Christina Dodd

Zapach ciemności

Cykl: Wybrańcy Ciemności (tom 1)

Tytuł oryginału: Scent of darkness

Tłumacz:

Gerasimiuk Katarzyna

Lisie Kleypas, mojej serdecznej przyjaciółce, wiernej towarzyszce, osobie, która nauczyła mnie przeklinać po rosyjsku.

PODZIĘKOWANIA

Rozpoczęcie nowej serii wymaga odwagi, wyobraźni i planowania, dlatego jestem wdzięczna mojemu wydawcy, Karze Cesare, za to, że jest moją podporą, recenzentką i nieugiętą strażniczką zasad. Dziękuję Lindsay Nouis za to, że pomagała Karze. Wielkie podziękowania dla Kary Welsh i Claire Zion za ich entuzjazm w stosunku do Wybrańców ciemności, Anthony’emu Ramondo i jego zespołowi za zaprojektowanie inspirujących okładek.

Dziękuję moim przyjaciołom, tym, którzy piszą, i tym, którzy czytają moje powieści.

Dziękuję krytykom za ich nieustający entuzjazm.

Dziękuję Scottowi. Za wszystko.

Prolog

Przez wieki Kozacy budzili postrach w sercach ludzi w centralnej Azji, a rodzina Varinskich była ucieleśnieniem bezlitosnych zdobywców, którzy mordowali, kaleczyli i gwałcili.

Nawet dziś o Varinskich pamięta się na stepach Rosji. Byli znani ze swych zdolności zwiadowczych, wciąż udowadniali swoją zdolność do demaskowania słabości wrogów.

Gdziekolwiek szli, pozostawili ślady krwi, ognia i śmierci. Otaczała ich zła sława, a wieść niosła, że Konstantine Varinski, założyciel rodu Varinskich, zawarł pakt z diabłem – i była to prawda.

Tysiąc lat temu Konstantine Varinski, wspaniały wojownik wielkiego okrucieństwa, człowiek pchany pragnieniem władzy, przemierzał stepy. W zamian za zdolność osaczania i zabijania wrogów obiecał duszę diabłu. By przypieczętować pakt, zaoferował diabłu ikonę rodzinną Varinskich, obraz złożony z czterech portretów Madonny.

By wejść w posiadanie całego obrazu, najcenniejszej pamiątki rodzinnej, zabił własną matkę i skazał tym swoją duszę na potępienie. Zanim umarła, przyciągnęła go do siebie i wyszeptała mu coś do ucha.

Konstantine nie zważał na jej przepowiednię. W końcu była tylko kobietą. Nie wierzył, że jej słowa wypowiedziane na łożu śmierci mają moc zmieniania przyszłości; co więcej, nie zrobił nic, by zerwać swój pakt z Najwyższym Złem.

Ale chociaż Konstantine nie wyjawił przepowiedni, którą wypowiedziała jego matka, szatan wiedział, że był on kłamcą i oszustem. Podejrzewał podstęp i wiedział, jaką moc mogą mieć więzy krwi i ostatnie słowa matki. Aby upewnić się, że na zawsze zawładnął duszami Varinskich i są oni na jego usługach, potajemnie wyciął kawałek ze środka ikony i oddał plemieniu ubogich wędrowców, obiecując, że przyniesie im szczęście.

Kiedy Konstantine wznosił toast, by uczcić transakcję, szatan błyskiem ognia podzielił ikonę i cisnął Madonny na cztery krańce ziemi.

Odtąd Konstantine Varinski i jego potomkowie zyskali zdolność zmieniania się w dowolnym czasie w dzikie zwierzę. Nie mogli polec w walce, chyba że z ręki innego demona, wszyscy byli nadzwyczaj długowieczni, krzepcy i cieszyli się doskonałym zdrowiem do późnej starości. Dzięki swojemu kunsztowi w walce, wytrzymałości i stanowczości stali się zamożni, poważani i budzili postrach w Rosji.

Od carów, poprzez bolszewików i nawet za czasów prezydenckich zachowali swoją armię płatnych wojowników, z doskonałym okrucieństwem tłumili powstania i wymuszali posłuszeństwo.

Nazywali siebie Armią Ciemności.

Tylko synowie mogli powiększać ich szeregi, tylko oni się liczyli i byli powodem do dumy. Kobiety traktowali okrutnie. W płocie okalającym ich wielki dom była furtka wyposażona w dzwonek. Tam kobiety podrzucały swoich nowo narodzonych synów, spłodzonych bez uczucia przez Varinskich. Dzwoniły do drzwi i uciekały, zostawiając dzieci, aby Varinscy zabrali je do siebie. Ogłaszali wtedy narodziny nowego demona i obwoływali dziecko bezwzględnym wojownikiem, godnym nosić nazwisko Varinski.

Żaden Varinski nigdy się nie zakochał.

Żaden Varinski nigdy się nie ożenił.

Żaden Varinski nigdy nie porzucił zgromadzenia i ich sposobu życia.

Aż znalazł się jeden.

Po raz pierwszy na nieskazitelnym pakcie z diabłem pojawiły się rysy. W niebie to zauważono. W piekle też.

Rozdział I

– Dajcie wódki! Chcę wznieść toast!

Dzieci Wilderów jęknęły przerażone, ale Konstantine’a Wildera, potomka demonicznych wojowników, nie były w stanie powstrzymać nawet złe maniery jego potomstwa. Dzieci mogły jęczeć, goście mogli się podśmiewać, ale każdy z mieszkańców małego górskiego miasta Blythe w stanie Waszyngton oczekiwał, że wygłosi on mowę podczas jednej z rodzinnych uroczystości Wilderów. Jego przemowy były tak samo ważną częścią tych spotkań jak stoły zastawione rosyjskimi i amerykańskimi przysmakami, rosyjska muzyka i tańce, gra w pokera i dobre towarzystwo.

Nie zawiedzie i tym razem.

Zrobił krok w kierunku płonącego ogniska, by skupić na sobie uwagę zebranych. Jego donośny głos rozbrzmiał wśród obecnych.

– Moja żona i ja opuściliśmy Matkę Rosję gnani przez demony. Przybyliśmy do tej krainy mlekiem i miodem płynącej. – Wyciągnął ręce, by wskazać długi obszar doliny. Jego doliny. – Dobrze nam się powodziło. Uprawialiśmy winogrona, najlepsze w stanie Waszyngton. Mieliśmy własny ogród, kozy, kury i, co najważniejsze – nasze dzieci dorastały.

Mieszkańcy Blythe poruszyli się, uśmiechając się do jego dzieci, stojących razem, jak trzy owce idące na rzeź.

– Jasha wyrósł na silnego, wysokiego i przystojnego, jak ja, mężczyznę. – Bardziej podobnego do Konstantine’a, niż ktokolwiek z obecnych mógł sobie wyobrazić. Wilk. – Jest właścicielem i prezesem koncernu winiarskiego w Napa, w Kalifornii, i robi dobre wino z naszych winogron. – Konstantine podniósł butelkę wina ze stołu i pokazał wszystkim etykietę. – Jest bystry, bogaty, jest moim najstarszym, pierworodnym synem i, pomimo trzydziestu czterech lat...

– Oto nadchodzi – zapowiedział się Jasha, wyłaniając się zza rogu.

– Nie szanuje ojca, który doskonale słyszy.

– Wybacz, tato. – Jasha w geście skruchy skrzyżował ramiona na piersiach.

Jego przeprosiny nie zrobiły na Konstantinie wrażenia. Dostrzegł czerwony płomień w złotych oczach Jashy.

– I ciągle, pomimo trzydziestu czterech lat, jest sam.

Rurik szturchnął Jashę, aż ten się zachwiał.

– Łamie mi serce. Może któraś z was, młode damy, zgodziłaby się wyjść za niego? Zgłaszajcie się w przyszłym tygodniu. Poczynimy przygotowania – Konstantine był zadowolony, że może wykreślić ze swojego kalendarza chociaż jedną pozycję. Ożenić mojego najstarszego syna.

Przystąpił do ataku na kolejną ofiarę.

– Rurik jest poszukiwaczem przygód.

– Archeologiem, tato – powiedział Rurik.

– Archeologiem, poszukiwaczem przygód – widziałem filmy z Indianą Jonesem. Wszystkie są takie same. – Konstantine zlekceważył sprzeciw Rurika, machając muskularną ręką. – Rurik jest bystry i utytułowany. Jest też przystojny jak jego ojciec.

Rurik miał oczy koloru brandy, gładkie, brązowe włosy i ładnie umięśnione ciało, co czyniło z niego smaczny kąsek dla wielu kobiet. Nawet ojciec musiał to przyznać.

– Nie jest tak bogaty jak jego brat. Ale kiedy umrę, dostanie swój udział w mojej ziemi tutaj, w malowniczych górach, więc ma posag. Wspominam o tym, ponieważ ciągle w wieku trzydziestu trzech lat...

Jasha szturchnął Rurika w ramię.

– ...jest samotny. Łamie mi serce. Może któraś z was, młode damy, zgodziłaby się wyjść za niego? Zgłaszajcie się w przyszłym tygodniu. Poczynimy przygotowania.

Mężczyźni roześmieli się, ale kobiety w myślach wyceniały jego synów. Blythe było małym miasteczkiem, z zaledwie 250 mieszkańcami, łącznie z przyległymi koloniami. Było w nim trochę młodych kobiet, kilka takich, które wiek rozrodczy mają dawno za sobą, i parę z nogami jak pnie drzewa i skórą podobną do kory. Synowie Wilderów przemierzyli cały świat i żaden dotąd nie przywiózł do domu żony, więc beznadziejne sytuacje wymagają ostatecznych środków.

Konstantine zaś, zanim umrze, chciał przytulić wnuka.

Jeżeli miał opowiadać o wszystkim po kolei, powinien teraz opowiedzieć o Adriku...

Goście ucichli w oczekiwaniu, widząc jego zatroskanie – wiedzieli, dlaczego cierpi, i szanowali to. Adrik był dla nich stracony. Stracony przez niegodziwość własnej duszy. Stracony przez pokusę paktu.

Konstantine uniósł ramiona i odetchnął głęboko, jakby chciał wypędzić z siebie ból. Uśmiechając się szeroko, wskazał na Firebird.

– W końcu mamy też małą córeczkę. Świętujemy dziś nie tylko Dzień Niepodległości Stanów Zjednoczonych, ale też dwudzieste pierwsze urodziny Firebird.

Ciągle nie mógł w to uwierzyć. Przez tysiące lat nikt w jego rodzinie nie miał córki. A on ma. Jego własna córeczka, jego cud.

Miłość i wdzięczność wzbierały w nim, ledwie mógł mówić, patrząc na nią, taką piękną, o blond włosach, które bardzo chciała obciąć na chłopaka, i niebieskich oczach, tak jasnych i stanowczych. Zawsze stanowcza, jego córka. Zdeterminowana w dreptaniu za swoimi braćmi, w trenowaniu gimnastyki, w tym by znowu chodzić po tym, jak spadła z drążka gimnastycznego złamała nogę i jej marzenia legły w gruzach.

Tego wieczoru jej oczy nie były jednak takie jasne.

Dorosła w ostatniej klasie college’u. Była kobietą, miała kobiece tajemnice.

Jak to się stało?

– Moja Firebird jest piękna i sprytniejsza od swoich braci.

Obaj bracia lekko szturchnęli ją z obu stron w ramiona. Zawsze obchodzili się z nią delikatnie.

– Została przyjęta do czterech szkół. – Konstantine podniósł cztery palce, by podkreślić swoje słowa. – Wybrała prestiżowy college Brown i w trzy lata zrobiła dyplom z programowania i z języka japońskiego – nadymał się z dumy – teraz pewnie zastanawiacie się, po co kobiecie takie wykształcenie?

Jego słuchacze znowu wybuchli śmiechem.

– No, nie wiem... Który mężczyzna chciałby mieć żonę mądrzejszą od siebie? – zastanawiał się głośno.

– Każdy mężczyzna ma – rzekła Zorana.

Tłum wybuchnął śmiechem, który zaskoczył Konstantine’a, i zanim śmiech ucichł, miał już gotową odpowiedź. Smutno potrząsając głową, powiedział:

– Widzicie, jak cierpię: dwóch nieżonatych synów, mądra córka i bezczelna żona. Jestem najnieszczęśliwszym z ludzi.

– Biedak – Sharon Szarvas, żona Rivera Szarvasa, imigranta z Europy Wschodniej, nie okazywała współczucia urażonej męskiej dumie Konstantine’a. Ale znała go zbyt dobrze. Nie potrzebował pochwał i wsparcia. Znał swoją wartość.

– Myślę, że moja córka powinna teraz zostać w domu, ale moja żona, moja Zorana, nie zgadza się na to i uważa, że jeżeli dobrze jej życzymy, powinniśmy wypuścić naszą małą Firebird i pozwolić jej zobaczyć świat. Kiedy zaspokoi swoją ciekawość, wróci. – Próbował uśmiechnąć się do Firebird, by pokazać, że mówi poważnie, mimo że bolało go serce.

Odwzajemniła uśmiech.

– Dziękuję, tato.

To, że była ambitna, było zasługą jego i jego synów. Zawsze im zazdrościła niczym nieograniczonej swobody. Dostawali coś, czego ona nie miała, i chociaż Konstantine trzymał ją na kolanach i nazywał swoim małym cudem, była niezadowolona.

– Więc – pogroził palcem dookoła – chociaż Firebird ma dwadzieścia jeden lat i jest już w wieku stosownym do zamążpójścia, nie chcę wydawać jej za mąż. Więc, chłopaki, nie patrzcie tak na nią.

Ale patrzyli. Patrzyli i pożądali jej. Drwale, farmerzy, artyści – wszyscy o niej marzyli.

Ona jednak nikogo nie obdarzała szczególnymi względami, stała z jedną ręką założoną do tyłu, drugą opartą na brzuchu i obserwowała ojca cierpliwymi, smutnymi oczami.

Co z nią było nie tak?

To nie był czas na takie pytania.

– Za wszystko dobre, co mnie spotkało, dziękuję Zoranie. – Z uśmiechem wyciągnął do niej rękę, a ona podeszła do niego. Była drobna, miała zaledwie sto pięćdziesiąt centymetrów wzrostu, delikatną budowę, włosy czarne jak skrzydła kruka, błyszczące, brązowe oczy i ognisty temperament. Była znacznie młodsza od niego, ale oczarowała go od pierwszego wejrzenia. Od tamtej pory kochał ją tak, jak dotąd żaden mężczyzna nie kochał kobiety.

Teraz miała pięćdziesiąt jeden lat, a on nadal ją uwielbiał. Kiedy obejmował ją ramieniem i spoglądał w oczy, widział w nich swoje odbicie. W jej oczach był dobrym człowiekiem. Wielkim człowiekiem. Jej mężczyzną.

Przemawiał bardziej do niej niż do swoich słuchaczy.

– Ta kobieta jest warta tego, żeby za nią umrzeć, ale jeszcze bardziej jest warta tego, aby dla niej żyć. – Ucałował uśmiechnięte usta Zorany, po czym spojrzał na ludzi zgromadzonych przy stołach, przyjaciół i obcych, swoich gości. Dalej snuł swoją opowieść. – Zorana, ja i nasze dzieci – wszystkie dzieci – dziękujemy Stanom Zjednoczonym Ameryki, krajowi, który umożliwił nam przybycie tutaj z Rosji, gdzie możemy być normalną, amerykańską rodziną, mieć własny kawałek ziemi, żyć dostatnio, zdrowo i bezpiecznie, mieć przyjaciół, którzy przyszli z nami świętować Dzień Niepodległości.

Tłum zamilkł, ktoś zaczął klaskać. Po chwili wszyscy klaskali i wiwatowali.

Z bardzo daleka Konstantine niemal słyszał zawodzenie starych wrogów, pełnych furii i frustracji i uśmiechnął się. Życie, jakie tu sobie urządził, było doskonałe.

Na jego znak wszyscy napełnili kieliszki wódką, winem, niektórzy wodą. Podniósł swoją szklankę i wzniósł toast za gości i rodzinę.

– Za was!

– Twoje zdrowie! – odpowiedzieli chórem goście i każdy wypił, co miał w kieliszku. Nawet panna Mabel Joyce, emerytowana nauczycielka, i szalona zielarka Lisa, wyznawczyni New Age, a szczególnie stary lekarz, który nie dotarł na narodziny Firebird, ponieważ był zbyt pijany, by utrzymać się na nogach.

Wtedy Jasha i Rurik zapalili fajerwerki, które rozświetliły niebo, i niechcący podpalili łąkę. Przywołani przez nich chłopcy z sąsiedztwa przybiegli i rycząc ze śmiechu, nosili wiadra z wodą.

Z czasem emocje opadły i ogień ugaszono, sąsiedzi zbierali się do wyjścia i wspominali dawne psoty małych Wilderów.

Sąsiedzi żyli w nieświadomości.

Panna Joyce przykuśtykała do Zorany, ucałowała ją w policzek i powiedziała:

– Zawsze, kiedy tu przychodzę, coś się dzieje, ale już czas, żeby stara kobieta sobie poszła.

– Odwiedź nas niedługo. – Zorana miała zaledwie szesnaście lat, kiedy przeprowadziła się z Konstantine’em do USA i jej akcent był niemal niezauważalny. – Bardzo lubimy, jak nas odwiedzasz.

Panna Joyce zachichotała.

– Kiedy wasze dzieci chodziły do szkoły, przychodziłam tu co tydzień. Dziś naprawdę wróciły wspomnienia. – Popatrzyła na chłopców, ciągle uradowanych i ubrudzonych sadzą, potem na Firebird. – Przez nich omal nie porzuciłam swojego zawodu.

– Na nasze szczęście nikt inny nie podjąłby się tej pracy. – Jasha uściskał swoją starą nauczycielkę.

– To przez was, dzieciaki. Diabły wcielone. Najgorsze dzieciaki w całym stanie. – W głosie panny Joyce słychać było dumę. Przez trzydzieści lat w małym miasteczku Blythe uczyła w klasach gimnazjalnych – od siódmej do dwunastej. Więc kiedy najstarszy syn Konstantine’a zdał do siódmej klasy, nauczycielka z podstawówki odetchnęła z ulgą, a panna Joyce szykowała się do boju.

Na szczęście miała duże doświadczenie w zawodzie – wcześniej przez jedenaście lat pracowała w szkole średniej w Houston i po tym, jak zaatakowana przez ucznia nożem, spędziła pół roku w szpitalu, została nauczycielką w Blythe. Żaden nauczyciel nie chciał uczyć w jednej klasie czterdzieścioro dzieci w różnym wieku, więc panna Joyce pracowała jeszcze długo po osiągnięciu wieku emerytalnego. Twierdziła, że dzięki pracy ciągle czuje się młoda, i pewnie była to prawda. Kiedy Firebird kończyła szkołę, a panna Joyce przeszła na emeryturę, wyrósł jej garb i zaczęła chodzić o lasce. Ale jej oczy nadal błyszczały.

– Ma pani z kim wrócić do domu? – zapytał Rurik. – Ja panią odwiozę.

– Próbujesz wymigać się od sprzątania – przejrzała go Firebird. – Ja panią odwiozę.

Zaczęli się sprzeczać, kto ma to zrobić, ale panna Joyce uniosła rękę i niemal natychmiast zapadła cisza.

– Przyjechałam tu z państwem Szarvas i z nimi wrócę.

– Muszę się nauczyć tak ich godzić – mruknął Konstantine.

– Za późno na to, ljubow maja. – Zorana pogładziła jego policzek. – Pomożemy Riverowi i Sharon zapakować ich gości. Niektórzy z nich wypili trochę za dużo.

Sharon i River Szarvas byli znanymi artystami – ona malowała fantastyczne pejzaże, on, a także ich córka Meadow projektowali wspaniałe rzeczy ze szkła – każdej nocy ich rozwalający się stary dom i pracownia pełne były innych artystów, którzy przybywali, aby od nich uczyć się i praktykować u stóp swych mistrzów. Mistrzowie pokrywali koszty jedzenia, okrycia, ogrzewania oraz opłacali nauczycieli swoich uczniów. Byli naprawdę dobrymi ludźmi.

Dziś przyprowadzili pięciu studentów, których oczy świeciły na widok zastawionego stołu. Trzech mężczyzn i dwie kobiety bez przerwy rozprawiali o swojej sztuce. Objadali się blinami i wypili stanowczo za dużo.

Konstantine przerzucił sobie chudego, bladego i nieprzytomnego młodzieńca przez ramię, by przenieść go do zardzewiałej furgonetki.

Sharon i Zorana, niosąc kosze i koce, gawędziły o minionym dniu, pogodzie i życiu w ich miasteczku. River szedł z Konstantine’em.

– Zdarza się, że dzieciaki nie mają talentu, ale tak bardzo pragną go mieć, że przyjeżdżają do nas i zostają w nadziei, że wena nadejdzie. I często tak się dzieje.

Konstantine przytaknął. Chłopak pewnie nie ważył nawet sześćdziesięciu kilogramów, ale był wystarczająco ciężki, by spowodować u Konstantine’a zadyszkę. Chyba się starzeję, pomyślał.

– Ten młody chłopak – River wskazał mężczyznę na ramieniu Konstantine’a – jest z nami od tygodnia. Przez ten czas nie zrobił nic, tylko patrzył, jak inni tworzą i uczą się. Sharon i ja myśleliśmy, że nie ma talentu. Ale nie uwierzyłbyś, co dziś zrobił – nie mogę się doczekać, by ci pokazać.

– Pokazać mi? – Konstantine z trudem łapał oddech.

– Kiedy był jeszcze przytomny, powiedział, że ma prezent dla Zorany. – River potrząsnął głową. – Jest niesamowity. Nadzwyczajny.

Konstantinowi przeszły po plecach ciarki. Dziwne. Niepokojące.

– Wrzuć go tutaj. – River otworzył drzwi furgonetki. – Ten dzieciak zadurzył się w Firebird.

Konstantine położył bezwładnego chłopaka na wyłożonej wykładziną podłodze.

River wziął z przedniego siedzenia samochodu przedmiot zawinięty w ręcznik.

– Chodź i zobacz.

Odwrócili głowy w kierunku światła. Sharon i Zorana podeszły zaciekawione.

– Popatrz! – River położył zawiniątko na stole i odwinął z ręcznika.

Wilgotna jeszcze lampa z gliny przedstawiała postać Firebird. Chłopak uchwycił jej postać, kiedy stała z jedną ręką na biodrze, drugą na brzuchu, patrzącą na bawiące się dzieci.

– Boże! – Zorana cofnęła się. – Boże, to jest... Firebird.

– Jest doskonała. – Konstantine zdjął ręcznik z lampy. – Idealna.

Nie zrozumieli. Nikt z tu obecnych Amerykanów nie rozumiał.

Zorana była Cyganką. Była przesądna. Cyganie nie mieli w zwyczaju nadawać ludzkich kształtów bryłom gliny, a ten posąg... ten posąg był zdumiewający. Jak żywy. Niesamowity. Zorana padła w ramiona Firebird.

– Czyż nie wygląda jak ja, mamo? – Firebird przytuliła Zoranę i szeptała jej do ucha. – Już dobrze, mamo, już dobrze.

Ręce Zorany opadły, obejmując Firebird w talii. Była tak drobna w porównaniu z córką, ciemnooka i śniada obok bladej i jasnowłosej Firebird. Pozwoliła jej się utulić.

– Kiedy ten młodzieniec się ocknie, podziękuj mu za to arcydzieło – powiedziała.

River skinął głową. Był artystą i widział rzeczy, jakich większość ludzi nie dostrzegała. Rozumiał też sprawy, których większość ludzi nie rozumiała... ale nie zrozumiał, dlaczego Wilderom tak bardzo nie spodobał się ten posąg.

Sąsiedzi z okolicznych gospodarstw, z miejscowej chińskiej restauracji, z jedynej w promieniu siedemdziesięciu kilometrów knajpy z jedzeniem na wynos, podchodzili kolejno, by się pożegnać.

Konstantine po kolei ściskał dłoń każdemu, dziękując, że przyszedł.

Ojciec Ambrose, katolicki ksiądz, niechętnie porzucił grę w pokera i również przyszedł się pożegnać. Był księdzem podróżującym, wędrującym drogami zachodniego Waszyngtonu, odprawiającym msze święte w salonach i w ogródkach mieszkańców małych miasteczek. Był dobrym człowiekiem.

Konstantine go szanował. Jednocześnie się go bał. Założywszy ręce do tyłu, skłonił się księdzu nisko.

Ojciec Ambrose roześmiał się.

– Oby wszyscy katolicy byli tak szacowni jak ty, Konstantinie Wilder. Kiedyś w końcu przyjdziesz na moją mszę.

– Raczej nie. – Wielebny Geisler, duchowny Kongregacji odsunął ojca Ambrose. – On jest mój.

Ojciec Ambrose cofnął się ze śmiechem.

– Interesują cię tylko jego datki, samolubny protestancie.

Podszedł do nich także Doreen, duchowny New Age.

– Wszyscy wiedzą, że Konstantine Wilder już wybrał. – Ich spojrzenia spotkały się.

Wszyscy trzej byli duchownymi tego świata i Konstantine kłaniał się wszystkim, lecz nie przyjmował zaproszeń do ich kościołów.

Wreszcie przyjęcie się skończyło. Światła samochodów odjeżdżających gości znikały w oddali. Pył opadł. Rodzina stała wokół gasnącego ogniska.

Cienka smuga dymu unosiła się, łącząc niebo z ziemią. Karmazynowa poświata rozświetlała ich twarze. Konstantine poczuł skurcze w trzewiach, to zwierzęcy instynkt przepowiadał kłopoty.

A żyli tutaj tak długo. Byli tu bezpieczni.

– Jesteśmy zwykłą amerykańską rodziną. Odważne stwierdzenie, tato! – śmiech Rurika dodał Konstantine’owi otuchy.

– O co ci chodzi? – Rozpostarł szeroko ramiona. – Jesteśmy zwykłą amerykańską rodziną.

– No tak, jeżeli zwykła amerykańska rodzina uprawia winorośl, mówi po rosyjsku i potrafi zmieniać się w dzikie zwierzęta.

Jasha spoważniał.

– No tak. – Konstantine wzruszył ramionami. – Niewielu Amerykanów mówi po rosyjsku.

Zorana objęła go w pasie.

– Ja nie zmieniam się w dzikie zwierzę, a jestem częścią tej rodziny. – Firebird posłała im swój dawny, zuchwały uśmiech. Nie uśmiechała się w ten sposób od czasu powrotu z college’u.

– A ty, mamo?

– Ja też nie.

– Raz w miesiącu obie zmieniacie się w potwory – wycedził Jasha.

– Nie mówimy o tym, to są kobiece sprawy – Konstantine skarcił niesfornych synów.

– Tak jak pranie – powiedział Rurik.

– Człowieku, szukasz guza. – Jasha cofnął się. Konstantine był tego samego zdania.

Ale Zorana nie skarciła Rurika. Spojrzała tylko na Konstantine’a i powiedziała:

– Nie wspomniałeś o Adriku.

Ból przeszył serce Konstantine’a, mimo to pewnie odpowiedział:

– Adrik dla nas umarł.

– Nieprawda. – Zorana przecząco pokręciła głową.

– Dla nas umarł – powtórzył. Rodzina spojrzała na niego cierpiąc z powodu straty brata. Lecz Konstantine był głową rodziny – musiał być silny. Adrik okazał nieposłuszeństwo. Nadużywał swojej mocy i to go zgubiło, zło zawładnęło jego sercem. Konstantine dobrze znał to uczucie. Czasem, w nocy, miał uczucie, jakby jego syn ciągle żył. Stracił już wszelką nadzieję.

Księżyc zachodził, a gwiazdy ciągle rozświetlały ciemne niebo.

Wilderowie stali otoczeni ogromem lasu. Sami... a ich bracia i siostry majaczyli w zaroślach. Łagodny wiatr poruszał gałęzie drzew, a chłodne powietrze miało zapach cedru.

Zorana uwolniła się z uścisku Konstantine’a. Zacisnęła ręce.

– Nienawidzę tego.

– Czego? – Jasha nie rozumiał.

– Mamo, daj spokój – Firebird też miała złe przeczucie.

– To nie jest dobre. – Zorana zrzuciła ręczniki okrywające figurkę przedstawiającą Firebird. – To nie jest dobre. – Gwałtownie rzuciła się na miękką jeszcze figurkę, okładając ją pięściami.

– Mamo, nie! – Firebird złapała matkę za ramię. Wszyscy zamarli. Nikt nie wiedział, dlaczego. Czuli tylko, że coś się stało. Albo miało się stać.

Zorana powoli odwróciła się w stronę ogniska i była... inna. Obca. Jej głos był niski, głęboki, spokojny. Jakby nie jej. Nie jego żony. Nie Zorany.

– Każdy z moich czterech synów musi znaleźć jedną z ikon rodziny Varinskich.

– Czterech synów? – Konstantine popatrzył na swoje dzieci. Na dwóch synów i córkę... i pomyślał, że brakuje tylko jednego syna, Adrika.

– Tylko ich miłość pomoże odzyskać święte części ikony. – Oczy Zorany były ciemne i dzikie. – Dziecko sprawi, że niemożliwe stanie się możliwym. Umiłowanego zniszczy zdrada... i pochłonie ogień.

Zorana była jak w transie.

Zanim wyszła za mąż za Konstantine’a, była w swoim taborze tą, która widziała przyszłość. Ale od czasu, kiedy zabrał ją od swoich, nie miewała już wizji.

Teraz wyglądało na to, że wszystkie tłumione dotąd przepowiednie ją dopadły.

Zorana podniosła rękę i po kolei wskazywała na swoje zgromadzone wokół dzieci.

– Kto nie widzi, odzyska wzrok, a synowie Olega Varinskiego znaleźli nas.

– Mamo, natychmiast przestań! – rozkazał podniesionym głosem przerażony Jasha.

Naiwny. Ona go nie słyszała. Nie było jej wśród nich. – Nigdy nie będziesz bezpieczny, a oni zrobią wszystko, by cię zniszczyć i zachować pakt.

Jej palec wskazał Konstantine’a.

– Jeżeli Wilderowie nie zerwą paktu z diabłem przed twoją śmiercią, pójdziesz do piekła i na zawsze zostaniesz rozdzielony z twoją ukochaną Zoraną.

– Mamo, dlaczego mówisz takie rzeczy? Dlaczego mówisz o sobie, jakby cię tu nie było? – Głos Firebird drżał, była bliska histerii.

– A ty, mój kochany – oczy Zorany napełniły się łzami i po raz pierwszy Konstantine zdał sobie sprawę, że ona była tu przez cały czas i dokładnie wiedziała, co mówi – nie będziesz długo cieszyć się życiem. Ty już umierasz.

Na te słowa z jego oczu trysnęły łzy. Ciężar bólu i smutku nie pozwolił mu oddychać. Dokuczliwy ból w piersiach drążył jego wnętrzności i odrywał mięso od kości, a jego umysł rozświetlały jasne światła.

I jak wielki, powalony dąb, runął na ziemię.

Rozdział II

Przez całe swoje życie Ann Smith kierowała się zasadami. Kiedy wybuchała śmiechem, zakrywała usta ręką, by stłumić śmiech. Kiedy płakała, to tylko w zaciszu własnego mieszkania. Nie przeklinała, może z wyjątkiem sytuacji, kiedy upuściła rondel i lazania rozlała się po kuchennej podłodze, ale wtedy też była sama. Oczywiście. Była sama, i zawsze samotna.

Ubierała się odpowiednio, jak przystało na sekretarkę, a później na asystentkę prezesa firmy Wilder Wines.

Dlaczego z własnej woli jechała samochodem z Kalifornii do Waszyngtonu, wystrojona w nowe, nieodpowiednie ciuchy, wioząc ważne dokumenty do letniej rezydencji szefa na wybrzeżu? Dlaczego to robiła? Była zakochana, do szaleństwa zakochana w Jashy Wilderze.

No tak. A która by nie była? Był wysoki i przystojny. Miał ponad metr dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu – ona miała metr osiemdziesiąt bez butów – ciemne włosy, brwi, długie, pięknie wywinięte rzęsy okalające oczy o osobliwym odcieniu złota i tatuaż sięgający od ramienia do nadgarstka. Tatuaż przedstawiał dwa splecione ze sobą węże, mroczne i tajemnicze na tle jego opalonej skóry. Może to głupie, ale wydawało jej się, że łączy ich coś niezwykłego. Nigdy jednak nie próbowała mu tego wyjaśniać, pewnie nawet nie potrafiłaby.

Jego oczy, tatuaż, i słuszny wzrost powodował, że Jasha wyglądał na niebezpiecznego człowieka, a wcale taki nie był. Przynajmniej zanim nie zetknęło się z nim w interesach.

Wtedy za każdym razem osiągał swój cel.

Miał silnie zarysowany nos i promienny uśmiech z najpiękniejszymi zębami, jakie Ann kiedykolwiek widziała.

Ale najważniejsze, przynajmniej dla niej, było jego ciało. Było doskonałe. Szerokie ramiona zwężały się aż do pięknie umięśnionych pośladków, których widok sprawiał, że Ann miała ochotę je ścisnąć. Codziennie, kiedy przychodził do biura spocony prosto z porannego joggingu, obserwowała jego nagie łydki i uda. I codziennie stwierdzała, że warte były oblizania. I nie wahałaby się tego zrobić, gdyby miała wystarczająco dużo odwagi i inną pracę w zanadrzu.

Nie, żeby nie mogła jej mieć: była doskonałą asystentką, o którą zabiegały wszystkie wytwórnie win i restauracje w całej Napa Valley.

Ale wszystkim odmawiała. Jasha Wilder stał na czele tylko jednej firmy, a ona była zainteresowana tylko nim.

Dlatego tu przyjechała, jadąc autostradą 101, aż dotarła do klifowego wybrzeża, gdzie autostrada zamieniła się w niebezpieczną, dwupasmową drogę wciśniętą pomiędzy wzburzony ocean i pierwotny las, czasami opadającą między ocean i skaliste wybrzeże.

Chociaż odjechała już ponad czterdzieści kilometrów od miasteczka, nie dostrzegła choćby jednego domu czy samochodu, co najwyżej kilka zbłąkanych mew zmagających się z wiatrem. Wiedziała jednak, że zmierza we właściwym kierunku; Jasha kupił tę posiadłość wraz z otaczającą ziemią w promieniu trzydziestu kilometrów. Mówił, że lubi być sam, ale jej to odosobnienie zaczęło już przeszkadzać. A co, jeżeli zepsuje się jej samochód?

Miała jednak w torebce naładowany telefon komórkowy, a samochód nie mógł się zepsuć. Był nowiutki, sportowy, idealnie dopasowany do jej nowego wizerunku. Pasował do nowych ciuchów, fryzury, makijażu, szkieł kontaktowych i nowych piersi – wprawdzie Jasha płacił jej dobrze, nawet bardzo dobrze, ale nie aż tyle, by mogła pozwolić sobie na nowe piersi. Ale kupiła stanik, który sprawił, że wyglądały imponująco. Była całkiem nową Ann!

Opuściła szyby samochodu, by wiatr rozwiał jej sięgające ramion włosy i dodała gazu, by pognać jak zawodowy kierowca z reklamy.

Wiatr znów wpadł przez okno, wciskając jeden niesforny kosmyk włosów do jej ust. Wypluła go. Następny wdarł się do oczu, oślepiając ją. Kiedy udało jej się otworzyć oko, w sam raz, by dostrzec zbliżający się zakręt, gwałtownie skręciła. Niestety, za mocno. Z okropnym hukiem opony zsunęły się z nawierzchni drogi wprost na wąskie pobocze. W panice zdjęła nogę z gazu, a samochód stanął w poprzek drogi. Gałęzie drzew uderzyły w boczne lusterko.

Sprowadziła samochód z powrotem na drogę, ruszyła bardzo powoli, trzęsąc się, wdzięczna, że nikt nie widział, jak robi z siebie idiotkę. Wzięła głęboki oddech, wróciła do poprzedniej, rozsądnej i dozwolonej prędkości, która pozwalała bezpiecznie pokonywać zakręty.

Spojrzała na licznik. Pozostało jej jakieś osiem kilometrów. Wtedy go zobaczy i objaśni dokumenty, i zrobi się tak późno, że będzie musiał pozwolić jej zostać. Ubrana była w luźne, beżowe lniane spodnie i pomarańczową dopasowaną w talii kamizelkę, odsłaniającą ładnie wyrzeźbione dzięki ćwiczeniom na siłowni ramiona i podkreślającą wąską talię.

Ale planowanie uwiedzenia Jashy było znacznie łatwiejsze, kiedy była w Napa, otoczona winoroślami, autobusami przywożącymi turystów, drogimi hotelami i cywilizacją. A nie na tym dzikim wybrzeżu, walcząc z porywistym wiatrem znad oceanu, łamiącym gałęzie i patrząc na szare kłębiące się chmury na tle jasnoniebieskiego nieba.

Jeśli nie spojrzałaby na licznik, przegapiłaby skręt do posiadłości Jashy.

Wjazd zasłaniały wysokie rododendrony i kiedy gwałtownie zahamowała i skręciła, znalazła się na żwirowej drodze tak wąskiej, że nie minęłyby się na niej dwa samochody. Jej piękny, nowy samochód pokonywał wybój za wybojem i z oburzeniem przypominała sobie, jak drogo kosztował ten podjazd.

A Jasha zapłacił za niego bez mrugnięcia okiem.

Kilkadziesiąt metrów dalej przejechała między dwoma kamiennymi filarami zwieńczonymi posągami ryczących lwów. Wjechała na asfalt. Las był tu gęsty, wiekowy i wyniosły.

Droga zatoczyła szeroki łuk, skręcając na zachód tak, że miała wrażenie, że zaraz wjedzie nad ocean. Tak też się stało.

Ściana z drzew skończyła się, odsłaniając Pacyfik, wspaniały, dziki i szalony. Ann zahamowała i zatrzymała samochód. Wysiadając, głęboko wciągnęła słone powietrze. Kiedy wyjeżdżała z Napa, prognozy pogody nie przepowiadały burzy, ale wyraźnie nadciągała. Czuła to w kościach i w sercu, rozkoszowała się wiatrem smagającym jej twarz, dzikością fal uderzających o wybrzeże.

Jasha sprawiał, że taka właśnie się czuła. Szalona, zła i niebezpieczna. W najskrytszych fantazjach była przywódczynią ulicznego gangu, walczyła w oddziałach specjalnych, szpiegowała dla CIA i, od czasu do czasu, kogoś zabijała. Zaśmiała się głośno. Jakby nudna panna Ann Smith mogła robić te wszystkie rzeczy.

Jej entuzjazm osłabł, ale determinacja kazała trzymać fason. Może nie była olśniewająca, ale gdyby już go zdobyła, nie pozwoliłaby mu odejść, a to więcej, niż mogła zrobić Meghan Nakamura. Ann chciała, aby Jasha patrzył na nią, by ją zauważał, mówił do niej: „Kochanie, nie mógłbym bez ciebie żyć”, a nie: „Ann, jak skończysz katalogować wina, wyślij kwiaty Jennifer Chavez, a na bileciku napisz, że mi przykro z powodu jej kota”.

– A co się stało z jej kotem?

– Ma alergię.

– Na co?

– Na mnie.

– Nie lubisz kotów?

Ann pomyślała o Kresleyu, swoim starym kocurze.

– Są bardzo smaczne.

Ann zaśmiała się niepewnie. Nie była pewna, czy żartuje.

Kiedy w oddali ujrzała dom, zwolniła. Pamiętała, jak Jasha opowiadał, że był to zamek wybudowany na początku dwudziestego wieku na życzenie pewnego magnata drzewnego w pretensjonalnym geście zalotów do pewnej młodej damy. Dom nie zrobił na niej wrażenia, a on spędził resztę życia w samotności.

Jasha kupił ten dom na aukcji, całkowicie zmienił wnętrza, nadał mu nowy charakter i, polegając na guście Ann, powierzył jej wybór mebli, wyposażenia i dekoracji. Czuła, jakby to był ich wspólny dom, i serce jej waliło jak oszalałe...

Nacisnęła na hamulec. Nie tego się spodziewała.

Oczami wyobraźni widziała bajkowy pałac Kopciuszka, może tylko bez dachu w paskudnym niebieskim kolorze.

Zamiast tego ujrzała dom wysoki i wąski, wystający znad pędzących chmur, niczym gigantyczny penis. Niknął między otaczającymi go potężnymi drzewami i stał zbyt blisko krawędzi wybrzeża, jak samobójca. Wiatr wydmuchiwał mech spomiędzy szarych kamieni, z których zbudowane były ściany, czyniąc je szorstkimi i nagimi.

Ślepe rzygacze gapiły się z rogów na każdym z trzech poziomów, a szczyt szarego dachu skąpany był w skłębionych i ciemnych chmurach.

Szeroka, przednia weranda była rozległą przestrzenią zbudowaną z łupków, usytuowaną o krok nad ziemią z ciężkimi granitowymi kolumnami podtrzymującymi przód dachu.

Ann miała nadzieję, że dom będzie wyglądał lepiej, kiedy wyjdzie słońce.

A kiedy wyszło, dom wcale nie wyglądał lepiej.

Złote promienie oświetlały go z zachodu i odbijały się w szybach, zmieniając je z pustych oczodołów w patrzące oczy, a cienie stały się wyraźniejsze.

Ann rozejrzała się wokół domu, szukając śladu obecności Jashy, ale nie było go. Nawet słońce nie było w stanie rozświetlić cieni rzucanych przez drzewa otaczające dom na trawę, krzaki i podjazd.

Garaż znajdował się na tyłach domu, może Jasha tam był. Albo pojechał do miasta, lub właśnie biegał. Mógł być gdziekolwiek, ale stąd się nie ruszy.

Ann podjechała bliżej werandy. Zahamowała, chwyciła mocno kierownicę i odetchnęła głęboko.

To jest to, czego chciała. To, na co była przygotowana, i o czym marzyła. Jeśli teraz się wycofa, nigdy sobie tego nie wybaczy.

Jeśli teraz się wycofa, to znaczy, że nie zasłużyła na szczęście. Mogła to zrobić.

Zaciągnęła hamulec ręczny – zawsze to robiła, nawet na płaskim terenie. Podniosła swoją skórzaną aktówkę – prezent od Jashy – i torebkę z siedzenia pasażera. Kiedy wychyliła się z samochodu, wiatr odepchnął drzwi tak gwałtownie, że przestraszyła się, czy nie wypadną z zawiasów. Zamknęła drzwi biodrem, otworzyła bagażnik i wyjęła swoją walizkę – wielką, ciężką i wypchaną do granic możliwości. Potrzebowała obu rąk i całej siły nowo nabytych na siłowni mięśni, by wyjąć ją z bagażnika. Dziękowała Bogu, że kupiła walizkę na kółkach, którą ciągnęła teraz w kierunku chodnika prowadzącego do wejścia.

Wiatr pchał ją w bok, targając włosy i ubranie. W oddali słyszała fale, groźniejsze niż kiedykolwiek. Powietrze pachniało solą i wodorostami.

Kiedy podeszła bliżej, cienie zamku otoczyły ją. Przystanęła na kamiennej podłodze werandy. Zmrużyła oczy, by przyzwyczaić się do przytłumionego światła. Schroniła się tu przed silnym wiatrem, ciągle jednak drżała z zimna. Stopień po stopniu ciągnęła walizkę na górę, a toczące się kółka stukały na kamiennych schodach. Jej oczom ukazały się drzwi, które sama zamawiała u ekscentrycznego artysty, i wiedziała, że zrobione są z amerykańskiego orzecha z elementami brazylijskiego mahoniu. Ale w tej chwili nie widziała ani faktury, ani połysku drewna, a mosiężna kołatka w kształcie głowy lwa była ledwie widoczna w ciemności. Znalazłszy przycisk dzwonka, nacisnęła go.

W środku rozległ się dźwięk dzwonka. Ale nikt nie otwierał.

Zadzwoniła znowu, po czym ostrożnie nacisnęła wielką, mosiężną klamkę. Drzwi były zamknięte. Jashy tam nie było. Teraz mogła zawrócić. Wytłumaczyć sobie, że się zmęczyła, i przełożyć to wszystko na inny dzień. Ale dobrze wiedziała, że nie będzie drugiej takiej okazji. Teraz albo nigdy. Wśród kluczy na swoim breloczku znalazła ten, który otwierał te drzwi.

W końcu była asystentką Jashy. Wykonywała jego polecenia. Z jego matką mówiły sobie po imieniu. Posiadała nawet zapasowy klucz do jego sejfu. Miała więc pełne prawo użyć klucza do jego domu.

Wsunąwszy klucz do zamka, przekręciła go. Drzwi otworzyły się łatwo i bezszelestnie. Zajrzała do holu i odetchnęła z ulgą. Lepiej. O wiele lepiej. Nareszcie cisza i spokój. Kiedy zapaliła światło, tysiące kryształków z żyrandola zwisającego z wysokiego sufitu rozświetliło bladokremowe ściany. Smuga światła uruchomiła system alarmowy. Wstrzymała oddech. Rzuciła torebkę i klucze na stoliku przy drzwiach i pospieszyła wyłączyć alarm.

– Jasha? Panie Wilder? – wołała.

Ale nikt nie odpowiadał.

Poczeka na niego w środku.

Przeciągnęła walizkę przez próg. Zamykając za sobą ciężkie drzwi, podziwiała osadzone w nich witraże. Były dziełem jednego z najwybitniejszych rzemieślników na Wschodnim Wybrzeżu. To ona je wybrała i cieszyła się, że były tak wytworne i warte swojej ceny. Każdej osadzonej w mahoniu szybie nadano kształt brylantu, w którym odbijało się światło, mieniąc się kolorami.

Widząc z daleka wnętrza, które sama urządzała, śmiało ruszyła dalej.

Hol przechodził w wielki salon. Drewniane podłogi przykryte były orientalnymi rubinowo-złotymi dywanami. Ściany pomalowane były w ciepły odcień. W jednym rogu stał fortepian z lśniącego hebanu. Obrazy na ścianach były jasne, utrzymane w żywych kolorach, oprawione w taki sam lśniący heban. Ustawione w półkole wygodne kanapy i fotele otaczały sięgający sufitu ogromny kominek, w którym płonął ogień.

To ona urządziła ten pokój i to jej osobisty sukces.

Kręte schody prowadziły do galerii na pierwszym piętrze.

– Jasha? – zawołała, idąc w kierunku schodów. Zajrzała do jego gabinetu, później do kuchni.

– Panie Wilder?

Ciągle cisza. Po prostu nie było go tu. Prawdopodobnie, nie zważając na pogodę, poszedł pobiegać, a jego silne nogi przemierzają teraz kilometry lasu. Twierdził, że bieganie oczyszcza mu umysł. Zachęcał ją, by też spróbowała i zapraszał do wspólnego biegania.

Odpowiadała, że ma czysty umysł.

Była bardzo daleka od chęci biegania z nim. W połowie dystansu zdejmował koszulkę, ukazując czarne owłosienie poniżej mostka, prężne muskuły i egzotyczny tatuaż falujący przy każdym ruchu ramion. Zawsze, kiedy wracał z joggingu, pragnęła zlizywać krople potu z jego sutków i dotknąć jego ud, by sprawdzić, czy rzeczywiście są tak silne, na jakie wyglądają.

Biegać z nim? O, nie. Zasapałaby się, zanim wybiegliby z parkingu. Wystarczyło, że trzymał ciężarki w swoim biurze i ćwiczył na nich, kiedy pracował zbyt długo i narzekał, że zesztywniał mu kark.

Teraz była sama w jego domu, z wypiekami na twarzy czekając na swojego pierwszego kochanka.

Potarła dłońmi spodnie. Nie wiedział, że miał być jej pierwszym kochankiem, że w ogóle miał być jej kochankiem. Musi mu to uświadomić. Planowała zrobić prezentację w PowerPoincie, w końcu było to narzędzie, którym oboje bardzo sprawnie się posługiwali.

Ale gdy przypomniała sobie upokarzający wykład starej siostry Teresy o rozmnażaniu, wstrzemięźliwości i grzechu, jakiego wysłuchała, będąc w ósmej klasie, powróciła do swojego schematu – rzeczowej dyskusji, prowadzonej w kuszących okolicznościach.

Wiedziała już nawet, w której sypialni to się stanie – oczywiście w największej. W pokoju Jashy. Była śmiała. Była odważna.

Dlaczego więc nerwowo biegała tam i z powrotem?

Dlatego, że całe życie spędziła, czekając za kulisami, rozpaczliwie pragnąc, by miłość w końcu ją odnalazła, a teraz stała na scenie i prosiła o uwagę... i znajdzie sposób, by zostać wysłuchana. Dzięki świetnym ciuchom... lub bez nich.

Nagle chmury zakryły słońce. Zrobiło się ciemno. Podmuchy wiatru sprawiły, że trzęsły się okna, a deszcz chłostał szyby.

Nadchodziła burza.

Rozdział III

Obcy powrócił. Wyszedł z wielkiej, skalnej jaskini na skraju klifu. Rzadko biegał w stadzie, ale kiedy już to robił, zawsze wychodził z jaskini, niczym oswojony pies. Ale nie zachowywał się jak oswojony pies – gdyby tak było, sfora by go zabiła.

Miał szeroką klatkę piersiową i znamię w kształcie dwóch węży splecionych w walce wzdłuż przedniej łapy. Nikłe promienie słońca połyskiwały na czarno-srebrnym futrze obcego, kiedy mknął przez zarośla, a jego mięśnie napinały się. Ze swoją zwinnością i sprytem mógł ścigać się z wiatrem.

Przywódca stada go nie znosił, zazdrosny o to, że młoda samica o gładkim brązowym futrze spoglądała na obcego błyszczącymi oczami. Niebawem będzie miała cieczkę i dawała jasno do zrozumienia, że chciałaby wtedy oddalić się z obcym. Ale on nigdy nie odwzajemniał jej zainteresowania. Biegł zawsze na końcu stada, patrząc prosto przed siebie, nie sprzeciwiając się autorytetowi przywódcy.

Ale mógłby to zrobić, gdyby tylko chciał.

Przywódca o tym wiedział, więc był czujny, bacznie obserwował każdy jego ruch, wsłuchiwał się w jego zdyszany oddech i odgłos jego łap.

Zmysły podpowiadały mu, że coś z tym samcem było nie tak. Działo się coś niedobrego.

I właśnie dlatego przywódca dotąd nie wyzwał obcego na pojedynek. Nie dlatego, że obawiał się przegranej, ale dlatego, że unosił się nad nim odór groźniejszy niż śmierć. Jakieś nieszczęście, zniszczenie rozpacz, klątwa. Lub być może układ z nieczystą siłą, przyczajoną poza zasięgiem wizji przywódcy... Burza nadchodziła. Była tuż-tuż.

Przywódca przestraszył się jej, bo tym razem nie był to jedynie smagający wiatr i chłodny deszcz. Czuł ogień we wnętrzu ziemi, tak jakby nadchodziła wielka zmiana, a wszystko, co znał, miało zostać zniszczone.

Obcy nosił burzę w swoim ciele, w swoim sercu.

Znamię na jego nodze poruszało się i wiło, a jego oczy błyszczały pośród mroku panującego w lesie.

Dlatego przywódca nie rozpoznał zapachu człowieka, by w porę podjąć działanie.

Potem było za późno. Człowiek wyłonił się zza drzewa i wycelował.

Przywódca go widział, odwrócił się, by chronić swoją samicę – i morderczy strzał rozległ się w lesie. Pchnięty przez niewidzialną siłę, przywódca podskoczył. Po czym natychmiast stanął na nogi, gotowy do walki. Gotowy do ucieczki. Cierpiący.

Obcy popędził w kierunku człowieka.

Myśliwy wycelował w niego.

Obcy podskoczył, i w tym momencie się zmienił.

Futro zanikało na jego skórze. Ciało wydłużało się. Przednie łapy przemieniły się w ręce. Twarz zaczęła się zmieniać. Człowiek.

Silny podmuch wiatru wyginał drzewa i uderzał gałęziami.

Mężczyzna krzyknął przerażony. Podniósł strzelbę nad głowę i w panice zaczął strzelać na oślep. Obcy zaatakował go z boku. W ferworze walki obaj mężczyźni stoczyli się w dół. Nad nimi trzaskały łamane gałęzie, a drzazgi i igły fruwały niczym płatki śniegu.

Obcy stanął na nogi, ściskając w dłoniach strzelbę. Uderzył nią o głaz. Odłamki skał i mchu fruwały wokół. Strzelba złamała się na pół.

Myśliwy zerwał się na równe nogi i zaczął uciekać.

Obcy stał w bezruchu, patrzył na przywódcę stada i mówił.

Przywódca nie rozumiał ludzkiej mowy, ale zrozumiał, co mówił ten człowiek. Rozpoznał tego mężczyznę – stał nagi, ciemnowłosy, ze znajomymi złocistymi oczami i tatuażem na ramieniu sięgającym od barku aż do nadgarstka przypominającym znamię na futrze obcego.

– Wszystko w porządku? – zapytał obcy.

Przywódca spojrzał po sobie. Krew sączyła się z jego piersi. Jego ciało płonęło niczym ogień.

Pierwsza samica w stadzie polizała ranę i przywódca wiedział, że przeżyje.

Pochylił głowę.

– Nie będzie cię więcej niepokoić.

Człowiek znowu zaczął się zmieniać. Tym razem powoli, jakby kosztowało go to wiele wysiłku. Ale kiedy to się stało, był znowu wilkiem. Złym wilkiem. Potem pobiegł za człowiekiem. Przywódca ukrył swoje stado głęboko w lesie. Ukrył przed ludźmi, przed obcym, i przed zapachem, który właśnie rozpoznał.

Zapach potępienia.

Burza ustała. W jakże odpowiednim momencie.

* * *

Ann włamała się do domu Jashy. Była tu teraz uwięziona przez nieprzewidzianą burzę. To więcej, niż oczekiwała.

Weszła po schodach na górę, później do sypialni. Kiedy rozpakowała swoje ubrania i powiesiła je do szafy, przyznała sobie odznakę za dobrą koordynację, sprawne rozpakowanie, i powstrzymanie się od buszowania w ubraniach Jashy i rozkoszowania się jego zapachem... Właściwie, nie zasługiwała na uznanie za to ostatnie. Pozwoliła sobie obwąchać rękaw jego płaszcza, kiedy wieszała swój do szafy.

Przez ten czas denerwowała się , nasłuchiwała, czekała na znak, że Jasha wrócił do domu. A tu nic.

Jej pobudzona wyobraźnia wymyśliła scenariusz: poszedł na spacer do lasu, potknął się, złamał nogę. Lub jeszcze gorzej, zaatakowała go puma, walczył z nią, i teraz woła ją, by mu pomogła. A ona... wyczuła, że jest w niebezpieczeństwie i pośród nocy wyruszyła, aby go szukać dotąd, aż by go znalazła i opatrzyła jego rany, i przyciągnęła do domu na noszach zbudowanych z gałęzi młodych drzew i opiekowała się nim...

Niestety, nawet sama nie była w stanie uwierzyć w tę historię.

Nie dlatego, że Jasha nie mógłby zostać ranny. Był śmiały – skakał ze spadochronem, raz wziął nawet udział w ekstremalnym trójboju dla twardzieli, lecz trenowanie zajmowało zbyt dużo czasu przeznaczonego na surfing. Ubiegłej zimy po wypadku na nartach przez trzy tygodnie był unieruchomiony.

To w niej tkwił problem. Na widok krwi robiło jej się słabo, poza tym, dlaczego nie miałaby wezwać pomocy przez swoją komórkę?

Natychmiast wyobraziła sobie siebie ubraną jak Scarlett O’Hara, lecz nadal pozostawała kwestia obrzydzenia do krwi.

Nie, jeżeli Jasha wie, co jest dla niego dobre, pozostanie cały i zdrowy.

Jednego była pewna: jeżeli nic mu nie jest, na pewno przyjdzie na kolację – Jasha nigdy nie opuszczał posiłków.

Jeżeli Ann się pospieszy, zdąży jeszcze wziąć prysznic i ubrać się w seksowną czarno-białą jedwabną suknię zapinaną na jeden guzik w talii.

Jej przyjaciółka Celia nazywała to idealnym strojem na rozbieraną randkę.

Ann musiała przyznać jej rację, bo z każdym krokiem rozcięcie sukni ukazywało jej uda, a kiedy wyobraziła sobie, jak opalona ręka Jashy wędruje w górę jej uda, przeszły ją ciarki. Celia lubiła zwracać uwagę na fakt, że gdyby nie zakonnice mieszkające tuż przy plaży, Ann byłaby najstarszą dziewicą w Kalifornii, i coś należało z tym zrobić.

W pośpiechu Ann chwyciła suknię, majtki tak skąpe, że składały się tylko z koronki i gumki oraz czarne sandały na szpilce, które dodawały jej kilka dodatkowych centymetrów wzrostu, i pognała do łazienki.

Wspaniała kabina prysznicowa była wyłożona kafelkami w kolorze miedzi. Ann ustanowiła nowy rekord szybkości mycia się. Użyła szamponu i mydła Jashy – zrobionych specjalnie dla niego, bezzapachowych, dokładnie takich, jak sobie życzył. Kiedy skończyła, podbiegła do zamkniętych drzwi i nasłuchiwała.

Nic. Cisza. Jeszcze go nie było.

Jej serce łomotało, kiedy wycierała ciało ręcznikiem.

Zawstydzało ją, kiedy tak czekała i pożądała go, kiedy był w pobliżu. Martwiła się, że mógłby zauważyć, że jąka się zakłopotana, kiedy jest zbyt blisko niej, lub rumieni się za każdym razem, kiedy na nią spojrzy.

Ale nie zauważał tego. Jasha uważał ją za wysoko wykwalifikowaną siłę wypełniającą dokumenty, wysyłającą korespondencję i wykonującą telefony. Wyjeżdżając, zostawiał sprawy firmy Wilder Wines w jej rękach, a gdy jego zarząd narzekał, patrzył na nich obojętnie, mówiąc:

– Przecież Ann pracuje lepiej od was.

Oczywiście to była prawda. Miała coś do udowodnienia.

Wszystko musiała udowadniać – przepraszała, że żyje, aż pół roku temu olśniło ją i uświadomiła sobie, że Jasha nie wie o niej dwóch podstawowych rzeczy. Że była żywą istotą. I że była kobietą.

A ona wiedziała o nim wszystko, nawet to, że lubił zadbane, pewne siebie kobiety. Przystąpiła więc do przemiany. I udało się.

Na głowie miała burzę starannie wyprostowanych, lśniących włosów, zrobiła subtelny makijaż, niezbyt mocny, bo nie miała w tym jeszcze wprawy, lecz użyła wystarczająco dużo podkładu, by ukryć bladą cerę i wystarczająco dużo tuszu, by przyciemnić rzęsy i uczynić oczy bardziej niebieskimi.

Ale jeżeli miała zamiar rozebrać się przed mężczyzną, musiała zadbać jeszcze o jedno...

Odwróciła się i zobaczyła w lustrze swoje plecy i skrzywiła się na widok charakterystycznego znamienia. Przez lata nie zbladło. Myślała o usunięciu go, ale pokazać go lekarzowi, który zadawałby pytania, byłby sceptyczny, może zobaczyłby więcej, niż chciała Ann? Nie, nie umiałaby tego wytłumaczyć. Bo jak można wyjaśnić niemożliwe? Pośpiesznie nałożyła na znamię trochę podkładu. Na końcu włożyła majtki, suknię i buty.

Przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze. Jak mogła wyglądać tak dobrze, a czuć się jak strach na wróble?

Teraz miała zamiar pójść do salonu, wypić lampkę wina, przybrać zmysłową pozę przed kominkiem i zaczekać na przybycie Jashy. Mogła to zrobić. Trzeba było tylko zejść na dół...

Pośród szalejącej burzy usłyszała odgłos wybuchu dochodzący z zewnątrz.

Znała ten odgłos. Dorastała w centrum Los Angeles. Wystrzał. Podbiegła do okna i przykucnęła. Ostrożnie rozsunęła zasłony i rozejrzała się.

Okno wychodziło na podjazd. Kłębiące się burzowe chmury rozpraszały promienie zachodzącego słońca. Deszcz zacinał o szyby, błyskawice migotały pomiędzy gałęziami cedrów i sosen, rzucając ponure, czarno-białe cienie.

Widziała lśniący w deszczu dach swojego samochodu, lecz nikogo nie było widać na podjeździe ani na podwórku, nie było też widać błysku strzału czy jakiegokolwiek śladu ruchu w pobliskim lesie.

W końcu to była dzicz. Może ktoś tu polował.

Opuściła zasłony – i wtedy usłyszała dobiegające z oddali wycie, a potem kolejny strzał. Odskoczyła od okna i uklękła na podłodze.

Przez dłuższą chwilę nic nie słyszała.

W końcu wyjrzała jeszcze raz i wpatrywała się intensywnie w ziemię pod drzewami, nad którymi uderzały pioruny.

Odgłos wystrzału i nieludzki krzyk. Czy pantery krzyczą? Czy ktoś zastrzelił panterę? Czy w Waszyngtonie żyły pantery?

Wrażenie, jakie wywarł na niej posępny, złowieszczy zamek Jashy, zmieniło się – była bezpieczna w jego wnętrzu, czuła się jak w gnieździe, chroniona przed żywiołami, bestiami, szaleńcem z bronią. Może dlatego Jasha tak kochał to miejsce: tutaj wreszcie mógł się zrelaksować i nie musiał się pilnować.

Zaniepokojona, otworzyła drzwi sypialni.

Ktoś kręcił się na dole. Ktoś lub coś.

Słyszała delikatny odgłos wąchania przerywany pomrukiwaniem.

Czy włączyła alarm?

Nie. Nie włączyła. A po lesie ktoś chodził z bronią. Czy zastrzelił Jashę i teraz włamał się do jego domu?

Poczuła się głupio. Chyba zbytnio dramatyzowała. Była prostą Ann Smith, asystentką administracyjną i ofermą. Znowu obleciał ją strach. Zdjąwszy sandały na szpilce, wzięła każdy do jednej ręki i cicho skradała się w głąb korytarza. Zatrzymała się przy schodach.

Usłyszała warczenie. Dyszenie.

Czy Jasha miał psa?

Wychylając się, spojrzała ponad poręcz.

Tak – to pies stał zwrócony w stronę płonącego w kominku ognia. Był duży – z pewnością ważył przynajmniej 70 kilogramów, miał czarną, lśniącą sierść, która w płomieniach mieniła się na czerwono i złoto. Warczał, wydając niski, jednostajny pomruk niezadowolenia płynący z głębi jego piersi.

Ann nie bała się psów, ale nigdy w życiu nie słyszała tak groźnego odgłosu. Wtedy pies odwrócił głowę i jego spiczasty pysk, pokryta bliznami szczęka i groźnie warczące białe kły tak ją wystraszyły, że cofnęła się i oparła o ścianę.

Wilk. To wilk stał przed kominkiem.

Łomotanie własnego serca zadźwięczało jej w uszach. Jakim sposobem wilk włamał się do domu? Może tylne drzwi były otwarte? A może wybił szybę w oknie? Gdzie był wtedy Jasha? Gdyby natrafił na tego wilka, mógłby zostać ranny.

Podeszła bliżej i skradała się wzdłuż balustrady, uważnie oglądając każdy kąt pokoju.

Żadnego śladu jej szefa. Ale chociaż odgłosy wilka ucichły, Ann wiedziała, że miała do czynienia z niebezpiecznym zwierzęciem. Zabójcą. Drapieżnikiem.

Kiedy się wycofywała, dał o sobie znać jej zdrowy rozsądek, który czynił z niej tak wartościową pracownicę.

Wracaj do pokoju. Zamknij drzwi na klucz. Zadzwoń na komórkę Jashy, by go ostrzec. Zadzwoń na numer alarmowy, by przysłali tu kogoś od dzikich zwierząt...

Zatrzymała się i nie wierzyła własnym oczom.

Wilk wyglądał jakoś inaczej.

Zacisnęła mocno powieki. Powoli otworzyła oczy.

Chyba jestem na coś uczulona. Nowy odświeżacz do samochodu... mydło Jashy... Bo najwyraźniej mam halucynacje.

Wilk... wydłużał się. Na muskularnych ramionach nie było śladu futra, a jego uszy... jego uszy stały się okrągłe, nie było na nich włosów i przesunęły się w dół głowy.

Wilk zaczynał... przypominać człowieka... Jashę.

Rozdział IV

Nie, to nie mogło dziać się naprawdę. Wizja nieuchronnie zbliżającego się spotkania z Jashą spowodowała jej błyskawiczny powrót do rzeczywistości.

Szok sprawił, że wyostrzyły się jej zmysły. Bezszelestnie i powodowana tą samą fascynacją, która zawsze dręczyła ją w obecności Jashy, podeszła do szczytu schodów.

Wilk stał na tylnych łapach. Wyprostowany, jak człowiek. Krew w niej zawrzała.

Rozpoznawała te rysy. To był Jasha. To... coś naprawdę było Jashą.

Cofająca się w kierunku czubka głowy sierść stawała się czarnymi włosami Jashy z przedwczesnymi śladami siwizny na skroniach. Jego skóra pochłonęła futro i jej oczom ukazało się jego prawe ramię z charakterystycznym tatuażem... Oblał ją zimny pot. Był nagi. Nie miał na sobie absolutnie nic.

Najwyraźniej była najdziwaczniejszą istotą, jaka kiedykolwiek stąpała po ziemi, bo nawet w obłędzie jej wzrok spoczął na jego nagich, pięknie opalonych pośladkach. Chciała zamknąć oczy, by uchronić się przed tym widokiem, wziąć głęboki oddech i ostrzec siebie samą przed niebezpieczeństwem, w jakim się znalazła.

Ale schodząc schodami na dół, nie mogła ryzykować zamykania oczu, a na pewno już nie śmiała głęboko odetchnąć.

Nie potknij się Ann.

Nie hałasuj.

Przemiana następowała powoli, i raz czy dwa, zwierzę – on jęczał tak, jakby ta przemiana sprawiała mu ból. Łapy stawały się rękami z długimi palcami Jashy, których używał, by odgarnąć włosy w geście, który jej zdaniem wyrażał rozdrażnienie i niepokój.

Z każdym krokiem w dół schodów jej niedowierzanie zamieniało się w pewność... i strach. Człowiek, którego kochała, był wilkiem. Bestią. Czymś strasznym, nienaturalnym.

Przyciągała złych ludzi. Zawsze przyciągała złych ludzi.

Lecz Jasha nie był zły. Nie mógł być. Nie zniosłaby tego.

W końcu... miała, co chciała. Nareszcie zdobyła się na odwagę, by podążyć za swoimi marzeniami tylko po to, by przekonać się, że stał się on jej najgorszym koszmarem, i utknęła z nim w domu. Z tym czymś.

Z Jashą.

Zastanów się.

Jej klucze leżały na stoliku przy drzwiach. On jeszcze jej nie zauważył.

Jeżeli zdołałaby dostać się ze schodów do kluczy, mogłaby otworzyć drzwi i dobiec do samochodu przed nim. Mogłaby odjechać i tym razem nie przejmowałaby się ograniczeniem prędkości.

Ciągle jej nie zauważał.

Jechałaby tak, jakby od tego zależało jej życie – bo zależało. Jeszcze pięć kroków do celu. Ciągle jej nie zauważał.

Wróciłaby do swojego mieszkania, zabrała Kresleya i uciekła najdalej, jak to możliwe. I nigdy nie wracałaby do przeszłości. Nigdy.

Ale najpierw musiała zdobyć te klucze. Otworzyć drzwi. Zapalić samochód...

I zupełnie jak w koszmarach, stwór w salonie opuścił głowę i pociągnął nosem. Odwrócił głowę w jej kierunku. Patrzył na nią.

Prawie człowiek. To coś wyglądało prawie jak człowiek. Oprócz tej głębi w jego złocistych oczach, płonących czerwonym blaskiem.

– Ann – jego głęboki głos brzmiał szorstko, jakby miał katar. Wyglądał znowu jak człowiek.

Wyglądał jak Jasha, jak mężczyzna, którego kochała. Jej wzrok zatrzymał się na małej, ciemnoczerwonej smudze w kąciku jego ust. Krew.

Szedł w jej kierunku. Nagi. A teraz nie śmiała wykorzystać szansy, by zobaczyć na własne oczy, czy te przypuszczenia były prawdą.

Bo dostrzegła krew na jego twarzy. Krew.

– Ty mała idiotko – powiedział. – Co tutaj robisz?

Krzyknęła, ile sił w płucach, cisnęła w niego najpierw jednym butem, potem drugim. Uchylił się przed pierwszym, drugim trafiła go prosto w klatkę piersiową. Obcas szpilki ugodził go w mostek. Usłyszała, jak mruczy. Cofnął się i trysnęła krew.

