Anne Ashley

PODSTĘP LORDA EXMOUNTHA

Tłumaczył Wojciech Rusakiewicz

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wyraźny brak entuzjazmu sprawił, że częściowo złożona suknia wyślizgnęła się Robinie z dłoni, a ona zapatrzyła się w okno, po ulicy bowiem przejeżdżała bardzo elegancka kolaska zaprzężona w dwa pięknie dobrane gniadosze.

Zważywszy na to, że sezon oficjalnie zakończył się przed tygodniem, Londyn pozostawał jeszcze zaskakująco gwarny, a wielu przyjezdnych nad wyraz opieszale szykowało się do powrotu na wieś lub przeprowadzki do nadmorskich kurortów, których odwiedzanie latem weszło ostatnio w modę.

Tak się złożyło, że Robina z wielkim zadowoleniem myślała o powrocie do domu, do hrabstwa Northampton, o ponownym odetchnięciu świeżym, wiejskim powietrzem i zobaczeniu się z ojcem oraz siostrami. Nie była jednak taka naiwna, by sądzić, że z dnia na dzień przyzwyczai się znowu do zacisza plebanii w Abbot Quincey po spędzeniu ponad trzech miesięcy w stolicy i nacieszeniu się rozrywkami dostępnymi podczas sezonu, który poczytywała sobie za całkiem udany.

Mimo że była córką wiejskiego pastora i nie miała znacznego posagu, zdołała zwrócić na siebie uwagę dwóch bardzo zacnych dżentelmenów, z których obaj - w co ani przez chwilę nie wątpiła - byliby bardzo troskliwymi mężami. Jednak wskutek namów matki posłusznie odrzuciła oświadczyny obu kandydatów, żywiąc nadzieję, że nie naraża tym żadnego z nich na długotrwały smutek. Sama zresztą też swojej decyzji ani trochę nie żałowała.

Ani panu Chardowi, ani wielebnemu Simonowi Sutherlandowi nie udało się rozpalić tego złudnego płomienia, który pragną odkryć w swoim wnętrzu wszystkie młode damy o romantycznym usposobieniu. Robina zakończyła swój pierwszy i zapewne jedyny londyński sezon odrobinę bardziej doświadczona i niewątpliwie wolna od sercowych udręk. Myśląc o tym, mimowolnie westchnęła. Wcale nie była bowiem pewna, czy będzie mogła to samo powtórzyć z końcem lata.

Zupełnie niespodziewanie doznała kolejnego przypływu paniki. Dlaczego, och, dlaczego zdecydowanie nie odmówiła, gdy pierwszy raz otrzymała tę propozycję? Dlaczego pozwoliła się namówić na wyjazd do Brighton z lady Exmouth, skoro w głębi serca od samego początku wiedziała, że wdowa w rzeczywistości wcale nie potrzebuje damy do towarzystwa, lecz szuka potulnej żony dla swojego syna.

Przerwawszy pakowanie na dobre, Robina bezsilnie opadła na łóżko. Nie pierwszy raz przeklinała swój brak stanowczości.

Nie chodziło o to, że syn lady Exmouth budzi w niej niechęć. Trudno byłoby o twierdzenie bardziej odległe od prawdy. Lord Exmouth był dżentelmenem o bardzo miłej powierzchowności. Może nie typem zuchwałego i zabójczo przystojnego bohatera tanich powieści, ale atrakcyjności nie można mu było odmówić, los bowiem obdarzył go okazałym wyglądem i posturą człowieka szlachetnie urodzonego. To, że skończył już trzydziesty piąty rok życia, nie było aż tak wielką wadą, Robina wiedziała bowiem z wiarygodnych źródeł, że starszych dżentelmenów jest zazwyczaj łatwiej owinąć sobie dookoła małego palca.

Na uśmiech lord Exmouth pozwalał sobie rzadko, za to często w jego ładnych, ciemnych oczach pojawiał się cyniczny błysk, często też ich właściciel pogrążał się w głębokim milczeniu. Do tego wszystkiego Robina bez wątpienia mogłaby się z czasem przyzwyczaić, wiedziała jednak, że jeśli zdecyduje się na małżeństwo, to nigdy nie pogodzi się z pozycją drugiej kobiety w życiu wybranego mężczyzny. A takiego właśnie losu bardzo się obawiała, gdyby nierozważnie zgodziła się związać z lordem Danielem Exmouthem.

Smutno westchnęła, przypominając sobie liczne pogłoski krążące na temat przystojnego wdowca. Gdyby choć połowa z nich była prawdą, nieszczęsny baron byłby teraz tylko cieniem dawnego człowieka.

Wiele osób twierdziło, że po śmierci żony w tragicznym wypadku półtora roku temu popadł w głęboką rozpacz. Inni twierdzili, że ponieważ baron akurat sam powoził, gdy powóz się przewrócił, zabijając jego żonę i kuzyna sąsiada, wyrzuty sumienia przemieniły go z towarzyskiego człowieka w zgorzkniałego sceptyka, który unika radości w życiu. Mimo smutnego wyrazu oczu i częstego przebywania w dobrowolnym osamotnieniu lord Exmouth wciąż potrafił się czasem zdobyć na uprzejmość i okazać ujmujące maniery. Niestety, nie zmieniało to faktu, że panna czy wdowa, która zdecydowałaby się zostać jego drugą żoną, zawsze żyłaby w cieniu pięknej Clarissy.

Nagłe pojawienie się matki w sypialni położyło kres tym melancholijnym rozważaniom. Robina machinalnie wstała, by wrócić do przerwanego pakowania.

- Wielkie nieba, dziecko! Jeszcze nie skończyłaś? Co ty, na Boga, robiłaś tyle czasu? Doskonale wiesz, że służba lady Exmouth ma przyjechać w południe po twój kufer.

Robina zerknęła na matkę i nie pierwszy raz pożałowała, że nie umie lepiej rozpoznawać jej nastrojów, Ton matki wydawał się lekko karcący, ale z jej miny nie można było domyślić się rozdrażnienia.

Czy ten moment był odpowiedni? Czy mogła liczyć na zrozumienie matki, osoby nie zawsze najprzystępniejszej, jeśli zwierzy się ze swoich złych przeczuć co do pobytu w Brighton? A może nierozsądnie zwlekała z tą rozmową i było już za późno?

- Mamo, zmieniłam zdanie w sprawie wyjazdu z lady Exmouth - powiedziała szybko, żeby broń Boże się nie rozmyślić. - Zdecydowanie wolałabym wrócić z tobą do Abbot Quineey.

Sekundy wolno płynęły naprzód, a Robina wpatrywała się w twarz matki z nadzieją dostrzeżenia jakiejkolwiek reakcji na to niewczesne wyznanie, ale lady Elizabeth jak zwykle nie dała niczego po sobie poznać.

Skąd ta nagła zmiana, dziecko? - Znowu w jej perfekcyjnie opanowanym głosie zabrzmiała tylko ledwo zauważalna nuta zniecierpliwienia. - Nie tak dawno skakałaś z radości na myśl o spędzeniu lata nad morzem. Nikt w najmniejszym stopniu nie wywierał na ciebie nacisków, kiedy złożono ci tę propozycję. Sama z własnej woli przyjęłaś to jakże uprzejme zaproszenie lady Exmouth.

Temu Robina nie mogła zaprzeczyć. Nigdy nie ukrywała, że polubiła lady Exmouth od chwili, gdy ją poznała, a perspektywa przedłużenia okresu beztroskich rozrywek o kilka tygodni, spędzonych w gościnie u tej przemiłej i bardzo towarzyskiej damy, było pokusą nie do odparcia dla córki wiejskiego pastora, która szybko odkryła u siebie upodobanie do światowego życia. Dopiero po wizycie w hrabstwie Hamp, gdzie uczestniczyła w przyjęciu dla niewielkiego grona osób, wydanego z okazji zaręczyn księcia Shambrook z lady Sophią Cleeve, naszły ją poważne wątpliwości.

- A więc nie zobaczymy się aż do jesieni - powiedziała jej dobra przyjaciółka Sophia, gdy Robina mimochodem wyjawiła jej zamiar spędzenia lata w Brighton na zaproszenie lady Exmouth.

Stały właśnie przed okazałą rezydencją księcia i wymieniały pożegnania. Nagle w oczach Sophii pokazał się błysk przekory, gdy dodała ciszej:

- Czy wobec tego mam pogratulować ci już teraz, czy poczekać na oficjalne ogłoszenie, ty przebiegła istoto?

Robina dobrze pamiętała, z jakim zdumieniem popatrzyła na przyjaciółkę.

- Nie bardzo cię rozumiem, Sophio. Przecież to tobie należy gratulować, a nie mnie.

- W tej chwili tak - przyznała rozbawiona. - Każdy, kto ma choć trochę oleju w głowie, rozumie, że wkrótce i ty włożysz na palec piękny zaręczynowy pierścionek.

Robina pamiętała również śmiech przyjaciółki, który poprzedził dalszy ciąg żartobliwej przemowy.

- Nie można bez wywołania rozgłosu odrzucić rozsądnej propozycji małżeństwa, jeśli zachęca się do zalotów pewnego dżentelmena i z podziękowaniem przyjmuje zaproszenie do spędzenia lata z matką tegoż dżentelmena. Nie sądzisz chyba, że ludzie nie umieją skojarzyć prostych faktów. Wszyscy już wiedzą, że znalazłaś obiekt uczuć. Sama niedawno zakochałam się jak szalona, umiem więc dostrzec oznaki tego stanu, moja droga. Jeśli wolisz, żebym jeszcze trochę poczekała, zamiast od razu złożyć ci serdeczne życzenia, to proszę bardzo, wystarczy, żebyś mi to powiedziała.

Robinie z wrażenia odebrało mowę i nie wyrzekła ani słowa, dlatego od tamtej pory była ofiarą wyjątkowo nieprzychylnych aluzji i najokropniejszych domysłów.

Czyżby naprawdę nasunęła lordowi Exmouthowi przypuszczenie, że jego oświadczyny byłyby miłe widziane? Ostatnimi czasy nieustannie zadawała sobie to samo pytanie i miała coraz mniej pewności, że zna na nie odpowiedź.

Niezaprzeczalnie, zanim jeszcze złożyły z matką krótką wizytę w hrabstwie Hamp, ani razu nie odmówiła lordowi Exmouthowi wspólnego tańca, ilekroć spotykali się na przyjęciu. A to, jak nagle zauważyła, zdarzało się stanowczo zbyt często, by widzieć w tym jedynie dzieło przypadku. Mogła tylko się dziwić swojej łatwowierności, skoro dotąd uważała, że ich ciągłe spotkania są zrządzeniem losu, a nie - jak teraz była skłonna podejrzewać - skutkiem planów obu matek.

Lady Exmouth musiała sądzić, że cicha, potulna córka wiejskiego pastora będzie idealną osobą do opieki nad dwiema wnuczkami pozbawionymi matki i osłodą życia jej załamanego syna, a jednocześnie nie postawi w zamian zbyt wielkich żądań. Z dużą dozą prawdopodobieństwa Robina mogła założyć, że jej matka rozumuje podobnie i w niezbyt odległej przyszłości oczekuje bardzo korzystnych zaręczyn swej najstarszej córki.

Czy mogę o coś cię spytać, mamo? Czy liczysz na to - ciągnęła, nie czekając na odpowiedź - że lord Exmouth jeszcze przed końcem lata poprosi o moją rękę?

Wyraz twarzy lady Elizabeth pozostał nieprzenikniony, a mimo to Robina czuła, że bezceremonialność tego pytania zmieszała matkę. Prawdę mówiąc, sama się sobie dziwiła, że znalazła dość odwagi, by postawić tak jasno sprawę. Zasadą było, że matkę traktuje się z największym szacunkiem, toteż Robinie nigdy nie podsunięto myśli, że można zakwestionować decyzję rodzicielki.

Widocznie jednak lady Elizabeth nie poczytała jej tego pytania za impertynencję, bo po chwili namysłu odpowiedziała:

- W każdym razie wierzę, że lord Exmouth nie jest ci obojętny, Robino. Nie zaprzeczam, że w razie gdyby poprosił cię o rękę, byłabym zachwycona. Tak. To wspaniała perspektywa małżeństwa, o wiele lepsza, niżbym się spodziewała. Miałabyś na zawołanie powozy, klejnoty i piękne stroje. Nie zbywałoby ci na niczym, dziecko.

Na niczym z wyjątkiem miłości, chciała zripostować Robina, ale wytrwała w milczeniu, przyglądając się, jak matka z gracją podchodzi do okna.

- Na pewno rozumiesz też, że gdybyś poślubiła Exmoutha, wzrosłyby szanse twoich sióstr na znalezienie odpowiednich mężów. Naturalnie to przypomnienie wcale nie służy temu, abyś poświęciła swoje szczęście dla dobra sióstr. Nie mam takich wymagań wobec ciebie i daleko mi do tego. Gdybym sądziła, że sprzyjasz już komuś innemu, nie próbowałabym nawet wysuwać sugestii, że mogłabyś zacieśnić znajomość z wdowcem... Ale przecież nie jesteś zakochana, prawda, Robino?

- Nie, mamo - odrzekła szczerze, choć z nutą melancholijnej zadumy, którą czujna matka bez trudu wychwyciła.

Lady Elizabeth odwróciła się plecami do okna i jeszcze raz zmierzyła córkę wzrokiem.

- Ale chciałabyś mieć, co? Żałujesz, że podczas sezonu nie poznałaś ani jednego mężczyzny, na widok którego mocniej zabiłoby ci serce. Rycerza z bajki, w którym można się zakochać od pierwszego wejrzenia. - Śmiech lady Elizabeth, choć nieoczekiwany, nie był pozbawiony ciepła i wyrozumiałości. - Och, dziecko. Też byłam kiedyś młoda i pamiętam, jakie niemądre pomysły przychodzą do głowy dziewczynie w tym wieku. Pamiętaj, moja droga, że bardzo niewiele panien naszego stanu zawiera małżeństwa z miłości. Może nawet to dobrze... Bądź co bądź, miłość jest luksusem, na który stać tylko nielicznych.

Po chwili milczenia wolno ruszyła ku drzwiom.

- Ani twój ojciec, ani ja za nic nie próbowalibyśmy cię zmusić do małżeństwa z mężczyzną, którego nie możesz polubić i obdarzyć szacunkiem. Wydaje mi się jednak, moje dziecko, że nie jesteś obojętna lordowi Exmouthowi. Dlatego proszę cię, żebyś dobrze się zastanowiła, zanim odrzucisz oświadczyny, które mogą być twoją jedyną szansą w życiu na wspaniałe zamążpójście.

Patrząc na cicho zamykane drzwi, Robina uświadomiła sobie, że w ciągu ostatnich kilku minut matka wyjawiła jej o sobie więcej niż przez wiele lat.

Bardzo długo żyła w przeświadczeniu, że małżeństwo jej rodziców zostało zawarte z miłości. Dumna lady Elizabeth Finedon, córka księcia, postanowiła poślubić wielebnego Williama Percevala, młodszego syna zbiedniałego baroneta.

Trudno było doszukiwać się innej oprócz miłości przyczyny takiego mariażu. Robina dopuszczała jednak myśl, że w miarę upływu lat musiały zdarzać się chwile, gdy matka żałowała pójścia za głosem serca, które wzięło górę nad rozsądkiem.

Jej ojciec, czcigodny i bardzo pryncypialny człowiek, nie ukrywał bynajmniej, że nie co innego jak znaczny posag żony umożliwia rodzinie życie we względnym dostatku, choć może nie w luksusie. Mimo to jedynie dzięki bardzo oszczędnemu gospodarowaniu pastor z Abbot Quincey i jego żona zdołali zapewnić swej najstarszej córce sezon w Londynie.

Robina wiedziała, że jej rodzice mają poważny zamiar stworzenia tej samej możliwości jej trzem młodszym siostrom. Bliźniaczki, Edwina i Fryderyka, oczekiwały debiutu w następnym roku, co naturalnie łączyło się z jeszcze większymi wydatkami. Nic dziwnego, że lady Elizabeth chciała, by jej najstarsza córka zdążyła zawczasu uporządkować sobie życie.

Zerknęła na zapakowany do połowy kufer i ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Dla rodziców sfinansowanie jej sezonu w Londynie wcale nie było łatwe. Zwłaszcza matka przez wiele lat odmawiała sobie niejednego, byle tylko jej córki miały przynajmniej niewielki posag. Czy nie nadszedł czas, by okazała wdzięczność rodzicom i odwzajemniła się za troskę?

Podniosła z podłogi wytworną suknię, pieczołowicie ją złożyła i umieściła na innych już spakowanych strojach.

Pięknie dobrane gniadosze, które przykuły uwagę panny Robiny Perceval, zatrzymały się mniej więcej dwadzieścia minut później przed domem na Curzon Street. Stangret w średnim wieku, siedzący obok swojego pana na koźle, ochoczo przejął wodze, od dawna bowiem nie widział tak urodziwej pary koni, i z dumną miną przyjrzał się, jak dość wybredny właściciel gniadoszy zręcznie zeskakuje na ziemię.

Chociaż już nie pierwszej młodości, mężczyzna był nadal bardzo sprawny fizycznie i wcale nie mniej dziarski niż konie, które kupił tego ranka. Wysoki, szczupły i muskularny lord Exmouth wciąż zwracał uwagę swoim wyglądem i zdaniem wielu wreszcie zaczął zdradzać oznaki dochodzenia do siebie po tragicznym ciosie, jaki otrzymał od losu.

Niektórzy rozumieli sytuację lepiej. Byli to ci, którzy znali prawdę, lecz szacunek i oddanie kazały im milczeć. Należał do nich wierny Kendall, który śledził wzrokiem pana, znikającego w głębi domu.

Inny ważny przedstawiciel tej wzruszająco lojalnej grupy mieszkańców domu czekał w sieni, gotów wziąć od jego lordowskiej mości kapelusz i rękawiczki.

Starsza pani przekazuje pozdrowienia, i pyta, czy milord mógłby poświęcić jej kilka minut przed zamknięciem się w tym bibliotecznym więzieniu? - Kamerdyner pozwolił sobie na wątły uśmiech. - To są słowa starszej pani, nie moje, milordzie.

- Gdzie jest matka? Ufam, że już wstała.

- Istotnie, milordzie, ale wciąż jest w swojej sypialni. O ile wiem, dogląda pakowania kufrów przed podróżą.

Białe, równe zęby błysnęły w pogodnym uśmiechu.

- Ani przez chwilę nie sądziłem, Stebbings, że matka sama zajmuje się pakowaniem - odrzekł lord Exmouth i szybko pokonał dwa biegi schodów. Nie zauważył już tego, jak tłumiony śmiech wprawił w ruch przygarbione ramiona kamerdynera.

Lady Exmouth, wdowę po baronie, która od wielu lat była w średnim wieku, znano z tego, że nie lubi się przemęczać, zwłaszcza jeśli może tego uniknąć. Nie zaskoczyło więc jej postawnego syna, że zastał matkę wyciągniętą na szezlongu, z jedną pulchną, ozdobioną licznymi pierścionkami ręką zawieszoną nad otwartym pudełkiem łakoci, znajdującym się na podorędziu.

Chwilę potem ręka drgnęła i znowu uszczupliła zawartość pudełka, a lady Exmouth obróciła głowę, by sprawdzić, kto wszedł do pokoju.

- Daniel, mój drogi! - Powitała go z wszelkimi oznakami zachwytu, podstawiwszy mu do cmoknięcia miękki, różowy policzek, i zastygła w oczekiwaniu, aż syn dopełni rytuału. - Powiadomiono mnie, że wyszedłeś dzisiaj z samego rana. Ufam, że nie zaniedbałeś śniadania.

- Nie, droga matko. Na pewno sprawi ci przyjemność, gdy dowiesz się, że apetyt niezmiennie mi dopisuje.

Tak, tak, masz to po twoim papie, zresztą nie tylko to. On nie był z tych wybrednych, gdy przychodziło do jedzenia, a mimo to nigdy nie miał na sobie ani grama zbędnego tłuszczu. - Żałośnie westchnęła. - A ja jem jak ptaszek i mam brzuch jak kuc szetlandzki.

- Ciekawe dlaczego? - mruknął Daniel, zerkając w stronę opróżnionego do połowy pudełka łakoci. Potem usiadł na krześle niedaleko szezlongu. - Podobno chciałaś mnie widzieć, mamo.

- Czyżby? - Wydawała się zupełnie zbita z tropu, ale Daniel dobrze wiedział, że wygląd matki bywa zwodniczy. Wprawdzie ostatnimi laty lady Exmouth trochę zgnuśniała i unikała ruchu, jeśli tylko mogła, ale jej zadumane piwne oczy dostrzegały zadziwiająco dużo. - Ach, tak! Miałam ci przypomnieć, że większość naszych bagaży odjeżdża już dzisiaj, bo doprawdy nie potrzeba nam całej piramidy rzeczy do wzięcia, kiedy i my wyruszymy w piątek.

- Sądzę, że Perm jak zwykle wszystkim się zajął i zrobił na czas to, co do niego należy.

- Ten twój osobisty służący jest prawdziwym skarbem, Danielu! Tak samo jak moja droga Pinner! - Zwróciła się ku kobiecie o ptasiej urodzie, zajętej składaniem strojów i rozmieszczaniem ich w pokaźnych rozmiarów kufrze, i odprawiła ją prawie niezauważalnym skinieniem głowy.

- Ufam, że cieszysz się na pobyt w Brighton, mój drogi - odezwała się, gdy zostali sami - i że z zadowoleniem zniesiesz towarzystwo swojej słabej, starej mamy jeszcze przez kilka tygodni. Muszę wyznać, że nasz wspólny pobyt w Londynie sprawił mi wiele przyjemności.

W oczach jego lordowskiej mości, bardzo podobnych kolorem i kształtem do oczu matki, pojawił się kpiący błysk.

- Nie jesteś ani słaba na umyśle, ani stara, moja droga. A ja nie jestem naiwny, przestań więc mnie zwodzić i zadaj wreszcie to pytanie, które masz na końcu swojego nieokiełznanego czasami języka! Inaczej mówiąc, spytaj mnie wreszcie, czy cieszę się z możliwości pogłębienia znajomości z panną Perceval. A odpowiedź na twoje pytanie brzmi „tak”.

Wybuch radosnego śmiechu matki okazał się zaraźliwy i Daniel mimo woli się uśmiechnął.

- Może dobrze się stało, że spodziewam się wielu miłych chwil nad morzem, bo Montague Merrell i w ogóle połowa moich znajomych stanowczo uważa, że ta urocza córka pastora jest wymarzoną kandydatką na moją żonę.

To prawda! - zgodziła się lady Exmouth, skwapliwie przyłączając się do licznego chóru tych, którzy w ostatnich tygodniach zachęcali przystojnego barona do poważnego namysłu nad ponownym rzuceniem się na głębokie wody małżeństwa. - Drugiej tak uroczej panny bez wątpienia nie spotkasz.

- Nie przeczę.

- Jest posłuszna i obowiązkowa. Nie wtrącałaby się do twoich przyjemności i nie sprawiałaby ci kłopotów.

- Wolałbym nieco lepiej ją poznać, zanim wyrażę pogląd o niektórych cechach jej charakteru. Nie mogę pozbyć się podejrzenia, że panna Robina Perceval ma znacznie bardziej żywiołowy temperament, niż sądzi większość ludzi.

Lady Exmouth potraktowała tę uwagę jak krytykę, nie była jednak w stu procentach pewna, czy słusznie. Jej syn należał do tych irytujących ludzi, którzy zawsze umieli dobrze ukrywać swoje poglądy i uczucia. Nagłe jednak przez głowę przemknęła jej całkiem nowa i do tego niepokojąca myśl.

- Mam nadzieję, mój drogi, że nie oczekujesz znalezienia drugiej Clarissy. To ci się nigdy nie uda.

Jego lordowska mość przez chwilę przyglądał się matce bez słowa, z nieprzeniknioną miną, a potem nagle wstał i podszedł do okna.

- Zdaję sobie sprawę z tego, że Clarissa była wyjątkową istotą - powiedział beznamiętnie, zachowując kamienną twarz. - Równie pięknej kobiety jeszcze nie spotkałem i wątpię, czy kiedyś spotkam.

Lady Exmouth, po mistrzowsku opanowując łzy, popatrzyła na syna z drugiego końca pokoju, ale zupełnie nie wiedziała, co odpowiedzieć. Od dnia tragedii Daniel ani razu nie próbował o tym rozmawiać, w każdym razie na pewno nie z nią, a gdy tylko padło imię Clarissy, natychmiast zamykał się w sobie i pogrążał w żałobie.

- Nie rób takiej ponurej miny, moja droga - łagodnie poradził matce. Odwrócił się akurat w porę, by dostrzec u niej ten sam grymas, który widywał również na wielu innych twarzach w ostatnim okresie. - Nie przyjechałem do Londynu w poszukiwaniu lustrzanego odbicia mojej żony. Przyjechałem wyłącznie po to, by znaleźć osobę, która chętnie zaopiekuje się moimi córkami i będzie dla nich dobra, a przy okazji, owszem, w pewnym sensie zajmie miejsce ich zmarłej mamy.

Jeśli to stwierdzenie miało uwolnić lady Exmouth od niepokoju, to całkiem chybiło celu.

- Żywiłam nadzieję, że w tej kwestii liczą się również twoje uczucia, Danielu, a nie tylko potrzeby córek. Czy doprawdy niczego nie czujesz do panny Perceval?

Zamilkł na tak długo, że już straciła nadzieję na to, iż zaspokoi jej ciekawość. I wtedy nagle powiedział:

- Uważam, że Robina Perceval jest jedną z najbardziej uroczych, układnych i uczciwych panien, jakie znam. Byłbym jednak dużo spokojniejszy, gdybym był przekonany, że przyjęła to zaproszenie do spędzenia lata w Brighton ze szczerą ochotą.

- Co chcesz przez to powiedzieć, Danielu?

Lady Exmouth wydawała się tak zdezorientowana, że omal głośno się nie roześmiał.

- Mamo, zawsze miałem wielkie uznanie dla twojej bystrości, ale muszę przyznać, że zdarzały się też sytuacje, gdy przedwczesne plany szkodziły twojej jasności sądu.

- Ale... ale... - Starszej pani na chwilę zabrało słów. - Jestem pewna, że się mylisz, Danielu. To dziecko po prostu skorzystało z okazji dotrzymania mi towarzystwa, gdy tylko ją o to poprosiłam.

- W to nie wątpię, matko. Bardzo szybko pojąłem, że chociaż panna Perceval ma w swej naturze uroczą powściągliwość, to nie jest w żadnej mierze przeciwna towarzyskim uciechom i bardzo dobrze bawi się w Londynie. Jest więc całkiem naturalne, że chce przedłużyć ten okres, jeśli nadarza się po temu sposobność. Wnoszę jednak, że umknęła twojej uwagi pewna rezerwa w zachowaniu, którą wyraźnie u niej widzę od powrotu z hrabstwa Hamp.

Lady Exmouth rzeczywiście niczego nie zauważyła. Bardzo była na siebie zła z tego powodu, gdyż nie ulegało dla niej wątpliwości, że Daniel, obdarzony wprost niezwykłą spostrzegawczością, nie omylił się ani trochę.

Ciekawe, co takiego mogło tam zajść, że zaczęła mieć wątpliwości, czy powinna nam towarzyszyć.

Syn znowu zmierzył ją kpiącym spojrzeniem.

- No, no, matko. Czyż to nie oczywiste? Ktoś uświadomił jej, czym naprawdę się kierowałaś, występując z zaproszeniem.

- Niektórzy ludzie są doprawdy zupełnie nietaktowni! A już wszystko tak dobrze się układało! - Wydawała się w tej chwili tak bardzo zirytowana, jak tylko może być zirytowana osoba pogodna z natury. - Danielu, dlaczego ludzie muszą się wtrącać do nie swoich spraw?

- To dziwne, mamo, ale przez ostatnie tygodnie zadaję sobie dokładnie to samo pytanie - powiedział i przesłał jej uśmiech naznaczony zarówno czułością, jak i irytacją. - Trudno, stało się. Ona już wie, jaki los przeznaczyłyście jej i ty, i jej matka.

- Danielu, to jest po prostu nieprawda! - Udało jej się wytrzymać spojrzenie syna przez pełne dziesięć sekund, zanim urządziła, pokaz poprawiania szala. - No, owszem, gdzieś mogłam niebacznie wspomnieć, że skoro okres oficjalnej żałoby dobiegł końca, to pewnie rozważysz, czy nie poszukać drugiej żony.

Wymownie spojrzał w sufit.

- Zaskakujesz mnie!

- Lady Elizabeth również mogła powiedzieć coś o tym, że jej najstarsza córką zdradza oznaki silnego instynktu macierzyńskiego, gdyż wykazuje niezwykłą wprost cierpliwość wobec swoich młodszych sióstr - ciągnęła tak, jakby syn wcale jej nie przerwał. - Zapewniam cię jednak, Danielu, że do głowy mi nie przyszło, by wystąpić z sugestią, że panna Perceval byłaby dla ciebie idealną żoną. Co to, to nie! Jesteś zbyt podobny do twojego drogiego ojca. Zawsze chętnie słuchasz innych, ale w końcu i tak robisz po swojemu.

- Dobrze, że wreszcie to doceniłaś, mamo, bo ułatwiasz mi powiedzenie tego, co zamierzałem. - Wciąż się uśmiechał, nie ulegało jednak wątpliwości, że jego głos nabrał dużo bardziej stanowczego brzmienia. - Od początku miałem szczery zamiar ulec twoim namowom i towarzyszyć ci do Brighton, chociaż naturalnie wiem, jaki cel naprawdę ci przyświeca... Nie, nie, proszę, pozwól mi łaskawie dokończyć. - Dla zaakcentowania swojej prośby uniósł rękę. - Owszem, zamierzam pogłębić znajomość z panną Perceval, o czym już wspomniałem. Ona wydaje mi się bardzo intrygująca. Na pewno może jeszcze zaskoczyć i mnie, i ciebie. Ale jedno jest dla mnie pewne. Panna Perceval w ogóle nie myślała o przyjęciu roli lady Exmouth, póki ktoś szczególnie życzliwy nie zwrócił jej uwagi, że właśnie taki los może ją czekać. Rzecz jasna nie wykluczam, że w przyszłości panna Perceval sama uzna to za wymarzoną okazję, obstaję jednak przy tym, żeby to była jej własna decyzja, a nie twoja albo jej matki... Czy wyrażam się jasno, moja droga?

- Tak, Danielu. Chcesz, żebym stała z boku i zostawiła sprawy ich własnemu biegowi.

- Właśnie!

Starsza pani znowu zainteresowała się pysznościami znajdującymi się tuż przy jej łokciu.

- Zgoda, Danielu. Możesz zalecać się do panny Robiny Perceval po swojemu, a ja nie będę się do tego wtrącać.

Daniel obserwował spod przymrużonych powiek, jak kolejny lepki przysmak znika między różowymi wargami. Miał przykre przeświadczenie, że matka nie będzie w stanie dotrzymać danego słowa.

ROZDZIAŁ DRUGI

Opierając się wygodnie o obite aksamitem wałki, lady Exmouth obserwowała przez okno powozu mijane krajobrazy i wspominała czasy, gdy w niezbyt odległej przeszłości droga do Brighton była ledwie widoczna i często nieprzejezdna. Wszystko to, naturalnie, szybko się zmieniło, gdy regent odkrył, że powietrze w tej małej i niewiele znaczącej miejscowości korzystnie wpływa na jego zdrowie. Brighton stało się modnym kurortem i teraz można było tam dojechać wieloma drogami, z których jedną dość powszechnie uważano za najnowocześniejszy trakt pocztowy w Anglii.

Lady Exmouth bez żalu pozostawiła wszystkie przygotowania do podróży oraz wybór trasy swemu bardzo rzutkiemu synowi. Odkąd Daniel po skończeniu dwudziestu jeden lat przejął tytuł barona, przejawiał talent organizacyjny i poczucie odpowiedzialności zdecydowanie ponad swój wiek. Nic dziwnego, że bardzo niewiele osób wyrażało wątpliwości, gdy zaledwie dwa lata po śmierci ojca Daniel ze spokojem ogłosił zamiar poślubienia swojej dziecięcej miłości.

Jak piękną kobietą była Clarissa! - pomyślała lady Exmouth, choć prawdę mówiąc, miała już kłopoty z wiernym przywołaniem obrazu tej uroczej twarzy w kształcie serca, otoczonej burzą złocistych pukli, i czystych niebieskich oczu.

Clarissa, córka zubożałego właściciela ziemskiego, niewątpliwie byłaby ozdobą sezonu, gdyby jej ojciec był w stanie sfinansować takie przedsięwzięcie, jak wyjazd do Londynu. Odkąd skończyła szesnaście lat, starali się o nią kolejno właściwie wszyscy kawalerowie w okolicy. Jednak Clarissa pozostała wzruszająco wierna jedynemu synowi swych najbliższych sąsiadów. Oboje tworzyli doprawdy wymarzoną parę, idealnie dopasowaną pod każdym względem. Gdy rok po ślubie urodziła się Hanna, szczęście młodych wydawało się dopełnione.

Lady Exmouth dobrze pamiętała, jak wkrótce po przyjściu na świat wnuczki wyraziła chęć zamieszkania w Bath. Protesty syna i synowej tak ją jednak wzruszyły, że przebywała w Courtney Place aż do narodzenia ich drugiego dziecka trzy lata później. Wtedy już nie zdołano jej przekonać do pozostania w pięknej posiadłości przodków, w której pod wieloma względami czuła się tak, jakby nadal była panią domu.

Nigdy jednak nie pożałowała dokonanego wyboru. Bath bardzo jej odpowiadało. Nawiązała tam wiele przyjaźni i teraz z niecierpliwością czekała, kiedy wreszcie wróci do swego wygodnego domu przy Camden Place.

Wiele naturalnie zależało od biegu spraw w najbliższych tygodniach. Lady Exmouth nie zamierzała bowiem pozwolić swemu synowi na samotny powrót do rodowej siedziby z końcem lata i dalsze rozpamiętywanie straty uroczej Clarissy. Gdyby oznaczało to dla niej zwłokę w powrocie do Bath i konieczność dotrzymania towarzystwa Danielowi, to trudno, niech tak będzie! Mimo wszystko nie mogła jednak nie żywić nadziei, że wszystko ułoży się dużo lepiej, a jej syn wkrótce będzie dzielił domostwo z zupełnie inną kobietą.

Oderwawszy oczy od widoków, lady Exmouth zerknęła na swoją towarzyszkę podróży eleganckim, resorowanym powozem. Młoda kobieta siedziała w milczeniu z głową zwróconą ku pejzażom po drugiej stronie drogi i wydawało się, że jest głęboko pochłonięta własnymi myślami.

Daniel, demon spostrzegawczości, nie mylił się ani trochę, gdy powiedział, że stało się coś, co zburzyło spokój umysłu panny Robiny Perceval. Niewątpliwie tak właśnie było! Jeśli Daniel słusznie odgadł, że córka pastora jeszcze waha się, czy chce wejść do znakomitego rodu Courtneyów, to byłoby doprawdy wyjątkową niegodziwością naciskać na tę przemiłą pannę, by podjęła właśnie taką decyzję w ciągu nadchodzących tygodni.

Trudno dociec, jakie postępowanie w takiej sytuacji byłoby najlepsze, pomyślała lady Exmouth, machinalnie przesuwając tam i z powrotem dłoń po fałdzie spódnicy. Nie chciała mieszać się do cudzych spraw delikatnej i osobistej natury, jednak nie zamierzała też pozwolić, by jej syn wszedł w wiek średni jako samotny żałobnik, podczas gdy na wyciągnięcie ręki jest panna, która może wnieść do jego życia radość, nawet jeśli nieco odbiega od ideału.

Naturalnie lady Exmouth była rozsądną kobietą i ani przez chwilę nie przypuszczała, że panna Robina Perceval zajmie w sercu Daniela miejsce pięknej Clarissy. Takie nadzieje byłyby znacznie przesadzone. Niezaprzeczalnie jednak Daniel dostrzegł w córce pastora coś, co do niego przemawiało, była ona bowiem jedyną osobą płci żeńskiej, która wzbudziła jego zainteresowanie przez prawie cały okres pobytu w stolicy.

Jeszcze raz zerknęła ukradkiem w przeciwległy kąt. Tym razem przekonała się, że patrzy na nią para niebieskich oczu przypominających odcieniem oczy zmarłej baronowej Exmouth, lecz zarazem nieporównanie bystrzejszych.

- Już myślałam, że zasnęłaś - Cóż innego można było powiedzieć? - W ogóle cię nie słychać.

- Nie, milady. Z zachwytu zapomniałam o całym świecie. Nigdy nie byłam tak daleko na południu kraju i wszystko wydaje mi się nowe i ciekawe.

Chociaż biedaczka najpewniej przeżywała niemałą rozterkę w związku z pobytem w Brighton, nie pozwalała, by niepokojące myśli zaszkodziły jej manierom. Zauważywszy to, lady Exmouth dodała jeszcze jedną pozycję do długiej listy zalet panny Robiny Perceval.

- Pamiętam, moje drogie dziecko, wcale nie takie dawne czasy, kiedy wielu musiało rezygnować z podróży w pół drogi do małej rybackiej wioski Brighton. Ostatnio weszło w modę narzekanie na regenta, ale gdyby nie kupił tego „małego wiejskiego domku” na wybrzeżu, to obawiam się, że i ten, i inne trakty w okolicy na długo pozostałyby błotnistymi, nierównymi drogami, często nie do przejechania. Czy ty wiesz, ile tu stało porzuconych powozów?

Najwidoczniej Robinę zainteresował ten wywód, bo na jej ładnej twarzy odmalował się wyraz głębokiej zadumy.

- Rzeczywiście, łatwo zapominamy, że jeszcze nie tak dawno podróże po kraju były niebezpieczne. W dodatku drogę, która kiedyś zajmowała wiele godzin, teraz przebywa się znacznie szybciej.

- I znacznie wygodniej - dodała lady Exmouth. - Resorowane powozy mniej rzucają, a podczas podróży można przystanąć na odpoczynek w licznych zajazdach.

Chwilę później jak na zamówienie ujrzały przy drodze zajazd i ich powóz stanął na dziedzińcu bardzo eleganckiej stacji pocztowej. Służba otworzyła drzwi i przystawiła schodki, a jego lordowska mość stanął na posterunku, by pomóc swoim damom w wysiadaniu.

- Jak to jest, mamo - spytał, prowadząc je do wnętrza zajazdu - że dwie damy mogą przejechać tę samą drogę jednym powozem, a mimo to jedna wygląda tak samo jak przed wyjazdem, natomiast druga bardziej przypomina nastroszoną kurę, która przez cały dzień obijała się po podwórzu.

- Paskudny chłopiec! Nie muszę nawet pytać, która z nas powinna twoim zdaniem zadbać o swój wygląd. - Starsza pani próbowała udać urażoną, ale wypadło to mało przekonująco. - Gdzie ta zgrzana kura może się trochę odświeżyć?

Daniel przyzwał gestem służącą, a Robina, która z najwyższym trudem zachowała powagę, udała się w towarzystwie lady Exmouth do pokoju na górę, żeby zadbać również o swój wygląd i dokonać niezbędnych poprawek.

Naturalnie nie pierwszy raz słyszała Daniela wypowiadającego prowokującą uwagę. Lady Exmouth zawsze brała docinki syna za dobrą monetę i Robina była nawet nieco zazdrosna o szczególną więź łączącą matkę z synem. Nigdy nie odważyłaby się podobnie odezwać do żadnego z rodziców, a na pewno nie do matki, która w odróżnieniu od lady Exmouth była całkiem pozbawiona poczucia humoru.

Pewnie właśnie dlatego starsza dama tak przypadła jej do serca. Lady Exmouth cechowała się wyjątkową poczciwością, uwielbiała żart i śmiech, lecz nie miała w sobie ani odrobiny niefrasobliwości, aczkolwiek należało podejrzewać ją o to, że niekiedy celowo usiłuje sprawić wrażenie osoby niezbyt rozumnej.

Znalazły wspólny język prawie natychmiast, toteż Robina była pewna, że towarzystwo lady Exmouth w najbliższych tygodniach dałoby jej wiele przyjemności, gdyby nie myśl o tym, że dama przeżyje przykre rozczarowanie, jeśli pobyt w Brighton nie zakończy się ogłoszeniem zaręczyn jej syna z córką pastora z Abbot Quincey.

W zasadzie powinno jej schlebiać to, że interesuje się nią baron Exmouth, i może nawet tak by było, gdyby Robina sądziła, że udało jej się zdobyć uczucie tego mężczyzny. Wolała jednak nie ulegać bezsensownym złudzeniom. Raczej nie było nadziei na to, by ktokolwiek zajął w jego sercu miejsce zmarłej żony.

Zdjąwszy czepek, przez chwilę studiowała swoje odbicie w lustrze, a przy okazji poprawiła zabłąkany kosmyk. Wyglądała całkiem nie najgorzej. Zapewniono ją zresztą, że choć za piękność uważać się nie może, to swą urodą jest w stanie zawrócić w głowie niejednemu. Panien o wybitnej urodzie było podczas tegorocznego sezonu wystarczająco dużo, na przykład jej dobra przyjaciółka Sophia Cleeve. Wydawało się zatem dość dziwne, że lord Exmouth wykazał mało zainteresowania tymi pannami, bo przecież powszechnie uważano go za znawcę piękna.

- Czy coś cię dręczy, dziecko?

Wyrwana z zadumy Robina stwierdziła, że skupiło się na niej badawcze spojrzenie oszukańczo sennych piwnych oczu.

- Nie, właściwie nie, milady. Myślałam o pewnych osobach, które poznałam podczas sezonu w Londynie. Ciekawa jestem, ile z nich pojedzie do Brighton tak jak my.

Robina uspokoiła swoje sumienie tłumaczeniem, że przecież nie całkiem skłamała, a lady Exmouth na szczęście nie próbowała kwestionować odpowiedzi.

- Nie zdziwiłoby mnie, gdyby okazało się, że całkiem dużo. Na pewno cały krąg Carlton House, w którym, jak zapewne wiesz, obraca się najlepszy przyjaciel mojego syna, Montague Merrell. Najlepiej spytajmy Daniela, kto jeszcze zamierza pobyć nad morzem. On bez wątpienia oświeci nas w tej materii.

Okazało się jednak, że Daniel nie może lub po prostu nie chce tego zrobić. Gdy obie panie spotkały go kilka minut później w prywatnym saloniku zajazdu, stwierdził:

- Dobrze wiesz, mamo, że nie należę do otoczenia regenta. Nie powiem też, żebym był choć trochę zainteresowany tym, kto będzie w jego świcie tego lata.

- Jak na młodego człowieka uważanego przez całe dorosłe życie za jednego z dyktatorów mody w towarzystwie, wykazujesz zaskakująco mało zainteresowania tym, co dzieje się w elitarnych kręgach - zauważyła jego matka, z uznaniem mierząc wzrokiem obfity posiłek przygotowany dla nich.

Daniel niezwłocznie dostrzegł pożądliwy błysk w jej oczach i elegancko odsunął krzesło, by mogła usiąść. Jak daleko sięgał pamięcią, matka zawsze miała zdrowy apetyt. Wcale zresztą nie uważał tego za niepożądaną cechę, póki jedzenie nie stawało się dla kogoś nieposkromioną namiętnością.

Z nie mniejszą bystrością dostrzegł również, że od chwili wejścia do saloniku panna Perceval ani razu nie otworzyła swoich kształtnych i zachęcających do pocałunków ust. Poza tym ostatnio wydawała się mocno skrępowana jego towarzystwem. Ten godzien pożałowania stan rzeczy należało jak najszybciej zmienić!

- Proszę pozwolić, że nałożę pani kurczaka, panno Perceval. - Nie dał jej okazji do sprzeciwu. - Musi pani być głodna po tylu godzinach jazdy. Podróże na większe odległości często rozbudzają apetyt.

- Mój na pewno - włączyła się do rozmowy lady Exmouth.

To się rozumie samo przez się, mamo.

- Niegrzeczny chłopiec! - skarciła go z uśmiechem. - Twój drogi papa stanowczo za mało bił cię w dzieciństwie.

Daniel zauważył, że uroczy, spontaniczny uśmiech panny Perceval, wywołany tą żartobliwą wymianą zdań, szybko zgasł. Liczył jednak na to, że przywracanie Robinie spokoju ducha nie będzie trudne. Miał nawet nadzieję na pogłębienie znajomości, i to jeszcze tego samego dnia. Odważnie postawił sobie nowy cel.

Chyba masz rację, mamo. Pozwól mi jednak wspomnieć o wybornym pasztecie z dziczyzny przy twoim prawym łokciu, ponieważ dotąd umknął twojej uwagi.

- Dziękuję, mój drogi. - Porozumiewawczy uśmiech jednoznacznie dał mu do zrozumienia, że matka wie, o co chodzi. Wyglądało zresztą na to, że cel został osiągnięty, bo panna Perceval bez dalszych zachęt zaczęła częstować się rozmaitymi potrawami.

- Muszę powiedzieć, mój drogi chłopcze, że przeszedłeś samego siebie. To jest najlepsza przekąska, jaką zdarzyło ci się kiedykolwiek zamówić. Może zadowolić najwybredniejsze gusta.

- To nie moja zasługa. - Daniel zaskoczył damy tym wynurzeniem. - Jeśli chcesz wyrazić swoje uznanie, podziękuj Kendallowi, mamo. To on zamówił ten późny lunch w prywatnym saloniku, kiedy przed dwoma dniami załatwiał stajnię dla moich gniadoszy.

- Czy zostało nam jeszcze dużo drogi do przejechania, milordzie? - spytała Robina, uznawszy, że powinna wreszcie wnieść jakiś wkład do rozmowy.

- Mamy przed sobą najwyżej godzinę jazdy. Moje nowo kupione konie poradzą sobie bez wysiłku.

- Dumny jesteś, synu, z tego zakupu, czyż nie?

- Bardzo, matko! - przyznał, zadowolony z siebie. - To wielka przyjemność uprzedzić samego księcia. Dostałem informację z wiarygodnego źródła, że Sharnbrook był bardzo poważnie nimi zainteresowany - wyjaśnił w odpowiedzi na pytające spojrzenia. - Ale za długo się zastanawiał. Może miał na głowie ważniejsze sprawy, na przykład zaręczyny z przyjaciółką panny Perceval.

