórej księżniczki do zgarbionej, leciwej księżniczki stojącej w oddali. Nosiły wszelkie możliwe stroje, od tweedów po balowe suknie.

Ta, która się odezwała, była solidnie zbudowaną księżniczką średniej wielkości, stojącą nieco z przodu. Nosiła strój do konnej jazdy. Miała rezolutną, rozsądną twarz, nieco ogorzałą i spierzchniętą od przebywania na świeżym powietrzu. Spoglądała na dwa ifryty z miażdżącą pogardą.

– Co za niedorzeczność! – powiedziała. – Zęby takie dwie wielkie, potężne istoty nawet nie potrafiły uciszyć płaczącego dziecka!

Podeszła do Valerii i wymierzyła jej mocnego klapsa w podskakującą pupę.

– Cicho bądź!

Podziałało. Valeria jeszcze nigdy w życiu nie dostała klapsa. Przekręciła się na plecy i usiadła jak rażona gromem. Popatrzyła na rezolutną księżniczkę zdumionymi, zapuchniętymi oczami.

– Uderzyłaś mnie!

– I dostaniesz jeszcze, jeśli zasłużysz – obiecała rezolutna księżniczka.

– Będę krzyczeć – ostrzegła Valeria.

Znowu otwarła usta na całą szerokość i głęboko zaczerpnęła powietrza.

– Nie, nic z tego – odparła rezolutna księżniczka. Podniosła Valerię i energicznie wepchnęła ją w objęcia dwóch

księżniczek z tyłu. Te dwie i jeszcze kilka innych skupiły się ciasno wokół Valerii, wydając kojące dźwięki. Otoczona przez księżniczki Valeria znowu zaczęła wrzeszczeć, ale bez przekonania. Rezolutna księżniczka oparła ręce na biodrach i odwróciła się pogardliwie do ifrytów.

– Widzicie? – powiedziała. – Potrzeba tylko odrobinę stanowczości i trochę łagodności, ale żaden z was tego nie rozumie, skądże znowu!

Dalzel podszedł do niej. Teraz, kiedy Abdullah już nie cierpiał katuszy, spostrzegł ze zdumieniem, że Dalzel jest piękny. Gdyby nie spiczaste uszy i szponiaste stopy, wyglądałby jak wysoki anioł. Złote kędziory okrywały mu głowę, skrzydła też miał złote, chociaż małe, jakby karłowate. Rozciągnął czerwone wargi w słodkim uśmiechu. Promieniował nieziemską urodą, pasującą do dziwnego królestwa w chmurach, gdzie mieszkał.

– Proszę, zabierz dziecko i pociesz je – powiedział – o księżniczko Beatrycze, najlepsza z moich żon.

Rezolutna księżniczka Beatrycze już przedtem kiwała na pozostałe księżniczki, żeby zabrały Valerię, ale na te słowa odwróciła się gwałtownie.

– Mówiłam ci, chłopcze – warknęła – że żadna z nas nie jest twoją żoną. Możesz nas tak nazywać do upadłego, ale to nic nie zmieni. Nie jesteśmy twoimi żonami i nigdy nas nie poślubisz!

– Właśnie! – potwierdziła większość księżniczek zdecydowanym, choć nieharmonijnym chórem. Wszystkie oprócz jednej odwróciły się na pięcie i odeszły, zabierając pochlipującą księżniczkę Valerię.

Twarz Sophie rozjaśniła się uśmiechem zadowolenia.

– Wygląda na to, że księżniczki twardo się trzymają! – szepnęła.

Abdullah jej nie słyszał. Księżniczką, która została, była Kwiat Nocy. Jak zawsze wyglądała dwa razy piękniej, niż zapamiętał; słodka i pełna wdzięku, spoglądająca poważnie na Dalzela wielkimi ciemnymi oczami. Skłoniła się uprzejmie. Dusza Abdullaha śpiewała na jej widok. Chmurowe kolumny rozpływały mu się przed oczami. Serce mu łomotało z radości. Była tu! Była bezpieczna! Rozmawiała z Dalzelem.

– Wybacz mi, wielki ifrycie, że zadam ci jedno pytanie – powiedziała głosem jeszcze bardziej melodyjnym, niż Abdullah zapamiętał, kojącym jak szmer fontanny.

Dalzel, ku zgorszeniu Abdullaha, zareagował z widoczną odrazą.

– O nie, znowu ty! – zatrąbił.

Hazruel, stojący z tyłu niczym ciemna kolumna, skrzyżował ramiona i uśmiechnął się złośliwie.

– Tak, to ja, srogi złodzieju sułtańskich córek – przyznała Kwiat Nocy, grzecznie skłoniwszy głowę. – Przyszłam tylko zapytać, co takiego sprawiło, że dziecko zaczęło płakać.

– Skąd ja mam wiedzieć? – jęknął Dalzel. – Zawsze zadajesz mi pytania, na które nie znam odpowiedzi! Dlaczego o to pytasz?

– Ponieważ – odpowiedziała Kwiat Nocy – o rabusiu potomstwa władców, najłatwiej uspokoić dziecko, jeśli usuniesz przyczynę krzyku. Wiem o tym, ponieważ sama w dzieciństwie wykazywałam skłonność do napadów gniewu.

Z pewnością nie! – pomyślał Abdullah. Ona celowo kłamie. Osoba tak słodka jak ona nie mogła wrzeszczeć, bez względu na powód! Jednak, jak zobaczył z oburzeniem, Dalzel uwierzył jej bez trudu.

– Nie wątpię! – powiedział.

– Więc jaki był powód, porywaczu niewiast? – nalegała Kwiat Nocy. – Czy chodziło o to, że ona pragnęła wrócić do własnego pałacu, czy brakowało jej ulubionej lalki, czy po prostu przestraszyła się twojej twarzy albo...

– Nie odeślę jej z powrotem, jeśli do tego zmierzasz – przerwał jej Dalzel. – Ona jest teraz jedną z moich żon.

– Zatem zaklinam cię, ciemiężycielu niewinnych, dowiedz się, co ją doprowadziło do wrzasku – poprosiła uprzejmie Kwiat Nocy – gdyż bez tej wiedzy nawet trzydzieści księżniczek nie zdoła jej uciszyć.

Istotnie w oddali znowu wznosił się głos księżniczki Valerii: „Łaa-łaa-łaa!”

– Mówię z doświadczenia – dodała Kwiat Nocy. – Pewnego razu wrzeszczałam dzień i noc bez przerwy przez cały tydzień, aż straciłam głos, ponieważ wyrosłam z moich ulubionych butów.

Abdullah widział, że Kwiat Nocy mówi absolutną prawdę. Próbował jej uwierzyć, ale chociaż się starał, nie mógł sobie wyobrazić swojej ślicznej narzeczonej, jak leży na podłodze, kopie i wrzeszczy.

Dalzel znowu nie miał z tym żadnych trudności. Wzdrygnął się i odwrócił gniewnie do Hazruela.

– Pomyśl trochę, dobrze? Ty ją przywiozłeś. Chyba zauważyłeś, co ją tak rozdrażniło.

Wielkie brązowe oblicze Hazruela zmarszczyło się bezsilnie.

– Bracie mój, wniosłem ją przez kuchnię, gdyż ze strachu zaniemówiła i zbladła, więc pomyślałem, że słodycze poprawią jej humor. Ale ona rzuciła słodyczami w psa kucharza i dalej milczała. Jak wiesz, zaczęła płakać dopiero wtedy, kiedy umieściłem ją wśród innych księżniczek, a zaczęła wrzeszczeć, kiedy kazałeś ją przyprowadzić...

Kwiat Nocy uniosła palec.

– Aha! – zawołała.

Oba ifryty odwróciły się do niej.

– Mam – oznajmiła. – Na pewno chodzi o psa kucharza. Dzieci często płaczą za zwierzętami. Ona jest przyzwyczajona, że dostaje wszystko, czego chce, a chce psa kucharza. Rozkaż swojemu kucharzowi, o królu porywaczy, żeby przyprowadził psa do twoich apartamentów, a hałas ustanie, obiecuję ci.

– Doskonale – burknął Dalzel. – Wykonać! – zatrąbił na Hazruela.

Kwiat Nocy skłoniła się.

– Dziękuję ci – powiedziała i odeszła z gracją. Sophie potrząsnęła ramieniem Abdullaha.

– Chodźmy za nią.

Abdullah nawet nie drgnął, tylko wpatrywał się w Kwiat Nocy. Ledwie mógł uwierzyć, że naprawdę ją widzi, i równie trudno mu było uwierzyć, ze Dalzel nie padł jej do stóp z uwielbieniem. Musiał przyznać, że to ulga, a jednak...

– Ona jest twoja, tak? – zapytała Sophie, spojrzawszy tylko raz na jego twarz.

Abdullah przytaknął z przejęciem.

– Więc masz dobry gust – podsumowała Sophie. – Ale chodź już, zanim nas zauważą!

Przekradając się za kolumnami tam, dokąd odeszła Kwiat Nocy, czujnie oglądali się na wielką salę. W oddali Dalzel siedział markotnie na olbrzymim tronie, stojącym u szczytu schodów. Kiedy Hazruel wrócił z kuchni, Dalzel gestem kazał mu uklęknąć przed tronem. Żaden nie patrzył w stronę intruzów. Sophie i Abdullah na paluszkach dotarli do łukowego przejścia, gdzie kotara jeszcze się chwiała, poruszona dłonią Kwiatu Nocy. Odsunęli kotarę i weszli.

Znaleźli się w dużym, dobrze oświetlonym pokoju, pełnym księżniczek. Gdzieś wśród nich chlipała Valeria:

– Chcę już wracać do domu!

– Cii, skarbie. Niedługo wrócisz – uspokajał ją ktoś. Księżniczka Beatrycze powiedziała:

– Pięknie płakałaś, Valerio. Wszystkie jesteśmy dumne z ciebie. Ale już przestań i bądź grzeczna.

– Nie mogę! – załkała Valeria. – Wpadłam w nałóg!

Sophie rozglądała się po pokoju z narastającą złością.

– To jest nasz schowek na miotły! – oznajmiła. – Doprawdy! Abdullah nie słuchał jej, ponieważ całkiem blisko stała Kwiat Nocy i wołała cicho:

– Beatrycze!

Księżniczka Beatrycze usłyszała i wynurzyła się z tłumu.

– Nic nie mów – powiedziała. – Zrobiłaś to. Świetnie. Te ifryty nawet nie wiedzą, co je trafiło, kiedy się do nich zabierasz, Kwiatku. Potem wszystko się pięknie ułoży, jeśli ten człowiek się zgodzi... – W tym momencie zauważyła Sophie i Abdullaha. – A wy skąd wyskoczyliście? – zapytała.

Kwiat Nocy obróciła się gwałtownie. Przez mgnienie, kiedy zobaczyła Abdullaha, na jej twarzy malowało się wszystko, czego mógł sobie życzyć: rozpoznanie, radość, miłość i duma. „Wiedziałam, że przybędziesz mi na ratunek!” – mówiły jej wielkie ciemne oczy. Potem, ku jego konsternacji i urazie, wszystko znikło, zastąpione przez gładką uprzejmość. Kwiat Nocy skłoniła się dwornie.

– To jest książę Abdullah z Zanzibu – oznajmiła – ale nie mam honoru znać tej damy.

Zachowanie Kwiatu Nocy pomogło Abdullahowi otrząsnąć się z zauroczenia. Widocznie jest zazdrosna o Sophie, pomyślał. On również się ukłonił i pospieszył z wyjaśnieniem.

– Ta dama, o perły w koronach wielu królów, jest żoną Królewskiego Czarodzieja Hauru i przybyła tu w poszukiwaniu swego dziecka.

Księżniczka Beatrycze odwróciła do Sophie swoją bystrą, ogorzałą twarz.

– Och, więc to twoje dziecko! – zawołała. – Hauru przypadkiem jest z tobą?

– Nie – zaprzeczyła smętnie Sophie. – Miałam nadzieję, że tu go znajdę.

– Niestety, nie ma go tutaj – odparła księżniczka Beatrycze. – Szkoda. Przydałby się, nawet jeśli pomógł podbić mój kraj. Ale mamy twoje dziecko. Chodź tędy.

Księżniczka Beatrycze poprowadziła Sophie w głąb pokoju, obok grupy księżniczek pocieszających Valerię. Ponieważ Kwiat Nocy poszła z nimi, Abdullah ruszył za nią. Ku jego narastającej rozpaczy Kwiat Nocy prawie na niego nie patrzyła, tylko uprzejmie skłaniała głowę przed każdą mijaną księżniczką.

– Księżniczka Alberii – przedstawiała je formalnie. – Księżniczka Farqtanu. Dziedziczka Thayacku. Oto księżniczka Peichstanu, a obok niej Ozdoba Inhico. Za nią widzisz Dziewicę z Dorimynde.

Skoro nie zazdrość, to co? – zachodził w głowę nieszczęsny Abdullah. W głębi pokoju stała szeroka ława usłana poduszkami.

– Moja półka ze ścinkami! – warknęła Sophie.

Na ławie siedziały trzy księżniczki: starsza księżniczka, którą Abdullah wcześniej zauważył, otyła księżniczka okutana w płaszcz i maleńka żółta księżniczka, przycupnięta pośrodku. Chudziutkie ramiona maleńkiej księżniczki obejmowały pulchne różowe ciałko Morgana.