Rzuciła się do ucieczki. Biegła tak szybko, że przy drzwiach poślizgnęła się. Złapała klucze. Jej spocone dłonie ślizgały się po klamce.

W każdej chwili mógł ją złapać.

Silny podmuch wiatru otworzył na oścież ciężkie drzwi, porywając ją. Wybiegła na taras. Za plecami usłyszała warczenie. Przerażona, obejrzała się i zobaczyła to.

Przemiana cofała się.

Jasha na powrót stawał się wilkiem.

Kły... pazury.... i to bystre, przekrwione, wycelowane w nią spojrzenie.

Resztkami odwagi zawróciła, chwyciła drzwi i zatrzasnęła je. Ciekawe, jak poradzą sobie z tym pazury pana Wilka.

Biegnąc w stronę samochodu, szukała właściwego klucza. Strugi roznoszonego przez wiatr deszczu uderzały ją prosto w twarz, oczyszczając umysł.

Wszystko, w co wierzyła, wszystko, co uważała za prawdę, zostało pokonane przez realność potwora, kryjącego się w domu Jashy.

Światła samochodu błysnęły, kiedy otworzyła drzwi pilotem. Wskoczyła na siedzenie kierowcy, rozbijając kolano o kolumnę kierownicy. Powinno zaboleć. Ale niczego nie czuła. Jeszcze nie teraz. Nie miała na to czasu.

Zatrzasnęła drzwi. Zerknęła na dom. Próbowała wcisnąć kluczyk do stacyjki. Bezskutecznie. Ręce trzęsły jej się zbyt mocno, by mogła trafić.

Ponownie spojrzała na dom – i ujrzała wilka usiłującego wybić okienko obok drzwi. Wspaniałe, kosztowne witraże roztrzaskały się, a wilk sprawnie wyślizgnął się przez powstały otwór, potrząsając głową i szczerząc kły.

Cudem opanowała drżenie rąk i udało jej się wcisnąć klucz do stacyjki. Uruchomiła silnik, ten dźwięk nigdy nie był tak miły dla jej uszu.

Dodała gazu. Samochód wyrwał gwałtownie do przodu, a ona zawróciła z taką wprawą, jakby była kierowcą rajdowym.

Strugi deszczu spływały po przedniej szybie samochodu. Szarpała dźwignię w górę i w dół, próbując ustawić odpowiednią prędkość pracy wycieraczek. Kiedy wycieraczki leniwie przesuwały się już po powierzchni szyby, przeklinała nowy samochód, tego, kto go zaprojektował, i pokusę, która ją tu przywiodła.

Powinna była być mądrzejsza. Była sierotą, porzuconą i samotną, naznaczoną przez diabła, odrzuconą przez Wszechmogącego. Siostra Mary Magdalene namawiała ją, by pogodziła się ze swoim przeznaczeniem i wiodła samotne życie, ale Ann zbuntowała się.

Teraz przysięgała sobie, że podziękuje Bogu, jeśli w ogóle uda jej się ujść z życiem, zwłaszcza że nawet nie zapięła pasów. Rzuciła okiem w lusterko wsteczne. Wilk pędził przez trawnik, usiłując dogonić samochód. Do diabła z pasami.

Nie dogoni jej. Wiedziała, że to niemożliwe. Wilki nie umieją biegać z dużą prędkością. Ale też ludzie nie zmieniają się w wilki.

Skupiła uwagę z powrotem na drodze, jadąc szybciej niż kiedykolwiek w życiu.

Podmuchy wiatru targały lekkim samochodem. Blask błyskawic rozświetlił mrok, uderzył piorun. Mokre włosy zasłoniły jej oczy. Jej dłonie ślizgały się po kierownicy, mokre od deszczu i spocone ze strachu. Spojrzała przez zaparowaną szybę, zbyt szybko pokonując ostre serpentyny zakrętów. Przez przerzedzony las widziała ledwie przebłyski stromego wybrzeża oceanu, a kiedy znowu wjechała w głąb lądu, otoczyły ją drzewa. Wkrótce znowu dojedzie do wybrzeża. Musiała się skupić, by przypomnieć sobie drogę, którą jechała tylko raz...

Niespodziewanie droga wznosiła się i opadała, i znowu się wznosiła. Samochód wraz z nią na chwilę wybił się w powietrze. Opadając, koła samochodu uderzyły ze zgrzytem o asfalt. Poduszka powietrzna wybuchła prosto w jej twarz, przyduszając ją i na chwilę pozbawiając oddechu.

Szarpiąc się z nią rozpaczliwie, w końcu zdjęła ją z twarzy. Wreszcie coś widziała. Samochód jechał prosto, lecz droga skręcała. Skręciła w lewo, a przed sobą widziała tylko deszcz, chmury i strome wybrzeże.

Ostro zahamowała. Samochód wpadł w poślizg, tylne koła zarzuciło na pobocze.

W końcu jednak odzyskała kontrolę.

Ale było za późno. Tylne koła zsunęły się z urwiska. Połowa samochodu zawisła nad przepaścią, nad skałami i oceanem. Podwozie trzeszczało, jakby pocierało o asfalt.

Za chwilę umrę.

Zaczepiła o coś bokiem samochodu. O coś dużego. Może to był głaz. Może pień drzewa. Usłyszała odgłos miażdżonego metalu. Samochód stanął. Tak gwałtownie, że zsunęła się na siedzenie pasażera. Nogi utknęły pod kierownicą. Zamarła, czekając, aż samochód odchyli się i runie do oceanu.

Ale się nie poruszył. Poczuła swąd topiącego się metalu i palonej gumy. Jeżeli chciała pozostać przy życiu, musiała wydostać się z samochodu, zanim zsunie się w przepaść. Zanim stanie w płomieniach. Zaciągnęła hamulec ręczny i zamknęła oczy.

Starając się nie wykonywać gwałtownych ruchów, chwyciła klamkę i otworzyła drzwi. Cała jej ostrożność na nic: wiatr otworzył drzwi szarpnięciem. Wstrzymała oddech, czekając na nieuniknione osunięcie i upadek.

A tu nic.

Upewniła się, że jej ręka opiera się pewnie o skałę. Podczas tej szalonej ucieczki przekroczyła granice strachu. Przesuwając się powoli po siedzeniu, wysunęła na zewnątrz nogi, po czym zastygła w bezruchu.

Samochód nadal tkwił zawieszony nad przepaścią, trzymając się na przednich kołach i ramie.

Wydostała się na zewnątrz. Cofnęła się w obawie przed mającym spaść samochodem.

Ale on ani drgnął.

Stała samotnie na wąskiej, ustronnej drodze. Jej nowy samochód był zniszczony, nie nadawał się do naprawy i świadczył o jej kiepskich umiejętnościach kierowcy, a dla Jashy był znakiem, że była bezbronna i szła pieszo. Była bosa, smagał ją wiatr, spojrzała w kierunku, z którego przybyła – nic nie miało sensu, zwłaszcza wilk, który był Jashą.

Muszę się ukryć.

Po jednej stronie drogi ocean rozdzierający wybrzeże, po drugiej pierwotny las, niepokojący, ciemny i gęsty, z gałęziami kołysanymi złowieszczo przez wiatr. Nie miała dokąd uciekać.

Z oddali usłyszała wycie wilka.

Szedł w jej kierunku.

Ann wbiegła do lasu.

Rozdział V

Drzewa otoczyły Ann, tłumiąc i tak słabe światło, chroniąc ją przed podmuchami wiatru i deszczem. Jej bose stopy tonęły w wilgotnym podłożu. Ostry zapach sosny unosił się w powietrzu i przez chwilę poczuła się taka bezpieczna, jakby zespolona z przyrodą.

W tym momencie rozbłysła błyskawica i uderzył piorun. Deszcz i wiatr uderzyły z nową siłą, usłyszała wycie jednego wilka, potem kolejnego i jeszcze jednego. Wyglądało na to, że otaczała ją całe stado wilków.

Prawdopodobnie byli to towarzysze Jashy. Złudne poczucie bezpieczeństwa zniknęło. Brudnymi rękami odgarnęła z twarzy mokre włosy. Jej makijaż rozmazał się, suknia była w opłakanym stanie. Jej marzenia legły w gruzach. Jej życie też...

Kiedy przedzierała się do przodu, a igły sosnowe ślizgały się pod jej stopami, nasłuchiwała, jak trzeszczały walczące z wiatrem drzewa.

Za plecami znowu usłyszała wycie wilka i jakaś nuta furii i złości w tym odgłosie ostrzegła ją, że to był Jasha.

Czym on był? Nie wilkołakiem – wtedy zmieniałby się w wilka tylko przy pełni księżyca. Nie o to chodziło.

Błyskawica oświetliła wysokie głazy, zamieniając je w długie, kpiące i szczerzące zęby twarze. Biegła dalej, szukając odpowiedniego miejsca, by się ukryć, ale wiedziała, że żadne nie będzie wystarczająco dobre. Dla świata była stracona.

Prawdopodobnie umrze z wychłodzenia... lub z rąk Jashy. A raczej z jego łap.

Strumień przeciął jej drogę i jej dawno zapomniana sprawność harcerki odżyła... Jasha nie wytropi jej, jeżeli będzie szła w wodzie.

Weszła więc do strumienia. Lodowata woda ukoiła jej obolałe stopy. Próbowała przyspieszyć kroku, lecz ślizgała się po wielkich, gładkich, omszałych kamieniach. Nasłuchiwała odgłosu kroków wilka, ale nic nie usłyszała. Przez kilka chwil wyobrażała sobie, że ocalała.

Potem coś usłyszała. Plusk w dole strumienia i powoli narastający odgłos zbliżającego się zwierzęcia.

Znalazł ją. To był on.

Nie miała dokąd uciekać.

Mimo to biegła, już nie w wodzie, ale wzdłuż ścieżki biegnącej między dwoma wielkimi głazami. Ścieżka zwężała się i przez chwilę myślała, że zabrnęła w ślepy zaułek. Ale przecisnęła się przez szczelinę i jej oczom ukazała się polana. Nie było na niej nic z wyjątkiem ogromnego świerku. Jego pień był szeroki, a wierzchołek sięgał chmur.

Przebiegła przez niską trawę. Deszcz ochlapał jej twarz. Burza szalała, nasilając się, potężnie uderzając i rycząc, błyskawice przedzierały się przez świerk. Zalała ją fala gorąca, zasłoniła uszy, poczuła zapach siarki i osunęła się na kolana. Ptaki latały, opowiadając niebu o swoim cierpieniu, a wiewiórki skakały jak opętane.

Tak jak w strasznym filmie, mściwy wiatr szarpał i wyginał drzewo. Powoli, bardzo powoli świerk przechylał się w kierunku odległego krańca polany. Jego korzenie sięgały ziemi pod jej stopami. Mało tego, wystawały ponad ziemię, tworząc wielki krąg, który uniósł trawiastą pokrywę i grudki ziemi i wystrzelił wysoko. Ciemne gałęzie uniosły się w geście protestu, lecz nieuchronnie grawitacja wzięła górę i drzewo runęło z taką siłą, że zatrzęsła się ziemia pod stopami Ann. I tak jak reszta dzikich stworzeń rzuciła się do ucieczki. Przed nieokiełznaną przyrodą. Przed Jashą. Uciekała, aby przeżyć... przebiegła przez świeżo odkrytą ziemię wyobrażając sobie, że może jakimś cudem mogłaby znaleźć schronienie pośród połamanych gałęzi tak, by Jasha jej nie znalazł. Usłyszała wycie wilka, które rozwiało jej nadzieje. Potknęła się o bryłę ziemi, upadła i obejrzawszy się, zobaczyła wcale nie wilka prześlizgującego się przez szczelinę w skałach, ale oślepiający blask i wpatrujące się w nią oczy kobiety.

Mały obrazek na ceramicznej płytce? Ann zmrużyła oczy. Wyciągnęła rękę, chwyciła palcami mały kawałek gładkiej gliny. Burza ucichła.

Podniosła obrazek z ziemi, oczyściła i uważnie oglądała.

Wyglądał patetycznie i stylowo i musiał być bardzo stary, ale kolory wypalone na płytce lśniły jak nowe. Przedstawiał Matkę Boską z Jezusem i świętym Józefem w aureolach z błyszczących, złotych liści. Jej szaty były jaskrawoczerwone, a oczy duże i ciemne, pełne mądrości i współczucia.

Serce Ann uspokoiło się. Nie zamierzała się poddać. Nie zamierzała umrzeć. Ścisnęła odłamek tak mocno, że krawędzie wbiły się w jej rękę, a jeden z ostrych rogów zranił ją i popłynęła kropla krwi. Wstała i zaczęła uciekać w las.

Nad jej głową znowu zbierały się burzowe chmury. Piorun uderzył złowieszczo. Kiedy ponownie otoczyły ją drzewa, odwróciła się – zobaczyła wilka przemierzającego polanę i utkwione w niej jego inteligentne spojrzenie. Poczuła przypływ adrenaliny. Serce waliło jej w piersi. Miała pół minuty na ucieczkę, a przed sobą tylko połamane gałęzie, szerokie pnie drzew i strzępy mchu. Podbiegła do sterty wielkich głazów z zamiarem wdrapania się na nie. Ale zanim zdołała zrobić pierwszy krok, coś uderzyło ją z tyłu.

Jasha. Wilk. Czymkolwiek był.

Upadła na stos liści i resztkami sił zadała mu cios w twarz odłamkiem, który miała w ręku.

Skowycząc, odskoczył do tyłu. Chwycił ją za ramię, zanim zdążyła zadać kolejny cios. Mokry odłamek wyślizgnął się z jej garści i stanęła oko w oko z warczącym wilkiem. Usiadł okrakiem na jej piersi, całe jego ciało drżało w furii. Warknął, obnażając białe kły, w jego oczach przez chwilę widać było strach, a źrenice mieniły się czerwonym blaskiem.

Gdy usiłowała wyswobodzić się, jej pierś falowała, a spojrzenie wilka powędrowało w dół. Pochylił głowę i polizał jej szyję od podstawy gardła do podbródka. I jeszcze raz. Zamknęła oczy. Czy wilki myją swoje ofiary, zanim je zabiją? Spodziewała się, że lada chwila jego zęby zacisną się wokół jej tchawicy. Później rozszarpie jej gardło i powlecze jej ciało do lasu, gdzie nikt go nigdy nie znajdzie...

Ale długie pociągnięcia jego języka były niemal... erotyczne i chcąc nie chcąc, jej walące mocno serce zmieniło swój rytm. Potarł nosem skórę za jej uchem, delikatnym dotykiem uprzedzając ugryzienie ucha. Czuła na szyi jego oddech i znów nerwowo oczekiwała... ale on pocałował ją w usta.

Zmieszała się. Wyraźnie wyczuwała człowieka, lecz oczekiwała, że kiedy otworzy oczy, zobaczy wilka.

Ale to był Jasha, o intensywnych, złocistych oczach, pełnych ustach i z nową, czerwoną blizną na policzku. Uklęknął nad nią i, ciągle uśmiechając się, zapytał:

– Kto cię przysłał?

– Co? – O co mu chodziło? Nic z tego nie rozumiała.

– Kto cię przysłał? – Głos Jashy brzmiał łagodnie i ciepło, ale jednocześnie ostro. – Dlaczego mnie śledziłaś?

– Ja... przyjechałam dlatego, że bardzo ważna międzynarodowa umowa nie doszłaby do skutku, jeżeli nie podpisałbyś dokumentów. Przywiozłam je. Są w mojej aktówce. W domu. – Boże, jego oczy były tak cudownie złote, takie skupione. A jego wzrok powędrował... spojrzała po sobie.

Była cała ochlapana błotem, przemoczona do suchej nitki. Jej jedwabna suknia była zniszczona, a odkryta góra sukienki pokazywał wszystko: kształt jej piersi, kolor sutków, to, że zmarzła... i że była podniecona. Czarny dopasowany dół sukni oblepiał jej uda i patrzyła, jak Jasha położył rękę na jej kolanie i powoli przesuwał ją w górę. Wstrzymała oddech.

Ciągle się bała. Była przestraszona. Ale poznała jeszcze inne uczucie – podniecenie. Pragnęła go. Teraz.

Ale jak, kiedy wokół trzaskały pioruny, deszcz spływał jej po twarzy, mogła pragnąć mężczyzny – potwora, jakim był Jasha? A jednak tak było.

Ann kierowała się instynktem. A może działała w amoku. Nie była pewna. Wiedziała tylko, że kiedy przesuwał dłoń po jej płaskim brzuchu, chciała, aby czas płynął wolniej.

– Przypomnij mi – Jasha powąchał jej włosy, powoli oddalając się od jej czoła – skąd przyszła ta międzynarodowa umowa?

– Z Ukrainy.

– Jasne – zachichotał – z Ukrainy. Jesteś niewinna. Oczywiście. Jak diabeł. Jak nielegalnie polujący myśliwy. Jak moja matka.

Nie rozumiała, o czym i o kim mówił.

– Nie przyjechałam zrobić ci krzywdy. Jak możesz myśleć, że mogłabym cię skrzywdzić, skoro... ?

– Kochasz mnie? Kochasz mnie, mała Ann?

– Nie!

– Owszem, kochasz.

– Nie wiesz tego.

Nie wiedział. A może jednak?

– A jednak wiem. Znam cię lepiej niż ty sama. Jestem bestią, pamiętasz? Widzę rzeczy, o jakich zwykli ludzie nie mają pojęcia.

Kpił z niej. Nie miał takich umiejętności, które pozwoliłyby mu zajrzeć do jej duszy.

– Czy teraz, kiedy widzisz, kim naprawdę jestem, nadal mnie kochasz?

– Nie kocham cię.

Czy nadal go kochała? Nie wiedziała. Wiedziała tylko, że jego dotyk zmienił ją z przestraszonej dziewczyny w świadomą kobietę, która bez względu na swój strach, wyczerpanie i niechętne do współpracy ciało, pragnęła go.

– Zamierzasz mnie zabić?

– Zabić cię? – Zmrużył złociste oczy. Jego źrenice rozszerzyły się na chwilę, a w oczach rozbłysnął czerwony płomień. – Tak, zamierzam cię zabić – wielokrotnie.

To była pogróżka, jakiej jej umysł nie był w stanie pojąć... lecz jej ciało doskonale wiedziało, co miał na myśli.

Chwyciła go za nadgarstki i, wykręcając je, próbowała odsunąć go na bok.

Głupia. Był od niej cięższy o czterdzieści dobrze umięśnionych kilogramów. Nie ruszyłaby go z miejsca. Ale też nie śmiałaby go kopnąć. Nawet teraz nie była w stanie skrzywdzić Jashy.

– Co ty sobie wyobrażasz, Ann? Myślisz, że mógłbym przegryźć ci gardło?

Jego ręka wśliznęła się w jej majtki. Jego palec błądził, szukając najczulszego punktu jej ciała, by musnąć go niemal niezauważalnie.

Jedyną osobą, która kiedykolwiek dotykała jej w tym miejscu, była... ona sama i każdy najmniejszy ruch działał na nią jak ukąszenie węża. Zapomniała, kim jest – przeszłość i przyszłość nie istniała, liczyło się tylko to, co jest teraz.

– Nie przeszkadza ci, że leżysz na zimnej ziemi i deszcz spływa ci po twarzy? – mruczał, jakby pochylał się nad dzikim ptakiem, którego właśnie zwabił na zatracenie.

Jej zmysły wyostrzyły się, chłonąc zapach ziemi, chłodnego deszczu otaczającej ich przyrody... i dzikości w nim.

– Czy wszystkie twoje myśli koncentrują się teraz między nogami, drżysz, bo nie możesz się już doczekać, aż wsunę w ciebie palec?

Czytał w jej myślach. Drwił z niej.

Może tylko pół, a może cały...

Przestań ze mnie drwić! Wyszczerzył zęby. Nie wyglądały jak kły wilka. Lecz nadal lśniły drapieżnie.

– Nigdy nie byłem dalszy od drwin, niż jestem w tej chwili. Spójrz na mnie.

Patrzyła na jego twarz, surową i zawziętą, złociste oczy błyszczące w mglistym świetle i ślad po jej uderzeniu na policzku.

– Mówię poważnie: spójrz na mnie.

Przerażona, zdała sobie sprawę, o co mu chodziło. Unikała wpatrywania się w pochylone nad nią jego nagie ciało. Dlaczego? Z obawy przed wilkiem?

Czy może z obawy przed mężczyzną i przed tym, czego żądał?

Wzięła głęboki oddech, następnie opuściła wzrok na jego ramiona, tak szerokie, że chroniły ją przed deszczem, w dół jego klatki piersiowej z wąskim pasmem ciemnych, skręconych włosów. Miał siniak na lewej piersi i małą, jeszcze świeżą, kłutą ranę pośrodku piersi. Wyglądała, jakby ugodziła go strzała, ale nie, to nie była strzała. To był wąski obcas jej buta.

Przygryzła usta. Powinna być z siebie zadowolona. Trafiła go, jak na to zasłużył.

Jednak płakała, kiedy w bajce zginęła matka Bambi, zakrywała oczy, oglądając „Pogromców duchów”. Była wrażliwa, bojaźliwa i miała miękkie serce. Naprawdę zraniła Jashę. Czubkami palców dotknęła zakrwawioną ranę i przepraszająco szepnęła:

– Wybacz. Przestraszyłeś mnie i...

– Dobrze wycelowałaś – niecierpliwie zignorował jej przeprosiny – teraz przestań się wykręcać i spójrz na mnie.

Spojrzała w dół na jego umięśniony brzuch... hm, nie przypuszczała, że podniecony mężczyzna wygląda aż tak...imponująco, do tej pory widziała takie sceny tylko w gazetach.

– Dotknij mnie.

– Co?!

– Dotknij mnie.

Był rozwścieczony – przez życie, naturę, przez nią – i bystra kobieta zrobiłaby, co rozkazał.

Ale dotykać jego męskości? Podczas gdy dotąd nie starczało jej odwagi na więcej niż uściśnięcie jego dłoni?

Musiał wyczytać odmowę z jej twarzy, bo jego ręka w jej majtkach mocno naciskała, a jego palec krążył niecierpliwie.

Rozkosz była tak nagła, tak intensywna, że opadła, leżąc nieruchomo, z rozpostartymi na boki ramionami, chwytając garściami opadłe zeszłoroczne liście. Czuła się lekka, jakby nie działała na nią grawitacja, a ziemia nagle zatrzęsła się pod nią.

– Dotknij mnie – powtórzył.

Popatrzyła na swoje brudne ręce, wytarła je, potem podniosła i dotknęła jego ramion. Czuła, jak drgają jego mięśnie, najcudowniejsze uczucie, jakie mogła sobie wyobrazić, a on odetchnął głęboko. Jedną rękę przesunęła w dół jego piersi.

Ręka między jej nogami znieruchomiała. Być może po to, by spowodować jej zniecierpliwienie. Może sposób, w jaki drażniła jego sutki, sprawił, że stracił zapał. Ale oba stwardniały, a z jego gardła wydarł się zachrypnięty oddech.

A więc nie była tak bezradna, jak myślała.

Bezradna była jedynie wobec nieodpartej chęci dotykania go – nie mogła przestać. Podobało jej się ciepło jego skóry, świadomość, że ten nie do końca człowiek w każdej chwili mógł ją posiąść, a to ona miała nad nim władzę, nie dotykając go. Nie...

Uwolnił rękę z jej majtek, chwycił jej palce i owinął wokół swojej nabrzmiałej męskości.

– Tu – powiedział ochrypłym głosem – tu mnie dotknij.

Ciepło, które od niego biło, pochodziło właśnie stąd. Chciała cofnąć rękę, nim wybuchnie jego pożądanie... ale pod dotykiem jej ręki właśnie się to stało.

– To nie jest oznaka rozbawienia, Ann. To jest oznaka podniecenia. Uciekałaś. Dopadłem cię. Bałaś się. A teraz... już się nie boisz – powiedział niskim głosem.

– Boję się – odpowiedziała szybko. Tylko głupi by się nie bał w tej sytuacji, a głupia nie była.

Chciał ją posiąść tu i teraz i nie miała wątpliwości, że bez względu na jej argumenty, protesty i krzyki – osiągnie swój cel. Wtedy puścił jej rękę.

Oddychał przez zaciśnięte zęby i przez chwilę obawiała się, że znowu zamieni się w wilka. Ale nie. Ciągle był człowiekiem. A jego ciało tak bardzo ją fascynowało. Pochylił głowę i łagodnie wyszeptał jej do ucha:

– Czy wiesz, że wilk wyczuwa zapach podniecenia u samicy?

Odwróciła się, by spojrzeć mu prosto w oczy.

– Nie potrafisz tego.

Powąchał włosy za jej uchem. Roześmiał się niskim, chrapliwym śmiechem.

– Znam twój zapach tak dobrze jak swój. Znam twoje nastroje. Wiem, kiedy miesiączkujesz. Znam nawet twojego kota.

– Nie.

Nie mógł przecież wiedzieć, że pragnęła go każdego dnia. To było zbyt upokarzające.

– Tak. I wiem, że kiedy to robię – ponownie wsunął rękę w jej majtki – zapach strachu ustępuje miejsca słodkiemu zapachowi pożądania, który wzbiera w tobie, by wypełnić moją głowę i doprowadzić mnie do szaleństwa.

– Bywałam wcześniej podniecona, a ty zawsze wyglądałeś wtedy na zrównoważonego – powiedziała cierpko.

– Mylisz się. Tak naprawdę to nie ja cię podnieciłem – zachichotał, a jego palec znowu zaczął błądzić w jej majtkach.

Zamknąwszy oczy, usiłowała uporządkować myśli. Jej chwilowy przebłysk zdrowego rozsądku zgasł.

– A kto inny? – zapytała szeptem.

– Mężczyzna z twoich marzeń, który nie istnieje. Ja nim nie jestem. – Wsunął w nią cały palec. – Jestem twoim najgorszym koszmarem.

Rozdział VI

Skąd Jasha wiedział, że Ann właśnie tak myślała? Czy czytał w jej myślach? Głaskał ją wewnątrz i na zewnątrz, i podobnie jak on, ona też się zmieniła. Stała się istotą złożoną z namiętności i płonącą wewnętrznym ogniem. Jej plecy wygięły się. Uniosła się i przylgnęła do niego, napierając biodrami na jego rękę.

Nagle cofnął palec i zdarł jej majtki. Klękając, zbliżył się między jej nogi. Zamknął oczy, na jego szyi widoczne były nabrzmiałe żyły, a twarz wyrażała rozkosz. Dłońmi przytrzymywał jej uda, przywarł do niej i próbował w nią wejść.

Wtedy jej ciało zaprotestowało i jasno dało jej do zrozumienia, że ich zespolenie może być dla niej bardzo bolesne. Jęknęła. Nie była w stanie nic na to poradzić. Była urodzonym tchórzem. Przeszył go dreszcz. Posłał jej piorunujące spojrzenie.

– Dziewica – wyszeptał.

– I co z tego? – Spojrzała na niego z lękiem. Opuścił ją na ziemię.

– Jestem potomkiem barbarzyńców. Drapieżnikiem.

– Zabójcą – rzuciła wyzwanie, mając nadzieję, że zaprzeczy. Na dnie jego złotych oczu ujrzała morderczy ogień.

– Tak, zabójcą.

Uderzające pioruny i blask błyskawic przypominały jej, gdzie się znajduje i dlaczego, na wypadek gdyby zapomniała. Żywe wspomnienie żółtookiego wilka, przerażający pościg... i krew na jego ustach. Gonił ją poprzez szalejącą burzę, która powalała wielkie drzewa i wstrząsała ziemią.

Zostawiła wygody cywilizacji daleko za sobą. Przeżyje swój pierwszy raz tutaj, pośród drzew, na gołej ziemi z człowiekiem, który w każdej chwili może zmienić się w wilka i zabić ją, lub dać jej największą przyjemność, jakiej kiedykolwiek zaznała kobieta.

Zdrętwiała od nagłego zimna. Próbowała wydostać się spod niego, ale on przywarł do niej całym ciałem.

– Boisz się, Ann? – mruknął jej wprost do ucha. – Powinnaś, bo pragnę twojej uległości, a nie śmierci.

Kiedy tak mówił, jego usta przesuwały się po jej karku.

– Co masz na myśli? – spytała przestraszona.

– To, że nie zamierzam pozbawić cię dziewictwa. – Podnosząc głowę, uśmiechnął się, pokazując białe ostre zęby. – Sama mi je oddasz.

– Nie!

Od trzech lat pracowała jako jego asystentka, nigdy się nie zdarzyło, by nie podołał podjętemu wyzwaniu.

– Przysięgam, że tak właśnie będzie.

– Właśnie, że nie! – Wycelowała dłonią w jego nos. Odskoczył w ostatniej chwili.

Uderzyła w kość policzkową. Podniosła rękę, by ugodzić go w oko.

Złapał ją za rękę i w tym momencie znikło jego podobieństwo do kulturalnego mężczyzny.

– Już trzeci raz dziś podnosisz na mnie rękę. W moim dorosłym życiu nikt nie zrobił tego nawet dwa razy. – Łapiąc jej drugą rękę, podniósł je obie nad jej głowę i przycisnął.

Po raz pierwszy poczuła ciężar mężczyzny. Przytrzymywał ją i mógł zrobić, co tylko chciał.

– Żadnych tajemnic więcej.

Wolną ręką rozpiął guzik jej sukni. Rozpakowywał ją jak prezent, unosząc dwie części sukni i odsłaniając jej ciało. Wyraz jego twarzy sprawił, że przełknęła nerwowo ślinę. Wyglądał na głodnego, jak wilk.

Kiedy gładził jedną pierś i dotykał ustami drugiej, wydawał się delikatny, niczym szept. Na jego dotyk odpowiadał westchnieniem każdy fragment jej ciała.

Ziemia pod jej stopami kołysała się. Nad nią płonęło jego ciało. Deszcz spadał prosto na jej podniesioną do góry twarz. Wszystko w tej chwili było nowe, pierwsze, intensywne... prymitywne. Była ofiarą wściekłości natury. Była ofiarą, której potrzebował Jasha. Chętną ofiarą. Za każdym razem, kiedy dotykał językiem jej sutków, jęczała głośniej.

Zażenowanie z powodu przyjemności i wilgoć pomiędzy nogami nasiliły się, zaczęła więc wić się pod nim, usiłując uwolnić się, zanim weźmie to, czego pragnął.

Przycisnął policzek do jej obojczyka i szepnął:

– Owiń nogi wokół moich bioder, będzie ci wygodniej.

Miała otworzyć się przed nim jeszcze bardziej? Już na tym poziomie bliskości czuła się wystarczająco niezręcznie, a najgorsze były niedomówienia.

– Myślisz, że jestem aż tak głupia?

Podniósł głowę z jej piersi. Deszcz spływał po włosach i tworzył strugi na twarzy. Za jego plecami błyskawica zamigotała tak jasnym światłem, że jasny obraz jego postaci wypalił się w siatkówkach jej oczu. Uśmiechnął się, lecz ten uśmiech powiedział jej nieomylnie, że to kolejne starcie, z którego zamierza wyjść zwycięsko.

– Nigdy nie uważałem, Ann, że jesteś głupia. Ale jestem przekonany, że teraz zrobisz dokładnie to, co ci każę.

Nawet jej imię wymawiał teraz inaczej. W biurze używał go na równi z innymi sprzętami i meblami biurowymi, jak szafka na dokumenty czy kserokopiarka. Teraz ciepłym głosem przeciągle wymawiał je z akcentem na „a”, zamieniając imię, które zawsze uważała za szczyt nijakości, w egzotyczne i kuszące.

Użył swojego głosu, by nią zawładnąć.

Ucałował jej mokre powieki i przycisnął usta do jej ust. Otworzyła oczy. Byli nadzy, tak blisko siebie, że mężczyzna i kobieta nie mogą być już bliżej, ale ich usta dotąd nie spotkały się. Jak często marzyła o pocałunku, intensywnym, głębokim, nagłym...

Nie to ją jednak czekało! Posmakował jej ust równie delikatnie jak wcześniej jej piersi. Przeciągnął językiem wzdłuż jej zaciśniętych warg, a kiedy nie chciała ich otworzyć, przeciągnął jeszcze raz w rytmie, który odbijał uderzenie pioruna i tętnienie serca ziemi... a może to było jej serce?

Przymknęła powieki. Próbowała skupić się na jego nieznośnie szerokim czole, szerokim przynajmniej z tej perspektywy, ale nie była w stanie przyjrzeć się jego twarzy. Zwłaszcza kiedy tak starannie przesuwał językiem po jej ustach, pieszcząc ich wewnętrzną stronę, a jego palce muskały jej uszy – kiedy uwolnił jej ręce? – i kiedy szeptał:

– Ann, zabawmy się.

Zabawmy się? Co to miało znaczyć?

Na odpowiedź nie kazał jej długo czekać: czubkiem języka owinął jej język, a ona przyjęła zaproszenie, wciągnął jej język do swoich ust i pozwolił jej się odkrywać.

Zacisnęła mocno palce na jego nadgarstkach. Rozsądna kobieta pomyślałaby, że taki potężny mężczyzna powinien dominować nad nią w akcie miłosnym. Ale on ją uwodził, i był w tym dobry. Kiedy znowu otworzyła oczy, jego usta wędrowały wokół jej piersi.

Oplotła go nogami w pasie. Wygrał. Ale ona też wygrywała z każdym jego ruchem. Nie zamierzała dawać mu pozwolenia, ale nieodparcie jej ręce skradały się w kierunku jego barków, rozkoszując się gładkością skóry pokrywającej rozgrzane mięśnie. Gdy jej palce zaplątały się w jedwabiste loki pokrywające jego tors, zamarł i przez chwilę poczuła jego gorący oddech na swej wilgotnej piersi.

– Dotykaj mnie jeszcze.

Jego głos był ledwie dosłyszalny pośród uderzających piorunów.

Pieścił jej sutki, ssąc je mocno, drażniąc jej zmysły, aż zapomniała co to nieśmiałość, i wydała z siebie cichy jęk. Wiele mówiący jęk.

Wtedy lekko zatopił zęby w jej ciele, drażniąc delikatnie.

Przeczesywała palcami jego włosy, mocno je ciągnąc. A kiedy przyzwyczaiła się już do jego ust na swojej piersi, on to wyczuł... i ruszył w dół, całując jej żebra, niecierpliwie napięty brzuch, aż dotarł pomiędzy jej nogi. Zaczął ją pieścić ustami, czule ssał, a gdy próbowała walczyć z szaleńczą namiętnością, przytrzymał ją w bezruchu, zmuszając, by rozkoszowała się nią.

Wyczarował rozkosz, która przewyższyła jej wszelkie wyobrażenia. Wydawała jeden spazm zachwytu po drugim. Straciła resztki pozornej kontroli nad sobą. Nie mogła dłużej znieść tłumienia rozkoszy. Ciężko dyszała, świadoma swojego ciała i uderzeń pioruna, które brzmiały w uszach jej i Jashy.

– Jasha...

– Tak? – Gładził jej ciało i obejmował ramiona, masując swoimi wielkimi dłońmi. – Podpowiedz mi, Ann, co powinienem zrobić.

Sprawił, że słowa te zabrzmiały, jakby rzeczywiście był gotowy zrobić wszystko, czego zapragnęła.

– Proszę, Jasha.

– O co? – Użył swojego uda, by jak najdłużej zatrzymać moment szczytowania przetaczający się przez jej żyły. Całował jej ucho, a jego głos brzmiał czule, łagodnie i zachęcająco. – Powiedz mi, Ann, czego pragniesz?

Uniosła powieki, co okazało się prawie ponad jej siły. Jego głos brzmiał tak łagodnie.

Ale wyglądał surowo, jego żółte oczy zwęziły się, były zdecydowane, bezlitosne. Wyglądał jak człowiek, ale poruszał się jak zwierzę, cały zbudowany z lśniących mięśni napinających się pod wspaniałą wilgotną skórą. Deszcz spływał po jego policzku i kierowana instynktem, zlizywała spływające krople. Były słone.

Zastygł w bezruchu.

Burza, ziemia i niebo zamarły, czekając na to, co się wydarzy.

– Ann, do cholery, poproś mnie. – Jego głos był zachrypnięty i zdesperowany.

– Proszę, Jasha – przeczesywała palcami jego włosy – kochaj się ze mną.

Jego triumfalny uśmiech pokazał jego białe zęby, przypominając jej o drapieżniku, którym był.

Było za późno, by wpadać w panikę. Wszedł w nią jednym pchnięciem.

Burza rozszalała się znowu.

Jęknęła z bólu. Był zbyt wielki. Krzywdził ją. Jego ciało pulsowało na niej, wyginał plecy wchodząc w nią głębiej za każdym razem, odkrywając coraz to nowe miejsca w jej wnętrzu. Jego zęby i oczy błyszczały triumfalnie. Nie spieszył się, poruszał się miękko i płynnie, dając jej czas na oswojenie się.

Zwalczyła ból, pokonała go, płacząc.

Nareszcie był cały w środku. Jego pierś falowała w ciężkim oddechu, a sposób, w jaki na nią patrzył... tak, jakby teraz była jego częścią.

Przeszył ją dreszcz. Jeszcze nigdy w swoim życiu nie była częścią czegoś. Miała wrażenie, że traci swoją tożsamość. Byli połączeni tak mocno, że nie wiedziała, w którym miejscu kończy się ona, a zaczyna on. Poruszał się najpierw powoli, potem coraz szybciej, a każdy ruch był długi i głęboki, wzbudzał uczucia dotąd jej nieznane. Znów chciała uciekać, uwolnić się z jego namiętnego uścisku, ale trzymał ją mocno.

Jego klatka piersiowa ocierała o jej piersi. Uwodził ją, szepcząc do ucha namiętne słowa. Deszcz spływał po jej twarzy, mieszając się ze łzami przyjemności i egzaltacji; zdawało się, że ziemia drży nie z powodu uderzających piorunów, ale z powodu jej zespolenia z Jashą.

To była namiętność. Dzika i szalona, znacznie lepsza, niż sobie wyobrażała.

Burza osiągnęła apogeum, pioruny uderzały jak szalone, a purpurowe chmury kłębiły się na tle wzburzonego nieba.

Poruszając się w jej ciele, wiódł ją w mękach na sam szczyt. Z głębi jego piersi wydarł się jęk, kiedy drżąc, szczytował. Piorun uderzył w pobliżu, usłyszała odgłos wybuchu, poczuła zupach ognia i dymu. Kiedy i ona osiągnęła szczyt, cały świat się zmienił. Ona sama się zmieniła. Błyskawica ją otoczyła, wniknęła w nią, rozpaliła i połączyła z Jashą.

Jego oczy płonęły żywym ogniem i widziała jego twarz zmienioną przez namiętność. On też się zmienił. Byli teraz jednym ciałem.

Potem ich emocje powoli zaczęły opadać. Odpoczywali. Powoli wysunął się z niej i już w tym momencie za nim zatęskniła. Ale było jej tak dobrze...

Jeśli nie liczyć ognistej sceny na ziemi w czasie burzy w lesie, to był całkiem normalny seks. Mogła przecież udawać, że nigdy nie widziała, jak on zmienia się w wilka. Udawać, że wszystko było normalne.

Potem zrobił coś, w co nie mogła uwierzyć: sięgnął między jej nogi i pokazał jej dłoń czerwoną od krwi jej straconego dziewictwa. Ostrożnie pomazał krwią znajdujący się obok głaz zostawiając na nim smugę krwi.

– Oto ofiara dla ziemi – powiedział. I mówił bardzo poważnie.

Normalne? Nic już nigdy nie będzie normalne.

Rozdział VII

Ledwie się poruszając z powodu bólu po niedawno straconym dziewictwie, Ann usiadła i nie spuszczając wzroku z Jashy, odsunęła się od niego.

Uklęknął i przyglądał się jej znajomym wzrokiem. Widział i słyszał zbyt wiele. A zwłaszcza jego zmysł węchu był wyostrzony.

Jak teraz ona miała zachować dla siebie swoje tajemnice? Razem z jej namiętnością ucichła gwałtowna burza, zamieniając się w lekką mżawkę, przyćmiewającą zachodzące słońce. Przypomniała sobie wtedy, jak to sobie wcześniej wyobrażała.

Jasha... wilk. Jej szef... bezwzględny uwodziciel?

I ona na dzikich bezdrożach, siedząca w promieniach chylącego się ku zachodowi słońca, już nie dziewica. Obawiająca się mężczyzny, który ją posiadł. Nie dlatego, że sprawił jej ból, ale dlatego, że nie miała halucynacji. On naprawdę był wilkiem. W jakim świecie to wszystko ma sens?

Wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć.

Unikała jego wzroku, próbując okryć się suknią. Ale zdała sobie sprawę, że była zniszczona – czarny jedwabny dół cały był w strzępach i ubłocony, biała góra sukienki – rozdarta.

– Zaczekaj tutaj. – Podniósł się.

– Co chcesz zrobić?

– Zaraz wrócę – powiedział.

Zauważyła, że nie odpowiedział na zadane pytanie. Nie próbował niczego wyjaśnić.

– Obiecaj, że tu zostaniesz – nalegał. Nie powiedział jej, gdzie idzie, więc ona nie musiała mu niczego obiecywać.

– A jakie mam inne wyjście? Mam uciekać? Już raz mi pokazałeś, że to nie ma sensu.

– Obiecaj – powtórzył. Bez obietnicy nie był w stanie jej zaufać. Po prostu wiedział za dużo.

– A jaką masz gwarancję, że dotrzymam słowa?

Uśmiechnął się i pochylił, by spojrzeć jej w oczy.

– Jak długo jesteś moją asystentką, Ann?

– Od trzech lat.

– I myślisz, że cię nie znam?

Poddała się.

– Obiecuję.

– Nie dąsaj się.

Delikatnie ją pocałował, po czym zniknął pośród drzew, a gałęzie nawet nie poruszyły się, by zdradzić, w którą stronę podążył.

Nieważne, jak bardzo jej drżące nogi chciały wstać i uciekać, nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Nie chciała znowu go rozjuszyć. Następnym razem gotów ją zabić.

Nie mogła uwierzyć, że w ogóle przeszło jej to przez myśl i że brała pod uwagę taką możliwość.

Ale dziewczyna powinna być czujna, zwłaszcza jeśli sypiała z wilkiem.

Bolały ją stopy, po drodze przez las ucierpiał każdy jej palec. Bolały ją nogi; ledwie przypominała sobie swoje uda ocierające się o gałęzie drzew. Jej ręka... przyglądała się bladej, zmarzniętej skórze. Odłamek obrazu poranił jej palce oraz dłoń.

Tym odłamkiem rzuciła w Jashę. Wypadł jej z ręki. Ann bardzo dokładnie zapamiętała ciemne, spokojne oczy Madonny, złotą aureolę i czerwoną szatę.

Gdzie zniknął obrazek?

Przeszukała małą zatoczkę i głęboko w szczelinie między dwoma głazami dostrzegła jasny błysk pośród sterty zgniło-brązowych, zeszłorocznych jesiennych liści. Oczyściła odłamek z brudu i wydobyła Madonnę z ukrycia. Ostrożnie podniosła obrazek, odwróciła go do światła i przyjrzała mu się.

To było historyczne wyobrażenie Maryi Dziewicy.

Mały portret przedstawiał Madonnę w otoczeniu jej rodziny i to... przemówiło do najskrytszych pragnień Ann. Na odwrocie dostrzegła ledwie widoczne ślady przypalania wzdłuż krawędzi niedokończonej gliny. Skąd pochodził portret? Czy był bardzo stary?

Jak znalazł się tutaj?

– Ann – zza pobliskiego kamienia dał się słyszeć głos Jashy, uprzedzając jego nadejście.

Ann ukryła obrazek pośród znajdujących się obok niej liści i patrzyła, jak Jasha zeskakuje wprost na ich małą polanę. Był przyzwoicie ubrany w dżinsy, koszulkę i buty do biegania.

Krew w niej zawrzała.

Po tym, co między nimi zaszło, nie powinna czuć się już niczym zażenowana.

Jednak czuła się zakłopotana i skrzywiła się, kiedy pomyślała, jak dziwacznie musiała wyglądać z błotem we włosach i na twarzy, cała pokaleczona i posiniaczona. I to po tym, kiedy pierwszy raz w życiu kochała się z mężczyzną. Jeżeli to, co zaszło między nimi, można było nazwać aktem miłosnym. Przewróciło to jej świat do góry nogami.

– Skąd wziąłeś te ubrania? – zapytała wyzywająco.

– Na wszelki wypadek mam tu w lesie różne skrytki. – Wyciągnął rozpinaną męską bluzę z długim rękawem.

– Na wszelki wypadek? Jakbyś chciał uganiać się za kobietami po lesie, żeby je uwieść?

To było najgłupsze, co mogła w tej chwili powiedzieć.

– Tylko jedną kobietę goniłem przez las, żeby ją uwieść – narzucił przyniesioną bluzę na jej ramiona – źle zrobiłem, ale ja...

– Co, ty?

Teraz już nie mógł uniknąć odpowiedzi.

Jasha włożył jej ramiona do rękawów bluzy, chwycił za poły i spojrzał na nią. Na jej piersi, brzuch i miejsce, gdzie łączyły się jej uda.

– Kiedyś ci powiem.

Wyraz jego twarzy spowodował, że energicznym ruchem wyrwała się z jego objęć i zaczęła zapinać bluzę. To było lepsze niż odpowiadanie na jego łaknienie własnym rozbudzonym na nowo pragnieniem i zaspokajanie go.

To oczywiste. Musiał to przyznać. Zgwałcił ją i każda szanująca się nowoczesna dziewica zgłosiłaby i złożyła doniesienie na komisariacie policji.

Ale była zadowolona, że to właśnie on pozbawił ją dziewictwa. Przychodząc tutaj, miała ściśle określony cel.

Ona chciała, żeby był tym, za kogo uważała go wcześniej – mężczyzną idealnym. Człowiekiem w pełni.

Rzuciła mu ukradkowe spojrzenie.

Przysiadł na piętach i oparłszy dłonie na kolanach, popatrzył na nią z rozbawieniem.

– Pozwól, że ja zajmę się zapinaniem tych guzików.

– Dlaczego?

– Bo zapięłaś je krzywo.

Rozdrażniona, próbowała zacząć od początku.

– Ulżyło ci?

– Jestem trochę... – Zawahała się.

– Obolała?

– Sparaliżowana.

Ale czy tak było dobrze? Czy będzie w stanie zaakceptować coś nieakceptowanego?

– W porządku. Przyrzekam, że kiedy następnym razem będziemy się kochać, nie zrobię ci krzywdy.

Spojrzał na nią ciepło, jego oczy zalśniły.

– Obiecuję, że uczynię cię bardzo szczęśliwą kobietą.

– To nie dlatego ja...

Wiedziała, że on spełni tę obietnicę. Ale chciał uniknąć rozmowy na ten temat.

Rozejrzała się. Otaczały ją ociekające deszczem drzewa. Gałęzie szumiały jak ocierające się o nie drzewa. Przypomniała sobie wycie sfory i uświadomiła sobie, że to mogło mieć sens.

Opuścił jej kołnierz.

– Kiedy się zmieniam, zawsze jestem nagi, a gdy facet z firmy kurierskiej pojawia się i prosi o podpis, jest mniej skłonny myśleć, że zwariowałem, jeżeli coś na sobie mam.

Jasha opowiadał o tym tak zwyczajnie. Przemiana. Tak, jakby był liściem.

Patrzył prosto na nią, żądając, by zaakceptowała go bez zastrzeżeń.

Wzruszyła ramionami, długie rękawy opadły, zakrywając jej dłonie. Złapała jeden z mankietów i zawinęła go. Wszystko było lepsze niż napotkanie jego spojrzenia.

– Oczywiście, jesteśmy w Waszyngtonie. Wszędzie można spotkać nudystów, więc facet z firmy kurierskiej prawdopodobnie po prostu ostrzeże mnie przed niebezpieczeństwem oparzeń słonecznych.

Jasha wyręczył ją, rozwijając niedbale zawinięty przez nią rękaw i starannie poprawił mankiet.

– Poradzę sobie.

Nie potrafiła bezczynnie patrzeć, jak ją wyręczał. Odsunął jej ręce.

– Myślę, że nikt ci nigdy w niczym nie pomagał.

– Co masz na myśli?

– Czy kiedy byłaś dzieckiem, ktoś pomagał ci się ubierać?

– Nie. Dlaczego pytasz? – dalej nie rozumiała.

– Wszystko robisz przerażająco sprawnie i zawsze się zastanawiałem, czy ty kiedykolwiek byłaś dzieckiem?

Doświadczyła dziwnej kombinacji bólu – bo wydawał się ją krytykować – i zaskoczenia – bo nigdy nie przypuszczała, że ją zauważał.

– Moja sprawność wynika z faktu, że jestem twoją asystentką.

– To jeden z powodów. A więc – skończył z mankietami i poprawił jej kołnierz – byłaś kiedyś dzieckiem?

– Myślałam, że to pytanie retoryczne.

– I jestem zachwycony, że nie chcesz odpowiedzieć. Kto cię nauczył być samowystarczalną, Ann Smith?

Czy żałował tego, co zrobił? Czy próbował nawiązać rozmowę, by naprawić wcześniej wypowiedziane słowa, że jej całe doświadczenie wynikało z wściekłości i głupoty?

– Zakonnice.

– Chodziłaś do szkoły katolickiej?

– Tak – to była prawda.

– Hm... – Spojrzał na nią sceptycznie.

Zadrżała. Przypomniała sobie, jak często patrząc na pracownika lub rywala w interesach, wiedział, że osoba ta ma coś do ukrycia. Zawsze była zadowolona i pod wrażeniem, myśląc, że przejawia on niemal nadprzyrodzone zdolności przewidywania ludzkich zachowań.

Cóż, ma.

– Pokaż mi swoje stopy. – Podniósł jedną, potem drugą. – Musimy wrócić i odkazić skaleczenia. Boli cię?

– Jest mi zbyt zimno, bym czuła ból.

Potarł jej dłonie.

– Zimne jak kostki lodu.

– Zawsze takie są.

– Będę musiał cię zanieść do domu.

Podłożył jedną rękę pod jej plecy, drugą pod kolana i energicznie podniósł się, unosząc ją do góry.

– Możesz położyć je na moich plecach, jak już będziemy w łóżku.

– Co położyć na twoich plecach? – Objęła go za ramiona. Był taki ciepły.

– Twoje zimne jak kostki lodu palce.

Musiał być tą perspektywą zachwycony, bo uśmiechnął się do niej. Chciał spać razem z nią.

– Więc nie zamierzasz mnie zjeść? – wypaliła bez zastanowienia.

– Od czasu do czasu będę to robił – odpowiedział, ruszając w stronę zamku.

Chciała odwrócić głowę. Nie była przyzwyczajona do tak bliskiego kontaktu cielesnego i żartów o zabarwieniu seksualnym czy krzepiącej pewności, że Jasha zawsze dotrzymuje słowa, i mogła oczekiwać znacznie więcej.

– Nie możesz mnie przecież nieść przez całą drogę. – Nie należała do filigranowych osób.

– To tylko niecały kilometr stąd – powiedział, nie zatrzymując się.

– Niemożliwe – zaprotestowała – pokonałam znacznie dłuższą drogę.

– Podjazd jest kręty. Jesteśmy już blisko domu.

Las przerzedził się. Znaleźli się z powrotem na polanie, a gdy Ann ujrzała powalone drzewo o czarnych gałęziach, jej umysł zaprzątnięty drobnymi sprawami, jak rozsądek kontra szaleństwo, nagle doznał olśnienia.

Zostawiła tu coś cennego.

– Zaczekaj. Muszę zabrać panienkę!

– Jaką panienkę?

– Znalazłam obraz Madonny.

Zamarł.

– Zgubiłam go, gdy cię uderzyłam, ale jak cię nie było, znalazłam go znowu i... – Zauważyła, że znieruchomiał. – Jasha?

– Gdzie znalazłaś ten obrazek? – Patrzył na nią uważnie.

– Kiedy piorun uderzył w drzewo i przewrócił je, ona tam była. W dniu pełnym cudów ten mógł być największy.

– Była? – zapytał dziwnym, zdławionym głosem – a gdzie jest teraz?

– Dalej tam jest. Schowałam ją.

Powoli opuścił Ann i postawił ją na ziemi.

Ann wydobyła odłamek z ziemi i pokazał mu.

– Mój Boże! – Jasha uklęknął obok niej, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. – To niewiarygodne. – Spoglądał na zmianę na Ann i na obrazek. – Znalazłaś ikonę. Wiesz, czego dokonałaś? To niemożliwe!

Nazwał obrazek ikoną i dopiero teraz Ann rozpoznała styl, w jakim został namalowany: użyto jaskrawych kolorów, postać Madonny była wyprostowana. Ta ikona pochodziła z Rosji, tak jak rodzina Jashy.

– Jest twoja?

Roześmiał się z niedowierzaniem.

– Poniekąd.

Ostrożnie wyjął obrazek z rąk Ann, pogładził dłonią twarz Madonny... i na jej przerażonych oczach jego ciało zaskwierczało i uniósł się nad nim obłoczek dymu.

Rozdział VIII

Jasha z krzykiem upuścił ikonę. Ann złapała go za nadgarstki.

Czerwony ślad oparzenia pokrywał jego dłoń i palce.

– Co się stało? – Nie wierzyła własnym oczom. – Chyba jesteś uczulony.

– Uczulony! – Wyszarpnął ręce z jej uścisku i zanurzył w błocie. – Czy to tym odłamkiem we mnie wcześniej rzuciłaś?

– Tak. – Znak na jego policzku, wyraźna czerwona smuga też wyglądała na wypaloną. – Dlaczego tak cię ugodził?

– Ona mi to zrobiła. Najświętsza Dziewica. Nie powinienem był jej dotykać.

– Nie rozumiem. – Ann wzięła od niego ikonę, oczyściła z brudu i wytarła swoją bluzą. Nierówna krawędź zaczepiła o materiał. – Przecież to tylko obrazek.

– W Rosji ikony są czymś więcej. Rewolucja to zaledwie drobna nieprzyzwoitość w porównaniu z ciężkimi latami, kiedy ikony ucieleśniały rosyjską duszę, serce i prawosławie. Zgodnie z tradycją ikonę Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem Jezus daje się w prezencie ślubnym, a wszystkie rodzinne ikony trzyma się na domowym ołtarzyku, przystrojonym świeczkami i czerwonym suknem. – Wytarł zabłocone ręce o spodnie, nie spuszczając wzroku z twarzy Madonny. – Co istotne, ikony Matki Boskiej nie są tworzone: one się pojawiają.

– Co?

– Malarze-ikonopiscy nie podpisują swoich prac. O ikonach mówi się, że się pojawiają, że są cudami.

Ann wpatrywała się w obrazek, próbując pojąć, co zrobiło Jashy krzywdę.

Madonna patrzyła łagodnie.

– Matka Boska nie pozwala mi się dotknąć – powiedział Jasha. – Ale ty możesz. Powierzyła się twojej opiece.

– To jest... – Ann zaczerpnęła powietrza.

– To jest, co? Zabobony? Niemożliwe? – Jasha dotknął swojego policzka. – A jednak jestem poparzony. Boli jak cholera.

Ukradkiem dotknęła znamienia na swoich plecach. Skóra w tym miejscu była gładka, ale znamię tam było.

Powinna była oczekiwać, że jej życie przybierze tak dziwaczny obrót. Ale po tym, jak przez całe życie spotykały ją rzeczy, które trudno uznać za normalne, tylko siostra Mary Magdalene znała prawdę o tym, jak Ann, jako dziecko, została znaleziona, i kłopotach, jakie później nastąpiły, Ann myślała... wierzyła... miała nadzieję, że mogłaby być zwyczajną dziewczyną.

– Chyba muszę na nowo zdefiniować pojęcie „niemożliwe” – wymamrotała.

Zaśmiał się ostro i rozejrzał wokół. Wiatr ustał, pioruny bladły, chmury przerzedziły się.

– Burza się skończyła, ale to nie jest odpowiednie miejsce do przebywania po zmierzchu. Chodźmy stąd.

Objął ją ramionami i podniósł do góry. Przyspieszył kroku, a ona doskonale odgadła jego nastrój – to wchodziło w zakres jej obowiązków. Teraz był zmartwiony.

– Czego się boisz, Jasha?

– Tego, że zawiodę.

To nie miało sensu, ale jego niepokój udzielił się także jej. Ostatnie promienie słońca oświetlały wierzchołki drzew, podczas gdy niżej w lesie cienie mnożyły się i gęstniały. Usłyszała szelest w zaroślach. Dzikie zwierzęta, może stworzenia, takie jak on. Wilki.

Jasha i Ann dotarli do zamku w rekordowym czasie – wstyd pomyśleć, że gdyby biegła we właściwym kierunku, mogłaby względnie bezpiecznie wrócić. Niósł ją wokół domu do wejścia. Z prawej strony znajdował się czterodrzwiowy garaż na drogie samochody Jashy.

I to przypomniało jej o własnym.

– Mój biedny samochód – powiedziała.

– Jutro wezwę kogoś, by go odholował.

– Jeżeli nadal tam jest – powiedziała ponuro.

– Tak. To był piekło burzy. Dosłownie. – Zaśmiał się znowu jednym z tych krótkich, gorzkich uśmiechów, który mówił jej, że wie coś, czego ona nie wie.

Postawił ją na werandzie przy tylnych drzwiach i przytrzymał, aż odzyskała równowagę.

– Wszystko w porządku?

Miała obolałe stopy, a cała ta ucieczka wykończyła ją. Ale trzymała w ręku ikonę i żyła. Była tak pełna życia, jak nigdy dotąd.

– Tak, w porządku.

Sięgnął nad drzwi, przesunął ręką wzdłuż futryny, aż znalazł klucz i otworzył nim drzwi. Położył rękę na jej plecach i lekko wepchnął ją do środka, jakby bał się, żeby mu nie uciekła.

Może miał rację. Nie podobał jej się już ten dom – zbyt żywo przypominał jej moment, kiedy na jej oczach zmienił się z wilka w człowieka.

– A jak wcześniej udało ci się wejść do środka?

– Przez drzwi dla psa. – Wskazał i wyłączył alarm.

– Jasne. Drzwi dla psa. Jak inaczej mężczyzna, który zmienia się w wilka, mógłby dostać się do własnego domu?

Ocenił ją szybkim spojrzeniem.

Namiętność i szaleństwo powoli odchodziły, pozostawiając nieprzyjemne uczucie zimna i straszne podejrzenia. Jego twarz złagodniała.

– Pytaj.

– O co mam pytać?

– O to, co cię nurtuje.

Było tak wiele pytań. Bardzo wiele. Ale jedno chciała zadać bardziej niż pozostałe. Przestępowała nerwowo z nogi na nogę, próbując zdecydować się, czy je zadać, czy dalej tkwić w błogiej nieświadomości. Ale jedna z wielu zasad, jakie siostra Mary Magdalene wtłoczyła w jej umysł, kazała jej poszukiwać prawdy i śmiało stawiać jej czoło. Zapytała więc:

– Zabiłeś go?

– Kogo?

Nie rozwiązując sznurowadeł, zdjął buty i bosą stopą popchnął je w kąt.

– Było ich tylu, że nie pamiętasz? – Ciągnęła brzeg bluzy, usiłując ze spóźnioną skromnością zakryć nim uda.

Jego pełne usta zacisnęły się z irytacją.

– Nikogo ostatnio nie zabiłem, jeśli o to ci chodziło.

– Zanim wszedłeś do domu, usłyszałam strzał. A ty... ty miałeś krew na ustach. – Trwała w napięciu, mocno pragnąc, żeby Jasha zaprzeczył, że popełnił zbrodnię, nie byłaby bowiem w stanie znieść myśli, że zaraz po tym, jak zabił człowieka, kochał się z nią.

– I to jest twoje pytanie? – W korytarzu było prawie zupełnie ciemno i jego twarz była ciemna i nieruchoma, i tylko jasna smuga oświetlała bliznę na jego jednym policzku i plamę po przypaleniu ikoną na drugim. Tylko jego oczy były żywe, patrzyły na nią bacznym spojrzeniem drapieżnika. – To wszystko, o co chcesz zapytać?

– To wystarczy.

– Zadziwiasz mnie.

Stała, uparcie milcząc.

– Nie zabiłem go.

Odetchnęła z ulgą.

– To był myśliwy. Był pijany i strzelał do wilków.

– To nielegalne.

A ty mogłeś zginąć.

– Wystarczyło, by mnie rozdrażnić, zwłaszcza że biegłem ze stadem. – Groźny wyraz twarzy Jashy zmienił się w szeroki uśmiech. –Pozbawiłem go broni i tak go przestraszyłem, że uciekał, gdzie pieprz rośnie.

– Czy inne wilki są takie jak ty?

– Pytasz o to, czy się zmieniają? Nie. Są zwierzętami, ale bystrymi i lojalnymi. Przywódca, chociaż niechętnie, zgadza się, bym z nimi biegał. Czasami, jak dziś, bieganie z wilkami to najlepszy sposób, by rozładować wściekłość.

– Z powodu myśliwego?

Potarł kciukiem jej policzek i spokojnie spojrzał w jej oczy.

– Ojciec zawsze ostrzegał nas, by w tym stanie nie atakować. Mówił, że zmiana burzy wszelkie ograniczenia i czyni nas bezbronnymi wobec dzikości naszych własnych serc. I dziś mogę przyznać mu rację.

Położyła dłoń na jego sercu, po czym spłoszona wycofała się i zacisnęła rękę w pięść.

– A mnie się podoba ta dzikość.

– Nie... – Złapał w powietrzu jej rękę. – Nie kuś mnie. Minęło zbyt mało czasu, a twoje ciało dało mi zbyt wiele przyjemności.

Kiedy rozluźniła uścisk, podniósł jej dłoń do swoich ust i ucałował ją. Patrzył na nią, całując jej nadgarstki, a jego usta leniwie krążyły wokół miejsca, gdzie bił puls. Przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

Nacisk jego ciała nadal szokował ją swym wspaniałym ciepłem i bliskością, a kiedy ją pocałował, zabrakło jej powietrza na myśl o niedawno zaspokojonej potrzebie i śmiało rozbudzonej namiętności.

Smakowała jego usta, zatapiając się w nich z rozkoszą. Jej piersi stwardniały, a ciepło i wilgoć wzbierały pomiędzy jej nogami.

Sycząc, wypuścił ją z objęć i odskoczył do tyłu.

– Parzysz mnie jak ta ikona.

Stała tak opuszczona, drżąca i spragniona, ze łzami w oczach.

Zawsze, kiedy okazywała swoje uczucia, ktoś ją wyśmiewał lub beształ... lub nikt nawet nie zauważał.

– Nie tutaj, Ann, nie w progu i nie w brudnych butach, i nie płacz! – Otoczył ją ramieniem, wprowadził do pomieszczenia gospodarczego i zapalił światło.

Podłoga wyłożona była kafelkami, płaszcze wisiały na wieszakach, a buty były starannie ustawione pod ścianą. Była tam szafka z umywalką, lustro, a w rogu mały prysznic.

Dotknęła palcami swoich ust. Odkąd wyszli z lasu, mniej dla niej znaczył jako kochanek. Powrócił znajomy Jasha – rzeczowy, skuteczny i energiczny. Pomyślała, że może wystarczy, że raz już dała mu siebie skosztować.

Ale ten pocałunek nie był rzeczowy. Był... zaborczy. Powinna była się cieszyć, że on dbał o to, w jakim miejscu się kochają, zamiast po prostu użyć jej, by zaspokoić swoje pierwotne instynkty.

Ale jakoś nie potrafiła się tym cieszyć. Martwiła się o niego.

– Co będzie, jeśli myśliwy pójdzie na policję?

– I co im powie? – Jasha wyciągnął z kredensu ręcznik i położył go na szafce. – Że strzelił do wilka, który przemienił się w człowieka, pozbawił go broni, a później z powrotem zmienił się w wilka i gonił go, ugryzł i znów zmienił się w człowieka, który skopał mu tyłek i wsadził do samochodu?

– Ugryzłeś go? To dowód przeciwko tobie – nie mogła uwierzyć, że ciągle o tym rozmawiają.

– Żaden dentysta nie ma odcisku mojej wilczej szczęki.

– Nie, przypuszczam, że nie... – Ann poczuła ulgę, zakłopotanie i podniecenie. – Więc możesz zmieniać się, kiedy tylko zechcesz?

– Właściwie tak, ale im więcej razy z rzędu się zmieniam, tym dłużej to trwa. I kosztuje mnóstwo energii. – Oparł się o szafkę, zmęczony tym zbyt długim dniem i zbyt wieloma przemianami i być może zbyt długim powrotem do domu z kimś tak ciężkim jak ona, na rękach.

– I kiedy jesteś wilkiem, wiesz, co robisz? Czy nie panujesz wtedy nad sobą?

– Moim zdaniem dzikie bestie nie są tak bezmyślne, jak nam się wydaje.

Niecierpliwie zadawała następne pytania:

– Nie jesteś pod wpływem księżyca albo własnych nastrojów?

– Ten wpływ księżyca to bzdura. Nie jestem wilkołakiem. Jestem... – zawahał się.

– Kim jesteś?

Unikał jej wzroku, kiedy odpowiadał na to pytanie.

– Jestem jak każdy inny facet, poza tym, że kiedy chcę, mogę zmienić się w wilka. Zwłaszcza wtedy, kiedy niespodziewanie tracę panowanie nad sobą. Tak, jak przy tobie. Teraz czas na szybki prysznic. – Jasha pchnięciem otworzył szklane drzwi. – Potem długa gorąca kąpiel w wannie na górze i zasłużony odpoczynek dla ciebie. Jesteś zmęczona. – Odkręcił kran. – Muszę się upewnić, że dom jest bezpieczny, zabezpieczyć wybitą szybę przy drzwiach, sprawdzić parę rzeczy. Poradzisz sobie?

Stłumiła chęć przyznania się do bezradności.

– Jasne, że poradzę.

– Oczywiście, że poradzisz. Jesteś niezwyciężona. – Pogładził ją po policzku i mocno pocałował. – Szlafrok wisi na wieszaku – powiedział i wyszedł.

W nagłym pośpiechu położyła ikonę na szafce, zdjęła ubranie i weszła pod prysznic. Błoto spływało w dół brązowymi strumieniami. Szorując ciało, jęczała z rozkoszy, czując, że nareszcie staje się czysta. Nie była z tych dzieci, które lubiły bawić się w błocie, jej mundurek był zawsze nieskazitelnie czysty, a inne dzieci w szkole, te, które nie były sierotami, uwielbiały rzucać w nią grudami ziemi.

Jedna z młodszych zakonnic, siostra Catherine, delikatnie próbowała włączyć ją do zabawy w chowanego, budowania zamków z piasku czy huśtania się na huśtawce i wyskakiwania z niej. Ann próbowała, ale nie bawiło jej to.

Siostra Catherine nakłaniała ją, by spróbowała malować palcami, ale zrezygnowała, bo Ann nie cierpiała mieć brudnych rąk.

Pewnego wieczoru, kiedy wszystkie inne dzieci poszły do domu lub były zajęte odrabianiem lekcji, siostra Catherine huśtała się razem z Ann na jednej z wysokich huśtawek. Rozhuśtała ją mocno, śmiejąc się zupełnie nie jak zakonnica, ale jak wzlatujący anioł i na te kilka minut Ann zapomniała o zmartwieniach i odpowiedziała takim samym beztroskim śmiechem.

Teraz Ann stała i bezwiednie dotykała dolnej części pleców, patrząc tępo przed siebie. Radość była krótkotrwała. Zawsze przyciągała złych ludzi.

Dostała nauczkę. Kosztowało ją to wiele krwi i bólu. Nigdy potem Ann nie była tak beztroska jak wtedy, gdy się bawiła, a duch siostry Catherine był przy niej.

A Jasha myślał, że nigdy nie była dzieckiem. Była. Przeraźliwie odpowiedzialnym, ale jednak dzieckiem.

Ann nigdy nie zrobiła niczego niestosownego. Do dziś.

Oparła głowę o zaparowaną kabinę i zamknęła oczy.

Jeden raz. Tylko jeden raz zrobiła coś szalonego i niegodziwego i patrzyła na przeklęte bagno, w jakie wdepnęła.

Oczywiście siostra Mary Magdalene powiedziałaby jej, że nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Co się stało, to się nie odstanie, i Ann musiała pogodzić się z konsekwencjami.

Wyszła spod prysznica, wytarła się i włożyła jego szlafrok.

Podniósłszy ikonę, obmyła ją z błota i jeszcze raz uważnie obejrzała.

Była piękna. Idealna. Była cudem.