- Prawdę mówiąc, dość bezbarwne przyjęcie w Sharnbrook było dla mnie niespodzianką - zauważyła lady Exmouth. - Zupełnie nie rozumiem, czemu zaproszono tak mało gości. Bądź co bądź, książę ma reputację jednego z najbogatszych ludzi w Anglii. Nie wierzę, żeby nie mógł sobie pozwolić na nic bardziej wystawnego. Przyjaciel twojego papy, Robino, też podobno do biednych nie należy, więc doprawdy nie pojmuję, czemu nie uświetniono tych zaręczyn bardziej okazale.

Tak sobie życzyli Sophia i Benedykt - wytłumaczyła Robina. - Zresztą mimo że nie zjechało tam wielu gości, przyjęcie było bardzo udane.

- Ja również jestem zwolennikiem poglądu, że bardzo osobiste uroczystości powinny być możliwie skromne i nieoficjalne - oznajmił Daniel ku zaskoczeniu matki. - Omal nie poczułem przed chwilą wyrzutów sumienia z powodu pozbawienia Sharnbrooka tych gniadoszy, mam bowiem wrażenie, że wiele nas łączy. To, że ktoś jest dobrze sytuowany, nie oznacza, że ma obnosić się ze swoim bogactwem.

- Zaskakujesz mnie, synu. Na przyjęcie z okazji swoich zaręczyn z Clarissą uparłeś się zaprosić połowę hrabstwa.

Lady Exmouth nie przemyślała tej wypowiedzi, ale prawie natychmiast przeklęła w duchu swoją głupotę. Publicznie rzadko zdarzało jej się wspominać imię niedawno zmarłej synowej, a już na pewno nie powinna tego robić w obecności panny Perceval, która siedziała przy stole w milczeniu i zdawała się całkowicie pochłonięta jedzeniem.

Święta prawda, mamo - szybko przerwał niezręczną ciszę baron, nie zdradzając bynajmniej zakłopotania drażliwym tematem. - Z wiekiem upodobania się zmieniają. Kiedyś nie przyszłoby mi do głowy przejechać otwartym powozem więcej niż kilka mil, a dziś sprawiło mi to dużą przyjemność. Skierował spojrzenie na Robinę.

- Może uda mi się panią namówić, panno Perceval, do dotrzymania mi towarzystwa przez pozostałą część podróży. Świeże powietrze wydaje mi się zdrowsze niż duchota w pudle powozu. Poza tym mama będzie mogła zgodnie ze swym zwyczajem uciąć sobie popołudniową drzemkę, nie naruszając zasad dobrego wychowania.

Robina zawahała się, ale trwało to tylko chwilę. W gruncie rzeczy nie było sposobu na uniknięcie towarzystwa lorda Exmoutha przez nadchodzące tygodnie, równie dobrze mogła więc wykazać rozsądek i już teraz zacząć przyzwyczajać się do jego obecności.

- Przyjmuję zaproszenie, milordzie, ja też myślę, że kilka łyków świeżego powietrza dobrze mi zrobi. - Obdarzyła go uśmiechem, w którym wstydliwość mieszała się, o dziwo, z szelmostwem. - Wprawdzie mogę dojechać do celu nieco potargana, ale mam nadzieję, że nie będę przypominać oszalałej kury.

Donośny śmiech lorda Exmoutha pomógł jej poczuć się swobodniej do tego stopnia, że gdy później zajęła miejsce obok niego w kolasce, była bardzo zadowolona z jego towarzystwa. Nie niepokoiło jej nawet to, że oddała swoje bezpieczeństwo w ręce człowieka, który podobno właśnie przez ryzykowne powożenie zabił ukochaną żonę.

Dopiero gdy po przejechaniu ponad mili za ciężkim powozem, w którym podróżowała lady Exmouth, Daniel skręcił w znacznie węższą drogę i zatrzymał dziarskie gniadosze w cieniu przydrożnych drzew, Robina doświadczyła kolejnego ataku paniki, dobrze jej znanej z ostatnich dni.

- Panno Perceval, miałem pewien szczególny powód, prosząc o dotrzymanie mi towarzystwa w tej części podróży - oznajmił, wpatrując się w pustą drogę przed nimi, a jednocześnie bez większego wysiłku utrzymując w ryzach ogniste konie. - Jeśli moja matka będzie sumiennie wypełniać obowiązki przyzwoitki, nie znajdziemy wielu okazji do pozostania sam na sam, a chciałbym pani coś powiedzieć, zanim rozpoczniemy pobyt w Brighton, który, jak ufam, sprawi nam obojgu wiele przyjemności.

Gdyby Robina nie miała w tej chwili takiego wrażenia, jakby powoli zaciskano jej pętlę na szyi, to chętnie wyraziłaby swoje uczucia głośnym, przeciągłym jękiem. Naturalnie już wcześniej pogodziła się z tym, że prędzej czy później zostanie podniesiona kwestia małżeństwa, miała jednak nadzieję, że nastąpi to później, co pozwoli jej nacieszyć się bez przeszkód przynajmniej częścią pobytu w Brighton. Tymczasem jego lordowska mość odezwał się znowu, zmuszając ją tym do skupienia uwagi.

- Oboje wiemy, dlaczego nasze matki chciały, żebyśmy spędzili lato razem. I jedna, i druga żywi nadzieję, że, mówiąc współczesnym i mało eleganckim językiem, zatańczę tak, jak mi zagrają. Chcę więc zapewnić panią, że w obecnej chwili nie mam najmniejszego zamiaru prosić o jej rękę.

Odwróciwszy głowę, Daniel dostrzegł na uroczej twarzy Robiny wyraz tak bezgranicznego zdumienia, ze tylko wielką siłą woli zdołał się powstrzymać przed wzięciem jej w ramiona i obsypaniem zapierającymi dech w piersiach pocałunkami.

- Wydaje się pani nieco zdziwiona, panno Perceval. - Było to nader oględnie powiedziane. Biedaczka wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć. - Bardzo przepraszam, jeśli uraziłem panią tak otwartym postawieniem sprawy.

- Nic się nie stało, sir - odpowiedziała tak cicho, że ledwo mógł rozróżnić słowa.

- Myślę jednak, że będzie nam łatwiej pielęgnować tę znajomość, jeśli wyjaśnimy sobie to i owo na samym początku. - Znów musiał bardzo uważać, tym razem jednak dlatego, że omal nie wybuchnął śmiechem. Panna Perceval przyglądała mu się tak, jak bezbronny królik patrzy na atakującego węża. - Zapewne zdaje sobie pani sprawę z tego, że podczas pobytu w Londynie bardzo polubiłem jej towarzystwo. Bardzo chciałbym, żebyśmy się zaprzyjaźnili.

- Hm, tak - odpowiedziała ostrożnie.

- A skoro tak, to chyba możemy pozwolić sobie na wzajemną szczerość, nie powodując tym urazy.

- To bardzo... bardzo krzepiące przekonanie, z pewnością. - Głos Robiny brzmiał stopniowo coraz mocniej, choć przez cały czas pobrzmiewała w nim nieufność.

- Jak pani już zapewne odkryła, moja droga matka i większość moich przyjaciół uważa, że najwyższy czas, abym zastanowił się nad powtórnym ożenkiem.

Tym razem nie doczekał się odpowiedzi, więc mówił dalej. O ile wiem, panuje dość powszechna zgoda co do tego, że jest pani dla mnie idealną kandydatką na żonę. Znowu nie było odpowiedzi.

- Możliwe, że to słuszny pogląd, ale zastrzegam sobie prawo zdecydowania o tym samodzielnie. Naturalnie również pani zasługuje na to, by dać jej szansę wyrobienia sobie zdania na mój temat w spokoju i bez żadnych nacisków. W obecnych okolicznościach może to być trudne, gdyż pewna osoba obserwuje każdy nasz ruch i z zapartym tchem czeka na ogłoszenie zaręczyn, pozostaje nam więc współpraca, by tę sytuację obrócić na naszą korzyść.

- A jak mielibyśmy współpracować, milordzie? - Robina wydawała się mocno zdezorientowana.

- Po prostu być sobą i robić to, na co przyjdzie nam ochota. Głupio byłoby celowo się unikać, skoro mamy mieszkać pod jednym dachem, nie sądzi pani?

Stanowczo tak.

- Proponuję więc, żebyśmy dali światu do myślenia i często pokazywali się razem, a jednocześnie nie odmawiali sobie przyjemności dostępnych innym ludziom. Jeśli pod koniec lata, gdy dużo lepiej się poznamy, dojdziemy do wniosku, że pasujemy do siebie, to dobrze, a jeśli nie...

Ujął ją za rękę i poczuł, że smukłe palce w jego uścisku lekko drżą.

- Tak czy owak, dziecko, chcę, żeby decyzja w tej sprawie należała do nas, do pani i do mnie. Nie do mojej matki, nie wyłącznie do mnie i nie do kogo innego. Czy pani to rozumie?

Wymagało to od Robiny wielkiego wysiłku woli, udało jej się jednak wytrzymać łagodne spojrzenie Daniela. Przy okazji dokonała dość zaskakującego odkrycia. Jego oczy w ciepłym odcieniu brązu były upstrzone urzekającymi złocistymi plamkami.

Tak, milordzie, rozumiem... I dziękuję - powiedziała cicho, całkiem nieświadoma tego, ile kosztowało go wypowiedzenie tych słów. W rzeczywistości bowiem był jak najdalszy od osłabiania u niej poczucia, że jej obowiązkiem jest go poślubić.

- Za co? - Uniósł brwi. - Za zaproponowanie czegoś, co przyniesie korzyść nam obojgu? Jeśli naprawdę chcesz pokazać, że odpowiada ci ta propozycja, możesz przestać tytułować mnie milordem. Mam na imię Daniel.

- Och, nie mogłabym tak się do pana zwracać. - Wydawała się wstrząśnięta tym pomysłem. - Mama za nic by się na to nie zgodziła.

- Zdanie mamy w tej sprawie mało mnie interesuje - odparł bezceremonialnie. - Przez następne kilka tygodni będzie pani mieszkać pod moim dachem, więc w dobrze pojętym własnym interesie proszę robić tak, jak jej mówię.

Roześmiała się niepewnie. Uchodził za łagodnego i opiekuńczego człowieka, a jednak wewnętrzny głos - odpowiadał jej, że lord Exmouth ma również mniej pozytywne cechy, które mogą się ujawnić, jeśli ktoś postępuje wbrew jego woli. Z pewnością nie obawiał się mówić tego, co myśli, bo o tym już się przekonała. Bardzo ją intrygowało, jakich odkryć dotyczących jego charakteru dokona jeszcze tego dnia.

- No dobrze, jaskółeczko, zawrzyjmy kompromis. Prywatnie będziesz nazywać mnie Danielem, a publicznie możesz zwracać się do mnie, jak chcesz. - Białe zęby zabłysły w uśmiechu. - Naturalnie pod warunkiem, że będzie to zgodne z zasadami dobrego wychowania.

Uścisnął jej rękę i znów skupił uwagę na swoich gniadoszach.

- A teraz lepiej gońmy moją drogą matkę, bo inaczej gotowa uznać, że razem zbiegliśmy, by potajemnie wziąć ślub.

- Och, to niezmiernie romantyczny pomysł! - wykrzyknęła bez zastanowienia Robina i natychmiast spłonęła rumieńcem, przekonała się bowiem, że lord Exmouth zmierzył ją zdziwionym spojrzeniem.

- Powiedziałbym raczej, że niezmiernie kłopotliwy - sprzeciwił się i powściągnął konie, zbliżali się bowiem do wioski. - Zwłaszcza gdyby podczas ucieczki kolaską nagle spadł deszcz.

- Zakochani nie zwracają uwagi na tak przyziemne sprawy, jak pogoda, kiedy planują potajemną ucieczkę - zwróciła mu uwagę Robina. Droczenie się z lordem Exmouthem było całkiem przyjemne, a najbardziej podobał jej się szelmowski błysk, który wtedy pojawiał się w jego oczach.

- Ja tam zwróciłbym uwagę - stwierdził. - Ale to dlatego, że jestem z natury praktycznym człowiekiem i obce mi są szalone pomysły. Poza tym osiągnąwszy szacowny wiek blisko trzydziestu sześciu lat, zdążyłem polubić wygodę i jestem o wiele za stary na to, by gnać na złamanie karku Bóg wie gdzie. Mogę więc z góry powiedzieć, że nie przyszłoby mi do głowy dokądkolwiek z panią uciekać.

- W takim razie postąpił pan bardzo rozsądnie, decydując się zaczekać z oświadczynami - poinformowała go prowokująco, choć jeszcze pół godziny temu za nic nie odezwałaby się do niego w ten sposób. Teraz jednak miała poczucie, że są bliscy nawiązania prawdziwej przyjaźni. - Jest dla mnie oczywiste, że byśmy do siebie nie pasowali. Wiem na pewno, że bardzo podobałby mi się dżentelmen, który chciałby pognać ze mną na złamanie karku Bóg wie gdzie.

- Wcale nie powiedziałem, że zdecydowałem się zaczekać z oświadczynami, moja panno - poprawił ją. - Powiedziałem tylko... A to co, u diabła!?

Panna Perceval ze zdumieniem zatrzymała wzrok na potężnym mężczyźnie, który okładał sękatą laską osła i wydawał się bardzo zadowolony z siebie, podczas gdy kobieta i dwoje dzieci kurczowo trzymających się jej spódnicy na przemian krzyczeli i błagali mężczyznę, by przestał.

Robina machinalnie ujęła wodze, które rzucił jej lord Exmouth, i patrzyła, co będzie dalej. On tymczasem podszedł do mężczyzny, wyrwał mu łaskę, kilka razy grzmotnął go po szerokich barkach, a w końcu celnie wymierzonym w szczękę ciosem pięści powalił na ziemię.

Ze sporej odległości nie słyszała wyraźnie wymiany zdań, ale widziała żywą gestykulację. Potem przewrócony osiłek zaczął, zdaje się, głośno przeklinać, a Daniel spokojnie wyjął jakiś przedmiot z prawego buta. Zaraz potem sterta garnków i patelni posypała się z grzbietu osła na ziemię. Tymczasem wybuchła gwałtowna kłótnia między osiłkiem a kobietą, ale Daniel znowu interweniował.

Robinie trudno było bacznie obserwować całe zdarzenie, musiała bowiem przez, cały czas uspokajać konie, spłoszone głośnym brzękiem naczyń. Zanim opanowała konie, mężczyzna oddalał się wiejską drogą, dźwigając na plecach swój dobytek; dwoje dzieci, które przestały płakać, szło z osłem do zagrody, a Daniel odprowadzał kobietę do chaty.

Kilka minut później pojawił się z powrotem na dworze. Kobieta dreptała za nim, z wysiłkiem starając się dotrzymać mu kroku, i wylewnie dziękowała.

- Nie ma za co, dobra kobieto. Cieszę się, że mogłem pomóc - usłyszała Robina. W końcu lord Exmouth uchylił kapelusza i szybko wrócił do kolaski.

Serdecznie przepraszam, moja panno! - Wyraźnie był zatroskany powstałą sytuacją. Szybko wskoczył na kozioł i wziął od niej wodze. - Zapewne myśli pani o mnie jak najgorzej, ponieważ zostawiłem ją w takich okolicznościach. Mam jednak nadzieję, że konie nie były trudne do opanowania?

Skądże znowu - zapewniła go. - Kiedy jestem w domu, często powożę jednokonnym gigiem papy. - Zauważyła, że kąciki ust podejrzanie mu się unoszą, nie dociekała jednak, co go rozbawiło, tylko poprosiła o wyjaśnienie zajścia.

- Ze wstydem muszę stwierdzić, że właściwie wszystko pani widziała, ale, niestety, niewiele mogłem zrobić, żeby jej tego oszczędzić. - Szarpnął wodze i gniadosze ruszyły, znowu prowadzone pewną ręką. - Nie jestem z natury gwałtowny, ale przyznam, że odczuwam niemal patologiczną nienawiść do ludzi, którzy przejawiają niczym nieuzasadnione okrucieństwo. Nie dość było temu bydlakowi, że codziennie mijał obejście poprzednich właścicieli, którzy dawniej dbali o osła, to jeszcze dręczył dzieci, znęcając się przy nich nad ich ulubieńcem.

To straszne! Bardzo się cieszę, że położył pan temu kres. Rozumiem, że osioł wrócił do poprzednich właścicieli.

- Niezupełnie. - Uśmiechnął się smutno. - Teraz należy do mnie. Po rozważeniu sytuacji uznałem, że takie wyjście jest najlepsze.

Robina zdołała zachować powagę, ale nie było to łatwe. Najnowszy nabytek najwidoczniej nie zachwycił lorda Exmoutha, nie mogła więc się powstrzymać, by trochę mu nie podokuczać.

- W Londynie podczas sezonu zaobserwowałam, że są dżentelmeni, których naturę można by nazwać ekscentryczną, i właśnie oni pozwalają sobie od czasu do czasu na dość dziwaczne zachowania. Wnoszę, że nagle odkrył pan u siebie potrzebę posiadania jucznego zwierzęcia.

- Widzę u pani silną potrzebę żartowania z innych, moja panno. - W spojrzeniu, którym ją zmierzył, można było zauważyć i rozbawienie, i lekką irytację. - Ale mylisz się, ty prowokująca istoto! Takie stworzenie nie jest mi do niczego potrzebne. Jeśli ośmieli się pani opowiedzieć komuś o tym zdarzeniu, to marny jej los! Stałbym się pośmiewiskiem i w klubach przez długie tygodnie wytykano by mnie palcami.

Wcale nie sądziła, by przywiązywał wagę do tego, co mówi o nim świat, ale uroczyście złożyła obietnicę milczenia. Dopiero potem spytała, po co dokonał tak niezwykłego zakupu.

- Ponieważ dowiedziałem się, że osła sprzedał mąż obibok tej nieszczęsnej kobiety, i zaraz potem zniknął, zostawiając ją z dziećmi na łasce losu. Kobieta od tej pory go nie widziała i już nie spodziewa się zobaczyć. Zawsze jednak istnieje możliwość, że mąż w końcu wróci i historia się powtórzy. Kobieta znowu nie będzie miała jak wozić towarów na targ, a dzieci stracą ulubieńca. Dla zapobieżenia temu niebezpieczeństwu wystawiłem dokument, w którym stwierdzam, że jako właściciel zezwalam kobiecie na używanie osła do dowożenia towarów na miejscowy targ, zabraniam jednak sprzedaży zwierzęcia bez mojej pisemnej zgody.

Jaki to dobry i wrażliwy człowiek, pomyślała Robina, gdy wrócili na główny trakt, a w oddali pojawił się zarys powozu lady Exmouth. Jej towarzysz okazał wielką szczodrość wobec trojga zupełnie obcych ludzi.

Odkąd zaproponował jej przyjaźń, znowu mogła cieszyć się nadchodzącymi tygodniami bez lęku o to, że po ich upływie będzie musiała mu to wynagrodzić.

Zastanawiało ją tylko, dlaczego nie czuje się szczęśliwa. I skąd właściwie wzięło się w jej sercu nagłe uczucie pustki?

ROZDZIAŁ TRZECI

Robina, wciąż bardzo podekscytowana nowym doświadczeniem, jakim było dla niej codzienne układanie fryzury przez zręczną służącą lady Exmouth, siedziała nieruchomo przed toaletką i dumała, jak bardzo zmieniło się jej życie, odkąd wyjechała z hrabstwa Northampton w pewien chłodny dzień na początku marca.

Jak na dziewczynę ze wsi, przyzwyczajoną bardziej do wygody niż luksusu i do długich okresów samotności, poświęcanych na rozmyślania lub na różne użyteczne zajęcia służące dobru bliźnich, z zaskakującą łatwością przywykła do wyczerpującego życia towarzyskiego, w którym z zasady każdy troszczył się jedynie o własne przyjemności. Rzecz jasna, podczas pobytu w Londynie obecność matki nieco Robinę ograniczała. Od przyjazdu do Brighton nikt jednak niczym już jej nie krępował. Przeciwnie, poczciwa lady Exmouth rozpuszczała ją na każdym kroku, a sekundował jej w tym syn. Ona zaś, o wstydzie, cieszyła się każdą chwilą tej rozpusty.

- Tak nie można, trzeba z tym skończyć! - oznajmiła z determinacją, nawet nie wiedząc, że głośno dała wyraz swoim niepokojom. Dopiero gdy podniosła głowę, dostrzegła w lustrze dość zdziwioną minę służącej, kobiety w średnim wieku.

Co się stało, panienko? Czy już nie podoba się panience taki sposób układania włosów? Jeśli panienka woli, zawsze możemy spróbować czegoś innego.

- Nie, nie, Pinner. Nie mam nic przeciwko temu, jak układasz mi włosy - pośpiesznie zapewniła ją Robina.

Dzięki Bogu, panienko! - Sumienna i bardzo kompetentna służąca omal nie wydała westchnienia ulgi. - Przez chwilę bałam się, że panienka poprosi mnie o obcięcie włosów. A tego nie chciałabym zrobić - oznajmiła, z nabożeństwem przesuwając szczotką po długich, lśniących pasmach. - Są piękne. Uwielbiam je układać. Zresztą figury też można panience pozazdrościć. Dla służącej to prawdziwa gratka zajmować się kimś takim, panno Robino. Panienka wyglądałaby pięknie nawet w kuchennym fartuchu!

- To wyłącznie twoja zasługa, a nie moja - odparła Robina, desperacko broniąc się przed ogarniającym ją poczuciem dumy.

Jej ojciec, wielebny William Perceval, zawsze uważał próżność za jeden z najcięższych grzechów, więc na plebanii w Abbot Quincey rzadko słyszano komplementy. Mimo to Robina, którą nauczono, że wewnętrzne piękno należy cenić najwyżej, ponad to, co powierzchowne i złudne, nie umiała jakoś oprzeć się sile pochwały.

- To na nic, Pinner - oświadczyła i wstała, gdy ostatnie kosmyki zostały przytrzymane szpilkami. - Muszę spojrzeć prawdzie w oczy. Jeżeli nie będę bardziej powściągliwa, to ulegnę pod tym dachem całkowitemu zepsuciu i po powrocie do Abbot Quincey nie przydam się już żadnej żywej istocie, ani dwu - , ani czworonożnej. Do tej pory zawsze bez ociągania cerowałam sobie suknie i układałam włosy, teraz nawet nie myślę o takich zajęciach, tylko siedzę i czekam, aż inni zrobią to za mnie. Jestem tu rozpieszczana ponad wszelką miarę, a co gorsza, bardzo mi się to podoba. Co powiedziałby mój papa?

W sypialni rozległ się radosny chichot Pinner, a Robina pomyślała, że śmiech to zdrowie, ale problem jest bardzo poważny. Przystosowała się do beztroskiego życia, wypełnionego jedynie przyjemnościami, zupełnie jakby była do niego stworzona, ale to nie miało nic wspólnego z rzeczywistością. Chociaż naturalnie na plebanii nie harowała jak wół, wymagano od niej jednak wykonywania różnych lżejszych prac, do których należało zajmowanie się trzema młodszymi siostrami i dawanie im dobrego przykładu, żeby nie wpadły w tarapaty.

Ale dałaby im teraz dobry przykład! Na wargach pojawił jej się smutny półuśmiech. Niezaprzeczalnie dobroduszna i trochę zgnuśniała lady Exmouth wywierała na nią jak najgorszy wpływ. Naturalnie z czystej uczciwości Robina musiała przyznać, że to przede wszystkim ona ponosi winę, nie wykazała bowiem dostatecznej siły charakteru, by uchronić się przed upadkiem w gorszącą otchłań rozpusty. Częściowo usprawiedliwiało ją to, że przez ostatnie dni stawiała czoło przeważającym siłom. Lord Daniel również namawiał ją do robienia tego, co sprawia jej przyjemność.

Chociaż Exmouth z góry określił swoje oczekiwania i oświadczył wprost, że liczy jedynie na przyjaźń, to odkąd przyjechała do Brighton, zachowywał się wobec niej bardzo opiekuńczo i starał się odgadywać wszystkie jej potrzeby. Bardzo ją to wzruszało.

Przystanęła u podnóża schodów i zapatrzyła się na drzwi pokoju śniadaniowego. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że wciąż się uśmiecha.

Sugestię Daniela przyjęła entuzjastycznie, ale ku własnemu niedowierzaniu z czasem przekonała się, że wcale nie będzie jej łatwo traktować go jak przyjaciela. Było to tym dziwniejsze, że gdy rozmawiali, nawet jeszcze w Londynie, nigdy nie odczuwała najmniejszego skrępowania.

Szczególne powołanie jej ojca sprawiło, że przez całe życie regularnie stykała się z ludźmi pogrążonymi w żałobie. Dzięki temu potrafiła znaleźć odpowiednie słowa dla Exmoutha, nie groziło im więc krępujące milczenie. Nie oznaczało to jednak, że z równą swobodą będzie myślała o nawiązaniu choćby odrobinę bliższej znajomości.

Los nie obdarzył jej braćmi, miała więc poczucie, że w zasadzie nic nie wie o płci przeciwnej. I chociaż częstymi gośćmi na plebanii bywali jej kuzyni, Hugo i Lowell, to od żadnego z nich nie dowiedziała się dużo o działaniu męskiego umysłu. W dzieciństwie traktowała dziesięć lat starszego od niej Hugona jak istotę wyższą: wyrafinowaną i dość nieprzystępną. Lowell, mający sześć lat mniej niż brat, jeszcze teraz wydawał jej się po prostu uroczym nicponiem, zawsze gotowym do najwymyślniejszych figli. Z tego powodu mieszkanie pod jednym dachem z lordem Exmouthem było kształcące.

Szybko odkryła, że Daniel ma wspaniałe poczucie humoru. Bardzo lubił się przekomarzać i cenił sobie błyskotliwe riposty w rozmowie, lecz mimo to w niczym nie przypominał uczniaka. Przeciwnie! Był w każdym calu dżentelmenem, imponującym obyciem i ogładą, aczkolwiek wcale nie sprawiał wrażenia człowieka, który patrzy na wszystkich z góry. Prawdopodobnie dlatego pozbyła się w końcu resztek zakłopotania i poczuła w jego obecności całkiem swobodnie, nawet bardziej niż w towarzystwie własnego ojca.

Jednak gdy weszła do pokoju śniadaniowego i zgodnie z przewidywaniami zastała Daniela przy stole, nikt nie domyśliłby się, że tak bardzo poważa swojego nowego przyjaciela. Na pewno nie zgadłby tego sam Daniel, który szybko zauważył dość zakłopotany wyraz pięknych niebieskich oczu.

Co się stało, ptaszyno? - Jako wzorowy dżentelmen wstał i poczekał, aż Robina zajmie miejsce. - Czy miała pani kłopoty ze snem ostatniej nocy?

- Jak mogłabym mieć kłopoty ze snem, Danielu, skoro dostałam bez wątpienia najwygodniejsze łóżko w całym domu? - Nie okazując najmniejszego onieśmielenia, Robina nalała sobie kawy i wzięła ciepłą bułeczkę z masłem. - I właśnie to mnie martwi. Jeśli nie będę ostrożna, to prawdopodobnie pan i pańska matka przyczynicie się do mojego upadku.

- Bardzo kusząca myśl - mruknął, zanim zdążył się powstrzymać. Na szczęście jednak Robina chyba tego nie usłyszała. - Z jakiego właściwie powodu wypadliśmy z mamą z łask?

Oboje rozpieszczacie mnie ponad wszelkie granice. Proszę nie zaprzeczać - zastrzegła, widząc budzący się protest. - Pan poświęca mi mnóstwo czasu i dba, żebym się nie nudziła. A co do pańskiej matki... Och, Danielu! Wczoraj wieczorem pańska matka przyszła do mojego pokoju i przyniosła mi swój śliczny naszyjnik z granatów, a do tego jeszcze kolczyki. - W jej głosie było słychać poruszenie. - Uparła się, że da mi je w prezencie, tymczasem w mojej sytuacji odmowa przyjęcia wyglądałaby jak wielka niewdzięczność. A ja przecież nie jestem niewdzięczna, słowo daję! Ale lady Exmouth naprawdę nie powinna mi dawać takich prezentów.

- Podzielam pani zdanie - oznajmił i tym ją nieco zaskoczył, zwłaszcza że wydawał się poirytowany.

- Czy to znaczy, że porozmawia pan o mnie z mamą? - Miała nadzieję, że nie sprowokuje w ten sposób nieporozumienia między synem a matką. - Czy da jej pan delikatnie do zrozumienia, że nie powinna tak mnie obdarowywać?

- Na pewno, dziecinko. Może pani na mnie polegać - powiedział i zmarszczył czoło, bo nagle otworzyły się drzwi. - O proszę, kujmy żelazo, póki gorące - dodał, widząc lady Exmouth, która tego dnia zeszła na śniadanie wyjątkowo wcześnie. - Co ja słyszę, mamo! - odezwał się natychmiast, gdy zasiadła naprzeciwko niego przy stole. - Czy mogę spytać, dlaczego podarowałaś Robinie sznur granatów?

- A dlaczego miałam tego nie zrobić, mój drogi? - odrzekła lady Exmouth, bynajmniej niezrażona dyktatorskim tonem syna. - Były moje, więc mogłam nimi dysponować według woli, a na młodym ciele naszyjnik wygląda dużo ładniej. - Zauważyła łobuzerski błysk w oczach Daniela. - Co się stało, synu? Czyżbyś nie pochwalał mojego prezentu dla Robiny?

- Właśnie. Dlaczego nie dałaś jej rubinów? - Z trudem powstrzymał wybuch śmiechu, bo Robina głośno upuściła nóż na stół. - Zawsze uważałem, że granaty to zwykłe świecidełka.

- Mój drogi, nie mogę jej podarować rubinów, chyba wiesz - broniła się lady Exmouth. - To są klejnoty rodzinne, ukryte bezpiecznie w Courtney Place. Poza tym nie należą do mnie, więc nie mogę nimi rozporządzać.

Ignorując mordercze spojrzenie pewnej bardzo rozzłoszczonej osoby, Daniel rozparł się na krześle i przybrał taką minę, jakby pracowicie rozważał argument matki.

- Po zastanowieniu nie sądzę, żebym chciał dać naszej Robinie rubiny, chyba że wyjątkowo przypadłyby jej do serca. Nie, przy takiej delikatnej cerze wolałbym obejrzeć ją w szafirach. Jak sądzisz, mamo?

- Na miły Bóg! - Robina ukryła twarz w dłoniach, nie wiedząc, czy się roześmiać, czy wybuchnąć płaczem. - Poddaję się!

- Może masz rację, mój drogi - przyznała lady Exmouth, w ogóle nie zwracając uwagi na ten okrzyk. - Szafiry podkreślają błękit oczu i jasną cerę. Chociaż nie spisywałabym na straty rubinów. Do takich pięknych, ciemnych włosów również będą znakomicie pasować.

Lord Daniel, który znakomicie bawił się kosztem swego miłego gościa, przełknął ostatni kęs śniadania, po czym sięgnął po gazetę.

- Nawiasem mówiąc, mamo, nasza droga panna Robina ma odczucie, że jest przez nas rozpieszczana i psuta, ponieważ odnosimy się do niej stanowczo zbyt uprzejmie. Postanowiłem ukrócić nasze karygodne zachowanie i w tym celu dziś po śniadaniu wezmę pannę Robinę na przejażdżkę kolaską.

Przelotne spojrzenie wystarczyło lady Exmouth, by zorientować się, że panna rozumie z tego przemówienia nie więcej niż ona.

- Niewątpliwie brakuje mi bystrości umysłu, ale nie umiem pojąć, w jaki sposób przejażdżka otwartym powozikiem po mieście może zażegnać ten kłopot, mój synu - powiedziała.

Spacerowaliśmy wczoraj z Robiną po mieście i w pewnej chwili naszą uwagę zwrócił widok śmiało poczynającej sobie lady Claudii Melrose, która znowu zrobiła z siebie widowisko. Siedziała wysoko na koźle i powoziła faetonem. Młoda, tu obecna dama bynajmniej nie zgorszyła się jednak tym widokiem, lecz wręcz przeciwnie, wyraziła podziw dla zręczności i odwagi lady Melrose. Przy okazji wspomniała, że sama chciałaby tak wprawnie kierować wyścigowym powozem. Po przemyśleniu tego zdarzenia postanowiłem dać pannie Perceval możliwość skorzystania z moich niemałych doświadczeń w tej materii i udzielić jej instruktażu.

Robina natychmiast zapomniała o swoich niepokojach i wydała pisk zachwytu.

- Naprawdę? Nauczy mnie pan?

- Tak, dziecinko, ale tylko dlatego, że będę miał przy tym doskonałą okazję bezlitośnie panią złajać. I biada jej, jeśli moje drogocenne gniadosze poniosą jakikolwiek...

Nagle urwał, bo co innego zaprzątnęło jego uwagę. Przez dłuższą chwilę studiował gazetę. Potem podał ją Robinie, wypielęgnowanym palcem wskazując artykuł.

- Czy dobrze mi się wydaje, że markiz Sywell rozsławił pani rodzinne strony?

Robina raptownie zmieniła się na twarzy. Trudno jej było uwierzyć w to, co przeczytała, toteż zwróciła się do Exmoutha, szukając u niego potwierdzenia.

- Wielkie nieba! Czy pana zdaniem to może być prawda?

- Często bywam bardzo sceptycznie nastawiony do doniesień w gazetach, a zwłaszcza w kolumnach towarzyskich. Ale tym razem bardzo wątpię, czy tak szczegółowy opis mógłby ukazać się w druku, gdyby nie był prawdziwy.

Co się stało, na Boga? - zainteresowała się lady Exmouth.

- Markiz Sywell nie żyje. Służący znalazł go martwego w sypialni, morderca posłużył się brzytwą markiza. Wszędzie było pełno krwi. Okropność!

Robinę zastanowiło, że nie ma w niej ani cienia współczucia.

Niezaprzeczalnie markiz był okrutnym i egoistycznym człowiekiem, który przez całe życie brał, co chciał, nie dbając o uczucia i potrzeby innych. Wśród mieszkańców wsi otaczających opactwo Steepwood nazwisko Sywella stało się synonimem rozpusty. Wielu łudzi pogardzało markizem, a nie lubił go nikt. Ale ani jej, ani nikomu z bliskiej rodziny markiz nie wyrządził krzywdy. Powinna więc przynajmniej trochę żałować tego człowieka, tymczasem pozostała całkowicie obojętna na jego los. Czyżby kilka tygodni spędzonych w Londynie zmieniło ją do tego stopnia, że przestała ją obchodzić tragedia bliźniego, który zakończył życie w tak przerażających okolicznościach?

Exmouth, nie spuszczający z niej oka, szybko zauważył jej zmieszanie.

- Znałaś go, dziecinko?

- Nie. - Pokręciła głową. - Wstyd mi to mówić - dodała, zanim zdążyła dobrze się nad tym zastanowić - ale sądzę, że świat będzie lepszy bez markiza. Jeśli miałabym komuś współczuć, to raczej sprawcy tego czynu. Musiał wiele wycierpieć z rąk Sywella, skoro zdecydował się z zemsty popełnić tak okrutną zbrodnię.

To prawda - poparła ją bardzo poruszona lady Exmouth. - Prawdopodobnie podejrzanych nie zabraknie.

- Nie wiedziałem, że tak dobrze go znałaś, mamo.

- Znaliśmy się tylko trochę, Danielu - sprostowała. - Spotkaliśmy się raz czy dwa wiele lat temu. Już wtedy Sywell miał zszarganą reputację. Niezaprzeczalnie był zresztą bardzo konfliktowym człowiekiem, który przez całe życie tylko przysparzał sobie wrogów. Obawiam się, że jest ich więcej, niż było żałobników na pogrzebie.

- Możliwe - przyznał Daniel i wstał. - Co do mnie jednak, nie zamierzam snuć domysłów, który z jego licznych wrogów popełnił zbrodnię, jeśli rzeczywiście była to zbrodnia. Mam dużo ważniejszą sprawę na głowie. Muszę wymyślić, jak ugłaskać Kendalla, bo czeka go niemały wysiłek. Pewnie o tym nie wiesz, mamo - ciągnął, odnotowawszy jej zdziwione spojrzenie - ale mój najwierniejszy służący jest zdeklarowanym kawalerem, ma przeto ustalone poglądy na płeć piękną. Wprawdzie nie można go uznać za absolutnego mizogina, bo raz kiedyś podsłuchano, jak wygłosił dyskretną pochwałę pewnej amazonki, niemniej jednak jest dostatecznie staroświecki, by ubolewać nad modnym ostatnio wśród dam upodobaniem do powożenia.

- Czemu po prostu nie zostawisz go w domu, wybierając się z Robiną na przejażdżkę? - spytała lady Exmouth, nie pojmując, dlaczego syn stwarza zbędne problemy.

- Ponieważ - odrzekł z kpiącą miną - wprawdzie ty, mamo, odkąd jesteśmy w Brighton przykładasz się do obowiązków przyzwoitki wyjątkowo mało, ja jednak stanowczo nie życzę sobie, żeby nieposzlakowana reputacja panny Perceval została narażona na szwank w oczach łatwo gorszącego się towarzystwa, gdyby ktoś przypadkiem zauważył ją wyjeżdżającą poza granice miasta tylko w moim towarzystwie.

Chociaż to wyjaśnienie zdawało się satysfakcjonować lady Exmouth, Robina nie była pewna, czy całkiem rozumie powody ścisłego trzymania się zasad etykiety. Nie mogła rozstrzygnąć, czyją reputację stara się w ten sposób chronić - jej czy własną. Czy chodziło mu o to, by za wszelką cenę uniknąć sytuacji, w której małżeństwo stałoby się dla niej przymusem? A może raczej obawiał się, że gdyby zrodziły się plotki o ich częstym przebywaniu razem, dla uchronienia jej przed skandalem musiałby dać jej swoje nazwisko? Najgorsze, że na myśl o drugiej z tych możliwości znowu ogarnęło ją znajome i bardzo przykre uczucie pustki.

Zanim jeszcze tego samego przedpołudnia Robina zajęła miejsce w kolasce, wyraźnie skłaniała się ku przeświadczeniu, że Daniel upierał się przy obecności osoby trzeciej, mając na względzie przede wszystkim jej dobro. Skłaniała się, owszem, ale nie była całkiem przekonana. Postanowiła jednak, że nie pozwoli, by resztki wątpliwości zepsuły jej emocjonujące przeżycie, jakim miała być nauka powożenia parą wspaniałych koni.

Liczne prace, które wykonywała w domu pod czujnym okiem matki, dobrze przygotowały ją do obecnej sytuacji, więc gdy dojechali na obrzeża miasta i zobaczyli przed sobą zachęcający wiejski krajobraz, z entuzjazmem przejęła wodze od Daniela. W pewnym momencie swojego młodego życia nauczyła się ignorować obawy, niepowodzenia i nawet krytyczne opinie osób znających się na rzeczy, jeśli przeszkadzało jej to w dążeniu do czegoś nowego. Dlatego i tym razem udało jej się skupić na swoim zadaniu, mimo że zawczasu ją ostrzeżono przed małym, chuderlawym typem, który przycupnął na siedzeniu za jej plecami. Bez wątpienia śledził każdy ruch, tylko czekając na pretekst do wyrażenia swojego zdania o wielkich paniach, którym wydaje się, że potrafią powozić, i skwitowania każdego niepowodzenia pogardliwym parsknięciem.

Na szczęście żadnego takiego odgłosu nie usłyszała. Co więcej, zanim została poproszona o zatrzymanie kolaski w odpowiednio szerokim miejscu na drodze, gdzie mogły się wyminąć dwa pojazdy, jej nauczyciel tylko raz skorygował niewielki błąd. Nie umiała jednak powiedzieć, dlaczego gdy Daniel na chwilę ujął ją przy tej okazji za ręce, serce nagle zabiło jej znacznie szybciej.

- To była bardzo udana próba jak na kogoś, kto przedtem powoził tylko jednokonnym gigiem - oznajmił Daniel, wydawało się, że szczerze. - Co ty na to, Kendall?

Po chwili złowieszczej ciszy rozległ się wyrok:

- Muszę przyznać, milordzie, że panna Perceval ma dobrą rękę do koni.

- No, to ci dopiero pochwała! - mruknął Daniel tak, żeby tylko Robina usłyszała. A potem dodał głośniej: - Czy chce pani powozić dalej, czy teraz kolej na mnie?

Chociaż postępy, jakie uczyniła, sprawiły jej niemałą satysfakcję, podobnie jak pochwały, a zwłaszcza powściągliwie wyrażone uznanie służącego lorda Exmoutha, to znała granice swoich, możliwości. Ramiona jej ciążyły, a od wytężania uwagi rozbolała ją głowa. Chętnie oddała więc wodze w ręce swego nauczyciela.

Czy chce pani wrócić do domu, czy może raczej jeszcze rozejrzeć się po okolicy?

Naturalnie chętnie obejrzałaby coś więcej, czuła jednak, że nie powinna nadużywać wielkoduszności gospodarza i dłużej zajmować jego czasu, wyraziła więc swoje wątpliwości głośno.

- Zapewniam, że wcale mi się pani nie narzuca - zaprotestował. - Gdybym sam nie miał na to ochoty, nigdy bym tego pani nie zaproponował.

W jego oczach pojawił się błysk, który u dziecka mógłby zwiastować jakiś figiel.

- Zdaje się, że przejęła pani, ptaszyno, bardzo niewłaściwy pogląd na mój charakter, zapewne od mojej drogiej mamy. Warto pamiętać, że rodzice, którzy rozpieszczają dziecko, często nie chcą dostrzegać jego wad.

- Czyżby, milordzie? - odrzekła dość oschle Robina. - W takim razie mogę tylko powiedzieć, że miał pan wyjątkowe szczęście, bo moja mama, choć okazuje mi wiele miłości i troski, nigdy też nie straci okazji, by wypomnieć mi liczne wady.

Ponieważ w Londynie Daniel nieraz spotkał bardzo pryncypialną lady Elizabeth, a przez lata stał się kompetentnym sędzią charakterów, wcale nie zdziwił się tym niewinnym zwierzeniem, wolał go jednak nie komentować.

Tak czy owak, mam również inny ważny powód, by zaspokajać każde pani życzenie i każdy kaprys. Spodziewam się, że wyświadczy mi pani w zamian wielką łaskę.

Dostrzegł nieznaczne uniesienie delikatnych brwi.

- Bo widzi pani, napisałem list do panny Halliwell, guwernantki moich córek. Zażyczyłem sobie, by przerwały podróż po okolicach Lyme Regis i spędziły z nami kilka dni w Brighton. Moje córki, Hanna i Lizzie, co roku latem spędzają miesiąc w Dorset, u ich ciotecznej babki, Agaty. To jest najmłodsza siostra mojego ojca, która rozpieszcza je na wszystkie możliwe sposoby.

Uroczy, spontaniczny uśmiech, który zawsze odbijał się również w oczach i od razu zwrócił uwagę Daniela na Robinę, dodał teraz wdzięku jej kształtnym ustom.

- Jakże się cieszę! W głębi duszy żywiłam nadzieję, że będę miała okazję poznać pańskie córki osobiście. Lady Exmouth opowiadała mi o nich tak wiele, że mam wrażenie, jakbym już je trochę znała.

Daniel uśmiechnął się pod nosem, przypomniał sobie bowiem drugą myśl dotyczącą Robiny, zapamiętaną z Londynu. Ta panna zawsze wiedziała, co należy powiedzieć w danej chwili. Doprawdy urocza istota!

- Bardzo miło mi to słyszeć, ponieważ miałem nadzieję, że pomoże mi pani znajdować zajęcia dla córek, póki tutaj będą. Lizzie, niestety, łatwo poddaje się znudzeniu. Może popełniłem gruby błąd, ale od czasu śmierci ich matki okazywałem im obu wiele pobłażania. No, i Lizzie niekiedy wystawia opiekunów na ciężką próbę.

Robina wiedziała już od lady Exmouth, że Daniel jest kochającym i wyrozumiałym ojcem. Po raz pierwszy wspomniał o nieżyjącej żonie w jej obecności. Najbardziej zdumiało ją, że w niskim, dźwięcznym głosie Exmoutha nie było śladu smutku.

Ukradkiem przyjrzała się jego męskiemu profilowi i stwierdziła, że chociaż nie można powiedzieć, by się uśmiechał, to nie widać też oznak, by wspomnienie żony wytrąciło go z równowagi.

Sama mam trzy młodsze siostry, więc dobrze wiem, jak psotne potrafią być młode dziewczęta. Dlatego chętnie pomogę, milordzie - zapewniła go. Okazało się jednak, że obietnica pomocy nie zrobiła na nim większego wrażenia. Lord Exmouth wydawał się nawet poirytowany.

Powód jego nagłego rozdrażnienia wkrótce się ujawnił.

- Zdawało mi się, Robino, że mamy umowę i nie trzymamy się oficjalnych form, kiedy jesteśmy sami.

- Umowę mamy - przyznała - ale jeśli wolno mi przypomnieć, nie jesteśmy tu sami. Towarzyszy nam Kendall.

Na jedną krótką chwilę Daniel oderwał wzrok od drogi i przesłał jej taksujące spojrzenie spod przymrużonych powiek.

- Zaczynam rozumieć, że po przyjeździe córek będę miał więcej niż jedną niesforną pannę pod swoim dachem. Dzięki Bogu, że przynajmniej Hanna zawsze jest grzeczna.

Robina serdecznie się roześmiała. W dzieciństwie słyszała o sobie niejedno, a najlepiej zapamiętała, że jest śliczną, posłuszną dziewczynką. W ostatnich latach to określenie coraz bardziej ją jednak irytowało. Wywoływało u niej takie wrażenie, jakby była potulną, tępą i bezwolną istotą. Dlatego uwagę Daniela potraktowała jak komplement, a nie krytykę, choć prawdę mówiąc, bardzo wątpiła, czy jest to zgodne z intencją Exmoutha.

Osiągnąwszy stan dogłębnego zadowolenia, ostatnio u niej częsty, usiadła wygodniej i zaczęła z zainteresowaniem oglądać nieznane krajobrazy. Nie odważyła się na to, dopóki sama powoziła kolaską, teraz jednak lord Daniel zdawał się łączyć jedno z drugim bez najmniejszego kłopotu. Musiał mieć wiele doświadczenia w powożeniu, bo nie pozwalał ognistym gniadoszom na najmniejszą samowolę.