– To jest, jeśli prawidłowo wymawiam, Jej Wysokość księżniczka Tsapfanu – oznajmiła oficjalnie Kwiat Nocy. – Po jej prawej stronie siedzi księżniczka Górnej Norlandii. Po lewej Czarina z Czamu.

Maleńka księżniczka Tsapfanu wyglądała jak dziecko trzymające za dużą lalkę, mimo tego jednak z widoczną wprawą i doświadczeniem karmiła Morgana z dużej butelki ze smoczkiem.

– Dobrze się nim zaopiekowała – powiedziała księżniczka Beatrycze. – Jej też to pomogło. Przestała się zamartwiać. Mówiła, że ma czternaścioro własnych dzieci.

Maleńka księżniczka podniosła wzrok z nieśmiałym uśmiechem.

– Sami chłopcy – oznajmiła cienkim, sepleniącym głosikiem. Morgan podwijał i prostował palce u rąk i nóg. Wyglądał jak

okaz zadowolonego dziecka. Sophie patrzyła na niego przez chwilę.

– Skąd ona wzięła tę butelkę? – zapytała takim tonem, jakby się obawiała trucizny.

Maleńka księżniczka znowu podniosła wzrok. Uśmiechnęła się i pokazała filigranowym paluszkiem.

– Ona nie zna dobrze naszego języka – wyjaśniła księżniczka Beatrycze. – Ale ten dżinn chyba ją rozumie.

Cieniutki paluszek księżniczki wskazywał w dół, gdzie pod jej drobnymi dyndającymi stopkami stała na podłodze znajoma fiołkoworóżowa butelka. Abdullah skoczył po nią. Tęga Czarina z Czamu sięgnęła po nią w tej samej chwili niespodziewanie wielką, silną dłonią.

– Przestańcie! – zawył dżinn ze środka, kiedy wyrywali sobie butelkę. – Nie wyjdę! Tym razem te ifryty na pewno mnie zabiją!

Abdullah chwycił butelkę obiema rękami i szarpnął. Przy tym szarpnięciu obszerny płaszcz zsunął się z Czariny. Abdullah stwierdził, że patrzy w duże niebieskie oczy tkwiące w pobrużdżonej twarzy, otoczonej gęstwą szpakowatych włosów. Twarz zmarszczyła się w niewinnym uśmiechu i stary żołnierz wypuścił butelkę z dżinnem.

– Ty! – rzucił oskarżycielsko Abdullah.

– Mój lojalny poddany – wtrąciła księżniczka Beatrycze. – Przybył mi na ratunek. Trochę niezręcznie. Musiałyśmy go przebrać.

Sophie władczo odsunęła na bok Abdullaha i księżniczkę Beatrycze.

– Puśćcie mnie do niego! – zażądała.

Rozdział 19

w którym żołnierz, kucharz i handlarz dywanów podają każdy swoją cenę

Wybuchła awantura krótka, ale tak głośna, że całkowicie zagłuszyła Valerię. Najwięcej hałasu robiła Sophie, która zaczęła od łagodnych epitetów, jak „złodziej” i „kłamca”, i stopniowo doszła do wywrzaskiwanych oskarżeń, zarzucając wojakowi zbrodnie, o jakich Abdullah nigdy nie słyszał i nawet żołnierzowi chyba nie przyszłoby do głowy je popełnić. Słuchając, Abdullah myślał, że metaliczny warkot, jaki Sophie wydawała w kociej postaci, brzmiał jednak przyjemniej niż jej obecny głos.

Żołnierz też krzyczał, coraz głośniej, podnosząc kolano i zasłaniając twarz obiema rękami:

– Północko... to znaczy pani! Pozwól mi wyjaśnić, Północko... ee... pani!

A księżniczka Beatrycze ciągle wtrącała chrapliwie:

– Nie, pozwólcie, że ja wyjaśnię!

Do tego hałasu dołączały rozmaite księżniczki, wołając:

– Och, proszę, cicho bądźcie, bo ifryty usłyszą! Abdullah próbował powstrzymać Sophie, ciągnąc ją błagalnie za ramię. Lecz prawdopodobnie nic by jej nie powstrzymało, gdyby nie Morgan, który wypuścił smoczek z buzi, rozejrzał się z przerażeniem i też zaczął płakać. Sophie z kłapnięciem zamknęła usta, po czym znowu je otwarła.

– No dobrze – powiedziała. – Mów.

We względnej ciszy maleńka księżniczka uciszyła Morgana, który wrócił do jedzenia.

– Nie chciałem zabrać dziecka – powiedział żołnierz.

– Co? – warknęła Sophie. – Chciałeś porzucić moje...

– Nie, nie – zaprzeczył żołnierz. – Kazałem dżinnowi zanieść go tam, gdzie znajdzie opiekę, i zabrać mnie do księżniczki Ingarii. Nie ukrywam, że chodziło mi o nagrodę. – Zwrócił się do Abdullaha: – Ale ty wiesz, jaki jest ten dżinn, no nie? W rezultacie oboje wylądowaliśmy tutaj.

Abdullah podniósł butelkę z dżinnem i przyjrzał się jej.

– Dostał swoje życzenie – odezwał się ze środka nadąsany dżinn.

– A niemowlak wrzeszczał, jakby go mordowali – podjęła księżniczka Beatrycze. – Dalzel kazał Hazruelowi sprawdzić, co to za hałas, a ja nie mogłam wymyślić nic lepszego, więc powiedziałam, że Valeria wpadła w złość. Potem oczywiście musiałyśmy nakłonić Valerię do wrzasku. Właśnie wtedy nasza Kwiatek zaczęła układać plany.

Odwróciła się do Kwiatu Nocy, która wyraźnie myślała o czymś innym – wcale niedotyczącym Abdullaha, jak on sam smętnie zauważył. Wpatrywała się w drugi koniec pokoju.

– Beatrycze, chyba przyszedł kucharz ze swoim psem – powiedziała.

– Och, świetnie! – Beatrycze się ucieszyła. – Podejdźcie tu wszyscy.

Wielkimi krokami ruszyła na środek pokoju. Stał tam jakiś człowiek w wysokiej białej czapce kucharskiej, zgrzybiały i pomarszczony. Miał tylko jedno oko. Pies przywierał do jego nóg i warczał na każdą księżniczkę, która się zbliżyła. Prawdopodobnie wyrażał w ten sposób również uczucia właściciela. Kucharz miał nader podejrzliwą minę.

– Jamal! – krzyknął Abdullah. Potem znowu podniósł butelkę z dżinnem.

– Ale to był najbliższy pałac poza granicami Zanzibu – bronił się dżinn.

Abdullah tak się ucieszył na widok starego przyjaciela całego i zdrowego, że nie spierał się z dżinnem. Przepchnął się obok dziesięciu księżniczek, całkowicie zapomniawszy o dobrych manierach, i chwycił Jamala za rękę.

– Przyjacielu!

Jamal wytrzeszczył jedyne oko. Spłynęła z niego łza, kiedy odwzajemnił się Abdullahowi mocnym uściskiem dłoni.

– Jesteś bezpieczny! – powiedział.

Pies Jamala stanął na tylnych łapach i oparł przednie łapy na brzuchu Abdullaha, dysząc radośnie. W powietrzu rozszedł się znajomy zapach kalmarów.

Valeria natychmiast zaczęła znowu wrzeszczeć.

– Nie chcę tego pieska! On śmierdzi!

– Oj, cicho! – odezwało się co najmniej sześć księżniczek. – Udawaj, kochanie. Potrzebujemy pomocy tego człowieka.

– Ja... nie... chcę...! – wrzeszczała księżniczka Valeria. Sophie oderwała się od krytycznej obserwacji maleńkiej księżniczki i pomaszerowała prosto do Valerii.

– Przestań, Valerio – powiedziała, pochylając się nad nią. – Pamiętasz mnie, prawda?

Valeria najwyraźniej pamiętała. Rzuciła się do Sophie i oplotła ramionami jej nogi, po czym zalała się prawdziwymi łzami.

– Sophie, Sophie, Sophie! Zabierz mnie do domu. Sophie usiadła na podłodze i objęła dziewczynkę.

– No już, już. Oczywiście zabierzemy cię do domu. Tylko najpierw musimy coś załatwić. To bardzo dziwne – zwróciła się do otaczających ją księżniczek. – Doskonale sobie radzę z Valerią, ale umieram ze strachu, że upuszczę Morgana.

– Nauczysz się – powiedziała leciwa księżniczka Górnej Norlandii i usiadła sztywno obok niej. – Podobno każda się nauczy.

Kwiat Nocy wyszła na środek pokoju.

– Przyjaciółki – zaczęła – oraz trzej szlachetni panowie, musimy teraz zastanowić się wspólnie nad naszym ciężkim położeniem i poczynić plany, żeby jak najszybciej odzyskać wolność. Najpierw jednak dla ostrożności należy rzucić czar milczenia na drzwi. Nie chcemy, żeby nasi porywacze podsłuchiwali.

Jej zamyślone, całkowicie neutralne spojrzenie spoczęło na butelce z dżinnem w ręku Abdullaha.

– Nie! – odmówił dżinn. – Spróbujcie mnie zmusić, to zmienię wszystkich w ropuchy!

– Ja to zrobię – zaofiarowała się Sophie.

Podniosła się z trudem, bo Valeria wciąż czepiała się jej spódnicy, podeszła do drzwi i pełną garścią chwyciła kotarę.

– No, taka tkanina jak ty nie przepuści żadnego dźwięku, prawda? – zwróciła się do niej. – Najlepiej pogadaj ze ścianami i powiedz im to wyraźnie. Niech nikt nie słyszy ani słowa, które wymówimy w tym pokoju.

Pomruk ulgi i aprobaty dobiegł od większości księżniczek. Kwiat Nocy powiedziała jednak:

– Wybacz mój krytycyzm, zręczna czarodziejko, ale myślę, że ifryty powinny coś słyszeć, inaczej nabiorą podejrzeń.

Maleńka księżniczka z Tsapfanu podeszła z Morganem, który wydawał się ogromny w jej ramionach. Ostrożnie podała dziecko matce. Sophie miała przerażoną minę i trzymała Morgana jak odbezpieczoną bombę. Morganowi to się nie podobało. Zamachał rękami. Kiedy maleńka księżniczka przesuwała drobniutkimi rączkami po kotarze, na twarzy Morgana pogłębiał się wyraz krańcowego niesmaku.

– Bue! – odbiło mu się.

Sophie podskoczyła i mało nie upuściła dziecka.

– Wielkie nieba! – zawołała. – Nie miałam pojęcia, że dzieci tak robią!

Valeria roześmiała się serdecznie.

– Mój brat ciągle beka.

Maleńka księżniczka pokazała gestami, że załatwiła już sprawę budzącą zastrzeżenia Kwiatu Nocy. Wszyscy nadstawili uszu. W oddali słyszeli teraz przyjemny, dźwięczny gwar pogawędki księżniczek. Chwilami rozlegał się nawet stłumiony wrzask, przypominający głos Valerii.

– Doskonale – oceniła Kwiat Nocy. Uśmiechnęła się ciepło do maleńkiej księżniczki, a Abdullah pożałował, że nie uśmiechała się tak do niego. – Teraz niech wszyscy usiądą i spróbujemy wspólnymi siłami opracować plan ucieczki.

Każdy i każda wypełnili polecenie na swój sposób. Jamal przykucnął z psem w ramionach i podejrzliwą miną. Sophie usiadła na podłodze, niezgrabnie trzymając Morgana, a Valeria przytuliła się do niej i wyglądała na całkiem szczęśliwą. Abdullah usiadł ze skrzyżowanymi nogami obok Jamala. Żołnierz podszedł i usiadł dwa miejsca dalej, na co Abdullah mocno ścisnął butelkę z dżinnem, a drugą ręką przytrzymał dywan przewieszony przez ramię.

– Ta dziewczyna, Kwiat Nocy, to istny cud – zauważyła księżniczka Beatrycze, sadowiąc się pomiędzy Abdullahem a żołnierzem. – Przybyła tutaj, nie wiedząc nic oprócz tego, co wyczytała w książkach. I uczy się przez cały czas. Dwa dni jej zabrało, zanim rozgryzła Dalzela; teraz ten nędzny ifryt boi się jej śmiertelnie. Zanim się zjawiła, ja tylko dałam do zrozumienia temu łotrowi, że żadna z nas nie zostanie jego żoną. Ale ona ma wielkie plany Od samego początku postanowiła zorganizować ucieczkę. Przez cały czas starała się wciągnąć do spisku tego kucharza i teraz jej się udało. Popatrz na nią! Stworzona do rządzenia królestwem, prawda?

Abdullah przytaknął smętnie i spojrzał na Kwiat Nocy, która stała i czekała, aż wszyscy zajmą miejsca. Nadal miała na sobie powiewne szaty, które nosiła, kiedy Hazruel porwał ją z nocnego ogrodu. Nadal była równie piękna, smukła i pełna wdzięku. Jej strój trochę się pogniótł i wystrzępił. Abdullah nie wątpił, że każde zagniecenie, każde rozdarcie i każda zwisająca nitka oznaczają nową rzecz, której nauczyła się Kwiat Nocy. Zaiste stworzona do rządzenia królestwem! – pomyślał. Jeśli porównał Kwiat Nocy z Sophie, osobą nieprzyjemnie upartą i zdecydowaną, dochodził do wniosku, że Kwiat Nocy jest dwa razy bardziej bystra i uparta. Co tylko podnosiło jej wartość w oczach Abdullaha. Natomiast przygnębiało go, że tak starannie i uprzejmie unikała wyróżniania go pod każdym względem. Chciałby wiedzieć, dlaczego.

