Dodd Christina - Akademia guwernantek 1 - Dumna guwernantka

ROZDZIAŁ 1

Anglia, rok 1840.

Lady Charlotta Dalrumple, Miss Pamela Lockhart i Miss Hannah Setterington Mają dość nieudanych wysułków Zapraszają do odwiedzenia Znakomitej Akademii Guwernantek będącej rezłtltatcm-ich zdecydowania ,-by wziąć s w o j e losy-we-własnc ręce oferującej najlepsze usługi guwernantek, towa­rzyszek i nauczycielek, mogące zaspokoić wszelkie wymagania. Usługi będą dostępne od l marca 1840 rokit. od jutra •

Adorna, wicehrabina Ruskin, zerknęła na ozdobny napis na trzymanej w dłoni wizytówce, po czym prze­niosła wzrok na wysoki dom z piaskowca. W świetle przesłoniętego chmurami, marcowego słońca budy­nek, choć nieco odrapany, wyglądał szacownie. Ta dzielnica Londynu w latach młodości Adorny była bardzo modna i jeszcze nadal wiele dobrych rodzin zamieszkiwało w tej okolicy. Świadomość tego faktu podtrzymywała jej nadzieję.

7

Hrabina wsunęła wizytówkę do notatnika, wspię­ła się po schodach i sięgnęła do dzwonka.

Drzwi otworzyły się niemal natychmiast.

Stal w nich lokaj w wypudrowanej peruce i sięga­jących kolan pludrach. Oszacował ją jednym wnikli­wym spojrzeniem. I skłonił się tak nisko, że aż za­trzeszczał jego wykrochmaiony gorset.

Czym mogę pani służyć? - zapytał z akcentem, któ­rego nie powstydziłaby się sama królowa Wiktoria.

- Jestem wicehrabina Ruskin.

Po wyrazie jego twarzy poznała, że jej nazwisko wiele mu mówi. Cóż, w końcu jej uroda i bogactwo znane były w całej Anglii od lat.

Cofając się o krok, lokaj rzekł:

- Lady Ruskin, wszyscy czujemy się zaszczyceni pa­ni wizytą w znakomitej Akademii Guwernantek pan­ny Setterington.

Kiedy weszła do środka, uśmiechnęła się do nie­go z zainteresowaniem, jaki okazywała każdemu mężczyźnie, bez względu na jego wiek i pozycję spo­łeczną, i zapytała:

-A ty jak się nazywasz?

Rumieniec w jednej chwili zaczerwienił policzki lokaja.

- Jestem Cusheon, milady.

- Cusheon. Co za czarujące imię.

Kąciki warg starego sługi leciutko uniosły się do góry.

- Dziękuję, milady.

- Wreszcie się uśmiechnąłeś. Wiedziałam, że po­trafisz. Cusheon, chciałam porozmawiać z właścicie­lami tego domu.

Na znak dany przez lokaja podbiegł młody, płowo­włosy posługacz, by wziąć kapelusz i płaszcz Adorny. W i -cehrabina palcem slarła smugę brudu z policzka chłopca.

8

- Jesteś bardzo podobny do mojego syna, gdy byl w twoim wieku - zauważyła. - Cały w mące.

- Pomagałem kucharce piec ciasto - wyjaśnił chłopiec.

- Wyntcr też to robił - przyznała i pozwoliła się chłopcu oddalić.

Tyle zmian spotkało ją w ostatnim czasie.

- Panna Hannah Setterington właśnie towarzyszy hrabinie - powiedział Cusheon. - Jeśli jednak pani pozwoli, sprawdzę, czy już zakończyły spotkanie.

- Dziękuję.

Gdy lokaj równym krokiem przemierzał hol, Ador-na zaczęła się przyglądać otoczeniu. Chociaż meble były niemodne, wszystkie błyszczały, wypolerowane i pachnące woskiem. Imponujące. Doskonale utrzy­mane. To ją nieco uspokoiło.

Lokaj zastukał w masywne, podwójne drzwi i, sły­sząc przyzwolenie, wszedł do środka. Wrócił niemal natychmiast.

-Panna Setterington i hrabina zakończyły rozmo­wę. Proszę pozwolić za mną.

Kiedy podeszli do pokoju, w którym mieściło się biuro, wyszła stamtąd wiekowa dama, przesłonięta gęstą woalką, wsparta na ramieniu wysokiej kobiety.

- Panno Setterington - zwróciła się staruszka do swej młodej towarzyszki - jestem zachwycona da­mą do towarzystwa, którą pani dla mnie znalazła. Pro­szę pamiętać, że ma pani we mnie stałą klientkę.

Zdumiona Adorna badawczo przyjrzała się wyso­kiej kobiecie w czarnej sukni. To była panna Sette-rington? Nie spodziewała się, że właścicielka szkoły okaże się tak młoda. Jednak jej swoboda i znakomi­te maniery świadczyły o zdobytym doświadczeniu w kontaktach z ludźmi. Panna Setterington przeka­zała hrabinę pod opiekę Cusheona.

- Dziękuję, milady. Zawsze jesteśmy do pani dyspo­zycji. - Z uśmiechem dygnęła i zwróciła się do Adorny:

- Gdyby zechciała pani przejść do mojego gabinetu...

Adorna udała się za panną Setterington do do­skonale wyposażonej biblioteki. Na kominku buzo­wał ogień, puszyste dywany pokrywały podłogę, a oprawione w skórę książki pięknie prezentowały się na półkach­- Sądziłam że znam każdego utytułowanego mieszkańca Anglii, ale nie przypominam sobie tej hrabiny - zauważyła Adorna.

- Lady Temperly wiele czasu spędza za granicą -odparła panna Setterington. - Dlatego właśnie miała kłopoty ze znalezieniem damy do towarzy­stwa.

- Lady Temperly. - Nazwisko rzeczywiście było znajome. - Nie, nie wydaje mi się, żebym kiedykol­wiek miała okazję ją wcześniej spotkać. - A jednak Adorna miała wrażenie, że niedawno musiała słyszeć jakieś plotki na jej temat.

Panna Setterington wskazała gościowi krzesło przy delikatnym biureezku z orzechowego drewna. Adorna usiadła.

Na doskonale utrzymanym biurku znajdował się kałamarz z atramentem, nóż do papieru i cały stos dobrze zaostrzonych piór. Na blacie leżały pliki róż­nego rodzaju dokumentów. Podczas gdy panna Set-terington okrążała biurko, by zająć miejsce naprze­ciw Adorny, ta przeczytała kilka nagłówków. Marki­za Winokur, głosił jeden, baronowa Rand - drugi. Świadomość, że nie był3 pierwszą osobą korzystają­cą z usług znakomitej Akademii Guwernantek, była kojąca.

- Naturalnie liczę na pani dyskrecję, panno Sette-rington.

10

Panna Setterington usiadła za biurkiem i sięgnęła po czystą kartkę papieru.

- Oczywiście, milady.

- Potrzebna mi guwernantka. - Adorna uniosła rękę, powstrzymując słowa panny Setterington. -Ale nie żadna zwyczajna guwernantka. Znalazłam się w dość niecodziennej sytuacji i kobieta, którą wy­najmę, musi mieć niezłomne zasady moralne.

- To będzie lady Charlotta Dalrumple - bez na­mysłu odparła panna Setterington.

Adorna bacznie jej się przyjrzała, zastanawiając się, czy ma do czynienia z idiotką.

- Wątpi pani w moją odpowiedź, która wydaje się nieprzemyślana - odparła niezrażona panna Sette-rington - ale gdybym miała w dwóch zdaniach opisać lady Charlotte Dalrumple, byłyby to sformułowania, których właśnie pani użyła. Podejrzewam, że pośred­nio słyszała pani o niej, bo o sukcesach jej podopiecz­nych było głośno w towarzystwie. W ciągu dziewięciu lat pracy jako guwernantka miała sześcioro trudnych uczniów i znakomicie przygotowała ich do debiutu w towarzystwie. Z pewnością słyszała pani o młodym lordzie Marchancie, który myślał wyłącznie o swawo­lach i protestował przeciwko konieczności złożenia pokłonu przed królową.

- O tak! - Adorna naprawdę słyszała tę historię i po raz pierwszy od dwóch tygodni dostrzegła pro­myk nadziei. - To była lady Charlotta Dalrumple? Wydaje mi się, że lord nazywał swoją guwernantkę panną Pedantką.

-Jej referencje z innycli miejsc są równic wyśmie­nite. - Panna Setterington zanurzyła pióro w kała­marzu i napisała na teczce Wicehrabim Ruskin. -Jedną z jej podopiecznych była panna Adler, a także lady Cromble.

11

Iskierka nadziei zgasła.

- Lady Charlotte przygotowuje młode damy i dżentelmenów do pokazania się w towarzystwie. Moje... to znaczy... ci, których chciałam powierzyć jej opiece, nie są młodzieżą.

- Lady Charlotta nie chce poświęcać się wyłącz­nie edukowaniu młodzieży.

- Dlaczego?

-Zawołamyją na rozmowę i wówczas będzie mo­gła pani sama ją o to zapytać. - Panna Setterington uniosła dzwonek. Na jego dźwięk natychmiast poja­wił się Cusheon, którego poprosiła o przyprowadze­nie lady Charlotty Dalrumple oraz o herbatę.

Kiedy lokaj się oddalił, Adorna uśmiechnęła się wdzięcznie, z trudem kryjąc ciekawość.

- Skoro czekamy, może mogłaby mi pani coś opowiedzieć o tej znakomitej Akademii Guwer­nantek.

Adorna zauważyła, że panna Setterington spraw­nie zamaskowała wyraz... może niepokoju?... podno­sząc się z krzesła.

- Z ochotą, ale może usiądziemy sobie wygodniej. Adorna zasiadła w fotelu przy kominku, a pan­na Setterington postawiła w pobliżu mały stoliczek.

- Tak jest dużo przytulniej - stwierdziła, zajmując miejsce naprzeciwko Adorny. - Kiedyś nazywałyśmy ją po prostu Szkołą Guwernantek. - Oparła ręce na kolanach i uśmiechnęła się z taką satysfakcją, że Adorna pomyślała, iż musiała mylnie zinterpretować jej poprzednie zaniepokojenie. - To wspólne przed­sięwzięcie lady Charlotty Dalrumple, panny Pameli Lockhart i moje.

Hrabina wskazała dłonią leżące na biurku papiery.

- Mają panie wielu klientów, jak na tak nową pla­cówkę.

12

- Szczerze mówiąc, mamy wieloletnie doświad­czenie. Zapewniamy guwernantki i osoby towarzy­szące ludziom starszym, a także na tańce, do gry na fortepianie i do haftowania. Kiedy się rozwinie­my, same będziemy kształcić naszych wychowaw­ców. Wkrótce, jeżeli ktoś w towarzystwie będzie po­trzebował takich usług, pomyśli o Akademii Gu­wernantek.

Pomysł był tak świeży, a jednocześnie tak logiczny i prosty, że Adorna zdumiała się, iż nikt dotąd o tym nie pomyślał.

- Takie przedsięwzięcie jest trudnym zadaniem dla trzech kobiet. Czy nie zastanawiały się panie nad pomocą jakiegoś mężczyzny?

Uśmiech panny Setterington zgast.

- Wszystkie jesteśmy niezamężne, a wie pani, jak ludzie potrafią plotkować.

Adorna była tematem plotek przez całe swoje życie.

- Wiem doskonale - przyznała.

- Obawiam się, że męska ingerencja mogłaby zo­stać niewłaściwie zinterpretowana - mówiła dalej panna Setterington. - Nie, same odniesiemy sukces.

- Bardzo mi pani przypomina moją ciotkę Jane. Jest słynną artystką i nie przyjmuje do wiadomości plotek, rozpowiadanych przez ograniczonych ludzi.

Panna Setterington wygładziła spódnicę.

- Może więc nie mamy się czym przejmować.

- O nie. Przedsięwzięcie pań już zostało źle przy­jęte. Moi przyjaciele wygłosili wiele niepochlebnych uwag, kiedy dostaliśmy wizytówki.

Panna Setterington zwróciła spojrzenie ciemnych oczu na Adornę.

- Niepochlebnych?

Adorna potarła dłonią czoło, usiłując sobie przy­pomnieć szczegóły.

,,

- Mówili, że pomysł jesl absurdalny, nie do pomy­ślenia, niewiarygodny. - Ściągnęła rękawiczki. - Ale moi przyjaciele to już nie ci sami ludzie, co kiedyś.

- Naprawdę?

-Słuchając tego, co mówią dzisiaj, nikt by nie po­myślał, że niegdyś tańczyli na balach do białego ra­na. - Adorna uśmiechnęła się na wspomnienie roz­licznych skandalicznych wydarzeń z przeszłości. -Szczerze mówiąc, gdybym nie była tak zdesperowa­na, postąpiłabym właściwie i szukała guwernantki z polecenia którejś z moich przyjaciółek.

- Cieszymy się, że nie zrobiła pani tego - zapew­niła ją panna Setterington.

Adorna również była z tego zadowolona. Nie miaia najmniejszych złudzeń, że nawet najbliższa przyjaciółka nie potrafiłaby zachować w tajemnicy tej delikatnej sprawy.

Panna Setterington wyrwała ją z tych rozmyślań.

- A oto i herbata, a wraz z nią lady Charlotta, Lady Charlotta Dalrumple? Adorna nie mogła

w to uwierzyć, kiedy spojrzała na młodą kobietę, któ­ra weszła do gabinetu, dźwigając ciężką, srebrną tacę. Panna Setterington scharakteryzowała lady Char­lotte jako osobę niezłomna, o silnych zasadach mo­ralnych.

Młoda kobieta sprawiała wrażenie zbyt drobnej, że­by być niezłomna i silną. Nic miała więcej niż dwadzie­ścia dwa lata, była zgrabna, o bujnym biuście i szczu­płej talii. Miała ładną drobną twarz. Jej włosy o barwie ognistej miedzi, rozdzielone byty przedziałkiem po­środku głowy i zebrane z tyłu w siatkę z czarnej nici.

Dopiero kiedy dziewczyna postawiła na stoliku tacę, pełną malutkich herbatniczków, i zwróciła spojrzenie swych zimnych, zielonych oczu na Ador-

14

nę, wicehrabina zrozumiała, dlaczego panna Sette-rington tak bardzo ją polecała.

Lady Charlotta wydawała się pozbawiona ludz­kich uczuć i potrzeb, zdolna wykonać swoje zadanie nie bacząc na niesprzyjające okoliczności.

Tak. Mogła dać sobie radę.

- Miło mi panią poznać, lady Ruskin.

Mówiła cichym, doskonale opanowanym głosem, a jej dygnięcie było wręcz modelowe, co nie uszło uwagi Adorny. Młoda kobieta nie usiadła, czekając na zezwolenie, i kiedy wicehrabina patrzyła na jej wyprostowaną sylwetkę, poczuła pragnienie, by trzy­mać lady Charlotte na stojąco w nieskończoność.

Wyciągnęła w końcu do niej rękę. Uścisk dłoni la­dy Charlotty był mocny i ciepły i gdy Adorna przytrzy­mała jej rękę w swojej, dziewczyna nie zmieszała się.

Adorna podejrzewała, że niewiele mogło poru­szyć tę kobietę.

- Proszę usiąść, lady Charlotto. Napijmy się herbaty.

Lady Charlotta usiadła, ale tak sztywno wyprosto­wana, że Adorna gotowa była się założyć, iż ani na moment nie dotknęła plecami oparcia krzesła.

Gdy panna Setterington nalewała herbatę, Ador-na powiedziała:

- Panna Setterington wspomniała, że ma pani dziewięcioletnią praktykę, ale wygląda pani zbyt młodo, by lak długo pracować.

- Rozpoczęłam pracę mając siedemnaście lat. Panna Setterington dysponuje moimi referencjami i może je pani pokazać.

A więc lady Charlotta miała teraz dwadzieścia sześć lat. Wyglądała na mniej, była świeża i urodzi­wa, a jednocześnie silna i śmiała. Tak, tak, istotnie mogłaby się nadawać.

15

- Powiedziano mi też, że jest pani ową sławną panną Pcdantką, która przygotowuje młodzież do debiutu w towarzystwie. Dlatego zastanawiałam się, czy zechciałaby pani zająć się moimi wnukami. Robbie ma dziesięć lat, a Leila osiem. Ale skoro wo­li pani pracę z młodzieżą...

- Dziesięć i osiem. Robbie i Leila. Śliczne imiona. - Lady Charlotta uśmiechnęła się i po raz pierwszy Adorna zobaczyła, jak twarz dziewczyny łagodnieje. Zaraz jednak powrócił wyraz chłodu. - Chcąc odpo­wiedzieć na pani pytanie, milady, muszę wyznać, że znużył mnie już nieustabilizowany tryb życia. Jestem kobietą zorganizowaną i zdyscyplinowaną. Pragnę wieść zorganizowane, zdyscyplinowane życie. Dlacze­go mam wędrować z jednego miejsca w drugie, ucząc młodych mężczyzn i młode kobiety zawiłości tańca, zasad zachowania przy stole, flirtu i gry na fortepia­nie, a w nagrodę za moje niezwykłe sukcesy otrzymy­wać odprawę, gdy już dłużej mnie nie potrzebują? Nie twierdzę, milady, że pani wnuki nie nabędą tych umie­jętności. Chcę jedynie powiedzieć, że jeśli zacznę je uczyć wcześniej, będę miała szansę nauczenia ich tak­że innych rzeczy. Geografii, historii, języków obcych... Ale chyba chłopiec ma już jakiegoś nauczyciela?

- Jeszcze nie. - Adorna przyjęła oferowaną her­batę i podzieliła się najmniejszym ze swoich zmar­twień. - Moje wnuki przez całe życie mieszkały za granicą.

- Za granicą? - Lady Charlotta pytająco uniosła brwi. Adorna zignorowała to pytanie o szczegóły.

- Moje wnuczęta są... obawiam się... bardzo... nie­okrzesane.

Panna Setterington sprawiała wrażenie zaskoczo­nej takim stwierdzeniem, lecz lady Charlotta nie wy­dawała się zbita z tropu:

16

- Ależ naturalnie, że muszą być nieokrzesane. Brak stabilizujących, angielskich wpływów działał na ich niekorzyść. Podejrzewam, że starsze dziecko, chłopiec, jest trudniejszy.

- Właściwie nie. Leila jest... - Na samą myśl o tym dzikim dziecku Adornie zabrakło słów.

Lady Charlotta skinęła głową.

- Wymagania towarzyskie stawiane dziewczynce są bardzo wygórowane, a swoboda ograniczona. Prawdopodobnie wnuczka się buntuje.

Jej przenikliwość zdumiała Adornę, która zaczęła rozumieć, w jaki sposób guwernantce udało się ujarzmić tak wielu opornych młodych ludzi.

- Tak, jest zbuntowana. I podejrzewam, że jest zła, iż musiała opuścić dom.

- Czy jest coś, czym lubiła się tam zajmować i co mogłaby robić tutaj, a co pomogłoby jej się przysto­sować?

- Jeździła konno, i to bardzo dobrze, ale nie w damskim siodle i za nic nie pozwala się posadzić na koniu inaczej niż okrakiem. Twierdzi, że siedzenie bokiem to głupota.

- A co lubi robić chłopiec?

- Lubi rzucać nożem. W moje francuskie tapety.

- Dlaczego? - zapytała panna Setterington.

- Bo namalowane na nich róże stanowią wyśmie­nity cel.

Trzeba było przyznać Charlotcie, że nie okazała ani odrobiny rozbawienia.

- Jest więc biegły w rzucaniu nożem.

- Doskonały - ponuro przyznała Adorna. - Jako ich guwernantka, lady Charlotto, będzie im pani musiała wyjaśnić nasze oczekiwania wobec dzieci, pomóc się przystosować, nauczyć ich dobrych ma­nier i, tak jak pani wspomniała, czytania i pisania i...

17

- Adorna zaczerpnęła tchu - wszystko to musi zo­stać zrobione szybko.

Lady Charlotta spokojnie upiia lyk herbaty.

- Jak szybko?

- Pod koniec sezonu wydaję przyjęcie na cześć ro­dziny królewskiej z Sereminy, podczas ich oficjalnej wizyty w Anglii, w którym uczestniczyć będą królew­skie dzieci. Moje wnuki też będą musiały być obecne.

Panna Setterington odstawiła filiżankę, która po­brzękiwała na spodeczku.

- To tylko trzy miesiące.

- No właśnie. Wyjaśnijmy sobie wszystko, lady Ruskin- Jeśli w ciągu trzech miesięcy nauczę pani wnuki zachowywać się jak na cywilizowane angiel­skie dzieci przystało, zatrzyma mnie pani jako ich guwernantkę do czasu pierwszego balu Leili.

-Tak.

- To oznacza dziesięć lat.

- Owszem, ale już pierwsze trzy miesiące wysta­wią pani cierpliwość na ciężką próbę.

Na wargach lady Charlotty pojawił się cień wynio­słego uśmieszku.

- Z całym szacunkiem, lady Ruskin, sądzę że je­stem w stanie poradzić sobie z dwójką małych dzieci.

Adorna wiedziała, że powinna powiedzieć wszyst­ko. Powinna. Ale przecież lady Charlotta i tak nie­długo wszystkiego się dowie, a Adorna tak bardzo jej potrzebowała... A poza tym, poczuła chęć zmazania tego chełpliwego uśmieszku z twarzy dziewczyny.

Wiedziała, w jaki sposób uspokoić wyrzuty sumie­nia i uczyniła to, oferując lady Charlotcie niezwykle wysokie wynagrodzenie.

I tutaj panna Setterington pokazała, co jest war­ta, żądając za pośrednictwo prowizji w takiej wyso­kości, że Adorna na chwilę zaniemówiła.

18

- Czy to gwarantuje całkowitą dyskrecję? - upew­niła się.

- To gwarantuje wszystko.

Adorna wstała, a obie jej rozmówczynie poszły w jej ślady.

- Lady Charlotto, o jedenastej przyślę po panią powóz. Jedziemy do Surrey, więc po południu bę­dziemy już na miejscu.

Lady Ruskin wydawało się, że Lady Charlotta ze­sztywniała jeszcze bardziej.

- Nie mogę się doczekać tej podróży, milady - po­wiedziała, po czym dygnęła, gdy Adorna opuszczała gabinet.

Charlotta i Hannah słuchały dobiegającego z ko­rytarza odgłosu oddalających się kroków lady Ru-skin. Nawet kiedy drzwi za wicehrabiną się zamknę­ły, dziewczyny zwlekały, chcąc mieć absolutną pew­ność, że naprawdę już poszła.

I wtedy Hannah wrzasnęła z radości. Objąwszy Charlotte w talii, zaczęła z nią wirować po pokoju w przypływie szalonej radości.

Charlotta zaśmiała się głośno.

Nagle z głębi domu dobiegł je tupot nóg i do po­koju wpadła Jady Tempcrly. W rękach trzymała wo-alkę, odkrywszy twarz - młodej, przystojnej kobiety.

- Udało nam się? - spytała, z trudem łapiąc od­dech.

-Udało się. Udało! - zawołała wesoło Hannah.

- Wynajęła Charlotte? I zapłaci prowizję? -Tak, Pamelo! Sto funtów!

Panna Pamela Lockhart podrzuciła welon do gó­ry i przyłączyła się do pląsów.

1"

Kiedy opanowany i pełen godności Cusheon wkro­czył do gabinetu, dziewczęta zatrzymały sie bez tchu.

- Jeśli panie są gotowe - powiedział - z radością podam coś do wzniesienia toastu.

- O tak, dziękujemy, Cusheon. - Hannah błysz­czącymi oczami przyglądała się staremu lokajowi, ścierającemu kurz z butełki brandy, otwierającemu ją i nalewającemu trochę trunku do trzech kielisz­ków. - Proszę, poczęstuj się także. Nigdy byśmy tego nie zrobiły bez twojej pomocy.

Cusheon z ukłonem spełnił prośbę Hannah.

- Dziękuję pani. Obaj z kucharzem mamy nadzie­ję, że przedsięwzięcie pań się powiedzie. W naszym wieku trudno byłoby nam szukać nowej pracy.

- Powiedzie się. Jestem pewna - rzekła Pamela.

- Ja też jestem pewien, proszę pani. - Cusheon uniósł swój kieliszek i upił łyk.

Kobiety poszły w jego ślady.

- Za prawdziwą lady Temperly - powiedziała Han­nah. - Niech Bóg ma w opiece jej szlachetną duszę.

- Na zdrowie- - Charlotta upiła łyk i skrzywiła się. - Nienawidzę brandy.

- Wypij jednak - rzuciła Hannah. - Jest dobra na krew.

Pamela roześmiała się.

- Mówisz jak jakaś babcia, a ty nie jesteś ani sta­ra, ani nie masz wnuków.

Tym razem Hannah wykrzywiła twarz.

-Jesteście pewne, że ta mistyfikacja była koniecz­na? - zapytała Charlotta.

Hannah i Pamela wymieniły znaczące spojrzenia i wspólnie zapewniły przyjaciółkę, że postąpiły słusznie.

- Po prostu stworzyłyśmy wrażenie sukcesu, aby rozwiać ewentualne wątpliwości naszego pierwszego klienta.

20

- Rozpoczynamy nowy interes i musi nam się po­wieść, bo inaczej stracimy ten dom. Przecież wiesz. Lady Temperly zostawiła mi go, ale nie mam pie­niędzy na jego utrzymanie. Chcesz, żebym go sprze­dała?

- Nie, ale...

- Wykorzystujemy daną nam szansę. - Hannah otoczyła ramieniem Charlotte i podeszła z nią do ko­minka. - Jako właścicielki znakomitej Akademii Gu­wernantek przekażemy naszą wiedzę uczącym się tu dziewczętom i skłonimy przedstawicieli londyńskiej socjety do płacenia nam prowizji w zamian za udo­stępnienie usług naszych podopiecznych.

Charlotta opadła na fotel.

- Ale nie jesteśmy tymi, za które się podajemy.

- Ależ jesteśmy. Ty jesteś lady Charlotta Dalrum-ple, czyli panna Pedantka, znana ze swoich sukcesów wychowawczych w pracy z młodzieżą. Ona jest pan­ną Hannah Setterington, damą do towarzystwa stale podróżującej lady Temperly, która zmarła parę mie­sięcy temu. - Pamela wypięła pierś do przodu. - A ja jestem panną Pamelą Lockhart... a raczej będę nią, gdy tylko zrzucę to ubranie.

Charlotta ciągle nie wyglądała na przekonaną.

- Charlotto, mam dziesięcioletnie doświadczenie w pracy z dziećmi - rzekła poważnie Pamela. - Han­nah naprawdę była towarzyszką lady Temperly. Mamy kwalifikacje, żeby zrobić to, co zaplanowałyśmy.

- Kiedy znajdziemy zatrudnienie dla siebie i zgro­madzimy trochę pieniędzy, będziemy mogły pomóc innych kobietom, które, tak jak my, nie mają gdzie się podziać, gdy upłynie okres ich zatrudnienia. To naprawdę warte tego drobnego oszustwa.

- Tak. - Charlotta wyprostowała ramiona. - Wszy­scy skorzystają na naszym sukcesie.

21

- No właśnie. Pewna jestem, że twoje przygnębie­nie spowodowane jest... - Hannah przerwała w pól słowa.

Pamela nie wytrzymała. -Czym?

Charlotta upiła łyk znienawidzonej brandy i w y j a -śniła:

-Tym, że moje nowe miejsce pracy będzie w Surrey.

- O nie... - Pamela usiadła z wrażenia na tabore­cie. - Jakby nie było całej Anglii!

- To nie ma znaczenia - zaprzeczyła Charlotta, chociaż wszystkie wiedziały, że to nieprawda. - Jak zwykle, zrobię to, co do mnie należy, i wszystko bę­dzie w porządku.

ROZDZIAŁ 2

Powiew chłodnego, świeżego powietrza uderzył Charlotte w twarz. Otwarty powóz zaczął się staczać po wyboistej drodze. Wdychała zapach North Downs w Surrey. Przede wszystkim pachniało tu różami, oplatającymi starą altankę, i letnimi popołudniami, spędzanymi z książką na gałęzi ulubionego orzecha... Pachniało domem.

Charlotta miała nadzieję, że już nigdy w życiu nie poczuje zapachu Surrey.

- Czy to pani pierwsza podróż do North Downs?

Charlotta zwróciła się ku swojej nowej pracodaw-czyni i poczuła lekkie ukłucie zazdrości. Choć nikt jej nigdy tego nie mówił, wiedziała, że mężczyźni na­dal walczą o względy owdowiałej lady Ruskin. Jej ogromne błękitne oczy patrzyły otwarcie i szczerze. Była milą towarzyszką dwugodzinnej podróży z Lon-

22

dynu. Charlotta nie mogła uwierzyć, że wicehrabi-na jest babką dwojga wnucząt.

Nie buntowała się przeciwko takiemu rozwojowi wypadków - bo Charlotta uważała, że walka z wyro­kami losu to strata czasu - ciekawa była jednak, jaki to Bóg sprowadził Adornę w progi nowozałożonej szkoły.

- Wychowałam się niedaleko stąd, milady - odpo­wiedziała spokojnie.

- To pani musi być spokrewniona z Dalrum-ple'ami z Porterbridge Hall...

Charlotta zdawała sobie sprawę, że ta rozmowa była nieunikniona, ale poczuła gorycz, kiedy wyznała:

- Hrabia Porterbridge jest moim wujem. Lady Ruskin skinęła głową.

- Tak sobie myślałam, że musi pani być z tych Dalrumple'ów. - Ujęła dłoń Charlotty i uścisnęła ją. - Pani ojciec, niech spoczywa w pokoju, był poprzed­nim hrabią. Mój mąż znał go i twierdził, że był nie­zwykle dystyngowanym dżentelmenem.

Słysząc tak miłe wspomnienia o ojcu, Charlotta poczuła ból, który pospiesznie ukryta.

- Przyjemnie jest wrócić po tylu latach.

Po dziewięciu - dodała w myślach - od daty kata­strofalnych siedemnastych urodzin, które zaważyły na moim życiu.

- Tak. Surrey jest miłe i niezbyt odległe od Lon­dynu. Kupiliśmy tu z Ruskinem posiadłość wkrótce po narodzinach naszego syna, żeby mógł wzrastać w zdrowym, wiejskim klimacie. Auslinpark Manor to spokojne miejsce.

Kiedy to mówiła, zza zakrętu wyjechała w ich kie­runku jednokonna bryczka. Woźnica skręcił gwałtow­nie, chcąc uniknąć zderzenia. Szarpnięcie rzuciło lady Ruskin na drzwi powozu, a Charlotte na lady Ruskin.

23

Przytroczony z tylu kufer podróżny Charlotty niebez­piecznie się zachybotai, a podręczna torba potoczyła się pod jej stopy. Bryczka przemknęła obok.

Stangret Skeets zjechał z drogi na trawiaste pobo­cze, zatrzymał konie i zwrócił się do lady Ruskin:

- Bardzo przepraszam, milady. Nic się pani nie stało?

Również Charlotta wymruczała słowa przeprosin, wyplątując się z frędzli szala lady Ruskin.

- Wasze przeprosiny nie mają sensu, więc prze­stańcie oboje. - W głosie lady Ruskin pojawiła się cierpka nuta. Skinieniem dłoni nakazała Skeetsowi jechać dalej. Kiedy powóz znów potoczył się po dro­dze, Adorna odezwała się ponownie: - Niektórzy lu­dzie mają więcej pieniędzy niż rozsądku. Chociaż, prawdę powiedziawszy, lady Charlotto, takie wyda­rzenia należą do rzadkości w tej okolicy,

- Lady Ruskin, zwykle nie używam mojego tytułu. Proszę mnie nazywać po prostu Charlotta, a dla dzieci będę panną Dalrumple.

Lady Ruskin uścisnęła dłoń dziewczyny, patrząc na nią ciepło.

- Dziękuję, moja droga. A ty nazywaj mnie Ador-na. Wszyscy tak się do mnie zwracają.

Charlotta wcale nie przewidywała takiego rozwo­ju wypadków, ale podejrzewała, że w najbliższym otoczeniu wicehrabiny niewiele działo się tak, jak powinno.

- Milady, doceniam pani uprzejmą propozycję, ale taka bezpośredniość może być fałszywie inter­pretowana jako brak szacunku z mojej strony.

- Mów więc tak do mnie w domu. -1 nie przy dzieciach...

- Dobrze, także nie przy dzieciach, chociaż oba­wiam się, że one nie pojmują zawiłości etykiety.

24

^m^^^^^m

- Adorna westchnęła. - Widzisz, dzieci wychowały się w El Sahar.

- El Bahar - powtórzyła zafascynowana Charlot-ta. Ten kraj, leżący na wschód od Egiptu i na połu­dnie od Turcji, kojarzył się jej z wielbłądami prze­mierzającymi wydmy, z Beduinami i arabskimi noca­mi. Nie umiała sobie wyobrazić angielskich dzieci dorastających w takim otoczeniu, i po raz pierwszy zrozumiała, dlaczego Adorna nazwała swoje wnuki „nieokrzesanymi".

- Skąd się tam wzięły? I w jaki sposób wróciły do domu?

- Zapytaj raczej, w jaki sposób mój syn Wynter tam się znalazł.

Adorna miała taką smutną minę, że Charlotta za­pragnęła ją pocieszyć. A więc Adorna straciła syna. Co za tragedia.

- Wynter? - spytała.

Przed jej oczami stanął obraz, który wymazała z pamięci po opuszczeniu Porterbridge. Młody chło­pak Wynter na tańcach w wiosce, wysoki blondyn, tak przystojny, że na jego widok dziewczęta omdle­wały. Ciotka Piper stwierdziła pogardliwie, że wyda­je mu się, iż jest młodym Byronem. Charlotta pomy­ślała, że istotnie przypominał Byrona, z puklem ja­snych włosów opadającym na czoło, z ciemną opra­wą oczu, i z ognistym lub chmurnym spojrzeniem. Dwunastoletnia Charlotta rozpaczliwie się w nim za­kochała, ale starszy od niej o dwa lata chłopiec na­wet jej nie zauważał. Od tamtego czasu już go nie wi­działa.

- Wynter... jest twoim synem? - zapytała Charlotta.

- Znałaś go?

- Wydaje mi się, że kiedyś go spotkałam. Sądzi­łam jednak, że...

25

- Że uciekł z domu. To prawda. Źle zniósł śmierć swojego ojca - odpowiedziała Adorna. - Jak może wiesz, wicehrabia Ruskin był ode mnie o wiele starszy.

Charlotta powoli zaczęła sobie przypominać róż­ne plotki. Wicehrabia Ruskin był zręcznym człowie­kiem interesu. Arystokracja gardziła ludźmi tego ro­dzaju. Ale kiedy Ruskin był już w podeszłym wieku, wyświadczył wielką przysługę królestwu i król, zało­żywszy, że tak stary człowiek nie będzie miał już dzieci, nadał mu tytuł. I właśnie ten tytuł szlachecki wicehrabia Ruskin natychmiast przekazał swojemu synowi, którego spłodził, poślubiwszy piękną, mło­dziutką arystokratkę Adornę.

W chwili śmierci wicehrabia Ruskin miał dziewięć­dziesiąt lat, a jego małżeństwo z Adorna było źródłem ciągłego skandalu. Jednak Ruskin i Adorna byli tak bogaci, że nikt nie miał odwagi ich lekceważyć.

- Mój mąż żył długo i szczęśliwie, ale opuścił nas nazajutrz po piętnastych urodzinach Wyntcra. Wyn-ter był zrozpaczony. Po pogrzebie bił się z jakimiś chłopcami.

To Charlotta również zapamiętała. Jej kuzyn Or-ford, najbardziej oślizla istota na świecie, wrócił do domu krwawiąc, ale z triumfalnym uśmieszkiem na twarzy, a po zniknięciu Wyntera nieprzyjemnie chichotał.

Adorna wyjrzała przez okno powozu.

- Następnego dnia Wynter przepadł. Charlotta widziała jedynie skraj kapelusza Ador-ny, ale w jej głosie usłyszała ból.

- Wyruszył na poszukiwanie przygód. - Kapelusz zakołysał się, gdy Adorna pokiwała smutno głową, jakby wciąż dziwiła się lekkomyślności syna. - No i znalazł je. Po wielu awanturach został sprzedany ja­ko niewolnik przewodnikowi karawany.

26

Charlotta nie wiedziała, czy chce jej się śmiać, czy płakać. Ten młody Adonis został niewolnikiem? Nie zwróciła uwagi na następny powóz, który przejechał obok nich.

- Wielkie nieba, milady, czy wiedziałaś, co się z nim działo potem?

- Adorno - sprostowała wicehrabina. - Nic nie wiedziałam. Stewart, kuzyn mojego męża, wytropił go w Arabii, potem znów zgubił ślad. Minęły lata bez wieści. Wiedziałam jednak, że żyje.

Jeszcze jeden powóz przemknął obok, i choć Char-lotta niemal go nie zauważyła, Adorna zmarszczyła brwi. Potem zwróciła oczy w stronę guwernantki.

- Ciocia Jane mówi, że jestem romantyczką, lecz wiem, że kiedy umiera ktoś, kogo kochamy, czujemy, jak pęka zasłona, oddzielająca nasz świat od zaświa­tów. Podejrzewam, Charlotto, że oceniasz mnie jak moja ciotka.

- Nie. Nie zgadzam się z twoją ciotką,

- Nie myślałam, że cię polubię - Adorna położy­ła dłoń na ramieniu dziewczyny. - Bałam się, że oka­żesz się sztywna i wyniosła. Ale w głębi duszy jesteś wrażliwą osobą, prawda?

Charlotta była wrażliwa w młodości, teraz jednak uważała się za wyleczoną z tej słabości.

- Chciałaś chyba powiedzieć „rozsądną".

Adorna uśmiechnęła się i skinęła głową, lecz za­nim Charlotta zdążyła znów otworzyć usta, dostrze­gła przez okno znajomy obraz - stojący na skrzyżo­waniu dróg drogowskaz do Wcsford Villagc.

Wesford Village. Charlotta miała nadzieję, że dom Adorny znajduje się na drugim krańcu North Downs, daleko od Porterbridge Hall, wuja Shelby'ego, ciotki Piper i wszystkich kuzynów. Ale los sprzysiągł się przeciwko niej.

27

A kiedy okoliczna szlachta odkryje, że lady Char-lolta Dalrumple powróciła,- O nie! To będzie jak wetknięcie kija w mrowisko.

Adorna rozejrzała się, zobaczyła znak i zapewniła Charlotte, że Austinpark Manor jest już niedaleko, nie musi się więc martwić, że będzie zupełnie odcię­ta od świata.

- Nigdy by mi to nic przyszło do głowy. Adorna obdarzyła ją uśmiechem, który każdego

mężczyznę roztopiłby na miejscu.

- Oczywiście, że nie, moja droga. Należysz do ko­biet, którym rozrywki nie są potrzebne do szczęścia.

-Ja... to prawda. - Szczera prawda, tylko że w ustach Adorny ta cnota zabrzmiała jak przygana. - Milady... to znaczy Adorno... musisz mi opowiedzieć, co się stało z twoim synem i w jaki sposób twoje wnuki wróciły do ciebie. Dzieci muszą być załamane taką stratą.

Adorna pokręciła przecząco głową.

- Tb nie one są załamane; one raczej załamują innych.

Czyżby dzieci nie były zdruzgotane śmiercią ojca?

Na drodze pojawił się kolejny powóz. Woźnica za­ciął konie batem, a te pomknęły na złamanie karku. Charlotta rozpoznała herb na powozie; nigdy nie mogłaby go zapomnieć. Jej twarz stężała.

- Dziwne - odezwała się Adorna. - To byl lord i lady Howard.

- No właśnie - szepnęła Charlotta. Adorna poklepała ją po ręce.

-Naturalnie. Przypominam sobie. Jakie to musi być dla ciebie okropne. Wydawało mi się, że jechali z Au-stinpark Manor i że ona bije go kapeluszem! W domu nie powinno być nikogo, poza... - Oczy Adorny zrobiły się okrągłe z przerażenia, odruchowo zacisnęła dłoń na koronkach wokół szyi. - Powiedz mi, że nie zaprosił nikogo, kiedy mnie nie było.

28

-Kto?

- Nie ośmieliłby się. Dałam mu wyraźne instrukcje...

- Jakie?

Adorna wychyliła się do przodu.

- Pospiesz się, Skeets!

Powóz przejechał przez bramę i znalazł się na drodze wiodącej przez łąkę. Skeets posłusznie po­pędził konie. Piasek strzelał spod kopyt.

Charlotta niewiele z tego wszystkiego rozumiała. Mijali szereg ogromnych starych drzew, którymi wy­sadzona była aleja. W dali dostrzegła skrzące się błękitem jezioro, marmurową altanę i ogród pełen złotych, fioletowych i różowych kwiatów. Kiedy po­konali zakręt, pojawił się ceglano-kamienny mur okalający Austinpark Manor. Dom wtapiał się w otoczenie, zrastając się z ziemią i wznosząc ku niebu.

Kiedy pojawił się następny powóz, zmierzający w ich stronę, Adorna wykrzyknęła:

- Ależ to pan Morden z tą swoją straszną żoną! Och, mam nadzieje, że nie popsuł wszystkiego.

Dom zniknął za kępą drzew, po czym ukazał się znowu tuż przed nimi, gdy powóz skręcił.

Na schodach przed budynkiem stał mężczyzna. Nawet z tej odległości Charlotta mogła ocenić, że był wysoki i barczysty. Powóz podjechał bliżej. I wtedy pomyślała, że to musi być albo nowy mąż Adorny, al­bo jakiś jej krewny. Charlotta nie mogła oderwać wzroku od jego włosów. Miał długie jak u barbarzyń­cy, jasne loki. Równic jasne, jak włosy Adorny.

Kiedy powóz się zatrzymał, mężczyzna się uśmiechnął.

Miał bose stopy.

Niemożliwe - pomyślała Charlotta.

- Kto to jest? - spytała ostrożnie.

29

- Mój syn. Mój syn Wynter, który wrócił z zaświa­tów, żeby mnie prześladować.

ROZDZIAŁ3

- Myślałam, że nie żyje - Charlotta nigdy nie mó­wiła bez namysłu i ta chwilowa utrata kontroli po­winna była przestrzec ją przed wpływem, jaki Wynter będzie miał na jej życie.

Patrzyła, jak Adorna wchodzi po schodach i bie­rze w objęcia syna, pytając jednocześnie:

- Kochany chłopcze, co znów zmalowałeś? Pochyli! się, żeby złożyć na jej policzku pocałunek.

- Powiedziałem tylko panom, że powinni krócej trzymać swoje kobiety - odparł z obcym akcentem i tak cicho, że Charlotta musiała się wysilać, by go usłyszeć.

Poczuła się rozczarowana.

- Wynter, jak mogłeś powiedzieć coś takiego w obec­ności pani Morden. Ma o sobie bardzo wysokie mnie­manie, a Mordenowie są lak bogaci i mają taką pozycję towarzyską, iż może sobie myśleć, co jej się podoba.

Zastanowi! się.

- Prawdę powiedziawszy, najbardziej obraziła się lady Howard. Żmija, która flirtowała ze mną w obec­ności swojego mężczyzny.

Charlotta udawała, że nie słyszy.

- W tym kraju kobiet nie trzyma się w odosobnie­niu - rzekła Adorna. - Flirt też jest dozwolony.

- Czy to właściwe zachowanie? - zapytał.

- Nie wtedy, gdy któraś ze stron pozostaje w związku małżeńskim, ale...

30

- Jakie „ale"? Jeśli coś jest niewłaściwe, to jest, ;uż. - Odwrócił się do Charlotty, która z pomocą ikeetsa wysiadła z powozu i zabierała torbę podróż­ną. - A co pani sądzi?

Charlotta sądziła, że mężczyzna, który chodzi bo­so, ma włosy jak kobieta i nie potrafi zapiąć guzików przy koszuli pod szyją, nie powinien wydawać opinii o innych, ale wpojone w nią dobre maniery nie po­zwoliły jej powiedzieć tego głośno. Zaplotła ręce na piersiach i rzekła tylko:

- To, co sądzę ja czy pan, nie ma znaczenia. Liczy się jedynie uprzejme traktowanie gości.

- Tak. Na pustyni kości źle potraktowanego gościa bieleją na słońcu. - Patrzył poza nią, jakby miał przed oczami lotne piaski i palące słońce. Nagłe chrząk­nięcie, które rozległo się za jego plecami, przywołało go do rzeczywistości. Przesunął się na bok, robiąc przejście dla Charlotty, i beznamiętnym głosem dodał: - A skoro mowa o gościach, mamo, to jeden czeka na ciebie.

Adorna stanęła twarzą w twarz ze starannie ubra­nym dżentelmenem.

- Lord Bucknell! Drogi lordzie Bucknell, co za nie­spodzianka! Jak zwykle bardzo miła, ale nie miałam pojęcia, że... i nie zastał mnie pan w domu... Ale spo­tkał pan mojego syna? - W jej głosie dźwięczało zakło­potanie, jednak na jej ustach błąkał się uśmiech.

Lord Bucknell wyszedł z cienia. Był to postawny, przystojny mężczyzna koło pięćdziesiątki, o przypró­szonych siwizną włosach. Ujął jej dłonie w swoje, jakby wiedział, że nie powinien tego czynić, lecz nie mógł się powstrzymać.

- Tak, spotkałem pani syna. Spore zaskoczenie, po tylu latach... Musi być pani bardzo szczęśliwa, la­dy Ruskin. Wiem, że jego nieobecność byta dla pani ogromnie bolesna.

31

- To prawda. - Roześmiała się. - Mówiłam panu

- Mówiła pani, -Jego sztywny uśmiech ostro kon­trastował z ciepłem Adorny. Być może krępowała go obecność Wyntera.

Gdy tylko Charlotta postawiła nogę na weran­dzie, Wynter, jak jakiś czujny drapieżca, powtórnie skupił na niej uwagę. Przyglądał się jej t nieskrywa­ną ciekawością, jakby była zwierzęciem w zoo.

Nie zniżyła się do tego, aby pójść w jego ślady, ale nic odwróciła oczu. Nic nie mogło zawstydzić Char-lotty; im szybciej Wynter się o tym dowie, tym mniej nieporozumień będzie ich czekało.

Bardzo wyrósł podczas swojej zagranicznej włó­częgi, był od niej o głowę wyższy. Jego potężna syl­wetka przesłaniała jej widok, starała się jednak sku­pić wzrok na obliczu Wyntera.

Jego twarz mogłaby stanowić doskonały model geometryczny, pełen wszelkiego rodzaju kątów. Czo­ło miało postać niemal prostokąta, nos był ostry, trój­kątny. Długa blizna zaczynała się przy kąciku oka i przecinała prostą linią prawy policzek. Słońce El Ba­ham opaliło tę twarz na brąz i rozjaśniło pasma wło­sów. Nadał miał niezwykle ciemne brwi i rzęsy. Za­uważyła też, że nie pozwalał już sobie na opuszczanie powiek w wyrazie byronowskiego zamyślenia. Spoglą­dał na świat z bezpośrednim, niemal bezczelnym zain­teresowaniem, które u niejednego mogło spowodo­wać zakłopotanie.

- Mamo, czy ona spełnia nasze warunki?

Zwrócił się z tym pytaniem do Adorny, jakby Charlotta była niewidzialna. Oczywiście, szlachetnie urodzeni zachowywali się tak wobec swoich służą­cych, ale guwernantki nie zaliczały się do służby. Zwłaszcza Charlotta, mająca lak duży staż pracy, za-32

siugiwała na szacunek. Najwyraźniej jednak Wynte-rowi obca była wszelka subtelność.

- Mamo? - ponaglił Wynter.

- Słucham? - Adorna nadal trzymała w dłoniach cc lorda Bucknella i nie zwracała zbytniej uwagi

na to, co dzieje się na werandzie. -Tak, jest idealna.

- Jest bardzo młoda i bardzo ładna.

Lata spędzone na pustyni wyraźnie nauczyły go mówienia wprost.

Charlotta zacisnęła dłonie na rączce torby i ode­zwała się cierpkim tonem:

- Młodość i uroda nie stanowią przeszkody, żeby być skutecznym.

- Nie? Jeszcze zobaczymy.

Policzki nabiegły jej krwią. Powtarzała sobie, że nie ma najmniejszego powodu, by się denerwować. W każ­dej nowej pracy, na początku, ktoś odnosił się do niej z rezerwą czy wręcz pogardą. Ale żeby ten człowiek, ten prostak, tak otwarcie wątpił w jej umiejętności...

Zacisnęła zęby.

Adorna pospiesznie przystąpiła do prezentacji.

- Panno Dalrumple, pozwolę sobie przedstawić pani mojego syna Wyntera, wicehrabiego Ruskina. Wyntcrze, to panna Dalrumple, guwernantka... A może raczej ekspert w dziedzinie dobrego zacho­wania.

Lord Bucknell zakasłał, co Charlotta zinterpreto­wała jako krytykę. Ale nie przejęła się tym. Całą jej uwagę pochłaniał bowiem Wynter, lord Ruskin. Charlotta, zdecydowana zachowywać się normalnie pomimo osobistych docinków, niedomówień i zu­chwałej lustracji, grzecznie dygnęła.

- Miło mi pana poznać, milordzie.

Lord Wynter patrzył na nią z głupawym wyrazem twarzy.

33

- Co mam zrobić? - rzucił pytanie w przestrzeń. Reagując instynktownie, Charlotta postawiła tor­bę na podłodze.

- Kłania się pan i powtarza: „Miło mi panią po­znać, panno Dalrumple".

- Ale ma pani jakiś tytuł.

- "tylko dlatego, że mój ojciec był hrabią. A po­za tym, przesadne używanie tytułu uważane jest za to­warzyską niezręczność. Nawet damy dwom zwracają się do jej wysokości królowej Wiktorii „madam".

- Rozumiem. - Skłonił się uprzejmie. - Tak?

- Doskonale.

-1 powinienem powiedzieć - ujął jej dłoń, pochy­lił się nad nią, po czym spojrzał Charlotcie prosto w oczy i wyrecytował: - „Miło mi panią poznać, pan­no Dalrumple".

W tym momencie zrozumiała, że bawi się jej kosztem. Świetnie wiedział, jak ma się zachować.

Nie podobał jej się ten człowiek. Nie podobał jej się zupełnie, ale jeśli b y ł podobny do innych ojców, z któ­rymi miała do czynienia, to więcej go nie zobaczy.

Wtedy Wynter uniósł jej dłoń i przesunął wzdłuż swojego policzka.

Odrosły na brodzie zaczepiły o bawełnianą tkani­nę rękawiczek Charlotty. Szybko spojrzała na Ador-nę i lorda Bucknella, ale ta para pogrążona była w rozmowie. Szarpnęła rękę, a kiedy Wynter ja pu­ścił, rzekła:

-Jeśli pan pozwoli, milordzie, chciałabym skryty­kować pańskie zachowanie.

Wyprostował się, nie spuszczając z niej oczu.

- Bardzo proszę.

- Ten gest przytulenia damskiej dłoni do policzka nie jest przyjęty w angielskim towarzystwie. Może le­piej by było, gdyby pan zrezygnował z takich gestów

34

do czasu, aż odzyska pan wyczucie tego, co wypada, a co nie.

Wyprostował się.

-Wydaje mi się, że mojemu poczuciu przyzwoito­ści niczego nie brakuje.

Spojrzała na niego i zobaczyła to, co widzieli w nim inni; dumnego i potężnego człowieka, bywałe­go w świecie.

- Ale to nie są angielskie obyczaje.

- Sądzi pani, że to Anglicy ustalili zasady przy­zwoitości dla wszystkich?

- Naturalnie.

Rozbawiony Wynter roześmiał się z całego serca.

- Jesteś cudowna, zachwycająca jak światło księ­życa. Bez ciebie moje życie było jałowe i zimne, jak noc na pustyni, gdy słychać niekończące się zawo­dzenie lodowatego, porywistego wiatru.

Charlotta chciała odpowiedzieć, by wykazać, iż ten niepohamowany potok słów był niedelikatny i niewła­ściwy. Kiedy jednak Wynter uniósł głowę, a jego włosy opadły do tyłu, w jednym uchu dostrzegła złoty kolczyk.

Nic nie mogłoby jej bardziej zaszokować.

Kolczyk. Kolczyk w uchu lorda. Jedynie kobiety z pospólstwa i Cyganie nosili kolczyki.

- Wejdźcie oboje do środka - zawołała pogodnie Adorna, oparta na ramieniu lorda Bucknella. - Wie­le godzin spędziłyśmy z Charlotta w podróży, więc należy się nam herbata.

Wynter kroczył za Charlotta, zmierzającą w stro­nę drzwi. Dziewczyna słyszała za plecami odgłos bo­sych stóp stąpających po kamiennych schodach. W głowie miała zamęt. Czy Beduini więzili Wyntera i silą przekłuli mu ucho? Czy go torturowali, nie da­wali wody? Żaden Anglik dobrowolnie nie zgodziłby się na przekłucie ucha.

35

Lord Bucknel i Adorna zagłębili się juz w ciem­nym wnętrzu domu, kiedy Wynter okrążył Charlotte i skłonił się przed nią powtórnie. Znów dostrzegła kolczyk. 1 zrozumiała, że nawet jeśli założono mu go wbrew jego woli, to przecież teraz byl w Anglii. Nie musiał go nosić.

Zanim Charlotte weszła do domu, Wynter poło­ży! jej rękę na ramieniu, a gdy dziewczyna przystanę­ła, zbliżył się. W jego cichym glosie wyraźniej za­brzmiał obcy akcent.

- Lady.,, panno... Charlotto- - Próbował każdego słowa, jakby w zmieszaniu, po czym nagle uśmiech­ną! się zadowolony, pełen nieprzyzwoitego, uwodzi­cielskiego uroku. - Panno lady Charlotto, uczciwość nakazuje mi poinformować panią, że nie uniosłem dłoni łady Howard do swojego policzka, bo nie je­stem zainteresowany wrażeniem, jakie wywrzeć by mógł jej dotyk na mojej skórze.

Nie myślała o Akademii Guwernantek, o uprzej­mości, o szacunku dla pracodawcy, pochodzącego z wyższych sfer, kiedy wyprostowała się i spojrzała prosto w jego szydercze oblicze.

- Mnie zaś, lordzie Ruskin, uczciwość nakazuje poinformować pana, że nie jestem zainteresowa­na pana wrażeniami. Jeśli zaś wyobraża pan sobie, że do moich obowiązków będzie należeć godzenie się na pański dotyk, proszę mi to powiedzieć od razu, abym zdążyła znaleźć Skeetsa i mogła z nim wrócić do Londynu.

36

ROZDZIAŁ T

- Do diabła! Gorąca dziewczyna z tej panny lady Charlotty Dalrumple! - Jej lodowate spojrzenie i wściekle oburzenie rozbawiły Wyntera. Zręcznie dal krok do tyłu i nisko się przed nią skłonił.

- Będzie tak, jak sobie życzysz, o najjaśniejsze ze słońc.

Lord Bucknell chrząkną! znacząco, co robił czę­sto od chwili swojego przybycia. Kiedy Wynter spoj­rzał w jego stronę, ten odwrócił wzrok z wyraźnym zmieszaniem.

Lord nie aprobował zachowania syna Adorny. Ale to byl dom Wyntera. Tutaj Wyntera się nie oceniało.

Z obojętnością, której się nauczył u boku szejka Barakaha, młodzieniec skiną! głową lordowi Buck-nellowi i dal znak Charlotcie, żeby weszła do środka. Zawahała się, wyczuwając ryzyko wiążące się z przy­jęciem jego oferty pracy. Ale zlekceważyła podszep­ty instynktu.

Rozbawiła go jej naiwność. Na dźwięk jego śmie­chu obejrzała się w jego stronę. Ich spojrzenia się spotkały.

W tym momencie Adorna zawołała:

- Chodź, Charlotto.

Wynter musiał przyznać z niechęcią, że jeśli Char­lotte zostanie guwernantką jego dzieci, będzie chro­niona. Nie rozumiał, dlaczego pociąga go jej surowa mina i sztywny gorset. Żyl jednak tak długo wśród Beduinów, że przyswoił sobie ich fatalistyczną posta­wę i był w stanie zaakceptować tę fascynację. I to po­mimo wynikającej z angielskiego wychowania pew­ności, że jedynie łajdak próbowałby zdobyć laką ko->ietę.

37

Kiedy Adorna przedstawiała Charloitę lordowi Bucknellowi, ten ukłonił się pospiesznie i niedbale.

Zachowanie Bucknella zdumiało Wynlera. Od chwili przybycia przed paroma godzinami lord Buek-nell zachowywał się niezwykle poprawnie, a teraz na­gle zlekceważył gościa. Wyntcr gotów był przyznać, że może nie do końca wyczuwa złożoność hierarchii społecznej angielskiego społeczeństwa, był jednak pewien, że jego matka nie traktowałaby guwernant­ki z taka. serdecznością, gdyby to nic mieściło się w etykiecie.

Wydawało się, że Charlotty nie obeszło zachowa­nie Bucknella, jakby już wielokrotnie musiała znosić podobną sytuację.

- Ma pani piękny dom, lady Ruskin - powiedzia­ła, patrząc na bezmiar wypolerowanych parkietów w salonie, na ścianę pełną okien, wychodzących na taras i ogród, na portrety, półki pełne książek i wzorzyste dywany.

- Tak wyglądał Austinpark Manor, kiedy go ujrza­łam po raz pierwszy. Zmieniłam tu bardzo niewiele. Nie poprawia się doskonałości. - Adorna wskazała stolik i fotele, ustawione wokół kominka. Służące rozstawiały na stole półmiski z ciastkami. - Tutaj na­pijemy się herbaty. Chociaż świeci słońce, powietrze nadal jest jeszcze chłodne.

Zerknąwszy na lorda Bucknella, demonstracyj­nie studiującego tytuły na grzbietach książek, stoją­cych długimi rzędami na regałach, Charlotta powie­działa:

- Z przyjemnością napiłabym się herbaty, lady Ru-skin, ale naprawdę wolałabym najpierw poznać dzieci,

- Tak, z pewnością musisz je poznać. - Z ust Ador-ny wyrwało się lekkie westchnienie. - Nalegam jed­nak, abyś przedtem się posiliła.

3S

Uśmiech Wyntera zniknął. Jego syn, Robbie,

ażał pobyt w Anglii za fascynującą przygodę, ale

ila wściekała się i błagała, żeby ją zabrać do domu.

Z powrotem do El Bahar, który opuścili właśnie ze

względu na nią.

Dziewczynka tego nie rozumiała. Jak niby miała rozumieć? Była jego córką i dotychczas doświadcza-a jedynie swobody, jeżdżąc konno, podróżując z ka-awanami i wydając rozkazy tubylcom. Gdy tylko Wynter zaczynał się buntować przeciwko regułom angielskiego społeczeństwa, wystarczyło, aby pomy­ślał o Leili, i już wiedział, że postąpił słusznie.

Kilku lokajów wnosiło bagaże z powozu. Nagle Charlotta krzyknęła:

- Poczekajcie! Ta torba będzie mi potrzebna! Wynter przyglądał się z zainteresowaniem, jak

guwernantka odbiera swój bagaż od lokaja. Torba była ciężka, mocno wypchana. Przysunął się bliżej, "osławiła ją pod ścianą i pozwoliła, aby służąca po­mogła jej zdjąć okrycie. Wydawało się, że dziewczy­na ma to wszystko, czego oczekiwała matka: była zimna, z dystansem, pozbawiona uczuć. Nie mógł so­bie wyobrazić, by taka kobieta poradziła sobie z dzieckiem równie wybuchowym jak Leila. Jeśli Charlotta nie poradzi sobie z Leilą, będzie to ozna­czało, że jest bezużyteczna.

Charlotta rozwiązała wstążkę pod brodą i zdjęta kapelusz. Wynter byl oczarowany.

- Mój Boże, kobieto - huknął - dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś ruda?

Charlotta zamarła z rękoma uniesionymi ku górze. Wynter ujął dwoma palcami kosmyk włosów, któ­ry wysunął się z jej koka.

- Nigdy w życiu nie widziałem niczego takiego. Przy takim ogniu człowiek może rozgrzać sobie ręce.

39

Nagle dotarł do niego zdławiony śmiech matki. Pospiesznie podeszła do fotela.

Charlotta oddala kapelusz służącej, po czym chwyciła go za rękę w nadgarstku i odepchnęła.

- Milordzie, takie swobodne komentarze na temat wyglądu innych łudzi uważane są za niestosowne.

- Po cóż więc kobieta odsłania swoje wdzięki, je­śli mężczyźnie nie wolno się nimi zachwycać?

- Nie odsłaniam swoich wdzięków! Moje rude wło­sy są... - Wzięła głęboki oddech. - Może pan zachwy­cać się urokiem dam, ale... nieco powściągliwiej.

Palce Charlotty, zaciśnięte na ręce Wyntera, drża­ły. Po kolorach, które pojawiły się na jej bladej twarzy, mógł zauważyć, że dziewczyna czuła się nieswojo. Jed­nak doskonale panowała nad sobą. Wynter ciekaw byl, kiedy i z jakiego powodu nauczyła się tej sztuki.

- Pozwolę więc sobie tylko dodać, że kolor pani włosów bardzo mi odpowiada.

-Tak już lepiej, jednak ze względu na nasze wza­jemne stosunki pracodawca-pracownik najlepiej by było, gdyby mi pan zaoszczędził komplementów.

- Ale to mi się nie podoba. Puściła jego rękę.

- Żeby sprostać towarzyskim regułom, czasami trzeba zrobić coś, co się człowiekowi nie podoba.

Skrzywił się.

- To pamiętam. Wygładziła dłońmi suknię.

- Nie sądzę, żeby pan zrobił taką uwagę wobec kobiety z pustyni.

- Żadnej kobiety z pustyni nie mógłbym tak oglą­dać. Tylko małe dziewczynki mogą odkrywać głowy.

Zaintrygował ją.

- Chce pan powiedzieć, że kobiety naprawdę trzy­mane są w haremie?

40

Żony jego przyjaciół zadawały podobne pytania, ale robiły to pogardliwym tonem. Charlotta była za­fascynowana, i to do tego stopnia, że zapomniała o masce obojętności.

- Żony bogatych mężczyzn, mieszkających w mie-ie, trzymane są w haremach - wyjaśni). - Ja żyłem

wśród Bcduinów, pustynnych wędrowców. Nasze żo­ny krążą pośród nas, mają jednak zasłonięte głowy.

- C z y pana żona... - Charlotta zawahała się. - Ż o -ny? Czy musiały mieć zasłonięte głowy?

- Moja żona - powiedział z naciskiem - miała za­kryta głowę, zwykle również twarz. Ale ja również je zasłaniałem. Słońce i piasek są bezlitosne.

Może za tym powściągliwym zachowaniem Char-lotty kryla się awanturnicza dusza? - pomyślał.

- Chodźcie i siadajcie, moi drodzy - zawołała Ador-na.

Na twarzy Charlotty pojawiło się najpierw zasko­czenie, a potem zakłopotanie, kiedy zauważyła, że wszyscy na nią patrzą.

- Proszę mi wybaczyć, milordzie. Nie miałam pra­wa pana wypytywać.

- Czy to następna zasada, jaką powinienem po­znać? Że Anglicy nie mogą pytać o prawdę?

- Nie! Wcale nie o to mi chodziło. Pomyślałam je­dynie, że chciał się pan napić herbaty i nie byl to wła­ściwy moment na takie rozmowy.

- Porozmawiamy więc później. - Odwrócił się , zanim zdążyła odpowiedzieć, zasiadł w najwięk­szym fotelu.

Adorna zajęła miejsce przy złoconej tacy z herba­tą. Bucknell podbiegi do niej jak posłuszny pies na glos pana. Charlotta nadal się wahała.

- Charlolto - Adorna skinęła ręką w stronę stoją­cej obok sofy' - czy mogłabyś mi pomóc?

41

dziewczyna zbliżyła się do hrabiny, ta nalała herbatę.

- O ile dobrze pamiętam, lordzie Bucknell, pije pan herbatę z mlekiem. - Podaia filiżankę Charlot-cic, która z kolei przekazała ją Bucknellowi. - A ty, Wynter, z cukrem?

Charlotła podała filiżankę Wynterowi, nie pa­trząc mu w oczy.

- Naleję teraz dla ciebie, Charlotte, a ty tymcza­sem, czy mogłabyś podać Wynterowi ciasteczka mig­dałowe? Jako dziecko bardzo je lubił.

Wynter wziął dwa ciasteczka, dzielnie powstrzy­mując się, by nie zjeść wszystkich, prosto ?, półmiska. Charlotta byłaby przerażona. Może nawet przerazi­łaby się tak bardzo, że porzuciłaby maskę zimnego opanowania, odsłaniając prawdziwe oburzenie? Chociaż kusiła go taka prowokacja, pamiętał o pod­stawowych zasadach zachowania przy stole w angiel­skim towarzystwie.

- Może kanapkę, lordzie Bucknell? - Kiedy od­mówił, Adorna zaproponowała: - To może spróbuje pan makowca?

Bucknell przyjął kawałek ciasta.

Adorna nałożyła na talerz kanapki, kawałki ma­kowca i ciasta z czarnymi porzeczkami i podała go siedzącej obok Charlotcie.

- Damy są zbyt delikatnymi istotami, aby odczu­wać coś tak pospolitego jak głód, ale obie z Charlot­te czujemy potrzebę zjedzenia czegoś.

Wynter roześmiał się i nawet Charlotta uśmiech­nęła się lekko, ściągając rękawiczki.

Tymczasem lord Bucknell pokiwał głową.

- Słuszna uwaga. Bardzo słuszna. Angielskie nie­wiasty nie są podobne do waszych dzikusek, mój chłopcze.

42

Nadal uśmiechając się, Wynter zapytał:

- Jakich dzikusek? Takich jak moja żona? Bucknell drgnął- Jego spojrzenie powędrowało

w stronę Wyntera pełne jeśli nic zgrozy, to przerażenia.

- To było bardzo nieprzemyślane z mojej strony, milordzie. Proszę mi wybaczyć. - Bucknell spojrzał na Adornę. - Droga lady Ruskin, byłem zaskoczony, napotkawszy w posiadłości Wyntera. Przyznaję, że nie śledzę plotek, ale nie słyszałem najmniejszej wzmianki o jego powrocie.

Wynter przerwał mu spokojnie:

- Przybyłem zaledwie dwa tygodnie temu i nie czułem potrzeby rozpuszczania jakichkolwiek plotek na ten temat.

- Ależ naturalnie, naturalnie. - Bucknell patrzył na Wyntera coraz bardziej zmieszany, a jego oschły głos stawał się coraz bardziej oschły. - Zwykle jednak takie wieści szybko rozchodzą się po całej Anglii.

- Mama jest zdania, że lepiej będzie dla moich dzieci, jeśli zapoznają się z regułami tutejszego za­chowania, zanim zaryzykujemy ich konfrontację z angielską socjetą. Dlatego staramy się zachować dyskrecję. - Rzucił Adornie rozbawione spojrzenie. - Prawie anonimowość. Przysięgam, mamo, kiedy byłem w mieście, to Howard mnie rozpoznał i wpro­sił się do domu.

- Howard często cierpi na brak pieniędzy - dodał Bucknell. - Gdyby nie śmiesz... eeee... oryginalne poglądy Wyntera, Howard i jego towarzystwo trzeba by było siłą wyrzucać z domu.

Wynter udał, że nie słyszał przejęzyczenia Bucknella.

- Mam nadzieję, moja droga, że podczas pobytu w Londynie nie musiałaś odwiedzać swojej firmy. -Bucknell mówił do Adorny, ale uwaga wyraźnie wy­mierzona była w Wyntera.

43

- Nie - odparła Adorna. - Wynter przejął zarzą­dzanie nia, korzystając z pomocy kuzyna Stewarta,

- Nigdy nic powinnaś .się parać takimi plebejski-mi zajęciami. - Bucknell drażnił się z Wynterem, ośmielony wyraźnym dobrym humorem lorda. - La­dy Ruskin jest delikatnym kwiatem.

Wynter z trudem się pohamował.

- Chyba pan jej zupełnie nie zna, jeśli pan w to wierzy.

Bucknell, stateczny starszy pan, żachnął się, ura­żony przez młodego byczka.

Nagłe u szczytu schodów rozległ się szybki tupot nóg i głośny okrzyk.

- Tato! - Wołanie LeiJi odbijało się echem w dłu­gim korytarzu na piętrze. - laaaatooooo!

Wynter wyobraził sobie, że dziewczynka zjeżdża po poręczy schodów.

- Nie idź tam. - Robbie krzyczał równie głośno, jak siostra, wyobrażając sobie, że jego reprymenda usprawiedliwia taki wrzask. - Będziesz miała potem kłopoty.

AJe lżejszy tupot bucików dziewczynki zdystanso­wał się od mocnego stąpania brata i córka Wyntera, ślizgając się i wymachując rękami, wpadła do salonu. Była chuda, istna kupka kości, powiązanych skórą i mięśniami, i wysoka, wyższa niż większość dzieci w jej wieku. Ciemne włosy, odziedziczone po matce, miała zaplecione z tyłu głowy. Jej skóra połyskiwała pięknym, oliwkowym odcieniem. Chociaż dziewczyn­ka wyglądała na zawstydzoną, w jej wielkich, błysz­czących oczach czaiło się licho, a ciemnoczerwoną sukienkę pokrywał pył, którego jeszcze godzinę temu tam nie było.

Wynter wyciągnął ku niej ramiona. - Chodź, mój słodki ciężarze!

44

Rzuciła się na niego. W tej samej chwili zdyszany Rohbie pojawił się w drzwiach.

- Próbowałem ją zatrzymać! - Wysoki i barczysty chłopiec, o włosach równie ciemnych jak u siostry, zdradzał już oznaki przyszłej męskiej urody. Wskazał palcem na siostrę, przytuloną do ojca, i powiedział łamiącym się głosem: - Znowu była na poddaszu i zrobiła tam okropny bałagan.

- Nie opowiadaj takich rzeczy - zganił go Wynter i skinieniem ręki przywołał syna. Chłopiec podszedł i usiadł mu na kolanach.

A potem cała trójka odmieńców zaczęła się przy­glądać przedstawicielom angielskiej socjety.

Adorna patrzyła na swojego syna i wnuki z uczu­ciem zarazem miłości, jak i rozpaczy. Bucknell nie potrafi! ukryć swojej niechęci, co było do przewidze­nia. A Charlotta....

Po raz pierwszy od chwili, gdy Wynter ją spotkał, jej oczy nie miały chłodnego wyrazu. Patrzyła na je­go dzieci... oceniająco.

- Ta pani jest guwernantką, którą wam obiecała babcia - powiedział obojętnym tonem. - Nazywa się panna lady Charlotta, jest mądra i piękna, co może­cie sami zobaczyć, i będzie was uczyła.

Charlotta spojrzała na Leilę i uśmiechnęła się. Potem przyjacielsko skinęła głową Robbiemu.

- Tak się cieszę, że mogę was poznać. Zawsze przyjemnie jest zawierać nowe przyjaźnie.

- Miło mi panią poznać, panno lady Charlollo -odezwała się dziewczynka. - Jednak żadne nie wsta­ło i nic ukłoniło się.

Adorna już miała je upomnieć, lecz Charlotta ją biegła:

- Robbie, gdybyś mógł podać mi moją torbę, to poszukam prezentów, które wam przywiozłam.

45

Chłopiec poderwał się natychmiast i złapał torbę podróżna, którą Charłotta przezornie postawiła w salonie.

Leiła przywarła do ojca. Podczas ostatnich mie­sięcy poznała zbyt wicJu nowych ludzi, zmagała się ze zbyt wiełoma nowymi doświadczeniami i czasem ogarniała ja. fala nieśmiałości. Pojawiały się też w y -buchy złości. W nocy śniły się jej koszmary, ale Char-łotta nie musiała tego jeszcze wiedzieć.

Kiedy Robbie podał jej torbę, wskazała mu miej­sce koło siebie. Gdy usiadł, otworzyła torbę i wycią­gnęła z niej drewnianą, mniej więcej trzydziestocen-tymetrową rzeźbę konia. Doskonały artysta uformo­wał wypolerowane drewno; zwierzę zdawało się być w ruchu, z uniesionymi kopytami, rozwianą grzywą i ogonem.

-To prezent dla Leili - poinformowała zebranych Charłotta.