Wcześniej już kilka razy miała okazję siedzieć obok niego na koźle, zdążyła się więc przekonać, że Exmouth nie zwykł popisywać się swoimi umiejętnościami. Nie próbował o włos ominąć przeszkody ani wjechać kolaską - między dwa inne powozy. Wprawdzie ani przez chwilę nie wątpiła, że potrafiłby to zrobić, ale nie wyobrażała sobie, żeby chciał narażać pasażerów albo konie. Chyba że zdarzyłoby się coś nieprzewidywalnego. W ten sposób znów wróciła myślami do tragicznego wypadku, w którym mniej więcej półtora roku temu zginęła jego żona.

Nie była taka naiwna, by sądzić, że wypadki spotykają tylko niefrasobliwych zawadiaków. Konie są nieobliczalne, więc do wypadku może dojść właściwie zawsze. Przecież jej dobra przyjaciółka Sophia Cleeve, doskonała amazonka, też kiedyś spadła z konia. Nie ominęło to nawet kuzyna Hugona, któremu w jeździeckim rzemiośle mało kto mógł dorównać.

Krótko mówiąc, w tarapaty wpadali nawet najlepsi Ale i tak trudno jej było uwierzyć w to, że śmierć żony Daniela była wynikiem jego chwilowej nieuwagi lub, co gorsza, zaniedbania.

Wnet skarciła się ostro za te rozmyślania, nie miało bowiem sensu zgadywać, co wtedy zaszło. Wiedziała, że szczegółów tego zdarzenia nie pozna nigdy, choć gdy teraz się nad nim zastanawiała, wydawało jej się ono dziwne. Lady Exmouth wprost uwielbiała swojego syna i nigdy nie trzeba jej było zachęcać do snucia opowieści na jego temat. Czasem przy okazji wymykało jej się coś mimo woli. Z takich półsłówek wynikało, że lubiła również swoją synową. Nie sposób było jednak odgadnąć, czy sama nie wszystko wiedziała, czy też śmierć pięknej Clarissy wydawała jej się zbyt bolesnym tematem do rozmowy. W każdym razie nigdy nie próbowała go podjąć. Robinie i to wydawało się dziwne.

Ocknąwszy się nagłe z zadumy, stwierdziła, że opuścili wąską, krętą drogę i znowu jadą traktem, a poruszają się znacznie szybciej niż poprzednio. Z położenia słońca należało wnosić, że Daniel postanowił wrócić do Brighton na lunch. Robina też zaczynała już odczuwać zainteresowanie tym, co kucharka dla nich przygotowała, gdy nagle zauważyła z przodu duże zbiegowisko przy drodze.

- Co tam się dzieje, jak pan sądzi?

- Pewnie koński jarmark, jeden z tych, które odbywają się w tej okolicy co roku. Najważniejszy jest w sierpniu. - Exmouth dostrzegł wyraz zainteresowania w niebieskich oczach Robiny. - Czy chce pani zatrzymać się i popatrzeć? Na pewno są również dodatkowe atrakcje.

Robina wprost uwielbiała doroczny jarmark na gruntach Perceval Hall, majątku jej wuja w hrabstwie Northampton. W tym roku nie miała szans go obejrzeć, zawsze bowiem odbywał się w lipcu, dlatego uznała, że należy jej się jakaś rekompensata. Ponieważ jednak zawsze liczyła się z potrzebami innych, wyraziła wątpliwość, czy mogą sprawić zawód kucharce spóźnieniem na jej wyborny posiłek.

- Tym nie musi się pani kłopotać - uspokoił ją Exmouth, zręcznie zjechawszy z drogi. Zaraz potem zatrzymał kolaskę pod drzewami. - Przed wyjazdem wyraźnie zapowiedziałem, że trudno przewidzieć, o której godzinie wrócimy.

- A co z Kendallem? - spytała Robina, bez ociągania zsiadłszy z kozła, korzystając z pomocy lorda Exmoutha.

Zwróciła się do służącego, który stał przy koniach. - Nie chcecie przyjrzeć się jarmarkowi?

- Nie, dziękuję... panno Robino. Z przyjemnością posiedzę tu w cieniu i zapalę fajkę.

Daniel zmierzył wzrokiem swojego totumfackiego, a potem zdecydowanym ruchem położył dłoń Robiny na swoim przedramieniu i poprowadził ją do pierwszej atrakcji towarzyszącej jarmarkowi. Najprawdopodobniej Robina nie zdawała sobie sprawy z tego, że poufałe zachowanie Kendalla wcale nie świadczy o braku szacunku, lecz wręcz przeciwnie. Służący bez wątpienia patrzył na nią z coraz większym uznaniem.

- Zdaje mi się, że pani powożenie dziś rano zrobiło na Kendallu znacznie większe wrażenie, niż chciałby się do tego przyznać - powiedział. A poza tym zawojowała go liczeniem się z uczuciami innych ludzi, dodał już w myśli.

- Muszę wyznać, że ja też byłam z siebie dość zadowolona. - Uśmiechnęła się nieznacznie, przyszło jej bowiem do głowy, że gdyby słuchał jej w tej chwili ojciec, zapewne pochwaliłby ją za szczerość, lecz jednocześnie skwitowałby groźnym zmarszczeniem czoła taki przejaw pychy.

Exmouth nie wydawał się jednak dostrzegać u niej zarozumialstwa, bo odpowiedział jej ciepłym uśmiechem wyrozumiałego wujka. A uśmiech miał ujmujący, wiedziała o tym od pierwszej chwili ich znajomości. Lubiła patrzyć na uroczy dołek w mocnym podbródku i bruzdki przy kącikach piwnych oczu.

- Och, co tam - powiedziała po chwili zaskoczona kierunkiem, w którym zabłądziły jej myśli. Mimo wszystko miała nadzieję, że rumieniec zalewający jej policzki można będzie przypisać ciepłu pogodnego dnia. - Doskonale wiem, że jeszcze wiele muszę się nauczyć. Powożenie jednokonnym gigiem papy, ciągniętym przez starą, poczciwą Bessie, to zupełnie co innego niż prowadzenie pary narowistych koni.

Podczas gdy rozmawiali, bacznie obserwowała liczne towary wystawione w kramach na sprzedaż. Nagle przez twarz przemknął jej grymas niechęci. Daniel zerknął w tę samą stronę, by sprawdzić, co wywołało taką reakcję, i dostrzegł jaskrawy szyld zapraszający ludzi do wejścia za parawan i obejrzenia dwugłowego cielęcia, trzynogiej gęsi oraz kilku innych kuriozów.

- Widzę, że pani nie lubi takich widowisk.

- Wydają mi się obrzydliwe. Poza tym jest to niepotrzebne okrucieństwo. Niewiele z tych nieszczęsnych stworzeń ma przed sobą długie życie. Byłoby o wiele bardziej przyzwoicie skrócić ich cierpienia od razu przy urodzeniu. Chociaż - westchnęła - czy mam prawo krytykować? Nigdy nie zaznałam głodu. Nie mogę potępiać biedaka za to, że chce zapewnić jedzenie swoim dzieciom, bez względu na to jak obrzydliwych sposobów się ima.

Uśmiech szybko jednak wrócił jej na twarz przy następnej atrakcji: drewnianej budzie, w której - jeśli wierzyć szyldowi - znajdowała się najgrubsza kobieta świata. Zza parawanu wyszło nagle dwóch wieśniaków. Wyglądało na to, że widok zrobił na nich niewielkie wrażenie.

- Ta, którą mieli w zeszłym roku, była grubsza - zauważył donośnym głosem wyższy, dodawszy sobie animuszu potężnym haustem z trzymanego kufla.

- Ajuści - przyznał drugi. - Nie była nawet tak gruba jak twoja żona.

- Nie była i już. Tak samiutko myślałem... Ej, co ty gadasz? - Do wyższego dotarły nagle słowa kompana. - Zapamiętaj sobie, że Betsy wcale nie jest graba, tylko po prostu przy kości. - Chwycił drugiego za koszulę, przy okazji rozlewając piwo. - Odszczekaj to, co powiedziałeś!

Daniel szybko odciągnął swoją rozbawioną towarzyszkę, zanim wieśniacy wzięli się do nieuniknionej bitki, spojrzał na jej roześmianą twarz i pomyślał, że Robina ma bardzo przewrotne poczucie humoru. Podejrzewał to zresztą od samego początku.

Był również przekonany, że lady Elizabeth Perceval zaszczepiła swej najstarszej córce bardzo ścisłe reguły zachowania, co zresztą uważał za osiągnięcie godne pochwały. Z doświadczenia wiedział, że dzieci trzeba trzymać pod kontrolą i uczyć manier, byle nie przesadzać z dyscypliną, bo to groziło zabiciem naturalnej żywiołowości dziecka. Oczywiście nie posunąłby się aż do twierdzenia, że właśnie to spotkało Robinę, żywił jednak coraz mocniejsze przeświadczenie, że Robinę wychowano w taki sposób, by doskonale panowała nad swoimi uczuciami i skłonnościami. Naturalnie ślad tego musiał pozostać na zawsze, a jednak od przyjazdu do Brighton Robina wyraźnie się zmieniła. Sprawiała wrażenie swobodniejszej i bardziej otwartej. Daniela ciekawiło, ile jeszcze intrygujących stron jej charakteru ujawni się w najbliższych tygodniach.

Dalej oglądali kramy i różne występy, ale ani żadna z atrakcji, ani żaden z towarów nie był dotąd dla Robiny dostateczną pokusą, by sięgnęła po sakiewkę i rozstała się z drobną sumą pieniędzy, którą niewątpliwie miała przy sobie. Dopiero gdy podeszli do jaskrawo pomalowanego wozu, na którym znajdował się szyld zachęcający do poznania swojej przyszłości z ust jasnowidzącej madame Carlotty, Robina zawahała się, a na jej twarzy pojawił się na chwilę wyraz rozmarzenia. Szybko jednak opanowała słabość i chciała się oddalić.

- Niech pani wejdzie - odezwał się Exmouth. - Czemu nie, jeśli ma pani ochotę?

- Nie, nie powinnam. Papa nigdy by się na to nie zgodził. On uważa, że wszystkie wróżki przepowiadające przyszłość to szarlatanki.

- Bez wątpienia przynajmniej niektóre są szarlatankami - zgodził się Daniel, wciąż delikatnie, lecz zdecydowanie zatrzymując Robinę przed wozem. - Ale ojciec, który uczy córkę łaciny i greki - tu odwołał się do zaskakującego odkrycia, jakiego dokonał już w Brighton - musi uważać ją za dostatecznie rozsądną, by sama mogła wyrobić sobie pogląd na różne sprawy. Dlatego z pewnością nie odebrałby pani żadnej okazji do wykazania się tą umiejętnością.

Argument okazał się przekonujący, bo Robina zaczęła się wahać.

- Przecież to nikomu nie szkodzi. Niech pani tam wejdzie, dziecinko - namawiał dalej i Robina wreszcie uległa pokusie. Znalazła się za zasłoną, zanim Exmouth zdążył sięgnąć do kieszeni i zapłacić za jej niewinny kaprys.

Najwidoczniej Cyganka była profesjonalistką w każdym calu i przepowiadała przyszłość z szybkością błyskawicy, bo wkrótce Robina znów ukazała się na schodkach wozu. Minę miała nietęgą.

- Niech będzie to dla mnie lekcja, by w przyszłości słuchać ojca - oznajmiła, gdy podeszła do Exmoutha i sama z siebie ujęła go pod ramię. - Papa miał absolutną rację, jak zwykle. Głupiec z pieniędzmi szybko się rozstaje.

- Proszę pozwolić, że zapłacę. Przecież to ja panią namówiłem.

- Co to, to nie! - Zdecydowanym ruchem przytrzymała go za ramię, żeby nie mógł sięgnąć po sakiewkę. - Dostałam nauczkę, żeby w przyszłości nie grzeszyć naiwnością.

- Z pani słów wnoszę, że nie jest zadowolona z tego, co ją czeka.

- Przeciwnie, gdybym miała uwierzyć w to, co właśnie usłyszałam, to mam przed sobą pozazdroszczenia godną egzystencję. Madame Carlotta przepowiedziała mi dokładnie to, co każda panna chciałaby usłyszeć.

- Czyli co? - Nie był w stanie powstrzymać uśmiechu, słysząc jej cyniczny ton.

- Och, same nieprawdopodobne zdarzenia. Wkrótce poznam wysokiego, przystojnego mężczyznę. Czekają mnie przygody i niebezpieczeństwo, cokolwiek by to miało znaczyć. Nie wiadomo czemu, madame Carlotta nie chciała ujawnić żadnych szczegółów. Zaraz, co ona jeszcze mi powiedziała? - Ściągnęła brwi. - Ach, tak! Za niewiele tygodni zostanę żoną mężczyzny, o jakim marzę. Co więcej, w ciągu roku urodzę pierwszego z trzech synów, których będziemy mieli w naszym długim i szczęśliwym pożyciu.

Daniel odwrócił głowę, żeby ukryć wyraz zachwytu malujący mu się na twarzy. Trzech synów, na Boga, to jest coś! Chętnie zadowoliłby nawet jednym.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Chociaż Robina nieraz wyrzucała sobie, że zachowała się wyjątkowo naiwnie, marnując cząstkę swojego skromnego dochodu na wróżbę, to pod koniec drugiego tygodnia pobytu w Brighton zaczęła powoli zmieniać zdanie i nawet zdarzało jej się zastanawiać, czy madame Carlotta naprawdę nie ma rzadkiego daru jasnowidzenia.

Pierwszy tydzień okazał się dla niej bardzo męczący, w kurorcie zjawiło się bowiem wielu nowych przyjezdnych i liczba gości składających wizyty znacznie wzrosła. Przynoszono również niezliczone zaproszenia, a w środku tygodnia lady Exmouth zorganizowała pierwszy z kilku planowanych na lato wieczorków.

Dama miała już swoje lata, dowiodła jednak, że mimo to jest au courant, dopilnowała bowiem, by trio muzyków wynajętych na wieczorek zagrało również wiązankę walców.

Chociaż taniec ten nie zyskał jeszcze powszechnego uznania, to na prywatnych spotkaniach wykonywano go coraz częściej. Rzecz jasna, biada debiutantce, która w Londynie odważyłaby się wirować w ramionach dżentelmena na balu. Groziłoby jej uznanie za osobę występną, a w następstwie tego towarzyski ostracyzm.

Robina była jednak przekonana, że jej to niebezpieczeństwo nie grozi. Przez cały sezon w Londynie uchodziła za wzór wszelkich cnót, a jej szanse na ponowne pojawienie się w stolicy były minimalne, chyba że udałoby jej się dobrze wyjść za mąż. Dlatego nie obawiała się, że zatańczenie tego ryzykownego tańca na prywatnym przyjęciu może zaszkodzić jej reputacji.

Mimo to dobrze wiedziała, że jej matka, znacznie mniej elastyczna i postępowa niż niepoprawna lady Exmouth, surowo skarciłaby ją za ten postępek. O dziwo jednak, wcale jej to nie zniechęciło. Po krótkiej walce z sumieniem przyjęła zaproszenie Daniela, dżentelmena, który - jak zdążyła już zauważyć - miał wrodzoną umiejętność przekonywania jej do robienia tego, czego w swoim przekonaniu stanowczo nie powinna robić.

W chwili gdy położył kształtną dłoń na jej talii, a drugą delikatnie ujął ją za palce, Robinie przypomniał się ranek, gdy odwiedzała na Berkeley Square swoją przyjaciółkę, lady Sophię Cleeve. Tam pierwszy raz widziała, jak tańczy się walca. Sophia zamierzała poprosić brata, żeby pokazał jej kroki. Niestety, lord Angmering niespodziewanie wyjechał z miasta, dlatego Sophia, która nigdy łatwo się nie poddawała, bez wahania zapewniła sobie pomoc osobistego stajennego.

Robinę nawiedziło podejrzenie, że wbrew staraniom o zachowanie pozorów przyjaciółka wcale nie jest obojętna na wdzięki mężczyzny, z którym wiruje po eleganckim salonie, i że w rzeczywistości jest na najlepszej drodze do zakochania się po uszy. O tym, że służący okazał się księciem Sharnbrook, wiedzieli tylko nieliczni, a chociaż ich niezwykle szybkie zaręczyny wywołały w towarzystwie duże zdziwienie, to ci, którzy brali udział w niewielkim przyjęciu dla wybranych gości w rodowej siedzibie Sharnbrooka, nie wątpili ani przez chwilę w miłość łączącą tych dwoje.

W duchu Robina musiała jednak przyznać, że wszystko to ma niewiele wspólnego z przedziwnym doznaniem, jakie nawiedziło ją, gdy wirowała w objęciach Daniela po salonie. Niby powinna była już trochę się przyzwyczaić do fizycznego kontaktu ich ciał, bo lord Exmouth nigdy nie tracił okazji, by podać jej rękę przy wsiadaniu do powozu i wysiadaniu. Ale to doświadczenie wydawało jej się jednak całkiem nowe.

Zanim nadszedł piątkowy wieczór i znowu należało zająć miejsce w wygodnym, dobrze resorowanym powozie, Robina zdołała sobie wytłumaczyć, że dziwne trzepotanie serca w piersi i przyspieszone tętno, jakie czuła ostatnio na parkiecie, były skutkiem naturalnego zdenerwowania pierwszym walcem tańczonym przez nią publicznie, a nie długotrwałej styczności z bardzo męskim partnerem.

To wyjaśnienie wydawało się znośne, ale nie wytrzymywało naporu faktów. Gdy bowiem wkrótce potem poprosił Robinę do walca inny bardzo elegancki i pełen uroku mężczyzna, nie zrobiło to na niej najmniejszego wrażenia. Wołała jednak nie rozważać zbyt długo tego dziwnego zjawiska i na szczęście udało jej się wyrzucić je z pamięci.

Tego wieczoru oczekiwała z dużą niecierpliwością. Spodziewała się dobrej zabawy nie tylko dlatego, że mogła zacieśnić stosunki z kilkoma osobami znanymi jej z Londynu, lecz również ze względu na lady Exmouth, która miała po ponad dwóch dekadach spotkać się z panią domu, niegdyś jej wypróbowaną przyjaciółką.

- Czy dobrze mi się zdaje, że lady Phelps ma tylko jednego syna, podobnie jak pani? - spytała Robina, gdy rozmowa na chwilę ucichła.

Tak, moja droga. To jedno z wielu podobieństw w naszych kolejach losu. - Rozsiadła się wygodniej i zaczęła wspominać. - Wyszłyśmy za mąż w odstępie niecałego miesiąca. Obie poślubiłyśmy znacznie starszych mężczyzn i obie straciłyśmy ich prawie w tym samym czasie. Los dał nam tylko po jednym dziecku, z tym że Augusta musiała na nie czekać znacznie dłużej niż ja. Nigdy nie miałam okazji poznać jej syna Simona, ale słyszałam z wiarygodnych źródeł, że lady Phelps go rozpieszcza.

Szczęśliwy Simon - kwaśno zauważył Daniel. - Ja byłem w niewiele lepszej sytuacji niż biedna, zaniedbana sierota niekochana przez nikogo.

- Tak, i obawiam się, że to widać - zripostowała Robina, z najwyższym wysiłkiem zachowując powagę. Tymczasem lady Exmouth skwitowała wysoce niestosowną uwagę syna równie niestosownym parsknięciem.

- Byłeś do cna zepsuty. Twój drogi papa folgował ci we wszystkim. A ja przedwcześnie posiwiałam z twojego powodu, mój chłopcze! Zawsze trzymały się ciebie tylko figle i psoty - oświadczyła. - Ale i tak wolę, że jesteś, jaki jesteś, niż miałbyś przypominać syna Augusty. Wnoszę, że jest on słabym, chorobliwym dzieckiem, zawsze cierpiącym na tę czy inną dolegliwość. To zapewne było jedną z przyczyn, dla których już się z Augustą nie widziałyśmy po jego urodzeniu. To, i naturalnie jej małżeństwo z irlandzkim parem, które sprawiło, że Augusta rzadko bywała w Anglii.

To wszystko i jeszcze brak pieniędzy. - dodał Daniel, nie pierwszy raz w obecności Robiny wykazując bezkompromisową szczerość. - Powszechnie wiadomo, że niedawno zmarły lord Phelps był notorycznym graczem. Tylko małżeństwo z twoją przyjaciółką, Augustą Davenport, uratowało go od ruiny.

Słusznie mówisz - musiała przyznać lady Exmouth. - Z listów, które wymieniałyśmy z Augustą przez lata, wynika jednak, że jej syn na szczęście nie odziedziczył po ojcu tej słabości. O ile wiem, większość czasu spędza na malowaniu i pisaniu wierszy.

Na Danielu nie zrobiło to wrażenia, czemu zresztą natychmiast dał wyraz.

- To w dużej mierze zasługa Byrona. Od czasów publikacji Wędrówek Childe Harolda każdy domorosły rymopis uważa, że jest wielkim poetą. Przypomnij sobie deklamację tych banialuków, które musieliśmy znosić u lady Tufnell. W życiu nie słyszałem tylu niedorzeczności w ciągu jednego wieczoru.

- Nie było aż tak źle, Danielu - zaprotestowała lady Exmouth. - Kłopot w tym, że całkowicie brak ci romantyzmu. Jedna czy dwie deklamacje były bardzo poruszające, czyż nie, Robino?

- Niestety, proszę pani, nie mogę wyrazić zdania na ten temat. - Kącik jej ust uniósł się prawie niezauważalnie. - Jeśli pamięć mi służy, siedziałam wtedy obok pani syna i przez cały wieczór nie mogłam się skupić, musiałam bowiem pilnować, żeby nie zasnął.

Odpowiedzią na ten przytyk był grzmiący śmiech Daniela, ostatnio słyszany coraz częściej, a na lady Exmouth działający jak najpiękniejsza muzyka.

Była bardzo zadowolona, że zdobyła się na niemały wysiłek i wbrew swym naturalnym odruchom nie przeszkadzała w rozwoju znajomości między Danielem a Robiną. Pochłonięta tą myślą, odwróciła się do okna.

Ktoś obserwujący tych dwoje razem, mógłby powziąć przypuszczenie, że połączyła ich piękna więź przyjaźni. To zresztą istotnie się stało. Łatwo było dostrzec, że oboje szczerze się lubią, nie było za to między nimi ani śladu poufałości typowej dla zakochanych. Daniel traktował Robinę tak, jak mógłby traktować młodszą siostrę, a lady Exmouth podejrzewała, że z kolei Robina zaczyna patrzeć na Daniela jak na brata, którego nie dane jej było mieć.

Uśmiechnęła się pod nosem. Jej syn, zgodnie z własną naturą, wykazywał się wielką cierpliwością i wyrozumiałością i bardzo, bardzo ostrożnie starał się o zdobycie względów kobiety, którą pragnął poślubić. Lady Exmouth nie miała już wątpliwości, że syn naprawdę chce pojąć za żonę tę córkę duchownego, chociaż nie do końca rozumiała powody jego zdecydowania.

W odróżnieniu od jego pierwszej żony Robina była bardzo cichą panną, która zawsze wydawała się zadowolona, gdy mogła posiedzieć z Danielem w salonie lub bibliotece, czytając książkę. Była również bystra i nie obawiała się wyrażać poglądów w różnych istotnych sprawach. Przez ostatnie dwa tygodnie lady Exmouth kilkakrotnie zastała tych dwoje podczas rozmowy na różne kontrowersyjne tematy. Nie przypominała sobie, by coś takiego zdarzało się Danielowi z pierwszą żoną.

Tak, pomyślała, nie ulega wątpliwości, że ci dwoje znakomicie do siebie pasują. Była również pewna, że Daniel ukrywa głębię swoich uczuć, chociaż nie umiała ocenić, czy doszło aż do tego, że wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu znowu się zakochał.

Powóz przystanął, kładąc tym samym kres przyjemnym rozważaniom lady Exmouth. Dama bez ociągania wysiadła i szybko ruszyła ku drzwiom domu, który jej dawno niewidziana przyjaciółka wynajęła na okres pobytu w Brighton. Z dużą radością oczekiwała ponownego spotkania i naturalnie przypuszczała, że zobaczy zupełnie inną osobę niż ta, którą zapamiętała.

Okazało się jednak, że to wcale nie widok lady Phelps, bladej, wychudzonej i w każdym calu wyglądającej na swoje pięćdziesiąt pięć lat, lecz widok jasnowłosego adonisa wyprostowanego obok niej niczym żołnierz na warcie omal nie sprawił, że lady Exmouth stanęła w drodze do salonu jak wryta.

Nie miała jeszcze tylu lat, by nie poznać się na zaletach wybitnego przedstawiciela rodzaju męskiego. Spotkała w życiu wielu przystojnych dżentelmenów, ale nie przypominała sobie takiego, który mógłby dorównać młodzieńcowi pochylającemu się właśnie nad jej wyciągniętą ręką z niewymuszonym wdziękiem.

Miał doskonałe proporcje ciała i rysy twarzy, które mogłyby należeć do greckiego posągu. Doprawdy niewiele brakowało mu do tego, by można było nazwać go pięknym.

Lady Exmouth próbowała ocenić reakcję swojej protegowanej na tak niezwykły okaz, ale poza szerszym niż zwykle otwarciem przejrzystych, błękitnych oczu po Robinie nie było widać innych oznak tego, by młodzieniec poruszył jej serce.

Przyjazd następnych gości skrócił wymianę uprzejmości do niezbędnego minimum, wkrótce więc Daniel, kwaśno uśmiechając się pod nosem, zaprowadził towarzyszące mu damy w głąb salonu.

- Wprawdzie pozory często mylą, ale nie przy - szłoby mi do głowy, że nasz młody gospodarz niewymownie cierpi z powodu licznych dolegliwości.

- Mnie też nie - zgodziła się z nim matka. - Wręcz przeciwnie, sądziłabym raczej, że tryska zdrowiem, w odróżnieniu od swojej matki. Lata nie były łaskawe dla biednej Augusty. Tak schudła i zmarniała! - Zwróciła się do Robiny. - A tobie jak się zdaje, moja droga? Czy lord Phelps nie wydaje ci się niezwykle przystojny?

- Och, tak. Poza tym zauważyłam, że nie jest zarozumiały, i to mi się podoba.

Lady Exmouth skinęła głową, w duchu zadowolona z tej odpowiedzi. Powinna była wiedzieć, że rozsądna panna, taka jak Robina, nie będzie się kierować w ocenie tylko wyglądem zewnętrznym.

- A co ty sądzisz o tym młodym człowieku, Danielu?

- Obawiam się, mamo, że jestem złym sędzią męskich wdzięków. Albo ich braku, co też się zdarza - stwierdził, rozglądając się dookoła. - Ha! Widzę wśród gości twojego wiernego adoratora. Przepraszam bardzo...

Czyżby w jego głosie zabrzmiała nuta zniecierpliwienia? Robina zastanawiała się nad tym, obserwując Exmoutha idącego przez salon. Była przekonana, że - jak każdy - również on bywa czasem zniecierpliwiony lub wręcz zły, chociaż w okresie ich znajomości miała niewiele okazji, by zaobserwować u niego takie stany.

Na chwilę skupiła uwagę na tęgawym baronecie, którego towarzystwa szukał Daniel. Dobry przyjaciel regenta i długoletni członek tak zwanego kręgu Carlton House, sir Percy Lovell, przed wieloma laty był ponoć poważnym kandydatem do ręki lady Exmouth i pozostał jej wiernym przyjacielem.

Robina spotkała go kilkakrotnie w Londynie, a ostatnio również wśród gości obecnych na środowym wieczorku u lady Exmouth. Całkiem go lubiła, nie zmartwiła się więc, stwierdziwszy, że właśnie sir Percy jest jej sąsiadem przy suto zastawionym stole, do którego zasiadło kilkanaścioro uprzywilejowanych gości, zaproszonych na kolację jeszcze przed oficjalnym rozpoczęciem przyjęcia.

- Muszę powiedzieć - odezwał się, nakładając sobie na talerz solidne porcje kilku smakowitych dań, które podano - że Augusta bardzo się postarała o bogaty i ciekawy jadłospis. Może zresztą to jej wyśmienita kucharka chciała się pochwalić swoimi umiejętnościami. - Zerknął w stronę pani domu. - Jeśli sądzić po wyglądzie poczciwej Gussie, to jedzenie już mało ją interesuje. Przeżyłem dzisiaj prawdziwy wstrząs na jej widok. Zaiste trudno uwierzyć, że w młodości była pulchnym kurczaczkiem. Ale cóż, z czasem wszyscy się zmieniają.

Robinie trudno było powstrzymać uśmiech. Z zasłyszanych opowieści wiedziała, że również sir Percy przez lata bardzo się zmienił. Podobno w młodości należał do bardzo przystojnych mężczyzn. Niestety, już nie można było tego o nim powiedzieć. Beztroska egzystencja kawalera i niewątpliwa słabość do uroków życia zostawiły ślad na jego powierzchowności. Jeśli wierzyć lady Exmouth, brzuch urósł mu przynajmniej dwukrotnie, a rumieniec na twarzy świadczył o upodobaniu do dobrego porto i brandy.

- Zdaje mi się, że również lady Exmouth była poruszona wyglądem lady Phelps - wyjawiła. - Ale jak sam pan powiedział, dwadzieścia lat to dość czasu, by się zmienić.

- Lavinia nie zmieniła się tak bardzo. Tyle że w ostatnich latach trochę przytyła. - Zerknął na swój pokaźny brzuch. - Ale kto nie przytył? - Skierował spojrzenie bystrych oczu, których uwagi nie umykało chyba prawie nic, ku znacznie smuklejszej postaci, siedzącej u szczytu stołu. - Młody Phelps też mnie trochę zaskoczył. Nie spodziewałbym się, że Augusta, która nawet w młodych latach nie była pięknością, i niedawno zmarły lord Phelps mogą postarać się o tak przystojnego potomka.

W odróżnieniu od wielu innych obecnych tu młodych dam Robina nie spoglądała dotąd zbyt często ku szczytowi stołu, zrobiła to jednak teraz.

- Bez wątpienia tak przystojnego mężczyzny jeszcze nie widziałam - przekazała swoje pierwsze wrażenie. - Na sam jego widok każdej pannie serce zaczyna bić dwa razy szybciej. Naturalnie jest jeszcze bardzo młody. O ile pamiętam, lady Exmouth mówiła, że ma dopiero dwadzieścia cztery lata.

Prawdopodobnie gdy zacznie rozglądać się za żoną, nie będzie narzekał na brak kandydatek.

- Hm - zabrzmiało w odpowiedzi, po czym sir Percy upił łyk wina z kieliszka.

- Nie zgadza się pan ze mną?

- Zastanawiam się tylko, czy następna lady Phelps zostanie wybrana wyłącznie przez niego.

Robina natychmiast zrozumiała ukryte znaczenie. Chociaż lady Phelps powitała ją bardzo ciepło, to ze zmatowiałych oczu taksujących gości można było odczytać pewne wyrachowanie. Niewykluczone więc, że dość ospałe zachowanie lady Phelps było tak samo zwodnicze jak zdziwione, niemal dziecięce spojrzenia sir Percy'ego.

Czyżby jakimś trafem sugerował pan, że lord Phelps może czuć się w obowiązku uzyskać zgodę matki, zanim włoży zaręczynowy pierścionek na palec swojej wybranki?

Sir Percy popatrzył na nią z uznaniem.

Od pierwszej chwili podejrzewałem, że bystra z pani dziewczyna - stwierdził. - Słusznie spostrzeżenie. Właśnie to chciałem powiedzieć. Myślę również, że lady Phelps nie będzie się śpieszyć z wyrażeniem zgody.

Robinie nie było dane powiedzieć nic więcej na ten temat, ponieważ jej uwagę zajął sąsiad z drugiej strony, niejaki sir Frederick Ainsley, którego poznała tego wieczoru.

Okazało się, że pan Ainsley liczy na zrobienie kariery w kościele, bez trudu znaleźli więc temat do konwersacji i sporo czasu minęło, nim Robina znów zwróciła się do życzliwego baroneta, który akurat ze smakiem pałaszował świeżutką bezę truskawkową, obficie polaną gęstym kremem.

- Exmouth wydaje się dość przygaszony dziś wieczorem - zauważył. Zaskoczona przeniosła wzrok na Daniela i przekonała się, że patrzy prosto na nią.

Uśmiechnęła się, ale pierwszy raz jej uśmiech nie został odwzajemniony. Zaraz potem Daniel odwrócił głowę i zajął się energiczną sąsiadką z lewej strony.

- Wcześniej zachowywał się całkiem zwyczajnie, powiedziałabym nawet, że jowialnie. - Przypomniała sobie ich rozmowę podczas podróży powozem. - Przypuszczam jednak, że czasem ogarniają go przykre wspomnienia, zwłaszcza przy takich okazjach jak ta, bo przecież na przyjęciach bez wątpienia towarzyszyła mu żona. Nie sądzę, żeby można było całkiem się otrząsnąć po takim ciosie, nawet jeśli ktoś bardzo się stara.

- Może i nie - przyznał sir Percy, który właśnie rozprawił się z ostatnim kawałkiem smakowitej bezy i z godną podziwu powściągliwością powstrzymał się przed wzięciem sobie dokładki. - W każdym razie Clarissa była bardzo towarzyską istotą, znacznie bardziej niż Exmouth. Ona uwielbiała chodzić na bale i przyjęcia, natomiast Daniel jest najszczęśliwszy w domu, kiedy może zajmować się gospodarstwem.

Sir Percy urwał na chwilę, by pociągnąć wzmacniający łyk z kieliszka, po czym podjął te interesujące wynurzenia.

- O ile pamiętam, pod koniec życia Clarissa coraz częściej bywała w Londynie, składała wizyty przyjaciółkom albo ściągała do Brighton, a Daniela zostawiała w Courtney Place, żeby później do niej dołączył. Z pozorów jednak ich małżeństwo było szczęśliwe.

Czyżby w jego głosie usłyszała powątpiewanie? Nie, to niemożliwe!

- Rozumiem, że pan dobrze znał niedawno zmarłą panią baronową.

- Jestem przyjacielem Exmouthów od wielu lat, moja droga, więc owszem, znałem ją dobrze. To był diament czystej wody! - Spojrzał na powierzchnię płynu pozostającego w kieliszku i nieznacznie zmarszczył siwe brwi. - Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że Exmouth porzucił kawalerski stan zdecydowanie zbyt młodo. Miał dwadzieścia trzy lata, a chociaż zawsze był bardzo zrównoważonym młodym człowiekiem, dojrzałym ponad swój wiek, to przecież z czasem zmieniamy się wszyscy, nie tylko fizycznie, i od tego nie da się uciec. Clarissa była niepospolitą pięknością. Temu nie zaprzeczyłby nikt. Podbiłaby serce każdego młodego człowieka. Ale z dziełem sztuki jest tak, że właściwie nie ma z niego wielkiego pożytku... można tylko na nie z podziwem patrzeć, jeśli rozumie pani, o co mi chodzi. Nie chcę przez to powiedzieć, że Clarissa była głupia - zastrzegł się skwapliwie.

- Skłamałbym podle. Powiedziałbym, że jej zainteresowania były dość ograniczone. Mimo wszystko - wzruszył ramionami - wyglądało jednak na to, że młody Exmouth jest całkiem zadowolony z małżeństwa.

Robina próbowała ogarnąć to, co przed chwilą usłyszała. Tymczasem sir Percy kontynuował:

- A potem zdarzył się wypadek. Wielka tragedia, jak sama pani zauważyła, moja droga. Ale coś w tym wszystkim zawsze mnie zastanawiało... coś mi nie pasowało.

Robina natychmiast odzyskała zainteresowanie wywodem.

- Czy pan chce powiedzieć, że był świadkiem wypadku? Och, nie! Przebywałem w pobliżu, gościłem bowiem u sąsiada Exmoutha. Kiedy dotarła do nas wiadomość, wskoczyliśmy do powozu i szybko pojechaliśmy do Courtney Place. Dowiedzieliśmy się, że Clarissa nie żyje, a młody John Travers, który przyjechał w odwiedziny do niedaleko mieszkającej ciotki, odniósł ciężkie rany. Zresztą biedak nie odzyskał przytomności i zmarł następnego ranka.

Robina upiła łyk ze swojego kieliszka i ukradkiem zerknęła na Daniela. Teraz znowu miał na twarzy uśmiech, ten sam, którym często ją urzekał, i z zapałem prowadził konwersację z lady Smethurst.

Gdy pierwszy raz spotkała Daniela w Londynie, wiadomość o jego żałobie naturalnie ją zasmuciła na tyle, na ile może zasmucić tragiczna wiadomość dotycząca obcego człowieka. Teraz jednak Daniel nie był już obcym, lecz drogim jej, wspaniałym towarzyszem, którego przyjaźń szybko zaczęła cenić ponad wszystko inne. Sama myśl, że Daniel może cierpieć, sprawiała jej niewysłowiony ból.

- Kiedy dotarliśmy do Courtney Place, Daniela nie było. - Sir Percy powrócił do swojej opowieści, najwidoczniej wciąż tkwiąc w świecie wspomnień. - Powiedziano nam, że znajdziemy go na miejscu wypadku, więc pojechaliśmy sprawdzić, czy możemy w czymś pomóc. - Pokręcił głową. - To był przerażający widok. Powóz Clarissy, ten, który Daniel kupił jej rok wcześniej do prywatnego użytku, leżał rozbity na dnie wąwozu, a obok konie. Daniel musiał je dobić, żeby nie cierpiały.

Co konkretnie zwróciło pańską uwagę w tym wypadku, sir Percy? - spytała Robina, gdy znów zamilkł.

- Miejsce, moja droga - odrzekł bez wahania. - Wypadek zdarzył się na przewężeniu znanym w okolicy pod nazwą Przełęczy Węża. Bardzo jest tam malowniczo, ale drogi używa się rzadko, odkąd zbudowano nową. Jeszcze jeżdżą tamtędy miejscowi gospodarze, no i przybysze szukający pięknych widoków, ale tylko latem. Zimą drogę przez Przełęcz Węża trudno pokonać. Jest wąska, kręta i spadzista, stąd zresztą nazwa.

- I co z tą przełęczą? - przynagliła, by zachęcić sir Percy'ego do jaśniejszego sformułowania myśli.

- Widzi pani, moja droga... Nieustannie zadaję sobie pytanie, dlaczego trzeźwo myślący człowiek, jakim jest Daniel, wiózł żonę taką niebezpieczną drogą. Poza tym dowiedziałem się w swoim czasie, że wrócił z Londynu zaledwie godzinę czy dwie przed wypadkiem. Rozważny człowiek nie wybiera się na przejażdżkę, w dodatku po wertepach, kiedy jest zmęczony podróżą z Londynu. I jeszcze w dodatku miałby podziwiać widoki? - ciągnął sir Percy zniżonym głosem, bo nie chciał, by ich podsłuchano. - Czy zdrowy na umyśle człowiek wybierze na to paskudny dzień w końcu października? Niech pani sama powie! Dobrze pamiętam, że przez cały ranek siąpił deszcz, a chociaż po południu przestało padać, to dalej było szaro, wilgotno i okropnie. Daniel powiedział mi, że to był pomysł młodego Traversa. Ponoć młodzieniec chciał jak najwięcej obejrzeć przed powrotem do hrabstwa Derby. No, może i takie wyjaśnienie ujdzie - przyznał. - Ale do tej pory nie mogę uwierzyć w to, że Daniel przyjął zakład.

- Zakład? - powtórzyła Robina zdziwiona.

- Młody Travers podobno powiedział, że jeśli ktoś dobrze powozi, to potrafi rozpędzić konie przy każdej pogodzie. Exmouthowi naturalnie nie brak umiejętności powożenia, sama pani wie. - Wzruszył ramionami. - Nie chcę przez to powiedzieć, że nigdy nie przyjąłby zakładu. Dżentelmenom czasem się to zdarza. Jednak jestem przekonany, że nie naraziłby życia koni, a tym bardziej żony, wybierając taką niebezpieczną trasę. To mi wygląda bardzo podejrzanie.

Rzeczywiście, przyznała w myśli Robina. Daniel nie dopuściłby się takiej lekkomyślności, a już na pewno nie dla wygrania zakładu. Sir Percy się nie mylił, ta wersja wydarzeń wydawała się mało prawdopodobna.

Tego samego wieczoru po położeniu się do łóżka Robina zadumała się nad rozmową z sir Percym. Była to bardzo interesująca wymiana zdań i dostarczyła jej wiele materiału do przemyśleń.

Naturalnie nie tylko ta część wieczoru była przyjemna, przypomniała sobie, otulając się prześcieradłem. Dobrze czuła się również w towarzystwie pana Fredericka Ainsleya, z którym dwukrotnie tańczyła. Drobne rozczarowanie przeżyła jedynie z powodu Daniela, który ani razu nie zaprosił jej do tańca. Natomiast zrobił to niezwykle przystojny lord Phelps, budząc tym zazdrość zaproszonych panien w salonie i ściągając na nią spojrzenia wszystkich gości.

Nagle zmarszczyła czoło, porażona niespodziewaną myślą. Cyganka na jarmarku przepowiedziała jej spotkanie z przystojnym młodym człowiekiem w najbliższej przyszłości. I tak właśnie się stało! Najdziwniejsze, że gdy tańczyła z lordem Phelpsem, w ogóle nie robiło to na niej wrażenia. Czuła się zupełnie inaczej niż dwa wieczory wcześniej, gdy wirowała w walcu w objęciach Daniela.

Było to bardzo dziwne!

ROZDZIAŁ PIĄTY

Następnego ranka Robinie wydawało się, że kołatka w ogóle nie milknie. Pierwszym gościem był pan Frederick Ainsley, który przyszedł wyłącznie w tym celu, by zaproponować spacer po parku. Normalnie przyjęłaby takie zaproszenie z radością, ale ponieważ była już umówiona z Danielem na przejażdżkę kolaską, a takiej atrakcji nie wyrzekłaby się łatwo bez ważnej przyczyny, uprzejmie odmówiła panu Ainsleyowi, acz w zamian za to z ochotą przyjęła propozycję wspólnej przechadzki następnego popołudnia.

Gdy tylko przemiły pan Ainsley zakończył wizytę, przyszła gospodyni poprzedniego wieczoru wraz z synem. Okrutne światło dnia bynajmniej nie polepszyło zmęczonego wyglądu lady Phelps, zgoła inaczej rzecz przedstawiała się natomiast z jej jedynakiem. Gdy usiadł na kanapie obok Robiny, przypominał złotowłosego Apolla, a wrażenie potęgowały promienie słońca, wlewające się przez okno do pokoju.

Daniel, który wkrótce po śniadaniu wycofał się do biblioteki z zamiarem napisania obszernej odpowiedzi na list rządcy, widocznie usłyszał tym razem dźwięk kołatki, bo na chwilę zawitał do gości. Konwersacja zeszła na współczesne mody w malarstwie i sztuce w ogóle, który to temat, co Robina odkryła poprzedniego wieczora, bardzo odpowiadał lordowi Phelpsowi, mającemu w tej materii głęboką wiedzę. Przy pierwszej nadarzającej się sposobności Daniel spytał jednak swego młodego gościa, czy chciałby obejrzeć interesujący pejzaż, wiszący w bibliotece nad kominkiem. Zaproszenie zostało przyjęte ze skwapliwością, chociaż Robina nie miała pewności, czy było to spowodowane szczerą chęcią obejrzenia obrazu, czy może raczej wzmianką Daniela o czymś mocniejszym niż herbata, którą właśnie podał kamerdyner.

Lady Exmouth bystro zauważyła ukradkowy uśmiech igrający na uroczej twarzy panny, którą już wkrótce miała nadzieję zwać synową, toteż bardzo się zainteresowała, co też lęgnie się w tej główce. Milady była w każdym calu realistką i świetnie zdawała sobie sprawę z tego, że nieoczekiwane wejście na scenę tak przystojnego młodzieńca może spowodować nieoczekiwane kłopoty. Przeżyła jednak niemałą satysfakcję, widząc, że jej młoda protegowana nie wydaje się w najmniejszym stopniu zasmucona nagłym usunięciem tego adonisa ze sfery jej wpływów.

W odróżnieniu od Robiny lady Phelps odprowadziła dżentelmenów wzrokiem, a gdy tylko drzwi za nimi ostatecznie się zamknęły, zwróciła się do przyjaciółki i złożyła jej kondolencje z powodu odejścia żony Daniela.

- Co za przerażająca tragedia. Clarissa była taką piękną niewiastą! Pamiętam, ile było w niej życia.

To prawda - przyznała lady Exmouth, podając gościowi herbatę w porcelanowej filiżance. - Na szczęście Daniel powoli dochodzi do siebie. Czas spędzony w Londynie bardzo dobrze mu zrobił.

Lady Phelps zerknęła znacząco w stronę Robiny.

- Miło mi to słyszeć. Daniel wciąż jest stosunkowo młodym człowiekiem, bo jeśli pamięć mnie nie myli, nie skończył jeszcze trzydziestu sześciu lat. Nie można mu pozwolić, by na zawsze pogrążył się w żałobie.

Znów spojrzała na Robinę, tym razem znacznie bardziej bezpośrednio.

- A ty, moja droga, czy jesteś zadowolona z pobytu w Brighton?

- Bardzo, proszę pani. Lady Exmouth i jej syn są dla mnie wyjątkowo uprzejmi.

- Niedorzeczność, dziecko! To raczej dla mnie twój pobyt jest wielką radością. Obecność mężczyzn bywa bardzo użyteczna, ale i tak potrzebne jest również towarzystwo osób tej samej płci. Robina jest najstarszą córką lady Elizabeth Finedon i Williama Percevala, Augusto - wyjaśniła lady Exmouth, zakończywszy rozdzielanie herbaty.

- Ach, tak! Naturalnie. Twój papa jest duchownym, prawda, moja droga?

- Tak, proszę pani. Pastorem w Abbot Quincey.

- Jestem przekonana, że zacny z niego człowiek. Dobrze pamiętam twoją mamę. Masz zapewne młodsze rodzeństwo, jak wnoszę.

Trzy siostry.

- Jakże szczęśliwi są twoi rodzice! Mnie Bóg pobłogosławił tylko jednym dzieckiem. - Zwróciła się do przyjaciółki. - Za to mamy naprawdę dobre dzieci, czyż nie, Lavinio?

- Bardzo. A Simon jest w dodatku bardzo przystojny, Augusto.

Lady Phelps pozwoliła sobie na wątły uśmiech.

- Niestety, choć przystojny, to słabej konstytucji.