Nic tu nie mogło oparzyć Jashy, mimo to widziała, jak jego ciało zaskwierczało.

Była wychowywana przez zakonnice. Doskonale wiedziała, co to oznacza.

Kiedyś w jakiś sposób musiał rozgniewać Boga i teraz był przeklęty. Samotna łza spłynęła i upadła na twarz Madonny, Ann wytarła ją. Nie rozumiała. Był taki normalny. Co prawda przystojniejszy niż większość mężczyzn, ale nie nieziemski.

Miał powodzenie u kobiet, ale jego narzeczona opuściła go, nie szczędząc zjadliwych komentarzy na temat jego wybujałego temperamentu seksualnego.

Był świetnym biznesmenem, ale dlatego, że spędzał długie godziny w pracy i wiedział, jak dobrać pracowników, a nie dlatego, że jego rywale ginęli w tajemniczych okolicznościach.

Gdy zapytała go, kim jest, uchylił się od odpowiedzi. Czy był przeklęty? A jeżeli tak, to jaką rolę w tym wszystkim pełniła ona? Uległa. Mało tego, brała w tym czynny udział. Co gorsza, teraz nie uciekała.

Wsunęła ikonę do kieszeni szlafroka.

Wchodziła na górę do głównej sypialni, by zażyć gorącej kąpieli. Później zamierzała przytulić się do Jashy w jego łóżku.

I sądziła, że ostatecznie trafi za to do piekła. Ale zanim to nastąpi, będzie w tę noc świętować.

Rozdział IX

Jasha zastygł w całkowitym bezruchu pośrodku swojego wielkiego pokoju, pozwalając swoim zwierzęcym instynktom wyczuwać otoczenie.

Przede wszystkim czuł zapach niedawnej burzy, eteryczny aromat sosny i obfitość zieleni. Zapachy te wdarły się przez wybitą szybę i wypełniły cały dom.

Wyczuwał też zapach stada wilków, bo wcześniej sam przyniósł go ze sobą. Kobiecy zapach ciała Ann zawsze unosił się w jego domu; była nim przyjemnie przesiąknięta każda kartka papieru, którą przynosił z biura, aktówka, którą dla niego spakowała, i laptop, na którym wcześniej pracowała. Teraz jednak jej zapach był podszyty przerażeniem, kiedy zobaczyła, jak się zmienia; to ten zapach, który kazał mu się odwrócić i zobaczyć ją.

Nikogo więcej tu nie było. Przynajmniej żadnego człowieka. Nasłuchiwał. Ann właśnie skończyła brać prysznic. Słyszał szmer podgrzewacza wody dochodzący z piwnicy. Z zewnątrz dał się słyszeć odgłos szeleszczącej sierści, jakby wilki otoczyły dom.

Poza tym było cicho.

Rozejrzał się po pokoju. Na stoliku do kawy leżały gazety otwarte przez wiatr wpadający przez wybitą szybę. Zobaczył ślady łap, które zostawił na drewnianej podłodze, buty, którymi rzuciła w niego Ann, i krople jego krwi.

Ta kobieta miała dobre oko i silną rękę.

Dotknął oparzenia na policzku.

Tak, bardzo silną rękę.

Była dziś w tym domu jedynym intruzem.

Ale oni nadchodzili.

Jego matka miała widzenie. Nie była wtedy nieświadoma, ale mówiła cudzymi słowami. Albo może wyrzucała z siebie swoje własne przeczucia. Może przeklęła ich wszystkich.

Do diabła, nie wiedział tego. Nigdy jej takiej nie widział. Nie wiedział, że posiada dar, jeżeli można to nazwać darem.

Niewidomy odzyska wzrok, a synowie Olega Varinskiego odnaleźli nas.

Akta rodziny Wilderów były czyste. Jego dom był bezpieczny. Nic się nie zmieniło.

A jednocześnie nic już nie było takie samo. Nic.

Nigdy nie będziesz bezpieczny, a oni zrobią wszystko, by cię zniszczyć i zachować pakt nietknięty.

Pakt. Wiedział o pakcie. Jak mógłby nie wiedzieć? Pewnego dnia, dawno temu, ojciec zawołał go i wyjaśnił mu wszystko. Ale dla trzynastoletniego chłopca, który właśnie odkrył, że może zmieniać się w drapieżnika, na którego ramieniu niespodziewanie pojawił się najfajniejszy tatuaż, jaki mógł sobie wyobrazić, i któremu dopiero wyrosły wąsy z pięciu włosów na krzyż, pakt nie znaczył nic.

Tysiąc lat temu? Rodzina Varinskich? Najbardziej przerażające nazwisko w Rosji? Pakt z diabłem?

– Jasne, tato. Oczywiście. Super. Teraz całą noc mogę być poza domem, a jak się uda, nie muszę już więcej chodzić do szkoły – powiedział wtedy z butnością nastolatka.

Zakończyło się to krótką, ostrą wymianą zdań między nim i Konstantine’em.

Ale następnego dnia poszedł do szkoły. Dopóki mieszkał w domu swojego ojca, ani razu nie opuścił szkoły i tylko raz spędził noc poza domem – i był bardzo niezadowolony z tego powodu.

Ponieważ jego ojciec pochodził ze starego kraju, Rosji, a jego synowie byli mu posłuszni, bali się go... i bardzo kochali.

A ty, mój kochany, ty już umierasz.

Jego matka wydała wyrok śmierci na jego ojca.

Jasha podszedł do automatycznej sekretarki, na której migało czerwone światełko, i odsłuchał wiadomość Firebird: „Tatę odłączyli od respiratora i jest lepiej, niż można było oczekiwać. Lekarze nadal nie wiedzą, w czym problem, ale na pewno chodzi o serce. To, hm, rzadki przypadek. Zdania lekarzy są podzielone – głos Firebird drżał – przypadkiem usłyszałam, jak jedna z pielęgniarek mówiła, że to cud, że żyje i że powinniśmy raczej zabrać go do szamana”.

– Jasne – wymamrotał Jasha i skasował wiadomość.

Zorana kochała Konstantine’a. Jasha był tego tak samo pewny jak tego, że Ziemia krąży wokół Słońca. Ale trzy dni temu, czwartego lipca, kiedy wybiła północ, jego matka mówiła straszne rzeczy. Jasha nigdy nie zapomni matki wskazującej palcem ojca, skazującą go na śmierć i wieczne potępienie.

Jej przekleństwo było potężne i natychmiastowe.

Ojciec wpatrywał się w Zoranę. Jego oczy wypełniły się łzami. Kiedy upadł na ziemię, podbiegła do niego.

Co myślała, że może zrobić jego filigranowa matka podtrzymująca jego wielkiego ojca? Ale złapała go, powoli położyła i trwała przy nim, aż pojawił się samochód ochotniczej straży pożarnej, by zabrać go do miejscowego szpitala, a później do kliniki w Seattle.

Jasha spojrzał przez szerokie okna na okolicę – widział dzikie, strome wybrzeże i wzburzony ocean, który zapowiadał kolejną burzę.

Gdy tylko lekarze orzekli, że stan Konstantine’a jest stabilny, Jasha przejął obowiązki głowy rodziny. Zostawił Zoranę, Firebird i Rurika czuwających przy łóżku Konstantine’a, a sam przyjechał tutaj, aby dopilnować spraw rodzinnych – majątku, dokumentów imigracyjnych, poufnych informacji – zostały zamknięte w skarbcu na dole. Było tam wszystko, ukryte w jego domu na odludziu, strzeżone przez najlepszy system alarmowy, jaki można było kupić.

System alarmowy, który Ann zostawiła wyłączony.

Czy zrobiła to celowo? Czy ktoś z Varinskich przekupił ją, by tu przyszła i go zdradziła? Lub, co bardziej prawdopodobne, groził jej, jeśliby tego nie zrobiła?

– Cześć – stanęła w drzwiach, otulona w jego wielki, biały szlafrok, przyciskając klapy do piersi. Odgarnęła wilgotne włosy ze swojej bladej, posiniaczonej twarzy. Na zgrabnych nogach miała ślady zadrapań, a niebieskie oczy patrzyły nieufnie. Uśmiechnęła się nieśmiało, a wyraz uwielbienia na jej twarzy był taki sam, jaki przybierała w biurze, kiedy myślała, że on nie patrzy.

– Wszystko w porządku?

– Jak dotąd, tak.

– Czy coś jeszcze mogę dla ciebie zrobić?

Nigdy by go nie zdradziła. Wyrzuty sumienia by ją zjadły. Gdyby miał wymienić jedną rzecz na tym świecie, której jest pewien, powiedziałby, że Ann Smith jest uczciwa. Uczciwa aż do bólu.

Poza tym, uwielbiała go. Wiedział to, odkąd po raz pierwszy przestąpiła próg jego biura. Uwielbienie wprost biło od niej. Jej zauroczenie nie wpływało jednak na wyniki jej pracy, było mu więc absolutnie obojętne.

Leniwym krokiem podeszła w stronę schodów tak zakłopotana, że potknęła się o brzeg dywanu. Skrzywiła się z bólu, rzuciła okiem, czy na nią nie patrzy, odetchnęła głęboko, po czym zapytała:

– Gniewasz się na mnie, że tu przyjechałam? To znaczy, że cię nie uprzedziłam?

– Chodzi ci o to, że wiesz już, że jestem wilkiem. Tak.

Nie powinien był wychodzić ze stadem, ale jego głowa była tak przepełniona zmartwieniami i żalem, że pomyślał sobie: Czy jeszcze jeden raz zrobi jakąś różnicę?

Teraz wiedział, że tak.

Gdyby wcześniej poczuł jej zapach...

– Pytałeś, kto mnie przysłał. I powiedziałeś, że jestem jak diabeł, nielegalny myśliwy i twoja matka. – Ann podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. – Co miałeś na myśli?

– Byłem wściekły.

To nie było wystarczające wytłumaczenie dla tego, co zrobił, ale innego nie miał.

– Kochasz swoją matkę, prawda? – Twarz Ann wyrażała żal pomieszany z nadzieją, jak dziecko, którego miłość zbyt wiele razy została odtrącona.

Kim ona była, kobieta, która znalazła ikonę? Nie wiedział nic o jej wcześniejszym życiu. Nigdy wcześniej nie miało to znaczenia. Nigdy wcześniej ona nie była ważna.

– Kocham swoją matkę. To nie ona jest winna temu, co się stało. Nie wiem, kto ponosi za to winę – niemal mówił do siebie.

– A gniewasz się za umowę z Ukraińcami? Jeśli nie chcesz w to wejść, Wilder Wines na tym nie ucierpi. Wstrzyma to trochę naszą ekspansję, ale tylko na jakiś czas. Znajdziemy inną firmę zainteresowaną importem naszych win.

– Wiem – gdyby jeszcze potrzebował dowodu na to, że Ann równie dobrze jak on znała sprawy firmy, jej zapewnienie przekonałoby go o tym.

Spojrzał na nią. Uważnie się jej przyglądał. Niewiniątko? Tak. Nieświadoma? Tak. A może jednak zdrajca, wilk w owczej skórze. Zadrżała pod jego spojrzeniem.

– Zmarzłaś. Idź się położyć.

– A ty też idziesz? Powiedziałeś, że tak, ale... kiedy? – zapytała z rezerwą.

Jakże fascynującą była kobietą. Odkryła jego najmroczniejszą najgłębiej skrywaną tajemnicę. W ataku furii i frustracji gonił ją, dopadł jak zdobycz, i połączył się z nią bez finezji, nie zważając na okoliczności czy jej wygodę. Wprawdzie przestraszył ją, a seks był dla niej czymś zupełnie nowym i brutalnym, ale nic nie przerażało jej tak, jak perspektywa bycia odrzuconą.

– Jak tylko znajdę coś, czym mógłbym zakryć okno. – Wskazał ręką drzwi wejściowe.

– Jasne. – Odwróciła się w stronę schodów.

Zawsze czuł się odpowiedzialny za swoją młodą, wrażliwą asystentkę, lecz była to bardziej odpowiedzialność pracodawcy za pracownika. Był człowiekiem, który doceniał znaczenie starych symboli.

Każdy z moich czterech synów musi znaleźć jedną z ikon rodziny Varinskich.

Ann znalazła ikonę. Ann była dziewicą. Krwawiła dla niego. Odpowiedziała mu. Dzięki niej jego rodzina ma szansę przetrwać i zrobi wszystko, by ją chronić. Dla nich. Dla siebie.

– Ann – na jego słowa odwróciła się – nic nie utrzyma mnie z daleka od ciebie dziś w nocy.

Rozdział X

Ann usłyszała, jak Jasha wchodził do sypialni, i zastanawiała się, jak każdy mięsień jej wcześniej odprężonego ciała mógł z powrotem natychmiast się naprężyć. Otworzyła jedno oko, by upewnić się, czy piana – do jej wytworzenia użyła dodatkowo strumieni jacuzzi – wciąż przykrywała jej strategiczne części ciała. Bo nawet jeśli widział już wszystko, a wręcz to całował, nie była gotowa pokazać mu się całkiem nago.

Dla pewności ponownie włączyła jacuzzi. Stanął w drzwiach.

– Podoba ci się moje jacuzzi?

– Bardzo.

Bardzo jej się podobało. Miała metr osiemdziesiąt, a kiedy wyciągnęła się, jak teraz, palce jej stóp ledwie dotykały przeciwległego krańca. Wanna była niemal tak szeroka, jak długa, miała kolor karmelowy, który harmonizował z kolorem fug pomiędzy miedzianymi płytkami, a strumienie wody ze wszystkich stron masowały jej ciało.

Kiedy popatrzyła w górę, przez okno w dachu widziała, jak ostatnie kłęby chmur przemierzały nocne niebo, zostawiając je za sobą cudowne rozgwieżdżone. Oczywiście wiedziała, jak dom wyglądał wewnątrz, bo wpatrywała się uważnie w plany przebudowy. Teraz w końcu zobaczyła to wszystko na własne oczy, a widząc Jashę przechadzającego się po podgrzewanej posadzce, krokiem niespiesznym i drapieżnym, nawet uwierzyła, że to wszystko działo się naprawdę.

Swobodnie otoczyła się pianą, ale prądy rozproszyły ją. Gorączkowo przyciągnęła ją na miejsce.

– Znalazłaś program „Po co komu facet”? – Spojrzał do wanny. Piana dalej znikała.

– A co to takiego? – Wyobraziła sobie taką scenę – ona siedzi z nogami w górze, próbując wydostać się z wiru wodnego, a wtedy wchodzi on. – Nie znalazłam!

– Powinnaś spróbować. – Ukląkł obok wanny, zamieszał wodę palcem wskazującym i patrzył na nią w taki sposób... – Sprzedawczyni dała mi do zrozumienia, że to bardzo przyjemne.

– Sprzedawczyni ci tak powiedziała? – Ann była wstrząśnięta śmiałością obcej kobiety. Wstrząśnięta i trochę zła. – Na pewno zaproponowała, że ci to zademonstruje. Co za nieprofesjonalne zachowanie.

– Dlatego grzecznie jej odmówiłem. – Patrzył na nią poważnie. – Czekałem, aż sprawdzisz, czy działa na ciebie.

– Nigdy nie mogłabym... to znaczy, nie w twoim...

– A w twoim? – Zachichotał i odepchnął pianę tak, by mógł zajrzeć do wody. – A dlaczego nie? Uwielbiam patrzeć na twoją podnieconą twarz.

– Przecież wcale nie patrzysz na moją twarz. – Nie wiedziała, co zrobić z rękami. Zasłonić nimi piersi? Ale czy to nie będzie wyglądało, jakby zabawiała się sama ze sobą?

– Więc dlaczego się rumienisz?

– Bo... a niech cię szlag! – Zanurzyła się w wodzie aż po podbródek i położyła ręce na biodrach. Dobrze wiedziała, że ten żar pod jej skórą nie miał nic wspólnego z zażenowaniem, a wiele z Jashą gapiącym się na jej ciało.

On też to wiedział.

– Nigdy bym cię nie zdradziła – wyznała z nagłą powagą.

Rozbawienie zniknęło z jego twarzy, wiedziała, że wściekłość ciągle wzbierała w nim i kipiała tuż pod skórą.

– Nie. Nie celowo. Ale dlaczego tu przyjechałaś?

– Z powodu twoich oświadczyn.

– Moich oświadczyn? – Wyraźnie był zakłopotany. Wyłączył jacuzzi. – To było sześć miesięcy temu.

Idiota. A myślał, że dlaczego tu przyjechała?

– Kiedy poprosiłeś mnie, abym rozejrzała się za pierścionkiem zaręczynowym, byłam taka... podekscytowana. – Zarumieniła się. To było takie krępujące. – Myślałam, że w końcu zrozumiałeś, że jestem kobietą, na którą czekałeś przez całe życie.

Zrzucił buty i skarpety, wszedł do wanny i usiadł na obłożonym kafelkami brzegu naprzeciw niej. Opierając łokcie na kolanach, pochylił się do przodu, wpatrując się w nią.

– Jestem pod wrażeniem.

– Ale nie. To miał być pierścionek dla Meghan Nakamura. – Za każdym razem, kiedy Ann pomyślała o tej atrakcyjnej, drobnej, uderzająco pięknej kobiecie, dłoń ją świerzbiła, żeby komuś przyłożyć. Czasami Jashy. Ale zwykle samej Meghan.

– Wiesz, że za każdym razem, kiedy wymawiasz jej imię, brzmi to...

– Sarkastycznie?

– Nie. Potępiająco. Jakbyś była zakonnicą.

Ann podniosła się z wody.

– Nie jestem zakonnicą.

Jego spojrzenie przebiegło wzdłuż krągłości jej otulonych pianą piersi. Uśmiechnął się.

– Zauważyłem.

Zanurzyła się z powrotem pod wodę. Dlaczego nigdy wcześniej nie zauważyła, że jego uśmiech jest dziki, z mnóstwem groźnych zębów? I dlaczego, zamiast umierać ze strachu, pragnęła, by kąsał ją tymi zębami? Odetchnęła głęboko, po czym rzuciła pospiesznie:

– Miejsca w wannie wystarczy dla nas obojga.

– Też to zauważyłem.

Ale nie wsunął się do wanny.

– Przynajmniej zdejmij te mokre spodnie!

Czuła się taka naga, siedząc tutaj jak na przesłuchaniu.

– A co ty na to? – Ściągnął koszulkę przez głowę.

– Podoba mi się – jej głos zmienił się. Stał się wyższy i drżał. To przez jego pięknie wyrzeźbiony brzuch, ramiona, bliznę i czarny jak atrament tatuaż. Wszystko to widziała setki razy w biurze po tym, jak trenował. A ostatnio widziała z bardzo bliska godzinę temu. Nie stracił nic ze swojej ponętności i wyglądało na to, że właśnie obiecywał jej, że... będzie jakieś później.

– Skoro już wspomniałaś o Meghan... – wtrącił.

Próbowała wrócić do poprzedniego tematu rozmowy.

– Nie mówię jak jedna z nich, jak zakonnica. Na pewno nie. – Na pewno nie mówiła jak siostra Mary Magdalene. O nie.

– Jasne, że nie. Myliłem się. Opowiedz mi, jak to było z Meghan, ze mną i z tobą.

– Wiesz przecież, jak było. Kupiłam bajeczny pierścionek z brylantem. Dałam ci go. Ty dałeś go jej. Potem poleciłeś mi skontaktować się z firmą, która zorganizuje ślub i wesele, i zabrałeś Meghan na uroczystą kolację. – Ann posłała mu piorunujące spojrzenie, próbując wyrazić swoje oburzenie.

– Nieodwzajemniona miłość jest piekłem.

– A więc mnie kochasz.

– Wszystko jasne. – Odwróciła głowę w kierunku okna.

– Przecież wiedziałeś, kiedy byłam podniecona. Twierdziłeś, że to wyczuwasz.

– Tak, ale... – Zawiesił głos, jakby szukał właściwej odpowiedzi.

– Wiedziałeś, kiedy byłam podniecona, ale wszystkie kobiety, jakie znajdą się w twoim otoczeniu, są podniecone, więc nie zwracałeś na to uwagi. – Wycelowała w niego palcem. – Zgadza się?

Odgarnął ręką włosy.

Odwróciła się, by na niego nie patrzeć.

Pomyślała, ile czasu spędziła, szlochając ukryta w damskiej toalecie, o swoich przyjaciołach, próbujących jej go wyperswadować i przykrej świadomości, że nie mogła nawet pomarzyć o rywalizowaniu z żadną z pięknych kobiet Jashy, a w dodatku wszyscy w firmie o tym wiedzieli.

Znajdowała się na samym dnie swojego pustego, pozbawionego miłości życia.

Pomyślała, że powinna porzucić pracę, którą uwielbia, zostawić mężczyznę, którego kocha, zanim plotki wymkną się spod kontroli i ktoś zatrzyma Jashę na korytarzu i razem pośmieją się z wysokiej, patykowatej i niezbyt ładnej Ann.

Ale żadna z koleżanek się z niej nie śmiała. Przeciwnie, wspólnie podtrzymywały ją na duchu. Zabierały ją na zakupy i namawiały do kupowania krótkich sukienek i biustonoszy push-up. Celia, prowodyr grupy, zawsze pozytywnie ją nastawiała i skłaniała do brania życia w swoje ręce, wyznaczania sobie celów i planowania. Dziewczyny, z Celią na czele, uświadamiały jej, że może coś zrobić ze swoim życiem lub dalej żyć marzeniami i umrzeć jako dziewica, po której zostanie tylko nagrobek.

No dobrze. Tego zdecydowanie nie chciała. Ale nie chciała też dowiedzieć się, że Jasha jest wilkiem, a ona właśnie została strażniczką ikony o nadprzyrodzonej mocy...

Wślizgnął się do wanny i znalazł się za jej plecami. Otoczył ją ramionami, przyciągając mocno do siebie, a słowa, jakie szeptał jej do ucha, przyprawiły ją o gęsią skórkę na karku.

– Meghan sprawiała wrażenie najgorętszej kobiety pod słońcem. Ale w łóżku... narzekała, kiedy doprowadzałem ją do orgazmu, bo się przy tym pociła. Skarżyła się, że jestem zbyt uczuciowy i wiecznie napalony. Uważała, że nasze płyny ustrojowe do siebie nie pasują. Gdyby zobaczyła, jak zmieniam się w wilka, narzekałaby, że niszczę jej dywan.

Ann wzruszyła ramionami i próbowała uwolnić się z jego objęć. Jasha potarł nosem jej ucho.

– Zapisałaby mnie na szkolenia dla psów.

Ann uśmiechnęła się niechętnie.

– A gdyby wdepnęła potem w psią kupę, gotowa byłaby umieścić mnie w budzie. – Oparł policzek o włosy Ann.

Wcześniej się tak do niej nie wdzięczył. Doskonale wiedziała, że nią manipuluje, ale podobało jej się to – nawet bardzo.

– Wcale jej nie znasz – warknęła.

– Co masz na myśli?

– Nie umieściłaby cię w budzie. Skłoniłaby cię do aportowania.

Zaśmiał się i spojrzał na nią.

– Przynajmniej nie ucierpiałyby na tym jej paznokcie. – Gładził policzek Ann. – Przygwoździłaś mnie tym cholernie ciężkim butem.

Rzuciła okiem na jego pierś. Po uderzeniu została czerwona blizna w kształcie obcasa.

– Uciekałaś i niemal ci się udało – powiedział.

– Wydostałabym się stąd, gdyby nie twoje progi zwalniające.

– Właściwie są po to, żeby nie wpuszczać intruzów, ale chwała im za to, że zdołały cię zatrzymać.

Odkąd tu przyjechała, zdążyła doznać zdenerwowania, ekscytacji, przerażenia, podniecenia i zachwytu. Chciała się dowiedzieć, jakie on ma zamiary.

– Powiedziałeś, że nie powinieneś był tego robić, to znaczy gonić mnie.

– Bo nie powinienem. Źle zrobiłem i nie ma dla mnie żadnego usprawiedliwienia. Ale Ann, kochanie, nie żałuję tego. – Wyraz jego twarzy z żartobliwego zmienił się w poważny. – Żeby cię zdobyć, zrobiłbym to jeszcze raz.

Rozdział XI

Słowa Jashy rozbrzmiewały echem w jej głowie. Ann nerwowo przełknęła ślinę, bo w głębi jego złotych oczu dostrzegła ogień. Mówił poważnie, a wszystko w niej przywoływało panikę, ból i potęgę jego namiętności. Dawna Ann wyobrażała sobie, że seks z nim będzie bardzo przyjemny i odrobinę przekorny. Nigdy nie wyobrażała sobie takiej mroczności, rozkoszy, palącego pragnienia, strachu i wspaniałości.

– Ann, wkroczyłaś w sam środek legendy. Teraz nie masz już odwrotu. – Jego głos był niski, łagodny, z nutą smutku i zadowolenia.

– Nie chciałam – mówiła łagodnie, lecz drżała z niepokoju.

– Teraz jesteś przy mnie. I jeśli miałbym wybrać kobietę, która będzie mi towarzyszyła podczas tej przeprawy, będziesz nią ty. Zostawiłabyś mnie na pastwę losu?

– Nie!

– I dlatego zostałaś wybrana. I dlatego też – powiedział, całując ją.

Przycisnęła zaciśnięte pięści do jego ramion i próbowała go odepchnąć, powiedzieć, że tym razem się pomylił i że wcale nie była tak dzielna.

Ale przytrzymał ją, obejmując ręką za szyję. Przytulił ją do siebie mocno i ustami otworzył jej wargi. Tym razem dużo łatwiej przyszło jej ofiarowanie mu całej siebie. Natychmiast na nowo wezbrało w nich pożądanie, a może jeszcze całkiem nie znikło. Ssała jego język i pozwalała mu ssać swój, tonąc w niczym niezmąconej radości, jaką jej dawał.

Gdy podniósł głowę, szarpnęła pasek jego spodni.

– Zdejmuj spodnie – rozkazała.

– Nie mogę.

– Bo są mokre? Pomogę ci. – Sięgnęła do rozporka.

Gdy tylko dotknęła rozporka i tego, co znajdowało się wewnątrz niego, natychmiast chwycił jej rękę i odciągnął ją, uśmiechając się.

– Mówię poważnie: jeśli je zdejmę, nie będę w stanie się opanować.

– A po co masz się opanowywać? – Próbowała wyszarpnąć rękę.

– Wystarczy na dziś, chyba nie obchodziłem się z tobą zbyt delikatnie. Jesteś przecież dziewicą.

– Już nie.

– Czyżby? – W jego oczach zapłonął ogień.

Nie obchodziło jej to. Mógłby nawet teraz zmienić się w wilka.

– Nie chcę jeszcze iść spać!

Nie teraz, kiedy ją rozpalił i była tak bardzo gotowa na przyjęcie go.

– Tego nie powiedziałem. – Położył dłoń na jej klatce piersiowej nieco ponad sercem. – Teraz, kiedy jesteśmy w domu i alarm jest włączony, mogę kochać się z tobą bez pośpiechu, i nie martwić się, że ktoś się zakradnie, wbije mi nóż w plecy i odbierze mi ciebie.

Na pewno miał na myśli pijanego myśliwego.

– W lesie nie wyglądałeś na zmartwionego.

– Kiedy byliśmy w lesie, osłaniało mnie stado wilków. – Wślizgnął się do wanny, uruchomił jacuzzi i wyciągnął długie nogi wzdłuż jej bioder.

– Stado wilków? One robią, co im rozkażesz? – Nie była pewna, czy bardziej przerażały ją wilki czy sposób, w jaki się uśmiechnął i kiwnął palcem.

– Uratowałem życie przywódcy stada. Odwdzięcza mi się w ten sposób. Chodź tu, Ann.

– Po co?

– Goniłem cię i wykorzystałem tam, w lesie. Nie chcesz zemsty?

Jak on to robił, że tak mściwe słowo brzmiało tak błagalnie?

– Jakiej zemsty?

– Dosiądź mnie, to ci pokażę.

Zanim Jasha położył Ann na łóżku, była już nieprzytomna z rozkoszy. A on też był gotowy. Mokre dżinsy raniły go jak papier ścierny i chciał zanurzyć się w niej, zanim całkiem straci przytomność. Prawdziwy Varinski na pewno by to zrobił, pozwoliłby zwyciężyć zwierzęcej naturze. Ale widział, co spotkało Adrika, gdy poddał się złym mocom. Ich rodzice nie znieśliby straty kolejnego syna. Zwłaszcza teraz.

Jasha uznał, że czas wziąć zimny prysznic, potem przyjść do łóżka i zasnąć u boku swojej nowo odkrytej ukochanej. Ann spała, a jej ciemne włosy rozrzucone były na poduszce. Strach przed ciemnością zawsze sprawiał, że rezygnował z rzeczy, które bardzo lubił robić – biegania po lesie, obcowania z przyrodą. Lecz tym razem uległ impulsowi, by stać się wilkiem, wylać swoją złość i furię z powodu klątwy, która miała wpływ na życie ich wszystkich. Jedna chwila słabości spowodowała lawinę wydarzeń, które zmieniły wszystko i zmusiły go do robienia rzeczy, których nigdy by się po sobie nie spodziewał – jak bycie przez resztę życia wiernym jednej kobiecie.

Cztery lata temu Ann zaczęła pracę w firmie Wilder Winery jako pracownik biurowy. Zauważył, jak trafnie oceniała każdą sytuację biznesową. Obserwował ją, a kiedy nadarzyła się okazja, wyłowił ją spośród personelu biurowego i uczynił swoją asystentką. Nigdy nie patrzył na nią jak na kobietę; kobiet było wiele.

Ale asystentka, na której mógł polegać w każdej sprawie służbowej? To czyniło ją zjawiskiem rzadszym niż krwawo-czerwony rubin.

Nie miał wyjścia. Mężczyzna, który posiadł kobietę tak, jak on dziś to zrobił, musiał uznać związek, w przeciwnym razie byłby prawdziwym draniem.

Więc, pomimo swoich obaw, wybrał Ann. Uczynił ją swoją partnerką. A Wszechmogący sprawił, że była dziewicą i znalazła ikonę.

– Jasha? – szepnęła przez sen.

– Tak? – Nachylił się nad nią.

Mrugnęła półprzymkniętymi powiekami i uśmiechnęła się nieśmiało.

– Dziękuję ci.

Była ładna. Zawsze o tym wiedział. W sumie uznawał ją za atrakcyjną kobietę. Miała ładną, gładką cerę i duże niebieskie oczy otoczone długimi, ciemnymi rzęsami. A kiedy się uśmiechała, bił od niej wewnętrzny blask. Ann była najżyczliwszą, najbardziej lojalną kobietą, jaką w życiu spotkał – a teraz należała do niego. Najchętniej zatrzymałby ją na zawsze.

Rozdział XII

Ann stanęła w drzwiach kuchni. Miała na sobie białe spodnie, idealnie dobrane, by podkreślić jej zgrabny tyłek, pomarańczowy sweter z głębokim dekoltem, eksponujący smukłą talię, przez którego luźny splot prześwitywał czarny koronkowy stanik, i sandały z odkrytymi palcami, by podkreślić jej nieskazitelny niegdyś pedikiur, teraz zniszczony przez gonitwę po lesie.

Patrzyła na Jashę siedzącego przy stole, popijającego kawę z ciężkiego glinianego kubka. Poranne słońce wpadało do kuchni, oświetlając jego pięknie wyrzeźbione kości policzkowe, szerokie, zmysłowe usta i uwodzicielskie oczy. Siedział nad otwartym laptopem i miał na twarzy uśmiech, który oznaczał jego przewagę nad przeciwnikiem. Jako jego oddana asystentka znała ten uśmiech; miała też nadzieję, że nigdy w ten sposób nie uśmiechnie się do niej.

Czarna koszulka podkreślała pięknie umięśnioną sylwetkę. A wczorajszej nocy wspólnie pławili się w rozkoszy... Ann rozmarzyła się.

Żałowała, że czuła się tak skrępowana – w przechadzaniu się po domu Jashy, rozpoczęciu rozmowy z mężczyzną, którego myślała, że tak dobrze zna. Z mężczyzną, o którym teraz wiedziała, że skrywał wielką, przerażającą tajemnicę.

Musiała zaspokoić swoją ciekawość. Jasne. Tylko jak zacząć? Co powiedzieć? Nigdy wcześniej nie była w takiej sytuacji i błagała Boga, by nigdy więcej się nie znalazła. Wtedy spojrzał na nią, a ona nagle zapomniała, o czym w ogóle chciała z nim rozmawiać. Po co rozmawiać, kiedy mogli...

– Chodź i zobacz, o czym dziś pisze lokalna gazeta. – Przekręcił laptopa i przesiadł na krzesło obok.

Przeszła przez kuchnię i już bez cienia nieśmiałości przysiadła na krześle. Nagłówek głosił:

ZATRZYMANO PIJANEGO MYŚLIWEGO.

Jasha wstał.

– Naleję ci kawy. Masz ochotę na jajecznicę?

– Ja się tym zajmę. – Chciała wstać.

– Czytaj. – Położywszy rękę na jej ramieniu, zmusił ją, aby usiadła.

Kalifornijczyk Eric Lofts został wczoraj aresztowany po tym, jak wtargnął na posterunek policji, twierdząc, że przed chwilą został zaatakowany przez człowieka-wilka w lesie. Pan Lofts twierdzi, że ów osobnik zmienił się z wilka w człowieka, zniszczył jego strzelbę, po czym znowu zmieniwszy się w wilka, gonił go aż do samochodu. Jako dowód pokazał świeży ślad po ugryzieniu na szyi. W trakcie dalszego przesłuchania pan Lofts przyznał, że sprowokował atak, ponieważ człowiek-wilk przyłapał go na nielegalnym strzelaniu do stada wilków przemierzającego góry olimpijskie. Pan Lofts miał 1,2 promila alkoholu we krwi i został aresztowany za przebywanie w miejscu publicznym w stanie upojenia alkoholowego, prowadzenie samochodu pod wpływem alkoholu, polowanie bez pozwolenia i strzelanie do zwierząt znajdujących się pod ochroną. Został zwolniony po wpłaceniu kaucji w wysokości dziesięciu tysięcy dolarów.

– Nie uwierzyli w ani jedno jego słowo. – Ann wzięła kubek z kawą i wypiła łyk. Jasha wiedział, jaką kawę lubi – mocno paloną podaną z odtłuszczonym mlekiem i słodzikiem. Spędzili wiele wieczorów w biurze, opracowując umowy z hurtownikami i planując dalszy rozwój, pijąc przy tym zbyt dużo kawy.

– A nie mówiłem? – Jasha wyglądał na zadowolonego z siebie, gdy rozbijał jajka do miski i ubijał na pianę. – Ser?

– Tak, poproszę. – To też już przerabiali, przyrządzając szybki posiłek, by móc dalej pracować. – A co z ugryzieniem na jego szyi?

– Pewnie myślą, że wkurzył czyjegoś psa. – Włożył masło na patelnię i zapalił pod nią ogień.

– Na to wygląda. – Po nocy pełnej wyznań wydawało się niesamowite znaleźć się nagle w domowym zaciszu. A kiedy był lepszy czas na zadanie kilku subtelnych pytań?

Spojrzał na nią z ukosa.

– Opowiem ci o tym, jak zjemy.

– A bardziej mi się wtedy spodoba?

– Nie, ale niektórych historii lepiej słuchać z pełnym żołądkiem. Ale najpierw chcę wiedzieć ze szczegółami, co stało się w biurze, że tu przyjechałaś. – Wylał masę jajeczną na patelnię i włożył chleb do tostera.

– Już ci mówiłam. Ukraińcy grozili zerwaniem rozmów, jeśli natychmiast nie zareagujesz.

– Co do słowa – powtórzył. Postawił przed nią talerz i pocałował w policzek. – Rozchmurz się. Coś wymyślimy. Jak zawsze – odsunął swoje krzesło – jesteśmy zgraną drużyną. Zawsze byliśmy.

– Tak, zawsze byliśmy. – Tak samo podtrzymywał ją na duchu w biurze. A przecież nie byli już tylko zgraną drużyną. Byli kochankami, a ich związek będzie musiał przetrwać próbę czasu. Czy to się uda?

Jasha szanował Ann bardziej niż kogokolwiek innego za jej inteligencję i przenikliwość, więc wiedział, że potrafi odróżnić słowa pociechy od powierzonych jej w zaufaniu tajemnic.

Jeżeli nadchodząca bitwa okazałaby się tak wyczerpująca, na jaką się zapowiadała, użyłaby całej owej inteligencji i przenikliwości. Była idealną kobietą, by stanąć u jego boku. Była nieśmiała, ale obdarzona wewnętrzną siłą. Co więcej, była lojalna. Nigdy by go nie opuściła. Ostatniej nocy dręczyły go wątpliwości, czy jest odpowiednią partnerką dla niego.

W jasnym świetle poranka uświadomił sobie, że los zesłał mu odpowiednią kobietę.

A kiedy wygraliby walkę, a przecież są w stanie to zrobić, urodziłaby mu zdrowe dzieci. Może nawet córkę.

Była wysoka i bez trudu mogłaby nosić jego dzieci. Z połączenia ich genów wyszłoby piękne potomstwo, z jej przebiegłością i inteligencją i jego żyłką do interesów Wilderowie zawojowaliby świat win.

Zobaczyła, jak jej się przygląda, i uniosła brwi.

– Co?

– Jesteś o wiele ładniejsza niż Meghan Nakamura.

– Jak na takiego znawcę kobiecych wdzięków, zajęło ci wyjątkowo dużo czasu, by to zauważyć – stwierdziła chłodno.

– Mam dobry gust, jeżeli chodzi o kobiety. – Uśmiechnął się czarująco i pomyślał: Ale ich nie rozumiem. Nie miał pojęcia, co mogło ją rozzłościć.

Zjadła jajecznicę i tosty, wypiła sok pomarańczowy i kawę, ponownie napełniła oba kubki i odwróciła się w jego stronę.

– Opowiedz mi o sobie. Dlaczego jesteś... jaki jesteś?

Tego ranka nie mogła się już zmusić do rozmowy o jego wilczym stanie, jak określała to Firebird. Znowu zaczęła mieć wątpliwości.

– Jaki jestem? – Uniósł brwi.

– No wiesz. Częściowo... w połowie... czasami... – Tak dobrze go znała. Wiedziała, że drwi z niej. – Masz drzwi dla psa, ale go nie masz!

– Opowiem ci o sobie, ale najpierw opowiedz mi, co tak naprawdę cię tu sprowadza. Rzecz jasna oprócz tego, że jesteś we mnie zadurzona. – Zachichotał.

Ann milczała.

Może na tym etapie ich znajomości było trochę za wcześnie, by jej dokuczać. Musiał też wziąć pod uwagę, że nigdy wcześniej nie była tak blisko z mężczyzną. Powinien sprawić, by czuła się w jego towarzystwie swobodnie, bo może nadejść czas, kiedy od jej zaufania będzie zależało jego być albo nie być.

– Wiesz, że moja rodzina pochodzi z Rosji – powiedział. – Rodzina ojca to Kozacy, rodzina matki to Romowie. Cyganie.

Ann podparła ręką brodę i przyglądała mu się.

– Naprawdę? Twoja matka jest Cyganką?

– Moi rodzice musieli wyjechać z Rosji. Ludzie z taboru matki nie popierali jej związku z moim ojcem, a rodzina ojca nie wyrażała zgody na ich ślub.

– Ślub z Cyganką?

– Zwłaszcza z Cyganką.

Usłyszał tę historię pewnej mroźnej zimowej nocy, miał wtedy siedemnaście lat i kończył szkołę średnią. Został właśnie przyjęty na studia i jak każdy młody człowiek pragnął się uniezależnić.

Jego ojciec powiedział, że opowie tę historię tylko raz, Jasha słuchał, bo staruszek lubił opowiadać w kółko to samo, więc to musiało być coś wyjątkowego.

Ale nie o swojej przeszłości. I nie o Starej Ojczyźnie.

– Czy ktoś jeszcze w twojej rodzinie... no wiesz...? – Patrzyła niespokojnie, jakby nie była pewna, czy mieć nadzieję, że był jedynym, czy poczuć ulgę, że byli jeszcze inni.

– Wszyscy mężczyźni.

– Wszyscy mężczyźni? Tylko mężczyźni?

– To skomplikowane.

Nie wiedziała, ile jeszcze szokujących wiadomości była w stanie znieść. Mimo że tego ranka wyglądała raczej jak zrównoważona Ann Smith niż istota złożona z burzy i namiętności. Która z nich była prawdziwą Ann?

– Na pewno. Może dlatego rodzina twojej matki nie była zadowolona z tego małżeństwa.

– Bo są uprzedzeni do facetów zmieniających się w wilki? Mogliśmy pomaszerować na Kreml i żądać równych praw.

Ann wciąż się nie uśmiechała.

Niemal tańczył przed nią na linie, ale to nie robiło na niej wrażenia. Tak, to zdecydowanie była prawdziwa Ann Smith.

Gdy on żartował z trudów życia, ona czekała, aż skończy żartować, by znowu zacząć drążyć.

A tak bardzo nie chciał wyznać jej prawdy.

– Możliwe, że rodzina mojego ojca chowa urazę.

– Bo twoi rodzice się pobrali? – Nie mogła w to uwierzyć.

– Owszem.

– Chowają urazę przez trzydzieści kilka lat?

Gdyby tylko wiedziała.

– Dla nich tysiąc lat to nic.

– Dlaczego tak mówisz?

– Jestem dobrze poinformowany.

Wcześniej czy później będzie musiał powiedzieć jej całą prawdę... ale tak bardzo tego nie chciał. Podejrzewał, że gdyby odkryła, w co się wpakowała, wzięłaby nogi za pas. Nie obwiniałby jej za to, ale musiałby ją zatrzymać.

– A teraz opowiedz mi, co wiesz o transakcji z Ukraińcami.

– Dostałam faks – powiedziała. – Czekał na mnie, kiedy przyszłam do pracy trzy dni temu.

– W dzień po Święcie Niepodległości?

– Tak.

– Czy to tylko przypadek?

– W faksie napisane było, że zaakceptują nasze warunki, jeżeli spotkasz się z nimi do końca tygodnia.

– Jeżeli spotkam się z nimi? Gdzie?

– W twoim biurze.

Zmrużył oczy, rozważając różne możliwości. Czy Varinscy go wytropili? To była obsesja jego ojca, obsesja starego surowego człowieka, który skrywa straszną tajemnicę. Przez tyle lat prowadzenia interesów Jasha nie dostrzegł jakiegokolwiek znaku, że ktoś ze Starego Kraju zainteresował się jego małą rodziną. Ale też nigdy nie kusił losu. Zacierał ślady. Za pomocą ogólnodostępnych komputerów włamywał się do sieci i usuwał wszelkie informacje o sobie, by zatrzeć ślady swojego istnienia, był zagadką bez przeszłości... tak na wszelki wypadek.

– Chcą sfinalizować umowę. Spotkać się z tobą, abyś osobiście podpisał dokumenty – powiedziała.

Grożą mu? Chcą go zabić? Znaleźć i zniszczyć jego rodzinę?

– Co im powiedziałaś? – zapytał.

– Że nie ma cię w biurze z powodu spraw rodzinnych. Jak zaczną drążyć, w końcu na coś natrafią.

– I co oni na to?

– Nic. Tego dnia byłam zawalona faksami, a oni nie komentowali twojej nieobecności. – Uniosła brwi, czekając na kolejne pytanie. Ale milczał, więc mówiła dalej: – Obiecałam, że się z tobą skontaktuję, ale poprosiłam o wyrozumiałość.

– Odmówili.

– Tak, byli bardzo niecierpliwi. Powiedziałam więc, że wezmę kontrakty i wspólnie je omówimy. Przekonałam ich, by poczekali.

Wpatrywał się w nią. Czy ją śledzili? Zainstalowali jej urządzenie naprowadzające? Czy coś jeszcze nieumyślnie im powiedziała?

– Przywiozłaś wszystkie dokumenty?

– Jasne! – Jego perfekcyjna asystentka poczuła się urażona. Wstała, przyniosła swoją teczkę i rozłożyła umowy i faksy na stole przed nim. Popatrzył na nie. Były poukładane chronologicznie. Spojrzał na nie i usłyszał głos matki tak wyraźnie, jakby usiadła tuż przy nim.

Odnaleźli cię synowie Olega Varinskiego. Nie jesteś bezpieczny.

Rozdział XIII

Przeszły go ciarki. Patrzył prosto na Ann, która siedziała cicho, przyglądała mu się i najwyraźniej próbowała odgadnąć jego myśli.

Nawet jeżeli Varinscy rzeczywiście ją śledzili, na pewno nie miała o tym pojęcia.

Gdyby wiedzieli, czego dokonała, kim była, że znalazła ikonę, że została wybrana przez Madonnę, nie miałaby szans na przeżycie.

Zaniepokojony zapytał:

– Nie prosili, abyś mi coś przekazała? Jakiś znak? Cokolwiek?

– Nie.

– Na pewno?

– Jasha – powiedziała doprowadzona do rozpaczy – uwierz mi, wiedziałabym, gdyby dali mi coś dla ciebie.

– Wierzę.

– Więc okaż to!

– To nie z braku zaufania do ciebie, ale do nich.

– Sprzedają wino. – Zirytowana, zaczęła machać rękami. – Dlaczego im nie ufać?

– Jesteś naiwna.

Była niewinna, a przez swoją lojalność wobec niego została wciągnięta w otchłań wiekowej obietnicy.

– Naiwna? W interesach? – Podniosła się z krzesła. – Czy raczej chciałeś powiedzieć: głupia?

Uraził ją. Odłożył plik papierów i spojrzał w jej oczy.

– Nie – odpowiedział stanowczo.

– W porządku. – Odetchnęła z ulgą. Usiadła z powrotem na krześle.

Gdy się cofnęła, poczuł ukłucie żalu. Po trzech latach wspólnej pracy przez pięć lub sześć dni w tygodniu, gonitwie przez las i jednym długim upojnym wieczorze wciąż nie czuła się z nim wystarczająco swobodnie, by bez skrupułów zmieszać go z błotem. Jego matka musi ją tego nauczyć.

Ale w tej chwili musiał pomyśleć, jak choćby o krok wyprzedzić Varinskich. Czuł się odpowiedzialny za Ann, musiał ją chronić. Taka naiwna prostoduszność to rzadki okaz, chciał ją ocalić.

– Dziś rano pomyślałem, że moglibyśmy przejść się i zobaczyć, co z twoim samochodem.

Zaskoczyła ją nagła zmiana tematu.

– Dobrze.

– Trzeba sprawdzić, czy nie spadł z klifu. Mógłbym wezwać pomoc drogową, a ty będziesz wiedziała, co powiedzieć swojej firmie ubezpieczeniowej. – Jego ojciec twierdził, że dobre kłamstwo jest odpowiednim połączeniem prawdy i korzystania z okazji. A stary człowiek wiedział, co mówi. – Chcesz się przebrać?

Spojrzała na swoje stopy.

– Nie wzięłam ze sobą wygodnych butów ani dżinsów. Mam tylko to, co na sobie.

– I wyglądasz w tym świetnie – powiedział, patrząc na nią.

To była prawda, była wysoką, szczupłą kobietą, z niewyobrażalnie długimi nogami. Wczoraj wieczorem, po kąpieli, był niespokojny; trzymał ją w ramionach, i chciał posunąć się dalej, ale wiedział, że nie może. Chociaż, z drugiej strony, mocno spała wyczerpana męczącym dniem.

Dziewica. Niech to szlag. Dziewica. Potrzeba, by ją mieć, narastała z każdą chwilą, igrając z jego zmysłami. Jej zapach był tak kobiecy: słodki, uwodzicielski i mocno uderzał do głowy. Wspomnienie jej smaku podziałało na niego tak silnie, że miał ochotę wyć. Był pewny, że gdyby spojrzał w tej chwili na ikonę, ujrzałby uśmiechającą się z wyższością Madonnę.

– Naprawdę wyglądasz świetnie – powtórzył – ale tutaj będzie ci w tym zimno. Wiesz co? W tylnej sypialni na górze są ubrania mojej siostry. Chcesz rzucić okiem, czy coś się nadaje?

– Jasne. – Ann zsunęła się z krzesła i skierowała w stronę drzwi. Odwróciwszy się, zapytała: – A twoja siostra nie będzie miała nic przeciwko temu?

– Nie. Firebird jest naprawdę wyluzowana.

Cóż, nie, jeśli chodzi o ubrania, ale był pewny, że nie będą pasować na Ann; jego siostra była o co najmniej piętnaście centymetrów niższa od Ann i drobniejsza od niej.

Ale chciał pozbyć się Ann z kuchni, aby móc spokojnie dokończyć poszukiwania.

– Na pewno?

Przywiązywanie się do ciuchów musiało być typowe dla kobiet, bo Ann wyraźnie wątpiła w jego słowa.

– Wiesz co? – powiedział. – Kiedy się spotkacie, sama ją o to zapytasz.

– A spotkamy się?

– Oczywiście, że tak. Mój ojciec, hm... – Jak jej to powiedzieć? – Mój ojciec miał atak serca czy... coś w tym rodzaju.

– Co? – Ann wróciła i usiadła przy stole. – Kiedy?

– W Święto Niepodległości.

– Dlaczego mi nie powiedziałeś?

– Nie było na to czasu. Jeździli z nim od szpitala do szpitala, a moja matka była tak bardzo... – Żywo gestykulował.

– Na pewno! – Ann ujęła w dłonie jego dłoń. Zgadywała jego myśli, a on był jej za to wdzięczny. Nie podejrzewał, że rozmowa o jego ojcu wywoła tyle strachu, bólu i frustracji.

Jasha miał ochotę wyć do księżyca. Chciał wstać i komuś przyłożyć, najchętniej komuś z Varinskich. Chciał, aby wszystko w jego poukładanym życiu było jak dawniej, ale wiedział, że to niemożliwe.

– A jak on się czuje? – Ścisnęła jego dłoń.

– Dziś rano rozmawiałem z Rurikiem. – Jednak żaden z braci nie wspomniał o tym, co oczywiste: że gdyby Konstantine teraz umarł, poszedłby do piekła. Ludzie, którzy żyli ze świadomością paktu z diabłem, nie zastanawiali się nad konsekwencjami.

– Kiedy go przywieźliśmy, lekarze kazali nam się z nim pożegnać. – Jasha przypomniał sobie bezsilność, strach i ból, przerażoną twarz matki i żałosne szlochy siostry. Uświadomił sobie, że ściska dłoń Ann, jakby była ostatnią deską ratunku. – Teraz doszedł do siebie na tyle, że wypisują go do domu.

– A jak go będą leczyć?

– Lekarze nie potrafią mu pomóc. Nie wiedzą, co mu dolega.

– Wysyłają go do domu i nie wiedzą, co mu dolega? – Była oburzona – Nie pozwól na to! Zrób coś.

– To nieznana przypadłość. Mówili coś o nazwaniu choroby jego nazwiskiem.

Przygasła.

– Bardzo mi przykro. To okropne, naprawdę lubię twojego tatę. To świetny facet. Znamy się tylko z rozmów telefonicznych, a on jest zawsze taki serdeczny i zabawny, zawsze pyta, ile mam lat i dlaczego...

Gwałtownie oblała się rumieńcem. Po raz pierwszy, odkąd jego matka wypowiedziała swoje proroctwo, Jasha doznał prawdziwego uczucia rozbawienia.

– Pyta, ile masz lat i dlaczego za mnie nie wyjdziesz? – zgadywał Jasha. Ale przerwał jej za wcześnie. – W Święto Niepodległości próbował wyswatać mnie z jedną z miejscowych kobiet.

– Żartujesz.

Rozkoszował się świadomością, że ją zdziwił.

– Wymienił moje zalety, zareklamował jako ogiera, Rurika też.

– Często to robi?

– Nie, przeważnie czyta gazety, narzeka na idiotyczne przepisy regulujące przemysł winiarski, grzmi, kiedy deszcz leje i niszczy winogrona. Ale ponad wszystko pragnie wnuków, a kiedy mój ojciec coś sobie postanowi, nic nie jest w stanie mu przeszkodzić. – Lepiej zawczasu uprzedzić ją, jaki naprawdę jest Konstantine, niż miałaby być zaskoczona. – Kiedy już uporamy się tu ze wszystkim, musimy się z nim spotkać.

Ann z przerażenia otworzyła usta.

– Polubisz ich – powiedział pocieszająco, delikatnie ją całując. – I dogadasz się z Firebird w sprawie pożyczania jej ciuchów.

– Jasne. – Ann wstała i ponownie ruszyła w stronę drzwi.

Poczekał, aż ucichną jej kroki i ulotni się jej zapach. Wtedy przejechał ręką po papierach, szukając jakichś znaków. Obwąchiwał je, próbując wykryć na nich smród Varinskich – czy byli w jego biurze? Jednak wszystko było, jak być powinno. Potrząsnął teczką z dokumentami. Ale nic z niej nie wypadło. Aktówka Ann z czarnej gładkiej skóry leżała na stole. Miała odpinany pasek na ramię, gładką niklowaną rączkę i najnowocześniejszy zamek – idealne miejsca do ukrycia urządzeń naprowadzających.

Zaczął od jej osobistych dokumentów i uśmiechnął się na widok rozpaczliwej notatki, jaką Ann napisała do Celii. Nie przeczytał jej, ale rzut oka wystarczył: w jednym zdaniu było coś o panu Wilderze i jędrnych pośladkach.

Całkiem miłe.

Za pomocą scyzoryka rozpruł wszystkie szwy jej aktówki, rozkładając skórę i podszewkę oraz paski na stole. W teczce nie było nic podejrzanego.

Podniósł wzrok i przez okno spojrzał na skąpany w słońcu poranek. No dobra, jeśli nie w jej teczce, na pewno w samochodzie musi coś być...

Poczuł zapach jej przerażenia, a gwałtownie wciągane powietrze znaczyło, że nadeszła.

Ann stała w drzwiach, z wzrokiem utkwionym w swojej rozbebeszonej teczce i stercie dokumentów. Spuściła wzrok i spojrzała na ubrania w rozmiarze trzydzieści cztery, które trzymała w rękach. Posłała mu zabójcze, wściekłe spojrzenie i uciekła z jadalni.

Spojrzał na szczątki jej aktówki rozłożone na stole. Zgoda, wyglądało to dość jednoznacznie. Ale mógł to łatwo wyjaśnić. I lepiej, żeby się pospieszył. Wstał i podążył za nią. Jego instynkt zadziałał gwałtownie, jak pędzący pociąg.

Dopaść ją, powalić, posiąść...

Nie! Na Boga, nie, już raz temu uległ.

I było bosko. Jej skóra była gładka i czysta, jej ciało gorące i tak bardzo...

Zatrzymał się, oparł ręce o ścianę i zastygł w bezruchu. Opanowanie. Gdzie się podziało jego opanowanie? Nigdy wcześniej nie miał trudności w panowaniu nad swoimi pragnieniami.

Dlaczego teraz? Dlaczego Ann? Co takiego miała w sobie, że doprowadzała go na skraj szaleństwa? Gdyby mógł, przestałby za nią gonić, ale musiał ją powstrzymać, zanim zrobi coś pochopnie. Musiał jej to wyjaśnić. Myślał, że może pobiegła na górę i rzuciwszy się na łóżko, wybuchła płaczem. Ale nie. Powinien wiedzieć, że Ann nie zrobi czegoś tak oczywistego. Wymknęła się z domu tylnymi drzwiami. Wiedział, bo pozostawiła po sobie zapach oburzenia i uruchomiła alarm. Przystanął, aby wprowadzić kod i zapobiec włączeniu się alarmu, zanim pojawi się policja. Szybki rzut oka na wieszak i wiedział, że zabrała jego kluczyki. Kluczyki do jego nowiutkiego bmw M6.

– Jasna cholera!

Wybiegł przez tylne drzwi. Nie mogła zostawić go tu samego. Nie po tym, co między nimi zaszło. Nie wiedziała, co to oznaczało? Należała teraz do niego. Warknięcie, nie całkiem ludzkie i nie do końca wilcze, wyrwało się z głębi jego piersi.

Zanim jeszcze otworzyły się drzwi garażu, wyjechała tyłem, niszcząc dach samochodu o drzwi wykonane na zamówienie z twardego drewna. Kiedy drewno roztrzaskało się, z okropnym zgrzytem odzierając z samochodu czarny lakier, na powrót stał się człowiekiem. Człowiekiem nie do końca pewnym, czy bardziej bał się o nią, czy o samochód.

Ale uznał, że Ann jest bezpieczna, za to jego beemka spisana na straty. Ruszyła. Dobiegł do podjazdu. Musiał ją zatrzymać. Wcisnęła gaz do dechy, ale samochód zgasł. Spróbowała raz jeszcze, bezskutecznie. Za trzecim razem samochód nareszcie zapalił, a ona skupiła na nim zabójcze spojrzenie. Zebrał siły, by móc odskoczyć na bok.

Ale, dzięki Bogu, nie miała aż tyle odwagi, by go przejechać. Gwałtownie skręciła na trawnik, ugrzęzła w błocie, potem szybko wróciła z powrotem na drogę i minęła dom. Odwrócił się i wbiegł do domu.

Rozdział XIV

Niech go szlag! Zniszczył jej aktówkę. Ann była do niej bardzo przywiązana i nosiła ją z dumą, odkąd dostała ją od Jashy z okazji Dnia Sekretarki. Stało się to wkrótce po tym, jak zaczęła u niego pracować. A on rozpruł ją, bo myślał, że ona... ona... nie wiedziała, co sobie myślał. Szkoda, że jej nie ufał.

Przez cztery nędzne lata pracowała w jego firmie, z czego trzy była jego asystentką, a on jej nie ufał. Dupek.

Minęła tylny róg domu. Dodała gazu.

Samochód gwałtownie ruszył, skoczył do przodu, aż opony zapiszczały na drodze, a ona doznała gwałtownego przypływu adrenaliny.

Jasha uwielbiał swoje samochody. W tej chwili pewnie rozpacza. Być może kiedyś była mniej ostrożna, a konsekwencje tego były śmiertelne. Ale była wtedy dzieckiem i nikt jej za to nie winił. Nawet siostra Mary Magdalene wezwała Ann do siebie i bardzo poważnym tonem powiedziała jej, że nie powinna czuć się winna. Więc się nie obwiniała, ale dostała nauczkę, i każdy, kto ją znał, wiedział, że jest osobą bardzo odpowiedzialną.

Jak Jasha śmiał jej nie ufać?

Trafiła w końcu na drogę.

Wszystko, co musiała w tej chwili zrobić, to wydostać się z tego piekła i na zawsze uwolnić się od niego. Jasha wypadł przez główne drzwi i wyskoczył przed maskę samochodu. Ten dupek mocno wierzył w jej szlachetność. Zahamowała ostro.

Jego wiara była uzasadniona. Niech to szlag. Waliła rękami w kierownicę. Jasna cholera!

– Posłuchaj mnie! – krzyczał. – Jesteś mi potrzebna!

– Taa, jasne – odkrzyknęła.

Prawdopodobnie i tak jej nie słyszał przez zamknięte szyby. Ale przynajmniej sobie pokrzyczała. Zawróciła i próbowała wyjechać drugą stroną. Przebiegł przez trawnik i ponownie stanął jej na drodze.

– Ann, zostań ze mną.

Zawróciła raz jeszcze, rozważając nawet przejechanie przez środek szerokiego trawnika.

– Ann... – Podszedł do przodu samochodu, rozpostarł ramiona i uśmiechnął się, ukazując ujmujące dołeczki w policzkach. – Proszę...

Miała ochotę zmazać ten uśmieszek z jego twarzy. I tak jakby jej życzenie miało moc sprawczą, coś przeleciało wzdłuż lewej strony samochodu i wbiło się w jego ramię. Zatoczył się i upadł.

Co to było?

A kogo to obchodzi? Wynoś się stąd, do diabła!

Ruszyła i przejechała obok niego. Obejrzała się. Podniósł się i wstał, słaniając się na nogach, jakby był pijany. Wtedy ostro zahamowała. Wystawała z niego strzała, prawdziwa strzała z piórami. Zaatakowali go Indianie?

Pochylił się. Skulony pobiegł w kierunku werandy. To dało jej czas na ucieczkę.

Dlaczego więc zawracała w kierunku domu? Jakiś idiota stamtąd wypuszczał strzały. Musiała uciekać. Natychmiast. W samochodzie była bezpieczna.

Jasha upadł, jego tułów spoczywał na werandzie, a nogi na podjeździe.

Podjechała do niego. Przeskoczyła na stronę pasażera, wyskoczyła z samochodu, złapała go pod pachy i pociągnęła z całej siły. Jęknął z bólu, ale ani drgnął. Był za ciężki. Wtedy usłyszała strzał. Przednia opona samochodu wybuchła.

Strzępy gumy unosiły się w powietrzu, a samochód przechylił się na prawą stronę. Nagle znalazła w sobie siłę, by pociągnąć Jashę w kierunku domu. Znowu jęknął, a kiedy chciała się zatrzymać, sapnął:

– Wnieś mnie do środka.

Pomógł jej, podpierając się na nogach. Jego dżinsy zaczepiły o nierówną powierzchnię werandy.

– O Boże, o Boże, o Boże...

W jakiś sposób jej szaleńcza modlitwa pomogła jej posuwać się do przodu i nie dopuszczać do siebie myśli, że gdzieś tam jakiś facet ma pistolet i łuk. Albo i dwóch facetów, ech, przecież to bez znaczenia. Najważniejsze to wnieść Jashę do środka.

I udało się. Przeciągnęła go przez próg, zatrzasnęła drzwi i zamknęła je na klucz. Podbiegła do telefonu.

– Co robisz? – zainteresował się Jasha.

– Dzwonię po pogotowie. – Potrząsnęła słuchawką. – Nie ma sygnału.

– Odciął linię.

Sięgnęła po swoją torebkę. Nie mogła jej znaleźć.

– Moja komórka.

– Nie ma na to czasu. Wyjmij mi tę strzałę.

– Nie potrafię jej wyjąć. Pogotowie...

– Nie ma na to czasu. Jeśli rana zacznie się goić, cokolwiek było w tej strzale, wniknie w moje ciało. Nie mogę do tego dopuścić.

– Zwariowałeś? Tak szybko się nie zagoi – krzyczała na niego, ale nie dlatego, że mu nie wierzyła. Było dokładnie odwrotnie.

– W kieszeni mam nóż.

– Który zawsze ze sobą nosisz. – Skąd się wzięło w jej głosie tyle sarkazmu?

– Cóż... tak. – Był zaskoczony.

– Wiem. – Zbeształa go już kiedyś za pozostawienie dwóch innych scyzoryków ochronie na lotnisku. Uznała, że to męska zabawka. Nigdy nie myślała, że za pomocą jednego z ostrzy będzie musiała wyjąć strzałę z jego ramienia.

Porwała z kanapy piękną bawełnianą narzutę i podbiegła do Jashy, próbując zatamować krew sączącą się z jego ramienia, spływającą na podłogę.

– Skąd wiesz, że ta strzała jest zatruta? – zapytała.

– Kochanie, gdyby chciał mnie zabić, użyłby do tego strzelby.

Dobry Boże, cała koszulka Jashy była zakrwawiona. Jego twarz była trupioblada, a z ramienia wystawała strzała.

– Cokolwiek to jest, nie jest śmiertelne.

– To może być narkotyk, który skłoni mnie do współpracy z nimi.

Wyobraźnia natychmiast podsunęła jej straszny scenariusz.

– Albo powoli działająca trucizna, na którą tylko oni mają antidotum.

Skrzywił się.

– Na to bym nie wpadł.

– Bo to niedorzeczne! – krzyczała. – To zdarza się tylko w filmach! Ta cała sytuacja jest jak z kiepskiego filmu!

– Ann – Jasha zdrową ręką chwycił jej nadgarstek. Kiedy na niego spojrzała, powiedział stanowczo: – wyjmij tę strzałę.

Odwróciła wzrok. To wszystko przez nią. Zawsze przyciągała złych ludzi.

– Spójrz na mnie! – Potrząsnął jej nadgarstkiem. – Nikt inny nie może mi pomóc. Tylko ty.

Odwróciła się do niego. Ich spojrzenia spotkały się. Uspokoiła się.

– Zawsze będziesz tą jedyną – powiedział.

– Prostak. Pochlebca. Śmieszny, głupi facet.

Nie mogła tego zrobić. Po prostu nie mogła. Uklękła obok niego, wyjęła scyzoryk z kieszeni jego dżinsów. Ręce jej drżały tak mocno, że szarpiąc, upuściła go.

– Należałoby to odkazić.

Przecięła jego koszulkę od szyi do rękawa, odsłaniając ramię. Strzała sprofanowała piękną przestrzeń jego gładkiej skóry. Zaschnięta i świeża krew zabarwiła wszystko na brązowo i szkarłatno. Miała ochotę schować głowę między kolana, zbierało jej się na wymioty i chciało jej się płakać.

– Nie wykończysz mnie zarazkami. – Był zbyt pewny siebie. – W ogóle mnie nie wykończysz. Poszerzysz ranę na tyle, żeby wyciągnąć strzałę bez zbytniego uszkodzenia tkanki.

– Dobrze. – Trucizna, przypomniała sobie. Ostrze zawisło nad raną drżąc.

– To są najprawdopodobniej narkotyki – jego głos drżał błagalnie. – Proszę, Ann, zrób to dla mnie.

Łzy napłynęły jej do oczu. Otarła je. Skóra była twarda. Mięsień był jak mięso. Mięso ociekające krwią. Podążała w kierunku grotu strzały.

– Zaczepiłam o kość. Czubek strzały utkwił w kości.

– Wiem – mówił z trudem, jakby się dusił.

Nie mogła znieść widoku jego cierpienia. Patrząc na niego, nigdy nie wyjmie strzały.

– Jak mam ją wydobyć?

– Ciągnij.

– Och, przestań! – Teraz spojrzała na niego. Jego dolna warga krwawiła, musiał ją przegryźć.

– Ciągnij prosto do siebie – instruował – jeden szybki, zdecydowany ruch. Prosto w górę, Ann, to bardzo ważne. Jeżeli pociągniesz na skos, uszkodzisz więcej mięśni.

– Wiem! – krzyknęła przerażona.

– Wstań, stopą zaprzyj się o moje ramię i ciągnij.

To był koszmar. Z nią w roli głównej.

Zanim się podniosła, znowu złapał ją za rękę.

– Posłuchaj. Jak się z tym uporamy, a ja zemdleję lub zasłabnę, zadzwoń ze swojej komórki po pogotowie i sprowadź pomoc. Ale nie odchodź. Obiecaj, że mnie nie opuścisz.

– Obiecuję.

– Upewnij się, że wszystkie drzwi są zamknięte na klucz. Weź ikonę i idź do garderoby obok łazienki dla gości – stoją tam flakony z perfumami. Rozbij jeden z nich na podłodze – ten zapach go zmyli.

Patrzyła na niego oniemiała. Czy te prochy zaczęły już działać?

– Potem zejdź na dół do piwnicy i zamknij się tam na klucz. Nawet jeśli podpalą dom, to miejsce ma dostęp świeżego powietrza. Pamiętasz szyfr do piwnicy?

– Tak – powiedziała słabym głosem. – Ale nie wydaje mi się, żebym dała radę cię aż tam zanieść.

– Kochanie, ja go zajmę, abyś miała czas się ukryć.

Tego już było za wiele.

– Nie po to przed chwilą ratowałam ci życie.

Wstała, oparła stopę na jego ramieniu. Pochylając się, ujęła strzałę blisko skóry, mocno chwyciła i szarpnęła z całej siły. Przez dobrą sekundę strzała ani drgnęła. Potem nareszcie udało się. Jasha krzyknął.

Osłupiała, cofnęła się. Wpatrywała się w to, co właśnie wydobyła z jego ramienia. W żelazny trzonek. Grot strzały nadal tkwił w jego ramieniu.

– Nie, nie, nie, to się nie dzieje naprawdę. – Opadła na kolana obok zwijającego się z bólu Jashy. – Leż spokojnie! – Palcami badała wnętrze rany.

Jasha syczał z bólu z każdym ruchem jej palców. Poczuła zarys grotu strzały. Miał tradycyjny kształt, a ostro zakończony trójkąt mocno tkwił w kości.

– Mam zamiar to wyciągnąć.

– Rób swoje. – Zesztywniał, starając się nie ruszać. Owinęła dłoń wokół jego ramienia, palce drugiej ręki zanurzyła w ranie. Najdelikatniej, jak umiała, poruszała grotem w tę i z powrotem. Początkowo ledwie się ruszał. Potem zrobiło się trochę luzu. Nadal jednak nie chciał wyjść.

Musiała go wydobyć. W końcu usłyszała cichy trzask, jakby drgnął.

On też to poczuł.

– Szybko, teraz!