Powtórnie sięgnęła do torby i wydobyła z niej przedmiot wyglądający jak cienki, niespełna dziesię-ciocentymetrowy trzonek.

Wynler wiedział od razu, co to jest. Charłotta b y -ła mądra. Niebezpiecznie mądra. Musiał to zapa­miętać.

Adorna jęknęła cichutko i ukryła twarz w dło­niach- Robbie zmarszczył brwi i ostrożnie wziął trzo­nek z rąk guwernantki.

Tylko chwilę zabrało chłopcu rozszyfrowanie za­gadki.

- Tato! Zobacz! Scyzoryk! Mogę go nosić ze sobą i mogę nim rzucać... - Przerwał i zerknął ostrożnie na swoją babkę. - Ale nie w domu.

- Będziemy więc 6viczyć na dworze, tak? - zapyta­ła Charłotta. - Będziemy na to mieli czas na space­rach. Mam nadzieję, że pokażesz mi, jak się nim rzuca,

46

a Leila zaprezentuje, jak się jeździ konno. - Odwróci­ła się w stronę dziewczynki, która nie odrywała wzro­ku od wyrzeźbionego konia. - Leilo, twoja babcia opo­wiadała mi, jaka z ciebie wspaniała amazonka. Leila łypnęła podejrzliwie na Charlotte.

- Owszem. Ale nie będę jeździć w damskim siodle.

- Ojej - Charłotta podniosła konia i pogłaskała go. - Nie wiedziałam, że nie umiesz jeździć na dam­skim siodle.

- Umiem! - Oburzona Leila zerwała się z kolan ojca. - Tylko nie chcę!

Robbie, pochłonięty bez reszty otwieraniem ko­lejnych ostrzy scyzoryka, nawet nie spojrzał na sio­strę, gdy zapytał:

- Skąd wiesz? Nigdy nawet nie spróbowałaś. Zanim Leila wybuchnęła gniewem, Charłotta

wstała.

- Dziewczynki wszystko potrafią, Robbie. Leilo, chodź i weź konia.

Leila przemaszerowała przez pokój, podniosła rzeźbę i przytuliła do piersi.

- Jest piękny - rzekła zachwycona. - Dziękuję, panno lady Charlotto.

- Dziewczynki mają także lepsze maniery, niż chłopcy - zauważyła Charłotta.

Robbie zrozumiał sugestię.

- Dziękuję, panno lady Charlotto - wyrecytował.

- Bardzo proszę. Robbie, czy możesz zanieść mo­ją torbę do pokoju? Jeśli pani pozwoli, lady Ruskin, ta dwójka zaprowadzi mnie do mojej sypialni.

- Tak. Oczywiście. Zgadzam się - słabym głosem powiedziała Adorna,

Charłotta ujęła jedną ręką dłoń Robbiego, drugą wzięła za rękę Leilę. Kiedy cała trójka wychodziła z salonu, Wynter usłyszał, jak Charłotta mówi:

47

- Czy wiecie, że siedzenie w damskim siodle jest trudniejsze niż w męskim?

Wynter wstał, podszedł do drzwi, wyszedł i Z rę­koma opartymi na biodrach patrzył za oddalającymi się dziećmi i guwernantką, Charlotta z taką łatwo­ścią pokierowała tą krnąbrną dwójką, że nawet nie zdali sobie sprawy z manipulacji.

Doskonale się nadawała. Tak, była naprawdę w y -śmienita.

ROZDZIAŁ

5

Parę minut później Charlotta pokręciła głową na widok niepohamowanego łobuziaka, ubranego w jej suknię, rękawiczki do łokcia i pelerynkę.

Leiła uśmiechnęła się i założyła okulary guwer­nantki. Zza szkieł jej oczy wyglądały na ogromne. Za­mrugała, gdyż świat wokół niej nagle się wykrzywił.

- Co to jest? - zapytał Robbie, wyciągając z otwartej torby Charlofty długie pudełko.

- Podaj mi, to ci pokażę. Czy umiesz dodawać i odejmować?

- Tak, proszę pani - w głosie Robbbiego słychać było silniejszy akcent niż u jego ojca, ale posługiwał się bezbłędną angielszczyzną. - Umiem leż mnożyć i dzielić.

Charlotta unosła brwi.

- To bardzo dobrze. Nie wiedziałam. Kto cię uczył?

- Mój tato. Tatuś jest... był człowiekiem zarządza­jącym interesami w naszym plemieniu i powtarzał, że w świecie handlu trzeba umieć wszystko, żeby zdobyć szacunek partnera.

48

Charlotta spojrzała w dól, wyciągając suwak z pu­dełka.

- Twój tato jest bardzo mądrym człowiekiem. -Zaczęła przesuwać poszczególne drewniane części suwaka, pełne cyfr i znaków. - Chyba się ucieszysz, gdy ci powiem, że kiedy opanujesz sztukę posługiwa­nia się suwakiem logarytmicznym, będziesz mógł wy­konywać skomplikowane rachunki, nie korzystając z kartki papieru i ołówka.

Robbic zmarszczył czoło.

- Ale ja nigdy nie używam papieru i ołówka. Wszystko liczę w głowie, jak mój tatuś.

Charlotta była zaskoczona. - Duże liczby też? Ta­kie jak... sześćset trzydzieści dwa razy cztery tysiące czterysta osiemnaście?

- Dwa miliony siedemset dziewięćdziesiąt dwa ty­siące sto siedemdziesiąt sześć.

- Nie, niemożliwe, żebyś to policzył w głowie. Wi­dzisz, poprawna odpowiedź to... - Charlotta szybko operowała suwakiem. - Dwa miliony siedemset dzie­więćdziesiąt dwa tysiące sto siedemdziesiąt sześć! -Spojrzała na chłopca. - Jak to zrobiłeś?

- Tato mnie nauczył.

- Tato cię naucz)'!? - Zdumiona Charlotta zaczę­ła się zastanawiać, czy to odcięcie od cywilizowanego świata mogło tak wyostrzyć wrodzone zdolności. -Obaj macie niezwykły talent!

W tym momencie Leila wpadła na umywalkę i por­celanowa miska oraz dzbanek spadły na podłogę. Miska pękła. Woda się rozlała. Lcila wybuchnęla płaczem.

- To hylo bardzo głupie - skomentował kochany raciszek.

Charlotta podniosła się niespiesznie i podeszła o Leili, siedzącej na podłodze i trzymającej się

łydkę.

49

- Pochlapałaś się? - Zdjęła dziewczynce z nosa swoje okulary i schowała je do kieszeni.

- Tak. Na dodatek się uderzyłam.

- AJe niezbyt mocno. TU jest ścierka; chodź, wy­trzemy wodę. Czy umiesz mnożyć, jak twój brat?

- Nie. - Leila niechętnie wzięła ścierkę i zaczęta wycierać podłogę. - Umiem tylko pomnożyć sto przez tysiąc.

- Tb też robi wrażenie. - Charlotta uklękła koło dziewczynki i przystąpiła do skuteczniejszego wycie­rania. - Czy wasz tato nauczył was czytać?

- Umiem czytać - oświadczył Robbie.

-Nie umiesz. - Leila mówiła z silniejszym akcen­tem niż jej ojciec. - Czasami tylko uda ci się rozpo­znać jakieś litery.

- Ale jestem lepszy od ciebie.

~ Umiem czytać! Tylko po prostu nie chcę. Charlotta postawiła miskę i pozbierała kawałki porcelany.

- Ale ja potrafię czytać i mam książkę, która po­winna ci się spodobać.

- Jeśli będę musiała ją czytać, to na pewno mi się nie spodoba - buntowniczo zakomunikowała Leila.

- Nie. Tb ja ci ją będę ezytać - zawołała Charlotta, bez cienia wyrzutów sumienia zastawiając pułapkę.

Wstała z podłogi i podeszła do swojej torby po­dróżnej. Większa część zawartości rozrzucona była po podłodze. Ubrania, które zapakowała na wypa­dek, gdyby służba nie przyniosła jej kufrów, tablica do pisania, podręczny sekretarzyk z papierem, pióra­mi i starannie wybranymi książkami. Podniosła jeden z oprawionych w zieloną skórę tomów i rozejrzała się po przestronnej, słonecznej sypialni, której okna wy­chodziły na wschód.

50

- Chodźcie, dzieci. - Charlotta poprowadziła je na kanapę przy oknie i usiadła na środku, aby Rob-bie i Leila mogli usadowić się po jej bokach. Podczas gdy dzieciaki toczyły wojnę o poduszki, na których można byto się oprzeć, Charlotta uważnie przyjrzała się pokojowi.

Nie znajdował się on w tym skrzydle domu, gdzie zwykle położone były pomieszczenia dla guwernan­tek, nianiek i dzieci. Ten elegancko umeblowany, wytapetowany na zielono pokój znajdował się na pierwszym piętrze. Po obu stronach łóżka poło­żono dwa ogromne, puszyste dywany, przy kominku ustawiono dwa fotele i sofę - luksus, jakiego Char-lotta nie doświadczyła od czasu opuszczenia domu wuja.

Gdyby tylko wiedziała, czemu to zawdzięcza. Z jakiegoś powodu czulą się przekupywana.

Dzieci dobrze znały matematykę, kiepsko czytały, były nieokrzesane, buntownicze i bardzo inteligent­ne. A więc jeszcze wiele mogły się nauczyć.

- Co to za książka? - zapytała Leila.

-To nowość. Dopiero ją przeczytałam i mówiono mi, że mają się ukazać następne historie - Charlotta pogładziła skórzaną okładkę swojego nowego, naj­cenniejszego nabytku. -To „Baśnie z 1001 nocy".

- A o czym? - Robbie wziął do ręki suwak loga­rytmiczny i zaczął nim sprytnie manipulować.

Charlotta podejrzewała, że gdyby go teraz zosta­wiła, szybko opanowałby tę umiejętność, której taj­niki ona sama zgłębiała kiedyś z takim trudem.

Otwierając książkę, powiedziała:

- To historia o bardzo mądrej damie i o baśniach, które opowiada.

- Mama też opowiadała nam baśnie - odezwał się Robbie. - Leila nie pamięta mamy.

51

Charlotta nie wiedziała, czy postępuje właściwie, ale nie potrafiła opanować ciekawości:

-He Leila miała wtedy lat?

-Trzy, a ja siedem. - Usta cJHopca zadrżały przez chwilę, ale się opanował. - Pamiętam ją.

- Wasza mama żyje w twoim sercu - powiedziała łagodnie Charlotta.

- Co to znaczy? - zainteresowała się Leiła.

- Ona chce powiedzieć, że nadal mogę ja. widzieć, kiedy zamknę oczy. - W głosie Robbiego dźwięczało zniecierpliwienie, ale Charlotta podejrzewała, że udawane. - Mama była niska i gruba i stale się do mnie uśmiechała.

- Czy do mnie też się uśmiechała? - spytała Leila.

- Do ciebie też.

- Lubiła mnie - z triumfem stwierdziła Leila. -A gdzie jest twoja mama, panno lady Charlotto?

Charlotta zawahała się. ale nie zwróciła dziewczyn­ce uwagi, że niewłaściwie ją tytułuje. Owszem, dziw­nie to brzmiało, lecz miało wdzięk, a poza tym błędem byłoby podważanie tego, co nakazał im ojciec.

- Moja mama także nie żyje. - Uprzedziła następ­ne pytanie: - Mój ojciec także. Umarli, kiedy miałam jedenaście lat. Byli ze mną dłużej, niż wasza mania z wami. Miałam szczęście.

- Szczęście - powtórzyła Leila.

Charlotta oparła dłoń na białej kartce papieru, zadrukowanej wyraźnymi, czarnymi literami.

- To co, zaczniemy czytać?

*

-Naprawdę nie znam się na matematyce. - W y n -ter wbił tępy wzrok w grubą księgę rachunkową, któ­rą jego kuzyn Stewart rozłoży! przed nim, po czym

52

podniósł oczy na grupę ubranych na czarno dżentel­menów, siedzących wokół długiego stołu. Wszystko to działo się w londyńskim biurze firmy przewozowej Ruski nów.

- Możecie mi to wytłumaczyć?

Kątem oka dostrzegł, że palce Stewarta zaciskają się na brzegu skórzanej okładki. Pan Hodges poczer­wieniał na twarzy i wyglądał tak, jakby za chwilę miał dostać apopleksji. Pan Read zwijał w rolkę leżące przed nim dokumenty. Sir Drakely gładził wąsy, usi­łując ukryć skrzywienie ust. A pan Shilbottle zaczął f s i ę dusić w napadzie kaszlu.

Wynter szeroko otworzy! oczy i przeniósł wzrok na Stewarta.

- Jest z tym jakiś problem?

Kończący za tydzień pięćdziesiąt siedem lat Ste­wart wygląda! na swój wiek. A to za sprawą pochylo­nej, wysokiej, chudej sylwetki, przerzedzonych wło­sów i cienkich, zaciśniętych warg. Ale we wspomnie­niach Wyntera kuzyn właściwie zawsze wygląda! po­dobnie. Po prostu urodził się stary.

- Ależ nie ma żadnego problemu, kuzynie - po­wiedział łagodnie Stewart. Chodzi tylko o to, że... trudno jest na poczekaniu udzielać lekcji arytmetyki. Gdybyś powiedział mi wcześniej...

Wynter, celowo odgrywając rolę głupka, uśmiechną! się promiennie do członków kierownictwa swojej firmy.

- Ale możecie mi opowiedzieć o zyskach. Tb wszystko, co mnie tak naprawdę obchodzi. I możecie mnie poinformować, co się dzieje w firmie. Przecież chyba po to tu jesteście?

Drakeły zerknął na pobielałe palce Stewarta i zdecydował, iż czas przejąć inicjatywę.

- Tak, tak, oczywiście, że po to tu jesteśmy. Cho­dzi tylko o to, że twoja matka nieco bardziej sie in-

53

teresowała funkcjonowaniem firmy i sądziliśmy, że ty też... Twój ojciec także się interesował!

- Czy był dobry z matematyki? - zapytaj Wynter. Drakely był zaszokowany pytaniem.

- Byt.., lord Ruskin byl...

ShilbottJe, sześćdziesięcioletni dżentelmen o twa­rzy jak z waty, postanowił się wtrącić:

- Wszyscy wiedzieli, że lordowi Ruskinowi wystar­czyło jedno spojrzenie na rząd obliczeń, aby je zrozu­mieć. Jego lordowska mość sam kierował swoją fir­mą. Kiedy blisko pięćdziesiąt lat temu przystąpiłem do niej jako dostawca węgla, znał każdego z nazwiska i sprawowanej funkcji. Był też pierwszym człowie­kiem, który poznał się na moich możliwościach i dal mi szansę. Twój ojciec był święty, chłopcze.

- Święty... - Wynter doskonałe pamiętał wizyty w biurze i swojego sprytnego i złośliwego ojca, i wie­dział, źe dopiero po śmierci mógł awansować na święte­go, i to tylko w oczach tych, którzy byli podatni na iluzję. - Nigdy dotąd nie słyszałem, żeby ktoś tak mówił o mo­im staruszku. Ale nawet jeśli przed laty trochę zdumie­wał swoimi umiejętnościami, to czasy się zmieniły.

- No pewnie. - Hodges poklepał się po brzuchu wypychającym jedwabną kamizelkę. - Przystąpiłem do firmy wkrótce po tym, kiedy stery przejęła lady Ru-skin. Bardzo opłakiwała stratę męża i syna. Ty' oczywi­ście żyłeś, ale twoja matka o tym nie wiedziała.

Wszyscy zgromadzeni przy stole wbili wzrok w Wyntera.

Wynter patrzył łagodnie, zastanawiając się jedno­cześnie, który z tych żarliwych wielbicieli matki ko­rzystał z okazji i ją okradał.

Hodges tymczasem kontynuował swoją opowieść. - Było wtedy paru łobuzów, gotowych wykorzy­stać sytuację, ale twoja matka wykiwała ich. - Uniósł

54

palec wskazujący. - Nie ma tak pusto w głowie... eeee... to znaczy nie jest takim delikatnym kwiatem kobiecości, jakby się wydawało. Ci łajdacy niczego nie podejrzewali, dopóki nie znaleźli się przed obli­czem sędziego!

Mówiący to mężczyzna najwyraźniej byl w Ador-nie zakochany, a po uśmiechach pozostałych dżen­telmenów sądząc, oni także pozostawali pod uro­kiem tej kobiety. Dzięki Bogu za talent Adorny do zaćmiewania męskich umysłów swoim czarem, pomyślał Wynter; dzięki temu zdołała ocalić rodzin­ny majątek.

Zastanawiało go jednak co innego; czy żadnemu nich nie przyszło na myśl, że on, Wynter, nie miał pstro w głowie, jak na to wyglądał? Czy napraw­dę wierzyli, że pobyt w Arabii nadwerężył jego inte­ligencję? Wyglądało na to, że wszyscy Anglicy uwa­żali, iż trzeba ukończyć Oksford, ubierać się na czar­no i oddychać angielskim powietrzem, żeby rozu­mieć, jak się robi interesy. Mógł ich poinformować, że interesy wszędzie robi się tak samo, bez względu na położenie geograficzne. Ale nie powiedział tego. Niech odkrywają prawdę na własne ryzyko.

- Istotnie, moja matka jest klejnotem połyskują­cym barwą i kolorem na bezkresnej tutejszej pustyni.

Odziani w czarne fraki dżentelmeni niespokojnie poruszyli się na krzesłach. Wynter z trudem stłumi! uśmiech. Anglicy byli tacy przyziemni; wystarczyło, że wysławiał się kwieciście, a płoszyli się jak panny.

Poezja okazywała się bardzo przydatnym narzę­dziem. Dostarczała mu sporo rozrywki.

- Ale oczywiście lady Ruskin pragnie całkowicie zdać się na mnie i zachęca mnie do przejęcia zarzą­dzania firmą. Bez niepotrzebnych wskazówek. -Wynter wstał. Pozostali natychmiast poderwali się

z miejsc. - Panowie, ufam waszej opinii. Aby was uspokoić, zabiorę te księgi do swojego pokoju, jed­nak za pól godzin}' mam spotkanie ze starym przyja­cielem. Naprawdę nie mogę się dokładnie przyjrzeć wszystkim rachunkom. - Demonstracyjnie założył włosy za uszy, odsłaniając kolczyk, i wyszedł w asy­ście ciszy, która przepełniona była zdumieniem. Nie odszedł daleko od drzwi, gdy dobiegł go wybuch źle tłumionego śmiechu. Wyglądało na to, że angielscy dżentelmeni uważali go nie tylko za upośledzonego umysłowo, ale do lego głuchego.

- Dotarł do luksusowego gabinetu, % którego ko­rzystali wcześniej ojciec i matka, i zamknął za sobą drzwi. Położył księgi rachunkowe na biurku, usiadł i zaczął je przeglądać, strona po stronie, w pamięci

sumując kolejne kolumny liczb - tak jak nauczył go ojciec.

*

Kochane Hannah i Pamelo!

Lady Ruskin łaskawie pozwoliła mi wysłać do Was list, moje najdroższe przyjaciółki i powierniczki, piszę więc, żeby Wam donieść o wydarzeniach minionego ty­godnia.

Najpierw pragnę Was uspokoić. Nie miałam żadne­go kontaktu z mieszkańcami Porterbridge Hall, udało misie leż uniknąć pójścia na mszę do kościoła w West-ford Village, pod pretekstem przygotowywania dzieci do debiutu w towarzystwie- Oczywiście to tchórzostwo z mojej strony. Na swoje usprawiedliwienie mogę jedy­nie powiedzieć, że cała się kurczę na myśl o perspekty­wie ujrzenia tych pełnych pogardy twarzy. Obawa przed spotkaniem któregoś z moich kuzynów czy mojej ciotki albo, Boże broń, mojego wuja wisi nade mną jak

56

złowieszcza chmura. Jesteście jedynymi osobami, któ­rym mogę o tym powiedzieć. Prawłę-mówiąc -trudno mi nawet oddychać powietrzem Surrey. Wiem-żc nie powinnam, ule tutaj buntuję się przeciwko pisanej mi beznadziei i samotności. Kiedyś byłam zrezygnowana. Zapewniam was, że nie macie się czym martwić, bo wszystko będzie dobrze.

Gdy przybyłam do Austinpark Manor, sytuacja wy­glądała tak, jak ją opisała lady Ruskin. Dzieci miały nie­ograniczoną swobodę w wieku, w którym angielskie dzieci chodzą już do szkoły, i trzeba im było tłumaczyć każdą, nawet najdrobniejszą sprawę. Musiałam na przy­kład wyjaśnić Robbiemu i Leiłi, że właściwym sposobem korzystania z krzesła jest siadanie na nim, a nie układa­nie się na podłodze i opieranie nóg na siedzeniu. Leila wytłumaczyła, że w takiej pozycji najwygodniej im było się uczyć. Nie chcę, abyście myślały, że dziewczynka by­ła impertynencka. Te dzieciaki nie są bezczehie. Szczerze mówiąc, mają chyba wewnętrzną życzliwość wobec in­nych, a ich dobry humor i pogoda sprawiają, że uczenie ich jest przyjemnością. Są jednak beznadziejni w takich sprawach jak posługiwanie się widelcem, ukłony, a zwłaszcza niuanse prowadzenia grzecznej rozmowy. Dziwne, ale uczenie ich przedmiotów takich jak mate­matyka, przyroda, języki i geografia nie przysparza mi kłopotów, tymczasem w przedmiocie, z którego naucza­nia jestem sławna, ponoszę stałe porażki.

Ale do rzeczy. Wyjaśniłam dzieciom, że jeśli będą leżały na podłodze, gapiąc się w sufit, nie zobaczą map, zapisanego papient czy tablicy, na której odmie­niam francuskie albo łacińskie czasowniki. Robbie przyznał, że nie może nic zobaczyć za pomocą stóp, i od tego czasu dzieci siedzą porządnie na krzesłach. Tak, moje drogie, mam przed sobą wyzwanie, ałe cał­kiem miłe.

57

Ku mej ogromnej uldze, od mego przyjazdu ojciec dzieci spędza większość czasu w Londynie z lady Ru-skin. Ach, przecież nie wiedziałyście, że ich ojciec żyje, pra wda ? No więc żyje. Raz w tygodniu zdaję mu raport, a on dokładnie analizuje moją pracę. Bardzo kocha Rohbiego i Lei/ę, zawsze jada z nimi śniadanie, kiedy jest w domu. Z jednej strony zadowolona jestem, współpracując z rodzicem tak zaangażowanym w roz­wój swoich dzieci, z drugiej jednak do rozpaczy dopro­wadza mnie ich zachowanie przy każdym posiłku. Bo trzeba Wam wiedzieć, że lord Ruskin zachowuje się przy stole jak prawdziwy dzikus...

ROZDZIAŁ 6

Charlotta skończyła czytać ostatnią historię z „Baśni z 1001 nocy", zamknęła książkę i odchyliła się wygodnie na oparcie krzesła.

- Czy ta opowieść podobała się wam tak samo, jak poprzednie?

Odpowiedź znała z góry. Dzieci Wyntera siedzia­ły u jej stóp, pogrążone w magicznym kwiecie, w któ­rym wszystko jest możliwe, nawet latające dywany i zaczarowane jaskinie, pełne skarbów,

Charlotta wiedziała, że popełnia błąd, ale pozwa­lała sobie od czasu do czasu dzielić zachwyt dzieci.

Wstała i wsunęła książkę do torby.

- Jest śliczny dzień i byłoby dobrze, gdyby się uda­ło zjeść obiad na dworze. - Wygładziła biały, wykroch' malony kołnierzyk i mankiety, zdobiące jej sukienkę z niebieskiego płótna, lak jak się spodziewała, dzieci poszły w jej ślady, wstając i poprawiając swoje ubrania. Robbie wyglądał schludnie i czyslo w ciemnych

58

spodniach i marynarce, ale Leila... Charlotta zdusiła westchnienie. Jej różowa spódnica była niemiłosiernie zmięta. Guwernantka skrzywiła się na widok plamy z atramentu, „zdobiącej" prawy rękaw. Ale dziewczyn­ka starała się wygładzić spódnicę i starannie wsunęła opadające pasma włosów do warkocza.

Kiedy skończyła, Charlotta podała dzieciom ręce.

- Jak zjemy, pójdziemy na spacer i opowiecie mi o El Bahar.

Stało się lo już rutyną. Chodzili na spacery codzien­nie. Robbie ćwiczy! rzuty nożem. Leila polowała na motyle i kładła się w wysokiej trawie. Oboje dzielili się z Charlotta opowieściami o swoim domu na pusty­ni. Wspominanie miejsc, które opuścili, było dla dzieci równie przyjemne jak lekcje. Charlotta słuchała, zafa­scynowana obrazami piaszczystych wydm, powolnych wielbłądów, kości zbielałych na słońcu, zachwycona na-g ł y m pojawieniem się oazy, która okazała się tylko f a -tamorganą.

- Posiłek na świeżym powietrzu bywa elementem różnych letnich uroczystości - tłumaczyła dzieciom, kiedy schodzili po schodach i przemierzali korytarz. -Ale podczas posiłku na dworze trzeba pamiętać, że obowiązują tu te same zasady, co przy jedzeniu w do­mu.

Leila głośno westchnęła.

- Nie lubię rozmawiać o zasadach dobrego wy­chowania. Są głupie.

- Tc zasady odróżniają kulturalnych ludzi od pro­wincjuszy - zaznaczyła Charlotta.

- A ja myślałem, że kultura - rzeki Robbie. Za nimi rozległ się głęboki śmiech.

- Tu panią przyłapał, panno lady Charlotto. Wynter stał w drzwiach długiego korytarza.

- Tatuś! - Leila rzuciła się ku niemu jak wicher.

59

*

Porwał ją w ramiona, pocałował w czubek głowy, a potem pochwycił Robbiego i przytuli!. Uśmiechał się szeroko. Charlotta dostrzegła na jego czołe zmarszczki, których przedtem nie widziała. Był bosy, miał rozpiętą koszulę bez kołnierzyka i bez kamizel­ki, a jego włosy wyglądały tak, jakby je przeczesał palcami. Blizna wyraźnie przecinała mu policzek- No i ten kolczyk...

Egzotycznie. Wyglądał egzotycznie. To był praw­dziwy powód, dla którego unikała zasiadania do po­rannych śniadań z Wyntcrem i jego dziećmi. Dla niej lord ucieleśniał wszystko, co egzotyczne, nieosiągal­ne i godne pożądania.

Pospiesznie odwróciła wzrok.

- Miło pana widzieć, milordzie.

- Nie patrzysz na niego - zauważyła Leila.

- To tylko powiedzenie kurtuazyjne - Charlotta pomyślała, że to rozsądne wyjaśnienie, ale powin­na była wiedzieć, że dzieci brały wszystko dosłownie, przynajmniej jeśli chodzi o język angielski.

- Po co mówić rzeczy, które nie są prawdą? - za­pytał Robbie.

- No właśnie, panno lady Charlotto, po co? - za­wtórował mu Wynter.

Wiedziała, że się z niej wyśmiewa. Z niej i ze wszyst­kiego, co szlachetne, godne i brytyjskie. Odwróciła się szybko i patrząc mu prosto w oczy, powiedziała:

- Dzięki kurtuazji różne sytuacje, które w prze­ciwnym wypadku mogłyby prowadzić do nieporozu­mień, przykrości, a nawet czegoś gorszego, stają się łatwiejsze Nie mogę uwierzyć, że kurtuazyjne za­chowania nie istnieją nawet w tak odległym kraju, jak El fiahar.

-Jak zwykle ma pani rację, panno lady Charlotto. Uprzejme zachowanie jest bardzo istotne w El Ba-

60

har, zwłaszcza zaś to, którego tak bardzo mi brakuje w Anglii.

- A czegóż to panu brak?

- Tolerancji. - Zanim zdążyła wymyślić jakąś odpo­wiedź, zwrócił się do dzieci: - Owoce moich lędźwi, ja­ką to rozrywkę zaplanowała dla was nauczycielka?

- Kolację na tarasie. - Leila ujęła w dłonie głowę ojca i odwróciła tak, żeby patrzył prosto na nią. - Ta­tusiu, proszę, zjedz z nami.

- Modliłem się, abyście mi to zaproponowali. Czy wasza guwernantka się zgadza?

Jakżeby mogła odmówić swojemu pracodawcy.

Poza tym zachował się uprzejmie. Poprosił ją o zgodę na przyłączenie się do posiłku. Niewielu pracodawców uznałoby to za konieczne. Okazał więc więcej kurtuazji niż niejeden mężczyzna o jego statu­sie. Pomimo swojego dziwnego wyglądu. Chodziło tylko o to, że... na samą myśl o wspólnym posiłku za­cisnęła zęby.

Wynter ją przytłaczał. Miał za dużo pewności sie­bie, za dużo urody, za dużo przekonania, że zdobę­dzie każdą kobietę, jakiej zapragnie. I nie w tym rzecz, by okazywał jej jakieś zainteresowanie, bo od czasu tamtych uwag pierwszego dnia, które wy­raźnie były sprawdzianem, nie obchodziła go zupeł­nie. Faktem było, że Wynter ją irytował.

Tak jak w tym momencie, gdy uśmiechnął się do niej pytająco.

- No i jak będzie, panno lady Charlotto?

- Pójdę powiedzieć służącym, żeby naszykówali jeszcze jedno nakrycie. - Ruszyła natychmiast w stronę kuchni, mocno stąpając, jak kobieta pew­na swojego zdania.

Przechodząc koło biblioteki, usłyszała wołanie Adorny.

f»l

- Lady Ruskin... Jak milo, że już wróciłaś z Londynu. Adorna, z pogodnym uśmiechem, zdejmowała

podróżny strój.

- Dobrze jest być z powrotem w domu. Londyn składa się z samych plotek, przyjęć i duszonej bara­niny. - Wzięła Charlotte pod rękę i ruszyła z nią w kierunku kuchni. - Okropne miejsce. Tęsknisz za nim?

- Zupełnie nie - rzekła Charlotta.

- Bo gdybyś potrzebowała więcej czasu dla siebie, wystarczy, że mi powiesz. Jak wiem, nie skorzystałaś nawet z połowy wolnego dnia, jaki ci przysługuje.

Charlotta ogarnął lekki niepokój.

- Pierwsze miesiące są kluczowe dla poczucia bezpieczeństwa dzieci i budowania ich zaufania. Nie mogę się angażować w płoche rozrywki.

- Nie sądzę, żeby jeden dzień co dwa tygodnie...

- Nie ma takiego miejsca, do którego chciałabym się wybrać - zdecydowanie oświadczyła Charlotta.

Adorna wolno pokiwała głową.

- Rozumiem.

Co gorsza, Adorna chyba naprawdę rozumiała.

- Doceniam twoją troskę o Robbiego i Leilę -ciągnęła dalej Adorna. - Przyznaję, że dzieci są dla mnie ciężką próbą, ale widzę, że taka zmiana warun­ków życia jest dla nich bardzo trudna. Oboje z ich oj­cem musimy spędzać dużo czasu w Londynie, żeby uregulować sprawy firmy, a poza tym... rozważam możliwość rozpoczęcia grzesznego romansu z lor­dem Bucknellem.

Charlotta gwałtownie zamrugała, zastanawiając się, czy się nie przesłyszała.

- Romansu?

- Z lordem Bucknellem. - Głos Adorny był bez­namiętny, jakby mówiła o pogodzie. - Nigdy jeszcze

62

nie miałam romansu, więc muszę dokładnie przemy­śleć lę możliwość.

Chyba oczekiwała na jakąś odpowiedź, więc Charlotta wydukała:

- Ja... wydaje mi się, że romansu nie należy na­wiązywać zbyt pospiesznie.

Znalazły się w korytarzu, prowadzącym do kuch­ni. Natknęły się tam na lokaja, dźwigającego srebrną tacę pełną serwetek. Na ich widok wysoki młodzian zatrzyma! się i ukłonił.

Nigdy jeszcze Charlotta nie ucieszyła się tak bar­dzo na czyjś widok.

- Harris! - Adorna wskazała palcem tacę. - Gdzie idziesz z tymi wszystkimi serwetkami?

- Dzieci będą jadły na tarasie, milady, a jeśli znam się na dzieciach, to na pewno któreś z nich wy­leje mleko.

- Niewątpliwie masz rację - rzekła Charlotta. -Milo, że o nich pomyślałeś.

- Mój syn zamierza zjeść kolację z dziećmi i pan­ną Dalrumple. więc trzeba dostawić jeszcze jedno krzesło - powiedziała Adorna.

Harris skinął głową i zawrócił do kuchni.

- Zajmę się tym, milady.

Wiedziona niezrozumiałym dla siebie impulsem, Charlotta zauważyła:

- To dla niego niewielki kłopot, żeby przyszyko­wać dwa dodatkowe nakrycia.

Harris się zatrzymał, czekając na polecenia. Adorna natychmiast przyłożyła dłoń do czoła.

- Bardzo bym chciała, ale dopiero wróciłam z sy­nem z Londynu i jestem zmęczona.

- A więc taca do twojego pokoju - Charlotta szyb­ko się wycofała z pomysłu.

- Wspaniale - rzekła Adorna.

63

Harris ukłonił się i ruszył do kuchni.

- Charlotto, nie jesteś ze mną do końca szczera.

- Wybacz mi, Adorno, nie mam pojęcia, co we mnie wstąpiło.

- Duch przekory, to chyba oczywiste. Należy się tego spodziewać po kimś, kto cały czas spędza z dziećmi.

Kiedy podążały z powrotem na taras, wyprzedziła je służąca, niosąca tacę z dodatkowym nakryciem. Dygnęła przed Adorna i pospieszyła na taras. Na­stępna służąca niosła tacę wysoko, balansując ostrożnie, aby nie przechyliły się półmiski. Ona tak­że dygnęła i ruszyła ku schodom prowadzącym na górę, do sypialni Adorny.

Lady Ruskin odkłoniła się dziewczętom i powró­ciła do rozmowy.

- Romans, który rozważam, to bardzo dorosłe za­jęcie.

Meandry tej dyskusji wprawiły Charlotte w osłu­pienie.

- Czy byłaś kiedyś zaangażowana? - zapytała Ad-orna.

- Zaangażowana...?

- W romans.

Charlotta zaczęła się zastanawiać, czy Ador-na chce ją wybadać, czy może z niej kpi.

- Nie, proszę pani.

Kiedy znalazły się w korytarzu prowadzącym od schodów na taras, Adorna przyjrzała się dziewczynie.

- Nie pochwalasz tego.

- Lady Ruskin, nie jestem od tego, żeby pochwa­lać bądź krytykować pani postępowanie.

- Znów mnie zaczęłaś tytułować. Nie pochwalasz.

- Milady. Adorno. Doprawdy, nie ośmieliłabym się-

64

Adorna uniosła rękę.

- W porządku. Udam się teraz do mojej pustej sy­pialni i zjem tam samotnie posiłek. - Odwróciła się i zaczęła się oddalać.

Charlotta, nic rozumiejąc, w jaki sposób uraziła Adornę, pobiegła za nią.

- Proszę, milady, nie chciałam...

Adorna zatrzymała się i ujęła dłoń Charlotty.

- Moja droga, wychodzę stąd nadąsana. Nie osią­gnę takiego efektu, jeśli pójdziesz ze mną.

- No... tak, naturalnie.

- A poza t y m w i e s z dobrze, że moje gadanie o samot­nym s p o ż y w a n i u posiłku to bzdury. Naprawdę jestem w y -czerpana. Idź na taras, spotkamy się później.

- Później?

- Sądzę, że już najwyższy czas, abyś poznała praw­dziwy powód, dla którego cię tu przywiozłam, nie uważasz?

ROZDZIAŁ 7

Na tarasie Charlotta zastała Wyntera opartego o balustradę. Spojrzał na nią badawczo.

- Musiała pani rozmawiać z moją matką.

Nadal oszołomiona spotkaniem z Adorna. dziew­czyna wbiła wzrok w mężczyznę i zaczęła się zastana­wiać, czy potrafił czytać w jej myślach.

- Skąd pan wie?

Uśmiechnął się. Dobiy Boże, cóż to był za uśmiech! Wygładził wszystkie ostre łysy na jego twarzy. Dzieci igrały na trawniku. Powinna je upomnieć, żeby nie za­chowywały się tak głośno, ałe uśmiech Wyntera zbił ją z tropu.

65

Lord odkleil się od balustrady, podszedł do nie­wielkiego, kwadratowego stołu z kutego żelaza, na­krytego na cztery osoby, i odsunął dla niej krzesło.

- Mama zwykle budzi w ludziach zdumienie. Zajęta miejsce, a wtedy Wynter pochylił się do jej

ucha i szepnął:

- A pani wygląda zachwycająco. Jego oddech musnął jej kark.

Wielkie nieba, powrót do Surrey okazał się więk­szym wyzwaniem, niż się spodziewała. Ale była silną i uczciwą kobietą. Zasady moralne musiały zatrium­fować. Ktoś powinien o tym Wynterowi powiedzieć. Nadal pochylał się nad nią, dłonie trzymał blisko jej ramion na oparciu krzesła i obserwował jej profil. Poczuła jego zapach. Wiedziała, po prostu wiedziała, że lord się uśmiecha, choć nie miała zamiaru tego sprawdzać. Śmiał się. Z niej.

Pewny siebie, przystojny, wstrętny facet.

Tak, zasady moralne muszą zwyciężyć i ona świet­nie się nadawała do tego, żeby mu o tym powiedzieć. Prawdę mówiąc, nawet sprawi jej to przyjemność. Kiedy się odwróciła, wcale jej nie zdziwiło, że jego twarz znajduje się tak blisko jej oczu. Nie cofnęła się jednak i w żaden sposób nie okazała, jak wielkie wra­żenie - to znaczy, jak obraźliwe - wywierała na niej jego bliskość.

- Jestem guwernantką, milordzie. Jestem tutaj dla dobra pańskich dzieci. Mam nadzieję, iż zrozu­mie mnie pan, jeśli oświadczę, że nie jestem zainte­resowana pańskimi uśmiechami, kolczykiem i nie­ustannymi zaczepkami. - Gwałtownie zamknęła usta, uświadomiwszy sobie, że powiedziała więcej, niż zamierzała.

Wielkie nieba. 'Ib było niedopuszczalne. Uśmiechnął się jeszcze szerzej.

66

- Podoba mi się w pani, panno lady Charlotlo, że mówi pani prawdę. To bardzo rzadka cecha u Anglików.

- Anglicy zawsze mówią prawdę - odparła odru­chowo.

Wybuchnął takim śmiechem, że wokół oczu poja­wiły mu się głębokie zmarszczki. - Jesteś taka świe­ża, jak poranny powiew wiatru, muskający wiosenną trawę, rozkoszna jak ulewa po długotrwałej suszy. Ale nie jesteś tak głupia, żeby w to wierzyć.

-Nie, nie jestem.

Położył dłoń pomiędzy jej łopatkami.

- Potrafisz ocenić, czy mężczyzna mówi prawdę?

-Jestem dumna z tego, że potrafię określić, czy męż­czyzna albo kobieta, albo dziecko, kłamie. - Pragnęła, bardzo chciała, odetchnąć głęboko... - Kiedy się posia­da głęboką znajomość pewnych nieświadomych gestów, wykonywanych przez kiamcę, można odkryć fałsz. -Ostatnie trzy słowa wyrzuciła z siebie w pośpiechu.

Przypatrywał się jej z uwagą.

- Potrafisz więc poznać, czy mężczyzna mówi prawdę - drażnił się.

Pozwoliła sobie na westchnienie, mając nadzieję, że przypisze je rozdrażnieniu.

- Owszem, potrafię.

- Będziesz więc wiedziała, że nie kłamię, mówiąc, iż jesteś cudowna.

Zamarła. To był absolutny szok, wywołany przez gorącą, natarczywą dłoń, nalegające spojrzenie ciemnych oczu i przez szeroki, olśniewający uśmiech. Był tak blisko, tak... blisko.

- Panno lady Charlotto?

- Tak, słucham. Tak, milordzie, jeśli pan sądzi, że... - Odchrząknęła. - To znaczy, jeśli uważa pan, że jestem., eee...

- Cudowna - rzekł stanowczo.

67

- Tak. Cudowna. - Pochyliła się do przodu, pró­bując uniknąć jego dotyku. Bezskutecznie. Jego go­rąca ręka przesunęła się w ślad za jej sztywnym kar­kiem. Po omacku przesunęła dłońmi po obrusie. Jej palce napotkały złożoną serwetkę; miała czym zająć ręce. Z wystudiowaną uwagą wyciągnęła serwetkę spod srebrnej zastawy i rozłożyła sobie na kolanach. - Tak, jeśli pan tak sądzi, nie śmiałabym nazwać pa­na... powiedzieć, że mija się pan z prawdą.

- Aha. - Jego dłoń powoli przesunęła się na jej ra­mię. Zacisnął ją gestem, który byl raczej wyrazem przyjaźni, a nie kaprysem, i znów Charlotta doświad­czyła tego okropnego, zdradliwego uczucia braku tchu. - Jesteś bardzo łaskawa.

- Tato! Tato, czy już jest jedzenie? - zawołała z trawnika Leila.

Elegancki, groźny barbarzyńca wyprostował się i przechylił przez balustradę. - Już jest! - odkrzyk­nął. - Chodźcie!

Charlotta patrzyła nieprzytomnie na biały obrus, cztery nakrycia, sztućce i srebrny komplet do przypraw. Ale nie widziała ich; w niezrozumiały sposób Winter oślepił ją, jakby był słońcem, w które patrzyła prosto, nie zważając na bezpieczeństwo. Dzieci wbiegły po schodach, zdyszane i roześmiane. Odwróciła spoj­rzenie w i c h stronę, nadal jednak widziała obraz W y n -tera w chłopięcej sylwetce Robbiego i w łobuzerskim uśmiechu Leili. Szybko opadli na krzesełka po obu jej stronach, patrząc na nią z minami winowajców.

W tym momencie na tarasie pojawi! się Harris z miską wody i zarzuconą na ramię ścierec2ką. Ukląkł obok Leili.

- Trzeba się trochę umyć, zanim zaczniecie jeść, paniczu i panienko.

Oczywiście. Pobrudzili się.

68

Zerknęła w dól na swoje kolana i zobaczyła ser­wetkę zwiniętą w kłębek. Dlaczego dzieci miałyby czuć się winne, skoro ich guwernantka zmięła ser­wetkę, zanim jeszcze wszyscy usiedli do stołu? Bez­przykładny występek wobec kulturalnego zachowa­nia! A wszystko to - rzuciła spojrzenie na nadal uśmiechniętego Wyntera -jego wina.

Urażona, odetchnęła pełną piersią, pierwszy raz od chwili, kiedy znala2la się na tarasie.

Wyntcr musiał usłyszeć jej przyśpieszony oddech, bo zerknął w jej stronę i, nie przestając szorować rąk Robbiego, powiedział:

- Panno lady Charlotto, ma pani trudności w od­dychaniu. Musi pani poluzować sznurowanie gorsetu.

Harris zakrztusił się i spurpurowial na twarzy. Szybko podniósł miskę, ukłonił się kilkakrotnie i po­spiesznie umknąf 2 tarasu.

Ale sytuacja wcale się nie poprawiła. Wynter usiadł 2a stołem naprzeciwko niej.

- Panno lady Charlotto, czemu nosi pani gorset? - zapytał Robbie.

Charlotta szamotała się pomiędzy pragnieniem udzielania odpowiedzi na każde pytanie dzieci, a za­sadami przyzwoitości.

- Gorset to właściwy strój kobiecy, natomiast nie jest właściwym tematem do rozmowy przy stole.

- Dlaczego? - tym razem pytanie rzuciła Leila. Wynter pochylił się do przodu, nic spuszczając

z kobiety wzroku.

- No właśnie, dlaczego, panno lady Charlotto?

- Zarówno damska, jak i męska bielizna nie mogą być przedmiotem dyskusji z przedstawicielami pici przeciwnej, w żadnej sytuacji... - uprzedzając nie­uchronne pytanie Leili, dorzuciła -... a z przedstawi­cielami własnej płci tylko z największą dyskrecją.

69

Leila spojrzała na Robbiego, i wybuchnęła nie­spodziewanym śmiechem.

- Ona mi wszystko opowie o gorsetach, a tobie

-To niesprawiedliwe! - krzykną! chłopiec.

- Dosyć tego.

Dzieci zamilkły na tyle, że zdążyła posłużyć się dzwonkiem, który miała pod ręką.

- Nie martw się, synu - odezwał się Wynter. -Przywilej opowiedzenia ci o tym damskim narzędziu tortur należeć będzie do twojego ojca.

Charlotta miała ochotę go ofuknąć, ale powstrzy­mała się na widok chudego lokaja, który' zbliżył się do stołu, uginając się pod ciężarem wazy. Służące wniosły półmisek parujących bułeczek i osełki masła. Postawiły jedzenie na stole, dygnęły i pospiesznie ru­szyły z powrotem do kuchni, gdzie - Charlotta była tego pewna - Harris zabawiał wszystkich opowieścią o jej gorsecie.

Kiedy uniosła pokrywę wazy, wydobył się kłąb pa­ry. Wynter głęboko wciągnął powietrze.

- Zupa ogonowa - rzekł. - Uwielbiam zupę ogo­nową.

Dzieci poszły w ślady ojca, głośno wciągając po­wietrze i wyrażając zachwyt.

Charlotta stłumiła w sobie chęć skarcenia ich. Po­myślała, że trudno by jej było powiedzieć swojemu pra­codawcy, iż daje zły przykład, zwłaszcza że przed chwi­lą zganiła go za wzmiankę o jej bieliźnie. Zaczęła nale­wać zupę z kluseczkami i odrobiną sherry na talerze.

- Milordzie, czy mógłbyś podać dzieciom półmi-

- Po prostu dam każdemu po jednej. - Sięgnął po pieczywo i każdemu dzieciakowi położył na tale­rzu po bułeczce.

70

Ale nie byl to koniec jego fatalnego zachowania. Gdyby go nie powstrzymała, sięgnąłby przez siół, że­by położyć bułkę również na jej talerzu.

- Dziękuję, milordzie. Gdybyś jednak mógł mi podać półmisek, to nałożę sobie sama.

- Ooooo, tatusiu, rozzłościłeś pannę lady Char­lotte - rzekła Leila.

- Nonsens. Panna lady Charlotta jest zbyt wielką damą, żeby się irytować.

Leila zaczęła kopać nogę od stołu i kopała tak długo, dopóki Charlotta nie położyła jej ręki na ko­lanie i nie pokręciła lekko głową. Potem dziewczyn­ka sięgnęła po łyżkę. Nauczyła dzieci, by ją obserwo­wały, toteż zrobiły to samo. Uniosła sztuciec i zanu­rzyła w zupie. Dzieci także.

- Lubię rwać palcami bulkę, wrzucać ją do zupy i obserwować, jak nasiąka zupą - odezwał się Wynter.

Dzieci przestały patrzeć na guwernantkę i okrą­głymi ze zdziwienia oczami zaczęły obserwować, jak ojciec wprowadza słowa w czyn.

- Czy też tak możemy? - zaryzykował pytanie Robbie.

- Oczywiście! - odparł Wynter. - Nie musimy za­chowywać się tak formalnie, kiedy przy stole siedzi tylko najbliższa rodzina.

Czy celowo ją prowokował? Czy też po prostu brakowało mu rozsądku? Nie obchodziło jej to. Wie­działa tylko, że próbował z nią flirtować, denerwował ją, a teraz jeszcze bardziej utrudniał jej i tak herku-lesową pracę ucywilizowania dzieci. Nie wiedziała, który występek Wyntera najbardziej jej doskwierał, wiedziała jednak, że to się musi skończyć.

Cierpkim i wyniosłym tonem powiedziała:

- Tutaj nie mogę się z panem zgodzić. Swobodne zachowanie w rodzinnym gronie może mieć miejsce

71

tylko wówczas, gdy w razie konieczności ludzie po­trafią zademonstrować dobre maniery przy stole. Robbie i Leila jeszcze tego nie potrafią, więc dopóki się nie nauczą, który widelec służy do czego, będzie­my stale ćwiczyć właściwe zachowanie.

Wynter rozparł się na krześle i przerzuci! jedno ramię przez oparcie.

- Panno lady Charlotto, przywiązuje pani zbyt wielką wagę do dobrych manier.

Prowokacyjna poza lorda rozwścieczyła Charlotte jeszcze bardziej.

- Mój system wartości jest podobny do systemu wartości wyznawanego przez każdego przedstawicie­la angielskiej arystokracji.

Teraz dzieci zwróciły twarze ku ojcu, jak widzowie na meczu krykieta.

- Arystokracja angielska traktuje siebie zbyt po­ważnie - odparł niespeszony Wynter.

- Być może, ale jest to świat, w którym przyjdzie żyć Robbiemu i Leili. - Charlotta pochyliła się do przodu i postukała palcem w stół. - A jest to, mi­lordzie, świat bezlitosny, rządzący się określonymi regułami, który będzie ich wytykał palcami, ze wzglę­du na ich nietypowe zachowanie. Każde niewłaściwe postępowanie zostanie dostrzeżone i wyśmiane. Wiem to na pewno, milordzie, arystokratyczne kręgi potrafią być okrutne.

Wynter również pochylił się nad stołem. Oczy mu błyszczały.

- Nikomu nie pozwolę z nich kpić!

- Nie pozwoli pan? A jak ich pan powstrzyma? Będzie się pan bił, jak pański syn?

- Tatusiu, nie podoba mi się ta Anglia. Czy nie moglibyśmy wrócić do domu?

72

Drżący glos Leili otrzeźwił Charlotte. Bez wzglę­du na to, jak była wzburzona, nie miała prawa za­szczepiać w niewinnych dzieciach obawy. Bez wzglę­du na swoje doświadczenia.

Ujęła rączkę Leili i ukryła ją w swoich dłoniach.

- Kochanie, będziesz tak oryginalna, że wszystkie inne dziewczynki będą chciały być podobne do ciebie.

Leila pociągnęła nosem, usiłując się uśmiechnąć.

Ale Robbie zmarszczył czoło jak jego ojciec, zaś Wynter... Wynter skrzyżował ręce na piersiach i pa­trzył na nią spode łba.

- Ta cała scena to pani wina - warknął. Charlotta ostrożnie puściła dłoń Leili.

- Być może powiedziałam coś niewłaściwie, mi­lordzie, ale pan...

- Jestem rozsądny. Zachowuję się logicznie. -Obcy akcent w jego glosie spotęgował się. - Jestem mężczyzną.

Charlotta musiała głęboko odetchnąć, żeby mieć pewność, że głos jej nie zawiedzie.

- Z mojego doświadczenia wynika, że płeć ma niewiele wspólnego z rozsądkiem,

- Pani doświadczenie! Ha! Nigdzie pani nie była! Niczego pani nie widziała.

Ileż okrucieństwa było w dyskredytowaniu jej z lego powodu!

- Ma pan rację, milordzie. Składam ukłon pań­skiej mądrości. Proszę nam powiedzieć, czym męż­czyźni i kobiety za granicą różnią się od mężczyzn i kobiet w Anglii?

Sądziła, że zacznie opowiadać o kobietach w in­nych krajach, które znają swoje miejsce. Wynter oświadczył jednak tylko:

- Jest pani zuchwała, panno lady Charlotto.

73

Mylił się. Ona zaś, skromna guwernantka, miała mu się podporządkować. Oczywiście, że to uczyni. Zawsze to robiła- Głosem tak opanowanym, na jaki tylko umiała się zdobyć, powiedziała:

- Zostałam wynajęta, żeby uczyć te dzieci, pan zaś mi przeszkadza. Jeśli nic uda nam się wypracować jakiegoś kompromisu...

- Nie uznaję kompromisów - stwierdził bezna­miętnie.

- Aha. - Wbrew swej woli odsunęła krzesło i ci­snęła serwetkę na stół. - Nie widzę więc powodu, że­by tu dłużej zostać. Życzę powodzenia w poszukiwa­niach guwernantki, która będzie spełniać pańskie oczekiwania.

I ruchem, który zachwyciłby lady Ruskin, okręci­ła się na pięcie i odeszła.

ROZDZIAŁ 8

Charlotta zatrzymała się dopiero przy schodach i oparła rękę na poręczy. I jak ma wytłumaczyć za­istniałą sytuację Hannah i Pameli? Straciła panowa­nie nad sobą, zdrowy rozsądek, równowagę, a wszystko to przez jednego człowieka i jego gru-biaństwo.

Jeszcze nigdy nic nie sprowokowało jej do urzą­dzenia takiego przedstawienia. I to w obecności dzieci! Nie spała po nocach zamartwiając się, jak skutecznie wprowadzić te dzieciaki do angielskiej so-cjety. A teraz dala im zły przykład. Zawiodła zaufa­nie, jakim ją obdarzyły.

A ponadto, jak mogła tak dalece się zapomnieć, żeby rzucić pracę, której tak rozpaczliwie potrzebo-74

wała? Nadszarpnęła swoją nieskazitelną reputację. Skłamała Adornie, zapewniając ją, że wszystko bę­dzie dobrze. Straciła też sto funtów prowizji, wpłaco­nej Akademii Guwernantek, wystawiając na niebez­pieczeństwo powodzenie całego przedsięwzięcia.

Tak mocno zacisnęła dłoń na poręczy schodów, że aż poczuła ból. Drugą ręką wyciągnęła z rękawa chu­steczkę i wytarta wilgotne oczy. Do szalu doprowa­dzała ją myśl, że zrobiła z siebie idiotkę, i to z powo­du mężczyzny. To było największe upokorzenie.

Drzwi prowadzące na taras trzasnęły lak głośno, że aż zatrzęsły się szyby. Charlotta pospiesznie we­pchnęła chusteczkę do rękawa. Usłyszała odgłos lek­kich, szybkich kroków w korytarzu. Leila. Albo Rob-bie. Na myśl o tym, że któreś z dzieci mogłoby ją zo­baczyć w takim stanie, mszyła w górę po schodach, usiłując zachować resztki godności. Nie chciała, żeby ktoś widział jej łzy.

Ale Leila zawołała:

-Panno lady Charlotto! Chodź tu szybko! Musisz przyjść i to zobaczyć.

Nie odwracając się, Charlotta rzuciła przez ramię:

- Nie mogę, Leilo. Muszę się spakować.

Leila nigdy nie grzeszyła subtelnością i zapewne w tym momencie nie rozumiała także i tej sytuacji. Popędziła po schodach i chwyciła Charlotte za rękę.

- Musi pani przyjść!

Charlotta spojrzała na uczepioną jej ręki dziew­czynkę. Na drobnej buzi malowały się nadzieja i nie­pokój, i widok ten ścisną! Charlotte za serce. Nie chciała opuszczać Leili. Leila była jak krzew winny, który potrzebował pielęgnacji i wsparcia, aby pewne­go dnia stać się ozdobą ogrodu. Charlotta wiedziała, że żadna inna guwernantka nie będzie tak wrażliwa na potrzeby dziewczynki.

75

- Niech pani idzie! - Jak na tak małe dziecko, Leila miała dużo siły.

Charlotte opierała się, dyskutując sama ze sobą. Wcale nie chciała wyjeżdżać, ale nie mogła stanąć twarzą w twarz z Wynterem. W świetle dnia mógłby dostrzec, że doprowadził ją do łez.

Na wprost niej zamajaczyły oszklone drzwi, za którymi widać było słoneczny taras. Leila musiała przewidywać, że Charlotta wzmoże opór, bo powtó­rzyła podniesionym głosem:

- Niech pani spojrzy!

No dobrze, Charlotta zerknęła i szybko, obron­nym ruchem, uniosła brodę.

Siedział na tarasie, z serwetką rozpostartą na ko­lanach, rękami zaplecionymi na piersiach i patrzył prosto przed siebie. Niecierpliwie zapytał:

- No i co, panno Dalrumpłe? Ucieka pani, czy też zostaje, by nas uczyć?

Obrażona, gotowa do obrony, nagle usłyszała, co powiedział. „ U c z y ć nas". Nas? T y m jednym słowem sygnalizował, że gotów jest się podporządkować jej poleceniom.

Tb już coś. No i zachowałaby pracę, zadowoliłaby Adornę, ocaliła Akademię Guwernantek i pomogła­by dzieciom. Oto sprawy, które się liczyły naprawdę.

- Panno lady Charłotto? - cichym głosikiem ode­zwała się Leila.

Bardzo poważny Robbie odsunął dla niej krzesło. Szybko pogładziła Leilę po włosach, po czym z uśmiechem zajęła miejsce przy stole.

- Dziękuję ci, Robbie.

Służący, których jeszcze parę minut temu nie można było nigdzie dostrzec, nagle pojawili się i, zgodnie z jej poleceniami, zabrali wazę z zupą, przynosząc półmisek z plastrami zimnej pieczeni

76

garnirowanej duszonymi grzybami, a także koszy­czek z gorącymi bułeczkami i salaterkę owsianego

puddingu.

Wynter patrzył spode łba. Oczywiście to Charlot-ta miała się zachować dorośle.

Odezwała się swoim najbardziej cywilizowanym tonem:

- Milordzie, ponieważ nic wiedzieliśmy, że bę­dziesz jad! z nami, la kolacja jest prostym posiłkiem, skomponowanym z myślą o delikatnych żołądkach dzieci.

- Lubię proste jedzenie - W głosie Wyntera za­brzmiała ponura nuta.

Leila jęknęła:

- Nadal jesteś wściekły, tatusiu?

Spojrzał na córkę i zobaczył łzy w jej oczach. Z wyraźnym wysiłkiem zmienił ton.

- Ależ skąd! Mówiłem po prostu pannie lady Charlotcie, że jestem prostym człowiekiem, który bardzo tęsknił do prostej, angielskiej kuchni.

Charlotta uśmiechnęła się do niego.

- Oczywiście, milordzie, wiedziałam o tym. Odpowiedział jej równie wymuszonym uśmie­chem.

- Gdyby pani mogła podać mi półmisek z pieczenia.

Przy stole ucichło, bo przed biesiadnikami poją-wiły się pełne talerze. Dzieci bardzo się starały po­sługiwać nożem i widelcem tak, by nie uderzać sztuć­cami w porcelanę. Niezbyt im to wychodziło; lata jc-( d z e n i a palcami robiły swoje. Ale manewrowały

sztućcami zwiększą wprawą niż jeszcze tydzień temu i po raz pierwszy naprawdę się starały - bo ich ojciec zgodził się współpracować z Charlotta.

Kiedy wszyscy przystąpili do spożywania posiłku, Charlotta zdecydowała, że powinna udzielić dzieciom

77

"

- i Wynterowi - dalszych wskazówek na temat zacho­wania przy stole.

- W tym momencie naszego przyjęcia możecie zrobić jakieś osobiste uwagi, powiedzieć coś o sobie, aby inni mogli odpowiedzieć. - Popatrzyła na nich z uwagą. - Leilo, możesz zacząć.

Na czole dziewczynki pojawiła się drob­na zmarszczka. Głosem niemal tak wyrafinowanym, jak glos Adorny, Leila oświadczyła:

-Niania twierdzi, że swędzi mnie pupa, bo usia­dłam na pokrzywach.

Charlotta poczuła, że nie może nic powiedzieć, dusząc się w błyskawicznym napadzie wielce nieprzy­stojnego śmiechu.

Wynter gładko podjął rozmowę.

- To bardzo interesujące, Leilo. Nie siedziałem na pokrzywach od czasu, gdy byłem młody. W El Ba-har nic rosną pokrzyw)', panno lady Charlotte Zie­mia jest zbył jałowa nawet dla takich chwastów.

Charlotta odpowiedziała z zaledwie śladem drże-

- To fascynujące, lordzie Ruskin. Podczas swoich podróży musieliście widzieć wiele różnych obszarów klimatycznych i typów roślinności.

- Rzeczywiście. Dzieci, czy opowiadałyście waszej guwernantce o podróży przez kraje nad Morzem Śródziemnym?

Jego bystre dzieci od razu chwyciły przynętę. Po­między kęsami posiłku mówiły o widokach, które oglądały w drodze do domu, co wywarło na nich naj­większe wrażenie w Anglii i jak bardzo w czasie ostatnich miesięcy zmieniło się ich życie.

W pewnej chwili Robbie, najbardziej dojrzały dziesięciolatek, jakiego Charlotcie zdarzyło się spo­tkać, zwrócił się do niej:

78

- Ale mówimy stale tylko o sobie. A pani, panno lady Charlotto? Dlaczego nic wyszła pani za mąż?

Charbtia, uśpiona kulturalną rozmową i grzecznym zachowaniem Wyntera, ponownie spojrzała na niego, spodziewając się napotkać rozbawiony wzrok. Tymcza* sem zobaczyła, że przygląda się jej w ponurym skupie­niu i zrozumiała, iż on też 2adaje sobie to pytanie. Jej wesołość błyskawicznie stopniała.

- Gdybym była mężatką, nie mogłabym was uczyć - powiedziała. - Byłoby szkoda, gdybym nie miała szansy was poznać. Czy możemy teraz przystąpić do deseru?

Dała znak służącym, którzy wynieśli puste talerze i przynieśli wymyślne ciasto z kawałkami moreli, z malinami i dżemem z pomarańczy.

Leila westchnęła w oczekiwaniu na deser i do­kładniej rozpostarła swoją serwetkę na kolanach.

- Mogę dostać wszystkie maliny?

- Nie - rzucił Robbie. - Dla mnie też musi być trochę.

- Skoro mamy gościa, może należałoby zapytać jego, na co ma ochotę - zasugerowała Charlotta.

Na twarzach dzieci widoczne było przerażenie przemieszane z nadzieją. Charlotta zawiesiła nóż nad ciastem, czekając na salomonowy wyrok Wyntera.

- Każde z nas dostanie po trosze różnych owoców - zakomunikował.

Charlotta rozpoczęła męczący proces podziału najbardziej pożądanych malin.

- A może panna lady Charlotta nie ma w rodzinie żadnego mężczyzny, który by ją wyswata! - nie dawa­ła za wygraną Leila.

Charlotta drgnęła, krusząc kawałek ciasta.

- Jak nasza mama? - Robbie podrapał się po gło­wie, ale szybko opuścił rękę upomniamy wzrokiem

przez Charlotte. Zaczął mówić pospiesznie: -Po śmierci swojego ojca nasza mama nie miała niko­go, kio by wydal ją za mąż. Gdyby tatuś jej nie poślu­bił, ona i jej matka umarłyby z głodu.

- To bardzo melodramatyczne, Robbie - Charlot-ta podała kawałek ciasla Wynterowi.

- Wcale nie! To prawda! - zawołał Robbie. - Bez mężczyzny kobieta się nie liczy.

Charlotta rzuciła chłopcu spojrzenie, które do­prowadziła do doskonałości przez lata zmagań z bez­czelnymi młodzieńcami.

Robbie natychmiast zrozumiał swój błąd.

- Nie chciałem powiedzieć, że pani się nic liczy, panno lady Charlotto, ale że w innych krajach, takich jak El Bahar, kobieta nie może, nie... - Błagalnie zerknął na ojca.

Wynter zlitował się nad synem.

- W El Bahar kobieta nie może zabierać głosu na radzie starszych, więc jeśli nie jest zamężna, a nie ma ojca, brata i żadnego męskiego członka rodziny, nie może znaleźć męża i zapewnić sobie finansowe­go bezpieczeństwa.

Myśli Charlotty poszybowały ku jej własnej sytu­acji, ku Hannah, ku Pameli. Uważały, że są źle trak­towane w Anglii, ale...

- To okrutne! Naprawdę umierają z głodu?

- Nie zawsze - odparł Wynter. - Czasem ktoś się nad taką kobietą lituje i pojmuje ją za żonę.

Tak jak to uczynił Wynter. Charlotta zaczynała na niego patrzeć łaskawszym wzrokiem. Nie wyda­wał jej się nadmiernie litościwym człowiekiem, a tymczasem poślubił kobietę, żeby ocalić jej życie! Zaprawdę godne podziwu.

- Dara potrzebowała mężczyzny. - Wynter zajął się swoją porcją ciasta. - A w moim namiocie po-

80

trzebna była kobieta, żeby mi gotować. To była uczci­wa transakcja.

Przekonanie Charlotty o szlachetnych pobudkach Wyntera osłabło.

Nagle Leila poderwała się z krzesełka i oparła o stół.

- Mam pomysł! - zawołała.

-Dama odzywa się cichym, łagodnym i subtelnym &losem - zaczęła Charlotta.

Leila nie zwróciła na nią uwagi.

- Możemy mieć nową mamę! Tatuś może się oże­nić z panną lady Charlotta!

ROZDZIAŁ 9

- Postawcie sofę tutaj, bokiem do kominka. - Ador-na stała z rękoma opartymi na biodrach i dyrygowała lokajami. - Mój fotel przesuńcie tu i umieśćcie jeszcze kandelabry na stołach po jej obu stronach, żebym do­brze widziała.

Odkąd przekroczyła szacowne czterdzieści lat, za­uważyła, że pogorszył jej się wzrok.

Zmarszczyła czoło, przypomniawszy sobie lorda Bucknella. Byl dla niej dręczącym wyzwaniem, stale obecny przy niej, ale nieczuły na wszelkie zachęty z jej strony. Z pewnością jednak nie okaże się gorsza w tej grze. Jeszcze się nic urodził taki mężczyzna, który byłby w sianie długo jej się opierać.

- Proszę postawić karafkę z brandy i karafkę z ra­tafią na stoliku koło mojego fotela. - Z zadowole­niem przyjrzała się kryształowym naczyniom, napeł­nionym złocistymi płynami. Nagle wzięła do ręki je­den z kieliszków, na którym widniał ślad palca.

81

Bez słowa podała kieliszek pannie Symes, która

- To niedopuszczalne w pokoju mojej pani) Lokaj pospiesznie oddalił się, przytulając kieli­szek do piersi.

Adorna tylko raz nie zaufała swojemu instynkto­wi i wpadła w kłopoty. Teraz miała problemy z ro­dzinnymi interesami ale, jak powiadała ciotka Janc, licho nigdy nic śpi.

Oczywiście, zawsze to adresowała do swojego męża, wuja Ransoma, który odpowiadał niezmien­nie:

- Musi więc być z ciebie straszne licho, kochanie. Adorna mogła powiedzieć, że odwaliła kawał do­brej roboty, łącząc ich ze sobą.

Pojawił się lokaj z nowym kieliszkiem, zaakcepto­wanym przez pannę Symes, oraz talerzykiem z pra­żonymi migdałami, które powinny wywołać u Wynte-ra przyjazny nastrój. Oczywiście takie proste przynę­ty jak jedzenie nie wchodziły w grę w przypadku Charlotiy. Mężczyźni kierowali się żołądkiem, próż­nością i niektórymi organami. Kobiety były znacznie subtelniejsze i mniej poddawały się fizycznym bodź­com. W gruncie rzeczy, o ile Adorna dobrze zgady­wała, Charlotte nigdy nie kierowała się fizycznymi bodźcami. Adorna zdawała więc sobie sprawę, że bę­dzie musiała polegać, przynajmniej częściowo, na al­koholu i jego zdradliwym działaniu. Jeśli chodzi o resztę, miała nadzieję, że wyznająca sztywne zasa­dy Charlotta nie będzie się w stanie oprzeć wyzwa­niu, które zaproponuje Adorna.

Panna Symes zaplotła ręce na pokaźnym brzuchu.

- To wszystko, milady?

- Tak, dziękuję. - Uśmiechnęła się po kolei do każdego służącego, - Bardzo mnie zadowoliliście.

82

Jak było do przewidzenia, lokaje spłonili się, nawet stary Sanderford, który służył u męża Ador-ny jeszcze zanim ona pojawiła się w domu. Pan­na Symes, przyjazny tyran, uśmiechnęła się w od­powiedzi.

- Aha, Wynter będzie chciał filiżankę tej kawy, którą tak lubi. - Adorna skrzywiła się. Rozumiałaby, gdyby Wynter od czasu do czasu raczy! się kielisz­kiem alkoholu. Ale wino i mocniejsze trunki nie in­teresowały go. - Kiedy się pojawi, podajcie kawę.

- Jak pani każe, milady - odparła panna Symes. Służba oddaliła się, pozostawiając Adornę samą.

rabina usiadła, otworzyła książkę i położyła ją so-^:e na kolanach, czekając na przybycie dwóch ciem, tóre zamierzała zwabić, aby krążyły wokół jej ku­szącego płomienia.

Z większością ludzi nie miałaby żadnych proble­mów: potrafiła przekonać prawie każdego, żeby zro­bił niemal wszystko, bez świadomości, że został wy­korzystany. Jednak Wynter był jej synem, miał jej in­tuicję i przenikliwość ojca, musiała więc zachować szczególną ostrożność, żeby się nie opierał.

Na dodatek, po dzisiejszym popołudniu, Charlot-ta będzie bardzo czujna w obecności Wyntera. Pan­na Symes zdała Adornie relację z burzliwego posił­ku. Co też Leila wykrzykiwała? Możemy mieć nową mamę. Tatuś może się ożenić z panną lady Charlotta!

Adorna nie mogła powstrzymać chichotu. Prze­klęta dziecięca bezpośredniość... Ale jakie to typo­we dla Leili, żeby wykrzyczeć pełnym głosem swoje pragnienia, jakby w ten sposób mogły się one urze­czywistnić. Naturalnie, taki mariaż byłby wysoce niewłaściwy. Już samo wprowadzenie Wyntera w kręgi towarzyskie w Anglii będzie wystarczająco trudne, a cóż dopiero, gdyby poślubi! kobietę,

•

na której ciążyła niesława.... Nie. Nie, Charlotta nie była odpowiednia.

Dzięki Bogu, że Charlotta wydawała się przerażo­na takim pomysłem.

Tak, Leila utrudniła zadanie Adornie, ale plan był tak sensowny, że koniecznie należało go wprowadzić w życie. Lato było już za pasem.

Charlotta zjawiła się pierwsza. Delikatnie zastu­kała do drzwi i weszła płynnym krokiem. Jej strój świetnie pasował do chwili relaksu w towarzystwie chlebodawczyni. Ciemnoniebieska suknia została odświeżona za pomocą gąbki i żelazka. Zwykły koł­nierzyk i mankiety zastąpiła nieco staroświecka, ale na pewno bardzo drogą, wykrochmaloną koronki;, którą spięta pod s z y j ą broszką z onyksem. To do­prawdy wielka szkoda, że los pozbawił Charlotte przysługującego jej miejsca w życiu. Ze swoim wyglą­dem, wdziękiem i nienagannymi manierami dosko­nale wyszłaby za mąż.

Adorna uśmiechnęła się do siebie. W gruncie rze­czy Charlotta nie potrzebowała niczego więcej. Jej głęboka rezerwa stanowiła wyzwanie, jakiemu więk­szość mężczyzn nie byłaby w stanie się oprzeć.

- Siadaj, moja droga - Adorna wskazała ręką so­fę. - Czy miałabyś ochotę się czegoś napić, gdy bę­dziemy czekały na mojego syna?

- Nie musicie czekać, mamo. Już jestem. Charlotta odwróciła się i jej nos niemal uderzył

o tors Wyntera, odzianego w pustynne szaty.

Adorna widziała go już tak ubranego i, szczerze powiedziawszy, strój ten do złudzenia przypominał jej nocną koszule, przewiązaną w pasie trzema złoty­mi sznurkami i szkarłatną szarfą. Wyjaśnił jej, że by­ły to symbole jego pozycji w plemieniu. Nie mogła jednak zaprzeczyć, że powiewająca biała szata była

84

znacznie wygodniejsza od ubrań angielskich dżentel-m

menów, ani też odmówić Wynterowi prawa do ubie­rania się we własnym domu tak, jak mu się podoba. A poza tym ten arabski strój doskonale podkreślał jego szerokie ramiona i intrygująco odsłaniał gołe stopy i kostki. Intrygująco, Adorna spodziewała się bowiem, że pod tym swoim prześcieradłem Wynter był nagi.

Czy Charlotta również to podejrzewała?

Wynter zatrzymał się, oparł ręce na biodrach i spojrzał groźnie, z wyzwaniem, na guwernantkę:

- Coś się pani nic podoba, panno lady Charlotto? Charlotta z najwyższym trudem zachowała spokój.

- Ależ nie, milordzie. Właśnie podziwiałam pań­ski strój. Oczywiście słyszałam o takim ubraniu, ale nigdy go nie widziałam. To dżelabija, prawda?