Po tym stwierdzeniu kącik ust lady Exmouth niebezpiecznie drgnął, co nie uszło uwagi Robiny. Jej opiekunka bez wątpienia dzieliła z nią opinię na temat lorda Phelpsa i uważała go za okaz zdrowia, na co zresztą wskazywały jego gładka cera, skrzące się oczy i masa lśniących, bardzo jasnych pukli.

Chociaż lady Exmouth z pewnością nie przyznałaby tego wprost, Robina odniosła nieodparte wrażenie, że spotkanie po latach nie całkiem spełniło jej oczekiwania. Z półsłówek wychwyconych przez Robinę podczas jazdy powozem do domu poprzedniego wieczoru wynikało zupełnie jednoznacznie, że zdaniem lady Exmouth jej dawna przyjaciółka zmieniła się pod wieloma względami nie do poznania, i to bynajmniej nie na lepsze. Robina pamiętała też wyraz twarzy matki Daniela, jaki zauważyła, gdy ta siedziała z lady Phelps przy deserze, po wybornej kolacji podanej poprzedniego wieczoru. W oczach damy majaczył ślad zniecierpliwienia i chyba znudzenia.

Teraz jednak lady Exmouth nie wydawała się znudzona, z trudem bowiem powściągała wesołość.

- Wszystkie dzieci chorują od czasu do czasu - powiedziała. - Nie da się tego uniknąć, Augusto. Ponadto jestem pewna, że ostatnio nie masz powodów do troski o Simona. Wygląda bardzo zdrowo.

- Och, moja droga, pozory często mylą. On wcale nie jest taki krzepki, jak się zdaje. Poza tym musi udźwignąć na swoich młodych ramionach niemałą odpowiedzialność. Nie jest tajemnicą, że majątek przeszedł na jego nazwisko w opłakanym stanie. Na szczęście Simon nie odziedziczył słabości swojego ojca i sytuacja znacznie się polepszyła. - Frasobliwa mina damy została jeszcze zaakcentowana. - Wciąż jednak dobry ożenek jest dla Simona koniecznością.

- W takim razie, Augusto - odrzekła bezceremonialnie lady Exmouth - nie pojmuję, co, u licha, sprowadziło was tutaj, do Brighton. Naprawdę dobre partie można znaleźć tylko podczas sezonu w Londynie.

Dźwięczny śmiech lady Phelps zabrzmiał w bardzo wymuszony sposób.

- Och, nie, moja droga! Nie przyjechaliśmy tutaj z nadzieją znalezienia Simonowi stosownej żony. On wciąż jeszcze jest bardzo młody i tymczasem nie zamierza zakładać rodziny. Naturalnie gdyby spotkał odpowiednią pannę i ją pokochał, byłby to szczęśliwy traf, ale w gruncie rzeczy przyjechaliśmy tutaj poszukać trochę odmiany, a przy okazji odetchnąć świeżym nadmorskim powietrzem.

Według wszelkiego prawdopodobieństwa tak właśnie było, bo gdyby sądzić po wyglądzie, wdowa, w odróżnieniu od syna, powinna podreperować zdrowie w kurorcie. Nawet jednak jeśli doskwierała jej słabość fizyczna, to Robina ani przez chwilę nie odniosła wrażenia, by damie brakowało ambicji lub, na przykład, sprytu. Siłą rzeczy zastanawiała się więc, czy lady Phelps dopuściłaby do tego, by przeciekła jej przez chciwe, kościste palce wyśmienita okazja zapewnienia synowi bogatej żony, gdyby - rzecz jasna - odpowiednia dziedziczka zawitała do Brighton podczas ich pobytu.

Czy Simon Phelps aprobował te plany co do swojej przyszłości? Robina naturalnie nie mogła tego wiedzieć. Jednak w miarę jak mijały dni i często spotykała go w towarzystwie - co w takim miasteczku jak Brighton było nieuniknione, na wszystkie przyjęcia i bale zapraszano tu bowiem tych samych ludzi - wyrobiła sobie pogląd, że jest to nader beztroski młodzieniec, przejawiający niewiele ambicji i zainteresowań, które nie dotyczyłyby poezji i sztuki.

Nigdy nie wykazywał chęci uczestniczenia w jakichkolwiek męskich rozrywkach na świeżym powietrzu i wydawał się całkiem zadowolony z możliwości towarzyszenia matce wszędzie, gdzie tylko sobie życzyła. Wieczorami pokazywali się więc w salonach, a za dnia składali w miasteczku wizyty jej przyjaciołom. Ponieważ zaś byli regularnymi gośćmi również w domu lorda Exmoutha, Robina nie potrzebowała długich obserwacji, by nabrać przekonania, że ich wizyta zazwyczaj zbiegała się w czasie z opuszczeniem domu przez Daniela.

W następstwie tego zaczęła widywać Daniela dużo rzadziej niż do tej pory. Niewątpliwie winę za to ponosiły właśnie częste odwiedziny lady Phelps. Z nadejściem lipca do Brighton zjechała następna grupa gości, a wśród nich również dobrzy znajomi Robiny z hrabstwa Northampton, Olivia Roade Burton i jej siostra Beatrice z poślubionym przez nią niedawno czarującym lordem Ravensdenem. Wizyty u Ravensdenów i zacieśniająca się przyjaźń z panem Frederickiem Ainsleyem, który w odróżnieniu od lorda Phelpsa nie stronił od świeżego powietrza i spacerów, sprawiły, że i Robina często przebywała poza domem.

Do Brighton przybył również przyjaciel Daniela, Montague Merrell, toteż naturalną koleją rzeczy Daniel chętnie spędzał z nim czas i poświęcał go typowo męskim sprawom. Łatwo zrozumieć, że z tego powodu wieczorami nie zawsze mógł towarzyszyć matce i Robinie. Nie stanowiło to szczególnego problemu, tyle że Robina zaczęła tęsknić za Danielem. Nie chciała się do tego przyznać nawet przed sobą, póki nie została postawiona w przymusowej sytuacji, gdy pewnego ranka przy śniadaniu Daniel oznajmił, iż przeprowadzi się na pewien okres do domu Merrella.

- Wielkie nieba, Danielu, po co? - spytała lady Exmouth, zwięźle wyrażając w ten sposób również myśl Robiny.

- Może wyleciało ci to z pamięci, mamo, ale dziś mają przyjechać twoje wnuczki.

- I co z tego? Mamy dość miejsca w domu, by wszystkim było wygodnie. Absolutnie nie widzę takiej konieczności, żebyś się wyprowadzał.

- Może rzeczywiście - przyznał, zerkając na Robinę, która przez cały czas pilnie czytała list, położony przy talerzu - ale wszystkim wam będzie dużo wygodniej, jeśli jednak się przeniosę. Poza tym stanowczo nie zgadzam się na przydzielenie pannie Halliwell pokoju na strychu. Ona nieustannie służy pocieszeniem i wsparciem dziewczętom, odkąd zmarła ich matka, nie pozwolę więc traktować jej jak służącej. Hanna z Lizzie mogą zamieszkać w moim pokoju, a panna Halliwell w sąsiednim.

Najwidoczniej lady Exmouth w pełni podzielała względy Daniela dla guwernantki jego córek, gdyż po chwilowym zastanowieniu skinęła głową na znak zgody.

- Dobrze. Czyli wszystko ustaliliśmy - stwierdził Daniel, uznawszy sprawę za zamkniętą, po czym zwrócił się do Robiny, która nadal w zadumie śledziła treść listu. - Jest pani dzisiaj bardzo milcząca. Ufam, że nie otrzymała pani złych wiadomości z domu.

Słucham... ? Ach, nie, skądże. Tylko trochę plotek i ploteczek. Moja rodzina niecierpliwie oczekuje przybycia kuzynki. Tymczasem zresztą kuzynka już zapewne przybyła.

Robina zmusiła się do spojrzenia na Daniela z nadzieją, że nie widać po niej wielkiego rozczarowania, jakie odczuła na wiadomość o jego rychłej wyprowadzce z domu.

- Być może pamięta pan, jak opowiadałam mu, że mama zaproponowała dach nad głową kuzynce Deborze po tym, jak mama kuzynki, a moja ciotka Frances, zmarła w ubiegłym roku. Ośmielę się wyrazić przypuszczenie, że plebania nieodwracalnie się zmieni, gdy tylko kuzynka rzeczywiście tam zamieszka. Droga Debora zbyt często staje się ofiarą nieszczęśliwych wypadków. - Zajrzała do listu. - Poza tym jednak mama pisze tylko, że tymczasem jeszcze nikogo nie oskarżono o zamordowanie markiza Sywell.

- Równie dobrze może się okazać, że jest to jedna ze spraw, które nigdy nie zostają rozwiązane - wyraził przekonanie Daniel po chwili namysłu. - Chociaż z tego, co niedawno powiedział mi Merrell, wynika, że regent bardzo chciałby wyjaśnić tę historię. Lady Exmouth zmarszczyła czoło.

- Dlaczego, twoim zdaniem? Mam nadzieję, że Sywell nigdy nie był przyjacielem regenta.

O ile wiem, markiz nie był niczyim przyjacielem - odrzekł Daniel, dając upust swemu sarkastycznemu poczuciu humoru. - Nie w tym rzecz. Po prostu regent nie jest zadowolony, gdy dowiaduje się, że jeden z parów został, hm, zgładzony. Dość było w ostatnich latach podobnych incydentów po drugiej stronie Kanału. Nasz przyszły król nie życzy sobie nic podobnego u nas i prawdę mówiąc, trudno go o to winić. Po co nam bandy rewolucjonistów podrzynające gardła arystokratom? Zawsze mogłaby wtedy przyjść kolej i na mnie!

- Jestem jedyną osobą, która mogłaby cię zamordować, a to dlatego że opuszczasz mnie w taki sposób! - odpowiedziała jego matka, - Dzięki Bogu, że wciąż mam drogą Robinę do towarzystwa. Poważnie zastanawiam się nad tym, żeby po zakończeniu sezonu namówić ją na wspólny powrót do Bath. Mogłaby zamieszkać tam na stałe. Jestem przekonana, że ona nigdy by mnie nie opuściła!

- Jeśli nie będziesz bardzo ostrożna, mamo - ostrzegł ją Daniel, którego uśmiech powoli topniał, a spojrzenie stawało się wyjątkowo skupione - możesz przypadkiem osiągnąć całkiem odwrotny skutek.

Ponieważ Daniel był zajęty przenoszeniem części swojego osobistego dobytku do domu przyjaciela, Robina musiała z konieczności zrezygnować z lekcji powożenia kolaską. Pozostała więc w domu i razem z lady Exmouth przyjmowała gości, którzy przez ostatnie przedpołudnia niezmiennie napływali szerokim strumieniem. Po lunchu postanowiła jednak zaczerpnąć świeżego powietrza, bardzo się więc ucieszyła, gdy akurat w najodpowiedniejszej chwili pojawił się pan Frederick Ainsley i zaproponował jej swoje towarzystwo.

Pan Ainsley był ledwie średniego wzrostu i poza parą czystych, bardzo bystrych, szarych oczu nie miał w swym wyglądzie niczego, co zwracałoby na niego uwagę, dlatego z pewnością nie odpowiadał gustom dam. W odróżnieniu od lorda Simona Phelpsa, który budził powszechne zainteresowanie wszędzie, gdzie się pojawił, pan Ainsley mógł nawet być obecny na przyjęciu, a większość gości i tak o tym nie wiedziała. Mimo to Robina zdecydowanie przedkładała jego towarzystwo nad towarzystwo przystojnego, młodego lorda.

Uważała, że liczne zalety pana Ainsleya rekompensują jego niepozorność. Był on pod każdym względem dżentelmenem, eleganckim i troskliwym. Umiał ciekawie prowadzić rozmowę w odróżnieniu od Simona Phelpsa, który raz po raz zdawał się odpływać w swój własny świat, pozostawiając Robinę z mocnym przeświadczeniem, że nie słyszał ani jednego jej słowa.

Robina przekonała się, że ilekroć dotrzymuje jej towarzystwa pan Ainsley, czas upływa podejrzanie szybko. Ten spacer nie był wyjątkiem, wróciła więc do domu później, niż zamierzała, i weszła do sieni akurat w chwili, gdy kamerdyner dowodził roznoszeniem mnóstwa pozostawionych tam bagaży. Pod wpływem tego widoku zrezygnowała z pójścia na górę, aby zdjąć czepek i uczesać włosy, i skierowała się prosto do głównego salonu, gdzie zgodnie z oczekiwaniami zastała córki Daniela, siedzące razem z babką na kanapie, oraz kobietę w prostej, szarej sukni, zajmującą fotel obok.

Obecny był również sam Daniel. Natychmiast po wejściu Robiny wstał z fotela i powitał ją okrzykiem:

- Ha, w końcu wraca nasz wędrowiec!

Można to było odebrać także jako łagodną przyganę. Ale jeśli nawet taki miał cel, to złagodził wymowę swoich słów ciepłym uśmiechem i przyjaznym gestem zaprosił Robinę bliżej.

- Panno Perceval, proszę pozwolić, że przedstawię moje córki, Hannę i Elizabeth.

Robina i jej trzy siostry nie wyglądały naturalnie jednakowo, mimo to na pierwszy rzut oka było widać, że są spokrewnione. Nie powiedziałoby się tego o dwóch dziewczętach, które stanęły teraz przed Robina i dygnęły. Nawet ich dygi różniły się między sobą zręcznością i elegancją. Ciemnowłosa Hanna miała łagodne, piwne oczy i przypominała z urody ojca. Lizzie prawdopodobnie przypominała swą piękną matkę, miała bowiem jasną karnację, niesamowicie niebieskie oczy i mnóstwo blond loczków.

Szybko okazało się, że różnice dotyczą także charakteru. Hanna wydawała się dorosła jak na swoje dwanaście lat, była cicha i dbała o maniery. Lizzie, czego nie dało się ukryć, miała niewyczerpaną energię dziewięcioletniego dziecka i była w ruchu praktycznie bez przerwy. Chcąc przedstawić pannę Halliwell, ojciec zdołał ją jednak bez trudu namówić, żeby jeszcze na chwilę usiadła przy babci.

Robina miała dotąd nieliczne kontakty z guwernantkami. Jej rodziców nie było stać na luksus zatrudnienia prywatnego nauczyciela, więc ona i siostry zdobywały wykształcenie na plebanii, uczone przez rodziców, którzy byli oczytani i dużo wiedzieli. We wsi przez te wszystkie lata może ze dwie guwernantki zostały zatrudnione, a przyjaciółka Robiny, lady Sophia Cleeve, naturalnie pobierała nauki u prywatnych nauczycielek, z których wszystkie - jak Robina sięgała pamięcią - były dość podobne: chuderlawe, w średnim wieku i nosiły okulary. Panna Halliwell nie pasowała do tego stereotypu, na pewno nie skończyła jeszcze bowiem trzydziestu lat i miała smukłą, kształtną, bardzo atrakcyjną figurę.

- Zanim pani do nas dołączyła - zwrócił się Daniel do Robiny, gdy oboje usiedli - rozmawialiśmy o tym, co moglibyśmy wymyślić na jutro, żeby dziewczęta się nie nudziły. Czy ma pani jakiś pomysł?

- Jeśli utrzyma się ładna pogoda - odrzekła po chwili zastanowienia - a wszystko wskazuje na to, że tak, moglibyśmy wybrać się gdzieś na piknik.

Propozycja zyskała natychmiastową aprobatę obu dziewcząt, a zwłaszcza Hanny, która bardzo chciała wziąć szkicownik i utrwalić na papierze jakiś widok z okolicy.

- A zatem to mamy ustalone - powiedział dobrotliwie Daniel. - Musimy tylko wybrać miejsce pikniku. Czy w tej kwestii coś się pani nasuwa, panno Perceval?

Robina wiedziała, że oblała się rumieńcem, takie wrażenie wywarł na niej uśmiech Daniela. Pozostała jej nadzieja, że te kolory na twarzy będzie można przypisać skutkom przechadzki, z której właśnie wróciła.

- Kiedy dawał mi pan pierwszą lekcję powożenia kolaską, mijaliśmy bardzo ładny las. Niedaleko tego miejsca, gdzie odbywa się targ - wyjaśniła, gdy Daniel zmarszczył czoło. - O ile pamiętam, powiedział pan, że w pobliżu są ruiny klasztoru, a to, jak sądzę, jest doskonały obiekt do szkicowania.

- A, tak! Już wiem, co ma pani na myśli. Jeśli dobrze pamiętam, po rzeczce zawsze pływa tam kilka par łabędzi. - Została nagrodzona kolejnym ciepłym uśmiechem. - Mądra z pani osóbka, panno Perceval. Wymyśliła pani idealne miejsce. Jest tam dość cienia dla mamy, w razie gdyby zrobiło się gorąco, i las dla tych spośród nas, którzy będą mieli dość energii na spacer.

- Uczysz pannę Perceval powozić kolaską, papo? - spytała Hanna. Gdy zmarszczyła czoło, jej podobieństwo do ojca jeszcze się uwidoczniło. - Mamy nigdy nie uczyłeś.

- Mama nigdy nie wyrażała najmniejszego zainteresowania taką możliwością, w odróżnieniu od panny Perceval, która nieustannie zaskakuje mnie licznymi zainteresowaniami.

- A mnie też nauczysz, papo? - spytała pełna entuzjazmu Lizzie.

- Może. Ale musisz być trochę starsza i potrafić spokojnie siedzieć przez przynajmniej dwie minuty - zażartował i wstał, bo do pokoju weszła pokojówka z tacą z herbatą. - Tymczasem zostawimy babcię, żeby mogła wypić herbatę, a my wyjdziemy na dwór i tam dostaniemy lody z lemoniadą.

Czy dobrze mi się zdaje, że pani pochodzi z tej części kraju, panno Halliwell? - spytała lady Exmouth, gdy jej syn z córkami opuścili pokój.

- Tak, proszę pani, to prawda - odpowiedziała z nieskazitelną poprawnością.

- Wspominała pani, zdaje się, o krewnych wciąż mieszkających w okolicy.

- Tak, milady. Mieszka tu mój brat z rodziną. On uczy w szkole znajdującej się około pięciu mil od Brighton.

- W takim razie, moja droga, powinnaś skorzystać z okazji i złożyć mu wizytę. Może nawet wybierzesz się tam na cały dzień właśnie jutro? - podsunęła. - Mój syn na pewno nie będzie miał nic przeciwko temu, żebyś wzięła mniejszy powóz. Nam będzie wygodniej podróżować w większym. Poza tym Daniel pewnie zechce pojechać kolaską.

Uszczęśliwiona mina panny Halliwell dowodziła, że ta wielkoduszna propozycja została przyjęta z wdzięcznością. Nie ulegało jednak wątpliwości, że guwernantka nie zwykła zaniedbywać swych obowiązków, powiedziała bowiem:

- Ale przecież jutro będę z pewnością potrzebna, żeby zająć się dziewczętami podczas pikniku.

- Jestem pewna, że sobie poradzimy. Panna Perceval ma trzy młodsze siostry, więc dobrze umie zabawiać młode damy. Zatem wszystko ustalone.

Lady Exmouth uśmiechnęła się do Robiny i poprosiła ją o nalanie herbaty, a potem znowu zwróciła się do guwernantki.

- Powiem ci przy okazji, moja droga, że łączy was z panną Perceval znacznie więcej niż tylko umiejętność opieki nad dziewczętami. Jej ojciec też jest duchownym.

Konwersacja w naturalny sposób zeszła na pracowite, lecz przyjemne życie na wiejskiej plebanii. Okazało się, że panna Halliwell w dzieciństwie straciła matkę i musiała wziąć na siebie obowiązek prowadzenia domu. Gdy jej starszy brat się wyprowadził, przyjąwszy posadę nauczyciela, została przy ojcu i mieszkała z nim aż do jego śmierci przed czterema laty. Wtedy niemal z dnia na dzień parafia przeszła w inne ręce, a ona została bez dachu nad głową. Postanowiła więc iść w ślady brata, a że sprzyjało jej szczęście, wkrótce znalazła zatrudnienie u rodziny Exmouthów.

Po wysłuchaniu tej niedługiej opowieści o losach panny Halliwell Robina zaczęła chyba pierwszy raz w pełni zdawać sobie sprawę z tego, jak często uważała, że coś należy jej się od życia, podczas gdy w rzeczywistości była bardzo uprzywilejowana w porównaniu z wieloma innymi dziećmi duchownych. W odróżnieniu od niedawno zmarłego pana Halliwella, jej ojca było stać na zatrudnienie służby do wykonywania cięższych prac domowych. Nikt nie kazał jej sprzątać, gotować ani rozpalać ognia. Nie miała obowiązku uprawiać warzywnika, aby zaoszczędzić trochę pieniędzy.

Musiała też postawić sobie pytanie, ile córek duchownych mogło się poszczycić sezonem w Londynie. Ilu spośród nich zdarzyło się tak jak jej teraz siedzieć w wytwornym salonie i częstować obecnych herbatą, jakby były paniami domu i miały wszelkie prawo to robić?

Przystosowała się do tego uprzywilejowanego życia z taką łatwością, jakby urodziła się artystokratką. W gruncie rzeczy przez ostatnie kilka miesięcy po prostu żyła jak w bajce, był więc najwyższy czas skończyć z głupimi rojeniami i spojrzeć prawdzie w oczy. Przecież jeśli nie otrzyma następnych propozycji małżeństwa i wróci do Abbot Quincey, to w niezbyt odległej przyszłości sama może być zmuszona do szukania posady u jakiejś arystokratycznej rodziny. Wszak nie mogła wymagać od rodziców, by bez końca ją utrzymywali, a to oznaczało, że zapewne któregoś dnia zostanie guwernantką. Panna Halliwell, trzeba powiedzieć, wydawała się całkiem zadowolona ze swego losu. Ale ile guwernantek miało szczęście znaleźć zatrudnienie w domu tak życzliwego i opiekuńczego dżentelmena, jak lord Exmouth? Robina podejrzewała, że bardzo niewiele.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Następnego ranka w sieni zebrała się niewielka, lecz bardzo wesoła grupa amatorów pikniku. Panna Halliwell, przy pełnym poparciu lorda Exmoutha, wyruszyła godzinę wcześniej, by spędzić dzień z bratem i jego rodziną. Robina, która już zdążyła zaskarbić sobie sympatię córek Daniela, a zwłaszcza Lizzie, powoli dochodzącej do przekonania, że w pannie Perceval odnalazła pokrewną duszę, z powodzeniem rozweselała dziewczynki, opowiadając im o kolejnym ze swoich niezbyt chlubnych dziecięcych wyczynów, gdy drzwi wejściowe się otworzyły i do domu wszedł Daniel. Ku zaskoczeniu zebranych tuż za nim dziarskim krokiem wmaszerował do środka sir Percy Lovell w słomkowym kapeluszu na głowie, ubrany w krzykliwą kamizelkę w żółtozielone paski, z dziwacznie wyglądającą wiązanką kwiatów przy klapie surduta.

- Wielkie nieba! - zawołała lady Exmouth, spoglądając to na kamizelkę, to na kwiaty. - Cóż pana do nas sprowadza, Percy? Chyba nie chce pan przyłączyć się do naszego towarzystwa?

- Wręcz przeciwnie - zapewnił. - Wczoraj wieczorem, kiedy spotkałem Exmoutha, wspomniał o małej przejażdżce. Uznałem, że takiej okazji nie mogę stracić, więc się wprosiłem.

Niewątpliwie ani Hanna, ani Lizzie, nie miały nic przeciwko jego obecności, o czym świadczyło entuzjastyczne powitanie. Sir Percy, rozpromieniony niczym wyrozumiały wujek, natychmiast wręczył Hannie bukiet i powiedział jej, że wyrasta na diabelnie urodziwą pannę, po czym powiadomił Lizzie, że jest nieznośnym kociakiem, którego powinno się prowadzać na szelkach, co przyprawiło małą o chichot i spowodowało, że zaczęła jeszcze bardziej obskakiwać sir Percy'ego.

- Ma pan fatalny wpływ na dzieci, Percy - oświadczyła lady Exmouth i zerknęła karcąco w stronę innej osoby. - Niewątpliwie jednak nie jest pan w tym odosobniony.

Daniel, który polecił lokajowi zmienić zabrudzony chodniczek w kolasce, odwrócił się w porę, by usłyszeć tę uwagę.

- Czyżby?! - Z ukosa zerknął na winowajczynię.

W odpowiedzi otrzymał jedynie prowokacyjne spojrzenie niebieskich oczu, które natychmiast wywołało na jego twarzy tak czuły uśmiech, że sir Percy stanął jak wryty i tylko zamrugał powiekami ze zdumienia.

Pełne znaczenie zdarzenia, którego był świadkiem, zostało przezeń w lot zrozumiane. Dobrze wiedział, gdzie, a ściślej mówiąc z kim, zdaniem jego dobrej przyjaciółki lady Exmouth jej syn ma szukać w przyszłości szczęścia. Do tej chwili nie zdawał sobie jednak sprawy z tego, że zabiegi damy odnoszą bardzo dobre skutki. Zerknął w jej kierunku, szukając potwierdzenia swojego wniosku, i zobaczył wspaniałą scenę poszukiwania czegoś w torebce. Jednak niezaprzeczalną satysfakcję lady Exmouth zdradzały jej uniesione kąciki ust.

- Na Jowisza! Tak... no tak. Czy nie powinniśmy już wyruszyć? - Zgłosiwszy tę propozycję, jako pierwszy skierował się do wyjścia.

Obie dziewczynki, co zrozumiałe, chciały jechać kolaską z ojcem. Gdy ten był zajęty lokowaniem ich na siedzeniu, jego uwagę niespodziewanie zaprzątnął zbliżający się kłusem samotny jeździec.

W spojrzeniu, którym Daniel obdarzył Robinę, nie było tym razem ani krzty czułości. Robina jednakże wydawała się zaskoczona widokiem przybysza nie mniej niż inni, a lady Exmouth czym prędzej przejęła inicjatywę, aby jej syn pod wpływem widocznego rozdrażnienia nie powiedział przypadkiem czegoś, czego mógłby potem żałować.

- O, dzień dobry, lordzie Phelps - powitała przybysza, który w końcu zbliżył się do niewielkiego orszaku. - Ufam, że nie zamierzał pan złożyć nam porannej wizyty, bo jak pan z pewnością zauważył, właśnie wyruszamy na małą włóczęgę po okolicy.

- Wiem, milady. Liczyłem na to, że uda mi się zdążyć jeszcze przed wyjazdem. Dowiedziałem się wcześniej od matki, że ma się odbyć plener dla miłośników szkicowania, i postanowiłem wziąć w nim udział. Naturalnie jeśli nie ma pani nic przeciwko temu.

- Nie, skądże - oznajmiła lady Exmouth, usiłując wykrzesać z siebie jak najwięcej entuzjazmu. Na wszelki wypadek nieco podniosła głos, mając nadzieję, że zagłuszy tym niechętnie mruczącego coś pod nosem sir Percy'ego. - Kucharka z pewnością przygotowała dostatecznie obfity prowiant.

- Co panią, u licha, opętało, Lavinio, że pozwoliła pani temu osobnikowi zabrać się z nami? - spytał stanowczym głosem sir Percy, gdy wspiął się do powozu za damami i ostentacyjnie zatrzasnął drzwi, żeby ostatniemu przybyszowi nie wpadło do głowy zrezygnować z wierzchowca i zażyczyć sobie miejsca w pojeździe. - To doprawdy impertynencja pojawiać się bez zapowiedzi i w taki sposób wpraszać.

- Ucieszne, że akurat od pana to słyszę, Percy - odparła. - Pan zrobił dokładnie to samo.

- Pozwolę sobie jednak dostrzec dużą różnicę. Jestem od dawna przyjacielem rodziny. Wiedziałem, że nie będziecie mieli obiekcji przeciwko mojemu towarzystwu.

- A co skłania pana do przypuszczenia, że mam obiekcje przeciwko obecności lorda Phelpsa, który postąpił dokładnie tak samo?

- Pomyślałbym raczej, że to dość oczywiste, moja droga - odrzekł, przesyłając znaczące spojrzenie jedynej osobie, zajmującej miejsce na siedzeniu naprzeciwko. Ta, od chwili gdy powóz ruszył, niezmiennie wyglądała przez okno. - Daniel nie był zachwycony powiększeniem naszej kompanii. Zauważyłby to nawet głupiec.

- Och, nie sądzę, żeby poważnie się temu sprzeciwiał - odparła lady Exmouth, bynajmniej nie starając się zniżyć głosu. - Zresztą dlaczego miałby to robić, na miłość boską? Lord Phelps jest całkiem nieszkodliwy, sam pan wie.

- Może i nieszkodliwy - przyznał, po czym dodał półgłosem: - Ale piekielnie przystojny.

- Temu nie można zaprzeczyć. - Lady Exmouth postanowiła jednak dowieść swojemu wypróbowanemu przyjacielowi, że jego niepokój jest całkowicie bezpodstawny, zwróciła się więc do Robiny: - Moja droga, czy zauważyłaś minę Hanny, gdy nadjeżdżał lord Phelps?

Robina nie umiała powściągnąć uśmiechu.

Owszem, proszę pani, i doprawdy chciałabym dostawać złotą gwineę za każdym razem, gdy widzę u kogoś tę minę. Od czasu gdy młody lord przyjechał do Brighton, byłabym już bogatą kobietą!

- Ale nie przypominam sobie, abyś ty przypatrywała się lordowi w ten sposób chociaż raz, odkąd zostaliście sobie przedstawieni.

W oczach Robiny błysnęły wesołe ogniki.

- To dlatego, że zostałam zawczasu ostrzeżona. Cyganka, jak się okazało, trafnie przepowiedziała mi, że poznam przystojnego mężczyznę.

- Wielkie nieba! - Lady Exmouth objawiła szczere zdziwienie i niemałe zainteresowanie. - Nie wiedziałam, że byłaś u wróżki, dziecko. Kiedy? Czy niedawno?

Tak. Kiedy lord Exmouth wziął mnie na pierwszą lekcję powożenia kolaską, natknęliśmy się na koński targ i postanowiliśmy obejrzeć go z bliska. Wróżka była jedną z miejscowych atrakcji.

- To niezwykle ciekawe, moje dziecko! I czego jeszcze się od niej dowiedziałaś?

Robina uświadomiła sobie, że ostatnio podejrzanie dużo zastanawia się nad słowami Cyganki. Najprawdopodobniej w głębi serca miała nadzieję, że niejedna z jej przepowiedni się sprawdzi. Myśl o tym, że oczekuje ją beztroskie i szczęśliwe życie, była bardzo krzepiąca, naturalnie jednak Robina ze wszystkich sił starała się zachować rozsądny dystans wobec tych nadziei.

- Niewiele, proszę pani. - Wzruszyła ramionami. - Nie należy traktować cygańskich wróżb zbyt poważnie.

- Co do przystojnego mężczyzny z pewnością miała rację. Czy przypadkiem nie przepowiedziała ci małżeństwa?

- Phi! - niezbyt grzecznie przerwał te dociekania sir Percy, czym zasłużył sobie na zniecierpliwione spojrzenie przyjaciółki. - Sama dobrze pani wie, że to tylko czcza gadanina. A jeśli nawet Cyganka przepowiedziała obecnej tu pannie Robinie małżeństwo, to mam wielką nadzieję, że nie z tym bufonem, który jedzie obok.

Lady Exmouth z największym wysiłkiem zdołała powstrzymać wybuch śmiechu.

- Jest pan nieuprzejmy, Percy. Wprawdzie nie twierdzę, że lord Phelps to wybitnie zajmujący rozmówca, ale z pewnością nie można uznać go za prostaka.

- Na mnie sprawia właśnie takie wrażenie. Czy kiedykolwiek próbowała pani prowadzić konwersację z półgłówkiem? Taki z byle powodu zamyka się w swoim świecie i już go nie ma. - Wzruszył ramionami. - Przypuszczam zresztą, że był zmuszony do przyjęcia takiej taktyki, żeby odciąć się od swojej matki, choćby tylko duchowo - ciągnął, starając się zachować fair wobec lorda. - Ona nie odstępuje syna na krok. Ciąga go ze sobą wszędzie.

Owszem, też to zauważyłam - musiała przyznać lady Exmouth.

- I powiem pani coś jeszcze - mówił coraz bardziej zaaferowany sir Percy. - Nie wolno dać się oszukać tym zamglonym oczom Augusty. Ona jest chytra jak lisica. A do tego bezwzględna niczym lichwiarz! Słyszałem z dobrego źródła, że przyjechała do Brighton wyłącznie dlatego, że nie musiała z własnej sakiewki opłacić pobytu. Dom wynajęła początkowo jej siostra, ale późną wiosną zaniemogła i wtedy zaproponowała go Auguście. A ta naturalnie skorzystała z okazji. I bez wątpienia nie zapłaciła siostrze ani pensa odstępnego!

Lady Exmouth nie słyszała tej plotki, ale wcale nie zdziwiłaby się, gdyby prawda istotnie tak wyglądała.

- Augusta, niestety, bardzo się zmieniła. To już nie jest przyjaciółka, jaką pamiętam z dawnych łat.

Święta prawda. Dlatego musi pani uważać, moja droga - ostrzegł ją sir Percy. - Słyszałem również pogłoskę, że Augusta zamierza zostać w Anglii aż do przyszłego roku. Jej rodzina nie ma już posiadłości w naszym kraju, więc nie wykluczam, że lady Phelps postanowiła żerować na dawnych przyjaźniach.

Jeśli nie zachowa pani ostrożności, wprosi się na jesień do Bath i będzie pani skazana na jej towarzystwo.

- Jeśli spróbuje, to spotka ją srogi zawód - oznajmiła dama. - Tymczasem jeszcze nie jestem zdecydowana. Wprawdzie chciałabym z końcem lata wrócić do Bath, ale jest też taka możliwość, że pojadę z Danielem do Courtney Place.

Sir Percy nawet nie starał się ukryć zaskoczenia.

- Po co, u licha? Daniel już całkiem ozdrawiał. W tak dobrej dyspozycji nie widziałem go od lat.

- Naprawdę tak pan sądzi? - Lady Exmouth bardzo wysoko ceniła opinię sir Percy'ego na wszystkie tematy. - Może wobec tego wcale nie muszę zastanawiać się nad pobytem w Kencie.

Stanowczo nie - zapewnił ją rozmówca. - Po wypadku była inna sytuacja. Wtedy sam uważałem, że pani wsparcie byłoby mu bardzo potrzebne. Właśnie dlatego pozwoliłem sobie przyjechać po panią do Bath.

- Jestem panu za to dozgonnie wdzięczna, Percy - odpowiedziała, przesyłając mu ciepły uśmiech.

- Och, to nie był dla mnie żaden kłopot. - Pokręcił głową, bo obrazy tamtych dni wciąż składały się w jego umyśle na żywe, plastyczne wspomnienie. - Uważam, że Exmouth już odzyskał siły i może sam decydować o swojej przyszłości, więc jeśli chcesz skorzystać z mojej rady, droga Lavinio, pozwól mu na trochę samodzielności. Będzie ci za to wdzięczny - dodał, mierząc przyjaciółkę znaczącym spojrzeniem.

Robina, która w milczeniu przysłuchiwała się tej rozmowie, podzielała zdanie sir Percy'ego. Wprawdzie nie była tak pewna jak on, czy Daniel już doszedł do siebie po stracie żony, ale uważała, że jest w stanie zająć się własnymi sprawami bez pomocy matki, mimo że lady Exmouth miała jak najlepsze intencje.

Na szczęście Daniel dobrze orientował się w terenie i bez trudu znalazł zakątek zaproponowany przez Robinę. Skręcił z głównego traktu, by zatrzymać kolaskę w cieniu potężnego cisu.

Podczas gdy Robina i lady Exmouth zastanawiały się nad wyborem odpowiedniego miejsca na rozłożenie rzeczy, Daniel zorganizował wynoszenie z powozu koców i koszyków z prowiantem. Po rozstawieniu jedzenia na trawie w powietrzu uniósł się smakowity zapach pieczonych kurcząt, co natychmiast obudziło apetyt sir Percy'ego, który bez ociągania wyraził pogląd, że należy przystąpić do badania zawartości koszyków, zanim szampan niestosownie się ogrzeje.

Ponieważ nikt nie zgłosił sprzeciwu, lady Exmouth poleciła służbie podać jedzenie i napoje. Wszyscy z wyjątkiem lorda Phelpsa, bardzo powściągliwego w zaspokajaniu głodu, z dużym entuzjazmem kosztowali kolejne dania przygotowane na tę okazję przez kucharkę. Dlatego nikt nie czuł potem zbytku energii i gra w krykieta, zaproponowana wcześniej przez Daniela dla sprawienia przyjemności Lizzie, została odłożona na czas potrzebny żołądkom, aby poradzić sobie z obfitym posiłkiem.

Hanna, zachęcona przykładem lorda Phelpsa, postanowiła szkicować. Uznano, że najbardziej malowniczy widok ruin klasztoru rozciąga się od strony dużego lasu, zasłaniającego znaczną część horyzontu. Skrajem lasu płynęła zakolami rzeka, a ruiny znajdowały się wśród drzew na drugim jej brzegu.

Po rozłożeniu koca na bujnej trawie, o kilka jardów od stanowiska lorda Phelpsa, Robina usiadła między dwiema dziewczynkami. Hannę, zręczną rysowniczkę, bardzo szybko pochłonął temat, natomiast jej siostra jeszcze szybciej straciła zainteresowanie szkicowaniem, uległa jednak perswazjom i zgodziła się wytrwać przy pracy do czasu, aż przyjdzie ojciec. Daniel przystanął, by zerknąć przez ramię lordowi Phelpsowi i odniósł wystarczająco korzystne wrażenie, by kilka razy z uznaniem skinąć głową. Potem odwrócił się i wolno ruszył ku dziewczętom.

- Phelps niezaprzeczalnie ma talent - zauważył półgłosem, gdy podszedł do koca.

Umiejętności swojej starszej córki również szczodrze wychwalał. Zdołał nawet powiedzieć coś pochlebnego o pośpiesznie nagryzmolonym szkicu Lizzie, w który autorka włożyła niezbyt wiele serca. W końcu stanął przy Robinie.

- Zastanawiam się, co powiedzieć o tym rysunku - odezwał się w końcu, przyjrzawszy się z uwagą ostatniemu dziełu.

Robina zdołała zapanować nad sobą i dalej rysowała ze skupioną miną, jakby to nie jej praca była właśnie poddawana ocenie. Szkicowanie zawsze było jej ulubionym zajęciem i miłym sposobem na spędzenie czasu w smutne, deszczowe dni, gdy nie mogła wyjść z domu. Wielu ludzi, w tym nawet matka, należąca do surowych krytyków tak zwanych kobiecych zajęć, mówiło jej, że ma niezaprzeczalny talent. Robina znała granice swoich zdolności, wiedziała jednak również, że służące jej do rysunków modele można rozpoznać na pierwszy rzut oka, była więc przygotowana na odparowanie z humorem wszelkich żartobliwych uwag.

Ten... hm... obiekt pośrodku jest zapewne klasztorem... Tak - mruknął, zwracając głowę w bok - jeśli spojrzy się na niego pod tym kątem, rzeczywiście przypomina budynek...w każdym razie do pewnego stopnia.

- Och, papo! Jesteś wyjątkowo niesprawiedliwy, jeśli stroisz sobie takie żarty - oburzyła się Hanna. - Chciałabym umieć szkicować choćby w połowie tak zręcznie jak Robina.

Uniósł brwi.

- Robina?

- Uhm... Robina pozwoliła mi mówić do siebie po imieniu.

- I mnie też, papo - poinformowała go Lizzie, zrywając się z koca od bezpowrotnie porzuconego rysunku. - Czy wiesz, że ona ma trzy siostry, a papa dał im wszystkim chłopięce imiona, bo chciał, żeby były chłopcami?

- Wcale tego nie zrobił, głuptasie - poprawiła ją starsza siostra. - On wybierał imiona dla chłopców i zmieniał je, kiedy okazywało się, że ma dziewczynki.

- Ale i tak chciał mieć chłopca. Robina tak powiedziała - zaprotestowała Lizzie, po czym obdarzyła ojca pytającym spojrzeniem. - Papo, czy ty też chciałeś, żebyśmy były chłopcami?

- Nie, kochanie. Byłem bardzo szczęśliwy z powodu waszego przyjścia na świat.

Tą dyplomatyczną odpowiedzią zaskarbił sobie promienny uśmiech młodszej latorośli, która mocno chwyciła go za rękę. Chodź, papo. Zobaczymy, co jest w lesie.

- Dobrze, Lizzie. Zaraz z tobą pójdę - odrzekł, delikatnie uwalniając rękę z uścisku. - Ale najpierw muszę dowiedzieć się, czy twoja babcia albo sir Percy nie chcieliby nam towarzyszyć. Nie odchodź nigdzie beze mnie - ostrzegł.

Lizzie najwyraźniej niezbyt zadowolona, że musi jeszcze posiedzieć w oczekiwaniu na powrót ojca, postanowiła wykorzystać zwalone drzewo, by poćwiczyć równowagę, chodząc tam i z powrotem po pniu, a Hannie i Robinie dać możliwość dalszego szkicowania w spokoju.

- Myślę, że papa zachował się bardzo niegrzecznie, oceniając twój rysunek - oświadczyła Hanna, gdy lord Exmouth oddalił się poza zasięg głosu. - Nigdy nie słyszałam, żeby tak krytykował rysunki mamy, a twój jest o niebo lepszy od nich wszystkich. - Nagle zmarszczyła czoło. - Mama nie lubiła, kiedy ludzie źle oceniali jej rysunki.

Nawet te nieliczne wzmianki o matce, które Robina dotąd usłyszała od dziewcząt, przekonały ją, że obie darzyły zmarłą żonę Daniela głębokim uczuciem, a zwłaszcza Hanna, która pamiętała ją lepiej niż Lizzie, była bowiem o trzy lata starsza. Obie radziły sobie nadspodziewanie dobrze ze stratą, jakiej doznały. I obie były wzruszająco przywiązane do ojca.

Robinie nawet nie przyszło do głowy, że ostatnia uwaga Hanny mogła być w zamierzeniu negatywną oceną charakteru matki. Najwyraźniej jednak albo zmarła lady Exmouth nie ceniła sobie krytycznych uwag, albo nie lubiła, kiedy się z nią przekomarzano. Robina była przyzwyczajona i do jednego, i do drugiego, więc wcale nie wzięła sobie do serca niepochlebnej opinii Daniela o szkicu.

Twój papa bardzo lubi żartować. Z pewnością dokuczanie mi dla zabawy sprawia mu przyjemność.

- Lizzie i mnie papa też dokucza. - Hanna znowu sposępniała. - Nie pamiętam, żeby dokuczał w ten sposób mamie. - Zerknęła na lorda Phelpsa, który wciąż w milczeniu oddawał się pracy. - On jest bardzo przystojny, prawda?

- Bardzo - przyznała Robina i pomyślała, że ostatnimi czasy dziewczęta zadziwiająco szybko dorastają. Nie przypominała sobie, by w wieku Hanny zwracała uwagę na to, czy jakiś dżentelmen jest przystojny. Pamiętała jednak, że oddalała się bez pozwolenia, chociaż stanowczo jej tego zabraniano, i wyglądało na to, że ta mała małpka Lizzie właśnie zrobiła to samo.

- Widzę, że twoja siostra postanowiła jednak nie czekać na powrót ojca - powiedziała, ostrożnie odkładając szkicownik na koc. - Lepiej pójdę jej poszukać, żeby nie napytała sobie biedy.

Ona zawsze to robi - zrzędliwie stwierdziła Hanna. - Pójdę z tobą. Lizzie prędzej czy później zgubi się w lesie i wtedy dopiero pożałuje!

Weszły między drzewa, ale nigdzie nie było ani śladu dziewczynki. Hanna, znająca upodobania siostry, wyraziła przypuszczenie, że Lizzie mogła wybrać się nad rzekę.

- To do niej podobne, bo papa bardzo wyraźnie mówił, że tego nie wolno jej robić pod żadnym pozorem.

Robina z trudem powściągnęła uśmiech. Rozumiała zawstydzenie starszej córki Daniela. Sama miała przecież trzy młodsze siostry i dobrze wiedziała, jak czasem potrafią zaleźć za skórę, lecz mimo to nigdy nie nęciła jej rola skarżypyty. Nie wątpiła, że pod tym względem Hanna jest do niej podobna.

- Wobec tego poszukajmy najpierw tam - zdecydowała Robina i pierwsza ruszyła przez zarośla.

Wysoka trawa i paprocie ocierały jej się o spódnice, ale nie było sposobu na uratowanie ich przed zaplamieniem. Zresztą Robina bardziej troszczyła się w tej chwili o Lizzie niż o swój wygląd.

Doszły nad brzeg rzeki, gdzie nie znalazły winowajczyni, na szczęście jednak Robina usłyszała chichot, który rozległ się w odpowiedzi na wołanie Hanny.

- Jest nad rzeką, tylko dalej - powiedziała, zlokalizowawszy źródło wątłego odgłosu.

Zachowując bezpieczną odległość od śliskiego, spadzistego brzegu, dalej przedzierały się przez nadbrzeżne krzaki i wreszcie dostrzegły małą. Wisiała niczym małpka na wysuniętej nad wodę gałęzi drzewa, która niebezpiecznie się chyliła pod jej ciężarem.

- Natychmiast wracaj, Lizzie! - zakomenderowała przestraszona Hanna. - Wracaj natychmiast, słyszysz? Bo jak nie, to zawołam papę!

- No dobrze - odburknęła, najwyraźniej potraktowawszy groźbę siostry poważnie, i już miała powoli przesunąć się w stronę pnia, gdy nagle rozległ się głośny trzask. Lizzie z pluskiem znikła w mętnej toni.

Hanna krzyknęła, ale Robina wiedziała, że nie wolno jej wpaść w panikę. Natychmiast wysłała dziewczynkę po ojca. Lizzie wpadła do wody kilka jardów od brzegu. Nie było na co czekać. Robina, nie wahając się dłużej, zdjęła czepek i trzewiki.

Nie dalej jak tego ranka zabawiała córki lorda Exmoutha opowiadaniami o własnych wybrykach z dziecięcych lat, wśród których, jak teraz mogła stwierdzić, część zdecydowanie nie stanowiła powodu do dumy. Nigdy jednak nie żałowała, że podczas swoich sekretnych eskapad w młodości zdobyła umiejętność pływania.