Pociągnęła. Jej ręka poślizgnęła się. Ostrze zraniło jej dłoń. Przejmujący ból natychmiast przeszył jej delikatne ciało. Szarpnęła rękę. Łzy napłynęły jej do oczu. Zwykłe skaleczenie nie powinno tak boleć. Jasha zwijał się z bólu, cicho jęcząc.

– Wybacz – powiedziała zdyszana. Było jej bardziej przykro, niż mogła to wyrazić.

– Co, u diabła, się stało? – wykrztusił. – To płonęło!

– Nie wiem. A jakie to ma znaczenie?

– Chyba żadnego.

Zapomniała o swoim bólu. Spróbowała raz jeszcze. Powoli, mozolnie, wydobyła grot spomiędzy jego mięśni, kości i ścięgien. Jak tylko jej się to udało, powiedział:

– Pokaż mi to.

Podała mu.

– To obsydian – stwierdził – czarny błyszczący kamień. Wiesz, że wyszczerbiona krawędź obsydianu może być ostrzejsza niż skalpel chirurgiczny?

– Czy wyglądam, jakby mnie to obchodziło? – Oglądała swoją skaleczoną rękę.

– W porządku. Nie wyrządziła zbyt wielu szkód. Z jakiegoś powodu chcą mnie wziąć żywcem.

Uważnie oglądał czubek strzały.

– Oto on – odetchnął z ulgą – ty go wyjęłaś. Popatrz... – Podniósł strzałę. – Widzisz to mikroskopijne urządzenie naprowadzające? Jest wtopione w sam czubek grotu i miało wbić się w moją kość. Z moim metabolizmem kość szybko by się zrosła i mogliby mnie stale śledzić.

Odwróciła głowę. Nie mogła znieść widoku krwi. To budziło w niej odrazę, strach, ból i była ledwie przytomna.

– Ważne, że nie musisz znowu tam grzebać – jego głos zabrzmiał zachęcająco.

Rzuciła mu zabójcze spojrzenie.

– Znowu tam grzebać?

– Jeżeli nie zdołałabyś tego wyciągnąć...

– Och, na miłość boską...

– Chyba wcale nie boską, bo Bóg nie patrzy na nas przychylnym okiem, ale na miłość mojej rodziny. Czasami są potwornie upierdliwi, ale zrobiliby wszystko, by mi pomóc, tak samo jak ja zrobię wszystko, by ich ocalić!

Rodzina? To takich poświęceń wymaga rodzina?

– Nie powinnam była się zatrzymywać.

– Przecież nie mogłaś mnie zostawić – pogłaskał Ann po ramieniu – albo jej.

– Jej?

– Madonny.

Ann wyciągnęła z kieszeni ikonę i pokazała mu.

– Jej nie zostawiłam.

Zaśmiał się cicho i przymknął oczy.

– Najlepiej, jeżeli zostaniemy tutaj, przy wejściu. Panel sterowania jest nad oknem, nikt nie zajrzy do środka przez witraż, a jeżeli ktoś się włamie, włączy się alarm. Miejscowa policja prawdopodobnie ma serdecznie dosyć wycia mojego alarmu, ale nie mają tu nic lepszego do roboty, a ja wpłacam sporą sumkę na ich fundusz emerytalny. Na pewno ruszą tyłki.

Rozejrzała się. Tak, czuła się tu względnie bezpieczna. Podeszła do ściany i uruchomiła alarm.

– Ostrożnie, pochyl się – ostrzegł Jasha.

– Wiem.

Skąd wiedziała, jak się zachowywać podczas oblężenia? Na zewnątrz był nadal poranek – jak to było możliwe? – myślała, że może słońce udaremni atak.

Atak. Była nowoczesną kobietą. Dlaczego bała się ataku?

Spojrzała na Jashę. Właśnie wyjęła strzałę z ramienia faceta, który na jej oczach zmieniał się w wilka.

To wszystko musiało jej się śnić, bo nie miało żadnego sensu.

Tak czy inaczej Jasha wyglądał jak nieszczęście. Umazany krwią, blady i zlany potem. W szoku.

– Zimno mi – powiedział, drżąc.

Pocieszająco poklepała go po piersi, potem wstała, podeszła do kanapy i wzięła z niej poduszkę i koc. Wróciła, uniosła jego głowę, a on otworzył oczy, gniewne oczy, w których zapłonął ogień. Lecz kiedy ją ujrzał, uspokoił się.

– Dziękuję – wyszeptał. – Za wszystko.

Jakby miała jakieś inne wyjście. Wsunęła mu poduszkę pod głowę i przykryła go kocem.

– A teraz wyjaśnij mi, dlaczego mam nie dzwonić po pomoc.

– Bo kiedy aresztują myśliwego za trafienie mnie strzałą, on powie szeryfowi, że jestem wilkiem. Kiedy zaczną przesłuchiwać ciebie, będziesz się rumienić i jąkać jak zawsze, gdy kłamiesz. Moja rana zagoi się bardzo szybko, a w szpitalu stwierdzą, że to bardzo dziwne i podejrzane. A nie chcemy, żeby ktoś nabrał wobec mnie podejrzeń. – Utkwił w niej swoje zmienne spojrzenie. – Prawda?

– Tak, myślę, że tak.

To smutne, ale właśnie wszystkie elementy układanki zaczęły do siebie pasować i to uświadomiło jej, jak wiele od wczoraj przeżyła.

– To nie był pijany myśliwy, prawda?

– Owszem, był. Pijany myśliwy plus jeden z moich kuzynów.

Nie pytała, skąd to wie, ale z jakiegoś powodu mu wierzyła.

– A dlaczego twój kuzyn miałby próbować cię zabić? Tylko nie wmawiaj mi, że dlatego, że twoi rodzice się pobrali.

– Gdyby chciał mnie zabić, już bym nie żył – mówił Jasha coraz słabszym głosem.

– Myślisz, że to ma jakiś związek z naszymi Ukraińcami?

– Myślę, że to byli właśnie oni.

Znowu wzbierała w niej złość.

– I myślisz, że jestem z nimi w zmowie.

– Nie. Myślę, że zainstalowali ci urządzenie szpiegowskie i skłonili, abyś tu przyjechała, a oni mogli się dowiedzieć, gdzie mieszkam.

– To głupie! – Przynajmniej w realnym świecie to było głupie. W świecie, w którym Jasha zmieniał się w wilka, a jego kuzyn strzelał strzałami w niego, to miało sens.

– Dalej mi zimno – wymamrotał Jasha – wiem, że to dla ciebie niezbyt atrakcyjna propozycja, ale może przytulisz się do mnie?

Marzyła o prysznicu. Chciała obejrzeć i opatrzyć ranę na swojej ręce. Chciała wrócić do domu, zwinąć się w kłębek, przytulić do kota i udawać, że to wszystko nigdy się nie wydarzyło.

Zamiast tego zacisnęła pięść, próbując złagodzić ból. Popatrzyła na smugi krwi na pomarańczowym swetrze i białych spodniach. Zatęskniła za łazienką na górze, mydłem i ubraniami na zmianę. Ale powiedziała:

– Jasne.

Podeszła do Jashy, położyła się po jego zdrowej stronie, ostrożnie, by go nie poruszyć. Przykryła się kocem i położyła głowę na jego ramieniu.

Otoczył ją ramieniem i pocałował w czoło.

– Madonna dobrze wybrała.

Madonna? Siostra Mary Magdalene zawsze mówiła, że Matka Boska czuwa nad Ann. Ale w głębi serca Ann wiedziała, że zakonnica nie mogła tego wiedzieć. Siostra Mary Magdalene osobiście nauczyła Ann, że Bóg działa na sobie tylko znane, tajemnicze sposoby. Żaden ze zwykłych śmiertelników nie mógł wiedzieć, czy to Madonna strzegła Ann, czy był to diabeł.

Bo kiedy była w pobliżu, innych ludzi spotykały złe rzeczy.

Jej życzenia miały moc przekleństw, a jej miłość była zabójcza.

Ann zasnęła wsłuchana w bicie jego serca, marząc, że nigdy nie spotkała Jashy Wildera i nie podążyła za głosem miłości.

Rozdział XV

– Ann, chodź, czas na nas.

Otworzyła oczy. Usiadła tak gwałtownie, że zakręciło jej się w głowie.

– Spokojnie, nie musimy się aż tak spieszyć, myśliwi sobie poszli.

Jasha wyglądał świetnie. Był trochę blady, odrobinę spięty, ale spokojny.

Rozejrzała się. Na zewnątrz, sądząc po słońcu, było popołudnie. Spoczęła na podłodze na posłaniu z poduszek i kolorowych narzut.

– Ale co...? Jak...?

– Doznałaś szoku. Więc pozwoliłem ci trochę się zdrzemnąć i spakowałem nasze rzeczy.

Odgarnęła włosy z twarzy i próbowała przypomnieć sobie, co jej się śniło. Biegła przez las, coraz szybciej i szybciej. Kiedy się odwracała, widziała za sobą wilki. Kiedy rozglądała się wokół, wszędzie widziała wilki. Była przerażona... Potem nadbiegł Jasha, uśmiechnął się i też zmienił się w wilka. Już się nie bała. I wiedziała, że z tej drogi nie ma powrotu. Że musiała biec wiecznie. Zakryła oczy dłońmi.

– To było straszne.

– Byłoby jeszcze straszniejsze, gdybyś po mnie nie wróciła. – Podał jej rękę.

– Co? Och... – Nie mówiła o tym, że go uratowała, ale nie trzeba było być Freudem, by zinterpretować taki sen jak jej. Wiedziała, co oznaczał. – Tak, jestem wrażliwa na ranne zwierzęta.

To była prawda. Kiedy Kresley przyszedł pod jej drzwi, był wygłodniałym, zapchlonym kocurem, pogryzionym przez kojota. Dopóki go nie poznała, nie mogła zrozumieć, jak przeżył. Ale, w przeciwieństwie do niej, Kresley był wojownikiem i szybko zrobił porządek ze wszystkimi psami w sąsiedztwie. Nawet rottweiler dozorcy drżał, kiedy Kresley przechadzał się dumnie po okolicy.

Ujęła rękę Jashy i pozwoliła mu wziąć się w ramiona. Pocałował ją długo i namiętnie, nie zważając na swoje obrażenia, jej złe przeczucia czy grożące im niebezpieczeństwo. Jego dłonie wędrowały po jej plecach, masując mięśnie napięte z powodu twardej podłogi i proroczego snu. Otworzył ustami jej usta, a językiem błądził gdzieś głęboko. To przywołało pamięć o lesie, burzy, rytmicznym poruszaniu się jego ciała w jej ciele i jasnym świetle spełnienia.

Miała też w pamięci ból, ostrzeżenie, że zbyt szybko posunęła się za daleko i teraz musiała ponieść tego konsekwencje.

– Jesteś wspaniałą kobietą – wyszeptał.

– Wyglądam jak żyrafa. – Słyszała to zbyt wiele razy, by teraz uwierzyć w coś innego.

– A ja jestem wilkiem. Tym sposobem na zawsze mamy z głowy kostiumy na Halloween. A więc, moja droga żyrafo, czy mówiłem ci już, jak bardzo kocham twoje niewyobrażalnie długie nogi?

– Tak jak wilk podziwia antylopę? – Nie mogła przestać z niego kpić. Nie wierzyła w ani jedno jego słowo; w biurze nigdy nie uległ jej urokowi. Tylko teraz, kiedy byli sami i potrzebował jej, składał jej obietnice bez pokrycia.

Obietnice bez pokrycia... było ich wiele, wszystkie bardzo kuszące.

– Jasha, dlaczego wyjeżdżamy? Dokąd mnie zabierasz?

– Idziemy do lasu. Z tym. – Wyjął z kieszeni malutki srebrny nadajnik. Pokazał jej go, trzymając na czubku palca wskazującego.

– Naznaczył mnie jak zwierzę zagrożone wyginięciem. Chciał się przekonać, gdzie się schronię. Muszę go przechytrzyć, by go złapać, przesłuchać, a potem wykończyć.

– Wykończyć – powtórzyła. Oczy Jashy rozbłysły.

– Wykończyć go, zanim odnajdzie moją rodzinę, i zanim on wykończy nas.

– Więc będziemy przynętą?

– Mamy dwa wyjścia: zwabić go i zyskać przewagę albo dać się zabić. Które wybierasz?

– Nienawidzę takich wyborów.

Patrzył wyczekująco. Westchnęła.

– Nadziej mnie na haczyk, wrzuć do wody i możesz nazwać mnie przynętą.

– To rozumiem! – Objął ją i przytulił.

Poirytowana, wyrwała się z jego objęć, podniosła poduszki i narzutę z podłogi. Pospieszył, żeby jej pomóc. Powstrzymała go jednak.

– Nie powinieneś tego robić. Jesteś ranny.

– Tylko lekko. Popatrz. – Odsłonił ramię, by mogła obejrzeć ranę. Ostrożnie dotknęła jej opuszkami palców. Była zaczerwieniona, na pewno trochę bolała, ale wyglądała jak niegroźna, kilkucentymetrowa blizna.

Ann pamiętała, że niedawno wkładała tam rękę.

– Czy to szybkie gojenie się ran to część, hm...?

– Paktu z diabłem. – Obserwował ją, trafnie oceniając jej reakcje. Ale widział zbyt dużo i to ją krępowało. – Tak, zdrowieję bardzo szybko, to jedna z korzyści. Jedna z bardzo wielu korzyści.

– Naprawdę zawarłeś pakt z diabłem? – zapytała drżącym głosem.

Wydawał się taki spokojny, ale przypuszczała, że przywykł do dziwnych i niezwykłych zjawisk. A dla niej to była nowość. Nieważne, co się stało, z trudem przyjmowała to do wiadomości – albo nie chciała przyjąć.

Chciała znać dalszy ciąg jego opowieści.

– Pakt z diabłem to brzmi melodramatycznie, jak historia Fausta – powiedziała.

– Faust był marnym negocjatorem. Gdyby miał więcej sprytu, wytargowałby znacznie więcej w zamian za swoją duszę.

– Jasne, powinien uczyć się od ciebie. Ty zmieniasz się w wilka. Nie mogłeś poprosić o coś bardziej efektownego? – zapytała z sarkazmem.

– Co na przykład?

– Nie wiem. Na przykład o zwycięstwo w „Tańcu z Gwiazdami”.

– Myślisz, że diabeł macza palce w „Tańcu z Gwiazdami”?

– Musi. Nie ma innego wytłumaczenia dla tego, że ostatnią edycję wygrali Russell i Teresa – powiedziała gorzko.

Roześmiał się, a kiedy spojrzała na niego groźnie, udał, że kaszle, próbując zachować powagę.

– Gdybym ja zawierał ten pakt, poprosiłbym, żeby drużyna Tytanów wygrała mistrzostwa.

– Jasne. A ja o występ na żywo specjalnie dla mnie nieistniejącego od dawna zespołu Damn Yankees. – Ułożyła poduszki z powrotem na kanapie. – A nie możesz zerwać paktu? – zapytała po chwili.

– Nie ma takiej możliwości.

– Myślę, że diabeł może mieć w tej sprawie coś do powiedzenia. – Spojrzała zaniepokojona na Jashę.

– Chyba nikt z nim nie dyskutował przez ostatnich tysiąc lat.

– Tysiąc lat. – Usiłowała wyobrazić sobie taki ogrom czasu. – Więc to nie ty zawarłeś ten pakt, ale ktoś z twoich przodków.

– Zgadza się. Ustalił warunki i chyba nie wiedział nic o „Tańcu z Gwiazdami”.

– Raczej nie. Więc cała rodzina...

– Tylko mężczyźni – przypomniał jej.

– A co diabeł ma przeciwko kobietom? – obruszyła się.

– Zdaniem mojego ojca, kobiety są w stanie przejrzeć sztuczki Belzebuba.

– Ha! – To zabrzmiało jak komplement. – A musiałeś jakoś przypieczętować ten pakt?

– W tym przypadku wystarczyły grzechy moich przodków.

– Może powinieneś poradzić się naszych prawników, jak unieważnić ten pakt?

– Wiesz, że wszyscy prawnicy są na usługach szatana – powiedział Jasha śmiertelnie poważnie.

Roześmiała się.

– Jeśli twój radca prawny, Bob Rutherford, jest na usługach szatana, ten powinien sprawić mu lepszą perukę. – Dotknęła ramienia Jashy. – Ale gdybyś naprawdę chciał się wycofać, co zrobiłby diabeł?

– Wątpię, by ktokolwiek z nas rozważał odrzucenie takiego daru.

Spojrzała na niego, by upewnić się, czy nie żartuje.

– Daru?

– A nie uważałabyś za dar możliwości zmieniania się w wilka i biegania po lesie, wolna i dzika? – Jasha głęboko odetchnął, jakby poczuł bezmiar świeżego powietrza. – Albo zmieniania się w jastrzębia i szybowanie pośród chmur?

– Możesz zmieniać się też w jastrzębia? – Świetnie. Zawsze marzyła o tym, by latać.

– Nie. Ja jestem wilkiem, mój brat Rurik – jastrzębiem, mój drugi brat, Adrik – panterą.

– Och. – Jej wyobraźnia szalała, by zmierzyć się z nieuniknioną prawdą. – To są dzikie zwierzęta.

– Drapieżniki, owszem. – Jasha przyglądał się jej, jego złote oczy śledziły ją uważnie. – Przez tysiąc lat bywali najemnymi wojownikami, dyktatorami, władcami i zbirami. Pracowali dla każdego, kto miał pieniądze, by im zapłacić. Kiedy raz się podjęli jakiegoś zadania, nie spoczęli, dopóki nie wykonali go w całości.

Czuła się osądzana, jakby Jasha próbował ocenić głębię jej rozpaczy i siłę determinacji.

– A do czego byli najmowani?

– By tropić ludzi, szukać ich, porywać, torturować... zabijać.

– Tego się obawiałam. – Położyła rękę na czole. – Powiedziałeś, że tam na zewnątrz to był twój kuzyn. Strzelał do ciebie!

– Chwilę przed tym, jak mnie trafił, poczułem ich zapach. Natychmiast rozpoznałem tamtego myśliwego. – Jasha wzruszył ramionami. – Czuć go sikami jelenia.

– Fuj! – Zmarszczyła nos.

– To bez wątpienia myśliwy. Ale ten drugi, nigdy wcześniej go nie widziałem. – Z ust Jashy wyrwał się wilczy pomruk. – Ale jest jednym z nas. Jestem tego pewien.

Nie chciała tego słuchać. Wróciła po więcej poduszek, przyniosła je, rozłożyła na kanapie, a kiedy się odwróciła, Jasha stał przed nią.

– Udawanie, że nic się nie dzieje, nie pomoże – powiedział.

– Mnie pomoże – upierała się, po czym ustąpiła: – No dobra. Czego chciał twój kuzyn?

– Zemsty. Tego, czego chcą wszyscy. I nie spoczną, dopóki nie osiągną celu.

– Zemsty za co?

Jasha westchnął.

– To długa historia.

– Ciągle to powtarzasz.

– Chciałem ci ją opowiedzieć, ale uciekłaś.

Przypomniała sobie, że kilka godzin temu wyciągnęła strzałę z jego ramienia. Ale ani trochę go to nie osłabiło i bardzo szybko doszedł do siebie.

Jasha był postawnym mężczyzną. Wysokim, szerokim w ramionach i bardzo umięśnionym. Czasami o tym zapominała, dopóki nie stanął przed nią i nie spojrzał na nią z góry tak jak teraz. A w niej wzbierało nieznośne uczucie pożądania.

– Nie uciekłam – szepnęła zakłopotana – podjęłam słuszną decyzję by odejść, bo wiedziałam, że mi nie ufasz.

– Odjechałaś najszybszym samochodem, jaki mam. Czyli uciekłaś. – Chwycił ją za ramię, kiedy chciała mu umknąć. – I ufam ci. I wiem, że gdyby chcieli założyć ci urządzenie naprowadzające, nawet byś o tym nie wiedziała.

– No dobra. To ma sens. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Ale dlaczego mi nic nie powiedziałeś?

– Często bierzesz na siebie zbyt dużą odpowiedzialność i nie chciałem, żebyś się obwiniała, gdyby przez ciebie wpadli na mój trop.

– Aha.

Świetnie. Tak się o nią martwił, a ona niesłusznie się złościła. Chciała dokończyć układanie poduszek, ale położył rękę na jej plecach i skierował w stronę schodów.

– To może poczekać. Musimy się przygotować.

– Przygotować? Do czego? – Czy na pewno chciała wiedzieć?

– Mój kuzyn przeciął opony we wszystkich samochodach w garażu. Odciął linię telefoniczną. Jeżeli zadzwonię gdzieś z komórki, na pewno będzie wiedział, dokąd dzwonię i gdzie jesteśmy. – Jasha zaśmiał się, w czarującym uśmiechu ukazując wszystkie ostre, białe zęby. – Więc damy mu to, czego chce. Zabierzemy go na małe polowanie.

Kiedy Jasha patrzył w ten sposób, przypominała sobie, z kim – lub czym – miała do czynienia.

– Zapoluje na nas – powiedziała, kiedy wchodzili na górę po schodach.

– Tak. Będzie nas śledził za pomocą urządzenia naprowadzającego, w nadziei, że znajdzie i zlikwiduje moją rodzinę.

Na początku nie rozumiała. Kiedy już zrozumiała, nie mogła w to uwierzyć.

– Zlikwiduje. To znaczy zabije? Całą twoją rodzinę? To nie... naprawdę myślisz... tak z zimną krwią?

– Trafił mnie strzałą. Raczej nie miał dobrych zamiarów.

Jasha zaprowadził ją przez sypialnię do łazienki.

– Ale żeby zabić całą rodzinę tylko dlatego, że...

Odkręcił wodę nad umywalką i włożył jej zranioną rękę pod strumień.

– Mordowanie to jest to, w czym są najlepsi, a moja rodzina nie byłaby pierwszą, którą by wyeliminowali, nie szczędząc nawet dzieci.

Woda była czerwona od krwi. Czekała, aż zacznie boleć. Poczuła tylko lekkie ukłucie.

– Wyjdziemy z tego cało?

– Wyjdziemy. Nie zapominaj, że jestem jednym z nich. – Odwrócił jej dłoń do światła. Na palcach widoczne były ledwie jasne blizny, rana prawie całkowicie się zagoiła i wydawała nieadekwatna do bólu, jaki poczuła, kiedy strzała wbiła się w jej rękę.

– Nic nie rozumiem. Przecież się skaleczyłam. Jestem tego pewna. – Patrzyła, jak oglądał jej skórę, próbując ją rozedrzeć.

– Moja krew pomogła ranie zagoić się – powiedział. Ponieważ był jednym z nich.

Mogła udawać, że przyjazny z niego wilk. Mogła podziwiać jego oddanie rodzicom i rodzeństwu. Ale nie mogła lekceważyć prawdy.

Jasha zmieniał się w wilka, kiedy tylko chciał. Był drapieżnikiem. Był potomkiem morderców, gwałcicieli i oprawców. Zawsze przyciągała złych ludzi.

Chociaż bardzo chciała, żeby było inaczej, on był jednym z nich.

Rozdział XVI

Kiedy Jasha i Ann wyszli z domu tylnymi drzwiami, w powietrzu unosił się ledwo wyczuwalny zapach zmierzchu.

– Czy oni tam są? – Spojrzała na otaczające dom drzewa, wyobraziła sobie, jak lśnią ich wygłodniałe oczy, obserwując każdy ich krok.

– Poszli sobie. Mogę się założyć, że mój kuzyn nie nagrodził myśliwego.

– To znaczy, nie zapłacił mu – kanalia pozbawiona zasad – dostał to, na co zasłużył. – Odwróciła głowę i spojrzała na Jashę. – Zabije go?

– Nie wiem. Możliwe. Martwi cię to? – Jasha zamknął drzwi na klucz, po czym położył na nich rękę, jakby chciał się pożegnać.

– A powinno?

– Myśliwy upił się i strzelał do dzikich zwierząt, do mojego stada, do mojego przywódcy, a kiedy obleciał go strach, poszedł na policję. Potem przyłączył się do obcego, patrzył, jak dostałem strzałą, i przestrzelił opony mojego auta.

– Ja też nie obeszłam się zbyt łagodnie z twoim samochodem – przyznała, zakłopotana wściekłością Jashy.

– Nie jestem pewny, czy celował w oponę. Może chciał trafić ciebie. – Patrzył jej w oczy, zaciskając usta. – Oblewa mnie zimny pot na samą myśl o tym, co mógł zrobić przez przypadek lub celowo.

– Nie pomyślałam o tym. – Dotknęła kieszeni, w której trzymała ikonę.

Czy znowu uniknęła śmierci?

– A więc, czy obchodzi mnie, jeżeli mój kuzyn zadaje mu cierpienie? Lub zabija go? – Jasha odpowiedział sobie sam: – Nie, zupełnie nie.

Ale Ann to obchodziło. Gardziła okrucieństwem... ale właściwie czyim powinna teraz gardzić? Myśliwego, który zapolował na piękne, dostojne zwierzęta biegające dziko po lesie? Czy drapieżnika, który zapolował na myśliwego? Żaden z nich nie był dobrym człowiekiem, i być może to, co się stało, było po prostu sprawiedliwe. Oczywiście ona nic nie mogła na to poradzić.

– To na jakiś czas zajmie Varinskich i nikt nas nie zobaczy. Wzięłaś ikonę i komórkę? – Kiedy przytaknęła, Jasha ruszył w stronę lasu. – Chodź już. Czas na spotkanie z przygodą.

Zanim na dobre skryli się pod koroną drzew, przystanęła i jeszcze raz spojrzała na dom.

Czy to nie było zaledwie wczoraj, kiedy podjechała tu i wkroczyła w tę legendę? Od tego momentu nie miała ani jednej okazji, by się wycofać. Wiedziała, ponieważ rozpaczliwie szukała znaku: „Jeszcze możesz się wycofać”, czy może raczej: „Na twoim miejscu bym zawróciła”. Bo była tchórzem.

Spojrzała na Jashę, czekającego na nią w cieniu.

Tak byłoby najbezpieczniej. Ale Jasha twierdził, że takiej opcji nie było. Tylko przynęta lub śmierć.

Wlokła się za nim. Zmierzch zmienił się w noc. Nocą las pachniał mocniej, ziemia miała zapach zeszłorocznych liści, drzewa trzeszczały i zdawały się mówić, nasączając powietrze aromatem sosny. Nic nie widziała, potykała się i przeklinała.

Jasne, a czego się spodziewała? Na nogach miała buty Jashy i trzy pary skarpet, bo jej stopy były co prawda duże, ale nie aż tak. Na głowie miała kapelusz moro z szerokim rondem. Ubrana była w szeroką koszulkę Jashy, która na nim byłaby opięta, a na niej luźno wisiała, a na to jeszcze koszulę moro. Jego spodnie podtrzymywał pasek okręcony wokół talii.

Zranioną rękę owinęła bandażem, dodatkowo włożyła jeszcze rękawice Jashy. Wywinął mankiety swojej koszuli, zapiął kamizelkę myśliwską z przywiązanymi do niej kompasami i latarkami. Nieważne, jak wysoka była ona, on był wyższy. Był szerszy w ramionach. Ona wyglądała jak mała dziewczynka ubrana w ciuchy starszego brata. Kiedy przypomniała sobie, jak snuła plany o długich wieczorach spędzonych przy kominku z lampką wina i wielbiącym ją Jashą u stóp, miała ochotę rzucać wszystkim, co znajdowało się pod ręką. Może menażką, która zwisała z szelki jej plecaka, albo nożem, który po naleganiu Jashy przypięła sobie do nogi. Najbardziej upokarzające było to, że miała na sobie jego bieliznę. Jedyną własną, jaką zabrała z Napa, były koronkowe stringi, więc Jasha stwierdził:

– Nie będziesz włóczyć się po lesie z gołym tyłkiem. Włóż to.

Rzucił jej praktyczne bawełniane bokserki. Upadły obok niej, a ona patrzyła na niego z wyrzutem.

– Wybór należy do ciebie: włożysz je albo idziesz bez majtek – powiedział.

Niechętnie włożyła więc bokserki i przeklinała los, który ją tu przysłał.

Ale los tu nie zawinił. Ann podążała za swoimi marzeniami i pragnieniami i tylko siebie mogła winić za męskie bokserki, wędrowanie w nocy po lesie i świadomość, że związek z mężczyzną to coś więcej niż kwiaty i amory. Związek z Jashą oznaczał, że adoptuje jego rodzinę. Marzyła o tym, by zostać adoptowana, nie adoptować! A musiała ratować jego życie; Chińczycy mawiają, że kiedy uratujesz komuś życie, jesteś za nie odpowiedzialny. Więc jeśli mają rację, musiała stawić czoło odpowiedzialności, o jakiej nie śniła. Znowu się potknęła.

– Twoje oczy szybko przyzwyczają się do ciemności. – Objął ją ramieniem.

– Swędzą mnie plecy. – Potrząsnęła ramionami. – Nikt nas nie obserwuje, prawda?

– Jeśli moje zmysły mnie nie zawodzą, w pobliżu jest tylko jeden z moich kuzynów. Jest przekonany, że wszczepił mi urządzenie naprowadzające – tymczasem mam je w tej plastikowej torbie – i że zdobył nad nami przewagę. Myśli, że mój ojciec jest słaby, a matka jest nierządnicą. Uważa mnie, moich braci i moją siostrę za szczęśliwych, dumnych głupców. – Ann usłyszała, jak Jasha zgrzyta zębami. – Wkrótce poznają prawdę.

Prawda. Ann zadrżała. A jaką prawdę o sobie ona mogłaby komukolwiek powiedzieć? Nie miała żadnych nadzwyczajnych przeczuć, sprytnego planu ani wyjątkowych zdolności. Miała tylko znamię, o którym rzadko pamiętała. Ale nie teraz. Właśnie teraz, po raz pierwszy w życiu poczuła lekkie pieczenie pod skórą. Dlaczego? Czy coś się zmieniło? Co zrobił jej Jasha, kiedy spała? A może ona coś sobie zrobiła?

– Nie możesz doczekać się walki – zauważyła.

– Wolę walczyć niż czekać, ale jestem przygotowany na jedno i drugie.

– Ja jestem bardziej skłonna do negocjacji. – Przeklinała swój pełen nadziei ton głosu.

– Nikt nie negocjuje z Varinskim – odpowiedział stanowczo.

– A co to jest ten Varinski? Jakiś rodzaj broni?

– To nasze prawdziwe nazwisko. Kiedy moi rodzice uciekli z Rosji, zmienili nazwisko na Wilder. Chcieli zacząć nowe życie – mówił przygnębiony i zły. – I udało im się, ale dawne życie przyszło za nami aż tutaj.

– Przynajmniej nie jesteś szczęśliwym, dumnym głupkiem – starała się znaleźć jakieś dobre strony tej sytuacji.

Zachichotał i objął ją.

– Ależ ja jestem szczęśliwy. Teraz już lepiej widzisz?

Widziała lepiej, wystarczająco, by nie upaść na twarz.

– Nie za bardzo. – Podobało jej się, kiedy szli tak objęci. – Dlaczego nie jesteś szczęśliwym, dumnym głupkiem?

– Dzieci imigrantów nie ośmielają się być dumne. Nasi rodzice mają wobec nas oczekiwania, a w niebie dbają, byśmy je wypełniali. Wspomnienie starego kraju to dla nas wystarczająca motywacja.

– A więc odnosisz sukcesy, bo wymagali tego od ciebie rodzice.

– Nie, dlatego, że tego oczekiwali. A ty, Ann? Skąd twój sukces?

Jego lekki swobodny ton nie zmylił jej. Chciał dowiedzieć się, kim była, skąd pochodzi i kim byli jej bliscy. A ona wcale nie miała zamiaru mu o tym opowiadać.

– Jaki sukces? Jestem tylko asystentką.

– Nie jesteś tylko asystentką. Mając odpowiedni sztab ludzi, mogłabyś uczynić z Wilder Wines korporację na skalę światową. Masz takie zdolności. Dlaczego nie poszłaś do szkoły biznesowej? Dlaczego pracujesz dla mnie?

Teraz żałowała, że ją obejmował. Było ciemno, na pewno nie widział wyrazu jej twarzy. Ale mógł poczuć zapach jej zakłopotania i bała się, że poczuje jej niechęć.

– Szukam bogatego męża, pomyślałam, że ty jesteś dość obiecujący. Ale teraz nie jestem już tego taka pewna. Jestem uczulona na zwierzęca sierść i nie lubię wycieczek do lasu.

Zabrzmiało to bardziej szorstko, niż chciała, ale nie żałowała. Już kiedyś opowiadała obcym o swojej przeszłości. Ich reakcje były dość skrajne: współczucie albo ciekawość. Zazwyczaj uważali, że jej pochodzenie upoważnia do wypytywania jej, a potem uciekali, jakby nieszczęście było zaraźliwe, lub jakby zasłużyła na wszystko, co ją spotkało.

Być może to była prawda. Być może została przez Boga naznaczona jako ostrzeżenie dla innych.

Może Jasha nie przejmował się tym. Ale może się przejmował, i byłoby lepiej, a już na pewno bezpieczniej, zachować swoje tajemnice dla siebie.

– Już widzę – powiedziała i poczuła ulgę, kiedy wypuścił ją z objęć i pozwolił iść obok siebie.

Masywne jodły, rzucając ogromne cienie, przesłaniały mgliste światło, a aromat cedru nasycał powietrze. Kiedy spojrzała w górę, widziała szczyty sosen kołyszące się na tle rozgwieżdżonego nieba. Zabawne, jak często dziwiła się ludziom, którym wydawało się, że gwiazdy są przyjazne i że można w nich wyczytać przyszłość. Jako dziecko zbyt często prosiła je o coś, ale nie została wysłuchana. Gwiazdy były takie odległe i obojętne, a każdy, kto uważał inaczej, był głupcem. Chciałaby dalej trwać w tej naiwności.

– Odkąd sięgam pamięcią, zawsze robiłem wycieczki do lasu – kontynuował nieśmiało Jasha, speszony jej obojętnością. – Zanim nauczyłem się samodzielnie chodzić, ojciec brał mnie na ręce i przemierzając lasy, pokazywał miejsca, gdzie mogą ukrywać się źli ludzie. Rok później chodziłem już sam, trzymając go za rękę, a on niósł na rękach mojego brata, Rurika. Następnego roku niósł Adrika. W końcu, dziesięć lat później, przyszła kolej na Firebird.

Nie mogła nic poradzić na to, że uległa urokowi jego głosu.

– Z tego, co mówisz, wynika, że twój ojciec to świetny facet.

– To prawda. Pochodzi ze starego kraju i przyzwyczaił nas do rygoru i surowości, ale kocha nas i nikt z nas ani przez chwilę w to nie zwątpił.

Kiedy Jasha powiedział jej, że muszą iść do lasu i być przynętą, aby ocalić jego rodzinę, pomyślała, że powinna być wdzięczna losowi za to, że jest sierotą.

Ale kiedy tak opowiadał jej szczegóły ich rodzinnego życia, nieokreślone łaknienie trawiło jej wnętrzności i musiała powstrzymywać zazdrość.

Jasha opowiadał dalej.

– Zanim posiedliśmy umiejętność przemiany...

– Jak to, zanim posiedliście? Co to znaczy?

– No tak – powiedział, jakby przygotowywał się do wykładu – dopóki Varinski jest dzieckiem, jest po prostu dzieckiem. Dopiero dojrzewanie wyzwala w nim, hm...

– Bestię? – zasugerowała drwiąco.

– Tak to określa moja matka. – Roześmiał się. – Jakby sam okres dojrzewania nie był wystarczająco ciężki. Pryszcze, niekontrolowane erekcje, mnóstwo nadmiernego owłosienia. I tatuaż, który pojawia się, nie wiadomo skąd. Tylko panna Joyce była wystarczająco ekscentryczną nauczycielką, by jej go pokazać.

Kiedy tak równym krokiem wędrowali z góry i pod górę, wydawało jej się, że gdyby dalej szli w tym kierunku, niedługo powinni dojść do autostrady.

– Odkąd zaczęliśmy chodzić, ojciec uczył nas, jak przetrwać w lesie. Że nie należy ufać obcym. Nauczył nas tropić i rozpoznawać, czy nas nikt nie śledzi. Nauczył nas wszystkiego, co przez lata przekazywały sobie kolejne pokolenia Varinskich. A jaki był twardy! Był naszym idolem – wiesz, ile czasu był w stanie wytrzymać bez jedzenia? I był na wszystko przygotowany. Miał w zwyczaju zastawiać na nas pułapki. Kiedyś, jak wracałem z bratem ze szkoły, dałem się złapać w sidła. Zostałem pociągnięty za nogę i zawisłem głową do dołu. Uderzyłem o gałąź. Stąd mam tę bliznę. – Jasha zatrzymał się, wziął jej rękę i dotknął nią swojego policzka.

Ann dobrze znała tę ledwie widoczną bliznę – często snuła na jej temat fantazje, ale nie mogła oprzeć się pokusie obmacania całej blizny. Wiedziała przynajmniej, że tym, co zrobiła ostatniego dnia, zasłużyła sobie na to, by dotknąć jego twarzy, poczuć strukturę jego skóry i gładkość świeżo ogolonego podbródka.

– Mogłeś stracić oko!

– Moja matka też tak twierdziła. Była wściekła na ojca. Nigdy nie widziałem jej takiej. Usiadła na nim – jej też na to pozwalał – a wtedy powiedział: „Ruyshka, lepsza blizna na twarzy, niżby demony piekła miały strącić jego duszę do otchłani”.

– Chyba trochę przesadził. – Ann nie wyglądała na zaskoczoną. Przez telefon głos Konstantine’a był głęboki i niski, a każdej wypowiedzi nadawał ton sensacyjny i dramatyczny.

– Kłopot w tym, że wcale nie. W kółko powtarzał nam, że Varinscy nadejdą, a my musimy być przygotowani. – Jasha spoważniał. – Powiedziałby, że nie byłem dobrze przygotowany. Że długotrwały spokój uśpił moją czujność i mam to, na co zasłużyłem. I pewnie miałby rację.

Ann nieśmiało objęła Jashę w pasie i uścisnęła. Wiedziała, że myśli o ojcu, który leży w szpitalu.

– Ale nigdy sobie nie wybaczę, że przez moje niedbalstwo omal nie ucierpiała moja rodzina. I ty. – Przytulił ja mocno. – I ty.

– Ale to nie...

– Nie kłam, by mnie uspokoić. Przybyłaś tu, aby mnie uwieść, a dostałaś to. – Poczuła, jak wskazuje ręką dookoła.

– Gwiazdy są bardzo romantyczne – powiedziała. Chyba go tym zaskoczyła, bo cicho zachichotał.

– To dzięki ojcu mam w całym lesie pochowane ubrania. Dokądkolwiek cię zabiorę, są tam prowiant i koce. Ze mną nigdy nie zmarzniesz i nie będziesz głodna.

Była zaskoczona, że o tym też pomyślał.

– Wiem, że o mnie zadbasz.

Zatrzymał się i pocałował ją.

– Jesteś jedyną kobietą, z którą chciałbym wybrać się w tę podróż. Oto dotarliśmy do autostrady.

Wyszli na szosę.

– Przez chwilę będziemy szli na południe, potem skręcimy w głąb lądu – powiedział.

– Na południe? To świetnie. – Południe kojarzyło jej się z cywilizacją i Kalifornią.

– A teraz – wszedł na chwilę do lasu i wrócił, prowadząc niewielki motocykl – teraz pokażemy Varinskim, kto tu rządzi.

Rozdział XVII

Sześć godzin później, kiedy w motocyklu skończyła się benzyna i wypaliła żarówka w reflektorze, Ann nie miała pojęcia, gdzie są. Wiedziała tylko, że ma dość wieszania się na Jashy i ciągłego podskakiwania, kiedy asfalt zmieniał się w podrzędną drogę, a ta w ścieżkę, a wszystkie prowadziły pod górę.

Jasha wyglądał na zadowolonego, kiedy pomagał jej zsiąść z motocykla i podparł go na stopce. Tymczasem Ann rozcierała zdrętwiałe pośladki i tupała, próbując przywrócić czucie w nogach i rozglądała się wokół. Nadal była noc, chyba najdłuższa noc w historii świata, a to miejsce wyglądało jak inne, w jakich do tej pory byli: dzikie, porośnięte lasem i ciemne. Bardzo ciemne. Jakby nikt tu nigdy nie widział żarówki. Od tej ciemności bolały ją oczy, nie wiedziała już, czy są zamknięte, czy otwarte.

– Znalezienie nas tu zajmie Varinskim dwa dni, a przez ten czas zdążymy dojść do wybranego przeze mnie pola bitwy. – Niski głos Jashy brzmiał groźnie, a ona była zadowolona, że nie polował na nią.

– Chcesz wybrać pole bitwy...

– I nie chcę, żeby on wiedział, że je wybrałem. Chcę, żeby myślał, że to on zaczął walkę. – W ciemności widziała tylko kontur postaci Jashy, ale słyszała, jak podnosi plecaki.

– A jeżeli on jest jastrzębiem, a nie wilkiem? Czy nie znajdzie nas szybciej? – wyraziła na głos swoje wątpliwości.

Im dalej się przemieszczali, tym głębsza zapadała noc i tym zimniej się robiło, a kiedy zdjęła rękawiczkę i dotknęła swojej twarzy, poczuła, że jest zimna jak lód.

– Zaczynasz myśleć jak Wilder. – To bez wątpienia był komplement. – Myślę jednak, że ma futro. Nie wyczułem zapachu piór. – Jasha był skupiony, oceniając szanse wygranej, planując, jak generał z jednoosobową armią. – Jeżeli jest ptakiem, mamy nad nim przewagę. Będzie musiał przemierzyć długą drogę, zanim będzie mógł nas zauważyć, a i wtedy możliwe, że nas zgubi. Nasze ubranie dobrze chroni przez wzrokiem ptaków. Proszę. – Jasha pomógł jej założyć plecak. – Jeśli dasz radę przejść jeszcze jakieś dwa kilometry obiecuję ci śpiwór do spania, a rano dobre śniadanie.

Dwa kilometry to wcale nie tak dużo. Z drugiej strony, dwa kilometry pod górę pośród ciemnej nocy...

Mogła narzekać, ale wspinanie się pod górę w jego butach sprawiało, że dyskutowała z nim coraz bardziej zajadle, przeklinając z każdym potknięciem. Półkolisty księżyc wznosił się nad horyzontem, przecinając nocne niebo, a jego poświata wyglądała jak uliczne latarnie.

To pomagało, ale nie wystarczało.

Do czasu, kiedy dotarli na miejsce, była zdyszana i wściekła.

– Czy jesteś pewny, że to już tutaj? – Tupała nogami w o wiele za dużych butach. – A może przebiegniemy się trochę po lesie?

– Masz tu wodę do umycia zębów. – Nalał trochę wody z butelki.

– Będziemy spać w krzakach i żywić się korzeniami? – Nie zwróciła uwagi na kubek w jego wyciągniętej dłoni. Postawił go na kamieniu.

– Rozłożyłem nasze śpiwory na stosie gałęzi. Zdejmij buty i wierzchnie ubranie, zanim tam wejdziesz.

– Może powinniśmy wykopać norę! – wykrzyknęła z udawanym entuzjazmem.

– Cicho. – Ramieniem otoczył ją w talii, zgiął jej plecy niczym silny wiatr i pocałował.

Była zmęczona. Tak łatwo mu się poddała.

Pochyliła się nad nim i odwzajemniła pocałunek, przerażona powracającą falą namiętności, ale chętna spróbować jeszcze raz. Pomógł jej stanąć na nogach i wyszeptał:

– Niedługo wrócę.

– Co?! Naprawdę zamierzasz jeszcze dokądś iść?

– Nie czekaj na mnie. Połóż się – powiedział, po czym bezszelestnie zniknął pośród zarośli.

– To przerażające – wymamrotała. Wszystko ją tu przerażało. Stała, nerwowo przestępując z nogi na nogę i zastanawiając się, czy zdejmowanie ubrań miało w tej sytuacji sens. Co prawda śpiwory wytrzymywały do minus dwudziestu stopni i w ubraniu będzie jej gorąco, z drugiej strony Jasha pomyśli, że zrobiła, jak jej kazał.

Był nowoczesnym Amerykaninem, ale z mocno zakorzenionymi tradycyjnymi cechami władcy absolutnego. Zwykle niemal mdlała z wrażenia, gdy okazywał swoją władczość, teraz jednak... cóż, uległość oznaczała poddanie się.

Wtedy ogarnęła ją nagła senność, zaczęła ziewać tak, że niemal pękła jej szczęka i postanowiła, że jednak pozwoli mu triumfować. Zdjęła ubranie, pozostając tylko w bieliźnie i jego czarnej koszulce.

Obudziła się, gdy pół godziny później wsunął się do swojego śpiwora i przytulił się do jej pleców.

Była na tyle przytomna, by zapytać:

– Gdzie byłeś?

– Łapałem szczura – odpowiedział. To ją obudziło.

– Varinskiego?

Roześmiał się.

– Nie, prawdziwego szczura. Śpij już. Rano ci pokażę.

Ann obudził zapach świeżo zaparzonej kawy i cedru, śpiew ptaków i błogie poczucie spokoju... i coś łaskoczącego ją w policzek. Nie otwierając oczu, chciała odpędzić intruza i złapała rękę Jashy.

– Nienawidzę cię.

– A ja mam kawę. – Wyglądał na bardzo rozbawionego i rześkiego jak skowronek.

– Nawet gdybyś miał jajka na bekonie i pszenne tosty podane na gorącym talerzu i górę naleśników, i tak cię nienawidzę.

Była opatulona w śpiwór i nie potrzebowała rześkości górskiego powietrza o poranku, by wiedzieć, że zupełne przebudzenie może być bolesne i nieprzyjemne.

– A może ciasteczko? – Zaszeleścił opakowaniem obok jej ucha. – Wolisz imbirowe czy owsiane z rodzynkami?

– Wolę jajka na bekonie.

– No dobra, to ja zjem owsiane z rodzynkami.

– Owsiane jest moje. – Podnosząc się, rozsunęła suwak śpiwora i wyrwała mu ciastko z ręki, patrząc z wściekłością. Przecież wiedział, że nienawidziła imbiru pod każdą postacią.

Był już ubrany i wyglądał, jakby był przygotowany na wszystko. Podał jej kubek kawy, a ona wpatrywała się w jego wielkie dłonie. Przez chwilę przypomniała sobie pierwszą ich noc – ciemność, uczucie, z jakim ten mężczyzna najpierw jej dotykał, potem posiadł, a teraz domagał się, by oddała mu wszystko.

Odwrócił się, westchnął, patrząc z niepokojem i konsternacją.

– Nie sądziłem, że jesteś taka nieznośna, kiedy się budzisz.

Więc nie był mrocznym potworem z jej koszmarów. Przynajmniej nie w tej chwili.

– Nie jestem, jeżeli śpię przynajmniej pięć godzin.

I pod warunkiem, że tyłek nie bolał ją od głupiego motoru.

Od tej pierwszej nocy nie widziała więcej wilka i teraz wydało jej się to zupełną fantazję. Znała prawdę, widziała to. Ale zupełnie nie mogła pojąć, że Jasha staje się kimś innym. Tego ranka, pośród promieni słońca przenikających przez gałęzie drzew, rozproszonych plamek światła ścielących się na leśnym runie i radosnego śpiewu ptaków, mogła sobie wyobrazić, że to była zwykła wycieczka do lasu z zamiarem dobrej zabawy.

Zamiar nie został jednak zrealizowany. Pociągnęła łyk kawy, mamrocząc:

– Chodź tu, kofeino.

Odwinęła ciastko i skosztowała go: zdrowe, ale bez przesady, wypełniło pustkę w jej żołądku. Jedzenie i kawa działały cuda, obudziła się na tyle, by przyjrzeć się otoczeniu. Byli osłonięci wspaniałą gęstwiną starych iglastych drzew. Potężne kamienie wystawały z ziemi. Jeden z nich był tak blisko, że mogła się o niego oprzeć. Gdy to zrobiła, spojrzała w górę.

Ostatniej nocy miała wrażenie, że drzewa sięgają nieba.

W jasnym świetle dnia jej przypuszczenia potwierdziły się. Pnie tych drzew – jodeł, cedrów, modrzewi miały nawet po dwa metry średnicy, a ich gałęzie były wielkości olbrzymich dębów, które rosły obok jej domu. Zakręciło jej się w głowie od patrzenia na ich wierzchołki.

– Gdzie my właściwie jesteśmy? – szepnęła.

– Pośród dzikiego lasu gór Olimpijskich.

Jasha uśmiechnął się do niej, myjąc ramiona wodą ze strumienia.

Może wczorajsze połączenie szoku i męczącej wyprawy spowodowało, że zapomniała, jaki był wspaniały. A może to przyjemność z patrzenia na mężczyznę, który się myje, spowodowała, że zaparło jej dech w piersiach.

– Mamy do przejścia kawał ciężkiej drogi, potem odpoczniemy parę godzin, potem znowu będziemy iść, aż dotrzemy do miejsca, gdzie chcę rozbić obóz. Możemy rozpalić ognisko, mam tam też ukryty namiot. Będzie super, jak na obozie.

– Na obozie jest super?

Jej doświadczenie w temacie obozów obejmowało jedną wyprawę harcerską do parku narodowego, koszmarny, niekończący się deszczowy weekend; jakby tego było mało, na koniec jeszcze chwycił mróz.

– Ale to obóz ze mną. – Sprawnie pakował plecak. – Nałowię ryb; będziemy objadać się pstrągami, jagodami i popijać je winem, przekonasz się sama. I siedząc przy ognisku, będziemy opowiadać historie o duchach.

Po co komu kofeina? Widok jego zniewalających złotych oczu był dla niej wystarczającym wstrząsem. Mówił powoli, jego głos był głęboki i złowieszczy. Ciemne włosy były potargane od spania, pojawiający się zarost ciemniał na podbródku i w zagłębieniach policzków, a jego ciało! Wzór moro podkreślał jego szerokie ramiona i długie nogi; przyłapała się nawet na wspomnieniach, jakie wywoływały.

Co więcej, zdawał się mieć świadomość tego, że dobrze wyglądał. Spojrzał na nią i uśmiechnął się, jakby widok jej zadowolenia sprawiał mu przyjemność.

Zawinęła ciastko z powrotem w papier i przeczesała palcami włosy, próbując doprowadzić je do względnego porządku.

– Pięknie wyglądasz z włosami potarganymi od spania.

– Jasne. – Nie wierzyła mu, ale podobało jej się to, co mówił.

Podszedł do niej, ukląkł obok śpiwora, położył palce na jej palcach, pogładził włosy, głaskał jej głowę, szyję...

Odprężona jego dotykiem, oddała mu do dyspozycji swoje ciało, gdyby tylko był w stanie pozbawić ją ciężaru napięcia, przerażających wspomnień i zastąpić je powolną słodką namiętnością. Zabrał jej kubek, a ona nie protestowała; po czym miękko położył ją na plecach.

– Wiesz, że widzę, co masz pod jedwabną koszulką?

Koniuszkami palców dotykał jej sutków przez cienki materiał.

– To twoja koszulka – ledwie mogła ruszać ustami.

– Rękawy są tak szerokie, że za każdym razem, kiedy podnosiłaś do ust kubek z kawą widziałem, co masz pod spodem.

Jego ręce ześlizgnęły pod koszulkę, do piersi, dotykał ich tak delikatnie, że ledwie mogła czuć jego dotyk... i nie mogła myśleć o niczym innym.

– Podobał ci się ten widok? – Przymknęła oczy, aby mocniej czuć każdy jego ruch.

– Bardzo. – Uniósł koszulkę. – Coraz bardziej.

Chłodne powietrze orzeźwiało jej skórę, a sutki stały się jeszcze bardziej napięte, niemal do bólu. Nie było łatwo przełamać wrodzoną skromność. Nie śmiała poddać się namiętności. Nie w świetle dnia. Nie wtedy, kiedy na nią patrzył.

Chciała obciągnąć koszulkę, ale napotkała opór jego rąk głaszczących jej żebra i brzuch...

Objął jej nogi niepewny, czy chciała go odepchnąć czy uspokoić zakłopotanie spowodowane namiętnością.

Ale on nie zrobił następnego kroku. Jego pieszczota stała się delikatniejsza. Otworzyła oczy. Klęczał nad nią okrakiem, z jej talią między kolanami, patrząc przenikliwie, jakby chciał odgadnąć jej myśli.

– Co? – spytała niepewnie.

– Jesteś fascynującą zagadką. – Opuścił jej koszulkę.

– Wcale nie – powiedziała szybko. – Jestem zwykłą Ann Smith.

– Żadnego podwójnego dna? Żadnych niespodzianek?

– Nie. – Szeroko rozpostarła ramiona. – Jak widzisz.

Ale nie patrzył na ciało, które mu podsuwała. Nie spuszczał wzroku z jej twarzy. Pracowała dla niego przez cztery lata i przez ten czas nauczyła się odgadywać jego nastroje. Była dumna z tego, że wiedziała, co on myśli.

Ale w tej chwili nie potrafiła odczytać wyrazu jego twarzy. Jego oczy były ciemne, a twarz zagadkowa. Znała jego największy sekret.

Więc jak to możliwe, żeby stał się dla niej zagadką?

Rozdział XVIII

Ann wyciągnęła swobodnie rękę po swój kubek z kawą.

– Gdzie podziało się moje ciastko?

Jasha wyciągnął je spod kolana i wręczył jej.

– Ktoś tu coś ukrywa, Ann?

Spojrzała na lekko sfatygowane ciastko.

– Ciastko?

– Nie. Mówię o tobie. – Ciągle klęczał nad nią, był zbyt blisko, wiedział za dużo, a sam ujawnił za mało.

– Przed czym? – Spojrzała mu w oczy, ale zbyt długo nie wytrzymała w tej pozycji. – Nie licząc Varinskich.

– Nie wiem. Ale nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie się dowiem.

Jasha podniósł się i wrócił do pakowania.

Ann wyprostowała się. Jej kawa ostygła. Było jej zimno. Była bardziej przerażona niż wtedy, gdy zobaczyła, jak Jasha zmienia się w wilka, i gdy wyjmowała strzałę z jego ramienia.

Nigdy nie podejrzewała, że mógłby z nią rozmawiać, wypytywać o jej pochodzenie... ale najbardziej zdumiewało ją to, że chciał ją przedstawić swojej rodzinie. Wcześniej nie mogła sobie wyobrazić, co stanie się po tym, jak go uwiedzie. Zakładała, że może czeka ich romans, dużo dobrego seksu, naprawdę bardzo dobrego seksu, ale co potem? Znowu będzie dla niego pracowała, widywała go codziennie, kupowała kwiaty jego kolejnym dziewczynom, a niektórym nawet wybierała pierścionki zaręczynowe.

Rzuciła mu piorunujące spojrzenie. O nie, nie w tym życiu.

A może on zakochałby się w niej do szaleństwa, poprosił ją o rękę i żyliby długo i szczęśliwie, jak w bajce, tylko we dwoje? Jasha? Człowiek, który nie mógł żyć bez swojej rodziny i nie wytrzymał dnia bez kontaktu z nimi?

To było raczej niemożliwe. Jedna z rzeczy, jakie ją w nim pociągały, to jego oddanie matce, ojcu, braciom i siostrze. Był typem faceta, który idealnie nadawał się na ojca: dumny, troskliwy, potrafił utrzymać dyscyplinę.

Oczywiście będąc takim facetem, uważał, że jej pochodzenie jest ważne. Musiała mu coś powiedzieć, a może po prostu powie mu prawdę?

Lub może przynajmniej jej część.

Szperała na dnie śpiwora w poszukiwaniu swoich ubrań. Potem tak samo szybko i od niechcenia, jak się ubrała, rzuciła:

– Jestem sierotą.

Nie zareagował. Nie przytulił jej do piersi, oddalił się, jakby jej pech był zaraźliwy.

– Nie mam żadnej rodziny.

Zapinając koszulę, drżała z zimna.

Nie podnosząc wzroku, zapytał zdziwiony:

– Naprawdę? Żadnej rodziny?

Musiała przyznać, że słuchał uważnie.

– Żadnej. Wychowałam się w sierocińcu w Los Angeles.

– A jak tam trafiłaś?

– Zakonnice mnie przygarnęły.

Czy zauważył, że nie odpowiedziała na pytanie? Miała w tym duże doświadczenie.

– Wychowałaś się w klasztorze?

– Nie w klasztorze! – Roześmiała się beztrosko. – To był katolicki sierociniec należący do klasztoru.

– To wiele wyjaśnia.

Co chciał przez to powiedzieć? Czy nie wiedział, jak wiele godzin spędziła, patrząc na zakonnice, dzieląc z nimi każdą chwilę, ucząc się ich trybu życia? Ale pomimo jej pragnienia, by być częścią rodziny, jakiejkolwiek rodziny, nawet klasztornej, zawsze wiedziała, że nawet tam nie była mile widziana.

A po zdarzeniu z siostrą Catherine nie była już nigdzie mile widziana.

Nie zwracając uwagi na to, co powiedział, ciągnęła dalej:

– Zazwyczaj dzieci trafiają do adopcji lub przynajmniej do domu dziecka, ale ja byłam wcześniakiem i po urodzeniu spędziłam w szpitalu cztery i pół miesiąca. Lekarze nie dawali mi wielkich szans na przeżycie, ale przeżyłam i w końcu po wyjęciu z inkubatora trafiłam do sierocińca. Siostra Mary Magdalene mówiła, że byłam najbrzydszym dzieckiem, jakie kiedykolwiek widziała.

Gwałtownie uniósł brwi.

– To dość ostre słowa.

– Siostra Mary Magdalene nie przebierała w słowach. – Mało powiedziane. – Ale widziałam swoje zdjęcia: byłam długa, chuda i łysa. Lekarze twierdzili, że coś jest nie tak z moim wzrokiem i obawiali się, że w przyszłości mogą być z tym problemy, więc nikt nie chciał się mną zaopiekować.

Dotknęła znamienia w dolnej części pleców, potem oparła się o plecak, aby wciągnąć spodnie.

– Sierociniec to nie jest najlepsze miejsce, by w nim dorastać. Położony był w kiepskiej dzielnicy Los Angeles i wcale nie był jej najgorszą częścią. Powinnam być wdzięczna...

Wyprostował się i zdziwiony spojrzał na nią.

– Byłam wdzięczna – poprawiła się pospiesznie.

– Naprawdę? A kto kazał ci być wdzięczną?

– Siostra Mary Magdalene.

– Proszę, obiecaj mi coś. Nigdy nie bądź mi za nic wdzięczna.

Podobał się jej sposób, w jaki to powiedział – lekko drwiący i jakby wszystko wróciło do normalności. Rozglądając się wokół, powiedziała:

– Na razie nic takiego nie przychodzi mi do głowy.

– A kawa?

– To przejaw twojego instynktu samozachowawczego. – Siadając na plecaku, włożyła skarpety i zasznurowała buty. – Wiedziałeś, że bez dawki kofeiny potrafię zabijać.

– Tak, nie tylko mnie wyrastają kły i pazury. Tylko robimy to z różnych powodów.

Dokuczał jej, bo chciał wyciągnąć z niej więcej szczegółów. Teraz, kiedy znał już początek historii, resztę mogła zbyć śmiechem. Jego wilcze zmysły chyba nie wyczuwały półprawd, a może?

– Gdzie byłeś ubiegłej nocy? Wspominałeś coś o szczurze. – Kiedy skończyła się ubierać, zwinęła śpiwór i włożyła go do pokrowca.

Energicznie odsłonił zakryty dotąd pokrowcem niewielki kopczyk. Pod spodem była mała klatka zrobiona z gałęzi. Ann zapiszczała.

– To mały szczurek.

Ścisnęła ikonę schowaną w kieszeni spodni, jakby próbując ochronić Madonnę, albo by Madonna chroniła ją.

Szczur biegał w kółko, szukając drogi ucieczki, kopiąc w ziemi, drapiąc drewniane kraty.

– Przyniosłeś ze sobą szczura i był tam cały czas, kiedy spaliśmy? Obrzydliwe stworzenie z wytrzeszczonymi oczami.

Cała się trzęsła, z trudem mogła mówić.

– Raczej nie przepadasz za szczurami – podsumował ze śmiechem.

– Obrzydliwy gryzoń. – Zbyt dobrze pamiętała, jak w sierocińcu szczury buszowały po spiżarni i budziły postrach wśród dzieci. –Nienawidzę ich.

– Nie przyniosłem go tu bez powodu. – Zajrzał do kieszeni.

– Ale nie zamierzasz go zabić, prawda? – Wtuliła się w śpiwór, jak dziecko przytula się do swojego misia.

– Myślałem, że ci się nie podoba.

– Nie zabijam wszystkiego, co mi się nie podoba. Gdyby tak było, nie byłbyś teraz w zbyt komfortowej sytuacji. – Patrzyła złowrogo, jak szczur.

– Patrz. – Wyjął z kieszeni plastikową torebkę, w której miał urządzenie naprowadzające. Wyjął je, włożył w kawałek ciastka i, umieszczając na końcu palca, podał szczurowi.

– Ostrożnie! – krzyknęła.

Szczur powąchał, chwycił podany posiłek z jego palca i połknął w całości. Zadowolony z siebie Jasha podniósł gałęzie z ziemi i wypuścił stworzenie. Ten jeszcze przez chwilę kręcił się w kółko, po czym zniknął w zaroślach.

Ann z krzykiem wskoczyła na jeden z wysokich kamieni.

Jasha podał jej rękę, chcąc pomóc jej zejść.

– Nigdy nie myślałem, że moja spokojna, zrównoważona panna Smith jest do tego zdolna.

– Poszedł sobie? – Podwinęła nogi pod siebie i nie chciała zejść.

– Tak, i gdybyś nie zauważyła, zabrał ze sobą urządzenie naprowadzające. Wprawdzie szczury szybko trawią, ale pewnie przez chwilę jeszcze pobiegnie. Jest dość osłabiony, możliwe, że upoluje go sowa lub puma i dalej powędruje już w kolejnym żołądku... – Jasha widział jej przerażenie. – Nie zrobiłem mu krzywdy. Złapał się w pułapkę. A dlaczego cię to obchodzi? Przecież nie lubisz szczurów.

– Tak, ale to nie znaczy, że chcę, żeby zginął.

– Każdy kiedyś umrze. Ważne, żeby umrzeć w stanie łaski. – Powieki Jashy opadły, przesłaniając jego ponure oczy. – Varinski myśli, że urządzenie naprowadzające jest w moim ciele i będą śledzić szczura, a nie nas. Chodź, daj mi rękę. Musimy pójść w przeciwnym kierunku niż szczur.

Ześliznęła się ze skały prosto w jego ramiona.

– Jeżeli będzie miał szczęście, znajdzie tylko szczurze odchody, a jeżeli nie...

– Trafi na pumę.

Przez chwilę trzymał ją i patrzył tak, jakby chciał przeniknąć w głąb jej umysłu.

– Wyglądasz na osobę o miękkim sercu, ale myślę, że pod tą powierzchowną niepewnością kryje się serce ze stali.

– Tak, z zardzewiałej stali.

Uśmiechnął się tak, jak oczekiwała.

– Nie wydaje mi się. I myślę, że zanim to wszystko się skończy, dowiemy się prawdy.

Jakiej prawdy? Zadrżała.

Co bardziej ja przerażało? To, że ktoś ich ścigał? Czy to, że Jasha może odkryć, że jego asystentka zataiła prawdę o przeszłości i ukrywała tajemnicę może nawet gorszą niż pakt z diabłem?

A jeżeli się tego dowie, jak Ann wyjaśni mu coś, czego sama nie pojmowała?

Rozdział XIX

Jasha miał rację. Gdy Ann z nim biwakowała, dobrze się bawiła. Przed siódmą dotarli do niewielkiego kempingu, położonego pośród drzew wysoko w górach w pobliżu strumienia, gdzie mogła umyć twarz i ręce. Do godziny dziewiątej Jasha zdążył nałowić pstrągów, oczyścić je i upiec nad starannie zbudowanym paleniskiem. Kiedy zachodziło słońce, zasiadali przed ucztą złożoną ze świeżej ryby, czarnych jagód, lekko czerstwego kwaśnego chleba, który miał w plecaku, i butelki wybornego wina Wilder Wines rocznik 1997.

Jedzenie nigdy nie smakowało tak dobrze. Płomienie ogniska ogrzewały jej ręce i twarz, a górskie powietrze chłodziło plecy. Widok Jashy siedzącego po drugiej stronie ogniska przyprawiał ją o dreszcze za każdym razem, gdy podnosiła wzrok, a robiła to często.

Wyobrażała sobie, że ich znajomość rozwinie się zupełnie inaczej, a już na pewno nie przypuszczała, że będą razem biwakować, ale i tak cholernie jej się to podobało.

Kiedy gwiazdy zaczęły pojawiać się na nocnym niebie, Ann śmiała się już tak głośno, że pomyślała, że chyba się upiła. Bo tylko tym można było wytłumaczyć, dlaczego na chwilę się zapomniała i powiedziała:

– Opowiedz mi o tym pakcie z diabłem. Kto był na tyle głupi, że wpadł na ten genialny pomysł?

Jasha nie odpowiedział. Do jej umysłu wkradł się niepokój i zakłócił beztroską przyjemność. Czy go uraziła?

W ciągu dnia był Jashą Wilderem, uprzejmym, inteligentnym, troskliwym, potrzebującym jej pomocy, zasięgającym jej rady... jednak teraz, kiedy płomienie rzucały cienie na jego twarz i odbijały się w jego oczach, przypomniała sobie, że przecież był wilkiem, który gonił ją po lesie, dopadł i zrobił z nią, co chciał.

Pociągnął łyk wina z butelki i wytarł usta grzbietem dłoni. Jego głos był spokojny, kiedy przemówił, aby opowiedzieć historię, jakby zepchniętą w głębię swojego umysłu.

– Pierwszy Konstantine Varinski był diabelskim nasieniem, już jako dziecko skłonnym do okrucieństwa, a później nikczemnym mężczyzną. Ludzie na stepach mawiali, że był diabłem, i coś w tym było, bo tysiąc lat temu życie w Rosji było krótkie i brutalne; tylko najsilniejsi przeżywali. Po latach okrutnego postępowania jego ojciec wyrzucił go i powiedział, żeby poszedł własną drogą.

Ann przysunęła się bliżej ognia i objęła ramionami kolana.

– Wyrzucił go na śnieg?

– Mogę się tego tylko domyślać. – Jasha podał jej butelkę. Pociągnęła łyk i oddała mu.

– Był psychopatą? A może seryjnym zabójcą?

– Łagodnie mówiąc. Jak dla mnie, był sadystycznym sukinsynem. Przez lata wędrował po stepach, napadając, gwałcąc i rabując, i gdziekolwiek się pojawił, krążyły pogłoski, że jest diabłem.

Jasha dorzucił drew do ognia, a snop iskier wystrzelił w niebo.

– W końcu sam diabeł to zauważył.

Ciarki przeszły jej po plecach.

– Legenda głosi, że sam Pierwszy Diabeł pofatygował się, aby zniszczyć kłamcę. Ale Konstantine doskonale wiedział, czego chce. Zaoferował, że zrobi dla niego coś złego, i, po krótkich negocjacjach, diabeł się zgodził. Dla przypieczętowania umowy kazał Konstantine’owi zniszczyć rodzinną ikonę Varinskich. – Jasha wpatrywał się w blask ogniska. – Opowiadałem ci już o Rosjanach i naszych ikonach i o tym, że ikonę Madonny uważa się za cud.

Jasha był Amerykaninem. Wychował się tutaj. Twierdził, że nic już nie łączy jego rodziny ze starym krajem. Jednak powiedział „nasze ikony”.

– Tak, opowiadałeś mi.

– Ikona Varinskich składała się z czterech portretów Madonny, a każdy przedstawiał ją na innym etapie życia.

– Czyli nie jeden cud, ale cztery. – Ann dotknęła kieszeni spodni, gdzie trzymała ikonę, i poczuła ciepło.

– Właśnie. Konstantine powrócił więc do domu swoich rodziców, aby ukraść ikony. Jego ojciec od dawna nie żył, a matka była bardzo starą, samotnie żyjącą kobietą. Za nic nie oddałaby ikon Konstantine’owi, człowiekowi, który dopuszczał się takich okrucieństw. Zabrała ikony i uciekła do cerkwi. Śledził ją, jak zwierzę, dogonił w cerkwi i zabił.

– Zamordował własną matkę – szepnęła przerażona. Ona nigdy nie miała matki. Bardzo chciała ją mieć, marzyła o niej, codziennie prosiła o nią swoją gwiazdę, a Konstantine zamordował swoją z zimną krwią.