Wynter przyłożył koniuszki palców do warg i głę­bokim głosem, z silnym obcym akcentem, powie­dział:

- Jak zawsze jesteś bardzo mądra, jak stara sza-manka w plemieniu.

Na moment Charlotcie odebrało mowę. Szybko jednak odzyskała panowanie nad sobą i odrzekła:

- Jest pan bardzo uprzejmy, milordzie. Adorna pohamowała chichot. Większość kobiet

usiłowałaby mu roztrzaskać głowę. Charlotta po­traktowała jego słowa jak komplement. Zresztą mo­że taka była intencja Wyntera... Nie. Co by mu przy­szło z takiej taktyki?

Charlotta usiadła na sofie.

Wynter podszedł do stolika z alkoholami.

- Mamo?

To zwięzłe, wyrażone jednym słowem pytanie, przerwało ciszę. Adorna pospiesznie zaczęła wyrzu­cać z siebie ubrane w zdania myśli.

85

- Mam ochotę na brandy. Oczywiście, damy nigdy nie piją brandy, a przynajmniej nie publicznie, ale dzisiejsza podróż była długa, no i Wynter ciężko się napracował w firmie. Prawda, Wynter? Ja w tym cza­sie również byłam bardzo zajęta, usiłując poznać wszystkie plotki, krążące w towarzystwie na temat je­go powrotu. Jak możesz sobie wyobrazić, Charlotto, od tamtej wizyty w naszym domu żony jego przyja­ciół nie próżnowały. Mając tyle soczystych kąsków do opowiadania, rozpowszechniają plotki, że Wynter jest aroganckim gburem. Ha, bezczelne baby! Toteż brandy świetnie mi zrobi. Czy też masz ochotę na brandy, Charlotto?

Charlotta zawahała się, rozdarta pomiędzy zasada­mi przyzwoitości, nakazującymi jej poprosić o bardziej „damski" trunek, a chęcią niezawstydzania Adomy jej niezbyt kobiecym wyborem- Wygrało to drugie.

- Tak, poproszę.

Na wargach Wyntera błąkał się lekki uśmiech. Na­lał do dwóch kieliszków złoty napój i z ukłonem po­dał je paniom. Potem wyciągnął się na drugim końcu sofy. Pomiędzy nim a Charlotlą było miejsce na jesz­cze jedną osobę, chociaż Wynter rozparł się, jak tyl­ko mógł. Przerzucił ramię przez oparcie mebla tak, że jego palce zwieszały się blisko ramienia Charlotty. Patrzył jej prosto w twarz, bez śladu skrępowania.

Charlotta zrewanżowała się, obserwując go ką­tem oka. Wzięła łyk brandy i wzdrygnęła się.

- Okropieństwo, prawda, panno lady Charlotto? - wycedził Wynter. - Ale pani Anglicy wykorzystują każdą okazję, żeby go nadużyć.

Charlotta upiła kolejny, większy łyk. Adorna zro­zumiała, że tych dwoje walczy ze sobą bez słów.

- Wynterzc, lada chwila podadzą twoją kawę -pospiesznie zmieniła temat. - Oboje musicie się za-86

pewne zastanawiać, czemu was tu poprosiłam dziś wieczorem.

To zwróciło ich uwagę.

- Przyznaję, Charlotto, że kiedy cię zatrudniałam, I n i e do końca zdradziłam ci moje zamiary. Rzeczywi­ście, dzieci wymagają nauki dobrych manier, ale z tym się nie spieszy. - Adorna upiła mały lyk trunku i odstawiła kieliszek na stolik. - Jestem pewna, że już zauważyliście, iż to Wynterowi, na co dzień stawiają­cemu czoło angielskiej socjecie, potrzebne są wska-łzówki.

Nagle Wyntera olśniło. Na tym więc polegał plan matki. Wiedział, że coś knuła, ale żeby to... Ogarnę­ła go złość.

Wyraz szczerego przerażenia na twarzy Charlotty powiedział mu, że nie mogła nic wiedzieć o intrydze matki. Prawdę mówiąc, dziewczyna patrzyła na nie­go jak na przyczajonego do skoku tygrysa. Pozwolił sobie przestraszyć ją jeszcze bardziej, patrząc na nią głodnym wzrokiem.

Odwróciła oczy, ale zachowała spokój. Biorąc do ust następny łyk brandy, odezwała się zrównowa­żonym głosem:

- Oczywiście, doskonale rozumiem twoją troskę o lorda Ruskina, ale uważam, że nie nadaję się do tej pracy. Dlaczego nie można zatrudnić dla niego na­uczyciela?

Łatwość, z jaką Charlotta stwierdziła, że potrzeb­ny jest mu nauczyciel, jeszcze bardziej rozjątrzyła gniew Wyntera.

- Czy możesz sobie wyobrazić jakiegokolwiek mężczyznę, skłonnego podporządkować się wska­zówkom innego mężczyzny? - zapytała w odpowie­dzi Adorna. - To się nigdy nie uda.

- Udaje się z chłopcami - upierała się Charlotta.

87

- Ale Wynter jest dorosły. Popatrz, jak się zacho­wuje, kiedy lord Bucknell sugeruje jakąkolwiek zmianę!

Bucknell. Wynter aż parsknął. Nadęty, stary pryk.

- Widzisz? - Adorna wskazała ręką na syna. -Dżentelmeni nie parskają.

Wynter parsknął ponownie.

- Jest wiele miejsc przeznaczonych dla mężczyzn, w których nigdy nic byłam. Różne kluby, tory wyści­gowe... - Charlotta zdawała się teraz sączyć brandy z ogromną łatwością, a na jej twarzy pojawiły się ru­mieńce. - Jak mam go skutecznie uczyć?

Wynter spostrzegł, że matka usiłowała namówić Charlotte, zwracając się do niej niemal błagalnym tonem. Do czego to podobne, żeby Charlotta mówi­ła mu, co ma robić i jak to robić? Dzisiaj wiele go kosztowało, by skłonić ją do powrotu na taras- Gdy­by nie żałosne buzie dzieci, nigdy by się nie poddał i nie poniżył.

- Już na tyle długo znasz Wyntera, Charlotto, by wiedzieć, iż to nie jego maniery są prawdziwym po­wodem do zmartwienia. - Adorna musiała dostrzec w zachowaniu Charlotty ślady niedowierzania, bo­wiem szybko dodała: - No tak, jest parę drobiazgów, które można by było zmienić. Ale wychował się w Anglii. Pamięta o podstawowych zasadach.

- Gdyby to była prawda - Charlotta spojrzała zimnym wzrokiem na lorda - to jego bezustanne im­pertynencje byłyby jedynie dziecinną próbą zwróce­nia na siebie uwagi i zamiast guwernantki przydała­by mu się dyscyplina.

-Albo może - Wynter cedził przez zaciśnięte zę­by - potrzebuje kogoś, kto skutecznie wyjaśniłby mu powód, dla którego angielska socjeta stale oczekuje od niego wyłącznie udawania.

Adorna przerwała im, zanim zdążyli się obrzucić dalszymi obelgami.

- Charlotto, moja droga! Widzisz chyba sama, że on nic pojmuje różnych subtelności. Jak należy się ubierać...

- Niewygodnie - wtrącił Wynter.

- ...co powiedzieć i w którym momencie. Jest o wiele za...

- ...za szczery - znów wpadł jej w słowo Wynter.

- ...bardzo bezpośredni w okazywaniu swoich sympatii i antypatii. - Adorna spojrzała na syna.

- Dopiero zaczęłam odnosić pierwsze sukcesy z dziećmi. Gdybym teraz zaprzestała pracy z nimi, stałaby się nieodwracalna szkoda.

Och, Charlotta. Gdyby tylko wiedziała, jak bar­dzo była pociągająca! Jej broda z doteczkiem i mięk­kie, zaokrąglone policzki należały do kobiety czulej, lecz jej zimne spojrzenie i niezależność zadawały kłam takiej ocenie. Jednak kiedy mówiła o jego dzie­ciach, nie umiała ukryć prawdy. Jego dzieci nie były dla niej obowiązkiem, ale skarbem, który należało hołubić. Czy zdawała sobie sprawę, jak bardzo była pociągająca ze swoją łagodnością?

Nie, nie mogła sobie z tego zdawać sprawy. Gdy­by bowiem coś przeczuwała, zamknęłaby się w sobie i nie pozwoliłaby mu dostrzec choć śladu tej łagod­ności. Z pewnością tak właśnie musiała postępować w domach, w których pracowała wcześniej, inaczej nie znalazłaby się tutaj.

- Trzymałam go z dala od wszelkich rozrywek, w obawie przed tym, co mógłby powiedzieć, ale w końcu musi pokazać się w towarzystwie! Pojawiły się plotki i wszystko się zmarnuje, jeśli szybko nie po­dejmiemy jakichś działań. A ile nowych szkód może jeszcze wyrządzić, mówiąc młodej damie, próbującej

z nim flirtować, że powinna zwrócić się do swojego ojca po radę? Albo wykazując bezsens gry w wista? Czy besztając lorda, źe zanadto wykorzystuje służbę? - Adorna wzdrygnęła się.

Wynter patrzyt na przerażone panie szeroko otwartymi oczami. Był coraz bardziej rozbawiony. Zresztą miał chyba prawo do odrobiny rozrywki, skoro tkwił po uszy w papierach, szukając dowodów popełnionych malwersacji. Stwierdził już, że sprze­niewierzone fundusze nie były na tyle duże, aby za­szkodzić funkcjonowaniu firmy spedycyjnej Ruskina. Nie mógł jednak spocząć, póki nie znajdzie winnego.

Natomiast jego matka miała rację. Istotnie, mógł się wiele nauczyć od Charlotty, bez irytacji, bo cie­szy' go jej ogromny takt, powaga, z jaką wyjaśniała towarzyskie słabostki, i ten dołeczek w dumnie za­dartej brodzie.

- Teraz codziennie jeżdżę do miasta. Wszystkie lekcje musiałyby się odbywać wieczorem, kiedy dzie­ci będą już w łóżkach.

Adorna rzuciła mu aprobujące spojrzenie i zwró­ciła się do Charlotty.

- Wygląda na to, że podwoiliśmy twoje obowiąz­ki. Damy ci za to dodatkowe pół dnia wolnego co ty­dzień i podniesiemy wynagrodzenie.

Charlotta pobladła. Widać było, że walczy z poku­są. Dla kobiety, samotnie kroczącej przez życie, pie­niądze znaczyły bardzo wiele. Wynter doskonale to rozumiał.

- Charlotto, moja droga, dlatego właśnie przyby­łam do Akademii Guwernantek, żeby znaleźć dla Wyntera kogoś takiego, jak ty. Jako kupcy stale je­steśmy na cenzurowanym w towarzystwie.

Jakże go to irytowało! To ciągłe utrzymywanie, że ludzie, którzy pracują, są mniej warci od nietykal-

90

nych arystokratycznych darmozjadów. Gdyby takie były poglądy Beduinów, zostałaby z niego kupka ko­ści, zbielałych na słońcu. Ale nie podejrzewał, by in­teligencja angielskiego arystokraty przekraczała choćby o jedną dziesiątą mądrość człowieka pustyni. Człowieka, który co dnia walczy! o przetrwanie.

Adorna głęboko westchnęła, po czym kontynu­owała:

- Jeśli będzie nadal zachowywał się tak, jak do­tychczas, narazi się na powszechny ostracyzm i nawet moje koneksje nie pomogą. To zaś źle wpłynie na przyszłość dzieci.

- To nieuczciwe - mruknęła Charlotta.

Miała na myśli wykorzystanie w dyskusji dzieci, ale Adorna udała, że nie zrozumiała.

-Nieuczciwe, ale prawdziwe. I nie chodzi o to, że­byś go uczyła w nieskończoność. Tylko do czasu przy­jęcia na cześć gości z Sereminy.

Charlotta przejechała palcem po brzegu kieliszka. Wynter zauważył, że dziewczyna ma czarujące dło­nie. Szczupłe i zadbane, z gładką obrączką na wska­zującym palcu. Pamiątka po kochanku? Wyrzucił z siebie pytanie, które właśnie przyszło mu do głowy.

-Skąd ma pani tę obrączkę, panno lady Charlotto?

Nawet matka była zaskoczona tym pytaniem.

- Nie zmieniaj tematu, Wynterze.

- Ależ nic nie szkodzi. To była obrączka ślub­na mojej mamy. - Charlotta pogładziła ją opuszkiem palca. - Nie ukradłam jej, jeśli o to pan pyta.

Wstrząśnięty, potrząsnął głową.

- Nie, nie! Kradzież nie jest w pani stylu.

- Jeśli istotnie pan w to wierzy - rzekła Charlotta - to może w przyszłości uda się panu powstrzymać przed zadawaniem tak osobistych pytań równie oskarżycielskim tonem.

91

Z powagą skiną! głową.

- Ma pani rację, panno lady Charlotio. Adorna roześmiała się radośnie.

- Widzisz? Wiedziałam, że się uda. Och, proszę, Charlotto, jeśli nie dla mnie, zrób to dla Anglii. Nie możemy źle wypaść przed delegacją z Sereminy.

- Wątpię, żeby delegacja z Sereminy rozumiała skomplikowane zasady angielskiej arystokracji lepiej niż Wynter.

Adorna wytoczyła ostatnie działo.

- Na przyjęciu na cześć delegacji obecna będzie królowa Wiktoria.

Charlotta zacisnęła dłonie.

- Jej wysokość? Tutaj? - Skonsternowana, popa­trzyła na Wyntera. Na jego bose stopy, na niedbałe ułożenie ciała na sofie. - Z nim?

Uroczyście skinął głową i... podkulił palce u nóg.

- Jestem pewien, że królowa będzie pod wraże­niem mojej otwartości, bo to kobieta mądra i silna.

- Nit; - wybuchnęła Charlotta. - Jej wysokość nie będzie pod wrażeniem. Dobrze, Adorno, spróbuję, ale tylko wieczorami i... chciałabym otrzymywać w tym czasie podwójne wynagrodzenie.

- Podwójne? - Adorna, w której nigdy nie zasy­piała dusza kobiety interesu, wyglądała na wstrzą­śniętą.

Ale Wynter pospiesznie kiwnął głową,

- A więc podwójne. - Adorna poddała się z uro­czym uśmiechem.

Charlotta osuszyła kieliszek do dna, po czym wstała. Zatoczyła się lekko w prawo i Wynter wycią­gnął rękę, by ją podtrzymać. Ale odtrąciła pomoc.

- Jeśli to już wszystko, to chciałabym iść do sie­bie i odpocząć.

- To wszystko - potwierdziła Adorna.

92

Poruszając się z niezwykłym dostojeństwem, acz­kolwiek lekko się chwiejąc, Charlotta wyszła z poko­ju, nadal ściskając kieliszek w dłoni. Matka i syn ob­serwowali ją, dopóki nie zniknęła za drzwiami.

- Dobry Boże - pierwsza odezwała się Adorna. -Wygląda na to, że Charlotta ma słabą głowę.

- No właśnie. - Wynter pochylił się ku swej chy­trej rodzicielce. - Może na przyszłość powinniśmy ograniczać jej trunki.

- Ktoś powinien dopilnować, by trafiła do swojej sypialni. - Adorna wzięła do ręki dzwonek. - Zawo­łam pannę Symes.

Powstrzymał ja ruchem dłoni.

- Pozwól mi się tym zająć. Chcę wyjaśnić pannie Pedantcc, jakie ma wobec mnie obowiązki.

Adorna uśmiechnęła się przymilnie do syna.

- Wynterze, chyba nie jesteś naprawdę na mnie zły z powodu mojego małego fortelu, prawda?

- Mamo, zawsze masz mnóstwo małych forteli w zanadrzu. A ten niezbyt mnie zaskoczył.

Wynter byl nieodrodnym synem swojej matki, go­towym zaakceptować podstęp Adorny, bo ułatwiał mu realizację jego własnego, pospiesznie wymyślo­nego planu. Było to trudne zadanie, zważywszy nie­zwykłą intuicję Adorny. Jednak Wynter miał coś, czego pozbawiona była większość ludzi - doświad­czenie w oszukiwaniu tej kobiety. Trenował lo od dziecka.

- Będę współpracował, ale dziewczyna musi się dowiedzieć, gdzie jest jej miejsce.

Spostrzegł, że gniew Adorny wzrósł, a jej błękitne oczy ciskają gromy.

Wstał i ukłonił się jej przesadnie nisko.

- Muszę dogonić moją nową nauczycielkę. Do­branoc, mamo.

93

ROZDZIAŁ 10

Wynter porzucił leniwą pozę zaraz za drzwiami Adorny. Wiedział, gdzie mieści się sypialnia Charlot-ty; sprawdził to po południu, zaraz po sprzeczce na tarasie. Gdyby się pospieszył, mógłby ją dogonić w galerii portretów, przestronnej i ciemnej, świetnie nadającej się do jego celu. Ale gdy w korytarzu przed sobą dostrzegł skrawek jej sukni, zwolnił i uważał, by stąpać bezszelestnie.

Jeszcze nigdy nie spotkał kobiety, gotowej dla za­sady zrezygnować ze źródła utrzymania. Nigdy nie spotkał kobiety tak oddanej temu, co uważała za słuszne. Nigdy nie spotkał kobiety, która tak by mu zalazła za skórę.

Nigdy nie spotkał kobiety, której by równie pra-

Widział, jak podążała do przodu, co jakiś czas oświetlana blaskiem świec ze ściennych kandela­brów. Sprawiała wrażenie osoby surowej, jednak pod maską opanowania kryła się kobieta pełna pasji.

Ale dziewczyna nie zdawała sobie z tego sprawy. Nie rozumiała napięcia falującego pomiędzy nimi jak zimowa mgła, i już ten fakt go intrygował. Kobieta w jej wieku nie może być zupełnie nietknięta... A może?

Charlotta skręciła w stronę galerii portretów i Wynter podążył za nią.

Zawsze, kiedy o niej myślał, zastanawia! się, jak by wyglądała bez tych wszystkich błękitnych i szarych sukien, które tak lubiła. Trzeba będzie też odrzucić wszystkie halki i gorset, który uparła się nosić, pomi­mo jego zapewnień, iż go nie potrzebuje.

Jak wiele czasu będzie potrzebował, żeby ją zmiękczyć, położyć na poduszkach, odsłonić jej pjer-94

si? Jaką taktykę będzie musiał zastosować, aby uko­ić jej niepokój i spowodować, żeby zapomniała o do­brym wychowaniu i wrodzonym skrępowaniu? Czy będzie z nim walczyła?

Tak. Charlotta będzie usiłowała stłumić pierwot­ne popędy cywilizowanym zachowaniem. W końcu nawet on próbował tak postępować na pustyni. Ale to nic dawało rezultatów.

Minął korytarz i znalazł się w galerii portretów. Na jej drugim końcu widział tylko otwarte drzwi do pokoju. Znał go; nie zmienił się od czasów jego dzieciństwa. Krzesełka były poustawiane wokół paru stolików. Za pozamykanymi drzwiami kryły się małe, rzadko używane pokoje gościnne. Ściany tonęły w mroku, którego nic było w stanie rozproszyć świa­tło świec. Wysokie okna zasłonięte były aksamitny­mi, szkarłatnymi kotarami. Przeciwległą ścianę po­krywały od podłogi do sufitu obraz)', przedstawiają­ce mężczyzn na koniach, damy pozujące z dziećmi, egzotyczne i swojskie krajobrazy. Znajdował się tam nawet portret młodego Wyntera z ukochanym spa­nielem.

Ktoś wrazimy mógłby się poczuć nieswojo, obser­wowany przez tyle uważnych spojrzeń.

Charlotta swobodnie przemykała wzdłuż galerii.

Dopóki Wynter nie znalazł się w pobliżu.

W jakiś sposób wyczula jego obecność i w obron­nym geście unosząc ręce, odwróciła się do niego.

Zatrzymał się natychmiast, uważając, by nie zbli­żyć się zanadto. Nie chciał jej spłoszyć - jeszcze nie.

- Panno lady Charlotlo - ukłonił się. - Szukałem pani.

Przyłożyła rękę do piersi, jakby chcąc uspokoić bicie serca. Odezwała się zdyszanym, lekko rozdraż­nionym głosem:

95

- Czym mogę panu służyć, milordzie? Gdyby jej powiedział prawdę, zrugałaby go.

- Przyszło mi do głowy, że dobrze byłoby przedys­kutować nasze plany bez krępującej obecności mojej matki.

- Nasze plany? - Charlotta sprawiała wrażenie zaniepokojonej.

- Gdzie mamy się spotykać, jak długo powinniśmy przebywać razem... - Na widok jej szeroko otwartych z przerażenia oczu musiał złagodnieć. - Chodzi mi o lekcje manier, których ma mi pani udzielać.

- Ach! - Omiotła wzrokiem obrazy na ścianach, jakby miała nadzieję, że przemówią i wybawią ją z te­go kłopotliwego położenia. - Wiedziałam, o co panu chodzi.

Podając jej ramię, zapytał:

- Pójdziemy?

Miała okazać się nieuprzejma i powiedzieć „nie"? Dziś po południu Wynter odkrył, że do manipulowa­nia Charlotta potrzebna mu jedynie subtelna intryga i rozsądnie dawkowana uprzejmość.

Zbliżyła się do niego na tyle, by oprzeć dłoń w rę­kawiczce na jego ramieniu.

- Pani dłoń jest lekka jak motyl. - Przycisnął jej rękę do swojej. - I, podobnie do motyla, jest pani nieśmiała i nieświadoma swego piękna. - Zanim zdążyła zrozumieć komplement, zaczął 'ńć przed sie­bie- - Chciałbym się spotykać w dawnym pokoju dzieci. Czy wie pani, gdzie on jest?

- Yhm... - Odchrząknęła delikatnie, a pod jego dłonią jej palce zadrżały jak skrzydła motyla. -Na drugim piętrze?

- Na pierwszym. Kiedyś to był mój pokój.

Nie umiała ukryć zaniepokojenia. Zresztą on też był aż nadto świadom jej bliskości, a jej widok i za-

96

pach wywoływał nieznośne fizyczne napięcie. Tak, to dlatego, że za długo był bez kobiety. Ale także dlate­go, że... że to była ona.

- Nie wiem, czy powinnam tu zostać.

- Ależ musi pani! - zaprotestował. - Przecież pa­ni wie, że kształcenie moich dzieci jest najważniej­szym zadaniem w tym domu.

- Bez wątpienia.

- Ja też jestem tego zdania. Tylko dlatego po­prosiłem, żeby pani została, po dzisiejszym upoko­rzeniu.

Gwałtownie szarpnęła rękę. -Ani mnie pan nie prosił, żebym została, ani pa­na nie upokorzyłam.

- Zgodziłem się na lekcje, które będą musiały się odbywać po długim dniu pracy w Londynie i wyczer­pującej podróży do domu.

- Mój dzień pracy też się wydłuży.

- Obiecałem, że słono zapłacę, chociaż i tak otrzymuje pani wynagrodzenie i utrzymanie, miesz­kając pod moją opieką.

Zatrzymała się i wyrwała rękę z jego silnego uchwytu.

- Nie jestem pod pańską opieką. Jestem kobietą niezależną.

Wynter zatrzymał się również i spojrzał jej prosto w oczy.

-1 nie zacząłem krzyczeć, kiedy moja córka zażą­dała, żebym się z panią ożenił.

W panującym mroku trudno mu było to wiedzieć na pewno, ale wydawało mu się, że spąsowiała.

-Tonie moja wina!

-Nie skłoniła jej pani, żeby wstawiła się za panią?

- Bardzo pana przepraszam. - Oparła dłonie na biodrach. - Z całą pewnością nie zrobiłam tego!

97

Jednym długim susem przybliżył się do niej. Jego nogi dotknęły jej spódnicy.

- J e s t pani przekonana, że nie namówiła jej pani?

- Czy jestem przekonana? Oczywiście, że jestem. - Przełknęła ślinę. - Jak mogłabym zapomnieć, gdy­bym coś takiego sugerowała?

Zwiesił głowę.

- To mnie martwi. -Co?

Skupił na sobie całą jej uwagę.

- Przy kołysce mojej córki najstarsza kobieta z plemienia wzięła ją na ręce, roześmiała się i prze­powiedziała, że LeiJa będzie mądra i silna, będzie miała wyczucie w sprawach sercowych i przyniesie szczęście rodzinie i zaszczyt swojemu mężowi. Mia­łem nadzieję, że Leiła usłyszała, o czym marzy pani serce.

-Słucham?

-A nie jest tak? - Przysunął się jeszcze bliżej.

Charlotta cofnęła się do ściany.

- J a nigdy... ona nigdy.,, nigdy mi coś takiego na­wet nie przyszło do głowy. - I dodała pospiesznie: -W sercu też nic takiego nic czułam.

- Ale teraz zastanowi się pani nad tym,

- Lepiej nie.

- Chciałbym, żeby się pani zastanowiła.

Tak bardzo chciała nie zadawać tego pytania. Gdy­by mogła, uciekłaby jak najdalej z podkulonym ogo­nem. Ale za plecami miała ścianę, przed nią stał W y n -ter, a wypiła na tyle dużo, że nie była w stanie uciekać, jednocześnie zaś za mało, aby w pełni uświadomić so­bie ogrom czyhającego na nią niebezpieczeństwa.

- Dlaczego? - zapytała na próbę. Wykorzystując zdolności aktorskie, udał zasko­czonego.

98

- Nie sądzę, żeby się pani dobrze czuła w roli mo­jej kochanki.

Jej przerażenie nie było udawane. Nie było też w nim niczego pochlebnego, wiedział teraz jednak na pewno, że była pod jego fizycznym urokiem. Wie­dział, że podobał jej się zapach jego ciała - czysty i męski, ponieważ w przeciwieństwie do angielskich dandysów, kąpał się codziennie. Pilnował również, zęby mówić cichym, hipnotyzującym głosem, odkrył bowiem, że jeśli tylko odzywa się w ten sposób, mo­że powiedzieć wszystko.

- Nie... nie przyszłoby mi do głowy... żeby postą­pić tak... niewłaściwie - wykrztusiła.

- No właśnie. - Rozpromienił się. - Cieszę się, że się pani ze mną zgadza. A więc pomyśli pani o tym.

- Nie. Ja... nie...

- Panno lady Charlotto, zanim pani odejdzie... Kolejny raz odrzucił pozę cudzoziemskiego pro­staka i pozwolił sobie na wystąpienie z żądaniem. Co więcej, zrozumiała jego żądanie i bała się skutków swojej odmowy.

Wyciągnął ku niej dłoń. Z oporami podała mu rę­kę. Zacisnął palce wokół jej palców i przytrzymał je, czując ich ciepło i delikatność. Ręce kobiet, które u boku swoich mężczyzn walczyły o przetrwanie na pustyni, były inne - chropawe i pokryte odciska­mi. Nigdy nie rozumiał, czemu mężczyzna miałby pragnąć bezużytecznej, delikatnej niewiasty.

Kiedy jednak trzymał w dłoni rękę Charlotty, chciał podarować jej życie, jakie się jej należało - ła­twe i przyjemne. Bardzo, bardzo przyjemne.

Zaniepokoiło go, że wpłynęła na zmianę jego po­glądów. Na pustyni nauczył się jednak i tego, że cza­sami przeznaczenie bywa silniejsze od człowieka. Mógłby zwalczyć tę fascynację. Mógłby myśleć jak

99

dawniej. Ale wówczas nie mógłby mieć Charlotiy. A chciał ją mieć.

Co Charlotta myślała, patrząc na ich splecione dłonie? Czy widziała siebie w roli jego żony?

A może była kobietą targaną rozlicznymi wątpli­wościami?

Uniósł do góry jej dłoń i złożył na niej długi, czu­ły pocałunek. I wypuścił jej rękę.

Zdumiona podniosła oczy. Zobaczyła, że Wynter uśmiecha się łagodnie, i zaczęła wracać do równowa­gi. Odeszła - może nieco szybciej, niż powinna. Mo­że mniej pewnym krokiem, niż zazwyczaj.

Był zadowolony, ujrzawszy, jak chowa dłoń w fał­dach sukni.

ROZDZIAŁ 11

Następnego wieczoru Charlotta, nadal odczuwa­jąc lekki ból głowy, podążyła w stronę dawnego po­koju dzieci.

'leż coś, uczyć dorosłego mężczyznę! - myślała. -I to kogoś takiego jak Wynter! Żeby być kulturalnym człowiekiem, trzeba wiedzieć więcej niż to, kiedy za­kładać rękawiczki.

Choćby to, jak nosić obuwie. Te jego bose stopy...

I żeby nie skradać się za młodymi kobietami, prze­mierzającymi ciemne korytarze. I nie robić osobistych uwag na temat zostania czyjąś kochanką. Albo żoną.

Jego żoną! Leilę, proponującą małżeństwo ojca z guwernantką, usprawiedliwiała ignorancja. Wynte-rem zaś kierowały jedynie wszeleczne zamiary.

O tak. Zajęło jej to trochę czasu, zanim przejrza­ła jego niecny plan. Ten nadzwyczajny człowiek wca-

100

le nie pragnął małżeństwa. Pragnął tego samego, czego chciałby każdy inny dżentelmen od w miarę atrakcyjnej dziewczyny, mieszkającej pod jego da­chem.

Cóż, od lady Charlotty Dalrumple z pewnością nic nie dostanie. Już dawno udowodniła wszystkim, że nic jest na sprzedaż. Szkoda, że Wynter nie znal tej historii.

Szkoda? Wzdrygnęła się. Nic chciałaby tego. Lady Ruskin nie rozumiała, co tak naprawdę róż* nilo dżentelmena od kominiarza. Arogancja Wynte* ra musiała irytować tych Anglików, którzy nigdy nie zetknęli się z dalekimi morzami, pustyniami i dziki­mi wojownikami.

Przystanęła na chwilę i oparła się ręką o ścianę, usiłując zwalczyć nonsensowną skłonność do nada­wania romantycznego charakteru przygodom Wyn-tera. Czytała dzieciom za dużo książek przygodo­wych. Prawdę mówiąc, jej wyobraźnię pobudził wi­dok lorda ubranego w dżelabiję. Oczywiście strój był skrajnie nieodpowiedni. Luźny i swobodny, bez ograniczeń cechujących ubrania obowiązujące w kul­turalnych krajach.

Kiedy zobaczyła dżelabiję po raz pierwszy, ze zdu­mienia nie mogła zebrać myśli. Jak by się czuła bez gorsetu? Mając na sobie jedynie cienki materia), miękko okrywający ciało? Dalej b y ł już tylko kolejny krok na śliskiej drodze występku, zaczęła bowiem roz­ważać, jaką bieliznę nosi się pod takim strojem. A kie­dy spojrzała na Wyntera, zaczęła się zastanawiać...

Jej wizja musiała być jedynie wynikiem omamów wywołanych mocnym trunkiem.

Nie, nigdy więcej nie wypije brandy. Wyprostowała ramiona i ruszyła w dalszą drogę do pokoju, w którym miała spotkać Wyntera.

101

Cicho zapukała i, nie uzyskawszy odpowiedzi, zaj­rzała do środka. Pomieszczenie byio puste i ciemne. Jedynie koło kominka widać byio plamę światła. Na palenisku trzaskał ogień, a płomienie stojących na stoliku świec łagodnie migotały. Stolik przykryty byl czystym białym obrusem, a wokół rozrzucono różnobarwne poduszki i poskładane wełniane koce. Dywan, połyskujący zlotem, zielenią i szkarłatem, nadawał temu miejscu atmosferę przytulności.

Ponieważ z mroku nie wyłoniła się żadna zuchwa­ła, lordowska postać, Charlotta zawołała:

- Lordzie Ruskin?

- Witam, panno lady Charlotto - od strony przy­mkniętych drzwi w odległym kącie pokoju odpowie­dział jej głos lorda. Wypowiedział jej imię gorącym tonem, czarująco przeciągając każdą sylabę. - Pro­szę wejść w moje skromne progi i zaszczycić je swoją obecnością.

Jego słowa kazały jej zapomnieć, że jest tylko skromną guwernantką. W pełni czuła swoją kobie­cość i podziw lorda, a świadomość niebezpieczeń­stwa powodowała jedynie, że bardziej ją to wszystko pociągało.

- Jeśli słuszne są moje podejrzenia, że znajduje­my się w twoich prywatnych apartamentach, milor­dzie, to nie jest właściwe, abym przebywała tu z tobą sam na sam.

- Moje prywatne apartamenty? To jest mój daw­ny pokój dziecinny! - Jego głos zabrzmiał cicho, lecz pewnie. - Będę za minutę. Proszę się rozgościć.

Nie uwierzyła mu do końca, ale uważała, że dała mu jasno do zrozumienia, iż nie jest naiwna.

I jak niby miała się rozgościć w pomieszczeniu, w którym nie było nawet krzeseł? Podeszła do stoli­ka, tak niskiego, iż ledwie sięgał jej do kolan, i rzuci-

102

ła okiem na leżący na tacy bochenek chleba, krążek sera i salaterkę pełną ciemnych winogron. Zauważy­ła, że nie było żadnych sztućców ani miejsc do sie­dzenia, i zaczęła się zastanawiać, czyjej podejrzenia co do intencji Wyntera nie okażą się słuszne.

Poczuła zapach wiosny, unoszący się znad owo­ców. Pochyliła się i zaczęta wdychać świeżą woń owo­ców i domowego chleba.

Na dźwięk głosu Wyntera wyprostowała się gwał­townie.

- Proszę się poczęstować, panno lady Charlotto. Stal w drzwiach. Ku jej wielkiej uldze ubrany byl jak

na dżentelmena przystało, jeśli nie liczyć bosych stóp.

- Nie, dziękuję, milordzie, jadłam już kolację.

- Ależ proszę wziąć! Nie mogę zjeść takiej ilości winogron, bo będę miał wiatry.

Omal się nie udusiła, usiłując powstrzymać okrzyk przerażenia. Żeby zyskać na czasie, oderwała jedno wi­nogrono i wzięła je do ust. Byio słodkie, cudownie świe­że i pełne pestek. Wynter wkroczył do pokoju. Miał na sobie czarną kamizelkę, czarne spodnie i białą koszu­lę. Wyglądał jak zwyczajny szlachcic, ale... koszula była rozpięła pod s z y j ą i odsłaniała cień kręconych włosków. No i te stopy. Po prostu nie mogła ich ignorować.

Znalazł się w kręgu światła i przybrał swoją ulu­bioną pozę. Stanął w lekkim rozkroku, oparł ręce na biodrach i zadarł brodę do góry.

- Zaczynajmy więc.

- Rzeczywiście. Pragnę powiedzieć, że chociaż nic chciałam się podjąć zadania dostosowania pa­na zachowania do norm obowiązujących w towarzy­stwie, zrobię wszystko, żeby...

- Tak, tak, wiem. Jest pani kobietą, która zawsze robi wszystko, co tylko może. To nie podlega dysku­sji. Czym więc na początek powinniśmy się zająć?

103

Zdenerwowała się, że przerwał jej starannie prze­myślaną mowę, ale zachowała spokój.

- Niewątpliwie pierwszą sprawą, jaką powinniśmy omówić, jest pańska skłonność do dyskutowania o sprawach osobistych.

- O sprawach osobistych? Nie powinienem roz­mawiać o moich dzieciach?

- Nie, mówiąc „o sprawach osobistych", mam na myśli rzeczy związane z pańskim ciałem. Nic wspominamy o... o wewnętrznych funkcjach naszego organizmu, a zwłaszcza w mieszanym towarzystwie. - Przerwała, czekając, aż pojmie jej eufemizm.

Na twarz)' Wyntera pojawiło się zrozumienie.

- Aha. Nie powinienem mówić o moich wiatrach.

- Zdecydowanie nie. A także o chorobach czy do­legliwościach fizycznych.

- Ale dobrze wychowane damy i dżentelmeni py­tają mnie, jak się miewam.

Zignorowała lekką nutę sarkazmu.

- T o tylko retoryczne pytanie. Kiedy ktoś pyta, jak się pan miewa, poprawna odpowiedź brzmi: „Dzię­kuję, dobrze, a pan?".

- To wyjaśnia, dlaczego większość osób nie pyta mnie o moje samopoczucie przy powitaniu. - Pod­szedł do stolika i usiadł na dużej poduszce ułożonej na podłodze.

Serce jej zadrżało. Było dokładnie tak, jak się obawiała. Demonstrował swoje barbarzyńskie ma­niery, może po to, żeby jej dokuczyć, a może w pro­teście przeciwko niechcianym lekcjom.

— Czy wolno mi zadawać pytania o zdrowie dam? - zapytał.

- Tylko jak najbardziej ogólne.

Patrzył na nią, odwrócony plecami do ognia. Sprawiał wrażenie swobodnego, a nie krnąbrnego.

104

oże jednak był to po prostu człowiek odpoczywa­jący po całym dniu ciężkiej pracy. Skubnął dolną Wargę.

- Niedawno lady Scott urodziła dziecko i zapyta­łem ojej nowego synka.

- Całkowicie dopuszczalne. -1 o poród.

Charlotta na chwilę przymknęła oczy.

- Kobiety rzadko omawiają takie szczegóły mię­dzy sobą, a co dopiero z dżentelmenem.

Kiwnął głową.

- W El Bahar kobiety rozmawiają o takich spra­wach, a mężczyźni nie.

Wreszcie! Zgodność poglądów.

- A więc, jak pan widzi, nawet w El Bahar obo­wiązują te same zasady.

- Ale mnie to ciekawi! - zaprotestował jak mały chłopiec.

- Pańskie zainteresowanie nie powinno wykra­czać poza przyjęte normy i zwyczaje.

- W El Bahar zainteresowanie mężczyzny jest najważniejsze.

Byl zepsuty jak rozpieszczony smarkacz.

- Zaraz powie mi pani, że nie jestem w El Bahar, a tutaj wszystkim rządzą zasady. - Wynter powącha! chleb i winogrona. Zauważył, że dziewczyna znajdu­je się poza kręgiem światła i dodał: - Błagam o pani pozwolenie na przystąpienie do posiłku, panno lady Charlotto, bo nie jadłem jeszcze kolacji.

- Oczywiście, milordzie. Musi pan być bardzo głodny.

- Jestem głodny jak wielbłąd szukający palmy dak­tylowej. - Widząc wyraz jej twarzy, zrezygnował ze swo­jego barwnego języka. - Tak, jestem głodny. - Wskazał ręką na stół. - Będę zaszczycony, jeśli przyłączy się

105

pani do mnie. Jest pani zbyt szczupła, chociaż bujność pani piersi przywodzi na m y ś l oazę kipiąca, od palm daktylowych i obiecującą pełne zaspokojenie pragnie­nia.

Była zaszokowana.

- Nic powinien pan mówić takich rzecz)'!

- Tylko pani to mówię, panno lady Charlotto. Większość kobiet nie jest tak szczupła. Ale skoro pa­ni nie je, to proszę przynajmniej usiąść.

Zwykle Charlotta nie wahała się, jak ma się za­chować, teraz jednak nie potrafiła się zmusić, żeby wyjaśnić Wyntcrowi, iż jej piersi nie powinny być przedmiotem rozmowy. Ani jej piersi, ani piersi ja­kiejkolwiek innej kobiety. Nie mogła się pozbyć my­śli, że powinien o tym wiedzieć.

- Proszę usiąść - parsknął. - Nie mogę się uczyć, kiedy góruje pani nade mną.

Nadal trudno było jej się domyślić, jaki był cel je­go zachowania ubiegłej nocy w galerii portretów. Ale cóż, nigdy nie rozumiała mężczyzn.

- Przyniosę krzesło...

-1 dalej będzie pani patrzyła na mnie z góry. Pro­siłem, żeby pani tu przyszła, bo jestem znużony, a w lym pokoju mogę być sam. Czy Angielce nie mo­że być wygodnie na poduszkach?

- Tb trudna sprawa. - Nie mogła wytłumaczyć Wynlerowi, ile kłopotu sprawiają kobiecie, próbują­cej usiąść na podłodze, trzy warstwy wykrochmalo-nych halek.

Układając jedna na drugą duże, płaskie poduszki, odwróciła głowę, żeby ukryć nagły, nieopanowany uśmiech. Pod wieloma względami Wynter był czło­wiekiem nietkniętym przez hipokryzję wyższych sfer i ciekawiło ją, jak wyrafinowane damy i dżentelmeni reagowali na jego uwagi. Niemal gotowa była zapła-

106

cić, by móc zobaczyć wyraz twarzy lady Scott, kiedy zapytał o jej poród.

Gdy z powrotem odwróciła się w stronę Wyntera, całkowicie panowała już nad swoją twarzą.

Wynter popatrzył na dół jej sukni; nie miała poję­cia, co tam widział.

-Naturalnie zdjęła pani buty.

- Zdjęłam bu...? - Ledwo się powstrzymała, żeby nic nazwać go barbarzyńcą. - Nic, nie zdjęłam butów!

- A l e pani nieustannie mówi mi, co jest właściwe.

- To nie dotyczy...

- Panno lady Charlotto, to jest moje sanktuarium. Ten dywan i poduszki przywiozłem z El Bahar, na pamiątkę mojego tamtejszego życia. Drżę na myśl, że pewnego dnia rozsypią się, pozbawiając mnie pamiątek po domu, który był mi tak drogi.

Jego łagodny, głęboki glos pełen był liryzmu i ża­lu. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że usiłował nią manipulować, a jednak... cóż, wiedziała, że kochał El Bahar i że mu go brakowało. Skoro więc były to dla niego jedyne pamiątki, niewątpliwie miał prawo pro­sić ją, by zrobiła coś, co zachowa dłużej cenną tkani­nę. Ale żeby zdjąć buty... Patrzyła na niego długą chwilę, usiłując dociec, czy nie żartuje.

Nie żartował.

- Dobrze, milordzie. Zdejmę obuwie, kiedy usiądę.

- Jak zwykle czuję się zaszczycony pani uprzejmo­ścią.

Jeśli śmiał się w duchu ze swego zwycięstwa, to do­brze się maskował, bowiem nie była w stanie wytropić nawet błysku rozbawienia w jego oku. Pomyślała, że może popaść w obłęd, szukając szyderstwa w każdym jego słowie. Przezornie nie podjęła dyskusji.

Kiedy dotarł do niej petny, bogaty aromat kawy, zauważyła dzbanek stojący blisko ognia.

107

- Życzy pan sobie, żebym mu nalała filiżankę? Przerwał czynność odkrawania skórki z sera.

- Może chociaż napije się pani ze mną kawy?

- Jeśli pan sobie życzy...

Przesunęła stos aksamitnych poduszek w pobliże stolika, a potem sięgnęła po kawę i dwie filiżanki, przyjemnie cieple od ognia. Przez chwilę musiała układać sztywne halki, zanim mogła spocząć. Siedze­nie na poduszkach okazało się znacznie wygodniej­sze, niż przypuszczała. Zajmowała miejsce naprze­ciw Wyntera, po drugiej stronie wąskiego stolika. Dziewczyna nie wiedziała, co ma zrobić z nogami. Wyprostować? Podkurczyć? W końcu doszła do wniosku, że jej halki i spódnica stanowią wystar­czający kamuflaż, i usiadła tak jak Wynter, „po tu-recku". Kiedy się wreszcie umościła. spostrzegła, że cały czas uważnie jej się przyglądał.

Wreszcie odezwał się łagodnym tonem:

- Z tak prostej czynności robi pani przedstawienie.

Zabrzmiało to, jakby ją łajał, że nie umie zachowy­wać się wystarczająco swobodnie, tak jak on. A Char-lotta ostatni raz siedziała na podłodze, kiedy miała dwanaście lat, i teraz wcale nie tęskniła do tarzania się po zakurzonych parkietach.

-A buty? - ponaglił.

Pochyliła się do przodu, po czym rozsznurowała i ściągnęła sięgające kolan trzewiki.

Przyglądał się jej uważnie, gdy odstawiała znisz­czone, czarne buty obok poduszki, po czym przyłożył rękę do serca i rzekł:

- Wielkie dzięki, panno lady Charlotte Targana sprzecznymi uczuciami złości na Wynte-ra i ulgi, że pozbyła się uciskających butów, uśmiech­nęła się cierpko. Pewną dłonią nalała kawę do deli­katnych filiżanek i podała mu jedną z nich.

łOS

- Mam nadzieję, że udał się panu pobyt w Londy­nie.

Sprawnie i precyzyjnie kroił ser nożem podobnym do tego, który ofiarowała Robbiemu, ale z dłuższym, zakrzywionym ostrzem.

- Londyn rozciąga się na ziemi usianej znakami wspaniałej przeszłości. Palące i kościoły są pełne przepychu, każdy jest inny, lecz wszystkie dumne ze swojego miejsca w tym mieście. Nabrzeża portowe i czynszowe kamienice gniją i śmierdzą; to mroczne, posępne oblicze miasta. - Podniósł do góry kawałek sera i studiując go uważnie, dodał beznamiętnie: -Londyn to miasto, które odzwierciedla życie swoich mieszkańców.

W jego słowach brzmiała poezja i o wiele za dużo prawdy - obu tych grzechów wyższe sfery łatwo by mu nie zapomniały. Nie chciała go pouczać, ale...

Widząc jej wahanie, zaśmiał się.

- Oczywiście. Zapomniałem. Pytania zadaje się jedynie dla pozorów, w celu podtrzymania pustej rozmowy. Poprawna odpowiedź powinna brzmieć: Dzień upłynął mi bardzo miło, panno lady Charlot-to, a pani?

- Mnie również, dziękuję - zaczęła, ale nie mogła pozostawić bez odpowiedzi jego uwag. - Milordzie, rozmowa jest sztuką, która pozwala dwojgu ludziom się spotkać i w powolnym tańcu słów poznać, a na­stępnie, jeśli szczęście im dopisze, zaprzyjaźnić się. Oczywiście nikt nie chce obnażać swej duszy przed każdym przechodniem.

Przerwała, skubiąc palcami chleb. Myślała, że skomentuje jej szczerą wypowiedź. On jednak po­wiedział tylko:

- Jak zwykle jest pani niezwykle mądra. Cieszę się słysząc, że miała pani udany dzień. Czy byłaby pani

109

tak uprzejma i opowiedziała mi o postępach moich dzieci?

Uśmiechnęła się do niego z przekonaniem, że przynajmniej ten temat rozmowy nie kryje żadnych pułapek.

- Uczenie pańskich dzieci to sama radość, milor­dzie. Oboje znają matematykę znacznie lepiej niż ich rówieśnic)', a ich zdolności językowe są zdumiewają­ce. Szybko przyswajają wiedzę, uczą się poprawnie wysławiać, kaligrafii i rysunku, a Robbie robi ogrom­ne postępy w sztuce czytania.

Wynter uśmiechał się zadowolony, jak każdy oj­ciec, słyszący pochwały dotyczące jego dzieci. Nagle jednak oprzytomniał.

- A Leila? Nie uczy się czytać? Charlotta z niechęcią pokręciła głową.

- Leila nie czyta.

- Chce pani powiedzieć, że nie jest w stanie się nauczyć.

- Chcę powiedzieć, że nie chce spróbować. -Charlotta nie znosiła rozmów o swoich niepowodze­niach, ale uznała, że musi być uczciwa. - To moja wi­na, milordzie. Nie mam tak dużego doświadczenia w pracy z małymi dziećmi, jak inne guwernantki, i nie wiem, czemu Leila krzyżuje ręce na piersiach i odmawia czytania, ani w jaki sposób ją skusić, żeby chciała się nauczyć. Mówiłam jej, że gdy nauczy się czytać, otworzy się przed nią zupełnie nowy świat.

- Lubi słuchać, jak pani jej czyta. - Wynter ugryzł kawałek chleba i popił kawą.

- Tak. Szczególnie podobały się nam „Baśnie z 1001 nocy". Przekonywałam ją. że jeśli będzie umiała czytać, nie będzie musiała czekać na mnie, by się dowiedzieć, co stanie się z bohaterami. Ale Leila pozostała nieugięta.

110

W oczach Wntera pojawił się błysk.

- O co chodzi, milordzie? Czy powinnam coś wie­dzieć o Leiłi?

Z uśmiechem potrząsnął głową.

- Leila zacznie czytać, kiedy przyjdzie właściwy czas.

Widząc strapienie, malujące się na czole Charlot-ty, wyciągnął rękę ponad stołem. Zaskoczona, prze­chyliła się do tyłu. Nie cofając ręki, popatrzył na nią karcąco, aż się poddała. Wówczas kciukiem wygła­dził zmarszczki zmartwienia na jej czole.

- Nie trzeba się smucić. Przed pani przyjazdem obawiałem się, że guwernantka będzie ograniczała dzieci licznymi zakazami, obciążała lekcjami, biła je po rękach, gdy będą niegrzeczne, i gardziła nimi ze względu na ich urodzenie. Sądzi pani, Charlotto, że tego nie dostrzegam, ale obserwowałem panią, sły­szałem, jak dzieciaki panią wychwalały, i dziękuję pani za tak zręczne wprowadzanie ich w ten nowy, dziwny świat.

Pozwoliła mu masować swoje czoło i skronie, bo pomyślała, że Wynter nawet nie zdaje sobie sprawy z niewłaściwości takiego zachowania. Pozwoliła, by jego słowa połaskotały jej dumę, bo... cóż, potrzebo­wała jego pochwały. Do tej pory zawsze jej kwalifika­cje uważano za coś oczywistego. Teraz, kiedy się martwiła, że nie wystarczyło jej umiejętności, aby służyć pomocą tym, którym najbardziej chciałaby po­móc, Wynter ją uspokoił.

W dawnym pokoju dziecinnym zapanowała cisza. Tylko ogień trzaskał, ogarniając kolejne kawałki drewna. Przez okna zaglądała noc, skradała się po drewnianej podłodze, bawiła się frędzlami dywa­nu. W kręgu światła migoczących świec siedziały dwie patrzące na siebie postacie. Czubki palców

111

Wyntera % wyraźną przyjemnością przesunęły się po twarzy Charlotty, w dół jej policzka, wzdłuż nosa, musnęły rzęsy. Dziewczyna była zafascynowana nie­pokojącą, a jednocześnie kojącą mocą dotyku szorst­kich dłoni lorda.

W pewnej chwili zabrał rękę i wyprostował się, a Charłotta poczuła, że wreszcie może zaczerpnąć tchu. Wynter wywoływał w niej tak pogańskie reak­cje, że skłonna byłaby uwierzyć, iż jest czarodziejem, lakim jak w „Baśniach Tysiąca i Jednej Nocy". Ale lady Charłotta Dalrumple nie wierzyła przecież w magię.

- Nie spróbowała pani kawy - rzekł. - Pewnie pi­je pani słodzoną.

- Nie, nie piję... nie potrzebuję cukru.

Uniósł brwi, jakby nie dowierzał, więc podniosła do ust filiżankę i upiła łyk.

Ohydna ciecz. Piekąca i gorzka, jakże róż­na od tego, co zapowiadał jej aromat. Zacisnęła zę­by i przełknęła, z trudem tłumiąc wzdrygnięcie.

Jego skupienie przerodziło się w rozbawienie.

- Panno lady Charlotto, chyba nie lubi pani kawy. Kłamstwo nic by nie pomogło.

-Cóż... nie.

- Brandy też pani nie lubi.

- Zdecydowanie nie.

-Ajednak pije pani ze mną kawę, żeby mi sprawić przyjemność, a z moją mamą popija pani brandy. Chy­ba jest pani zbyt uprzejma, panno lady Charlotto.

W tej chwili nie czuła się uprzejma. Czuła się oszo­łomiona przebywaniem sam na sam z mężczyzną, któ­rego podejrzewała o podłe zamiar)', a który tymczasem okazywał szczerą, choć nieco egzotyczną, uprzejmość.

Owszem, dotykał jej, ale nie było w tym niczego lubieżnego.

112

- Obawiam się, że niewiele osób zgodziłoby się z panem, milordzie - rzekła.

- Nie szukam potwierdzenia u dyletantów i głup­ców. Sam widzę. - Postukal się w czoło. - Mam wła­sny rozum. Lubię myśleć samodzielnie, a nie tak, jak chcieliby inni.

W tym właśnie momencie zrozumiała, że polubi­ła Wyntera. Polubiła jego bezpośredniość, niefor-malnezachowanie, a najbardziej jego pewność sie­bie. Gdyby nie przyjęcie na cześć gości z Sereminy, chyba nigdy nie podjąłby próby dopasowania się do wymogów towarzyskich, był bowiem w pełni za­dowolony z siebie i z tego, co osiągnął w życiu.

Przeraziła się, bo zdawała sobie sprawę, co ozna­cza polubienie mężczyzny.

Zabrał jej filiżankę.

- Jutro wieczorem napijemy się herbaty. Teraz zaś, panno lady Charlotto, muszę panią zapytać, czy powinienem nosić starą teczkę mojego ojca. Kiedyś, przed wielu laty, uchodziła za bardzo modną, ale za­uważyłem, że ludzie patrzą na nią jakoś podejrzliwie.

*

Gdy Charłotta naprawdę przystąpiła do uczenia Wyntera, w drugim końcu domu nowoprzyjęta pomoc kuchenna przemykała w stronę swej sypialni na dru­gim piętrze. Zwykle Frances chodziła spać o tej por/e, co inni, gdy gospodyni niosła świecznik, oświetlając korytarz prowadzący do pomieszczeń dla służby. Ale Trev James, najprzystojniejszy chłopak, jakiego kiedy­kolwiek widziała, namówił ją do odwiedzenia go w stajni i teraz musiała wracać sama do ciemnego po­koju przez tonący w mroku korytarz. Choćby nie wiem jak wytężała wzrok, widziała zaledwie zarysy ścian.

113

Przez jej wrażliwi) wyobraźnię piętnastolatki prze­mknęły wszystkie przerażające opowieści, jakie kie­dykolwiek słyszała. Wiedziała, że stare domy były na­wiedzane przez duchy i zjawy, a ten dwór był starszy nawet od babki Frances, która pamiętała jeszcze sza­lonego króla Jerzego. Nie tego, który był przed kró­lową Wiktorią, niech Bóg ma ją w swojej opiece, ale tego, który panował jeszcze wcześniej.

Pod stopą Franccs zaskrzypiała deska. Dziewczy­na drgnęła, przysięgając sobie, że już nigdy nie spotka się z Trevem, choćby nie wiem jak słodko się uśmiechał.

Kto wiedział, jakie zbrodnie tu popełniono i jakie duchy snuły się po tutejszych korytarzach, szukając spokoju i zemsty? Z pewnością nie dygocząca nowa pomocnica kucharki, świeżo przybyła z chaty swojej babki. Przez ostatnie noce, gdy kładła się do łóżka, słyszała na górze jakieś odgłosy. Upiorne dźwięki, jakby skradające się kroki. A raz nawet rozległ się brzęk czegoś upadającego na podłogę. Czegoś meta­licznego, jak łańcuchy potępieńców w piekle.

Przywierając plecami do ściany, Frances zaczęła się skradać, po drodze licząc mijane drzwi. Jej pokój znajdował się na końcu po prawej stronie korytarza, tuż przed zakrętem wiodącym ku schodom na pod­dasze.

Z nadejściem wiosny panna Symes poprowadziła tam armię służących, żeby sprzątnąć półroczny kurz. Duża część poddasza, z okiennymi facjatkami, przez które docierało światło, nic wyglądała źle, ale mniej­sze pomieszczenia pełne były zakamarków, niekiedy nie większych od szafy. Frances dostawała gęsiej skórki, kiedy musiała się do nich wczołgać, by tam pozamiatać.

Teraz marzyła o tym, żeby jej sypialnia znajdowa­ła się bliżej pokoju panny Symes. Żaden duch, a co

114

dopiero mysz, nie śmiałby zakłócać spokoju groźnej gospodyni.

Frances pozostały do minięcia już tylko jedne drzwi, kiedy nagle usłyszała długi, przenikliwy dźwięk, jak skrzypienie zawiasów przy drzwiach. Zamarła, wstrzymując oddech, z nadzieją, że się pomyliła, że się przesłyszała. Ałe nie - zobaczyła blade światło, bijące zza załpmu korytarza, zupełnie jakby ktoś albo coś otworzyło drzwi na strych.

Usłyszała szuranie stóp, ciężkie westchnienie, po czym ponownie rozległo się skrzypienie zawia­sów. Światło stawało się coraz jaśniejsze.

To musiał być jakiś głupi kawał. Albo ktoś ukry­wający się na strychu przed panną Symes. Albo...

Coś wyłoniło się zza rogu. Coś małego, w białej, powiewającej szacie, trzymającego świecę tuż przy swej wstrętnej twarzy.

Frances wrzasnęła ile sił w płucach. Krzyknęła jesz­cze raz, odwróciła się i pobiegła korytarzem przed sie­bie. Gdy drzwi zaczęły się otwierać, zjawa znikła z pola widzenia.

ROZDZIAŁ 12

Pragnąc odświeżyć w pamięci plan wieczornych lekcji, Charlotta przekarlkowała notatnik, pełen roz­maitych wytycznych dla dżentelmenów.

- A, tak. - Poprawiła się na stosie rozłożonych przed kominkiem poduszek, usiłując przybrać jak najwygodniejszą, a jednocześnie przyzwoitą pozycję. Rozciągnięty obok na dywanie Wynter obserwował ją uważnie. - Dziś wieczorem zajmiemy się zachowa­niem dżentelmena w mieście.

115

Wynter chrząknął, wsunął sobie poduszkę pod ra­mię i oparł głowę na dłoni.

Charlotla ukryła czubki stóp w miękkim dywanie.

- Dżentelmen zawsze podąża pomiędzy damą a ulicą, w ten sposób lokując swoje ciało pomiędzy kobietą a rozpędzonymi końmi.

- A jeśli jej nic lubię?

Wbiła wzrok w notatnik i udawała, że nie dostrze­ga, jak blisko jej nogi obciągniętej pończochą znala­zła się bosa stopa lorda. Czyżby w końcu próbował wykorzystać sytuację?

Nie miał szans. Nie pozwoliłaby mu na to.

W minionym tygodniu sprawiał wrażenie niespe­cjalnie zainteresowanego jej wykładami, a jeszcze mniej zainteresowanego pożądaniem jej. Jadł, wyle­giwali się na podłodze, pilnował ognia na kominku i przycinał knot)' świec. Ale nie miała powodu, żeby narzekać, bo gdy odpytywała go o powinności an­gielskiego dżentelmena, zawsze udzielał popraw­nych odpowiedzi. Podejrzenia zrodzone w galerii portretów wyblakły, zastąpiło je poczucie... no cóż, zwykłej nudy.

Jednak dzisiejszy wieczór był inny. Wynter obser­wował ją skrycie, przysuwał się do niej niepostrzeże­nie, prowokował dyskusje.

- Nie zrozumiałam pytania, milordzie.

- Powiedziała pani, panno lady Charlotto, że po­winienem znajdować się pomiędzy damą a rozpę­dzonymi końmi, ale taka sytuacja jest niebezpieczna. Dama, dla której zaryzykuję życie, musi być dla mnie kimś bardzo ważnym.

Nie mogła zrozumieć, dlaczego tego wieczoru wszystko odbierała jako objaw jego zainteresowania swoją osobą. Może dlatego, że zachowanie Wy mera powodowało jej zainteresowanie. Tego wieczoru,

116

kiedy od czasu do czasu pozwalała sobie zerknąć na niego, migotliwe płomyki świec oświetlały sylwet­kę mocno zbudowanego mężczyzny. Tego wieczoru zauważyła, że był bez kamizelki, bez butów, skarpe­tek, krawata, kołnierzyka i mankietów... Właściwie miał na sobie jedynie spodnie i białą, nieco wymiętą, opadającą luźno koszulę.

- Prawdziwy dżentelmen zaryzykowałby życie dla każdej damy.

- Więc ilu prawdziwych dżentelmenów liczy ten kraj, panno lady Charlotto?

Uniosła głowę, bowiem nie mogła dłużej unikać jego wzroku. Musiała spojrzeć na tego nieznośnego człowieka, starając się nie myśleć, czy miał na sobie bieliznę, czy nie.

- Prawdziwy dżentelmen nie myślałby o własnym bezpieczeństwie, ale wykazałby się odwagą, lekcewa­żąc zagrożenie, gotowy nawet na śmierć.

- Ja tam bym najpierw pomyślał. - Podrapał się w kark. - Może odepchnąłbym damę, zamiast stawać przed rozpędzonymi końmi.

Nagle pojęła, że się z niej naśmiewa. Nie nabijał się z niej jak smarkacz, ale po prostu ukazywał absurd wzorcowego zachowania. Świetnie. Pewnie miał rację. Pewnie nie istnieli dżentelmeni gotowi narazić się w rycerskim porywie, ale nie musiała tego przyzna­wać. Zdecydowana za wszelką cenę panować nad s y -tuacją, demonstracyjnie zaczęła kartkować notatnik.

- Odepchnięcie damy jest również do przyjęcia. Innym powodem, dla którego mężczyzna kroczy po­między ulicą a damą jest to, że bliżej budynków po­winno być czyściej.

- Tak, a służące w tym waszym Londynie wylewa­ją z okien śmierdzące pomyje. -Wyciągnął się na ple­cach, wbił wzrok w sufit i zaplótł ręce na brzuchu. -

117

Czy dżentelmen musi zasłaniać damę swoim ciałem również przed pomyjami?

W lej chwili zapragnęła, żeby wszelkie nieczysto­ści spadły prosto na jego głowę. Zamknęła jednak notatnik, przycisnęła go do piersi i uniosła się z po­duszek.

- Mam wrażenie, że nie jest to najlepsza pora na lekcję, milordzie. Może powinniśmy ją odłożyć do jutra.

Wynier uderzył dłonią w dywan.

-Nie! Dzisiaj!

Podskoczyła. Przez chwilę, w blasku ognia, wyglą­dał dziko i porywczo, w niczym nie przypominał sen­nego paszy, do którego przywykła, upodobnił się do pustynnego wojownika. Z zachowania lady Ruskin Charlotta wywnioskowała, że sprawy w Londynie nie układały się najlepiej, ale nie miała pojęcia, czy cho­dziło o problemy towarzyskie, czy związane z firmą. Jeśli chodziło o firmę, Charlotta w niczym nie mogła mu pomóc. Ale w kwestiach towarzyskich...

Z subtelnością, z której mogła być tylko dumna, zapytała:

- Czy są jakieś problemy związane z etykietą, któ­re mogłabym pomóc panu rozwiązać?

- Etykieta. Czy nikt w tym pogańskim kraju nie umie myśleć o niczym innym? Damy mówią mi, że nie znam etykiety, a ja twierdzę, że to im brakuje do­brych manier.

Wydawało się, że Charlotta znalazła źródło jego rozdrażnienia.

- Co robią damy?

- Rozpowszechniają plotki, fałszywe plotki, że je­stem grubianinem.

Charlotta obruszyła się w imieniu swojego pod­opiecznego.

118

- To naprawdę fałszywe pogłoski, milordzie! Nie jest pan obeznany z wszystkimi formami etykiety, ale nie jest pan grubianinem! No, może. Ale tylko trochę.

- Lady Howard i pani Morant są złośliwe.

- Wkrótce pańskie manier)' będą przedmiotem zazdrości wszystkich złośliwych pań w Londynie.

- Maniery! Nawet pani! Czy nikt nie myśli o ni­czym innym? Co noc rozmawiamy o mnie. - Postu-kał się palcem w pierś. - Co powinienem mówić iw jaki sposób* Kiedy i jak wysoko uchylić kapelusza. Że powinienem składać poranne wizyty po południu i jak powinienem się ubierać na wszelkie okazje. Na­szpikowała mnie pani większą liczbą zasad, niż jest gwiazd na pustynnym niebie.

- Takie było życzenie łady Ruskin.

- Szanuję moją matkę. Uwielbiam ją. Ale jej ży­czenia to jej sprawa. Teraz zatem porozmawiamy O pani.

- Z pewnością nie, milordzie. Jestem guwernant­ką, a nie damą do towarzystwa. Zaakceptował mnie pan już jako sprawną nauczycielkę i opiekunkę pań­skich dzieci i, jak przed chwilą sam pan przyznał, je­stem w stanie pomóc panu przyswoić sobie dobre maniery. To wszystko, co powinien pan o mnie wie­dzieć.

Wydawał się zdumiony.

- Nie chce pani opowiedzieć mi o sobie?

- Nie chcę - rzekła zdecydowanie.

- Ale przecież kobiety zawsze lubią mówić o so­bie.

Nic nie irytowało jej bardziej, niż takie pochopne uogólnienia, do których skłonni byli nawet najbar­dziej kulturalni mężczyźni.

- Nie wiem, z jakimi kobietami miał pan do czy­nienia, milordzie, ale większość kobiet nie ma szansy.

119

żeby coś powiedzieć o sobie, zagłuszona ciągłymi, jakże ważnymi, rozmowami mężczyzn.

- Nie lubię tych pochopnych uogólnień, jakie ko­biety robią na temat mężczyzn.

Czyżby czyta) w jej myślach?

- Czy mówiłem pani coś o sobie? - zapyta).

- Bardzo mało - przyznała z niechęcią.

- Ale mimo to woli pani myśleć, że jestem głupim i nieczułym barbarzyńca. - Jego palce bawiły się frędzla­mi dywanu. Jednak przez cały czas nie spuszczał z Char-lotty oczu. - Tak jest łatwiej, niż próbować mnie poznać.

- Zapewniam pana, że to nieprawda.

- Opowiem pani teraz o sobie. - Wyprostował się, a kiedy chciała się odezwać, uniósł ostrzegawczo pa­lec. - A pani będzie słuchać.

Nie chciała słuchać. Nie chciała zwiększać stopnia zażyłości pomiędzy nimi, zwłaszcza teraz, kiedy uznała, że podejrzewanie go o próbę uwiedzenia jej jest śmieszne.

- Mamy wiele tematów do omówienia, milordzie

- pokazała mu strony, zaznaczone palcem w notesie

- a czasu do przyjęcia na cześć gości z Sereminy po­zostało niewiele. Jeśli nie chce pan omawiać zasad zachowania się w mieście, może zajmiemy się końmi i polowaniem. Spodziewam się, że są to bliższe panu tematy.

Zignorował ją.

- Słyszała pani plotki o mojej ucieczce do El Bahar?

- Rozumiem, że uciekł pan po śmierci ojca.

- Interesowało to panią? - zauważył z nutą zado­wolenia w głosie. - Nie musi się pani tego wstydzić, panno lady Charlotto. Ja też jestem ciekaw pani.

Taka zażyłość powstaje, kiedy się rozmawia, za­miast uczyć. Pochyliła głowę nad notatnikiem i prze­czytała na głos tytuł pierwszego wykładu:

120

- „Dżentelmen na polowaniu".

- Nie życzy sobie pani mówić o sobie. Bardzo do­brze. Gdy umarł mój ojciec, miałem piętnaście lat i jego odejście sprawiło mi ogromny ból.

Cytowała dalej:

-Dżentelmen wybiera rumaka wytrzymałego i szyb­kiego, i tak długo trenuje skoki, aż koń i jeździec zdają się zrośnięci ze sobą.

- Mój ojciec zawsze był starszy od innych ojców, ale zwyciężał każdą chorobę. Myślałem, że jest nie-śmiertelny.^-- Tak się myśli o własnych rodzicach.

- Czy pani ojciec również śpiewa w anielskim chó­rze?

Potrząsnęła przecząco głową, zadał więc następne pytanie.

- A mama?

- Polowanie - rzuciła.

- Rozumiem. Oboje siedzą po prawic}' Boga. Wynter powiedział to tak łagodnie, że nagle przy­łapała się na tym, iż przytakuje:

- Odeszli oboje.

- Nigdy nie odeszli naprawdę. - Obdarzył ją bło­gim uśmiechem.

Nie dowierzała jego szczeremu wyrazowi twarzy i gotowała się do oświadczenia, że nie opowie mu swojej historii.

- Panno lady Charlotto, już pani mówiłem. Po­winna pani przestać nosić gorset.

Zaskoczona, spojrzała w dół. Co prawda fiszbiny ją uwierały, ale na zewnątrz nic nic było widać.

- Przecież zdjęła pani buty na moją prośbę. Proszę tylko spojrzeć na siebie - zganił ją. - Na tych wygod­nych poduszkach wszystko ma pani ściśnięte i skrępo­wane. Jeśli zdejmie pani gorset, może wówczas

121

uśmiechnie się pani i nie będzie wyglądata, jakby cierpiała na niestrawność. Upokorzona zamknęła oczy.

- Przykro mi, jeśli nie podoba się panu moja mi­na, milordzie, ale jako pańska guwernantka muszę pana przestrzec przed używaniem słowa „gorset".

- No tak, tak. Już mi to pani mówiła. -1 nie wspomina się o niestrawności. Skinął głową.

-Tak jak o wiatrach.

- Dokładnie.

- A pani mina bardzo mi się podoba. Przyczepiła się do tego zdania.

- Proszę nie rozmawiać z taką swobodą ze swoją guwernantką na temat jej wyglądu. - Stukając pal­cem w notatnik, dodała znacząco. - Ani o żadnych częściach ciała, które mogłyby zwrócić pańską uwa­gę. Nawet jeśli ktoś bardzo by pragną! powiedzieć damie komplement, powinien wyrazić swoje uznanie w jak najogólniejszy sposób. Nigdy nie wolno wda­wać się w szczegóły.

- Publicznie. Tak, to wiem. Ale w zaciszu własne­go domu robię to, co chcę.

- Wydawało mi się, że spotykamy się tutaj w neu­tralnym miejscu.

- Neutralność - mruknął. - Dziwne słowo do opi­sania tego, co dzieje się pomiędzy nami.

To ją powstrzymało. Nie chciała się z nim poje­dynkować na słowa, nie marzyła też o rozszyfrowy­waniu, co kryje się za jego dziwnym zachowaniem. Z wrodzoną ostrożnością rzekła:

- Mamy ten sam cel, nie sądzę więc, żebyśmy by­li wrogami.

- Nie wiem, kim dla siebie jesteśmy, panno lady Char­lotte Podejrzewam, że dowiemy się tego już niedługo.

122

ROZDZIAŁ13

- Ale ciekawiła panią moja przeszłość - powie­dział Wynter.

Wcale nie była ciekawa, a poza tym, co miał na myśli, mówiąc: „Nie wiem, kim dla siebie jeste­śmy.... Podejrzewam, że dowiemy się lego już niedłu­go"? Co to miało znaczyć?

Objął ramieniem kolana i spojrzał w czarne okno swojej przeszłości.

- Po pogrzebie ojca wyjechałem dyliżansem do Londynu. Na wodach Tamizy kołysał się frachto­wiec z Marsylii i wyobraziłem sobie, że jestem Jazo­nem, szukającym Złotego Runa. - Złapał się za gło­wę i roześmiał. - Zaciągnąłem się jako chłopiec okrętowy. Spędziłem tydzień, wymiotując najpierw do Atlantyku, potem do Morza Śródziemnego. Szo­rowałem pokład, aż mi popękały pęcherze na rę­kach. Czy wie pani, że nigdy wcześniej nie jadłem chleba z wołkami zbożowymi?

Wydała z siebie odgłos, w części będący wyrazem współczucia, w części zaś przerażenia.

- Tak, to było okropne. A było jeszcze gorzej przez to, że pozostali marynarze byli Francuzami i nazywali mnie maminsynkiem. Czułem się nie­szczęśliwy. Kiedy wyruszałem na swoją wyprawę, nie przypuszczałem, że zostanę wystawiony na tak cięż­ką próbę. W tamtych czasach miałem skłonność do dramatyzowania, ale z pewnością nie byłem głup­cem. Szybko zrozumiałem, że dotychczas wiodłem uprzywilejowane życie. - Z głosu Wyntera znikło rozbawienie, z jakim dotąd opisywał swe młodzień­cze przygody. Poważnym tonem dodał: - Co gorsza, nie przeszedłem pierwszego testu na dżentelmena.

123

- To znaczy? - wyrwało jej się niezamierzone py­tanie.

- W chwili, gdy moja matka najbardziej mnie po­trzebowała, myślałem tylko o sobie.

Charlotta miała chęć zasłonić sobie uszy. Jeśli Wynter dalej będzie ciągnął tę samokrytykę, mogła go polubić!

- Nawet wtedy, jako miody chłopak, wiedziałem dobrze, że moja ucieczka nie przywróci ojcu życia. Że człowiek, którego uwielbiałem, byłby mną roz­czarowany. Ale wykorzystałem jego śmierć, by zrobić to, co chciałem. Żeby wyruszyć na poszukiwanie przygody.