Jej dobra przyjaciółka, lady Sophia Cleeve, nauczyła się tego od swego starszego brata lorda Angmeringa i naturalnie zapragnęła podzielić się rzadką wśród dam sprawnością z zaprzyjaźnioną córką pastora. Jezioro na terenie obszernego majątku rodziny Cleeve'ów było idealnym miejscem do nauki, a Robina po przezwyciężeniu początkowej niepewności przestała bać się wody i zaskakująco szybko doszła do godnych uwagi wyników. Nigdy nie cieszyła się bardziej z posiadania tej umiejętności niż właśnie teraz, bo w chwili, gdy wskoczyła do wody, potwierdziły się jej najgorsze przeczucia.

Rzeka wydawała się spokojna, nurt miała leniwy, ale pod powierzchnią czyhały na nieostrożnych zdradliwe prądy, a, co gorsza, plątanina trzcin i innych roślin wodnych stanowiła pułapkę, która nie spodziewającej się niczego ofierze groziła śmiertelnym niebezpieczeństwem. Robina raz po raz czuła dotyk zielonych macek, ocierających się jej o spódnice, gdy płynąc, gorączkowo szukała dziewczynki, która chwilę wcześniej ukazała się na powierzchni, krztusząc się i parskając, a teraz znów znikła bez śladu. Na szczęście kilka jardów dalej Robina dostrzegła duże zagęszczenie bąbelków powietrza, mignęło jej też coś niebieskiego.

Błyskawicznie dotarła do tego miejsca. W mętnej, zawiesistej wodzie nic nie było widać, ale gdy zanurkowała, natrafiła dłonią na tkaninę. Mocno trzymając rękaw niebieskiej sukienki Lizzie, wyciągnęła dziewczynkę na powierzchnię.

Kaszląca, przerażona Lizzie kurczowo zacisnęła ręce na szyi wybawicielki. przez co omal nie wciągnęła ich obu ponownie pod wodę. W ostatniej chwili Robina zdołała uwolnić się z uścisku i chwycić dziewczynkę tak, by móc ją doholować do brzegu.

Walka z prądem i szarpiącą się Lizzie sprawiła, że Robina osiągnęła cel półżywa. Nawet przy samym brzegu nie miała jednak gruntu pod nogami, a śliski, spadzisty teren uniemożliwiał jej wydostanie się z koryta rzeki. Brakowało jej zresztą siły, by tego spróbować. Pozostało tylko kurczowo chwycić się sterczącego z ziemi korzenia i modlić, by pomoc przyszła w porę.

Niebiosa wysłuchały jej modlitwy. Już, już wydawało jej się, że nie utrzyma Lizzie ani chwili dłużej, gdy tuż nad nią rozległ się krzepiący męski głos i mocne ramię uwolniło ją od ciężaru, który udało jej się ocalić przed niechybną śmiercią.

Chwilę potem sama została wyciągnięta z wody. Z całej siły przywarła do muskularnego męskiego torsu, a ramionami oplotła wybawicielowi szyję, bardzo podobnie jak kilka minut wcześniej uwiesiła się na niej Lizzie. Jej wybawca zdawał się nie mieć nic przeciwko temu, bo wcale nie próbował się uwolnić, wręcz przeciwnie, szeptał kojące słowa, których i tak nie była w stanie zrozumieć, bo pękała jej głowa i wciąż nie mogła złapać tchu.

Dopiero gdy nieco wyrównała oddech i poczuła, że może ustać na własnych nogach bez pomocy, oswobodziła się z uścisku. Zaraz potem pojawiła się lady Exmouth z kocem, a za nią zasapany sir Percy. Dama bez chwili zwłoki owinęła wełnianym kocem przerażoną, rozszlochaną Lizzie, zerknęła na Robinę i wydała okrzyk przerażenia.

- Na Jowisza! - mruknął sir Percy, spoglądając w tę samą stronę, po czym szybko włożył do oka monokl.

- Danielu, daj swój surdut... szybko - zakomenderowała lady Exmouth słabnącym głosem. - Biedaczce na pewno jest zimno.

Jedno spojrzenie na Robinę wystarczyło Danielowi, by pojąć ogrom matczynej trwogi, i zrozumieć, dlaczego w spojrzeniu sir Percy'ego było tyle męskiego entuzjazmu dla piękna. Mokra suknia Robiny przylgnęła do ciała jak druga skóra, zdradzając każdy szczegół kobiecej urody i nie pozostawiając wyobraźni patrzącego żadnego poła do popisu.

Powściągając chęć nasycenia się tym widokiem i ignorując protesty Robiny, która nie chciała przyjąć okrycia, Daniel narzucił jej surdut na ramiona, po czym nie tracąc czasu, zajął się winowajczynią całego zajścia, które omal nie skończyło się tragicznie.

Wziął Lizzie na ręce i pierwszy wyszedł z lasu, zostawiwszy Robinę pod troskliwą opieką matki. Zanim dama ze swą podopieczną również wyłoniły się spomiędzy drzew, Robina zdążyła zapewnić lady Exmouth, że mimo tej przygody nic jej nie jest poza kilkoma siniakami, zadrapaniem na prawej ręce i lekkim przemarznięciem.

- Przynajmniej z rozgrzaniem pani nie będziemy mieli kłopotu - stwierdził sir Percy i wielkimi krokami przemierzył łąkę do miejsca, gdzie siedział lord Phelps.

- Panna Perceval bardziej potrzebuje tego niż pan - orzekł zdecydowanie i wyciągnął koc spod zaskoczonego młodzieńca.

- Wielkie nieba! - powiedział osłupiały Phelps, zatrzymując wzrok na Robinie.

Jak na kogoś, kto najczęściej zdawał się bujać w obłokach, wykazał się tym razem zadziwiająco taksującym i przenikliwym spojrzeniem.

Czyżby doszło do wypadku? - spytał, dowodząc tym, że od czasu, gdy rozsiadł się na trawie, nie interesowało go nic oprócz szkicu. - Czy pani wpadła do rzeki, panno Perceval?

Sir Percy ostentacyjnie zasłonił sobie oczy.

- Wielki Boże, miej nas w swojej opiece! - mruknął i nie siląc się na wyjaśnienie, odprowadził dość rozbawione damy do powozu.

Później, po zdjęciu przemoczonej i ubłoconej sukni, Robina mogła wygrzać obolałe ręce i nogi w aromatycznej kąpieli. Pinner, która zawsze zdradzała wielką słabość do panienki, zrzędziła jak matką kwoka. Robina przyjmowała te przejawy nadopiekuńczości bez protestów, ale gdy Pinner, pomógłszy odzyskać nieskazitelny wygląd bohaterce dnia, oznajmiła, że wezwano doktora i wkrótce należy się spodziewać jego wizyty, Robina uznała, że jak na jeden dzień wystarczy tej troskliwości.

- Nie chcę doktora, Pinner. Poza tym oprócz skaleczenia ręki nic mi nie dolega, więc nie warto marnować jego cennego czasu z powodu takiego drobiazgu.

- Pan nalegał, panienko.

Pierwszy raz Pinner miała okazję zobaczyć w łagodnych oczach Robiny błysk złości. Jeśli nawet zwykle bardzo zrównoważona córka pastora zamierzała powiedzieć coś niestosownego, to w porę ugryzła się w język, bo drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł pulchny niski mężczyzna ze skórzaną torbą.

Uśmiechając się jak dobrotliwy wujek, doktor wysłuchał cierpliwie zapewnień Robiny, że nic jej nie jest, po czym szybko zrobił, co należało, by po krótkim badaniu potwierdzić, że zdrowie pacjentki jest w jak najlepszym stanie. Obiecał też wkrótce przysłać pomocnika ze słoiczkiem maści do smarowania skaleczonej ręki.

- Czy miał pan już okazję zbadać pannę Lizzie, doktorze?

- Tak, panienko. Nic jej się nie stało. - Cmoknął. - Naturalnie zawsze była bardzo pobudliwym dzieckiem. Tak jak jej droga mama... nieustannie w napięciu. Zostawiłem środek uspokajający, żeby łatwiej jej było zasnąć dziś wieczorem, a jutro z rana jeszcze ją odwiedzę, ale nie przewiduję żadnych komplikacji po tej niefortunnej przygodzie.

- Jego lordowska mość bardzo się na nią gniewał - wyjawiła Pinner, gdy doktor opuścił pokój. - Podobno srodze ją złajał i kazał leżeć w łóżku do końca dnia. Zagroził też, że jeśli go nie usłucha, to natychmiast odeśle ją do Courtney Place.

Och, nie - jęknęła Robina, trochę współczując dziewczynce, ale Pinner pozostała surowa.

- Jeśli chce panienka znać moje zdanie, to i tak o wiele za długo jej pobłażano. Nie mówię, że nie należało jej się trochę mniej surowości po śmierci matki, ale panienka Lizzie zawsze lubiła być niegrzeczna. Teraz pan chyba wreszcie zrozumiał, że musi ją krócej trzymać, żeby nie wyrosła na całkiem zepsute dziecko. Podsłuchałam, jak pan mówił do starszej pani, że gdyby panna Robina nie wyciągnęła panienki z rzeki, to on przybiegłby za późno. - Oczy służącej zrobiły się podejrzanie wilgotne. - Panna Robina jest prawdziwą bohaterką.

Bardzo zakłopotana tą niezasłużoną pochwałą Robina usiłowała przekonać służącą, że w tym, co zrobiła, nie było nic bohaterskiego, i każdy na jej miejscu zachowałby się podobnie, ale Pinner w ogóle nie chciała jej słuchać. Z jej punktu widzenia córka pastora była niepospolitą istotą namaszczoną przez samego Boga, kimś niezwykłym i godnym najwyższego szacunku, toteż żaden argument Robiny po prostu nie mógł do niej trafić.

Uznawszy, że jedynie upływ czasu może przywrócić służącej nieco większą trzeźwość sądu, Robina poszła do pokoju dziewcząt sprawdzić, jak się miewa Lizzie. Dziewczynka, przestraszona wypadkiem, była bardzo przygaszona przez całą drogę powrotną do domu. Robina nie sądziła jednak, by tak niezwykły dla Lizzie letargiczny stan mógł długo trwać. Nie zdziwiła się więc, odkrywszy, że mała siedzi w łóżku i z wielkim zainteresowaniem słucha bajki, czytanej jej przez siostrę.

Wejście Robiny wywołało dwie zgoła różne reakcje. Hanna zerwała się z krzesła przy łóżku i szeroko uśmiechnęła, zachwycona jej widokiem. Lizzie, przesławszy wybawicielce spojrzenie pełne winy, pochyliła głowę i nagle bardzo zainteresowała się wzorem na pościeli.

Dzięki swojej wiedzy o postępowaniu z dziewczętami w tym wieku Robina natychmiast zrozumiała przyczynę tego mało entuzjastycznego powitania ze strony młodszej siostry.

- Nie przyszłam tu, żeby cię łajać - powiedziała.

Tym zapewnieniem wywołała natychmiastowy odzew: dziecko szelmowsko się uśmiechnęło i zachichotało.

- Czy nie było to podniecające, Robino? Przeżyłyśmy dzisiaj prawdziwą przygodę!

- Podniecające? - Hanna zerknęła na siostrę z irytacją. - Mogłaś umrzeć, głupia! Wiesz, co papa powiedział. Gdyby nie Robina, już by cię tutaj nie było.

- Eee... wiem - z ociąganiem przyznała Lizzie. - Ale Robina mnie uratowała, więc wszystko jest w porządku, prawda?

Hanna, ku rozbawieniu Robiny, wyciągnęła błagalnie ramiona w stronę sufitu.

- Poddaję się! Jesteś beznadziejna... Zupełnie beznadziejna. Przecież wiesz, co zrobi z tobą papa, jeśli jeszcze raz będziesz niegrzeczna - przypomniała jej. - A mówił poważnie, bo był bardzo zły.

- Wiem - bąknęła Lizzie, nerwowo skubiąc pościel. - Obiecałam mu, że już tak nie postąpię. Nie będę zbliżać się do rzeki, dopóki papa nie nauczy nas pływać. - Spojrzała z podnieceniem na Robinę, która stanęła przy łóżku. - Papa obiecał, że kiedy jesienią wróci do domu, nauczy pływać i mnie, i Hannę. Czy ciebie też papa nauczył pływać?

- Hm... niezupełnie - wyznała, zastanawiając się, jak zareagowałby jej ojciec, gdyby miał kiedykolwiek dowiedzieć się o tej niezwykłej umiejętności córki. Bardzo wątpiła, czy wykazałby tyle samo entuzjazmu, co lord Exmouth. - Nie. Nauczyłam się od przyjaciółki.

- Papa mówi, że dziewczynki nie powinny być gorsze od chłopców, i sam nie rozumie, dlaczego wcześniej nie przyszło mu do głowy, żeby nauczyć nas pływać - oznajmiła Hanna, która wydawała się mniej rozentuzjazmowana tą perspektywą niż młodsza siostra. - Ja nie miałabym nic przeciwko tej nauce gdyby... no, gdybyś to ty mnie uczyła, Robino - wyznała, lekko się rumieniąc. - Bądź co bądź, to nie jest zbyt stosowne, prawda?

- Nie bądź głupia! - parsknęła Lizzie, gdy Robina z pełnym zrozumieniem dla skromności starszej dziewczynki zamierzała podsunąć jej mysi, że gdyby panna Halliwell umiała pływać, to pewnie udałoby się ją namówić na takie lekcje. - Przecież papa w ogóle nie patrzył na Robinę, kiedy wyciągnął ją z rzeki - ciągnęła mała, niefrasobliwie ignorując ostrzegawcze spojrzenie siostry. - A ona wyglądała wtedy tak, jakby nic na sobie nie miała.

- Lizzie, jak możesz! - skarciła ją surowo Hanna, ale szkoda już się stała. Biedna Robina okryła się pąsem, dobrze bowiem wiedziała, że Lizzie powiedziała najprawdziwszą prawdę.

Owszem, zauważyła wyraz nieukrywanego zachwytu na twarzy sir Percy'ego, wtedy jednak sądziła, że jest to; pochwała za jej dzielność w ratowaniu córki Daniela. Ależ była naiwna! Powinna pomyśleć, że cienka muślinowa suknia, choć skromna i jak najbardziej stosowna dla młodej damy, po przemoczeniu staje się całkiem przezroczysta.

Przypomniała sobie również co innego. Jak mocno tulił ją do siebie Daniel po wyciągnięciu z rzeki i jak sama lgnęła do niego w tej cudownej chwili, gdy czuła się bezpieczna, chroniona i doceniona. Czyżby trzymając ją w ten sposób, chciał jedynie ukryć nieskromny stan jej garderoby? To przypuszczenie, przecież całkiem prawdopodobne, o dziwo, zakłopotało ją znacznie bardziej niż odkrycie, że nieświadomie wystawiła swoje wdzięki na widok publiczny ku niewątpliwemu zadowoleniu mężczyzn.

Nagle uświadomiła sobie, że jest pod ostrzałem dwóch par dziecięcych oczu, postarała się więc zbagatelizować problem i szybko zmieniła temat, roztaczając przed dziewczynkami plany różnych atrakcji, którymi można by wypełnić ich czas w Brighton. Może nawet udałoby jej się całkiem wyrzucić z pamięci ten kompromitujący epizod, gdyby nie to, że kilka minut później, gdy po opuszczeniu dziecięcego pokoju znalazła się na schodach, stanęła oko w oko z Danielem.

Nie było sposobu na uniknięcie spotkania. Gdyby odwróciła się do niego plecami i uciekła na górę szukać azylu w swoim pokoju, bez wątpienia wzbudziłaby u niego wręcz haniebne domniemania. Dużo lepiej było już stanąć do konfrontacji i po prostu nie przywiązywać nadmiernej wagi do wcześniejszej przygody.

- Właśnie zajrzałam do pańskiej syrenki, żeby sprawdzić, jak się czuje. Zdaje mi się, że kąpiel ani trochę jej nie zaszkodziła.

- A pani? - Zatrzymał się o dwa stopnie niżej i odchyliwszy głowę, spojrzał prosto w jej twarz.

- Ja też czuję się dobrze. W hrabstwie Northampton mieszkają zdrowi ludzie - powiedziała z wdziękiem. - Wszystkie panny są krzepkie.

- I odważne - dodał Daniel Ujął jej prawą rękę, lekko drżącą w tym uścisku, i zaczął oglądać połamane paznokcie i zadrapania na wierzchu dłoni. Ani przez chwilę nie wątpił, że taka skromna panna jak Robina wolałaby raczej zapomnieć o tym, co stało się wcześniej. Musiała być czymś zakłopotana, bo unikała jego spojrzenia, uznał więc, że nie należy przeciągać tego spotkania, i rzekł: - Nie mam sposobu, aby odpowiednio wyrazić pani wdzięczność i nawet nie będę próbował. Powiem tylko, że chylę czoło przed pani odwagą, ptaszyno.

Musnął wargami wierzch jej dłoni, po czym wyminął Robinę i poszedł na górę. Drugi raz tego dnia zostawił ją bez tchu, we władzy jakiejś tajemniczej, wielkiej siły, która zmusiła ją do wsparcia się na poręczy schodów.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Robinie w ogóle nie przyszło do głowy, że jakikolwiek jej czyn może wywołać takie poruszenie. Szybko przekonała się, że służba ją rozpieszcza i okazuje jej wprost niezwykły szacunek. W jadłospisie częściej pojawiały się jej ulubione dania, a Stebbings i Pinner nieustannie przekazywali jej, że kucharka chce przygotować jakiś specjał, żeby panna Perceval mogła go skosztować.

Co gorsza, te niespodziewane wyrazy uznania spotykały ją nie tylko ze strony domowników. Wiadomość o wypadku nad rzeką, rozpowszechniona prawdopodobnie przez sir Percy'ego, szybko rozeszła się w towarzystwie i od tej pory dzień w dzień w domu zjawiały się tłumy ciekawskich, którzy postanowili osobiście sprawdzić, czy w plotkach krążących o bohaterskim czynie panny Robiny Perceval jest choć ziarno prawdy.

We wszystkich pokojach stały wazony pełne kwiatów, w tym olbrzymi bukiet pachnących białych lilii, przysłany przez lorda Phelpsa i jego matkę. Ilekroć Daniel przechodził przez sień i mijał ten bukiet, marszczył czoło, choć nikt nie był pewien, czy przeszkadza mu silny zapach kwiatów, czy to, że przysłał je Simon Phelps.

Robina pocieszała się świadomością, że w końcu przestanie ściągać na siebie powszechną uwagę, bo towarzystwo z czasem znajdzie sobie nowy obiekt zainteresowania. Na szczęście wraz opuszczeniem przez Hannę i Lizzie Brighton i ich wyjazdem w dalszą drogę do Dorset jej przewidywania się sprawdziły.

Robinie przykro było żegnać się z siostrami, szczerze je bowiem polubiła, wynagradzała sobie jednak żal przyjemną myślą, że za to lord Exmouth wróci teraz do domu. Wprawdzie przebywanie w towarzystwie Hanny i Lizzie sprawiało jej przyjemność, nie mogła jednak zaprzeczyć, że brakuje jej czasu wspólnie spędzanego z Danielem, gdy siedzieli obok siebie i czytali albo grali w karty.

Niestety, Daniel wcale nie zdradzał chęci rychłego powrotu do domu i przynajmniej na razie wydawał się całkowicie zadowolony z pobytu u przyjaciela, Montague Merrella. Co jeszcze dziwniejsze, lady Exmouth nie była szczególnie zaniepokojona ociąganiem się syna. Zresztą zanadto podniecało ją otrzymane zaproszenie na kolację w Pawilonie, by zajmowała myśli czymkolwiek innym.

Przyjazd regenta do Brighton spowodował dalszy napływ gości do miasteczka i znaczne wzbogacenie kalendarza towarzyskiego. Każdego wieczoru Robina spędzała przynajmniej godzinę w swoim pokoju, by przygotować się do kolejnego przyjęcia, a w dniu kolacji w Pawilonie Pinner z wyjątkową starannością ułożyła jej włosy i ubrała ją w uroczą turkusową jedwabną suknię, którą wcześniej Robina miała na sobie tylko raz, podczas zaręczynowego przyjęcia Sophii Cleeve.

Daniel uprzejmie zgodził się towarzyszyć im na kolację i przez całą, niedługą zresztą podróż powozem utrzymywał Robinę w stanie rozbawienia, pozwalając sobie na dość lekceważące uwagi o niegustownych upodobaniach architektonicznych regenta i żałosnych przeróbkach, którym Jego Królewska mość wciąż poddaje swój „mały domek” nad morzem.

Mimo podniecenia perspektywą zjedzenia kolacji w Pawilonie Robina nie mogła nie zgodzić się z Danielem. Wszystkie sale, przez które przechodziła w słynnej budowli, miały ozdobny wystrój i kosztowne umeblowanie, na które nie szczędzono pieniędzy. Charakter wnętrz jednak nie pasował do wszystkich gustów, a na pewno nie do upodobań Robiny. Wydawało się, że w słowniku regenta nie ma w ogóle takich słów, jak prostota i powściągliwość. Wszędzie dookoła, a zwłaszcza w jadalni, gdzie na stole ustawiono zadziwiającą liczbę efektownie przybranych dań, były widoczne najrozmaitsze ekstrawagancje.

W miarę upływu czasu i przybywania kolejnych gości w sali bankietowej, gdzie tańczono, panowała coraz większa duchota. Robina zdołała znaleźć nieco chłodniejsze miejsce w kącie i próbowała się ukryć za ustawioną tam rozłożystą palmą w donicy. Stąd przyglądała się tłumowi tańczących, ubranych z niezwykłą elegancją w stroje mieniące się od klejnotów.

Niestety, jej myśli, jak to często ostatnio bywało, zbłądziły i zaczęła dumać, co przyniesie jej przyszłość po opuszczeniu Brighton i rozstaniu z wszystkimi tutejszymi wspaniałościami. Zajęta tym nie zauważyła zbliżającego się wysokiego, postawnego mężczyzny.

- A to co takiego? - Na dźwięk znajomego, bardzo przyjemnego głosu, aż podskoczyła. - Chowanie się po kątach jest do ciebie niepodobne.

- Wcale nie chowam się po kątach, jak pan to nazwał - odparła, zastanawiając się, jak długo była obserwowana. - Po prostu staram się nie zwracać na siebie uwagi. Jest bardzo gorąco, Danielu. Nie chciałam ryzykować dalszej obecności na parkiecie, więc stanęłam z boku, żeby nie poproszono mnie do tańca.

Wydał się usatysfakcjonowany tym tłumaczeniem.

- Tu rzeczywiście jest duszno. Może przejdziemy do oranżerii? Tam powietrze powinno być trochę przyjemniejsze.

Tego nie trzeba jej było dwa razy powtarzać. Wsparta na jego ramieniu pozwoliła się zaprowadzić do wielkiego przeszklonego pomieszczenia, gdzie było wyraźnie chłodniej i mniej tłoczno, chociaż wśród zieleni kryło się kilka par.

O czym myślisz? - spytał, gdy doszli do końca drogi przez oranżerię i usiedli na dwóch wiklinowych krzesłach. - Wydajesz się całkiem pogrążona w swoim świecie. Czyżby nie podobał ci się królewski przepych?

- Bardzo mi się podoba, choć jest nieco przytłaczający. Odpowiedź padła szybko, ale ponieważ Daniel był już ekspertem w dziedzinie nastrojów panny Perceval, uznał, że zostało to powiedziane zbyt machinalnie, jakby rozmówczyni błądziła myślami gdzie indziej.

- Czy coś cię trapi? - spytał łagodnie, ale tym razem nie doczekał się odpowiedzi. - Nie krępuj się, ptaszyno, przecież jesteśmy przyjaciółmi, czyż nie? A prawdziwi przyjaciele nie powinni obawiać się zwierzeń.

Przyjaciele? Kiedyś takie określenie byłoby dla niej bardzo krzepiące, ale teraz.

- Myślałam o tym, jak przyjemny jest dla mnie pobyt w Brighton. Dziwne, ale czuję się tu o wiele lepiej niż w stolicy.

Na jego twarzy odmalowało się niedowierzanie.

- Wybacz mi, że to mówię, ale jeszcze kilka minut temu wcale nie wyglądałaś na zadowoloną.

Nie mogła się nie uśmiechnąć, słysząc tak szybką i szczerą odpowiedź.

To dlatego, że myślałam również, ile stracę, wracając do Abbot Quincey. - Mimo woli westchnęła. - Stanowczo za bardzo przyzwyczajam się do luksusu, Danielu. Martwi mnie to.

Przyglądał jej się w milczeniu, jego twarz przybrała całkiem nieprzenikniony wyraz.

- Co każe ci sądzić, że musisz zrezygnować z takiego życia? Jeśli nie podoba ci się perspektywa powrotu do hrabstwa Northampton, z pewnością możesz rozważyć inne możliwości.

- Na przykład?

- Małżeństwo. - W spojrzeniu, które jej przesłał, było znacznie więcej niż szczypta cynizmu. - Przecież właśnie z zamiarem znalezienia sobie męża opuściłaś Abbot Quincey.

Nie poczuła się tym urażona. Daniel z pewnością nie chciałby celowo sprawić jej przykrości, z zasady mówił bez ogródek, toteż przyzwyczaiła się już, że niekiedy jego uwagi bywają dość bezceremonialne.

- W pańskich ustach brzmi to jak coś małostkowego - stwierdziła, ale nie próbowała mu zaprzeczyć. - Naturalnie ma pan rację. Większość młodych kobiet przyjeżdża na sezon do Londynu właśnie w tym celu. Ja miałam więcej szczęścia niż wiele spośród nich. Dostałam dwie propozycje małżeństwa, obie jednak bez żalu odrzuciłam.

Nie dodała, że stało się to z pełną aprobatą jej matki, która kierowała się nadzieją na trzecie, znacznie bardziej korzystne oświadczyny.

- Obaj dżentelmeni byli wielkiej zacności, ale nie zaskarbili sobie moich uczuć.

I znów spoczęło na niej przenikliwe spojrzenie piwnych oczu.

- A czy naprawdę żaden odpowiedni dżentelmen nie wzbudził pani zainteresowania już po przyjeździe do Brighton? Na przykład pan Frederick Ainsley? Przez ostatnie tygodnie najwyraźniej darzy panią względami, a pani również zdaje się nie unikać jego towarzystwa.

Niewątpliwie nie miała nic przeciwko spotykaniu pana Ainsleya. Całkiem go lubiła, i to od pierwszej chwili. Czy jednak byłaby zadowolona, mając spędzić z nim resztę życia? To już było inne pytanie.

Dziwne, ale Robina nigdy poważnie nie rozważała możliwości związania się z Frederickiem Ainsleyem. Ani przez chwilę nie wątpiła, że pan Ainsley jest kandydatem na troskliwego i kochającego męża. Pod wieloma względami przypominał jej ojca. Obaj byli inteligentni, obaj szczerze oddani swojemu powołaniu. Ale chyba właśnie to było przyczyną, że Robina nie zamierzała dopuścić do zacieśnienia znajomości z panem Ainsleyem.

Nigdy nie ukrywała, że w Abbot Quincey spędziła bardzo szczęśliwe dzieciństwo. Mimo to nie miała najmniejszej ochoty zmienić w swoim życiu jedynie plebanii.

Coraz bardziej przyzwyczajała się do zupełnie innego stylu życia. I to jej się podobało! Naturalnie wcale nie wiązała swojej przyszłości wyłącznie z przyjęciami i innymi atrakcjami towarzyskimi. W tym nie widziałaby nic pociągającego. Chciała wyjść za mąż i mieć dzieci. Ale najważniejsze było dla niej, by poślubić mężczyznę, którego mogłaby kochać i szanować. Jej ideał gdzieś już na nią czekał, tego była pewna, a mimo to nie umiała go sobie wyobrazić. Obraz tego człowieka, jaki miała w głowie, wciąż był zamazany.

- Tak, chciałabym wyjść za mąż, Danielu. Zdecyduję się na to dopiero wtedy, kiedy spotkam mężczyznę, którego pokocham. - A więc zdradziła swoje najskrytsze myśli. - Nigdy nie zawarłabym małżeństwa tylko dla poczucia bezpieczeństwa albo tylko po to, by mieć własny dom.

Roześmiała się dźwięcznie, trochę zakłopotana.

- Och, sama nie wiem, Danielu. Może za wiele wymagam od życia. To prawda, że miałam więcej szczęścia niż wiele innych panien. Tylko że... - Jak to wytłumaczyć? - W moim życiu nigdy nie zdarzyło się nic naprawdę ekscytującego. Każda panna marzy o spotkaniu rycerza z bajki, dzielnego Galahada, który ocali ją przed niebezpieczeństwem, a potem beznadziejnie się w niej zakocha. Pan może się śmiać - ciągnęła, gdy po tym wyznaniu usłyszała głośny wybuch śmiechu. - Pan jest mężczyzną i bez wątpienia miał niejedno ekscytujące doświadczenie. Tymczasem moje życie jeszcze kilka tygodni temu było zupełnie bezbarwne.

Daniel nadal się uśmiechał, ale gdy się odezwał, nie ulegało wątpliwości, że mówi szczerze i bez ironii.

- Wydaje mi się, że to rozumiem, ptaszyno. Coś ekscytującego od czasu do czasu na pewno nikomu nie zaszkodzi. A więc masz nadzieję spotkać swojego sir Lancelota.

- Galahada - poprawiła go zawstydzona, że przyznała się do tak dziecinnego marzenia. - Ponieważ jednak ziszczenie się tej nadziei jest mało prawdopodobne, próbuję przyzwyczaić się do myśli, że będę wiodła życie guwernantki.

- Wielkie nieba! To jednak dużo skromniejszy plan niż życie u boku dzielnego rycerza.

- Owszem - przyznała - ale za to więcej w nim realizmu. Daniel wyjął jej z ręki wachlarz, rozłożył go i zaczął się przyglądać delikatnemu rysunkowi przedstawiającemu kwiaty.

- Czy zapomniała już pani, że mama proponowała jej pobyt w Bath w charakterze damy do towarzystwa?

Robina dobrze pamiętała tę rozmowę, ale nie potraktowała słów lady Exmouth poważnie.

- Pańska matka z pewnością tylko żartowała.

- Nie sądzę. Ona bardzo panią lubi. Wyglądał tak, jakby chciał powiedzieć coś jeszcze, ale najwyraźniej zmienił zdanie. Szybko oddał jej wachlarz, po czym wstał.

- Ma pani dość czasu, aby rozważyć propozycję mojej matki. Sezon w Brighton trwa dość długo. Tymczasem możemy wrócić na salę i dalej się weselić.

Byli w pół drogi przez oszkloną budowlę, gdy zauważyli, że przy drzwiach zaczynają gromadzić się ludzie. Grupka nagle się rozstąpiła i do oranżerii wszedł wypróbowany przyjaciel Daniela, Montague Merrell, w towarzystwie nie kogo innego, a samego regenta, Robina naturalnie wiedziała, że przyjaciel Daniela pozostaje w przyjaźni z przyszłym królem. Tuż przed kolacją widziała, jak pan Merrell wchodzi na salę w grupce osób otaczającej regenta. Wtedy nie miała szansy zostać przedstawiona monarsze, za to teraz nie mogła tego uniknąć. Regent potoczył wzrokiem po oranżerii i jego nalana twarz rozjaśniła się na widok znajomej postaci.

- Exmouth, stary druhu! - Jak na dżentelmena o tak obfitych kształtach poruszał się z zaskakującą lekkością. - Tu obecny Monty poinformował mnie, że znajdujesz się wśród gości. Jak to dobrze znowu zobaczyć cię w towarzystwie!

- Dziękuję, sir. - Daniel zauważył, że spojrzenie przyszłego monarchy kieruje się na Robinę, więc szybko ją przedstawił.

Z gracją dygnęła i poczuła, jak jej dłoń otaczają ciepłe, pulchne palce.

- Pyszności! Pyszności! - rozpromienił się regent, z uznaniem mierząc ją wzrokiem. Robina poczuła się jak wyjątkowo smakowity kąsek podany mu na talerzu.

- Panna Perceval przebywa razem z nami w Brighton. Jest pod opieką mojej matki - wyjaśnił szybko Daniel na wypadek, gdyby władca miał jeszcze jakieś wątpliwości co do reputacji Robiny.

- Wspaniale! - Przyszły król ostatni raz uścisnął smukłe palce Robiny i uwolnił jej dłoń.. - A jak się miewa twoja droga matka, Exmouth? Ufam, że zdrowie jej dopisuje.

O, tak, sir. Jak zawsze.

- Wspaniale! Wspaniale! - powiedział znowu i zwrócił się do Merrella. - Zostawmy, Monty, Exmoutha, niech odprowadzi tę pyszną pannę pod opiekuńcze skrzydła matki, a my chodźmy poszukać Wilmingtona. O ile pamiętam, mówiłeś, że i on tu dziś będzie.

- Zaiste jest - potwierdził pan Merrell i szelmowsko mrugnąwszy okiem do Daniela, wrócił z regentem do sali bankietowej.

Daniel i Robina ruszyli za nimi w stosownej odległości i po chwili znaleźli lady Exmouth wśród osób zgromadzonych w drugim końcu sali.

- Nie kto inny jak regent we własnej osobie polecił mi odprowadzić Robinę pod twoją opiekę - oznajmił Daniel, wywabiwszy matkę z kręgu. - Ponieważ nie śmiałbym przeciwstawić się woli króla, oto panna Perceval.

- Na Boga, gdzieś ty była, moje dziecko? Ostatnio gdy cię widziałam, tańczyłaś z lordem Farleyem.

- Och, Robina tymczasem awansowała w hierarchii społecznej, mamo - odrzekł Daniel, zanim Robina zdążyła powiedzieć cokolwiek na temat swojej długiej nieobecności. - Zawarła znajomość z jego królewską mością.

- Naprawdę? - Lady Exmouth spoglądała podniecona to na jedno, to na drugie. - Poznałaś regenta, dziecko? Czy przedstawiłeś ją, Danielu? Miałam nadzieję, że uda się to zrobić. Co sądzisz o naszym przyszłym królu?

- Dość przytłaczający, proszę pani.

- Chcesz chyba powiedzieć, że ma nadwagę - poprawiła ją lady Exmouth.

- Ostrożnie, mamo - zwrócił jej uwagę syn. - Są tacy, którzy popadli w niełaskę za drobniejsze przewinienia.

Lady Exmouth zamierzała powiedzieć, że wcale nie minęła się z prawdą, gdy do jej uszu dobiegł niegodny damy pisk. Obróciwszy się, zobaczyła zmierzającą ku nim żywiołową niewiastę, ubraną w suknię koloru bursztynowego.

- Wielkie nieba! - zawołała starsza pani i serdecznie uściskała sprawczynię pisku. - Co ty tu robisz, dziecko?

Sądzę, że to samo co ty, ciociu Lavinio. Uwolniwszy się z czułego uścisku, nowo przybyła niewiasta zwróciła się do Daniela i bezwstydnie głośno cmoknęła go w policzek.

- Nie spodziewałam się, że tu na ciebie wpadnę, drogi kuzynie - przyznała, spoglądając na niego ciemnymi oczami, w których skrzyły się diabelskie ogniki. - Zawsze myślałam, że masz więcej smaku. Ho, ho, aleś się zmienił!

- A ty najwyraźniej nie, zuchwała kobieto! - odparł z uśmiechem. - I bądź grzeczna przez chwilę, to przedstawię ci pannę Robinę Perceval. To jest moja kuzynka, lady Arabella Tolliver, przekleństwo mojego życia.

O ty paskudniku! - Lady Arabella Tolliver ze śmiechem chwyciła dłoń Robiny i uścisnęła ją oburącz. - Jest mi bardzo miło, że możemy się poznać, panno Perceval. Słyszałam już plotki, że ciotka Lavinia wzięła pod swe opiekuńcze skrzydła bardzo urodziwą pannę.

- Zanim ulegniesz pokusie ujawnienia następnych plotek - przerwała jej starsza pani - powinnyśmy chyba znaleźć sobie jakiś zaciszny kąt, najlepiej taki, gdzie można usiąść.

Zwróciła się do syna i zdążyła jeszcze dostrzec błysk rozbawienia w jego oczach, więc na wszelki wypadek szybko poprosiła go o przyniesienie napojów. Potem bez dalszych ceregieli zaprowadziła swoje młode podopieczne w najdalszy kąt sali, gdzie stały trzy wolne krzesła.

- No dobrze, Arabello - odezwała się, gdy wszystkie zajęły miejsca - opowiadaj, co cię sprowadza do Brighton. W ostatnim liście nie wspominałaś, że zamierzasz tu przyjechać.

Och, ciociu Lavinio, powinnaś znać mnie lepiej i wiedzieć, że nigdy niczego nie planuję. Wszystko robię pod wpływem impulsu. Poza tym dlaczego miałoby mnie tutaj nie być? Moja żałoba dobiegła końca wiele tygodni temu. - Spojrzała z rozmarzeniem na spódnice swojej uroczej bursztynowej sukni. - Nawet szkoda... Było mi bardzo do twarzy w kirze.

- Doprawdy, Arabello! - skarciła ją ciotka, uważając, żeby się nie roześmiać. - Co sobie ludzie pomyślą, gdy będziesz opowiadać takie rzeczy?

Potem zwróciła się do Robiny, która również przygryzała wargi, żeby nie roześmiać się z gadaniny lady Tolliver.

- Jeśli jeszcze nie zgadłaś, moja droga, ta zuchwała młoda kobieta jest moją siostrzenicą, jedyną córką drogiej Emily, niech jej ziemia lekką będzie. Moja siostra zmarła przy drugim porodzie, wydając na świat martwe dziecko, dlatego Arabella spędziła wiele czasu w Courtney Place. Myślę, że traktuje to miejsce jak swój drugi dom, a Daniela jak brata.

- Z pewnością traktuję Courtney Place jak swój dom, ciociu, ale czy kiedykolwiek uważałam Daniela za brata - to zupełnie inna kwestia.

Robina wychwyciła ironiczną nutę w tonie lady Tolliver. Trudno było jednak ocenić, czy starsza pani odniosła podobne wrażenie, bo zaraz potem jej uwagę przykuł Daniel wracający z lokajem, który niósł na srebrnej tacy cztery kieliszki szampana. Gdy wszyscy skosztowali już trunku, Daniel zwrócił się do kuzynki i spytał, gdzie się zatrzymała.

- Drogi Roderick wynajął dom na całe lato. Biedak nawet nie chciał słyszeć o zostawieniu mnie na łasce losu, kiedy fatalnie się przeziębiłam i nie mogłam potem dojść do siebie. Zamierzaliśmy ściągnąć tu w połowie czerwca, ale udało nam się wyjechać z Devonu dopiero przed kilkoma dniami.

- Ufam, że już w pełni odzyskałaś zdrowie.

- Tak, kuzynie, i spieszno mi do nadrobienia straconego czasu. - Na jej szerokich ustach niespodziewanie wykwitł uśmiech. - O, jest mój drogi Roddy - oznajmiła, spoglądając ku drzwiom. - Idź do niego, proszę, i uratuj go ze szponów lorda Crawforda. Nie chcę, żeby dał się skusić temu niepoprawnemu hazardziście. Roddy nie ma pojęcia o grze w karty, więc nie chciałabym się rano przekonać, że zdążył przegrać cały rodzinny majątek.

Parsknęła śmiechem, a kuzyn posłusznie poszedł spełnić jej życzenie.

- To bardzo zabawne mieć pasierba, który jest prawie rówieśnikiem. Większość ludzi, widząc nas razem, myśli, że jesteśmy mężem i żoną.

Robina zobaczyła, jak Daniel ściska dłoń jasnowłosemu dżentelmenowi średniego wzrostu. Wcale jej nie zdziwiło, że obcy biorą lady Tolliver i sir Rodericka za małżeństwo. Bardzo chciała się dowiedzieć czegoś więcej o żywiołowej kuzynce Daniela, ale tego wieczoru nie udało jej się już zdobyć żadnych nowych informacji, ponieważ do kręgu przyłączyły się znajome lady Exmouth, a wkrótce potem lady Tolliver oddaliła się do innej grupki.

Przez resztę wieczoru Robina widziała ją jeszcze tylko trzykrotnie. Za każdym razem Arabella była zaborczo uczepiona ramienia Daniela, który wydawał się nie mieć nic przeciwko temu. Nawet więcej, sprawiał wrażenie wyjątkowo zadowolonego. Robina pomyślała, że radość Daniela z towarzystwa kuzynki powinna jej sprawić przyjemność, było jednak wręcz przeciwnie. Późnym wieczorem opuszczała królewski Pawilon w zdecydowanie kiepskim nastroju.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Następnego ranka Robina dostała list od rodziny, a w nim potwierdzenie zaskakującej nowiny znalezionej przez nią dwa tygodnie wcześniej w gazecie, a dotyczącej zaręczyn kuzynki Hester z lordem Dungarranem.

Pokręciła głową, wciąż bowiem trudno jej było w to uwierzyć.

- A jednak to prawda - zwróciła się do lady Exmouth, która siedziała naprzeciwko niej przy śniadaniu i z pogodną miną zjadała drugą pyszną bułeczkę z masłem. - Nie przestaję się dziwić. Hester nigdy nie przejawiała najmniejszego zainteresowania małżeństwem. Jej pierwszy sezon w Londynie zakończył się fiaskiem i całkowicie wybił jej z głowy myśli o zamążpójściu.

- Jak widać nie całkowicie - odparła starsza pani. - Widocznie lord Dungarran skłonił ją do zmiany zdania, chociaż muszę przyznać, że nie przypominam sobie, by twoja kuzynka zainteresowała się jakimkolwiek dżentelmenem, gdy widywałam ją w Londynie. Niektóre młode damy po prostu lepiej skrywają swoje uczucia niż inne, nie sądzisz? - Po chwili zastanowienia lady Exmouth uległa pokusie i sięgnęła po trzecią bułeczkę. - Czy twoja matka ujawniła w liście inne szczegóły związane z zaręczynami?

Robina przebiegła wzrokiem kartkę pokrytą równym, starannym pismem matki.

- Tylko tyle, że ogłoszono je w dniu jarmarku. Jaka szkoda, że nie mogłam ich świętować razem z rodziną! Wuj James i ciotka Eleanor muszą być zachwyceni. - Pokręciła głową i uśmiechnęła się, coś bowiem przyszło jej nagle do głowy. - Czy pani wie, że zanim jeszcze opuściłyśmy Northampton - my, czyli lady Sophia Cleeve, Hester i ja - nawet nie przyszłoby mi do głowy, że jako jedyna wrócę do domu niezaręczona? Szczerze mówiąc, sądziłabym coś wręcz przeciwnego. Zdawało mi się, że tylko dla mnie jednej sezon skończy się zaręczynami.

Lady Exmouth zatrzymała dłoń trzymającą filiżankę w pół drogi do ust.

- Masz jeszcze przed sobą mnóstwo czasu, moja droga. Przecież według planu wracasz do domu dopiero jesienią.

- Dokładnie to samo mówił Daniel - odrzekła Robina i dopiero wtedy zorientowała się, co powiedziała. Natychmiast dostrzegła wyraz żywego zainteresowania na twarzy lady Exmouth.

Swoboda i niefrasobliwość tej damy były bardzo zwodnicze. Można było nabrać przekonania, że starsza pani zazwyczaj szczęśliwie przebywa we własnym świecie i pozwala, by przyziemne sprawy toczyły się swoją drogą. Tymczasem w rzeczywistości bardzo niewiele umykało jej uwagi.

- A tak, bo wspomniałam mu wczoraj wieczorem - pośpiesznie dodała Robina - że nigdy nie zawarłabym małżeństwa tylko po to, by poczuć się bezpiecznie i mieć własny dom.

- Czy naprawdę powiedziałaś coś takiego mojemu synowi? - Lady Exmouth wydawała się szczerze poruszona. - Dobrze, dziecko.

Robina spojrzała na damę, dość zaskoczona jej reakcją. Przecież gdyby lady Exmouth nadal żywiła nadzieję na małżeństwo jej syna z córką pastora z Abbot Quincey, to z pewnością nie powinna jej ucieszyć wiadomość, że panna, którą uważała za idealną kandydatkę na synową, nie pozwoli się przekonać do małżeństwa z rozsądku i skusić bogactwem ani tytułem. Może po przyjeździe do Brighton lady Exmouth doszła do wniosku, że jej syn i córka pastora po prostu do siebie nie pasują, więc zmieniła zdanie? Robina całkiem niespodziewanie doznała przykrego rozczarowania. Na wszelki wypadek zmieniła temat i zapytała, czy należy się spodziewać wizyty lady Tolliver.

- Wielkie nieba! Nawet nie próbowałabym przewidywać, co ta moja postrzelona siostrzenica może wymyślić. Ona zawsze robi wszystko według własnego widzimisię.

Rozczarowanie Robiny szybko przekształciło się w niechęć, ni stąd, ni zowąd bowiem wyobraźnia podsunęła jej obraz lady Tolliver uczepionej ramienia Daniela.

- Daniel dał mi wyraźnie do zrozumienia, że bardzo lubi swoją kuzynkę, proszę pani - stwierdziła obojętnym tonem, starając się zapanować nad emocjami. - Oni są jak brat i siostra... prawda? Tak, zdaje się, pani mówiła?

- Zawsze tak mi się zdawało, ale... Nie wiem, moja droga. - Lady Exmouth uśmiechnęła się do jakiegoś swojego wspomnienia. - Kiedyś chyba sądziłam, że mogą być dobraną parą. Arabella nie grzeszy urodą, ale ma wiele innych zalet, którymi to nadrabia. Jest inteligentna, dowcipna i pełna wigoru. - Pokręciła głową, a uśmiech szybko znikł jej z twarzy. - Obawiam się jednak, że nijak nie mogłaby dorównać Clarissie, w każdym razie urodą. To zresztą dotyczy większości kobiet.

O dziwo, ta informacja wcale nie poprawiła samopoczucia Robiny. Z niewyjaśnionego powodu nadal nie umiała zapanować nad uczuciem niechęci. Co więcej, zdawało się ono nasilać i obejmowało teraz już nie tylko lady Tolliver, lecz również niedawno zmarłą Clarissę.

To dziwne, ale Arabella należała do nielicznych osób, które uważały, że Daniel popełnia błąd, decydując się na małżeństwo z Clarissą - wyjawiła lady Exmouth i Robina natychmiast ponownie skupiła uwagę na jej słowach. - Nie przypuszczam, żeby wyznawała taki pogląd z zazdrości. Wydawała się szczerze przekonana, że oni nie będą do siebie pasować. Naturalnie znaleźli się też inni sceptycy, na przykład mój przyjaciel sir Percy. Oni również wyrażali niepokój, ale ich obiekcje dotyczyły przede wszystkim zbyt młodego wieku Daniela.