– To jeden z najcięższych grzechów i Konstantine o tym wiedział. Ale nie przejmował się tym.

Ann poczuła na karku powiew chłodnego powietrza, postawiła kołnierz i naciągnęła go na uszy.

– Mało tego, rozkoszował się tym, co zrobił. Krew jego matki przypieczętowała pakt z diabłem. – Płomienie rzucały czerwoną poświatę na twarz Jashy, a jego oczy były takie wilcze. – Potem podpalił cerkiew.

– Ale... – W pośpiechu Ann wyjęła z kieszeni ikonę. Patrzyła na jaskrawoczerwone szaty Madonny, jej spokojne oczy i otaczającą ją rodzinę.

– Tylko jedna rzecz ocalała z pożaru.

Ann wiedziała.

– Ikony. To cud – szepnęła zafascynowana.

Pochylił głowę.

– Konstantine znalazł je w dogasających ruinach, ciągle połączone, a ich kolory były nieskazitelne. Madonny na nich były spokojne, a płomienie utwardziły drewno i farbę tak, że stały się niezniszczalne.

Dostała gęsiej skórki.

– Ale diabeł nie dał się oszukać. Nie byłby sobą, gdyby osobiście nie zniszczył ikon. Więc kiedy Konstantine upijał się, by uczcić umowę, diabeł za pomocą błyskawicy rozdzielił Madonny i cisnął każdą w jeden z czterech krańców świata, aby nigdy się nie spotkały.

– Naprawdę? – Obracając ikonę w palcach, odwróciła ją i spojrzała na nadpaloną, odłamaną krawędź. – A więc to robota diabła? To nieprawdopodobne.

Jasha usiadł przed nią, jego oczy płonęły.

– Tak opowiadał mi mój ojciec. – Jasha rzucił jej smutny, bardzo ludzki uśmiech i pociągnął łyk wina z butelki. – Adrik zawsze mówił, że takiej historii nie wymyśliliby nawet bracia Grimm, chyba że w ciemnym lesie najedliby się grzybów halucynogennych.

Wybuchnęła gwałtownym, nerwowym śmiechem, który rozbrzmiał echem pośród głuchej ciszy lasu. Pospiesznie próbowała go stłumić, zasłaniając usta dłonią.

Tu, na górze, można było nawet uwierzyć, że demony patrzą na nich i tańczą tuż nad ogniskiem.

– Ale bracia Grimm chyba nie wymyślali tak dziwnych historii. Ja mogę być wilkiem, moi bracia: jastrzębiem i panterą, mój ojciec też chyba jest wilkiem, chociaż nigdy nie widziałem, jak się zmienia. – Jasha spojrzał na butelkę, jakby zapomniał, że ją trzyma. – Chyba nigdy nie będę tego wiedział na pewno.

Zmartwienie było widoczne w grymasie jego ust, skulonych ramionach i smutnych oczach. Miała ochotę obejść dogasające ognisko i mocno go przytulić, ale nigdy nie potrafiła tak spontanicznie okazywać oznak przywiązania, a gdy reagowała zbyt emocjonalnie, inni często czuli się niezręcznie.

– Konstantine Varinski zapoczątkował dynastię mężczyzn, bo Varinscy płodzili tylko synów, którzy zmieniali się w dzikie zwierzęta, polowali na ludzi i zabijali ich bez mrugnięcia okiem – Jasha zdawał się mówić do siebie. – Są demonami i nikt oprócz innego demona nie jest w stanie ich zabić. Do późnych lat cieszą się dobrym zdrowiem, a jeżeli zostaną ranni, bardzo szybko zdrowieją.

Ann spojrzała na swoją rękę. Miała już dość bandaża, zdjęła go i zobaczyła, że rana prawie się zagoiła. I nie pozostało po niej nic, oprócz zagłębienia we wnętrzu dłoni, czuła wypływającą stamtąd falę gorąca, kierującą się wzdłuż jej ramienia prosto do serca.

A więc miała w sobie krew Varinskich. Jasha mówił dalej:

– Przez stulecia Varinscy byli zamożni, poważani, zyskali szacunek za swoje okrucieństwo i budzili postrach najpierw w Europie, potem w także w Azji, a na początku dwudziestego pierwszego wieku ich wpływy obejmowały już całą ziemię. Jakim sposobem moja rodzina tak długo pozostała w ukryciu – tego nie wiem.

Ann słuchała opowiadania Jashy, bawiąc się sznurowadłami.

– Jednego nie rozumiem: powiedziałeś, że Varinscy mieli tylko synów, a ty przecież masz siostrę.

Jego oczy błyszczały.

– Mam coś jeszcze, czego inni Varinscy nie mają – matkę. – Podniósł butelkę i podał ją Ann.

Ogień nie mógł zatrzymać upływającego czasu, może wino da radę.

– A innych Varinskich znaleziono w kapuście? – Była w stanie uwierzyć we wszystko.

– Kobiety wolałyby, żeby tak było. Varinscy bardzo starannie dobierali kobiety – szlachetnie urodzone, utalentowane, artystki i kurtyzany – zapładniali je, a kiedy dzieci przychodziły na świat, ich matki zostawiały je pod bramą obozu Varinskich i uciekały.

– Porzucały swoje dzieci? – Ann odstawiła na bok butelkę, a jej rozkoszne odurzenie alkoholem całkowicie zniknęło.

– A co kobieta ma zrobić z dzieckiem, które, kiedy dorośnie, zmienia się w bestię? Dlaczego kobieta miałaby zatrzymać dziecko mężczyzny – lub mężczyzn – którzy brutalnie ją zgwałcili?

Kiedy Ann chciała dać upust swemu oburzeniu, Jasha stanowczo potrząsnął głową.

– Która kobieta chciałaby zmierzyć się z brutalnością dorosłego Varinskiego, kiedy ten by odkrył, że ukrywała przed nim jego syna? Nie, kobiety naprawdę musiały pozbywać się tych dzieci.

– To okrucieństwo nie do opisania.

– Gdziekolwiek się pojawili, zostawiali po sobie ślady krwi, ognia i śmierci.

– A teraz ścigają nas – szepnęła Ann. Dla niej, wychowanej w słonecznej Kalifornii, gdzie najgorszą rzeczą, jaka może spotkać kobietę, były kiepsko zoperowane piersi, cała historia brzmiała absurdalnie.

– Tylko jeden z nich. Może ma więcej doświadczenia, ale to moje terytorium. – Zęby Jashy zabłysły w okrutnym uśmiechu, a kiedy na nią spojrzał, świadomość, że byli ścigani, powróciła z nową siłą.

Wilk. Była w lesie z wilkiem.

– Mam zaszczyt być pierwszym, który zostanie poddany testowi – powiedział – i nie zawiodę.

– Jakiemu testowi? – zapytała drżącym głosem.

Rozejrzał się wokół, wstał i przeciągnął się.

– Tę opowieść usłyszysz przy kolejnym ognisku. Zrobiło się późno. – Uśmiechnął się figlarnie i zaczął się rozbierać. – Chcesz się już położyć?

Było już za późno na fantazje i uwodzenie. Zwinęła się w kłębek.

– Nie, zamierzam siedzieć tu całą noc z szeroko otwartymi oczami.

Zdjął ubranie. Był całkiem nagi. Potem wyciągnął do niej rękę.

– Pierwszy Konstantine żył dawno temu, a jego zły duch żył na ziemi na długo przed tym, zanim się urodziłaś.

– Ale wcześniej nie miałam o tym pojęcia. – Wiedziała tylko, że jest przerażona i nie powinna tego okazywać.

– Wcześniej nic nie mogłaś na to poradzić. Teraz możesz. – Pochylając się, chwycił ją w ramiona. – Chodź, będziemy spać razem. Ze mną nic ci nie grozi.

Ale przecież był Varinskim. Kto ochroni ją przed nim?

Rozdział XX

Jakiś hałas przerwał lekki sen Ann. Obudziła się i przerażona, zaczęła nasłuchiwać. Co to było? Jasha trzymał ją w ramionach, przytulony do niej mocno całą długością nagiego ciała. Właściwie powinna być zachwycona. Ale tej nocy, mimo że byli tak blisko, czuła się bardzo samotna. Samotna ze swoimi lękami i nieuniknioną świadomością, że co się stało, to się nie odstanie.

Samotna pośród lasu, w którym żadne stworzenie nie przejawiało oznak życia. Włosy na jej karku stanęły dęba. Coś tu było.

Jasha zakrył dłonią jej usta, by się nie odzywała. Wyślizgnął się ze śpiwora. Wtedy głęboko odetchnęła, wdychając woń nocy. Czuła silny zapach próchna i sosny, ale ponad tym zdawał się unosić zapach dzikości...

Tuż za kręgiem drzew wilk donośnie wył ku gwiazdom.

W nikłej poświacie księżyca ledwie widziała twarz Jashy, ale wiedziała, że się uśmiechnął.

– Przywódca – odetchnął z ulgą, po czy zniknął pośród nocy.

Potem do jednego wilka dołączył następny, później kolejny, i Ann wiedziała, że jest otoczona przez stado wilków.

Nóż przypięty do nogi Ann raczej by nie wystarczył, żeby się przed nimi obronić, gdyby chcieli zabrać Jashę.

Ale jego ukochane wilki by tego nie zrobiły. A może?

Łzy napłynęły jej do oczu. Usiadła wyprostowana, objęła ramionami nogi, a podbródek oparła na kolanach. Była tchórzem, tak przeraziło ją to, co dziś usłyszała od Jashy. Miał rację, a ona o tym wiedziała. Varinscy i ich zło byli na świecie długo przed tym, zanim ona się urodziła. Jednak nieświadomość była rozkoszna, a niepewność co do tego, kto ją ściga, oszczędziłaby jej wiele cierpienia.

A może od cierpienia uchroniła ją skryta miłość do Jashy.

Spała w jego ramionach, jęczała z rozkoszy, którą ją obdarzał, uciekała z nim, znała jego tajemnice – to wszystko sprawiało, że jeszcze bardziej się o niego bała.

Usłyszała swoje imię wypowiedziane chrapliwym głosem Jashy na chwilę, zanim się pojawił. Był człowiekiem. Był nagi. Wślizgnął się do jej śpiwora i oplótł ją ramionami.

– Depczą nam po piętach. Przywódca martwi się. Myślę, że wyczuwa, że coś złego wisi w powietrzu.

– Co to znaczy?

– Nie wiem. – Jasha grzał swoje zimne stopy o jej, jakby spali ze sobą od lat. – Wiem tylko, że przywódca uważa, że to my sprowadzamy kłopoty. Chce się upewnić, że sobie pójdziemy.

– On jest prawdziwym wilkiem, jak się z nim porozumiewasz?

Jego skóra była nieprzyjemnie zimna i to jej przeszkadzało. Czuła ten chłód, kiedy usiłował obrócić ją, by przytulić się do jej pleców.

– To nie tak – szeptał łagodnie do jej ucha, a jego oddech poruszał jej włosy. – Wyczuwam jego myśli albo raczej uczucia w jego oczach i reakcjach. Myślę, że w ten sam sposób on rozumie, co ja chcę mu powiedzieć. Wiesz, o czym mówię?

– Chyba. – Pomyślała w tej chwili o swoim kocie, wyrażającym swoje potrzeby głośnym wyciem i śpiącym na jej głowie, kiedy było mu zimno. Ale pomimo wielu długich wieczorów, jakie ona i Kresley spędzili razem, nigdy nie przekazywali sobie tak subtelnych komunikatów.

Jasha ziewnął, odprężony.

– Czuję się bezpieczniej, kiedy otaczają nas wilki. Jeżeli chodziłoby tylko o mnie, nie martwiłbym się, ale ochrona ciebie, wybranej, to większe wyzwanie. To jest wojna i muszę ją wygrać.

Przytulił ją do siebie.

Słuchała jego oddechu, kiedy zapadał w sen.

Dokładnie znał jej myśli. Nie była już odpowiedzialna tylko za siebie. Bezpieczeństwo Jashy i jego rodziny było w jej rękach, Maryja Dziewica obarczyła ją tą odpowiedzialnością.

Ann chciała kochać całym sercem. Ale nie zdawała sobie sprawy, że miłość będzie wymagała takich poświęceń.

Jasha wiedział, że ostatniej nocy nie popisał się. Precyzyjnie zaplanował uwiedzenie Ann. Zorganizował wino i dobre jedzenie, zabrał w najbardziej romantyczne miejsce na ziemi i złączył ich śpiwory.

A co zrobił potem?

Przestraszył ją na śmierć opowieściami, których nie powinno się opowiadać nocą w lesie.

Potem nadeszły wilki i też ją przestraszyły.

Wszystkie opowieści o tym, że dziewczyny przytulają się, kiedy się boją, można między bajki włożyć. Ann się nie przytulała. Drżała. A kiedy słońce wzeszło, jej oczy były szeroko otwarte. Nie był pewien, czy w ogóle spała.

Więc dziś był gotów zrobić wszystko, aby znowu poczuła się swobodnie, o ile kobieta, która dorastała w katolickim sierocińcu, mogła poczuć się swobodnie, podróżując z demonem.

Podał jej śniadanie, kolejne ciastko, tym razem czekoladowe i usiadł blisko niej, lecz nie za blisko. Chciał zająć jej umysł czymś zwyczajnym, przyziemnym.

– Widzisz te małe czerwone kwiatki, o tam? Te z płatkami w kształcie serca? To serduszka wspaniała. Łatwo zapamiętać, prawda?

– Są bardzo ładne. – Ann skubnęła ciastko i uśmiechnęła się na widok kwiatów, ale w jej oczach czaił się niepokój.

– A to paprocie sercolistne, występują w zachodniej części stanu Waszyngton.

– Występują też w Kalifornii, ale tu jest ich całe mnóstwo – chciała by jej głos był spokojny, równy, ale był nerwowy i drżący.

– Te małe ptaki, które tu latają, to szczygły. A słyszysz dzięcioła?

– Taki mały, a robi tyle hałasu. – Spojrzała między siebie i Jashę, oceniając odległość.

– Po prostu ma bardzo dużo pracy.

Ann zawsze wolała patrzeć na wszystko z boku. W sytuacjach konfliktowych bardzo szybko się wycofywała, z obawy przed ogniem pytań i ze strachu przed prawdziwymi emocjami. Zawsze tłumiła swoje emocje: złość, łzy, radość i chowała je bardzo głęboko. Teraz Jasha miał zamiar skłonić ją, by się przed nim otworzyła. Mógł to zrobić brutalnie, ale wtedy mogła zamknąć się w sobie jeszcze bardziej.

Więc pohamował swoją niecierpliwość i powiedział:

– Ann, nie musisz się mnie bać.

Nerwowo wciągnęła powietrze.

– Nie boję się ciebie!

– Ależ tak, boisz się. Ale nie do końca rozumiem dlaczego? – Odetchnął głęboko. – Teraz, kiedy tyle ci już wyjaśniłem?

– Jesteś Varinskim. – Spojrzała na niego tak samo przerażona, jak każda kobieta bałaby się mężczyzn z jego rodziny. – W nocy zrozumiałam, co to naprawdę znaczy.

Wiele lat temu Jasha nauczył się panować nad sobą, zmieniać się tylko wtedy, gdy było to bezpieczne, kiedy był sam, i tylko wtedy, gdy czuł silną potrzebę uwolnienia się z więzów cywilizacji i stania się dzikim zwierzęciem.

Ale Ann ze swoimi przepastnymi oczami, zmysłowymi ustami i niewyobrażalnie długimi nogami powodowała, że miał kłopoty z panowaniem nad sobą.

Należała do niego.

Chciał wziąć ją w ramiona, udowodnić jej, że należą do siebie, sprawić, aby zrozumiała, że może na nim polegać, że zadba o jej poczucie bezpieczeństwa, że przy nim nie zabraknie jej jedzenia, picia i namiętności.

Ale ona się wzbraniała.

Kiedy dogonił ją tam, w lesie, była dziewicą. Zadał jej ból – to było nieuniknione. Ale też dał jej przyjemność. Ogrom przyjemności, i to nie jeden raz.

Nie mógł usiedzieć na miejscu. Próbując drążyć temat, nic by nie osiągnął.

Jednak pragnął jej, jego dusza cierpiała katusze, a jakiś głos podpowiadał mu, że miała rację, że geny Varinskich tylko czekają na stosowny moment, aby zawładnąć jego duszą i pchnąć go w otchłań ognia i dzikiej rozkoszy.

– Chcesz wiedzieć, co to naprawdę znaczy być Varinskim?

Usiadł na pniu obok niej. Odsunęła się, ale udał, że tego nie zauważa, i spojrzał jej głęboko w oczy.

– Opowiedziałem ci o legendzie. Opowiedziałem o złej sławie. Ale nie opowiedziałem o tym, jak będąc nastolatkiem, razem z braćmi ukradkiem w bibliotece przeszukiwałem strony internetowe w poszukiwaniu nazwiska Varinski.

– I znaleźliście coś? – Gniew w jej oczach ustępował miejsca zainteresowaniu.

– Byłabyś zdumiona ilością informacji o nich. Co prawda, nie mają własnej strony internetowej, przynajmniej wtedy nie mieli, ale prawie wszystkie informacje, które znaleźliśmy, to bzdury. Połowa mówi, że Varinscy byli wampirami, a druga, że wilkołakami. Podobno rodzina jest bajecznie bogata, ale były tam zdjęcia „rezydencji” Varinskich: wielki, ponury, rozwalający się dom, otoczony zardzewiałymi wrakami. – Jasha potrząsał głową z niedowierzaniem. – Adrik zawsze miał niewyparzony język i na widok tego miejsca powiedział: „Do tej pory myślałem, że szczytem prostactwa jest podpieranie swojej przyczepy kempingowej całą bibliografią Dostojewskiego”.

– To okropne – zachichotała.

– Potem Rurik i ja podchwyciliśmy temat i każdy dodał coś od siebie. „Szczytem prostactwa jest, kiedy razem ze swoim kuzynem Borisem Bobem ciągłe rzępolicie na bałałajkach”. „Szczytem prostactwa jest, kiedy twój najlepszy pies do polowań na szopy wabi się Ludmiła”.

Ann śmiała się coraz głośniej.

– Ale po „Gołym okiem widać, że słoma ci z butów wystaje, jeżeli twoje luksusowe bmw jest obwieszone błyskotkami jak choinka” bibliotekarka musiała wyrzucić nas za drzwi. Nie pierwszy raz – niestety. To wszystko prawda. A kiedy wróciliśmy do domu, mieliśmy nieprzyjemności. Też nie pierwszy raz.

Ann wciąż się śmiała, aż wybuchy jej śmiechu zaczęły przypominać szlochy. W końcu naprawdę zaczęła płakać.

Jasna cholera. Nie takiej reakcji oczekiwał. Z drugiej strony, nadarzała się okazja. Otoczył ją ramieniem i mocno przytulił.

Nie stawiała oporu, ale też nie odwzajemniła uścisku.

– Co się stało?

– N-nie wiem – szlochała. – To takie dziwne ś-śmiać się z historii, które wydają się takie z-zwyczajne, ale dzieją się w świecie, o istnieniu którego nie miałam p-pojęcia. – Odetchnęła głęboko, drżąc. – Nie mogę uwierzyć, że ściga nas ktoś zły, że ikona trafiła w m-moje ręce, że rozmawiasz z-z wilkami, że mogliśmy zginąć.

– Jeżeli miałbym umrzeć, to wolę umrzeć z tobą niż z jakąkolwiek inną kobietą. – Ucałował jej drżące usta, potem mokre od łez policzki.

– Muszę wytrzeć nos. – Odsunęła się od niego.

Teraz, kiedy był gotowy uwieść ją swoimi sprawdzonymi sztuczkami, ona musiała wytrzeć nos.

No dobra. Był środek dnia. Potrzebowała więcej kawy, jedzenia, i pewnie musiało upłynąć trochę czasu od tego, jak usłyszała przerażającą legendę o Varinskich. Mógł poczekać.

Nie całą wieczność, ale trochę przecież mógł.

Podał jej chusteczkę do nosa, spojrzała na nią, potem na niego.

Zbyt dobrze znał jej myśli. Była tak skryta, tak nieprzyzwyczajona, by dzielić się z kimś swoimi myślami, marzeniami, opowiadać o swojej przeszłości, nawet nie była w stanie wytrzeć nosa w jego obecności. Bała się, kiedy okazywała niekontrolowane emocje.

Jednak, kiedy głośno się śmiała, żałośnie płakała czy ulegała namiętności, Jasha przynajmniej przez chwilę widział, jaka Ann potrafi być. I takiej jej pragnął. Zabrał się do porządkowania obozowiska, zanim zauważyłaby wilczy błysk w jego oczach.

Znikła pośród drzew, idąc w stronę strumyka. Pozwolił jej na chwilę prywatności, ale uważnie nasłuchiwał. Nie mógł pozwolić, żeby się zgubiła. Sztuczka ze szczurem na krótko zmyliła Varinskiego, a dziś rano Jashę obudziło uczucie niepokoju.

Coś ich obserwowało.

Najpierw pomyślał, że to stado wilków. Ale nie; z nadejściem pierwszych promieni słońca wilki oddaliły się, aby spać w cieniu.

Ale przecież nie był tego pewny. Ale wewnętrzny głos podpowiadał mu, że tylko najwyżej dwa dni dzieliły ich od starcia. Musiał chronić Ann.

Był zaskoczony faktem, że nie miała rodziców. Ale niby dlaczego? Mógł się tego spodziewać. Kiedy dobro walczy ze złem, a ludzie maszerują do boju, sierota może służyć za tarczę, nikt nie będzie po niej płakał. Oczywiście, mógłby spróbować przeniknąć mroki jej przeszłości i próbować odgadnąć, czy do końca będzie wiernie trwała u jego boku? Czy może ucieknie? A może okaże się zdrajczynią?

Kiedy wróciła, jej twarz i włosy były wilgotne. Pobudzona lodowatą wodą wróciła też jej odwaga.

– Jasha, a co zrobiliście, kiedy znaleźliście siedzibę Varinskich? Powiedzieliście ojcu?

– Niezupełnie. – Skończył pakowanie. – Rurik, Adrik i ja wiedzieliśmy, że ojciec ma skłonność do przesady i wyolbrzymiałby sprawę. Wiedzieliśmy, że legenda jest prawdziwa, w końcu zmienialiśmy się w zwierzęta, ale myśleliśmy, że najbogatszą rodzinę przestępców stać na zatrudnienie malarza.

– Przecież to sami mężczyźni. Nikt nie dba o ich dom – wyszeptała. – W ich wyobrażeniu ma być zakrwawiony i śmierdzieć spalenizną.

Jasha ze zdziwieniem potrząsnął głową.

– To bardzo prawdopodobne.

– Ubiegłej nocy za każdym razem, kiedy udało mi się na chwilę zasnąć, śnili mi się. – Podniosła swój plecak. – Dziwne, że Varinscy nie wytropili was w Blythe, kiedy szukaliście ich w Internecie.

– To były początki Internetu. – Jashy nie podobało się, że Varinscy niepokoją ją nawet we śnie. Czy była jak jego matka? Nie. Ann podświadomie kojarzyła fakty. Czasami zaskakiwała, ale wszystko wskazywało na to, że była normalna.

Musiało minąć tysiąc lat, zanim Madonna pozwoliła, aby Ann ją odnalazła.

Jakie tajemnice tak skrzętnie ukrywała Ann?

Rozdział XXI

Kiedy Ann i Jasha zatrzymali się, by w porze obiadu przekąsić coś w cieniu wielkiego cedru, Ann miała wiele pytań i nie zawaha się ich zadać. Dość już miała przerażających opowieści przy ognisku.

Wzięła resztki kwaśnego chleba i salami, które podał jej Jasha, i trzymała je, patrząc, jak on je.

– Jeżeli Varinscy nie mieli matek, to kto wychowywał ich synów?

Jasha przeżuł i przełknął kęs. Patrzyła na niego, jak zastanawiał się nad odpowiedzią na jej pytanie, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności: czas, jakiego potrzebuje na odpowiedź, odległość, jaka im pozostała do przejścia, fakt, że zaczął jej opowiadać historię swojej rodziny i jeszcze nie skończył. Widziała, że zamierza zaspokoić jej ciekawość. Splótł ręce i oparł się o drzewo.

– Varinscy mieli u siebie stare kobiety, które gotowały i opiekowały się dziećmi, ale właściwie chłopcy hodowani byli niczym szczenięta, bili się, gryźli nawzajem. Trenowali, polowali, ścigali się, walczyli między sobą i ten syn, który dominował nad innymi, otrzymywał imię Konstantine.

– Jak twój ojciec...

– Tak jak mój ojciec. – Jasha ugryzł kolejny kęs.

– Przez telefon wydaje się taki miły. – Ann przypomniała sobie dźwięczny, silny głos, szczerą przyjemność, jaką sprawiała jej rozmowa z nim i ciągłe oferty małżeństwa z jego synem. – Zawsze mnie rozśmieszał. A ty mi mówisz, że dominował w tej rodzinie? Że zabijał ludzi i gwałcił kobiety?

– Nie jest dumny z tego, co robił, ale przecież nie jest w stanie zmienić przeszłości. – Jasha potarł dłonią swój szorstki, nieogolony policzek. – Wie też, co go czeka, jeżeli umrze, zanim odkupi swoje winy.

Ann patrzyła posępnie na Jashę.

– Powiedziałeś, że on uwielbia twoją matkę!

Jasha szykował kolejną rewelację.

– Wykradł matkę z jej taboru i od tamtej pory ciągle uciekają.

Szczęka Ann bezwiednie opadła, zamknęła ją, zgrzytając zębami.

– Twój ojciec wykradł twoją matkę?

– Miała wtedy szesnaście lat.

– Szesnaście? A on ile?

– Nie ma żadnych dokumentów, gdzie byłaby zapisana data jego urodzin, ale wydaje nam się, że musiał mieć około trzydziestu trzech.

Kiedy Ann pomyślała, że już nic gorszego w tej opowieści stać się nie mogło, właśnie się stało.

– Biedna dziewczyna!

– Powinnaś coś wiedzieć o mojej matce, zanim powiesz o niej „biedna dziewczyna”. Ta biedna dziewczyna była tak bliska zabicia go, jak tylko zwykły człowiek może być. A tak w ogóle, to moja matka ma metr pięćdziesiąt wzrostu i waży jakieś czterdzieści pięć kilogramów, a mój ojciec to olbrzym. – Jasha zaśmiał się. – I powaliła go na kolana.

– Naprawdę? – Ann uśmiechnęła się i uspokoiła. – Cudownie.

– Czasami wspomina, jak ojciec kazał jej gotować obiad, więc wylała mu prosto w twarz garnek gorącej wody. Kiedy rozwścieczony złapał ją, dźgnęła go igłą do szycia. Zawsze, kiedy opowiada tę historię, tata czerwieni się jak burak i każe Firebird uczyć się od matki.

– A od przemocy fizycznej tak blisko do zakochania? Bo zakładam, że się kochają?

– Oni wprost szaleją z miłości. Zawsze myślałem, że to ona jest w niego wpatrzona. – Jasha patrzył na chleb, jakby nie wiedział, co trzyma w ręku. – Ale on patrzy na nią jak na gwiazdę, która spadła z nieba prosto w jego ręce.

Ann głęboko odetchnęła. Chciała, aby Jasha tak na nią patrzył.

Ale Jasha, patrząc na nią, widział nie gwiazdę, ale kobietę z krwi i kości. Kobietę, której pragnął, o jakiej zawsze marzył. Kiedy wędrowali, rozmawiali, kiedy spała, i się budziła, zawsze wyczuwała jego zamiary i potrzeby.

Zdołała nawet zapomnieć o pierwszym wrażeniu, kiedy to dowiedziała się, że Jasha jest wilkiem. Była rozdarta między niedowierzaniem a akceptacją, ale jakaś niepohamowana ciekawość, czy też instynkt, kazała jej pytać o pakt z diabłem. Ale była naiwna. Jasha był demonem z dziada pradziada. Kiedy była z nim, wiedziała, że niczego jej nie zabraknie i nie spotka jej żadna krzywda.

Jednocześnie pracowała dla niego przez cztery lata. Poznawała go z gorliwością pilnej uczennicy. Może nie wyczuwała jego nastrojów, ale znała je.

Lubił polować. Kochał bieganie, las, ciemne noce i jasne dnie. Zwabienie Varinskiego w pułapkę to zadanie, do jakich został stworzony.

Z taką samą wprawą śledził ją.

Nieważne, jak ukrywałby swoje zamiary, nigdy nie pozwalał jej zapomnieć, czego tak naprawdę chciał i do czego dążył.

– Moi rodzice nie zdradzili, jaka była droga od oblania wodą do zakochania. Myślę, że zanim wylądowali w łóżku, stoczyli jeszcze parę burzliwych bitew. – Patrzył na nią uważnie, oczekując reakcji. – Później potajemnie wzięli ślub.

– Czym zdenerwowali Varinskich – dopowiedziała Ann.

– Cyganów także. Moja matka była skarbem swojego taboru: piękna, radosna dziewczyna, obdarzona wyjątkowymi darami.

– O jakich darach mówisz? – zapytała podejrzliwie Ann. – Bo chyba nie o takich zawiniętych w papier i przewiązanych wstążką?

– Niezupełnie. Mama sprawia, że rośliny rosną.

– Rozmawia z nimi – przytaknęła Ann.

– Żeby tylko. – Patrzył na nią, rozumiejąc, że bardzo chciała, żeby to była prawda. – Ma wpływ na pogodę wokół siebie.

– Jak to ma wpływ? Steruje nią?

– Przyjmijmy, że w naszych górach jest bardzo zdrowy mikroklimat, idealny do uprawy winorośli.

– Tak, jasne, uprawa winorośli w górach... Ale to nie jest wystarczający dowód na to, że twoja matka to sprawiła.

– Kiedy mama i tata kupili tę ziemię, dolinę pośród gór, zimy były tam zbyt surowe i długie, aby można było cokolwiek uprawiać. Okoliczni rolnicy przewidywali, że dziwaczni cudzoziemcy umrą z głodu lub zamarzną przed końcem pierwszej zimy, ale była ona nadspodziewanie łagodna. A wiosną rodzice posadzili winogrona i rośliny w ogródku. – Jasha skończył jeść i poklepał się po płaskim brzuchu. – Teraz każdy tutaj uprawia winogrona, a inni hodowcy uważają, że moja matka przyniosła im szczęście.

Ann usiłowała przypomnieć sobie, kiedy takie opowieści przestały ją dziwić.

– Ma też dar widzenia – dodał Jasha.

Przy tym oddziaływanie na pogodę to zaledwie bułka z masłem.

– Dar widzenia? To znaczy, że ma wizje?

– O tym dowiedziałem się niedawno. – Jego twarz spoważniała. – Bardzo niedawno.

– I co zobaczyła?

Cokolwiek to było, na pewno mu się nie spodobało. Widziała to wyraźnie po jego minie.

Rozejrzał się wokół, spoglądając na otaczającą ich przyrodę i potrząsnął głową.

– To nie jest czas i miejsce na taką opowieść.

– No dobrze, a kiedy będzie? – Ułamała kawałek chleba, wetknęła go sobie w usta i wyzywająco uniosła podbródek.

– Kiedy będziemy bezpieczni.

– A przewidujesz, że kiedy to będzie?

– Kiedy będziemy w domu moich rodziców. Najwyżej za tydzień. Ann, proszę cię jeszcze o siedem dni cierpliwości i przysięgam, że potem odpowiem na wszystkie twoje pytania.

Podobał jej się sposób, w jaki ją przekonywał, tak jakby mogła nie zgodzić się na jego warunki. Ale była do szaleństwa zakochana. I tak zrobiłaby, co chciał.

– Więc twoi rodzice uciekli i wzięli ślub, a wtedy obie rodziny rzuciły się za nimi w pogoń, chcąc ich rozdzielić?

– Zrozum, że dla rodziny mojej matki, ludzi, którzy prowadzą wędrowne życie, zajmują się handlem i uprawą ziemi, ktoś, kto umie przewidzieć przyszłość i ma wpływ na pogodę, jest bezcenny.

– To jak „Romeo i Julia” napisana przez Stephena Kinga.

Zrobił krok do tyłu i przyglądał się jej. Wpatrywał się w jej pełne usta, aż zażenowana przygryzła dolną wargę.

– Masz dar dostrzegania istoty sprawy i podsumowywania jej w kilku słowach. Zawsze to w tobie podziwiałem.

– To moja praca.

– Nie, to twój talent.

Już wcześniej zdarzało mu się prawić jej komplementy, ale nigdy przy tym tak na nią nie patrzył. Teraz jego wzrok był ciepły, pełen uznania i pożądania.

Jak mogła nadal tak mocno go kochać po tym wszystkim, co się stało?

Opanowanym głosem zapytała:

– A co było później?

– Varinscy i Romowie wpadli w szał. Niestety, zamiarem Varinskich było zabić moją matkę, zawlec mojego ojca z powrotem do domu i surowo go ukarać za sprzeniewierzenie się ich zasadom. Brat ojca, Oleg, był drugi po nim w hierarchii. Kierował wyprawą i mój ojciec go zabił.

– Zabił swojego brata. Tak jak pierwszy Konstantine zabił swoją matkę.

– Tak, Varinscy przywiązują dużą wagę do podtrzymywania w rodzinie tradycji zabijania.

Z każdym słowem, z każdym krokiem, Ann wkraczała dalej w świat śmierci i krwi, magii i cudów. Nie chciała przyjąć tego do wiadomości, ale zawsze obawiała się, że takie jest jej przeznaczenie.

– Synowie Olega poprzysięgli zgładzić mojego ojca i jego potomstwo. Moi rodzice uciekli do Ameryki, zmienili nazwisko na Wilder i zaszyli się w górach Waszyngtonu. – Zatoczył ręką krąg. – I to wyjaśnia, dlaczego tutaj jesteśmy.

– Niezupełnie.

– Pamiętasz, jak podziwiałem twoją zdolność zauważania szczegółów? Teraz...

– Co teraz? – Uniosła brwi.

– Teraz podziwiam cię jeszcze bardziej.

Mądry facet.

– A co Romowie zrobili twoim rodzicom? – Skubała salami i marzyła o kawałku marchewki.

– Stara Cyganka przeklęła mojego ojca.

– Jak?

– Jego sumienie.

– Bardzo sprytnie. – Ann pomyślała o konsekwencjach. – To potworne.

– Nigdy o tym nie mówił, ale bez względu na to, o jakiej porze wracam do domu, on nigdy nie śpi.

– Boi się zasnąć. – Znała to. – Jego sny są jak wspomnienia, które go prześladują.

– Tak, a skąd to wiesz? – zapytał Jasha oskarżycielskim tonem.

– Jestem kobietą. Jestem spostrzegawcza, jeżeli chodzi o takie rzeczy. – Uśmiechnęła się.

– Aha.

Kiedy na nią spojrzał, znowu ujrzała w jego oczach przebłysk wilka.

Czy mężczyźni nie powinni być nieczuli i gruboskórni? Dlaczego on taki nie jest? Czy wyczuwał prawdę o niej? Czy widział ducha siostry Catherine? Czy widział znamię na jej plecach?

Przeanalizowała kilka ostatnich dni. Kiedy mógł je zobaczyć? Na pewno nie za pierwszym razem w lesie – cali byli umazani błotem. W wannie też nie – była wtedy bardzo ostrożna. Kiedy ubierała się na tę wyprawę, też nie. Dość już zamartwiania się o znamię. Pomimo wszystkich złowieszczych ostrzeżeń siostry Mary Magdalene, Ann niczym nie różniła się od innych kobiet.

– A twoja siostra? – zapytała. – Jak to możliwe, że Varinski spłodził córkę?

Jasha uśmiechnął się, a wszystkie cechy wilka zniknęły z jego twarzy, ustępując miejsca czułości.

– Firebird jest naszym cudem. Mama miała trzech synów, jednego po drugim, rok po roku. Później przez dziesięć lat nic. Urodziła Firebird w domu w czasie burzy, pierwszą córkę Varinskich od tysiąca lat. Nadaliśmy jej imię Firebird, feniks, ognisty ptak, symbol odrodzenia.

– To piękne!

– Mój ojciec miał nadzieję, że to znak, że pakt z diabłem został złamany, ale kilka dni później zmieniłem się w wilka.

Gdyby nie patrzyła na niego, nie zauważyłaby jego głodnego spojrzenia i ledwie widocznego zwężenia źrenic.

Jadła razem z tym mężczyzną i nagle poczuła wielki szacunek do Czerwonego Kapturka.

– Dziękuję!

– Nic nie zjadłaś. – Jego głęboki i donośny głos zdenerwował ją.

– Byłam zbyt zafascynowana tą historią – powiedziała promiennie. – Pozwól tylko, że się umyję i możemy iść.

Oddaliła się w stronę strumienia. Promienie słońca przenikały przez drzewa, odbijając się w wodzie. Jakaś niedawna burza roztrzaskała drzewo, a jego pień spoczywał na skałach na drugim brzegu, zapewniając schronienie wiewiórkom. Mógł też posłużyć za kładkę dla Ann, gdyby chciała przejść przez rzekę.

Podwinęła rękawy i zanurzyła dłonie w strumyku. Szemrał spokojnie, nie ostrzegając o swojej lodowatej naturze. Być może powinna przebiec przez most z pnia drzewa, nie oglądając się za siebie...

Usłyszała podświadome ostrzeżenie. Coś było za nią. Zerwała się na równe nogi i odwróciła się, zacisnęła pięści, gotowa do walki.

Jasha. To był Jasha. Stał za nią, patrząc na nią niepokojąco i niecierpliwie.

Cofnęła się, straciła równowagę i omal nie wpadła do wody.

Złapał ją i trzymał przez chwilę; to wystarczyło, by przywołać silne, nagłe pragnienie. Jej puls gwałtownie przyspieszył. Wstrzymała oddech. Nie wiedziała, czy zamierzał ją wypuścić. Nie była pewna, czy tego właśnie chciała. Ale zaraz już wiedziała.

Wytarła mokre ręce o swoje spodnie i udawała, że nie zauważyła dzikiej fali gorąca bijącej z jego ciała.

– Wszystko bym oddała za kąpiel.

Powoli skinął głową.

– Przypomnę ci, że to powiedziałaś.

– Tymczasem muszę skończyć się myć.

Musiała się uspokoić. Ochłonąć. Przygotować się do długiej wędrówki z facetem, który jej pragnął, i miał zamiar osiągnąć swój cel.

Dlaczego tak się tego obawiała? Podczas ich pierwszego razu nie był dla niej okrutny. Ale też ona nie stawiała oporu. Ostatniej nocy powstrzymała go po tym, jak opowiedział jej o wiekowej i potężnej legendzie, jaka ich zniewoliła. Każde słowo tej legendy było jak gwóźdź do jej trumny. Została żywcem pogrzebana przez ciężar historii i pokładanych w niej nadziei.

– Uda nam się ujść z życiem? – jej głos drżał, pełen trwogi.

– Zapewniam cię, że ja umrę pierwszy.

To nie była odpowiedź na jej pytanie, a jego zmrużone oczy i łagodny ton głosu wcale jej nie uspokoiły.

– Pozwól mi tu dokończyć. – Wskazała na strumyk. – To zajmie mi tylko chwilę.

Wycofał się tak niechętnie, że Ann niemal poczuła, jak jego żądze wymykają się spod kontroli. Wlepił w nią wzrok, patrząc uporczywie...

Nagle usłyszała dochodzący z góry wściekły pisk. Spojrzała w górę i ujrzała niewyraźny zarys czarnych piór i parę okrutnych, zmierzających w jej stronę oczu. Jasha rzucił się na nią i przewrócił na ziemię. Przetoczyli się wzdłuż brzegu strumienia. Leżała twarzą do ziemi, nie mogąc złapać powietrza, Jasha leżał na jej plecach, a zjawa ryczała nad jej głową.

– Nie ruszaj się! – Jasha wstał i zaczął biec.

Gdy się odwróciła, zobaczyła, jak olbrzymi czarny ptak gwałtownie leci w stronę Jashy, rozpościerając ogromne szpony. Jasha z całej siły uderzył go ręką, ale ten zrobił unik i obrócił się w powietrzu, niczym pilot myśliwca, by zaatakować go od tyłu.

Ann poderwała się na równe nogi, chwyciła z ziemi złamaną gałąź, zamierzając się na ptaka, jak rozwścieczony miotacz w drużynie bejsbolowej. Nawet udało jej się trafić i odpędziła go, kiedy zbliżał się do tyłu głowy Jashy. Kiedy Jasha odwrócił się, a ona ponownie uderzyła, trafiła gałęzią w bok jego głowy. Zatoczył się do tyłu. Ptak ocknął się pierwszy. Ujrzała czarne, świdrujące, wlepione w nią ślepia i rozpostarte ogromne, czarne skrzydła. Patrząc złowrogo i rozcapierzając szpony, ptak właśnie szykował się do ataku na nią.

Uchyliła się, zamknęła oczy, zakryła dłońmi twarz i usłyszała wściekły pisk.

Coś wielkiego, ciepłego i silnego przemknęło obok niej i zesłało jej wybawienie. Usiadła na ziemi, spojrzała w górę i ujrzała wielkiego, szarego wilka chwytającego ptaka w swoje zęby.

Ale to nie Jasha. Ten wilk nie był Jashą.

Ptak jeszcze walczył, machając silnymi skrzydłami, prężąc szpony i próbując dziobać, ale wilk gwałtownie szarpał jego głowę w przód i w tył, aż posypały się pióra i popłynęła krew.

Na jej przerażonych oczach ptak rósł, zrzucał pióra i zmieniał się w człowieka.

Wilk stracił kontrolę nad ptakiem-człowiekiem.

To stworzenie nie było zupełnie człowiekiem – jego oczy nadal były puste, ciemne i błyszczące. Jego szyja pokryta była piórami, usta miały okrutny kształt dzioba, był wielki, znacznie wyższy i bardziej umięśniony niż Jasha. Chwytając wilka za kark, podniósł go z ziemi. Wilk gorączkowo usiłował chwycić zębami ramię, które go trzymało.

Ptak-człowiek cisnął nim o skały i z zadowoleniem spojrzał jej w oczy.

Ona była następna.

– Jasha! – zawołała.

Jasha pojawił się jak na zawołanie. Obiema rękoma chwycił głowę ptaka-człowieka i jednym szybkim ruchem złamał mu kark. Ann nigdy nie zapomni dźwięku trzaskających kości, pękających ścięgien i kończącego się życia.

Zanim zdążyła zwymiotować, wielki szary wilk osunął się na ziemię, zdyszany i wyczerpany, i zaczął krwawić.

– O, nie, nie.

Podbiegła do wilka i położyła rękę na jego boku.

– Nie! – wrzasnął Jasha.

Podniosła wzrok.

Rozjuszony brązowy wilk wyłonił się spośród drzew i rzucił się na nią.

Powalił Ann na plecy. Znalazła się oko w oko z wielką bestią, siedzącą okrakiem na jej piersi. Wilk warknął, poczuła jego gorący oddech na swojej twarzy i wlepione w nią groźne, pomarańczowe ślepia. Nawet jego zapach emanował wrogością.

Ann już raz była w takiej sytuacji, ale tym razem było inaczej i zorientowała się, o co chodzi. To była samica, wilczyca, a Ann jej się naraziła.

Rozdział XXII

Ann ledwie słyszała, jak Jasha do niej mówi, każąc jej się uspokoić. Usłyszała ujadanie zranionego wilka. Wilczyca patrzyła z góry na Ann i nie zwracała najmniejszej uwagi na obu samców. To była sprawa między nią a Ann.

– Żałuję, że go dotknęłam – szepnęła Ann. – Jest ranny, chciałam mu pomóc.

Wilk otarł się o swoją samicę i zaskomlał.

Samica spojrzała na niego, jego rany i Ann zauważyła, że jej groźny wzrok złagodniał. Znowu spojrzała na Ann i warknęła. Potem zeskoczyła z niej i zaczęła czule łasić się do wilka.

– Nie wstawaj i bądź cicho – powiedział Jasha. Nie musiał tego dwa razy powtarzać.

Wilk pozwolił wilczycy obwąchać się i polizać swoje rany; potem oboje zniknęli pośród drzew. Jasha odprowadził ich wzrokiem.

– To był przywódca i jego wilczyca. Martwiła się tym, że został ranny i tym ptakiem. Dlatego zaatakowała.

Ann powoli podniosła się. Była brudna, cała w błocie, śmiertelnie przestraszona i jak każda samica chciała przede wszystkim wiedzieć, czy jej partnerowi nic się nie stało.

– Jesteś ranny? – zapytała.

Jasha wyciągnął ręce. Były na nich głębokie, krwawe zadrapania.

– Nic mi nie będzie. – Podał jej rękę. – A tobie nic nie jest?

– Nie.

Była posiniaczona i trochę roztrzęsiona; jeszcze tydzień temu narzekałaby, ale od tamtej pory przeszła twardą szkołę i teraz zmieniła zdanie na temat tego, czym warto się przejmować.

– To świetnie. Bo musimy już ruszać. – Jasha wpatrywał się w niebo. – To nie ten sam Varinski, który był z myśliwym, a to oznacza, że się myliłem. Został jeszcze jeden, który nas śledzi. Nie mogę pozwolić sobie na takie pomyłki.

Obwiniał siebie. To oczywiste. Przecież to był Jasha, a jego drugie imię to Odpowiedzialność. Ann ujęła jego ręce.

– Pozwól mi opatrzeć twoje rany.

W końcu nie różniła się tak bardzo od wilczycy. Chciała przede wszystkim pocieszyć swojego partnera.

– Nie mamy na to czasu.

– Jasha, proszę cię.

Uśmiechnął się do niej, ale jego oczy były poważne.

– Zagoi się. – Przyklęknął nad ciałem Varinskiego. – To dziwne, on nie jest do końca człowiekiem. Jak myślisz, co to może oznaczać?

– Nie wiem. – Nie obchodziło jej to. – Może warunki paktu uległy zmianie.

Jasha rzucił jej ostre spojrzenie.

– Może. – Dotykał dłonią swojej twarzy, jakby szukał zmian. – Ja ukryję ciało, a ty spakuj nasze rzeczy. Wyruszamy za piętnaście minut.

– No chodź. – Jasha wypłynął na środek sadzawki, jego długie ramiona bezgłośnie przecinały wodę.

Ann stała na kamienistym brzegu, drżąc, i oplatała ramionami nagie piersi.

– Jest ciemno.

– Bo jest noc.

– Dzięki za przypomnienie.

– No wskakuj – ponowił zaproszenie. – Woda wcale nie jest zimna.

– Kłamca!

Wspinali się przez całe popołudnie i byli wysoko w górach. Nigdy dotąd nie widziała gwiazd z tak bliska na tak ciemnym niebie i sadzawki tak głębokiej i spokojnej. Z trzech stron otaczały ją kamienne strome głazy, wpadał do niej wąski wodospad, a wypływał z niej drugi. Ann nie wiedziała, co przeraża ją bardziej: skrępowanie swoją nagością – co prawda było ciemno, ale przecież wilki doskonale widzą w ciemności – czy pewna śmierć w zetknięciu z lodowatą wodą.

– Jest taka orzeźwiająca! – zachęcał.

Na chwilę zanurzyła palec w wodzie. Boże, jest taka wstrętna, jak się obawiałam.

– Mówiłaś, że oddałabyś wszystko za kąpiel – przypomniał jej. – Przyszliśmy tu specjalnie dla ciebie.

– Od początku wiedziałeś, że tutaj dotrzemy.

Kiedy tu przybyli, sięgnął do szczeliny zasłoniętej ogromnym głazem i wydobył stamtąd zapas jedzenia, ręczniki, śpiwór i mały namiot. To oczywiste, że dobrze znał to miejsce.

– Skacz! – zawołał.

Zacisnąwszy powieki, skoczyła. Zimno było nie do opisania, przeszywało całe jej ciało. Wynurzyła się na powierzchnię wody, ale nie mogła złapać tchu, aby krzyczeć.

Śmiejąc się, przyciągnął ją do siebie.

– Płyń. No chodź, pociągnę cię.

– Chcę wyjść. – Z trudem łapała oddech.

– Ale musisz popłynąć, żeby się wydostać.

– To był podstęp!

Przejechał rękami wzdłuż jej ciała.

– Tak, po prostu chciałem zobaczyć cię nagą.

Wyrwała się i odpłynęła. Przepłynęła trzy razy od jednego krańca sadzawki do drugiego.

Popołudnie było jednym wielkim koszmarem, złożonym z ciągłego wspinania się, przeklinania za dużych butów, i wściekania się na faceta, który miał obsesję na temat jej bezpieczeństwa. Nie miała czasu na to, by martwić się o martwego człowieka, stado wilków czy ikonę. Ledwie mogła złapać oddech. I kiedy wreszcie mogła odpocząć, znalazła się w tej lodowatej wodzie. Kiedy zaczęła trzecią długość sadzawki, Jasha chwycił ją.

– Wystarczy. – Pociągnął ją do brzegu i posadził na kamieniu. Wziął mydło i zaczął ją myć. – Całkiem nieźle pływasz, jak na dziewczynę.

Gdyby było jej ciepło, byłaby oburzona.

– Trenowałam pływanie w szkole średniej. Wygrałam nawet mistrzostwa Kalifornii.

Nigdy nie myślała, że pozwoli jakiemukolwiek mężczyźnie nanosić szampon na włosy, namydlać piersi, podnosić ramiona, by umyć jej pachy... ale nie czuła przy tym nic. Nie była w stanie niczego poczuć. Jej zmysły zamarzły, a zęby szczękały.

– Więc powinnaś być oswojona z wodą. – Odwrócił ją, by umyć jej plecy.

– Z ciepłą wodą!

Za którą teraz tęskniła.

– Pływałem w oceanie w Kalifornii. Jest cholernie zimny. – Podniósł jej stopy i wyszorował je, po czym zajął się łydkami.

– Ja pływałam raczej w basenach.

Kiedy jego ręce zostawiały mydlane smugi wzdłuż jej bioder i w zagięciach pomiędzy nogami odkryła, że te części jej ciała nie są tak zimne, jak pozostałe. Ich ciepło wystarczyłoby do ogrzania całego ciała.

– Przestań się wiercić. Ja cię tylko myję.

Ale jego głos znowu miał ten ton, który powodował, że serce biło jej szybciej.

– To nie jest tylko mycie. Chyba trochę przesadzasz.

– Chcę, żebyś była tak czysta, jak to możliwe.

Tak naprawdę chciał możliwie najbardziej ją pobudzić. Zanim zdołała mu umknąć, upuścił mydło, i zanurzywszy się po uda w wodzie, podniósł ją z zamiarem zrobienia z nią tego samego.

– O, nie – jęknęła.

– Musisz się opłukać. – I upuścił ją do wody.

Znowu błyskawicznie przepłynęła od jednego krańca sadzawki do drugiego, a on nagle złapał ją, tnąc wodę niczym rekin.

Zrobił to bezszelestnie. Zupełnie się go nie spodziewała. Jej stłumiony okrzyk zaskoczenia zmienił się w przyjemne westchnienie, kiedy odwrócił ją i zmusił, by spojrzała mu w oczy. Ujrzała w nich czerwony płomień. Kiedy podniósł ją z wody i położył usta na jej stwardniałym sutku, czuła, jakby ktoś wzniecił płomień na jej ciele. Każdy centymetr jej ciała był zamarznięty, z wyjątkiem tego, którego właśnie dotykał, bo ten płonął.

O Boże, naprawdę płonął, a ona poczuła ogień.

Oplotła go nogami w poszukiwaniu źródła tego gorąca. Bo to źródło było w nim.

Rozpalił płomień pomiędzy jej udami i w dole brzucha. Trzymając ją w ramionach, wyszedł z sadzawki i ułożył ją na legowisku z ręczników.

A więc planował to...

Jednym z ręczników owinął jej głowę, kolejnym wycierał ciało. Tarł bardzo mocno. Krew na nowo zaczęła krążyć w jej żyłach, ożywiając skórę, umysł i wiedziała, że oto nadchodzi moment grozy.

On też widział jej przerażenie, bo powiedział:

– Spokojnie – i położył usta na jej drugiej piersi.

Nie było jej już tak zimno. Wyginała plecy, próbując go odepchnąć, ale on przytrzymywał ją mocno dotąd, aż się uspokoiła. Potem jeszcze mocniej zaczął ssać jej sutek, wciągając głęboko w usta, masując językiem, i powodując, że narastała w niej gorąca fala, doprowadzając ją na skraj szaleństwa. Ręką sięgnął pomiędzy jej nogi i kiedy wyczuł tam wilgoć, powiedział:

– Wiedziałem – zaśmiał się. – Wiedziałem, że na to czekasz.

– Niech cię szlag!

Jak śmiał z niej drwić? Próbowała go odepchnąć. Mogła sobie darować. Pocałował ją. Ale nie w taki sposób, jak całował wcześniej, w domu. Ten pocałunek przypomniał o jego mrocznej, wilczej stronie. Miał smak szaleństwa, niebezpieczeństwa, dzikiej żądzy i chłodnej obietnicy. Wziął wszystko, na co mu pozwoliła, a nawet więcej, jego usta i język kusiły ją, a kiedy protestowała, lekko zacisnął zęby, aż dała mu to, czego chciał.

Chciał jej coś przekazać.

Ona była dziewicą. Cierpliwie czekał, aż jej rana się zagoi. Ale miał już dość czekania.

Podniósł się na kolana, przyciągnął ją do siebie, leżała teraz z szeroko rozłożonymi nogami i stopami uniesionymi wysoko. Próbowała wierzgać nogami, ale bezskutecznie, trzymał ją mocno. Nie zamierzał też czekać na pozwolenie. Po prostu wziął, co do niego należało. Przyjąwszy pozycję, zaczął napierać. To nie był ich pierwszy raz, okoliczności były wtedy podobne, ale jednak było inaczej.

Tym razem nie bała się, była wściekła.

A on nie był delikatny, ale wymagający.

Nie widziała go wyraźnie, był ledwie ciemnym konturem na tle rozgwieżdżonego nieba. Lecz jej ciało rozpoznało go. Rozpalał jej wnętrze, docierając coraz głębiej i głębiej. Dotknął jej najczulszego punktu, sekretnego miejsca, gdzie spotykały się wszystkie zmysły, aż krzyknęła.

A ten sukinsyn znowu się roześmiał.

Przez chwilę próbowała z nim walczyć, wijąc się i obracając, ale to tylko spotęgowało doznania. Jęcząc, poruszał się coraz szybciej, wyzwalając w niej namiętności, które dotąd tak skrzętnie kontrolowała.

Nie była w stanie mu odmówić. Ciągle jęczała, nie mogąc przestać. Nad nimi gwiazdy lśniły na niebie. Wokół niej ziemia i wiatr zamarły w oczekiwaniu.

Przeszył ją dreszcz rozkoszy, doprowadzając poza granice spełnienia.

Spełnienie stało się też jego udziałem: eksplodował, wypełniając ją, i zawołał rozpaczliwie: – Ann, o, Ann!

Łzy rozkoszy popłynęły z jej oczu, zamazując jego sylwetkę. Powoli opuścił ją na ziemię i przykrył własnym ciałem. Całował jej usta, policzki, mokre od łez powieki, szyję.

Wydawał się tak zdesperowany, wyglądało to na coś więcej niż pożądanie lub uczucie.

Wciąż był w niej, twardy i poruszając się, sprawił, że przeszył ją dreszcz i zaczęła pojękiwać.

– Tak, Ann – jego głos był mroczny jak niebo nad nimi i gładki niczym aksamit. – Jeszcze raz.

Inna kobieta pomyślałaby, że chodziło mu o coś więcej niż seks.

– Zmarzniesz – wyszeptała.

– Nie mamy za wiele czasu – odpowiedział.

To, co powiedział, nie miało dla niej sensu. Ale tutaj, teraz, nic go nie miało. Ukradł jej zmysły i pozostała tylko miłość.

Powoli wysunął się z niej. Westchnęła i wydała z siebie cichy jęk, kiedy wilgotnym ręcznikiem potarł jej piersi i brzuch, i delikatniej niż kiedykolwiek wcześniej otarł wilgoć spomiędzy jej nóg.

Jego dotyk spowodował, że zaczęła się wić, krzykiem odpowiadając na przesuwający się w dół jej ciała jego język. Kiedy dotarł do jej bram rozkoszy i delikatnie musnął je ustami, po chwili znowu jęczała z rozkoszy. Zanim skończył, była wyczerpana i cała drżała.

Uniósł się nad nią, spojrzał głęboko w oczy i wyszeptał do ucha:

– Myślałem, że mogę zaczekać. Myślałem, że woda jest wystarczająco lodowata, bym ochłonął. Ale nic nie jest w stanie utrzymać mnie z daleka od ciebie, zabronić mi kosztować ciebie. Jesteś moja, Ann. Nieważne, co się stanie, nigdy nie zapominaj o tym.

Wstał. Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu z góry, potem odwrócił się.

Usłyszała tylko plusk wody, kiedy zanurkował. Drżąc bardziej po tym, co od niego usłyszała, niż z zimna, szybko się ubrała.

Kiedy wyszedł z wody, czekała już z ręcznikiem, podała mu go i odwróciła się. Kiedy usłyszała, jak rzucił ręcznik, zapytała cicho:

– Co ty właściwie planujesz, Jasha?

– Chcę ukryć cię w bezpiecznym miejscu – odpowiedział. – A sam zapoluję na Varinskiego.

Rozdział XXIII

– A musisz iść już teraz? – zapytała Ann. Teraz, kiedy krew jeszcze nie ostygła w moich żyłach i niczego nie pragnę bardziej niż tego, żebyś mnie mocno przytulił? Ale nie śmiała powiedzieć tego na głos.

– Wiesz, że tak. To, co stało się dziś po południu, utwierdziło mnie w tym przekonaniu. Nie wyczułem jego zapachu, aż nas zaatakował. Nie doceniłem mojej upiornej rodziny. – Jasha przejechał kciukiem po jej policzku. – Bo chciałem spędzić trochę czasu z tobą. Nie mogę drugi raz pozwolić sobie na tak karygodną głupotę. Depczą nam po piętach.

– A wiesz, ilu ich jest?

– Jestem pewien, że idzie za nami jeden wilk. – Przeczesał palcami włosy. – I myślę, że to wszystko.

– Skąd ta pewność?

– Ann, trzeba uważnie wsłuchać się w głos ziemi, wdychać zapachy niesione przez wiatr, posłuchać swojej intuicji. Ja nie poświęciłem na to czasu, nie zastanowiłem się i przywódca stada poniósł tego konsekwencje. Jeżeli posłuchasz swojej intuicji, na pewno cię nie zawiedzie.

Ann spojrzała mu w oczy.

– Ja wiem tylko jedno: nie chcę, żebyś się oddalał.

– Muszę go znaleźć. Chcę dokładnie go przesłuchać, upewnić się, że pozostał tylko on, i wyeliminować – starannie wymawiał każde słowo, mówił powoli, jakby bał się, że ona może go dobrze nie zrozumieć.

– Zamierzasz go zabić, prawda?

Zimne powietrze nagle wydało się jeszcze bardziej lodowate.

– Moja droga Ann, kobieto o miękkim sercu, czy zdajesz sobie sprawę, że ten myśliwy leży teraz martwy w lesie dlatego, że popełnił błąd i zaufał Varinskiemu?

– Wiem. – Przemarzła do szpiku kości, jak więc mogły spocić się jej dłonie? – Ale nie chcę, żebyś kogokolwiek zabijał. Co byś zrobił, jeśli ktoś by się dowiedział? Czy chcesz jak twój ojciec nie spać z obawy, że we śnie nawiedzą cię ludzie, których zamordowałeś?

– Planuję unieruchomić Varinskiego, zabrać go z powrotem na miejsce zbrodni i nasłać na niego szeryfa. Wsadzą go do więzienia, Varinscy go uwolnią i, z poczuciem porażki, wrócą do domu. – Jasha stał nieruchomo, widziała tylko błysk w jego oczach. – Ale jeżeli będę musiał, nie zawaham się go zabić.

Rozumiała go. Co więcej, zgadzała się z nim. Jeżeli miałaby wybierać między Jashą i Varinskim, za wszelką cenę chciałaby, żeby to Jasha uszedł z życiem.

Może jego krew, która dostała się do jej żył, tak ją zmieniła. Może to miłość i przywiązanie wywołało w niej taką zmianę. A może rację miała siostra Mary Magdalene i znamię na jej plecach oznaczało, że przeznaczona była diabłu.

– A co z tym drugim? Co zrobisz z ciałem?

– On nie jest w pełni człowiekiem, nie mogę pozwolić, żeby go odnaleziono. Zostawiłem go tam, gdzie łatwo znajdą go padlinożercy.

Przełknęła ślinę. No cóż, to była wojna.

– Lepiej już zabierz mnie tam, gdzie chcesz mnie ukryć.

Podszedł do niej, ujął w dłonie jej twarz i ucałował ją, a ten pocałunek potwierdził, że należy do niej. Pozbierał ubrania i ręczniki i szybko poprowadził ją w kierunku wzgórza. Poruszał się bezszelestnie, kroczył przed nią niczym cień, a ona wiedziała, że gdyby jej tu nie było, na pewno byłby teraz wilkiem.

Nagle zatrzymał się.

– Zgrzałaś się. Usiądź i odpocznij.

Tak naprawdę wcale się nie zgrzała, ale wiedziała, dlaczego chciał, żeby ochłonęła. Bo wydzielała zapach, który mógłby ją zdradzić.

Naprawdę zaczęła już myśleć jak Wilder.

Kiedy się wspinali, roślinność stopniowo przerzedzała się, aż dotarli do górnych partii gór, gdzie nie rosło nic. Wierzchołki gór wystawały spośród miękkiej ziemi, a podłoże składało się wyłącznie ze smaganego wiatrem bazaltu. Zaprowadził ją do szczeliny w skale, prawie tak głębokiej, że mogła być jaskinią.

– Teraz posłuchaj mnie uważnie. – Wyciągnął z plecaka śpiwór i rozpiął go. – Tu będziesz bezpieczna i ochronisz się przed wiatrem. Jeżeli Varinski zmienia się w ptaka, ma nadzwyczaj dobry wzrok. Jeżeli jest dzikim kotem, ma świetny słuch i potrafi skradać się niczym cień. Ale wydaje mi się, że przysłali wilka. Poczuje twój zapach i kiedy wykończy mnie, przyjdzie po ciebie.

– Co to znaczy: kiedy wykończy ciebie? – Stała kompletnie osłupiała.

– Zawsze jest taka możliwość, że to nie ja będę zwycięzcą. On nie jest najlepszym z nich. Na pewno nie przysłali najlepszego człowieka za mną: zdeprawowanym, słabym i łatwym do oszukania. Ale to ciągle Varinski, został wyszkolony do zabijania i zrobi to bez mrugnięcia okiem. – Jasha gestem zaprosił ją do śpiwora i uklęknął obok, aby zasunąć suwak. – Wolałabyś, żeby twój kochanek zabijał bez mrugnięcia okiem, czy żeby się wahał?

– Cóż za wybór.

Uwolniła ręce ze śpiwora i przeczesała palcami jego wilgotne włosy.

– Wróć do mnie, Jasha, nieważne, jak to się skończy, wróć do mnie.

Pocałował ją zachłannie.

– Nie ruszaj się stąd. Nie pokazuj się. Nie mów, nie chrap, nie módl się. Wtop się w tło, moja droga. Wrócę po ciebie rano – powiedział.

Patrzyła, jak zbiegał w dół, i jak przykucnął z rękami na ziemi i nagle zmienił się w wilka.

Wsunęła się głęboko do śpiwora i zrobiła coś, czego Jasha zabronił jej robić, ścisnęła w dłoniach ikonę i zaczęła się modlić.

Modliła się o sukces i za duszę demona.

Obudził ją odgłos śmiechu, o ile fałszywie brzmiący rechot można nazwać śmiechem. Już zanim otworzyła oczy, wiedziała, że to nie Jasha. I rzeczywiście to, nie był on.

Ale nie miała wątpliwości, że to był jeden z jego krewnych. Jak dziecko, które chce przestraszyć kolegów na biwaku, podświetlał swoją twarz, trzymając latarkę pod brodą.

Jego postawa przypominała sylwetkę Jashy i miał takie same złote oczy. Miał też blizny: jedna przecinała jego powiekę, druga biegła od ucha do ust, zmieniając jego uśmiech w koślawy grymas.

– Patrzcie, co znalazłem. Zabawkę kuzyna Jashy – powiedział z obcym akcentem.

Śpiwór sprawiał, że było jej ciepło. Krępował też jej ręce, czyniąc ją całkowicie bezbronną w walce.

Ale co właściwie miała zrobić? Uderzyć go w twarz? Nazwać brutalem? Nie miała przeciwko niemu żadnej broni. Żadnej, oprócz swojej inteligencji.

Powoli podniosła się i usiadła.

– Jasha mówił, że jesteś jednym z najlepszych, i miał rację.

– W przeciwieństwie do tego głupca, śpiewającego ptaka, tego zdeformowanego czegoś, co nie przypomina człowieka. – Varinski odchrząknął i splunął na ziemię. – Pewnie łatwo było go zabić.

– Jasne. W porównaniu z tobą był nikim. Wytropiłeś nas, przechytrzyłeś Jashę i znalazłeś mnie.

Uderzyła w czuły punkt, bo Varinski poczuł się mile połechtany.

– Zgłosiłem się do tej wyprawy na ochotnika i zanim wyruszyliśmy, ojciec wziął mnie na stronę i wyjaśnił, że musiał wysłać dwóch myśliwych, aby zadowolić starego Yerika, ale mnie powierzył zabicie go. Spośród swoich synów mnie ufał najbardziej.

– Na pewno miał wielu synów – powiedziała pełnym podziwu tonem.

– Mój ojciec ma trzydziestu czterech synów. – Varinski dotknął swej piersi. – A ja mam ośmiu synów.

– Już? Na pewno nie masz nawet dwudziestu pięciu lat!

– Dwadzieścia dziewięć, ale po raz pierwszy zgwałciłem kobietę, kiedy miałem dwanaście lat. – Przykucnął przed nią i uśmiechnął się, ukazując paskudne, zepsute zęby, ze złośliwym głupim wyrazem okrucieństwa. – Ty powinnaś urodzić mojego syna.

Wyciągnęła nóż przywiązany do uda.

– Hm, chętnie, ale czy ktoś nie powinien cię ubezpieczać?

Varinski rozejrzał się wokół pośród ciemności.

– Myślisz, że twój kochaś po ciebie przyjdzie? Nie. Jest tam na dole, szuka mnie, podczas gdy ja w tym czasie zgwałcę jego kobietę.

Skierował światło latarki w jej kierunku. I w tej chwili skoczył na niego Jasha.

Głowa Varinskiego uderzyła o skałę wystarczająco mocno, aby zmiażdżyć czaszkę przeciętnego człowieka, ale on był demonem i półgłówkiem, co mogło uczynić go praktycznie niezniszczalnym.

Ann usiłowała uwolnić się ze śpiwora, szarpiąc suwak, a kiedy nie mogła go rozsunąć, nożem przecięła śpiwór. Kiedy zmagała się z warstwą nylonu i włóknami izolacyjnymi, słyszała odgłosy walki, uderzania ciała o ciało i Varinskiego przeklinającego po rosyjsku. Kiedy w końcu uwolniła się i stanęła na równe nogi, chwyciła leżącą latarkę i poświeciła nią wokół. Zobaczyła, jak Jasha wykręcił nóż w ręku Varinskiego w jego kierunku, mówiąc:

– Gadaj, co wiesz.

Varinski splunął mu w twarz.

Jasha uśmiechnął się, ale mimo jego lśniących, białych zębów efekt był podobnie makabryczny jak złośliwy uśmieszek Varinskiego.

– Stawiasz opór. Narobiłeś już w majtki ze strachu przed śmiercią? – Przycisnął nóż bliżej, aż jego ostrze dotknęło gardła Varinskiego. – Gadaj, co ci powiedzieli.

Varinski wił się, leżąc na ziemi. Jego wzrok powędrował w kierunku Ann.

– Nawet na nią nie patrz. Ona ci nie pomoże. Jest moja. Zależy jej tylko na mnie i ma nadzieję, że cię zabiję. Właściwie. – Jasha spoważniał i przycisnął mocniej nóż, aż z gardła Varinskiego popłynęła krew. – Mam nadzieję, że nie będziesz współpracował, i że dostąpię przyjemności wypatroszenia cię i patrzenia, jak powoli umierasz w męczarniach.

Ann oparła się o skałę wdzięczna za wybawienie, za chłodne powietrze, wciąż świecąc latarką w oczy Varinskiego.

Dalej się szamotał.