Pragnęła go namówić, żeby znów zaczął się za­chowywać jak dzikus. Żeby znów stal się odpychają­cy i niegrzeczny. Żeby przestał zachowywać się z uj­mującą szczerością i żeby ona, Charlotta, znów mo­gła stać się przyzwoitą guwernantką, niezaintereso-waną swoim pracodawcą. Zwłaszcza w ten sposób. Jej spojrzenie powędrowało w stronę leżącego na podłodze Wyntera. Nie, nigdy tego rodzaju zain­teresowania.

- Wyobrażałem sobie, że przeżyję Odyseję. Tym­czasem była to katastrofa. Postanowiłem wracać do Anglii, gdy tylko statek zawinie do portu. - Skrzy­wi! się. - I zrobiłbym to, gdyby nie...

Gdy przerwał, skapitulowała:

- Gdyby nie?

- Gdyby nie piraci. - Usiadł, patrząc na nią ponu­rym wzrokiem. - Wyłonili się z mroku nocy i wdarli się na statek. Zmusili mnie do pomocy w kradzież)' ładunku, a odpływając, zabrali ze sobą. Bytem ład­nym chłopcem.

- Owszem, pamiętam - mruknęła. Wyrwany z toku swej opowieści, zapytał:

124

- Znaliśmy się wcześniej?

Nieomal zdradziła coś ze swojej przeszłości, któ­rą pragnęła zachować tylko dla siebie.

- Widziałam pański portret w galerii. -Aha.

Nie wyglądało na to, że jej do końca uwierzył, do­dała więc:

-I co z tymi piratami, milordzie?

- Z piratami... Chcieli mnie sprzedać na targu w Aleksandrii. Zepsułem im ten plan, kradnąc nóż i rozcinając sobie głęboko policzek.

Zafascynowana patrzyła, jak przeciąga palcem po bliźnie na twarzy.

- Nigdy nie byłoby mnie stać na taką odwagę.

-Pani? O nie, panno lady Charlotto. Pani też by­łaby odważna. - Ukląkł i pochylił się w jej stronę, pa­trząc na nią w skupieniu. - Wiem, że zrobiłaby pani wszystko dla ratowania swego honoru.

Nie była tego taka pewna.

- Ale co się dalej z panem działo, milordzie?

- Piraci poprzysięgli zemstę. - Wstał i uniósł pięść do góry. - Pozbawiłem ich dużych pieniędzy, więc sprzedali mnie Beduinowi jako poganiacza wielbłądów.

Opuścił pięść i mówi! tak zabawnie, że musiała się uśmiechnąć.

- Miałem się opiekować pięcioma obrzydliwymi, śmierdzącymi, plującymi wielbłądami. Co za cios dla bogatego angielskiego młodzieńca, który wyruszył na spotkanie przygody. Stary Beduin Barakah i ja, no i oczywiście wielbłądy, ruszyliśmy przez pustynię. Drugiego dnia uciekłem.

Pochyliła się, żeby nie stracić nawet jednego słowa.

- Czytałam, milordzie, że pustynia to bezlitosne miejsce.

125

- Słuszna uwaga, panno lady Charlotto. Ten żar w ciągu dnia... Nie do wyobrażenia. Prażące słońce, kropelki polu, które parowały mi z czoła, zanim jesz­cze zdążyły się do końca uformować, wszędzie wci­skający się piasek, każda wydma taka sama jak na­stępna i jak poprzednia. - Przesłonił oczy ręką i udał, że rozgląda się dokoła. - Wydawało mi się, że wiem, jak trafić do portu, ale zabłądziłem, bezna­dziejnie zabłądziłem i kiedy... - Zadyszany, położył się na brzuchu na dywanie. - Ale już zbyt długo opo­wiadam o sobie, a uczyła mnie pani, że dżentelmen tak się nie zachowuje.

- Niech pan nie mówi głupstw! Nie może pan te­raz przerwać! - W chwili, gdy usłyszała własne słowa, zrozumiała, że ją oszukał. Zrozumiała też, że musia­ła poznać koniec tej historii.

Oparł brodę na pięści i spojrzał na nią.

- Nie ma pani żadnych krewnych, Charlotto, któ­rzy by o panią dbali?

Charlotta. Nazwał ją Charlottą. Nie użył tego za­bawnego zwrotu, wyrażającego respekt, ale posłużył się jej imieniem. Mogło to świadczyć o zażyłości lub zuchwalstwie. Jedno i drugie było nie do zaakcepto­wania. Zacisnęła dłoń w pięść i wbiła wzrok w zbie­lałe kostki. Głęboko zakorzeniona rezerwa i ostroż­ność kazały jej stwierdzić:

-Nie mam rodziny, która by się liczyła w towarzy­stwie. Proszę powiedzieć, milordzie, co się stało da­lej?

- Żadnych powiązań?

- Tylko przyjaciele. Dobrzy przyjaciele.

- Żadnych kochanków?

Ha, wypowiedział to tak niewinnie, ale ona wie­działa lepiej. Byl niewinny jak wąż w rajskim ogro­dzie. Nawet wił się po podłodze jak wąż. Wzięła swo-

126

ją książkę i buty, po czym wstała. Obeszła lorda i ru­szyła do drzwi. Jak najdalej od żaru ognia, zapachu topiącego się wosku i podstępnego, fałszywego, kłamliwego Wyntera, lorda Ruskina. Była już na progu, gdy dobiegi ją glos:

- Byłem na granicy życia i śmierci, kiedy znalazł mnie stary Beduin.

Charlotta przystanęła.

- Tak naprawdę, czcigodny Barakah nie stracił mnie ani na chwilę z oczu. Podążał za mną przez pu­stynię, dopóki nie zrozumiałem, że nie ucieknę o własnych siłach. Wtedy mnie odnalazł.

Nie mogła się odwrócić. Wszystkie jej podejrzenia dotyczące lorda Ruskina okazały się prawdą.

- Tamtej nocy przywiązał mnie do wielbłąda i oświadczył, że wyświadczy! mi przysługę, bo pusty­nia nie daruje nikomu.

Nie miała złudzeń co do Wyntera. Jeśli nie wysłu­cha opowieści teraz, on nigdy już nie wróci do tej hi­storii.

Ona nie. Skapitulowała, pokonała ją ciekawość.

- I co się stało potem, milordzie?

- Znalazłem się w obozie Beduinów. Czy wie pa­ni coś o Beduinach, panno lady Charlotto?

Jego próba zajrzenia w jej życie spaliła na panew­ce, więc powrócił do formalnego tytułowania jej. W jego głosie nie było specjalnej ciekawości, jakby rozmowa z odwróconą tylem do niego kobietą, stoją­cą w drzwiach, była czymś normalnym.

- Dzieci opowiadały mi o ich życiu - odparła.

- Wie więc pani, że Beduini są dumnymi wę­drowcami i nieulękiymi wojownikami. Przemierza­ją pustynne szlaki, przewożąc karawanami towary od jednego portu do drugiego i w ten sposób zdo­bywają fortunę. Barakah był wodzem plemienia

127

i miał niezwykły dar odnajdywania drogi po burzy piaskowej, która zacierała wszelkie ślady. Posiadał też instynktowną umiejętność poskramiania zbun­towanych niewolników i wychowywania ich na war­tościowych ludzi.

Oparła się ramieniem o framugę i odwróciła do Wyntera. Była zadowolona, że ma za plecami ścianę, bo wyraźnie czuła, że opuszczają siła woli.

Nawet na nią nie patrzył. Zrobił stos ze wszyst­kich poduszek - poza tymi, na których siedziała i które nadal na nią czekały - i położył się na nich. Patrzył w ogień na kominku i widziała tylko czubek jego głowy.

Śmieszne, ale była pewna, że mimo to Wynter wiedział, iż się poddała. Opornie, krok za krokiem, ałe ustępowata. Zbliżyła się i położyła swój notes na skraju dywanu.

- Zanim przejechaliśmy cały szlak, miałem na plecach parę śladów po uderzeniu batem, umia­łem osiodłać znarowionego wielbłąda i zostałem od­danym synem starego Beduina.

- Synem? - zawołała.

- Ocaliłem mu życie. Proszę mi przypomnieć, Charlotto, żebym pani pokazał bliznę po ciosie no­żem, który był przeznaczony dla niego.

Charlotta poddała się zupełnie. Obeszła podusz­ki i uklękła przed Wynterem, jak konkubina błagają­ca o łaskę swojego pana.

- Był pan ranny?

- Niewiele brakowało, bym umarł. Ale kiedy wy­zdrowiałem, byłem już mężczyzną. - Blask płomieni igrał na ciele Wyntera, błyszcząc w pszenicznych włosach, wygładzając złocisty brąz jego skóry. Płyn­nym, miękkim ruchem usiadł i ściągnął przez głowę koszulę.

128

Charlotta zobaczyła jego ciemną skórę i jasne włoski, ciągnące się aż do krawędzi spodni. Nie było ich tylko w okolicy serca. Widniała tam jasna plama blizny. Nie koloryzował więc, żeby wydać się odważ-niejszym. Nóż ciął głęboko i na sporej długości. Na­gle spostrzegła, że jej dłoń zawisła nad blizną, przy­ciągnięta widocznym dowodem bólu.

Odezwała się w niej jednak nieufność. Zaczęła cofać dłoń, ale chwycił ją za nadgarstek i przyłożył do serca. Pod palcami poczuła gorącą skórę. Blizna była gładka i twarda. Zaś pod nią... Puścił jej rękę.

Nachyliła się w jego stronę i sama go dotknęła. Włosy na jego piersiach w niczym nie przypominały gładkiej, błyszczącej czupryny na głowie. Każdy upar­ty włosek zwijał się sztywno, czekając, aby przeczesa­ła go palcami. Rysujące się pod skórą mięśnie świad­czyły o sife. Jego tors z każdym oddechem powoli wznosił się i opadał pod jej ręką, przesuwającą się w górę, w stronę obojczyków, do szyi. Tam, na grani­cy szyi i twarzy, skóra lorda stawała się szorstka od zarostu. Zafascynowana wrażeniem chropowato­ści, dotknęła palcami jego policzka i delikatnie mu­snęła jego wargi.

Coś zadudniło w jego piersiach.

Przerażona własną śmiałością, próbowała zabrać dłoń. Pochwyci! ją jednak i przycisnął na powrót do swej piersi. Nie zauważyła, kiedy objął ją drugą ręką, poczuła jedynie, że uniósł ją i, opadając na po­duszki, przytulił do siebie.

Miała pod sobą jego twarde ciało, zbyt nagie, aby jej nie niepokoiło, zupełnie różne od tych, jakie do­tychczas miała okazję widzieć czy dotykać. Nigdy jeszcze, odbierając bodźce całą sobą, nie była tak świadoma swej dziewiczości. Przywierali do siebie. Gdyby tylko odważyła się spojrzeć, ujrzałaby jego

129

twarz. Ale nie miała odwagi. Rozpaczliwie próbowa­ła wymyślić, co ma zrobić. Jak zmusić się do tego, by się uwolnić.

-Charlotto-wyszeptał wprost wjej twarz, próbu­jąc jednocześnie unieść palcem jej uparcie opuszczo­na brodę. - Spójrz na mnie.

Tchórzostwo nie leżało w jej naturze. Uniosła

I napotkała piwne oczy, pełne zachwytu... i czegoś jeszcze. Czegoś groźnego. Czego jeszcze nigdy nie widziała, ale rozpoznała.

Strach... bo przecież musiał to być strach... wywo­łał skurcz w jej łonie. Przyszło jej do głowy, żeby go odepchnąć, ale zanim przystąpiła do realizacji tego planu, jego wargi znalazły jej usta.

Suche, gorące, delikatne, mocno przywierały do jej ust, wychodząc na spotkanie, obiecując.

Przymknął oczy, więc i ona zamknęła swoje. Skon­centrowała się na jego odchylonej głowie. Na napię­tych mięśniach ciała pod sobą. Na sile jego ramion, na których zaciskała dłonie. W miarę jak powoli przy­zwyczajała się do tych doznań, spostrzegła, że coś się zmieniło. Przesunął rękę na jej kark i przyciągnął mocniej do siebie. Wplątał palce wjej włosy i usłysza­ła ciche brzęknięcia drobnych przedmiotów upadają­cych na podłogę. Pomyślała niejasno, że to pewnie spinki do włosów.

Gwałtownie otworzyła oczy i złapała go za rękę.

- Przepraszam - powiedział i powolnymi, kojącymi ruchami zaczął rozcierać miejsce, gdzie szarpnął ją za włosy. - Przepraszam. Jestem niezdarny. Charlotto... - Pochylił się, szykując się do następnego pocałunku.

Zakryła mu usta ręką.

Skubnął wargami jej dłoń. Potem, z jakiegoś po­wodu, polizał ją.

130

Wyrwała rękę i wytarła ją o poduszkę, ale dotyk jego języka, miękki i wilgotny, pozostał.

Nigdy w życiu nie znajdowała się tak blisko męż­czyzny. Nigdy nic oglądała mężczyzny w taki sposób. Powinna pamiętać, że zaledwie parę tygodni wcze­śniej uważała Wyntera za dzikusa. Nawet tej nocy okazywał butę i upór.

Ale nie całował jak butny mężczyzna. Nie usiło­wał jej do niczego zmuszać. Całował tak, jakby spo­tkanie ich warg było jednocześnie początkiem i ce­lem podróży.

- Charlotto. Jeszcze. - Uniósł ku niej twarz. Opornie pochyliła się nad nim. Jej wargi opuściły

się na jego usta, oswojone już z jego ciepłem, z doty­kiem jego skóry... z jego smakiem.

Ten smak. Rozchylił wargi, leciutko, ale wystar­czająco, aby... No cóż, aby i ona rozchyliła swoje. Nie wiedziała, czemu to zrobiła; jakie szaleństwo zmusi­ło ją do wyjścia mu na spotkanie, jaka ciekawość skierowała ją na drogę rozwiązłości. Może fascyna­cja egzotyką, fascynacja, której się zawsze obawiała, skłoniła ją do smakowania ust Wyntera, jakby były potrawą, którą powinna się delektować.

Smakowite danie. Harmonijne, gorące, zmysło­we, nasycone zapachem kawy i winogron... i Wynte-ra. Chciała jęczeć z rozkoszy. Polem zaś chciała ję­czeć, bo jego język przesunął się po jej zębach.

Była wstrząśnięta. Do głębi.

- Charlotto... - Mówił, nie odsuwając głowy, jak­by nie mógł znieść rozłąki nawet przez chwilę. - Po­całuj mnie.

- Dobrze. - A może, może, gdyby nie podnosiła głowy i nie pozwoliła sobie na chwilę rozsądku, bę­dzie mogła dalej leżeć na nim, ugniatając mięśnie i ścięgna jego nagich ramion.

131

- Więcej - mówił gardłowym, pożądliwym gło­sem, ale jego pieszczoty we włosach i wzdłuż kręgo­słupa nadal były delikatne i czułe.

Więcej? Wiedziała, a raczej mogła się domyślić, czego chciał. Lekceważąc przebłyski zdrowego roz­sądku osłabionego umysłu, jeszcze mocniej przywar­ła do Wyntera i powoli wsunęła język w jego usta.

Jęknął, jakby ktoś przebił mu serce. Silniej ją ob­jął, ona zaś w rozkoszy otworzyła się na niego jak ró­ża na pieszczoty wiosennego słońca. Otoczyła ramio­nami jego szyję, wplotła palce w jego włosy... a jej nogi rozchyliły się.

Później czerwieniła się na wspomnienie swej gwałtowności, ale w tamtej chwili wszystko wydawa­ło się w porządku. Serce biło jej równym, silnym ryt­mem, krew krążyła radośnie, a język ocierał się o je­go język, jak panna tańcząca pierwszego walca w ży­ciu. Jeśli to właśnie była pokusa, to nic dziwnego, że tyle kobiet jej ulegało. Podobało jej się całowanie. Była zachwycona, czując pod sobą mężczyznę, który nie zdobywał, ale byl zdobywany. Podobały jej się je­go dłonie, gładzące jej twarz, kark i ramiona.

Uniósł kolano i zaczął je wciskać pomiędzy jej no­gi. Materiał jej sukni i wykrochmalonych halek za­trzeszczał, a Charłotta pod wpływem tego ruchu stra­ciła oddech. Czując zawrót głowy uniosła się lekko, spojrzała na jego twarz i zrozumiała, że ją wyprowadził w pole. Każde dotknięcie, każda pieszczota były silne i w pełni kontrolowane, w ciemnych oczach lorda go­rzał płomień, a na policzki wypełzł krwisty rumieniec.

Pragnął jej. Bardzo.

Niebywałe. Mężczyzna, który pragnął jej na tyle, żeby ją zrujnować.

W mgnieniu oka powrócił jej zdrowy rozsądek. Nie działo się tu nic niezwykłego. Nie było żadnych

132

czarów. Panowie zawsze uwodzili guwernantki. Wy­swobodziła się z objęć i stoczyła z poduszek, lądując na podłodze z hukiem i mglistą myślą o sińcach, któ­re zobaczy rano.

- Charlotte - Usiłował ją pochwycić. Wstała i odsunęła się.

- Nic! Nie, milordzie. - Połowa włosów wysunęła się jej z koka. - Tego właśnie się obawiałam. 1 mia­łam rację.

- Rację? - Przysiadł wśród poduszek i spoglądał na nią przymrużonymi oczami. - Czego się bałaś?

- Nie możemy sobie pozwolić na poufałość. Nale­ga! pan, żeby mi opowiedzieć o swoim życiu, chciał pan też, żebym opowiadała o sobie.

- Mam dziwne wrażenie, że w pani życiu działo się znacznie więcej, niż pani mówi, panno lady Charlotto.

- Nie! - Znów się cofnęła, trąc rękami czoło. -W moim życiu nie ma niczego, o czym musiałby pan wiedzieć, a poza tym nigdy nie możemy sobie pozwo­lić na spotkania sam na sam, w obawie przed powtó­rzeniem się tego szaleństwa.

- Gotów jestem obiecać, że powtórzymy jeszcze nasze szaleństwo, jak to pani nazwała.

- Nigdy! Powiem łady Ruskin... - glos Charlotty drżał niebezpiecznie -... że nie mogę być pańską gu­wernantką.

Milczał bardzo długo. Tak długo, że zmusiła się do spojrzenia na niego.

Ale on nic patrzył na nią. Opadł z powrotem na po­duszki i teraz leżał ze wzrokiem wbitym w ogień na ko­minku, jakby w migoczących płomieniach szukał od­powiedzi na swoje pytania.

- Nie trzeba niepokoić tym mojej matki. Zga­dzam się. Może byłoby lepiej, gdybyśmy dłużej nie bawili się już w ucznia i guwernantkę.

133

Czy miat na myśli... o Boże, czy chciał powiedzieć, że jest zwolniona? Patrząc na niego starała się ubrać w słowa swoje pytanie, ale wszelka odwaga nagle ją opuściła. Jeśli została zwolniona, wystarczy, że dowie się o tym jutro. Rzuciła ostatnie spojrzenie na jego poważne oblicze i umknęła.

*

Wynter wstał w końcu z poduszek. Przeciągając się żałował, że Beduini byli ludźmi o takich zasadach moralnych. Pięć lat bez kobiety to szmat czasu, a ta­ka abstynencja źle wpływała na jego zwykle pogodny nastrój... Zwłaszcza zaś teraz, gdy już zdecydował, kto będzie jego przyszłą żoną.

Charlotta. Panna iady Charlotta. Szlachetnie uro­dzona panna o nieskalanej opinii. Kobieta nie mają­ca rodziny, która wywoływałaby w niej konflikt lojal­ności. Będzie jego żoną i matką jego dzieci i poświę­ci się dla jego szczęścia. Tak jak być powinno.

Uśmiechnął się, zbierając pozostawione przez nią rzeczy: notes i buty, które co wieczór zdejmowała z taką nieśmiałością. Oddaje, kiedy dziewczyna wró­ci, żeby go znów uczyć.

Fatalnie, że w Anglii kobiety miały prawo odmó­wić mężczyźnie. Niekorzystny układ, zwłaszcza kiedy jego instynkt myśliwego został przytłumiony przez instynkt samca.

Wszedł do swojej sypialni, założył buty do konnej jazdy i zbiegł po schodach.

Jego pierwsza żona nie wymagała od niego takich zalotów, jakich oczekiwały angielskie damy. Prawdę

134

rzekłszy, jego pierwsza żona jasno przedstawiła spra­wę, wślizgując się do jego namiotu i śpiąc u jego stóp. To było śmiałe posuniecie, mógł bowiem ją od­trącić. Wówczas uznano by ją za dziwkę i wyrzucono z plemienia. Ale Dara dokonała mądrego wyboru. Poślubił ją. Przyjął pod swój dach jej umierającą matkę. Miał z Darą dzieci.

Kiedy Wynter zszedł ze schodów, w korytarzu po­jawił się lokaj, który pospieszył, żeby otworzyć mu drzwi wejściowe.

Na tarasie Wynter zaczerpnął świeżego chłodne­go powietrza. Barakah zawsze mu powtarzał, że ma sokoli wzrok i to była prawda. Gdy zdecydowanym krokiem podążał w stronę stajni, wyczuwał i widział każdy ruch w powietrzu i na powierzchni ziemi. Do­bra noc na konną przejażdżkę - i na wspomnienia.

Nigdy nie kochał swojej żony, ale Barakah powie­dział mu, że miłość to wymysł cywilizacji Zachodu. Prawdziwy mężczyzna nie kocha swojej kobiety. Prawdziwy mężczyzna mieszka ze swoją kobietą, ze­zwala, aby dostarczała mu rozkoszy i daje jej rozkosz w zamian, je posiłki, przygotowane przez kobietę i wysłuchuje jej gderania, Ale prawdziwy mężczyzna szuka przyjaźni wśród psów, koni i innych mężczyzn. Wynter odkrył, że wszystko to było prawdą, ale po śmierci Dary szczerze ją opłakiwał. Straci! żonę, która była nie tylko świetną kucharką i skończoną sekutnicą, ale sprytną towarzyszką i dobrą matką. Poza tym stracił łącznik wiążący go z plemieniem.

Nocne niebo usiane było gwiazdami. Stajnię oświetlała pojedyncza lampa. Po wejściu do środka Wynter pomachał do stajennego.

- Wrócił pan, milordzie? - zawołał Pletcher.

- Tak. - Wynter podszedł do swojego wierzchow­ca i pozwolił koniowi się obwąchać. Potem wszedł

135

do boksu i pogłaska! potężne zwierzę. Musiał pozo­stawić swego ulubionego rumaka w El Baharze i choć to stworzenie na swój sposób było równie po­tężne i mądre, Wynter nadal cierpiał z powodu stra­ty Jabira, podobnie jak przeżywał stratę swych przy­jaciół i wolnego stylu życia, który uczynił z niego mężczyznę.

Na łożu śmierci żona powiedziała mu, że po śmier­ci Barakaha będzie musiał odejść. Miała rację. W cią­gu następnych czterech lat Barakah zniedołężnial i pewnej nocy uciekł na pustynię, aby godnie spotkać się ze śmiercią. Nowy wódz, młody, nietoierancyjny członek plemienia, uważał Wyntera za zagrożenie. Ale ten, zdając sobie sprawę z trudności, na jakie na­potkają w Anglii jego dzieci, próbował pozostać.

Wynter wyprowadził Meada z boksu, wziął od Fletchera siodło i zarzucił na grzbiet konia. Ujął lejce i wskoczył na siodło.

- Ma pan podejście do tych bestii, milordzie. - Swoim zwyczajem Fletcher trzymał w zębach nieza-paloną fajkę. - Chyba nigdy nic takiego nie widziałem.

Wynter byl dość mądry, żeby nie traktować po­chwały Fletchera jako pochlebstwa. Odkąd sięgał pamięci;}, ów stajenny opiekował się końmi i Wynter bardzo cenił jego opinię. Ponadto wiedział, że to prawda. Miał podejście do koni i... wielbłądów, cho­ciaż wątpił, by jeszcze kiedykolwiek miał skorzystać z tego drugiego. Dziękował Bogu za pokrewieństwo dusz z tymi szlachetnymi stworzeniami.

- Moje dzieci też mają.

- Tak. Zauważyłem - Fletcher skinął głową i po­wrócił do swej pracy. - Dobra noc, żeby gdzieś poga­lopować, milordzie.

Wynter wyprowadził Meada na dwór i powiódł rumaka przez wybieg dla koni, uważając, aby ominąć

136

z daleka zagrodę dla klaczy. Mead był jurnym ogie­rem.

List od Stewarta dotarł do El Baham, informując Wyntera o kłopotach finansowych matki. Wynter przecierał oczy ze zdumienia, nie mógł bowiem zro­zumieć, jak jego matka, najsprytniejsza osoba, jaką znal, znalazła się w takich tarapatach. Zaczął jednak szykować się do wyjazdu. Wcale nie za szybko. Nowy wódz plemienia wysunął żądania, których Wynter ni­gdy nie mógłby spełnić.

Powrót do Anglii wiązał się z wieloma trudnościa­mi, które jednak Wynter przewidział. Przewidział wszystko poza tym, co dotyczyło tej kobiety, Charlot-ty. Jaki mężczyzna mógłby sobie wyobrazić kobietę podobną do niej, pełną dumy, naładowaną wiedzą, z rozkosznym dołeczkiem w brodzie, zadartym no­skiem i ciałem, od patrzenia na które Izy napływały mu do oczu? Widział oczywiście lepsze ciała pod wi­rującymi zasłonami tancerek, ale ciało Charlotty wy­glądało tak, jakby świetnie pasowało do jego ciała.

Ta kobieta nie będzie spała w nogach jego łóżka. Nie rozumiała niczego, co dziewczęta Wschodu wysysały z mlekiem matki. Była więc zdumiona jego namiętno­ścią, przerażona własną reakcją i bez krztyny wdzięcz­ności potraktowała ogień, jaki w nich rozgorzał.

Krótko mówiąc, Wynter będzie musiał zacząć się starać o jej względy. Skrzywił się. Naturalnie to się da zrobić. Kobiety, tak jak klacze, dawały się łatwo prowadzić, jeśli się je odpowiednio skusiło. Jednak ileż było prościej, gdy kobieta stosowała się do ży­czeń mężczyzny bez takich mozolnych zabiegów!

Zanim popędził Meada, odwrócił się i spojrzał na dom, usiłując dojrzeć oświetlone okno Charlotty. Miał nadzieję, że dziewczyna odczuwa fizyczny dys­komfort podobny temu, jaki narósł w jego ciele.

137

Większość okien na piętrze było zasłoniętych-Chociaż tak bardzo pragną! ją zobaczyć, przynaj­mniej z daleka, nigdzie nie byto widać ani śladu tej powściągliwej damy. Widział tylko migoczące świa­tło lamp na drugim piętrze, gdzie znajdowały się po­koje dla służby, a ponad nimi... Szeroko otworzy!

oczy.

Na poddaszu wolno poruszało się jakieś światło.

Nie było powodu, dla którego na strychu miałoby palić się światło; zresztą to bardzo niebezpieczne.

ROZDZIAŁ14

Wynter wkroczył na wieczorek u lady Howard ra­mię w ramię ze swoją matką.

- Właściwie nie powinieneś się tu pojawiać, bo nie otrzymałeś zaproszenia. - Adorna pomachała do kogoś znajomego.

- Panna lady Charloita nie pochwalałaby tego. -Po przeszło tygodniu wieczornych lekcji świadom był nie tylko lego. Wiedział o wiele, wiele więcej. Wie­dział, że Charloita miała słodki oddech, a ciało moc­ne i bujne. Wiedział, że go pragnęła i że nie rozumia­ła, jak bardzo niebezpieczne może się okazać to pra­gnienie i gdzie może ją doprowadzić. Wiedział to, kiedy wziął jej...

- Charlotta to dobra dziewczyna, ale jest tylko gu­wernantką. Guwernantka, która utraciła dobrą repu­tację, oznacza bezrobotną guwernantkę. - Ador-na uśmiechała się do tłumu, kręcącego się w salonie Howardów. Długi, przestronny pokój kipiał od roz­mów, dym świec mieszał się z zapachem tysiąca wód kolońskich, a liczne taksujące spojrzenia podążały

138

ślad za Adorna - i za Wynterem. - Prawdę mó­wiąc, nie zamierzałam cię wprowadzać do towarzy­stwa przed przyjęciem na cześć gości z Sereminy, ale jeśli ta okropna lady Howard sądzi, że przez cały se­zon będzie karmić ludzi bajeczkami o twojej dziko­ści, to niech walczy ze mną. Damy jej okazję, aby sta­nęła przed tobą i zmierzyła się ze swoimi własnymi plotkami.

Zauważył, że matka stanęła w jego obronie jak ty­grysica osłaniająca swoje młode, ale nie zaprzeczała jego dzikości.

- A jeśli to nie zadziała?

- To będzie oznaczało, że straciłam wyczucie.

- A straciłaś?

Zwróciła na niego rozbawione spojrzenie.

- Nie, ale zastanawiałam się nad wezwaniem cio­ci Jane i wujka Ransoma. Niestety, wujek zabrał cio­cię Jane do Włoch.

Wynter wygrzebał z zakamarków pamięci jakieś plotki.

- O ile dobrze pamiętam, kiedy ostatnim razem wujek Ransom zabrał ciocię Jane do Włoch na kon­templowanie sztuki, wróciła do kraju w ciąży.

- To było bardzo dawno temu, a poza tym ciocia Jane powiedziała, że był to bezpośredni skutek oglą­dania Dawida dłuta Michała Anioła. - Błękitne oczy Adorny zrobiły się okrągłe. - To musi być bardzo im­ponująca rzeźba.

- Tak słyszałem.

Przez chwilę Adorna rozważała silę oddziaływania takiego posągu, w końcu lekko wzruszyła ramionami.

- Nie byliby szczęśliwi, gdyby musieli wracać, ale zrobiliby to dla ciebie.

Wynter odświeżył w pamięci wspomnienia o na przemian ciepłym, to znów budzącym przestrach wujku

139

Ransomie. I o cioci Jane, która pomimo swojej arty­stycznej duszy potrafiła, jeśli tytko chciała, urządzić ist­ne piekło. - Nie chciałbym być w skórze lady Howard w chwili konfrontacji z niezadowolonym wujostwem.

- Warto byłoby ich wezwać, żeby być świadkiem tej sceny.

Wynter pojął, że matka to uwielbia: towarzyski wir, gierki, ciągle wyzwania dla swojej dominującej pozycji. Adorna ślizgała się po powierzchni skandali zręcznie jak baletnica.

On zaś bardziej przypominał wujka Ransoma. Mógł nie wychylać nosa z Austinpark Manor i cie­szyć się wychowywaniem dzieci, konnymi przejażdż­kami i lekcjami z Charlottą. Lekcjami, które nie mia­ły nic wspólnego z jej ukochaną etykietą.

Jeździł codziennie do Londynu, odwiedzając klu­by, najmodniejsze salony, teatry. Udawał się wszę­dzie lam, gdzie mogli zaglądać członkowie rady nadzorczej jego firmy i odgrywał rolę skrajnego nie­udacznika i głupka, o jakiej nic śniło się najwięk­szym aktorom dramatycznym. Uśmiechał się głupa­wo, poklepywał Hodgesa po plecach, robił zakłady z sir Drakelym i wysączał butelki z Readem. Po po­stawieniu wystarczającej liczby idiotycznych pytań, które każdego mogłyby przekonać o jego debili-zmie, udawał się do biura i sprawdzał ich pracę.

I ciągle nie mógł wytropić drania, który w czasie jego nieobecności wyprowadzał pieniądze z firmy. Teraz było jeszcze gorzej. Księgi wykazywały przy­padkowe, trudne do wyjaśnienia zyski. Rozumiał de­fraudację, ale czemu ktoś miałby dokładać pieniądze do interesu? Czy miało to na celu zdezorientowanie kontrolera? A może było sygnałem, że ktoś przestra­szył się jego powrotu?

140

Matka namawiała go, by wtajemniczył w swoje działania kuzyna Stewarta. Powiedziała, że Stewart wiedział o firmie więcej niż ktokolwiek inny, a po­za tym to Stewart wysłał list, który w końcu dotarł do Wyntcra. List, w którym opisywał rozgardiasz pa­nujący w finansach przedsiębiorstwa i błagał go o po­wrót do domu.

Ale zdaniem Wyntcra kuzyn Stewart miał powo­dy, by czuć się urażonym jego ingerencją. Wynter ni­komu nie ufał. Po śmierci ojca opuścił Adornę, po­zostawiając ją, zmagającą się z problemami przedsię­biorstwa, teraz więc sam musiał zastawić pułapkę i złapać złodzieja.

Tak jak zastawił pułapkę, by schwytać Charlotte. Nad przygotowaniem jej spędził już tyle godzin, a wszystko, jak dotąd, dla jednego pocałunku.

No, ale te wielogodzinne przygotowania nie po­szły na marne, bowiem w tym jednym pocałunku wy­czuł dziewicze pożądanie, wątpliwości i rozmarze­nie. Nie przypuszczał, by panna lady Charlottą w pełni rozumiała, jak zmieni się jej życie.

- Wynterze, chciałabym, żebyś się przywitał z lady Smithwick - odezwała się Adorna. - Pamiętasz chy­ba, że bawiłeś się z jej dziećmi w Fairchild Manor?

Pamiętał; nie znal nikogo, kto by się tak wydzie­rał.

- Lady Smithwick. - Ujął jej dłoń i pochylił się ni­sko, nie zapominając o najmilszym ze swych uśmie­chów.

^ Lady Smithwick była z grubsza w wieku jego mat­ki, ale nie starzała się równie dobrze. Tłuszcz wygła­dził rysy jej twarzy. Roześmiała się i zaczerwieniła od nasady włosów po brzeg dekoltu.

- Nie mówiłaś mi, Adorno, że mały Wynter w y -rósł na tak diabelnie przystojnego mężczyznę.

141

Adorna uderzyła swój;; rozmówczynię wachla­rzem po ramieniu.

- Z pewnością słyszałaś różne plotki. Niebieskie oczy łady Smithwick omal nie wysko­czyły z orbit.

-Cóż... no tak. Chcesz powiedzieć, że to prawda?

- Ze został barbarzyńcij? - Adorna roześmiała się cicho. - Barbarzyńca, który bez żadnego wysiłku ze swojej strony potrafi złamać każde damskie serce.

Bez dodatkowych wskazówek wiedział, że powi­nien dowieść twierdzenia matki. Opuszczając z uda­wanym, chłopięcym wdziękiem głowę, rzucił w stro­nę lady Smithwick pełne podziwu, uwodzicielskie spojrzenie.

Lady Smithwick przyłożyła dłoń do serca.

- Tak, widzę. Poczekacie chwilę tutaj? Mam bar­dzo ładną córkę. Młodą. Niezamężną. Przyprowadzę ją, Żeby was zobaczyła. Nigdzie się stąd nie ruszajcie.

Adorna patrzyła, jak lady Smithwick przeciska się przez tłum. Odczekała chwilę i poprowadziła s y -na w głąb salonu.

- Martho, jakże miło cię spotkać. Masz wspania­ły kapelusz. Lady Decłan, po pani stroju poznaję, że właśnie wróciła pani z kontynentu. Och, lordzie An-drew, ależ pan urósł! - Zatrzepotała rzęsami w stro­nę młodego człowieka. - Jaki pan przystojny. Po­zwólcie, moi drodzy, poznajcie mojego syna. To takie podniecające, mieć go wreszcie w domu. Jak wiecie, sporo podróżował i... -jej głos załamał się na chwi­lę. - Ma tyle wspaniałych opowieści. Wynterze, opo-wiedzże im coś ciekawego.

Wynter rozejrzał się w poszukiwaniu przyczyny zaniepokojenia matki i ujrzał wśród tłumu Buck-nella, który spod zmarszczonych brwi obserwował Adornę.

142

Co się działo z tym człowiekiem? Jeśli ją kochał, czemu jej sobie nie brał? Przecież matka wyraźnie okazywała mu swoją przychylność.

- Opowiedz im o... - Adorna zmusiła go, żeby się ku niej nachylił. - Musisz ich zabawiać, dopóki nic pojawi się lady Howard. Jest nam potrzebna, by ukręcić łeb pogłoskom, niszczącym twoją reputację. - Odsunęła się szybko, sprawiając wrażenie, że jedy­nie sugerowała mu temat opowieści.

Wynter z uśmiechem skinął głową. On też czekał na lady Howard, choć z zupełnie innego powodu.

Powiódł wzrokiem po swoim audytorium, składa­jącym się ze zblazowanych mężczyzn i patrzących na niego uważnie dam. Wiedział, że potrafi trzymać ich w napięciu. Z pełną świadomością wypowiedział wierutne kłamstwo:

- Moje przygody były takie nieinteresujące. Ura­towanie angielskiego statku przed okrętem pełnym piratów nie należy do wielkich wyczynów.

- Lordzie Ruskin, to moja córka, panna Fairchild.

Lady Smithwick powróciła z najwspanialszą blon­dynką, jaką Wynter kiedykolwiek widział. Dziewczy­na była piękna.

Ale jego interesowała tylko jedna kobieta, która pozostała w domu z jego dziećmi.

- Opowie nam pan swoją historię? - zapytała panna Fairchild.

- Skoro pani prosi. - Wynter posłał jej płomienne spojrzenie, a kiedy dziewczyna odpowiedziała mu uśmiechem, zaczął się zastanawiać, czy angielskie damy nigdy nie przestają uważać, że są adorowane. -Piraci berberyjscy są potężni i bezwzględni, a zwłasz­cza Abdul Andre Kateb. Nikt nie ośmiela się wyma­wiać jego imienia bez szacunku, w obawie przed od­rąbaniem głowy. - Wynter skłonił się w stronę lady

143

Declan, która cicho jęknęła. - No tak, tego się wła­śnie obawiałem. To nie jest salonowa bajeczka.

- Nie, nie - zaprotestowała lady Declan, świado­ma, że jest celem wielu gniewnych spojrzeń. - Na mo­ment zrobiło mi się słabo. Proszę opowiadać dalej.

- Jak pani sobie życzy, droga pani. - Wyciągnął w jej stronę rękę. - Ale tylko pod warunkiem, że na wszelki wypadek pani usiądzie. Taka delikat­na istota może nie znieść szoku.

Wszystkie panie nagle doszły do wniosku, że są niezwykle delikatnej konstrukcji i zanim zaczai cią­gnąć dalej opowieść, trzeba było znaleźć dla nich krzesła.

- Pierwsze, co rozpoznałem, to była czarna, pirac­ka flaga, obszyta czerwonymi frędzlami - symbol śmierci i krwi. Uderzyli w nas jak młotem swoim statkiem i natychmiast wskoczyli na pokład. Nasz ka­pitan, dzielny Anglik, który opłynął wiele mórz, za­chęca! nas, byśmy walczyli w obronie honoru. Wszy­scy odważni członkowie załogi spełnili swoją powin­ność. Gdybyście, drogie panie, widziały tych walecz­nych Anglików, byłybyście z nich dumne. - Wynter uśmiechnął się do otaczających go dam.

Oczarowane, odpowiedziały uśmiechem.

- A pan walczył? - zadała pytanie lady Smithwick. -Byłem miody i nie miałem doświadczenia, więc

chociaż błagałem kapitana, by mi pozwolił, ten mi rozkazał trzymać się z boku.

- Och. - Lady Declan pochyliła się, rozczarowana.

- Ale nasi chłopcy bili się tak dzielnie, że sam Ab-dul Andre Kateb wyszedł ze swojej kajuty, w której usługiwały mu niewolnice...

Z tłumu wyłonił się Bucknell.

- To z pewnością nie jest temat do opowiadania w salonie. - Jego sardoniczny uśmiech nie pozosta-

144

wiał wątpliwości, że nie wierzył w całą tę niedorzecz­ną historię.

Wynter przyłoży] dłoń do serca i skłonił się.

- Panic i panowie, proszę o wybaczenie. Zapo­mniałem się.

- Najwyraźniej. - Adorna posiała Buckncllowi niewinny, szczery uśmiech. - Dobrze jest od czasu do czasu zapomnieć o właściwym postępowaniu.

- O nie - żachnął się Bucknell.

Wynter miał ochotę obserwować utarczki pomię­dzy matką i jej adoratorem, ale jego audytorium krę­ciło się niecierpliwie, ciągnął więc dalej swą opowieść.

- Abdul Andre Kateb wyszedł na pokład, nagi do pasa, brzydki i zły do szpiku kości.

- Mogłeś to rozpoznać patrząc na niego? - rzucił drwiąco Bucknell.

- Oczywiście, że mógł - odparła Adorna.

Lady Smithwick odwróciła się ku kłócącej się parze.

- Ciii.

Uspokoili się, ale Wynter dostrzegł wymianę gniewnych spojrzeń.

- Inni żeglarze byli zajęci walką na śmierć i życie, a ten paskudny pirat przedzierał się pomiędzy nimi, siekąc swoim kordelasem. - Wynter zademonstro­wał, jak pirat ciął szablą. -1 zmierzał w stronę nasze­go rannego kapitana.

- Był ranny? - zapytała lady Declan.

- Tak. Postrzelony przez tchórzliwego pirata, zbyt przerażonego, by stanąć z nim do walki twarzą w twarz.

- Mam szerokie kontakty w Admiralicji - wtrącił Bucknell. - Mogę przedstawić tego kapitana do po­chwały.

- To był statek handlowy. - Adorna przesunęła się do Bucknella. - Świetnie pan o tym wie, milordzie.

145

-Ja tylko świetnie wiem, milady, że próbujesz... -Bucknell przerwał i rozejrzał się. Oczy wszystkich skierowały się na nich. Energicznie ujmując ramię Adorny, rzeki: - Porozmawiamy gdzie indziej.

Kiedy wyszli z pokoju, dwie damy pochyliły się ku sobie i zaczęły szeptać.

Wynler podniósł głos, żeby przyciągnąć ich uwagę.

- Chociaż byłem wtedy golowąsym chłopcem, nie wiedziałem, jak walczyć, ale wiedziałem, co mam zrobić. Wyjąłem z rąk umierającego marynarza pa­łasz i zbliżyłem się do Abdula Andre Kateba.

Wstrzymując oddech, lady Smithwick zapytała:

- Czy właśnie stąd się wzięła ta blizna?

- Ta blizna? - Wynter dotknął palcami twarz)', myśląc przy tym gorączkowo. - Tak. I jeszcze ta dru­ga na piersiach, której skromność nie pozwala mi po­kazać. - Sądząc po drapieżnym wyrazie twarzy mło­dej panny Fairchild, powinien jej zademonstrować swój nagi tors, a może i coś więcej. Kiedy jednak spojrzał ponad jej głową, dostrzegł przeciskającą się przez tłum lady Howard, więc szybko pospieszy! z zakończeniem swojej opowieści.

Miał nadzieję, że lady Howard przestraszy się, uj­rzawszy go zabawiającego panie i panów fantastycz­nymi historiami.

Przedarła się przez otaczających go słuchaczy. W'ymer musiał przyznać, że nie była głupia. Wiedzia­ła, że ma tylko chwilę, by ocalić się przed katastrofą.

- Lordzie Ruskin, co Za diabeł w tobie siedzi, podnieciłeś Howarda, przyjmując jego zaproszenie. Pozwól, że cię do niego zaprowadzę.

- Naturalnie. Z radością spotkam się znów z mo­im Starym przyjacielem. - Żeby jeszcze raz powie dzieć temu pantoflarzowi, jak trzymać żonę pod kon­trolą. - Proszę nam wybaczyć...

146

Panie, stare i mlodc, mruknęły z niechęcią, a lady Smithwick zagroziła:

- Niech pan nie zapomni wrócić, lordzie Ruskin!

- Do pani? - Ucałował jej dłoń. - I do pani cza­rującej córki?

Lady Smithwick westchnęła, a lady Howard wzię­ła Wyntera pod ramie. Koronkowe rękawiczki na jej dłoniach miały obcięte palce. Jej suknia odsłaniała w znacznej mierze biust i ramiona, które damy zwy­kle prezentują na wieczornych przyjęciach. Ale lady Howard udowodniła już, że wcale nie jest damą, tyl­ko niemoralną brunetką o ogromnym apetycie i lu­bieżnych upodobaniach.

Pogardzał nią.

Wiedziała o tym. Nie obchodziło jej to. Prowa­dząc go przez salon, mówiła:

- Opowiedziałam wielu miłym ludziom o naszej wizycie w Austinpark Manor. - Modulowała głos z teatralną przesadą, aby słychać ją było na kilometr. - Nie mogli się doczekać poznania cię.

Pochylając się tak, aby jego usta znalazły się tuż prz>^f jej twarzy, Wynter rzekł:

- Przybyłem tak szybko, jak tylko mogłem, ale naj­pierw musiałem wziąć lekcje grzecznego zachowania się.

- Lekcje? Naprawdę? Prawdziwe lekcje z nauczy­cielem? - Uśmiechnęła się afektowanie, przekona­na, że dzięki takiemu smacznemu kąskowi wysoko awansuje w plotkarskich kręgach. - A więc teraz nie popełnisz żadnego błędu.

- Podam ci nazwisko mojej guwernantki. Wicie możesz skorzystać z jej doświadczenia.

Lady Howard otworzyła usta i szybko jej zamknę­ła, uświadomiwszy sobie, że złapał ją w pułapkę. Nie podejrzewała tego nieokrzesańca o taki spryt. Gło-

- Och, podaj mi jej nazwisko, proszę. Wystawię jej list polecający.

Wynter uśmiechnął się leciutko. Zapomniał jed­nak o fenomenalnej pamięci lady Howard,

- Poczekaj. Słyszałam, że lady Ruskin udała się do tej dziwacznej Akademii Guwernantek i wynaję­ła guwernantkę dla swoich wnuków. Ale nie chodzi­ło ojej wnuki, prawda? Chodziło o ciebie! - Odchy­liła do tyłu głowę, by pełniej zademonstrować długą szyję, i roześmiała się ochryple. Szybko zawróciła w stronę pełnego dymu saloniku karcianego i pocią­gnęła Wyntera za sobą. Zatrzymała się koło stolika, przy którym lord Howard grał w wista. I przegrywał, sądząc po topniejącej przed nim kupce monet,

- Howardzie! - zawołała. Howard wzdrygnął się i uniósł głowę.

- Popatrz, kogo tu mamy. Twój stary przyjaciel Ruskin.

Howard łypnął na Wyntera przekrwionymi oczami.

- Ruskin. Co ty tu robisz, do diabła?

- Kochanie, odwiedził nas, bo chodził na lekcje dobrych manier.

Niemal wyśpiewała to naładowane szyderstwem zdanie. Wynter pojął jednak, że kpina nie była wy­mierzona w niego.

Przesunęła palcem za uchem Howarda.

- A wiesz, kto uczy tego dużego, silnego, przystoj­nego mężczyznę?

Howard odchylił gwałtownie głowę i kłapnął ją po ręce, jakby była natrętną osą.

Zbyt wielu graczy usiłowało coś usłyszeć i za dużo uśmieszków pojawiło się wobec perspektywy ujrze­nia Howarda upokarzanego przez żonę. Wynter mu­siał interweniować.

148

- Lady Howard, w lej sytuacji najbardziej wskaza­na byłaby dyskrecja.

Rzuciła mu jadowite spojrzenie. W odpowiedzi zmierzył ją obojętnym wzrokiem. I wygrał, oczywiście. Jego guwernantką jest...

- Pochyliła się do ucha Howarda i wyszeptała na­zwisko Charlotty.

Howard wbił wzrok w środek stołu, gdzie za chwilę powinny znaleźć się karty. Wziął do ręki talię, potaso­wał i z przesadną, pijacką starannością zaczął rozdawać.

-1 co z lego? - zapytał. Ale ręce mu się trzęsły.

Lady Howard rozjaśniła się w promiennym, jado­witym uśmiechu i z udawaną czułością pogładziła go po włosach.

- Nie zapomnij zajrzeć rano do dzieci. Ich waka­cje dobiegają końca, w poniedziałek wyjeżdżają do szkoły.

Howard zignorował żonę. Ta ujęła więc Wyntera pod ramie i wyszła z nim na korytarz.

- O co w tym wszystkim chodzi? - zapytał.

Już otworzyła usta, żeby mu wyjaśnić, ale zmieni­ła zdanie.

- Nieważne. Stara historia. Ale muszę przyznać, że bardzo mnie uradowałeś. Jeśli jest coś zabawniej­szego od wiadomości, że uczy cię lady Charlotta Dal-rumplc, to jest nią z pewnością informacja, iż ta za­rozumiała snobka powróciła do North Downs.

Skutecznie skuszony możliwością poznania szczegó­łów z przeszłości Charlolty, Wynter myślał gorączkowo.

- Powróciła?

- Ludzie na wsi mają dobrą pamięć. - Kobieta wbiła paznokcie w jego bark i oparła się o niego tak, że poczuł napór jej piersi. - Opowiedz mi, co zrobił

149

hrabia Portcrbridge, ujrzawszy po tylu lalach te nie­wdzięcznicę?

Wynter, postawiony tymi słowami w stan najwyż­szej czujności, zręcznie pokierował lady Howard do najbliższego, pustego pokoju.

- A jak sądzisz?

- Odwrócił się do niej plecami? - Potrząsnęła gło­wą. - Nie, nie ma w sobie tyłe subtelności. Uderzył ją? Zaczął się na nią wydzierać?

-Jej wykroczenie nie zasługiwało na taką karę.

- Żartujesz chyba. - Rozejrzała się z zaintereso­waniem po bibliotece. - Cóż, rozumiem teraz, że nie przyprowadziłeś mnie tutaj, żeby poczytać. Nie mo­gę też uwierzyć, że chciałeś mnie umieść. Jesteś na to za... uczciwy. Chyba więc chcesz poznać wszelkie rozkoszne szczegóły z życia naszej drogiej lady Char-Iotty. - Przesunęła umalowanym paznokciem po po­liczku lorda. - Co mi za to dasz?

Wynter zadbał o to, by wcześniej poznać słabości swojego przeciwnika.

- Często grasz hazardowo - posiedział, chwyta­jąc ją za rękę.

- I co z tego?

- Udzielisz mi wszelkich informacji, jakich zażą­dam, milady, a ja w zamian nie będę się domagał spłaty weksli, które są w moim posiadaniu.

- Ty? Ależ nie możesz mieć moich weksli!

- Ale mam. - Spojrzał na nią zmrużonymi wojow­niczo oczami. - Zapłaciłem za nie słono, więc muszą mi się opłacić. Opowiedz mi wszystko, co wiesz o pannie Dalrumple, i to natychmiast.

150

ROZDZIAŁ 15

- Wyjaśnij mi jeszcze raz, dlaczego nie możesz wyjść za mojego tatę.

Charlotta spojrzała w dół na poważną buzię Leili i powstrzymała westchnienie. Przez cały ranek po oknach pokoju szkolnego spływał wiosenny deszcz. Nauczycielka i uczniowie nie mogli się wy­brać na zwyczajowy spacer, więc Robbie i Leila za­chowywali się jak kocięta zamknięte w klatce.

- Szlachetnie urodzeni nie żenią się z guwernant­kami - rzekła Charlotta.

- Ale ty jesteś panna lady Charlotta. Nie jesteś szlachcianką?

- Tak, ale jestem biedna. Bogaci mężczyźni nie żenią się z biednymi kobietami.

-A po co bogaty mężczyzna miałby poślubiać bo­gatą kobietę? - wtrącił pytanie Robbie. - Bogaty mężczyzna nie potrzebuje więcej pieniędzy.

Dzieci nie rozumiały niesprawiedliwych reguł, rządzących angielskim rynkiem związków małżeń­skich, a im dłużej Charlotta im je tłumaczyła, tym mniej logicznymi się wydawały, nawet jej.

- Ludzie biorą ślub z ludźmi podobnymi do sie­bie. Tak jak ptaki wiążą się z ptakami, a mrówki z mrówkami.

Z najwyższym wysiłkiem powstrzymywała wspo­mnienia o sobie i Wynterze... dwie noce temu... sam na sam, tak blisko. Pocałunki...

Pocałunki. Szaleństwo. Słodkie pocałunki, deli­katne, mocne zwarcie warg, splątane ciała...

Wspomnienie powinno ją wprowadzić w zakłopo­tanie, ale w nocy, kiedy była sama, to nic zakłopotanie nie dawało jej zasnąć. Czuła w brzuchu żar i pokusę,

151

żeby dotknąć tych części swojego ciata, których istnie­nia nie dostrzegała przez lata. W ciągu dnia każdą chwilę powinna była spędzić w niepokoju, czy po po­wrocie Wyntera z Londynu nie zostanie zwolniona. Tymczasem przyłapywała się na tym, że uśmiecha się bez powodu, pozwala dzieciom na niesłychaną swobo­dę, ma na sobie najlepsze buty, bo te gorsze zostały w dawnym pokoju dziecinnym, i rozmyśla o miłości, małżeństwie i tych wszystkich niewypowiedzianych rzeczach, o których łady Charlotta Dalrumple dawno przestała myśleć.

Dyscyplina. Musiała sobie narzucić dyscyplinę. Pracodawcy nie żenili się ze swoimi guwernantkami, a już zwłaszcza mężczyźni pokroju lorda Ruskina, utytułowani, bogaci i przystojni.

Lady Ruskin martwiła się, że jej syn popełni ja­kieś fawc pas, które zniszczy jego reputację pośród dam z towarzystwa.

Charlotta również się tym martwiła. Teraz jednak Zrozumiała, że zagraniczne przygody dodawały jego reputacji smaku romantycznego skandalu. A to, w połączeniu ze sposobem, w jaki patrzył na kobiety, sprawiało, że krew zaczynała jej wrzeć, a wyobraźnia podsuwała obraz długich nocy, wypełnionych tymi powolnymi, delikatnymi pocałunkami.

- Panno lady Charlotto, dlaczego ma pani takie czerwone plamy na twarzy? - zapytał Robbie.

Dyscyplina. Musiała ją sobie narzucić i nauczyć się odwracać uwagę podopiecznych od swoich w y -pieków na policzkach.

- Dzieci, robicie tak duże postępy w nauce, że chy­ba powinniśmy to uczcić. Może przeczytamy opowieść z „Baśni 1001 nocy". Macie ochotę?

Robbie rozpromienił się. Leila ziewnęła. Zaskoczona Charlotta zapytała:

152

- Nie chcesz posłuchać bajki, Lcilo?

- Nie chcę!

Dziecko miało opuchnięte powieki i zapadnięte policzki. Charlotta przyłożyła dłoń do czoła dziew­czynki.

- Źle spałaś w nocy?

- Nie... Tak... Nie wiem...

Była rozkojarzona, ale nie miała podwyższonej temperatury.

Charlotta starała się zachować obojętność w głosie.

- Chyba nie boisz się duchów?

Na twarzy Leiłi pojawił się wyraz... och, Charlot-ta nie miała pojęcia, jak go nazwać. Z braku lepsze­go określenia można by było opisać go jako niezwy­kłą przebiegłość.

- Czy w Austinpark Manor są duchy? Zawstydzona, źe poruszyła ten temat, Charlotta

próbowała go zlekceważyć.

- Głupia kuchta mówiła, że widziała coś na pod­daszu.

- Naprawdę? Prawdziwego ducha? Słyszałam o tym, ale myślałam, że to bajki. To nadzwyczajnie! -Robbie przysunął się do nich. - Czy duch pobrzęki­wał łańcuchami? Czy niósł obciętą głowę? Czy jęczał i ociekał krwią?

- Robbie! - Charlotta była przerażona. - Gdzie słyszałeś takie głupstwa?

- Wszyscy wiedzą, że lak właśnie zachowują się duchy - oświadczył z niezmąconym entuzjazmem chłopiec.

. - Wszyscy? Również twój nowy przyjaciel z pleba­nii? - zapytała guwernantka.

Robbie natknął się na syna pastora tydzień temu, kiedy buszował po okolicy, i od tamtego momentu chłopcy spędzali ze sobą każdą wolną chwilę. Alfred

153

sprawia! wrażenie porządnego dziecka, a jego ojciec by) doskonałym przykładem wszystkiego, co dobre i sprawiedliwe. A że nie zawsze bywaj mity...

Charlotta zaakceptowała pierwszego przyjaciela Robbiego na tej obcej ziemi.

Ale Lcila źle znosiła nową znajomość brata, a po­nadto okazało się, że chłopcy rozmawiali o spra­wach, o których mówić nic powinni.

- Alfred twierdzi, że widziano światło na podda­szu. Ooooo! - Robbie przeciągną! palcem wzdłuż kręgosłupa Leili.

W odwecie Leila zdzieliła go pięścią. Charlotta chwyciła chłopca za kołnierz w chwili, gdy szykował się do rewanżu.

- Siłą nigdy nie rozstrzyga się kłótni - skarciła dzieci.

- To on zaczął.

- Nieprawda.

- Powinniście być szczęśliwi, że macie siebie na­wzajem.

Charlotta, patrząc na dwie rozpalone, zagniewa­ne buzie, myślała o tym, jak bardzo chciała mieć za­wsze rodzeństwo i jak bardzo posiadanie brata czy siostry ulżyłoby jej samotności.

- Żadne dziecko w Anglii nie miało takiego dzie­ciństwa, jakie mieliście wy w El Bahar. Od nikogo, ko­mu opowiecie o waszych niezwykłych przygodach, nie możecie oczekiwać niczego poza zwykłą ciekawością. Ale przez całe życie będziecie świadomi, że istnieje ktoś, kto pamięta, jak wyglądało życie na pustyni. To jest wasza więź. Nie niszczcie jej głupimi waśniami.

Dzieci patrzyły na nią jak zaczarowane. Na chwi­lę ogarnęło ją uczucie triumfu.

Nagle Robbie szturchnął Leilę łokciem w że­bra.

154

- Alfred mówi, że upiór lubi straszyć małe dziewczynki. Charlotta zrozumiała, że do dzieci nie dotarły jej

słowa. Nic poddała się jednak, a jedynie zmieniła taktykę, decydując się na podjęcie tematu ducha.

- Ktoś ma zbyt wybujałą wyobraźnię - rzekła, jak­by jej dezaprobata mogła zastopować płotki. - Duchy nie istnieją, a nawet gdyby istniały, nie miałyby odwa­gi wprowadzać się do domu waszego ojca.

- Zwłaszcza że mieszka tu babcia - oświadczyła Leila. - Wystraszyłaby każdego ducha!

Dzieci zachichotały.

- Dość tego - surowym głosem odezwała się Charlotta i chichot dzieci ustal.

Nie wiedziała, co ma robić z ich rażącym brakiem szacunku dla babki. Adorna nie miała pojęcia, jak postępować ze swoimi nowo pozyskanymi wnuczęta­mi i nie zamierzała niczego się uczyć. Zwykle obser­wowała dzieci jak egzotyczne ciekawostki.

- Robbie, przynieś świece - poleciła Charlotta.

Od płonącego w kominku ognia biło ciepło. Dzie­ci usiadły na kanapie obok paleniska. Godzina leni­stwa wszystkim dobrze zrobi.

Pomiędzy kanapą a kominkiem leżał dywan. Ślicz­ny, miękki, duży dywan... Pokusa. Charlotta wbiła w niego wzrok i oczami duszy ujrzała Wyntera. Takie­go, jak w dawnym pokoju dziecinnym, rozciągniętego na poduszkach, uśmiechniętego, przystojnego i po­zbawionego przyzwoitości. Czasami, kiedy patrzyła na niego, przypominała sobie, że przed śmiercią ro­dziców ją też stać było na robienie tego, co chciała, bez martwienia się o skutki.

- Panno lady Charlotto, co pani robi? - zapytał chłopiec.

Wyrwana z marzeń Charlotta ujrzała wpatrzone w siebie oczy Leili i Robbiego.

155

- Pomyślałam sobie, że przy czytaniu powinniśmy leżeć na plecach. - Sama była zdumiona tym pomy­słem, ale usprawiedliwiła się, zerknąwszy na Leiłę. Dziewczynka była wyraźnie zmęczona; może uda jej się zasnąć przy czytaniu.

-Tak! - Robbie położył się na podłodze, wyciąga­jąc nogi w stronę ognia. Leila poszła w jego ślady, siadając w pobliżu. Odepchnął ją, mówiąc: -To miej­sce panny lady Charlotty.

Leila popchnęła brata.

- To ly zrób dla niej miejsce.

- Dzieci. - Wystarczyło jedno słowo, aby po­spiesznie się rozdzielili, pozostawiając pośrodku wolne miejsce dla guwernantki. Kiedy siadała na podłodze, zaczęły ją dręczyć niepokojące myśli. W końcu traci się posadę za mniejsze wykroczenia. Ale Adorna i Wynter ostatnią noc spędzili w Londy­nie i nikt nie przypuszczał, że w tak deszczową pogo­dę będą wracać do domu. Mogła się rozluźnić; nikt jej nie przyłapie.

Nie zobaczy dziś Wyntera.

Teraz leżała na podłodze z własnej woli, a nie przytrzymywana i ukołysana pocałunkami.

Nie, to nie było to samo i nie czuła się głupio. Podłoga dawała jej oparcie, ciepło ognia pieściło sto­py, bogato zdobiony sufit cieszył oczy. Przyłapała się na tym, że się uśmiecha.

- Czytaj, panno lady Charlotto.

- Dobrze, Robbie. - Otworzyła książkę.

Robbie leżał zjedna nogą zgiętą w kolanie. Dru­gą nogę założył na pierwszą i machał nią w takt jej czytania. Leila przysunęła się bliżej i oparła policzek na ramieniu Charlotty. Historia toczyła się gdzieś w odległej krainie i, jak zwykle, Charlotta dała się unieść w świat przygody, gdzie przedzierzgnęła się

156

w bosonogiego złodzieja, który odnalazł skarb i oca­lił piękną damę.

Kiedy skończyła, w pokoju panowała cisza. Naj­pierw odwróciła się z uśmiechem do Robbiego. Cłiłopiec odpowiedział jej uśmiechem, którego nie zrozumiała. Zerknęła na Leilę i zobaczyła, że dziew­czynka pogrążona jest w spokojnym śnie. Odgarnęła z czoła dziecka włosy. Następnie ostrożnie odsunęła się, sięgnęła po leżącą na kanapie poduszkę i usia­dła. W tym momencie ktoś w kącie pokoju zaczął wolno bić brawo. Wiedziała, kto to taki, zanim sprawdziła, ale i tak musiała spojrzeć.

Wynter siedział na jej krześle, w cieniu, w głębi pokoju.

- Niezwykle ciekawe, panno lady Charlotto. Bar­dzo mi się podobało.

Jego spojrzenie było niema! drwiące. Klaskał, ale nie dla wyrażenia uznania, lecz aby ją zawstydzić.

Kiedyś ją pocałował. Może był znudzony i posta­nowił się rozerwać, sprawdzając, czy da sieją uwieść. Udowodniła, że jest słaba i teraz tym ostrzej będzie oceniał jej postępowanie.

Co gorsza, panna Pedantka została przyłapa­na na niewłaściwym zachowaniu. Popadła w niełaskę, a wszystko przez jeden głupi, nic nieznaczący pocału­nek.

Skoro miała zostać zwolniona, odejdzie z godno­ścią.

- Cicho, milordzie. Obudzi pan Leilę. - Łapiąc Robbiego, który zamierzał pobiec do ojca, powie­działa: - Spokojnie, i jak dżentelmen, proszę.

Podczas gdy Robbie witał się z ojcem, Charlotta Wstała z wdziękiem kobiety, która od ponad trzyna­stu lat nie siedziała na podłodze. Wzięła poduszkę z kanapy i wsunęła ją pod głowę Leili, a następnie

157

przykryła dziewczynkę kocem. Ze spokojem, które­go wcale nie czulą, powiedziała:

- Milordzie, nic spodziewaliśmy się, że wróci pan jeszcze dzisiaj. Podróżował pan w czasie burzy?

Głupie pytanie, być może, bo jedno spojrzenie pozwalało zauważyć, że Wynter ma na sobie suche ubranie. Zdążył się przebrać, tylko włosy miał jesz­cze wilgotne, no i, jak przypuszczała, był boso, dlate­go wszedł tu tak bezszelestnie.

- Musiałem wrócić - powiedział. - Nie mogłem czekać, chciałem opowiedzieć pani o moim triumfie.

- O jakim triumfie, milordzie? - zapytała ostroż­nie.

- Wczoraj byłem na wieczorku u lorda i lady Ho­ward i ocaliłem swoją reputację, dzięki moim do­brym manierom. - Uśmiechnął się. - I dzięki moje­mu wdziękowi.

- To wspaniale, milordzie. - Zacisnęła dłonie. -Wiedziałam, że pan to potrafi.

- Wszystko zawdzięczam pani, panno lady Char­lotte. - Otoczył ramieniem Robbiego i odwrócił chłopca twarzą w stronę guwernantki. - Widzisz, Robbie, jeśli będziesz słuchał swojej nauczycielki, wkrótce będziesz przyzwoitym angielskim dżentel­menem.

-Nietrudno jest zostać przyzwoitym angielskim dżen­telmenem. Wystarczy się trzymać paru głupich zasad. Wynter zwichrzył czuprynę syna.

- Dobrze się sprawuje, panno lady Charlotto?

- Naprawdę bardzo dobrze. - Wygładziła zagnie-cenia sukni. - Pańskie dzieci są bystre i chętne do na­uki. Nawet Leila zgodziła się jeździć w damskim sio­dle, pod warunkiem, że to ja udzielę jej lekcji.

- Zanim oddam pod pani opiekę moją córkę, bę­dę musiał zobaczyć, jak pani jeździ.

158

Będę musiał zobaczyć... Mówił w czasie przy­szłym. Nic zamierzał jej zwolnić. Może nic gardził nią tak bardzo. Charlotta odetchnęła z ulgą - ale tyl­ko w głębi duszy.

Wynter ciągnął jednak dalej, władczo depcząc kiełkujące w Charlotta uczucie wdzięczności.

- Skoro zachowanie dzieci tak bardzo się popra­wiło, nadszedł czas, aby je zaprezentować światu. Ach, ma pani przestraszoną minę, panno lady Char-lotto, ale uważam, nie, wiem na pewno, że sąsiedzi plotkują już o naszej nieobecności na mszach w ko­ściele w Wesford Villagc. - Wynter obserwował ją zbyt uważnie. - Jutro jest niedziela. Czy jest gdzieś lepsze miejsce sprawdzenia naszego zachowania w towarzystwie, niż po niedzielnej mszy w kościele, kiedy wszyscy będą przepełnieni życzliwością?

ROZDZIAŁ16

W niedzielny poranek, kiedy Wynter, Charlotta i dzieci wkroczyli do bocznej nawy starego kamienne­go kościoła, wierni gapili się na przybyłych jak sta­do wilków na kilka zabłąkanych owiec. Wynter niemal zacierał ręce z radości. Dzisiaj sporo się dowie o lady Charlotcic Dalrumple, w szczególności zaś o tym, dla­czego kłamała, mówiąc o swoim pochodzeniu.

Och, znaleźliby się tacy, którzy by utrzymywali, że Charlotta nie kłamała. Ale Wynter opowiedział jej o sobie, o .swoich podróżach, o młodzieńczym braku rozwagi. A cóż ona mu opowiedziała? Nic. Nic, ale jej milczenie wprowadziło go w błąd. Był przekona­ny, że nie miała rodziny, a tymczasem jej rodzi­na mieszkała w odległości niespełna pięciu mil

159

od Austinpark Manor. W gruncie rzeczy, ten nor-mański kościół z kwadratową wieżą usytuowany byl na ziemi, która od wieków należała do rodziny hra­biego Portcrbridge'a, wuja Charlotty.

Wynter uśmiechną! się do bezzębnej, wiekowej damy, która mierzyła go groźnym spojrzeniem. Jego wdzięk nic zrobił na niej wrażenia. Nadal się w nie­go wpatrywała,

- Przyjemne; miejsce - szepnął do ucha Charlot-

Zignorowała go. Oczywiście. Chyba jeszcze nigdy nie wyglądała tak oficjalnie, z zadartą do góry głową i prostymi jak struna plecami. Nigdy by nie odgadł mrocznej strony jej życia, tymczasem wszyscy obecni w kościele ją znali.

Większość ławek była opisana nazwiskami rodzin. Każdy zasiadający w nich sprawiał wrażenie, że zaj­muje to miejsce co niedziela od wieków, i że miejsce to pasuje tylko do niego. Niechęć wisiała w powietrzu.

Dzieci też to zauważyły. Leila wsunęła rączkę w dłoń ojca. Robbie przysunął się bliżej do Charlot-ty i wziął ją pod ramię, jakby ją bronił przed skrzyw­dzeniem. Chłopak miał właściwe odruchy. Wynter był dumny z syna.

Lord Ruskin zadawał sobie pytanie, jak długo Charlotta wodziłaby go za nos, gdyby nie lady Ho­ward. Znając Charlotte i jej dyskrecję mógł przy­puszczać, że ciągnęłoby się to w nieskończoność.

Oczywiście nie był na tyle głupi, żeby uwierzyć we wszystko, co mu wyjawiła ta kłamliwa suka, lady Ho­ward. Przy pierwszej nadarzającej się okazji przycisną! do muru Adornę i zasypał ją pytaniami. To byl jednak błąd, bowiem egzaminując doprowadzającą go do szału swoimi wykrętami matkę, zaczął się zastana­wiać, o czym jeszcze „zapomniała" mu powiedzieć.

160

Był tak pochłonięty próbą ukrycia przed Adorną swo­ich zamiarów, że wcześniej nie przyszło mu to do gło­wy, ale teraz? Co takiego matka usiłowała przed nim ukryć? Byl bowiem pewny, że coś jeszcze trzymała w tajemnicy.

Wynter ze swoją grupką dotarli do ławki z przo­du. Wynter pamiętał, że po lewej stronie zasiadał wi­cehrabia Ruskin i jego rodzina. Po prawej zaś, od za­rania dziejów, a przynajmniej od czasów Wilhelma Zdobywcy, zajmował miejsce hrabia Porterbridge.

Porterbridge siedział tam i teraz. A obok niego je­go żona i ośmioro z cztemaściorga dzieci. Wynter przygląda! się hrabiemu z profilu. Porterbridge nie po­rusza! się i patrzył prosto przed siebie, utkwiwszy wzrok w kazalnicy i krzywiąc się w niemym rozkazie, który powinien sprowadzić pastora i skłonić go do na­tychmiastowego rozpoczęcia mszy. Emanował znie­cierpliwieniem, ale nie znaczeniem; bogactwem, ale nie kulturą. Jego siwiejące włosy i brwi pociągnięte by­ły pomadą, a na podbródku widniał czerwony ślad po zacięciu brzytwą. Odziany był w żakiet, który z pew­nością zosta! uszyty przez londyńskiego krawca, ale nic nie mogło dodać jego barkom szerokości, ani sprawić, żeby obfity brzuch nie wylewa! się ze spodni. Prawdę mówiąc, był przykładem drobnego, niepewnego siebie tyrana, który znalazł się w sytuacji, która go przerasta­ła. Gdyby nie cisza, która zapanowała po ich przejściu przez kościół, mógłby ich w ogóle nie zauważyć. Wszyscy usłyszeli głośny okrzyk lady Porterbridge:

- Dobry Boże!

I mieli usłyszeć. Wynter sądził, że lady Porterbrid-ge należy do kobiet, traktujących zamieszanie jak ciekawe urozmaicenie w życiu. Żałosne.

Lord Porterbridge powoli odwrócił głowę, uważa­jąc, żeby nie pognieść wykrochmalonego kołnierzyka

161

i nie zniszczyć węzła na czarnym, satynowym krawa­cie. Popatrzył na Wyntera, nie rozpoznając go. Na­stępnie jego spojrzenie przesunęło się na Charlotte i w jednej chwili jego blade oblicze spłonęło czerwie­nią. Jego buty głucho zadudniły na kamiennej po­sadzce.

Wynter rzucił okiem na zastygłą, pobladłą twarz Charłotty i zrozumiał, że popełnił błąd. Pod żadnym pozorem nic powinien był rzucać tej kobiety wilkom na pożarcie. Zbyt wiele wycierpiała, a źródłem jej cierpienia byi ten mężczyzna, który teraz wycelował w nią palec i grzmiącym głosem ryknął: -To ty!