– Nasz problem – mówiła Kwiat Nocy, kiedy Abdullah zaczął słuchać – polega na tym, że znajdujemy się w miejscu, skąd nie możemy po prostu wyjść. Jeśli wykradniemy się z zamku bez wiedzy ifrytów i jeśli nie zatrzymają nas anioły Hazruela, tylko przelecimy przez chmury i spadniemy na ziemię, która leży bardzo daleko w dole. Nawet jeśli jakimś sposobem pokonamy te trudności – popatrzyła z namysłem na butelkę w ręku Abdullaha i dywan przewieszony przez jego ramię, lecz samego Abdullaha niestety nie zaszczyciła spojrzeniem – nic nie powstrzyma Dalzela, żeby kazał bratu sprowadzić nas z powrotem. Zatem głównym elementem każdego planu musi być pokonanie Dalzela. Wiemy, że najważniejszym źródłem jego mocy jest fakt, iż ukradł życie swojego brata Hazruela, dlatego Hazruel musi wypełniać jego rozkazy albo umrzeć. Z czego wynika, że jeśli chcemy odzyskać wolność, musimy znaleźć życie Hazruela i mu je zwrócić. Szlachetne panie, łaskawi panowie i ty, szanowny psie, czekam na wasze pomysły w tej kwestii.

Znakomite przemówienie, o kwiecie mego pożądania! – pomyślał ze smutkiem Abdullah, kiedy Kwiat Nocy usiadła z gracją.

– Ale ciągle nie wiemy, gdzie jest życie Hazruela! – zabeczała gruba księżniczka Farqtanu.

– Właśnie – potwierdziła księżniczka Beatrycze. – Tylko Dalzel to wie.

– Ale ten podły stwór ciągle robi do tego aluzje – poskarżyła się jasnowłosa księżniczka z Thayacku.

– Zęby nam pokazać, jaki jest sprytny! – dodała z goryczą ciemnoskóra księżniczka Alberii.

Sophie podniosła wzrok.

– Jakie aluzje? – zapytała.

Wybuchła bezładna wrzawa, kiedy co najmniej dwadzieścia księżniczek jednocześnie próbowało odpowiedzieć. Abdullah wytężał słuch, żeby złowić choć jedną aluzję, a Kwiat Nocy już się podnosiła, żeby przywrócić porządek, kiedy żołnierz odezwał się głośno:

– Och, zamknijcie się wszystkie!

Zapadło całkowite milczenie. Każda księżniczka skierowała na żołnierza spojrzenie pełne lodowatego królewskiego oburzenia.

Żołnierza to ogromnie rozbawiło.

– Tere-fere! – powiedział. – Możecie się oburzać, moje panie. Ale tymczasem przypomnijcie sobie, że wcale się nie zgodziłem pomagać wam w ucieczce. Niby czemu? Dalzel nic mi nie zrobił.

– Tylko dlatego – odezwała się leciwa księżniczka Górnej Norlandii – że jeszcze cię nie znalazł, mój dobry człowieku. Chcesz zaczekać i zobaczyć, co się stanie, kiedy cię znajdzie?

– Zaryzykuję – odparł żołnierz. – Z drugiej strony, mogę pomóc... a beze mnie chyba niewiele zdziałacie... pod warunkiem, że mi się opłaci.

Kwiat Nocy, która właśnie wstawała z klęczek, zapytała cudownie wyniosłym tonem:

– Opłaci się w jaki sposób, niewdzięczny najemniku? Wszystkie mamy bardzo bogatych ojców. Obsypią cię nagrodami, kiedy już nas odzyskają. Czy pragniesz potwierdzenia konkretnej sumy od każdej z nas? Można to załatwić.

– Nie odmówię – powiedział żołnierz – ale nie o to mi chodzi, moja śliczna. Kiedy się wpakowałem w tę aferę, obiecano mi, że dostanę moją własną księżniczkę. Tego właśnie chcę: księżniczki za żonę. Jedna z was powinna wyświadczyć mi tę przysługę. Jeśli nie chcecie albo nie możecie, proszę od razu mnie skreślić, a wtedy pójdę zawrzeć pokój z Dalzelem. Zatrudnię się u niego, żeby was pilnować.

Po tych słowach zapadło milczenie, jeśli to możliwe, jeszcze bardziej oburzone, królewskie i lodowate. Wreszcie Kwiat Nocy wzięła się w garść i ponownie wstała.

– Przyjaciółki – powiedziała – wszystkie potrzebujemy pomocy tego człowieka... choćby dla jego bezwzględnej, chłopskiej przebiegłości. Nie chcemy, żeby wyznaczono nam na strażnika takiego potwora. Głosuję zatem, żeby pozwolono mu wybrać żonę spośród nas. Kto się sprzeciwia?

Nie ulegało wątpliwości, że wszystkie pozostałe księżniczki ostro się sprzeciwiają. Kolejne lodowate spojrzenia skierowały się na żołnierza, który wyszczerzył zęby i powiedział:

– Jeśli Dalzel mnie wynajmie, żebym was pilnował, gwarantuję wam, że nigdy nie uciekniecie. Znam wszystkie sztuczki. Prawda? – zwrócił się do Abdullaha.

– To najsprytniejszy z kaprali – przyświadczył Abdullah. Maleńka księżniczka wymamrotała coś cichym głosikiem.

– Ona mówi, że już jest zamężna... wiecie, tych czternaścioro dzieci – przetłumaczyła starsza księżniczka, która chyba zrozumiała to mamrotanie.

– W takim razie wszystkie, które są jeszcze niezamężne, niech podniosą ręce – poleciła Kwiat Nocy i z determinacją sama podniosła rękę.

Niechętnie, z wahaniem dwie trzecie księżniczek również podniosło ręce. Głowa żołnierza obracała się powoli, kiedy rozglądał się wśród nich. Wyraz jego twarzy przypominał Abdullahowi Sophie, kiedy jako Północka przystępowała do uczty składającej się z łososia i śmietanki. Serce Abdullaha zamarło, kiedy błękitne oczy żołnierza przesuwały się z jednej księżniczki na drugą. Oczywiście musiał wybrać Kwiat Nocy. Wyróżniała się pięknością niczym lilia w blasku księżyca.

– Ty – powiedział w końcu żołnierz i pokazał palcem. Ku zdumieniu i uldze Abdullaha wskazywał księżniczkę Beatrycze.

Księżniczka Beatrycze była równie zdumiona.

– Ja? – zapytała.

– Tak, ty – potwierdził żołnierz. – Zawsze marzyłem o porządnej, władczej, rezolutnej księżniczce. Idealnie się składa, że jesteś też Strangijką.

Twarz księżniczki Beatrycze zrobiła się czerwona jak burak, co nie dodało jej urody.

– Ale... ale... – zająknęła się, a potem wzięła się w garść. – Mój dobry żołnierzu, trzeba ci wiedzieć, że mam poślubić księcia Ingarii.

– W takim razie musisz mu powiedzieć, że jesteś już zaręczona – odparł żołnierz. – Polityka, co? Coś mi się zdaje, że chętnie się z tego wykręcisz.

– No... – zaczęła księżniczka Beatrycze. Ku zaskoczeniu Abdullaha miała łzy w oczach i musiała zacząć jeszcze raz. – Chyba nie mówisz poważnie. Nie jestem ładna ani nic z tych rzeczy.

– To mi pasuje – zapewnił żołnierz – pod każdym względem. Co bym zrobił ze śliczną, małą, kruchą księżniczką? Wierzę, że mi pomożesz w każdym przekręcie... i założę się, że potrafisz też cerować skarpetki.

– Żebyś wiedział, że potrafię cerować – oświadczyła księżniczka Beatrycze. – I łatać buty. Naprawdę mówisz poważnie?

– Tak – powtórzył żołnierz.

Patrzyli sobie w oczy i nie ulegało wątpliwości, że oboje mają poważne zamiary. Reszta księżniczek jakoś zapomniała o lodowatym królewskim oburzeniu. Każda pochylała się do przodu z uśmiechem rozczulenia i wyciągała szyję, żeby lepiej widzieć. Taki sam uśmiech gościł na twarzy Kwiatu Nocy, kiedy powiedziała:

– Teraz możemy kontynuować naradę, jeśli nikt się nie sprzeciwia.

– Ja – odezwał się Jamal. – Ja się sprzeciwiam. Wszystkie księżniczki jęknęły. Jamal poczerwieniał niemal równie mocno jak księżniczka Beatrycze i przymrużył jedyne oko, ale przykład żołnierza go rozzuchwalił.

– Piękne panie – powiedział – my się boimy, ja i mój pies. Dopóki nie porwano nas tutaj, żeby dla was gotować, uciekaliśmy przez pustynię i wielbłądy sułtana deptały nam po piętach. Nie chcemy do tego wracać. Ale jeśli wszystkie stąd uciekniecie, o doskonałe księżniczki, co wtedy poczniemy? Ifryty nie jadają potraw, które umiem przyrządzać. Bez urazy, ale jeśli pomogę wam w ucieczce, ja i mój pies stracimy posadę. Proste jak drut.

– Ojej – westchnęła Kwiat Nocy i chyba nie wiedziała, co jeszcze powiedzieć.

– Jaka szkoda. On jest świetnym kucharzem – zauważyła pulchna księżniczka w luźnej czerwonej szacie, prawdopodobnie Ozdoba Inhico.

– Jeszcze jakim! – poparła ją starsza księżniczka Górnej Norlandii. – Wzdrygam się na wspomnienie tych ochłapów, które ifryty dla nas kradły, zanim on się pojawił.

Odwróciła się do Jamala.

– Mój dziadek miał kiedyś kucharza z Radżputu – oznajmiła – i dopóki tu nie nastałeś, nigdy nie kosztowałam czegoś równie pysznego jak jego smażone kalmary! A twoje są nawet lepsze. Pomóż nam w ucieczce, mój człowieku, a zatrudnię cię od zaraz, razem z psem. Ale – dodała, kiedy szeroki uśmiech rozjaśnił pomarszczoną twarz Jamala – nie zapominaj, że mój ojciec rządzi bardzo małym księstwem. Dostaniesz mieszkanie i wyżywienie, ale nie stać nas na wysoką pensję.

Szeroki uśmiech nie schodził z twarzy Jamala.

– Moja najjaśniejsza pani – powiedział kucharz – nie zależy mi na pensji, tylko na bezpieczeństwie. Za to będę dla ciebie gotował jedzenie godne aniołów.

– Hm – mruknęła starsza księżniczka. – Nie bardzo wiem, co jadają anioły, ale sprawa załatwiona. Czy któreś z pozostałej dwójki chce czegoś, zanim nam pomożecie?

Wszyscy spojrzeli na Sophie.

– Właściwie nie – odparła Sophie dość smutnym tonem. – Mam Morgana, a skoro Hauru tutaj nie ma, nie potrzebuję niczego więcej. I tak wam pomogę.

Wtedy wszyscy spojrzeli na Abdullaha. Abdullah podniósł się na nogi i ukłonił.

– O księżyce oczu wielu monarchów – zaczął – ktoś tak niegodny jak ja daleki jest od tego, żeby obwarować jakimiś warunkami pomoc dla takich jak wy. Najlepiej udzielać pomocy bezinteresownie, jak nas uczą księgi.

Dotarł aż do tego miejsca swojej wspaniałej i wielkodusznej przemowy, zanim się zorientował, że to wszystko bzdury. Przecież chciał czegoś... i to bardzo. Pospiesznie więc zmienił taktykę.

– I pomogę wam za darmo – podjął – równie bezinteresownie, jak wiatr głaszcze trawę czy deszcz zrasza kwiaty. Dołożę wszelkich starań dla dobra waszych szlachetnych osób, a w zamian błagam tylko o jedną drobną łaskę, tyle co nic...

– Do rzeczy, młody człowieku! – ponagliła go księżniczka Górnej Norlandii. – Czego chcesz?

– Pięciu minut prywatnej rozmowy z Kwiatem Nocy – wyznał Abdullah.

Wszyscy spojrzeli na Kwiat Nocy, która groźnie uniosła głowę.

– Daj spokój, Kwiatku! – mitygowała ją księżniczka Beatrycze. – Pięć minut ci nie zaszkodzi.

Kwiat Nocy wydawała się przekonana, że jednak zaszkodzi.

– No dobrze – powiedziała niczym księżniczka idąca na egzekucję i spojrzała na Abdullaha wzrokiem jeszcze chłodniejszym niż zwykle. – Zaraz?

– Albo jeszcze prędzej, gołębico mych pragnień – odparł Abdullah ze stanowczym ukłonem.

Kwiat Nocy lodowato kiwnęła głową i odeszła pod ścianę z miną męczennicy.

– Tutaj – powiedziała, kiedy Abdullah do niej podszedł. Ukłonił się ponownie, jeszcze bardziej stanowczo.

– Mówiłem: prywatnie, o cudny obiekcie mych westchnień – przypomniał.

Kwiat Nocy z irytacją odsunęła na bok kotarę wiszącą za jej plecami.

– I tak wszyscy będą słyszeć – stwierdziła zimno i przywołała go gestem.

– Ale nie widzieć, księżniczko moich snów – odparł Abdullah i wsunął się za kotarę.

Znalazł się w małej alkowie. Głos Sophie dotarł do niego wyraźnie:

– To obluzowana cegła, za którą chowałam pieniądze. Mam nadzieję, że tam jest trochę miejsca.