Jasha przycisnął nóż jeszcze mocniej. Wtedy Varinski pospiesznie powiedział:

– Powiedzieli nam, gdzie masz swoją firmę i kazali użyć kobiety, aby dowiedzieć się, gdzie się ukrywasz, kiedy nagle znikasz. Tak też zrobiliśmy.

– A co potem?

Varinski warknął. Nóż brnął głębiej.

– Nie udało nam się znaleźć całej rodziny, a tego właśnie oczekiwał mój ojciec i reszta starszyzny.

– Ilu was tu jest?

– Dziesięciu!

– Dwóch – wtrąciła Ann. – Wcześniej powiedział mi, że jest ich tylko dwóch.

– Świetnie. – Jasha uśmiechnął się, a jego zęby wyglądały na większe niż kiedykolwiek wcześniej. – A czyj był pomysł z umieszczeniem urządzenia naprowadzającego w strzale?

– Mój! – odparł dumnie Varinski. – To ja do ciebie strzelałem, bo wiedziałem, że natychmiast pobiegniesz z tym do mamusi. I to mnie powinieneś się bać.

Odchylając się do tyłu, Jasha roześmiał się.

– Nie wyglądasz mi na zbyt bystrego.

Błyskawicznie zniknął mężczyzna leżący na ziemi, a na jego miejscu pojawił się wilk. Zwierzę rzuciło się na Jashę. Ann krzyknęła.

Ale w tym momencie dwa wilki spotkały się w powietrzu. Walcząc, staczały się z góry. Ich warczenie przerwało nocną ciszę, a srebrne gwiazdy zamieniło w zimne, obojętne odłamki. Ann biegła za nimi, w jednej ręce trzymając nóż, a w drugiej latarkę. Nie wiedziała, co ma właściwie zrobić, ale była pewna, że coś zrobi.

Kłębiące się sylwetki wilków migały w słabym świetle latarki. Widziała błysk zębów i słyszała warczenie z głębi gardeł. Toczące się ciała wypadły poza krawędź skały. Podbiegła tam i poświeciła latarką w dół.

Zobaczyła dwóch mężczyzn.

Tylko jeden z nich był żywy.

Rozdział XXIV

Jasha stał nad nieruchomym ciałem Varinskiego. Spojrzał w górę ku Ann. Krew sączyła się z rany na jego gardle. Podniósł ciało z ziemi. Zwróciwszy się w stronę ciemności, rzekł:

– Już świta. Zejdź na dół, tam cię znajdę. Cokolwiek to znaczy.

Ann rozejrzała się wokół. Stała tutaj jak na dachu świata, a wokół niej nie było nic poza ogromnymi głazami i ciemnym niebem pokrytym tysiącami gwiazd. Wiatr łagodnie wiał, delikatnie wypełniając jej płuca świeżym powietrzem. Żadnych ptaków, zwierząt, żadnego przejawu życia, kompletna pustka. Nawet śladu zbłąkanego ducha. Była tak samotna, jak nigdy dotąd.

Zawsze przyciągała złych ludzi.

Możliwe, ale nawet jeśli tak było, Jasha ich zabił. Z nim była bezpieczna i wszystkie jej modlitwy zostały wysłuchane.

Życie, jakie wiodła w Kalifornii, wydawało się tak odległe. Tutaj wszystko było przytłaczające. Niemal widziała kawałki swojego dawnego życia porozrzucane wokół siebie. Dzięki Jashy jej życie kompletnie się odmieniło: nie było już szare i zwykłe, ale pełne wrażeń.

I co ona teraz pocznie?

Nie mogła uciec. Musiała zostać tutaj, na szczycie świata, i zmierzyć się ze swoim przeznaczeniem. Wiatr rozwiewał skrawki rozprutego śpiwora, budząc w niej poczucie odpowiedzialności za środowisko, była przecież gościem jednej z ostatnich na świecie ostoi dzikiej przyrody.

Pozbierała skrawki, upychając je w niezniszczonej dolnej części śpiwora. Zanim włożyła pakunek do plecaka, spojrzała na suwak. Zaciął się w nim materiał, nic więc dziwnego, że musiała nożem utorować sobie drogę do wyjścia.

Pod osłoną jaśniejącego nieba schodziła w dół, kierując się na północ. Nie wiedziała, dokąd zmierza. To nie miało znaczenia. Skoro Jasha powiedział, że ją znajdzie, na pewno dotrzyma słowa. Martwiła się o niego, kiedy poszedł, aby upozorować miejsce zbrodni: jeden myśliwy zabił drugiego, a ten zginął wskutek ataku dzikiego zwierzęcia. Nie miała wątpliwości, że mu się uda, ale tak bardzo chciała, żeby był już z nią.

Ale z niej idiotka. Nie dalej jak wczoraj była pacyfistką i przejmowała się śmiercią każdego, najmniejszego nawet stworzenia. Potem widziała, jak Jasha walczy na śmierć i życie. Teraz nie przeszkadzało jej to, że zabijał, chciała tylko mieć pewność, że był cały i zdrowy i należał do niej. Pragnęła razem z nim drżeć z przerażenia, przytulić się do niego w czasie snu, a kiedy się obudzi, kochać się z nim tak samo, jak wcześniej on kochał się z nią, z taką niecierpliwością, która nie może czekać na pozwolenie.

Bolały ją stopy, a słoneczny dzień stawał się nadspodziewanie upalny. Z westchnieniem ulgi zrzuciła bawełniane spodnie, ciężkie buty i trzy pary skarpet. Zawsze uważała się za osobę niezdarną, ale po tym, jak wspinała się w o dwa rozmiary za dużych buciorach, teraz z wdziękiem będzie nosić własne.

Zdjęła z siebie koszulkę i rzuciła na skałę. Została tylko w majtkach i staniku, bez skrępowania i obawy, że ktoś patrzy. Bo Jasha nauczył ją wąchać powietrze, słuchać przyrody i teraz nikt nie mógł na nią patrzeć bez jej wiedzy.

Nie spiesząc się, zsunęła majtki, rozkoszując się chłodnym powietrzem muskającym jej skórę... Nie odwracając się, zapytała:

– Wszystko w porządku?

Jasha wyłonił się zza drzew. Był nagi, i jeszcze mokry po niedawnej kąpieli, na jego ciele lśniły krople wody.

– Tak.

Zrzuciła majtki, oparła się plecami o drzewo i uśmiechnęła się. Po raz pierwszy uśmiechnęła się tak, jakby była świadoma swojej seksualności.

– Jesteś piękna.

Podszedł do niej gwałtownie. Chciał ją pocałować i pozwoliła mu na to.

Potem, chwytając za ramiona, odepchnęła go i przewróciła na gładką powierzchnię kamienia. Patrzyła na niego z góry, półleżąc, podpierał się ramionami, patrzyła na jego długie nogi, płaski brzuch i narastające podniecenie. Widziała też jego udręczony, spragniony wyraz twarzy. Tylko ona mogła zaspokoić tę potrzebę. Tylko ona była w stanie.

Zdjęła swój jedwabny stanik, nachyliła się nad nim i przycisnęła pięści do jego policzków.

– Martwiłam się o ciebie.

Martwiła się? Mogła wreszcie przyznać, że wręcz szalała z niepokoju.

Odgarnął do tyłu ciemne, wilgotne włosy.

– Niepotrzebnie.

– Dlaczego niepotrzebnie? – Spojrzała mu w oczy, jej usta były bardzo blisko jego ust. – Bo los był dla mnie łaskawy? Bo, odkąd opuściłam Kalifornię, straciłam kontrolę nad swoim życiem? Daj spokój, Jasha! Znam już prawdę, poznałam ją w dość brutalny sposób. Życie jest walką między dobrem i złem, a na końcu możemy mieć tylko nadzieję, że została nam dana ta chwila i my sobie nawzajem.

Przylgnęła do niego całym ciałem i przycisnęła usta do jego ust. Jego głowa opadła i spoczęła na skale. Pozwolił jej się całować tak, jak chciała, z niepohamowaną ciekawością językiem badała wnętrze jego ust, chciała przekonać się, co lubił. Sądząc po napięciu jego ciała, wszystko mu się podobało.

Kiedy po kolei całowała jego policzki, podbródek, klatkę piersiową, wydał z siebie chrapliwy pomruk.

– Chcesz dać mi lekcję?

– Nawet dwie.

Całowała jego żebra, brzuch, obiema rękami chwyciła jego męskość, pocierając w górę i w dół.

– Przypominasz mi, co to jest życie. – Jego udręczony wyraz twarzy zamienił się nagle w spazm podniecenia i rozkoszy.

– Pozwól, że ci przypomnę, jak piękne może być. – Wzięła jego wezbraną męskość do ust, rozpaczliwie pragnąc rozpalić go tak silnie, jak on rozpala ją cały czas. Jego skóra była chłodna i wilgotna po kąpieli, ale pod nią z każdym ruchem jej języka narastała fala gorąca. Uwielbiała te nierówności i aksamitną strukturę skóry. Kiedy wciągnęła go tak głęboko, jak tylko mogła, uniósł biodra, jęknął i poczuła w gardle falę gorąca.

Podniosła głowę i rozłożyła ręce.

– Ty pokazałeś już, co potrafisz. Teraz moja kolej.

Jego dłonie uniosły się w powietrzu, jakby zwalczał pokusę, by przejąć inicjatywę.

Rzuciła mu władcze spojrzenie.

– Moja kolej – powtórzyła.

Poddał się.

– Wykończysz mnie.

– Taki właśnie mam zamiar – powiedziała ochoczo i ponownie wzięła go w usta.

Wił się, kiedy głaskała jego uda, obejmowała jego biodra i kładła dłonie na jego brzuchu. Podobała jej się władza, jaką nad nim miała; zdany był na jej litość.

Ale nie mogła dłużej się powstrzymywać, nagromadzony nadmiar adrenaliny potrzebował ujścia, a sprawianie mu przyjemności spowodowało, że zrobiła się wilgotna. Dysząc, wspięła się na kamień, usiadła na nim okrakiem i powoli przyjęła go do siebie, posiadła go tak, jak on posiadł ją. Pocieranie ciała o ciało gwałtownie porażało jej zmysły, wstrząsając nimi. Była niecierpliwa, chciała go mieć całego, tu i teraz, i kiedy jej ciało otworzyło się przed nim, wydała z siebie głośny krzyk.

Położył swoje wielkie dłonie na jej biodrach, i leżał pod nią zupełnie i rozpaczliwie nieruchomy. Nie przejął kontroli, chociaż w jego oczach widziała wielką na to ochotę.

A gdzie podziały się delikatne i łagodne pragnienia, które sobie wcześniej wyobrażała?

Może kiedyś, ale teraz namiętność była dzika, ostra i nieodparta. Miała go w sobie, ale to nie wystarczało. Tańczyła z nim odwieczny, szalony taniec, wznosząc się i opadając nad jego rozpalonym ciałem, przyciskając kolana do szorstkiego, rozgrzanego kamiennego podłoża. Żar lał się z nieba, promienie słońca paliły ją w głowę i oświetlały każde zagłębienie jej ciała, a także jego kilkudniowy zarost i burzę ciemnych, ciągle wilgotnych włosów na tle jasnych granitowych skał.

– Proszę, Ann. – Wyciągnął ręce w stronę jej piersi. Ujęła jego nadgarstki i położyła jego dłonie na swoich piersiach. Otoczył je dłońmi i pieścił, co sprawiało przyjemność im obojgu.

Ona oparła dłonie na jego piersiach, wykonując szalony masaż w stronę ramion, aż oboje jęknęli jednym głosem. Fala spełnienia zalała ich jednocześnie.

Opadła na niego, wyczerpana namiętnością i radością pulsującą w jej żyłach.

Kochała Jashę. Tak bardzo czekała na chwilę, kiedy i on pokocha ją. Ale nawet jeżeli ten dzień miał nigdy nie nadejść, ona i tak kochała go na zawsze.

Tego popołudnia Jasha zaprowadził Ann na wzgórze, skąd rozciągał się malowniczy widok na zatokę Puget Sound, z mnóstwem maleńkich wysp na tle granatowej wody i mgłą cofającą się w kierunku oceanu.

Patrzył, jak głęboko odetchnęła z zachwytu, i uśmiechnął się. Bezpiecznie przeprowadził ją przez las. Zabił drania, który czyhał na ich życie. Ann dziś udowodniła sobie i jemu, że go kocha.

Kiedy Ann wciąż podziwiała widoki, Jasha zapytał:

– Masz telefon?

Wyjęła go z kieszeni i pokazała mu.

– Zadzwoń do Rurika. Powiedz mu tylko: w umówionym miejscu o ósmej. Będzie wiedział, o co chodzi.

Patrzyła na niego pytająco.

I tym sposobem tego wieczora o ósmej Jasha i Ann znaleźli się na rogu ulicy Piątej i Union w centrum Seattle, na tylnym siedzeniu nieco podniszczonego buicka lesabre rocznik 1980.

Z siedzenia kierowcy uśmiechnął się do niej Rurik, brat Jashy, i powiedział:

– Zapnij pas, panno Smith. Za trzy godziny będziemy w domu.

Rozdział XXV

– Trzy sypialnie, dwie łazienki, w sumie sto trzydzieści metrów kwadratowych na dwóch piętrach – poinformował Rurik, parkując samochód przed domem w stylu kolonialnym.

Ann przez szybę przyglądała się prostemu staremu domowi, który stał samotnie w ciemności, a we wszystkich oknach i na werandzie paliło się światło.

– Został zbudowany w latach dwudziestych poprzedniego wieku i kiedy rodzice kupili tę posiadłość, był ruiną. Myszy buszujące po kuchni, przegniłe deski w podłodze i na schodach, łuszcząca się farba na ścianach, resztki ohydnej tapety w jadalni.

Jasha siedział na tylnym siedzeniu, a jego ręce spoczywały na ramionach siedzącej z przodu Ann.

– Tata myślał, że jest w dobrym stanie, bo...

– Wiesz, jesteś prostakiem, kiedy nosisz kozacką czapkę z futra oposa – powiedział Rurik.

Obaj zachichotali.

– Na pewno jesteś prostakiem, jeżeli trzymasz w domu tańczącego niedźwiedzia i psa łowcę szopów – powiedziała Ann. – I zawsze jesz barszcz z chlebem kukurydzianym.

Mężczyźni zamilkli i zwrócili w kierunku Ann twarze pełne konsternacji. O, nie. Czyżby ich obraziła? Następnie Rurik wybuchnął śmiechem.

– Cholera, Jasha, mówiłeś, że twoja panna Smith ma świetne nogi, ale nigdy nie wspominałeś, że ma też poczucie humoru.

Jasha mówił swemu bratu, że mam świetne nogi?

– Bo jesteś zbyt ograniczony, aby docenić jej poczucie humoru – odpowiedział Jasha.

– Nie, to dlatego, że boisz się, że ulegnie mojej urodzie i urokowi osobistemu.

– Raczej nie. Co do mężczyzn, ma dobry gust.

– Ale jest z tobą, więc wiemy, że ma kiepski wzrok.

Ann na zmianę patrzyła na obu mężczyzn, śledząc błyskotliwą wymianę zdań jak obserwator meczu tenisowego. Bracia. Byli tacy... normalni. Zupełnie tacy sami jak rodziny występujące w serialach, tacy jak bracia, których spotykała w prawdziwym życiu. Gadali o błahostkach i śmiali się z tego. Patrząc na nich, czuła się jak obca osoba, która bardzo chce się włączyć.

Zawsze tak się czuła przy rodzinach.

– Nie mam problemów ze wzrokiem – powiedziała sztywno.

Jasha mocno klepnął Rurika w ramię.

– Widzisz?

– Więc to będzie dla ciebie długa noc, prawda? – Rurik uśmiechnął się znacząco i potarł stłuczenie, po czym zwrócił się do Ann. – Moi rodzice są staroświeccy. Jasha i ja mamy wspólny pokój. Ty będziesz musiała spać w pokoju z Firebird.

– W porządku. Nie mam nic przeciwko temu. – Czy każda kobieta, którą Jasha przywoził do domu, z nim sypiała?

– Czy on chrapie? – zapytał troskliwie Rurik. – A może rozpycha się? Pewnie jest kiepskim kochankiem? Zawsze tak podejrzewałem.

Oblała się rumieńcem, ale na szczęście było zbyt ciemno, aby Rurik mógł to zobaczyć, więc zaryzykowała śmiałą ripostę.

– Jest najlepszym kochankiem, jakiego miałam.

– A więc była dziewicą? – roześmiał się Rurik.

Jasha skulił ramiona.

– Tak.

Rurik znowu się roześmiał. Najwyraźniej w to nie uwierzył.

– W każdym razie. – Jasha patrzył złowrogo na swojego brata. – Mama i tata stoczyli bój o ten dom. Tata chciał skupić się na uprawianiu winogron i kazał mamie nie zawracać sobie tym głowy. Więc zaczęła gotować dla ludzi i w ten sposób zarobiła pieniądze, żeby zapłacić za tę ruinę i odnowić ją. W końcu ustąpił...

– Oczywiście – powiedzieli chórem bracia.

– ... i od tej pory mama prowadzi dom, jak chce – dokończył Jasha.

Drzwi domu otworzyły się i stanęła w nich drobna, ciemnowłosa i ciemnooka kobieta.

– Oto ona – powiedział czule Jasha.

Niecierpliwie pomachała w kierunku samochodu i ruszyła w ich stronę.

– No, to masz kłopoty – rzekł Rurik. – Nie powiedziałeś jej, gdzie się podziewałeś, i martwiła się. Co gorsza, nie przyprowadziłeś tu natychmiast swojego gościa. Lepiej, żebyś miał jakieś sensowne wytłumaczenie.

Jasha wyskoczył z tylnego siedzenia i ruszył ku matce.

Ann niepewnie zwróciła się do Rurika.

– Czy powinnam...?

– Daj im chwilę. – Rurik patrzył, jak matka obejmuje Jashę, potem grozi mu palcem, a później znowu go przytula. Była niższa od niego o głowę.

Podczas podróży tutaj Rurik był beztroski i przekorny, wyglądał na dużo młodszego od Jashy. Był przystojny, miał rudawobrązowe oczy, gładkie brązowe włosy i był równie wysoki jak jego brat. Poza sylwetką ani trochę nie przypominał go. Jasha mówił o swoim bracie, że jest archeologiem i nadzoruje wykopaliska w Szkocji.

Teraz widziała przywódcze cechy Rurika. Miał poważny, niemal ponury wyraz twarzy i cień niepokoju w oczach. Ann dostrzegła w nim zimny błysk.

– Choroba taty i jej wizje – powiedział. – I zniknięcie Jashy prawie doprowadziły mamę do obłędu.

Ann nagle zaczęło nękać poczucie winy.

– Przykro mi. Nie pomyślałam, że ktoś może się martwić.

Rurik spojrzał na nią z wyrzutem.

– Z tego, co usłyszałem od was obojga, nie mieliście specjalnie wyboru. Mama wiedziała, że skoro Jasha zniknął, to musiał mieć ważny powód. Jest odpowiedzialny jak diabli, nigdy nie działa pod wpływem impulsu i zawsze daje dobry przykład. – Teraz spoważniał. – Ale po tej przepowiedni obawialiśmy się, że ważny powód może oznaczać poważny problem. Na przykład śmierć.

Jakie wizje? Jaka przepowiednia? Zanim Ann zdążyła zapytać, pani Wilder ruszyła w stronę samochodu. Zaczęła mówić, zanim otworzyła drzwi od strony Ann.

– ...nie mogę uwierzyć, że nie przyprowadzili cię prosto do domu. Musisz być wykończona i umierać z głodu. – Podała Ann rękę.

Ann chwyciła rękę i byłą zaskoczona siłą, z jaką pani Wilder pomogła jej wysiąść z samochodu.

– Nie, naprawdę Jasha i Rurik dobrze się mną opiekowali.

– Lepiej, żeby to była prawda. Mężczyźni na wiele się nie zdają. – Rzuciła Jashy piorunujące spojrzenie. – Ale wpoiłam tym chłopcom pewne zasady i miałam nadzieję, że nauka nie poszła w las. Mam na imię Zorana. – Prowadziła Ann na górę po schodach, trzymając za rękę. – To jest nasz dom. Czuj się tu jak u siebie.

Ann oczekiwała wielkiego, prosto urządzonego domu odzwierciedlającego wiejskie otoczenie. Nie był to jednak typowy wiejski dom. Została przeprowadzona przez nowoczesny salon z włączonym telewizorem i komputerem, na którego ekranie migał jaskrawy wygaszasz, do ciasnej kuchni z wielkim drewnianym stołem. Fronty szafek zrobione były z brązowego laminatu, stała tam ogromna lodówka ze stali nierdzewnej, w garnku na gazie coś się gotowało i wszędzie unosił się zapach świeżo pieczonego chleba i czosnku – jednym słowem: niebo.

Ładna blondynka mniej więcej w wieku Ann skoczyła na równe nogi i podbiegła do Jashy.

– Ty idioto! Nie mogłeś zadzwonić? – I przytuliła go z całych sił.

– Hej, brzdącu, wyglądasz kwitnąco! – Jasha poklepywał ją po plecach. Trochę też przybrała na wadze, ale o tym już nie wspomniał. – Pozwól, że przedstawię ci moją asystentkę, Ann Smith.

Ann wyciągnęła rękę.

– Miło mi cię poznać.

– Jestem Firebird. – Z uśmiechem uścisnęła dłoń Ann. – Niezły strój. To się teraz nosi w Kalifornii?

– Owszem, w kręgach modnych poszukiwaczy przygód – odburknęła Ann bez zastanowienia. Zaraz dodała: – Przepraszam, nie chciałam...

Firebird roześmiała się.

– Nie przepraszaj. Po prostu cieszę się, że Jasha w końcu znalazł kobietę, która potrafi chodzić i żuć gumę jednocześnie.

Zorana stała przy kontuarze, siekając coś nożem prawie tak wielkim, jak ona sama, teraz jednak przerwała i bystrym okiem przyglądała się dzieciom.

– Właściwie nie znalazł, to znaczy, my nie... – Ann nie śmiała spojrzeć na Jashę, bo Firebird zakładała, że są parą, tak samo Zorana. Rurik przez całą drogę tutaj dokuczał im, a Ann wiedziała, że Jasha nie lubił być w ten sposób swatany. – Ja tylko dla niego pracuję.

– Taa, jasne – zaśmiała się Firebird. – Musi cię kochać, skoro pozwolił ci włożyć swoje ulubione ciuchy.

– Dość, Firebird. Zawstydzasz Ann. – Jasha położył rękę na plecach Ann na wysokości talii.

Ann przyłapała się na chowaniu się za Jashą tak, jakby mógł ochronić ją przed swoją rodziną. Firebird przyjrzała się jej.

– Nie wygląda na zawstydzoną, ale poznaję po oczach, że chce znowu włożyć normalne ubrania.

Ann zastanawiała się, czy to właśnie był dar Firebird: przenikliwe spojrzenie, czy po prostu dziewczyna wiedziała, jak sama czułaby się na jej miejscu.

– Mamy dla niej jakieś ubrania? – Rurik stanął obok Zorany.

– Ty i mama to jak karły w porównaniu z nią.

– Karły nie mają metra sześćdziesiąt – ripostowała Firebird.

– Mamo, chociaż z drugiej strony...

Oczy wszystkich zwróciły się teraz ku drobnej Zoranie. Ann była przekonana, że musi ona mieć co najmniej pięćdziesiąt lat, ale jej twarz była gładka i bez śladu zmarszczek i miała wspaniałe kości policzkowe. Jej oczy były obrysowane brązową kredką, która podkreślała ich głębię i piękny kolor. Przez chwilę Ann dostrzegła w nich głęboko ukryty cień wesołości.

Zorana pomachała na nich, jakby odpędzała owady.

– Jestem na tyle duża, by móc urodzić wielkie, wyrośnięte i bezczelne dzieci, które nie mają pojęcia, jak podjąć naszego gościa.

Z pełnym talerzem w ręku odwróciła się, by na nich spojrzeć.

– Nie, naprawdę, nie trzeba, po drodze zatrzymaliśmy się na kawę i ciasto... – Ale nikt nie zwracał uwagi na protesty Ann.

Dzieci Zorany natychmiast wzięły się do roboty i po chwili Ann siedziała już na miękkim krześle przy stole, a przed nią stał kieliszek czystej wódki i talerz z przystawkami.

Jasha pokazywał palcem każdą rzecz i nazywał ją:

– Marynowane grzybki, kawałki śledzia, chleb żytni, sery.

Chwycił kawałek i wepchnął sobie w usta.

Nie odwracając się od swojego zajęcia przy kuchni, Zorana powiedziała:

– Nie podjadaj naszemu gościowi z talerza. Zaraz też coś dostaniesz.

Firebird i Rurik zaśmiali się. Ann zdziwiła się.

– Jak ona...

– Nie wiemy, ale spodziewamy się najgorszego – odpowiedział Jasha.

Ann przypomniała sobie, co Jasha mówił o jej darze widzenia, ale z pewnością Zorana wykorzystywała go do ważniejszych spraw.

– Jestem twoją matką. Zmieniałam ci pieluchy. Myślisz, że czegoś o tobie nie wiem? – Zorana postawiła na stole dwa kolejne talerze z przekąskami.

– Jasha, co ci się stało w gardło? Czyżbyś zaciął się przy goleniu? – Firebird znowu troskliwie go przytuliła.

– Daj, obejrzę to. – Zorana odchyliła jego kołnierz, odsłaniając ciętą ranę zadaną mu przez Varinskiego. Jej twarz pobladła. – Hm.

Jasha chwycił jej palce i ucałował je.

– W porządku, mamo.

– Zawsze tak mówisz, ale coś przede mną ukrywasz. – Odwróciła się w stronę kuchenki, gdzie coś gotowało się w wielkim garnku. – Jasha, idź po ojca. Na pewno nie śpi. Rurik, idź z nim, ty wiesz, jak poradzić sobie z balkonem ojca.

– Nie jeździ już na wózku? – Jasha rozpromienił się.

– Mamy wózek, ale znasz ojca, nie będzie na nim jeździł.

Rurik potrząsnął głową.

– Jest uparty jak osioł – rzekła Zorana. – Zupełnie jak jego synowie. Minął zaledwie tydzień, odkąd... zasłabł, a on już udaje, że nic się nie stało. Firebird, podaj talerze. Pospieszcie się, chłopcy, zanim barszcz wystygnie.

Jasha zatrzymał się w progu i otworzył usta. Ann wiedziała, co chciał powiedzieć. Chciał zapytać o chleb kukurydziany. Ostrzegawczo podniosła wycelowany w niego palec.

Zamknął usta, odwrócił się i wyszedł. Ann spojrzała na Zoranę i Firebird, by sprawdzić, czy coś zauważyły. Niestety. Zdumione patrzyły na Ann.

– Nie wiem, o co chodzi, ale jestem pod wrażeniem – powiedziała Firebird.

Zorana była pod mniejszym wrażeniem i znacznie bardziej nieufna, ale ciepłym głosem powiedziała:

– Napij się wódki, Ann. Rozgrzeje cię i będziesz lepiej spała.

– Jednym haustem – doradziła Firebird i postawiła przed nią szklankę wody. – Najtrudniej wypić pierwszy kieliszek.

Pierwszy kieliszek? W przekonaniu Ann picie wódki nie było częścią wieczorów spędzanych w rodzinnym gronie. Ale co ona mogła o tym wiedzieć?

Za namową Firebird Ann wychyliła kieliszek, próbując złapać oddech i popiła wodą w nadziei, że przestanie palić ją w gardle.

Usłyszała dochodzący z salonu odgłos dudnienia, jakby warczenie ogromnego niedźwiedzia. Głos był coraz bliższy, aż w końcu jego właściciel wszedł do salonu i głos zamienił się w krzyk. Konstantine Wilder ciężko opierał się na swoim balkonie. W rękę miał wbitą igłę kroplówki, a na nosie maskę tlenową. Jego twarz była blada i zmęczona. Ale był solidnie umięśniony, widać, po kim jego synowie odziedziczyli sylwetki, i od razu zapanował w kuchni.

– A więc ty jesteś Ann Smith, z którą tyle razy rozmawiałem przez telefon – zagrzmiał. – Piękna z ciebie dziewczyna.

Ann wstała, aby się przywitać.

– Piękna i wysoka dziewczyna. – Uśmiechnął się, ukazując równe, białe zęby. – Chociaż ja gustuję raczej w drobnych. – Mówiąc to, posłał Zoranie tak lubieżne spojrzenie, że Ann miała ochotę zasłonić oczy.

– Nie musisz się mnie bać – zauważyła Zorana.

– Oczywiście, ruyshka – odpowiedział spokojnie. – Głupi ten, kto nie boi się swojej żony.

– Tato, usiądźmy i możesz porozmawiać z Ann. – Jasha stał po jednej stronie ojca, Rurik po drugiej.

Konstantine machnął na niego ręką i skrzywił się.

– Usiądę, kiedy zechcę – warknął.

Ann odsunęła swoje krzesło i podeszła do niego. Położyła dłoń na jego bladej dłoni, uważając, by nie puścił poręczy balkonu.

– Ale ja nie mogę usiąść, dopóki pan stoi.

Uniósł krzaczaste brwi wysoko nad zaskoczonymi niebieskimi oczami.

– Podobasz mi się, Ann Smith. Okazujesz szacunek starszym ludziom. – Rozejrzał się po kuchni. – Inni powinni brać z ciebie przykład.

Wskazał na krzesło, które trzymała dla niego Firebird.

Proces siadania na krześle był dla niego długi i bolesny, z jednej strony miał kroplówkę, z drugiej aparat tlenowy.

Podczas gdy jego dzieci pomagały mu się usadowić, Zorana podeszła do Ann i pogładziła ją z wdzięcznością po policzku. Potem sięgnęła po łyżkę wazową i zaczęła napełniać talerze zupą.

Konstantine pomachał do Ann z przeciwległego końca stołu.

– Usiądź na honorowym miejscu. Jedz i pij! – Uderzył dłonią w stół. – Nie masz wódki!

Rurik postawił butelkę na stole. Kieliszki czekały ustawione na tacy. Napełnił je kolejno po brzegi i podawał wszystkim po kolei. Jasha podał Ann kieliszek, sobie też wziął i usiadł obok niej.

Ann gapiła się na kieliszek z przezroczystym płynem, który trzymała w dłoni. Wino piła prawie codziennie, to była jedna z zalet pracy w winiarni, od czasu do czasu też wypiła Cosmo¹, ale dwa kieliszki wódki w ciągu dziesięciu minut?

Konstantine wzniósł toast:

– Za was!

– Twoje zdrowie – przetłumaczył Jasha. – Za was!

– Za was! – powtórzyła Ann. Wódka ponownie odebrała jej oddech, a kiedy rozejrzała się wokół, zaczęło jej się kręcić w głowie i mienić w oczach. – Lepiej coś zjem – zdecydowała.

Jasha podsunął jej talerz z przystawkami.

– Zagryź śledziem, chlebem i serem. Wchłoną trochę alkoholu.

Wszyscy obserwowali w skupieniu, jak Ann próbuje przekąski.

– Wyborne!

Wydali pomruk zadowolenia, jakby wstrzymywali oddech w oczekiwaniu na jej reakcję. Rurik usiadł obok ojca. Firebird i Zorana postawiły przed Ann talerz z barszczem z odrobiną śmietany na wierzchu i stanęły w oczekiwaniu po obu jej stronach.

Pojęła w lot, jaka powinna być jej reakcja. Z namaszczeniem spróbowała zupy z buraków, ziemniaków i kapusty i uśmiechnęła się z zadowoleniem.

– Pyszne!

Znowu wszystkich zachwyciła.

Zorana wyjęła z piekarnika tacę chleba kukurydzianego natartego czosnkiem i postawiła na stole.

Kobiety zajęły swoje miejsca przy stole i cała rodzina mogła zacząć jeść.

Ann próbowała przystosować się do panującego tu hałasu, zjeść wystarczająco dużo, by wszystkich zadowolić, i w międzyczasie obserwowała rodzinę. Byli dominujący, hałaśliwi i żywiołowi. Uśmiechali się do siebie, widać było, że dobrze się czują w swoim towarzystwie. Z apetytem zajadali barszcz i omawiali sprawy, które wydarzyły się od ich ostatniego spotkania.

Jakie to dziwne uczucie ujrzeć Jashę w otoczeniu rodziny: idealnie do nich pasował, kiedy tak pili i rozmawiali. Wyglądało na to, że straciła na niego wyłączność, a podczas ich wędrówki w lesie wcale jej nie pragnęła. Teraz czuła się jak intruz, chciała znowu mieć go tylko dla siebie.

Kiedy Rurik nalewał ojcu kolejny kieliszek, szepnęła do Jashy:

– Czy on powinien pić?

– Lekarze by nas zabili, gdyby wiedzieli. A on zabiłby nas, gdybyśmy mu nie nalewali – wyjaśnił Jasha.

– Odrobina wódki jeszcze nikomu nie zaszkodziła – zagrzmiał Konstantine.

Ann zerknęła na niego, wstrząśnięta do głębi jego utkwionym w nich spojrzeniem. Usłyszał, co mówiła do Jashy. Jak mógł to usłyszeć?

Jasha przyglądał się im na przemian.

– Ma niezwykłe zdolności.

Aby udowodnić prawdziwość słów Jashy, Konstantine zastukał dłonią w stół.

Rozmowy natychmiast ucichły.

– Więc mój najstarszy syn właśnie powrócił z wyprawy na odludzie. Nie uprzedził nas, że się tam wybiera. Wrócił z kobietą i skaleczonym gardłem. – Konstantine utkwił w Jashy bystre spojrzenie. – Więc powiedz nam, Jasha, dlaczego tak zmartwiłeś swoją matkę.

Jasha zwrócił się do Ann.

– Pokaż im.

Ikona. Oczywiście. Chciał, żeby jego rodzina zobaczyła ikonę. Ann wstała, sięgnęła do kieszeni spodni, wyjęła ją i położyła na dłoni. Ikona była gładka w dotyku, biło od niej ciepło i życie. Kiedy tak prezentowała Madonnę, stojąc pośrodku kuchni, kolory lśniły na tle ciemnego drewna, przykuwając spojrzenia wszystkich Wilderów.

Wszyscy zamarli i wstrzymali oddech.

Byli głęboko poruszeni, Ann kręciło się w głowie, jakby cały tlen nagle uleciał z pomieszczenia. Było tak cicho, że wydawało jej się, że straciła słuch.

– Tysiąc lat... – Konstantine pochylił się do przodu, a jego wzrok zatrzymał się na ikonie.

Zorana wyciągnęła rękę w jej kierunku.

– To nasze wybawienie.

– To dopiero początek. – Odetchnął ciężko. – A to pierwszy cud.

Rozdział XXVI

Ann patrzyła na przemian na Rurika, Firebird, Zoranę i Konstantine’a. Łza spłynęła po policzku Zorany. Firebird zacisnęła dłonie na stole i z trwogą patrzyła na ikonę. Rurik cały czas potrząsał głową, jakby nie mógł uwierzyć, że oto ikona leży na stole, złoto iskrzy na niej, czerwone szaty Madonny jaśnieją, a święta rodzina otacza ją. Zaryzykowała spojrzenie na Jashę.

On także obserwował swoją rodzinę, próbując pojąć ich zdumienie. Uśmiechnął się do niej i kiwnął głową, jakby jej dziękując.

Być może to on dodał jej odwagi, a może to było działanie wódki, ale nie była w stanie dłużej hamować swojej ciekawości.

– Rozumiem, że ikona Madonny jest cudem, rozumiem też, że ta ikona jest szczególna. Ale nie rozumiem, dlaczego ma być dla was wybawieniem – powiedziała.

Rodzina patrzyła po sobie. Wiedzieli coś, czego ona nie wiedziała, i bez słów między sobą ustalali, czy jej powiedzieć i ile. I być może, czy jej zaufać.

Zawsze, kiedy odwiedzała rodziny swoich przyjaciół, doświadczała tego uczucia wyobcowania i oceniania. Nieważne, jak te rodziny ją lubiły, trzymały dystans między sobą a obcymi.

Jedno jest pewne: była naznaczona, przez zło lub dobro, ale bez względu na to Jasha miał rację. Madonna z ikony wybrała Ann, a ona przyjęła na siebie tę odpowiedzialność.

Powoli dochodziła do siebie. Wskazała na ikonę.

– Wiecie co? Spędziłam kilka dni w podłych warunkach, brudna i wyczerpana, wspinając się pod górę, nieomal zostałam zgwałcona i zamordowana przez wściekłego zabójcę, żeby chronić ikonę. Wytrzymałam z Jashą, zamiast uciec z krzykiem, jak każda normalna kobieta i pomyślałam sobie, że to przekona was, że nie sprowadzam na ludzi nieszczęścia. Jestem dobrą, przyzwoitą, godną zaufania kobietą, a wy, Wilderowie, jesteście mi winni wyjaśnienie i chcę je usłyszeć natychmiast...

Cholera. Chyba wygłaszała przemówienie. Każdy z Wilderów gapił się na nią. Zwłaszcza Jasha, który najlepiej wiedział, jak bardzo nienawidziła tego robić. A już szczególnie nienawidziła takich, które mogły skończyć się tylko żałośnie.

Musiała za dużo wypić. Musiała się stąd wydostać. Natychmiast. Ale zanim zdążyła wymyślić wymówkę i uciec, Zorana rzekła:

– Wybacz nam, Ann, trudno mówić o tym strasznym dniu. Ale masz rację. Masz prawo wiedzieć. – Popatrzyła na swoją rodzinę, potem znów na Ann. – Czwartego lipca miałam widzenie.

– Och – szepnęła Ann i usiadła z powrotem na swoim krześle.

– Kiedy się urodziłam, zostałam przez ludzi z mojego taboru okrzyknięta Jedyną, tą, która, miała mieć wizje i odtąd być naszą przewodniczką. Na szyi zawieszono mi amulet, którego nigdy nie zdjęłam – dopóki nie opuściłam moich ludzi. Wtedy pomyślałam, że mój dar zniknął, i odłożyłam amulet. Przez trzydzieści cztery lata nie miałam żadnych widzeń, wiodłam normalne życie z mężem i dziećmi. Ale tamtej nocy... tamtej nocy miałam wizję, tak potężną, wciągającą mnie w otchłań tak ciemną, że moja dusza się w niej zatraciła. Nie widziałam i nie słyszałam nic. Nagle... ten głos. Zdałam sobie sprawę, że to mój głos – głos Zorany zniżył się. – Powiedziałam...

– Mamo! – Rurik podskoczył na krześle, aż jego nogi głośno uderzyły o podłogę. Złapał ją za rękę. – Nie powtarzaj tego!

Rozdrażniona, wyszarpnęła rękę z jego uścisku.

– To nie kolejna wizja! I nie chodzi o słowa, ale o tę piekielną rzecz, która ją wywołała. – Zwróciła się do Ann. – Ta piekielna rzecz to posąg przedstawiający moją córkę.

Tak jakby to wszystko wyjaśniało.

– Co się stało z tym posągiem? – Jasha rozglądał się wokół, jakby spodziewał się, że może stoi na kontuarze.

– Wyrzuciłam go do śmieci – powiedziała Firebird.

– Dotykałaś go? – Jasha nie zadał sobie trudu, by opanować przerażenie.

– Jasha, jestem twoją młodszą siostrą. Przez to, że jestem z tobą spokrewniona, niektórzy mogą uważać mnie za idiotkę, którą nie jestem. – Oczy Firebird ciskały błyskawice. – Zanim go dotknęłam, zawinęłam w ręcznik.

– Jest ostatnio trochę przewrażliwiona – wymamrotał dość głośno Rurik i zaczął huśtać się na krześle.

Firebird odwróciła się do niego, a jej policzki płonęły z gniewu.

– Dość tego – rzekł Konstantine.

Chociaż Firebird jeszcze nie zdążyła ochłonąć, sprzeczka ucichła jak ucięta nożem.

– Czy ktoś rozmawiał z chłopakiem, który zrobił tę figurkę? – zapytał Jasha.

– Nie, następnego ranka, kiedy River i Sharon Szarvas zaczęli go szukać, okazało się, że zniknął. – Firebird popatrzyła na Jashę.

Jasha obejrzał się za siebie.

Identyczny wyraz przerażenia na ich twarzach spowodował, że Ann przeszył zimny dreszcz.

A widok wściekłego Konstantine’a sprawiał, że miała ochotę z krzykiem uciec w ciemną noc. Pomimo że osłabiony chorobą, nadal był przerażająco srogi. Była bardzo rada, mając go po swojej stronie.

– A więc – Zorana odchyliła się do tyłu, położyła ręce na kolanach, uosobienie spokoju pośród morza gwałtownym uczuć – wracając do mojego widzenia...

Uwaga wszystkich skupiła się z powrotem na niej.

– Przepowiedziałam, że każdy z moich czterech synów musi znaleźć jedną z czterech części ikony Varinskich.

– Czterech synów? – zauważyła Ann. – Myślałam, że jest ich tylko trzech.

– Ja tylko mam widzenia, nie potrafię ich wyjaśniać – odpowiedziała rzeczowo Zorana. – Przepowiedziałam, że ich miłość sprowadzi święte części ikony z powrotem do domu.

Ann utkwiła swój wzrok w Jashy. Więc była jego miłością?

Nie wspominał jej nic o przepowiedni. Przez cały czas, kiedy byli w lesie, wiedział, co widziała jego matka, i nic nie powiedział.

Teraz patrzył na nią, jakby miał jej coś do powiedzenia. Jasne. Chciał, żeby zrozumiała, że to widzenie to nic pewnego i nie powinna traktować go zbyt poważnie. Bo najwyraźniej on go tak nie traktował. Zorana mówiła dalej.

– Dziecko sprawi, że niemożliwe stanie się możliwym. Umiłowany zostanie złamany przez zdradę... i strącony w ogień. Synowie Olega Varinskiego odnajdą nas, kiedy ślepiec odzyska wzrok.

– Co to znaczy? Ślepiec odzyska wzrok? – Ann nie rozumiała.

– Właśnie, mamo, co? – zapytał Rurik stanowczo, co zaskoczyło Ann.

Czy archeolog musiał być aż tak dominujący?

– Nie mam pojęcia. Widziałam tylko tę parę oczu świecących pośród ciemności. – Zorana spojrzała na Jashę. – Ale najwyraźniej synowie Olega nas znaleźli.

– A przynajmniej mnie – powiedział Jasha.

– Pokaż ojcu swoje gardło – poleciła Zorana.

Jasha odchylił kołnierz i pokazał ranę, którą zadał mu Varinski. Konstantine przyjrzał się jej.

– To znak demona-wilka. Zabiłeś go?

– Tak – odrzekł Jasha ponuro.

– Rana powoli się zagoi. – Konstantine odsłonił swoją pierś. Pośród gęstych siwych włosów miał całą masę białych blizn. Wyglądało to tak, jakby dawno temu jakaś bestia próbowała wyrwać serce z jego piersi.

W kuchni paliło się górne światło. Noc zaczęła zaglądać przez szyby do domu, napawając wszystkich strachem, a na krawędzi świadomości Ann unosił się blady, smutny duch.

Jasha podniósł butelkę i przeszedł wokół stołu, napełniając wszystkim kieliszki. Spojrzał na nią, potem na swoją matkę, podszedł do okna i zasunął zasłony.

Napięcie w piersi Ann złagodniało.

Zorana zwróciła się bezpośrednio do Ann, jakby zależało jej, żeby ją zrozumiała.

– Podczas mojego widzenia powiedziałam też, że... – przerwała na chwilę i głęboko odetchnęła, jakby chciała powstrzymać łzy – że jeżeli nie zerwiemy paktu z diabłem przed śmiercią Konstantine’a, pójdzie on do piekła i na zawsze będziemy rozdzieleni.

Ann dostrzegła cierpienie w wielkich brązowych oczach Zorany i drżącą rękę Rurika, kiedy podnosił do ust kieliszek z wódką. Zorana mówiła dalej.

– Powiedziałam... powiedziałam, że Konstantine umiera. I wtedy on... on upadł... na ziemię. Próbowałam go złapać, ale upadłam razem z nim...

– No, ruyshka, nie płacz. – Konstantine chwycił jej dłoń i mocno uścisnął. – Ci lekarze sami nie wiedzą, o czym mówią.

Zorana odwzajemniła jego uścisk i powiedziała do Ann:

– Lekarze też mają swoje prognozy. Twierdzą, że ma przed sobą dwa, może trzy lata życia.

Konstantine podniósł palec w górę.

– A to konowały! – krzyknął, ale widać w nim było oznaki znużenia.

Zorana zerknęła na niego i pospieszyła dokończyć swoją opowieść.

– Więc, Ann, to, że przyniosłaś tę ikonę, to dla nas największy dar. Ne ma dla nas nic bardziej cennego.

– Gdzie ją umieścimy? – Firebird wyciągnęła rękę, by podnieść ikonę.

Jasha pacnął ją w rękę.

– Nie! Madonna mnie przypaliła. – Pokazał siostrze czerwone znamię na twarzy i wnętrze dłoni.

– Naprawdę, mój synu? Pokaż – mruknął Konstantine. Jasha wstał i podszedł do ojca, by obejrzał rany. – Boli cię?

Rurik pochylił się, aby też się przyjrzeć, po czym z powrotem odsunął krzesło i ponuro skrzyżował ramiona na piersi.

– Są jak kawałki rozżarzonego węgla pod moją skórą, palą mnie aż do kości – powiedział Jasha.

Na twarzy Jashy Ann dostrzegła chwilowy przebłysk cierpiącego zwierzęcia.

Czy naprawdę bolało go to przez cały czas? I ani razu się nie poskarżył?

Spojrzała na swoją dłoń i jasną bliznę po zranieniu grotem strzały. Dlaczego nie czuła tego, co Jasha? Palącego gorąca, które ostrzegałoby ją, że krew demona dostała się do jej żył? A kiedy była świadkiem śmierci Varinskiego, nie zauważyła i stanowczo nie zlekceważyła pojawiającego się wtedy uczucia gorąca bijącego ze znamienia na jej plecach?

– Ból to cena, jaką płacimy za nasze zdolności. – Konstantine czule uścisnął podbródek Jashy.

Firebird polizała koniuszek swojego palca, potem musnęła ikonę tak, jak kobiety sprawdzały, czy żelazko jest gorące. Ale nic się nie stało. Obejrzała swój palec, po czym powoli zamknęła w dłoni ikonę i podniosła ją.

– To Madonna z Dzieciątkiem. Jakie to piękne.

Łzy trysnęły z oczu Firebird i spłynęły po jej policzkach.

– Tak. Piękne kolory, piękna scena. – Te same łzy wzruszenia napłynęły do oczu Ann.

Zorana wyciągnęła rękę.

– Nie. – Konstantine powstrzymał ją, unosząc rękę. Jasha i Rurik zadrżeli.

– W porządku, Konstantine.

Spojrzał na nią, po czym opuścił rękę i pochylił głowę.

– Widzenia pojawiają się i nic nie można na to poradzić. Walka z nimi nie ma sensu, bo jest jak błądzenie po omacku. – Zorana spojrzała na swoich synów. – Wiecie, dlaczego wasz ojciec mnie porwał?

– Bo był napalonym, podstarzałym facetem? – domyślił się Rurik.

Nawet Konstantine się roześmiał i pokiwał głową.

– Dlatego też – odrzekła Zorana. – Ale porwał mnie dlatego, że chciał przekazać mój dar swoim synom. I kto wie? Może się udało.

Rurik zbyt mocno przechylił się na krześle. Wymachując w powietrzu rękami, upadł do tyłu z takim łoskotem, że zatrzęsła się podłoga.

Teraz Zorana się roześmiała.

Rurik wstał, zmieszany, otrzepał się, postawił krzesło i ciężko usiadł.

– Mamo, nie żartuj w ten sposób.

– Ona nie żartuje – powiedział Konstantine.

Ann spojrzała na Jashę, który głośno powiedział:

– Ja go nie mam.

Firebird ostrożnie złożyła ikonę w dłoni Zorany. Zorana zacisnęła palce wokół ikony i nic się nie stało. Mężczyźni odetchnęli z ulgą.

Ale to Ann znalazła ikonę. To ona ją trzymała i jej strzegła. Ale gdy zobaczyła, jak inni o niej rozmawiają, dotykają jej, przekazują z rąk do rąk, zrezygnowała z prawa do jej posiadania, i było jej z tym źle. To było niesprawiedliwe.

Zorana ukołysała Madonnę w dłoniach.

– Po tym, jak miałam widzenie, przygotowałam tradycyjne miejsce dla ikon. – Wskazała mały kącik pokryty jaskrawoczerwonym aksamitem. – Ołtarzyk.

– Mamo, nie możemy jej tam postawić – powiedziała Firebird. – Każdy, kto tutaj wejdzie, będzie mógł ją wziąć.

Zorana ze złością potrząsnęła głową.

– Jeszcze nie! Kiedy wszystkie ikony się odnajdą, postawimy je tam razem.

– A na razie włóżmy ją do sejfu – powiedział Rurik.

– Nie – rozstrzygnął Jasha. – Ikona należy do Ann.

Ann już chciała się z nim zgodzić, ale ubiegł ją Rurik.

– Przecież ta ikona ma tysiąc lat! Ann nie powinna nosić jej w kieszeni, to zbyt duża odpowiedzialność. Mogłaby ją łatwo zgubić, tak jak Firebird gubi kluczyki od samochodu.

– Zamknij się, Rurik – powiedziała Firebird.

Oburzenie Rurika dobitnie przypomniało Ann o jego zawodzie. Był archeologiem i nie mógł znieść myśli, że ktokolwiek może przetrzymywać tak wiekowy relikt. Ale przecież nie miał prawa o tym decydować. Tylko ona mogła.

– Nie zgubię jej.

– Ikona została ofiarowana Ann. – Zorana podniosła głowę i spojrzała na Ann. – Tak było?

Zamarli. Wszyscy czekali, co odpowie Ann.

Ona spojrzała na Jashę, który krzepiąco kiwnął głową.

– Drzewo... piorun uderzył w drzewo i roztrzaskał je. Runęło na ziemię, a pośród jego korzeni znalazłam Najświętszą Panienkę. Patrzyła na mnie. – Ann nienawidziła być w centrum zainteresowania, ale w tak ważnej sprawie nie miała wyboru. – Powierzyła się mojej opiece i nie zawiodę jej.

Wilderowie wpatrywali się w Ann i po raz pierwszy zdała sobie sprawę, jak byli niebezpieczni. Każdy z nich. Mężczyźni, kiedy chcieli, zmieniali się w dzikie bestie z kłami i pazurami. Zorana i Firebird były silnymi, dominującymi kobietami, które za rodzinę oddałyby życie.

Ann przynajmniej tyle powinna zrobić dla Madonny. Nie znosiła konfrontacji. Ale nie miała wyjścia.

– Zatrzymam ikonę.

Rurik wstał.

– No dobrze, ty ją znalazłaś. – Oparł pięści o stół i z lodowatą przenikliwością powiedział: – Ale to nie daje ci prawa do zatrzymania jej. To, że ja wykopałem ten celtycki grobowiec, nie znaczy, że mogę go zatrzymać.

– Ale to daje jej takie prawo. – Jasha też wstał, zadzierając koszulkę obnażył ramię i pokazał wszystkim małą białą bliznę. – Varinski trafił mnie strzałą. Nie wiedzieliśmy dlaczego. Może chciał mnie otruć albo wstrzyknąć mi narkotyk, żebym zrobił, co rozkaże. Ann bez wahania wyjęła z mojego ramienia strzałę, a wraz z nią urządzenie naprowadzające, które przywiodłoby ich tutaj.

Jasha mówił o niej jak o bohaterce.

– Byłam przerażona – szepnęła.

– Była śmiertelnie przerażona – zgodził się Jasha. – Nie jest taka jak my. Nikt jej nie przygotował, by stawiła czoło przemocy. Dorastała w katolickim sierocińcu. Żyła w nieświadomości. Chroniono ją przed przemocą, którą my tak doskonale rozumiemy. Ale uratowała mnie. Wszystkich nas uratowała. – Patrzył na Rurika. – Jeżeli życzy sobie ją zatrzymać, ikona należy do niej.

Zorana wstała, trzymając ikonę w garści. Zwróciła się w stronę Rurika.

Ann gwałtownie wstała. Nie wiedziała, co ma zamiar zrobić Zorana: wiedziała tylko, że powinna wstać. Zorana powiedziała:

– Ikona należy do Ann.

Rurik niechętnie przytaknął. Zorana obeszła stół, położyła ikonę na dłoni Ann i zacisnęła wokół niej jej palce. Ująwszy policzki Ann w dłonie, stanęła na palcach i ucałowała ją w czoło.

– Jestem wdzięczna. Dziękuję ci i witaj w naszej rodzinie.

Potem cała rodzina wstała, nawet Konstantine. Po kolei podchodzili do Ann, przytulali ją i całowali w czoło, wszyscy poważni i mili. Firebird, Rurik, Konstantine i Jasha.

Jasha, który raczej całował jej usta, a nie czoło.

Tej nocy, kiedy Ann leżała na górze piętrowego łóżka w sypialni Firebird, zaczynała pojmować, co ta ikona znaczyła dla Wilderów, dla całej rodziny, dla miłości, która ich łączyła. Każdy z nich był gotów oddać życie za ikonę, bo oznaczała wybawienie ich ojca.

A Ann, która jeszcze niedawno nie miała nikogo, kto by się o nią troszczył, teraz zyskała pięć osób niezmiernie martwiących się o jej bezpieczeństwo i szczęście. Nareszcie, po dwudziestu dwóch latach samotności miała rodzinę, którą zawsze chciała mieć. To było cudowne uczucie, spełnienie jej marzeń.

Jeżeli oni byli odpowiedzialni za nią, także i ona była odpowiedzialna za nich.

A co by się stało, gdyby Ann, która bardzo poważnie podchodzi do swoich zobowiązań, zawiodła ich?

Co mogłoby ją wtedy spotkać?

Rozdział XXVII

Jasha przyglądał się matce krzątającej się po kuchni i sprzątającej po śniadaniu. Przypatrywał się też Ann popijającej kawę, jakby w nadziei, że kofeina wyleczy jej kaca albo pomoże obudzić się z koszmaru o cudownej ikonie, rodzinie demonów i pakcie z diabłem.

– Co chcecie zjeść na obiad? – zapytała Zorana i wytłumaczyła Ann: – Żyjemy jak rolnicy, główny posiłek jemy wczesnym popołudniem.

– Świetnie – odpowiedziała Ann.

Znowu była ubrana w ciuchy Jashy. Tym razem miała na sobie jego niebieską koszulę z podwiniętymi mankietami i dżinsy przepasane w talii paskiem Firebird. I chociaż poły koszuli zasłaniały jej zgrabny tyłek, wyglądała tak uroczo, że miał ochotę natychmiast zdjąć z niej te ubrania.

Odstawiła swoją filiżankę.

– Czy mogę w czymś pomóc?

– Owszem, możesz mi powiedzieć, co lubisz jeść.

– Wszystko lubię.

– Spędziliście pięć dni na pustkowiu. Na pewno masz na coś ochotę – nalegała Zorana.

– Mamo, ja marzę o placku z rabarbarem – powiedział Jasha.

– Wiesz, że tylko ty lubisz placek rabarbarem i z pewnością sam zjesz cały.

Nie zważając na jej ironię, Rurik kończył właśnie jeść trzecie jajko na twardo i kolejny tost.

– Więc nie widzę problemu – odpowiedział Jasha.

Ann patrzyła na nich szeroko otwartymi niebieskimi oczami.

Jasha zastanawiał się, czy ich typowo amerykańska normalność uspokajała ją, czy uważała to za kamuflaż dla ich prawdziwej, paskudnej natury.

W tym czasie jego ojciec wyciągnął się na kanapie w salonie, by obejrzeć powtórkę swojego ulubionego serialu kryminalnego. Firebird jeszcze spała. A jej brat nie dawał spokoju matce.

– Mamo, zrób tartę cytrynową z bezami – prosił Rurik.

– Mogę zrobić oba ciasta, ale pozwólmy naszemu gościowi zdecydować, które chce najpierw – Zorana skarciła synów.

– Nie jestem samolubny. Przecież każdy lubi tartę cytrynową z bezami – powiedział z nadzieją w głosie Rurik.

Jasha parsknął. Wiedział, że Ann nigdy nie powie, co by wolała. Była zbyt dobrze wychowana, nieprzywykła do życzenia sobie czegokolwiek, a ta zakonnica, siostra Mary Magdalene nauczyła ją być za wszystko wdzięczną.

Nienawidził wdzięczności.

Zorana wytarła ręce ścierką.

– A może jagnięcina? Ann, lubisz jagnięcinę?

– Bardzo lubię.

– Czy to odpowiednie danie, by uczcić wybawienie waszego ojca? – zapytała Zorana synów.

– Idealne. – Na twarzy Ann pojawił się rzadko spotykany uśmiech.

Jasha był porażony. Nawet w biurze uśmiech Ann uchodził za wydarzenie. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej współpracownicy starali się ją rozweselić, a jeżeli komuś się to udało, miał powód do dumy.

Najczulej, jak umiała, Zorana powiedziała:

– To dzięki tobie, Ann, możemy świętować.

– To niezwykłe szczęście, że znalazłam ikonę – rzekła Ann.

– To nie szczęście, ale przeznaczenie – odpowiedziała Zorana.

Uśmiech zniknął z twarzy Ann, jakby nagle poczuła ból. Przycisnęła rękę do swoich pleców po prawej stronie tuż poniżej talii.

– Czyżby niewygodnie ci się spało w prawdziwym łóżku? – Uśmiechnął się Jasha. – Chcesz znowu przespać się na ziemi?

Pospiesznie cofnęła rękę i wyprostowała się.

– Nie, naprawdę nic mi nie jest!

– Jasha, nie dokuczaj jej – upomniała go matka.

Nie powinien jej dokuczać, zwłaszcza że pamiętał, że podczas ich wędrówki dość często chwytała się za to miejsce na plecach. Czy coś ją bolało? Wyglądała na zmieszaną. Czy coś przed nim ukrywała? Naciągnięte mięśnie czy oparzenie?

Podczas wyprawy do lasu cała uwaga Jashy skupiła się na Ann, żeby utrzymać ją przy życiu i zabiegać o jej względy, jak na to zasługiwała. Zawsze wiedział, jak była sprytna i kompetentna; teraz widział bijące od niej piękno i męstwo ukryte w jej głębi.

Wstał i nalał sobie kawy.

Uważała się za tchórza, bo bała się. On uważał ją za bohaterkę, bo walczyła pomimo swoich lęków. Nigdy by mu się nie przyznała, gdyby coś ją bolało, lub tym bardziej gdyby w jakiś sposób on ją zranił. Nie dałby jej spokoju dotąd, aż by odkrył, co jest nie tak.

Wziął dzbanek z kawą i napełnił jej filiżankę, a kiedy spojrzała na niego, by mu podziękować, pocałował ją.

Dwie noce wcześniej poddała się jego żądzy. Zdobył ją, bo musiał to zrobić, bo wiedział, że może wkrótce zginąć i przedtem chciał jeszcze raz być z nią. Wczoraj role odwróciły się: to ona domagała się jego uległości, dręczyła go, by zaspokoić swoje żądze, kochała się z nim z nieopisaną radością życia.

Więc dlaczego ostatnią noc spędził niespokojny i napalony?

Bo przyzwyczaił się do myśli, że ma ją przy sobie, do budzenia się, kiedy tylko się poruszyła, do trzymania jej w ramionach i pragnienia jej. Ciągłego pragnienia. Nawet jeżeli dożyłby wieku stu pięćdziesięciu lat, nadal by jej pragnął.

Żaden seks, nawet najlepszy, nie był w stanie przekonać Ann, że należała do niego. Nawet otoczona jego rodziną była odosobniona.

Nie mógł znieść tej samotności.

– Ann – szepnął, i nie mogąc się oprzeć, położył wolną dłoń na jej szyi i znowu ją pocałował.

Czuła się skrępowana, zawstydzona obecnością rodziny, aż nagle jej skrępowanie gdzieś znikło.

Stopniała przed nim i odwzajemniła jego pocałunek.

– Idźcie do pokoju! – powiedział Rurik.

Ann wyrwała się z objęć Jashy, oblana rumieńcem.

– Marzę o tym – powiedział żarliwie Jasha.

– Zanim sobie pójdziecie, oddaj dzbanek z kawą – rzekł Rurik. Jasha podał mu go, podniósł wzrok i zobaczył, jak matka im się przygląda.

Nie miała widzenia, ale widziała zdecydowanie więcej, niż Jasha chciał. Jego rodzice może poznali się przez porwanie i wzięli ślub bez błogosławieństwa, ale ważne były dla nich tradycyjne zasady i chcieli, aby ich synowie mądrze dobierali sobie partnerki i traktowali je z szacunkiem.

Jasha był na to gotowy, bo szanował Ann jak żadną dotąd kobietę, ufał jej i nigdy nie wyobrażał sobie, że można pragnąć kogoś tak, jak on pragnął Ann.

A ona pragnęła go równie mocno.

Przy pierwszej nadarzającej się okazji poprosiłby ją o rękę.

To byłoby dobre małżeństwo.

Przyczłapała Firebird, ubrana w turkusowy szlafrok.

– Czas najwyższy. – Jasha demonstracyjnie spojrzał na zegarek. – Już po ósmej. Co się stało mojej małej siostrzyczce, która zawsze zrywa się o piątej rano?

Firebird odgarnęła włosy z czoła i odparła gniewnie:

– Nie jestem w nastroju do żartów, jasne?

– Zjesz śniadanie? – zapytała Zorana.

– Nie. – Firebird opadła na krzesło. – Ale dzięki, mamo.

Rurik szturchnął ją łokciem.

– Kac?

– Nie – ucięła.

Nie mogła mieć kaca. Ostatniej nocy, na co Jasha nie zwrócił uwagi, a co zauważyła Ann, Firebird nie tknęła wódki. Ann uśmiechnęła się do Firebird.

– Słyszałam, że poranne mdłości to potworna sprawa.

Firebird gapiła się na Ann z przerażoną miną.

Ann brnęła dalej.

– Jasha nic nie wspominał, że spodziewasz się dziecka. Kiedy masz termin?

– Spodziewa się dziecka? To znaczy, że jest w ciąży? Nie bądź głupia. Ona ma... to znaczy Firebird nie jest... – Jasha przyglądał się zmieszanej twarzy Firebird. Czekał, aż jego matka się wtrąci. Ale Zorana, potrząsając głową, wpatrywała się w podłogę.

Ta wiadomość spadła na niego jak grom z jasnego nieba. W nagłym przypływie wściekłości ryknął:

– Jesteś w ciąży?!

– O, nie – szepnęła Ann.

– Może powiesz to jeszcze głośniej, Jasha? – wycedziła Firebird. – Myślę, że jeszcze w centrum miasta cię nie usłyszeli.

Ale nie zaprzeczyła. Była w ciąży. Jego mała siostrzyczka była w ciąży.

– Jasna cholera! – Rurik zerwał się na równe nogi i patrzył na Firebird z niedowierzaniem. – Chyba żartujesz.

Jasha nie był jedynym, który nie wiedział, co się tu dzieje. Bo najwyraźniej kobiety wiedziały. Nawet Ann, która dopiero przyjechała, domyśliła się, że Firebird jest w ciąży.

Jasha zbliżył się do siostry.

– Gadaj zaraz, kto ci to zrobił, a ja go dopadnę.

– A ja ci pomogę. – Rurik stanął ramię w ramię z Jashą. – Sprowadzimy go tutaj i zmusimy do...

– Poślubienia mnie? – Oczy Firebird zapłonęły. – Nie wydaje mi się.

– Wykorzystał cię. – Jasha zacisnął pięści.

– Nie. To ja wykorzystałam jego. On nie wie o ciąży. – Firebird podniosła rękę, jakby chciała ich powstrzymać. – I niech tak zostanie. Nie wyjdę za niego. Nie będzie opiekował się moim dzieckiem ani nie będzie go odwiedzał. Doceniam waszą troskę, ale to dupek. Więc, chłopaki, dajcie sobie spokój.

– On... – powiedział Jasha.

– Ty... – powiedział Rurik.

– Jak każda inna dwudziestolatka mam prawo popełnić błąd i przespać się z niewłaściwym facetem. – Firebird otarła łzę w kąciku oka, ale nie rozkleiła się. Nigdy się nie rozklejała. – I nie mówcie mi, że w moim wieku nie robiliście głupot, bo pamiętam, jak kiedyś Rurik i Paula Hecker wylądowali w więzieniu w Teksasie za picie i obnażanie się w miejscu publicznym.

– Cśśśś! – Rurik rzucił okiem na matkę, której zmrużone oczy przepowiadały kłopoty. – Przecież zapłaciłem ci za milczenie.

– No i milczałam. Ale nie zapłaciłeś mi aż tyle, żebym milczała, kiedy ty śmiesz mnie pouczać. – Po czym zwróciła się do Jashy. – A ty mi nie mów, że twoje relacje z Ann są czysto platoniczne. Widziałam, jak na nią patrzysz, kiedy myślisz, że nikt nie widzi, jak wilk. I słyszałam, jak w nocy czaiłeś się w korytarzu. Gdybym nie spała z nią w jednym pokoju, nic by cię nie powstrzymało.

Zaskoczona Ann patrzyła na Jashę. On gniewnie spoglądał na siostrę. Przypatrywała się temu Zorana. Firebird mówiła dalej.

– A więc nie strofuj mnie, jakbyś był...

– Twoim ojcem? – dopowiedział Jasha.

– Tak – wymamrotała Firebird. – Tak, jakbyś był moim ojcem.

– Wystarczy, Jasha. – Ann wstała, podeszła do Firebird, usiadła obok niej i objęła ją ramionami. – Twój ojciec będzie bardzo zły?

Firebird podrapała się w czoło.

– Jest bardzo staroświecki, myśli, że nadal jestem dziewicą. Zachowa się podobnie jak Jasha i Rurik, tylko jeszcze gorzej – zniżyła głos. – Nie wiem, czy nie wyrzuci mnie z domu.

– On cię uwielbia. – Rurik położył dłoń na ramieniu Firebird.

– Tym gorzej – powiedziała Zorana.

– Myślisz, że nie wiem? – Firebird położyła rękę na brzuchu. – Chciałam mu powiedzieć tamtej nocy, wiecie, tamtej nocy.

– A który to miesiąc? – Jasha nie mógł oderwać wzroku od jej ręki głaskającej zaokrąglony brzuch, jakby osłaniającej dziecko.

– Początek szóstego – odpowiedziała.

– Szóstego? – wykrzyknął.

Firebird i Zorana syknęły zirytowane.

– Ciszej, Jasha – ofuknęła go Ann.

– Jak możesz być w szóstym miesiącu? – szepnął zdziwiony.

– To jej pierwsze dziecko – wyjaśniła mu Zorana. – Brzuch nie jest aż tak bardzo widoczny przy pierwszej ciąży, a Firebird stara się nie zwracać na niego uwagi.

Rurik zwrócił się do matki.

– Więc od początku o wszystkim wiedziałaś?

– Nie mów w ten sposób do mamy – zbeształa go Firebird. – Domyśliła się, kiedy byliśmy w szpitalu. A i wtedy nie mogła nic na to poradzić.

– Może dziecko Firebird jest czwartym synem z przepowiedni – usłyszeli głos Konstantine’a.

Stał w drzwiach, podpierając się ciężko na swoim balkoniku, z uniesionymi wysoko krzaczastymi brwiami.

Wszyscy spojrzeli na niego przerażeni, ale nikt się nie poruszył. Firebird wstała. Podeszła do niego i objęła go ramieniem.

– Tato, nie powinieneś sam wstawać.

– Musiałem pójść do łazienki, a cała moja rodzina była w kuchni, zajęta kłótnią. I co miał zrobić stary człowiek? Jasha powinien był zachowywać się ciszej. – Konstantine podniósł drżącą rękę i pogładził policzek Firebird. – A więc zostanę dziadkiem?

– Tak, tato. – Po raz pierwszy łzy popłynęły z oczu Firebird.

– Teraz powinienem wyrzucić cię z domu.

– Wiem, tato. – Wytarła łzy rękawem.

– I zrobię to, ale najpierw muszę iść do łazienki. – Rzucił gniewne spojrzenie Jashy i Rurikowi. – Może któryś z was, uważających się za moich synów, mógłby podać mi rękę?

Rurik podszedł do niego pospiesznie i pomógł mu się odwrócić. Zorana odetchnęła z ulgą i zajęła się gotowaniem. Jasha przytulił siostrę i mruknął:

– Gratulacje, mała.

Ann usiadła na krześle. Napięcie w kuchni powoli opadało. Kryzys został zażegnany. Na razie.