- A na czym polegały zastrzeżenia pani siostrzenicy? - zapytała Robina, gdy dama znowu zamilkła i odbiegła myślami daleko. - Czy kiedykolwiek wyjaśniła to wprost?

- Nie przypominam sobie tego, moja droga. W dzieciństwie Arabella dużo bawiła się z Clarissą, więc dobrze ją znała. - Wzruszyła ramionami. - Może moja siostrzenica dostrzegła w naturze Clarissy coś, co ją raziło. Przecież nikt nie jest doskonały. Wszyscy mamy swoje słabości i dziwactwa, które innych irytują.

Była to niewątpliwie prawda. Robina szczerze kochała swoje siostry, nie znaczyło to jednak, że jest ślepa na ich wady, drażniące ją w najwyższym stopniu.

Byłoby interesujące dowiedzieć się, co Arabella zarzucała zmarłej żonie Daniela, ale ponieważ jego matka zdawała się tego nie wiedzieć, nie było sensu drążyć tematu. Robina znowu zmieniła więc bieg rozmowy.

- Ze słów lady Tolliver odniosłam wczoraj wrażenie, że jej mąż był od niej dużo starszy.

- Owszem, moja droga. To widocznie musi być dziedziczne, że kobiety w mojej rodzinie wolą starszych mężczyzn. Chyba już ci wspominałam, że ojciec Daniela miał znacznie więcej lat niż ja. Ojciec Arabelli również był znacznie starszy od mojej siostry, no i Arabella też poślubiła dżentelmena, który mógłby być jej ojcem. - Z uśmiechem pokręciła głową. - Muszę wyznać, że zdziwiłam się, gdy siostrzenica zdecydowała się przyjąć oświadczyny sir Henry'ego. Zawsze była pełna życia, wciąż w ruchu, więc sądziłam, że wybierze sobie młodego, przystojnego młodzieńca. Ale nie, zdecydowała się na bardzo spokojnego i zacnego sir Henry'ego, którego jedyny syn był od niej kilka miesięcy starszy. O dziwo, Arabella bardzo szybko przywykła do małżeńskiego życia i osiadła w hrabstwie Devon. Niezależnie od tego, jakie wrażenie mogła wywrzeć wczoraj wieczorem, była oddana sir Henry'emu i bardzo przeżyła jego śmierć. Naturalnie wciąż jest stosunkowo młodą kobietą, więc być może któregoś dnia ponownie wyjdzie za mąż i urodzi dzieci. Ale wcale nie zdziwiłoby mnie, gdyby tak się nie stało. - Niespodziewanie parsknęła chrapliwym śmiechem. - Nie wydaje mi się prawdopodobne, żeby wielu dżentelmenów miało ochotę godzić się na szaleństwa mojej siostrzenicy.

Może nie było ich wielu, pomyślała Robina, starając się zagłuszyć dużym łykiem kawy smak goryczy, który nagle poczuła, ale jeden dżentelmen wyraźnie pokazał poprzedniego wieczoru, że chętnie by tego spróbował.

W ramach pokonywania nieoczekiwanego napadu melancholii, jednego z tych, które dręczyły ją ostatnio coraz częściej, Robina postanowiła złożyć wizytę swojej przyjaciółce Olivii. Najchętniej wybrałaby się do niej sama, ponieważ jednak wiedziała, że takie zachowanie wywołałoby głębokie ubolewanie lady Exmouth, która mimo swej życzliwości nie aprobowała chodzenia przez młode damy samopas po ulicach, poprosiła, służącą Nancy, żeby jej towarzyszyła.

Weszła do modnego domu, wynajętego przez świeżo upieczonego szwagra Olivii na okres pobytu rodziny w Brighton, przekonała się jednak, że przyjaciółka wpadła na podobny pomysł jak ona i wyszła na przechadzkę. Była za to w domu siostra Olivii, Beatrice, i ucieszona niespodziewaną wizytą natychmiast poleciła podać przekąskę do frontowego salonu.

Przez pewien czas rozmawiały o zaskakujących wydarzeniach, jakie w ostatnich tygodniach miały miejsce w hrabstwie Northampton, po czym zajęły się aktualniejszymi sprawami, czyli zaręczynami kilku ich wspólnych znajomych, między innymi dość niespodziewaną nowiną o zaręczynach Hester Perceval. Beatrice podsumowała tę rozmowę żartobliwą uwagą, że zapewne wkrótce również jej miły gość stwierdzi, że wpadł w małżeńskie sidła, którą to sugestią przyprawiła Robinę o bolesne ukłucie w sercu.

Szybko zapewniła gościnną panią domu, że jak dotąd nie ma żadnych zobowiązań, więc prawdopodobnie należy się najpierw spodziewać zaręczyn Olivii, co natychmiast wywołało zatroskaną minę na twarzy Beatrice, od niedawna lady Ravensden.

Robina wiedziała, że Beatrice jest bystra i prawdopodobnie wie równie dobrze jak Robina, że Olivia wykazuje zainteresowanie pewnym kapitanem nazwiskiem Jack Denning.

Ponieważ Robina miała już okazję kilkakrotnie spotkać tego dżentelmena, wyrobiła sobie przekonanie, że kapitan jest interesującym mężczyzną. Bez wątpienia był przystojny i na pewno spełniał dziewczęce marzenia o nieustraszonym bohaterze rodem z książki. To nawet skłoniło ją do krótkiej refleksji nad tym, dlaczego ona, Robina, w odróżnieniu od swojej przyjaciółki Olivii w ogóle nie czuje pociągu do tego człowieka.

Niezaprzeczalnie kapitan roztaczał melancholijną aurę. Mówiono o nim, że niekiedy bywa porywczy, a w pewnych kręgach krążyły również plotki dotyczące rozdźwięku pomiędzy nim a resztą rodziny, co naturalnie mogło przysporzyć trosk Beatrice, jeśli sądziła, że jej młodsza siostra obdarzyła tego człowieka uczuciem.

Mimo że Robina uważała się za przyjaciółkę rodziny Roade'ów, nie była to jej sprawa, dlatego nie miała zamiaru dawać upustu wścibstwu ani angażować się w sprawy, które jej nie dotyczą. Taktownie skierowała rozmowę na mniej osobiste tematy, a chwilę później powiedziała, że musi już iść.

Chociaż odrzuciła uprzejme zaproszenie Beatrice, by jeszcze posiedzieć i poczekać na powrót Olivii, to nie wróciła prosto do domu, lecz poszła naokoło, przez centrum miasta, co bardzo ucieszyło młodą służącą.

Szybko wyszło na jaw, że Nancy niczego nie lubi tak bardzo jak oglądania sklepowych wystaw. Szeroko otwartymi, pełnymi podziwu oczami wpatrywała się w pięknie zdobione suknie i kunsztowne czepki. Robinie trudno było jednak wykrzesać z siebie entuzjazm dla tych widoków i właśnie usiłowała przekonać swoją ociągającą się towarzyszkę do przyśpieszenia kroku, gdy usłyszała, że ktoś woła ją radosnym, wibrującym energią głosem. Zaskoczona stwierdziła, że zaledwie kilka jardów przed nią zatrzymuje się bardzo elegancki odkryty powozik.

- Dzień dobry, panno Perceval - powitała ją jedyna w swoim rodzaju i natychmiast rozpoznawalna osoba siedząca w środku. - Czy uda mi się namówić panią na wspólną przejażdżkę po mieście? I tak zamierzałam odwiedzić ciotkę Lavinię, więc mogę potem bezpiecznie odwieźć panią do domu.

Odmowa mogłaby wydać się niegrzeczna. Ponadto lady Tolliver sprawiała wrażenie szczerze uradowanej spotkaniem. Robina żałowała, że nie może odwzajemnić się tym samym, bo przecież kuzynka Daniela nie dała jej żadnego powodu do okazywania niechęci.

Zaczęło dokuczać jej sumienie, zdawała sobie bowiem sprawę z tego, że pastor byłby bardzo rozczarowany swoją najstarszą córką, gdyby przyszło mu do głowy, że może ona darzyć kogoś antypatią bez widomego powodu.

- Z chęcią przyjmuję zaproszenie - odrzekła, bardzo starając się, aby ta deklaracja zabrzmiała szczerze, po czym zwróciła się do młodej służącej, która powiedziała, że pójdzie dalej pieszo, jeśli panienka nie ma nic przeciwko temu.

- Zupełnie jak moje służące - stwierdziła Arabella, poleciwszy stangretowi ruszyć. - Wszystkie zdają się czerpać wielką przyjemność z gapienia się na wystawy. To zresztą chyba jest zrozumiałe! Większość kobiet lubi przyglądać się fatałaszkom i falbankom. - Nagle zmrużyła powieki i zmierzyła swą towarzyszkę taksującym spojrzeniem. - Ale pani, zdaje się, to nie dotyczy.

Robina odwzajemniła jej spojrzenie i nagle uświadomiła sobie, że lady Tolliver łączy ze starszą panią Exmouth znacznie więcej niż tylko rodzinne podobieństwo. Obie damy wydawały się niezwykle spostrzegawcze.

Uznawszy, że rozsądnie będzie nie zaprzeczać, powiedziała:

- Napatrzyłam się już na wystawy w Londynie. - Wzruszyła ramionami. - Jest bardzo miło mieć i nosić ładne stroje, ale obawiam się, że należę do osób, dla których posiadanie rzeczy nie jest najważniejsze, lady Tolliver.

- Doprawdy niezwykła z pani kobieta - odrzekła Arabella, po czym zaproponowała rozluźnienie etykiety. - Mam nadzieję, że zechcesz mówić do mnie po imieniu, bo co do mnie. zdecydowanie mam zamiar nazywać cię Robiną. Nie znoszę zbędnych ceregieli, więc możemy rozmawiać z sobą tak, jakbyśmy zamierzały się zaprzyjaźnić, nie sądzisz?

Wziąwszy milczenie Robiny za przyzwolenie, Arabella z zainteresowaniem rozejrzała się dookoła.

- Wielkie nieba! - zawołała, dostrzegając znajomą postać w mijającym je powozie. - Czyż to nie lady Milverton? Ale fikuśny kapelusz! - Szelmowsko zachichotała i znów skupiła uwagę na Robinie. - I jak ci się podoba w Brighton?

- Bardzo. Daniel i jego matka są dla mnie niezwykle mili, poświęcają mi wiele czasu, abym się nie nudziła. Daniel zadał sobie nawet trud nauczenia mnie, jak się powozi.

Arabella wydawała się pod wrażeniem.

- Ho, ho, nigdy dość zaskoczeń na tym świecie. Daniel musi doprawdy mieć o tobie bardzo wysokie mniemanie, moja droga, jeśli pozwolił ci powozić swoimi bezcennymi końmi. W przeszłości jechałam z nim wiele razy i nigdy nie chciał dać mi wodzy do ręki. Jestem również pewna, że nigdy nie wyróżnił tym swojej żony. Naturalnie Clarissa wcale nie zamierzała nauczyć się panowania nad tymi dzikimi stworzeniami - dodała. - Obawiam się, że miała dość ograniczone zainteresowania.

W głosie Arabelli zabrzmiała złośliwa nuta. Niby mówiła o faktach, a jednak coś podszeptywało Robinie, że starsza pani Exmouth miała rację, gdy posądzała Arabellę o niezbyt pochlebną opinię na temat zmarłej Clarissy. Było całkiem możliwe, że lady Tolliver w skrytości żywiła nadzieję na poślubienie Daniela, więc nienawidziła kobiety, która zniweczyła jej ambitny zamiar.

- Rozumiem, że dobrze znałaś zmarłą żonę Daniela - zaryzykowała, licząc na dowiedzenie się czegoś więcej.

- Ha! Droga ciocia Lavinia rozmawiała z tobą na mój temat, prawda? - odrzekła Arabella, wyginając pełne wargi w lekko ironicznym uśmiechu. - To do niej podobne. Owszem, Clarissę znałam bardzo dobrze. Często składałam jej wizyty, ilekroć zatrzymywałam się w Courtney Place. Wyjątkowo dobrze czułyśmy się w swoim towarzystwie, zważywszy na to, jak mało miałyśmy ze sobą wspólnego. Ja byłam chłopczycą, która uwielbia wspinać się po drzewach i ściągać na siebie wszystkie możliwe nieszczęścia, podczas gdy droga Clarissa była przede wszystkim wyniosłą młodą damą, której przyjemność sprawiało spędzanie wolnego czasu na szyciu, rysowaniu lub grze na fortepianie.

Na pełnych wargach Arabelli znów pojawił się uśmiech. Oczywiście przerastała mnie o głowę we wszystkich tak zwanych kobiecych zajęciach - przyznała bez zakłopotania. - Ale wykazywała też niezwykle mało entuzjazmu do czegokolwiek innego, może z wyjątkiem życia towarzyskiego. Clarissa uwielbiała znajdować się w centrum uwagi. Trzeba oddać jej sprawiedliwość, że nie była próżna, ale ponieważ los obdarzył ją wielką urodą, z czasem zapewne przyzwyczaiła się do tego, że jest obiektem zachwytu wszystkich dżentelmenów.

Westchnęła i po chwili dodała:

- Może dobrze się stało, że wtedy umarła. Z czasem jej uroda niewątpliwie zbladłaby i obawiam się, że Clarissa zamieniłaby się w jedną z przekwitłych piękności, które spędzają cały swój czas, leżąc na kanapie i wyobrażając sobie wszelkie możliwe dolegliwości, a przyjemność czerpią z bycia obskakiwaną przez głupawą damę do towarzystwa.

Nagle wybuchnęła tak zaraźliwym śmiechem, że Robina ku swemu zdumieniu również zachichotała.

- Ojej, ależ jadowicie to zabrzmiało. Każdy, kto by mnie słuchał, mógłby pomyśleć, że nie lubiłam Clarissy, a trudno bardziej minąć się z prawdą. Ona była miła i życzliwa, i naturalnie śliczna. Wcale mnie nie zdziwiło, że zauroczyła Daniela. Większość dżentelmenów natychmiast ulegała jej czarowi. Ale bardzo mnie zaskoczyło, że postanowił ją poślubić... Ciekawa jestem, ile czasu potrzebował, by zrozumieć swój błąd.

Robina wlepiła w nią osłupiałe spojrzenie. Na szczęście uwagę Arabelli znowu zaprzątnęła znajoma, machająca do niej z przejeżdżającego powozu, a gdy lady Tolliver z powrotem się odwróciła, Robina zdążyła się opanować.

- Muszę przyznać, że przyjemnie znowu zobaczyć Daniela cieszącego się życiem. Nie byłam w stanie przyjechać na pogrzeb Clarissy - wyjawiła Arabella, zerkając na swoją złotą bransoletkę. - Drogi Henry gasł wtedy w oczach. Nigdy nie zdołał w pełni odzyskać sił po ostatnim ataku i zmarł zaledwie kilka miesięcy po Clarissie. Daniel był na jego pogrzebie. Wstrząsnęła mną zmiana, jaka w nim zaszła. Teraz jednak wydaje się zupełnie innym człowiekiem. Tak szczęśliwego nie widziałam go od lat i cieszę się z tego, chociaż nie rozumiem, dlaczego właściwie ten paskudnik miałby jeszcze mnie obchodzić!

Ciemne, figlarnie skrzące się oczy znów zwróciły się ku Robinie.

- Pojutrze ma zamiar wyciągnąć mojego drogiego Rodericka na oglądanie jakiejś ohydnej walki bokserskiej i zostawia mnie całkiem bez opieki. Ponieważ stanowczo nie zamierzam czekać w domu na ich powrót, postanowiłam urządzić śniadanie pod gołym niebem w jakimś malowniczym zakątku. Obiecaj, proszę, że przyłączysz się do towarzystwa. Wiem na pewno, że chcę lepiej cię poznać i się z tobą zaprzyjaźnić.

Robina nie była przekonana, czy kiedykolwiek uda im się osiągnąć taką zażyłość, a poza tym czuła, że byłoby rozsądnie zachować pewien dystans wobec lady Tolliver, mimo że niezaprzeczalnie była ona przemiłą kobietą, której wrodzoną uczciwość Robina mogła tylko podziwiać.

Tego wieczoru, ponownie zobaczywszy Arabellę podczas przyjęcia u jednej z dobrych znajomych lady Exmouth, Robina jeszcze bardziej straciła chęć na nawiązanie bliższych stosunków z żywiołową wdówką.

Kiedy lady Exmouth tuż przed wyjazdem na przyjęcie wspomniała o liściku, który przysłał jej syn, by przeprosić, że nie może im towarzyszyć tego wieczoru, Robina uznała to za dziwne zdarzenie, od dawna bowiem uważała Daniela za bardzo słownego człowieka, który zawsze dotrzymuje wcześniejszych obietnic.

Po wejściu do stylowego salonu lady Maitland Robina natychmiast jednak zrozumiała, dlaczego tym razem Daniel postanowił złamać przyrzeczenie. Odprężony i zadowolony stał w grupce otaczającej jego energiczną kuzynkę. Ponieważ wśród gości nie było ani śladu sir Rodericka, Robina doszła do wniosku, że Arabella poprosiła kuzyna o przysługę, ten zaś podjął się towarzyszenia - jej na przyjęciu, zapewne z wielką ochotą.

Robina poczuła się bezsilna wobec małostkowej niechęci, która ponownie się w niej obudziła, i to jeszcze gwałtowniej niż poprzednio. Wiedziała, że reaguje jak rozpieszczone dziecko, bo nie powinna żywić urazy do Daniela, który mógł przecież towarzyszyć podczas przyjęcia, komu tylko chciał. Miała również przykrą świadomość, że zazdroszcząc kuzynce spędzanego z nim czasu, przejawia skrajny egoizm, ale z trudnego do wytłumaczenia powodu nic nie mogła na to poradzić.

Starała się ze wszystkich sił okazać zadowolenie, gdy Daniel wreszcie zauważył ich obecność i podszedł je powitać, ale było widać, że jest to wymuszona grzeczność. Lord Exmouth natychmiast wykrył fałszywą nutę w jej głosie i spytał wprost, czy nie czuje się niedysponowana.

- To prawda, moja droga, masz takie rumieńce - włączyła się do rozmowy lady Exmouth, zanim Robina zdążyła go zapewnić, że wszystko jest w najlepszym porządku. - Chyba nie zaraziłaś się gorączką od lady Phelps, Ta Augusta zrobiła się doprawdy nieznośna! Składa wizyty, chociaż nieustannie kicha, a do tego kapie jej z oczu i z nosa! Wcale nie zdziwiłabym się, gdybyśmy obie musiały w najbliższych dniach położyć się do łóżek.

Robina zdawała sobie sprawę z tego, że pozostając przy lady Exmouth, może głupio zdradzić się z uczuciami, których nie umie opanować, gorączkowo zaczęła więc rozglądać się po salonie w poszukiwaniu drogi ucieczki i na szczęście ją znalazła.

- O, jest Olivia Roade Burton z siostrą. Złożyłam im rano wizytę, ale niestety nie zastałam Olivii w domu. Bardzo przepraszam, ale chciałabym z nią zamienić kilka słów. Czy można? Dawno jej nie widziałam.

- Czy jesteś pewna, mamo, że nic jej nie jest? - spytał Daniel, gdy tylko Robina się oddaliła. - Wydaje mi się trochę spięta.

- Jeśli masz rację, znaczy to, że w sprawach dotyczących panny Perceval wykazujesz dużo większą spostrzegawczość ode mnie, synu - odpowiedziała, promieniejąc z satysfakcji. - Wcześniej na pewno nic jej nie było. Rano wyszła do miasta, zgodnie z tym, co mówiła, a potem przywiozła ją do domu nasza droga Arabella. Nic niepożądanego dzisiaj się nie zdarzyło, mogę cię zapewnić.

Daniela to nie przekonało. Zbyt dobrze poznał Robinę przez ostatnie tygodnie, by nie być pewnym, że zaszło coś, co zburzyło spokój jej umysłu. I o ile słusznie mu się zdawało, Robina postanowiła za wszelką cenę zachować to dla siebie.

Pozostawiwszy matkę w trakcie ożywionej rozmowy ze znajomymi, poszedł do pokoju przeznaczonego dla graczy w karty i wybrał stolik przy drzwiach, od którego mógł obserwować, co dzieje się w salonie.

Robinie, z racji jej urody, nigdy nie brakowało zaproszeń do tańca, więc i ten wieczór nie stanowił wyjątku. Ilekroć Daniel podnosił wzrok znad wachlarzyka kart, widział, jak Robina porusza się z wdziękiem po parkiecie. Pozornie wydawało się, że jest bardzo rozbawiona, jego jednak nie zwiodła. Zauważył, że jej uśmiechom brakuje spontaniczności i ciepła, a kształtne ramiona wydawały się bardziej usztywnione niż zwykle.

Odrzuciwszy propozycję rozegrania następnej partii, wrócił do salonu. Partner Robiny odprowadził ją akurat pod opiekę lady Exmouth.

- Mam nadzieję, że zaszczyci mnie pani ostatnim tańcem przed kolacją? - Podszedł do niej niepostrzeżenie, więc aż się wzdrygnęła zaskoczona. - I naturalnie pozwoli się potem zaprowadzić na małą przekąskę.

Robina uczyniła niemały wysiłek, by ukryć zachwyt. Daniel, choć jak na człowieka swojej postury tańczył znakomicie i zaskakująco lekko się poruszał, pojawiał się na parkiecie rzadko, twierdził bowiem, że skoro osiągnął już poważny wiek trzydziestu sześciu lat, powinien poprzestać na przyglądaniu się zabawie, zamiast samemu w niej uczestniczyć.

To, że postanowił wziąć na kolację ją, Robinę, a nie swoją kuzynkę, natychmiast poprawiło jej nastrój. Miała nadzieję, że zaproszenie było wyrazem tęsknoty za jej towarzystwem, a nie rekompensatą za to, że zawiódł ją i nie przyszedł z nią na przyjęcie.

Obdarzyła Daniela spontanicznym uśmiechem, okazał się on jednak niedostatecznie przekonujący, by zatrzymać go na dłużej. Wkrótce Daniel przyłączył się do grupki swoich przyjaciół zbierających się koło drzwi.

Później tego wieczoru Robina kilkakrotnie złapała go na tym, że spogląda w jej kierunku, ale więcej nie próbował już podejść. Zbliżał się czas ostatniego tańca przed kolacją, tymczasem Daniela nawet nie było w pobliżu.

- Czy nie wie pani przypadkiem, gdzie ukrywa się Daniel? - skierowała pytanie do lady Exmouth, gdy na próżno omiotła wzrokiem cały salon w poszukiwaniu jego wysokiej, muskularnej sylwetki.

- Nie, moja droga. Nie mam pojęcia, może jest na dworze z Arabellą. Zdaje mi się, że nieco wcześniej widziałam, jak wychodzili na taras.

Robina zawahała się, ale tylko na chwilę. Bądź co bądź, nic jej nie szkodziło iść go poszukać. Tak w każdym razie przekonywała samą siebie, wychodząc na zewnątrz przez oszklone drzwi, które przewidująca pani domu poleciła zostawić szeroko otwarte, żeby zapewnić stały dopływ świeżego powietrza do wnętrza domu.

Zaskoczyło ją, że taras jest pusty. Już miała z powrotem wejść do środka, gdy z wonnego ogrodu dobiegł ją perlisty kobiecy śmiech.

Była w miękkich pantofelkach, więc bezszelestnie przemierzyła taras i po czterech kamiennych schodkach zeszła na rozległy trawnik. Dwie blisko siebie stojące postaci, rysujące się w świetle księżyca zaledwie kilkanaście jardów od niej, wydawały się całkiem obojętne na jej obecność. Mimo półmroku bez większego trudu poznała obie, i to jeszcze zanim bardzo charakterystyczny kobiecy głos, irytująco czysty i donośny, oznajmił:

- Och, Danielu! Nie potrafię ci powiedzieć, jak bardzo jestem szczęśliwa! I pomyśleć, że po tylu latach wreszcie nabrałeś rozumu. Mam nadzieję, że tym razem dokonałeś słusznego wyboru.

Robina zmartwiała, przejęta lodowatym chłodem. Może się przesłyszała? Ale gdy spojrzała i zobaczyła Arabellę obejmującą Daniela, który czule zamknął ją w uścisku, zrozumiała, że nie wolno jej dłużej ulegać złudzeniom.

Jeszcze nigdy Robina nie była tak wdzięczna matce za to, że zawsze wymagała od niej opanowania. Tego, co wszczepiono jej w dzieciństwie, nie dało się łatwo zapomnieć, i właśnie dzięki temu udało jej się stłumić okrzyk i w milczeniu odejść z wysoko podniesioną głową. Nie płakała, tylko większa niż zwykle bladość wskazywała, że jej samopoczucie jest dalekie od dobrego.

Brak rumieńców nie uszedł jednak uwagi lady Exmouth, gdy w końcu znów przy niej stanęła.

- Moja droga, czy jesteś całkiem pewna, że dobrze się czujesz? Wyglądasz bardzo blado.

- Nie czuję się najlepiej, proszę pani - odpowiedziała, zdziwiona, że zabrzmiało to tak naturalnie, chociaż słowa ledwie przeszły jej przez gardło. - Bardzo boli mnie głowa i chyba powinnam jak najszybciej wrócić do domu.

Lady Exmouth natychmiast podchwyciła tę sugestię. Ale gdy kilka minut później Robina, uniknąwszy spotkania z Danielem, usiadła obok starszej pani w powozie, miała bardzo bolesną świadomość, że nie wiadomo, czy kiedykolwiek uda jej się uciec przed dręczącym ją poczuciem beznadziejności.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Jestem ci wdzięczny za wspaniałomyślną gościnność i niezrównane męskie towarzystwo, ale myślę, że przyszedł czas na powrót do domu - oznajmił nagle Daniel przyjacielowi, gdy zatrzymali się podczas przechadzki po mieście, by obejrzeć grupę kilkunastu łodzi rybackich, wypływających w morze.

Jaśnie wielmożny sir Montague Merrell nie próbował skłonić Daniela do zmiany zdania.

- Prawdę mówiąc, sądziłem, że to zrobisz już kilka dni temu. Od dość dawna widzę, że zakochałeś się po uszy w tej gołąbeczce. Panna Perceval jest doprawdy urocza i nie rozumiem, czemu tak długo zwlekałeś z przenosinami.

- Ty lepiej niż kto inny powinieneś wiedzieć, skąd moja ostrożność, Monty. Już kiedyś się zakochałem, pamiętasz?

Pan Merrell bez trudu wykrył w miłym, dźwięcznym głosie Daniela nutę goryczy i przesłał przyjacielowi współczujące spojrzenie. Ruszyli dalej przed siebie.

- Byłeś wtedy bardzo młody, Danielu - zwrócił uwagę. - Wprawdzie należałem w owym czasie do nielicznych, którzy odradzali ci małżeństwo, ale wyłącznie dlatego, że wydawało mi się rozsądne, abyś poczekał jeszcze rok lub dwa lata. Gdy patrzę na to z dzisiejszej perspektywy, nie przypominam sobie ani jednego mężczyzny, który oparłby się czarowi Clarissy. Możesz mi wierzyć, że i ja nie byłem w tym wyjątkiem.

- Może nie... Ale ty, mój drogi przyjacielu, przynajmniej miałeś dość rozsądku, by odróżnić zauroczenie od miłości, natomiast ja...

Daniel nie próbował dokończyć tego zdania. Nie było potrzeby, ponieważ Montague był jego jedynym powiernikiem. I on jeden oprócz Kendalla znał niechlubne fakty związane z przedwczesnym i nieoczekiwanym odejściem Clarissy.

Machinalnie wyrównał krok z przyjacielem, gdy skręcili w jedną z licznych bocznych uliczek Brighton, na której nigdy przedtem nie był. Wróciło do niego wspomnienie pewnego wieczoru sprzed prawie dwóch lat, wkrótce po pogrzebie. Siedział wtedy w bibliotece w Courtney Place z Montague Merrellem i poczuł, że musi z siebie wszystko wyrzucić. Pierwszy raz w życiu opowiedział komuś, że jego małżeństwo wcale nie było tak bardzo udane, jak sądzono. Kiedy zrelacjonował Merrellowi szczegóły śmierci Clarissy, przyjaciel wydawał się wstrząśnięty. W swoim czasie miał zastrzeżenia co do tego małżeństwa, ale potem, podobnie jak wszyscy, uważał, że jest ono szczęśliwe.

Skręcili w następną nieznaną uliczkę.

- Nie krępuj się, Monty. Czemu nie powiesz „A nie mówiłem”? Przecież właśnie to chodzi ci teraz po głowie.

- Wcale nie! - odparł Merrell, a w kącikach jego ust pojawił się smutny uśmieszek. - W gruncie rzeczy myślałem tylko o tym, do jakiej wprawy doszedłeś przez te lata w ukrywaniu swoich prawdziwych uczuć. Nie sądzę, żeby było w tej chwili w Brighton więcej niż dziesięć osób, które podejrzewają, że twoja znajomość z panną Robiną Perceval to coś więcej niż zwykła przyjaźń.

Owszem, w tym jestem dobry - przyznał Daniel z niemałą satysfakcją.

Montague przyglądał mu się przez chwilę w milczeniu. Wreszcie spytał:

Chyba nie masz żadnych wątpliwości, co? Panna Robina Perceval jest absolutnie urocza. Już dawno temu w Londynie mówiłem ci, że idealnie nadaje się na twoją żonę.

- O ile pamiętam, bardzo się starałeś, żeby mieć okazję do wyrobienia sobie takiego poglądu - odparował Daniel, nieraz bowiem spotkał w Londynie przyjaciela rozmawiającego z Robiną w jakimś odludnym zaciszu. - Gdybym nie był całkiem pewien, że taki zaprzysięgły stary kawaler nie stanowi zagrożenia, mógłbym nawet wpaść z twojego powodu w szał zazdrości.

- Z tego, co zaobserwowałem przez ostatnie tygodnie, nikt inny również nie stanowi zagrożenia. - Montague kpiąco spojrzał na niego z ukosa. - Dlaczego więc celowo powstrzymujesz się z wyrażeniem swoich zamiarów wprost?

- Ponieważ, mój drogi ciekawski przyjacielu, uważałem, że nie nadszedł jeszcze na to stosowny czas, a kilka tygodni zwłoki niczemu nie zaszkodzi. Nie dla własnego dobra - ciągnął - postanowiłem poślubić Robinę na długo przed tym, nim opuściliśmy stolicę.

Znów na jego ustach pojawił, się smutny uśmiech.

- Gdy pod koniec zeszłego roku pierwszy raz zacząłem rozważać sugestię części rodziny i wielu przyjaciół, między innymi twoją, że powinienem się ponownie ożenić, myślałem jedynie o moich córkach, a nie o sobie. W końcu doszedłem do wniosku, że jeśli uda mi się znaleźć szlachetnie urodzoną, dobrze wychowaną kobietę, która troskliwie zajmie się dziewczynkami i odpowiednio poprowadzi dom, to poważnie zastanowię się nad powtórnym ożenkiem. Nie muszę dodawać, że o miłości nawet nie pomyślałem. A potem pojechałem do Londynu i poznałem córkę pastora z Abbot Quincey.

- I natychmiast wszystko się zmieniło - podchwycił Montague, ale Daniel, zawsze prawdomówny do przesady, pokręcił głową.

- Nie. Nie natychmiast. W każdym razie nie przez pierwsze kilka tygodni - wyjawił ku zaskoczeniu przyjaciela. - Owszem, polubiłem ją od razu. Spełniała wszystkie warunki, które postawiłem, była ładna, nie zepsuta kaprysami i pogodna. Poza tym miała trzy młodsze siostry, umiałaby więc zaopiekować się dziewczynkami. Postanowiłem lepiej ją poznać i z czasem ku swemu zaskoczeniu przekonałem się, że zaszło coś nieprzewidywalnego. Polubiłem ją znacznie bardziej... - Skrzywił się. - Nie, bądźmy całkiem szczerzy... Ze zdumieniem odkryłem, że wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu zakochałem się w pannie Robinie Perceval. Tym razem ujęła mnie nie tylko miła twarz. Naturalnie byłem świadom, że chociaż moja matka bardzo sprzyja naszemu związkowi i robi wszystko co może, żeby do niego doprowadzić, podobnie zresztą jak matka Robiny, to sama panna...

- Nie żartuj. Ta panna cię po prostu uwielbia - zapewnił go Montague, a ton jego głosu dowodził, że nie żywi najmniejszych wątpliwości. - Ta urocza twarzyczka promienieje, ilekroć jesteś w pobliżu.

Danielowi złagodniały rysy, w ciemnych oczach pojawił się ciepły blask.

- Ostatnio zacząłem dochodzić do przekonania, że być może Robina widzi we mnie jednak kogoś więcej niż tylko przyjaciela.

- Na pewno masz rację. Cóż więc cię wstrzymuje, na miłość boską?

Sam nie wiem. - Daniel zdjął kapelusz i ze zniecierpliwieniem przeczesał włosy, a przy okazji pierwszy raz względnie przytomnie potoczył wzrokiem dookoła. - Gdzie my, u diabła, jesteśmy? - Zatrzymał wzrok na gospodzie u wylotu wąskiej uliczki. - Wejdźmy tam. Po takiej bezsensownej włóczędze człowiekowi strasznie chce się pić.

Montague skrzywił się z niechęcią i z rezygnacją poszedł za towarzyszem. Gospoda nie była na poziomie, do jakiego przywykł, ale piwo miejscowego warzenia okazało się znośne, więc uznał, że może spędzić tu trochę czasu i zaspokoić pragnienie.

Usiadłszy obok Daniela na surowej drewnianej ławie, szybko wrócił do tematu ich wcześniejszej rozmowy.

- Jak długo będziesz jeszcze zwlekał z oświadczynami?

- Wścibski jesteś! - skarcił go Daniel, ale bez urazy. Jak można było mieć pretensje o ciekawość do kogoś, kto tak dobrze życzy, pozostaje wzruszająco lojalny i niezmiennie służy wsparciem, gdy tylko jest ono potrzebne?

- Jeśli chcesz wiedzieć, to chciałem się oświadczyć wczoraj wieczorem. - Nagle na czole pojawił mu się mars. - Tyle że moja matka, niespodziewanie dla mnie, postanowiła wcześniej opuścić przyjęcie. Spędziłem trochę czasu w ogrodzie z kuzynką Arabellą, a gdy wróciłem do salonu, pani domu powiadomiła mnie, że panna Perceval nie czuła się najlepiej i moja matka postanowiła odwieźć ją do domu. Dziś rano zajrzałem do nich, ale Robina siedziała w swoim pokoju. Matka uważa, że to jakaś gorączka, ale ja nie jestem tego taki pewien. - Wzruszył ramionami. - Wczoraj wieczorem Robina zachowywała się dziwnie, ale nie powiedziałbym, że jest chora.

- Pewnie ma jakąś kobiecą niedyspozycję - podsunął Montague. - Przypuszczalnie szybko jej to minie.

Daniel przesłał mu lekko kpiące spojrzenie.

- Pozwolę sobie spytać, co zaprzysięgły stary kawaler może wiedzieć o kobiecych niedyspozycjach.

- Znacznie więcej, niż sądzisz, staruszku - odparł Montague, uśmiechając się pod nosem. - Wprawdzie szczęśliwie uniknąłem małżeństwa, ale mnichem też nie jestem. Status kawalera dobrze mi służy, za to tobie, przyjacielu, nie. I dlatego zrób coś z tym! Takie niezdecydowanie jest zupełnie do ciebie niepodobne.

- Nie wątpię w głębokość swoich uczuć, Monty - zapewnił go Daniel po dłuższym namyśle. - Wciąż jednak się zastanawiam, czy jestem właściwym człowiekiem dla mojej ptaszyny, czy mogę dać jej szczęście. Wielki Boże, Człowieku! - wykrzyknął, słysząc pogardliwe parsknięcie Montague. - Ona jest bliższa wiekiem mojej córce Hannie niż mnie.

- No i co z tego? - odrzekł Montague, któremu różnica wieku nie wydawała się przeszkodą. - Jesteś w najpiękniejszym okresie życia, zdrowy, krzepki i przystojny. - Zerknął dość krytycznie na swój zaokrąglający się brzuch. - Muszę przyznać, że wyglądasz dużo lepiej ode mnie.

- Możliwe, ale to nie zmienia faktu, że wchodzę w wiek średni. Lubię spokojne życie, więc jak dla Robiny mogę być nieco zbyt nieruchawy i przywiązany do swoich zwyczajów. Pod pewnymi względami jesteśmy podobni albo się uzupełniamy; wygląda na to, że dzielimy wiele upodobań. Ale to nie zmienia faktu, że ona jest dużo młodsza ode mnie. Ma młode serce, któremu potrzeba od czasu do czasu jakichś podniet. Możesz mi wierzyć, że tak jest - podkreślił, gdy przyjaciel przybrał sceptyczną minę. - Z pozoru wydaje się bardzo skromną, doskonale wychowaną młodą damą, ale za tą fasadą kryją się wręcz zadziwiające cechy. Ona jest niezwykle odważna, czego dowiodła, ratując moją córkę przed utonięciem, za co zresztą pozostanę jej dozgonnym dłużnikiem. Zawsze jest chętna do nauki, czym bardzo różni się od większości młodych kobiet szlachetnego urodzenia, które zadowalają się siedzeniem w salonie przy robótce.

Urwał na chwilę, przypomniał sobie bowiem pewną rozmowę z Robiną w wieczór przyjęcia w Pawilonie.

- Chociaż spędziła na plebanii całkiem szczęśliwe dzieciństwo, to brakowało jej tam emocjonujących przeżyć, dlatego ma w sobie tęsknotę za poznaniem mężczyzny, który mógłby zrekompensować jej ten brak w życiu.

- Dlaczego więc nie będziesz nim ty? - spytał Monty.

- A jak, u diabła, miałoby to wyglądać? - odparł zniecierpliwiony Daniel, trochę zanadto podnosząc przy tym głos. - Nie jestem typem zawadiaki. Nie jestem też rycerzem z bajki, który śpieszyłby damie na pomoc z drugiego końca świata, nawet gdyby była taka potrzeba, w co zresztą szczerze wątpię.

- Nie sugeruję wcale, żebyś czekał na okazję dowiedzenia swojej męskości, tylko żebyś trochę pomógł losowi.

- Moim zdaniem - odparł Daniel, obrzucając przyjaciela zniecierpliwionym spojrzeniem - to piwo domowej roboty poszło ci do głowy.

- Dobre sobie! - Montague wybuchnął śmiechem. - Nie musisz się nawet wysilać. Każ komuś uprowadzić Robinę, a potem po rycersku wybaw ją z rąk przestępcy. Jutro jest ku temu znakomita okazja. - Montague wyraźnie zapalił się do swojego pomysłu, - Jeśli pamięć mnie nie myli, Robina będzie wśród gości uczestniczących w pikniku wydanym przez twoją kuzynkę w przyklasztornym lesie. Będziesz mógł wykazać się rycerskością.

- W życiu nie słyszałem głupszego pomysłu! - rzekł bez ogródek Daniel. - Gdybym nawet poważnie potraktował to, co mówisz, czego nie zrobię, chyba nie sądzisz, że wziąłbym udział w takiej awanturze?

O człowieku zajęczego serca!

- Poza tym - ciągnął Daniel, ignorując krytykę Montague - jest bardzo prawdopodobne, że Robina wymówi się od udziału w pikniku. A nawet jeśli tam pojedzie, to nie ma sposobu, żebym do tej pory zdołał zorganizować jej porwanie. Zresztą nie jestem na tyle głupi, by zastanawiać się nad taką niedorzecznością. - Wstał. - Chodźmy stąd. Ufam, że świeże powietrze pomoże ci odzyskać jasność myślenia.

Daniel obrócił się do drzwi i wpadł na krępego osobnika, który dotąd popijał piwo przy sąsiednim stole. Przeszył nieznajomego wzrokiem.

- Bardzo przepraszam waszą miłość - bąknął tamten i szybko usunął się z drogi. - Nie zauważyłem. Proszę się nie gniewać.

- Nic się nie stało. To była również moja wina - odrzekł po dżentelmeńsku Daniel.

Dopiero później, po powrocie do domu Merrella, zauważył brak zegarka z dewizką.

Starając się nie rozpamiętywać utraty cennego przedmiotu, ostatniego prezentu otrzymanego od chorego już ojca, Daniel udał się z przyjacielem w pewne miejsce, gdzie gra o wysokie stawki była na porządku dziennym.

Pan Merrell, w odróżnieniu od Daniela, nie znał większej przyjemności, niż zasiąść w towarzystwie podobnych sobie ludzi przy zielonym stoliku, ze szklaneczką dobrej, starej brandy pod ręką i wachlarzykiem kart w dłoni. Zważywszy na to, że miał zwyczaj grywać ostro, było nawet dość dziwne, że dotąd fortuna go nie opuściła. Owszem, nieraz zdarzyło mu się przegrać duże sumy, ale nigdy się tym szczególnie nie martwił, wiedział bowiem, że prędzej czy później kapryśna pani losu znów się do niego uśmiechnie.

Daniel przez pewien czas stał za krzesłem przyjaciela i przyglądał się grze, a potem odszedł zagrać ze znajomym kilka rozdań pikiety. Zdecydowanie brakowało mu jednak wiary w opiekuńczą siłę fortuny, która cechowała Montague, dlatego po półgodzinie zrezygnował z hazardu i postanowił poszukać matki, która zamierzała tego wieczoru pojawić się na przyjęciu w sąsiedztwie.

Pani domu, wieloletnia przyjaciółka rodziny, przyjęła jego niespodziewane nadejście z zachwytem. Po krótkiej wymianie uprzejmości Daniel niezwłocznie przystąpił do szukania matki, ale ku swemu głębokiemu rozczarowaniu stwierdził, że przyszła na przyjęcie sama.

- Chociaż Robina upierała się, że nie ma potrzeby wzywać doktora, to nie czuła się na siłach towarzyszyć mi dzisiaj wieczorem - powiedziała lady Exmouth. - Wydaje mi się jednak, że ma ochotę wybrać się jutro rano na piknik.

- Jeśli będzie dobrze się czuła, to naturalnie niech jedzie, ale w innym przypadku nie wahaj się wezwać doktora.

Lady Exmouth wychwyciła znajomą stanowczą nutę w głosie syna. Daniel, podobnie jak jego ojciec, był uroczym, zrównoważonym człowiekiem, ale umiał być bardzo zdecydowany i władczy, jeśli zachodziła taka potrzeba. Uśmiechnęła się.

- A czy na pewno jutro do nas wrócisz, mój drogi?

- Tak. Wydałem już polecenie, żeby podczas mojej nieobecności przewieziono z powrotem rzeczy. Jak wiesz, umówiłem się na jutro z Roderickiem. Spodziewam się wrócić do Brighton wczesnym wieczorem.

Pozwoliwszy matce ponownie zająć miejsce w gronie przyjaciółek, Daniel obszedł salon, kilka razy przystanął, by porozmawiać ze znajomymi, ale nieobecność Robiny oznaczała, że nic go tu nie zatrzymuje, wkrótce więc wyszedł.

Uznał, że najlepiej będzie wkrótce położyć się spać i wcześnie wstać nazajutrz.

Odrzuciwszy propozycję lokaja, który chciał poszukać dla niego powozu, niedługą drogę do domu Montague Merrella pokonał spacerem. Stanął u drzwi akurat w chwili, gdy zegar na odległej wieży wybijał godzinę. Czekając na pojawienie się kamerdynera, odniósł wrażenie, że widzi postać kryjącą się w mroku po drugiej stronie ulicy. Zlekceważył to jednak i natychmiast po otwarciu drzwi skierował się do biblioteki, by przed snem wypić łyczek brandy.

Ledwo zdążył sobie nalać szklaneczkę trunku, gdy w sieni rozległo się stukanie kołatki. Była to dość niezwykła pora na składanie wizyty, nie starał się więc ukryć zdziwienia, gdy chwilę potem wszedł służący z wiadomością, że pewien człowiek czeka przy drzwiach i chce się z nim zobaczyć.

- Jaki człowiek?

Układny kamerdyner pana Merrella głośno parsknął.

- Bardzo - zwyczajny, milordzie. Był tu już wcześniej, podczas pańskiej nieobecności. Bez wahania odesłałbym go tam, skąd przyszedł, ale powiadomił mnie, że jest w posiadaniu pańskiej własności.

- Naprawdę? - Daniel machinalnie skierował myśli ku utraconemu zegarkowi..

- Według mojej wiedzy tak. Wprawdzie tłumaczyłem mu, że może bezpiecznie zostawić ten przedmiot u mnie, ale on uparcie odmawiał. Twierdził, że albo odda to panu osobiście, albo nie odda w ogóle.

- W takim razie lepiej go wprowadź - zgodził się Daniel i chwilę potem do pokoju wszedł krępy człowieczek w znoszonym surducie, mnący w dłoniach dość sfatygowany kapelusz.

Daniel miał dobrą pamięć do twarzy, natychmiast więc poznał mężczyznę, z którym po południu zderzył się w gospodzie.

- A więc spotykamy się znowu, panie...?

- Higgins, milordzie. Honest*¹ Hector Higgins do usług.

- Mam nadzieję, Higgins, że zasługuje pan na swoje imię - stwierdził ironicznie Daniel, spoglądając na sękate, spracowane ręce, które wydawały się niezgrabne, miały jednak dość zręczności, by niepostrzeżenie wyciągnąć coś z cudzej kieszeni. - Jak rozumiem, jest pan w posiadaniu przedmiotu stanowiącego moją własność.

- To prawda, sir. - Higgins sięgnął do kieszeni, wydobył z niej zegarek i położył go na wyciągniętej dłoni Daniela.

Ten obejrzał szybko przedmiot i z ulgą stwierdził, że jest nieuszkodzony.

- Wygląda na to, Higgins, że jestem pańskim dłużnikiem. A przynajmniej byłbym, gdybym nie miał pewności, że zręcznie wyciągnął mi pan ten zegarek z kieszeni kamizelki podczas naszego krótkiego, hm, spotkania w tawernie.

Na ogorzałej twarzy tamtego pojawił się natychmiast wyraz najwyższej ostrożności.