Cokolwiek tu było przedtem, teraz zmieniło się w garderobę księżniczek. Za plecami Kwiatu Nocy, która skrzyżowała ramiona i odwróciła się do Abdullaha, wisiała kurtka do konnej jazdy. Płaszcze, peleryny i halka z krynoliną, wyraźnie przeznaczona pod luźną czerwoną suknię Ozdoby Inhico, dyndały wokół Abdullaha, kiedy stanął twarzą do Kwiatu Nocy. Niemniej, jak zauważył, było tu niewiele ciaśniej niż w jego własnym kramie w Zanzibie, który zwykle zapewniał dostateczną prywatność.

– Co chciałeś mi powiedzieć? – zapytała Kwiat Nocy mrożącym tonem.

– Zapytać o powód tego właśnie chłodu! – odparł gorąco Abdullah. – Co ja zrobiłem, że prawie na mnie nie patrzysz i prawie się nie odzywasz? Czy nie przybyłem tutaj specjalnie, żeby cię ratować? Czy jako jedyny z zawiedzionych kochanków nie naraziłem się na każde ryzyko, byle dostać się do tego zamku? Czy nie przeżywałem męczących przygód, kiedy twój ojciec mnie więził, żołnierz mnie oszukiwał, a dżinn ze mnie szydził. I to po to, żeby przyjść ci z pomocą? Co jeszcze mam zrobić? A może powinienem wywnioskować, że zakochałaś się w Dalzelu?

– W Dalzelu! – wykrzyknęła Kwiat Nocy. – Teraz mnie obrażasz! Teraz dodajesz zniewagę do krzywdy! Teraz rozumiem, że Beatrycze miała rację i ty mnie wcale nie kochasz!

– Beatrycze! – zagrzmiał Abdullah. – Co ona może wiedzieć o moich uczuciach?

Kwiat Nocy lekko spuściła głowę, chociaż wydawała się bardziej nadąsana niż zawstydzona. Zapadła grobowa cisza. Dopiero w owej ciszy Abdullah zrozumiał, że sześćdziesięcioro uszu pozostałych trzydziestu księżniczek – nie, sześćdziesięcioro ośmioro uszu, jeśli liczyć Sophie, żołnierza, Jamala, jego psa oraz założyć, że Morgan zasnął – w każdym razie te wszystkie uszy śledzą uważnie wymianę zdań pomiędzy nim a Kwiatem Nocy.

– Rozmawiajcie ze sobą! – krzyknął.

Cisza zrobiła się niezręczna. Przerwała ją leciwa księżniczka, mówiąc:

– W mieszkaniu ponad chmurami najbardziej irytujące jest to, że nie da się rozmawiać o pogodzie.

Abdullah odczekał, aż po tej uwadze rozległ się niechętny gwar innych głosów, po czym znowu odwrócił się do Kwiatu Nocy.

– No więc? Co mówiła księżniczka Beatrycze? Kwiat Nocy wyniośle uniosła głowę.

– Mówiła, że portrety innych mężczyzn i gładkie słówka to bardzo miłe, ale nie mogła nie zauważyć, że nigdy nawet nie próbowałeś mnie pocałować.

– Bezczelna baba! – prychnął Abdullah. – Kiedy cię zobaczyłem po raz pierwszy, myślałem, że tylko mi się śnisz. Bałem się, że się rozpłyniesz.

– Ale – wytknęła mu Kwiat Nocy – za drugim razem, kiedy mnie widziałeś, chyba już uwierzyłeś, że jestem prawdziwa.

– Naturalnie – przyznał Abdullah – ale wtedy postąpiłbym nieuczciwie, ponieważ, jeśli pamiętasz, nie znałaś żadnych innych mężczyzn oprócz mnie i twojego ojca.

– Beatrycze – upierała się Kwiat Nocy – mówi, że mężczyźni, którzy nic nie robią, tylko wygłaszają piękne mowy, są do niczego jako mężowie.

– Do diabła z księżniczką Beatrycze! – rozzłościł się Abdullah. – A co ty myślisz?

– Myślę – zaczęła Kwiat Nocy – myślę, że chciałabym wiedzieć, dlaczego uważasz mnie za taką nieponętną, że nie zasługuję na pocałunek.

– Nie uważam cię za nieponętną! – ryknął Abdullah. Potem przypomniał sobie sześćdziesięcioro ośmioro uszu za kotarą i zniżył głos do wściekłego szeptu: – Skoro musisz wiedzieć, ja... ja nigdy w życiu nie całowałem młodej damy, a ty jesteś zbyt piękna i dlatego boję się coś zepsuć!

Leciutki uśmiech, zapowiedziany przez dołeczek w policzku, zakradł się na usta Kwiatu Nocy.

– A ile młodych dam całowałeś od tamtej pory?

– Żadnej! – jęknął Abdullah. – Ciągle jestem całkowitym amatorem!

– Ja też – wyznała Kwiat Nocy. – Chociaż teraz wiem przynajmniej dosyć, żeby cię nie wziąć za kobietę. To było bardzo głupie!

Roześmiała się perliście. Abdullah poszedł w jej ślady. Po chwili oboje zaśmiewali się serdecznie, aż wreszcie Abdullah wykrztusił:

– Chyba powinniśmy poćwiczyć!

Potem za kotarą zapadła cisza. Ciągnęła się tak długo, że wszystkie księżniczki wyczerpały tematy do pogawędki, z wyjątkiem księżniczki Beatrycze, która widocznie miała dużo do powiedzenia żołnierzowi. W końcu Sophie zawołała:

– Czy wy dwoje skończyliście?!

– Oczywiście – odpowiedzieli razem Abdullah i Kwiat Nocy. – Absolutnie!

– Więc bierzmy się do układania planów – zaproponowała Sophie.

Planowanie to był drobiazg dla Abdullaha w jego obecnym stanie umysłu. Wyszedł zza kotary, trzymając Kwiat Nocy za rękę i gdyby zamek przypadkiem akurat wtedy zniknął, mógłby przejść po chmurach albo nawet po powietrzu. W tej sytuacji jednak przeszedł po bardzo pospolitej marmurowej podłodze i po prostu objął dowodzenie.

Rozdział 20

w którym życie ifryta zostaje znalezione, a później ukryte

Dziesięć minut później Abdullah powiedział: – Zatem, o znakomite i wybitnie inteligentne panie, mamy ustalony plan. Pozostaje tylko poprosić dżinna...

Purpurowy dym wylał się z butelki i zafalował niespokojnie na marmurowej posadzce.

– Nie wykorzystacie mnie! – zawołał dżinn. – Powiedziałem „ropuchy” i nie żartuję! Hazruel zamknął mnie w tej butelce, nie rozumiecie? Jeśli zrobię coś przeciwko niemu, wsadzi mnie w jeszcze gorsze miejsce!

Sophie podniosła wzrok i zmarszczyła brwi na widok dymu.

– Tam naprawdę jest dżinn!

– Aleja tylko potrzebuję twoich wróżebnych mocy, żebyś mi powiedział, gdzie jest ukryte życie Hazruela – tłumaczył Abdullah. – Nie proszę o życzenie.

– Nie! – zawył fiołkowy dym.

Kwiat Nocy podniosła butelkę i ustawiła sobie na kolanie. Kłęby dymu spływały w dół i jakby próbowały wsiąkać w szpary marmurowej podłogi.

– Rozumiem – powiedziała Kwiat Nocy – że skoro każdy mężczyzna, którego prosiłyśmy o pomoc, podał swoją cenę, to dżinn również ma swoją cenę. To chyba typowo męska cecha. Dżinnie, jeśli zgodzisz się pomóc Abdullahowi, obiecuję ci stosowną nagrodę, według zasad logiki.

Fiołkowy dym niechętnie zaczął wpełzać z powrotem do butelki.

– Och, no dobrze – ustąpił dżinn.

Dwie minuty później zaczarowana kotara w wejściu do komnaty księżniczek została odgarnięta na bok i wszystkie księżniczki wybiegły do wielkiej sali, głośno wzywając Dalzela i wlokąc pomiędzy sobą Abdullaha, bezsilnego jeńca.

– Dalzel! Dalzel! – wołało trzydzieści księżniczek. – To tak nas pilnujesz? Powinieneś się wstydzić!

Dalzel podniósł wzrok. Przechylony przez poręcz swojego wielkiego tronu, grał w szachy z Hazruelem. Lekko zbladł na widok tłumu księżniczek i dał znak bratu, żeby zabrał szachownicę. Na szczęście w ścisku nie zauważył Sophie ani Czariny z Czamu, chociaż jego przepiękne oczy zatrzymały się na Jamalu i zwęziły z zaskoczenia.

– O co znowu chodzi? – zapytał.

– Mężczyzna w naszym pokoju! – wrzasnęły księżniczki. – Straszny, okropny mężczyzna!

– Jaki mężczyzna? – zatrąbił Dalzel. – Kto się ośmielił?

– Ten! – zapiszczały księżniczki.

Księżniczka Beatrycze i księżniczka Alberii wyciągnęły z tłumu Abdullaha, haniebnie gołego, odzianego tylko w halkę z krynoliną, która przedtem wisiała za kotarą. Ta halka stanowiła istotną część planu. Pod nią ukryto dwie rzeczy: butelkę z dżinnem oraz czarodziejski dywan. Abdullah ucieszył się, że przedsięwziął te środki ostrożności, kiedy Dalzel przeszył go płomiennym wzrokiem. Nie wiedział dotąd, że oczy ifryta mogą miotać prawdziwe płomienie. Oczy Dalzela wyglądały jak dwa błękitnawe paleniska.

Zachowanie Hazruela sprawiło, że Abdullah poczuł się jeszcze bardziej nieswojo. Ifryt wykrzywił ogromne oblicze w złośliwym uśmiechu.

– Ach! Znowu ty! – powiedział.

Potem skrzyżował potężne ramiona i przybrał nader sarkastyczną minę.

– Jak się tu dostał ten człowiek?! – ryknął Dalzel.

Zanim ktoś zdążył odpowiedzieć, Kwiat Nocy odegrała swoją rolę w przedstawieniu. Wyrwała się spomiędzy pozostałych księżniczek i rzuciła się z wdziękiem na stopnie tronu.

– Okaż miłosierdzie, wielki ifrycie! – wykrzyknęła. – On tylko przybył mi na ratunek!

Dalzel zaśmiał się pogardliwie.

– Więc to głupiec. Zrzucę go z powrotem prosto na Ziemię.

– Zrób to, wielki ifrycie, a nigdy nie dam ci spokoju! – zagroziła Kwiat Nocy.

Nie udawała. Naprawdę ostrzegała. Dalzel wiedział o tym. Dreszcz przeszył jego wąskie blade ciało, złote szpony zacisnęły się na poręczach tronu. Oczy jednak wciąż miotały gniewne błyskawice.

– Zrobię, co zechcę! – ryknął.

– Więc zapragnij okazać miłosierdzie! – odkrzyknęła Kwiat Nocy. – Daj mu przynajmniej szansę!

– Cicho bądź, kobieto! – huknął Dalzel. – Jeszcze nie zdecydowałem. Najpierw chcę wiedzieć, jak on się tu dostał.

– Oczywiście pod postacią psa kucharza – wyjaśniła księżniczka Beatrycze.

– I całkiem nagi, kiedy się zmienił z powrotem w człowieka! – pisnęła księżniczka Alberii.

– Szokująca historia – podsumowała księżniczka Beatrycze.

– Musiałyśmy go ubrać w halkę Ozdoby Inhico.

– Przyprowadźcie go bliżej – rozkazał Dalzel. Księżniczka Beatrycze i jej pomocnica powlokły Abdullaha w stronę tronu. Abdullah drobił małymi kroczkami, licząc na to, że ifryty złożą to na karb halki krępującej ruchy. W rzeczywistości najbardziej go krępowała trzecia rzecz ukryta pod krynoliną, czyli pies Jamala. Abdullah ściskał go mocno między kolanami na wypadek, gdyby pies chciał uciec. Ta część planu wymagała zniknięcia jednego psa, a Dalzel mógł przecież wysłać Hazruela, żeby odszukał zwierzę i udowodnił, że wszyscy kłamią.

Dalzel spiorunował wzrokiem Abdullaha, który żarliwie zapragnął, żeby Dalzel naprawdę nie miał prawie żadnej własnej mocy. Hazruel nazwał swojego brata słabeuszem. Abdullah rozumiał jednak, że nawet słaby ifryt jest kilkakrotnie silniejszy od człowieka.

– Przybyłeś tutaj jako pies?! – spytał Dalzel. – W jaki sposób?

– Dzięki magii, wielki ifrycie – odparł Abdullah. Zamierzał obszernie i szczegółowo omówić tę kwestię, ale pod halką Ozdoby Inhico rozgorzała ukradkowa walka. Okazało się, że pies Jamala nienawidzi ifrytów jeszcze bardziej niż większości przedstawicieli rasy ludzkiej. Chciał ugryźć Dalzela.

– Przybrałem postać psa twojego kucharza – zaczął Abdullah.

W tej chwili pies Jamala szarpnął się gwałtownie i Abdullah przestraszył się, że go nie utrzyma. Musiał jeszcze mocniej ścisnąć kolana. Pies odpowiedział groźnym, przeciągłym warkotem.

– Przepraszam! – wysapał Abdullah. Pot wystąpił mu na czoło. – Nadal zostało we mnie tyle z psa, że czasami nie mogę się powstrzymać od warczenia.