Rozdział XXVIII

Ann myślała, że nie jest głodna, ale o trzynastej, kiedy Zorana postawiła na stole smakowicie pachnący półmisek, w jej żołądku tak zaburczało, że wszyscy to usłyszeli i wybuchnęli śmiechem.

– Cóż za komplement! – Zorana zacierała ręce.

– Wyśmienicie pachnie! – próbowała wytłumaczyć się Ann. Po kilku dniach tułaczki i przymierania głodem zapach jagnięciny z czosnkiem i ziołami, wypieczonych na złoto ziemniaków i słodkich marchewek pobudził apetyt Ann. Widok świeżej sałaty prosto z ogródka i ogromnego talerza czerwonych, świeżo pokrojonych pomidorów przyjemnie ją wzruszył. Czerwone wino mieniło się w kieliszkach. Ledwo powstrzymała się przed rzuceniem się na trzy ciasta, które stały na kredensie, czekając na pokrojenie: placek z rabarbarem, tarta cytrynowa z bezami i szarlotka z cynamonem.

– To wszystko na twoją cześć za to, co zrobiłaś dla mojej rodziny. – Usta Zorany drżały, kiedy patrzyła na Konstantine’a siedzącego na końcu stołu. Tego popołudnia wyglądał lepiej. Niezbyt dobrze, ale odrobinę lepiej. – Dałaś nam promyk nadziei pośród długiej ciemnej nocy.

Cała rodzina, nawet Rurik, uderzyła dłońmi o stół i chórem krzyknęła:

– Niech żyje!

Ann nie wiedziała, jak się zachować. Cieszyły ją ich pochwały, chłonęła je przez cały dzień, oswajała się z jego rodziną, przyzwyczajała się do ich żartów, kłótni, do ich życia.

– Gdyby nie wyjęła strzały z mojego ramienia, moglibyście mnie więcej nie zobaczyć – powiedział Jasha.

– Zamknij się, Jasha. Zaczynałem ją lubić, zanim to powiedziałeś. – Rurik uśmiechnął się do brata.

Dwaj mężczyźni przez chwilę siłowali się na rękę, po czym po męsku i z sympatią uścisnęli sobie dłonie.

Kiedy Rurik dostrzegł, że Firebird przygląda się im, potrząsając głową, objął ją i pogłaskał jej zaokrąglony brzuch.

– Urodzisz nam chłopca, prawda? Jedna dziewczyna w rodzinie na tysiąc lat wystarczy.

Firebird roześmiała się.

– A co zrobicie, jeżeli to będzie dziewczynka?

– Rozpuścimy ją, tak jak ciebie – odpowiedział.

– Szczęściara z niej. – Firebird ścisnęła jego dłoń. Wilderowie różnili się od innych rodzin, jakie spotykała Ann.

Kochali się nawzajem i okazywali sobie miłość przez dotyk. To ich okazywanie uczuć miało jakiś staroświecki urok. Dla Ann ciągły kontakt był naruszeniem jej prywatności, niemniej nawet jej się to podobało. To wyjaśniało, dlaczego Jasha miał w biurze opinię pieszczocha.

Podczas gdy rodzina ucztowała, Zorana usiadła naprzeciw Konstantine’a, pochyliła się nad nim i szepnęła mu coś do ucha. Pokiwał głową i kiedy wszyscy skończyli jeść, delikatnie uderzył nożem o swój kieliszek.

– Dziś dowiedziałem się, że moja córeczka, moja słodka Firebird, wkrótce urodzi mi wnuka. Jestem bardzo szczęśliwy. – Położył dłoń na sercu. – Ale też wściekły na drania, który ją zdobył, uwiódł i bez skrupułów wykorzystał, nie myśląc o przyszłości. Ona nie ma zamiaru powiedzieć mi, kim on jest, żebym mógł podjąć odpowiednie kroki, więc nie mam wyboru i muszę mu odpuścić.

Tymczasem Firebird wpatrywała się w swój talerz i bawiła się widelcem.

– Dziś moja żona Zorana przyszła i powiedziała mi, że zna jeszcze jednego podobnego drania. – Tu spojrzał na Jashę. – I że mieszka on pod moim dachem.

Ann zadławiła się ostatnim kęsem sałaty.

– Nie tak go wychowywałem. Czy ten drań ma coś na swoje usprawiedliwienie? – rzekł Konstantine. – Podejdź tu, Jasha.

Ann już chciała zaprotestować.

Jasha zakrył jej usta dłonią i pokręcił głową.

Wszyscy zamarli, kiedy podchodził do Konstantine’a i ukląkł obok jego krzesła.

Rurki nadal tkwiły w jego ręce i doprowadzały tlen do nosa. Jego twarz była blada, ale głos brzmiał surowo i groźnie.

– Czy uwiodłeś tę dziewczynę wbrew jej woli?

– Tak.

Konstantine uniósł rękę i wymierzył Jashy siarczysty policzek, mocny i pewny jak na jego marny wygląd. Ann zerwała się z krzesła.

– Co pan robi?

Rurik i Firebird chwycili ją za ramiona i posadzili z powrotem na jej miejscu. Jasha nie poruszył się, tylko potrząsnął głową, jakby policzek go otrzeźwił.

– Pochodzi ze starego kraju – szepnęła Firebird do Ann. – Kiedyś gwałcił kobiety i porwał moją matkę...

– Ale to nie powód, żeby bić syna!

– I nauczył swoich synów, że zawsze powinni się kontrolować – Rurik też mówił przyciszonym głosem.

Konstantine głęboko odetchnął. Jego twarz z bladej stawała się szara.

– Była dziewicą?

– Tak.

Ann wyrwała się do przodu. Firebird szepnęła jej:

– Dziś dowiedział się, że jestem w ciąży z nie wiadomo kim. To był dla niego szok. Przyjął cię do rodziny. Jest zły na Jashę, a ciebie chce chronić.

Konstantine wymierzył Jashy kolejny policzek, który odbił się echem po całym domu.

– Jak śmiesz lekceważyć zasady, które ci wpoiłem? Jak śmiesz ich nie przestrzegać? Jak śmiałeś zgwałcić niewinną dziewczynę?

Ann uwolniła się i wyskoczyła do przodu.

– Jak pan śmie go bić? Nie ma pan prawa!

– Ann, w porządku. – Jasha nadal klęczał przy ojcu, a na jego policzkach widoczne były ślady uderzeń Konstantine’a.

Konstantine spojrzał na nią.

– Jesteś dla mnie jak córka. Zrobiłbym to samo każdemu mężczyźnie, który by cię skrzywdził. Ale tym gorzej, że to jest Jasha, bo to mój syn. Mam pełne prawo, by go ukarać. Nie tak go wychowałem.

– On jest moim... – no właśnie: kim dla niej był? Ann nieświadomie strzeliła gafę, ale brnęła dalej: – Jesteśmy dla siebie stworzeni i dobrze panu radzę więcej nie podnosić na niego ręki.

Konstantine przyglądał się jej, przekrzywiając głowę.

– Jesteście dla siebie stworzeni? A skąd to wiesz?

Ann bezradnie wzruszyła ramionami.

– Po prostu to wiem, od pierwszej chwili, gdy go zobaczyłam, wiedziałam, że jest... tym jedynym.

– I wybaczasz mu, że nie pozostawił ci wyboru?

– Myślę, że to było... nieuniknione.

Konstantine spojrzał ponad nią na Zoranę, która siedziała ze splecionymi dłońmi.

– Cieszę się. – Przeniósł wzrok z powrotem na Jashę. – Ale z ciebie jestem bardzo niezadowolony. Co ty sobie myślałeś?

– Ja nie myślałem. Byłem rozgniewany. Pragnąłem jej. A ona... uciekała. – Jasha spojrzał na Ann, a wyraz jego oczu przerażał ją i ekscytował. Nadal jej pragnął. Gdyby uciekała, ciągle by ją gonił.

Konstantine mówił dalej.

– A więc zachowałeś się jak zwierzę pozbawione mózgu i serca – rzuciłeś się na nią i ją zgwałciłeś.

– Nie! – Ann złapała dłoń Jashy. – Ja... on mnie... zmienił. Wcześniej nie wiedziałam, ale po tym jak... ja...

Wzrok Konstantine’a znowu spoczął na Zoranie. Ich spojrzenia spotkały się.

Ann dostrzegła ognisty żar w jego spojrzeniu. Jakby nagle zdjęta nieśmiałością, Zorana spuściła oczy i uśmiechnęła się tajemniczo.

Coś pojawiło się między nimi. Jakieś dawne wspomnienie. Jasha trzymał w jednej ręce dłoń Ann, a w drugiej dłoń Konstantine’a.

– Tato, przyznaję, zasłużyłem na lanie, i jestem ci wdzięczny, że troszczysz się o Ann. Ale szczerze mówiąc, gdybym miał jeszcze raz zdecydować, postąpiłbym dokładnie tak samo... jeżeli to połączyłoby mnie z Ann.

– W porządku. – Konstantine popchnął ramię Jashy, po czym pogroził mu palcem. – Ale zapamiętaj sobie: nie jesteś zwierzęciem. Instynkt może okazać się twoim sprzymierzeńcem, ale i wrogiem. Myśl głową, chłopcze, i nie pozwól, by twoje żądze wskazywały ci drogę.

Kiedy Jasha spojrzał na Ann, wszyscy się śmiali, ale nie do nich, a z nich. Wziął ją za rękę i wyprowadził z kuchni. Chętnie z nim poszła, chciała wydostać się z tego domu tak pełnego życzliwej troski o nią, że wręcz się nią dusiła. Jasha zaprowadził ją na kamienną ławkę pod klonem, usiadł i wskazał miejsce obok siebie.

Usiadła i wpatrywała się przed siebie, zgarbiona oparła dłonie o krawędź chłodnego kamienia.

– Więc jestem tym jedynym?

– Tak przypuszczam. – Myślała, że sam na sam z nim będzie mniej zażenowana, ale jej twarz oblała się jeszcze gorętszym rumieńcem. – Tylko ja nawet nie wiem, co to znaczy.

– Ja wiem.

Zamierzał powiedzieć, że ona go kocha, i to byłaby prawda, ale nie chciała, by z niej drwił.

– Nie to, co myślisz.

– Właśnie to. Kto ma to wiedzieć lepiej niż ja? – Ujął jej podbródek i odwrócił do siebie jej twarz. – Ann, chcę się z tobą ożenić.

Zaszokowana, przez ułamek sekundy gapiła się w jego złote oczy. Potem gniewnie zerwała się z ławki.

– Jak śmiesz? Wiem, że jestem tylko sierotą porzuconą w śmietniku...

– W śmietniku? Nigdy nie wspominałaś o śmietniku.

O wielu rzeczach nie wspomniała.

– Wiem, że jestem zaledwie twoją sekretarką...

– Osobistą asystentką.

– Jestem za wysoka, moje włosy są brązowe, a piersi niezbyt duże. Ale przynajmniej są prawdziwe, podobnie jak cała ja, i nie pozwolę ci z siebie kpić!

Patrzył zdziwiony, jak stała nad nim z zaciśniętymi, drżącymi z oburzenia pięściami.

– Ale ja wcale z ciebie nie kpię.

– Może i nie, ale też nie mówisz całej prawdy. – Miała na myśli prawdę o miłości do niej.

– Lubię brązowe włosy i podobają mi się wysokie kobiety, łatwiej się je trzyma w tańcu. – Stanął naprzeciw niej i objął ją w talii. – Podobasz mi się. Wspaniale jest się z tobą kochać. Podziwiam cię. Nie masz żadnych krewnych, ale potrafisz przyciągać do siebie ludzi, a oni cię uwielbiają.

Ann parsknęła.

– Myślisz, że nie zauważyłem, jak o tobie mówią? Zawsze podkreślają twoje zalety. Jestem też przekonany, że gdyby Celia dowiedziała się, co zaszło między nami w lesie, mój ojciec musiałby publicznie w biurze mnie za to ukarać. – Jasha przyciągnął ją do siebie i oparł jej głowę o swoje ramię. – Ann, czy tak trudno uwierzyć w to, że chcę się z tobą ożenić?

Bo tak naprawdę nie wiedział, kim lub czym była. Nie wiedział, co spotykało ludzi, którzy się nią zajmowali. Mimo że sam był demonem, nie zdawał sobie sprawy z tego, że ona potrafiła bezradnie patrzeć, jak ludzie przez nią umierali, a ona mogła tylko nad tym płakać.

I owszem, mógł ją obejmować i uwodzić, dopóki się przed nim rozpływała. Ale dokładnie wiedziała, dlaczego chciał się z nią ożenić: z powodu przepowiedni Zorany. Może uważał, że powinien, a może myślał, że przywiąże ją tym do siebie i swojej rodziny. A ona pragnęła być kochana, ale nie dać się wykorzystywać.

– Kocham cię – powiedział.

Już gdzieś słyszała ten niecierpliwy ton głosu, kiedy jego była narzeczona wpadła w jeden ze swoich ataków złości. Uwolniła się z jego objęć.

– Daruj sobie te kłamstwa.

– Dlaczego uważasz, że kłamię? – Doskonale udawał niedowierzanie.

– Dla rodziny jesteś gotowy zrobić wszystko – powiedziała gorzko. – Naprawdę myślisz, że jestem na tyle głupia, aby uwierzyć facetowi, który odkrył, że mnie kocha dopiero po tym, jak znalazłam ikonę, która ocali jego rodzinę? Daj spokój, Jasha. A co by się stało, gdyby jakaś inna kobieta ją znalazła? Czy dalej kochałbyś mnie, czy nagle zakochałbyś się w niej, bo tak należy?

– Mój ojciec oczekuje, że weźmiemy ślub, to prawda. Reszta rodziny też się tego spodziewa. Ale ja wiem swoje. Razem przeżyliśmy strach i ból, wspólnie walczyliśmy, i to sprawiło, że w ciągu kilku dni zbliżyliśmy się do siebie bardziej niż większość ludzi przez całe życie. Ufamy sobie, Ann. Co może być ważniejsze?

– Miłość.

– Przecież powiedziałem, że cię kocham.

– A ja powiedziałam, że ci nie wierzę. Ten podziw, który uważasz za miłość, nie jest miłością.

– Moja droga Ann – wycedził Jasha przez zęby – chciałbym zwrócić uwagę, że nie dostrzegłabyś miłości, nawet gdyby zawlekła cię do lasu, co w tej chwili wydaje się jedynym sposobem dotarcia do ciebie.

Odwróciła się od niego.

– Masz rację. Nie dostrzegłabym miłości. Ale wiem, że to nie to samo, co wygoda.

– W porządku, Ann – powiedział rzeczowo i poważnie. – Myślałem, że ustaliliśmy, że będziemy bardziej sobie ufać. Zdaję sobie sprawę, że teraz będę musiał bardziej się starać, abyś uwierzyła, że nigdy cię nie zawiodę.

Nie mogła znieść, kiedy się złościł. I nie rozumiała samej siebie. Przez całe życie powtarzała sobie, że będzie praktycznie podchodziła do małżeństwa. Przecież jej największym szczęściem miało być posiadanie własnej rodziny. Teraz odrzucała go nie dlatego, że zmieniał się w wilka, nie z powodu odpowiedzialności za znalezioną ikonę, ale dlatego, że nie wierzyła, że ją kochał? Dlaczego nie miałaby skorzystać z jego propozycji? Bo chciała wiedzieć, że znaczyła dla niego więcej niż inne jego kobiety.

– Dorastałam, ciągle błagając o odrobinę uczucia najpierw zakonnice, potem rodziców innych ludzi, i uważam, że zasługuję na coś więcej niż to. Nie mam zamiaru zabrać wam ikony, ale nie obchodzi mnie przepowiednia twojej matki. – Spojrzała mu w oczy, stanęła naprzeciw jego niecierpliwości i rozdrażnieniu, unosząc podbródek. – Nie mam zamiaru być żoną, którą musiałeś poślubić, by ratować rodzinę.

– Jasne. Jednak mi nie wierzysz. A w to wierzysz? – Złapał ją za nadgarstki, przyciągnął do siebie i pocałował.

Jego namiętność była jak podmuch piekielnego ognia, mieszanka pożądania i furii. Nie powinna była odwzajemniać tego pocałunku; teraz nawet jej się nie podobał. Ale wyglądało na to, że podobanie się nie miało nic wspólnego z palącymi doznaniami, jakie w niej wzbudzał, tymi samymi, które sprawiły, że uwolniła ręce i oplotła nimi jego ramiona i uległa mu.

Gdy podniósł głowę, przylgnęła do niego, uległa i nieostrożna. Poszłaby z nim wszędzie i zrobiła dla niego wszystko...

– Jasha! – krzyczała Firebird z werandy. – Ann!

Jasha uniósł podbródek Ann, jego złote oczy płonęły.

– Przypomnę ci ten pocałunek, kiedy jeszcze raz powiesz, że nie chcesz mojej miłości.

– Jasha! – zawołała znowu Firebird. – Ann!

Spojrzał w kierunku siostry.

– Później dokończymy tę rozmowę – powiedział do Ann.

– Po co? – wymamrotała Ann, kiedy szła za nim w stronę domu.

– Chodźcie tu szybko! – Firebird zniknęła w środku.

Jasha obejrzał się na Ann. Jedna myśl równocześnie przemknęła przez ich głowy. Konstantine.

Oboje pognali do domu. Tam wszyscy zgromadzili się w salonie i patrzyli na Rurika. Ten rozmawiał przez telefon i z miną pełną niedowierzania i niepokoju stanowczo mówił do słuchawki.

Firebird złapała Ann i Jashę za ręce i mocno ścisnęła.

– Dzwonią do niego z wykopalisk w Szkocji, mają na głowie samego dowódcę sił powietrznych.

Ann nie rozumiała, dlaczego cała rodzina z takim napięciem przyglądała się całej sytuacji. Kiedy Rurik odłożył słuchawkę, Jasha zapytał:

– Co się dzieje?

Rurik patrzył na Jashę, jakby go nie poznawał.

– Grobowiec... moja ekipa dokopała się na tyle głęboko, by dojrzeć błysk złota. Podejrzewają, że jest tam też ogromny tajny skład skarbów – mówił Rurik chaotycznie.

– Ekstra! – Jasha wyciągnął rękę i bracia znowu zaprezentowali wymyślny uścisk dłoni.

– Kazałem im czekać, aż przyjadę, zanim rzucą się na złoto. Ale jedno jest pewnie: znaleźliśmy grobowiec, którego szukałem, grobowiec wielkiego celtyckiego zdobywcy – Rurik mówił cicho, powoli i tajemniczo. – Grobowiec pochodzi sprzed tysiąca lat.

– Sprzed tysiąca lat. – Teraz Ann zrozumiała. – To nie może być zbieg okoliczności.

Właśnie. – W brązowych oczach Rurika widać było powagę i zadowolenie. – Ten facet musiał znać pierwszego Konstantine’a Varinskiego.

Rozdział XXIX

Kierowca odebrał Jashę i Ann z lotniska. Z nieba lał się żar, a oni mijali kilometry winnic, aż długą drogą obsadzoną z obu stron drzewami dojechali do wysokiego zamku w stylu francuskim, gdzie siedzibę miała firma Wilder Wines.

Było popołudnie, szczyt sezonu turystycznego i Jasha z zadowoleniem zauważył, że cały parking zastawiony był samochodami i autokarami. Turyści ustawiali się w kolejkach do degustacji i zasiadając wokół piknikowych stołów w ocienionym, ładnie utrzymanym otoczeniu, oddawali się konsumpcji przygotowanych wcześniej przekąsek i sączyli wino. Jego rodzina mogła pójść do piekła – dosłownie – a jego życie miłosne legnąć w gruzach, ale, dzięki Bogu, interes kwitł.

Na parterze zamku znajdowało się pomieszczenie do degustacji, sklep, przechowalnia win, punkt pakowania i centrum zaopatrzenia. W piwnicy przewodnik objaśniał, jak powstaje wino, i pokazywał ogromne stalowe zbiorniki rocznika bieżącego czekające na wytłoczenie. Dwa górne piętra mieściły biura winiarni, więc limuzyna zawiozła Jashę i Ann pod tylne drzwi. Razem wsiedli do winy i wjechali do pełnej miękkich kanap recepcji. Ona z teczką w dłoni, w której była ikona. Nie rozmawiali ze sobą. Na początku Jasha nawet tego nie zauważył. Był zbyt zajęty gratulowaniem bratu sprytnego wykorzystania intuicji w jego badaniach. Pomógł Rurikowi zdobyć bilety na samolot i odwiózł go na lotnisko w Seattle. Potem w domu, razem z rodziną zasiadł w salonie, zastanawiając się, co może odkryć Rurik. Czy tylko historyczne fakty?

To byłby dla nich zawód, ale jednocześnie ogromny postęp w karierze Rurika, który przyniósłby mu więcej pieniędzy na kolejne badania.

Ale Rurik miał nadzieję dowiedzieć się, jak zerwać pakt z diabłem lub nawet... znaleźć kolejną ikonę.

Przez cały wieczór Ann rozmawiała, zadawała pytania, wyrażała podziw i zdumienie. Rano, kiedy przygotowywali się do powrotu do Kalifornii, Jasha zauważył u niej dziwną sztywność, ale przypisał to rychłemu powrotowi do obowiązków służbowych. Stopniowo też zdawał sobie sprawę, że się do niego nie odzywała. Ale dlaczego? Czy nie oświadczył się jej? Czy nie powiedział, że ją kocha? Przypuszczał, że była oburzona, ponieważ oczekiwała, że on padnie przed nią na kolana, obsypie ją kwiatami i klejnotami, oraz zaoferuje wygodne życie. Ale przecież postąpił tak z Meghan i nie zrobiło to na niej wrażenia, przynajmniej nie na tyle, by zgodziła się za niego wyjść.

Dzięki Bogu.

Ponadto Ann była nadzwyczaj rozsądną kobietą. Na pewno zrozumiała, że w tym przypadku cała jego uwaga musiała być skupiona na rodzinie.

Powinien zrobić więcej, niż tylko pokazać jej, jak łatwo dała mu się uwieść. To rzeczywiście nie było najmądrzejsze posunięcie.

Kiedy jednak Ann, łagodna, miła, rozsądna Ann, ciągle z uporem stwierdzała, że jego miłość to za mało, a on wyczerpał już wszystkie możliwości i każda jego taktyka zawiodła, chciał pokazać jej, jak bezradny się poczuł. Niestety, ona zdawała się myśleć, że on pożąda jej tak samo jak innych kobiet. Westchnął.

Jego westchnienie wyrwało Ann z chwilowego zamyślenia.

Drzwi windy otworzyły się i Ann wyszła pierwsza. On stał nieruchomo i patrzył na nią. Ruszała się jak hiszpańska tancerka, zgrabna i pełna gracji. Wczoraj jego ojciec próbował skłonić go, żeby się kontrolował, ale w tej chwili Jasha pragnął tylko dogonić ją i rozebrać. Chciał tarzać się z nią po podłodze, całować ją dotąd, aż uwolni głęboko skrywaną namiętną naturę, a potem rozebrać ją i...

Cholera, kiedy była w pobliżu, nie mógł skupić się na niczym, a już najmniej na kwestii przetrwania.

Czy to była miłość?

Tak, ale nie taka, która sprawia, że odwraca się od wszystkich, których dotąd kochał. To była miłość, który czyniła z Ann centrum jego świata, gdzie byłaby bezpieczna, i chciał ją tam zatrzymać.

– Pan Wilder! Panna Smith! Nie spodziewaliśmy się państwa! – Młoda, ładna recepcjonistka zerwała się na równe nogi tak szybko, że Jasha zaczął podejrzewać, że w szufladzie biurka właśnie schowała książkę, którą czytała.

– Niespodzianka – odpowiedział Jasha.

Ann położyła rękę na telefonie.

– Niech nikt nam nie przeszkadza.

Ruszyli w głąb korytarza, wzdłuż okien sal konferencyjnych, gdzie sprzedawcy win spotykali się z kontrahentami. Shawn, ich najlepszy sprzedawca, miał właśnie spotkanie z nabywcą z lokalnego sklepu z winami i prezentował mu złote medale Wilder Wines. Kiedy przechodzili obok, Shawn wskazał na nich. Nie miał skrupułów w wykorzystywaniu swojego przystojnego szefa i jego długonogiej asystentki jako symboli Wilder Wines. Gdyby się pobrali, uznałby to za triumf swojej reklamy.

Gdyby się pobrali...

Ann próbowała trzymać fason w życiu zawodowym. W normalnych okolicznościach Jasha w zupełności by się z nią zgodził.

Romans w biurze przekreślał dobre relacje służbowe. A jeśli o to chodziło, to żadnych nie cenił sobie tak bardzo jak tych z panną Ann Smith.

Przynajmniej tak było do tej pory.

Teraz bardzo mocno pragnął, aby rzuciła się na niego tak samo, jak zrobiła to na skale w lesie. Lub zerwała się na równe nogi, by go bronić, jak wtedy, gdy policzkował go ojciec. Lub przynajmniej przestała robić uniki, kiedy próbował jej dotknąć.

Musiał nauczyć się wyprzedzać jej myśli i poczynania, być zawsze krok przed nią.

Gdyby był przebiegły, mógłby tak zająć ją pracą, że nawet by nie zauważyła, kiedy zapanowałby nad jej życiem.

Celia Kim, kierownik produkcji, wyszła z pokoju z głową pochyloną nad jakimiś wykresami. Zderzywszy się z nimi, przestraszyła się. Dopiero po chwili jej twarz rozjaśnił uśmiech.

– Już jesteście! Czy wy... to znaczy, czy wszystko już jasne? – Patrzyła znacząco raz na Ann, raz na Jashę.

Jeżeli to miał być szyfr, to najgorszy, jaki Jasha w życiu słyszał.

– Wszystko w porządku – ucięła Ann.

– Jasne jak słońce. – Jasha uśmiechnął się czarująco, jak zwykle, a może nawet bardziej. – Byłem zaszczycony, mogąc gościć Ann w moim domu. Poznała też moich rodziców.

– Naprawdę? – zapytała Celia przeciągle, patrząc wymownie.

Ann zmarszczyła brwi z niezadowoleniem.

– Tak – potwierdził Jasha. – Przez najbliższe tygodnie będziemy bardzo się starać, żeby było jeszcze lepiej.

Celia uśmiechnęła się beztrosko.

– Tak się cieszę!

Ann szła w kierunku ich biura.

– Chociaż dziś wieje chłodem – powiedział półgłosem do Celii.

– To dziwne – odpowiedziała. – Zawsze cię uwielbiała.

– Namiętność ją zaskoczyła.

Celia zerkała na przemian na niego i Ann.

– Mam nadzieję, że pozytywnie.

– Bardzo pozytywnie.

Właściwie, to nie pozostawił jej wyboru, ale wolał, żeby szczegóły zostały między nim i Ann. Gdyby wyjawił Celii choć część prawdy, z pewnością cała firma by o tym plotkowała.

Kiedy Ann dotarła pod drzwi ich biura, Celia przyspieszyła kroku, dogoniła ją i zawołała:

– Na twoim miejscu bym tam nie wchodziła.

Ann nacisnęła klamkę. Drzwi były zamknięte. Odwróciła się, patrząc pytająco.

Celia, wskazując na drzwi, powiedziała szeptem do Jashy:

– Jordan i Sophia.

Szef działu zakupów i jedna z dziewczyn z zaopatrzenia. Jasha zaczerwienił się i niespodziewanie zezłościł.

– Naprawdę? – W pierwszym pomieszczeniu, gdzie Ann ciężko pracowała i strzegła jego prywatności, czy w gabinecie Jashy gdzie spędzili długie godziny, pracując i rozmawiając?

– Nie wydaje mi się.

Podszedł do drzwi, przekręcił klucz w zamku i kiedy otworzył drzwi, zobaczył dwoje kochanków w uścisku, który nie pozostawiał wiele dla wyobraźni.

Oboje podskoczyli i zdziwieni patrzyli na przybyłych.

– Słuchaj, Jasha, mogę wszystko wyjaśnić... – wyjąkał Jordan.

– Ale ja nie chcę słuchać. Ubierzcie się, uprzątnijcie swoje szafki i nauczcie się nad sobą panować. Wezwę obsługę, by sprzątnęli biurko Ann. – Jasha z hukiem zatrzasnął drzwi.

– Wiedziałam, że tak będzie. – Ann oparła się o ścianę w korytarzu. – Nie powinnam była opuszczać biura.

– To nie twoja wina – powiedziała zdecydowanie Celia.

– Celia ma rację. – Jasha wziął Ann za rękę i prowadził ją na drugi koniec korytarza, w stronę stołówki.

Celia szła za nimi.

– Rozumiem nieodpartą namiętność. – Ucałował jej palce.

– Ale ci dwoje mogli dać jej upust gdzieś indziej i nie w godzinach pracy.

– On lubi ekstremalne sytuacje, a ona – Celia zawiesiła głos i spojrzała na Ann – też jest dziwna.

Jasha zauważył to już wcześniej. Przy Ann wszyscy ograniczali się z używaniem pikantnego słownictwa. Tak właśnie działała na ludzi: przy niej chcieli zachowywać się lepiej.

– Dlaczego wystarczyło zaledwie sześć dni, żeby przestały tu obowiązywać jakiekolwiek zasady? – zapytał oburzony.

– Zwykle Ann ma na wszystko oko – odpowiedziała Celia. – I bierze odpowiedzialność za wszystko. I cały czas pracuje.

– Ann, chyba powinienem dać ci podwyżkę. – Uśmiechnął się najbardziej czarująco, jak potrafił.

Ale to na nic, bo Ann na niego nie patrzyła.

– Jasne, że powinieneś. – Nie miała ochoty rozmawiać o czyjejkolwiek nieodpartej namiętności i nie chciała, by ich spojrzenia spotkały się. – Przyniosę nam coś do picia. – Uwolniła rękę z jego uścisku. Rzuciła okiem na pustą stołówkę, położyła swoją aktówkę na krześle naprzeciw niego i poszła po kawę.

Celia patrzyła na przemian na nich oboje.

Jasha wzruszył ramionami i uśmiechnął się smutno, usiłując rozładować napięcie, świadomy tego, że jeżeli Celia coś zwęszy, cała firma będzie z napięciem śledziła swojego szefa i jego sekretarkę. Cholerna cywilizacja. Cholerne standardy zachowań w pracy. Miał ochotę wrócić ze swoją kobietą do lasu i pokazać jej swoją wilczą naturę.

Ale po powrocie stamtąd znowu musieliby zmagać się z firmą, obowiązkami służbowymi i jego rodziną. Musieli to jakoś uporządkować, i to w taki sposób, żeby Ann nosiła na palcu obrączkę i mogła każdej nocy spać przy jego boku.

Usiadł przy stole i wskazał Celii krzesło naprzeciw siebie. Kiedy usiadła, pochylił się nad stołem i powiedział:

– Kiedy spotkałem ją poza biurem, wprost nie mogłem się jej oprzeć. Miała na sobie taką piękną sukienkę...

– Pomagałam jej ją wybrać.

– Dobra robota.

Przypomniał sobie tę sukienkę. Czarno-biała z jednym dużym guzikiem... oczami wyobraźni widział, jak schodziła po schodach, a każdy krok odsłaniał jej długie nogi.

– I co dalej? – pytała niecierpliwie Celia.

– Była taka nieśmiała i słodka, och, tego nie da się opisać. – Wyprostował się na krześle. – Było idealnie.

– Może z wyjątkiem fiaska umowy z dystrybutorem wina.

– Właściwie, zbyt wiele o tym nie rozmawialiśmy. – Uśmiechnął się do Ann, która właśnie postawiła przed nim filiżankę.

– Co się działo, kiedy nas nie było? – zapytała Ann oficjalnym tonem.

– Interes z Ukraińcami nie wypalił. Przysłali faksem kilka nieprzyjemnych pism, ale nie mogliśmy się z wami skontaktować i nie wiedzieliśmy, co robić. – Celia najwyraźniej przeżyła ciężkie chwile.

– Muszę je zobaczyć – powiedział Jasha.

– To nie jest właściwa firma do międzynarodowej dystrybucji naszych win. – Ann podała Celii filiżankę. Postawiła aktówkę na podłodze między sobą a Jashą i usiadła na krześle.

– To prawda. – Jasha wpatrywał się w swoją kawę, potem spojrzał na Celię. – Spodobali mi się, bo mówili po rosyjsku i nie potrzebowałbym tłumacza. Ale tak naprawdę, nawet tłumacze kosztują mnie mniej niż ci nadęci dyrektorzy.

Celia uśmiechnęła się i napięcie jakby z niej opadło.

– Też o tym pomyślałam.

– Szkoda, że o tym nie wiedziałam, zanim wyruszyłam cię szukać – powiedziała Ann ostro, niemal sarkastycznie.

To było dość nietypowe zachowanie dla Ann. To była dla niej rozkosz móc tak swobodnie mu się odszczekiwać.

– W każdym razie miło spędziliśmy czas. – Ściskając w dłoniach filiżankę, Jasha opowiadał Celii: – Przedstawiłem Ann mojej rodzinie. Dyskutowaliśmy o biznesie winiarskim i ustaliliśmy, że skupimy się na rozwijaniu naszej działalności w kraju. Co o tym myślisz?

Celia wyprostowała się na krześle, nagle odprężona, uśmiechnęła się promiennie.

– Świetny pomysł! Już w ubiegłym roku sugerowałam taką strategię i nadal uważam, że to ma sens. Mniej ryzykujemy, a potencjał jest ogromny.

– Pamiętam twoje sprawozdanie. – Wtedy mu się nie spodobało. – Jak tylko Ann i ja nadrobimy zaległości, wspólnie je przejrzymy.

– Jasne! – Celia spojrzała na zegarek. – Cholera, mam tele-konferencję. Świetnie, że już wróciliście... razem.

Z poczuciem dobrze załatwionej sprawy patrzył, jak Celia się oddala. Dotąd stała murem za Ann, teraz popierała jego i być może to było nie w porządku w stosunku do Ann, ale w starciu między nim i jego kochanką to on potrzebował więcej broni. Gdyby zaszła potrzeba zarekwirowania jej najlepszej przyjaciółki, to ostatnie piętnaście minut było bardzo sprytnym manewrem.

Spojrzał na Ann.

– Mam nadzieję, że już uprzątnęli twoje biuro, ale jeśli nie, możesz przyjść do mnie i pomóc mi przejrzeć pocztę.

Jasne, sami w jego biurze. Mógłby zamknąć drzwi na klucz. I nie wypuścić jej dotąd, aż ona wyzna mu miłość, zgodzi się za niego wyjść i odda mu się. Odda mu wszystko.

Bez cienia uśmiechu czy zauroczenia wstała, zabierając swoją aktówkę.

– Oczywiście, Jasha.

Dogonił ją i złapał za rękę.

– Chciałbym, żebyś znalazła kogoś, kto przejmie twoje obowiązki.

Spojrzała na niego chłodno.

– Po co? Świetnie sobie radzę ze swoją pracą.

– Bo chciałbym, żebyś skupiła się na ustaleniu dokładnej tożsamości osoby, która stoi za ukraińskim dystrybutorem wina.

– Myślałam, że jesteś pewny, że to jeden z synów Olega.

– Tak, ale trzeba się dowiedzieć, jak mnie znalazł. Chcę też wiedzieć, co o mnie wie... i chcę dowiedzieć się więcej o Varinskich. Muszę poznać ich słabości i wiedzieć, ilu ich jest, poznać ich imiona i co najważniejsze: chcę zobaczyć ich twarze. Kiedy razem z moimi braćmi szukałem informacji o Varinskich w bibliotece, nigdy nie przyszło mi do głowy, jakie to może być niebezpieczne. To niedopatrzenie mogło nas drogo kosztować.

– To prawda.

– I pomyślałem, że skoro przez tyle lat nie zwrócili na nas uwagi, może lepiej ich nie prowokować.

– W porządku. – Jej oczy zwęziły się i przyspieszyła kroku. – Poproszę Geekette, aby zastąpiła mnie na czas, kiedy zajmę się poszukiwaniami. Gdzie mam umieścić mój komputer?

– W moim biurze.

Zatrzymała się na chwilę. On szedł dalej.

– To jedyne bezpieczne miejsce w tym budynku.

Wyprzedził ją i zastąpił jej drogę, patrząc w oczy. Popatrzyła na niego i jej wzrok zaczął błądzić dookoła, jakby szukała ucieczki z pułapki, w jaką ją złapał. Chciał wykorzystać chwilę jej nieuwagi i zaskoczyć ją.

– Ann, jeżeli nie chcesz mnie poślubić, w porządku. Jakoś to przeżyję. – Małe przypomnienie, że jedno pytanie nadal pozostało bez odpowiedzi. – Ale wiesz, że jesteś jedyną osobą, której mogę powierzyć te poszukiwania. Tylko ty jesteś na tyle bystra i jako jedyna tak dobrze znasz sprawę, by zrozumieć niebezpieczeństwo.

Stary chwyt z zaufaniem.

Powoli skinęła głową, ale czekała. Czekała na to, co powie dalej. Bystra dziewczyna.

– A do czasu, kiedy przeniesiesz do mnie swoje rzeczy...

– Nie zrobię tego!

– ...u mnie będziesz bezpieczna...

– Nie przeniosę się do ciebie!

– ... a informacje, które znajdziesz, będą zabezpieczone.

Jej klatka piersiowa wzniosła się i opadła gniewnie, szukała argumentu, który by do niego trafił.

– Jeżeli nie chcesz przenieść się do mojego biura, przynajmniej daj mi ikonę na przechowanie.

Ann ominęła go z tak zaciętą miną, że gotowa była gryźć, gdyby ośmielił się jej dotknąć.

– Jesteś draniem, Jasho Wilder.

Patrzył, jak Ann oddala się, i uśmiechnął się szeroko. Miał na nią sposób, a Ann była bez szans.

Rozdział XXX

Kiedy Jasha dotknął ramienia Ann i powiedział, że czas iść do domu, aż podskoczyła na krześle.

– Wybacz. Myślałem, że usłyszałaś, kiedy wołałem po raz pierwszy. – Spojrzał na nią, marszcząc brwi. – Gdzie byłaś myślami?

– W Rosji, w gąszczu aktów prawnych i dokumentów. Boris Varinski, szef fikcyjnych dystrybutorów win, jest do twojej dyspozycji. – Ann wyciągnęła ręce nad głowę i przeciągnęła się. – Wiedziałeś, że Yerik i Fedor są ścigani za morderstwa i porwania dla okupu?

– Zawsze niezawodni Yerik i Fedor. – Pierwsza część strategii działała. Doskonale sprawdzała się w takim rodzaju pracy, dobrze się przy tym bawiła i co najważniejsze, rozmawiała z nim. – A którzy to?

Wskazała na fotografie na ekranie komputera.

– Yerik, Fedor. Synowie Olega. Tak, jak Boris, Oleg był bardzo pracowitym facetem. Jak wszyscy Varinscy. Wiesz, ilu Varinskich przyszło na świat w ciągu ostatnich trzydziestu lat?

– Nie.

– Jasne, że nie. Bo na Ukrainie Varinscy najwyraźniej mogą robić, co im się żywnie podoba. W spisach i kartotekach nie ma żadnych śladów ich narodzin, zgonów i popełnionych przestępstw. Znalazłam jedynie ślady transakcji ukryte głęboko pod plątaniną fałszywych własności i podrobionych umów. Tylko z informacji z ostatnich kilku lat mogę wnioskować, co się dzieje, bo młodsi z Varinskich nie są mistrzami kamuflażu.

Jasha chwycił ją za ramiona i podniósł z krzesła.

– Świetnie, Ann. Każdy ich błąd może być krokiem milowym w naszych poszukiwaniach.

– Nie oszukuj się. Boris i pozostali synowie Olega są kapitalni w tym, co robią. Nie uwierzyłbyś, z iloma przestępstwami są powiązani. Przy nich mafia to tybetańscy mnisi.

Zamknął laptopa i schował do walizki.

– Myślę, że ich słabością jest niewiarygodna próżność. Młodsi mężczyźni nie dbają o trzymanie swojego życia w tajemnicy. Były zgłoszenia o pojawiających się dziwacznych – pokazała palcami cudzysłów – zwierzętach i widocznie zdarza się, że kiedy wychodzą zapolować, kobiety, ich ofiary, podejmują z nimi walkę i wygrywają.

Prowadził Ann korytarzem do windy, potem na zewnątrz, prosto pod drzwi właśnie przyprowadzonego samochodu. Usadził ją na siedzeniu pasażera, położył laptop na kolanach i zamknął drzwi. Zanim usiadł na siedzeniu kierowcy, zapomniała o fascynacji jego rodziną i patrzyła na niego z wyrzutem.

– Muszę jechać do domu, odebrać mój samochód i zobaczyć Kresleya.

– Kresley. – Cholera. Nie pomyślał o jej kocie.

– Kresley – przytaknęła i spojrzała na niego, czy nie protestuje. Nie śmiał.

– Jasne. Nie mogę się doczekać, kiedy poznam twojego małego towarzysza.

Ruszył i wyjechał z parkingu.

– Nie jest taki mały. Waży z dziesięć kilo.

– Kawał kota.

Jeżeli miał mieć jednego z tych hultajów w domu, cieszył się przynajmniej, że jest to zwierzę słusznych rozmiarów.

Pokierowała go do ogrodzonego osiedla na wzgórzach Napa, potem do dwukondygnacyjnego budynku, w którym mieściło się sześć mieszkań. Zajmowała to na piętrze po lewej stronie. Kiedy wchodził po schodach na górę, Ann szła przed nim szybko, jak kobieta uciekająca przed kochankiem. Jego pożądanie narastało, kiedy patrzył na jej nogi, kołyszące się biodra i pozwalał sobie wybiegać myślami do jej mieszkania, do sypialni, gdzie po kolei zdjąłby z niej wszystkie części garderoby...

Potem otworzyła drzwi swojego mieszkania i zdał sobie sprawę, że wcale nie uciekała. Po prostu biegła do swojego kota.

– Kresley! – Podbiegła do kanapy i leżącej na niej ogromnej kędzierzawej pomarańczowej poduszki. Kiedy ją podniosła, poduszka rozwinęła się i zmieniła się w kota o opadających nogach i ospałym spojrzeniu, podobnym do innych kotów.

Kresley przymknął oczy i patrząc na Ann, wydał dziwny dźwięk. Na początku Jasha nie rozumiał, o co chodzi. Po chwili już wiedział – to było mruczenie dziesięciokilogramowego kota.

– Jest ogromny! – stwierdził Jasha.

– Prawda? Jest taki piękny. – Głaskała głowę Kresleya, podrapała go pod brodą i przemówiła, patrząc prosto w jego mordkę: – Jest moim dużym, pięknym chłopcem.

Kresley odskoczył przestraszony. Podniósł nos i powąchał jej wargi. Wytrzeszczył czy. Z jego gardła dał się słyszeć głęboki pomruk.

– Kresley! – oburzyła się Ann.

Wielki kot oparł się łapami o jej pierś. Wyskoczył z jej ramion i uciekł.

– Och, Kresley – westchnęła Ann. – Myślę, że jest zły, bo zostawiłam go samego.

– Naprawdę? – W końcu to był tylko zwierzak. – Zostawiasz go samego na sześć dni?

– Nie, moja sąsiadka z dołu, pani Edges, przychodzi go nakarmić i posiedzieć z nim. To miła kobieta, wdowa, emerytowana pracownica poczty. – Ann rzuciła torebkę na stół.

Rozejrzał się wokół. Salon utrzymany był w tonacji beży i brązów, ożywiony pomarańczowymi akcentami, a całość sprawiała ciepłe i przytulne wrażenie.

Czego nie mógł powiedzieć o Ann. Patrzyła na niego jak na kanapę z wystającą sprężyną.

– Czy mogę ci w czymś pomóc?

– Nie. – Odwróciła się i podążyła do łazienki.

– W porządku – odpowiedział do zamkniętych drzwi. Przechadzał się po mieszkaniu. Niewielka kuchnia była urządzona praktycznie, bardzo w stylu Ann.

Jej sypialnia była nieco bardziej zmysłowa – pośrodku stało szerokie łóżko, osłonięte spiętrzonym nad nim baldachimem, co wydało mu się odkryciem. Nie wiedział jednak dlaczego. Wiedział już, że jej dobrze zorganizowana powierzchowność kryła romantyczną, namiętną naturę. Tuż przy sypialni była jeszcze maleńka łazienka, której ściany pomalowała na jasny brzoskwiniowy kolor z morskimi akcentami. Niezwykle kojące. Wyobraził ją sobie relaksującą się w wypełnionej pianą wannie, z włosami związanymi na czubku głowy, wyciągającą długie nogi i unoszącą do góry piękne palce swoich stóp... gdyby tak dalej marzył, nie tylko jej stopy byłyby uniesione.

Z rękami w kieszeni wrócił do salonu, gdzie na kanapie siedział kot, przyglądając mu się złowrogo. Ten kot miał z nim mieszkać, więc powoli zbliżył się do niego i ostrożnie wyciągnął do niego rękę.

– Miły kiciuś, dobry kiciuś.

Kresley znowu zaczął pomrukiwać, a po chwili mruczenie stało się naprawdę głośne.

Ann wyszła z łazienki, trzymając w garści kobiece akcesoria, i zrozumiał, że nie ma na co liczyć dziś wieczorem.

– Kresley, co z tobą? – zapytała.

– Koty zwykle tak się przy mnie zachowują, wyczuwają we mnie wilka. – Jasha cofnął się, Kresley za nim. – Reagują instynktownie – dodał.

– Mądry kot. – Przyglądała mu się. – Czy on cię osacza?

– Chyba tak.

– Tak nie wolno. – Położyła tampony na stole i podeszła do Kresleya, żeby go zabrać, a ten odwrócił się do niej, prychając. Gdyby Jasha w porę jej nie odciągnął, zaatakowałby ją własny kot.

– Kresley! – jęknęła Ann.

– Wyczuwa na tobie mój zapach. – Jasha nie stwierdził, że trzeba coś z tym zrobić; Ann nie trzeba było tłumaczyć rzeczy oczywistych.

Jej głos zadrżał.

– Zapytam, czy pani Edges nie zajęłaby się nim, zanim się do ciebie przyzwyczai.

– Może to i dobry pomysł.

***

Ann zamknęła laptop i przez dłuższą chwilę rozkoszowała się promieniami porannego słońca wpadającymi przez okno, po czym spojrzała na siedzącego po drugiej stronie biurka Jashę.

– Wiesz, wszystko, czego dowiedziałam się do tej pory o Varinskich, uświadomiło mi, że to naprawdę potężni przeciwnicy.

Podniósł głowę znad dokumentów, które właśnie podpisywał. Odłożył pióro i splótł dłonie.

– Czas na podsumowanie?

– Zdaje się, że jest ich około setki pod wieloma fałszywymi nazwiskami. Starsi są mistrzami w zakładaniu fikcyjnych firm, praniu brudnych pieniędzy, a przede wszystkim, w tropieniu, torturowaniu i zabójstwach. Zasadniczo młodsi wydają się znacznie mniej kompetentni, ale może dlatego, że po prostu brak im doświadczenia.

– I zdyscyplinowania.

– Hm, tak, to możliwe.

A może demony, które dożyły sędziwego wieku, dojrzewały później niż zwykli ludzie. Jednak Jasha wydawał jej się dojrzały od pierwszej chwili, gdy go ujrzała. I przystojny. I cholernie bystry.

Spędzili razem pięć ostatnich dni. Każdą cholerną minutę pięciu ostatnich dni.

Rano obudziła się w jego domu, w jego sypialni, w jego ramionach. Miała okres i bezwzględnie korzystała z tej wymówki. Usprawiedliwiała tym nie tylko niechęć do seksu, ale także swoją bezlitosną złośliwość.

Jej zdolność do bycia wredną zaskakiwała nawet ją samą.

Zjedli wspólnie śniadanie, potem pojechali do biura, na szczęście osobno. Dzięki Bogu, była na tyle rozsądna, żeby upierać się przy posiadaniu własnego samochodu. Ale swego czasu pracowała na komputerze ustawionym w jego gabinecie. Całymi dniami. Codziennie. Ciągle z nim rozmawiając, oddychając tym samym powietrzem... zawsze był przy niej, zawsze jej się przyglądał, nie było chwili, kiedy nie czuła jego obecności.

Powiedział jej, że zna jej zapach.

Teraz i ona znała jego zapach. I bardzo jej się podobał.

O piątej po południu urwała się, by nakarmić Kresleya. Ale kot najwyraźniej przestał ją lubić. Co prawda nie atakował, ale nieufnie się jej przyglądał, a kiedy go głaskała, groźnie pomrukiwał. Próbowała mu tłumaczyć, że kiedy przestanie się tak zachowywać, zabierze go do domu Jashy, ale kot nie dał się na to nabrać.

Obiady jadali w jednej z najlepszych restauracji w Napa.

W ten sposób Jasha chciał pokazać jej różnicę między czasem, który spędzili w lesie, a ich życiem tutaj. Ich posiłki były zawsze bardzo uroczyste i koniecznie przy świecach. Sławni ludzie przystawali przy ich stoliku na pogawędki. Pewnego wieczoru Jasha zabrał ją nawet na tańce. Na początku Ann była zbyt skrępowana, by dobrze tańczyć. Ale pod koniec imprezy czuła się, jakby tańczyła z nim od zawsze. Nie była naiwna. Wiedziała, że Jasha usiłuje jej pokazać, że umie o nią zadbać, niezależnie od okoliczności, w jakich się znajdują. Jasne. Usiłowała udawać, że to wszystko nie robi na niej wrażenia, a jednak robiło. Po kolacji wrócili do domu, obejrzeli telewizję i położyli się razem spać.

Zgodnie z jego strategią każda minuta zbliżała go do celu. Nieważne, jak bardzo starała się okazywać niezadowolenie, ciągle ją oczarowywał. Powoli zapominała o złej przepowiedni Zorany, pod wpływem której Jasha złożył jej obraźliwą propozycję małżeństwa, i pamiętała tylko, jak szczęśliwy był, kiedy był z nią i jak dużo o niej wiedział i wszystkie powody, dla których zakochała się w nim. Do czasu, kiedy minął jej okres, mogła sobie przynajmniej powspominać...

Wszystko w ich związku było pierwotne, emocjonujące, gwałtowne w swej żądzy, czułe w namiętności. Jego dłonie na jej piersiach, ciężar jego ciała, powolne wtargnięcie do jej wnętrza, przyspieszony puls... śniła o tym ostatniej nocy i obudziła się na skraju spełnienia. Leżała tak, drżąc, próbując uspokoić się, zanim obudzi się Jasha. Zbyt dobrze go znała. Jeżeli zauważyłby, że jest podniecona, na pewno podjąłby wyzwanie.

Ale najwyraźniej udało jej się dobrze ukryć swoje podniecenie, bo on nawet się nie poruszył.

Musiała spojrzeć prawdzie w oczy. Nie zawsze mogła na nim polegać w tej kwestii.

Ale mściła się na nim okrutnie. Do biura nosiła kostiumy ze spódnicami sięgającymi kolan, podkreślającymi jej pięknie zarysowaną pupę, czasami z głębokim rozcięciem z tyłu. Dziś włożyła czarną marynarkę i obcisłą grafitową spódnicę, a pod marynarką miała jaskraworóżową satynową bluzkę. Przyłapała go, jak zgłodniałym wzrokiem gapił się na jej nogi, i wtedy uśmiechnęła się triumfalnie.

I nigdy nie zapominała położyć odrobinę podkładu na znamię na plecach. Tak na wszelki wypadek.

Przynajmniej ta część tygodnia była przyjemna.

– Co proponujesz? – zapytał.

– Hm? – Wpatrywała się w niego. O co mu chodziło? Pytał, czy powinien ją uwodzić? Albo o to, do której restauracji idą dziś wieczorem?

– Myślisz, że powinienem zadzwonić do Borisa i porozmawiać z nim?

– Aha. – Dzięki Bogu nie powiedziała nic głupszego. – Varinski, którego zabiłeś, powiedział, że nie śledzili twoich rodziców, i możemy przyjąć, że to prawda. Ale jakoś udało im się namierzyć ciebie i twojego brata...

Na wspomnienie Rurika głęboko w jego oczach zapłonął żar.

Odkrycie na wykopaliskach Rurika trafiło do Internetu, zanim Rurik wylądował w Szkocji. Otwarcie tysiącletniego grobowca wypełnionego złotem stało się wiadomością dnia we wszystkich portalach internetowych. A kiedy ktoś wysadził w powietrze grobowiec i zaginął Rurik oraz fotoreporterka, Tasya Hunnicutt, dziennikarze wprost oszaleli.

– Przejęcie inicjatywy i zatelefonowanie do nich może zrobić na nich wrażenie. To może zbić ich z tropu.

– Mam nad nim przewagę, ponieważ mogę mu powiedzieć, że zabiłem jego synów.

– Tak. – Uwielbiała ich żywe dyskusje, zawsze były jej pasją. Omawiali teraz o wiele ważniejsze zagadnienia niż kiedykolwiek wcześniej, a ona wiedziała, że bardzo doceniał jej wkład. – Wie, że jego wysłannicy nie dali znaku życia, ale może nawet nie domyśla się, że nie żyją.

– To zależy, czy mnie obserwuje. Może myśli, że nikt z nas nie pozostał przy życiu. Więc jeżeli zgadzasz się ze mną, że to dobry pomysł, zadzwonię do Borisa.

– Zgadzam się, ale w tej chwili tam jest środek nocy.

Jasha chwycił słuchawkę i uśmiechnął się, pokazując wszystkie zęby. Ten uśmiech dla jego przeciwników zawsze oznaczał kłopoty.

– Tym lepiej.

Rozdział XXXI

Boris przerwał rozmowę i mocno chwycił się za sztywne włosy.

Dwóch Varinskich nie żyło. Jeden z nich był jego synem. Miał wielu synów, jeden mniej czy więcej nie robił wielkiej różnicy.

Ale Gavrie był najlepszym tropicielem spośród nich, pełnym zapału i gorliwym, dobrze znał się na elektronice i jednocześnie umiał wykorzystać najważniejsze narzędzie drapieżnika – nos. Nie był zbyt bystry, ale był potężnym wojownikiem. Teraz te wszystkie umiejętności przepadły...

Synowie zbuntowanego Konstantine’a nie mogli pokonać prawdziwego Varinskiego. Jednak jakoś ten niewart nawet splunięcia syn Konstantine’a pokonał Gavriego i zostawił jego ciało na pastwę amerykańskiej policji.

Boris nie był na tyle bliski zlokalizowania Konstanine’a, by go zabić i całe jego potomstwo, aby pomścić niszczenie wielkiego rodu Varinskich.

Powiedział Jashy straszną wiadomość o jego bracie, by go złamać. Jasha co prawda wydawał się tą wiadomością porażony, ale mu nie uwierzył. I słusznie, bo Rurik żył. Ale jego dni mogły być policzone, bo Boris pałał żądzą zemsty, pragnął jej z całych sił.

Tylko że nikt z jego ludzi nie podzielał jego żądzy. Większość młodych Varinskich usiadłaby przed nim z otwartymi ustami, nie pojmując jego wściekłości. Ci, którzy by zrozumieli, podśmiewaliby się, a jego syn, Vadim, przyjrzałby mu się chłodno i zastanowiłby się, czy nie czas już obalić ojca. Boris był bezsilny. Dlaczego?

Z powodu Konstantne’a i jego dziwki, tej Cyganki. Ponieważ Konstantine zdradził swoją rodzinę. Zdradził wszystko, co Varinscy sobą reprezentowali – morderstwa, przemoc i okrucieństwo. Jak ta potężna rodzina mogła pozostać jednością, kiedy brat zabił brata w obronie zwykłej kobiety? W imię... miłości?

Boris splunął na podłogę, po czym zawołał jedną z kobiet, aby posprzątała. Kiedy pracowała, przechadzał się w tę i z powrotem, nie zwracając na nią najmniejszej uwagi.

Na początku, kiedy Konstantine zabił jego ojca, Boris i jego bracia myśleli tylko o zemście. Boris zmobilizował siły Varinskich, by znaleźli Konstantine’a i jego żonę. Ponownie splunął na podłogę. I zabili ich oboje. Mieli umierać powoli i w męczarniach.

Ale Konstantine był dla nich zbyt bystry. Tych dwoje jakby zapadło się pod ziemię. Zaczęły się kłopoty. Bracia i bratankowie zaczynali podejrzewać, że Boris ich zawiódł. Musiał więc jakoś udowodnić swoją przewagę. Trzydzieści pięć lat temu jego umysł był bystry, a odruchy błyskawiczne i w ciągu roku stał się twardym przywódcą.

Ale przez ten czas wszyscy zdążyli zapomnieć o Konstantinie.

Odpuścili temu zdrajcy. On przestał się liczyć. Należało raczej skupić się na przeniesieniu działań Varinskich do współczesnego świata, iść z duchem czasu. Faksy, komputery, urządzenia szpiegowskie. Starym przywódcom się to nie podobało, bo starzy ludzie niełatwo się zmieniają. Ale Boris był młody. Miał szansę zamienić rodzinę w nowoczesną korporację, która budziłaby postrach na całym świecie.

Do tej pory Boris uważał, że to był dobry plan.

Poza tym powoli stawało się oczywiste, że diabeł był niezadowolony. Umowa zdawała się wygasać. Najpierw jeden syn urodził się kulawy. Potem innemu brakowało palca. Jeden zmieniał się, ale nie w wilka, orła czy tygrysa, był fretką, małym przebiegłym, wstrętnym gryzoniem o ostrych zębach i świdrującym spojrzeniu.

Taki przypadek nie zdarzył się przez tysiąc lat.

Oczywiście Boris zabił go, zanim ktokolwiek odkrył ten żenujący fakt.

Ale to był dopiero początek. W przeciągu ostatnich pięciu lat były przypadki zmieniania się innych synów w węże czy łasice, co prawda to też drapieżniki, ale czy mogły równać się majestatycznością z orłem czy tygrysem?

Na myśl o nich Boris wzdrygał się z odrazą.

Nie wszystkich nowo narodzonych spotykał taki marny los. Ale coraz częściej niektórzy, raz się zmieniwszy, nigdy całkowicie nie powracali do dawnej, ludzkiej postaci.

Co gorsza, po raz pierwszy Varinskich dosięgły niszczące działania czasu. Zęby chłopców gniły. Palce starszych mężczyzn były zgrabiałe. Najbardziej żałosny był los wuja Ivana. Siedział w kącie ociemniały, a jego oczy wyglądały, jakby były pokryte białą błoną.

Ale wuj Ivan widział rzeczy, jakich nikt inny nie mógł zobaczyć. Ostatniego roku, w samym sercu zimy miało miejsce dziwne zdarzenie.

Stare zgrabiałe palce Ivana po omacku złapały rąbek koszuli Borisa. Z zadziwiającą siłą przyciągnął go do siebie i zionąc z ust zgnilizną, głosem niskim, niepodobnym do swojego, szepnął:

– Przez tysiąc lat pakt ze mną był pewny. Ale teraz, Borisie Varinski, coś się psuje. Z każdym dniem ogień piekielny się zbliża, dopóki Konstantine i jego potomstwo chodzą po tej ziemi. Zgładź ich, a ocalisz pakt. Jeżeli tego nie zrobisz, twoja dusza nie zazna spokoju na wieki.

Oczy Ivana płonęły, ale nie żywym ogniem, jak u wszystkich Varinskich, lecz na niebiesko, niczym rozżarzony węgiel.

Boris zadrżał i cofnął się; wiedział, że to sam diabeł postawił mu takie ultimatum.

Ale to nie był koniec nieszczęść. Pewnego razu Boris wraz z grupą młodych wybrał się na polowanie. Wytropili swoją ofiarę, dwoje ludzi z małym synem, których zabicie opłacono, i podczas walki Boris został ranny w nogę. Wyjąc z bólu, wrócił do domu, by wydobrzeć. Rana zagoiła się, ale już nie tak szybko jak dawniej, a z każdym krokiem czuł ukłucie w biodrze.

Ukłucie! Varinscy nigdy nie cierpieli z powodu takich błahostek! Zdrowieli natychmiast. Gwarantował im to pakt, kiedy jeszcze obowiązywał.

Po miesiącu udręczony Boris wybrał się w samotną podróż w poszukiwaniu lekarza. Znalazł jednego w Mińsku. Znudzony, młody lekarz nigdy nie słyszał o Varinskich albo nie uwierzył w krążące o nich opowieści, lub nie przejmował się nimi, bo po zrobieniu prześwietlenia stwierdził, że Boris cierpi na artretyzm.

Artretyzm! On, Boris Varinski, przywódca Varinskich, miał artretyzm! Jego dziadek żył sto dwadzieścia siedem lat. Podobno sam wielki Konstantine dożył aż stu pięćdziesięciu.

A on miał zaledwie pięćdziesiąt trzy lata!

Naturalnie Boris zabił lekarza, czerpał przyjemność z daremnej walki tego człowieka, widząc jego wytrzeszczone oczy i siniejące policzki, i w końcu płomień życia gasnący na jego kłamliwej, głupiej twarzy.

Potem Boris wrócił do domu. Odtąd w tajemnicy brał swoje lekarstwo i oczywiście nikomu nie powiedział o całym zajściu.

Ale Vadim zawsze patrzył na niego podejrzliwie. Czy chłopak coś wiedział? Skąd? Niemożliwe, żeby go śledził... a może jednak?

Podnosząc głowę, Boris spojrzał przez okno do ogrodu, gdzie chwasty sięgały już ponad ogrodzenie, a wokół pełno było zardzewiałych wraków samochodów, i znowu te same myśli nie dawały mu spokoju.

Kłopoty Varinskich zaczęły się, kiedy jego stryj, Konstantine, zmiękł i pozwolił zawładnąć sobą tej cygańskiej dziwce.

Wynikało z tego jasno, że kiedy Boris zgładzi Konstantine’a i całą jego rodzinę, diabeł znowu będzie zadowolony. Wtedy synowie znowu staną się tacy, jak wcześniej: zdrowi, okrutni i wspaniali. A Borisowi przestanie dokuczać starość, która przepowiadała jego upadek. Vadim ze spuszczoną głową będzie musiał oddalić się z powrotem do stada i odtąd będzie znowu go szanował. Tak. Tak właśnie miało być.

Teraz Boris wiedział, jak wywabić Konstantine’a z ukrycia.

Podniósł słuchawkę i zadzwonił do kuzyna w Napa Valley.

Jasha był w biurze; w tej chwili siedział na ławce treningowej i ćwiczył, chciał, żeby jego umysł oczyścił się z gniewu i mógł wszystko jeszcze raz przemyśleć.

Ann miała rację. Jasha zaskoczył Borisa.

Ale też Boris zaskoczył Jashę. Z silnym akcentem powiedział:

– Słyszałem, że twój brat zaginął gdzieś w Szkocji. Może spotkał go przykry wypadek, co? Te wykopaliska są takie niebezpieczne; bardzo łatwo tam o jakieś nieszczęście. Oczywiście, jeśli natkniemy się na jego ciało, odeślemy ci je. W końcu to twój brat.

Jasha mu nie wierzył; co prawda od czasu wybuchu Rurik nie dał znaku życia, ale jego brat nie dałby się tak łatwo zabić.

Ale to, że Varinscy śledzili poczynania Rurika, oznaczało, że wiedzieli o życiu Wilderów więcej, niż Jasha dotąd myślał.

Musiał bardziej zadbać o bezpieczeństwo domu i firmy.

Ann zajrzała do biura.

– I jak poszło?

A najważniejsze było za wszelką cenę chronić Ann.

– Miałem jeszcze jedną rozmowę, ale opowiem ci później.

Pokiwała głową i wyszła, zostawiając go samego. Opowie jej o tym? Cholera, ciekawe, czy zdąży.

Rozdział XXXII

O piątej po południu Ann spakowała laptopa do walizki i oznajmiła Jashy:

– Idę pobyć trochę z Kresleyem. Później przyjadę do twojego domu.

Zawsze mówiła „twój dom” – taki mały szczegół, mówiła tak z przekory. Oczekiwała, że od Jashy usłyszy zwykłe „OK, spotkamy się w domu”. On nazywał swój dom po prostu domem.

Ale dziś, gdy ich spojrzenia się spotkały, jego oczy były przymrużone i płonęły znajomym ogniem.

Coś się dzieje? – domyślała się. Rozmowa z Borisem sprawiła, że Jasha był poważny i milczący. Już wiedziała, o co chodzi – przystąpił do realizacji planu, który uważał za genialny, ale o którym jeszcze nikt nie wiedział. Ale była pewna, że jej się ten plan nie spodoba.

– Idź do swojego mieszkania, zabierz kota i przynieś go do domu – powiedział.

Jego rozkazujący ton rozdrażnił ją, ale starała się trzymać nerwy na wodzy.

– Kresley cię nie lubi – powiedziała spokojnie.

– Jakoś się do siebie przyzwyczaimy. – Spojrzał jej prosto w oczy. – Będzie mu lepiej w moim domu niż w twoim pustym mieszkaniu.

– Coo? W jakim pustym mieszkaniu? – Zbliżyła się do niego. – Chyba żartujesz?

– Mówiłem ci, że porozmawiamy o tej rozmowie telefonicznej.

– Z Borisem. – Nadąsana, stała nieruchomo.

– Tak, z Borisem. – Jasha wstał, próbując się uspokoić. – Wyrwałem go z głębokiego snu, ale jest jak każde zwierzę, natychmiast się rozbudził. Zapytał, co stało się z jego synem. Powiedziałem, że go zabiłem i zjadłem jego serce. Zlekceważył to, stwierdził, że to był ostatni spośród jego synów i wyraził uznanie dla mojej bezwzględnej brutalności. Zasugerował rozejm.

Spojrzała na niego badawczo.

– Varinscy nie zawierają rozejmów.

– Wiem. Wiem to lepiej niż ty. Mój ojciec nauczył mnie wszystkiego, jeżeli chodzi o metody ich działania, wyjaśnił, kiedy co robią i dlaczego. – Jasha wyszedł zza biurka i zbliżył się do niej. – Nie pozwolę, żebyś znowu była sama.

– I dlatego kazałeś przenieść moje meble do twojego domu? Dziś? – Była tak oburzona, że miała wrażenie, że teraz jej oczy płoną żywym ogniem. – Dlaczego nie zapytałeś mnie o zdanie?

– Nie zawracaj mi tym głowy. – Objął ją ramionami.

– Mam nie zawracać ci tym głowy?! Nawet mnie nie zapytałeś o zdanie, nic nie powiedziałeś, po prostu kazałeś przewieźć moje meble, a teraz zachowujesz się, jakbym to ja zrobiła coś niedorzecznego?

Zawsze wiedziała, że jest władczy, ale teraz przesadził!

– Przecież i tak praktycznie mieszkasz u mnie. Chyba nie zrobi ci różnicy, jeżeli będziesz trzymać tam swoje meble? – On wcale nie żartował. Mówił zupełnie poważnie.

Czuła, jak krew uderza jej do głowy i pulsuje w skroniach, jej policzki płonęły. Zacisnęła pięści i uniosła ramiona, jakby chciała dać mu po uszach.

– A tobie chyba nie robi różnicy, jeśli będę miała swój własny dom, mój pierwszy w życiu dom, z własnymi meblami, gdzie mój kot będzie czuł się dobrze? A może wprowadzisz się do mnie i sprawdzisz, jak się będziesz wtedy czuł?

– Przykro mi. Nie wiedziałem, że to twoje pierwsze mieszkanie.

Wyglądał, jakby naprawdę było mu przykro, i to ją rozwścieczyło. Jak śmiał się nad nią użalać?

– Zamieszkałbym z tobą, jeżeli byłoby to możliwe – powiedział. – Ale w twoim mieszkaniu nie bylibyśmy bezpieczni.

– O co ci chodzi? Przecież ikona jest w sejfie w twoim biurze. – I to też ją wkurzyło. Może to nie była do końca jej ikona, ale wszyscy –przynajmniej ona i Zorana – byli zgodni co do tego, że była za nią odpowiedzialna.

– Nie chodzi o ikonę. Martwię się o ciebie.

– No dobra, naprawdę chodzi o to, że twoje mieszkanie jest ładniejsze – naśmiewała się z niego.

– Nie ładniejsze. Większe i bezpieczniejsze.

Nie dość, że użalał się nad nią, to jeszcze miał do niej cierpliwość!

– Jasne, jak wielki Jasha Wilder mógłby mieszkać w moim ciasnym mieszkaniu z...

Pocałował ją, przerywając kłótnię.

Nie całował jej, odkąd się oświadczył i ten nagły atak ją zaskoczył. Wszystkie te dni, kiedy byli razem, a jednak osobno, dały o sobie znać i odwzajemniła pocałunek. Całowała go czule, wkładając w to całe serce i duszę. Całowała zapamiętale i z miłością.