Nie było niczego Charłotty z wujem.

cywilizowanego w związku

Ale dziewczyna nie cofnęła się. nie chwyciła ra­mienia Wyntera, nie zrobiła nic, co uczyniłaby kobie­ta myśląca o ucieczce.

A niech ją.

Nie ustępowała pola i trzęsąc się, ale ze spokojem obserwowała wuja, toczącego się ku niej jak wojow­nicza beczka.

Wynter płynnym ruchem znalazł się pomiędzy ni­mi i, jakby Porterbridge zwracał się do niego, rzeki:

- Tak, milordzie, to ja. Mnie też miło pana spo-' tkać. Jestem zdumiony, że poznał mnie pan po tyłu latach. - Porterbridge zatrzymał się, ale Wynter po­myślał, że gdyby nie był o tyle wyższy, ten człowiek po prostu by go stratował.

Porterbridge nie tracił czasu na uprzejmości wo­bec młodszego mężczyzny. Ryknął: - Kim, u diabła,..

-Jestem Ruskin, milordzie. - Wynter siłą ujął rę­kę Porterbridge'a i potrząsnął nią. - Pański sąsiad z Austinpark Manor. Wróciłem z El Bahar. Ponie-162

waż jednak mamy sobie wiele do opowiedzenia, po­winniśmy to zrobić po mszy. Proszę spojrzeć, już nadcłiodzi kapłan. - Istotnie, pastor podążał w stro­nę kazalnic)' tak szybko, jak tylko mógł. Nie chciał awantur w swoim kościele. - Powinniśmy usiąść na swoich miejscach, dając przykład innym wiernym. - Którzy bezwstydnie wyciągali szyje, żeby nic nie stracić ze spektaklu, toczącego się przed ich oczami. Twarz Portcrbridge'a poczerwieniała się jeszcze bardziej, kiedy huknął opryskliwie:

- Sir, jest tutaj ktoś, komu przydałaby się naucz­ka!

Wynter pozwolił, aby w jego głosie w pełni za­dźwięczał obcy akcent.

- Owszem, znam swoje braki, milordzie, ale je­stem Anglikiem i wyzwę każdego, kto twierdzi, że nim nie jestem! - Uśmiechnął się. - Oczywiście, wy­bór broni należy do pana.

Pierwszy raz Porterbridge spojrzał na Wyntera i naprawdę go zobaczył. To, co ujrzał, przekonało go, że Wynter poczuł się znieważony.

- Nie miałem na myśli pana, sir!

- Nie obraził mnie pan. Ani mnie, ani moich dzie­ci, ani mojej guwernantki. Znam bowiem pańską repu­tację, milordzie, i wiem, że nie jest pan takim osłem... czy to właściwe określenie, panno Dalrumple?

- Właściwe, milordzie, ale niezbyt uprzejme - zza pleców Wyntera odezwała się Charlotta.

- ... takim osłem, żeby mnie wyzwać. Porterbridge, niebezpiecznie mieniąc się na twarzy,

wędrował spojrzeniem od Wyntera do siostrzenic)'. Tak bardzo chciał ją upokorzyć. Ale pragnienie znisz­czenia Charłotty nie mogło pokonać obawy, że ten nie­znany, obco wyglądając)' sąsiad zmiażdży go, jak wiel­błąd rozgniatający kopytem skorpiona.

163

Nastroszony Porterbridge z wyraźną urazą skinął głową Wynterowi, gotując się do zajęcia miejsca w ławkach.

Zanim jednak to uczynił, Charlotta dygnęła i rze-

- Dzień dobry, wuju,

Porterbridge, wściekle czerwony na twarzy, już się do niej odwracał, kiedy Wynter ujął dziewczynę pod ramię i pociągnął ją w stronę ławki, zaś pastor rozpoczął czytanie - o powrocie syna marnotrawnego.

*

Jeszcze nigdy w życiu Leila nie czuła się taka nie­szczęśliwa. Nienawidziła tego miejsca. I wszystkiego. Tego kościoła i tych wszystkich ludzi, którzy gapili się na nią i coś szeptali. Całej tej głupiej Anglii, zielonej i wiecznie w deszczu. Było jej zimno nawet w płasz­czu, welwetowej sukience i halkach.

A w dodatku starsza pani powiedziała, że Leila

Babcia jej nienawidziła.

Stojąc za filarem, Leila obserwowała ludzi kręcą­cych się przed kościołem. Wszyscy mieli dziwaczne kapelusze i śmieszne ubrania; uśmiechali się do sie­bie, jakby bardzo się lubili, ale Leila słyszała rozmo­wę dwóch kobiet, z której wynikało, że - na przykład one - nie znoszą nikogo. Mówiły brzydkie rzeczy słodkim, miłym głosem, takim, jakiego oczekiwała od niej panna łady Charlotta. I przez to te brzydkie rzeczy brzmiały jeszcze paskudniej.

I tamten człowiek też nienawidził panny lady Charlotty. Byl okropny, miał ogromny brzuch i był wściekły na pannę lady Charlotte. Teraz patrzył na nią z bezpiecznej odległości, bo się bał Wyntera.

164

Damskie głosy uważały, że to zabawne. Mówiły, że ten człowiek był zły i że podoba im się obserwowa­nie, jak usiłuje uniknąć konfrontacji z tatą.

Potem jednak powiedziały, że nie rozumieją, dla­czego dawni przyjaciele panny Charlotty z nią roz­mawiają. Czyż nie wiedzą, że źle się zachowała i za­sługuje na przytarcie nosa, a w ogóle czemu dziew­czyna tak demonstracyjnie klei się do lorda Ruski-na? (Zdaniem Leili to lata chodził krok w krok za panną lady Charlotta. Nic podobało jej się to, ale jeszcze bardziej nie podobały jej się wulgarne ko­mentarze kobiet). Czyżby wreszcie Charlotta poszła po rozum do głowy i postanowiła złowić pierwszego mężczyznę, który jej się nawinie? Ale przecież miała za długie zęby - Leila uważała, że panna lady Char-lotta miała śliczne zęby - i z pewnością nie mogła so­bie wyobrażać, że złowi lorda Ruskina. Byt taką do­brą partią. Nie zasługiwała na niego.

Leila nic z tego nie rozumiała, wiedziała tylko, że jest coraz bardziej nieszczęśliwa i że nikogo to nie obchodzi. Wyobrażała sobie tatę i guwernantkę sie­dzących razem z nią, czytających jej książki i przytu­lających ją do siebie.

Ale tata i panna lady Charlotta zwracali uwagę je­dynie na siebie nawzajem! Tata otwarcie śledził wzrokiem pannę lady Charlotte. A ona udawała, że na niego nie patrzy. I przez cały czas byli skoncentro­wani na sobie. To nie w porządku. Nie tak miało być. Uwagę Leili zwróciły pełne zachwytu okrzyki Robbiego. Wargi jej zadrżały, a oczy wypełniły się łzami. Robbie był jej bratem, lecz nie obchodziło go, że była smutna. Spacerował po kościelnym dziedziń­cu ramię w ramię z Alfredem, swoim nowym okrop­nym przyjacielem, który nazywał ją głupią babą i nie pozwalał się z nimi bawić.

165

Nikł jej nie kochał. Chciała wracać do d o m u . Do domu. Do El Bahar.

*

Państwo Burtonowie kroczyli w stronę Charlotty przez schnące kaiużc na kościelnym dziedzińcu. D z i e w -czyna zebrała się w sobie, niepewna, jakie p o w i t a n i e spotkają ze strony najbliższych przyjaciół jej r o d z i c ó w .

Ale pani Burton wyciągnęła do Charlotty ręce.

- Kochanie, kiedy wróciłaś? Charlotta padła w objęcia pani Burton. ~ Kilka tygodni temu, proszę pani­- Nie uściskasz starego pana Burtona? -zapytał

pan Burton.

- Naturalnie, że uściskam. - Kiedy go objęła, ogar­nęło ją wrażenie nierealności. Od lat miała koszmary senne na temat swojego powrotu. T y m c z a s e m pan i pani Burton uściskali ją na oczach wszystkich plotku­jących parafian, i nie jedna, ale dwie dawne przyja­ciółki podeszły do niej, żeby się z nią przywitać.

-Gdybyś do nas napisała, Charlotto... - P a n i B u r -ton zmarszczyła brwi na wspomnienie minionych dni, po c z y m poprawiła kapelusz na głowie Charlotty, jak­by ta nadal była dzieckiem. - Szkoda, że nie napisałaś.

Ale Burtonowie nie zaoferowali jej pomocy, kie­dy uciekała. Nikt jej nie pomógł. W młodzieńczym bólu i gniewie myślała, że wszyscy ją opuścili. Teraz zaś, po raz pierwszy w życiu przyszło jej do głowy, że wydarzenia potoczyły się niezwykle szybko i iudzie mogli być naprawdę zaskoczeni. A może nawet cze­kali, żeby ich poprosiła o pomoc.

Patrząc teraz na szczere twarze państwa Burto-nów, pomyślała, że być może myliła się sądząc, iż by­ła zupełnie sama.

166

- Przepraszam, proszę pani - powiedziała Char-lotta. - Od dzisiaj postaram się lepiej sprawować.

- Od dzisiaj będziesz tutaj i będę mogła z tobą rozmawiać. A więc jesteś guwernantką dzieci tego miłego młodego człowieka? - Ze swoim zwykłym, wesołym uśmiechem pani Burton uszczypnęła Wyn-tera w policzek. - Idę o zakład, że mnie nie pamię­tasz, młody Ruskinie!

Wynter przytrzymał jej rękę i pochylił się nad nią.

- Ależ świetnie panią pamiętam. Jakże mógłbym zapomnieć damę, która świeci złocistym światłem jak słońce o wschodzie, ponad wydmami?

Wybuchnęła śmiechem, aż głowy wszystkich ludzi wokół obróciły się w ich stronę.

- Och, młody Ruskinie, zmieniłeś się. Kiedyś by­łeś chodzącym melodramatem.

Wynter odrzucił włosy do tyłu, odsłaniając kol­czyk, połyskując)' w świetle przebijającego się przez chmury słońca. Charlotta zauważyła, że jego obcy akcent stał się wyraźniejszy, bardziej romantyczny.

- Teraz jestem jedynie... jakby to powiedzieć?... bezczelny.

- Dobry Boże! - wykrzyknął chudy pan Burton na widok złotego kółka. - Z tymi włosami i z kolczy­kiem w uchu trudno orzec, czy jesteś chłopcem, czy dziewczyną.

Wynter wyciągnął rękę do starszego pana.

- Dziewczęta nie mają podobnych kłopotów. Pan Burton uścisnął podaną dłoń i zerknął chy­trze na Charlotte.

- Widzę.

Charlotta z trudem panowała nad zakłopota­niem.

- Sir, lord nie miat mnie na myśli! Oboje Burtonowie zakasłali.

167

Wynter, gestem posiadacza, położył dłoń na kar­ku Charlotty. Odsunęła się, on zaś spojrzał na nią z uśmiechem, jakby była zwierzyną.

CharloUa przywołała się do porządku w chwili, gdy w jej umyśle znów pojawiło się wspomnienie je­go pocałunku.

Dyscyplina. Potrzebna jej była dyscyplina. I god­ność. I opanowanie.

Musiała przestać myśleć o jego pocałunkach, a zacząć myśleć o wdzięczności, jaką czuła dla niego za to, że trzymał w szachu wuja, ciotkę i kuzynów. Nikt jeszcze nie chciał i nic miał tyle odwagi, żeby się przeciwstawić hrabiemu Porterbridge. Wuj był zbyt nieprzyjemnym człowiekiem, żeby go prowokować.

Obejrzała się do tyłu, zerkając na wuja i otaczają­cą go grupkę przyjaciół.

Zebrawszy się na odwagę, podeszła do niego. Od­wrócił się do niej plecami. Zatrzymała się. Wokół za­huczało od szeptów. Wynter mruknął jakieś prze­kleństwo i wyprzedził ją. Charłotta złapała go za rę­kaw i zawołała:

-Nie!

Zmierzył ją chłodnym spojrzeniem.

- Nie - powtórzyła. - Tylko pogorszy pan sytu­ację.

- Ona ma rację, młody człowieku - rzekł pan Bur-ton. - T e n stary p r y k robi się coraz trudniejszy do w y -trzymania. Nie ma sensu zaszczycać go swoim gniewem.

Wynter zerknął na Charlotte.

- Zranił cię.

- Nie. Naprawdę. To było nieprzyjemne. Nic wię^ cej. - Mówiła szczerze. Lekceważenie wuja sprawiło jej przykrość, ale nie zraniło jej.

- Burtie ma rację. Podły szubrawiec tylko na to czeka. - Pani Burton poklepała Wynlera po plecach,

168

po czym zręcznie zmieniła temat. - Charlotto, który­mi dziećmi się opiekujesz?

- T a m jest jedno z nich. - dziewczyna wskazała na Robbiego, bawiącego się z Alfredem i innymi chłopcami. Ale pobieżnie rozejrzawszy się po dzie­dzińcu nic dostrzegła Leili. Zaniepokojona, omiotła powtórnie spojrzeniem podwórko i ujrzała dziewczyn­kę samotnie opierającą się o filar. - Leila jest tam.

- Co za śliczne dzieciaki! - zawołała pani Burton.

- Tak, są śliczne. - Charłotta, nadal patrząc w sku­pieniu na Leilę, z roztargnieniem przyjęła komple­ment i nie zauważyła uśmiechów, jakie Wynter i pań­stwo Burtonowie wymienili między sobą.

Pani Burton przyłożyła dłoń do policzka Charlotty.

- Skoro przedstawienie się już skończyło, ludzie zaczną się rozjeżdżać. My też musimy się zbierać. Kucharka się złości, kiedy się spóźniamy na posi­łek. Kochanie, było nam bardzo miło cię ujrzeć. Proszę, odwiedzaj nas, kiedy tylko będziesz miała wolne.

Charlotte chwyciło za gardło nagłe wzruszenie i była w stanie jedynie skinąć głową.

Po odejściu państwa Burtonów znów rozejrzała się za Leilą i znów znalazła ją stojącą samotnie i obserwu­jącą brata, bawiącego się z nowym przyjacielem.

- Proszę mi wybaczyć, milordzie, muszę pójść po Leilę.

Widząc zbliżającą się guwernantkę, dziewczynka wyprostowała się. Leila czuła się porzucona i było to uczucie dobrze Charlotcie znane. Uklękła koło dziecka.

- Czy niedługo wracamy do domu? - zapytała Leila.

- Owszem. A wieczorem może poczytamy jakąś opowieść z „Baśni Tysiąca i Jednej Nocy".

Leila przysunęła się bliżej do swej guwernantki.

169

- Tak, proszę. Lubię czytać o moim domu.

- To nie jest twój dom, kochanie. Twój dom znaj-

- Nie. - Leifa oparta głowę na ramieniu Charlot-ty. - Mój dom znajduje się tam, gdzie jest magia.

Dom. Magia.

Kiedy po raz ostatni Charlotta czulą to samo?

Zrobi wszystko, żeby to dziecko było szczęśliwsze. Pocałowała dziewczynkę w czoło i postanowiła, że wymyśli coś, co pomoże Leili odnaleźć magię także w Anglii.

- Chodźmy więc. - Wstała i wzięła Leiłę za rękę. Magia. Charlotta znów zaczynała ją odczuwać...

I była tym przerażona.

ROZDZIAŁ 17

Kiedy zaczęli podskakiwać na wybojach polnej drogi, strach Charlotty zelżał. Jednak za każdym ra­zem, gdy patrzyła na siedzącego naprzeciwko niej Wyntera, powracała paraliżująca panika. Nie rozu­miała tego. Nie robił żadnych czarodziejskich sztu­czek. Po prostu trzymał na kolanach Leilę i wyjaśniał dzieciom tajniki mszy anglikańskiej. Większość ludzi powiedziałaby, że był ucieleśnieniem wzorowego oj­ca rodziny.

Jednak nie bez powodu apelowała do swojego ro­zumu. Chciała - musiała - uciec od niego, wyczuwa­ła w nim bowiem chęć poznania jej sekretów. Gdy powóz podjechał na podjazd przed Austinpark Ma-nor, Charlotta zaczęła gawędzić.

- Burtonowie przypomnieli mi, że nie wykorzysta­łam ani jednego przysługującego mi wolnego dnia.

170

Skoro ich spotkałam i byli tacy mili, może powinnam ich odwiedzić?

- Teraz? - zapyta! Robbie. Lokaj otworzył drzwiczki i chłopiec jednym susem wypadł z powozu. - Ale przecież właśnie ich pani widziała - wrzasnął, jakby dzieliła ich ogromna odległość.

- Obiecała pani, że mi poczyta - powiedziała Leila. Charlotta szybkim, zdradzającym nerwowość ge­stem poklepała Leilę po ręce.

- Owszem, obiecałam. I poczytam, gdy tylko W r ó -cę wieczorem. Może się tobą zająć twoja niania. Mo­żesz zjeść kolację i, jeśli ziemia podeschnie, iść na spacer.

Wynter do tej pory nie powiedział ani słowa.

Gdyby tylko Charlotta umiała swobodnie gawę­dzić... Ale nie znosiła szczebioczących kobiet. I sama szczebiotała dość kiepsko.

Wynter uniósł córkę i podał ją oczekującemu loka­jowi. Uszczypnął ją w brodę i uśmiechnął się, a dziew­czynka odpowiedziała mu uśmiechem. Wynter skinął na lokaja, żeby ten się oddalił; a potem zamknął drzwiczki powozu.

Charlotta patrzyła na jego dłoń, spoczywającą na klamce, z przerażeniem i, ku swemu zaniepokoje­niu, z podnieceniem. Wnętrze powozu było luksuso­we, ale zdawało się za małe, żeby pomieścić roztrzę­sioną kobietę i potężnego mężczyznę emanującego zdecydowaniem.

Niewątpliwie musiała źle odczytać jego zamiary. Z pewnością był jedynie nadmiernie opiekuńczy.

- Milordzie, nie ma potrzeby, żeby odwoził mnie pan do Burtonów. Bez problemu sama do nich trafię.

Wynter usadowił się naprzeciwko Charlotty, za­plótł ręce na piersiach i skierował na nią oskarżyciel-skie spojrzenie.

171

- Jest mi pani winna wyjaśnienie.

- Nic panu nie jestem winna.

Z zewnątrz dobiegał szmer rozmów służących, usiłujących wytłumaczyć sobie dziwne zachowanie pana. Kiedy wyjrzała przez okno, ujrzała ich zbitych w gromadkę na schodach, patrzących w stronę po­wozu.

- Pan też się gdzieś wybiera? - zapytała. Zignorował pytanie.

- Hrabia Porterbridge jest głową twojej rodziny. Od grupki na schodach oderwał się woźnica, zbli­żył się do powozu i ostrożnie zastukał w drzwi.

- Milordzie? Gdzie chciałby pan zostać zawieziony?

- Nigdzie. Odejdź.

-To było bardzo nieuprzejme-szepnęła Charlotta.

- Skeets! - zawołał Wynter. Skeets przyczłapał z powrotem.

- Tak, milordzie?

- Odejdźcie, proszę.

Charlotta skuliła się ze wstydu, wyobraziwszy so­bie zmieszanie służącego, który w końcu odpowie­dział:

- Jak pan sobie życzy, milordzie - rzekł i odszedł.

- Proszę otworzyć drzwi - Charlotta zażądała ci­chym głosem. - Co sobie pomyśli służba?

Najwyraźniej Wyntera nic to nie obchodziło, nie usiłował też kontynuować rozmowy w jej stylu. Miał zamiar rozmawiać o tym, co go interesowało.

- A pani, panno lady Charlotto, należy do rodzi­ny Dalrumple'ów z Porterbridge Hall.

Na dworze nie było gorąco. Ostatnie deszcze i chmury spowodowały ochłodzenie. Ale na górnej wardze dziewczyny pojawiły się kropelki potu. Za­częła gorączkowo szukać chusteczki.

- Jeśli odpowiem, czy wypuści mnie pan?

172

- Kobiety powinny byc ochraniane - powiedział -a tymczasem pani wuj pozwala pani na samotne wę­drowanie z domu do domu, gdzie stanowi pani łatwą zdobycz dla każdego mężczyzny, który zechce panią posiąść.

Czy mógł być bardziej arogancki? Ignorując jej wolę, więżąc ją tutaj, insynuując, że jest bezbronna?

Insynuując, że jest upadłą kobietą? 'Ib właśnie w y -nikło z całowania się z nim. Godność. Przyzwoitość. Opanowanie. Potrzebowała tych wszystkich cnót.

- Nie jestem zwierzyną łowną, milordzie, i nie ma chyba w Anglii szlachcica, który ośmieliłby się uwa­żać inaczej.

- A więc broniła się pani sama.

- Dokładnie. - Buntowniczo wydęła wargi.

- To należy do praw i obowiązków pani wuja. Ma pani dwadzieścia sześć lat. Jest pani niezamęż­na i niespełniona. Jest pani nieszczęśliwa.

- Nie jestem!

- Niech będzie. Nawet w El Bahar są ludzie, któ­rzy nie potrafią sprostać swoim powinnościom.

Wynter nie wydawał się zagniewany. Sprawiał wrażenie zamyślonego; może to sygnalizowało ko­niec przesłuchania? Jeśli pójdzie na ustępstwa, nie będzie musiała wysłuchiwać dalszych zniewag. Ode­zwała się więc łagodnym głosem:

- Jestem pewna, że tam także są.

-Ale znam swoją powinność. Jestem za ciebie od­powiedzialny.

- Pan odpowiedzialny za mnie? Nie pozwalam panu na to!

- Nie potrzebuję pozwolenia. - Wolno pochylił się do przodu. Zderzyli się kolanami, a ich oczy zna­lazły się na wprost siebie. - Jest pani moim pracow­nikiem.

173

-To nie uprawnia pana do...

- Czasem człowiek nie czeka na zgodę. Czasem musi sam po coś sięgnąć.

Zagotowała się ze złości i omal nie zaczęła krzy­czeć. Nie miała jednak wątpliwości, że niektórzy słu­żący kręcili się w pobliżu i gdyby zaczęła krzyczeć, Leiła dowiedziałaby się o tym- Jak wówczas mogłaby przekonywać dziecko o konieczności zachowania umiarkowanego tonu, skoro sama tego nie potrafi­ła? Powróciła więc do pełnego uprzejmości, wyraź­nego i zimnego tonu.

- Kłopot z panem polega na tym, milordzie, że mówi pan różne rzeczy i zdaje się nie zauważać, jak bardzo są one niewłaściwe.

Zastanowił się przez chwilę, a jego przystoj­na twarz była pozbawiona jakiegokolwiek wyrazu.

-Ależ zdaję sobie sprawę. Po prostu nie obchodzi mnie to.

Byl o tyle od niej wyższy i obdarzony pewnością siebie, którą dają pieniądze i fakt bycia mężczyzną w świecie rządzonym przez mężczyzn. Znów poczuła dławienie w piersiach, a strużka potu zaczęła jej ście­kać wzdłuż kręgosłupa.

- Czyżbym się tak bardzo mylił? Czyżby w Anglii na mężczyźnie nie spoczywał obowiązek troszczenia się o swoje krewniaczki?

Jakże tego nienawidziła!

- Zwykle mężczyźni utrzymują swoje córki, ale nikt nie żąda, żeby troszczyli się o wszystkie ciotki i siOStrzeiuce< To byłoby zbyt wielkie obciążenie.

- Dla biednego człowieka n;i pewno. Widzę dziew­częta pracujące w naszym domu i rozumiem, że po­magają w utrzymaniu rodziny. Ale pani wuj jest boga­tym człowiekiem.

174

- Bogactwo to pojęcie bardzo względne. Cały ma­jątek mojego ojca przypadł męskiemu następcy...

- Pani ojciec był najstarszym synem i giową rodu przed obecnym hrabią Porterbridge.

Irytował ją teraz. Doskonale znal prawdę. Odpo­wiedziała jednak grzecznie:

- Tak, i dlatego jestem lady Charlotta.

- Ale pieniądze i wszystkie ziemie przeszły w ręce pani wuja. Nie rozumiem więc, czemu utrzymuje pa­ni, że nie jest bogaty.

-Jest bardzo zamożny i... ma wiele dzieci.

- Aha. - Wynter kiwnął głową. - Jest bardzo płodnym mężczyzną.

Wybuchła.

- Dlaczego, kiedy ktoś ma dużo dzieci, mówi się, że mężczyzna jest bardzo płodny, ale kiedy małżeństwo jest bezdzietne, wówczas stwierdza się, że kobieta jest niepłodna? - W nagłym przerażeniu zamknęła oczy. Co za szaleństwo popchnęło ją do wykrzyczenia tego, co zawsze myślała? O Boże, czy na dodatek Wynter, kierując się jej złym przy­kładem, uzna, że może swobodnie rozmawiać o płodności, kiedy tylko zechce? Otworzyła oczy i spojrzała prosto na niego. - To było niezwykle niewłaściwe zachowanie z mojej strony. Proszę za­pamiętać, że nic może pan nigdy wspominać w roz­mowie o... o...

- O robieniu dzieci? - podsunął uczynnie.

- O rozmnażaniu się - skończyła zdecydowanie. -W towarzystwie pod żadnym pozorem nie może pan nawiązywać do rozmnażania się kobiet i mężczyzn.

- Panno lady Charlotto, nie wiem, co bym zrobił bez pani wskazówek.

Czy to możliwe, żeby sobie z niej żartował?

175

Zanim zdążyła go o to zapytać, coś nagle przyszło mu do giowy.

- Odmawia mi pani prawa do przejęcia odpowie­dzialności za panią. Twierdzi pani, że da sobie radę sama, bez pomocy mężczyzny. Gdybym znal historię pani życia, może mógłbym się z panią zgodzić.

Olśniło ją.

- Więzi mnie tu pan! - Wyciągnęła rękę do drzwi powozu.

Złapał ją za ramię i przytrzymał. Niezbyt mocno - nie zadał jej bólu. Ale również nie pozwalał jej odejść.

- Panno lady Charlotto, chciałbym wiedzieć, dla­czego jest pani taka samotna.

Powinna była od razu rozpoznać ten wyraz twa­rzy. Wystarczająco często go widywała na różnych obliczach. Od wczorajszego powrotu z Londynu Wynter skrada! się za nią, kierowany nie pożąda­niem, ale prymitywną ciekawością. Ktoś w Londynie musiał rozsiewać plotki.

- Gotowa jestem się założyć, że już wszystko pan wie.

- Nie wszystko, panno lady Charlotto. - Patrzył na nią zgłodniałym wzrokiem. - Nigdy nie dość in­formacji o pani.

Teraz pragną! szczegółów. No i co z tego? Chciał wiedzieć. Powie mu. Może wtedy zostawi ją i pozwo­li spokojnie zająć się pracą.

Wyrwała ramię z jego uchwytu, opadła na siedze­nie, zaplotła ręce na brzuchu i bez uśmiechu zapytała:

- Co chciałby pan wiedzieć? Wszystko? Czy tylko poznać szczegóły mojej sromotnej ucieczki z Porter-bridge Hall?

Pochylił się. jakby w obawie, że znów może pró­bować ucieczki.

- Chyba wszystko.

176

- Byłam rozpieszczoną jedynaczką. Miałam swój pokój, nianię, guwernantkę i mnóstwo zabawek. Mo­głam biegać do woli po korytarzach Porterbridge Hall. Mogłam przemierzać należące do majątku zie­mie na kucyku. Kiedy miałam jedenaście lat, tata i mama zginęli rażeni piorunem.

Wynter chciał ją wziąć za rękę, ale szarpnęła się do tyłu.

- Chciał pan wiedzieć, więc się pan dowie. Tylko proszę mnie nie dotykać.

Widziała, że mu się to nie spodobało. Zmarszczył brwi, a skóra wokół blizny na twarzy zbielała. Ale Charlotta podejrzewała, że lord nie uczyni nic na­gannego, przynajmniej dopóki nie usłyszy ostatnie­go, smakowitego kawałka.

Mierzyli się wzrokiem, a kiedy wreszcie skinął głową i usiadł wygodnie, ciągnęła dalej:

- Potem ziemie nie należały już do mnie. Wuj wprowadził się z rodziną i było ich tylu. Powiedzieli, że niepotrzebny mi pokój dziecinny, bo nie jestem już dzidziusiem i w kołysce moich lalek umieścili swoje dzieci. Starsze dzieci zajęły pokój do zabaw)'. Mój wuj orzekł, że nie musi kupować zabawek, bo miałam ich dosyć. Moja niania zrezygnowała z posa­dy, potem moja guwernantka. Wuj nie chciał im podnieść wynagrodzenia za zajmowanie się wszyst­kimi dziećmi. Musiałam dzielić pokój z dwiema ku­zynkami. Jedna z nich moczyła się w nocy. Stale się biły. Nie było miejsca, gdzie mogłabym być sama. Nikt o mnie nie dbał. - Zabrzmiało to jak użalanie się nad sobą, więc pospieszyła z wyjaśnieniem: - Bo i czemu miałabym ich obchodzić? Nie dbali nawet o siebie nawzajem.

Wynter ściągnął rękawiczki i rzucił je na siedzenie obok.

177

- Co pani zrobiła?

- Co zrobiłam?

- Wpadła pani we wściekłość? Zażądała pani

- Nie. Oczywiście, że nie. Byłam taka zaszoko­wana... Kiedy teraz na to patrzę, myślę sobie: bied­ne dziecko. Takie skonfundowane. Stojące na pro­gu kobiecości i nikt... - Zamknęła usta. Nic chciała mu okazać, jak zakłopotaną dziewczyną była wtedy. Bawiłby się, wysłuchując opowieści o jej bólu. Wszyscy się tym świetnie bawili, wszyscy łowcy skandali.

- Była pani przerażona.

Nie dała się zwieść miękkim głosem i pełnym sympatii spojrzeniem. To było najbardziej brutalne przesłuchanie.

- Przerażona wszystkim - zgodziła się jednak. -To chyba irytowało całą rodzinę. Oni wszyscy krzy­czeli, tupali, bili się... Nie rozumiałam takiego zacho­wania. Nie umiałam reagować podobnie.

- A teraz pani rozumie?

- Mieszkałam z wieloma różnymi rodzinami. Niektóre były szczęśliwe, inne nie. Niektóre były hałaśliwe, inne nie. Dla niektórych celem życia by­ło unieszczęśliwianie innych, jak w rodzinie mojego wuja.

- Myślę, że moja rodzina jest szczęśliwa - Wynler odezwał się z namysłem. - A przynajmniej mama, bo ma nas wszystkich w domu. Dzieci, kiedy się przy­zwyczają, też będą szczęśliwe, nie sądzi pani, panno lady Charlotte?

- Uważam, że pańskie dzieci są czarujące.

- Nie chce pani wiedzieć, czy ja czuję się szczęśliwy? Uśmiechnęła się, ale był to uśmiech peien wysił­ku.

178

- Pan musi być szczęśliwy, milordzie. Z pewnością musi pan być wniebowzięty.

Nie podobał mu się jej sarkazm.

- Jeszcze nie. - W jego glosie wyraźnie zabrzmiał obcy akcent.

Postanowiła zachować ostrożność, przypomniaw­szy sobie, że Wynter nadal jest nieokrzesanym bar­barzyńcą.

- Próbowałam być niewidzialna. Spełniałam wszelkie polecenia wuja i ciotki, ale inne dzieci na­uczyły się wpędzać mnie w kłopoty, kiedy tylko mo­gły. Wtedy wuj wrzeszczał. Nienawidziłam lego. Pro­blem w tym, że wyglądem bardzo przypominał tatę. Ale lata to był tata. Kochał mamę i mnie. Jeśli obec­ny hrabia Porterbridge kogoś kocha, to dobrze to ukrywa.

Skończyła mówić i Wynter ze zdumieniem pojął, że nie ma zamiaru opowiedzieć mu nic więcej. Był zaskoczony. Słuchał jej z najgłębszym zrozumieniem i współczuciem. Opowiadała swoją historię jemu, bratniej duszy, mężczyźnie, który ją poślubi. Jeszcze o tym nic wiedziała, ale musiała mieć świadomość, że może mu zaufać.

Mimo wszystko nic zamierzał czynić jej wyrzutów. Wiedział, że została skrzywdzona - wszystko w jej za­chowaniu mówiło mu, że ma przed sobą kobietę, którą poniewierano lak długo, aż każde miłe słowo stało się podejrzane.

- Pani historia jest taka, jak to sobie wyobrażałem.

- Doprawdy? - rzuciła cierpko. Niewątpliwie rozdrażnił ją, bowiem pieczołowicie

strzegła swojej prywatności.

- Utwierdza mnie też ona w moich planach.

- A mianowicie?

- Pobierzemy się.

179

Z zadowoleniem spostrzegł, że jego oświadczenie odebrało jej mowę. Siedziała nieruchomo, z szeroko otwartymi oczami, zaskoczona wyświadczanym jej zaszczytem.

Łagodnym głosem ciągnął dalej, dając jej czas na oprzytomnienie.

- Jest pani odpowiednią osobą. Pochodzi pani z dobrej rodziny, jest pani ładna, niezwykle grzecz­na,.. - przerwał, aie dziewczyna nie uśmiechnęła się -... i potrzebuje pani męża.

Nie zakrzyknęła z radości, nie podziękowała mu, nic rzuciła się w jego ramiona. Może nie zrozumiała do końca, a może uważała, że jest niewrażliwy i nie dostrzega, co ona do niego czuła. Wyjaśnił więc:

- Poza tym, oboje się pragniemy. Nasze zmagania w łóżku będą niezwykle udane.

Teraz zareagowała. Na jej twarzy wykwilły ru­mieńce, opuściła głowę.

- Milordzie... - Starannie wymawiała pojedyncze słowa. - Nic potrzebuję męża.

Zaśmiał się.

- Niech pani nie opowiada głupstw.

Najpierw zaczął się trząść brzeg jej kapelusza, ale drżenie szybko ogarnęło także ramiona i ręce, aż po czubki palców.

Zaniepokojony Wynter usiłował wziąć jej obie dłonie w swoje, aby je rozetrzeć.

Odepchnęła go pełnym wściekłości ruchem, rów­nie nieopanowanym jak najbardziej nieokiełznane reakcje Leili. Rwącym się głosem wydusiła:

- Już to słyszałam wcześniej. - Łapczywie zaczerp­nęła powietrza. - Już mi kiedyś powiedziano, że się na­daję, że pochodzę z dobrej rodziny, że mam mnóstwo zalet i dlatego, pomimo mego ubóstwa, przypadnie mi zaszczyt zamążpójścia i będę miała szansę wyrażania

180

mej wdzięczności i dozgonnego przywiązania każdego dnia, do końca życia.

Dzięki słowom Charlotty zdał sobie sprawę, że źle się wyraził:

- Oczekuję...

- Nie obchodzi mnie, czego pan oczekuje. - Nie krzyczała i zachowywała się przyzwoicie, ale drżała nadal, jakby nie mogła zapanować nad emocjami, któ­re w niej kipiały. - Kiedy miałam siedemnaście lat, by­łam posłuszną młodą kobietą, gotową postąpić tak, jak jej polecono, nawet gdyby miało to oznaczać, że stałabym się nikim, zajmując puste miejsce, jakie męż­czyźni przeznaczają żonie. Ale zmieniłam moje prze­znaczenie. - Zmroziła go intensywność jej spojrzenia. - Nie zwiedziesz mnie, milordzie. Wiesz o wszystkim. Obojętne, kto opowiedział ci historię mojego życia, na pewno nie pozostawił w tajemnicy najsmakowit-szych fragmentów.

Wydało mu się, że najlepszą metodą uspokoje­nia dziewczyny będzie wyrażenie szczerego współ­czucia.

- W całej pani historii wszystko zdaje mi się tragiczne. Ale jego współczucie chyba obraziło ją jeszcze

bardziej.

- Ale nie ten fragment. - Drżenie ustało. - Ten był triumfem, bo... odeszłam. Z jedną torbą opuści­łam dom wuja i pojechałam publicznym dyliżansem do Londynu.

Wzdrygnął się. Przeraziła go wizja siedemnasto­letniej Charlotty podróżującej samotnie dyliżansem do miasta. Chociaż wiedział, że wszystko dobrze się skończyło - a raczej, że się dobrze skończy, kiedy tyl­ko ona przyjmie jego propozycję - pragnął ją osła­niać przed strachem i samotnością, jakich doświad­czyła. Tak wielki miała na niego wpływ.

181

- Udałam się do domu znajomej - opowiadała -osoby niższego sianu, która bardzo chciała, aby jej syn dostał się do towarzystwa- Wynajęła mnie. Naję­ła mnie dokładnie z tych samych powodów, dla któ­rych stanowiłam świetny materiał na żonę. Kiedy w końcu dotarła do niej wieść o moim buncie, jej syn zaczął być przyjmowany w salonach, pozwoliła mi więc dokończyć dzieła.

Ucisk, który czuł w brzuchu, nieco zelżał.

- Była miła?

- Była żmiją, która zaniżała moje wynagrodzenie, jako powód podając cenę skandalu.

Chciał, żeby Charlolta opowiedziała mu o wszyst­kim, podzieliła się z nim wszelkimi urazami, aby mógł zapewnić ją o swej tolerancji. Ale z niezrozu­miałych dla niego powodów napięcie i czujność Charlotty nie słabły.

Kiedy Barakah opowiadał mu o kobietach, wspominał również i o tym. Powiedział, że czasami kobieta nie potrafi dostrzec, że mężczyzna ma na względzie jedynie jej dobro. Wynter jeszcze ni­gdy nie spotkał się z takim zachowaniem, toteż traktował opowieści Barakaha jak mit. Teraz przy­szło mu słać przeprosiny do Barakaha, który, sie­dząc po prawicy Allana, bez wątpienia śmiał się 2 głupoty Wyntera.

- Przykro mi, że w owym czasie pani sytuacja nie była idealna i że nadal jest pani nieszczęśliwa z tego powodu.

- Nie jestem nieszczęśliwa - rzekła zimno. Zlekceważył jej zaprzeczenie, jak na to zasługiwało.

- Ale jestem mężczyzną. Pani zaś jest kobietą i musi pani uwierzyć, że wiem, co jest dla pani naj­lepsze.

Znów zaczęła dygotać.

182

- Poślubi mnie pani. To właściwe i słuszne.

- Nie pójdę do ołtarza, nawet gdyby miało to oznaczać bezpieczeństwo i towarzyską aprobatę środowiska, które mnie potępiło. - Gwałtowność jej słów robiła tym większe wrażenie, że dziewczy­na usiłowała się hamować. - Przez dziewięć lat sa­ma dawałam sobie radę. Poradzę sobie sama do śmierci.

Patrzył na nią zdumiony.

- Odmawia mi pani?

- To nie jest odmowa, milordzie, to obojętność.

Pozwolił, żeby oparła rękę o drzwiczki i otworzy­ła je. Zaczęła wysiadać z powozu po dostawionych stopniach; lokaj rzucił się ku niej z pomocą.

Wynter zaczekał, aż stanęła na ziemi, po czym za­wołał:

- Bez względu na pani oburzenie i... hm... obojęt-ość, panno lady Charlotto, myślę, że mnie pani ko-Odwróciła w jego stronę głowę, ale nic nie widział

od rondem jej kapelusza.

- A ja myślę, lordzie Ruskin, że nic ma pan poję­ła, czym jest miłość.

183

ROZDZIAŁ 18

Kochać go. Charloita wędrowała brukowaną ścieżką, zmierzając w najodleglejszy zakątek posia­dłości. W stronę rosnącego na łące, potężnego dębu. Albo ku ławce w oficjalnej części ogrodu. Albo na­wet do Ameryki, chociaż Atlantyk stanowił pewną przeszkodę dla kobiety tak niewielkiej jak ona.

Owszem, powinna była udać się do pokoju dzie­cinnego i podjąć swoje obowiązki guwernantki, jak­by nic się nie stało.

Bo przecież nic się nie stało.

Gdzieś w zakamarkach swej duszy była przygoto­wana na to, że Wynrer ją rozczaruje. I teraz właśnie poczuła się rozczarowana. Skończyła się fascynacja. Będzie postępowała tak, jakby między nimi nigdy nic się nie wydarzyło.

Kochać go. Jak mogłaby kochać człowieka takiego jak on. Człowieka, który porzucił matkę, swoją ojczy­znę, który utracił dobre manieiy. Za kogo on się uwa­żał? Za jakiegoś paszę, którego nie obowiązują zasa­dy etyki? Nie mogła kochać takiego mężczyzny.

Przyłapała się na tym, że maszeruje zamaszystym, zdecydowanym krokiem. Wielkie nieba, dlaczego opowiedziała mu historię swojego życia ze wszystki­mi detalami i tak szczerze? Wiedziała, jak powin­na była to zrobić - suchym tonem, jakby przeszłość przestała już ją ranić i jakby nie obchodziło jej, że ży­je na wygnaniu, z dala od miejsca, gdzie dorastała. Udając obojętność, zachowywała chociaż dumę. Te­raz straciła także i ją. A on jeszcze sobie wyobrażał, że jest przez nią kochany!

Kiedy odrzucała tamtą pierwszą propozycję, jej zalotnik nie oskarżył jej przynajmniej o miłość. Ba,

184

byłby zdziwiony i urażony, gdyby wyznała mu uczu­cie. Ona zaś nigdy by tego nie zrobiła. Bowiem gdyby nawet zadał sobie tyłe trudu, żeby zacząć przyzwoite zaloty, miała zbyt wiele zdrowego roz­sądku, aby uznać je za coś więcej niż tylko wymóg sytuacji.

Kochać go. Ten łajdak Wynter sądził, że ona go ko­cha. Prawdopodobnie wyszedł z propozycją małżeń­stwa wcale nie zamierzając zawrzeć związku, za to dą­żąc do skonsumowania go. Ale Charlotta nie była na­iwna. Nie, była zbyt doświadczona i mądra, żeby dać się złapać na ten stary jak świat podstęp.

- Panno Dalrumple! - dobiegło ją wołanie stajen­nego.

Zatrzymała się niechętnie. -Tak, Fletcher?

- Muszę z panią porozmawiać.

Nie chciała z nim rozmawiać. Nie chciała rozma­wiać z nikim, a już zwłaszcza z mężczyzną. Ale Flet-cher był człowiekiem oszczędnym w słowach, jeśli więc się odzywał, to miał jakiś powód.

- W czym mogłabym ci pomóc?

- Raczej ja pani. - Zgarbiony stajenny machnął fajką w stronę drewnianego płotu, ogradzającego podwórko przed stajnią. - Wie pani, że dziewczynka jeździ na młodej klaczce?

- Dziewczynka? - Charlotta była zdumiona. -Chyba nie... lady Leila?

- Właśnie ona. -To... niemożliwe.

Charlotta udała się na padok. Koń, którego wska­zał stajenny, nic był kucykiem, ale młodym, pełnym sił zwierzęciem, mającym co najmniej półtora metra w kłębie. - Kiedy?

Fletcher cichym głosem wyjaśnił:

185

- Wiedziałem, że ktoś jeździ na Bethii. Widziałem ślady. Nie miałem pojęcia kto i kiedy. Chłopiec sta­jenny powiedział, że widział maleńkiego elfa, uno­szącego się na czarodziejskich skrzydłach.

- Nonsens!

- Pewnie. Jak się znam na elfach, to żaden z nich nic dosiada konia. No więc obserwowałem, - Flet-cher wsunął fajkę między wargi i zaczai wciągać po­wietrze, jakby była zapalona.

-Jesteś pewien, że to Leiła?

- Chuda dziewczynka, nieco ponad metr wzrostu, zgrabna, ładne włosy. Tak, to ona.

Charlotta przyłożyła dłoń do łomoczącego serca. A co by było, gdyby Leila zraniła się podczas prze­jażdżki i nikt by nie wiedział, dokąd pojechała? Na myśl o dziecku, leżącym gdzieś bezradnie, nie­przytomnym albo płaczącym z bólu Charlotta aż oparła się o pomalowany na biało płot.

Fleteher obserwował ją, dopóki nie odzyskała spokoju.

- Jeździ po kolacji, kiedy przekazuje pani opiekę nad nimi niani. Granic łatwo oszukać.

- Spodziewam się. - Charlotta spojrzała na sta­jennego zmrużonymi oczami. - Naturalnie, po­wstrzymałeś Leilę.

- Nie. Nie mogę powstrzymać dziewczynki, która dosiada na oklep bestie. Nigdy nie widziałem, żeby dziewczyna tak jeździła konno. Nigdy nie widziałem, żeby dziecko tak rozumiało się z koniem. To dar, i budujący widok dla takiego starego człowieka jak ja... - Postukał fajką o płot. - Pomyślałem tylko, źe powinna pani wiedzieć.

- Tak. Dziękuję.

Zapomniawszy o planowanym spacerze, zawróci­ła w stronę domu. Musiała natychmiast porozma-186

wiać z Leilą. Musiała ukazać dziecku niebezpieczeń­stwo, na jakie się narażało. Charlotta przyłożyła dłoń do czoła. To jej wina. Nie dotrzymała obietnicy danej pierwszego dnia po przybyciu tutaj i nie nauczyła Le-ili, jak jeździć w damskim siodle. Zupełnie nie doce­niła miłości dziecka do koni, więc Leiła wzięła spra­wy w swoje ręce.

Co gorsza, ostatnio Charlotta pozwoliła sobie na roztargnienie, wyobrażając sobie różne roman­tyczne bzdury. Nieważne, że lekcje z dziećmi w cią­gu dnia i uczenie Wyntera wieczorami powodowa­ły, że miała oczy podkrążone ze zmęczenia. Płaco­no jej, i to dobrze, za prowadzenie obu tych zajęć przez ograniczony czas, do przyjęcia na cześć gości z Sereminy. Rozumiała ponadto, że Leila bardzo pragnęła zainteresowania. Biedne dziecko tęskniło za domem i próbowało znaleźć coś, co mogłoby za­stąpić utracony świat. Charlotta rozumiała dziew­czynkę. W jej życiu wszystko, poza utraconym do­mem, było tylko smugą dymu i na chwilę odciągało uwagę.

Wszedłszy do domu, Charlotta od razu skierowa­ła się do pokoju dzieci. Znalazła Robbiego, czyszczą­cego z błota buty nad paleniskiem.

- Przestań, Robbie - rzekła mechanicznie. - Lo­kaj to zrobi.

Leila stała, trzymając w rękach drewnianego ko­nia, którego dostała w prezencie od Charlolty. Pa­trzyła na figurkę, jakby w tej właśnie chwili rozważa­ła możliwość konnej przejażdżki. Nigdzie nie widać było Granii.

Charlotta zatrzymała się tuż przed swoją pod­opieczną, wahając się pomiędzy chęcią przytulenia Leili a potrząśnięcia nią. Kiedy dziewczynka pytają­co podniosła na nią oczy, Charlotta zapytała:

187

- Kochanie, czy możemy chwilkę porozmawiać?

- Jesteś w opalach - mrukną! Robbie.

- Chodź, usiądziemy na ławce.

Leila usiadła tam, gdzie stalą, na twardej podło­dze.

- Tb leż jest dobre miejsce. - Nic bacząc na uci­skający gorset, Charlotta usiadła obok malej i oto­czyła ramieniem jej plecy. - Chciałabym wybrać się z tobą na przejażdżkę.

- Dlaczego?

- Mówiłaś, że lubisz jeździć, a ja chcę cię uczyć. Leila wbiła wzrok w drewnianą figurkę konia,

a następnie przeniosła je na twarz guwernantki.

- Nikt mnie nie musi uczyć. Umiem już jeździć konno.

Podszedł do nich Robbie.

- Głupia, będzie cię uczyła jeździć jak jeżdżą an­gielskie damy.

- Leila nie jest głupia - zwróciła mu uwagę Char-lotta. Uświadomiwszy sobie jednak, że zareagowała zbyt ostro, trąciła chłopca w ramie. -Jest taka mądra, że natychmiast można poznać, iż to twoja siostra.

Robbie skrzywił się, usiłując rozstrzygnąć, czy zo­stał obrażony, czy pochwalony.

Zadowolona, że choć na chwilę go uciszyła, Char-lotta zaczęła tłumaczyć dziewczynce:

- Leilo, kiedy nauczysz się jeździć w siodle, bę­dziemy mogły jeździć razem.

Leila wzruszyła ramionami.

Wobec takiego braku zainteresowania cały zapał Charlotty wyparował. Musiała bardzo zawieść to dziecko, jeśli przestało mu zależeć na wspólnych przejażdżkach.

- Codziennie rano. Leila zmrużyła oczy.

188

- A kiedy twój tato będzie w domu, będziesz mo­gła jeździć konno w jego towarzystwie.

- Tata nic jeździ w siodle - odparła Leila.

- Ale mógłby, gdyby tylko chciał - rzucił Robbie. Charlotta, wdzięczna za tę uwagę, która nigdy nie

przyszłaby jej do głowy, odpowiedziała:

- Nic wiem, czy mógłby, czy też nie. Chłopcy ina­czej dosiadają konia.

Leila zgięła nogi i oplotła rękami kolana.

- Czy mogę wstać?

- Teraz?

- Nie, na koniu! Charlotta pobladła.

Czemu miałabyś to robić?

- Zawsze tak robimy - z entuzjazmem zawołał Rob-bie. - Stajemy, zwieszamy się z jednej strony końskiego grzbietu i ćwiczymy strzelanie pomiędzy końskimi no­gami. - B y ł taki dumny i przez chwilę tak podobny do ojca, że Charlotta zamrugała, żeby pozbyć się tej ilu­zji. - Naprawdę jestem dobry w strzelaniu do celu.

- I ja też! - krzyknęła Leila.

- Dama zawsze odzywa się cichym głosem... -harlotta przerwała jej gwałtownie. W jaki sposób

można wytłumaczyć dziecku, żeby nie podnosiło gło­su, jeśli to dziecko przygotowywało się do wałki na pustyni? - Strzelaliście z broni palnej?

Po szerokim uśmiechu, jaki pojawił się na buzi Robbiego, Charlotta poznała, że chłopiec dostrzegł zakłopotanie guwernantki i zamierzał zabawić się jej kosztem.

- Tata potrafi strzelać z luku, ale mnie nie na­uczył.

Charlotta nadal nie mogła - nie chciała - pojąć tego do końca.

- Wasz ojciec pozwala wam strzelać?

189

Charlotla dostrzegła, że Leila zerka na Robbiego w milczącym porozumieniu.

- Tala nauczy) nas posługiwać się pistoletem, za­nim pozwoli! nam jeździć z bronuj. Bal się, że zrani­my konia.

Charlolia wstała i zaczęła krążyć po pokoju.

- To gorzej, niż myślałam. Dzieci rozchichotały się. Zmierzyła je surowym spojrzeniem.

- Żartujecie sobie ze mnie?

- Nic, panno łady Charlotto - odparły chórem.

- Będę musiała porozmawiać z waszym ojcem. Wiedziała, że nie uda jej się uniknąć rozmowy

z Wynterem. Musi go poinformować o swoim niepo­wodzeniu w pilnowaniu Leili i o wycieczkach dziew­czynki do stajni. Ale teraz na dodatek... teraz będzie musiała znaleźć metodę, żeby w taktowny sposób złapać go za gardło i zażądać wyjaśnień, czemu uczyf tak małe dzieci strzelania i szalonej jazdy na koniu. Miała nadzieję, że po tamtej scenie w powozie nie spotka się z nim zbyt szybko, ale nie była na tyle sła­ba psychicznie, żeby odwlekać rozmowę.

- Kiedy będzie pani rozmawiać? - zapytał Robbie.

- Gdy tylko powiem pani Symes, aby znalazła dla was opiekunkę, która zna swoje obowiązki.

Leila skrzywiła się.

Charlotta przyklękła kolo dziewczynki.

- Leilo, daj mi, proszę, słowo, że nie będziesz jeź­dziła konno bez asysty.

- Mówiłem, źe cię przylapia - rzekł Robbie. Leila wzruszyła jednym ramieniem.

- Proszę cię. - Charlotta pogłaskała Leiłę po wło­sach, po czym ujęła ją za brodę. - Kocham cię, i bę­dę się martwiła, jeśli będziesz jeździć sama.

- Nie zgubię się. Naprawdę mnie pani kocha?

190

-I to bardzo.

To była prawda. Złamała podstawową zasadę obowiązującą guwernantkę. Pokochała swoich pod­opiecznych, jakby byli jej własnymi dziećmi. Ale cóż mogła zrobić? Nawet nie wiedziała, kiedy te diabeł­ki skradły jej serce. Gdyby Wynter b y ł sprytny, gdyby naprawdę chciał postawie Charlotte w kłopotliwej sytuacji, mógłby ją oskarżyć o pokochanie jego dzie­ci. To nic przez Wyntera jej serce zmieniło się w drżący z niepokoju, bolesny kłębek. To przez jego dzieci.

Szeroko rozpostarła ramiona i... czekała przez jedną, bardzo długą sekundę.

Leila pierwsza rzuciła się w jej objęcia.

- Ja leż cię kocham, panno lady Charlotto. Za siostrą ruszy! Robbie.

- Bardzo panią kocham, panno lady Charlotto.

Ucałowała oboje, uściskała powtórnie, otrzymu­jąc głośne cmoknięcia w policzek. Kiedy wydostała się z objęć, miała w oczach łzy. Chciała wierzyć, że nie popełniła błędu swoim oświadczeniem. W końcu łatwo było pozbyć się guwernantki, zwłaszcza zaś ta­kiej, która odtrąciła z pogardą względy swojego chle­bodawcy.

Leila dotknęła łez na policzku Charlotty.

- Nie jest pani szczęśliwa?

- Jestem bardzo szczęśliwa. Najszczęśliwsza od wielu lat. Uradowaliście moje serce.

- Czy będzie pani rozmawiać z tatą? - zapytał Robbie.

- Oczywiście. - To nie będzie trudne, bo to nie je­go kochała. - Jak tylko znajdę dla was opiekunkę.

191

ROZDZIAŁ

19

Po wyznaczeniu nowej opiekunki, Charlotta uda­ła się na spotkanie z Wyiilercm. Niepokoiła się tro­chę, ale do wystraszenia jej potrzeba było dużo wię­cej, niż propozycja małżeństwa i insynuacje. Jej nie­chęć wiązała się jedynie z instynktowną obawa przed następnymi, bezlitosnymi, niechcianymi pro­pozycjami.

Drzwi były otwarte. Zatrzymała się w korytarzu i wyprostowała. Duma. Godność. Opanowanie. To był oręż do walki z Wynierem. I były to podstawowe cechy jej charakteru.

Kiedy weszła do pokoju, zauważyła, że jest pusty. Promienie słoneczne wpadały przez okno, oświetla­jąc zniszczoną podłogę i stare zasłony. Dywanik, po­duszki i stoliczek zwalone były na stos koło pustego kominka. Charlotta pojęła, że to nocne cienie i ogień migoczący w kominku tworzyły tajemniczą atmosfe­rę w tym pustym pomieszczeniu. Nierealne wraże­nie, którego tu doświadczyła, było jedynie magiczną sztuczką.

- Lordzie Ruskin! - zawołała w stronę przy­mkniętych drzwi w' głębi pokoju.

Poczuła ulgę, gdy nikt nie odpowiedział. Skoro nie mogła go znaleźć, perspektywa niemiłej sceny odwlekała się w czasie.

Surowo nakazała sobie spokój. Przypomniała so­bie. Musiała jedynie pamiętać o dumie, godności i opanowaniu, a wówczas żadne zachowanie Wynte-ra nie wyprowadzi jej z równowagi.

- Panna lady Charlotta? - Na dźwięk jego głosu zamarła. Siał w drzwiach, mając na sobie swój zwy­kły skąpy strój - spodnie i koszulę bez kołnierzyka.

192

Był boso. Na jego twarzy dało się zauważyć wyraz za­dowolenia. - Nie spodziewałem się pani taić wcze­śnie.

Nastroszyła się, choć nie do końca wiedziała, co miał na myśli.

- Nie spodziewał się pan? A dlaczego miałby mnie pan oczekiwać?

Zaśmiał się z satysfakcją.

- Zmieniła pani zdanie, tak? Chce pani przyjąć moją propozycję i do końca swych dni żyć u mojego boku jako żona.

Duma? Godność? Być może. Ale zawiodło ją opanowanie. Zapragnęła wrzasnąć na niego, zażą­dać wyjaśnienia, czemu uważa ją za chwiejną istotę, potrzebującą mężczyzny takiego jak on.

- Nie - odparła twardo.

- Aha, a więc znalazła pani jakiś inny pretekst.

- Jeśli pan chce, może pan to nazywać pretek­stem, milordzie. Pragnę jedynie pana poinformować, że pańska córka samotnie wyprawiała się na długie konne przejażdżki.

Uśmiech Wyntera zniknął. \

Z satysfakcją ujrzała twarz lorda dotkniętego do żywego. Świetnie. Zawsze któreś z nich było po­ruszone. Przyszła kolej na niego. Usunął się na bok i skinął ręką.

- Tędy, proszę.

Kiedy go mijała, położył jej dłoń na karku i leciut­ko popchnął ją do przodu.

W przeciwieństwie do dawnego pokoju dziecin­nego, to pomieszczenie było niewielkie, mniejsze niż zwykła sypialnia. Domyśliła się, że kiedyś musiało służyć za pokój opiekunki małego Wyntera. Nie by­ło tam żadnych niepotrzebnych ozdób, do których Wynter okazywał demonstracyjną niechęć, za to nie-193

mai całą podłogę pokrywał ogromny dywan, szma-ragdowo-złocisty, obszyty czerwonymi frędzlami. Wokół stały niziutkie stoliki, a na niektórych z nich leżały jakieś papiery. Cynobrowe i złote poduszki porozrzucane były w romantycznym nieładzie. Na podłodze pod oknem umieszczono puchowy ma­terac, osłonięty zaczepioną pod sufitem siatką, jakby rodzajem moskitiery.

Tego się obawiała; teraz wiedziała na pewno. To była jego sypialnia.

Zatrzasnął za nią drzwi. Wściekła, odwróciła się ku niemu, ale wycelował w nią palec.

- Niech pani nie narzeka, panno lady Charlotto. Skoro uraczyła mnie pani takim doniesieniem, musi pani ponieść konsekwencje.

Nie należała do kobiet, kulących się ze strachu przed groźbą. Zmrużyła oczy i obrzuciła go lodowa­tym spojrzeniem,

- A cóż to za konsekwencje, milordzie?

- Powie mi pani, dlaczego pozwolono Leili jeź­dzić bez opieki.

Ugięły się pod nią kolana. W nadziei, że uda jej się to jakoś zamaskować, usiadła na pierwszym z brzegu stosie poduszek.

- Nie pozwolono jej, milordzie. Kiedy... kiedy nie dotrzymałam obietnicy, że będę ją uczyć, wzięła sprawy w swoje ręce. Wymknęła się do stajni i jeździ­ła, bez siodła i uzdy. - Zupełnie zapomniała o nie­właściwej sytuacji, w jakiej się znalazła, myśląc teraz tylko o Leili na koniu tak silnym, że niejeden męż­czyzna by mu nic podołał.

- Dobry Boże, przecież ona jeździ jak afreet, -Wynter spojrzał na Charlotte. - Jak demon - wyja­śnił i przysiadł obok niej na podłodze. - Nauczyłem ją jeździć tak, jak lo potrafią ludzie pustyni i chociaż

194

dumny jestem z jej odwagi, to jej sztuczki podczas jazdy bez dozoru spędzają mi sen z powiek.

Po wysłuchaniu opowieści dzieci o ich bohater­skich wyczynach Charlotta bala się, że Wynter może wyśmiać jej obawy, ale najwyraźniej je podzielał. Po­czuła się dziwnie uspokojona i spróbowała go pocie­szyć.

- Nic się nie stało. Poprosiłam, żeby nie jeździła więcej bez mojego towarzystwa. Ale nie chcę zanad­to grać na jej honorze. Od jutra będę chciała ją uczyć jazdy w siodle.

Przysiadł na piętach i potarł ręką czoło.

- Nie po to ocaliłem ją przed małżeństwem z tym wielbłądzim łajnem, żeby teraz zabił ją angielski koń.

- Całą winę biorę na siebie, milordzie. Powinnam była upewnić się, że niania cały czas jest z nimi... -Przerwała, nagle zdumiona. - Co pan miał na myśli mówiąc, że ocalił ją pan przed małżeństwem z... Do­myślam się, że chodziło panu o mężczyznę?

- Hamal Siham. - Te dwa słowa wypowiedział z takim jadem, że Charlotta była wstrząśnięta. - Ko­zioł, który po śmierci mojego przybranego ojca, Ba-rakaha, zajął jego miejsce. Hamal był śmieciem mar-niejszym niż królicze bobki. Tarzał się we własnej głupocie i gdybym nie wyprowadził plemienia w bez­pieczne miejsce, zginęliby w piaskach pustyni.

- Czy ten Hamal Siham był... młodszy od pana? Wynter założył ręce na piersiach.

- I t o sporo.

- Upokorzyłeś go.

W podnieceniu akcent Wyntera i sarkazm w jego głosie nasilały się.

- A w jaki taktowny sposób, zdaniem wzorowej guwernantki, miałem mu powiedzieć, że jest niedo-195

legą, który niemal zabił setkę moich najbliższych przyjaciół?

- Nic ma sposobu, milordzie. To próżny wysiłek. Ściszy! głos niemal do szeptu.

- Żartuje sobie pani ze mnie?

Widząc, że jest na granicy wybuchu, odpowiedzia­ła ze spokojem i ogromną ostrożnością.

- Nie, milordzie. Młodzieńca, który dostał w ręce niezasłużoną władzę, nie można niczego nauczyć. Uważa się za niezwyciężonego i poprzysięga zemstę każdemu, kto go zdemaskuje.

Wynter obserwował ją z uwagą.

- Wyprowadziłeś ludzi z niebezpieczeństwa. Nie­nawidzi! cię za to. A mimo to chciał poślubić Leilę?

- Ten śmierdzący gówniarz śmiał zażądać, bym na znak dobrej woli obieca! mu Leilę na żonę, gdy tylko ta zacznie miesiączkować.

Bardziej przerażona niż zawstydzona jego oświadczeniem, jęknęła:

- Och, Wynterze. - I natychmiast zaczęła mieć nadzieję, że nie spostrzegł jej poufałości. Modliła się też, żeby już nigdy w jej obecności nie wspomniał o cyklu kobiecym, bo nie miała odwagi skarcić go za to.

Wynter zdawał się nie słyszeć, iż użyła jego imie­nia.

- Miał już dwie żony.

To wyznanie pozbawiło ją mowy.

- Wiedziałem, że muszę wrócić do domu. Byłem potrzebny matce. Powinienem był wrócić do Anglii wcześniej, ale wydawało mi się, że dzieciom lepiej będzie dorastać na świeżym powietrzu, bez męczą­cych ograniczeń. Jednak Hamal zmusi! mnie do do­konania wyboru, ze względu na bezpieczeństwo Le-ili. - Ze wzrokiem wbitym gdzieś ponad ramieniem

106

Charlotty, Wynter mówił jakby do siebie. - Nigdy nie poświęciłbym mojej córki. Dla mnie i dla Robbiego życie na pustyni oznaczało wspaniałą swobodę. Dla Leili nawet jazda w siodle jest lepsza.

Nie zdawała sobie dotąd sprawy z powodów, któ­re skłoniły go do powrotu, nie wyobrażała też sobie ogromu poświęcenia, na jakie było go stać dla córki. I wcale nie miała ochoty tego analizować.

- Chciałabym, żeby przekonał pan Leilę, że jazda w damskim siodle jest dla niej dobra.

Przywrócony do rzeczywistości Wynter skupi! na Charlotcie spojrzenie, w którym znów pojawił się błysk złośliwej radości.

- To niemożliwe. Leila jest mądrym dzieckiem. Całkiem rozsądnie uważa, że jazda w damskim sio­dle jest wyjątkowo niewygodna i nienaturalna.

Zaprzeczanie byłoby bezcelowe. Charlotta zwró­ciła więc jego uwagę na coś oczywistego.

- Być może, ale jest to jedyny sposób, w jaki w Anglii wolno jeździć kobietom.

- Nie mogę uwierzyć, że pani, taka rozsądna oso­ba, poddaje się tej barbarzyńskiej torturze. Kobiety muszą walczyć o wolność i dosiadać konia jak Pan Bóg przykazał nam wszystkim, trzymając każdą nogę z innego boku wierzchowca.

Nie pozwoli mu się sprowokować. Nigdy.

- Może tak, milordzie, ale jeszcze nie przyszła na to pora i nie ja będę pierwszą bojowniczką o tę sprawę. Jeśli przypomni pan sobie naszą wcześniejszą rozmowę, będzie pan wiedział, że jestem wyrzutkiem, dotycz>' mnie towarzyski ostracyzm. A pańskiej córki nikt nie powinien widzieć jeżdżącej na oklep. -Pod wpływem okropnego wspomnienia, dodała po­spiesznie: - Nie powinna też stawać na końskim grzbiecie! To byłoby w najwyższym stopniu zuchwałe.

197

- Ba! - Chwyci! poły koszuli, ściągnął ją z siebie i cisnął w kąt. - Nie ma pani za grosz odwagi.

Była sama w sypialni mężczyzny, który się rozbie­rał. Powiedziałaby raczej, że ma za dużo odwagi albo za mało rozsądku. Mięśniu jego ramion pięknie się poruszały przy każdym ruchu, na torsie miękko ryso­wały się żebra, a złociste włoski wślizgiwały się pod pasek spodni. Nagłe zaschło jej w ustach, a po­kój zmniejszył się gwałtownie. Podkuliła pod siebie stopy, zamierzając wsiać.

- Nie będę panu przeszkadzać przy myciu, milor­dzie.

- Myciu? - Spojrzał na nią rozdrażniony, nieświa­domy swego obnażenia. - Nawet ja, pani zdaniem dziki barbarzyńca, nie uważam za właściwe myć się przy damach. - Pochylił się nad Charłottą. - Gdybym jednak miał żonę, mógłbym się myć razem z nią.

Cofnęła się, potwornie zmieszana. Zaczęła się jąkać.

- Chodzi o to, że mycie się właściwie... - Obser­wował ją % takim natężeniem, że zaczęła się zastana­wiać, czy sobie z niej nie kpi. Przeżyła zbyt ciężki dzień, żeby teraz jeszcze mieć nastrój do żartów! -A więc zgadzamy się. Jutro rozpocznę lekcje jazdy w siodle z Leilą.

- Nie powiedziałem, że się zgadzam. Mam zaufa­nie do pani wiedzy, ale nie do umiejętności jeździec­kich. Jutro zaprezentuje mi pani swoje talenty.

Nie chciała. Od opuszczenia Porterbridge Manor jeździła konno jedynie sporadycznie, a nie miała ochoty, by Wynter dostrzegł jakieś błędy. Musiała jednak przyznać mu rację i, co ważniejsze, nie miała wyboru. Wstała z całym wdziękiem, na jaki ją było stać, zważywszy na wewnętrzne rozdygotanie.

- Pozostawię teraz pana...

Powstał także i sięgnął ręką do spodni.

198

- Nie. - Wyciągnęła przed siebie dłonie w obron­nym geście. - Nie, dopóki jestem w pokoju!

Po sposobie, w jaki się uśmiechnął, nie potrafiła czytać, czy był szczery. Złapał ją za nadgarstek powiedział oska rzyci elsko:

- Panno lady Charlolto, wstydzi się pani.

- Postępuję właściwie. - Usiłowała wyrwać dłoń.

- Proszę przestać. Zrobi pani sobie krzywdę. -Przyciągnął jej rękę i położył na swym torsie.

- Dlaczego mężczyźni obarczają winą kobiety, gdy sami płaszczą się przed nimi, a te odmawiają?

- laka jest męska natura.

Zdumiało ją tak łatwo uzyskane ustępstwo. Ale w jego postępowaniu nic się poza tym nie zmieniło. Nadal przytrzymywał na swej piersi jej dłoń, ale już nie bez ruchu, przeciwnie - zaczął nią poruszać po torsie kolistymi ruchami. Stała sztywno wyprosto­wana, wpatrzona w jego twarz. Początkowo uśmie­chał się, ale uśmiech zniknął, ustępując miejsca wy­razowi oczekiwania. Miał wpół przymknięte oczy, lekko rozchylone usta.

Pod dłonią czuła kłucie włosków, a brodawka, naj­pierw gładka i miękka, nabrzmiała pod wpływem jej dotyku. Choć nie mogła dłużej patrzeć mu w twarz, była coraz bardziej świadoma reakcji jego organizmu w innych miejscach, nie tylko pod jej dłonią.

Także swoich doznań. Nie pojmowała ich. Nie po­dobało jej się to wszystko. Ale jej sutki nabrzmiewały, żądając uwagi. Nie mógł ich dostrzec. Miała na sobie wiele warstw ubrania, zapewniającego skromny wy­gląd. A jednak odnosiła niepokojące wrażenie, że Wynter wszystko widział, i jeszcze bardziej niepokoją­ce wrażenie przyjemności.

A więc magiczne sztuczki nie były aż tak nierealne.

W ciszy słyszała jego przyśpieszony oddech.

199

Wolną dłoń, zwiniętą na kształt czarki, przyłożył tuż nad jej piersią. Ciepło jego ręki pokonało nie­wielką odległość. Poruszył kciukiem. W oczekiwa­niu, głęboko wciągnęła powietrze. Ałc nie dotknął jej, zatoczył palcem jedynie maleńkie kółko. A ona chciała wiedzieć do końca, jak odczułaby takie do­tknięcie.

Musiała przerwać to szaleństwo.

- Lordzie Ruskin, pańskie zachowanie jest nie do przyjęcia.

- Ale mnie nie przeszkadza, kiedy mnie pani do­tyka.

- Może by panu przeszkadzało, gdybym zrobiła to, na co mam ochotę.

Natychmiast puścił jej dłoń.

- Bardzo proszę.

Miała zamiar uderzyć go w twarz. Wiedział, że chciała go spoliczkować. Pan Bóg wiedział, że na to zasłużył. Ale nawet słysząc zachętę Wyntera, nie po­trafiła się zmusić do zadania ciosu. Mówiła sobie, że na tak gwałtowną reakcję nie pozwala jej wpaja­na przez całe życie uprzejmość i umiar. Innych po­wodów nie chciała analizować.

- Charłotto... - Jego głos był miękki i jedwabiście uwodzicielski. Opuścił w dół rękę, która znajdowała się w tak niepokojącym sąsiedztwie jej piersi. - Na­dał mnie dotykasz.

Jej ręka. Nadal na jego piersi. Zabrała ją gwałtownie i schowała za siebie. Chciała zmiażdżyć go wzrokiem, lecz nie potrafiła nawet na niego spojrzeć. Wstrętne, butne zwierzę. Z własnej woli przestąpiła próg jego sy­pialni i natychmiast postanowił to wykorzystać.

Na pewno pękał z zachwytu, ale kiedy zadał pyta­nie, po jego pełnym szacunku, obojętnym głosie nic nie można było poznać.

200

- O której godzinie chce się pani wybrać na prze­jażdżkę?

O której godzinie chce się pani wybrać na prze­jażdżkę? Tak obojętnie, jakby nic się nie wydarzyło.

- Umówiłam na jutro nauczycielkę rysunku - mu­siała przerwać, żeby odchrząknąć. - Będę wolna ko­ło jedenastej. Czy ta pora panu odpowiada?

- Doskonale.

Albo to, co działo się teraz było urojeniem, albo poprzednia scena. Nikt nie mógł tak szybko przejść od miłosnej pasji do obojętnej grzeczności!

A może Wynter potrafił. Może bogate doświad­czenie życiowe sprawiało, że łatwiej mu było wracać do codzienności. Nie była w stanie na niego spojrzeć, nie zdawała więc sobie sprawy z jego nastroju.

- Chcę, żeby pan wiedział, iż przed zatrudnieniem tej młodej osoby rozmawiałam z lady Ruskin - po­wiedziała,

- Jakiej młodej osoby?

- Nauczycielki rysunku. Szkicowanie nie jest mo­ją najmocniejszą stroną, toteż doradziłam wynajęcie kogoś bieglejszego ode mnie. Nie chciałabym jed­nak, żeby pan myślał, iż jestem niekompetentna, bo słabo rysuję i mam kłopoty z nauczeniem Leili czy­tania.

- Oczywiście, że tak nie myślę. - Sprawiał wraże­nie rozbawionego.

Ułatwiło jej to olrząśnięcie się z niemocy i unie­sienie głowy. Poza tym było coś, co koniecznie mu­siała powiedzieć.