- Jak to, wasza miłość? Gdybym zwinął ten zegarek, to przecież nie oddawałbym go teraz, prawda?

- Mógłby pan to zrobić z nadzieją osiągnięcia większej korzyści z nagrody niż ze sprzedaży tego przedmiotu, co wydaje się tym logiczniejsze, że na kopercie jest wygrawerowane moje imię i nazwisko.

- Phi! Łatwo można je zdrapać i koniec - odparł Higgins, który najwidoczniej postanowił, że nie pozwoli zbić się z pantałyku. - Poza tym nie przyniosłem go tutaj dla nagrody. Jestem uczciwym człowiekiem. Nie zawsze byłem, wstyd mi przyznać, ale teraz jestem, odkąd poznałem moją Dorę.

Daniel nie mógł się nie uśmiechnąć, słysząc to niezgrabne wyznanie. Był już nawet skłonny okazać mężczyźnie wielkoduszność i pozwolić sobie na zwątpienie w słuszność swojego przekonania o sposobie utraty zegarka.

Skoro tak, Higgins, skoro nie chce pan przyjąć nagrody, to mogę przynajmniej panu zaproponować drinka dla wynagrodzenia kłopotu. - Odwrócił się do karafek stojących na tacy. - Czy może być brandy?

- Wasza miłość jest bardzo gościnny. Może być, może. Uśmiechając się mimo przeczucia, że w zamian za zwrot zegarka Higgins zażąda jakiejś rekompensaty, Daniel napełnił szklaneczkę i podał trunek niespodziewanemu gościowi.

- Niech pan usiądzie, Higgins, i opowie mi o sobie. Z czego pan żyje?

- Jestem woźnicą, proszę pana. Od dziesięciu lat jeżdżę własnym powozem. - Pociągnął nosem i wytarł go wierzchem dłoni. - Ech, rozklekotała się ta drynda, a i moja stara szkapa nie jest taka jak dawniej. - Ze smutkiem pokręcił głową. - Blisko jej już do rzeźni.

To bardzo przykre - przyznał lord Exmouth, zastanawiając się, co go opętało, że pozwolił temu osobnikowi się rozgościć.

- O, tak, proszę pana. Nie jest łatwo być uczciwym człowiekiem. Panowie nie lubią pokazywać się w odrapanym powozie, takim jak mój, a jeśli nie ma się wielu pasażerów w ciągu dnia, nie ma pieniędzy na naprawy.

- Współczuję panu, Higgins - odrzekł Daniel, zastanawiając się, kiedy zdesperowany woźnica odkryje prawdziwy powód swojej wizyty.

- Wiedziałem, że pan będzie mi współczuł. - Nie odrywając wzroku od twarzy Daniela, przełknął jednym haustem zawartość szklaneczki. - Ja też mam miękkie serce i dlatego współczuję panu.

Daniel upił łyk brandy.

- Przykro mi bardzo, Higgins, ale nie rozumiem.

- Nieodżałowana miłość, proszę pana, może zrobić straszne rzeczy z człowiekiem.

- Jestem pewien, że ma pan rację - odrzekł Daniel, dzielnie powściągając chichot. - Chodziło panu chyba o nieodwzajemnioną miłość.

- O, tak. Ale proszę się nie martwić. Hector Higgins śpieszy waszej miłości na pomoc.

Daniel uznał, że się przesłyszał.

- Przepraszam, Higgins, ale znowu niezupełnie rozumiem. Nie potrzebuję niczyjej pomocy.

- No, no, nie musi pan się wstydzić swoich uczuć. To się zdarza każdemu. Mnie się zdarzyło kiedyś, a panu teraz. Rzecz jasna, nie chcę się wtrącać, ale niechcący podsłuchałem pana rozmowę z przyjacielem Pod Koroną i wiem, że jestem właśnie człowiekiem, jakiego pan szuka.

- A czym niby może mi pan służyć, Higgins? - spytał Daniel z widocznym znużeniem.

- Jak to? Naturalnie mogę porwać pannę! Znam tę okolicę jak własną kieszeń. Nie ma nic prostszego! Schowam się jutro w lesie i poczekam na okazję, potem złapię pannę i wsadzę do swojego powozu. Wtedy pan nadjedzie, wymachując pistoletem, na wszelki wypadek rozładowanym - ciągnął ze śmiertelną powagą. - Jeszcze by pan wystraszył moją szkapę, a ona już ma swoje lata. Mogłaby tego nie wytrzymać. - Przerwał i omiótł spojrzeniem pełnym nadziei swą pustą szklaneczkę. - I co, wasza miłość?

Daniel przyglądał mu się przez chwilę w milczeniu tak, jakby patrzył na niedorozwinięte dziecko.

- Myślę, Higgins, że postradał pan zmysły. Nawet gdyby pański plan nie był w najwyższym stopniu niedorzeczny, to nigdy nie popełniłbym tak haniebnego czynu, jak uprowadzenie i śmiertelne wystraszenie młodej kobiety. Co więcej, mój przyjaciel, którego podsłuchał pan dziś wieczorem, ma naturę żartownisia i właśnie ta część jego natury wzięła górę w tawernie. Nie znaczy to jednak, że jego bezsensowny pomysł można traktować poważnie. Osobiście mam znacznie lepszy plan, a mianowicie obaj powinniśmy iść spać.

Jednym zręcznym ruchem Daniel wstał i wyjął bardzo rozczarowanemu przybyszowi pustą szklaneczkę z ręki.

- Życzę dobrej nocy, Higgins... I niech pan się cieszy, że postanowiłem nie interesować się więcej sprawą celowego przywłaszczenia mojego zegarka.

Lady Exmouth dobrze wiedziała, że nieodłączną częścią charakteru jej syna, ujawniającą się od czasu do czasu, jest niezłomny upór. Stało się to jasne właśnie teraz. Higgins otworzył usta, by coś powiedzieć, ale uznał widocznie, że nie byłoby to rozsądne, bo niepocieszony odszedł do drzwi.

- Proszę się nie gniewać, wasza miłość - bąknął przez ramię, a potem dzielnie opierając się pokusie zdzielenia kamerdynera w żałosny, długi nos, bez ociągania opuścił dom.

Życie bywa okrutne, uznał, wlokąc się w stronę domu. Oto on, przyzwoity człowiek, tydzień w tydzień, rok w rok wykonuje uczciwą pracę. I po co? Ledwie może związać koniec z końcem. Znacznie lepiej prosperowałby, gdyby wrócił do dawnej specjalności... Ale nie, obiecał Dorze, że kradzieże raz na zawsze się skończyły. Odciął się od tamtego życia, gdy wyjechał z Londynu, i tak naprawdę wcale nie chciał znowu wejść na drogę przestępstwa.

Naturalnie mógłby, gdyby naszła go taka głupia chęć. Palce wciąż miał sprawne i bez trudu potrafił wyjąć zegarek z kieszonki cudzej kamizelki. Pomyślał o tym z ponurą satysfakcją. Rzecz jasna, wcale nie zamierzał zatrzymać tego zegarka. To w ogóle nie przyszło mu do głowy. Ale skoro sprawy potoczyły się w taki sposób, może rozsądniej byłoby jednak zachować cenny przedmiot. Bądź co bądź, co mu po dobrych chęciach? Nic, po prostu nic!

- Niech to - mruknął pod nosem, przechodząc przez ulicę do tawerny.. Zostało mu przynajmniej tyle drobnych w kieszeni, by mógł utopić smutki w solidnym kuflu piwa.

„Pod Koroną” było tego wieczoru wyjątkowo cicho i spokojnie, co pasowało do podłego nastroju Higginsa. Łatwo znalazł wolny stół w kącie, gdzie mógł dalej posępnie i bez przeszkód rozmyślać nad niewdzięcznością losu, ten jednak nawet tu nie był dość łaskawy, by zapewnić mu krótki okres wytęsknionej samotności. Ledwie bowiem Higgins zajął miejsce na ławie, gdy naprzeciwko niego rozsiedli się bez zaproszenia mężczyzna o ostrych rysach, noszący jaskrawoczerwoną chustkę nieudolnie zawiązaną na szyi, i niechlujna, gruba kobieta w głęboko wyciętej sukni.

Co z tobą, Hectorze, mój stary przyjacielu? To do ciebie niepodobne, żeby chować się po kątach. Miałeś zły dzień, co? - Mężczyzna rozciągnął cienkie wargi w nieprzyjemnym uśmiechu, który odsłonił popsute zęby. - Ja tam nie narzekam, mój był dobry. Mówiłem ci już nieraz, stary przyjacielu, że powinniśmy połączyć siły.

- A ja mówiłem ci nieraz, Jack, że dawno zerwałem z takim życiem.

- I co z tego masz? - Mężczyzna znów zaprezentował zepsute zęby. - Tylko pracujesz od rana do nocy? Założę się, że nawet ci nie starczy na drugi kufel piwa.

Była to prawda, ale Higgins nie zamierzał tego potwierdzić, a zwłaszcza nie przed pozbawionym skrupułów drobnym złodziejaszkiem Jackiem Sharpe'em, któremu było zupełnie wszystko jedno, w jaki sposób położy swoje łapska na pieniądzach. Kiedy przychodziła posucha, nie wstydził się wysyłać swojej przyjaciółki na ulicę i żyć z jej zarobków.

- Właściwie nie wiem, dlaczego jeszcze chcę z tobą gadać; - odezwał się znowu Jack. - Niewiele już mi po tobie. Jesteś stary i niezdarny.

- Też coś! - Higgins tym razem pozwolił się sprowokować. - Wiedz, że właśnie dzisiaj zwinąłem fikuśny kieszonkowy zegarek. Przeskoczył z kamizelki wielkiego pana do mojej kieszeni, a on nic nie zauważył.

- Aha! - Jack wyraźnie mu nie dowierzał. - A gdzie jest ten zegarek? Pokaż.

- Już go nie mam - bąknął Higgins i trochę się zaczerwienił. - Zwróciłem.

- Co takiego?! - Sharpe i jego towarzyszka ryknęli śmiechem, co jeszcze bardziej zakłopotało Higginsa.

Rozejrzał się bardzo niepewnie dookoła.

- Ciszej! - syknął. - Nie chcę, żeby wszyscy to usłyszeli.

- Boisz się, że żoneczka byłaby zła, gdyby dowiedziała się, jak próbujesz starych sztuczek? - drażniła się z nim kobieta, a Higgins spojrzał na nią z niechęcią.

- Zamknij się, Molly! - nakazał jej Jack już zupełnie poważnie. - To jest dawny Hector, on nie kantuje. On naprawdę zwinął ten zegarek. Nie kapuję tylko, dlaczego go zwrócił.

Zmieszany Higgins zaczął niezbornie tłumaczyć swoje zamierzenia. Opowiedział więc o podsłuchanej rozmowie i tym, co zaszło potem.

Jack chłonął każdy szczegół.

- Czyli poszedłeś do tego lorda Exmoutha i miałeś nadzieję, że zgodzi się na twój plan, a on cię wyrzucił na zbity pysk, tak?

- Nie od razu - odparł Higgins. - Powiedziałem ci, że najpierw byłem w jego domu i dowiedziałem się od pomywaczki, że on tam nie mieszka, tylko jego matka i ta panna, która mu się podoba. A on zatrzymał się u przyjaciela. No, więc poszedłem tam i za drugim razem był i mnie przyjął.

Szkoda, że propozycja go nie zainteresowała - zauważył Jack ku wielkiemu rozbawieniu jego towarzyszki.

- Mnie to nie dziwi! - parsknęła. - Jeśli temu wielkiemu panu dziewczyna podoba się tak, jak mówi Hector, to nigdy się nie zgodzi, żeby ktoś ją porwał jakąś rozklekotaną dryndą. Sama kiedyś jechałam tym klekotem, więc wiem, jak to jest.

Wróciłam z pogrzebu szwagierki cała poobijana. Siniak na siniaku.

- Zamknij się, kobieto - burknął Jack. - Idź i przynieś nam jeszcze coś do picia. - Rzucił jej monetę i poczekał, aż odejdzie, po czym zwrócił się znowu do Hectora: - I mówisz, że ta panna, co podoba się lordowi Exmouthowi, będzie jutro w lesie koło klasztoru?

- Już to mówiłem, nie? - Higgins spojrzał podejrzliwie na rozmówcę. - A czemu tak cię to interesuje?

- Bez specjalnego powodu. Szkoda, że temu wielkiemu panu nie spodobał się twój pomysł. Może mógłbym ci pomóc.

Jak dla Higginsa tego dnia zdarzyło się już wystarczająco dużo, a poza tym miał dość obecnego towarzystwa, więc szybko dopił piwo i wstał.

- Dzięki, ale obejdę się bez twojej pomocy, Jack.

- O! Hector poszedł? - zdziwiła się Molly, gdy wróciła z napitkami. - Co tam, zaraz wypiję jego dżin. Niewdzięczny kundel.

- Nic nie będziesz piła! - Jack wyrwał jej naczynie z ręki. - Musisz być rano świeża i dobrze kojarzyć. Mam dla ciebie robotę.

- Tak? - Zerknęła na niego nieufnie. - Jaką?

Staniesz na czujce pod domem tego Exmoutha. Jeśli panna pojedzie do lasu, chcę o tym wiedzieć.

- Ale ja nawet nie wiem, jak ona wygląda - zwróciła mu uwagę Molly, mało zachwycona perspektywą wczesnego wstawania. - I nie wiem, gdzie mieszka.

- Łatwo się dowiesz. - Przez chwilę dumał. - Słyszałaś, co powiedział Higgins. Poza służbą w domu jest tylko stara matka Exmoutha i ta panna. Poczekasz na czujce przed domem.

- I co dalej?

- Twój brat mieszka przy lesie, niedaleko ruin klasztoru, nie?

- Ano mieszka. I co z tego?

Jack rozparł się na ławie.

- Powiem ci rano, kiedy wszystko domyśle sobie do końca.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Lady Exmouth promieniała z radości, przyglądając się Robinie, która schodziła po schodach. W niebieskiej sukni spacerowej i dopasowanej kolorystycznie pelerynie panna wyglądała wprost urzekająco. Szkoda tylko, że Danie! nie mógł obejrzeć tego ujmującego występu. Delikatna twarz w modnym czepku, z szaroniebieskimi tasiemkami tworzącymi figlarną kokardę pod uroczym, drobnym podbródkiem mogła zmiękczyć serce najtwardszego mężczyzny.

Naturalnie nie wydawało jej się dłużej, by Daniel potrzebował dodatkowych namów do uznania Robiny za idealną kandydatkę na żonę. Jeśli jej pogląd na tę kwestię nie był całkowicie błędny, to ten wstrętny chłopiec podjął ostateczną decyzję już przed kilkoma tygodniami, mimo że bardzo starał się to ukryć. A gdyby potrzebowała dalszych świadectw określających stan jego umysłu, to zdradził się poprzedniego wieczoru. Lady Exmouth myślała z niemałą satysfakcją o tym, że nawet obecność Arabelli nie skłoniła go do pozostania na przyjęciu. Gdyby była tam Robina, sprawy przedstawiałyby się zgoła inaczej!

- Gzy jesteś całkiem pewna, moja droga, że masz ochotę jechać dzisiaj na piknik? - spytała, gdy Robina do niej podeszła. Wprawdzie panna wydawała się w pełni sił, była jednak odrobinę bledsza, niżby życzyła sobie lady Exmouth. - Jeszcze nie jest za późno na zmianę zdania - zapewniła ją. - Arabella to zrozumie.

- Nie, nie. Całkiem dobrze się czuję. - Robina skupiła się na wygładzaniu fałdy na jednej z rękawiczek. - Nie mam pojęcia, co mnie naszło. Rzadko zapadam na migrenę.

Cieszmy się, że nie było to nic gorszego niż uporczywy ból głowy, który nie chciał minąć. Gdybyś zaraziła się gorączką od lady Phelps, mogłabyś trafić do łóżka na wiele dni. O ile wiem, biedna Augusta wciąż jeszcze nie wstaje. Co naturalnie oznacza, że będziemy pozbawieni towarzystwa jej syna podczas dzisiejszego śniadania.

Robina usłyszała nutę ulgi w głosie lady Exmouth, ale doszła do wniosku, że nie należy o tym mówić, spytała więc tylko, kto jeszcze jedzie tego ranka do lasu.

- Nie do końca wiem, moja droga. Na pewno kilkoro naszych wspólnych znajomych. Arabella zaprosiła sir Percy'ego Lovella, ale miał już inne zobowiązania. Zdaje się, że zaprosiła również sir Fredericka Ainsleya, lecz i on był zmuszony odmówić. Dzisiaj nie ma go w mieście, bo wyjechał w odwiedziny do chorego kuzyna. - Pokręciła głowę. - Trudno jest zorganizować piknik z takim małym wyprzedzeniem, ale jestem pewna, że Arabella namówi przynajmniej kilka osób. - Lady Exmouth uniosła rękę, odzianą w fioletową rękawiczkę. - Oho! Zdaje się, że o wilku mowa.

Jak się okazało, słuch jej nie mylił. Gdy lokaj otworzył drzwi, zobaczyły Arabellę wysiadającą z eleganckiego odkrytego powozu Tolliverów, który właśnie zajechał przed dom.

- Nie musisz zadawać sobie tyle trudu - zawołała lady Exmouth, schodząc na ulicę, by przywitać kuzynkę. - Jesteśmy gotowi, możemy więc zaraz wyruszyć, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

- Wspaniale! Zawsze ceniłam punktualność! - oznajmiła Arabella i wróciła do powozu. - O, jest Robina! Cieszę się, że czujesz się na siłach dotrzymać nam towarzystwa. Obawiam się, że jesteśmy najmłodsze w tej kompanii, musimy trzymać się razem - dodała, gdy Robina podeszła do powozu. - Trochę mnie dziwi, że tak niewielu młodych ludzi zgodziło się przyjąć moje zaproszenie. Wygląda na to, że śniadanie na trawie jest atrakcyjne raczej dla starszego pokolenia.

- Prawdę mówiąc, przypuszczałam, że zorganizowanie pikniku w takim pośpiechu może sprawić ci nieco kłopotów - powiedziała lady Exmouth, sadowiąc się na ławie obok siostrzenicy. - Ostatnio ludzie mają zwyczaj planować zajęcia z dużym wyprzedzeniem. Zwłaszcza na wieczór trudno jest zebrać towarzystwo. Nawet przyjaciele wymawiają się wcześniej podjętymi zobowiązaniami.

- Właśnie z tego powodu postanowiłam nie wydawać proszonej kolacji - odrzekła Arabella, a jej uwagę zwróciła nagle samotna postać po drugiej stronie ulicy.

Co za brak wychowania! - stwierdziła. - Odkąd tu przyjechałam, ta młoda kobieta bez przerwy patrzy w naszą stronę. - Szybko jednak odzyskała poczucie humoru i wybuchnęła śmiechem. - Mam nadzieję, że nie czeka na Daniela. Musiałaby tam stać jeszcze bardzo długo.

Lady Exmouth zerknęła na drugą stronę ulicy i głośno parsknęła.

- Muszę ci powiedzieć, że mój syn nie zadaje się z osobami tego... tego pokroju.

- Nie bądź naiwna, ciociu! - W oczach Arabelli znów pojawił się figlarny błysk. - Clarissa nie żyje prawie od dwóch lat... Chociaż rzeczywiście się nie mylisz - podjęła po namyśle. - Daniel ma za dobry gust, żeby zadawać się z osobą tak podłego stanu. Może zresztą po prostu dba o zdrowie.

Lekko poklepała stangreta parasolką po ramieniu, dając mu znak do odjazdu, i powóz potoczył się po ulicy. Uwagi Robiny nie uszło, że nieznajoma kobieta bacznie obserwuje ich odjazd ze swojego miejsca.

Robina nie była aż tak naiwna, by nie zrozumieć aluzji lady Tolliver. Podczas pobytu w stolicy szybko odkryła, że dżentelmeni - zarówno owdowiali, jak i żonaci - często utrzymują również kochanki. Nie wiedziała, czy Daniel postępuje podobnie, ale w gruncie rzeczy jakie to mogło mieć dla niej znaczenie? Przecież to nie jej sprawa, powtarzała sobie uparcie. Owszem, interesowałoby ją to na miejscu Arabelli, ale przyszła żona Daniela wydawała się całkowicie nie przywiązywać do tego wagi. Dziwne!

- Jesteś dzisiaj małomówna.

Niespodziewana uwaga wyrwała Robinę z zamyślenia. Stwierdziła, że lady Tolliver przygląda jej się z uwagą.

- Mam nadzieję, że nie jedziesz dzisiaj z nami tylko z powodu namów cioci?

Och, nie! - zapewniła ją Robina, siląc się na uśmiech. - Po prostu myślałam o niebieskich migdałach.

Nie była jednak w stanie znieść przenikliwego spojrzenia ciemnych oczu, zbyt przypominających oczy Daniela, zerknęła więc do góry i przekonała się, że niebo jest zupełnie bezchmurne.

- Zdaje się, że pogoda ci sprzyja. Zapowiada się następny piękny dzień.

- To prawda - przyznała Arabella. - Mam nadzieję, że nie będzie również zbyt ciepło. Mniejsza o to. - Wzruszyła ramionami. - W przyklasztornym lesie i tak jest dużo cienia.

Szkoda, że nie urządziłaś pikniku gdzie indziej - włączyła się do rozmowy lady Exmouth. - Mam złe wspomnienia związane z tym sielskim miejscem. Arabella roześmiała się serdecznie.

- Och, wiem. Daniel mi o tym opowiedział. Co za małpka z tej Lizzie! Zupełnie niepodobna do matki. Pewnie więcej odziedziczyła po naszych przodkach.

Lady Exmouth cmoknęła kilka razy i zmierzyła swoją ulubioną siostrzenicę karcącym spojrzeniem, Arabella postarała się więc przybrać bardzo skruszoną minę.

- Masz rację, ciociu. Zachowałam się bardzo nietaktownie, żartując z poważnej sprawy. Daniel, jak wiem, był bardzo poruszony tym zdarzeniem. - Znowu spojrzała na Robinę. - I jest ci dozgonnie wdzięczny, moja droga. Nie kryje, że ma wobec ciebie dług nie do spłacenia.

Może Arabella nie zauważyła smutku, który zagościł przez chwilę nieuwagi w niebieskich oczach Robiny, dojrzała go jednak lady Exmouth, a spostrzeżenie to wzbudziło w niej wątpliwość, czy jej protegowana czuje się całkiem zdrowa, czy tylko stara się stworzyć takie pozory. Arabella była przemiła, ale zdarzało jej się niekiedy wykazać brakiem taktu, no i mogła czasem być dość przytłaczająca, zwłaszcza dla tych, którzy nie dorównywali jej wigorem.

Celowo zajęła więc siostrzenicę konwersacją, pytając, czego należy się spodziewać w jadłospisie śniadania. Robina starała się od czasu do czasu włączyć do rozmowy, ale lady Exmouth wyczuwała, że robi to bez przekonania. Coraz bardziej dochodziła do wniosku, że Robina wolałaby pozostać w domu.

Na szczęście, gdy dotarły na znajome miejsce, gdzie zaczęli się już gromadzić pozostali goście, napięcie Robiny, związane ze staraniami, by zachowywać się jak najswobodniej, zelżało. Poza tym wreszcie udało jej się bez zwracania na siebie uwagi uwolnić się od towarzystwa Arabelli. Dzięki temu zdołała się nawet zmusić do zjedzenia kilku smakołyków przygotowanych przez znakomitą kucharkę lady Tolliver. Przy pierwszej nadarzającej się okazji oddaliła się jednak od tej nielicznej części grupy, która nie zapadła w drzemkę, znużona upałem i skutkami picia schłodzonego szampana. Wreszcie mogła poszukać wytęsknionej samotności.

Upewniwszy się, że nikt inny nie wziął z niej przykładu i nie podąża za nią na przechadzkę, Robina weszła głębiej między drzewa. Wiedziała, że dalej w lewo płynie rzeka, ale nie zamierzała tam skręcać. Obraz tamtego dnia, o wiele szczęśliwszego niż obecny, zbyt mocno wrył jej się w pamięć.

Szyderczy głos podszeptywał, że wkrótce nie zostanie jej nic więcej oprócz wspomnień i bolesnej świadomości, że wszystko mogło potoczyć się inaczej, gdyby przez tyle tygodni nie pozostała obojętna na skłonności swego serca.

Rozwiązała kokardę i zdjąwszy czepek, zaczęła nim bezmyślnie kołysać. Wciąż zagłębiała się w las, nie chciała bowiem zbyt szybko pożegnać się z samotnością.

Naturalnie gdy wyrażała zgodę, aby towarzyszyć lady Exmouth na pikniku, wiedziała, że obecność Arabelli będzie dla niej trudna do zniesienia. Nie wiedziała jednak, że aż tak trudna. Ale jaki miała wybór? Nie mogła bez końca ukrywać się w sypialni i płakać, gdy tylko była pewna, że nikt akurat jej nie przeszkodzi. Poza tym tego wieczoru miał wrócić do domu Daniel i prędzej czy później musiała stanąć z nim twarzą w twarz, chociaż mogło się to okazać niezwykle nieprzyjemne.

Nie, pomyślała zasmucona, nie ma dla niej łatwych rozwiązań. Następne dni, zanim uda jej się znaleźć pretekst, aby wrócić do hrabstwa Northampton, będą bolesne. Już ten dzień dostarczył jej przykrych przeżyć. Uprzejme traktowanie kogoś, do kogo czuje się urazę, stanowi nie lada zadanie, jednak wiedziała, że nie mogłaby się zdobyć na prawdziwą nienawiść czy nawet niechęć do Arabelli. Jak mogła mieć do lady Tolliver pretensje o jej uczucie do Daniela? Przecież każda kobieta chciałaby poślubić takiego wspaniałego mężczyznę.

Dziwne wydawało jej się tylko to, że nikt nie mówi głośno o zbliżającym się ślubie. Ze zmarszczonym czołem zaczęła rozważać ten problem. Naturalnie mogły być powody, dla których Arabella i Daniel nie podawali swoich zaręczyn do wiadomości publicznej, na przykład jeśli Daniel chciał najpierw powiedzieć o swoim zamiarze córkom i czekał na ich powrót z Dorset. Utrzymywanie sekretu przed lady Exmouth wydawało się mimo wszystko bardzo dziwne. Robina była przekonana, że matka Daniela nic nie wie o jego zamiarze rychłego ożenku. Co więcej, po Arabelli też nie było widać, aby oczekiwała wkrótce tak radosnego wydarzenia. Robina nic z tego wszystkiego nie rozumiała.

Z zamyślenia wyrwał ją odgłos kroków. A więc jednak ktoś za nią poszedł. Odwróciła się, żeby sprawdzić, kogo z gości lady Tolliver będzie miała za towarzysza przechadzki.

Odłożywszy książkę, Daniel zerknął na zegarek i przekonał się, że brakuje kilku minut do siódmej. Śniadanie na trawie zajęło matce i Robinie podejrzanie dużo czasu. Uważał zresztą, że nazwa „śniadanie” dla posiłku jedzonego wczesnym popołudniem jest absurdalna. Wsunął zegarek z powrotem do kieszonki i znowu wziął się do czytania.

Otworzyły się drzwi i wszedł kamerdyner z karafką i kieliszkiem, które ustawił tuż obok łokcia lorda Exmoutha.

- Czy wasza lordowska mość jeszcze sobie czegoś życzy?

- Nie sądzę. Dziękuję, Stebbings... Albo poczekaj. - Służący przystanął w pół drogi do drzwi. - O której godzinie milady wyjechała z domu?

- Niedługo przed południem, sir.

- Czy wspominała, że może późno wrócić?

- Nie, milordzie. Czy mam polecić, żeby kolację podać później?

- Tak, to chyba rozsądny pomysł. Powiedz kucharce, że zjemy o dziewiątej.

Maszcząc czoło, Daniel sięgnął po burgunda i nalał sobie kieliszek. To było zupełnie niepodobne do jego matki, żeby nie uprzedzić służby o możliwości późnego powrotu. Co ją, u licha, zatrzymało? Nawet jeśli straciła rachubę czasu, to przecież w śniadaniu uczestniczyli również inni goście, którzy mogli ją przywrócić do rzeczywistości, a zwłaszcza Robina. W odróżnieniu od innych znanych mu kobiet, była bardzo punktualna.

Uśmiechając się pod nosem, rozsiadł się wygodniej i dalej sączył wino, kontemplując połysk swoich butów z cholewami. Dobrze było znaleźć się znowu w domu. Owszem, bardzo mu było przyjemnie w towarzystwie Monty'ego, ale brakowało mu Robiny, jego ptaszyny, brakowało mu jej nawet bardziej, niżby chciał się do tego przyznać.

Robina była doprawdy niezwykłą kobietą! Nigdy nie podejrzewałby, że córka wiejskiego pastora, która - jak sama przyznała - odebrała dość ograniczoną i bardzo konwencjonalną edukację, stanie się wybranką jego serca.

Bardzo go zdziwiło odkrycie, jak wiele mają ze sobą wspólnego. Na wargach znów pojawił mu się mimowolny uśmiech. I pomyśleć, że gdy pierwszy raz rozważał pomysł ponownego ożenku, za jedyny cel stawiał sobie znalezienie odpowiedniej matki dla córek, a tymczasem los dał mu towarzyszkę życia, bez której teraz trudno już byłoby mu się obejść.

Nagłe zamieszanie w sieni przerwało mu zadumę. Do pokoju wpadła matka, zupełnie nie dbająca o godny krok, za nią zaś kuzynka Arabella, która wydawała się podejrzanie blada, a w oczach nie miała ani śladu figlarnych ogników.

- Och, Danielu, dzięki Bogu, że jesteś! - Lady Exmouth prawie rzuciła mu się w ramiona. - To wszystko przeze mnie. Przyjmuję na siebie całą winę. Nie powinnam była brać jej z sobą. Jak tylko wyjechałyśmy, od razu wiedziałam, że to biedne dziecko nie powinno nigdzie ruszać się z domu. - Spokojnie, ciociu Lavinio. Nie wolno ci się tak gorączkować. - Arabella objęła ją i zaprowadziła na kanapę. - Jestem pewna, że znajdzie się zupełnie zwyczajne wyjaśnienie tej sytuacji - powiedziała tonem, w którym zdaniem Daniela zdecydowanie brakowało przekonania.

- Gdzie jest Robina? - spytał.

- Właśnie w tym rzecz, Danielu. Nie wiemy - odrzekła, siląc się na spokój Arabella. - Robina znikła.

Przeniósł wzrok ze szlochającej matki na kuzynkę, starając się nie zdradzić z niepokojem.

Chyba powinnyście mi wytłumaczyć, co tam zaszło.

- Ciocia Lavinia powiedziała świętą prawdę - zaczęła Arabella. - Robina wydawała się dzisiaj wyjątkowo zasępiona. - Wzruszyła ramionami. - Myślałam, że może brakuje jej rówieśników na pikniku i trochę się nudzi. To zresztą nie byłoby dziwne. Gdy większość gości po posiłku zdecydowała się na drzemkę, sama pożałowałam, że urządziłam to śniadanie. Bardzo mnie kusiło, żeby pójść za Robiną, kiedy zauważyłam, że znika w lesie. - Zerknęła na lekko zgnieciony czepek z niebieskim wykończeniem, trzymany przez siebie w dłoni. - Teraz naturalnie nie mogę sobie wybaczyć, że tak nie postąpiłam.

- Zatem Robina nie wróciła, a wy naturalnie zaczęłyście jej szukać.

Arabella przyjrzała się, jak Daniel spokojnie sięga po kieliszek wina. Sprawiał takie wrażenie, jakby to wszystko nic go nie obchodziło. Znała go zbyt dobrze, by pozwolić się zwieść, podziwiała jednak jego opanowanie, którym w trudnych chwilach zawsze imponował.

- Początkowo myślałam, że po prostu straciła poczucie czasu. W dzieciństwie uwielbiałam chodzić po lesie w okolicach Courtney Place i też często spóźniałam się na posiłki. Dopiero kiedy goście zaczęli się rozjeżdżać, ogarnął mnie niepokój. Kilkoro spośród nich zaofiarowało się, że zostanie i pomoże w poszukiwaniach, ale zapewniłam ich, że nie ma takiej potrzeby. - Przez chwilę przyglądała się Danielowi w milczeniu. - Pomyślałam sobie, że z twojego punktu widzenia byłoby lepiej, gdyby o zniknięciu Robiny nie wiedziano w całym Brighton. Spojrzał na nią z uznaniem.

- Postąpiłaś bardzo rozsądnie, Bello. Rzeczywiście, wolałbym, żeby miłośniczki plotek nie ostrzyły sobie na niej języków.

- Tak też sądziłam. Dlatego po odjeździe wszystkich kazałam służbie dokładnie przeczesać las. Mój lokaj znalazł to.

Podała mu czepek z oderwaną tasiemką i częściowym odciskiem podeszwy.

- Przyszło mi do głowy, że może zdarzył jej się jakiś wypadek, na przykład skręciła nogę. Wysłałam lokaja również do pobliskiej wsi, żeby spytał, czy nikt nie szukał tam pomocy, ale…

Spojrzała na niego z głęboką troską.

- Och, Danielu, nie uważam się za osobę przesadnie ulegającą panice, ale jestem bliska myśli, że Robinę porwano.

Lady Exmouth, która do tej pory panowała nad sobą, raptownie podniosła głowę.

To niedorzeczność, Arabello! Kto, u licha, chciałby porwać takie słodkie, kochane dziecko? Poza tym kto oprócz zaproszonych gości mógł wiedzieć, że wybieramy się dzisiaj do lasu?

- No właśnie kto? - podchwycił Daniel, mrużąc oczy. Nagle obrócił się na pięcie i wielkimi krokami podszedł do drzwi.

Stebbings! - zawołał. - Niech w stajni natychmiast przygotują mi kolaskę!

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Robina spojrzała w brudne okienko i stwierdziła, że na dworze szybko zapada zmierzch. Jak długo już leżała, związana jak kurczak do pieczenia? Przede wszystkim zaś po co porwano ją i uwięziono w tej brudnej i ciasnej graciarni?

Wszystko stało się tak szybko. Szła przez las, myśląc o swoich sprawach, i nagle napadło ją dwóch obcych mężczyzn. Nie zdążyła nawet krzyknąć, bo jeden chwycił ją za ramiona i związał jej ręce za plecami, a drugi wepchnął do ust ohydną szmatę. Potem nasadzili jej na głowę cuchnącą siatkę i jeden z nich miał czelność przerzucić ją sobie przez ramię, jakby była workiem, by wkrótce potem bez ceregieli zwalić ją na wózek.

Jeśli sądzić po wstrząsach, jakie musiała ścierpieć, jechali bardzo nierównym traktem. Zdawało jej się, że trwa to wieki, choć prawdopodobnie pokonali nie więcej niż trzy mile. Potem wniesiono ją w ten sam haniebny sposób po dwóch biegach schodów i przywiązano do pryczy w zatęchłej klitce. Marszcząc czoło, rozejrzała się dookoła. Co to, u licha, za miejsce? Gdzie ją przetrzymywano? I po co?

Głosy i stukot kroków na schodach przerwały jej niepokojące rozmyślania. Chwilę później rozległ się trzask odsuwanego rygla, drzwi się otworzyły i na stryszek weszli dwaj porywacze, a za nimi niechlujna kobieta, którą Robina bez wątpienia gdzieś już widziała.

- Na miłość boską, Jack! - wykrzyknęła kobieta, przesyłając Robinie współczujące spojrzenie. - Po coś ją tak związał? - Odstawiwszy tacę na drewnianą skrzynię przy pryczy, zaczęła rozplątywać sznur krępujący Robinie nogi w kostkach. - Jak, u diabła, ona ma stąd waszym zdaniem uciec?

To nie ja - odburknął niższy z mężczyzn. - Tę robotę zostawiłem twojemu bratu.

Kobieta zerknęła zniecierpliwiona na drugiego mężczyznę, który stał oparty o ścianę i patrzył na łóżko z lubieżnym błyskiem w oczach.

- Ona nie jest ptakiem, Ben. Nie wyfrunie przez okno.

- Nie chciałem ryzykować. Smakowity kąsek nie może nam się wyślizgnąć z rąk. - Lubieżny uśmiech stał się bardziej ostentacyjny. - Nieczęsto mam okazję pogłaskać taką elegancką panienkę.

- Trzymaj swoje brudne łapska przy sobie, Ben - ostrzegła kobieta, zdająca sobie doskonale sprawę z tego, w jakim kierunku zmierzają myśli brata. - Włos jej nie może spaść z głowy. Tak się umówiliśmy.

To prawda - przyszedł jej w sukurs Jack, podchodząc do pryczy, by rozplatać więzy na nadgarstkach Robiny. - Mamy dostać pieniądze i tyle.

Robina, wysłuchawszy tej krótkiej wymiany zdań, mogła wreszcie usiąść i wyjąć z ust szmatę. A więc trzymano ją tu dla okupu. Ale dlaczego właśnie ją? Czy padła ofiarą niefortunnego zbiegu okoliczności, czy może porywacze wybrali właśnie ją celowo?

Mężczyzn z pewnością nie znała, ale kobiecie przyjrzała się uważniej. Podobnie jak Daniel miała dobrą pamięć do twarzy, szybko więc przypomniała sobie, gdzie ją wcześniej widziała.

- Pani stała dzisiaj rano na ulicy i obserwowała dom. Kobieta nie próbowała zaprzeczyć.

- Pewnie. Musiałam dopilnować, żeby ucapić kogo trzeba, wiesz, kochaniutka. Myślę, że lord Exmouth dobrze zapłaci za twój bezpieczny powrót.

- A dlaczego miałby zapłacić? - spytała ostrożnie Robina. Skoro chodziło im o okup, to z pewnością postąpiliby rozsądniej, gdyby porwali lady Exmouth.

- Nie próbuj z nami sztuczek. - Mężczyzna, zwany Jackiem, roześmiał się pogardliwie. - I tak wiemy, że ten bogaty pan chce się z tobą ożenić.

A więc tu był pies pogrzebany! Gdyby jej pozycja nie była tak rozpaczliwa, może nawet uznałaby tę sytuację za zabawną. Głupcy uprowadzili nie tę kobietę, którą należało. Powinni byli wybrać Arabellę. Naturalnie mimo to nie wątpiła, że Daniel spełni żądania tych łotrów, byle tylko zapewnić jej bezpieczny powrót do domu.

Wbrew rozsądkowi to jednak rozzłościło ją jeszcze bardziej. Po co Daniel miał rezygnować z, być może, całkiem pokaźnej sumy pieniędzy tylko dlatego, że nierozsądnie zachciało jej się spacerować po lesie? Gdyby nie zachowała się lekkomyślnie, nie wpadłaby w tarapaty. Skoro jednak sama była sobie winna, do niej należało znalezienie drogi wyjścia. Niestety, nie było to łatwe.

Przez chwilę przyglądała się każdemu z porywaczy po kolei. Odrobinę dłużej zatrzymała wzrok na mężczyźnie z lubieżnym błyskiem w głęboko osadzonych oczach.

- Pewnie ma pan rację - powiedziała w końcu, powstrzymując wybuch złości. - Naturalnie pod warunkiem, że nic mi się nie stanie... zupełnie nic.

Kobieta bez trudu zrozumiała, o co chodzi. Rozciągnęła wargi w pogardliwym uśmiechu.

- Ty nic się nie martw moim bratem, kochaniutka. On będzie grzeczny... póki i ty będziesz grzeczna. Zjedz teraz swoją kolację jak należy i zostawimy cię samą do rana.

Robina zerknęła na gęsty rosół z wielkim okami tłuszczu na powierzchni i uznała, że lepiej spróbuje chleba, który, choć nieco zakalcowaty, przynajmniej był świeżo upieczony.

- A co zamierzacie zrobić ze mną jutro, jeśli wolno spytać?

O, pannica jest ciekawska - stwierdził Jack. - Napiszesz list do swojego lorda. Jeśli wszystko pójdzie gładko, to jutro wieczorem będziesz z powrotem leżeć w swoim ślicznym łóżeczku.

- Albo w łóżeczku jego lordowskiej mości - zarechotał ten drugi, po czym zwrócił się do siostry: - Nie rozumiem, dlaczego nie możemy tego załatwić dziś wieczorem. Mówiłem ci już, Moll, że nie podoba mi się pomysł z trzymaniem jej tutaj.

- Nie rozumiem, co ci to przeszkadza? - Siostra spojrzała na niego gniewnie. - Przecież nikt tu nie przychodzi. I nic dziwnego. Po śmierci Betsy doprowadziłeś dom do kompletnej ruiny, Ben. - Wprawdzie Molly nie była wzorem czystości, ale nawet ona czuła odrazę do brudu panującego dookoła. - Poza tym powiedziałam ci już, że nie zamierzam tłuc się po nocy do miasta. Jeśli jego lordowska mość poczeka, to może chętniej rozstanie się z pieniędzmi. Niech się trochę podręczy.

Zadowolona z siebie zwróciła się do Robiny.

- Wrąbałaś wszystko, kochaniutka? To dobrze. Teraz Jack zwiąże ci ręce. Ale nóg nie trzeba. Nie sądzę, żebyś próbowała uciec przez okno. W dół można spadać i spadać.

Posłusznie założywszy ręce na plecy, Robina gorączkowo rozmyślała. Jeśli zamierzała uciec, musiała to zrobić przed świtem.

Skoro... skoro mam tu zostać całą noc, to czy nie mogłabym przynajmniej dostać świecy? Niedługo zapadnie zmrok, a przysięgłabym, że wcześniej widziałam, jak coś wystawia głowę z tej dziury w kącie.

- Ha! - szczeknął Jack, bezlitośnie krępując jej nadgarstki. - Mogłaś widzieć, to pewne. Tu jest mnóstwo szczurów. - Zawahał się. - Ale świecę możemy jej dać. Co ty na to, Molly?

Molly tylko wzruszyła ramionami, po czym zabrała tacę i wyszła z poddasza. Jej brat omiótł kształtną figurę Robiny jeszcze jednym natarczywym spojrzeniem i wziął przykład z siostry. Jack również wyszedł, ale po chwili wrócił z zapaloną świecą, którą postawił na skrzyni obok pryczy. Nie odezwał się więcej i szybko znikł, starannie zamykając za sobą drzwi. Robina usłyszała odgłos zasuwanego rygla.

Uznała, że przynajmniej ma trochę czasu na obmyślenie planu ucieczki. Była zdecydowana nie poddawać się rozpaczy i nie załamywać w trudnym położeniu. Rozsądek nakazywał poczekać w bezruchu przynajmniej godzinę. Wszyscy w domu musieli zasnąć. Zresztą sądząc po silnym zapachu dżinu, sączącym się na stryszek, należało się tego spodziewać znacznie wcześniej. Tymczasem należało jedynie pokonać znużenie i ból nadgarstków, sznur bowiem dotkliwie ocierał jej skórę.

Spojrzała w brudne okienko i przeciągle westchnęła. Która mogła być godzina? Dziewiąta, może dziesiąta. Długo już siedziała uwięziona. Mimo woli zaczęła się zastanawiać, co w tym czasie robią pewne znane jej osoby.

Biedna lady Exmouth na pewno odchodziła od zmysłów ze zmartwienia. Do tej pory niewątpliwie zakończono poszukiwania. Nie należało wykluczyć, że lady Exmouth zawiadomiła władze, chociaż bardziej prawdopodobne było, że wróciła do Brighton szukać pomocy u Daniela.

On na pewno jak zwykle wykaże się rozsądkiem i zapanuje nad sytuacją. Zawiadomi władze, jeśli nie zrobiła tego jego matka, a o świcie zorganizuje dalsze poszukiwania w lesie i okolicy. Tymczasem jednak.

Oczy zaszły jej mgłą od łez, które usiłowała powstrzymać. Potoczyła wzrokiem po stryszku pełnym kurzu, przed oczami miała jednak bibliotekę w Brighton i Daniela, który zamartwia się o jej bezpieczeństwo, ale zachowuje pozory spokoju i jak zwykle siedzi w swoim ulubionym fotelu.

Byłoby dla Robiny niemałym zaskoczeniem, gdyby wiedziała, że dokładnie w tej - samej chwili Daniel bynajmniej nie siedział wygodnie wśród półek z książkami, lecz z zaciętą twarzą poganiał na złamanie karku konie ciągnące jego kolaskę. Gnał przez miasto z zamiarem odszukania pewnego woźnicy.

Kendall, zajmujący miejsce obok niego, zerkał na pana z troską. Nigdy jeszcze nie widział jego lordowskiej mości w takim gniewie, nawet tamtego strasznego dnia przed prawie dwoma laty, kiedy pan również pędził jak szalony traktem po zboczu wzgórza, niedaleko Courtney Place. Służący zreflektował się. Tylko on sam i najbliższy przyjaciel lorda Exmoutha wiedzieli, co zaszło w dniu śmierci milady. Niektóre osoby być może domyślały się, ale o ile Kendallowi było wiadomo, żadna z nich nie zdradziła jego lordowskiej mości i nie puściła pary z ust.

- Czy milord na pewno nie chce, żebym przejął wodze? - spytał z niepokojem, gdy Daniel bardzo ryzykownie wyprzedził wolniej jadący powóz.

Rozbawił Daniela.

- Boisz się, Kendall? Myślałem, że masz znacznie więcej zaufania do moich umiejętności. Popatrz, do zdrapania farby z tamtego pudła sporo mi jeszcze brakowało.

- Nie o to chodzi - skwapliwie zapewnił go totumfacki. - Ale chciałbym, żeby było ze mnie więcej pożytku.

Kendall doskonale wiedział, jaki jest cel ich nocnej wyprawy ulicami Brighton, i tak jak wszyscy bardzo się martwił niespodziewanym zniknięciem panny Perceval.

- Nie mam pojęcia, jak wygląda ten woźnica i jego powóz. Gdybym przejął wodze, pan mógłby spokojnie rozejrzeć się za tym człowiekiem.

- Dziękuję za propozycję, Kendall, ale sam widzę, że szukam wiatru w polu. Rozsądniej było poczekać „Pod Koroną”. Może w końcu tam go zastanę albo przynajmniej uda mi się porozmawiać z karczmarzem.

Z tymi słowami skręcił w następną przecznicę i znów skierował się do gospody, którą odwiedzili już wcześniej.

- Ciekawe, jakie ciemne interesy zajmują teraz tego szelmę karczmarza, że zostawił gospodę w rękach brata?

Daniel zerknął kpiąco na służącego.