Kiedy się cofnął, uśmiechnął się do niej w taki sposób, w jaki widziała, że uśmiechał się już do wielu kobiet. Niestety.

– Uwierz mi. Naprawdę cię kocham i chcę, żebyś za mnie wyszła. Proszę.

Miesiąc temu dałaby się zabić za taką propozycję i ten uśmiech specjalnie dla niej. Teraz miała ochotę go zabić.

– Myślisz, że będziesz mnie traktował jak wcześniej wszystkie inne kobiety i to wystarczy? Otóż nie, nie wystarczy.

– Nie traktuję cię jak inne kobiety. – Otoczył ją ramionami i przyciągnął do siebie tak, by poczuła jego uniesioną męskość. – Inne kobiety nie sprawiają, że ciągle jestem podniecony.

– To miał być komplement? Mam czuć się wyróżniona? – W jej głosie zabrzmiała pogarda, ale przylegał do niej mocno i to sprawiło, że jej sutki stwardniały i całe jej ciało go zapragnęło.

Była taka chętna. A on to wiedział, przecież był wilkiem. Świetnie. Po prostu idealnie.

– Nie, nie tym. Ale możesz czuć się wyróżniona tym, że ciągle powtarzam, że cię kocham. Może i oświadczyłem się innej kobiecie, ale nigdy żadnej nie wyznałem miłości. – Zaprzeczając jego rozdrażnieniu, jego ręka powoli i zmysłowo powędrowała w górę jej pleców, a jego palce muskały delikatne włosy na jej karku.

– Nie czułabym się wyróżniona, nawet jeżeli mówiłbyś poważnie.

Krew napłynęła mu do policzków, zmrużył groźnie oczy. Wyprowadziła go z końcu z równowagi.

– O co ci właściwie chodzi? Przecież chcesz tylko poczucia bezpieczeństwa.

– Co? – Dlaczego tak uważał? – To nieprawda!

– Na początku wydawało ci się, że marzysz o jakimś ideale, szlachetnym księciu, który przyjedzie na białym koniu i wyzwoli cię z samotności. Potem, kiedy zmieniłem się w wilka, kiedy znalazłaś ikonę i zrozumiałaś, że walczyliśmy o nasze życie i dusze, chciałaś uciekać, aż udowodniłem ci, że ze mną jesteś bezpieczna. Wtedy chciałaś być ze mną.

– Jak możesz tak mówić? – Próbowała wyswobodzić się z jego uścisku.

Ale trzymał ją mocno.

– W końcu, kiedy powiedziałem, że cię kocham, bałaś się w to uwierzyć. W porządku. Możesz mi nie wierzyć. Powiedz sobie, że to nie jest miłość, o jakiej marzysz. Ale pozwól mi robić to, w czym jestem dobry, i chronić cię.

Był rozgoryczony, rozdrażniony i co gorsza, część tego, co mówił, była prawdą. Ta prawda bardzo ją rozzłościła.

– No dobra, wprowadzę się do ciebie i zostanę do czasu, aż niebezpieczeństwo minie. Jak długo będzie trzeba. Ale nie wyjdę za kogoś takiego jak ty.

– Co to znaczy kogoś takiego jak ja? – Jego twarz stężała.

– Za człowieka, który nie znosi sprzeciwu i urządza wszystko, jak mu się podoba. Człowieka, który nie ufa mi na tyle, by powierzyć mi swoje tajemnice.

– Czy tylko ja coś ukrywam?

Zadrżała pod jego bacznym spojrzeniem.

– Tak myślałem. – Jego ręka wciąż pieściła jej kark, ale zupełnie inaczej. Jego dotyk był mniej czuły, a bardziej natarczywy. – Ty znasz moje tajemnice.

– Gdybym znała twoje tajemnice, może twoje postępowanie by mnie nie zaskoczyło. Może wtedy...

– Dobrowolnie byś się do mnie wprowadziła? Gdybym wiedział, że tak ci na tym zależy, pozwoliłbym ci zająć się przeprowadzką. W końcu to część obowiązków sekretarki.

Ta uwaga zaskoczyła ją i głęboko dotknęła. Nigdy nie nazywał jej sekretarką, zawsze miał o niej dobre zdanie i zawsze nalegał, żeby przełączała telefon do recepcji, a sama zajęła się poważniejszymi sprawami.

Jeszcze bardziej zaskoczył ją nagły przypływ odrazy do niego.

– Nigdy nie nienawidziłam nikogo tak bardzo jak ciebie. – Tym razem nie żartowała, ale być może tak naprawdę nienawidziła tylko siebie.

Jasha podszedł do drzwi swojego gabinetu i zamknął je na klucz. Kiedy się odwrócił, ognisty płomień w jego oczach tak ją przeraził, że aż się cofnęła.

– Zanim znienawidzisz mnie na zawsze, mogę udowodnić, że równie mocno mnie kochasz.

Szedł w jej kierunku powolnym, długim krokiem drapieżnika, a kiedy się do niej zbliżał i zdała sobie sprawę z jego zamiarów, jej serce mocniej zabiło.

– Jasha, nie.

– Dlaczego nie? Co mi za to grozi? – Krążąc wokół niej, rozluźnił krawat. – Będziesz mną gardzić? Znienawidzisz mnie? Nie zechcesz za mnie wyjść? Już to wszystko zrobiłaś. Więc co mam do stracenia?

Wydawało jej się, że czuła, jak pocierał jej ucho, kiedy jednak odwróciła się, stał z daleka od niej, rozpinając pasek.

– Po co zdejmujesz ubrania? – zapytała. – Nie masz na co liczyć.

Mogła sobie darować.

– Wiesz, jak uwielbiam, kiedy nosisz tę spódnicę? Robisz to celowo, drażnisz się ze mną.

Poczuła jego zapach i jego oddech na swoim uchu: kiedy się odwróciła, stał za nią.

– Wcale nie.

Roześmiał się z niedowierzaniem.

– Przez ostatni tydzień codziennie nosiłaś spódnice tylko po to, by zemścić się na mnie za zatrzymywanie cię w moim domu. Myślisz, że nie rozpoznałbym dobrej strategii? Owszem, działała. Kiedy zrobiłaś większy krok, rozcięcie spódnicy...

Podskoczyła, kiedy przesuwał dłoń w górę jej uda.

– Rozcięcie tej spódnicy odsłania piękną bladokremową nogę. Zastanówmy się, jakie majtki masz dziś na sobie? – Jego głos zamienił się w spragniony szept. – Bikini? Stringi? A może barchanowe?

Jej usta stały się suche, nerwowo poruszała nogami, było jej niewygodnie, poczuła się nagle tak bardzo naga, zbyt naga w swoich stringach.

– Wiesz, jaką fantazję miałem w ubiegłym tygodniu?

– Nie obchodzi mnie to. – Nieprawda, bardzo ją obchodziło.

– Ławka treningowa. Wyobrażałem sobie, jak stoisz pochylona nad nią i odwracasz się, by na mnie spojrzeć, wtedy ja... – Objął ją w talii tak szybko, że nie zdążyła nawet zaprotestować. Pchnął ją do tyłu, wprawiając w ruch niemal taneczny, aż potknęła się o rzeczoną ławkę, tracąc równowagę. Złapał ją, chroniąc przed upadkiem, odwrócił tyłem do siebie, równocześnie unosząc jej spódnicę. Stała teraz pochylona przy skraju ławki, dłońmi opierając się o jej krawędzie. Jego fantazja prawie stała się rzeczywistością.

Mruknął z zadowoleniem, głaszcząc jej nagie, wypięte pośladki.

– Mój Boże, Ann, wykończysz mnie.

– Jak tylko nadarzy się ku temu okazja.

Przymknęła oczy, kiedy odsuwał na bok wąski pasek jej majtek, muskając palcami delikatną skórę, potem jego palce powoli wślizgnęły się do środka, zgłębiając jej wnętrze. Zacisnęła mocno dłonie na ławce.

Mój Boże, stała tak z rozstawionymi nogami w biały dzień, a on mógł jak na dłoni oglądać wszystkie jej kobiece wdzięki. Co gorsza, wcale nie miał zamiaru czekać na pozwolenie, by robić, co mu się podoba. Był prawdziwym despotą, jak go nazywała, i w tej chwili pragnęła tylko, by się pospieszył.

Ściągnął jej majtki, odrzucił na bok, i to było właściwe posunięcie. Pchnął ją do przodu, a ona okrakiem usiadła na ławce. Usłyszała, jak opadają jego spodnie. Podszedł do niej tak blisko, jak tylko mógł. Przylgnął do niej i pogłaskał ją swoją nabrzmiałą męskością. A ona pragnęła tylko, by przestał się w końcu wygłupiać i...

– Nienawidzę cię – szepnęła znowu.

– I?

Otarła się o niego, niczym wilczyca w okresie godowym.

– I... Jasha, pragnę cię, teraz.

– No właśnie. To chciałem usłyszeć.

Triumf w jego głosie tak ją rozdrażnił, że miała ochotę odwrócić się i uderzyć go. Ale nie była w stanie tego zrobić, kiedy był w niej. Czuła w sobie każdy jego ruch, gwałtowne pulsowanie i ocieranie się ciał. Nagły przypływ rozkoszy doprowadzał ją do szaleństwa. Kiedy się wycofał, jęcząc, jej ciało wypuściło go niechętnie, desperacko pragnąc ciągłego zespolenia.

Wtargnął w nią ponownie, i jeszcze raz, a ona na każdy jego atak odpowiadała gwałtownym jękiem rozkoszy.

Pragnęła spełnienia. Potrzebowała go z całych sił. Złakniona była tego błogiego wyzwolenia, kiedy jej umysł wypełniała jedynie niczym niezmącona przyjemność, a ona i Jasha przeżywali ją wspólnie.

Jednak spełnienie wciąż nie nadchodziło, zwodząc ją. Nieważne, jak bardzo się starała, pochylała się, pocierała policzkiem o ławkę, pozwalała się ponosić chwili, chłonęła dźwięki i zapachy.

– Proszę – usłyszała czyjś głos. – Proszę. – Zorientowała się, że to jej własny błagalny szept. Jego ręka wślizgnęła się między ich ciała. Jego place delikatnie podążyły w kierunku najczulszego miejsca i nareszcie zalała ją fala rozkoszy. Zadrżała i jęknęła, a kiedy osiągnęła spełnienie, głośno krzyknęła.

Przeżywał uniesienie razem z nią. Poruszał jej biodrami tam i z powrotem, jakby chciał schronić się w jej wnętrzu.

Naprawdę go nienawidziła, ale miał rację, kochała go i jeżeli nie zachowa ostrożności, gotów całkowicie nią zawładnąć. Kiedy ochłonęła, uświadomiła sobie, że znowu po zapachu była w stanie określić jego nastrój. Kiedy zyskała taką zdolność? Kiedy ją tak naznaczył?

Wysunął się z niej, a ona opadła na ławkę.

– Ann. – Chwycił ją w talii i pomógł jej się podnieść i poprawić spódnicę. Usiadł obok niej i wziął ją za rękę. – Tak dalej być nie może. Musimy porozmawiać. Powinniśmy być ze sobą szczerzy.

– Dokładnie o tym samym pomyślałam. – Zaryzykowała spojrzenie na niego.

Wyglądał na zmęczonego, zmartwionego, ale też zadowolonego. Pomyślała, że pewnie ona wygląda podobnie.

Nie rozumiał, dlaczego wciąż trzyma go na dystans, a wszystko między nimi nagle stało się skomplikowane i pogmatwane. Musiała w końcu wyznać mu prawdę.

Po raz pierwszy w życiu wyjawi komuś, nie, raczej pokaże swoją tajemnicę.

– Odrzuciłam twoją propozycję małżeństwa nie dlatego, że twoja matka powiedziała, że powinniśmy się pobrać – powiedziała. – Miałam inne powody.

– Nigdy nie uległbym presji rodziny, jeżeli chodzi o małżeństwo. Jeżeli by tak było, byłbym żonaty już ze dwadzieścia razy. Ale proszę, powiedz mi, jakie masz powody. Jestem bardzo ciekawy.

Zawsze przyciągała złych ludzi.

– Wiesz, jakie jest moje pierwsze wspomnienie? Byłam wtedy bardzo mała, miałam trzy, może cztery lata i siedziałam w wannie. Jedna z opiekunek mnie kąpała i nagle, ni z tego, ni z owego, zaczęła krzyczeć, wskazując na mnie. – Zamaszystym krokiem podeszła do okna, przez które wpadały promienie zachodzącego słońca. – Dotąd pamiętam słowa, jakie wtedy wykrzyczała. Szatan. Potwór. Nie znałam ich znaczenia, ale dobrze je zapamiętałam. – Ann ciągle pamiętała, jaka była wtedy przerażona. – Dziewczyna tak się przestraszyła, że uciekła. Wtedy nie wiedziałam dlaczego.

– Ann, przecież widziałem cię nagą – powiedział cierpliwie. – Nie ma w tobie niczego potwornego.

– Nie widziałeś tego. – Ann odwróciła się do Jashy plecami, uniosła bluzkę i wskazała znamię. – Dotąd dbałam, żebyś tego nie widział.

Podszedł do niej, pewien tego, co zobaczy.

– Zauważyłem to przed chwilą, kiedy się kochaliśmy. To tatuaż. Nie przyglądałem mu się, bo inne sprawy przykuwały moją uwagę.

Uśmiechnął się do niej, zmysłowo wykrzywiając usta, a ona była zadowolona, że wykorzystała ostatnią szansę znalezienia się w jego ramionach.

– Przyjrzyj się uważniej. – Kciukiem starła nałożony wcześniej na znamię podkład. To znamię odróżniało ją od innych.

Pochylił się, by przyjrzeć mu się z bliska, a ona wiedziała, że jest bliski robienia sobie ryzykownych żartów.

Potem przyjrzał się zarysowi, kształtom i być może zobaczył coś, co odróżniało ją od reszty ludzkości.

Wytrzeszczył oczy ze zdumienia i cofnął się gwałtownie.

– Co...? Jak...?

– Mam to od urodzenia. Siostra Mary Magdalene nigdy nie chciała ze mną o tym rozmawiać, ale powiedziała mi kilka rzeczy. Uważała, że mam to dlatego, że moi rodzice porzucili mnie w kontenerze na śmieci. Powiedziała też, żebym lepiej nikomu o tym nie mówiła, bo przyjdą po mnie źli ludzie.

– To niedorzeczne. – Ale znowu pochylił się i przyglądał znamieniu. Jego palec krążył nad nim, ale nie śmiał go dotykać.

– Wcale nie. Źli ludzie przyszli.

Spojrzał na nią zaciekawiony.

– Co się stało?

– Siostra Catherine była młodą zakonnicą. Miłą, młodą kobietą, która naprawdę się o mnie troszczyła. Twierdziła, że jestem najpoważniejszą dziewięciolatką, jaką kiedykolwiek spotkała. Więc ciągle próbowała mnie rozśmieszać, przytulała mnie, usiłowała nauczyć różnych zabaw. – Ann opuściła bluzkę i odwróciła się do niego. – Pewnego wieczora namówiła mnie, żebym zostawiła lekcje i poszła z nią na huśtawkę. Wydawała mi się taka piękna i mądra, chciałam być taka jak ona, więc poszłam. Huśtałyśmy się. I wtedy przyszli źli ludzie...

Ann wpatrywała się w promienie słońca padające na dywan, i dawny ból, który usiłowała zagłuszyć, dał o sobie znać z głębi jej duszy.

– Przyszli po mnie. Kiedy zorientowała się, że chcieli mnie wykraść, kazała mi uciekać, a sama walczyła z nimi. Zginęła za mnie, na moich oczach.

– Ann. – Jasha ostrożnie objął ją ramieniem, jakby była ranna albo jakby się jej obawiał. – Przecież to nie twoja wina.

– Siostra Mary Magdalene powiedziała coś innego.

Widok martwego ciała siostry Catherine i jej szkarłatnej krwi na zawsze pozostał w pamięci Ann.

– Nie przepadam za tą twoją siostrą Mary Magdalene.

– Nie jest zbyt sympatyczna, ale powiedziała mi prawdę. Powiedziała, że źli ludzie chcieli mnie porwać, by wykorzystać moje znamię. Powiedziała też, że Bóg ma dla mnie misję do wykonania i żebym modliła się do niego, by dał mi siłę do jej wypełnienia.

Ann pamiętała lata posłuszeństwa wypełnione strachem i powoli narastającą w niej wściekłość. Przez całe życie robiła to, co kazali jej inni.

Najpierw mieszkała w sierocińcu bez szans na adopcję przez swoje tajemnicze znamię.

Potem zapisała się na kurs dla sekretarek, podjęła pracę w Wilder Wines, chętnie wypełniała polecenia Jashy i ciężko pracowała, by w końcu awansować na jego osobistą asystentkę – ponieważ go kochała.

Jej życiem zawsze kierowały jakieś wyższe siły, które kazały jej poświęcać się dla innych i nigdy nie wymagać za to jakiejkolwiek wdzięczności.

Zgodnie z przewidywaniami, nic nie dostawała w zamian, bo nikt nigdy nie zadał sobie trudu, by uczynić ją szczęśliwą. Przynajmniej nie bezinteresownie.

Zmrużyła oczy i spojrzała na Jashę.

Miała dość uszczęśliwiania go. Miała dość poświęcania się – dla kogokolwiek i czegokolwiek. Uwolniła się z jego objęć.

– Nawet jeżeli Bóg wymaga ode mnie, żebym cię poślubiła, nie zrobię tego. Nie zamierzam poświęcać się dla Boga ani dla siostry Mary Magdalene, ani dla ciebie i twojej rodziny.

– Przecież mnie kochasz.

Nie poddawał się, nawet kiedy poznał prawdę; musiała mu to przyznać.

– Tak, ale nasza przygoda nauczyła mnie jednego – zasługuję na tak samo bezgraniczną lojalność i miłość, jaką sama dać jestem w stanie.

– Dlaczego uważasz, że ja ci tego nie dam?

– Nie chodzi o to, że nie dasz, Jasha, ale że nie możesz – powiedziała Ann bardzo pewnym głosem. – Nie jesteś w stanie, ponieważ jesteś zbyt zajęty czymś innym, wszystkie twoje myśli krążą wokół paktu z diabłem, jesteś gotowy poświęcić wszystko, żeby go złamać. I oboje wiemy, że siostra Mary Magdalene mogła się mylić co do mojej rzekomej misji.

– Co masz na myśli? – Jego twarz i ciało zamarły, jakby spodziewając się ciosu.

– To, że nie ośmielisz się poślubić kobiety, która może mieć konszachty z diabłem.

Wzięła z krzesła swoją marynarkę i skierowała się w stronę drzwi.

– Ann, nie odchodź za daleko.

Odwróciła się i spojrzała na niego.

– Nie wiesz? Wilki łączą się w pary na całe życie – powiedział, a jego oczy zapłonęły żywym ogniem.

Rozdział XXXIII

Rozgniewany, zaniepokojony i kompletnie zdezorientowany Jasha postanowił poszukać odpowiedzi u samego źródła. Podniósł słuchawkę i wykręcił numer do klasztoru Najświętszej Maryi Panny w Los Angeles.

– Mówi Jasha Wilder. Chciałbym rozmawiać z siostrą Mary Magdalene.

Osoba po drugiej stronie słuchawki, kobieta o stanowczym głosie, jasno dała mu do zrozumienia, że zachowuje się bezczelnie.

– Matka przełożona jest zajęta. Czy mogę coś jej przekazać?

– Chodzi o wychowankę sierocińca, Ann Smith.

Głos w słuchawce zmienił się, stał się lakoniczny i zaniepokojony.

– Sprawdzę, czy będzie mogła z panem porozmawiać.

Nie był zaskoczony, kiedy po chwili w słuchawce usłyszał głos matki przełożonej.

– Jak się miewa Ann? – Głos siostry Mary Magdalene był cienki, starczy i miał silny południowy akcent.

– Dziękuję, ma się dobrze. – Za to on był wściekły. – Naprawdę to siostrę interesuje?

Po jego lakonicznym pytaniu nastąpiła dłuższa pauza.

– Naprawdę. Odkąd Ann skończyła szkołę i rozpoczęła samodzielne życie, ciągle modlę się o jej pomyślność.

– I za jej nikczemną duszę?

– W duszy Ann nie ma nic nikczemnego – powiedziała ostro zakonnica. – To miła i wrażliwa dziewczyna i proszę mi wierzyć, uczyłam wiele dzieci i jest jedną z niewielu, o których mogę to powiedzieć.

Powstrzymywał się, żeby nie chwycić linijki i nie zacząć nerwowo stukać nią o biurko.

– Jest pan pracodawcą Ann, panie Wilder, prawda?

– Więc opowiadała siostrze o mnie.

A zatem Ann była wciąż w kontakcie z klasztorem.

– Jest pan pracodawcą Ann? – Siostra oczekiwała odpowiedzi na swoje pytanie i najwidoczniej miała na to własne, sprawdzone sposoby.

– Zgadza się.

– Więc proszę posłuchać. Moją troską zawsze było, aby przez własną dobroć i niewinność nie straciła głowy dla kogoś, kto będzie chciał wykorzystać ją do swoich niecnych celów. A jeśli pan jest jednym z takich, ostrzegam pana, stara, zła zakonnica jest potężnym wrogiem. A właściwie, to po co pan dzwoni?

No dobrze, może źle ją ocenił.

– Dzwonię, bo dziś odkryłem znamię Ann i chciałbym się dowiedzieć...

– Jest pan jej mężem?

– Próbuję nim zostać, ale nie chce się na to zgodzić.

Nie zgadzała się z wielu powodów, ale teraz uświadomił sobie, że życie Ann kręciło się wokół tego przeklętego znamienia.

Wahanie po drugiej stronie słuchawki było długie.

Szukał właściwych słów, by przekonać ją o swoich uczciwych zamiarach wobec Ann, i najlepsze, co przyszło mu do głowy, to:

– Siostro, ja ją kocham.

– Bardzo imponujące. Ale przecież żaden mężczyzna nigdy się nie przyznał, że kłamie dla własnych korzyści.

Hm, cyniczna siostrzyczka. Zirytowany, zapytał:

– A jak przez telefon mam przekonać siostrę, że mam dobre zamiary?

– Wystarczy, że udowodni pan swój dobry charakter. Proszę mi powiedzieć, co pana zdaniem przedstawia znamię Ann, panie Wilder?

– Kwitnącą różę z owiniętym wokół niej wężem.

– I?

– I... – Poczuł się głupio przyznając, co zobaczył. Był tak samo zdziwiony, jak musiała być Ann, kiedy zobaczyła wilka zmieniającego się w człowieka. – ...wąż otworzył oczy, spojrzał na mnie, po czym znowu je zamknął.

– I to wszystko?

– A to nie wystarczy?

– Wystarczy.

Zaliczył test. Nie wiedział jaki, ale go zaliczył.

– Czy Ann mówiła panu, czym się zajmuję? – zapytała zakonnica.

– Jest siostra nauczycielką? – próbował odgadnąć.

– Teraz jestem matką przełożoną tego klasztoru i sprawy administracyjne i modlitwy tak mnie pochłaniają, że porzuciłam nauczanie.

Usłyszał w jej głosie dumę z awansu.

– Kiedy jeszcze uczyłam, prowadziłam lekcje historii i katechizmu, nie tylko dlatego, że nauczanie dzieci to wdzięczne zajęcie, ale też dlatego, że historia jest moją pasją. Zwłaszcza badanie odwiecznej walki dobra ze złem.

Sięgnął pamięcią do czasów szkolnych.

– Nie przypominam sobie, żeby o tym pisali w książkach do historii.

– Bo nie piszą. Nie opowiadam dzieciom takich historii. Gdyby były świadome tego, jak często okrucieństwo i zło puka do ich drzwi, przestraszyłyby się na śmierć.

– To prawda. – W tle usłyszał szmer dziecięcych głosów. Musiały właśnie wyjść z klas.

– Nie wiem, czy pan wie, ale Ann została znaleziona w śmietniku.

– Tak, powiedziała mi.

– W takim razie, ma do pana zaufanie – zakonnica westchnęła. – W tej części Los Angeles porzucenia dzieci nie są niczym niezwykłym. Tak naprawdę, to nigdzie nie należą do rzadkości. Różnica polegała na tym, że Ann była wcześniakiem, leżała tam kilka dni, a bezdomny, który ją znalazł, był tak przerażony, że bał się jej dotknąć. Opowiedział innym bezdomnym o niej i znamieniu na jej plecach. – Zamknęła drzwi i gwar ucichł. – Powiedział, że to znak czarownicy.

– To jest znak czarownicy?

Głos siostry Mary Magdalene zabrzmiał jak głos nauczycielki.

– Nie, trzeci sutek jest znakiem czarownicy. A Ann takiego nie ma.

Jasha już chciał się z nią zgodzić, ale w porę się powstrzymał.

– Jak zwykle wieść o znalezionym dziecku dotarła do mnie. Poszłam tam. Spodziewałam się znaleźć wątłe zwłoki, bo działo się to podczas jednego z rzadkich ataków zimy, a noworodki nie są w stanie przeżyć w zimnie. Kiedy tam dotarłam... – jej głos zadrżał na wspomnienie tamtego dnia.

Jasha pochylił się nad biurkiem.

– Spokojnie, siostro.

– Jedna z moich znajomych bezdomnych kobiet, cierpiąca na schizofrenię Mary, uratowała dziecko, owijając je w gazety i ogrzewając przy ogniu. Kiedy w końcu tam dotarłam, żebrak, którego nigdy wcześniej nie widziałam, próbował zabrać Ann. – Jasha niemal widział, jak zakonnica zaciska pięści. – Żebrak i Mary szarpali dziecko między sobą, Mary krzyczała, że tamten chce dziecko na ofiarę. Zanim ją uwolniłam, obie ręce miała zwichnięte, a gazeta zaczęła się palić.

Oczami wyobraźni Jasha widział tę scenę: płaczące dziecko, wrzeszcząca kobieta i zakonnica próbująca zapanować nad tym chaosem, niczym Mojżesz nad Morzem Czerwonym.

– Tajemniczy żebrak nie próbował walczyć ze mną o dziecko. Zniknął bardzo szybko. Ugasiłyśmy ogień, zadzwoniłam po pogotowie i podziękowałam Mary.

– Proszę mi powiedzieć, gdzie jest teraz, muszę jej osobiście podziękować. – Jasha nerwowo stukał długopisem o biurko.

– Niestety, już nie żyje. W tydzień po całym zajściu znaleziono ją martwą: ktoś złamał jej kark.

Przestał stukać.

– O mój Boże.

– Właśnie, panie Wilder. Kiedy odwinęłam dziecko, dotarło do mnie, o co było to całe zamieszanie. Po prawej stronie jej kręgosłupa widniał pąk róży otoczony przez małego, zwiniętego węża.

– Pąk róży? Ale przecież ona...

– Kwitnie. Wiem. Kiedy Ann rosła, jej znamię zmieniało się.

Jasha odchylił się do tyłu i zasłonił dłonią oczy. Wysłuchanie takiej historii, podczas gdy słońce tak mocno świeciło, wydawało się nieprzyzwoite. Ta historia powinna być opowiedziana podczas nocnej nasiadówki nastolatek, przed obejrzeniem „Nocy żywych trupów”. Tej historii nie mogła mu opowiedzieć Ann swoimi słodkimi ustami i z wyrazem uwielbienia w wielkich oczach, przynajmniej do czasu, kiedy w Waszyngtonie wyznał, że ją kocha.

Twierdziła, że kłamał, że jego miłość była podyktowana względami praktycznymi. Jak zwykle widziała prawdę.

On oczekiwał bajecznego seksu i doskonałego związku. Ona chciała więcej. Pragnęła go całego.

– Wiem, że była szczególnym dzieckiem, ale zajęło mi całe lata, zanim dowiedziałam się, co oznaczało to znamię. – Głos siostry był cierpki, i mówiła dalej, przewidując jego pytania: – Nie, podczas moich poszukiwań nie korzystałam z Internetu. Kościół nie publikuje tak wiekowych tekstów w sieci. I nie, nie mogłam nigdzie wyjechać, by je obejrzeć, bo nie mogłam zostawić Ann samej.

– A co mogło jej się stać w klasztorze?

– Nie trzymałam jej w izolatce, panie Wilder. Chodziła do szkoły z innymi dziećmi, bawiła się z nimi w ich domach, uczestniczyła w obozie harcerskim i należała do drużyny pływackiej. Ale nikomu nie powiedziałam o jej znamieniu: tajemnica pozostanie tajemnicą tak długo, jak wie o niej tylko jedna osoba. Musiałam mieć pewność, że Ann jest bezpieczna.

– Oczywiście.

Z tych opowieści wyłonił się całkiem inny obraz wczesnego dzieciństwa Ann. Siostra Mary Magdalene nie była potworem, jak ją sobie wyobrażał, ale świętą kobietą, która w tych wyjątkowych okolicznościach robiła, co w jej mocy.

– Pierwsza wskazówka przyszła mi do głowy, kiedy miała trzy lata. W naszym żłobku pracowała młoda kobieta, była narkomanka, którą zatrudniłyśmy do pomocy przy dzieciach. Poleciłam jej wykąpać Ann, i wtedy usłyszałam przerażający wrzask dochodzący z łazienki. Wybiegła, bełkocząc coś, że zaatakował ją wąż.

– Mój Boże. – Nie powinien w rozmowie z zakonnicą ciągle wzywać imienia Boga.

– Kiedy tam weszłam, Ann siedziała w wannie, przerażona, ale nie płakała. Ann w ogóle rzadko płakała. Kiedy spojrzałam na znamię, wąż ruszał się. Krążył wokół róży jak szalony. Kiedy mnie zobaczył, uspokoił się i zamknął oczy.

Teraz zrozumiał, dlaczego pytała go, co widzi, kiedy patrzy na znamię i dlaczego jego odpowiedź ją zadowoliła.

– Kilka dni później kobieta wróciła i zapytała, czy może zająć się Ann. Stwierdziła, że musiało jej się przywidzieć, że wąż się poruszał.

– Chciała siostrę zmylić.

– Właśnie. Obserwowałam ją. Raz przyłapałam ją wymykająca się z sierocińca z Ann na rękach. Wróciła do narkotyków; ktoś musiał jej zaproponować za Ann sporo pieniędzy.

Jasha uświadomił sobie, że ściska krawędź biurka tak mocno, że niemal ją zmiażdżył.

– Miałaby wystarczająco pieniędzy, by zaćpać się na śmierć. Tydzień po tym, jak ją wyrzuciłam, ktoś ją jednak ubiegł.

– Została zamordowana?

– Upadek z wieżowca z centrum Los Angeles. Niewiele z niej zostało.

Jasha wzdrygnął się.

– Jak do tego doszło?

– Tego nikt nie wie. – Zakonnica ożywiła się. – Ale to zdarzenie dało mi wskazówkę, której szukałam. Niestety, po siedmiu latach, jakie zajęło mi odkrycie prawdy o znamieniu, zdarzył się kolejny incydent.

– Siostra Catherine.

– Tak, siostra Catherine. Ta tragedia mnie załamała, chociaż pewnie nawet gdybym powiedziała jej o znamieniu Ann, raczej by jej to nie ocaliło – głos siostry był matowy od smutku. – Takie założenia to głupota. Zrobiłam, co uważałam za słuszne, prawdopodobnie nie było dobrego wyjścia z tej sytuacji.

– Rozpamiętywanie tej sytuacji nam nie pomoże, siostro.

– Oczywiście zgadzam się z panem, prawdziwą tragedią nie jest śmierć siostry Catherine, bo odeszła w stanie łaski, ale Ann, która odtąd żyła z poczuciem winy.

– Ona uważa, że znamię przyciąga złych ludzi – powiedział łagodnie. Wspomnienie cierpienia Ann wciąż sprawiało mu ból. – Ale skąd ono się wzięło? I co oznacza?

Podekscytowana siostra wyjaśniła:

– Wyjaśnienie znalazłam w mało znanym tekście, który wypożyczyłam z polskiego klasztoru świętej Agnieszki w Krakowie. Róża oczywiście oznacza Ann, niewinną, tę, którą należy chronić, żeby mogła spełnić zadanie, do wykonania którego Bóg zesłał ją na ziemię.

– Ale wąż... w symbolice biblijnej wąż nie występuje u boku aniołów.

– Bóg posługuje się wężem wedle własnego uznania. Do wypędzenia ludzi z raju, do ich kuszenia na ziemi albo do ochrony jego wybrańców.

– Rozumiem. – Ale nie był pewien, czy się z tym zgadza.

– Więc Bóg posługuje się nami w walce dobra ze złem. Jest takie rosyjskie powiedzenie: Bóg siedzi wysoko i widzi daleko.

– Znam to powiedzenie. – Słyszał je od ojca.

– I na pewno widział to pan nieraz w życiu, panie Wilder.

Jasha pomyślał o swojej matce i jej przepowiedni, o piorunie, który powalił drzewo, odsłaniając przed Ann ikonę, o miłości, która połączyła jego rodziców i przywiązała go do Ann.

– Tak, wiele razy.

– Znam też jeszcze jedno powiedzenie. Módl się tak, jakby wszystko zależało od Boga, i pracuj tak, jakby wszystko zależało od ciebie. Więc modliłam się, pracowałam i robiłam, co uważałam za słuszne, czyli blokowałam wszelkie szanse na adopcję Ann, bo sądziłam, że jej znamię przyciąga złych. Wierzę w jej szczególną rolę w walce dobra ze złem.

– Bardzo się do tego przyczyniła, kiedy znalazła tysiącletnią ikonę, bezcenną dla mojej rodziny.

– Naprawdę? A chroni pan odpowiednio ją i ikonę?

– Ikona jest zamknięta w sejfie w moim domu. A Ann nie odstępuję prawie na krok.

– Bardzo dobrze, bo demony i wyznawcy szatana czyhają na jej życie.

Nie wszystkie demony chciały ją uśmiercić. On chciał ją chronić. Bo obawiał się, że siostra miała rację.

– Ann zasługuje na miłość i oddanie dobrego człowieka. Czy pan jest dobrym człowiekiem, panie Wilder?

– Czasami nim bywam – przyznał Jasha.

Siostra zachichotała.

– Więc lepiej niech pan ją kocha z całych sił, bo na to zasługuje.

– Wiem i kocham ją. – Jasne, że ją kochał.

Ale słowa siostry Mary Magdalene ciągle brzmiały w jego uszach.

Znamię Ann przyciąga złych. Podniósł się z krzesła.

– Proszę mi wybaczyć, siostro, obowiązki mnie wzywają, muszę...

Rzucił słuchawkę i wybiegł z biura. Bóg nie mógł być tak okrutny, żeby najpierw dać Jashy miłość, a potem mu ją odebrać.

Rozdział XXXIV

Ann weszła do swojego mieszkania. Włożyła tyle serca i wysiłku, aby je urządzić, a teraz było puste. Słyszała swoje kroki na drewnianej podłodze, wspominała, jak bardzo cieszyła się, że ma swój pierwszy w życiu dom... i usłyszała wycie Kresleya zza zamkniętych drzwi łazienki.

Kiedy go wypuściła, chodził za nią tak obrażony, że jego futro stanęło dęba. Szukał swojej miski z jedzeniem, kanapy, swoich zabawek, a kiedy nic nie znalazł, prychnął i węszył wokół salonu z kocią furią.

– Wiem, kochany, rozumiem. – Mieszkanie było puste, ale było tu dziwnie duszno. Podeszła do drzwi balkonowych i uchyliła je. Wyszła na balkon i spojrzała na wypielęgnowane podwórko.

Jej dom. To był jej dom, z basenem i wielkimi, rzucającymi cienie dębami i szumiącymi we wszystkich mieszkaniach klimatyzatorami.

Nie było jej przez ostatnie dwa tygodnie i Kresley był wprost wściekły.

Odwróciła się i przechadzała się po mieszkaniu; zajrzała do ogołoconej ze wszystkiego sypialni, przerażająco pustej łazienki i kuchni opróżnionej z naczyń i półek.

Wróciła do salonu, usiadła na podłodze przed gazowym kominkiem i przymknęła oczy, by powstrzymać łzy.

Opuściła gabinet Jashy gwałtownie i dramatycznie, jak w brazylijskim serialu. I co jej z tego przyszło? Nie miała mebli i nie miała dokąd pójść, może z wyjątkiem bezpiecznego domu Jashy. Mimo że bardzo ją zranił i rozgniewał, doskonale wiedziała, że groziło jej prawie takie samo niebezpieczeństwo jak ikonie. I nieważne, jak bardzo chciała temu zaprzeczać, źli ludzie zawsze ją odnajdywali.

Dobrze znała Jashę i wiedziała, że choć zaszokowany i przerażony jej znamieniem, demonami przeszłości i jej tchórzostwem, chciałby ciągle mieć ją na oku.

Taki sam plan miała siostra Mary Magdalene. Trzymać naznaczone dziecko w klasztornych murach z daleka od rodzin, które chciałyby ją adoptować i złożyć w ofierze szatanowi.

Siostra najbardziej obawiała się tego, że znamię Ann mogło przyciągnąć szatana i jego sługusów.

Za to przyciągnęło ikonę i dobroduszne demony, które przygarnęły ją na łono swojej rodziny. I Jashę. Znamię przyciągnęło Jashę i bez względu na to, co zrobiła i powiedziała, był przy niej. Był obecny w jej snach, w sercu, w ciele...

Jej wyobraźnię ciągle wypełniały wspomnienia ich wspólnych uniesień – wszystko jej o nim przypominało, sprawiało, że ciągle go pragnęła. Sprawiały, że stawała się wilgotna, zaciskała więc nogi, próbując przedłużyć tę rozkosz choć o kilka chwil.

Gdzie to wszystko ją zaprowadziło? Tam, gdzie zawsze. Siedziała sama w pustym pokoju, niekochana, niechciana, i użalała się nad sobą.

Kresley, krążył wokół niej. Obwąchał ją, a ona pomyślała, że rozpłacze się, jeśli znowu jej nie zaakceptuje. Jak dawniej wskoczył jej na kolana całym ciężarem, za którym tak tęskniła, i zwinął się w kłębek, ciepłem, którego łaknęła. Podrapała go czule pod brodą, a on przeciągnął się leniwie i głośno zamruczał.

– Głupi kot – mruknęła, zanurzając nos w jego futrze. – A więc mi wybaczasz?

Polizał ją po twarzy szorstkim językiem. Podskoczyła, gdy usłyszała głośne pukanie do drzwi.

Kto śmiał zakłócać jej żałosne samotne przyjęcie? Jasha?

Nie. To nie było w jego stylu. On by wtargnął bez pukania albo zadzwonił na jej komórkę, stawiał wymagania i wydawał polecenia, jakby była głupia i potrzebowała jego pomocy, by przetrwać kolejny dzień, podczas gdy tak naprawdę sama była w stanie...

Ktokolwiek to był, zapukał znowu, tym razem bardzo głośniej.

Wziąwszy Kresleya na ręce, podeszła do drzwi i spojrzała przez wizjer. Zobaczyła wysokiego mężczyznę ubranego w kombinezon z logo firmy transportowej trzymającego jakieś papiery i coś na nich zapisującego.

Jasne. Formalności. Pewnie Jasha chciał, żeby ona uregulowała rachunek. Co za dupek. Otworzyła drzwi.

Prawie na nią nie patrząc, mężczyzna powiedział:

– Dzień dobry, pani Smith. Nazywam się Max Lederer. Potrzebuję tutaj pani podpisu, potwierdzającego, że sprawdziła pani mieszkanie i że niczego nie zniszczyliśmy.

Ale... ja jeszcze nie zdążyłam się rozejrzeć. – Czy zauważył, że płakała?

– Czy chce pani sprawdzić teraz, a ja zaczekam? – Spojrzał na Kresleya, który dla odmiany zastygł w bezruchu i był bardzo spokojny.

– Jasne.

Jedną ręką trzymała kota, a drugą wzięła od mężczyzny formularz. Było na nim logo firmy, a pod spodem spis pomieszczeń. Max wyjął zatknięty za uchem ołówek i wskazał na formularz.

– Proszę po kolei sprawdzać pokoje i jeżeli wszystko jest w porządku, proszę postawić krzyżyk w kratce „ściany”, „oświetlenie”, i tak dalej. Jeżeli coś budzi pani zastrzeżenia, proszę zapisać i wspólnie to omówimy.

Max był opalonym, dobrze zbudowanym blondynem i mówił z lekkim obcym akcentem.

Ann szła o zakład, że kobiety za nim szalały.

Trochę śmierdział, ale w końcu, czego się spodziewała? Przez cały dzień przenosił meble, a lipiec w Napa Valley zwykle był wyjątkowo upalny. I... był boso. Dziwne.

Musiał zauważyć, że Ann mu się przyglądała, bo cierpko wyjaśnił:

– Założyłem dziś do pracy nowe buty i narobiłem sobie odcisków.

– A ja nawet nie mam plastra z opatrunkiem.

Bo, nie pytając jej o zdanie, ten kretyn, Jasha, kazał opustoszyć jej mieszkanie. Nigdy by mu na to nie pozwoliła. Nigdy dobrowolnie tak szybko nie ruszyłaby stąd tyłka. Ale on się upierał, że nie jest tu bezpieczna.

– W porządku, proszę wejść i zaczekać, będę się spieszyć.

Zaczęła od sypialni.

Kiedy Max przestąpił próg mieszkania, Kresley zaczął warczeć z głębi gardła tak samo groźnie jak na Jashę.

– Co za groźny kot! – Wyraz twarzy Maksa mówił „nienawidzę kotów”. – To pan zamknął go w łazience? Może dlatego jest tak wrogo nastawiony.

Tak naprawdę z odgłosów, jakie wydawał kot, wnioskowała, że może w każdej chwili rzucić się na Maksa, a ten, znając szczęście Ann, poda ją za to do sądu.

– Zamknę go.

Kiedy, z kotem na rękach, skierowała się do łazienki, zadzwoniła jej komórka.

Za plecami usłyszała trzaśniecie drzwi wejściowych i zgrzyt klucza w zamku. Ann zamarła. Teraz już wiedziała, dlaczego Kresley warczał.

Zawsze przyciągała złych ludzi.

To był jeden z tych złych. I Ann wpuściła go do domu.

Rozdział XXXV

Ann odwróciła się. Max uśmiechnął się szeroko. Gdzieś już widziała ten uśmiech: w lesie, kiedy tamten Varinski szykował się do ataku. Ale w odróżnieniu od tamtej sytuacji nie miała przy sobie noża, by móc się bronić, ani ikony, która chroniła jej duszę.

Jej serce zaczęło walić jak młotem. Zimny pot spływał jej po plecach. A komórka przestała dzwonić.

Prawdopodobnie Jasha pomyślał, że Ann nie chce z nim rozmawiać. Powiedziała mu to przecież. Co sobie wyobrażała?

Była sama i bezbronna, mogła polegać tylko na sobie. Max szedł w jej stronę po drewnianej podłodze. Telefon znowu zaczął dzwonić.

Uciekła do łazienki, w biegu chwyciła koszyk z Kresleyem. Zatrzasnęła drzwi, przekręciła klucz w zamku, głupim zamku, któremu dałoby radę nawet dziecko. Max musiałby tylko pogrzebać w nim śrubokrętem i...

Otworzył drzwi kopnięciem.

Odbiły się od ściany łazienki, aż odpadł z niej kawałek tynku.

Max stanął w drzwiach, ciągłe uśmiechnięty, śmierdzący, rozkoszując się każdą chwilą przed popełnieniem zbrodni. Zrobił krok do przodu, potem kolejny, a w wybuchu jego śmiechu Ann słyszała nadchodzącą śmierć.

Chwyciła wieszak na ręczniki, w nagłym przypływie siły wyrwała go ze ściany i cisnęła nim w jego głowę. Złapał go jedną ręką.

Kopnęła go z wściekłością.

Złamał wieszak na pół. Uśmiech zniknął z jego twarzy. Żarty się skończyły.

Zacisnął dłonie wokół jej szyi tak błyskawicznie, że nawet nie zauważyła, kiedy nie była już w stanie oddychać. Rzuciła się na niego z pięściami, drapała go, ale nie zrobiło to na nim wrażenia.

Na jego pięknej twarzy znowu pojawił się uśmiech.

Gdzieś z oddali usłyszała dźwięk rozbijanego o podłogę szkła. Potem słyszała już tylko odgłos swojego serca rozpaczliwie próbującego bić. Widziała tylko eksplozje płomieni pośród ponurej mgły.

Nagle była wolna. Uderzyła plecami o ścianę, próbując złapać oddech ściśniętym gardłem.

Max zatoczył się do tyłu, na jego głowie siedział kot. Kresley machał łapami, do krwi drapiąc pazurami jego twarz.

Napastnik wyrzucił z siebie potok rosyjskich przekleństw. Oderwał od siebie kota i z całej siły cisnął nim o ścianę. Uderzywszy o ścianę, Kresley opadł na ziemię i leżał nieruchomo.

Max zabił jej kota.

Czas stanął w miejscu. Ziemia się zatrzymała. Ann wzięła głęboki oddech, a kiedy powietrze wypełniło jej płuca, krew zawrzała w niej z wściekłości. Max zbliżał się do niej, z zadrapań na jego czole, nosie i ustach płynęła krew.

– Zapłacisz mi za to...

Trzęsąc się z wściekłości, skoczyła naprzód, by stawić mu czoło.

Zadała mu cios w klatkę piersiową... a on zatoczył się do tyłu, potknął się o próg, wpadając do pustego salonu i z hukiem runął na podłogę, aż zadrżały ściany.

Czas znowu zaczął płynąć. Ziemia dalej krążyła.

Max leżał na podłodze. Po omacku dotknął swojej piersi. Cztery długie cięcia rozdarły jego uniform i natychmiast popłynęła z nich krew.

Ann podniosła prawą rękę, przyglądając się jej zdziwiona, bo na końcach swoich palców zobaczyła długie, ostre, jakby wilcze pazury. Zniknęły na jej oczach.

On też je zauważył i wściekł się.

Powoli wstał na nogi zgarbiony, wyciągając szyję, a w jego oczach płonął krwawy ogień.

Potwornym, gardłowym głosem powiedział:

– To wstrętne! Odrażające! Żadna kobieta nie może brać udziału w pakcie. Zabiję cię.

Zbliżał się do niej.

Wtedy Jasha pod postacią wilka wpadł do salonu przez otwarte drzwi balkonowe. Jednym ruchem Max zdarł z siebie kombinezon i też zmienił się w wilka; wielkiego, jasnego, barczystego wilka z paszczą pełną groźnych, ostrych zębów.

Ann usunęła się im z drogi. Dwa samce rzuciły się na siebie. Strzępy futra fruwały w powietrzu, kiedy zwarli się w pojedynku.

Nie była w stanie znieść tego widoku, ale też nie mogła odwrócić wzroku. Cofnęła się do łazienki i przycupnęła obok nieruchomego Kresleya. Głaskała jego jeszcze ciepłe ciało, zanurzając palce w futrze.

Jej gardło było spuchnięte od duszenia przez Maksa, a serce łomotało tak mocno, że była bliska omdlenia. Ale nie śmiała tego zrobić. Musiała bacznie obserwować Jashę, nie odrywała od niego wzroku, jakby w ten sposób mogła przekazać mu swoją moc. Bo przecież walczył o nią. Walczył na śmierć i życie. Ikona była bezpieczna. Jeżeli chodziłoby mu tylko o nią, nie zależałoby mu już na życiu Ann. Dobry Boże, on mówił serio. Naprawdę ją kochał.

Dwa ogromne wilki tarzały się, warcząc, ich białe zęby błyskały, szala zwycięstwa przechylała się raz na jedną, raz na drugą stronę. Iskry leciały z ich nastroszonych futer. Szkarłatna krew tryskała, ochlapując ściany, a w powietrzu unosiła się jakaś metaliczna woń.

Uderzyli mocno o ścianę, szyba w oknie roztrzaskała się. Trzask i krzyk.

A potem nic. Cisza.

Kiedy Ann powoli podniosła się z podłogi, porażona widokiem dwóch nieprzytomnych wilków leżących na podłodze, nastąpiła podwójna zmiana.

Wilk o jasnym futrze stał się na powrót Maksem, nagim, zakrwawionym, z dziwnie przekrzywioną głową. A Jasha... Ann uklękła przy nim. Odniósł poważne obrażenia. Miał stłuczenia i rozcięcia na nogach i ramionach, a jego klatka piersiowa wyglądała zupełnie jak pierś Konstantine’a; widocznie Max próbował wyrwać mu serce.

Przyłożyła palce do tętnicy na szyi Jashy, po czym odetchnęła z ulgą. Na szczęście żył.

Na wszelki wypadek nachyliła się nad Maksem i sprawdziła, czy daje znaki życia.

Nie żył, miał skręcony kark.

Cóż za ulga.

Rozejrzała się w poszukiwaniu ubrań Jashy. Wyszła na balkon. Spodnie, koszula i buty leżały na ziemi.

– Kochana, czy nic ci nie jest? – zapytała pani Edges z balkonu poniżej. – Kiedy zobaczyłam rozbierającego się młodego mężczyznę, ucieszyłam się, ale kiedy wspiął się na twój balkon, a potem usłyszałam ten potworny hałas, zadzwoniłam na policję, bo bałam się, że robi ci krzywdę.

– Nie, on zabił człowieka, który próbował mnie skrzywdzić. – Kiedy zjawi się policja, będzie w stanie wyjaśnić, skąd wziął się jeden nagi facet, ale nie dwóch. – I zgwałcić.

Pani Edges położyła dłoń na sercu.

– Co ci się stało w szyję? Nic ci nie jest?

– Nie. Jasha mnie uratował. – Znowu. – Czy podałaby mi pani jego ubranie?

– Oczywiście, kochana.

Ann wychyliła się przez poręcz, by chwycić zwinięte ubranie. Potem pani Edges zawołała:

– Cofnij się!

I po kolei wrzuciła na balkon Ann oba buty.

– Dziękuję, pani Edges – powiedziała Ann i pospieszyła do środka.

– Nie, to ja ci dziękuję – odrzekła starsza pani. – Dawno nie widziałam tak atrakcyjnego nagiego mężczyzny jak twój.

Musiała go zobaczyć, zanim zmienił się w wilka. Ann weszła do środka.

Jasha siedział oparty o ścianę ochlapaną krwią. Patrzył na nią rozbawiony.

– Pani Edges zobaczyła chyba więcej, niż powinna...

Podeszła do niego i była o włos od przytulenia go, ale cofnęła się w ostatniej chwili.

– Jesteś ranny.

Wokół stłuczeń pojawiły się wielkie, krwawe sińce.

– Tak, pamiętaj, że ugryzienia demona nie goją się tak szybko.

– Więc pojedziesz do szpitala. Dzięki Bogu.

– Razem z tobą, moja droga Ann. – Pogłaskał jej spuchnięte gardło. – Kiedy pomyślę, jak niewiele brakowało, żebym cię stracił...

– Przestań. – Chwyciła go za rękę. – Nic mi nie jest.

– Będziemy musieli wymyślić jakieś sensowne wytłumaczenie, skąd wzięły się ślady po ugryzieniach wilka, jakich doznałem, zabijając faceta, który próbował zabić moją narzeczoną.

W przypływie natchnienie powiedziała:

– Kiedy biegłeś mi na ratunek, zaatakował cię czyjś wyjątkowo agresywny owczarek niemiecki.

– Czy owczarki niemieckie bywają agresywne?

Wzruszyła ramionami.

– Może ten był bezpański.

– Jasne. – Jasha przyglądał się leżącemu na podłodze martwemu ciału Varinskiego. – Skąd on się, u diabła, wziął? I jak tu wszedł?

– Powiedział, że jest z firmy transportowej. I wpuściłam go do środka. – Zarumieniła się, zawstydzona. – Myślałam, że przysłałeś go, żebym mu zapłaciła.

Postarał się przybrać jeszcze bardziej zbolałą minę.

– Tak, to przecież w moim stylu.

– Nie, to dlatego, że byłam na ciebie wściekła. – Delikatnie oparła głowę na jego ramieniu. – Przykro mi, Jasha. Przepraszam cię za wszystko, co powiedziałam, pomyślałam i... jest mi przykro.

– W porządku. Oboje zachowywaliśmy się głupio. – Nie zważając na ból, przytulił ją do siebie. – Co powiemy policji, kiedy znajdą jego ciało bez uniformu?

– Jasha – westchnęła i wyciągnęła rękę, by go uściskać, ale tylko delikatnie koniuszkami palców dotknęła jego ran. – Ciągle mnie ratujesz, narażając własne życie. Kiedy pomyślałam, że możesz umrzeć, uświadomiłam sobie, że cię kocham. I choćbym nie wiem, jak bardzo...

– To właśnie chciałem usłyszeć. – Otoczył ją ramieniem i mocno przytulił.

Próbowała trzymać się z daleka.

– Przecież cię boli.

– To bardzo przyjemny ból. – Ostrożnie przytuliła się do niego. Pocałował ją w policzek. Ona pocałowała jego ramię.

Nie czułby tego rozkosznego bólu, gdyby nie został ranny w walce i omal nie został zabity. Ledwie uszedł z życiem. Przecież równie dobrze Varinski mógł wygrać tę walkę. A kolejne bitwy miały dopiero nadejść. Dlatego musiał teraz powiedzieć wszystko, co miał do powiedzenia; więcej mógłby nie mieć takiej okazji.

– Odkąd wróciliśmy z Waszyngtonu, myślałem tylko o tym, żeby móc wrócić do lasu, gdzie twoje życie było w moich rękach i mogłem cię chronić. Tutaj, zawsze, kiedy tracę cię z oczu, boję się o ciebie.

– Przecież nie możesz trzymać mnie pod kluczem. Co to za życie? – Próbowała żartować. – Czasami muszę wyjść na zakupy!

– Wiem. Zakupy są ważne. – Przytulił ją i czule pogłaskał. – Ale nie chodzi tylko o ciebie. Boję się też o siebie. Bez ciebie nie jestem w pełni sobą. Może nie takiej miłości oczekiwałaś. Może potrzebujesz silnego mężczyzny, który doskonale da sobie bez ciebie radę. Ale tylko taką miłość jestem w stanie ci ofiarować i jeżeli tylko chcesz – jestem twój.

Poczuł łzy kapiące mu na ramię. Słone krople spływały w dół jego klatki piersiowej i parzyły go, uzdrawiając jego rany.

– Dokładnie takiej miłości pragnę, o takiej marzyłam i takiej szukałam przez całe moje życie. Ale znamię... i bez tego jest już wystarczająco dużo czarnych charakterów w twoim życiu, a przysięgam ci, że ono ich przyciąga.

Podniósł jej podbródek i spojrzał w oczy.

– Cóż ja takiego zrobiłem, że uważasz mnie za gorszego od siebie?

Patrzył z zadowoleniem, jak szeroko otwiera wielkie, niebieskie oczy.

– Co masz na myśli?

– Jesteś skłonna zaakceptować mnie, mimo że ciąży na mnie pakt z diabłem. Kiedyś będę musiał zapłacić za możliwość zmieniania się w wilka. Bezpieczniej dla ciebie byłoby uciec ode mnie jak najdalej.

– Cóż... to byłoby...

– Tchórzostwo? No właśnie. Dlaczego więc myślisz, że twoje znamię mnie odstrasza?

– Przynajmniej panowałbyś nad własnymi... – szukała właściwego słowa.

– Wynaturzeniami? – zasugerował. – Nie licz na to, Ann. Przez cały ubiegły tydzień walczyłem, by, jak przystało na prawdziwego Varinskiego, nie rzucić się na ciebie bez względu na twoje protesty. Nawet mi się to udawało do czasu, kiedy pomyślałem, że czeka cię prawdziwe niebezpieczeństwo, i wtedy... – Wspomnienie tamtych chwil w jego gabinecie napełniło go zachwytem i wstydem.

Zachwytem na wspomnienie przyjemności i wstydem, że kiedy był z nią, nie panował nad sobą.

– Kochana, przepraszam. Wybacz mi, proszę.

– Nie ma tu nic do wybaczania. Było brutalnie, szybko i... bardzo przyjemnie. – Patrzyła na niego i opuszkami palców dotykała jego twarzy, jakby uczyła się na pamięć jego rysów. – Może i uwierzyłabym w twoje przeprosiny, gdyby twoje oczy nie płonęły żywym ogniem.

Mruknął i przymknął oczy, próbując ukryć pożądanie, które go zdradziło.

– To znamię czyni cię wyjątkową. Ale już wcześniej wiedziałem, że jesteś wyjątkowa.

– A tak bardzo starałam się być przeciętna.

Jasha zachichotał.

– Jesteś tak samo przeciętna jak ja.

To była wyjątkowa chwila, po raz pierwszy uczucia i emocje były jasne, a spokój niezmącony.

Ale właśnie w tym momencie rozległo się potężne wycie i kroki przeklętego kota Ann.

Ann podskoczyła.

– Kresley! Mój kochany, myślałam, że nie żyjesz. – Próbowała go pogłaskać.

Kresley ominął ją, wspiął się na kolana Jashy i klapnął na nich, jak na kanapie.

Jasha mruknął z zadowoleniem i przysiągłby, że Kresley się uśmiechnął.

Ann zadowoliła się pogłaskaniem głowy kota.

– Uratował mnie. Kiedy Varinski mnie dusił, on mnie uratował.

– To on tak podrapał Varinskiego? – Jasha drapał Kresleya pod brodą.

Kot pozwolił się drapać i raczył nawet wydać z siebie pomruk.

– On też. Ja go podrapałam.

– Ty? A czym?

Wyjaśniła mu i pokazała rękę. Wpatrywał się w nią, ale wyglądała całkiem normalnie. Ale przez czas, jaki razem spędzili, przekonał się o jednej rzeczy: to nie ikona była prawdziwym cudem. Była nim Ann.

– Domyślam się, że to twoja krew zmieszana z moją tak zadziałała, ale dlaczego akurat wtedy? – Zmarszczyła brwi, nieświadoma własnej wyjątkowości. – Dlaczego?

– Pewnie to był splot szczególnych okoliczności: twoje znamię, moja krew i twoja wściekłość na kogoś, kto zabija niewinne zwierzę.

To miało sens. Nie znosiła, kiedy zwierzętom działa się krzywda.

– Słyszysz? To policyjne syreny. – Jasha wstał i zaczął się ubierać.

Przyglądała mu się z zainteresowaniem, ale jednocześnie zmarszczyła czoło, bo coś przyszło jej do głowy.

– Jasha, rozumiem, że twoja krew zmieszała się z moją i że dzięki temu mogłam obronić siebie i mojego kota. Ale kiedy wyciągałam tę strzałę, także moja krew dostała się do twojej. A co ty na tym zyskałeś?

Skończył zapinać spodnie, po czym przyklęknął przed nią.

– Wybawienie, moja droga Ann, i miłość. Bardzo dużo miłości.

Jasha pomyślał, że on i Ann będą musieli jakoś uczcić to zmieszanie krwi.

Tymczasem sierżant Black łatwo uwierzył w opowieść o bezpańskim, agresywnym psie, facecie w uniformie firmy transportowej i jego ataku na Ann, oraz o tym, jak Jasha ją uratował. Policjant patrolujący teren rzeczywiście znalazł nieopodal ciało zamordowanego i pozbawionego uniformu prawdziwego pracownika firmy transportowej.

Nie pytał o zadrapania i ugryzienia zwierzęcia na ciele Varinskiego. Szybko zamknął ciało w czarnym worku i odesłał do kostnicy, zapewniając Jashę i Ann, że w raporcie napisze, że zabójstwa dokonano w obronie własnej.

Potem, kiedy ratownicy medyczni zapakowali Ann i Jashę do karetki, włączyli syrenę i odjechali, Doug Black popatrzył za nimi, a w jego źrenicach błysnął znajomy czerwony płomień.

Zapowiedź

Wkrótce w księgarniach druga część z serii Wybrańcy ciemności bestsellerowej autorki Christiny Dodd.

DOTYK CIEMNOŚCI

Przystojny i wpływowy Rurik Wilder ma wyjątkową zdolność przemiany w groźnego, drapieżnego ptaka, ale ten dar dotąd niósł za sobą tylko śmierć i zniszczenie. Nareszcie ma szansę, by się zrehabilitować i złamać pakt z diabłem, który przez wieki zniewalał jego rodzinę. Tylko jedna kobieta staje mu na drodze: ekstrawagancka Tasya Hunnicutt, fotoreporterka żądna zemsty na zamachowcach, którzy wymordowali jej rodzinę. Zamachowcy, którzy, jak niosła wieść, obdarzeni byli mocą, jakiej nie powinni posiadać ludzie...

Przewróć kartkę, by poczuć przedsmak...

W lipcu na północy Szkocji słońce wschodzi o czwartej rano.

Rurik wstał jeszcze wcześniej. Ubrał się w koszulkę i spodnie moro oraz wojskowe buty i, jak co rano, wyruszył pobiegać; ale tym razem to nie był zwykły poranny bieg.

O tej porze, kiedy wiedział, że dziennikarze spali kamiennym snem, a tubylcy odsypiali kaca, wybrał się do grobowca.

Ostatni wieczór spędził w miejscowym pubie, pod niebiosa wychwalając Hardwick, opowiadając o odkryciu grobowca, udając skromność i wznosząc toasty z każdym członkiem swojej ekipy. Wypił już o jedno piwo za dużo i patrzył, jak Tasya przedziera się przez tłum, wymienia z reporterami informacje i rozmawia z archeologami i tubylcami. Aha, i całkowicie go ignoruje. Przychodziło jej to bez najmniejszego trudu.

Znacznie gorzej byłoby, gdyby traktowała go tak obojętnie jak innych.

Kiedy kładł się do łóżka, dochodziła północ, obudził się już o trzeciej nad ranem, nie mogąc spać i nie mógł się już doczekać, kiedy pójdzie do grobowca.

Nie zlokalizował jeszcze ikony Varinskich. Wcześniej mogła być w skrzyni – przynajmniej tak wynikało z badań – ale teraz jej tam nie było. Grobowiec był duży, Clovus okazał się sprytniejszy i bardziej bezwzględny, niż Rurik sobie wyobrażał, może ikona była ukryta gdzieś w środku.

A może wskazówka co do miejsca jej pobytu znajdowała się w grobowcu. Dziś archeolodzy i reporterzy na pewno przybiegną do grobowca w nadziei na bardziej elektryzujące odkrycia... dlatego chciał tam dotrzeć przed nimi.

Słońce wschodziło, świeże powietrze wypełniało mu płuca. Ruszył pospiesznie, długimi krokami przemierzając pagórkowaty teren wyspy. Kiedy zbliżał się do wzniesienia, zobaczył w oddali ludzi ze swojej ekipy.

– Co u diabła...? – Zatrzymał się i zaczekał, aż Connell i Tony go dogonili.

– To chyba nie jest czas zmiany warty. – Connell wskazał placem.

– MacNachtan jest na górze ze strzelbą.

Ponury wieśniak, stojący na kopcu z kamieni, z szacunkiem pokłonił się Rurikowi.

– To chyba bez sensu, żebyśmy wszyscy tutaj tkwili. – Włosy z tyłu głowy Tony’ego były rozczochrane, prawdopodobnie spał przez całą zmianę.

– Wszyscy? – zdziwił się Rurik.

– Hunni powiedziała, że wkrótce do nas dołączysz – powiedział Connell.

– Hunni? – Rurik groźnie wpatrywał się w trawę falującą w oceanicznej bryzie i grobowiec. – Tasya Hunnicutt tu jest?

– Tak, mówiła, że chciałeś, żeby sfotografowała wejście. – Tony uśmiechnął się i był to uśmiech zadurzonego mężczyzny, którego przed chwilą uszczęśliwił uśmiech kobiety i kilka zalotnych słów. – Wiesz, szefie, jest świetną fotoreporterką. I ma fioła na punkcie tych znalezisk. Mogłaby być archeologiem – doskonale się na tym zna.

– Jest niesamowita.

Pod wieloma względami. Rurik patrzył, jak jego współpracownicy oddalają się.

Idioci, dali się nabrać. Nie przyszło im do głowy, że Tasya ich wszystkich wykiwała, pewnie miała ukryty motyw.

Archeolodzy pilnujący grobowca byli równie skuteczni jak szczenięta pilnujące hydrantu przeciwpożarowego.

Oczywiście on też nie wpadł na to, że Tasya mogła wstać wcześniej niż on i przeszukać grobowiec. No i kto dał się wykiwać?

Schodził w dół po kamiennej ścieżce do wejścia grobowca, skradając się tak, by Tasya go nie słyszała. Zawsze uważał, że wiedziała za dużo, była zbyt zainteresowana i musiała mieć jakieś tajemnicze powody, by tak pilnie śledzić wykopaliska.

Dziś miał zamiar ją przesłuchać, rozkoszując się każdą chwilą. Z wnętrza grobowca dostrzegł światło. Miała ze sobą jakieś źródło światła; usłyszał też, jak robi zdjęcie po zdjęciu. Starając się nie zdradzić swojej obecności, rozejrzał się dokoła.

Oto i ona, ubrana w koszulkę moro włożoną w piękne, obcisłe dżinsy.

Bez wątpienia jego koledzy uwierzyli w każde jej słowo. Ta kobieta miała tak ponętne kształty, że żaden mężczyzna nie pozostawał wobec niej obojętny.

Na nogach miała ciężkie czarne buty, a jej plecak leżał obok niej na ziemi. Można było przypuszczać, że ubrała się tak, bo było tu brudno... ale wnikliwy obserwator stwierdzi, że miała na sobie taki strój z tego samego powodu co on. Żeby łatwiej wtopić się w tło. Uklękła przy ścianie za podwyższeniem, na którym spoczywała skrzynia. Ściany pokryte były płaskorzeźbami, podeszła bardzo blisko, aby obiektyw aparatu uchwycił każdy szczegół.

Pasjonujące. Interesował ją dokładnie ten sam fragment, który on miał zamiar badać. Dlaczego interesowały ją ścienne płaskorzeźby, kiedy wnętrze grobowca mogło być pełne złota? I klejnotów?

Czego właściwie szukała?

W tej chwili go to nie obchodziło.

Bo byli sami. Tak jak jej wcześniej obiecał, była osaczona i nie miała dokąd uciekać. Celowo stanął przy wejściu, zasłaniając wpadające promienie słońca oświetlające ścianę i ją.

Odwróciła się gwałtownie i przykucnęła w bojowej pozycji.

– Przestraszyłaś się. – Pochylił się i wszedł do środka. – Dlaczego? Masz coś na sumieniu?

– Rurik. Co ty tutaj robisz? – Spojrzała mu w oczy.

– Od mojej ekipy dowiedziałem się, że tu jesteś.

– No tak.

Zawiesiła sobie aparat na szyi i spuściła głowę. Tak, musiała mieć coś na sumieniu.

– Nie mogłam się doczekać, by zobaczyć, co jest w grobowcu – powiedziała.

– Ale przecież nie jesteś w środku. Fotografujesz rzeźby na ścianach przy wejściu. Dlaczego?

– Jestem fotografem czasopisma naukowego. Muszę udokumentować każdy szczegół tego grobowca.

Jej czarne kręcone włosy były rozczochrane, jakby dziś rano tylko przeczesała je palcami.

Rurik wyciągnął rękę. Najpierw próbowała się uchylić, ale po chwili stanęła nieruchomo. Czyżby próbowała dać mu do zrozumienia, że jego dotyk jej nie wzruszał?

Powodzenia. Założył jej za ucho opadający kosmyk.

Przygryzła wargi.

Bystra dziewczyna. Powinna się go obawiać. Przesuwając dłoń na jej kark, przyciągnął ją do siebie.

– Nie waż się. – Zacisnęła pięści.

– Spróbuj mnie powstrzymać. – Wyszczerzył w uśmiechu zęby. – Chętnie się z tobą zmierzę.

– Po co? Co chcesz zrobić? Zmusić mnie, bym cię pocałowała? – powiedziała pogardliwym głosem niezależnej kobiety.

– Do niczego nie będę musiał cię zmuszać – szepnął jej do ucha. – Zamierzam tak cię rozpalić, że stopimy się w jedno i nie będziesz wiedziała, gdzie kończysz się ty, a zaczynam ja.

Sposób, w jaki złapała oddech, przemówił do jego wyobraźni. Odwracając głowę, pocałował ją w policzek.

– Zajmę się tym później.

Później, kiedy bawił się nią, wyprowadzał z równowagi, groził piekłem i obiecywał niebo. Nie mógł sprawić, żeby go pokochała, skłonić jej, żeby z nim została, ale jeżeli jeszcze raz ucieknie, zapamięta go.

1 Wł. Cosmopolitan – drink z wódki, likieru pomarańczowego, soku żurawinowego i limonki, spopularyzowany przez kultowy serial ,,Seks w wielkim mieście” (przyp. tłum.)