- Nawiasem mówiąc, chciałabym odpowiedzieć na pana wcześniejsze oskarżenie - zaczęta.

Obserwował ją głodnym, wymownym spojrze­niem. Szczyciła się swoją inteligencją, toteż wie­działa, że wymknęła mu się tylko dlatego, że jej

201

na to pozwolił. Jeśli mu teraz powie... Ale nie po­zwoli się zastraszyć. To było zbyt ważne.

- Tak? - zachęcił ją.

Czyżby oczekiwał jakiejś wiernopoddańczej de­klaracji? Ten człowiek wprost emanował pewnością siebie.

- Nie darzę pana miłością, natomiast bardzo ko­cham pańskie dzieci.

Szeroko otworzył oczy. A potem poddał się fali prawdziwego rozbawienia.

- Cieszę się, że kocha pani moje dzieci. To jed­na z cech, którą uważam za istotną u mojej przyszłej żony.

Jak to się stało, że jej cios go nie dosięgną!?

- Odmówiłam już pańskiej, jeśli można to tak na­zwać, propozycji.

- Owszem - skinął głową. - Owszem.

Odeszła z mocnym postanowieniem, że w przy­szłości za wszelką cenę będzie się trzymała z daleka od Wyntera.

ROZDZIAŁ 20

Wynter wiedział, że Charlotta będzie się starała go unikać, toteż postawił sobie za cel, by stałe była w jego pobliżu, w pełni świadoma jego obecności. W stajni uparł się, by pomóc jej wsiąść na łagodnego wałacha i, przesuwając ręką po jej bucie, rzekł:

- Świetnie pani siedzi w siodle.

- Tak, nieźle - Flctchcr stuknął fajką o żerdź w płocie. - Ale jakby trochę wyszła z wprawy.

Charlotta zaczerwieniła się, a Wynter skrył uśmiech. Jego Charlotta należała do osób, które po-202

trafią wszystko, nienawidzących przyznać się, że jest coś, w czym nie są doskonali. B y ł oczarowany jej in­dywidualnością. Dziewczyna była na dobrej drodze do pierścionka zaręczynowego, chociaż mówiła, że go nie chce. Powinna mu tylko zaufać; wiedział, co jest dla niej najlepsze.

Fletcher zerknął na niebo.

- Piękny dzień na przejażdżkę, milordzie. Od ra­na słońce mocno świeci i kałuże wyschły.

Także Wynter z uwagą spojrzał w niebo.

- Piękny dzień - zgodził się. Charlotta nie odry­wała od niego czujnego spojrzenia. Domyślał się, że kierowała nią obawa, iż przesunie swoją rękę jeszcze wyżej, pod jej spódnicę. Zapytał więc: - Nie sądzi pa­ni, panno lady Charlotto, że dzień jest wyjątkowo ładny?

- Myślę, że powinniśmy się pospieszyć, lordzie Ruskin, bowiem w przeciwnym wypadku lekcja ry­sunku skończy się przed naszym powrotem.

- To bardzo ważne - przytaknął.

Kiedy się odezwała, jej głos nie mógł brzmieć bar­dziej surowo.

- Dzieciom świetnie służy regularny rozkład dnia, milordzie.

- Zgodziłem się już z panią - przypomniał.

- Pojedziemy główną drogą, a potem skrótem przez zarośla na łąki - zawołał.

Uniosła rękę, dając znać, że usłyszała, i ruszyła podjazdem.

- Co myślisz, Fletcher? - spytał Wynter.

- Myślę, że jeśli nie będzie pan ostrożny, milor­dzie, już zawsze będzie pan jeździł z tą klaczką.

Wynter klepnął stajennego w ramię.

- Taki jest plan. - Pospiesznie dosiadł Meada i pogalopował za Charlotta.

203

Flecher, obserwujac oddalających sie, mruknął: - Ma pan podejscie do koni, milordzie, ale nic pan nie wie o kobietach. Założę sie, że wkrótce pan spokornieje. Gdyby Wynter usłyszł starego służącego, wyśmiałby go, bo tego ranka czuł się niezwyciężony. Świeciło słońce, powietrze było świeże i klarownie czyste, a on kierował ognistym rumakiem. To był doskonały dzień, żeby zapolować na płochliwą zwierzynę. Z łatwością mógł dogonić Charlottę, lecz trzymał się z tyłu, obserwujac, jak daje sobie radę z koniem. Widać było brak doświadczenia, ale szybko złapała rytm galopu i z każdą chwilą odzyskiwała pewność siebie. Siedziała w siodle wyprostowana i prawidłowo trzymała lejce. Kierowała koniem bez użycia bata. Pomimo delikatnego wyglądu była silna, a niemodny, szary strójj do konnej jazdy opinał jej figurę w sposób, który bardzo mu sie odpowiadał.

Na końcu drogi zatrzymała sie, żeby na niego zaczekać. Zapytała chłodno: -I jak?

- Bardzo dobrze - odrzekł.

Nie myślał o jej umiejętnościach jeździeckich i sądzac po jej ponurym wyrazie twarzy, Charlotta wiedziała o tym.

- D l a mnie jazda konna jest największą przyjemnością jakiej można zażywać w ubraniu- powiedział.

Tym razem obrzuciła go spojrzeniem, pod którym każdy

wrażliwy człowiek spaliłby sie ze wstydu.

- A może poprawniej byłoby powiedzieć, że w butach­- Rozesm.al się na widok jej gniewu i skręcił . do Londynu. Ruszyia za nim i po chwili jechałs juz

obok. Na ten widok znów wybuchnął śmiechem. Wiedział, że nie miała ochoty z nim rozmawiać. Ale nie zgadzała się podążać za nim, nawet gdyby to oznaczało szansę uniknięcia jego ohydnego towarzy­stwa.

Ach, co za kobieta!

Na widok toczącego się w ich stronę powozu obo­je zjechali drogi. Wynter zmarszczył brwi, ujrzawszy herb na drzwiach, a z ust Charlotiy wyrwał się jęk.

Powóz wyminął ich - i stanął.

Do diabła. Co tu porabiał Howard? Czy chciał pożyczyć pieniądze? A może zamierzał spłacić długi żony? Jej uwagi o Charlotcie zabarwione były urazą; czy chodziło o coś osobistego, czy leż było to z w y -czajne okrucieństwo głupiej kobiety na widok poko­nanego nieprzyjaciela?

Drzwi powozu uchyliły się i ukazała się w nich głowa Howarda.

- Ruskin! - zawołał serdecznie. - Co za przypa­dek, że się tu spotykamy.

Wynter podprowadził konia w stronę człowieka, który niegdyś był jego przyjacielem, a którego teraz najchętniej widziałby w piekle.

- Tak, co za przypadek. Tuż obok mojej posiadłości. Howard zaśmiał się z zakłopotaniem.

- Pomyślałem, że może gdzieś tu cię napotkam. Widzisz, odwożę dzieci do szkoły.

- Ty? - Wynter niewiele teraz wiedział o Howar­dzie, ale nigdy by go nie posądzał o takie zajęcie.

W oknie powozu widać było przyklejone do szyby dwie młode, drobne buzie, zaś Howard kiwał głową z energią, zdolną przekonać największego sceptyka.

- Tak, tak, uczą się w Buriton w Hampshire. - Do­strzegł towarzyszkę Wyntera i zawołał gorąco - Co za szczęście, Charlolto!

205

Charlotte? Nazwał ją Charlottą? Nie panną Dal-rumpłe, ani ostatecznie „lady Charlottą"?

- Milordzie. - Głos kobiety był równie zimny, jak gorące było powitanie Howarda, co jednak nie w y -warło na nim żadnego wrażenia.

- Nie widziałem cię tyle lat - powiedział. -Dziewięć, milordzie.

Howard miał jedwabny żabot, przewiązany pod wykrochmalonym kołnierzykiem koszuli, je­dwabną kamizelkę, czarny żakiet i takież spodnie oraz idealnie błyszczące buty. Jak na podróż było to dość formalne ubranie.

Howard zlustrował Charlotte w sposób dyskretny, ale zupełnie nie na miejscu. ~ Świetnie wyglądasz. - Bo świetnie się czuje.

Rozmawiali na odległość, bo Charlottą nie podje­chała bliżej. Chociaż Wynter nie zawsze znal się na zasadach grzeczności, to nie sądził, by zachowa­nie dziewczyny należało do uprzejmych.

Czemu postanowiła być niemiła dla lorda Howar­da?

Howard zawahał się, jakby nie wiedział, co po­cząć dalej, jednak w tym momencie z wnętrza powo­zu dobiegło wyraźne pytanie jednego z dzieci;

- Tato, czy już jesteśmy blisko?

Howard uśmiechnął się, jeśli Wynter się nie mylił, naprawdę czule.

- Jeszcze nie, kochanie, ale niedługo dojedziemy. - Odwracając się z powrotem do okna powozu, zapy­tał: - Charlotto, czy chcesz poznać moje dzieci?

Jej wrogość nigdy nic mogła dotyczyć dzieci. Pod­prowadziła bliżej konia.

- Z przyjemnością, milordzie.

- Z ogromną przyjemnością - mruknął Wynter.

206

Howard nie zwracał na niego najmniejszej uwagi. Miał wzrok skupiony wyłącznie na Charlotcie i dziewczynkach, które otworzyły okno i grzecznie, nieśmiało witały się Z obcą panią.

- To są moje córki, lady Mary i lady Emily. Wynter zrozumiał, że Howard uwielbiał swoje

dzieci i, co więcej, spoglądał na Charlotte z tym sa­mym rodzajem uwielbienia. Wynter nie wiedział, co łączyło jego guwernantkę, ba, jego przyszłą żonę, z tym żałosnym hazardzistą. Wiedział tylko, że wcale mu się to nie podoba.

Tymczasem Charlottą łagodnym głosem zaczęła rozmawiać z dziewczynkami. Sprawiła, że poczuły się swobodnie, ale Wynter zauważył, że uśmiech na jej twarzy by! drżący, a oczy zwilgotniały.

- Masz czarujące dzieci - Wynter zwrócił się do Howarda.

- Są podobne do mnie, prawda?

Wynter miał wielką ochotę na to odpowiedzieć, ale nauki Charlotty nie poszły na marne. A może do­strzegł ból pod maską beztroski?

-Twoje córki są znużone. Potrzebny im odpoczy­nek. Zabierz je do nas do domu, żeby się odświeżyły. W lej chwili moje dzieci mają lekcje. Ucieszą się z nieprzewidzianej przerwy.

- Miło z twojej strony, Ruskin.

Wynter nie czul przyjemności; wcale nie chciał znów zapraszać Howarda do Austinpark Manor.

- No dobrze. Jedźcie już.

- Tak, tato, proszę. Muszę odpocząć - odezwała się mniejsza dziewczynka. Nie miała więcej niż sześć lat.

Howard skrzywił się.

- Wrócicie niedługo do domu? - zwrócił się do Charlotty.

207

- Nie - rzucił Wynier.

Charlotia nie zaprzeczyła, nie obrzuciła go też miażdżącym spojrzeniem- Zamiast tego skinęła gło­wą na znak zgody j pożegnała się z dziećmi.

Howard był zaskoczony. Jego spojrzenie wędro­wało od Wyntcra do Charlotty i z powrotem do Wyn-tera. Kiedy Wynter łypnął na niego groźnie, z Ho­warda uszło powietrze jak z przekłutego balonu.

Wynter uspokoił się dopiero wówczas, gdy droga zakręciła i oboje zniknęli z poła widzenia Howarda. Dobrze rozpoznał w Charloteie napięcie, które nie miało nic wspólnego z niechęcią, natomiast wszystko z nieudanym flirtem.

Ogarnął go gniew. Zapragnął zmusić ją do udzie­lenia wyjaśnień, przyznania się do... do czegoś. Że była nauczycielką Howarda i dała mu się całować. AJe nie, Howard był przecież starszy od Charlotty, a Charlotta powiedziała, że nie widziała go od dzie­więciu lat. Może skłamała albo pomyliła się w obli­czeniach. Może natknęła się na Howarda w jakimś wielkim domu i ten zmusił ja. do pocałunku. Albo ba­raszkował z Charlotta w jakimś innym miejscu, w in­nym czasie.

Rozdrażniony swoimi wyobrażeniami, Wynter spojrzał na dziewczynę w siodle.

Siedziała nieruchomo, skoncentrowana na kiero­waniu koniem. Była blada.

Tu nie chodziło o nieudany flirt. Najwyraźniej czulą się zdruzgotana spotkaniem z Howardem. Miała z nim romans!

Wynter o mało nie ryknął jak zraniony tygrys. Ro­mans? Jego przyszła żona miała romans? Nie do pomyślenia.

Nie zauważała go. Nie dostrzegała jego słusznego gniewu.

208

On zaś... zamiast wyrzucić ją ze swojego domu, pragnął wziąć ją w ramiona i ukoić. I chciał zgnieść tego łajdaka Howarda.

Czyżby kochała tego mężczyznę?

Jechali, nie odzywając się do siebie. Przed nimi rozciągały się włości Wyntera, rozległe łąki z nielicz­nymi drzewami, przecięte potokiem.

Nie, powtarzał sobie Wynter. Nie, nie mogłaby ko­chać kogoś takiego jak Howard. To przecież cymbał, mięczak, na dodatek żonaty! Charlotta natomiast by­ła damą, kapłanką strzegącą ołtarza przyzwoitości.

Nie spuszczając dziewczyny z oczu, popędził Me-ada w stronę pagórka, na którym rósł samotny dąb. Na szczycie zatrzymał się i zsiadł z konia. Charlotta patrzyła na niego niewidzącym spojrzeniem. Przy­wiązał Meada i wierzchowca Charlotty do sąsiednich gałęzi i wyciągnął ku niej ramiona, by pomóc jej

zsiąść.

Wykonała polecenie, zsuwając się prosto w jego objęcia jak każda uległa kobieta.

Przecież on, lord Ruskin, zrodzony z lędźwi Ador-ny i Henry'ego, przygarnięty przez lud pustyni, praw­dziwy wojownik i mistrz jazdy konnej, nie powinien się żenić z kobietą dręczoną wspomnieniami o in­nym mężczyźnie.

A jednak nadal chciał ją poślubić. Chciał się nią opiekować. Chyba wilgotne angielskie powietrze rozmiękczyło mu mózg.

- Co pan robi, milordzie? - Glos Charlotty był stłumiony.

Spojrzał w dół, ale mógł dostrzec jedynie jej kapelusz, sztywne dziwadło z woalką o irytujących rozmiarach.

- Trzymam cię. - Puścił ją jednak i pozwolił się odsunąć. - Przez całe moje życie len widok zawsze koi! mą duszę. Spójrz. -Wyciągnął rękę.

209

- Tak. - Rozejrzała się. - Piękny widok. Ale prze­cież S2mat czasu przeżył pan daleko stąd.

Bladość na twarzy Charlotty zaczęła powoli zni-

- Wracałem tutaj w myślach. Zawsze mogłem przywołać ten widok. Pokryte wiosenną zielenią pa­górki. Zielone, tętniące życiem pastwiska, pełne owadów, bydła, koni. Ziemia okraszona domami i stajniami, drogi leniwie wijące się pomiędzy wzgó­rzami, i dobiegający zewsząd, kojący uszy, pełen ży­cia gwar.

- Też to widziałam. Przez wszystkie lata wygna­nia... mogłam zamknąć oczy i widziałam ukochaną ziemię, a kiedy byłam sama, płakałam z tęsknoty za domem.

Dopiero w tym momencie Wynter zrozumiał. Pa­trzyli na granicę jego włości, ale i na rozciągające się dalej ziemie należące do hrabiego Porterbridge'a. Patrzyli na miejsce, gdzie się wychowała.

Oboje byli wygnańcami, ale on rozkoszował się swo­ją wolnością. Ona natomiast została skazana na więzie­nie. Więzienie, które dławiło serce i ducha.

Pewnie dlatego wdała się w aferę z Howardem. Może więc mógłby jakoś usprawiedliwić fakt, że nie czekała na niego, na swego przyszłego męża.

Odwrócił się, zniecierpliwiony stałym wynajdywa­niem wytłumaczeń dla tej kobiety. Jej uroda zamąci­ła mu w głowie. Nie każdy przyznałby, że jest ładna. Była niska. Miała rude włosy i parę piegów, ale on uważał je za dość ujmujące. Poza tym było w niej coś, co musiało intrygować każdego mężczyznę. Wynter pomyślał, że jej powab tkwi w trudnym do zdefinio­wania wrażeniu niewinności.

Przyłapał się na tym, że znów się jej przygląda. Zmrużył oczy, patrząc na jej postać, rysującą się

210

na tle nieba, i na woalkę powiewającą na wietrze. Jak mógł się mylić co do jej niewinności? Jak mógł się w ogóle mylić?

- Opowiedz mi - polecił szorstkim głosem.

Nie bawiła się z nim w kotka i myszkę i zaczął się zastanawiać, czy dostrzegła go wreszcie i zrozumiała, iż jest o krok od wybuchu.

Lepiej będzie dla niej, jeśli zacznie go dostrzegać.

- Mój wuj życzył sobie, żebym wyszła za mąż za lorda Howarda.

- Nie - zaprzeczył instynktownie. - Howard? Ko­chałaś Howarda?

Charlotta wbiła w niego zdumiony wzrok.

- O czym pan mówi? Nigdy nie kochałam lorda Howarda. Gdybym go kochała, wyszłabym za niego.

- Ależ kochałaś go. Widziałaś go na drodze. Pa­trzył na ciebie pożądliwie. Rozmawiałaś z nim zim­no, ale wyraźnie okazałaś ból z powodu spotkania. To musiała być miłość albo... - Powstrzymał się w ostatniej chwili.

Roześmiała się. Rzadko się śmiała. To był śmiech bicty rozbawionej głupotą mężczyzny. Jego głupotą.

- Nie wyszłam za Howarda, bo uważałam go za nudnego i słabego, wyobrażającego sobie, że jest więcej wart ode mnie, bo miał odziedziczyć tytuł i majątek. A ja sądziłam, że prędko ten majątek stra­ci. Dotarły mnie wieści, że miałam rację.

- Owszem, nie myliłaś się.

- Złe przyjął kosza. Kiedy mu odmówiłam, poca­łował mnie. Publicznie. Na oczach wszystkich. -Charlotta sprawiała wrażenie zdegustowanej. -chciał mnie naznaczyć jak swoją własność, zmusić

o zmiany zdania. Nie uległam, chociaż niektórzy ciągle jeszcze na mój widok odwracają głowę, jak­bym była kobietą upadłą.

211

- Ale ty nie jesteś.

- Nie jestem, no chyba źe jeden wymuszony poca­łunek przesądza o upadku,

Wyntcr poczuł szaloną ulgę, nadal jednak był skonfundowany,

- Ale się martwisz,

- Nie żal mi lorda Howarda. Smutno mi, bo... -Odwróciła wzrok, żeby ukryć łzy, które napłynęły jej do oczu. - Dzisiaj ujrzałam to, co mogło się stać mo­im udziałem. Małżeństwo z nim byłoby... do zniesie­nia. W ciągu wieków kobiety wycierpiały o wiele wię­cej. A kiedy mu odmówiłam, skazałam się na gorsze sponiewieranie niż to, jakie groziłoby mi z jego stro­ny w małżeństwie. Gdybym go poślubiła, miałabym... - Przełknęła ślinę. - Zawsze uważałam, że byłabym dobrą matką.

Poczuł falę ulgi. Dzieci! Chciała dzieci! Naturalnie. Wszystkie kobiety pragną dzieci. Był płodny. Mógł dać jej dzieci. Nic przyjemniej­szego.

Podszedł do Charlotty i wziął ją w ramiona. Stała sztywno, nie walcząc z nim, ale też nie przyzwalając. Podobno kobiety obdarzone były instynktem, lecz Charlotta nie umiała nawet przyjąć pocieszenia.

Przytulił ją mocniej i otwartą dłonią zaczął gła­dzić po plecach.

Jeszcze przez dłuższą chwilę pozostawała sztyw­na. Stopniowo jednak, powolutku zaczęła się rozluź­niać.

Nie przestawał. Oparła się o niego.

Jej kapelusz stuknął go w brodę. Zamruczał coś i uniósł jej twarz do góry.

- Ta przeszkoda musi zniknąć. - Pociągnął za wstążki i nagle pogubi! się. Jego uwagę przycią-212

gnęły oczy dziewczyny, ogromne, zielone, ocienione ciemnymi, wilgotnymi rzęsami. I jej wargi, lekko roz­chylone. I jeszcze ten dołcczek w brodzie i ten « wzrok, jakby chciała, żeby ją pocałował.

Spośród wszystkich życzeń, jakie przed nim ukry­wała, to należało do najłatwiejszych do spełnienia. Przygarnął ją bliżej do siebie i dotknął wargami jej ust. 'tylko dotknął, delikatnie i słodko jak pierwsze promienie słońca ślizgające się po zboczach wydm.

Poruszyła wargami.

Odpowiedź. Słodka odpowiedź. Krew zakipiała mu w żyłach. Poruszył się, żeby pogłębić pocałunek... i strącił jej z głowy kapelusz. Głośno wciągnęła po­wietrze. Oboje złapali w locie jej nakrycie głowy. Ro­ześmiali się i romantyczny nastrój prysnął.

- Chodźmy - powiedział. - Wrócimy, żeby spraw­dzić, czy człowiek, którego nie chciałaś poślubić, po­jechał sobie.

- Tak, milordzie, powinien pan wrócić i dotrzy­mać towarzystwa swojemu przyjacielowi. - Zawią­zała kokardę pod brodą. - Ale ja jestem guwernant­ką. Moje miejsce jest przy dzieciach, w pokoju do nauki.

Podsadzając ją na konia, Wynter pomyślał: - Już niedługo, Charlotte Już wkrótce twoje miejsce bę­dzie w mojej sypialni.

ROZDZIAŁ 21

- Moja matka wróciła.

Uwaga Wyntera sprowadziła Charlotte z powro­tem na ziemię. Istotnie. Adorna stała na tarasie, oto­czona pudlami i krzątającą się służbą.

213

- Kochani, co za piękny dzień na przejażdżkę! -zawołała, kiedy podjechali bliżej.

Charlotta pracowała tu dość długo, by bez trudu rozpoznać sceptyczna nutę w głosie swojej praco-dawczyni, Adorna nie była szczególnie zachwyco­na widokiem syna w towarzystwie guwernantki, a sposób, w jaki ich obserwowała, nie pozostawiał wątpliwości, że dostrzegła skrępowanie w ich stosun­kach. Charlotta zerknęła na Wyntera, aby sprawdzić, czy także zauważył niezadowolenie matki.

Zobaczyła jedynie radość, jaka okazał na widok Adorny.

Może nie dosłyszał pytającego tonu jej głosu. Mężczyźni byli słynni z przegapiania najbardziej oczywistych faktów. A może niczym się nie przejął.

Charlotta ponownie spojrzała na lorda. T y m ra­zem zauważył jej spojrzenie i uśmiechnął się ciepło.

Nie, ten człowiek nie przejmował się opinią swo­jej matki. Nie obchodziły go niczyje opinie. Zdążył się już przecież oświadczyć, mimo że tym samym ła­mał wszelkie reguły i że mógłby - ba, powinien - po­ślubić kogoś bardziej odpowiedniego.

Lokaje pospieszyli ku nim, żeby przytrzymać lejce koni.

- To prawda, łady Ruskin, dzień jest wyjątkowo piękny - rzekła Charlotta. - Lord Ruskin zażyczy! sobie sprawdzić moje umiejętności jeździeckie, za­nim powierzy mi naukę Leili w kwestii siedzenia w damskim siodle. - Udało jej się zsunąć z wierz­chowca, zanim Wynter zdążył ruszyć do niej z pomo­cą. Wspięła się po schodkach na taras. - Mam na­dzieję, że się upewnił, iż można mi zaufać.

Wynter, wyraźnie urażony niezależnością Char-lotty, podążył za nią na taras. Zignorowała go i sta­nęła blisko Adorny.

214

- Milordzie, czy wolno mi będzie rozpocząć lekcje jazdy od jutra?

Stając z drugiej strony matki, zmierzył ją spojrze­niem.

- Oczywiście. Dotrzymam wam towarzystwa.

- Drogi chłopcze, jak znajdziesz na to czas? Lu­dzie zaczęli dopytywać się o ciebie, gdy tylko wyje­chałeś z miasta. - Adorna położyła dłoń na ramieniu Charlotty. - Twoja praca przynosi efekty. Byl taki czarujący, że cały Londyn chce go poznać, zwłaszcza damy. Z mojej tacy na liściki zaproszenia aż się wy­lewają.

Charlotta zrozumiała, że Adorna właśnie posta­nowiła znaleźć synowi idealną żonę. Co za szczęście.

- A więc koniecznie powinien pojechać jutro do Londynu.

- Ci ludzie i ich zachcianki się nie liczą, mamo. -Wynter mówił z wyraźnym napięciem w glosie. - Ale pojadę ze względu na interesy.

Charlotta uznała, że to doskonały moment, aby się wymknąć.

- Proszę mi wybaczyć, muszę udać się do dzieci. Wewnątrz domu zwolniła kroku, czekając, aż

wzrok przyzwyczai się do mroku. Nagle usłyszała, że ktoś woła jej imię.

To lord Howard spieszył, żeby ją zatrzymać.

Spokojna droga powrotna ze wzgórza sprawiła, że kompletnie o nim zapomniała. Żałowała teraz, że nie przemknęła szybciej, unikając tego niezręcznego spotkania.

- Trafi! więc pan, milordzie. Mam nadzieję, że mogliście się odświeżyć?

- lak, dziękuję bardzo. Chciałbym jednak... Do diabła z kurtuazją! Przerwała mu.

- Pana dzieci również dostały coś do zjedzenia?

- Tak, dziękuję, bawią się na górze, ja zaś czeka­łem, żeby...

- Powinnam więc natychmiast do nich pójść. Dzieci wymagają stałego nadzoru, milordzie, a ja wielce sobie cenię pozycję guwernantki w tym domu.

- Dygnęła.

- Mogłaś zostać przy mnie - odezwał się błagal­nym tonem, patrząc na nią ogromnymi, przepełnio­nymi żalem oczami. - Mogłem dać ci szczęście.

Odsunęła się od niego, uciekając od sugestii, że chciał z niej uczynić swoją kochankę. Kiedyś był uro­dziwy i, dzięki swojemu pochodzeniu, tytułowi i pra­wu do głosowania, tak zarozumiały, że złościł ją na­wet wtedy, gdy nic nie mówił. Teraz ałkohol zniszczył jego urodę, a jakieś wielkie nieszczęście pozbawiło go arogancji. Mogła się nad nim jedynie litować.

- Dziękuję, ale jestem zadowolona z aktualnej posady.

Nalegał.

- Mówię poważnie. Zatrudnię cię. Jako guwer­nantkę, dia moich dzieci.

Niewiele brakowało, by zaczęła tęsknić za jego dawną butą i arogancją. Wszystko byłoby lepsze od tego przygnębienia. Jakże okropne musiało być jego małżeństwo, skoro składał jej taką propozycję, choć dziewięć lat temu w koszmarnej scenie przy­siągł, że nigdy więcej się do niej nie odezwie.

- Będę pamiętała o pana ofercie, na wypadek gdyby moja sytuacja uległa zmianie.

Niemal wbiegła po schodach na górę, pragnąc jedynie znaleźć się jak najdalej od człowieka, które­go uważała za przyczynę swojej udręki, a który te­raz patrzył za nią z tęsknotą i smutkiem. Musiała stanąć z nim twarzą w twarz, by zrozumieć, iż to nie była prawda; na jej nieszczęście złożyło się zdeey-216

. owanic wuja, aby ją wydać za mąż bez posagu, oraz jej opór.

Kiedy straciła Howarda z oczu, odprężyła się. Do­tarło do niej, że nawet laka niemiła scena nic była w stanie wytrącić jej z równowagi. Śmieszne, że ostatnie dni były taką katastrofą, spowodowaną przez Wyntera, a dziś dżentelmeńskie zachowanie Wyntera dodało jej otuchy. I w jaki sposób ją ukoił? Po prostu przytulił, bez gwałtownych zamiarów; po prostu... przytulił. Na chwilę pozwolił zapomnieć o swej arogancji i niecnych intencjach i byt po prostu miły. Bardzo miły. Nawet pocałunek był miły, i gdy­by nie spadł jej z głowy kapelusz...

Nie, to nie miało żadnego znaczenia, upomniała się pospiesznie. Nie odpowiedziałaby pocałunkiem, nadal była odporna na pokusy.

Kiedy otworzyła drzwi do klasy, powitał ją rado­sny okrzyk Leili i błaganie Robbiego o wyratowanie go z tej inwazji dziewczynek.

Odprężyła się. Jej życie znów wróciło do normy.

Lord Howard nie od razu wezwał swoje córki, to­też po rozmowie z nauczycielką rysunku Charlotta zorganizowała dzieciom zajęcia wymagające czyta­nia. Miała nadzieję, że obecność lady Mary i lady Emily skłoni Leilę do pochwalenia się. Ałe Leila milczała, choć Charlotta gotowa była przysiąc, iż dziewczynka znała litery.

Charlotta postanowiła napisać do Pameli z prośbą o radę; Pamela stale uczyła młodsze dzie­ci, mogła więc wiedzieć, co zachęci Leilę do nauki czytania.

Zaczęta się rozglądać w poszukiwaniu „Baśni T y -siąca i Jednej Nocy". Ku jej ogromnemu zaskocze­niu, nie znalazła książki w swojej torbie, ale obok, na podłodze.

217

- Nieładnie z mojej strony - powiedziała, ściera­jąc kurz ze skórzanej oprawy. - Nie powinno się zo­stawiać książek na podłodze. Wiecie o tym wszyscy, prawda?

- Tak, panno lady Charlotto - odparta Leila. - Po­czyta nam pani?

Charlotta pogładziła dziewczynkę po pasmach włosów, które wysunęły się z warkocza.

- Chciałabyś?

- Najbardziej na świecie.

- Czy będzie mi się podobało? - zapytała mała, drobniutka Mary.

- Na pewno - stwierdziła Leila.

Charlotta pomyślała z rozbawieniem, że z Leili byłaby świetna guwernantka. Jasno i spokojnie od­powiedziała dziewczynce. Charlotta otworzyła książ­kę i pozwoliła dzieciom usiąść wokół siebie. Robbie trzymał się w pewnej odległości, jednak na tyle bli­sko, żeby słyszeć opowieść, lecz zachowując wystar­czający dystans, aby uniknąć kontaktu z dziewczyn­kami. Oczywiście Leila przysunęła się jak najbliżej, a lady Mary i lady Emily poszły w jej ślady. Czytając, Charlotta obserwowała tę trójkę. Choć lady Mary była dziewczynką skłonną do dziecinnych pisków, a lady Emily nieco rozpieszczona, w głębi serca obie były dobrymi dzieciakami, chętnie sprawiającymi ra­dość innym.

Drzwi do pokoju uchyliły się i do środka wsunęła się głowa panny Symes. Charlotta spodziewała się, że to lord Howard wzywa swoje córki, ale najwyraź­niej ochmistrzyni miała co innego na myśli. Spoglą­dała spod zmarszczonych brwi i wydymała wargi.

- Panno Dalrumple! - zawołała. - Lady Ruskin życzy sobie, żeby stawiła się pani w galerii. Natych­miast!

218

Zaskoczona tonem ochmistrzyni, Charlotta wsta­ła z podłogi.

- Czy są jakieś problemy dotyczące dzieci? Panna Symes parsknęła.

- Nie do mnie należy udzielanie odpowiedzi.

- Nie mogę pozostawić dzieci bez opieki.

- Nowa opiekunka jest już w drodze, a lady Ru-skin nic lubi czekać.

Coś musiało się stać. Serce Charlotty zadrżało -czy Wynter powiedział Adornie o swoich oświadczy-i?

Mogła bez trudu uspokoić Adornę. Nie poślubi człowieka tak aroganckiego jak Wynter, choćby jesz­cze dtugo gładzi! ją po plecach.

Ale zwolnienie z pracy... Oznaczałoby zniszczenie budowanej z takim wysiłkiem reputacji Akademii Guwernantek.

- Już jest - odezwała się panna Symes, wpychając nowo przybyłą opiekunkę do pokoju dzieci. - Panno Dalrumple, proszę ze mną.

Charlotta pokonała korytarz i zeszła po scho­dach, z panną Symes depczącą jej po piętach. Na do­le Charlotta zawahała się.

- Gdzie...?

- W długim salonie - odparła panna Symes.

Prywatna rozmowa w cztery oczy, którą wyobrazi­ła sobie Charlotta, chyba nie mogła się odbyć wła­śnie tam, zwłaszcza że zbliżywszy się do drzwi, usły­szała szmer wielu głosów.

- Proszę wejść do środka. - Glos panny Symes był lodowato zimny. - Czekają na panią.

- Kto? - zapytała Charlotta.

- Zobaczy pani.

Pierwszą osobą, jaką ujrzała Charlotta po wejściu do salonu, był jej pękający z uciechy wuj, hrabia Por-219

terbridge. Obok niego zajęła miejsce ciołka, a także pastor z żona, pól tuzina popleczników wuja oraz ku­zyn Orford. Pośrodku grupy siedziała Adorna, przy­gryzając wargi i rozglądając się wokół z wyraźnym niesmakiem.

Wzrok wszystkich obecnych od razu skupił się na Charlotcie.

W spojrzeniu, jakim obrzuciła ją Adorna, miesza­ło się w równym stopniu poczucie winy i ulga.

- Charlotto, moja droga. - Charakteryzujący Ad-ornę wdzięk wyraźnie przygasł,

- Zawsze wiedziałam, że źle skończysz, Charlotto - oświadczyła ciotka Piper.

Adorna odwróciła się do niej i warknęła:

- Cicho, Piper! Nie pozwolę na karczemne awan­tury.

Ciotka spurpurowiała na twarzy i ucichła. Zadowolona, że udało jej się zapanować nad zgro­madzonymi, Adorna ciągnęła dalej:

- Charlotto, kochanie, ci mili ludzie donieśli mi o sprawach, które mnie żywo poruszyły.

Doniesienia. Cóż, była cała lista błędów. Tyle się wydarzyło. Skandaliczna rozmowa z Wynterem w galerii obrazów. Pocałunek w starym pokoju dzieci. Nieprzyzwoite prawie-dotknięcie w jego sy­pialni...

- Widziano cię całującą Wyntcra na wzgórzu. Charlotta patrzyła pustym wzrokiem na zebra­nych.

- Kiedy?

- Czyżby miało to miejsce więcej niż raz? - wtrą­cił się Orford.

Wuj wyciągnął rękę i zamaszyście stuknął Orfor-da w ucho.

Adorna na moment przyłożyła dłonie do skroni. 220

- Dzisiaj, Charlotto.

Dzisiaj. Choć pomiędzy nią a Wynterem doszło do tylu namiętnych sytuacji, to powszechne obu­rzenie wybuchło z powodu tak niewinnego poca­łunku?

- Czy to prawda? - zapytała Adorna.

Nadal oszołomiona Charlotta nie odpowiedziała.

- Całą tę niemoralną scenę widział pastor i jego żona - niemal radośnie zabrał głos Porlerbridge. -Wątpi pani w ich słowa?

W tym właśnie momencie Charlotta uświadomiła sobie, jak bardzo nieokrzesana stała się pod wpły­wem kontaktów z Wynterem. Jakakolwiek zażyłość pomiędzy dżentelmenem a guwernantką była niedo­puszczalna. Żadna, nawet najbardziej niewinna. Jeszcze dwa miesiące temu pierwsza by się pod tym podpisała. Teraz zaś mogła jedynie wspominać naj­gorętsze chwile spędzone z Wynterem i dziękować Bogu, że nikt ich nie widział.

Bo gdyby ich widziano, nie byłaby w stanie stanąć przed zgromadzonymi w salonie i nie spuszczając wzroku, nie rumieniąc się, przyznać:

-Tak, to prawda. Wynter pocałował mnie dziś rano.

Wrzawa, która zapanowała po jej oświadczeniu, przypominała zgiełk, jaki wybuchł, gdy odrzuciła oświadczyny lorda Howarda. Teraz jednak było go­rzej, bo reputacja Wyntera jako barbarzyńcy doda­wała całej sprawie pikanterii. Przenikliwy głos ciotki Piper wwiercał się w uszy Charlotty jak krzyk jastrzę­bia. Pastor głośno perorował. Adorna usiłowała przekrzyczeć wszystkich.

Charlotta wyzywająco spojrzała na wuja. T y m ra­zem nie było ucieczki. Już nigdy nikt jej nic zatrudni. Będzie musiała znaleźć sobie nowy zawód albo zmie­nić nazwisko, albo nawet wyjechać z kraju.

221

Ciągle rosnący tumult urwał się jak nożem uciął, kiedy od strony drzwi rozległ się głośny ryk. Zebrani obrócili w tamtą stronę głowy jak jeden mąż.

W drzwiach siał Wynter. W cieniu, za nim, poja­wił się Howard.

- Ktoś musi mi powiedzieć, co się tu dzieje. Ty! -Wynler pokazał palcem na ciotkę Piper. - Ty mi po­wiesz, czemu najechaliście mój dom i mówicie tak chaotycznie.

- Chodzi... o... pańską guwernantkę.

- Pannę lady Charlotte.

- Ach... tak. O lady Charlotte. Pannę Dalrumple.

Charlotla była tylko człowiekiem; z przyjemno­ścią patrzyła, jak ciotka Piper wije się pod uważnym spojrzeniem Wyntera.

- Widziano... no... widziano ją,., no...

Orford nie mógł dłużej znieść rozdygotania matki.

- Och, na miły Bóg, mamo, przecież to przeklęty cudzoziemiec. Ona - palcem wskazał Charlotte -znów okazała się bezczelna, kiedy dziś rano na oczach wszystkich całowała cię.

Lord Howard westchną! głęboko, szeroko otwar­tymi oczami spoglądając na Charlotte, oskarżyciel-sko jak zdradzony mąż.

Wynter wszedł do pokoju i zatrzymał się przed ku­zynem Cliarlotty.

- Pamiętam cię. To ty jako chłopiec powiedzia­łeś mi na pogrzebie mojego ojca, że był wieśnia­kiem, a ja jestem bękartem. - Pięść Wyntera wy­strzeliła do przodu, trafiając Orforda prosto w twarz. Kobiety zaczęły krzyczeć. Wynter chwycił przeciwnika za kołnierz koszuli, zanim ten zdążył upaść na ziemię. - To za mojego ojca. - Uderzył go ponownie. - A to za lady Charlotte. - Puścił go i Orford z jękiem opadł na podłogę. - Jeśli wsta-222

niesz, będę zmuszony znów cię uderzyć - ostrzegł go Wynter.

Orford osunął się na ziemię, dyplomatycznie tra­cąc przytomność.

Wynter rozejrzał się.

- A teraz, proszę, niech ktoś mi wreszcie wytłu­maczy, o co chodzi, bo nadal nie rozumiem.

Potoczył po pokoju rozkazującym wzrokiem. Głos zabrała Adorna.

- Guwernantki muszą mieć nieskalaną opinię. Dziś rano widziano, jak Charlotta cię całowała. Nie pierwszy raz całowała mężczyznę, z którym nie łączy jej węzeł małżeński. Skoro więc jej reputacja była już wcześniej nadszarpnięta, teraz musimy ją zwolnić.

Wynter zerknął na Charlotte. Skinęła głową.

- Obawiam się, że to prawda, milordzie. Nasze zachowanie było nie do przyjęcia i nie można go w y -baczyć.

Zdziwiony Wynter zmarszczy! brwi.

- Nadal nie pojmuję. Mamo, wyjaśnij mi, proszę. Czy pocałunek na wzgórzu może zniszczyć reputację panny lady Charlolty w angielskim towarzystwie?

- Właśnie tak jest.

- Ale jest do przyjęcia, gdy nocą przebywa w mo­jej sypialni, kiedy się rozbieram?

ROZDZIAŁ22

- Nie mogłeś zachować tych rewelacji dla siebie, co? - Dysząc z wściekłości, Charlotta pędziła koryta­rzem, jak najdalej od mdlejących kobiet i zdumio-

223

nych szeplów mężczyzn- - Musiałeś im powiedzieć, że byłam w twojej sypialni, gdy się rozbierałeś? Wynter podąża! za nią w stronę schodów.

- Nie powinienem był im mówić, że się rozbiera­łem?

Cbarłotta weszła na jeden schodek i zacisnęła dłonie na poręczy, żeby nie rzucić się na lorda z pię­ściami.

- Nie powinieneś był w ogóle mówić. Zanim się pojawiłeś, bałam się, że będę musiała opuścić An­glię, by znaleźć jakąś pracę. Teraz obawiam się, że będę musiała wyjechać z Europy.

- Nie potrzebujesz nowej posady. Powiedziałem ci, że możesz zostać moją żoną.

- Nie chcę być twoją żoną.

- Kiedy powiedziałem, że ci się oświadczyłem, wszyscy zgromadzeni w salonie byli pod ogromnym wrażeniem mojej galanterii.

- I twojej litości. - Szalona złość powoli ustępo­wała miejsca zimnemu upokorzeniu. - Oczywiście wszyscy, poza twoją matką, która nie mogła być bar­dziej przerażona.

- Przesadzasz. - Starał się ją udobruchać uśmie­chem. - Często widywałem ją bardziej przerażoną.

Nagłe podejrzenie chwyciło ją za gardło.

- Twoja niezręczność była udawana, była dalszym ciągiem tej samej gry, jaka każe ci zadawać, głupie pytania, na które znasz odpowiedź, i popełniać błędy w towarzystwie, choć świetnie wiesz, jak się zacho­wać.

- Ach. - Rozłożył ręce. - Czasem człowiek może się wiele nauczyć, pozwalając, by inni uważali go za głupka.

Usłyszawszy potwierdzenie swoich podejrzeń, uniosła się oburzeniem.

224

- Sądzisz, że to zabawne?! Uśmiech Wyntera zniknął.

- Ze moja przyszła żona nie chce mnie poślubić? Nie, wcale nic sądzę, żeby to było zabawne. Nie

chciałem cię tak całkowicie niszczyć, panno lady Charlotto, ale zamiast oświadczyć tym ludziom, że zamierzam się z tobą ożenić, ty mówiłaś o wyjeździe. Nie miałem wyboru.

- A więc doskonale wiedziałeś, co robisz.

- Dobrze, przyznaję, że myślę jak człowiek pusty­ni, ale, używając angielskiego porównania, nie je­stem osłem.

- Nie. To ja jestem osłem. - Przeciągnęła dłonią po wilgotnym czole, usiłując odpędzić wrażenie, że znalazła się w pułapce. - Dlaczego? Dlaczego chcesz mnie poślubić? Nie mam pieniędzy. Nie jestem żad­ną pięknością. Tak długo leżałam na półce, że się zdążyłam zakurzyć. Dlaczego właśnie ja?

- Łączy nas namiętność - odrzekł prosto.

- Każdą parę łączy jakaś namiętność! Roześmiał się.

- Tutaj okazujesz swoją ignorancję. Taka namięt­ność, jak nasza, należy do rzadkości. Na dodatek ko­chasz mnie, co w sumie czyni cię najbardziej odpo­wiednią kandydatką na moją żonę.

Kiedy przemawia! jak teraz, jasno demonstrując, że ceni ją jak rzecz, jak własność, czuła, że brakuje jej powietrza.

- Nie kocham cię.

- Nic. Kochasz tylko moje dzieci. - Znów się za­śmiał.

Jakże ją irytował. Panował nad każdą sytuacją, a nawet jeśli tracił kontrolę, zawsze odwracał to na swoją korzyść. Nigdy nie przyszło mu do głowy, żeby pomyśleć, co jest ważne dla Charlotty, Jego

225

wiara w siebie była niewzruszona. Musiała coś zro­bić, coś powiedzieć, żeby wstrząsnąć [ą obrzydliwą dumą. Gotowa była mu zarzucić każdą, nawet naj­bardziej szaloną rzecz, byle tylko zetrzeć z jego obli­cza ten uśmiech i uraczyć go jego własnym lekar­stwem.

- To ty się za mną uganiasz. Kradniesz mi poca­łunki. To ty - wycelowała w jego stronę drżący palec - to ty musisz mnie kochać.

Oprzytomniał od razu.

- Charlotte

Wiedziała natychmiast, że jej strzał okazał się nie­celny. Ostrzegł ją o t y m miły ton jego głosu i sposób, w jaki uniósł rękę, żeby unieruchomić jej twarz.

- Mógłbym skłamać, Charlotto, ale byłby to kiep­ski początek naszego związku, a ty jesteś inteligent­na. Szybko odkryłabyś prawdę. A wówczas naprawdę poczułabyś się zraniona. - Jego palce oplotły z tyłu jej szyję, unieruchamiając ją. - To fakt, który zrozu­miałem na pustyni, a który zdaje się umykać angiel­skiemu towarzystwu. Całe to gadanie o romantyzmie i prawdziwej miłości pomiędzy kobietą a mężczyzną - to bzdury.

- To są twoje racje? - zapytała z niedowierza­niem-

Kilkoro widzów wyłoniło się z salonu i zaczęło ich obserwować. Ciotka. Pastor. Lord Howard.

Charlotta powinna się czuć upokorzona, ale, o dzi­wo, nic takiego nie czuła. Coś, nie potrafiła zidentyfi­kować co, obudziło się w niej i zaczęło narastać.

- Mężczyźni i kobiety nie kochają się?

- Kobiety kochają. W tym są dobre. - Jego palce masowały napięte mięśnie jej szyi. - A prawdziwy mężczyzna po prostu dba o swoją żonę.

- Dba o swoją żonę.

226

- Dba całym sercem. - W jego głosie naprawdę brzmiała dobra wola. - Mój ojciec na pustyni, Bara-kah, wyjaśnił to najlepiej. Kobieta kocha swojego mężczyznę. Jej życie wiruje wokół słońca, którym jest mężczyzna. Ale mężczyzna, podobnie jak słońce, nie kocha kobiety. Świeci na nią, ogrzewają, chroni, to wszystko.

- A więc powinnam wyjść za ciebie, żeby zostać ogrzaną, ochronioną i oświeconą.

Z uśmiechem zadowolenia uścisnął jej ramię.

- Wreszcie zrozumiałaś!

Zrobiłaby wszystko, zapłaciła każdą sumę, żeby móc z niego zakpić. Ale zdarzyło się jej już mieszkać pod niejednym dachem. Widziała zbyt wiele nieuda­nych małżeństw. Widziała obojętność męża, utratę złudzeń żony.

-Sądzisz, że nie wiem, iż mężczyzna nie może ko­chać kobiety? Że nie tylko mnie nie kochasz, ale nie potrafisz mnie pokochać?

- Powiedziałaś...

- Wiem, co powiedziałam. To były głupstwa, pod­szept melancholijnej fantazji, który uleciał w dal.

Obcy akcent w jego głosie wzmocnił się.

- Nie rozumiem.

- Oczywiście, że nie rozumiesz. Jesteś słońcem, a ja tylko krążącym wokół ciebie pyłkiem.

- Tego nie powiedziałem.

- Przepraszam, jeśli źle zinterpretowałam pańskie słowa, Królu Słońce. - Przełknęła ślinę, usiłując po­zbyć się rozpaczliwego drżenia głosu. - Jest mi tym bardziej przykro, bo zdaje mi się, że zinterpretowa­łam te słowa aż nadto właściwie.

- Niepotrzebnie tak się przejmujesz. - Złapał ją za ramiona i przytrzymał, patrząc prosto w oczy. -Natychmiast musisz mi to wyjaśnić.

227

- Będziesz więc musiał zniżyć się do mojego po­ziomu, Królu Słońce. Do poziomu kobiety. Kobiety, która nie może wybrać sobie męża, a jest zmuszo­na wyjść za mąż z powodu śmiesznych okoliczności. I jeszcze oczekuje się od niej, że będzie kochać. Ta­kiego głupca i pyszałka jak ty!

Wynter nie zareagował na obelgi. Może był po prostu zaskoczony jej cudownym potokiem stów.

Ją samą też zaskoczyły własne słowa, które od daw­na musiały czekać na okazję, by ujrzeć światło dnia.

- Ale cóż! Miłość nigdy nie zakwitnie pomiędzy nami. Namiętność, jaką do mnie czujesz, nie wypły­wa z twojego serca, ale z całkiem innego organu. A kiedy tamten organ zostanie zaspokojony, będę ci już tylko potrzebna jako matka twoich dzieci i może jako twoja gospodyni. Nie będziesz marzył, żeby się ze mną zobaczyć wieczorem. Kiedy wyjedziesz, po­winnam usychać z tęsknoty, ale nie przeszkadzać ci zbytnim okazywaniem uczuć. 1, oczywiście, nie mo­żemy wpędzać w zakłopotanie przyzwoitych elit An­glii, okazując sobie jakiekolwiek zainteresowanie czy nawet. Boże broń, rozmawiając ze sobą z innego po­wodu niż grzecznościowa wymiana słów przy nakła­daniu jarzyn na talerze. Tak, milordzie, niewątpliwie ja też, jak każda kobieta, muszę z nadzieją oczekiwać takiego zaszczytu.

Gapił się na nią, niemal nie mrugając.

- Oszalałaś.

- To znaczy zwariowałam czy wściekłam się?

- Nie wiem.

- Ja też. - Nie mogła już dłużej lak stać i patrzeć na niego. Przyznał się, że doskonale wiedział, co ro­bi, kiedy ją kompromitował, że zdawał sobie sprawę z wyrządzanej szkody, gdy mówił tak pokrętnie. Ga­pie stali, z otwartymi ustami słuchając jej płomiennej

228

przemowy. Najgorsze jednak było to, że ból nadal w niej pulsował.

Dlaczego? Powinna być uodporniona na rozczaro­wanie. Nigdy nie powinna pozwalać sobie na nadzieję.

Nic. Żadnej nadziei. Ze wszystkich iluzji, na jakie nie mogła sobie pozwolić guwernantka, nadzieja by­ła najatrakcyjniejsza, najbardziej kusząca i stanowiła jedyne marzenie, którego nie mogła zrealizować.

Najwyraźniej serce Charlotty zapomniało o tej prawdzie.

- Historia się powtarza. - Zepchnęła ze swoich ramion dłonie lorda i z przesadną godnością weszła kilka stopni w górę.

Wynter złapał ją za spódnicę.

- Jaka historia? Czyja? Zatrzymała się w pół kroku.

- Moja. Muszę wyjść za mąż albo zostanę wy­rzutkiem. Ale twoja również. Chcesz poślubić ko­bietę, którą ocalisz i która w związku z tym nie bę­dzie miała prawa niczego od ciebie żądać. Nieważ­ne, że najpierw ją zrujnowałeś; uratowałeś ją, cho­ciaż mogłeś jej pozwolić się pogrążyć, toteż wszyscy będą cię podziwiać. Możesz poklepać się po ple­cach, gratulując sobie takiej wspaniałomyślności... No cóż, nigdy nie musiałeś marnować czasu na my­ślenie o swojej żonie i jej szczęściu. Zaszczyt bycia twoją żoną i grzanie się w twoich promieniach po­winno wystarczyć.

Ludzie zaczynali być bezczelni, podchodzili coraz bliżej, żeby słyszeć każde słowo. Charlotta dostrzegła opierającą się o ścianę ciotkę, pokonaną przemową siostrzenicy, niepomiernie zdumionego wuja, przeno­szącego wzrok ze swojej żony na Charlotte i z powro­tem, Adornę zakrywającą ręką usta, czerwonego jak burak Howarda, ocierającego pot z czoła.

229

Gdzieś w głębi duszy Charlotia zdawaia sobie spra­wę, że robi scenę, która zostanie zapisana w roczni­kach najbardziej niechlubnych angielskich plotek. Nie dbała o to. Obudziło się w niej coś zwykle spętanego i głęboko zagrzebanego, co teraz zdawało się tarzać z rozkoszy.

-Nagie zaczęłam myśleć, że zmarnowałam ostat­nie dziewięć lat. Byłoby lepiej, gdybym poślubiła lor­da Howarda!

Od razu zobaczyła, że celnie trafiła.

Wynter rzucił się w górę schodów i natychmiast znalazł się obok niej. Jego jasne włosy i kolczyk błysz­czały w kontraście do pobladłej z gniewu twarzy,

- Nie myślisz tak.

-Owszem, myślę. - Chariotta, rozkoszując się efek­tem dobrze zagranego, dramatycznego przedstawienia przed oczami pełnej uznania widowni, dała się ponieść. 'Jak przynajmniej tłumaczyła to sobie później, nie znaj­dując innego wyjaśnienia swej lekkomyślnej wypowie­dzi. Głosem niosącym się ponad głowami zgromadzo­nych, oświadczyła: - Powiem ci coś, lordzie Ruskin. Stanę u twego boku przed pastorem i złożę małżeńska. przysięgę, ale nigdy nie będę dzielić z tobą loża.

Szalony gniew Wyntera powoli gasł. Nie zareago­wał na jej wyzwanie. Ani słowem, ani wyrazem twa­rzy, ani drgnieniem.

Brak reakcji ze strony Wyntera doprowadził Charlotte do jeszcze większej histerii.

- Zrozumiałeś? Zgadzam się wyjść za ciebie za mąż, ale nigdy nie będę twoją żoną w pełnym sen­sie tego słowa.

Nadal stał bez ruchu.

Jeśli nie liczyć drobnego drżenia górnej wargi. Kiedyś, dawno temu, rodzice zabrali Charlotte do Londynu na wystawę dzikich zwierząt. Ogromny

230

lew nawet me drgnął, kiedy go obserwowała, ale ca­ły kipiał z pragnienia. Z pragnienia, aby zapolować, dopaść zwierzynę, która śmie podchodzić tak blisko.

Teraz to samo pragnienie obudziło się w Wynterze.

Zbyt późno zorientowała się, co zrobiła. Zbyt późno zapragnęła cofnąć swoje słowa.

Straciła panowanie nad sobą. Nie spuszczając wzroku z lorda, krok za krokiem zaczęła wspinać się po schodach.

W zgromadzonym w korytarzu tłumie szumiało. Wszyscy zadarli do góry głowy, patrząc na Charlotte oddalającą się od stojącego bez ruchu Wyntera.

Kiedy uznała, że wydostała się już spoza zasięgu jego rąk, zaryzykowała i odwróciła się do niego ple­cami. Nie traciła czasu na zachowanie pozorów do­stojeństwa; z bezwstydnym strachem popędziła kory­tarzem, jak najdalej od publiczności.

Nie słyszała, żeby podążył za nią. Szybki rzut oka ze szczytu schodów upewnił ją, że nadal stat na dole i patrzył. Ruszyła w stronę starego pokoju dzieci, zmieniła jednak zdanie i skierowała się do sypialni. Za sobą nie słyszała nic, wiedziała jednak, że gdzieś, w którymś momencie dopadnie ją i...

Złapał ją za ramię i obrócił do siebie, przypiera­jąc do ściany.

- Masz czas do naszej nocy poślubnej, żeby się poddać.

Swoją nieznośną pewnością siebie i dominującym wzrostem doprowadzał ją do furii. Z tych samych po­wodów czuła się przerażona. Przybrała wyzywającą postawę, unosząc do góry brodę i obrzucając go roz­wścieczonym spojrzeniem.

- A jeśli nie, to co, zgwałcisz mnie?

- Nie. - Pochylił głowę tak nisko, że musną! odde­chem jej twarz, i wyszeptał: - Panno lady Charlotto,

nie muszę cię gwałcić- Zapominasz, że cię pocałowa­łem, a pod twoim wykrochmalonym gorsetem i za sztywnymi zasadami kryje się żywa kobieta z krwi i kości. Twoje pełne wargi zmiękły pod moimi ustami i rozchyliły się na moje żądanie. Byłaś chętna nie mniej niż ja. Zastanawiam się, z iloma mężczyznami całowałaś się przede mną, żeby zdobyć takie do­świadczenie.

Obudził się w niej gniew. Gniew, że w ten sposób opowiadał o chwili, którą, gdyby nie owe przykre skutki, bardzo by sobie ceniła.

-Poza Howardem nigdy nie całowałam się z męż­czyzną.

- Aha. - Dotknął dłonią jej policzka. - Dziew­czynka, jeśli chodzi o kontakty z mężczyznami.

Czyżby skłonił ją do wyznania, którego nie powin­na była czynić? Z pewnością nie. Był bezceremonial­ny, bezpośredni, bez odrobiny subtelności - tak przy­najmniej zawsze myślała. Szarpnęła głową i spróbo­wała się prześliznąć pod jego ramieniem. Udało jej się jedynie umknąć za okrągły stolik, na którym stał kruchy porcelanowy wazon o żywych, błękitnych bar­wach.

Wynter zaczął się przesuwać ze złudną powolno­ścią i zanim zdążyła uciec na korytarz, uwięził ją po­między ścianą a stolikiem.

- Ostrożnie, panno łady Charlotto. Chyba nie chcesz stłuc jednego z ulubionych bibelotów mojej matki. - Przesunął palcami po jej szyi. - Zbiegliby się nasi goście, którzy tylko czyhają, by przyjrzeć się na­szym rytuałom godowym.

Pachniał skórą i końmi, co przypomniało jej ła­godny pocałunek na wzgórzu. Jednak ta chwila nie mogła się bardziej różnić od tamtego momentu. Od­wróciła głowę.

232

-Nie, nie chcę tego, ale rzadko dostaję to, o czym marzę. - Usłyszała w swoim głosie gorycz i użalanie się nad sobą, ale pomyślała, że choć raz w życiu mo­że sobie na to pozwolić.

Naturalnie Wyntera nic nie obchodziły takie głu­pie emocje, ale pochyli! się, żeby zajrzeć jej w twarz.

- Z największą radością dam ci to, o czym marzysz, w czasie naszej nocy poślubnej. - Uśmiechnął się do niej uśmiechem barbarzyńcy, drapieżnego lwa. -Zanim staniemy przed ołtarzem i złożymy małżeńskie przysięgi, będziesz drżała, pragnąc mnie. Będę znal smak każdego słodkiego zakątka twojego ciała, będę cię całował gorączkowo i namiętnie, będę cię pieścił, aż wilgoć zakwitnie pomiędzy twoimi nogami.

Jak kobieta może zachować spokój wobec takiej wulgarności? A co gorsza, na sam dźwięk tych słów zaczęły jej nabrzmiewać piersi, a między nogami po­czuła wilgoć. Zmobilizowała całą siłę woli, żeby zmie­rzyć się z nim wzrokiem, i wyszeptała gwałtownie:

- To właśnie jest rodzaj nieodpowiedniej rozmo­wy, przed którą cię przestrzegałam.

- Szczerze mówiąc, panno lady Charlotto, nie wierzę, żeby pani kiedykolwiek odważyła się poru­szyć taki temat. - Udawał, że się głęboko zastanawia, marszcząc brwi i nie odrywając palców od miejsca na jej szyi. - Nie. Przestrzegałaś mnie przed zbyt do­sadnymi komplementami, przed mówieniem wszyst­kiego, co myślę, przed krytykowaniem angielskich zwyczajów, ale nigdy nie wspominałaś, że nie powi­nienem pieścić słowami mojej kobiety.

Co miała powiedzieć? Z czym się nie zgodzić? I czy przy wygłaszaniu długiej, namiętnej diatryby, o jakiej marzyła, nie zawiedzie jej slaby głos? Udało jej się jedynie wykrztusić:

- Więc teraz ci mówię.

233

-Powiesz mi jeszcze wicie rzeczy przed naszą no­cą poślubną, panno lady Charloito, ale ja nie będę słuchał. Będziesz mówiła „nie", polem powiesz „być może", w końcu będziesz mnie błagała, lecz (woje słowa będą miały taki skutek, jak dmuchanie na bu­zujący ogień.

Ugięły się pod nią kolana. Mówił z takim zaanga­żowaniem, lak poważnie. Tylko służba gustowała w takiej krzykliwej manifestacji uczuć.

- Czy wiesz, jak Beduini nazywają taki dołeczek, jak twój? - Jego pałce powędrowały ku zagłębieniu w brodzie Charlotty. - Nazywają go pocałunkiem anioła i wierzą, że ktoś nim obdarzony będzie żył długo i szczęśliwie. Popilnuję tego. - Nie będziesz...

Pocałował ją, miażdżąc jej wargi swoimi. Tb nie był delikatny, czuły pocałunek, jaki połączył ich tego popołudnia - ale od popołudnia wszystko się zmieni­ło. Teraz wiedziała, że myślał poważnie o małżeń­stwie.

Nie był okrutny, ale zdecydowany, i nie pozwalał jej na opór. Otoczył ją ramionami, wplótł rękę we włosy i odchylił jej głowę do tyłu. Całował ją z zamkniętymi oczami, skoncentrowany jak smakosz degustujący zna­komitą potrawę. Otoczyła ją lała jego zapachu. Znajo­me ramiona, znajomy zapach, ten sam Wynter, ale in­ny niż poprzednio.

Pochwycił zębami jej dolną wargę, a kiedy jęknę­ła, wdarł się językiem do wnętrza j e j ust. Napełnił ją swoim smakiem, drążąc, rozpalając, podczas gdy Charłotia marzyła tylko o ucieczce. Zdesperowana,

gotowa próbować każdego sposobu, mocno wbiła pałce w ramiona mężczyzny.

-Nie rób mi krzywdy - wyszeptał wprost w jej usta, 234

Jak by mogła. Był większy i silniejszy od niej. I nie potrafiłaby. Nie miata skłonności do przemo­cy. Nie mogła podsycać w sobie złości. Nie chciała tej wojny, ale dzień po dniu Wynter wprowadzał coraz większe zamieszanie w jej spokojne życic. Niech go dia­bli wezmą! Zwinęła dłoń w pieść i zdzieliła go w żebra. Zdecydowanym gestem przycisnął ją do siebie. Ciepło jego ciała uderzyło w nią jak rozpalone do czerwoności żelazo. Ręka Wyntera w jej włosach, jego ramię opasujące ją w talii, a jej własne ciało od­prężało .się, napinało, radowało się... zdradzało ją. Jęknęła, zakłopotana i pokonana. Pocałunek Wyntera zelżał, stał się mniej władczy, bardziej uwodzicielski. Mężczyzna powoli rozluźnił uścisk, oparł dziewczynę o ścianę. I w tym momencie sama z własnej woli przywarła do niego wargami.

Nie śmiała otworzyć oczu. Nie zniosłaby jego wi­doku. A potem odwróciła głowę w bok.

- Nie przysporzę ci wstydu, najdroższa. Będę cię traktował z największą czułością i troskliwością, żą­dając dla ciebie wszelkich honorów, należnych mojej żonie. Ale nie pozwolę, żebyś mi odmawiała.

Odwróciła się, by rzucić się do ucieczki. Zderzyła się ze stolikiem. Stojący na nim wazon zakołysał się i roztrzaska! o podłogę.

Stanęła przerażona, patrząc na rozrzucone po podłodze skorupy. Oto, do czego ją doprowadzo­no. Panika, niezgrabne ruchy, a w końcu towarzyskie

faux pas.

Jej życie rozpadło się na drobne kawałki, tak jak ten wazon. A wszystko przez Wyntera. Tymczasem je­go głos był spokojny i głęboki, jak samego Lucyfera. - Charlotto, moja droga...

Jakby jedno czułe słowo mogło skleić na powrót wazon! Albo życie.

235

Pobiegła korytarzem, by schronić się w zaciszu swojej sypialni.

ROZDZIAŁ23

Najdroższe Pamelo i Hannah!

Nie miałam pomysłu, jak Was o tym wszystkim za­wiadomić choć z odrobiną godności czy przyzwoitości Zaistniałe dziś okoliczności, zapewniam Was, że zupeł­nie niewinne, zmuszają mnie do wyjścia za mąż. Moim narzeczonym jest lord Ruskin, pod wieloma względami człowiek światowy, pod niektórymi wszakże jest nie do zniesienia i w przyszłości nie widzę szans na miłość. Ślub został zaplanowany nieprzyzwoicie pospiesznie na poniedziałkowy poranek, zaraz po ogłoszeniu ostat­niej zapowiedzi, a to z powodu wizyty cudzoziemskich gości, przewidywanej w miesiąc po zaślubinach!

Możecie więc sobie wyobrazić, jak szalenie mi Was brakuje, moje kochane przyjaciółki Nie tylko z tych powodów, które już opisałam, ale również dlatego, że rzuciłam lordowi Ruskinowi najbardziej niemądre wy­zwanie i boję się, iż teraz będzie chciał wykorzystać każ­dą sposobność-..

Nigdy jeszcze Charlotta nie rozważała żadnej spra­wy tak długo jak wówczas, gdy szła tonąca w półmro­ku galeria, zawieszoną portretami sztywno upozowa-nych, dawno nieżyjących lordów i dam. Tego wieczo­ra, zaledwie dwadzieścia cztery godziny po okropnej scenie na schodach, nadal była zdenerwowana.

Wynter, nieustannie obserwujący ją z portretu na ścianie, jedynie pogłębiał ten stan. Wcześniej nie

236

zwracała szczególnej uwagi na obraz przedstawiający młodego Wyntera. Gdy teraz podążała pospiesznie z apartamentów Adorny do swojej sypialni, nie umiała nie zerkać w jego stronę.

Chociaż Wyntera nie było, bo rano wyjechał do Londynu, i tak nieustannie ją prześladował.

Gdy poprzednio wędrowała przez galerię portre­tów, nigdy nie zastanawiała się, co się kryje za za­mkniętymi drzwiami umieszczonymi w jednej ze ścian. Tej nocy była przekonana, że coś się tam czai. Teraz drzwi byiy uchylone...

Zbliżyła się do nich i zwolniła kroku. Uchyliła je jeszcze bardziej - w pomieszczeniu, które skrywały, panowała głęboka ciemność, do środka nie dolaty­wało światło palącej się na ścianie galerii świec, i na­wet wytężając wzrok nie mogła niczego dostrzec.

Potrafiła podać dziesiątki powodów, dla których drzwi były uchylone. Może służące tu sprzątały albo dzieci bawiły się w chowanego, a może...

- Panno lady Charlotto.

Krzyknęła. Glos Wyntera, dobiegający z głębi po­koju, ze środka mroku, tak bardzo ją przeraził... Przyłożyła ręce do piersi.

- Co tu robisz? W tym miejscu? Teraz? Wstał.

- Myślałam, że jesteś w Londynie. Podszedł bliżej. Bardzo blisko.

- Byłem. - Złapał ją za nadgarstek. - Myślisz, że mógłbym cię opuścić na dłużej niż jeden dzień?

Miała nadzieję, że tak. Prawdę mówiąc, liczyła na to, że jego nieobecność pomoże jej odzyskać rów­nowagę.

Może już nigdy nie odzyska spokoju ducha.

Co za okropna myśl. Tak się pogubić.

Przyciągał ją ku sobie z oczywistym zamiarem.

- Milordzie, nie wypada, żebyśmy przebywali ze sobą sam na sam przed ślubem.

- Albo, twoim zdaniem, po ślubie. Czyżbyś zapo­mniała?

- Nie.

- Zmieniłaś zdanie? Wpuścisz mnie do swojego łóżka?

Nie zdoła zwyciężyć; wiedziała o tym. Przytulił ją do siebie, jakby samą swoją bliskością był w stanic przezwyciężyć jej opór.

Przepaść pomiędzy ich możliwościami była ogrom­na, pod każdym względem. Gdy Wynter zostanie jej mężem, będzie mógł z nią robić, co tylko zechce. Bę­dzie mógł ją bić albo trzymać pod kluczem. Lub wyeg­zekwować swoje prawa małżeńskie. A gdyby śmiała się uskarżać czy przeklinać swój los, mężczyźni, którzy ustanawiają prawo, tylko wzruszą ramionami. Co ważniejsze zaś, setki kobiet, mniej szczęśliwych w mał­żeństwie niż ona, potępią ją i zmuszą do uległości.

Kiedy pomyślała o pozwoleniu mu na swobodne korzystanie z jej ciała... nie, po prostu nie mogła. Mu­siała z nim walczyć, bez względu na skutek tej walki. Gdyby tego nie spróbowała, straciłaby coś ważnego. Świadoma, że jej nie zrozumie, powiedziała otwarcie:

- Gdyby miłość istniała, oddalibyśmy sobie na­wzajem nasze ciała. Ale miłość nie istnieje, prawda? Tak mi powiedziałeś. Nic zamierzam ci więc niczego dać. Niczego.

Poczuła, że ogarnia go irytacja.

- Jak śmiesz mi się przeciwstawiać? Mógłbym cię zmiażdżyć gołymi rękami, a ty dumnie unosisz głowę i mówisz „nie".

- Gdybym uważała, milordzie, że możesz mnie zmiażdżyć, słuchałabym cię ze strachu przed twoją

238

brutalnością. Ale sądząc po twoich planach wobec mnie, rozumiem, że potrzebna ci jestem cala i zdrowa.

Uśmiechnął się.

- Tu masz rację, o światło poranka, mój aniele. -Zakręci! nią jak w wirze walcu i zręcznie wprowadził do ciemnego pomieszczenia. Nogą zatrzasnął drzwi. Wewnątrz panował spokój, a mrok napiera! na nicli jak żywa istota.

Nie bala się ciemności. Tylko głupcy i słabeusze obawiali się nocy. Nie wiedziała jednak, gdzie się znalazła. Była teraz całkowicie zależna od Wyntera i wiedziała, że na tym polega jego taktyka. Wojow­nik, którego wyzwała na pojedynek, skontrował i wy­ruszy! w pościg za nią z pewnością równą tej, z jaką prowadzi! bitwy na pustyni.

Najwyraźniej dobrze widział w ciemnościach, bo usiadł... usiad! na czymś... i pociągną! ją za sobą, aż znalazła się pomiędzy jego nogami.

Bardziej dla zasady niż z przekonania, że to co­kolwiek pomoże, zaprotestowała.

- Nie czuję się dobrze w tym odosobnieniu, milordzie. Objął ją w talii.

- To nie nasze odosobnienie powoduje twoje za­kłopotanie, moja słodka księżniczko.

Miała wrażenie, że znaleźli się w miejscu odle­głym od codziennego życia, gdzie - czego by nie zro­bili - wszystko pozostanie wyłącznie między nimi.

Zrozumiała, że zmęczyły ją te wszystkie lata, kie­dy była stale obserwowana. Ten pusty pokój uświa­domił jej, pod jaką żyła presją.

Była ubrana jak zwykle, w prostą, granatową su­kienkę guwernantki, z białym kołnierzykiem, zapię­tym wysoko pod szyją. Wynter odchyli! Charlotte do tylu i musną! ją ciepłym oddechem tuż za uchem. To sprawiło, że poczuła dreszcz.

239

Nie wyrywała się, ale stawiała opór całym ciałem nieskłonnym do współdziałania.

- Gdzie jesteśmy?

- W pokoju gościnnym. - Jedna ręka Wyntera po­wędrowała ku jej piersi. Nie po to jednak, żeby jej dotknąć, ale aby unosić się nad nią, jak jastrząb krą­żący nad upatrzoną ofiarą. - Służące pracowały tu­taj, żeby przygotować* pomieszczenie na przyjęcie gości weselnych.

Czuła zapach wosku i mydła. Czuła też woń Wyn-tera - czystego ciała i... łotrostwa.

- Jest tu przewietrzone łóżko ze świeżą pościelą, czekające na nas, gdybyśmy mieli ochotę z niego sko­rzystać.

Wszystkie mięśnie Charlotty skurczyły się w panice.

- Powiedziałeś, że mam czas do nocy poślubnej. Zaśmiał się, a gorący podmuch owionął jej poli­czek.

- Zgadza się. Ale wysłucham każdej twojej prośby.

- Niedoczekanie.

Przysunął usta do jej ucha i szepnął:

- Poprosisz.

Jego dłoń opadła na jej pierś. Palce odnalazły brodawkę i zaczęły ją delikatnie masować.

Charlotta wspięła się na palce.

Usiłowała przebić wzrokiem mrok i znaleźć coś co oderwałoby ją od myślenia o rytmicznych ruchach jego palców. Ale wokół było tak ciemno! A Wynter z oddaniem pieścił ją, jakby miał prawo ją unieszczę-śliwiać. Może zresztą określenie „unieszczęśliwiać" nie było najlepsze. Może lepsze byłoby słowo „nie­pokoić". Doprowadzać do rozpaczy.