Kwiat Nocy odgadła, że Abdullah ma kłopoty z psem, i wybuchnęła lamentem:

– O najszlachetniejszy książę! Dla mnie cierpiał pod postacią psa! Oszczędź go, szlachetny ifrycie! Oszczędź go!

– Cicho, kobieto – rozkazał Dalzel. – Gdzie jest ten kucharz? Przyprowadźcie go.

Księżniczka Farqtanu i Dziedziczka Thayacku wywlokły z tłumu Jamala, który kulił się i załamywał ręce.

– Czcigodny ifrycie, nie miałem z tym nic wspólnego, przysięgam! – zajęczał. – Nie rób mi krzywdy! Wcale nie wiedziałem, że to nie jest prawdziwy pies!

Abdullah mógł przysiąc, że Jamal naprawdę umiera ze strachu. Lecz nawet przerażony, zachował na tyle przytomności umysłu, żeby poklepać Abdullaha po głowie.

– Dobry piesek – powiedział. – Grzeczny piesek.

Potem upadł plackiem na podłogę i poczołgał się ku stopniom tronu na zanzibską modłę.

– Jestem niewinny, wielki ifrycie! – wybełkotał. – Niewinny! Nie krzywdź mnie!

Na dźwięk głosu pana pies uspokoił się i przestał warczeć. Abdullah mógł nieco rozluźnić kolana.

– Ja też jestem niewinny, o kolekcjonerze królewskich córek – oświadczył. – Chciałem tylko ratować tę, którą kocham.

Z pewnością zrozumiesz moje uczucie, skoro sam obdarzyłeś miłością tak wiele księżniczek! Dalzel z zakłopotaniem potarł podbródek.

– Miłość? – bąknął. – Nie, nie rozumiem, co znaczy miłość. Nie rozumiem, jak cokolwiek mogło cię skłonić do takiego czynu, śmiertelniku.

Hazruel, który rozsiadł się obok tronu, wielki i ciemny, wyszczerzył zęby jeszcze bardziej złośliwie.

– Co mam zrobić z tą kreaturą, bracie?! – zagrzmiał. – Usmażyć go? Wyrwać mu duszę i wmontować w podłogę? Rozerwać go na strzępy?

– Nie, nie! Okaż miłosierdzie, wielki Dalzelu! – wykrzyknęła pospiesznie Kwiat Nocy. – Daj mu przynajmniej szansę! Jeśli się zgodzisz, nigdy więcej nie będę ci zadawać żadnych pytań, prawić ci kazań ani narzekać. Będę grzeczna i potulna!

Dalzel ponownie potarł brodę z niepewną miną. Abdullah poczuł znaczną ulgę. Dalzel rzeczywiście był słabym ifrytem – przynajmniej pod względem charakteru.

– Jeśli dam mu szansę... – zaczął.

– Jeśli posłuchasz mojej rady, bracie – wtrącił Hazruel – nie dasz mu żadnej szansy. To podstępny łotr.

Na te słowa Kwiat Nocy znowu podniosła wielki lament i biła się w piersi. Abdullah przekrzyczał hałas:

– Pozwól mi odgadnąć, gdzie ukryłeś życie swojego brata, wielki Dalzelu! Jeśli nie zgadnę, zabij mnie. Jeśli odgadnę prawidłowo, pozwolisz mi odejść w pokoju.

Ta propozycja ogromnie rozbawiła Dalzela. Otworzył usta, pokazując spiczaste srebrne zęby, i jego śmiech rozbrzmiał w chmurowej sali niczym fanfara odegrana na trąbkach.

– Przecież ty nigdy nie zgadniesz, mały śmiertelniku! – powiedział ze śmiechem. Potem, jak księżniczki wielokrotnie zapewniały Abdullaha, ifryt nie mógł się powstrzymać od aluzji. – Ukryłem to życie tak przemyślnie – chełpił się – że możesz na nie patrzeć, ale go nie zobaczysz. Nawet Hazruel go nie widzi, chociaż jest ifrytem. Więc jaką możesz mieć nadzieję? Myślę jednak, że dla zabawy pozwolę ci zgadywać trzy razy, zanim cię zabiję. Zaczynaj. Gdzie ukryłem życie mojego brata?

Abdullah zerknął szybko na Hazruela, żeby sprawdzić, czy wielki ifryt nie zamierza mu przeszkodzić. Lecz Hazruel siedział spokojnie, z nieprzeniknioną miną. Na razie plan rozwijał się pomyślnie. W interesie Hazruela nie leżało, żeby przeszkadzać. Na to właśnie liczył Abdullah. Mocniej ścisnął psa kolanami i podciągnął halkę Ozdoby Inhico, udając głęboki namysł. W rzeczywistości szturchał butelkę z dżinnem.

– Po raz pierwszy zgaduję, wielki ifrycie...

Urwał i zagapił się na podłogę z zielonego porfiru, jakby szukał natchnienia. Czy dżinn dotrzyma słowa? Przez jedną straszną, okropną chwilę Abdullah myślał, że dżinn jak zwykle sprawi mu zawód i będzie musiał zaryzykować zgadywanie na własny rachunek. Potem z ulgą dostrzegł cienką smużkę purpurowego dymu, która wypełzła spod krynoliny i spoczęła, czujna i nieruchoma, obok jego bosej stopy.

– Po raz pierwszy zgaduję, że ukryłeś życie Hazruela na księżycu – powiedział Abdullah.

Dalzel roześmiał się na cały głos.

– Źle! On by je tam znalazł! Nie, to znacznie bardziej oczywiste miejsce, a jednak dużo mniej oczywiste. Przypomnij sobie szukanie okularów, śmiertelniku!

Z tego Abdullah wywnioskował, że życie Hazruela jest tutaj, w pałacu, jak podejrzewała większość księżniczek. Udawał, że myśli z wielkim wysiłkiem.

– Po raz drugi zgaduję, że dałeś je na przechowanie jednemu z aniołów strażników – powiedział.

– Znowu źle! – zawołał Dalzel, jeszcze bardziej ucieszony. – Aniołowie od razu by je oddali. To znacznie sprytniejsza kryjówka, mały śmiertelniku. Nigdy nie zgadniesz. Zdumiewające, jak ludzie nie widzą tego, co mają przed nosem!

Po tych słowach w przebłysku natchnienia Abdullah zrozumiał, gdzie jest naprawdę życie Hazruela. Kwiat Nocy kochała go. Nadal stąpał w powietrzu. Doznał olśnienia i wiedział. A jednak śmiertelnie się bał, że popełni błąd. Za chwilę musiał sam sięgnąć po życie Hazruela i wiedział, że Dalzel nie da mu drugiej szansy. Dlatego chciał, żeby dżinn potwierdził jego domysł. Smużka dymu wciąż spoczywała obok jego stopy, ledwie widoczna, a skoro Abdullah odgadł, dżinn chyba też wiedział?

– Ee... – zaczął Abdullah. – Hm...

Smużka dymu wpełzła bezgłośnie z powrotem pod krynolinę, gdzie widocznie połaskotała w nos psa Jamala. Pies kichnął.

– Apsik! – zawołał Abdullah i prawie zagłuszył głos dżinna, szepczący:

– To kolczyk w nosie Hazruela!

– Apsik! – powtórzył Abdullah i podał złą odpowiedź. W tym miejscu plan robił się dość ryzykowny. – Zycie twojego brata jest w jednym z twoich zębów, wielki Dalzelu.

– Źle! – ryknął Dalzel. – Hazruelu, usmaż go!

– Oszczędź go! – zajęczała Kwiat Nocy, kiedy Hazruel zaczął się podnosić, całym sobą wyrażając niesmak i rozczarowanie.

Księżniczki czekały na tę chwilę. Dziesięć królewskich rąk natychmiast wypchnęło księżniczkę Valerię z tłumu do stóp tronu.

– Chcę mojego pieska! – oznajmiła Valeria.

To była jej wielka chwila. Jak jej wytłumaczyła Sophie, Valeria dostała trzech nowych wujków i trzydzieści nowych cioć, i wszyscy ją błagali, żeby wrzeszczała jak najgłośniej. Jeszcze nikt nigdy nie chciał, żeby wrzeszczała. Na dodatek wszystkie nowe ciocie obiecały jej skrzynie słodyczy, jeśli odstawi naprawdę porządny atak złości. Trzydzieści skrzyń. Warto się postarać. Valeria szeroko otworzyła usta. Nabrała powietrza w płuca. Włożyła wszystkie siły w ten krzyk.

– Chcę mojego pieska! Nie chcę Abdullaha! Chcę z powrotem mojego pieska!

Rzuciła się na stopnie tronu, upadła na Jamala, zerwała się na nogi i znowu rzuciła się na tron. Dalzel pospiesznie wskoczył na siedzenie tronu, żeby zejść jej z drogi.

– Oddajcie mi mojego pieska! – wyła Valeria.

W tej samej chwili maleńka żółta księżniczka Tsapfanu mocno uszczypnęła Morgana w najbardziej odpowiednie miejsce. Morgan spał w jej szczupłych ramionkach i śniło mu się, że znowu jest kociakiem. Ocknął się nagle i zobaczył, że wciąż jest bezradnym dzieckiem. Jego wściekłość nie miała granic. Otworzył usta i ryknął. Zamłócił rękami w powietrzu. Gniewnie pedałował stopami. Ryczał tak donośnie, że gdyby urządzono zawody, mógł wygrać z Valerią. Na razie jednak wspólnymi siłami robili niewyobrażalny hałas. Echa w sali chwytały ten hałas, podwajały i odbijały prosto na tron.

– Echa, dalej na tych ifrytów – zwróciła się do nich Sophie swoim zwykłym magicznym tonem. – Nie wzmacniajcie hałasu podwójnie, tylko potrójnie.

W sali zapanowało pandemonium. Oba ifryty zakryły rękami spiczaste uszy. Dalzel huknął:

– Przestańcie! Uciszcie je! Skąd się wziął ten dzieciak? Na co Hazruel zagrzmiał:

– Kobiety mają dzieci, ty głupi ifrycie! Czego się spodziewałeś?

– Chcę z powrotem mojego pieska! – oznajmiła Valeria, waląc pięściami w siedzenie tronu.

Dźwięczny głos Dalzela z trudem przebił się przez wrzawę:

– Daj jej pieska, Hazruel, bo cię zabiję!

Abdullah przewidywał, że na tym etapie planu – jeśli dożyje tej chwili – zostanie zmieniony w psa. Właśnie do tego zamierzał doprowadzić. W ten sposób, jak zakładał, pies Jamala też odzyska wolność. Liczył na to, że widok dwóch psów zamiast jednego, wybiegających spod krynoliny Ozdoby Inhico, dodatkowo spotęguje zamieszanie. Lecz od tych wrzasków i ich potrójnego echa Hazruel zgłupiał całkiem jak brat. Obracał się na różne strony, przyciskając dłonie do uszu i jęcząc z bólu; obraz ifryta odchodzącego od zmysłów. W końcu złożył swoje wielkie skrzydła i sam przemienił się w psa.

Stał się bardzo wielkim psem, coś pomiędzy osłem a buldogiem, brązowym w szare łaty, ze złotym kółkiem w zadartym nosie. Ten ogromny pies oparł potężne przednie łapy na poręczy tronu i wywalił olbrzymi zaśliniony jęzor w stronę twarzy Valerii. Hazruel próbował okazać życzliwość. Lecz na widok czegoś tak wielkiego i brzydkiego Valeria, co zrozumiałe, wrzasnęła jeszcze głośniej. Hałas przestraszył Morgana, który również wrzasnął głośniej.

Abdullah na chwilę całkiem się pogubił, a w następnej chwili zorientował się, że nikt nie usłyszy jego głosu.

– Żołnierzu! – krzyknął. – Trzymaj Hazruela! Niech ktoś przytrzyma Dalzela!

Na szczęście żołnierz zachował przytomność umysłu. Miał w tym wprawę. Czarina z Czamu znikła w trzepocie starych kiecek i żołnierz wskoczył na stopnie tronu. Sophie pobiegła za nim, wzywając gestem księżniczki. Objęła mocno smukłe białe kolana Dalzela, podczas gdy żołnierz opasał krzepkimi ramionami szyję psa. Księżniczki hurmem pospieszyły za nimi i prawie wszystkie rzuciły się na Dalzela, niczym furie łaknące zemsty – wszystkie oprócz księżniczki Beatrycze, która wyciągnęła Valerię z tłoku i przystąpiła do trudnego zadania uciszenia jej. Tymczasem maleńka księżniczka Tsapfanu usiadła spokojnie na porfirowej podłodze i kołysała Morgana z powrotem do snu.

Abdullah chciał podbiec do Hazruela, lecz gdy tylko się poruszył, pies Jamala wykorzystał okazję do ucieczki. Wyrwał się spod krynoliny i ujrzał bójkę w pełnym rozkwicie. Uwielbiał bójki. Zobaczył też innego psa. Psów nienawidził jeszcze bardziej niż ifrytów czy rasy ludzkiej. Ich rozmiar nie miał znaczenia. Pies Jamala, warcząc, rzucił się do ataku. Abdullah wciąż jeszcze próbował się wyplątać z krynoliny, kiedy pies Jamala skoczył Hazruelowi do gardła.

Tego było już za wiele dla Hazruela, napastowanego przez żołnierza. Zmienił się z powrotem w ifryta. Wykonał gniewny gest. Pies, wirując, wyleciał w powietrze i wylądował ze skowytem na drugim końcu sali. Następnie Hazruel spróbował wstać, ale żołnierz wisiał mu na plecach i nie pozwalał rozłożyć skórzastych skrzydeł. Hazruel dźwignął się z trudem.