- A jak sądzisz, człowieku? Jeśli tylko na czymś się znam, to karczmarz troszczy się o uzupełnienie zapasów brandy i rumu z zaufanego źródła.

- Ma pan na myśli przemyt?

- Wcale by mnie to nie zdziwiło. Na wybrzeżu mnóstwo ludzi zajmuje się przemytem. Straż stoi na straconej pozycji i moim zdaniem będzie tak dopóty, dopóki nie zmieni się prawo.

Tymczasem dotarli „Pod Koronę”. Daniel bez ociągania oddał wodze Kendallowi i wszedł do gospody, by przekonać się, że właściciel jeszcze nie wrócił. Zrozumiał, że dalsze wypytywanie brata o cokolwiek po prostu nie ma sensu. Mężczyzna oświadczył stanowczo, że w gospodzie pomaga rzadko i niektórych miejscowych zna jedynie z twarzy, dlatego nie potrafi powiedzieć, czy był już tego wieczoru ktoś o nazwisku Higgins.

Daniel szybko zdecydował, że pozostaje mu tylko poczekać na powrót właściciela i mieć nadzieję, że ten dobrze zna woźnicę. Zamówił kufel piwa i właśnie niósł go do stołu w kącie, gdy drzwi gospody się otworzyły i do środka spokojnie wszedł poszukiwany przez niego człowiek.

W pierwszym odruchu chciał skoczyć woźnicy do gardła, ale się powstrzymał. Higgins nie wyglądał na kogoś, kto wkrótce spodziewa się otrzymania pokaźnej sumy pieniędzy. Przeciwnie, minę miał ponurą i wydawał się głęboko rozczarowany życiem. Co więcej, czekając przy szynkwasie na nalanie piwa, rozejrzał się po gospodzie i na widok swego niedoszłego pracodawcy wcale nie okazał strachu, lecz raczej zaskoczenie.

Daniel zaczął się zastanawiać, czy to możliwe, że pomylił się w ocenie Higginsa. Czyżby mężczyzna niczego nie wiedział o zniknięciu Robiny ? No cóż, byłby to bardzo dziwny zbieg okoliczności, gdyby akurat dzień po tym, jak Higgins proponował jej porwanie, panna znikła z całkiem innego powodu. Tymczasem woźnica podszedł uśmiechnięty do jego stołu.

- Witam waszą miłość! Nie spodziewałem się spotkać tu pana znowu. Zasmakowało tutejsze piwo, hę? Nie ma w tym nic złego. Tu rzeczywiście dobrze je warzą.

Owszem. Usiądzie pan, Higgins? Woźnica bez wahania skorzystał z zaproszenia, co tylko umocniło Daniela w przeświadczeniu, że człowiek ten jest zupełnie niewinny. Musiał jednak zdobyć pewność.

- A więc co sprowadza waszą miłość z powrotem na taki koniec świata? - Higgins wydawał się całkiem spokojny. - Ludzie wysokiego stanu nie bywają w tej karczmie często. Naturalnie każdy może tu przyjść, czemu nie? I zawsze miło spotkać kogoś życzliwego.

Daniel oparł się wygodnie, zmierzył wzrokiem zawartość kufla i w końcu powiedział:

- W gruncie rzeczy przyszedłem, żeby z panem porozmawiać, Higgins.

Zdumienie woźnicy nie mogło być udawane.

- Ze mną? Po co, wasza miłość? - spytał, po chwili zaś na jego zniszczonej, ogorzałej twarzy pojawił się wyraz wątłej nadziei. - Czyżby pan przemyślał sprawę, o której mówiliśmy poprzedniego wieczoru?

Uśmiech Daniela nie był przyjacielski.

- Proszę mi wierzyć, Higgins, że od kilku godzin nie myślę o niczym innym. - Pochylił się i przeszył rozmówcę spojrzeniem. - Bo widzi pan, pannę Perceval naprawdę porwano, a w każdym razie jej tajemnicze zniknięcie nosi wszelkie cechy porwania.

Daniel patrzył, jak twarz pokryta szczeciniastym zarostem przybiera wyraz niedowierzania. Woźnica wytrzeszczył na niego oczy. Albo był wyjątkowo utalentowanym aktorem, albo naprawdę o niczym nie wiedział. Daniel musiał teraz zdecydować, którą z tych wersji uznać za prawdziwą.

- Niech pan posłucha, Higgins - podjął, wpatrując się w niego uważnie. - Bardzo niewiele osób wiedziało, że panna Perceval będzie na pikniku w lesie przy ruinach klasztoru. Należy do nich dama, która urządziła piknik, moja matka, ja sam... No, i pan.

Woźnica od razu zrozumiał, o co chodzi.

- Chyba wasza miłość nie sądzi, że mam coś wspólnego ze zniknięciem tej panny?

- Właśnie staram się to ustalić - gładko odpowiedział Daniel.

- Przysięgam na życie mojej Dory, wasza miłość, że nigdy w życiu nawet nie spojrzałem na tę dziewkę... chciałem powiedzieć „na tę damę”. Poza tym cały dzień byłem w mieście. Mnóstwo ludzi może o tym zaświadczyć.

- Nie twierdzę, że pan osobiście brał udział w porwaniu, Higgins - zapewnił go Daniel, który pozbył się już wszelkich wątpliwości. - Chcę się teraz dowiedzieć, czy wspominał pan komuś o pikniku, na którym miała być panna Perceval?

- Nie. Po co, u diabła, miałbym...? - Nagłe zamilknięcie i głęboki namysł woźnicy były nader wymowne.

- A więc komuś pan o tym wspomniał - ponaglił Daniel Higginsa, który zapatrzył się w swój kufel.

- No tak. Na to wygląda - przyznał w końcu. - Brat Molly Turpin mieszka na skraju tego lasu. Wiozłem ją tam parę miesięcy temu, kiedy umarła jej szwagierka. Bardzo ją rozzłościło, że nie została dla niej nawet perłowa broszka, która zawsze jej się podobała. Ale to nic dziwnego. Brat Molly na pewno dawno już sprzedał tę broszkę i wydał pieniądze na dżin - dodał po chwili zastanowienia. - Ben Turpin to zły człowiek. Zrobiłby prawie wszystko za dżin i pieniądze.

- Nawet porwał młodą kobietę i przetrzymywał ją dla okupu? - podsunął Daniel, a Higgins spojrzał na niego z powagą.

- Nie powiem „tak” i nie powiem „nie”, ale to podejrzane, że opowiedziałem Molly i temu jej oberwanemu przyjacielowi o tym, jak byłem u waszej miłości, a zaraz następnego dnia panna znikła. - Wydawał się bardzo zawstydzony. - Nie chciałbym, żeby przez mój długi język stała się pannie jakaś krzywda.

Daniel wolał nawet nie dopuszczać do siebie takiej myśli. Czy pan wie, gdzie znaleźć tych ludzi? To znaczy Molly i jej przyjaciela? Czy mieszkają tu w okolicy?

- Niedaleko mnie. - Higgins nagle się ożywił. Wychylił duszkiem resztę piwa i energicznie wstał od stołu. - Jeśli można, pójdę z milordem. Znam tych ludzi i znacznie łatwiej mi będzie czegoś się od nich dowiedzieć.

Daniel skwapliwie przyjął propozycję pomocy. Szybko wrócił do kolaski i wkrótce znalazł się w ciasno zabudowanym rejonie. Zaczął rozumieć, dlaczego człowiek, siedzący obok niego na ławie, tak rozpaczliwie szuka możliwości zarobku i polepszenia sobie bytu. Dzielnicę, w której mieszkał woźnica, zajmowała biedota.

Higgins polecił zatrzymać kolaskę przed wyjątkowo nędznym domostwem, zeskoczył z siedzenia i znikł w wąskiej uliczce. Parę minut później wrócił z bardzo poważną miną.

- Jacka ani Molly nie ma. Nikt ich nie widział od rana, a to niezwykłe. Jack Sharpe... hm, można powiedzieć, że ma najwięcej pracy nocą, więc za dnia siedzi albo w gospodzie, albo w domu.

- Rozumiem - odrzekł Daniel, pojąwszy natychmiast, jaką profesję uprawia Jack Sharpe. Opadły go jak najgorsze obawy. Świadomość, że Robina mogła wpaść w ręce bezwzględnego rabusia i jego kochanki, była dlań przerażająca, ale jak zwykle trudno byłoby się tego domyślić z wyrazu jego twarzy. - Wygląda na to, że muszę złożyć wizytę temu Turpinowi. Czy pan wie, gdzie on mieszka, Higgins?

- Byłem tam tylko raz, tak jak mówiłem, ale na pewno trafię, nawet po ciemku. Mogę pojechać z milordem i pokazać drogę. Tylko proszę zaczekać, żebym mógł wpaść na chwilę do domu i powiedzieć mojej Dorze, że mam jeszcze robotę, bo inaczej będzie się martwiła.

Poczekawszy, aż woźnica wejdzie do domu, który z zewnątrz wyglądał nieco lepiej niż pozostałe w okolicy, Daniel zwrócił się do swojego totumfackiego, siedzącego z tyłu kolaski.

- Chcę, żebyś wrócił do domu. Powiadom lady Exmouth, że wyjechałem z miasta. Do mojego powrotu niech nie podejmuje żadnych kroków. Mogę wrócić nawet dopiero rano.

Chociaż Kendall posłusznie zeskoczył z kozła, wydawał się zaniepokojony.

- Czy na pewno milord nie chce, żebym z nim pojechał? Wygląda na to, że szubrawców może być kilku. - Zerknął przez ramię. - Czy na pewno można zaufać temu woźnicy, milordzie?

Daniel uśmiechnął się, wzruszony troską o jego bezpieczeństwo.

- Przyznaję, Kendall, że jeśli chodzi o mojego osobistego służącego, zdarzało mi się popełniać błędy w ocenie, ale w ostatnich latach moje sądy osiągnęły znacznie większą doskonałość. I jestem pewien, że również moje zaufanie do pana Higginsa nie okaże się pomyłką.

W świetle coraz krótszej świecy Robina obejrzała poparzone nadgarstki. Przepaliła więzy, ale pieczenie, które musiała teraz znieść, wydawało jej się dość wysoką ceną za to osiągnięcie. Udało jej się też otworzyć okno. Gdyby mogła przynajmniej zejść na dół po bluszczu porastającym ścianę, jej sytuacja byłaby znacznie lepsza. Mimo wszystko nie traciła jednak nadziei.

Postanowiła jeszcze raz ocenić możliwość ucieczki przez okno za mniej więcej godzinę, gdy zbliżający się świt zapewni jej dość światła. Bluszcz wydawał się całkiem solidny, ale musiała się upewnić, czy wytrzyma jej ciężar. Ze zwichniętą kostką nie zaszłaby daleko.

Poza tym, naturalnie, mogła próbować jedynie ucieczki normalną drogą, czyli drzwiami. Zerknęła na solidne polano, które znalazła pod pryczą i odłożyła na skrzynię, żeby mieć je pod ręką. Fizyczna przemoc w każdej postaci wydawała jej się odrażająca, ale w obecnej sytuacji nie wolno jej było okazywać słabości ducha. W razie konieczności musiała być przygotowana do użycia tego oręża, należało jednak poczekać, aż ktoś odrygluje drzwi z zewnątrz. Tymczasem i tak miała zajęcie.

Znów usiadła na nierównym materacu i oderwawszy dwa wąskie paski koronki z halki, zaczęła bandażować sobie nadgarstek. Nagle usłyszała pod oknem szelest, a potem coś jakby chrząknięcie. Chwilę potem ku swemu przerażeniu ujrzała na parapecie dwie mocne dłonie.

Stłumiła krzyk i skoczyła ku oknu.

- Kto tam?! - spytała, obawiając się, że może to być obleśny właściciel domu, który postanowił złożyć jej wizytę, korzystając ze snu towarzyszy. Poważnie zastanawiała się, czy nie przytrzasnąć tych rąk oknem, gdy usłyszała rozbawiony, znajomy i jakże miły jej sercu głos:

- A kogo, u licha, się spodziewasz, najmilsza? Sir Galahad przyszedł cię ocalić... Co więcej, sir Galahad jest już stanowczo za stary na takie wyczyny.

Gdy tylko Daniel znalazł się na stryszku, Robina wydała zduszony okrzyk, a może szloch, i rzuciła mu się w ramiona, a on przytulił ją i zaczął szeptać kojące słowa. Serce biło mu jak szalone, oddychał chrapliwie, ale nie było to spowodowane jedynie wysiłkiem, jaki musiał włożyć we wspinaczkę.

- Niech no na ciebie popatrzę. - Odsunął ją od siebie, pogłaskał po ramionach i ujął jej dłonie. Zauważył, że drgnęła.

- Co się stało? Czy jesteś ranna?

- To tylko nadgarstki. Właśnie chciałam je zabandażować. - Nie mogła się nie uśmiechnąć, słysząc stłumione przekleństwo Daniela. - Nie martw się, sama to sobie zrobiłam. Musiałam przepalić sznurek, którym mnie związali - wyjaśniła cicho.

- Te dranie cię związały? - Bez dalszych komentarzy sięgnął po drugi pasek koronki i z zaskakującą łagodnością opatrzył jej rękę. - Czy wiesz, ilu ich jest?

- Troje... To znaczy ja widziałam troje - poprawiła się. - Kobietę i dwóch mężczyzn.

Daniel sprawnie zawiązał improwizowany bandaż, a Robina wciąż nie mogła uwierzyć, że jest przy niej.

- Danielu, jak udało ci się mnie odnaleźć?

To długa i skomplikowana historia, najmilsza - odrzekł z uśmiechem.

- I dlatego nie opowiesz mi jej teraz. Rozumiem. Wyjrzała ostrożnie przez okno. Wyglądało na to, że do ziemi jest daleko. Znów musiała sobie powtórzyć, że to nie czas na strach. Zresztą jeśli Danielowi udało się tędy wspiąć, to z pewnością zejście też było możliwe.

- Kto schodzi pierwszy, ja czy ty? - spytała, cofnąwszy głowę. W odpowiedzi ujrzała przeczący gest Daniela.

- Ani jedno, ani drugie, moja droga. - Daniel podszedł do drzwi i naparł na nie ramieniem, żeby sprawdzić siłę rygla. - Obawiam się, że podczas wspinaczki zniszczyłem dużą część tego pnącza. To cud, że w ogóle do ciebie dotarłem - wyznał z brutalną szczerością. - Schodzenia już bym nie zaryzykował.

Rozczarowana, lecz nie załamana Robina popatrzyła na drzwi.

- To znaczy, że musimy zastosować mój plan numer dwa. Daniel, oczarowany tym rzeczowym podejściem do zagadnienia, uśmiechnął się jeszcze szerzej. Cóż za niezwykła kobieta! Większość dam uległaby atakowi histerii, gdyby musiała przejść choć połowę tego, co stało się tego dnia udziałem Robiny. Porwano ją, związano, zamknięto na wiele godzin na obskurnym stryszku. A tymczasem oprócz tego, że była brudna, rozczochrana i miała poparzone ręce, sprawiała wrażenie osoby w całkiem dobrej kondycji.

- Widzę, że już rozważałaś możliwości ucieczki.

- Owszem - przyznała ostrożnie - chociaż nie doszłam do najlepszych wyników. - Zerknęła na skrzynię. - Przynajmniej znalazłam coś, co nadaje się na broń.

- I naprawdę chciałaś jej użyć? - spytał, nagle zmarszczywszy czoło.

- Mogłabym być zmuszona.

Nie usłyszała odpowiedzi, więc podniosła głowę i stwierdziła, że Daniel przygląda jej się zamyślony. Wydawał się czymś bardzo zatroskany.

- Co się stało, Danielu?

- Nic... Zupełnie nic - odrzekł nieprzekonująco.

Nagle podszedł do okna i znów ją zaskoczył, wyjął bowiem z kieszeni chustkę do nosa i kilka razy nią machnął.

- Komu dajesz sygnały? Czy jest z tobą Kendall?

- Nie, moja droga. Zostawiłem kolaskę wraz z parą koni pod opieką niejakiego Hectora Higginsa, o którym wkrótce ci opowiem. Tymczasem jednak chciałbym wiedzieć, czy cała ta trójka zbirów jest jeszcze w domu.

Tak sądzę, ale nie mogę być tego pewna. Od dłuższego czasu nie słyszałam żadnych odgłosów na dole, więc pewnie zasnęli... albo są pijani.

To możliwe. W każdym razie mam nadzieję, że do rana nie odkryją mojej obecności.

Najwidoczniej Daniel miał swoje powody, chociaż Robina nie mogła ich pojąć.

- A czy ten pan Higgins nie może zaalarmować władz i powiedzieć, gdzie jesteśmy?

- Naturalnie mógłby, ale zdecydowanie wolę, żeby został tutaj z kolaską i czekał na dalsze instrukcje. Tak mu zresztą poleciłem, dając sygnał chustką. - Dostrzegł jej zdziwioną minę. - Muszę dbać o twoje dobre imię, moja droga. Im mniej ludzi wie o tej eskapadzie, tym lepiej.

Uśmiechnęła się do niego, widział jednak, że wciąż coś ją intryguje.

- Zaufaj mi, ptaszynko. Uwierz, że mam na względzie wyłącznie twoje dobro.

Robina uświadomiła sobie, że chcąc natychmiast uciekać, zachowuje się bardzo samolubnie, i przestała nalegać. Daniel odszukał ją, nadstawiając karku, i był gotów do dalszych poświęceń. Czego jeszcze mogłaby od niego żądać?

Nagle poczuła, że nie jest w stanie dłużej wytrzymać spojrzenia tych zatroskanych piwnych oczu, więc odwróciła głowę. Dlaczego od razu nie poznała się na Danielu? Dlaczego potrzebowała aż tyle czasu, by zrozumieć, że ten życzliwy, zrównoważony mężczyzna jest wcieleniem jej marzeń? Dostała swoją szansę i... lekkomyślnie ją odrzuciła. A teraz było już za późno!

- Myślę, że powinniśmy się usadowić tak, by było nam jak najwygodniej doczekać rana.

Ta praktyczna sugestia przerwała, przynajmniej na razie, sercowe rozterki Robiny. Spojrzała na Daniela, który obmacywał materac i krzywił się niemiłosiernie na jego nierówności.

Chodź... Chodź, usiądź obok mnie, to opowiem ci wszystko o moim nowym przyjacielu, Honeście Hectorze Higginsie. - Daniel wyciągnął ku niej rękę, a Robina po krótkim wahaniu skorzystała z zaproszenia.

Daniel celowo rozwlekał swoją opowieść, aż wreszcie z zadowoleniem stwierdził, że Robinie kleją się oczy. Chwilę potem szepnęła do niego sennie:

- Nie rozumiem tylko, dlaczego pan Merrell zaproponował, żebyś mnie porwał.

Daniel uśmiechnął się pod nosem i objął smukłe ramiona Robiny, która przytuliła się do niego.

- Myślę, że byłoby rozsądnie poczekać z wyjaśnieniem tego do rana, najmilsza.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Daniel zerknął w okno. Nastał ranek, a on wciąż nie wiedział, czy podjął słuszną decyzję, postanawiając spędzić noc w tym miejscu. Było jednak za późno, by cokolwiek zmienić. Z tą myślą przeniósł wzrok na istotę, która skazała go na wiele godzin duchowych rozterek.

Robina nadal smacznie spała, opierając się na jego ramieniu. On za to, dręczony wyrzutami sumienia, prawie nie zmrużył oka.

Byłoby dużo prościej spróbować ucieczki w nocy. Mógł wybrać inny sygnał i polecić Higginsowi, by zostawił kolaskę. Woźnica bez trudu włamałby się do domu, wykorzystując umiejętności nabyte w młodych latach. Wszedłby na stryszek, odryglował drzwi, po czym, przy odrobinie szczęścia, wszyscy troje opuściliby ten dom niezauważeni przez szubrawców. Ale nie, pomyślał Daniel. Pokusa okazała się zbyt silna, zdecydował więc inaczej.

W chwili gdy Robina wspomniała, że jest gotowa poczekać z ucieczką do rana, przyszło mu do głowy, że jeśli spędzą tu razem noc, może potem uda mu się namówić ją do małżeństwa.

Dżentelmen nie powinien stosować takich podstępów, to musiał przyznać, ale przynajmniej powstrzymał się przed zastosowaniem tak haniebnego środka, jak uwiedzenie Robiny, a w ciągu ostatnich godzin zastanawiał się nad tym wiele razy.

Nawet go dziwiło, że zdołał wykazać tyle opanowania. Tuląc do siebie smukłe, zgrabne ciało, czując przez koszulę dotyk jędrnych, młodych piersi, zadawał sobie rozkoszne cierpienie, ale konsekwencje niespełnienia wydawały mu się zbyt wielką karą. Wyrok losu, pomyślał. Gdyby nie był absolutnie pewny, że zaznają z Robiną wielkiego szczęścia w małżeństwie, może nie posunąłby się aż tak daleko, żeby ją przekonać.

Robina widocznie intuicyjnie wyczuła jego myśli i chciała go ukarać za podstępny zamiar jeszcze większym cierpieniem, bo przesunęła mu dłoń po torsie i zatrzymała ją na brzuchu.

- Tylko spokojnie - mruknął do siebie Daniel i przytrzymał dłoń, broniąc się przed niewinnym, lecz jakże urzekającym ruchem palców.

Krótki kontakt ich rąk zakłócił spokój Robiny. Poruszyła powiekami, a Daniel z zachwytem popatrzył na jej długie rzęsy, których delikatne muśnięcia niepokoiły go przez całą noc.

- Wszystko w porządku, Danielu. Trzymam je - szepnęła nieoczekiwanie.

Słucham, najdroższa? Powieki jej się uniosły i Robina spojrzała na niego z uśmiechem.

- Konie, Danielu. Bo... - Zamrugała jeszcze kilka razy i nagle wyprostowała się bardzo zmieszana.

Śniło mi się, że jedziemy kolaską. - Rozejrzała się dookoła. Wyraz zmieszania znikł, a jego miejsce zajęło zdziwienie. - Wielkie nieba, już rano!

Spałaś w moich ramionach całą noc, ptaszyno. - Jakiś diabeł podszepnął mu te słowa, gdy nieco się od niego odsunęła.

- Dobry Boże! - Zarumieniła się tak uroczo, że Daniel musiał bardzo się starać, by znowu nie pochwycić jej w ramiona. - Ostatnie, co pamiętam, to jak opowiadał mi pan... opowiadał mi pan o swoim znajomym, niejakim Higginsie. Nie było w tym za wiele sensu, chociaż obawiam się, że ze zmęczenia nie mogłam odpowiednio się skupić.

- To możliwe. - Rozprostował obolałe plecy i wstał. - Niestety, nie ma teraz czasu na dalsze wyjaśnienia. Muszę wykorzystać szansę bezpiecznego dowiezienia pani do domu, zanim całe towarzystwo obecne w Brighton zacznie spacerować po ulicach.

- Która jest godzina? - Spojrzała na Daniela, próbującego doprowadzić się do porządku po całej nocy spędzonej w niewygodnej pozie.

- Zostawiłem zegarek pod opieką Higginsa, mogę więc tylko zgadywać, ale sądzę, że około szóstej.

- W takim razie nasi znajomi z dołu na pewno jeszcze nie wstali - stwierdziła Robina. - A przynajmniej - dodała po chwili nasłuchiwania - nie dają znaku życia.

- Na pewno niedługo się zbudzą. - Z wyrazem determinacji na twarzy Daniel chwycił za sękate polano i zaczął nim walić w drzwi. - Niech pani pokrzyczy trochę, najmilsza. Nie chcę, żeby zbyt szybko dowiedzieli się o mojej obecności.

Robina machinalnie spełniła polecenie. Wzięła od niego polano i dalej bębniła nim w drzwi, krzycząc wniebogłosy. Wreszcie usłyszeli na schodach ciężkie kroki.

O co chodzi? Po co ten rwetes? - dobiegł ich ochrypły, zirytowany głos. Musiał należeć do obleśnego brata Molly, który przyszedł zbadać sytuację.

Robina zerknęła na Daniela, który ustawił się pod ścianą tak, by wchodzący zbir go nie zobaczył. Intuicyjnie odgadła, co ma dalej robić.

- Wypuśćcie mnie stąd natychmiast, słyszycie?! Wypuśćcie mnie albo ogłuchniecie od moich wrzasków! - Musiało to zabrzmieć przekonująco, bo rygiel został odsunięty, drzwi się otworzyły i odrażający właściciel zaniedbanego domu wszedł na stryszek. Robina na wszelki wypadek cofnęła się kilka kroków, przez cały czas trzymając polano w pogotowiu.

- Kto cię rozwiązał?! - burknął tamten, zbliżył się o krok i wyciągnął tłustą dłoń, żeby odebrać jej broń. - Ej, lepiej mi to daj.

Obawiam się, że nic z tego. Ale masz tu coś, co ci się należy - odezwał się Daniel, a gdy Ben się odwrócił, wymierzył mu solidny cios w obwisłą szczękę. Siła uderzenia powaliła Bena na podłogę.

- Chodź, najmilsza, nie ma czasu do stracenia! - Chwyciwszy zaskoczoną Robinę za rękę, Daniel wyciągnął ją na korytarz i zaryglował za sobą drzwi. - Przepraszam, że musiałaś być świadkiem takiej sceny.

- Och, Danielu, nie musisz mnie przepraszać. Zresztą już widziałam cię w podobnej sytuacji - przypomniała mu z błyskiem w oczach.

- Ależ z ciebie groźna kobieta. Nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać. Teraz szybko! Musimy zniknąć z tego okropnego miejsca.

Bardzo zadowolona z nieoczekiwanych komplementów Robina ruszyła za nim zatęchłym korytarzykiem do wąskich schodów. W obszernych spódnicach nie bardzo mogła nadążyć, tymczasem Daniel pokonywał już następny odcinek korytarzyka, gdzie zwolnił i zaczął posuwać się naprzód z dużą ostrożnością. Wtem za jego plecami uchyliły się drzwi. Zanim Robina zdążyła wydać ostrzegawczy okrzyk, wypadła z nich Molly i jak kocica rzuciła się na Daniela z pazurami, głośno sycząc.

Wcześniej Robina zastanawiała się, czy miałaby odwagę użyć swojego oręża. Teraz nadeszła chwila, by się o tym przekonać. Nie dbając o własne bezpieczeństwo, pokonała biegiem ostatnie schody, zamachnęła się i opuściła polano na ramiona kobiety uczepionej Daniela. Rozległ się głośny okrzyk, Molly puściła swoją ofiarę i upadła skulona przy ścianie.

Z twarzą wykrzywioną z bólu trzymała się za ramię i histerycznie szlochała. Daniel bez współczucia obejrzał się za nią, a wtedy zagrodził im drogę trzeci porywacz. W ręce trzymał nóż.

- Myślałeś, że uwolnisz dziewczynę, co? - zarechotał Jack. Nie wydawał się szczególnie zainteresowany tym, kogo ma przed sobą. Wystarczała mu świadomość, że obcy chciał go pozbawić źródła łatwego dochodu.

Uniósł uzbrojoną rękę.

- Zobaczymy, co teraz zrobisz.

- Zobaczymy - odparł Daniel i szybkim ruchem wyciągnął z kieszeni pistolet. Strzał padł, zanim Jack zdążył zrobić dwa kroki. Robina, widząc nóż wysuwający się z nagle zwiotczałej dłoni, pomyślała, że sama nie wie, który z czynów Daniela budzi jej większy podziw. Czy to, że potrafił powalić jednym ciosem krzepkiego, rosłego mężczyznę, czy to, że tak celnie strzela. Ani przez chwilę nie podejrzewała, że chciał zadać śmiertelną ranę opryszkowi imieniem Jack, który, kuśtykając, w popłochu oddalał się korytarzykiem. Wyglądało na to, że Daniel osiągnął cel. Już nikt nie stał im na drodze.

- Chodź, najmilsza. - Daniel znowu chwycił Robinę za rękę, stanęła bowiem zapatrzona w niego z podziwem. - Najwyższy czas wyjść z tej złodziejskiej nory.

- Przecież... przecież nie możemy ich tak zostawić - zaprotestowała, ale Daniel siłą pociągnął ją za sobą. Chwilę potem owionęło ich rześkie powietrze poranka.

- Nie mam zamiaru więcej się nimi przejmować - oświadczył beztroskim tonem, prowadząc ją zachwaszczoną alejką. - Nikomu z tych opryszków nic się nie stało. Niech się cieszą, że nie wniosę przeciwko nim oskarżenia.

Robina zmierzyła go wzrokiem, bynajmniej nieprzekonana, czy rozsądnie jest zostawić sprawy w takim stanie. Nie była mściwa i najchętniej szybko zapomniałaby o przykrych przeżyciach, ale nie mogła pozbyć się niepokoju. Skoro Daniel zniweczył tamtym obwiesiom plan łatwego zdobycia pieniędzy, to czy w bliższej lub dalszej przyszłości nie będą próbowali się odegrać? Po chwili zastanowienia głośno wyraziła tę wątpliwość.

- Niby mogliby, ale nie sądzę, żeby przyszło im to do głowy. To nie są bezwzględni zbrodniarze, tylko drobne złodziejaszki, których - jeśli sądzić po wyglądzie - fortuna nie rozpieszcza. Poza tym nie chcę, żeby rozeszła się wiadomość o twojej przygodzie. No i należy pamiętać o interesach innych osób. Wprawdzie nie przypuszczam, żeby ta trójka jeszcze próbowała sprawiać mi kłopoty, ale mój przyjaciel Higgins mógłby mieć mniej szczęścia, gdyby wyszła na jaw jego rola w tej sprawie.

Daniel doprowadził ją na polanę osłoniętą gęstymi zaroślami.

- A oto i pan Higgins pilnujący kolaski. Tak jak obiecał. Robina z radością zawarła nową znajomość. To przecież właśnie ten człowiek umożliwił Danielowi dokonanie prawdziwie romantycznego i bohaterskiego czynu. Wciąż tylko nie rozumiała, dlaczego poczciwemu panu Higginsowi zdawało się, że Daniel mógłby chcieć ją porwać.

Wkrótce kolaska toczyła się w stronę Brighton. Na szczęście o tak wczesnej porze na trakcie było bardzo niewielu podróżnych. Robina mogła nieco doprowadzić do porządku swój wygląd, a jednocześnie słuchała, jak Daniel składa sprawozdanie panu Higginsowi, który chętnie ustąpił jej swojego miejsca i usiadł z tyłu.

Jechali szybko do chwili, gdy Daniel niespodziewanie zatrzymał kolaskę.

- Tu nasze drogi się rozchodzą - oznajmił, zwracając się do Higginsa, który wprawdzie wydawał się nie mniej zaskoczony tym zdarzeniem niż Robina, lecz posłusznie zeskoczył na ziemię.

Gromadzą się już pierwsi handlarze na końskim targu. Za dwie godziny będzie tam tłoczno. Niech pan skorzysta z wczesnego przyjazdu, Higgins, i dobrze przyjrzy się zwierzętom przed dokonaniem wyboru. Cisnął woźnicy pękatą sakiewkę.

- W środku znajdzie pan dość pieniędzy, żeby kupić dobrego konia i naprawić powóz albo po prostu postarać się o nowszy. Zanim się pożegnamy - Daniel uśmiechnął się, widząc nabożny zachwyt na twarzy Higginsa - poproszę jeszcze o zwrot mojego zegarka.

To przypomnienie otrzeźwiło woźnicę. Ze śmiechem oddał Danielowi zegarek, serdecznie podziękował za szczodrość i dziarsko oddalił się w stronę końskiego targu.

Skoro zostaliśmy sami - odezwał się Daniel, gdy gniadosze znowu ruszyły - to musimy ustalić kilka kwestii przed powrotem do domu.

Robina instynktownie sięgnęła do włosów związanych wstążką oderwaną od sukni.

- Wiem, że muszę wyglądać jak straszydło, ale niewiele więcej mogę zrobić.

- Wygląd w ogóle mnie nie niepokoi - zapewnił ją Daniel. - Za to martwię się o twoją reputację. Spędziłaś całą noc w moim towarzystwie. Dla ochrony dobrego imienia mam więc zaszczyt zaproponować małżeństwo.

Zapadło długie milczenie.

- Nie!

Daniel nie spodziewał się, że jego oświadczyny zostaną przyjęte z wielkim entuzjazmem, musiał też przyznać; że nie ubrał ich w zgrabną formę, ale gwałtowność odmowy po prostu go zdumiała.

Jeszcze raz powściągnął konie, a gdy zwrócił się do Robiny, stwierdził, że patrzy prosto przed siebie i ma zaciętą minę.

- Nie dąsaj się, najmilsza. Tak dobrze umiemy się porozumieć. - Sięgnął po jej rękę i zatrzymał w dłoni, mimo że Robina usiłowała ją uwolnić. - Nie rozumiem, dlaczego nie podoba ci się myśl, że chcę cię poślubić - ciągnął, starając się nie zdradzić z tym, jak głęboko uraziła go odmowa. Po prostu nie mógł uwierzyć... za nic nie uwierzyłby, że jest kimś zupełnie obojętnym dla Robiny. - Na pewno będziesz mogła znieść takiego męża jak ja.

- Nawet gdybym mogła, nie jestem tak okrutna, żeby wykradać cię Arabelli - szepnęła tak cicho, że Daniel nie był pewien, czy się nie przesłyszał.

- Arabelli? Czy tak powiedziałaś? A co ona ma wspólnego z tym wszystkim?

Robina odwróciła się do niego. Jej twarz wyrażała jednocześnie oburzenie i zdumienie.

- Myślę, że bardzo dużo! Przecież to z nią w rzeczywistości chcesz się ożenić!

Ożenić się z Arabellą? - Tym razem Daniel zdumiał się nie na żarty. - Skąd, na Boga, to przypuszczenie, że chcę ożenić się z kuzynką?

- Podsłuchałam was w ogrodzie na przyjęciu u Maitlandów.

Wyrwało jej się to, zanim zrozumiała, co mówi. Trudno, stało się. Daniel zadumał się na chwilę, a potem spojrzał na nią, wciąż jednak zdawał się widzieć przed oczami co innego.

- Nie wiem, co zrozumiałaś z tej podsłuchanej rozmowy, najmilsza, ale o ile dobrze pamiętam, tamtego wieczoru zwierzyłem się Arabelli z zamiaru powtórnego ożenku. Co więcej, planowałem tego samego wieczoru oświadczyć się damie, która podbiła moje serce. Arabella bardzo się ucieszyła i z całego serca poparła mój wybór. Niestety, moje plany zniweczył nie kto inny, jak przyszła oblubienica we własnej osobie. - Nagle zmienił ton i powiedział z łagodnym wyrzutem: - Ze znanych tylko sobie powodów, które jednak mam nadzieję kiedyś poznać, panna opuściła przyjęcie przed czasem i od tej pory uparcie się przede mną ukrywała, pozbawiając mnie zupełnie możliwości cieszenia się jej widokiem. I tak było aż do ostatniej nocy.

Robina patrzyła na niego zachwycona. Czułość, którą często widywała w jego oczach, znów tam zagościła i potwierdzała szczerość każdego słowa. Wydawało się to niewiarygodne, ale było widać, że Daniel kocha ją nie mniej niż ona jego. W tej chwili olśniewającego szczęścia nie mogła zebrać myśli, powiedziała więc tylko:

- Och.

Daniel jednakże wydawał się dokładnie wiedzieć, co robić w tej sytuacji, żeby rozwiać wszelkie wątpliwości, które mogłaby jeszcze żywić jego wybranka. Objął ją i zachłannie pocałował.

To pierwsze doświadczenie męskiej namiętności pozostawiło Robinę bez tchu, ale z entuzjastycznym nastawieniem do dalszych prób. Oparła mu głowę na ramieniu. Ojej, Danielu, taka jestem głupia - wyznała. Nie umiała zapanować nad łzami szczęścia, które potoczyły jej się po policzkach. - Dopiero kiedy zaczęło mi się wydawać, że chcesz poślubić Arabellę, zrozumiałam, jak bardzo cię kocham. Ale nawet nie przemknęło mi przez myśl, że możesz odwzajemniać to uczucie. - Przypadkowo musnęła rzęsami jego policzek i poczuła, że silne ramię obejmuje ją mocniej. - Bardzo dobrze skrywałeś je przede mną.

- Był ku temu ważny powód - odrzekł z ociąganiem, lekko ją odsunąwszy, by dobrze widzieć jej twarz. - Chociaż po pobycie w Londynie zdecydowałem, że jesteś idealną kandydatką na żonę, miałem poczucie, że byłoby z mojej strony nieuczciwością skłaniać cię do przyjęcia niechcianych oświadczyn. Wydawało mi się, że potrzebujesz czasu, aby mnie lepiej poznać.

Bez wątpienia była to prawda, ale nawet teraz, po kilku dniach rozpaczy, Robinie trudno było uwierzyć, że kiedykolwiek mogła mieć wątpliwości, czy należy przyjąć oświadczyny lorda Exmoutha.

- Zawsze cię lubiłam, Danielu, polubiłam od pierwszej chwili. Szybko odkryłam, że wyjątkowo dobrze czuję się w twoim towarzystwie. Tylko że... - Urwała, pełna wahań, czy powinna mu wyjawić swoje początkowe obiekcje. Ale jeśli chciała, żeby ją zrozumiał, musiała być z nim całkowicie szczera. - Myślałam, że nigdy nie będziesz mógł mnie pokochać. Ani mnie, ani żadnej innej kobiety... Po tym, co się stało...

- To znaczy po śmierci Clarissy - dokończył za nią, gdy zabrakło jej odwagi.

Zerknął na jej smukłą dłoń i ujął ją czule, przeklinając w duchu swoją głupotę. Byli do siebie pod tyloma względami podobni, a jednak okazał się prawdziwym głupcem. Nie domyślił się, że jego droga Robina obawia się życia w cieniu Clarissy.

- Powinienem był już dawno powiedzieć ci prawdę, ale - wzruszył ramionami - jakoś nigdy nie było odpowiedniej chwili. A prawda, najmilsza, jest taka, że o Clarissie zbyt często ostatnio nie myślałem.

Uśmiechnął się, widząc wyraz jej niebieskich oczu.

- Zaskoczona? Tak, naturalnie. Podobnie jak wszyscy, sądziłaś, że kochałem żonę szaleńczo i po jej śmierci nie mogłem otrząsnąć się z rozpaczy. Właśnie na tym mi zależało, najmilsza. Z prawdą jednak niewiele to miało wspólnego.

Wciąż trzymając jej rękę, zaczął nerwowo przesuwać kciukiem po gładkiej skórze, tam i z powrotem. Wbił wzrok w pustą drogę przed nimi.

- Kiedy poślubiłem Clarissę, byłem bardzo młody i dość uparty... może nawet arogancki. Od dnia śmierci ojca zarządzałem majątkiem, powodziło mi się dobrze, uważałem więc, że mam wszelkie prawo podejmować własne decyzje, nie licząc się z opiniami innych. Pod wieloma względami byłem chyba bardzo dojrzały jak na swoje lata: odpowiedzialny, wiarygodny. Ale emocjonalnie pozostałem dużo młodszy. Potem szybko zorientowałem się, że wziąłem zwykłe zauroczenie za miłość.

To wyznanie było tak zaskakujące, że Robina zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć. Wydawało jej się jednak, że Daniel oczekuje odpowiedzi.

- Chyba nie byłeś nieszczęśliwy w małżeństwie, Danielu?

- zapytała po chwili głębokiego namysłu.

- Nie, tak bym tego nie nazwał - zapewnił ją skwapliwie.

- Po urodzeniu Lizzie zrozumiałem, że się zmieniłem, dojrzałem, jeśli wolisz, podczas gdy moja żona pozostała takim samym dzieckiem jak przedtem. Po prostu mieliśmy ze sobą niewiele wspólnego. W miarę Upływu lat różnice między nami stawały się coraz wyraźniejsze, dlatego coraz bardziej oddalaliśmy się od siebie. Nie aż tak, by rozpocząć życie w separacji, ale niewątpliwie spędzaliśmy razem coraz mniej czasu. Nie protestowałem, gdy Clarissa wybierała się do Londynu albo do naszego domu tutaj, w Brighton - ciągnął. - Nawet ją do tego zachęcałem. Nie myślałem o tym, że pewnego dnia Clarissa może zwrócić się ku innemu w poszukiwaniu komplementów i uwagi. Dżentelmen, którego zainteresowała swoją osobą, nazywał się John Travers. Pan Travers miał ciotkę, starą pannę, która mieszkała niedaleko Courtney Place, co naturalnie okazało się bardzo korzystne dla nich obojga. Wydajesz się wstrząśnięta - stwierdził, gdy nagle na nią spojrzał. - Tak, moja żona miała kochanka. I prawdę mówiąc, najmilsza, długo podejrzewałem taki stan rzeczy, ale nie zrobiłem niczego, by go zmienić. To chyba dostatecznie świadczy o rozpadzie naszego związku. Któregoś dnia wróciłem do naszego domu w Londynie i przekonałem się, że jest prawie pusty. Córka jednego z moich dzierżawców brała tego dnia ślub i Clarissa pozwoliła służbie wziąć udział w uroczystości. Został tylko kamerdyner, który poinformował mnie, że godzinę temu moja żona w towarzystwie pana Traversa wyjechała z wizytą do jego ciotki. - Uśmiech Daniela był bardzo cyniczny. - Clarissa regularnie odwiedzała tę damę, więc nie zrobiło to na mnie żadnego wrażenia, póki Kendall, towarzyszący mi w wojażach, nie powiedział, że stajenny, który normalnie woził moją żonę, jest razem ze wszystkimi na weselu, a koń pana Traversa został w stajni. To mnie zaintrygowało. Skąd taki pośpiech, że Travers uznał za stosowne samemu powozić, zamiast poczekać na powrót stajennego?

- To znaczy, że wcale nie jesteś odpowiedzialny za śmierć żony - szepnęła Robina.

- Nie powoziłem wtedy, to prawda. Na koźle siedział Travers. Głupiec wybrał drogę zboczem wzgórza prawdopodobnie po to, by uniknąć spotkania ze mną. Ale i tak czuję się częściowo winny temu, co się stało.

- Dlaczego, Danielu? - Robina nie mogła tego zrozumieć. - Przecież wtedy nawet cię tam nie było.

Odpowiedział jej smutnym uśmiechem.

- Ale gdybym był, najmilsza, Clarissa żyłaby do dziś. Gdybym poświęcał jej więcej czasu i nie zajmował się wyłącznie swoimi sprawami, nie szukałaby pocieszenia u pana Johna Traversa. W każdym razie gdy pojechaliśmy z Kendallem na miejsce wypadku i obejrzałem rozbity powóz, natychmiast zrozumiałem, że Clarissa postanowiła mnie opuścić. Poleciłem Kendallowi wrócić do domu z bagażem mojej żony, by ludzie sądzili, że planowała tylko wizytę u ciotki Traversa, chociaż sam ani przez chwilę nie miałem wątpliwości co do jej rzeczywistych zamiarów. Poleciłem też Kendallowi mówić, że wróciłem do domu jeszcze przed wyjazdem Clarissy i że to ja powoziłem.

- Nie chciałeś, żeby ludzie dowiedzieli się prawdy - zgadła Robina, gdy znowu zamilkł. - Chyba mogę to zrozumieć, Danielu.

- Nie chodziło mi tak bardzo o siebie, najmilsza, chociaż przyznaję, że moja duma bardzo ucierpiała, gdy przekonałem się, że Clarissa woli Traversa niż mnie. Podejmując decyzję, myślałem przede wszystkim o córkach. Nie chciałem, żeby dobre imię Clarissy ucierpiało ani by dzieci dowiedziały się, że mama zamierzała je opuścić. Wszyscy, nie wykluczając mojej matki, uważali, że miałem bardzo udane małżeństwo, a ja podtrzymywałem to przekonanie. Prawdę znali tylko Kendall, mój kamerdyner, i mój przyjaciel Merrell, który tego dnia przyjechał ze mną z Londynu... A teraz znasz ją jeszcze ty.

- I nikt nigdy jej ode mnie nie pozna - zapewniła, szczęśliwa, że Daniel postanowił obdarzyć ją zaufaniem.

- W to nie wątpię. - Znów spojrzał na Robinę z wielką czułością i ją pocałował. - I pomyśleć, że w końcu za namową przyjaciół postanowiłem dla dobra córek ożenić się ponownie. Pojechałem do Londynu i znalazłem tam uroczą, posłuszną pannę, córkę pastora z Abbot Quincey. No, może nie tak bardzo posłuszną, skoro uważała, że o wyborze męża powinna zdecydować ona sama, a nie jej matka - zażartował - ale w każdym razie była to dla mnie wymarzona kandydatka.

- Tak bardzo się cieszę, że mój przyszły mąż jest gotów przyjąć mnie ze wszystkimi moimi wadami - odrzekła, starając się utrzymać pogodny nastrój.

- Czy chcesz powiedzieć, że mnie poślubisz, i to wkrótce?

Tak szybko, jak tylko sobie życzysz, najmilszy. - Roześmiała się wesoło. - Zobaczysz, jaka umiem być posłuszna, kiedy chcę.

- Miejmy nadzieję, że po weselu też zechcesz mi tego dowieść. - Nagle spoważniał. - Wiesz, Clarissa i ja mieliśmy olbrzymie wesele w Londynie. Wolałbym tego nie powtarzać. Wystarczy skromna uroczystość dla rodziny i przyjaciół, a ślub moglibyśmy wziąć w kaplicy w Courtney Place. Gdyby twój ojciec się zgodził, to mógłby poprowadzić ceremonię.

- Moim zdaniem to znakomity plan.

Ślub odbędzie się szybko. Czy się na to zgadzasz? Tak szybko, jak sobie życzysz - zapewniła go jeszcze raz.

- Wobec tego nie odwlekajmy przygotowań. Może zapomniałaś już, co ci niedawno przepowiedziała Cyganka? - Niechętnie puścił jej rękę i skoncentrował się na powożeniu. - Nasze pierwsze dziecko ma się urodzić w ciągu roku. Zresztą gdy pomyślę o tym, co czuję, wydaje mi się to bardzo prawdopodobne. Teraz więc na wszelki wypadek oddam cię szybko pod opiekuńcze skrzydła mojej matki.

Robina odsunęła się od niego na przyzwoitą odległość.

- W tej kwestii twoja niezbyt posłuszna przyszła żona całkowicie się z tobą zgadza, najmilszy.

1* Honest (j. ang.) - uczciwy, prawy