Próbowała go powstrzymać. - Już próbujesz uciekać? Ach, panno lady Char-lotto, ledwie zaczęliśmy.

240

Usiłowała mówić z godnością.

- Chciałabym, żebyś przestał mnie tam dotykać.

- Będzie, jak każesz, moja uwodzicielska syreno. - Jego ręka popełzła w górę, w stronę kołnierzyka. Zaczął manipulować przy broszce, spinającej brzegi

kołnierza.

Nie miał szansy na odpięcie broszki jedną ręką! Nawet jej się to nie udawało.

Kołnierzyk zrobił się luźniejszy. Broszka zaczęła spadać.

Jakim sposobem?

- Nie lubię takich ograniczających swobodę ozdób - powiedział Wynter i zsunął kołnierzyk z jej ramion.

Tym razem lepiej odgadła jego zamiary i chwyciła go za rękę, ale i tak z niezwykłą szybkością, w jakiej by mu nie dorównał dziki kot, udało mu się rozpiąć guziki.

-Przestań! - krzyknęła.

-Jak rozkażesz, o pani mego przeznaczenia.

Zastosował się do jej polecenia, ale wyłącznie dla­tego, że rozpiął górną część sukienki niemal do wy­sokości talii. Charlotta popchnęła go, lecz lord zaci­snął mocniej nogi, żeby ją pomiędzy nimi unierucho­mić.

Poczuła powiew powietrza, gdy rozchylił rozpiętą suknię.

Wymierzyła cios na oślep. Pięść natrafiła na jego głowę. Coś mruknął.

Przechylił ją na bok i do dołu. Trzymał ją mocno, dopóki nie położył jej na czymś miękkim. Sofa. Sofa bez oparcia. Kozetka.

- Charlotto - wyszeptał, wsuwając rękę tak, by podeprzeć jej głowę. Pozostawało zagadką, gdzie się podziała druga ręka lorda. Dziewczyna próbowała

241

się wyśliznąć, ale spódnica, przygnieciona kolanem Wyntera, skutecznie ją powstrzymywała. A co wię­cej, czuta się uwięziona nic tylko przez niego, ale również przez... Pragnienie? Oczekiwanie? Wiedzia­ła tylko, źe nieznane dotąd uczucia, związane z taką bliskością mężczyzny, powodowały, iż chciała poznać lepiej te nieprzyzwoite doznania.

Gdyby tylko mogła się czuć przy nim bezpiecznie. Gdyby tylko wiedziała, że gdy osiągnie granicę, Wyn-ter się zatrzyma. Ale nic. Ten człowiek zawsze będzie ją popychał za daleko, zbyt szybko. Musiała o tym pa­miętać. Musiała zachować przytomność umysłu i nie słuchać uwodzicielskich tonów w jego glosie, gdy w y -mawiał jej imię, nie zauważać jego długich palców, gładzących jej skórę przy dekolcie koszuli.

- Charłotto...

Zmobilizowała się, by nie zareagować na jego po-

Potem pocałował jej nagą pierś.

- Nie. - Złapała go za włosy i szarpnęła. - iy dra­niu! - Otoczył wargami jej brodawkę i zaczął ssać.

Jej pałce, zaciśnięte na jego włosach, wyprostowa­ły się. Na jedną cudowną chwilę przestała myśleć. Emocje i instynkt pochwyciły ją w triumfalne objęcia i poddała się przyjemności.

Nagle jednak odezwał się rozsądek. Trzymała gło­wę Wyntera przytuloną do swoich piersi. Wiła się pod dotykiem jego ust jak jakaś rozpustnica. Jęcza­ła... Czy naprawdę tak bardzo się zapomniała? Czu­ła ból pożądania?

To właśnie miał na myśli, gdy mówił, że będzie go błagała. Będzie ją zmuszał do intymnego kontaktu, dopóki ona nie straci zdrowego rozsądku i resztek dumy. Nie dopuści do tego. Przesunęła dłoń po jego włosach.

242

- Wystarczy już, Wynterze. - Jej glos brzmiał zdu­miewająco silnie jak na kobietę, która właśnie doko­nywała takich odkryć. - Dowiodłeś już chyba swoich umiejętności.

Oddech Wyntera połaskotał jej wilgotną pierś,

- Dopiero zacząłem, Charłotto. - Wymawiał jej imię tak, jakby mówił o najcenniejszym klejnocie na świecie. - Tyle jeszcze nie wiesz.

- Ałcż wiem. Nie jestem ignorantką. - Masował palcami jej głowę, a ona coraz bardziej uświadamia­ła sobie ogrom swojego kłamstwa. Bo przecież nikt jej nigdy nie powiedział, że mężczyzna może dostar­czyć tyle przyjemności kobiecie samym dotykiem. -Po prostu nie mam doświadczenia.

Zlekceważył jej stwierdzenie z pogardą, na jaką zasługiwało, i powiedział:

- Jesteś najjaśniejszą gwiazdą migoczącą na aksa­mitnym niebie. Złowię cię i zatrzymam. -1 nagle siadł na niej okrakiem, majacząc jak Zeus, przybyły w ta­jemnicy, by ją uwieść. Powoli musnął wargami jej po­liczki, usta, powieki, rozbudzając jej zgłodniałe zmysły.

Zastygła. Jak Alkmena, pozwoliła się oczarować delikatnymi pieszczotami. Przymknęła oczy. Oddy­chała głęboko, koncentrując się wyłącznie na dotyku jego warg.

Toteż okazała się zupełnie nieprzygotowa­na na jego następne posunięcie. W jakiś sposób dtoń Wyntera wślizgnęła się pod jej spódnicę. Przesunął rękę pod jej kolano i uniósł je, po czym otoczył ra­mieniem talię dziewczyny, i dotknął palcem najbar­dziej intymnego fragmentu jej pantalonów.

Usiłowała usiąść, odepchnąć go, lecz przyciskał ją swym ciałem Zaczął manewrować przy rozcięciu w jej bieliźnie.

- Nie ruszaj się.

243

- Mam się nie ruszać? - Przyłapała się na tym, że również odpowiada szeptem, był to jednak szept pe­łen irytacji, towarzyszący bezowocnym próbom zaci­śnięcia nóg. Na przeszkodzie znalazła się druga no­ga Wyntera. - To niedopuszczalne! Nie możesz wsa­dzać ręki, gdzie tyłko ci się spodoba.

-7 Chcę tylko ciebie. - Jego dotyk był równie deli­katny jak muśnięcie warg na jej twarzy.

tylko że gładził włosy, kryjące jej najintymniejsze części ciała! Drżącym głosem spróbowała ponownie odwieść go od jego planów.

- Tb niewłaściwe i nie do przyjęcia.

- Ale przyjemne, prawda? - W jego głosie za­brzmiała... ciekawość? Jakby nie zdawał sobie spra­wy z tego, że dreszcze przebiegały jej skórę, palce u nóg zwijały się nerwowo, a w środku jej łona coś się zaciskało w pragnieniu głębszej więzi.

Przełknęła ślinę.

- Wynter, proszę.

Rozchylił ją palcami. Jego kciuk zaczął się przesu­wać w górę i w dół, dopóki nie natrafił na wilgoć, nad którą nie umiała zapanować.

Niemal słyszała, że się uśmiecha i pragnęła ze­trzeć mu ten uśmiech z twarzy. Ale nie pamiętała już, co zrobić, żeby podnieść do góry rękę.

Delikatnie skubiąc wargami jej szyję za uchem, powiedział:

- Sprawiłem ci przyjemność, panno lady Charlot-to. - Dotknął kciukiem czułego miejsca, wywołując bolesne odrętwienie. - Pomyśl, o ile przyjemniej ci będzie, gdy przyłożę tu usta - kciuk powędrował ni­żej - wycałuję każde miejsce - lekko wsunął palec do środka - i będę cię pieścił językiem.

Usiłowała go nie słuchać, próbowała zwalczyć zbie­rające w gardle łkanie, ale jego ruchy, w poleczeniu

244

i wypowiadanymi słowami, wywoływały ogromne na­pięcie wewnątrz jej ciała. Czuła, że jej łono staje się ciężkie. Kciuk Wyntera przesuwał się rytmicznie w gó­rę i w dół, za każdym razem coraz bardziej się zagłę­biając. Trzymała się kurczowo brzegów kozetki, jakby w obawie, że pochłonie ją jakieś straszliwe trzęsienie ziemi. Jeszcze mocniej przygniótł ją swoim ciężarem.

- Pomyśl - mruknął - co się będzie działo podczas naszej nocy poślubnej, gdy nie będziemy skrępowani ubraniem, nadzy jak Adam i Ewa, a nasze ciała splą-czą się ze sobą. Wyciągniesz do mnie ramiona. Uło­żę się pomiędzy twoimi nogami. Wejdę w ciebie po­woli... - ruch kciuka ilustrował słowa - a ty...

Całą dłonią naparł na nią, uciskając tam, gdzie najbardziej pragnęła.

Nie pojmowała tego... dolna część jej ciała... nie, całe ciało rwało się ku niemu. Jej ręce natrafiły na ramiona lorda. Krzyknęła:

- Wynter! - Wszystko skoncentrowało się w miejscu, gdzie znajdował się jego palec... nie, głę­biej... Boże, tak głęboko... skurcze trwały i trwały, pobudzane jego dotykiem, jego głosem, ciężarem jego ciała.

A kiedy drżenie wreszcie ustało i dysząc opadła na kozetkę, odgarnął z jej czoła kosmyk włosów i obiecał:

- Będę to robi! raz za razem, dopóki się nie pod­dasz i nie wyznasz, że mnie kochasz.

Nie wiedziała, dokąd uleciały jej siły. Nie tylko nie mogła unieść głowy, ale nawet nie była w stanie się zaczerwienić. Udało jej się jednak wyszeptać:

-Nie.

Wybuchnął cichym śmiechem.- No właśnie, o kwiecie oazy. Walcz ze mną. Walcz ze mną z całej si­ły. Dzięki temu zwycięstwo będzie jeszcze słodsze.

245

*

- Charlotto, przyniosłem ci prezent.

Charlotta oderwała wzrok od filiżanki, do której właśnie nalewała herbatę, i ujrzała Wyntera stojące­go w drzwiach galerii. Miał na sobie ubranie podróż­ne, a w rękach trzymał rzeźbione, drewniane pudeł­ko. Przybyłe w odwiedziny damy, w liczbie czterna­stu, wydały pomruk zaciekawienia.

Charlotta instynktownie dotknęła szerokiej wstążki, którą miała przewiązaną na szyi. Zasłaniała ona ślad pozostawiony przez usta Wyntera zaledwie wczorajszego wieczora. Okrągły, czerwony znak.

Adorna siedziała odprężona na wygodnym krze-

- Drogi chłopcze, zastanawiałam się, dlaczego tak pospiesznie wyruszyłeś do Londynu. Pojechałeś kupić biżuterię dla swojej narzeczonej? - Następnie zwróci­ła się do Charlotty, siedzącej samotnie przy stoliku. -Stanowicie taką cudowną parę. Nie mogłabym być bardziej zadowolona.

Charlotta wiedziała, że Adorna naprawdę tak uważa. Podczas tygodnia po ogłoszeniu zaręczyn jej obiekcje minęły bez śladu.

- Czy możemy wszyscy to zobaczyć, Wynterze? -zapylała.

Oczywiście wszyscy mogli zobaczyć. Wynter z ca­łym poświęceniem pracował, by uczynić z ich zaręczyn jak największe widowisko. Pragnął, aby jego prawa do niej były oczywiste dla wszystkich i nie podlegały żadnej dyskusji.

Charlotta odstawiła czajniczek na tacę i uśmiech­nęła się, by zadowolić widzów.

- To bardzo miłe z pana strony, milordzie. Aż

246

Miała nadzieję, że go zirytuje. Tymczasem Wyn-ter uśmiechnął się szeroko i rzekł:

- I taką właśnie lubię panią widzieć, panno lady Charlotto.

Ktoś sapnął. Pani Burlon stłumiła śmiech.

Wynter przesunął na bok stolik do herbaty, po czym ukląkł tak blisko, że dotykał kolan Charlot-ty. Ponad jego ramieniem mogła dostrzec panie, wpatrzone w nich w oczekiwaniu przedstawienia.

Co gorsze, zaczęła się obawiać, że rzeczywiście mogą się doczekać, bo Wynter nie przestawał na nią polować. Codziennie, każdej nocy, czego by nie robi­ła i gdzie by nie była, on był tam także. W obecności innych gładził ją po plecach albo brał za rękę i skła­dał na jej palcach namiętny pocałunek. Pomimo jej ogromnych wysiłków, zawsze udawało mu się przy-dybać ją samą, a wtedy zaczynał miłosne pieszczoty na serio. Przytulał ją do siebie, błądził rękami po jej ciele, gdzie tylko mógł, całował ją śmiało i czasami, ale tylko czasami, doprowadzał ją do tego haniebne­go drżenia.

Ale bez względu na to, co robił i jak Charlotta re­agowała, nigdy nie zmusił jej do złożenia deklaracji miłości.

Zdawało jej się, że trochę go to irytowało. Miała taką nadzieję.

Wynter uniósł wieczko pudełka, które przyniósł.

W świetle rozbłysła brunatna żółć i matowe złoto. Charlotta ujrzała naszyjnik i bransoletkę z oprawio­nych w złoto, polerowanych bursztynów, takie same kolczyki i pierścionek, który wydawał się zbyt duży na jej dłoń. Szczerze mówiąc, wszystko wydało jej się zbyt duże jak dla niej, bo wzór był prymitywny, nie­mal barbarzyński, ale... każda sztuka biżuterii ema­nowała szczególnym czarem. Zafascynowana, wbrew

247

swej woli, Charlotta wyciągnęła palec i dotknęła nim kamienia w naszyjniku. Jego powierzchnia była śli­ska jak jedwab.

- Tak. - Wynter mówił cicho, żeby tylko ona mo­gła go słyszeć. - Wiedziałem, że ci się spodobają. Wybierałem kamienie, stale mając w pamięci blask twoich włosów. Nalegałem też, żeby oprawa przypo­minała ciebie, żeby była niezwykła i... dzika, Charlot­te Jesteś taka dzika.

Zniewolona tym głębokim, szorstkim szeptem, spojrzała na Wyntera. Błąd! Pochwycił jej spojrzenie i wziął ją w niewolę. Pochylił się nad nią.

Rozchylił usta, poruszył głową. Miał zamiar ją po­całować w obecności wszystkich zebranych... Ona zaś gotowa była mu na to pozwolić.

Swoją strategią odniósł pewien sukces. Nauczył jej ciało, by na sam jego widok zaczynało odczuwać pożądanie.

Zamknęła oczy, gdy jego usta spoczęły na jej war­gach. Siedzącym wokół damom pocałunek mógł się wydawać dość niewinny, ale język Wyntera od razu rozchylił jej usta, wsunął się do środka i wypełnił swoim smakiem. Śmiało przycisnął ją do krzesła, aż złożyła głowę na oparciu.

Jej piersi -jej piersi! Nadal nie pojmowała, że mogła choćby o nich myśleć - nabrzmiały aż do bó­lu, a dłonie zacisnęły się na wyłogach żakietu Wyn-tera.

Błądzące pałce mężczyzny wsunęły się w jej wło­sy, burząc starannie ułożony kok, ona jednak myśla­ła jedynie o przyjemności czerpanej z jego dotyku. Kiedy w końcu odsunął się od niej, otworzyła oczy i stopniowo zaczęła powracać do rzeczywistości.

Nawet oddechy widzów nie przerwały ciszy, która zapadła.

248

Być może urządzał przedstawienie, żeby przypie­czętować prawa do niej, ale kiedy uczył ją namiętno­ści, sam stawał się dziki. Wiedziała, że gdy tylko Wynter stąd wyjdzie, będzie się wstydziła tego wszystkiego, ale teraz... Teraz chciała zaszyć się z nim w ustronnym miejscu i pozwolić mu się doty­kać wszędzie tam, gdzie dotykał ją wcześniej.

Plan zdobycia jej chyba się sprawdza!.

-Chciałbym, żebyś rozpuściła dla mnie swoje wspa­niałe włosy. Mają barwę ognia, są jedwabiste w doty­ku. Marzę o naszej nocy poślubnej, kiedy rozrzucę je na poduszce i zanurzę w nich twarz. - Nachylił się i podniósł biżuterię z podłogi. Zapiął bransoletę na jej nadgarstku i pocałował go.

Usiłowała odsunąć od niego kolczyki, ale dat ja­sno do zrozumienia, że zamierza sam ją w nie przy­stroić. Pocałunki, jakie złożył na każdym kolczyku, ledwo musnęły wrażliwą skórę za uszami, spowodo­wały jednak, że ciarki przebiegły jej po plecach i mu­siała wstrzymać oddech.

Wsunął ręce pod jej włosy i zapiął naszyjnik wo­kół szyi dziewczyny. Następnie odchylił nieco w bok jej głowę i pocałował ją w szyję. Serce Charlotty dud­niło pod ustami Wyntera, a kiedy jego wargi przesu­nęły się niżej, aż do obojczyka, z najwyższym trudem stłumiła jęk.

Sięgnął po ostatnią sztukę biżuterii. Po pierścio­nek. Obrączka swobodnie wśliznęła się na szczupły palec Charlotty. Teraz była kobietą Wyntera. Własno­ścią Wyntera. Pocałunki złożone przez niego najpierw na pierścionku, a następnie na czubkach jej palców, nie by|y podobne do poprzednich, słodkich i delikat­nych, "tymi pocałunkami odpowiadał na jej wyzwanie, sygnalizując, że zawładnie nią i weźmie jak swoją, czy będzie tego chciała, czy nie.

249

Zacisnął jej palce, jakby chciał, żeby zatrzymała len ulotny pocałunek.

- Zachowaj mój pocałunek do nocy, którą ja spę­dzę samotnie w mojej sypialni, a ty samotnie w two­im panieńskim łóżku. Zabierz wtedy ten pocałunek i umieść go tam, gdzie chcesz, wyobrażając sobie, co będziesz czuła, gdy w końcu wezmę cię w objęcia i będę się z tobą kochał jak szalony.

Skłonił się paniom. Charlotta była pewna, że za­nim opuścił pokój, ostatnią rzeczą, jaką zobaczył, był rumieniec, który wykwitł na jej policzkach.

Trzask! W jednej chwili otworzyło się ponad tuzin wachlarzy.

- Mój Boże. - Adorna przetarła czoło koronkową chusteczką. - Czyż nie jest tu gorąco?

*

Kładąc się do łóżka Charlotta chciała tylko w y -mazać Wyntera z pamięci i zasnąć, nie marząc o nim.

Była osobą, która szczyciła się rym, iż nigdy nie mó­wiła niczego pochopnie, bez zastanowienia. Natural­nie, gdyby usłyszał o jej dumie, roześmiałby się tylko.

Cóż, na tym chyba polegał problem. Nie chciała, żeby poznał jej najgłębsze uczucia. Czyż kobieta nie ma prawa do odrobiny prywatności nawet we wła­snych myślach?

Najwyraźniej nie, bo tej nocy nie mogła wymazać Wyntera ze swojej rozpalonej głowy.

Drgnęła, słysząc jakieś odgłosy dobiegające z bal­konu. Uderzenie metalu o drewno. Dostrzegła na po­sadzce balkonu metalowy hak, do którego przywiąza­na była lina, zwieszająca się przez balustradę.

Wynter! Wynter chciał wspiąć się po linie i wtar­gnąć do jej sypialni!

250

Serce zaczęło jej szaleńczo łomotać, jak zwykle, gdy był w pobliżu. Dobry Boże, czyżby planował po­siąść ją tu i teraz? Czy może byl to dalszy ciąg draż­nienia się z nią?

Ciągnięty na linie hak zaczął podskakiwać po po­sadzce, dopóki nie zaczepił o balustradę. Wynter po­tężnie szarpnął, by mocniej osadzić hak i w tym sa­mym momencie, z potwornym łomotem, balustrada się załamała. Dało się słyszeć głuche uderzenie, a na­stępnie pomniejsze trzaski i soczyste przekleństwo.

Kładąc się z powrotem do łóżka, Charlotta miała tylko nadzieję, że Wynter nie poobijał się za bardzo.

ROZDZIAŁ24

- Mówię pani, milady, dopóki sama nie usłysza­łam tych dźwięków i nie zobaczyłam przemykającej przez korytarz białej postaci, też myślałam, że to tyl­ko dziewczęca histeria. - Panna Symes nerwowo sku­bała palcami brzeg wełnianego szala.

Adorna potraktowała to jak poważny sygnał, bo­wiem zwykle panna Symes była bardzo rozsądna.

- Droga Symes, nie wątpię w twoje słowa, chcę tylko powiedzieć, że duch nawiedzający nasz dom podczas przygotowań do wesela jest bardzo kłopotli­wy. Mało brakowało, a krawcowa uciekłaby ze stra­chu. Tymczasem suknia drogiej Charlotly nie jest jeszcze gotowa! Sama wiesz, że dziewczyna mało je, więc krawcowa musi zwęzić suknię w talu, - Ador-na nie mogła się pozbyć nuty rozdrażnienia w głosie. Siedziała za biurkiem w swoich apartamentach, ro­biąc spis rzeczy, które wymagały załatwienia, i sprawdzając, co już zostało zrobione. Przy pośpie-251

chu, towarzyszącym przygotowaniom do ślubu Wyn-tera i Charłotty, przed przyjęciem na cześć cudzo­ziemskich gości, sprawa nawiedzenia domu przez ducha zakrawała na kpinę. - Nigdy nie mieliśmy tu żadnych zjaw. Nie możesz się ich jakoś pozbyć?

- Robię co mogę, miiady. Wystawiłam warty, ale mężczyźni albo zasypiają, albo są tak przerażeni, że nie można im ufać. A służące rzucają pracę tak szybko, że robota zalega, a ślub mamy za niespełna tydzień...

- Wiem, moja droga Symes, że pracujesz jak wól. - Adorna poklepała pulchną dłoń kobiety. - Pozwól, że się nad tym zastanowię. Jestem pewna, że uda mi się znaleźć kogoś specjalizującego się w egzorcy-zmach.

- Ojej, miiady! -Co?

- To chyba trochę zbyt radykalne.

-Nie rozumiem, dlaczego. Jak inaczej pozbyć się ducha z domu? Jeśli go nie zniszczymy, będziemy musieli go wychować. - Ta myśl zastanowiła Adorne. - A może duch po prostu jest nieokrzesany, jak Wynter? Może potrzebna mu guwernantka?

- Guwernantka dla ducha? - słabym głosem po­wtórzyła panna Symes.

- Albo solidny wygawor - dodała Adorna, zado­wolona ze swojego rozwiązania problemu. - Otóż to! Pozostaw zjawę mnie. Powiem jej parę słów do słu­chu. Ale nie teraz, droga Symes. Teraz jestem zajęta,

Symes dygnęła i wyszła z pokoju.

- Mamo! - od drzwi tym razem odezwał się Wyn-ter. - Muszę ci coś powiedzieć.

- Kochanie, właśnie chciałam z tobą porozma­wiać. Zaproszenia zostały rozesłane. Obiecaj mi, że nie zapomnisz o dobrych manierach w towarzystwie. Świetnie potrafisz się zachowywać, jeśli tylko ze-252

chcesz. Szczęśliwie się składa, bo wuj Ransom i ciocia Jane wrócili już z Włoch i będą na uroczystości. Ku­charz ułożył menu. - Adorna przerwała sprawdzanie pozycji na swojej liście i spojrzała na syna, który uty­kając zmierzał w stronę kominka. Zauważyła, że jed­ną bosą stopę ma obwiązaną białym płótnem.

- Dlaczego tak chodzisz?

- To nic, mamo. - Wynter zmarszczył brwi, jakby to mogło ją zniechęcić do zadawania dalszych pytań. - Do wesela się zagoi.

- Czy Charłotta w końcu uczyniła wyłom w swo­jej... niewzruszoności?

- Charłotta nie ma z tym nic wspólnego.

- To kłamstwo, kochanie. Jeśli chodzi o ciebie, to w ostatnim czasie wszystko ma coś wspólnego z Charłotta. - Ostrożnie odłożyła pióro na bibułę. -Prawda?

- Gdyby tylko przyznała, że mnie kocha! - w y -buchnął. - Gdyby przyznała, że mnie kocha, byłaby szczęśliwa.

Adorna delektowała się tym wybuchem. Nie pla­nowała, że Charłotta poślubi jej syna, ale teraz, gdy I małżeństwo było już przesądzone, widziała pewne pozytywy. Tych dwoje pasowało do siebie.

A raczej: będą pasować, kiedy uporządkują parę drobiazgów. Wynter był taki zawiedziony, że zwie­rzył się matce, czego nie robił od czasu swych jede­nastych urodzin.

Charłotta... Zdecydowanie zarysowany podbró­dek nic mógł zwieść Adorny; pod tą spokojną powlo­ką kipiał bunt i zdecydowanie. No, naturalnie. W y -starczy zobaczyć, jak pokrzyżowała plany wuja wo­bec swojej osoby. Wynter miał silniejszy charakter niż ten mięczak Porterbridge i Adorna cieszyła się, obserwując taki „pojedynek tytanów".

253

- Charlotta jest rozsądną dziewczyną. Jeśli miłość do ciebie uczyni ją szczęśliwą, to na pewno się do niej przyzna. Nawet gdyby to nie byia prawda.

- Ale to jest prawda. Jak mogłaby nie kochać męż­czyzny z moją pozycją i o tak szlachetnym charakterze?

Adorna zachichotała. Jedno spojrzenie na obu­rzonego jej reakcją Wyntera wystarczyło, by zaniosła się jeszcze głośniejszym śmiechem.

- Kochanie, zastanów się! Gdyby lak było, wszyst­kie kobiety w Anglii byłyby w tobie zakochane. - Za­nim zdołał się odezwać, powstrzymała go uniesie­niem ręki. - A zapewniam cię, że nie są. Znam się na miłości.

Nie powinna była liczyć na to, że wyśmiewanie się

- Nie rozumiem, mamo, dlaczego uważasz się za eksperta w dziedzinie miłości. Nie jesteś chyba nadmiernie uradowana faktem, że lord Bucknell przestał teraz składać ci wizyty.

Poczuła ukłucie w sercu. Nie dopuszczała myśli, że naprawdę przestał ją odwiedzać. Miała nadzieję, że chwilowo pochłonęły go inne sprawy. Musiała jednak spojrzeć prawdzie w oczy; nie zamierzał zaakcepto­wać jej warunków, a ona nie była skłonna zgodzić się na jego. To był koniec. Nawet ktoś lak pochłonięty swoimi sprawami jak Wynter, zauważył to.

- Nonsens - rzekła możliwie spokojnie. - Jestem zachwycona, że znalazł inny sposób spędzania czasu.

Wynter nic dat się oszukać.

- Czy Bucknell został zaproszony na wesele?

- Oczywiście, kochanie. - Spróbowała się uśmiechnąć. - Jesteśmy przyjaciółmi.

- Łączyło was coś więcej niż przyjaźń.

Kiedy ta rozmowa wymknęła jej się spod kontro­li? A właściwie, kiedy Wynter zaczął mieć takie wy-

254 '

czucie w sprawach, które nie dotyczyły koni i inte­resów?

- Lord Bucknell nic ma w sobie tej joie de vivre, która cechowała twojego ojca.

-Ta uwaga, mamo, jest lekceważąca wobec jedne­go albo wobec drugiego z nich.

- Nieprawda. Każdy człowiek ma w sobie coś po­ciągającego. Bucknell jest raczej wstrzemięźliwy. -Nim Wynter rozpoczął dalsze przekomarzania, do­dała: - I niezwykłe stateczny. Ale nie potrafił trzy­mać się ode mnie z daleka, a ja... cóż, pierwszy raz od śmierci twojego ojca poczułam, że ktoś mnie po­ciąga. - Dostrzegła sposób, żeby odwrócić jego uwa­gę od siebie i skierować rozmowę na właściwe tory. - Każdy zasługuje na partnera, który go będzie na­prawdę pociągał, ale to się chyba nigdy nie zdarza, prawda? Ja i lord Bucknell, ty i Charlotta. Zupełnie różni.

- Mój przybrany ojciec z pustyni powiedział mi, że mężczyźni i kobiety są zupełnie odmienni.

I z takim przekonaniem wrócił do domu! Nie za­zdrościła Charlotcie stojącego przed nią zadania.

- Nie, kochanie, nie są. Wszyscy odczuwamy tak samo ból, przyjemność, pragniemy całym sercem. Po prostu pragniemy czegoś innego, na przykład ty pragniesz Charlotty, a Charlotta pragnie miłości. -Odwracając się z powrotem ku rozłożonym na biurku papierom, rzuciła: - Zastanawiałam się nad czymś.

Rozszyfrował jej podstęp. Pamiętał go z młodości, kiedy często go stosowała. Zamierzała zmienić te­mat, co uznał w tym momencie za dobry pomysł.

- To zawsze niebezpieczne zajęcie, mamo. Nad czym się zastanawiałaś?

- Nad tymi stratami w firmie. To naprawdę nie by­ły duże pieniądze.

Zaskoczyła go uwaga matki, zwłaszcza że wypo­wiedziana została ciepłym tonem.

- Nieduże?

- Te pieniądze, które zostały sprzeniewierzone, głuptasie. Ten, kto je ukradł, nie zabrał wiele. Praw­da? - Ujęła w dłoń pióro i zanurzyła je w atramencie.

Do czego zmierzała?

- Skąd mogę wiedzieć? Za każdym razem, kiedy sprawdzam rachunki, kwoty się różnią. Małwersant się przestraszył i zaczął oddawać to, co nakradł.

- No naturalnie, że się przestraszył. - Zaczęła coś notować na leżącej przed nią kartce papieru. - W na­szej firmie są sami porządni ludzie i jeśli ktoś wziął pieniądze, to jestem pewna, że miał ważny powód. Chyba po prostu je pożyczył, a teraz spłaca dług.

Wynter wpatrywał się w tył głowy Adorny.

- A jeśli będzie miał ochotę pożyczyć je sobie zno­wu, mamy mu na to pozwolić? Co ty mówisz, mamo?

- "tylko to, że temu, kto je zabrał, jest naprawdę bardzo przykro.

Wynter uwielbiał swoją matkę, ale jej sposób ro­zumowania był zagadką dla wszystkich, z wyjątkiem ojca.

- Mamo, nie mamy do czynienia z małym dziec­kiem, które nie odróżnia dobra od zła. Te pieniądze, twoje- pieniądze, ukradł dorosły człowiek, który mu­si ponieść karę.

- To brzmi lak... brutalnie - westchnęła.

- Dla takiego postępowania nie ma wytłumaczenia.

- Och, Wynterze, ależ z ciebie prawdziwy mężczy­zna. - Jej śmiech rozległ się jak szum potoku. - Za­wsze jest jakieś wytłumaczenie. Podejrzewasz kogoś?

-1 to niejedną osobę.

- Och. Kogo?

256

- Po pierwsze, to mógł być Hodgcs. Twierdzi, że jest tobą oczarowany i wyraźnie widać, że nie po­doba mu się ani mój powrót, ani myśl o tym, że przejmę zarządzanie firmą. Shilbottle deklaruje się jako wielbiciel ojca, do czego można się odnosić bardzo podejrzliwie. Pozostali albo nie mieli oka­zji, albo dość inteligencji, żeby zrealizować tak sprytny plan.

Pióro w dłoni Adorny znieruchomiało.

- A więc przestałeś podejrzewać Stewarta. Wynter bardzo nie chciał odpowiedzieć, ale nie

było sposobu, żeby zachować tajemnicę.

- Stewart jest moim głównym podejrzanym. Za­stawiłem na niego parę pułapek i złapię go, jako żywo.

Adorna odwróciła się na obrotowym krześle tak, by widzieć syna.

- Stewart? Drogi Stewart? Jak mogłeś pomyśleć coś takiego? Zawsze był moim wsparciem.

- Właśnie w tym rzecz. Miał nieograniczony do­stęp do naszych funduszy.

-Jest twoim kuzynem.

- Jest złodziejem.

-Złodziejem! To takie okropne słowo, Wynterze.

- To kradzież jest okropna.

- Dobrze. - Adorna odgarnęła włosy opadające na czoło. - Ale musisz mnie informować o wszyst­kich swoich poczynaniach.

- Żebyś mogła go ostrzec, mamo? Nie, to byłoby nierozsądne z mojej strony.

-Ależ, Wynterze...

Mężczyzna ruszył w stronę drzwi.

- Wynter, zaczekaj! Co chciałeś mi powiedzieć, kiedy tu przyszedłeś?

257

- Trzeba posprawdzać balustrady na wszystkich balkonach. Drewno już przegniło - powiedział i w y -szedł z pokoju.

«

O świcie w dniu ślubu powietrze było świeże i przejrzyste. Umocniło to Charlotte w przekonaniu, że Wynter rządzi! nawet pogodą. Przez ostatnie trzy tygodnie nieustannie targały nią zmienne emocje. Teraz zaś, zrezygnowana, siedziała w wannie pełnej gorącej, pachnącej wody i obserwowała promienie słoneczne, przesuwające się po podłodze. Poślubi Wyntera. Będzie mu odpowiednio wdzięczna za jego litość. I pozwoli mu położyć się na niej...

Zaczęła się nacierać mydłem otrzymanym od Adorny.

Teoretycznie rzecz biorąc, rozsądnie byłoby po­zwolić mu korzystać z poszczególnych części swojego ciała. Ale w rzeczywistości w niewielkim stopniu pa­nowała nad swoim ciałem i jego reakcjami. Chciałaby pozostać nieczuła na pieszczoty. Ale jak to osiągnąć?

- Charlotto, moja droga, nie grzeb się - zawołała zza parawanu Adorna. - Suknia jest już naszykowana, ale sporo czasu zajmie nam twoja fryzura. Oczywiście Wynter chciałby, żebyś miała rozpuszczone włosy, ale powiedziałam mu, żeby sobie zostawił na wieczór przyjemność ich rozpięcia i rozpuszczenia...

Ciotka Jane pospiesznie wpadła jej w słowo.

- Krawcowa zeszywała ostatnie szwy dziś w nocy. Wszystko jest już gotowe.

Charlotta uśmiechnęła się. Ciotka Jane przybyła zaledwie- wczoraj wieczorem, ale zdążyła już zrobić wrażenie na Charlotcie swoim zdrowym rozsądkiem i pogodą ducha.

258

Zgodnie z życzeniem Charlotty suknia była bar­dzo prosta. Tak drobna osoba jak ona utonęłaby w pełnej falbanek i koronek kreacji, jaką zaplanowa­ła dla niej Adorna.

- Ten rząd małych guziczków na plecach wygląda wyśmienicie, ale będzie bardzo niewygodny podczas siedzenia - zauważyła Jane.

- Och, wątpię, żeby Wynter wytrzymał dłużej niż do obiadu. Wiesz, jaki jest niecierpliwy - odparła Adorna.

Mydło z pluskiem wypadło Charlotcie z rąk. Za parawanem zapanowała cisza. Jane odezwała się pierwsza.

- Prześliczne są te długie rękawy. Nadają sukni średniowieczny charakter. O, poznaję ten welon.

- Służył na dwóch ślubach - rzekta Adorna. Obie nosiły go na swoich ślubach i Charlotta była

wzruszona i zaszczycona, że go jej zaproponowały.

- Podoba ci się biżuteria? Szkoda, że nie widziałaś, jak Wynter dawał ją Charlotcie! - Adorna zachichota­ła i jęknęła, jakby dostała kuksańca między żebra.

Głos zabrała Jane.

- Kolor bursztynów przypomina mi... - zawiesiła głos.

Charlotta przerwała wyławianie mydła i wytężyła słuch. Co przypominały Jane bursztyny? Dlaczego zamilkła?

Zza parawanu wyłoni! się Wynter.

Charlotta zamarła.

Ubrany był uroczyście w czarne, dobrze skrojone ubranie, obszerne w ramionach, a wąskie w pasie. Ale stopy miał bose. No i znajdował się w jej sypial­ni. Podczas kąpieli. I patrzył na nią oczami, w któ­rych tlił się żar.

Pierwsza odzyskała głos Adorna.

259

- Wynter, wyjdź stąd natychmiast! To źle wróży, gdy widzi się pannę młodą przed ślubem!

- Adorno, kochanie - odezwała się zaskoczo­na Jane. - Pominęłaś najważniejszy powód,

Charlotta przyłożyła myjkę do piersi i zanurzyła się w wodzie.

- Idź sobie! - wyszeptała w stronę bezwstydnego narzeczonego.

Podszedł bliżej i pochylił się nad nią, patrząc pro­sto w wodę.

Starała się maksymalnie rozciągnąć szmatkę, że­by osłonić wszystkie ważne części ciała, ale szybko odkryła, jak bezcelowe są jej wysiłki.

- Idź sobie - powtórzyła i zanurzyła się tak głę­boko, że woda sięgała jej do ust.

Ukląkł przy wannie.

Charlotta dostrzegła zgorszoną Jane, która wyło­niła się zza parawanu i ruszyła ku Wynterowi. Nagle Adorna wyciągnęła rękę, złapała ciotkę Jane i szarp­nęła do tyłu.

- Czego chcesz? - wydusiła stłumionym głosem Charlotta.

- Och, ciebie. Chcę tylko ciebie. I dzisiaj cię do­stanę. - Pochylił się nad wanną i pocałował dziew­czynę w czoło. - Chciałem, żebyś o tym pamiętała.

260

ROZDZIAŁ 25

Charlotta stała w kruchcie kościoła, dzierżąc wią­zankę z białych róż i z niecierpliwością słuchając stę­kania lorda Howarda.

- T... ty... nie musisz wychodzić za niego za mąż. Dam ci wszystko, czego tylko zapragniesz, tylko chodź ze mną.

Patrzyła na niego i zastanawiała się, dlaczego w dniu swojego ślubu musi znosić takie wizyty. Naj­pierw Wynter, który pochylił się nad jej nagim cia­łem, by jej powiedzieć, że wkrótce zostanie jego żo­ną. Tak jakby mogła o tym nie pamiętać! Potem byli Leila i Robbie, którzy potrzebowali zapewnienia, że wszystko będzie dobrze. Dla nich odsunęła na bok wszelkie obawy i nie bacząc na elegancką suknię, przytuliła ich mocno do siebie.

A teraz lord Howard. Lekko rozdrażnionym to­nem szepnęła:

- Wracaj do lady Howard.

Lord oddalił się ze spuszczoną głową. Charlotta zwróciła się do odświętnie ubranego pana Burtona:

- Nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale będę szczęśliwa, kiedy wreszcie będzie po wszystkim.

Pan Burton poprawił sobie spinki przy koszuli i z surowym wyrazem twarzy odparł:

- Sądząc po tym, co słyszałem na temat zachowa­nia lorda Ruskina, muszę się z tobą zgodzić. Temu młodemu człowiekowi przydałaby się niezła szkoła.

Okazało się, że pan Burton nie lylko postanowił zastąpić jej ojca i poprowadzić ją do ołtarza, ale tak­że udzieliła mu się typowa niechęć przyszłego teścia do pana młodego i jego arogancji. Jakże Charlottę

261

ucieszyło, że choć jeden człowiek uważał, iż zacho­wanie Wyntera było odrażające. Oparła rękę na ra­mieniu pana Burtona i rzeła:

- Sir, pragnę wyrazić moje najszczersze podzięko­wanie za zgodę na poprowadzenie mnie do ołtarza. To dług, którego nigdy nie będę w stanie spłacić.

- No, już dobrze. - Chrząknął z zakłopotaniem. -Czuję się zaszczycony, że mnie pani poprosiła, lady Charlotto. Pamiętam pani ojca i...

Przerwał mu głos dobiegający od drzwi:

- Ja cię poprowadzę do ołtarza.

Przez króciutką chwilę Charłotta miała wrażenie, że słyszy głos ojca. Szybko jednak odzyskała rozsą­dek i odwróciła się.

W drzwiach stał jej wuj, ubrany w czarny żakiet i przepasany szarfą z purpurowego jedwabiu. Ubra­nie zostało uszyte przez londyńskiego krawca. Wie­działa o tym, bo pamiętała, jak wuj narzekał na cenę, gdy je kupował,

Ale dlaczego wuj pojawił się w przedsionku ko­ścioła? Z pewnością nie po to_t żeby ją złajać. Nie w takim dniu.

-Jeśli chcesz być świadkiem uroczystości, milor­dzie, powinieneś zająć miejsce w ławie - odezwała się Charłotta.

- Jestem hrabia Porterbridge, a to jest moja sio­strzenica - oświadczył ostrym, kategorycznym to­nem. - I to ja poprowadzę ją do ołtarza.

- Lady Charlotto, co mam uczynić? - zapytał pan Burton zaskoczoną pannę młodą.

- Nie musi pan jej pytać - wtrącił wuj. - Charłot-ta uczyni to, co jej każę.

„Charłotta uczyni to, co jej każę". To zdanie zawi­sło w powietrzu jak wielki ciężar. Gdyby niegdyś uczyniła, co kazał, poprowadziłby ją do ołtarza już

262

dziewięć lal temu i miałby ją z głowy. Ale tak się nie stało i teraz znaleźli się w niezręcznej sytuacji.

- Mój bral chciałby, żebym to ja wydał jego córkę za mąż.

Szeroko otworzyła oczy. Teraz martwi! się o uczu­cia jej ojca?

- A potrafię to zrobić jak należy.

W tej niezwykłej, pełnej zdumienia chwili, Char-tta pojęła nagle, że... wielkie nieba, wuj chciałby uczynić dla niej coś miłego. Dała więc głową znak panu Burtonowi, a ten ukłonił się i oddalił.

Pomiędzy wujem i siostrzenica zapanowało nie­zręczne milczenie. Charłotta, która szczyciła się tym, że umiała nauczyć nawet największych tepaków, jak się zachować w każdej sytuacji, w popłochu szukała bez­konfliktowego tematu do rozmowy. Wreszcie znalazła:

- Doceniam pana propozycję, milordzie. Energicznie machnął ręką.

- Muszę tak postąpić. Nie mam wyboru. Przez twój wykład o mężczyznach, którzy nie kochają swo­ich żon, omal nie zostałem poćwiartowany.

Nie rozumiała. Nie miała siły, żeby starać się zro­zumieć, zresztą w tej chwili jej to nie obchodziło.

- Przykro mi, wuju, że słyszałeś mój wybuch. To był... impuls.

- Nie przepraszaj. Ten szczeniak, Ruskin, zasłużył na to. - Wuj ponuro zapatrzył się przed siebie. - Pi-per powiedziała, że ja także sobie zasłużyłem.

- Na co sobie zasłużyłeś?

- Powiedziała, że masz rację. Powiedziała, że jej nic kochałem, że byłem słońcem, a ona nędznym śmieciem. Oświadczyła, że kochała mnie, gdy nie miałem żadnych perspektyw, że kochała mnie, gdy zostałem hrabią, a ja przez cały ten czas byłem osłem.

263

Charlotta podejrzewała, że powinna uprzejmie za­przeczyć, ale nie była w stanie kłamać. Nie w kościele.

- Powiedziała, że jej nie kocham.

Charlotta przypomniała sobie te wszystkie chwile, gdy wuj ignorował ciotkę Piper, i poczuła, że pocą jej się dłonie w rękawiczkach.

- A kochasz?

- Oczywiście, źe kocham, dziewczyno. - Zawahał się, po czym dorzucił nieodparty argument. - Przez trzydzieści pięć lat nie dzieliłem łoża z nikim innym.

Charlotta o mało nie parsknęła śmiechem. Czy wszyscy mężczyźni myślą podobnie?

- Kobiety nie uważają wierności za dowód miłości.

- Czego więc byłby to dowód, do diabła? - sapnął wuj.

- Lenistwa.

- Charakter nie poprawił ci się z czasem, dziew­czyno. Jesteś piekielnie bezczelna. - Zaczął mówić głośniej i bardziej opryskliwie. - Jestem hrabią. Nie muszę się wysilać i uganiać się za spódniczkami. Ko­biety przychodzą do mnie same.

Skinęła głową. Jeszcze mocniej ścisnęło ją w doł­ku. Tylko wuj potrafi! obrócić pojednawczy gest w spektakl ukazujący jej przypuszczalną przyszłość. Wychodziła za mąż za wicehrabiego, który przyznał, iż jej nie kocha, i uważał, że namiętność powinna jej wystarczyć do szczęścia...

Najwyraźniej wuj uznał jej przestrach za pogardę,

- W porządku. W y , kobiety, wszystkie jesteście ta­kie same, żądacie tylko męskiej krwi. Twoja ciotka jest jedyną kobietą, z jaką kiedykolwiek bytem zwią­zany. Inne też były bardzo ładne, więc nie opowiadaj mi, że to sprawa lenistwa. Piper jest tą jedyną, z któ­rą pragnąłem...

264

Przerwała mu pospiesznie, nie chcąc słyszeć nic więcej.

- Wierzę ci, wuju.

Może się myliła. Może dla mężczyzny wierność była naprawdę dowodem miłości.

Znów zapadła kłopotliwa cisza. Wuj odchrząknął.

- Piper powiedziała też parę innych rzeczy.

- Wuju, doceniam twoje zaufanie, ale nie wiem, czy powinnam poznawać szczegóły waszego pożycia.

- Mówiła o tobie.

- Och. - Charlotta wiedziała, że dzień ślubu bę­dzie trudny, ale nie przypuszczała, że aż tak.

- Powiedziała, że chyba byliśmy dla ciebie zbyt szorstcy, kiedy straciłaś rodziców. Odparłem, że stra­ciłem brata, najlepszego przyjaciela. \ dobrego hra­biego. Nigdy nie sądziłem, że odziedziczę tytuł.

Charlotta wróciła myślami do tamtych czasów, kiedy żyli jej rodzice. Wuj zawsze był opryskliwy, ale wtedy bywał też... niemal miły.

- Piper stwierdziła, że utrata brata to nie to samo, co śmierć rodziców i że każdy głupiec by to zrozu­miał. - Patrząc spode łba, dorzucił: - Cóż, ja nie ro­zumiałem.

- Czasem mężczyznom brak intuicji. - Charlotta celowo złagodziła sąd.

- Cóż, jakim sposobem mamy wiedzieć to wszystko o miłości i uczuciach? Żadna nam nigdy nic nie mówi, a potem uciekają od nas. Tak czy inaczej, Piper powie­działa, że powinniśmy byli lepiej cię traktować. Może powinniśmy pozwolić, żebyś bywała na balach, tak jak chciałaś. Powiedziała nawet, że miałaś rację w sprawie Howarda. Teraz więc usiłuję... upłynęło już parę lat, ale nigdy nie zamierzałem... twój ojciec i ja zawsze...

Wuj próbował właśnie powiedzieć, że się mylił. W swoim życiu Charlotta spotkała bardzo niewiele

265

osób, które miałyby dość charakteru, by to przyznać.

Prawdę mówiąc, jej samej też raczej brakowało tej

umiejętności. Przerywając jego przemowę, rzekła:

- Rozumiem. Postępowałeś najlepiej, jak umia­łeś.

I miała wrażenie, że istotnie tak było.

*

Adorna postanowiła, że nie będzie płakać. Śluby były radosnymi wydarzeniami, a nie okazją do żałob­nego zawodzenia. Usiądzie sobie w ławce dla rodziny i, rozmyślając o miłych rzeczach, poczeka na Charlot­te, która przejdzie środkiem kościoła do ołtarza. Przecież nigdy jeszcze nie płakała na żadnym ślubie...

- Babciu! - Drobna, obciągnięta rękawiczką dłoń Leili szarpnęła za wykończoną koronką suknię Ador-ny. - Dlaczego tata stoi przed ławkami i ma taki wściekły wyraz twarzy?

Adorna zerknęła na małe paluszki, gniotące jej kreację. Leila zabrała rękę.

- Nie jest wściekły, tylko szczęśliwy - kobieta po­wiedziała sucho do wnuczki.

Leila potrząsnęła głową.

- Nie wygląda na szczęśliwego.

- Ale jest - powiedziała Adorna z naciskiem. Robbie pochylił się ku babci i wyszeptał głośno:

- Dlaczego nie jest szczęśliwy?

- On jest szczęśliwy - powtórzyła Adorna. - On tylko... mężczyźni lubią, kiedy uroczystości ślubne dobiegają końca.

- No tak - Robbie ze zrozumieniem pokiwał gło­wą. - Czekają, żeby zacząć się parzyć.

Wuj Ransom zasłonił usta dłonią, żeby stłumić śmiech.

266

- Wszystko w porządku, babciu - Leila poklepała Adornę po ręce. - Nieważne, że inni się z nas śmieją.

W pierwszej chwili Adorna pomyślała, że próba Leili pocieszenia jej jest czarująca. Ale natychmiast przyszła jej do głowy niepokojąca myśl:

- Poczekaj. Kto się z ciebie śmiał?

Z tyłu ktoś syknął, żeby je uciszyć. Prawdopodob­nie lord Bucknell, w przypływie wojowniczej dbało­ści o przyzwoite zachowanie.

- Czy ktoś z ciebie kpił, kochanie?

- Właściwie nie. - Wargi Leili zadrżały. - "tylko troszeczkę.

Robbie znów się pochylił do babci.

- To syn pastora. Alfred wyśmiewał się z jej ak­centu i doprowadził ją do łez. - Oparł się o poręcz ławki i założył ręce na piersiach. Najwyraźniej bra­terska miłość zwyciężyła nad nową przyjaźnią.

- Wcale nie płakałam - zaprotestowała dziew­czynka.

Robbie przewrócił oczami.

- Może raz, ale niezbyt długo - ustąpiła. - Nie bę­dę płakała przez takiego głupiego chłopaka.

Adorna popatrzyła na tę drobną dziewczynkę i nagle uderzyło ją ogromne podobieństwo malej do ciotki Jane. Do ciotki Jane, którą Adorna czciła za odwagę, prawość i ogrom uczuć. Wszystko to Le-ila posiadała w nadmiarze.

Usłyszała w głowie głos swego ukochanego męża.

Adorno, bez miłości do dziecka pomarszczysz się zestarzejesz". Miłość do dziecka, śmiech z jego wy­bryków... to była recepta Henry^go na walkę ze sta­rością. I ten sposób działał. Aż do śmierci zachował młodzieńczego ducha i za to go kochała.

Te dzieci naprawdę były nieznośne i stanowiły utra­pienie dla kobiety przyzwyczajonej do stawiania

267

na swoim. Lecz Adorna zawsze miała słabość do dzie­ci. Spojrzała na Wyntera, który nie odrywał wzroku od drzwi kościoła. Za plecami miał stary, skrzący się kolorami witraż. Łzy napłynęły jej do oczu. Przełknę­ła ślinę.

Nie będzie się rozwodzić nad faktem, że ten ślub był spełnieniem marzeń, które obudziły się w niej w czasach, gdy trzymała Wyntera przy piersi. Pod­czas pustych lat jego nieobecności bała się, że te marzenia nigdy się nie spełnią, ale wkrótce... Och, już wkrótce będzie mogła rozpieszczać następne wnuki.

Kątem oka dostrzegła, że Robbie ramieniem ob­jął Leilę.

Nowe wnuki nie będą mówiły z obcym akcentem. Kolorem włosów i oczu nie będą się różnić od innych angielskich dzieci. Będą miary i tatę, i mamę.

Adorna nie będzie im potrzebna.

Robbie jej potrzebował. I Leila. Adorna ręką stłumiła pełne zdumienia łkanie.

- Co się stało, babciu? - szeptem spytała Leila. Adorna usiłowała odpowiedzieć normalnym gło­sem, jakby łzy nie ściekały jej po policzkach.

- Co jej jest? - Robbie zapomniał, że siedzą w ko­ściele.

Ciotka Jaiie natychmiast go uciszyła.

- Babcia jest szczęśliwa - wyjaśniła.

- Ludzie w Anglii zachowują się naprawdę śmiesznie, gdy są szczęśliwi - zauważył Robbie. Ale delikatnie dotknął dłonią ramienia Adorny.

A Leila cmoknęła ją w rękę.

Organista zaczął grać. Rozległ się śpiew solistki. Charlotta stała w głębi kościoła z hrabią Porterbrid-ge'em. Adorna zamrugała gwałtownie, przetarła oczy chusteczką.

268

- Tam jest panna lady Charlotta. Jest taka piękna. - Leila mówiła tak cicho, że Adorna musiała się na­chylić, żeby ją zrozumieć. - Kiedy poślubi tatę, czy nadal będzie dla mnie miła, jak myślisz?

Stłumione pytanie dziewczynki rozdarło serce Ador-ny. Jak to się stało, że mieszkające pod jej dachem dziecko czuło się lak niepewnie? Jej własna wnuczka?

- Naturalnie, że nadal będzie dla ciebie miła, ko­chanie. Charlotta cię kocha, tak jak ja - odparła pół­głosem i mocno przytuliła dziewczynkę.

ROZDZIAŁ

Wynter słuchał w skupieniu, kiedy Charlotta drżą­cym głosem wypowiadała słowa przysięgi małżeń­skiej. Potem sam, głośno i wyraźnie, ślubował jej wierność i lojalność. Zapewniał ją w ten sposób, że rozumie treść przyrzeczeń i zamierza ich dochować. Nie będzie jej zaniedbywał, nie będzie okrutny czy niewierny. Chciał, żeby była zadowolona i wdzięczna. Przyjęcie weselne, urządzone w sali balowej Au-stinpark Manor, nie przebiegło już tak gładko. Po wymuszonym uśmiechu Charlotty poznawał, że dziewczyna nie jest zachwycona lą częścią uroczysto­ści. Musieli wraz z jego matką i hrabią Portcrbrid-ge'cm kierować uprzejme banały do gości, których najchętniej posłałby do diabła: Howarda i jego żonę. Lady Smithwick i jej rozczarowaną córkę. Hodgesa i Shilbottle'a. Drakely'ego i Reada. I Stewarta.

- Kuzynie. - Stewart mocno uścisnął dłoń Wynte-ra. - Gratuluję ożenku z taką śliczną i mądrą damą. Chyba teraz osiądziesz w Anglii i codziennie bę­dziesz zaglądał do biura, co?

269

Wynter pomyślał, że kfopot Ze Stewartem polega na tym, iż zawsze wydawał się niezwykle szczery. Je­go komplementy pod adresem Charlotly nie brzmia­ły szyderczo. Był utalentowanym aktorem - jak na malwersanta.

- Dziękuję, kuzynie - odparł Wynter. - Najpierw jednak miesiąc miodowy.

*

Stojąca u jego boku Charlotta gwałtownie za­czerpnęła powietrza,

Wynter nachylił się do jej ucha i zapytał:

- Czy to była osobista uwaga?

- W mieszanym towarzystwie nie rozmawia się o miesiącu miodowym - odparła opanowanym gło­sem, ale umknęła wzrokiem przed jego spojrzeniem.

- Nie zrobię więc tego więcej. - Skoro z tego po­wodu straciła całe rumieńce. - Moja małżonka jest zmęczona - zwrócił się do czekających w kolejce. -Powinniśmy przerwać przyjmowanie gratulacji, by mogła usiąść i odpocząć. Państwo zaś możecie siadać do stołu.

Przez tłum przetoczył się śmiech, lecz wszyscy z wyraźną ochotą uczynili, co im polecono.

-Tb nie było... - Charlotta westchnęła i poddała się.

- Wiem. - Wynter ujął ją pod ramię. - Nie wyglą­dasz jednak na zarumienioną pannę młodą. Jesteś bardzo blada.

- Świetnie zrobiłeś. Bolą mnie nogi i muszę po­rozmawiać z ciotką Piper. Sprawdzę, czy jest jeszcze na mnie zła.

- Lata spędzone na pustyni wyraźnie rozwinęły w tobie przywódcze talenty, kochanie. - Ador-na uśmiechnęła się do syna, po czym pogłaskała po-270

liczek Charlotty. - Pobladłaś. Trochę jedzenia i odro­bina brandy świetnie ci zrobią.

- Moja żona nie lubi brandy. Nie lubi też kawy. Napije się herbaty - odezwał się Wynter. I wszystko to było zgodne z prawdą.

- Właściwie mam ochotę na wino - rzekła nieco tym zaskoczona Charlotta.

- Nie. Wino nie - niespodziewanie zaprotestował. - Nie dzisiaj, mój pustynny kwiecie. Nic chcę, żebyś była osłabiona podczas naszego pełnego zjednocze­nia później.

Teraz kolor powróci! na jej policzki.

Zadowolony z wrażenia, jakie zrobiły jego słowa, poprowadził żonę do fotela. - Siadaj. Mam dla cie­bie prezent.

- Wynterze...

Użyła jego imienia. Ucieszy! się.

- Później nie będzie żadnego zjednoczenia. Nadal go prowokowała. To mu się nie spodobało.

Opadł przed nią na kolana, uniósł jej dłoń i pokazał obrączkę ślubną z czystego złota, którą wsunął na jej palec zaledwie parę godzin wcześniej.

- Ślubowałem ci wierność. Musisz ją przyjąć. -Wstając, ucałował jej rękę i oddalił się.

Miał dla niej podarunek. Bardzo specjalny. Najwspanialszą rzecz, jaką mógł jej dać, symboli­zującą troskę o jej szczęście. Postanowił bowiem, że Charlotta musi odnaleźć w tym małżeństwie szczęście.

Idąc ku schodom, zauważył po drodze Bucknetla, stojącego sztywno przy drzwiach i nie odrywającego wzroku od Adorny. Po prostu gapił się na nią. Nie zbliżał się do niej, ale i nie odchodził.

Adorna zaś stalą przy drzwiach po przeciwnej stronie sali balowej, z całych sił Bucknella ignorując.

271

Wynter wiedział, że ten mężczyzna doprowadza! jego matkę do łez. Trzeba było skłonić Bucknella do działania.

Skinieniem głowy dał mu znak, żeby podążył za nim. Wiedział, że Bucknell to zrobi- Zaprowadził go do biblioteki i stanął za swoim biurkiem.

- Sir, proszę mi powiedzieć, czy pańskie zamiary wobec mojej matki są uczciwe, czy też igra pan jedy­nie z jej uczuciami.

Bucknell nadął się jak ropucha.

- Uczciwe? Oczywiście, że moje zamiary są jak najbardziej uczciwe. Tb ona nie chce o niczym sły­szeć.

Oświadczeniem tym na dłuższą chwilę zamknął Wynterowi usta.

- Adorna... pańska matka... lady Ruskin...

- Wiem, kim jest - sucho przerwał Wynter.

- Odmawia poślubienia mnie. Prosiłem ją, błaga­łem, wskazywałem na korzyści wynikające z takiego związku dla nas obojga, ale ona chce... - Bucknell zrobił się czerwony jak burak. - Ona chce mieć ze mną romans.

- Romans? - Wynter powinien był się tego domy­ślić. Czy jego matka kiedykolwiek zrobiła coś w zwy­czajny sposób?

-1 chociaż bardzo mnie to boli, nie chce słyszeć o ślubie. Mówi, że za bardzo się różnimy, by nasze małżeństwo było udane. Mówi, że się nie nadajemy do długotrwałego związku. Twierdzi, że jedynym roz­wiązaniem dla nas są... - Bucknell sprawiał wraże­nie, jakby za chwilę miał się udusić własnym krawa­tem - spotkania w sypialni.

-Ależ moja matka pana uwielbia. Sam widziałem.

- Mnie też się tak wydawało. Zapewniam pana,

lordzie Ruskin, że ja ubóstwiam ją całym sercem. -

272

Bucknell zaczął przemierzać bibliotekę, krocząc z rękami założonymi na plecach. - Jestem jednak uczciwym człowiekiem i nie splamię ani swojego, ani jej nazwiska tak niegodnym zachowaniem.

Wynter nie spodziewał się, że len mężczyzna będzie potrzebował wskazówek, ale najwyraźniej się mylił.

- Upieranie się przy romansie to ogromny błąd z jej strony.

Bucknell, wyraźnie zadowolony, że przynajmniej w jednej sprawie są zgodni, rzeki:

- Dokładnie to samo jej powiedziałem.

- Musi więc ją pan wykraść.

- Wykraść? Chce pan powiedzieć - porwać? Wynter zastanowił się.

- Tak. To właściwe określenie.

- Porwanie może być dobrą metodą zdobycia żo­ny na twojej pustyni, ale w Anglii takie barbarzyń­skie postępowanie jest nie do przyjęcia.

- Doprawdy? Nie sądzę, żeby to była sprawa kul­turowa, a raczej wynikająca z natury ludzkiej. Moja żona, do której zawsze zwracam się po radę i wska­zówki, powiedziała mi, że kobiety i mężczyźni nie różnią się zdolnościami.

- Hmmm... Chyba bym się z tym nic zgodził. Większość kobiet to delikatne kwiaty...

- Większość kobiet, ale nie nasze kobiety. Moja żona i pańska ukochana udowodniły, że potrafią so­bie dać radę w najtrudniejszych sytuacjach. Moja żo­na podczas wielu lat pracy jako guwernantka, a pa­na ukochana, gdy w czasie mojej nieobecności kiero­wała firmą.

- Tak, tak, obie panie Ruskin są niezwykłymi nie­wiastami, ale...

- Moja żona... - Wynter delektował się brzmie­niem tych słów -... mówiła mi też, że kobiety w El

273

Bahar są takie same jak kobiety w tym kraju i gdyby miały takie same możliwości i gdyby były równic niezależne, byłyby dokładnie takie, jak Angielki. Czyż nie?

- Chyba tak - niechętnie zgodzi! się Bucknell.

- Toteż rozsądne jest założenie, że Angielki, po­traktowane tak, jak kobiety z El Bahar, będą reago­wać podobnie. Muszę panu powiedzieć, że kiedy Be-duinka pozna mężczyznę, którego zapragnie, ten po­rywa ją i zabiera na pustynię. To są prawdziwe związ­ki Z miłości, znane w świecie arabskim.

- Młody człowieku, takie postępowanie jest nic do przyjęcia.

- Nie do przyjęcia jest nieszczęśliwe życie.

Nic dziwnego, że matka nie chciała poślubić Bucknełła! Żaden mężczyzna z El Bahar nie zdobył­by w ten sposób kobiety, co dowodziło, że pozbawio­ne wyrazu angielskie zwyczaje zalecania się były nie­skuteczne.

- Jedynym rozsądnym wyjściem, prowadzącym do zapewnienia wam szczęścia, jest podjęcie zdecy­dowanej akcji.

- Pańska matka źle zareaguje na takie barbarzyń­stwo.

- Moja matka jest kobietą ceniącą śmiałość, ale zdaje się, że nie dostrzega różnicy pomiędzy zwykłą żądzą a prawdziwą, głęboką miłością mężczyzny. Jeśli połączy pan śmiałość z miłością, ona z ochotą uda się na pustynię ze swoim porywaczem. - Wyn-ter zmarszczył czoło, jakby właśnie coś przyszło mu do głowy. - Jak niewątpliwie zdołał pan zauważyć, moja matka przyciąga mężczyzn jak kwiat wabi pszczoły. Zdumiony jestem, że nikt jej jeszcze nie porwał.

- Anglicy nie porywają swoich kobiet. 274

Bucknell powiedział to tak, jakby sam siebie usi­łował przekonać. Cóż, Wynter zrobił wszystko, co

tylko mógł.

- Oczywiście decyzja należy do pana, ale proszę pamiętać, milordzie, że w każdej chwili ma pan mo­je pozwolenie.

Co powiedziawszy, odszedł.

*

Ślub był męczarnią.

Podczas ceremonii Wynter z takim przejęciem wsłuchiwał się w słowa przysięgi, szeptane przez Charlotte, a potem gromkim głosem, odbijającym się od ścian kościoła, sam ślubował jej wierność i uczciwość małżeńską. Przyjęcie było równie kosz­marne; goście pochłaniali ogromne ilości jedzenia i picia, a wraz ze znikającym alkoholem znikała też ich powściągliwość. Głośno wspominali, jak po­przednio odmówiła lordowi Howardowi, i porówny­wali ówczesną sytuację z obecną. Jak należało się spodziewać, wszystkie grzechy przypisano Charlot-cie, a ona nie mogła nawet odpowiedzieć na zarzuty. Musiała grzecznie siedzieć i miło się uśmiechać, wy­słuchując niedelikatnych dowcipów gości.

- O, nadchodzi pan młody. W samą porę. - Pan Rcad dostrzegł coś poprzez alkoholową mgłę, zasnu-wającą mu oczy. - O!

- Co się stało? - zapytał Stewart.

- Jest w towarzystwie dwóch pań. Stewart roześmiał się cicho.

- W ciągu ostatnich tygodni jednego dowiedziałem się o Wynterze, a mianowicie, że jest uczciwym czło­wiekiem. Tylko głupiec mógłby sobie wyobrażać, że on zwróci teraz uwagę na kogoś innego niż lady Ruskin.

275

Patrząc na obrączkę, Charlotta pomyślała, że jest to bardzo słuszne spostrzeżenie, Wynter był jej od­dany. Oddany tak, jak może być oddany mężczyzna, nie zaangażowany sercem, ale znający swoje powin­ności. Nawet ciotkę Piper spotkał lepszy los, chociaż odkrycie tego zajęło jej trzydzieści pięć lat pożycia z wujem.

~ Charlotto, obejrzyj prezent - Wynter wypowie­dział te słowa z nieskrywaną dumą.

- Charlotto!

Rozpoznała ten głos, ale pomyślała, że chyba jej się przywidziało.

- Charlotto, przyjechałyśmy na twoje wesele! Głos Pameli. I Hannah. Uniosła głowę i ujrzała

swoje dwie najlepsze przyjaciółki. Przyszło jej na myśl, że cierpi na halucynacje, że to niemożliwe, bo zbyt piękne, aby było prawdziwe. Pragnęła śpie­wać i krzyczeć, przytulić je i powiedzieć, jak bardzo jest szczęśliwa, że je widzi.

Zamiast tego jednak wybuchnęła płaczem.

ROZDZIAŁ 27

Charlotta siedziała na stołku w sypialni, a Pame­la i Hannah, zdjąwszy jej welon, przykładały jej do czoła mokre ręczniki. To nie było drobne zała­manie, ale przerwanie tamy żalu, który gromadził się w niej od dziewięciu łat. A może nawet od śmier­ci rodziców.

Na pewno nigdy jeszcze tak nie płakała.

Kiedy największy plącz ustał, udało jej się wyjąkać:

- Prze... przepraszam.

276

- Nie przepraszaj - rzekła Hannah.

- I nie próbuj się powstrzymywać - Pamela była rozsierdzona. - Ten twój mąż... widziałaś? Kiedy cię wyprowadzałyśmy, myślałam, że przyjdzie tu z nami i każe ci się cieszyć.

Charlotta głośno zalkala.

Pamela podała jej czystą chusteczkę.

- Mówiłam Hannah, że musisz być nieszczęśliwa z powodu tego małżeństwa, ale nie miałyśmy poję­cia... przyjechałybyśmy wcześniej...

- Nigdy nie sądziłam, że... przyjedziecie...

- To on nalegał. - Hannah odgarnęła sobie włosy z czoła. - I dlatego zrobił na nas dobre wrażenie! Przysłał po nas powóz, żebyśmy mogły przyjechać na wesele. Niestety, nie zdołałyśmy wyruszyć natych­miast. Znalazłyśmy posadę dla Pameli i...

- Posadę? - Charlotta odetchnęła. - Och, Pame­lo, co to za praca?

- U lorda Kerricha. - Dziewczyna wzruszyła ra­mionami. - Co prawda tylko chwilowa, ale bardzo lukratywna.

- Raczej pozory bogactwa, jeśli ktoś pytałby mnie o zdanie - wtrąciła Hannah.

- Jeśli mi się powiedzie, w ciągu dwóch miesięcy zarobię więcej niż przez cały ubiegły rok, i to opieku­jąc się jednym małym dzieckiem. - Na myśl o takich pieniądzach twarz Pameli rozjaśniła się w uśmiechu. - Hannah, chyba rozumiesz, że musiałam ją przyjąć!

- Rozumiem - ponuro zgodziła się Hannah - ale nie pochwalam.

Zaniepokojona Charlotta zapytała:

- Czy to legalna praca?

- Tak - zgodnym chórem odparły jej przyjaciółki.

- Nie martw się. - Hannah wycisnęła ściereczkę, uklękła koło Charlotty i przyłożyła jej mokry kom-277

pres do nadgarstka. - W i e s z przecież, że n i g d y b y m nie pozwoliła Pameli na żadne zajęcie przynoszące ujmę, bez względu na wysokość wynagrodzenia. Pamela opadła na fotel.

- Lecz po jednym spotkaniu z lordem Kcrrichem

- ciągnęła Hannah - mogę was zapewnić, że jest to człowiek tak zepsuty bogactwem, że nigdy nie myśli o uczuciach innych ludzi.

-Nikomu nie stanie się krzywda - rzekła Pamela.

- Musisz mi zaufać,

Charlotta i Hannah wymieniły zakłopotane spoj­rzenia. Pamela pochodziła z zamożnej rodziny o za­cnym nazwisku. Na skutek nieszczęśliwego splotu okoliczności w jednej chwili straciła wszystko. Matka Pameli umarła z braku właściwej opieki i ze zgryzo­ty. Ta śmierć jeszcze bardziej umocniła Pamelę w dą­żeniu do osiągnięcia życiowego sukcesu. Charlotta i Hannah obawiały się, by ambicja Pameli nie spro­wadziła jej pewnego dnia na złą drogę.

Charlotta modliła się, by nie stało się to tym ra­zem.

- Ale jesteśmy tu ze względu na Charlotte, a nie po to, żeby rozprawiać o mnie i moich zobowiąza­niach. - Pamela zbliżyła się do dziewcząt i uklękła koło Charlotty. - To piękny dom. Musisz być chyba teraz bardzo bogata.

Hannah szturchnęła ją łokciem.

- Pieniądze szczęścia nie dają.

- Nie, ale na pewno ułatwiają kupowanie rzeczy w drogich sklepach.

- Czy Ruskin cię... skrzywdził?

- Nie, skądże. - Charlotta wytarta nos w ostatnią chusteczkę i rzuciła ją na stos leżących już na stoliku. - Po prostu, kiedy zaczął mówić o ślubie sądziłam, że żartuje albo próbuje mnie uwieść. Potem celowo 278

mnie skompromitował i zrozumiałam, że poważnie myśli o ożenku. I znów znalazłam się w punkcie wyj­ścia. Miałam w perspektywie małżeństwo z mężczy­zną, który zaledwie mnie tolerował.

tym razem Hannah i Pamela wymieniły spojrzenia.

- Zdumiewająca tolerancja, która każe wysłać piękny powóz, aby przywieźć na ślub twoje przyja­ciółki. - Hannah postanowiła uporządkować tę kło­potliwą sytuację. - Jak wiesz, przybyłybyśmy na czas, gdyby powóz nic zepsuł się po drodze. Gdy się nie pojawiłyśmy, twój mąż przejął się tym i wysłał drugi powóz, który nas uratował... Charlotto, ten człowiek sprawia wrażenie rozsądnego i miłego.

- Bo taki jest - przyznała Charlotta. - Nie mam zamiaru go oczerniać! On... próbuje... ma w sobie wiele dobroci.

- Chodzi więc o dzieci? - zapytała Pamela. - Nie lubią cię?

- Kocham dzieci, a one mnie. - Charlotta przypo­mniała sobie, jak ślicznie dziś wyglądały i jak wzoro­wo się zachowywały. To był ich debiut w towarzy­stwie,

Hannah wydęła usta.

- Zaczynam podejrzewać, Charlotto, że jesteś nieszczęśliwa, bo w głębi serca chowasz pragnienie, by cię pokochał.

-To żadna tajemnica - odparła.

- Nie możesz tego pragnąć. Mężczyzna kocha inaczej niż kobieta. Kochający mężczyzna pragnie, żebyś bez pytania robiła to, czego on sobie życzy. Chce, żebyś żyła wyłącznie dla niego. Staje się auto-kratą najgorszego gatunku.

- Właśnie scharakteryzowałaś Wyntera - Char-lotta stłumiła łkanie. - A zapewniam cię, że wcale mnie nie kocha.

279

Pamela, która z dziwnym wyrazem twarzy patrzyła na Hannah, teraz zwróciła się ku Charlotta.

- Skąd wiesz?

- Powiedział mi.

- Myślałaś, że próbuje cię uwieść mówiąc, że cie nie kocha?- Pamela usiłowała zachować powagę, ale nie udało jej sie powstrzymać śmiechu.- Coś mi się tu nie zgadza.