– Opuść głowę, Hazruelu, zaklinam cię! – krzyknął Abdullah i nareszcie uwolnił się kopniakiem od krynoliny.

Wskoczył na stopnie, okryty tylko przepaską biodrową, i chwycił Hazruela za wielkie lewe ucho. Kwiat Nocy zrozumiała wówczas, gdzie jest życie Hazruela. Ku wielkiej radości Abdullaha podbiegła i uwiesiła się u prawego ucha ifryta. I tak wisieli, chwilami unoszeni w powietrze, kiedy Hazruel zdobywał przewagę nad żołnierzem, chwilami rozpłaszczani na podłodze, kiedy żołnierz uzyskiwał przewagę nad Hazruelem. Naprężone ramiona żołnierza oplatały szyję ifryta tuż obok nich, a pomiędzy ramionami szczerzyła się wielka twarz Hazruela. Od czasu do czasu Abdullah łowił wzrokiem Dalzela, stojącego na siedzeniu tronu i otoczonego przez księżniczki. Dalzel rozpostarł słabe złote skrzydła. Nie nadawały się do lotu, ale tłukł nimi księżniczki i wzywał Hazruela na pomoc.

Dźwięczny głos Dalzela jakby dodał sił Hazruelowi, który coraz lepiej sobie radził z żołnierzem. Abdullah próbował uwolnić jedną rękę, żeby sięgnąć po złoty kolczyk dyndający tuż obok, pod haczykowatym nosem ifryta. Sięgnął lewą ręką, ale spocona prawa dłoń ześliznęła się z ucha Hazruela. Złapał – rozpaczliwie – w ostatniej chwili.

Nie brał pod uwagę psa Jamala. Pies prawie przez minutę leżał oszołomiony, po czym wstał, jeszcze bardziej wściekły i pełen nienawiści do ifrytów. Zobaczył Hazruela i rozpoznał swojego wroga. Popędził z powrotem przez salę, zjeżony i warczący, obok maleńkiej księżniczki i Morgana, obok księżniczki Beatrycze i Valerii, przez księżniczki skłębione wokół tronu, obok skulonej postaci swego pana, i capnął zębami najbliższą dostępną część ifryta.

Kłap! – kłapnęły psie szczęki. Łyk! – łyknęło psie gardło. Potem na psim pysku pojawił się wyraz zdziwienia i pies opadł na podłogę, walcząc z gwałtowną czkawką. Hazruel zawył z bólu i poderwał się w górę, przyciskając obie ręce do nosa. Żołnierz runął na podłogę. Abdullah i Kwiat Nocy polecieli w dwie przeciwne strony. Abdullah sięgnął po czkającego psa, lecz Jamal go wyprzedził i czule wziął zwierzaka na ręce.

– Biedny pies, mój biedny piesek! Zaraz ci przejdzie! – zagruchał do niego i zniósł go ostrożnie po schodach.

Abdullah pociągnął za sobą półprzytomnego żołnierza i stanął razem z nim przed Jamalem.

– Spokój, wszyscy! – krzyknął. – Dalzel, zaklinam cię, przestań! Mamy życie twojego brata!

Walka na tronie ustała. Dalzel stanął z rozłożonymi skrzydłami, znowu miotając błyskawice z oczu.

– Nie wierzę ci – oświadczył. – Gdzie?

– W środku psa – odparł Abdullah.

– Ale tylko do jutra – zapewnił Jamal, myśląc o swoim nękanym czkawką psie. – On ma podrażniony żołądek, bo zjada za dużo kalmarów. Na szczęście...

Abdullah kopnął go, żeby się zamknął.

– Pies zjadł kolczyk z nosa Hazruela – wyjaśnił. Przerażenie na twarzy Dalzela powiedziało mu, że odgadł prawidłowo. Dżinn miał rację.

– Och! – zawołały księżniczki.

Wszystkie spojrzenia zwróciły się na Hazruela, wielkiego i skulonego, ze łzami w płomiennych oczach i obiema rękami przyciśniętymi do nosa. Ifrycia krew, przejrzysta i zielonkawa, skapywała spomiędzy grubych, zrogowaciałych palców.

– Mogbem zgadnonć – wybełkotał ponuro Hazruel. – Miabem go bod zamym nożem.

Leciwa księżniczka Górnej Norlandii wysunęła się z tłumu zebranego wokół tronu, poszperała w rękawie i wyciągnęła do Hazruela małą koronkową chusteczkę.

– Proszę – powiedziała. – Bez urazy.

Hazruel wziął chusteczkę z pełnym wdzięczności „dzieguje” i przyłożył do rozerwanego koniuszka nosa. Oprócz kolczyka pies połknął niewiele więcej. Starannie osuszywszy ranę, Hazruel uklęknął ociężale i gestem kazał Abdullahowi wejść na stopnie tronu.

– Co mi rozkażesz teraz, kiedy znowu jestem dobrym ifrytem? – zapytał posępnie.

Rozdział 21

w którym zamek wraca na ziemię

Abdullah nie musiał się długo zastanawiać nad pytaniem Hazruela.

– Musisz wygnać swojego brata, potężny ifrycie, do miejsca, skąd już nie wróci – oświadczył.

Dalzel natychmiast zalał się topniejącym błękitnymi łzami.

– To niesprawiedliwe! – zaszlochał i tupnął nogą w tron. – Wszyscy zawsze są przeciwko mnie! Nie kochasz mnie, Hazruelu! Oszukiwałeś mnie! Nawet nie próbowałeś się pozbyć tych trojga ludzi, uwieszonych na tobie!

Abdullah wiedział, że pod tym względem Dalzel miał rację. Znając potęgę ifryta, nie wątpił, że Hazruel mógł odrzucić żołnierza, nie wspominając o nim i Kwiecie Nocy, na drugi koniec świata, gdyby tylko zechciał.

– Przecież nikomu nie robiłem krzywdy! – rozpaczał Dalzel. – Chyba mam prawo się ożenić?

Krzyczał i tupał nogami, a tymczasem Hazruel mruknął do Abdullaha:

– Na południowym oceanie jest wędrująca wyspa, którą można znaleźć tylko raz na sto lat. Jest tam pałac i wiele owocowych drzew. Mogę tam wysłać mojego brata?

– A teraz chcesz mnie odesłać! – wrzasnął Dalzel. – Nikogo nic obchodzi, jaki będę samotny!

– Przy okazji – mówił dalej Hazruel do Abdullaha – krewni pierwszej żony twojego ojca zawarli ugodę z najemnikami, którzy pozwolili im uciec z Zanzibu przed gniewem sułtana, ale zostawili dwie siostrzenice bratanicy Fatimy. Sułtan uwięził nieszczęsne dziewczyny jako twoje najbliższe krewne, jakie mógł odnaleźć.

– Wstrząsające – stwierdził Abdullah, który już się zorientował, do czego zmierza Hazruel. – Może, potężny ifrycie, sprowadzisz tu te dwie młode damy, żeby uczcić swój powrót na stronę dobra?

Ohydna twarz Hazruela rozjaśniła się zadowoleniem. Podniósł wielką, szponiastą dłoń. Rozległ się grzmot, a potem dziewczęcy pisk i dwie tłuste siostrzenice stanęły przed tronem. Tak po prostu. Abdullah pomyślał, że Hazruel rzeczywiście wcześniej powstrzymywał swoją moc. Spoglądając w wielkie, skośne oczy ifryta – jeszcze załzawione po ataku psa – zobaczył, że Hazruel zdaje sobie sprawę, że on wie.

– Żadnych księżniczek więcej! – warknęła udręczona księżniczka Beatrycze, która klęczała obok Valerii.

– Nic z tych rzeczy, zaręczam – uspokoił ją Abdullah. Dwie siostrzenice bynajmniej nie wyglądały na księżniczki.

Miały na sobie najstarsze ubrania, różowe i żółte, podarte i poplamione po licznych przejściach. Loki im się rozkręciły. Siostrzenice rzuciły jedno spojrzenie na Dalzela, tupiącego i szlochającego na tronie, drugie spojrzenie na ogromną sylwetkę Hazruela, a trzecie spojrzenie na Abdullaha odzianego tylko w przepaskę biodrową, po czym wrzasnęły. Każda próbowała ukryć twarz na pulchnym ramieniu drugiej.

– Biedne dziewczyny – mruknęła księżniczka Górnej Norlandii. – Niezbyt królewskie zachowanie.

– Dalzel! – zawołał Abdullah do łkającego ifryta. – Piękny Dalzelu, łowco księżniczek, uspokój się na chwilę i spójrz na prezent, który ci ofiarowałem, żeby ci towarzyszył na wygnaniu. Dalzel urwał w połowie szlochu.

– Prezent?

Abdullah pokazał palcem.

– Oto dwie oblubienice, młode i rozkwitłe, i pilnie potrzebujące męża.

Dalzel otarł świetliste łzy z policzków i przyjrzał się siostrzenicom w taki sposób, w jaki co sprytniejsi klienci Abdullaha oglądali jego dywany.

– Dobrana para! – stwierdził. – I cudownie tłuste! Gdzie jest haczyk? Może nie masz prawa ich podarować?

– Nie ma żadnego haczyka, najjaśniejszy ifrycie – zapewnił Abdullah. Zakładał, że skoro inni krewni porzucili dziewczyny, on może nimi dysponować. Na wszelki wypadek dodał jednak: – Możesz je ukraść, potężny Dalzelu.

Podszedł do siostrzenic i poklepał każdą po pulchnym ramieniu.

– Panie – powiedział – najpełniejsze księżyce Zanzibu, wybaczcie to niefortunne ślubowanie, które na zawsze wzbrania mi cieszyć się waszą krągłością. W zamian podnieście oczy i ujrzyjcie małżonka, którego dla was znalazłem na moje miejsce.

Obie siostrzenice poderwały głowy, gdy tylko usłyszały słowo „małżonek”. Zagapiły się na Dalzela.

– On jest taki przystojny – powiedziała różowa.

– Podobają mi się tacy ze skrzydłami – wyznała żółta. – Są inni.

– Kły są całkiem pociągające – zadumała się różowa. – Tak samo pazury, pod warunkiem, że będzie uważał na dywanach.

Dalzel rozpromieniał się coraz bardziej po każdej uwadze.

– Ukradnę te dwie natychmiast – oznajmił. – Podobają mi się bardziej niż księżniczki. Może zamiast księżniczek zacznę kolekcjonować tłuste damy, Hazruelu?

Hazruel obnażył kły w czułym uśmiechu.

– To twoja decyzja, bracie. – Uśmiech zbladł. – Jeśli jesteś gotowy, moim obowiązkiem jest zesłać cię na wygnanie.

– Teraz już nie martwię się tym tak bardzo – odparł Dalzel, wciąż wpatrzony w dwie siostrzenice.

Hazruel znowu wyciągnął rękę, powoli, z żalem, trzykrotnie budząc przeciągły grzmot. Dalzel i dwie siostrzenice znikli. Zapachniało morzem, skądś dobiegło dalekie skwirzenie mew. Morgan z Valerią znowu się rozpłakali. Wszyscy inni westchnęli, Hazruel najgłębiej. Abdullah uświadomił sobie z pewnym zdziwieniem, że Hazruel naprawdę kocha swojego brata. Abdullah nie miał mu tego za złe, chociaż nie bardzo rozumiał, jak ktokolwiek mógł kochać Dalzela. Kimże jestem, żeby potępiać? – zapytał sam siebie, kiedy Kwiat Nocy podeszła i wsunęła mu rękę pod ramię.

Hazruel wydał jeszcze głębsze westchnienie i usiadł na tronie, pasującym do jego rozmiarów znacznie lepiej niż do wymiarów Dalzela, z ogromnymi skrzydłami zwieszonymi smutno po bokach.

– Jest jeszcze jedna sprawa – powiedział, dotykając ostrożnie nosa, który chyba już się goił.

– Owszem, jest! – podchwyciła Sophie, która czekała przy stopniach tronu na okazję, żeby dojść do głosu. – Kiedy ukradłeś nasz ruchomy zamek, porwałeś mojego męża, Hauru. Gdzie on jest? Chcę go odzyskać.

Hazruel ze smutkiem podniósł głowę, zanim jednak zdążył odpowiedzieć, wśród księżniczek rozległy się niespokojne okrzyki. Wszyscy stojący przed tronem odsunęli się od halki Ozdoby Inhico. Krynolina wydymała się, rozciągała i składała na obręczach niczym akordeon.

– Ratunku! – krzyknął dżinn ze środka. – Wypuść mnie! Obiecałaś!

Kwiat Nocy zakryła ręką usta.

– Och! Zupełnie zapomniałam! – bąknęła.

Puściła Abdullaha i zbiegła po stopniach. Odrzuciła na bok krynolinę w kłębach purpurowego dymu.

– Życzę sobie – wykrzyknęła – żebyś uwolnił się ze swojej butelki, dżinnie, i odtąd zawsze pozostał wolny!

Jak zwykle dżinn nie tracił czasu na podziękowania. Butelka pękła z przenikliwym trzaskiem. W kłębach dymu znacznie bardziej materialna postać podniosła się na nogi. Sophie wydała okrzyk.

– Och, kochana dziewczyna! Dziękuję, dziękuję!

Skoczyła w rzednący dym z takim impetem, że mało nie przewróciła stojącego tam mężczyzny. Nie miał jej tego za złe. Podniósł ją i okręcił w kółko.

– Och, czemu nie wiedziałam? Czemu nie odgadłam? – powtarzała Sophie, potykając się na potłuczonym szkle.

– Ponieważ to było zaklęcie – wyjaśnił ponuro Hazruel. – Gdyby wiedziano, że to czarodziej Hauru, ktoś by go uwolnił. Nie mogłaś wiedzieć, kim on jest, a on nie mógł nikomu powiedzieć.

Królewski czarodziej Hauru był młodszy od czarodzieja Sulimana i znacznie bardziej elegancki. Nosił kosztowny garnitur z fiołkowego atłasu, na którego tle jego włosy odcinały się niezbyt stosownym blond odcieniem. Abdullah spojrzał w jasne oczy czarodzieja, tkwiące w kościstej twarzy. Widział już te oczy wyraźnie pewnego wczesnego ranka. Czuł, że powinien był się domyślić. Znalazł się w nader niezręcznej sytuacji. Wykorzystał dżinna. Czuł, że poznał dżinna bardzo dobrze. Czy to znaczy, że znał również czarodzieja? Czy nie?

Z tej przyczyny Abdullah nie przyłączył się do pozostałych, którzy zebrali się wokół Hauru i składali mu gratulacje. Patrzył, jak maleńka księżniczka Tsapfanu przeszła spokojnie przez rozkrzyczany tłum i uroczyście włożyła Morgana w ojcowskie ramiona.

– Dzięki – powiedział Hauru. – Pomyślałem, że lepiej zabiorę go tam, gdzie mogę go pilnować – wyjaśnił Sophie. – Przepraszam, jeśli napędziłem ci strachu.

Hauru wydawał się bardziej przyzwyczajony do trzymania dzieci niż Sophie. Pokołysał Morgana i mu się przyjrzał. Morgan odwzajemnił się dość złowrogim spojrzeniem.

– Słowo daję, jaki on brzydki! – powiedział Hauru. – Niedaleko pada jabłko od jabłoni.

– Hauru! – zawołała Sophie, ale chyba się nie gniewała.

– Chwileczkę – powiedział Hauru.

Podszedł do stopni tronu i popatrzył w górę, na Hazruela.

– Słuchaj no, ifrycie – powiedział – mam z tobą na pieńku. Niby dlaczego zwędziłeś mi zamek i zamknąłeś mnie w butelce?

Oczy Hazruela rozjarzyły się gniewnym pomarańczowym blaskiem.

– Czarodzieju, czy ty sobie wyobrażasz, że twoja moc dorównuje mojej?

– Nie – zaprzeczył Hauru. – Chcę tylko wyjaśnienia. Abdullah poczuł podziw dla tego człowieka. Wiedząc, jakim tchórzem był dżinn, nie wątpił, że Hauru w środku trzęsie się ze strachu jak galareta. Ale nic po sobie nie pokazywał. Oparł Morgana na swoim fiołkowym atłasowym ramieniu i nieugięcie wytrzymał wzrok ifryta.

– No dobrze – zgodził się Hazruel. – Mój brat kazał mi ukraść zamek. Pod tym względem nie miałem wyboru. Ale Dalzel nie wydał żadnych rozkazów co do ciebie, miałem tylko dopilnować, żebyś nie ukradł zamku z powrotem. Gdybyś cieszył się nieposzlakowaną opinią, po prostu przeniósłbym cię na wyspę, gdzie jest teraz mój brat. Ale wiedziałem, że używałeś swoich czarów, żeby podbić sąsiedni kraj...

– To niesprawiedliwie! – zaprotestował Hauru. – Król mi kazał!

Przez chwilę mówił całkiem jak Dalzel i widocznie sam to spostrzegł. Zamilkł. Zamyślił się. Potem podjął ze smutkiem:

– Pewnie mógłbym wpłynąć na zamiary Jego Wysokości, gdyby to mi przyszło do głowy. Masz rację. Ale uważaj, żebym cię nie przyłapał tam, gdzie mogę cię wsadzić do butelki, ot co.

– Naprawdę sobie zasłużyłem – przyznał Hazruel. – Tym bardziej, że dokładałem starań, żeby każdego z was spotkał los, jaki do niego najlepiej pasuje. – Spojrzał zezem na Abdullaha. – Czyż nie dokładałem?

– Dokładałeś, wielki ifrycie – przyświadczył Abdullah. – Wszystkie moje marzenia się spełniły, nie tylko przyjemne.

Hazruel kiwnął głową.

– A teraz – rzekł – muszę was opuścić, żeby dokonać jeszcze jednej małej, niezbędnej czynności.

Skrzydła ifryta uniosły się, ręce wykonały kilka gestów. Natychmiast wokół niego zaroiło się od dziwnych skrzydlatych kształtów. Unosiły się nad jego głową i wokół tronu niczym przezroczyste koniki morskie, w całkowitej ciszy, tylko lekko szumiały skrzydłami.

– Jego anioły – wyjaśniła księżniczka Beatrycze księżniczce Valerii.

Hazruel szepnął coś do skrzydlatych postaci, które opuściły go równie nagle, jak się pojawiły, żeby zjawić się ponownie w takim samym szumiącym roju wokół głowy Jamala. Jamal cofnął się przed nimi w przerażeniu, ale daremnie. Rój podążył za nim. Jeden po drugim skrzydlate kształty przysiadały na różnych częściach ciała psa Jamala. Po wylądowaniu każdy kurczył się i znikał w psiej sierści, aż zostały tylko dwa.

Abdullah nagle odkrył, że dwa pozostałe kształty zawisły przed jego twarzą. Wykonał unik, ale skrzydlaci podążyli za nim. Dwa cienkie, zimne głosiki przemówiły tonem przeznaczonym jakby tylko dla jego uszu:

– Po długim namyśle stwierdziliśmy, że wolimy tę postać od ropuch. Myślimy o wieczności, zatem składamy ci podziękowania.

Co powiedziawszy, dwa kształty odfrunęły i przysiadły na psie Jamala, gdzie również się skurczyły i wtopiły w kostropatą skórę jego uszu.

Jamal zagapił się na psa, którego piastował w ramionach.

– Dlaczego trzymam psa pełnego aniołów? – zapytał Hazruela.

– One nie skrzywdzą ciebie ani twojego zwierzaka – zapewnił Hazruel. – Zaczekają po prostu, aż złoty kolczyk ponownie się pojawi. Wspomniałeś, że jutro? Musisz zrozumieć, że naturalnie pragnę sam kierować własnym życiem. Kiedy moje anioły je znajdą, przyniosą je prosto do mnie, gdziekolwiek będę. – Westchnął tak ciężko, że rozwiał włosy wszystkim obecnym. – Nie wiem, gdzie będę – dodał. – Muszę znaleźć jakieś miejsce wygnania głęboko w otchłani. Czyniłem zło. Nie mogę ponownie wstąpić do Zastępów Dobrych Ifrytów.

– Och, daj spokój, wielki ifrycie! – zaprotestowała Kwiat Nocy. – Uczono mnie, że dobroć to przebaczenie. Na pewno dobre ifryty przyjmą cię z powrotem?

Hazruel pokręcił wielką głową.

– Inteligentna księżniczko, nie rozumiesz mnie. Abdullah odkrył, że rozumie Hazruela doskonale. Może w związku z faktem, że niegdyś zachował się mniej niż uprzejmie wobec krewnych pierwszej żony swojego ojca.

– Sza, ukochana – powiedział. – Hazruel chciał powiedzieć, że cieszyły go złe uczynki i wcale ich nie żałuje.

– To prawda – przyznał Hazruel. – Lepiej się bawiłem przez ostatnie miesiące niż przez całe stulecia wcześniej. Dalzel mnie tego nauczył. Teraz muszę odejść ze strachu, że zacznę te same zabawy wśród Zastępów Dobrych Ifrytów. Gdybym tylko wiedział, dokąd pójść...

Hauru wpadł na jakiś pomysł. Odchrząknął.

– Czemu nie do innego świata? – zaproponował. – Wiesz, istnieją setki innych światów.

Skrzydła Hazruela uniosły się i załopotały z podniecenia. Przeciąg zburzył fryzury i rozwiał suknie wszystkich obecnych księżniczek.

– Istnieją? Gdzie? Pokaż mi, jak mogę przejść do innego świata.

Hauru włożył Morgana w niezdarne ramiona Sophie i lekko wbiegł po stopniach tronu. To, co pokazał Hazruelowi, składało się z kilku dziwnych gestów i jednego czy dwóch kiwnięć głową. Hazruel chyba zrozumiał doskonale. Potaknął w odpowiedzi. Potem wstał z tronu i po prostu wyszedł bez słowa, przez salę i przez ścianę, jakby składała się z mgły. Przestronna sala nagle wydała się pusta.

– Krzyżyk na drogę! – powiedział Hauru.

– Odesłałeś go do twojego swata? – zapytała Sophie.

– Jeszcze czego! – obruszył się Hauru. – Tam już mają dosyć zmartwień. Wysłałem go w drugą stronę. Zaryzykowałem, że zamek po prostu nie zniknie.

Powoli obrócił się dookoła, spoglądając na przestwór sali.

– Wszystko zostało na miejscu – stwierdził. – To znaczy, że Kalcyfer ciągle jest gdzieś tutaj. To on wszystko podtrzymuje. Kalcyfer! Gdzie jesteś?! – krzyknął dźwięcznie.

Krynolina Ozdoby Inhico ponownie jakby ożyła. Tym razem przechyliła się na bok na obręczach i wypuściła spod siebie czarodziejski dywan. Dywan otrząsnął się zupełnie jak pies Jamala. Potem, ku zdumieniu obecnych, upadł na podłogę i zaczął się pruć. Abdullah niemal krzyknął z żalu. Ze splotu wysnuwała się spiralnie długa nitka, niebieska i dziwnie świetlista, jakby dywan wcale nie był utkany ze zwykłej wełny. Wypruta nitka, śmigająca tam i z powrotem nad dywanem, wznosiła się coraz wyżej, aż rozciągnęła się na całą długość pomiędzy wyniosłym obłocznym sufitem a prawie gołą osnową, w którą dotąd była wpleciona. Wreszcie z niecierpliwym szarpnięciem drugi koniec oderwał się od osnowy i kurcząc się, pomknął w górę, gdzie rozszerzył się trzepotliwie, znowu się skurczył i na koniec przybrał nowy kształt, przypominający płomyk albo łzę odwróconą do góry nogami. Ten kształt spłynął w dół, spokojnie i pewnie. Kiedy się zbliżył, Abdullah dostrzegł z przodu twarz, utworzoną z zielonych, purpurowych i pomarańczowych płomyczków. Fatalistycznie wzruszył ramionami. Najwyraźniej poświęcił tyle sztuk złota, żeby kupić ogniowego demona, nie żaden czarodziejski dywan.

Ogniowy demon otwarł purpurowe, migotliwe usta i przemówił.

– Całe szczęście! – powiedział. – Dlaczego nikt wcześniej nie wymówił mojego imienia? To bolało.

– Och, biedny Kalcyfer! – zmartwiła się Sophie. – Nie wiedziałam!

– Nie rozmawiam z tobą – odparł dziwny płomienny stwór. – Wbijałaś we mnie pazury. Ani z tobą – ciągnął, przelatując obok Hauru. – Ty mnie w to wpakowałeś. Ja nie chciałem pomagać królewskiej armii. Rozmawiam tylko z nim – zakończył, podskakując nad ramieniem Abdullaha. – On jeden próbował mi pochlebiać.

Abdullah usłyszał lekkie skwierczenie swoich włosów. Płomyk był gorący.

– Odkąd to – zapytał kwaśno Hauru – zależy ci na pochlebstwach?

– Odkąd odkryłem, że mi miło, kiedy ktoś mówi, że jestem miły – wyjaśnił Kalcyfer.

– Ale ja nie uważam, że jesteś miły – palnął Hauru. – Jak sobie chcesz!

Odwrócił się plecami do Kalcyfera, zamiatając fiołkowym atłasowym rękawem.

– Chcesz zostać ropuchą? – zagadnął Kalcyfer. – Nie tylko ty umiesz zmieniać ludzi w ropuchy!

Hauru gniewnie postukiwał fiołkowo obutą stopą.

– W takim razie – rzucił – niech twój nowy przyjaciel cię poprosi, żebyś sprowadził zamek na ziemię, gdzie jego miejsce.

Abdullah trochę posmutniał. Hauru wyraźnie dawał do zrozumienia, że się nie znają. Pojął jednak wskazówkę i ukłonił się grzecznie.

– O szafirze pośród magicznych istot – zaczął – płomieniu radości i najjaśniejszy z dywanów, wspanialszy jeszcze po stokroć w swojej prawdziwej postaci niż jako cenna tkanina...

– Do rzeczy! – burknął Hauru.

– ...czy zechcesz łaskawie sprowadzić ten zamek z powrotem na ziemię? – dokończył Abdullah.

– Z przyjemnością – powiedział Kalcyfer.

Wszyscy poczuli, że zamek opada. Początkowo spadał tak szybko, że Sophie chwyciła Hauru za ramię, a kilka księżniczek krzyknęło głośno, ponieważ, jak wyraziła się Valeria, żołądek podjeżdżał do gardła. Możliwe, że Kalcyfer wyszedł z wprawy po długim pobycie w niewłaściwej postaci. W każdym razie po chwili zamek zwolnił i opadał tak łagodnie, że prawie nie dało się zauważyć. Całe szczęście, bo w miarę opadania zamek wyraźnie się zmniejszał, wszyscy wpadali na siebie i musieli się rozpychać, żeby złapać równowagę. Ściany wsuwały się do wewnątrz i zmieniały z chmurowego porfiru w zwykły tynk. Sufit zjeżdżał w dół, sklepione łuki zmieniły się w duże czarne belki. W ścianie, przy której przedtem stał tron, pojawiło się okno, początkowo niewyraźne jak cień. Abdullah skwapliwie odwrócił się ku niemu z nadzieją na jeszcze jeden widok przezroczystego morza i wysp zachodzącego słońca, lecz zanim okno nabrało solidnych materialnych kształtów, pokazywało tylko niebo. Czyste żółte światło poranka zalewało niewielki pokój. Teraz już księżniczki tłoczyły się jedna przy drugiej. Sophie, wciśnięta w kąt, trzymała jedną ręką Hauru, a drugą Morgana. Abdullah znalazł się pomiędzy Kwiatem Nocy a żołnierzem.

Żołnierz, jak sobie przypomniał Abdullah, od dłuższego czasu nie wymówił ani słowa. Właściwie zachowywał się bardzo dziwnie. Ściągnął przez głowę pożyczony welon i siedział zgarbiony na małym stołeczku, który pojawił się przed kominkiem, kiedy zamek się kurczył.

– Dobrze się czujesz? – zapytał go Abdullah.

– Doskonale – odparł żołnierz. Nawet jego głos brzmiał dziwnie.

Księżniczka Beatrycze przepchnęła się do niego.

– Och, tu jesteś! – zawołała. – Co się z tobą dzieje? Boisz się, że cofnę swoją obietnicę teraz, kiedy wróciliśmy do normalności? O to chodzi?

– Nie – zaprzeczył żołnierz. – A raczej tak. Narażasz się na kłopoty.

– Żadne kłopoty! – warknęła księżniczka Beatrycze. – Zawsze dotrzymuję słowa. Książę Justin może sobie... pogwizdać.

– Ale to ja jestem książę Justin – oświadczył żołnierz.

– Co?! – wykrzyknęła księżniczka Beatrycze.

Bardzo powoli i nieśmiało żołnierz odłożył welon i podniósł wzrok. Nadal miał tę samą twarz, te same niebieskie oczy, całkowicie niewinne albo na wskroś fałszywe, zależnie od okoliczności, teraz jednak jego rysy nieco wysubtelniały i twarz nabrała szlachetności. Przebijał z niej inny rodzaj żołnierskości.

– Ten przeklęty ifryt mnie też zaczarował – oznajmił książę. – Teraz pamiętam. Czekałem w lesie, aż wrócą oddziały zwiadowców. – Zrobił skruszoną minę. – Polowaliśmy na księżniczkę Beatrycze... no wiesz, na ciebie... bez powodzenia, aż nagle coś zdmuchnęło mój namiot i zobaczyłem ifryta wciśniętego pomiędzy drzewa. „Zabieram księżniczkę – powiedział. – A skoro podbiłeś jej kraj nieuczciwie za pomocą magii, zostaniesz jednym z pokonanych żołnierzy i zobaczymy, jak ci się to spodoba”. I po chwili wędrowałem przez pole bitwy, uważając się za strangijskiego żołnierza.

– I nie podobało ci się? – upewniła się księżniczka Beatrycze.

– No, ciężko było – przyznał książę. – Ale jakoś sobie radziłem. Rozumiem, że muszę coś zrobić dla tych wszystkich pokonanych żołnierzy. Ale – uśmiech należący wyłącznie do tamtego starego żołnierza wypłynął mu na twarz – prawdę mówiąc, nieźle się bawiłem, wędrując po Ingarii. Lubiłem popełniać złe uczynki. Właściwie jestem podobny do tego ifryta. Najbardziej mi smutno, że muszę wrócić do rządzenia.

– No, w tym ci mogę pomóc – powiedziała księżniczka Beatrycze. – W końcu znam się na tym.

– Naprawdę? – ucieszył się książę i spojrzał na nią takim samym wzrokiem, jakim żołnierz patrzył na kociaka w kapeluszu.

Kwiat Nocy szturchnęła Abdullaha, dyskretnie i radośnie.

– Książę Ochinstanu! – szepnęła. – Nie muszę się go bać! Wkrótce zamek spoczął na Ziemi, lekko jak piórko. Kalcyfer, unoszący się pod niskimi belkami sufitu, oznajmił, że posadził ich na polu przed bramą Królewca.

– I wysłałem wiadomość do jednego z luster Sulimana – dodał, zadowolony z siebie.

Hauru to wyraźnie zirytowało.

– Ja też – warknął. – Niepotrzebnie się tak przemęczasz.

– Więc dostał dwie wiadomości – uspokajała Sophie. – Co z tego?

– To głupie! – zawołał Hauru i zaczął się śmiać.

Kalcyfer również parsknął syczącym śmiechem i obaj znowu zostali przyjaciółmi. Myśląc o tym, Abdullah zrozumiał, jak się czuł Hauru. Wściekał się przez cały czas, zamknięty w butelce jako dżinn, i teraz też kipiał gniewem, który mógł wyładować tylko na Kalcyferze. Kalcyfer pewnie czuł to samo. Obaj władali magią zbyt potężną, żeby ryzykować złoszczenie się na zwykłych ludzi.

Obie wiadomości widocznie dotarły do adresata. Ktoś przy oknie krzyknął: „Patrzcie!” i wszyscy stłoczyli się tam, żeby zobaczyć, jak bramy miasta otwierają się i królewska karoca wyjeżdża pospiesznie, poprzedzona przez oddział żołnierzy. To wyglądało jak procesja. Za karetą króla toczyły się powozy licznych ambasadorów, ozdobione herbami większości krajów, z których Hazruel pozbierał księżniczki.

Hauru odwrócił się do Abdullaha.

– Mam wrażenie, że znam cię dość dobrze – powiedział. Wymienili zakłopotane spojrzenia. – Czy ty mnie znasz?

Abdullah skłonił się.

– Co najmniej równie dobrze, jak ty znasz mnie.

– Tego się obawiałem – westchnął smętnie Hauru. – No dobrze, wiem, że mogę na ciebie liczyć, kiedy trzeba szybko obracać językiem. Jak te wszystkie powozy tutaj zajadą, może zaistnieje taka potrzeba.

Zaistniała. Abdullah mało nie stracił głowy w tym zamieszaniu i porządnie ochrypł. Najbardziej go zaskoczyło, że każda księżniczka, nie wspominając o Sophie, Hauru i księciu Justinie, koniecznie chciała opowiedzieć królowi, jaki dzielny i inteligentny okazał się Abdullah. Abdullah ciągle usiłował to sprostować. Wcale nie był dzielny – po prostu czuł się tak, jakby miał skrzydła u ramion, bo Kwiat Nocy go kochała.

Książę Justin wziął Abdullaha na bok, do jednego z licznych pałacowym antyszambrów.

– Pogódź się z tym – poradził. – Nikt nigdy nie zdobywa uznania ze słusznych powodów. Popatrz na mnie. Ci Strangianie wychwalają mnie pod niebiosa, bo daję pieniądze ich weteranom, a mój królewski brat jest zachwycony, bo przestałem się bronić przed ślubem z księżniczką Beatrycze. Wszyscy mnie uważają za doskonałego księcia.

– A broniłeś się? – zaciekawił się Abdullah.

– O tak – zapewnił książę. – Oczywiście wtedy jeszcze jej nie znałem. Król i ja kiedyś się o to pokłóciliśmy i zagroziłem, że go zrzucę z dachu pałacu. Kiedy zniknąłem, myślał, że po prostu się obraziłem. Nawet nie zaczął się martwić.

Król był taki zadowolony ze swojego brata i z Abdullaha, dzięki któremu odzyskał Valerię i swojego drugiego Królewskiego Czarodzieja, że na następny dzień zarządził wspaniałe podwójne wesele. W ten sposób zamieszanie jeszcze bardziej wzrosło. Hauru pospiesznie stworzył dziwaczną podobiznę – wykonaną głównie z pergaminu – Królewskiego Posłańca, którego wysłano za pomocą magii do sułtana Zanzibu, żeby go zaprosić na wesele córki. Podobizna wróciła pól godziny później, porządnie poszarpana, z wiadomością, że sułtan przygotował piętnastometrowy pal dla Abdullaha, gdyby Abdullah kiedykolwiek pokazał się w Zanzibie. W tej sytuacji Sophie i Hauru poszli porozmawiać z królem. Król utworzył dwa nowe stanowiska Ambasadorów Nadzwyczajnych Królestwa Ingarii i tego samego wieczoru mianował na te stanowiska Abdullaha oraz Kwiat Nocy.

Wesele księcia i ambasadora przeszło do historii, ponieważ księżniczka Beatrycze i Kwiat Nocy miały po czternaście druhen królewskiego rodu, a sam król prowadził oblubienice do ołtarza. Jamal był drużbą Abdullaha. Podając Abdullahowi ślubną obrączkę, zameldował szeptem, że anioły odleciały wcześniej tego ranka i zabrały ze sobą życie Hazruela.

– No i dobrze! – dodał Jamal. – Teraz mój biedny pies przestanie się drapać.

Spośród znaczniejszych osób chyba tylko czarodziej Suliman i jego żona nie stawili się na ślubie. Pośrednio sprawił to gniew króla. Lettie widocznie tak ostro posprzeczała się z królem, kiedy ten chciał aresztować czarodzieja Sulimana, że przedwcześnie zaczęła rodzić. Czarodziej Suliman bał się odejść od jej boku. Lecz w dzień ślubu Lettie bez żadnych komplikacji wydała na świat córeczkę.

– Świetnie! – ucieszyła się Sophie. – Wiedziałam, że jestem stworzona na ciotkę.

Pierwszym zadaniem dwójki nowych ambasadorów było odstawienie do domu licznych porwanych księżniczek. Niektóre, jak maleńka księżniczka Tsapfanu, pochodziły z tak daleka, że prawie nikt nie słyszał o ich krajach. Ambasadorowie otrzymali pełnomocnictwa, żeby zawierać traktaty handlowe, a także kazano im po drodze zwracać uwagę na wszystkie obce krainy, warte późniejszego zbadania. Hauru porozmawiał z królem. Teraz nie wiadomo dlaczego w całej Ingarii mówiono o sporządzaniu map globu. Wybierano i szkolono członków ekspedycji kartograficznych.

Przez te podróże, opiekowanie się księżniczkami i wykłócanie się z zagranicznymi królami Abdullah ciągle jakoś nie miał czasu, żeby wyznać żonie prawdę. Zawsze mu się zdawało, że następnego dnia znajdzie lepszą okazję. Wreszcie jednak, kiedy stanęli na granicy dalekiego Tsapfanu, zrozumiał, że nie może dłużej zwlekać.

Głęboko zaczerpnął powietrza. Poczuł, że krew odpływa mu z twarzy.

– Ja właściwie nie jestem księciem – palnął. Stało się. Powiedział.

Kwiat Nocy podniosła wzrok znad mapy, którą rysowała. W łagodnym blasku namiotowej lampy jej twarz wyglądała jeszcze piękniej niż zwykle.

– Och, wiem – powiedziała.

– Co? – szepnął Abdullah.

– Kiedy przebywałam w zamku w chmurach, miałam dużo czasu, żeby o tobie myśleć – wyjaśniła. -I szybko zrozumiałam, że byłeś dla mnie romantyczny, bo ja też marzyłam, tylko na odwrót. Marzyłam, że jestem zwykłą dziewczyną, a mój ojciec handluje dywanami na bazarze. Wyobrażałam sobie, że pomagam mu prowadzić interes.

– Jesteś cudowna! – zawołał Abdullah.

– Ty też – odpowiedziała i wróciła do mapy.

Powrócili do Ingarii po stosownym czasie, z dodatkowym koniem jucznym obładowanym skrzyniami słodyczy, które księżniczki obiecały Valerii. Były tam czekoladki i kandyzowane pomarańcze, i rożki kokosowe, i orzechy w miodzie, ale najwspanialsze słodycze pochodziły od maleńkiej księżniczki – niezliczone warstwy cienkich jak papier cukierków, które maleńka księżniczka nazywała Letnimi Liśćmi. Zapakowano je w skrzynkę tak piękną, że Valeria używała jej jako szkatułki na biżuterię, kiedy podrosła. Co dziwne, prawie przestała wrzeszczeć. Król tego nie rozumiał, ale jak Valeria wyjaśniła Sophie, kiedy trzydzieści osób rozkazuje ci wrzeszczeć, jakoś tracisz zapał do całej sprawy.

Sophie i Hauru znowu mieszkali w ruchomym zamku. Trzeba przyznać, że trochę się kłócili, bo podobno nie mogli bez tego żyć. Jeden z aspektów zamku był piękną rezydencją w Żwirowej Dolinie. Kiedy Abdullah i Kwiat Nocy wrócili z wyprawy, król również podarował im ziemię w Żwirowej Dolinie i dał pozwolenie, by wznieśli tam pałac. Oni jednak zbudowali skromny dom – nawet kryty strzechą – za to ogród szybko stał się jednym z cudów tej krainy. Powiadano, że co najmniej jeden z Królewskich Czarodziejów pomagał Abdullahowi przy zakładaniu ogrodu, bo jak inaczej ambasador mógł mieć łąkę pełną dzwonków, które kwitły przez okrągły rok?