- Nie rozumiesz.- Sytuacja była zbyt skomplikowana, żeby Charlotta mogła ją wyjaśnić.- Zresztą i tak nie ma to znaczenia.. Poślubiłam go i jak powiada Pamela mam zapewnioną przyszłość. Za często byłam bez grosza żebym mogła to lekceważyć.- Nagle uderzyła ją pewna

myśl: - Co się stanie z Akade-

mia Guwernantek?

- Rozmawiałyśmy o tym w czasie podróży. - Pa­mela wstała i z żartobliwą powaga oświadczyła: - Za­mierzamy usunąć cię z grona właścicielek Akademii

- Nie będę więc mogła wrócić i uczyć?

- pozwolimy ci zostać naszą protektorką.

- Podoba mi się to.

- Będziesz potrzebowała nowej guwernantki dla swoich pasierbów- powiedzała Pamela- a my wie-my,gdzie znajdziesz doskonałą kandydatkę Charlotta roześmiała się. -Niedługo będziesz też potrzebować nauczycie­la dla Robbiego. Pomożecie również w tej sprawie?

że

rzyjac nich

iłując tka.

jedna z nich może zostać matka. -Charlotto, przynajmniej postaraj sie być szczesliwa-siła Pamela.

poprosił

280

- Nie żądaj zbyt wiele - dorzuciła Hannah. -Masz jego nazwisko i majątek, sama przyznajesz, że jest miły, a jego dzieci cię kochają. Zadowól się tym.

To dużo.

Tak przedstawione rozwiązanie wyglądało rozsąd­nie, ale...

- Nie mogę. Chcę mieć wszystko.

- Ależ oczywiście - Pamela uściskała ją. -1 dosta­niesz, czego chcesz. Jesteś silna.

- Tak, Charlotta jest silna. - Hannah, chociaż zmartwiona, otoczyła obie przyjaciółki ramionami i przytuliła je mocno. Potem powiedziała: - Pamelo, powinnyśmy pójść pobawić się na przyjęciu i pozwo­lić Charlotcie dojść do siebie.

- Ja zostanę tutaj, przez całą noc - oświadczyła Charlotta. Dostrzegła, że Pamela i Hannah wymieni­ły między sobą spojrzenia, i uniosła rękę. - Tylko nie próbujcie mnie od tego odwodzić. Wiem, co robię.

- Nie boisz się, że lord Ruskin pójdzie do innej? -Zapytała Pamela.

- Nie. - Charlotta była tego absolutnie pewna.

- Nie obawiasz się, że...

- Niczego z jego strony się nie obawiam.

Obie przyjaciółki pokiwały głowami, po czym wy­padły za drzwi, jakby nie mogły dłużej powstrzymać się przed ucieczką. Najwyraźniej Charlotta była je­dynym człowiekiem, nie obawiającym się tajemni­czego Wyntera.

Gdy tylko przyjaciółki opuściły sypialnię, szybko przekręciła klucz w zamku. Grube drzwi były zrobio­ne z solidnego drewna, a zawiasy i zamek - z kutego żelaza. Czuła się więc bezpieczna.

Po długim płaczu była spokojna i zdecydowana. Wyszła za mąż. Nie miała wyboru. Ale bez względu na to, jak długo Wynter czarował, tłumaczy! i nale-281

gai, nie zamierzała wpuścić go do swojego łóżka. Wojna pomiędzy nimi sprowadziła się do tego i gdy­by uległa jego umizgom, przegrałaby. Nic mogła dać mu tego, czego oczekiwał: żony, która w każdej spra­wie ustępowałaby mu ochoczo i z radością.

Poza tym, gdy myślała o namiętności, której ją na­uczył... ale nie powinna o tym myśleć. Gdyby w y -obraziła sobie jego nagie ciało na swojej skórze, Wynter odniósłby zwycięstwo.

Zajrzała pod narzutę na łóżku. Pościel była na miejscu, w pokoju nie było niczego do jedzenia ani p i c i a , ale poddanie się nędznym potrzebom f i -zycznym oznaczałoby przegraną. Większość więzio­nych za przekonania nie miała takich luksusowych warunków, jak ona teraz.

Wzdrygnęła się pod ciężarem sukni. Nie mogła rozpiąć maleńkich guziczków na plecach, musiała więc się położyć otoczona zwojami ciężkiej satyny. Mogła za to zdjąć z nóg buty i pończochy. Usiadła pod oknem, ściągnęła je i westchnęła % ulgą, gdy jej palce zatonęły w puszystym dywanie.

I halka. Bez niej byłoby jej znacznie wygodniej. Szkoda, że nic mogła, tak jak stale sugerował jej Wynter, rozebrać się z gorsetu, lecz...

Nie, nie będzie myślała o radach Wyntera, ani o jego cichym, ochrypłym szepcie, którym próbował ją skłonić do rozebrania się. Wynter był jej mężem. Miał dość władzy i bez panoszenia się w jej myślach.

Wstała, rozwiązała halki i pozwoliła im opaść na podłogę. Od razu poczuła się tak lekko, że goto­wa była tańczyć przy dźwiękach muzyki, dobiegają­cych z sali balowej. Kiedyś całkiem nieźle umiała tańczyć...

Ktoś usiłował nacisnąć klamkę. Coś uderzyło

282

Podskoczyła gwałtownie i ugryzła się w język.

Rozległo się głośne pukanie do drzwi.

Nie miała wątpliwości, kto stoi za drzwiami. Zro­zumiała, że czekała na niego. Nie spodziewała się jednak, że przyjdzie tak szybko. Bądź konkretna, przestrzegła się. Pamiętaj o swoim postanowieniu.

- Tak? - Jej głos zabrzmiał bardzo zdecydowanie.

- Panno lady Charlotto. - Wynter również mówił w sposób konkretny i zdecydowany. Prawdę powie­dziawszy, wydawał się surowy i rozdrażniony. Opu­ściła ją odwaga. - Natychmiast otwórz te drzwi.

- Nie otworzę. Powiedziałam ci już, że nie będę dzieliła z tobą łoża, i mam zamiar dotrzymać słowa.

- Ja zaś powiedziałem ci, że masz czas do dnia ślubu, żeby się na to przygotować, a nie rzucam stów na wiatr.

- To dobrze. - Patrząc na zamknięte, solidne drzwi, uśmiechnęła się z ulgą. Nawet ogromny, mu­skularny, rozjuszony dzikus ich nie sforsuje. - Nie masz chyba wyboru, prawda?

Zabębnił w drzwi pięściami.

- Otwieraj natychmiast! -Nie.

- Nie przejmujesz się, co pomyślą nasi goście o twoim uporze?

- Nie. - W głębi duszy rozkoszowała się jego bez­silnością.

- Odmawiasz więc? -Tak.

- Przewidziałem, że możesz tak zrobić - rzekł z ponurym rozbawieniem. - Charlotto, stań jak naj­dalej od drzwi.

Nic odpowiedziała. Nie rozumiała.

- Charlotto, czy stoisz daleko? -T...tak.

283

Podłoga zadrżała od wybuchu, a w uszach jej za­huczało. Posypały się drzazgi. Drzwi, z całej siły kop­nięte przez Wyntera, grzmotnęły o ścianę i upadły, ukazując mężczyznę odzianego w dżelabiję i z dy­miącym pistoletem w dłoni.

ROZDZIAŁ 28

- Milordzie - drżącym głosem odezwała się Char-lotta.

Jej świeżo poślubiony małżonek wtargnął do po­koju z prędkością i wściekłością pustynnego wiatru.

- Wynterze!

Nie zwalniając, cisnął pistolet na marmurowy blat toaletki i rozwiązał złoty sznur, którym był przepasa­ny. Charlotla usiłowała umknąć na bok, ale złapał ją za ręce i związał je. Potem przewiązał jej oczy czer­woną opaską. Zanim zdołała zaczerpnąć tchu, żeby go zbesztać, zakręcił nią, jak to się robi w ciuciubab­ce. Potem pochylił się i, przerzuciwszy ją sobie przez ramię, ruszył przed siebie... Tylko gdzie?

Przekroczył drzwi. Poczuła jak napręża mięśnie, przechylając się, i zrozumiała, że stara się, żeby nie uderzyła o framugę.

- Milordzie, to nie jest... - Jej głowa zwieszała się na jego plecach. Dziewczyna próbowała się ode­pchnąć łokciami, jakby to mogło jej w czymkolwiek pomóc.

Opaska. Miała zasłonięte oczy i skrępowane ręce. A Wynter miał broń.

Pierwszą falę oszołomienia zastąpił niepokój, któremu z całych sił starała się nadać pozory oburze­nia.

284

- Co robisz? - Gwałtownie zaczerpnęła powie­trza. - To bezczelność!

Nie zważając na jej protesty, nie przestawał iść. Znów spróbowała oswobodzić ręce. Gdyby udało jej się ściągnąć opaskę z oczu!

Wtem z dołu dobiegł ją głos:

- Mówię wam, że słyszałem strzał. Niewiarygodne! Zbliżali się do schodów.

- Milordzie, gdzie mnie pan niesie?

- Porywam moją żonę - odparł opanowanym głosem.

- Dokąd mnie niesiesz?!

- Przygotowałem pewne miejsce.

- Ale nie możesz przejść przez... Zszedł kilka stopni w dół. Zamarła.

- Wynterze, zabraniam ci!

Zignorował ją, nadal ostrożnie schodząc po stopniach. Głosy stawały się coraz wyraźniejsze. Jakiś męski

głos, może lorda Bucknella, wykrzyknął:

- Na Boga!

Jej okropne obawy potwierdzały się. Wynter po­dążał na przyjęcie.

- Spójrzcie na to! - zawołała jakaś dama.

- Wynterze, proszę, nie pokazuj mnie gościom.

- Tyiko przez krótką chwilę - zapewnił ją. Gwar rozmów narastał.

- Czemu to ma służyć?

- Muszę tamtędy przejść, żeby dotrzeć do miej­sca, które przygotowałem.

Charlotta zaczęła odróżniać głosy poszczególnych gości.

Kuzyn Stewart wyjąkał:

- C... co robi Wynter?

- Czyż to nie jest słodkie? - zaszczebiotała Ador-na. - Wynter jest taki zakochany w naszej drogiej Charlotcie i oboje lubią się bawić.

285

Charlotta wcale nie uważała, że to, co się dzieje, jest słodkie i że się świetnie bawi. Wbijając palce w plecy męża, powiedziała:

- Możesz pójść inną drogą!

- To jest najprostsza droga!

- Upokarzasz mnie. Zatrzymał się.

- Nie chodzi o upokorzenie, panno lady Charlot-to. - Gestem posiadacza pogładził ją po pośladkach­- Jesteś dziewicą pełną panieńskich obaw. Ja zaś je­stem mężczyzną, który uspokoi twoje lęki. Przyznasz, że mnie kochasz. I będziemy żyli razem długo i szczęśliwie.

Narastające w Charlotcie oburzenie przyćmiło zde­nerwowanie.

- Uważasz, że ten cały cyrk to zupełnie zwyczaj-

- Dzisiaj Bucknell przypomniał mi, że opor­na panna młoda powinna zostać porwana.

Gdyby nie fakt, że zwisała głową w dół, opadłaby jej szczęka. Spróbowała unieść głowę.

- Lord Bucknell ci o tym przypomniał?

- Tak. - Wynter kroczył dalej, jakby wszystko zo­stało już wyjaśnione.

Wszelkie rozmowy ucichły. Wynter musiał prze­chodzić przez salę balową, chociaż nie umiała sobie wyobrazić, jaką szedł drogą. W końcu udało jej się unieść ręce do twarzy i zsunąć opaskę z oczu. Do­strzegła, że goście stali bez ruchu i patrzyli na nią okrągłymi ze zdziwienia oczami. Patrzyli na nią i na Wyntera, zmierzającego w stronę drzwi.

Z powrotem naciągnęła przepaskę na oczy. Po skandalu, towarzyszącemu zaręczynom, i po tym przedstawieniu już nigdy nie będzie dla nikogo auto­rytetem w sprawach dobrego wychowania.

286

Poczuła świeże powietrze i ciepło promieni sło­necznych na plecach. Odczuła ulgę, chociaż nawet nie patrząc za siebie wiedziała, że wszyscy weselnicy stoją w otwartych drzwiach i obserwują ich odejście.

Usłyszała rżenie konia i znów się zaczęła wyrywać.

- Proszę, milordzie. Nie chcę jechać konno, prze­rzucona przez twoje ramię. Uduszę się. Wynterze!

Koń znajdował się tuż, tuż; czuła jego woń i cie­pło. Wynter posadził ją w siodle, a sam usiadł za nią.

Cata ta scena była okropna. Charlotta czuła się paskudnie, ale jednocześnie pełna życia. Serce jej dudniło, mięśnie miała napięte. Siedzący za nią Wynter grzał jej plecy. Ramieniem opasywał jej talię.

Kiedy jej ogromne zakłopotanie przerodziło się w podniecenie? A może oba te uczucia byty jednym? Jechali jakiś kwadrans, od czasu do czasu galopując, ale częściej podążając stępa. Czasami spod kopyt końskich tryskał żwir. Czasem czuła zapach trawy, miażdżonej podkowami. Uniosła ręce ku opasce na oczach, ale chwycił za sznur, którym ją skrępował, i przytrzymał. A więc miała nie wiedzieć, dokąd ją zabierał.

- Już jesteśmy - oznajmił w końcu.

Mogła oddychać z największym trudem, kiedy zsunął się z siodła i wziął ją w objęcia. Tym razem jedną rękę wsunął jej pod plecy, a drugą pod kolana. Roześmiał się głośno i podniósł ją w górę, jakby chciał pokazać całemu światu swoją zdobycz.

Dźgnęła go łokciem.

Fuknąl.

- Panno lady Charlotto, jeśli nie będziesz chciała współpracować, zwiążę ci ręce i nogi.

- Nie zrobisz tego!

- Dziś jest moje święto. Jesteś moją żoną. Uczy­nię z tobą, co mi się podoba.

287

Nawet się nie zatrzymał, wygłaszając swoje śmieszne oświadczenie. Przez opaskę Charlotta zauważyła zmianę natężenia światła, świadcząca o tym, że weszli do jakiegoś budynku. Poczuła cie­pło i słodki zapach - róży, cytryny i jakąś korzen­ną, ostrą woń, której nie była w stanie zidentyfiko­wać.

Wyntcr kopnięciem zatrzasnął drzwi, po czym po­stawił ją na podłodze. Rozwiązał Charlotcic ręce, ściągnął z oczu opaskę. Uśmiechał się, jak król pira­tów do pojmanej księżniczki.

Nigdy jeszcze nie czuła się mniej księżniczką, a bardziej więźniem.

Nie znała pomieszczenia, w którym się znalazła, lecz domyślała się, że musi być w jednym z budyn­ków na terenie posiadłości. Pokój był obszerny | i wysoki. Zasłonięto wszystkie okna. Brakowało mebli.

Na środku za to stał namiot.

Ogromny namiot z różowego i białego jedwabiu. Wejście było uchylone; ukazywało wnętrze dość wy­sokie, aby można było stanąć, wyłożone dywanami i, co spostrzegła wsuwając głowę do środka, wyposa­żone w łóżko. Ściśle biorąc - w gruby materac, wyło­żony aksamitnymi poduszkami i miękko udrapowa-nymi prześcieradłami.

Na takim łóżku kobieta mogła wkroczyć na drogę rozpusty.

Usiłowała się cofnąć, ale Wynter stał tuż za nią. Zatrzymał ją i popchną! w stronę wejścia do namiotu.

- To miejsce przygotowałem dla ciebie. Przyjem­nie ci bedzie stracić cnotę w takim otoczeniu.

Wchodziła właśnie do środka i potknęła się o brzeg dywanu.

-Nie.

288

- Zachowujesz się jak dziecko, powtarzając stale „nie", „nie chcę", „nie będę" w proteście przeciwko czemuś, co sprawi ci ogromną przyjemność.

Jej bose stopy zagłębiły się w puszystym dywa­nie. Łóżko było większe, niż jej się początkowo wy­dawało.

- Nigdy nie sprawisz mi ogromnej przyjemności. Odwrócił ją do siebie i przytrzymał za ramiona.

- Z największą przyjemnością udowodnię, że kła­miesz.

Wbiła w niego wzrok. Beznadziejnie głupia reakcja, ale cóż miała począć? Zacząć go okładać pięściami?

- Rozpuść włosy.

Uniosła dłonie ku eleganckiemu kokowi, upięte­mu przez pokojówkę Adorny.

- Chyba ci jeszcze nie mówiłem, że ta suknia ślub­na jest prześliczna. Jak mam ją z ciebie zdjąć?

Opuszczając ręce, upomniała się w myślach, żeby zachowywać się dorośle.

- Nie zdejmiesz. -To tyle w kwestii dorosłego za­chowania się.

Pochylił się i wyciągnął z buta nóż. Wiedziała, że nie zamierza jej skrzywdzić i za wszelką cenę nie chciała dać się przestraszyć.

- Gdzie jest to jedzenie, które chcesz pokroić?

- Nie ma. - Nawet w przytłumionym świetle do­strzegła błysk zakrzywionego ostrza, gdy wsuwał go w dekolt sukni. - Mam zamiar uwolnić cię z tych szmatek.

Czuła chłodny metal, dotykający jej skóry, i nie była w stanie się poruszyć.

- Nic bądź dziecinny. Tylko dlatego, że nie mo­żesz postawić na swoim...

Satyna napięła się, po czym z głośnym trzaskiem ustąpiła pod naporem noża.

289

- Zniszczyłeś suknię!

- M ó j nóż jest bardzo ostry, panno lady Charlotto. Nie rozpraszaj mnie. - Ostrze przesunęło się w dól.

- Przecież są guziki!

- Za dużo. - Przeciął dopasowany stanik i zaczął rozcinać spódnicę. - Charlotto. - Wymówił jej imię niezwykle uwodzicielskim tonem. - Nie masz na so­bie halki. - Szybkim ruchem noża rozpruł suknię, której resztki zwieszały się teraz z jej ramion. - Nic masz też pończoch.

Kiedy spojrzał jej w twarz, w jego ciemnych oczach płonął wewnętrzny ogień, a pierś unosiła się i opadała w głębokim oddechu.

Do tej chwili się bawił. Bawił się nożem, owszem, lecz zawsze panował nad sobą i całym tym dziecin­nym porwaniem. Teraz jednak... teraz zobaczył jej gołe nogi i wiedział, że znaleźli się w miejscu, gdzie mógł posiąść jej ciało.

Zdjął z nóg buty. Charlotta cofnęła się. Wycelo­wał w jej stronę ostrze noża. Zaczęła uciekać.

Natychmiast jednak nadepnęła na opadający brzeg spódnicy i przewróciła się na łóżko. Złapał za suknię i szarpnął. Wyswobodziła ręce z rękawów.

Roześmiał się.

Pewnie, że się roześmiał, sprytny łajdak. Podstę­pem skłonił ją do ściągnięcia odzienia. Podczołgała się w drugi kąt namiotu w nadziei, że uda jej się unieść jedwabną ścianę i umknąć.

Chwycił ją jednak wpół i cisnął na łóżko.

- Panno lady Charlotto, tyle razy powtarzałem, że nie powinnaś nosić gorsetu. Teraz więc - ukląkł obok niej na posłaniu, nadal trzymając w ręku połyskujący złowróżbnie nóż - zmuszę cię do spełnienia mojego życzenia. - Przekręcił ją na plecy, przygniótł kola­nem i zaczął ciąć dalej.

290

Przestała się przejmować grożącym niebezpie­czeństwem. Tak potwornie ją rozwścieczył! Usiłowa­ła wbić paznokcie w pościel, ale wszystko było z je­dwabiu i satyny, śliskie i miękkie. Materac był pu­chowy, gruby i puszysty. Tymczasem sznurówki gor­setu ustępowały jedna po drugiej. Połowa spinek wy­padła jej z koka. Okrywała ją już jedynie płócien­na koszula i pukle lśniących, rudych włosów.

Nie zamierzała pozwolić mu na ściągnięcie koszu­li, chociaż nie miała pojęcia, jak go powstrzymać przed realizacją planów.

Wynter był przebiegły, ale ona też nie jest gorsza.

-To niesprawiedliwe. Ja mam być naga, a tymcz?-sem ty masz na sobie ubranir.!

Pękła ostatnia tasiemka, sznurująca gorset. Wyn-ter pociągnął za jego brzeg, jednocześnie przetacza­jąc Charlotte na bok, by wyciągnąć spod niej strzępy materiału. Koszula, niemal zupełnie przezroczysta, oblepiała jej nogi, ale z nieznanych powodów Wyn-ter nie odrywał oczu od twarzy żony.

- Zgodnie z twoim życzeniem, zaraz zdejmę ubranie. Był przepasany złotym sznurem; zaczął go rozplą­tywać.

- Nie. Wynterze...

Odrzucił sznur na bok. Rozchylił dżelabiję i w końcu jej ciekawość została zaspokojona. Pod spodem nic miał nic.

Każda przyzwoita panna zasłoniłaby oczy.

Charlotta patrzyła. Wcześniej widziała jego tors dwukrotnie. Ale obszar poniżej pasa to zupełnie in­na sprawa. Bardzo duża, bardzo prosta, bardzo gład­ka i przerażająca.

Pozwolił, żeby dżelabija zsunęła mu się z ramion i żeby żona mogła napatrzeć się na niego do syta. Nie mogła oderwać wzroku od tego... organu.

291

W czasie, gdy patrzyła, Wyntcr szybko odciął rę­kawy jej koszuli.

Byta zadowolona z pretekstu, by odwrócić wzrok. Uderzyła go po ręce, wołając:

- Jak śmiesz!

- To było twoje wyzwanie. Ja tylko je przyjąłem. -Wykonał ostatnie cięcie przy dekolcie koszuli, a na­stępnie dokładnie wycelował i rzucił nożem. A ten, drżąc, wbił się w blat niskiego stolika w kącie namio­tu. Wystarczyłoby jedno szarpnięcie materiału, a po­zbawiłby ją resztek ubrania.

Przebiegłość? Nadszedł czas, żeby się nią wykazać. Przytrzymując rozciętą koszulę pod szyją, odsunęła się od Wyntera, Więcej włosów opadło jej na ramio­na, koszula zaczęła się zsuwać z pleców, ale udało się dziewczynie odezwać dość zdecydowanym głosem:

- Przyznaję. Wygrałeś. Koniec zabawy. Roześmiał się kpiąco, a jego palce zacisnęły się

na łokciu Charlotty.

- Nawet nie zaczęliśmy. Usiłowała się wyrwać.

Wczołgał się na nią, dotykając łydek, ud, talii. Nie zaprzątał sobie głowy odrywaniem jej dłoni, zaci­śniętych na skraju koszuli. Złapał palcami podarty brzeg materiału i zaczął mówić:

- Jesteś dobrą, kulturalną, angielską damą... -i szarpnął, i rozdarł koszulę do samego dołu.

Gdy tylko ujrzał jej nagie ciało, zamilkł. Ale nie na długo. Przesunął dłonie w dół, pomiędzy jej pier­siami, w stronę brzucha i bioder. Przycisnął ją do materaca.

- Będziesz posłuszna swojemu mężowi, tak jak to nakazuje prawo i obyczaj.

Nie zwracała uwagi, że jest od niej dużo większy. Nie obchodziło jej, że miał słuszność. Nie intereso-

292

wało jej, czego wymagało od niej prawo i obyczaj. Nie zamierzała się poddać.

Zacisnęła dłonie w pięści i uderzyła go w we­wnętrzną stronę łokci. Stracił równowagę. Przeto­czyła się na bok. Co prawda nadal częściowo leżał na niej, ale nie przygniatał jej całym ciałem. Zaczęła pełznąć w stronę wyjścia. Z triumfem pomyślała, że udało jej się go zaskoczyć.

Dopadł ją jednak i z łatwością przygniótł do pod­łogi, jak lew bawiący się z myszką.

Był ciężki. Był nagi. Był podniecony.

Dywan łaskotał ją w nagi brzuch. Piersi rozpłasz­czyły się. Zaś pomiędzy ich ciałami spoczywał jego członek, twardy i wyraźnie czegoś poszukujący.

Porządna angielska dama byłaby zszokowa­na i bezradna. Charlotta była wściekła. Owszem, Wynter był większy od niej i silniejszy. Ale to jeszcze nie powód, żeby zawsze musiał zwyciężać.

- Złaź ze mnie, ty wielki ośle. - Wyciągnęła rękę do tyłu, usiłując złapać go za włosy.

Uchylił się i rozsunął jej nogi.

- Jeszcze troszkę, a będę mógł... - Powoli wsunął palec pomiędzy jej pośladki i przesunął głębiej, ku miejscu, które tak lubił dotykać.

Przez ostatnie trzy tygodnie przy każdej nadarzają­cej się okazji, wsuwał w nią palec. Pieścił każdą fałdę jej ciała, każdy wzgórek, odnajdywał jej sekretne miejsca i umacniał swoje panowanie, bez względu na jej posta­nowienie niereagowania. Jęczała i wiła się, drżała i łka­ła na jego rozkaz, on natomiast nigdy nie poddawał się podobnym emocjom. "tym razem znów ją poskromił, przytrzymując wbrew jej woli, powodując, że pragnęła więcej. Teraz, jako jej mąż, miał prawo to wszystko ro­bić. To było niesprawiedliwe. Była już wilgotna. Była już gotowa. On zaś nadal panował nad sobą.

293

Nic musiała się na to wszystko godzić.

Kopiąc i wijąc się, sprzeciwiała się jego dominacji. Usiadła i popchnęła go z całej siły. Przewrócił się do tyłu, padając na materac jak ścięte drzewo. Rzu­ciła się na niego, nie zwracając na nic uwagi. Usiadła na nim okrakiem i spojrzała mu w oczy. - Uważasz, że skoro jestem kulturalna, to muszę się oddać takie­mu dzikusowi, jak ty?

Uniósł dłonie ku jej piersiom.

Złapała go za przeguby.

- Nie dbam o to, co stanowi prawo. Nie jestem twoją własnością. Jestem człowiekiem. I nie podpo­rządkuję się!

Ryknął jak zraniony łew, dźwignął się spod jej cia­ła i przetoczył ją na plecy. Wierzgając nogami poto­czyła się dalej. Oboje zaczęli się tarzać po materacu. Przed oczami Charłotty migały białe i różowe ściany namiotu, potem sufit, następnie jedwabna pościel, potem znów ściany i znowu sufit.

Zatrzymali się wreszcie. Leżała na plecach i opla­tała go nogami. Wynter nadal się uśmiechał, ale w je­go uśmiechu nie było już szyderstwa. Nie, to był uśmiech wojownika podczas bitwy. Dotarło do niej, że ona sama również uśmiecha się w ten sam sposób. Krew tętniła jej w żyłach. Miała napięte mięśnie. Z trudem łapała oddech, żeby żyć i móc walczyć dalej.

Żyć. Tak, czuła się niezwykle żywa.

Biodrami i torsem wgniatał ją w puchowy mate­rac, a ona trzymała go za nadgarstki. A mimo to jej dotykał. Tak jak poprzednio, zaczął wnikać w jej cia­ło... tylko że nie do końca tak samo. To nie był jego palec. To... to było duże, palące, kierowane stopnio­wym ruchem jego bioder.

Puściła ręce Wyntera, chwyciła go za ramiona, wyciągnęła się ku niemu i krzyknęła.

294

Odrzucił do tylu głowę i jęknął przez zaciśnięte zęby:

- Charlotto. O dobry Boże, Charlotte

Jak śmiał wyglądać, jakby cierpiał z bólu? To ona płonęła z bólu... bo musiał to być ból. Chciała go mieć w sobie. Cierpiała i... ugryzła go w ramię, głę­boko wbijając zęby.

Otworzy! oczy. Spojrzał na nią z niedowierza­niem, a potem na ślad na swoim ramieniu. I wtedy to zobaczyła. Zobaczyła, że stracił panowanie nad sobą.

Zagłębił się w niej całkowicie, zadomowi! w jej ciele. Łzy napłynęły jej do oczu, kiedy jednak zaczął się cofać, owinęła dookoła niego nogi. Wrócił, tym razem wślizgując się dużo łatwiej. Jęknęła. Czuła na­pinanie się i rozluźnianie mięśni.

- Charlotto - odezwał się głębokim głosem. ~ Je­steś taka piękna, Charlotto. _B

Zaczął się poruszać pomiędzy jej nogami. Wsuwał się do środka, dotykał gdzieś w głębi, wyślizgiwał na zewnątrz. Nieustannie przesuwała stopy po po­śladkach Wyntera, czuła pracę jego mięśni. Otoczył ją swoim ciałem, otulił swoją rozkoszą i była tym za­chwycona. Uniosła się pod nim, próbując się dopaso­wać do jego rytmu. Odkryła, że na skutek jej ruchów bez końca wołał jej imię.

Jego dłonie prześliznęły się na jej włosy, zupełnie rozpuszczone po walce. Przytrzymał jej głowę, przy­bliżył usta do jej twarzy i obsypał pocałunkami- Po­całunkami lak lekkimi, że nie mogła ich pochwycić, które lepiej niż słowa wyrażały jego zachwyt.

Zarzuciła mu ręce na szyję. Ból - a może było to uniesienie - rosło wraz z tempem jego ruchów. Uczucie było jej znajome; w ciągu ostatnich tygodni wielokrotnie doprowadzał ją do stanu takiego oży­wienia.

295

Ale tym razem było coś więcej. Gdy był w środku niej i dotykał najgłębszych części jej ciała, gdy prze­istoczył się w kawałek niej samej, znikło poczucie osamotnienia.

Usłyszała tuż przy swoim uchu, że gwałtownie wciągnął powietrze. Poruszali się coraz pospieszniej. Podniecenie tętniło w Charlotcie, przybierając na sile z każdym pchnięciem, z każdym pocałunkiem. Szept przeradzał się w jęk za każdym razem, gdy Wynter w y -mawiał jej imię. Pędziła na spotkanie spełnienia, trzy­mając go w objęciach, w kołysce jego ramion.

Oczekiwanie skończyło się. Gdzieś w głębi jej cia­ła rozpoczęły się skurcze, narastające, przyciągające ją do niego. Dyszał, stapiając się z nią w jedno. Ze stopami opartymi na materacu unosiła rytmicznie biodra. Nagle zamarła w uniesieniu. Krzyknęła, tym razem jednak nie z bólu, lecz ze szczęścia.

Wynter nadal się w niej poruszał. Kiedy przerwał, jego twarz była obliczem człowieka ogarniętego eu­forią. Mięśnie jego ud napięły się raz, drugi, trzeci. Drobnymi ruchami w głębi jej ciała napełniał ją swo­im nasieniem.

Zamknęła oczy, pławiąc się w jego zapachu, cie­sząc jego ciężarem, delektując zaspokojeniem pra­gnień. Drżąc w uniesieniu przeżywała ostatnie chwi­le spełnienia.

- Charlotto - szepnął. - Moja żono. Nareszcie.

Następnie znużeni opadli na loże.

Przez długi czas jej myśli wolne były od zmartwie­nia, poczucia winy...

296

ROZDZIAŁ 29

Myślała o sobie jak o wojowniku. Z jakiegoś po­wodu Wynter pozwolił, aby szamotała się z nim, przytrzymywała jego ręce, wyobrażając sobie, iż ma szansę zwyciężyć. I walczyła z nim, dopóki nie za­władnęły nią zmysły. Instynkt, który doprowadził ją do tego... tego parzenia się.

Niebiosom dziękować, że krzyczała z bólu. Dwa razy.

- Miałem nadzieję, że zaśniesz, mój różany płat­ku, nie dręcząc się niczym.

Nie poruszył się. Ciągle leżał na niej, z głową od­wróconą w jej stronę. Skąd więc wiedział?

-Ty...

-Tak?

Co mówi się mężczyźnie, przeżywszy w jego obję­ciach tak cudowne, zdumiewające rzeczy?

- Musisz sobie myśleć, że jestem łatwą kobietą.

- Łatwą? - Odchylił się do tyłu i wbił w nią wzrok z wyrazem słusznego oburzenia. - Jestem twoim mę­żem, a mimo to musiałem przestrzelić zamek!

Usiłowała patrzeć mu prosto w oczy, naprawdę się starała, ale oczy wbrew jej woli wypełniły się łzami.

- Ach, kobieto. - Ostrożnie zaczął się z niej zsu­wać. - Dobry Boże. - Głos miał szorstki, umęczony. - Jesteś... jesteś cudowna.

Była pewna, że wcale nie zamierza! powiedzieć, iż jest cudowna. Wyuzdana? Być może.

W miejscach, gdzie poprzednio przywierał do jej ciała, zrobiło się chłodno.

Powoli, jakby jeszcze nie do końca odzyskał siły, wyciągnął się obok niej na posłaniu. Z zapałem oto­czył jej ramiona jedną ręką, drugą objął ją za biodra i przytulił do siebie.

297

Nie przywykła do nagości, ani swojej, ani jego, to­też teraz, gdy szal namiętności i gniew minęły, była jej boleśnie świadoma. Jej głowa spoczywała we wgłę­bieniu jego ramienia. Jej ręce... gdzie położyła ręce? Jedną trzymała pod nim, oczywiście, ale drugą? Po­chwycił jej błądzącą dłoń i położył sobie na piersi. By­ła zwrócona ku niemu i bała się poruszyć.

Chwycił koc i przykrył ich oboje. Potem spojrzał jej prosto w oczy.

- Pragnąłem cię od pierwszej chwili, kiedy cię uj­rzałem stojącą przed drzwiami, z torbą podróżną. Postanowiłem, że będę silny i nie wykorzystam gu­wernantki moich dzieci, ale skusiłaś mnie.

Złość osuszyła jej łzy.

- Nigdy cię nie kusiłam!

- Ależ kusiłaś. Chodziłaś, oddychałaś, uśmiecha­łaś się. - Przesunął palcem po jej policzku i zarysie warg, ruchem niezwykle przypominającym gest pe­łen uczucia. - Za rzadko się uśmiechałaś, Pani Żono. Gdy moja matka postanowiła, że powinnaś mnie uczyć, zdecydowałem się poddać twojemu urokowi.

- Nie mam żadnego uroku. Uśmiechnął się do niej.

- Masz urok, którego nie jesteś świadoma. Nie mogłem być łajdakiem i cię uwieść, więc postanowi­łem cię poślubić.

- Mogłeś mnie ostrzec - mruknęła.

- Żebyś jeszcze bardziej ze mną walczyła? Nie są­dzę. Wtedy mój koncept ległby w gruzach. A tak przekonałem cię, żebyś za mnie wyszła...

- Szantażem!

- Odpowiedziałem na twoje wyzwanie, odnalazłem cię, nauczyłem cię akceptować mój dotyk. Dobrze jest, kiedy kobieta znajduje przyjemność w pieszczotach męża. Ale dla mężczyzny jest to niezwykle trudne.

298

- Naprawdę? - Nigdy nie przyszło jej to do głowy.

- Cierpiałeś?

-Tak.

Spodobała jej się ta informacja. Bardzo, bardzo się spodobała.

- Jak miło.

Tym razem Wynter roześmiał się ponuro.

- Gdyby udało mi się wtedy wspiąć do twojego pokoju, wątpię, żebym był w stanic zaczekać ze skon­sumowaniem naszego związku aż do ślubu, tak jak obiecywałem, bo byłem na granicy wytrzymałości. Gdybym dotarł do twojej sypialni, posiadłbym cię. -Spojrzał na nią, żeby znaczenie jego słów w pełni do niej dotarło. - Posiadłbym cię wtedy.

Palce Charlotty zacisnęły się na piersi męża. Nogi poruszały się niespokojnie. Podobnie jak wcześniej zareagowała na jego uwodzenie, tak teraz odpowia­dała na jego chęć zapanowania nad nią. Jakaż pier­wotna siła drzemała w jej sercu, każąc jej pragnąć tej dominacji?

- Barierka na twoim balkonie nie wytrzymała, co dowodzi, że Bóg czuwał nad nami. - Uniósł się, pod­pierając łokciem. Nachyli! się nad Charlottą i rzekł:

- Dzisiaj nie wziąłem cię siłą, Pani Żono. Zmagali­śmy się. Walczyliśmy. Posiedliśmy się nawzajem. Ni­gdy nie okłamuj się w tej sprawie. - Ujął jej ramię i leciutko potrząsnął. - Obiecaj mi.

No tak. Oszukał ją. Wiedział, że ją posiądzie, zresztą, prawdę powiedziawszy, ona też była tego pewna, i na dodatek utrudniał jej sytuację. Nigdy nie będzie mogła powiedzieć, że była niechętna. Z wła­snej woli była uczestniczką ich zespolenia.

- Dobrze mnie znasz - zauważyła.

Unosił się nad nią, silny i potężny, niezwykle mę­ski i całkowicie przekonany o swoich racjach.

299

- Dobry myśliwy zna swoją zwierzynę. AJe ona też go świetnie znała.

- Wszystko potoczyło się tak, jak zaplanowałeś. -Gardło piekło ją od powstrzymywanych łez, ale mu­siała wydobyć z siebie te słowa. Musiała powiedzieć całą prawdę, żeby samej zrozumieć do końca, co zro­biła. - Teraz jestem twoją żoną. Będziesz o mnie dbał. A ja będę kochać ciebie i twoje dzieci.

- Tak! - Oczy rozbłysły mu aprobująco. - Wresz­cie dostrzegłaś mądrość mojego pustynnego ojca, i moją.

Powiedziała to. Przyznała, że go kocha. Wyznała to jemu i sobie samej. A Wynter nie odwzajemnił się podobnym wyznaniem. Cieszył się jedynie, że miał rację. Ze dopasowała się do jego pragnień. Że oka­zała się taką samą kobietą, jak inne.

Łzy przestały płynąć, bo po cóż było płakać? Jej życie ustabilizowało się. Musiała zapomnieć o jednej z zasad, które ukształtowały jej charakter. Pokocha­ła mężczyznę, który jej nie kochał i nie została pęp­kiem jego świata, lecz elementem ułatwiającym mu życie, szarą planetą zależną od potężnego słońca.

Jak na ironię, przybył z suchej, jałowej pustyni i sprowadził tę pustynię do niej.

- Tak jak powiedziałeś, nie posiadłeś mnie, lecz posiedliśmy się nawzajem - rzekła. - Nie mogę się oszukiwać w tej kwestii i obiecuję, że nigdy tego nie zrobię.

Pocałował ją w czoło.

- Jesteś wszystkim, czego kiedykolwiek pragną­łem. Jesteś rozsądna, nie boisz się pracy i miło na ciebie popatrzeć.

Wpatrywała się w przystojną twarz Wyntera, stu­diując jego niezachwianą zarozumiałość,

- Taka pochwala przewróci mi w głowic.

300

Zmarszczył brwi, nie pojmując w pierwszej chwili jej słów. Potem łagodny uśmiech pojawił się na jego ustach.

- Jesteś światłem moich oczu, wiosennym świ­tem...

Przerwała mu.

- A ty jesteś szafarzem pustych komplementów. Wolałam być rozsądna, pracowita i miła z wyglądu.

- Nie podobają ci się moje pochwały? Nie umiała ukryć zakłopotania.

- Już mnie zdobyłeś. Nie musisz więc ich na mnie marnować.

- Ale dla mnie naprawdę jesteś jak wiosenny po­ranek - powiedział.

Poczuła się niedorzecznie poruszona jego słowa­mi.

- Jestem szczęśliwy i ty jesteś szczęśliwa. Kiedy dojdę do siebie, co może nastąpić - podniósł do gó­ry rękę - za jakiś rok, obudzę cię i znów się posią­dziemy nawzajem. A teraz śpij Charlotto, moja żono.

Ułożyli się ramię przy ramieniu. Wynter pomyślał, że wygrał. Charlotta wiedziała, że wygrał.

ROZDZIAŁ 30

Wesele sprzed miesiąca stało się głośnym wyda­rzeniem i wszyscy w towarzystwie uważali, że ten sukces to zasługa Adorny.

Uroczystość była podniosła, jedzenie i trunki zyska­ły ogromne uznanie, orkiestra grała przez całą noc, a niekonwencjonalne oddalenie się Wyntera z Char-lotta było powodem wielu plotek. Teraz zaś śmietanka

301

towarzyska Londynu czekała w napięciu, żeby zoba­czyć, jak Adorna poradzi sobie z przyjęciem na cześć gości z Sereminy.

- Milady, milady! - poczciwy odźwierny Harris pędził ku niej co sii w nogach. - Kucharz mówi, że kaczki nie przyjechały jeszcze z Londynu. - Rozwia­ne włosy sprawiały, że wyglądał na niezwykle zaafe­rowanego.

Adorna uspokajająco poklepała go po ramieniu.

- Jeśli nie dowiozą kaczek, kucharz będzie musiał upiec wołu. Jestem pewna, że delegacja z Sereminy będzie zadowolona.

Harris skinął głową, ukłonił się i pospieszy! z po­wrotem do kuchni. Adorna wspięła się po schodach.

Sceptycy nie znali jej. Kiedy członkowie królew­skiego rodu z Sereminy opuszczą Austinpark Manor, będą rozbawieni i zachwyceni, królowa Wiktoria bę-" dzie wdzięczna, a Adorna stanie się najbardziej zna­ną organizatorką przyjęć w Anglii.

Nie mogła się już doczekać.

- Miladyl - Panna Symes biegła korytarzem w jej stronę. - Podczas wesela ktoś ukradł pościel w za­chodnim skrzydle i teraz nie możemy posłać łóżek.

- Dobrze, że nie ukradli sreber - Adorna objęła ramieniem ochmistrzynię. - Królowa Wiktoria chce, żeby goście odbyli krótką wycieczkę po angielskiej prowincji i rozerwali się nieco. Jego Wysokość ksią­żę Albert, dwór i czcigodni goście przyjeżdżają rano, a po południu wracają do Londynu. Łóżka nie będą więc potrzebne.

Panna Symes skrzywiła się z niesmakiem.

- Wie pani, że niektórzy goście sobie popiją i bę­dą musieli zostać na noc.

- Ale nie wszyscy, moja droga, a mamy wystarcza­jącą ilość pościeli we wschodnim skrzydle, prawda?

302

- Tak.

- No więc sama widzisz. Wszystko będzie dobrze. Panna Symes nie była szczęśliwa; nie znosiła nie­przewidzianych sytuacji.

- Dziękuję, milady. Natychmiast przygotuję wszystkie pokoje we wschodnim skrzydle. - Nie dy­gnęła jednak. Zakłopotana, patrzyła w bok. - Czy... czy myślała pani, co zrobić z duchem?

- Owszem. - Adorna przyłożyła palec do policz­ka. - Po wyjeździe naszych gości będę musiała się za­jąć naszym upiorem.

- Jeśli życzy sobie pani, żeby zostawić służące na piętrze, to naturalnie zostaną, milady.

- Zajmę się tą sprawą, panno Symes. Adorna odesłała ją do swoich zajęć. Niespodziewanie pomyślała o lordzie Bucknellu.

Zacisnęła zęby i przyspieszyła kroku. Przepadł gdzieś w czasie przyjęcia weselnego i już się więcej nie pokazał. Nie miała od niego żadnej wiadomości, nawet wówczas, gdy wysłała krótki liścik, w którym niezwykle delikatnie zapytywała o jego zdrowie. Podły człowiek. Jak mogła kiedykolwiek go lubić? Naprawdę nie rozumiała, czemu jej go brakowało.

Z otwartych drzwi pokoju dzieci dobiegał głos Charlotly. Kochana dziewczyna uparła się, żeby co­dziennie pracować z Robbim i Leilą nad ich manie­rami, chociaż Adorna zapewniała ją, że w czasie we­sela dzieci zachowywały się wzorowo.

Odkąd wróciła z Wynterem z domku myśliwskie­go, była przygaszona.

Gdyby tylko Wynter przestał szukać malwersan-ta! Codziennie jeździł do Londynu. Teraz też tam był. Adorna spodziewała się, że żona zatrzyma go w domu, lecz każdego ranka Wynter całował Char­lotte na do widzenia i udawał się do miasta. Tymcza-

303

sem, kiedy Adorna wyszła za mąż. Henry nie byt w stanie wytrzymać bez niej dłużej niż dwie godziny. A byl po siedemdziesiątce!

Dzisiejsza młodzież nie ma takiej ikry, pomyślała.

Przystanęła w drzwiach i zobaczyła Charlotte czytającą ulubioną książkę dzieci - „Baśnie z 1001 nocy".

Leila siedziała na podłodze z oczami wbitymi w dywan. Nagle uniosła głowę i powiedziała:

- Panno lady Charlotto, czy teraz możemy cię na­zywać mamą?

Robbie odwrócił się do siostry.

- Leila, ostatni raz ci mówię, cicho bądź! Chcę się dowiedzieć, co będzie dalej.

Obrażona Leila położyła się na podłodze. Charlotta wyglądała na zakłopotaną.

- Oczywiście, że możesz mówić do mnie „mamo". Będę bardzo szczęśliwa.

W tym momencie Adorna poruszyła się i Charlot-ta ją dostrzegła.

Robbie również ją zauważył i natychmiast położył się na podłodze obok Leili.

Dziewczynka zaczęła bębnić piętami w dywan.

- Czy mogę wejść i także posłuchać?

Charlotta ze spokojem zgodziła się na jej obec­ność, gdyż ostatnio na wszystko godziła się ze spoko­jem. Jakby się poddała raz na zawsze.

- Naturalnie, będziemy się cieszyć, gdy do nas do­łączysz, mamo. Robbie - Charlotta dotknęła ramie­nia chłopca - przysuń krzesło dla babci.

Robbie zrobił, o co prosiła Charlotta. Od czasu wesela między Adorna i wnukiem pojawiła się nić porozumienia. Robbic nie rzucał nożem w jej tapety, ona z kolei udawała, że nie zauważa, kiedy wymykał się z domu, żeby się pobawić ze swoimi nowymi przy-

304

jaciółmi. Zaliczał się do nich syn pastora, który naj­wyraźniej przestał robić obraźliwe uwagi o obcym akcencie i pochodzeniu „niektórych ludzi".

Była to cenna lekcja dla obu chłopców, lecz w re­zultacie Leila znów została sama.

Adorna zajęła miejsce na krzesełku i udawała, że słucha dalszego ciągu historii, czytanej przez Char­lotte. W rzeczywistości obserwowała Leilę, która de­monstracyjnie okazywała brak zainteresowania opo­wieścią.

Leila. Adorna rzadko miała trudności z rozszyfro­waniem innych ludzi, ale Leila stanowiła dla niej za­gadkę. Była pewna, że dziewczynka coś ukrywa. Ale co? Jaki sekret mogłoby skrywać dziecko przed ko­chającymi je dorosłymi? Dlaczego Leila uśmiechała się chytrze, kiedy sądziła, że nikt jej nie widzi? Cze­mu nazywała El Bahar swoim domem? I dlaczego Adorna widziała ją kiedyś ukradkiem chowającą w chusteczce do nosa świeżo upieczone bułeczki i chyłkiem wynoszącą je na piętro?

Adorna zamierzała się tego wszystkiego dowie­dzieć - po wizycie gości.

Spostrzegła, że w czasie, gdy pochłonięta była my­ślami o tajemniczym zachowaniu wnuczki, historia się skończyła, a Robbie patrzy na nią wyczekująco.

- Bardzo ciekawe - zawołała. - Jeśli pozostałe ba­śnie są równie ekscytujące, będę musiała przeczytać całą książkę.

- Ja też chciałem - rzekł Robbie. - Ale nie zrobię tego. Lubię słuchać, jak czyta m... mama.

Charlotta rozjaśniła się w uśmiechu i uściskała Robbiego. Leila usiadła.

- To ja chciałam ją tak nazywać!

Charlotta wyciągnęła jedną rękę w stronę Leili.

305

- Będę mamą dla was obojga.

Leila podeszła do Charlotty i dala się przytulić, przez cały czas jednak kręciła się nerwowo, jak peł-nokrwisty rumak, czekający na rozpoczęcie gonitwy.

- Charlotto, moja droga, czy wiesz coś o Seremi-nie - żywo spytała Adorna.

- To co wszyscy. Kiedy uczyliśmy się o Europie, widzieliśmy, że Seremina to mały kraj w Pirenejach, na granicy pomiędzy Francją a Hiszpanią. Jaki jest ich oficjalny język, Leilo?

Leila skrzywiła się, lecz odpowiedziała posłusz­nie:

- Oficjalnym językiem jest bamiński.

- Robbie, kto panuje w Scrcminic?

- Król Danior i królowa Evangeline, a... Leila przerwała bratu.

- Dlaczego nie możesz nadal być naszą guwer­nantką? Nie chce nowej guwernantki.

Zakłopotana Charlotta zaczerpnęła powietrza.

- W dalszym ciągu będę nadzorować wasze lekcje.

- Ale czemu nie możesz nas uczyć?

Robbie nie mógł znieść natarczywych pytań sio­stry.

- Bo będzie miała dziecko, ty tumanie!

- Nie... - powiedziała Charlotta.

- Chcę być najmłodsza. - Dolna warga Leili za­trzęsła się.

- Nie jestem...

Po policzku Leili potoczyła się łza.

- Będzie miała dziecko niedługo?

- Całkiem niedługo - potwierdził Robbie. - Tata jest płodny!

Charlotta zaczerwieniła się po czubek nosa. Ador-na musiała podejść do okna, żeby ukryć niepohamo­wany śmiech, jednak kiedy znów się odwróciła, zoba-

306

czyła dziwny wyraz twarzy Charlotty. Potwierdzało się to, co wcześniej podejrzewała. Charlotta była nie­szczęśliwa.

I to była wina Wyntera.

Adorna westchnęła. Nie chciała się wtrącać, ale skoro jej syn był tak nieświadomy wszystkiego i zado­wolony z siebie, powinna zainterweniować - po przy­jęciu dla seremińskich gości.

Ta myśl przypomniała jej o powodzie, dla którego tu przyszła.

- Czy wiesz coś o tamtejszych zwyczajach? Chcia­łabym przygotować dla nich jakieś rozrywki.

- Tamtejsze kobiety słyną ze swojego umiłowania przygód. W młodości królowa Evangeline była cał­kiem odważną kobietą, z upodobaniem oddającą się wiosłowaniu po rwących rzekach i wspinaczce na strome góry.

Adorna ukryła twarz w dłoniach.

- To niewiele pomoże.

- Królowa Evangeline uważana jest w Europie za wybitnego smakosza - podsunęła Charlotta.

- A co z królem Daniorem? Mam nadzieję, że jest równie nudny, jak książę Albert.

Charlotta z żalem pokręciła głową.

- Niestety, nie mogę więcej pomóc.

- W gruncie rzecz)'... - Adorna przemyślała otrzy­mane informacje i uśmiechnęła się. -... bardzo mi pomogłaś.

307

ROZDZIAŁ 31

Odziany w strój podróżny, Wynier obserwował armię służących, rozstawiających stoły i krzesła na przestronnym dziedzińcu. Robotnicy rozpinali złocistą markizę, żeby zapewnić królewskim gościom osłonę przed nadmiernym słońcem czy deszczem. Lord zdawał sobie sprawę, że wewnątrz domu wyna­jęci do pomocy okoliczni mieszkańcy czyścili i szoro­wali wszystko aż do połysku.

Każdy rozsądny człowiek trzymałby się od tego z daleka. Barakah trzymałby się jak najdalej.

Wynier jednak nie był Barakahem.

W drzwiach pojawiła się matka, trzymając w ręce plik papierów. W trawiastozielonej sukni, na jakiej noszenie pozwolić sobie mogło tylko niewiele ko­biet, wyglądała pogodnie i wiosennie. Pomyślał, że powinien być wdzięczny losowi za to, że ma młodą i mądrą matkę. Ale nie czuł wdzięczności. Czuł się zagubiony, jak człowiek, którego szałas niknął w po­tężnej, nieodwołalnej burzy piaskowej.

Adorna zatrzymała się, wyraźnie zaskoczona jego widokiem.

- Wynter, kochanie. Sądziłam, że pojechałeś do Londynu na cały dzień.

- Byłem w Londynie. Spojrzała na słońce.

- Ale nie może być później niż kolo pierwszej. A podróż do Londynu zajmuje dwie godziny.

- Mogę dojechać w półtorej godziny. - Galopem i ze zmianą koni po drodze, ale tego nie musiał mó­wić matce.

- Półtorej godziny w jedną, półtorej w drugą stro­nę - nie mogłeś być w Londynie dłużej niż dwie go-

308

dżiny. - Rozjaśniła się. - Nie poszedłeś do biura, prawda?

- Poszedłem. Mina jej zrzedła.

- Nie mogłem się skupić. - Nie chciał tego robić. Tak bardzo nie chciał, że omal nic zmieni! zdania. Ale nie znalazł innego rozwiązania. - Mamo, chciał­bym z tobą porozmawiać.

Ręka Adorny powędrowała na piersi i zacisnęła się na gładkiej tkaninie sukni.

- Kochanie, zrobiłam to, co było konieczne.

- Co zrobiłaś?

Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Z wysiłkiem wygładziła zagniecenia na sukni.

- Wydałam ponad cztery tysiące funtów na to przyjęcie.

- Dobrze. To dobrze. - Rozejrzał się po dziedziń­cu pełnym robotników. - Czy możemy porozmawiać gdzieś na osobności?

- Naturalnie. - Adorna dała znak, żeby wszedł z nią do domu. - Chyba tylko w moim gabinecie mo­żemy mieć dzisiaj odrobinę spokoju.

Kiedy mijali lustro, zerknął na nie i przyłapał Ador-nę na ocieraniu sobie chusteczką czoła.

- Naprawdę sądziłaś, że będę się tym przejmo­wał? - zapytał, starając się nie lekceważyć jej proble­mów, chociaż pragnął rozmawiać wyłącznie o tym, co go zaprzątało.

- Tak. - Głos Adorny drż.ał.

- Pieniądze zarobione przez firmę są twoimi pie­niędzmi. - Ujął ją pod ramię i poprowadził, omijając służących szorujących schody. - Nie jestem twoim mężem, żeby kontrolować twoje wydatki. Jestem twoim synem. I to niezbyt dobrym synem. Dobry syn pozostałby, żeby się tobą opiekować po śmierci taty.

309

Nie musiałabyś tak ciężko pracować, prowadząc fir­mę. A teraz nie musielibyśmy szukać malwersanta. Chwyciła go za rękę.

- Kochanie! Chyba tak nie myślisz! Jesteś najlep' szym synem, jakiego można by sobie wymarzyć! Je­steś interesującym, egzotycznym, władczym mężczy­zną, dążącym do wypełnienia swojej misji w życiu. Nie chcę, żebyś się zmienił. Może mógłbyś wrócić trochę wcześniej, ale... nie sądzisz chyba, że musisz mi to jakoś zrekompensować, prawda?

W dniu dzisiejszym byl w pełni świadomy swoich błędów.

- Mamo, chociaż zawsze wiedziałem, że potrafisz prowadzić firmę, nie powinienem byl skazywać cię na tyle lat dźwigania tego ciężaru.

- Ale ja lubię zarządzać przedsiębiorstwem. Twój ojciec wiele mnie nauczył i sprawdzanie jego wska­zówek w praktyce sprawia mi ogromną przyjemność. - W jej głosie pojawiła się błagalna nutka. - Och, ko­chanie, nigdy nie przypuszczałam, że tak poważnie potraktujesz sprawę tej defraudacji.

Podejrzewał, że mówili o różnych rzeczach, ale nie miał czasu na dalsze zadawanie pytań, bo właśnie wchodzili do apartamentów matki. Wreszcie mógł porozmawiać z jedną znaną sobie kobietą o drugiej kobiecie, której nie rozumiał.

- Nie zachowuje się tak, jak myślałem.

- Kto, kochanie?

- Moja żona, oczywiście. Adorna opadła na kanapę.

- Przestała się głupio buntować. Przyznała, że miałem rację, nalegając na nasze małżeństwo. Dziękuje mi za stroje i biżuterię, jakie dostaje ode mnie w prezencie. Jednak... - z najwyższym trudem zmusił się do przyznania tego - ...jednak nie jest

310

szczęśliwa. Mamo, dlaczego Charłotta nie jest szczę­śliwa?

- Niektóre kobiety - Adorna starannie dobierała słowa - nie znajdują przyjemności w małżeńskim ło­żu. Czy Charłotta jest jedną z nich?

Nie miał czasu na typową angielską subtelność wobec całkowicie naturalnych spraw.

- Barakah, mój pustynny ojciec, uczył mnie, że je­śli żona nie znajduje przyjemności w małżeńskim ło­żu, obowiązkiem męża jest odkryć, co sprawia jej przyjemność.

-Stary łajdak przynajmniej w tej sprawie miał rację.

- Z Charłotta zaspokajamy się nawzajem. Char-łotta daje mi rozkosz, a ja jej. Wiele razy. Często. Ale w nocy, kiedy myśli, że śpię, pochlipuje. - Zacisnął zęby, a potem wyrzucił z siebie całą resztę. - Dziś ra­no, po wschodzie słońca, kiedy ją zaspokoiłem, od­wróciła się do mnie plecami i rozpłakała się.

Adorna potrząsnęła głową.

- Och, Wynterze.

- Moje prośby o wyjaśnienie były bezcelowe. Nie chciała ze mną rozmawiać.

- W ogóle?

- Nie tak, jak kiedyś. Nawet kiedy jem palcami, nie zwraca mi uwagi! - To było najgorsze; zachowy­wał się najgorzej, jak tylko było można, a Charłotta nie karciła go. -I powiedziała, że mnie kocha.

- No tak... - Adorna pogrążyła się w głębokich rozmyślaniach. - Kochając mężczyznę, kobieta czuje się spełniona.

- Czemu więc jest nieszczęśliwa?

- Doprawdy, Wynterze, nie mam pojęcia, czemu miałaby się czuć nieszczęśliwa.

- Bo chce, żebym ją kochał! Ale p r a w d z i w y m ę ż c z y -zna nie kocha kobiety. Tego nauczył mnie ojciec Barakah.

311

- Wynterze! - Wstając, Adorna wyrzucała z siebie słowa, jakby mówiła do sześciolatka, który wdał się w bijatykę. - Opowiadasz mi tutaj, że zdaniem tego twojego pustynnego ojca, Barakaha, prawdziwy męż­czyzna nie kocha kobiet. Czy już zupełnie zapomnia­łeś o swoim prawdziwym ojcu?

Zaskoczyła go gwałtowna reakcja matki.

- Ależ pamiętam go i czczę jego pamięć. Stała, patrząc na niego, jakby nie wiedział czegoś,

o czym powinien był wiedzieć.

W końcu odezwała się z niesmakiem.

- Czy można być jeszcze głupszym? - Przyłożyła dłoń do czoła i dodała: - Nie rozumiem, czego ode mnie oczekujesz. Chcesz, żebym ci powiedziała, jak możesz uczynić Charlotte szczęśliwą?

Matka musiała wiedzieć. No bo jeśli nie ona, to kogo miał pytać?

- Cóż... no tak.

- Wydaje mi się, że Charlotta powiedziała ci już, jak możesz ją uszczęśliwić, ale jeśli chcesz jeszcze raz to usłyszeć - machnęła ręką - powinieneś ją o to za­pytać.

Charlotta stała w drzwiach. Miała na sobie jedną z sukien, które jej kupił, prostą, z białej bawełny. Na­wet ze śladem buta Leili, który odcisnął się na mate­riale, wyglądała zachwycająco. Włosy spięła z tyłu głowy platynową spinką z błękitnymi diamentami. Wyglądała jak słodki anioł. I ten anioł wpatrywał się w niego.

Nie wiedział, czemu była na niego zła-Chociaż złość wydawała się lepsza niż ta okrop­na rezygnacja i smutek.

- Przyszłam, żeby ci powiedzieć, jak przejmuję się Leilą - rzekła. - I znajduję cię rozmawiającego o mnie z twoją matką?

312

Spojrzał w stronę Adorny w nadziei na jakieś wskazówki, ale tej już nie było w pokoju.

- Nie wiedziałem, co mam z tobą zrobić.

- Ze mną? Nie wiedziałeś, co zrobić ze mną? Je­stem dzieckiem?

- Nie, z pewnością nie dzieckiem, ale kobietą, która nie wie, czego chce.

Zacisnęła pięści.

- Ja nie wiem, czego chcę? To nie ja szukam po­rady u twojej matki.

- Zwrócenie się do matki było logicznym posu­nięciem. Nasz związek nie rozwija się tak, jak prze­widywałem.

Z szumem spódnicy weszła do pokoju.

- Ależ rozwija się wspaniale.

- To nieprawda. Nie jesteś szczęśliwa tak, jak po­winnaś.

- Dlaczego miałabym być szczęśliwa? - Podeszła do niego, oparła mu ręce na ramionach i spojrzała prosto w oczy. - Moje życie jest dokładnie takie, ja­kiego się obawiałam. Przedtem byłam przynajmniej guwernantką. Pracowałam na swoje utrzymanie. Moja praca miała wartość. Teraz nie muszę nic robić. Jestem niczym. Jestem własnością, którą można za­chować, jak długo będzie sprawiała przyjemność.

- Żona to coś więcej niż własność.

- Tak jak koń? Nie jestem koniem. Nie jestem psem. Jestem człowiekiem i chcę, żeby o tym pamię­tano. Chcę być...

Jej oczy chyba znów wypełniły się łzami, bo od­wróciła się do niego tyłem. Czy przed ślubem kiedy­kolwiek widział ją płaczącą? Nie. A po ślubie płaka­ła bez przerwy. Nie po to, żeby nim manipulować, przed czym ostrzegał go Barakah. Te łzy były przeja­wem jakiegoś głęboko skrywanego bólu.

313

Barakah powiedziałby, że kobiecym cierpieniem nie należy się przejmować i najlepiej pozostawić ją samej sobie, żeby się z niego wyleczyła. Ale coś na­kazywało Wynterowi pomóc Charlotcie walczyć z lym bólem. Jeśliby tego nie zrobił, dziewczyna bę­dzie cierpiała wiecznie. Powtórzył:

- Chcesz być... kochana?

Oparła się plecami o ścianę i zaczęła szukać chu­steczki. On rozumie!

- Ale przecież zupełnie wystarczy, że ty mnie ko­chasz.

Wydmuchała nos.

- Najwyraźniej nie wystarczy.

Był skonfundowany. Nie podobało mu się to. Chciał, żeby życie toczyło się według reguł i tradycji, ustalonych przez starszyznę.

- Prawdziwy mężczyzna nie...

Odwróciła się do niego gwałtownie, jak bogini ze­msty.

- Powiem ci, co możesz zrobić. Jak prawdziwy mężczyzna możesz iść sobie do...

- Tato! - W drzwiach pojawił się Robbie, trzyma­jąc w ręce skrawek papieru. Miał szeroko otwarte oczy, pełne strachu. - Tato, Leila uciekła.

ROZDZIAŁ32

Charlotta wyrwała chłopcu kartkę i z przerażeniem zaczęła odczytywać dziecinne nieporadne pismo.

- Uciekła? - Wynter z niedowierzaniem patrzy! na Robbiego. - Dokąd uciekła?

- Do domu. Pisze, że wybiera się do domu -ochryplym głosem odparła Charlotta.

314

Nigdy jeszcze nie widziała, żeby Wynter pobladł, teraz jednak miała okazję to zobaczyć.

- Do El Bahar. - Stał nieruchomo jak kamień. Potem ujął Charlotte za rękę. - Chciałaś ze mną po­rozmawiać o Leili.

- Tak. Tak. - Usiłowała pozbierać myśli. - Zaczę­łam się o nią niepokoić, gdy wszyscy byliśmy tacy za­jęci przygotowaniami do wizyty gości z Screminy. Podejrzewam, że czuła się odtrącona. Leila była na przemian czarująca, to znów wściekła...

- Nie do wytrzymania, naprawdę - wtrącił Rob-bie.

- Tak - zgodziła się Charlotta. - Nie sądzę, żeby dobrze sypiała w nocy, a w ciągu dnia nie zachowy­wała się jak dawna Leila.

Wynter skinął głową.

- Robbie, czy może próbować uciec do El Bahar?

- Tak. Jest taka głupia, że może nie pomyśleć o tym, jak to daleko. Będzie próbowała tam wrócić. - Robbie skrzywił się, jakby usiłował opanować łzy. -Nie była szczęśliwa, że bawiłem się z nowymi przyja­ciółmi. To moja wina.

- Nie ty jesteś odpowiedzialny, synu, tylko ja. -Wynter położył dłoń na ramieniu Robbiego. - No dobrze. Robbie, biegnij do stajni i porozmawiaj z Fletcherem. Dowiedz się, czy Leila tam była. Char-lotto, poślij kogoś do zajazdu, żeby sprawdził, czy nie wsiadła do karetki pocztowej. A ja pojadę do Londy­nu i zacznę przeszukiwać nabrzeże portowe.

Wynter zakończył przepytywanie kapitana statku, którego udało mu się znaleźć, i spostrzegł, że u jego boku nie ma Charlotty. Czemu się zgodził, by z nim

315

tu przyjechała? Nad londyńskimi dokami panowała czarna noc. Mógł stracić Leilę albo Charlotte lub obie naraz. Ten lęk był niepodobny do tego, co prze­żył po śmierci ojca. Teraz Wyntcr byt dorosłym męż­czyzną, odpowiedzialnym za dobrobyt swej rodziny i... zawodził pod każdym względem.

Jak to możliwe? Żył uczciwie i rozumiał zasady, nie uchyla! się od odpowiedzialności, zachowywał się honorowo i z godnością. Co się nic udało?

W ciemności zaczął wzywać szejka, który wprowa­dził go w świat i nauczył polować.

- Barakah, błagam, pomóż mi je odszukać.

Zrobił kilka kroków wzdłuż ściany tawerny, wyko­rzystując wszystkie zmysły, żeby odnaleźć żonę. Nie mogła zanadto się oddalić. Musiała być w pobliżu.

I wtedy ją usłyszał. Usłyszał głos Charlotty, która pytała:

- Gdyby pani zauważyła samotną dziewczynkę, czy mogłaby mi pani dać znać?

Wynter oparł się o wilgotną ścianę tawerny i przy­łóż)'! drżącą rękę do czoła.

- Dobrze, panienko, ale... przychodzi tu mnó­stwo dziewcząt, z reguły w niezbyt uczciwych zamia­rach.

Wynter, starając się poruszać bezszelestnie, ruszył w głąb cuchnącego zaułka w stronę, skąd dobiegały głosy.

- Wiem, ale ta dziewczynka jest wyjątkowa - po­spiesznie powiedziała Charlotta. - To moja córka.

Wynter zacisnął dłonie na jej ramionach.

- Charlotto, co ty wyprawiasz?!

Na jego widok prostytutka krzyknęła, potykając się o stos śmieci.

Charlotta odchyliła się do tyłu, jakby ani przez chwilę nie miała wątpliwości, kto stoi za jej plecami.

316

Otoczył ją ramieniem. Potrzebował jej. Potrzebo­wał; chociaż martwi! się zniknięciem Leili i złościł obecnością żony podczas poszukiwań córki, to jed­nak koiła go jej bliskość. Dawała mu nadzieję.

Barakah byłby zdumiony jej siłą.

- Ta mtoda dama jest w tym zaułku każdej nocy. -Charlotta sprawiała wrażenie nieporuszonej, jakby codziennie rozmawiała z londyńskimi prostytutkami. - Była tak miła, że zgodziła się rozglądać za Leiłą.

Wynter musiał przyznać, że pomysł Charlotty by! w y -śmienity. Zawiadomić prostytutki, żeby szukały Leili.

- Dobrze ci zapłacę - powiedział do portowej dziewki. Ledwo mógł ją dostrzec w świetle lampy przed gospodą. Oboje jednak dobrze widzieli błysk monety, którą jej podał. - Dostaniesz więcej, jeśli za­uważysz małą. Przyjdź do Ruskin Shipping Compa­ny. Będziemy tam.

- Nie. - Charlotta chwyciła go za ramię. - Nie możemy teraz przerwać poszukiwań.

- Słońce zaszło dwie godziny temu. Mgła gęstnie­je i równie dobrze możemy znaleźć Leilę, co dać so­bie poderżnąć gardła - odparł nieco rozdrażniony. -Musimy odpocząć, żeby mieć siły rozpocząć poszuki­wania jutro rano.

- A jeśli Leila jest tu gdzieś sama? - cicho spyta­ła Charlotta.

- Kiedy miała pięć lat, przeżyła najazd na nasze obozowisko. - Często sobie o tym przypominał. -Jest dzika i ostrożna i jeśli gdzieś przycupnęła, i tak jej nic znajdziemy. A przecież może jej tu wcale nie być. Dziewczynka, która wsiadła do karetki poczto­wej do Londynu, nie przypominała z opisu Leili.

- Leila mogła założyć jedną z peruk twojej matki.

- Wiem. - Pewnie, że wiedział. Jeśli Leila coś so­bie postanowiła, wtedy stać ją było na wszystko. -

317

Trzymaj się blisko mnie - polecił. - Poprowadzę nas z powrotem do siedziby Ruskin Shipping.

Starał się trzymać w najgłębszym mroku. Słyszał pochrapywanie pijaków, od czasu do czasu jakieś krzyki. Dręczyła go myśl, że Leila mogłaby być gdzieś tutaj, pośród tych ludzi.

- W budynku pali się światło - zauważyła Charlot-ta. - Sądziłam, że o tej porze wszyscy są już w domach.

Wynter wpatrywał się w białą ścianę siedziby Ru-skin Shipping. Miała rację. Światło świecy migotało w oknie jego gabinetu na piętrze.

Ktoś był w środku. Złodziej?

- Cicho - ostrzegł Charlotte, otwierając drzwi. Niestety jej suknia szeleściła przy każdym kroku. Zwykle rozkoszował się tym dźwiękiem, teraz jednak bał się, że może ich zdradzić. Prowadził ją przez ciemny budynek, pełen drewnianych skrzyń i ostrych zapachów, aż do podnóża schodów. - Zostań tutaj -polecił. Poruszając się ze zręcznością pustynnego wojownika, skradał się w stronę oświetlonego gabi­netu. W ręku trzymał nóż i cały skoncentrował się na przebywającym w środku przestępcy.

Kimkolwiek był, Wynter zamierzał go zabić.

Na odgłos skrzypiącej deski i jakiegoś ruchu za plecami, na tonących w mroku schodach, odwró­cił się szybko, mierząc nożem.

- Wynterze - szepnęła Charlotta. - Przyszło mi właśnie do głowy... czy Leila trafiłaby tutaj?

Ręka, w której dzierżył nóż, zadrżała i opadła mu wzdłuż tułowia.

- Nie mam pojęcia.

Leila była tutaj, kiedy przejeżdżali przez Londyn w drodze do Austinpark Manor. Może jego zarad­na córka znalazła bezpieczne schronienie w siedzibie firmy, należącej do rodziny.

318

Charlotta chwyciła go za rękę.

- Chcę iść z tobą.

Nie mógł jej odesłać na dół. Chociaż jego oczy przyzwyczaiły się już do ciemności, z trudem dostrze­gał różne przeszkody na drodze. Mruknął więc:

- Kiedy już tam będziemy, trzymaj się z boku.

- Dobrze.

Gdy dotarli do korytarza na piętrze spostrzegł, że drzwi do jego gabinetu są otwarte. W tej samej chwi­li stracił nadzieję. To nie była Leila. Jego czujna cór­ka nigdy nie byłaby tak głupia, żeby w ten sposób w y -stawiać się na niebezpieczeństwo.

Wyciągnął nóż i zaczął się skradać w stronę gabine­tu. W progu zatrzyma! się, obserwując scenę, oświetlo­ną dwoma świecznikami: oto Stewart, drogi kuzyn Ste­wart, siedział za biurkiem Wyntera, a przed nim leżała otwarta księga rachunkowa i stosik funtowych bank­notów.

Choć Wynter poruszał się bezszelestnie, jakiś szósty zmysł musiał ostrzec mruczącego coś pod nosem prze­stępcę, bo nagle uniósł głowę. Podskoczył, rozlewając atrament na leżące przed sobą papiery i zawołał:

- Kuzynie! - Przez chwilę wyglądał na zadowolo­nego z obecności Wyntera. Potem jednak na jego twarzy pojawił się wyraz zmieszania. - To nie jest tak, jak wygląda.

- Doprawdy? - Wynter celowo wyprostował dłoń, żeby puścić nóż, który z brzękiem upadł na podłogę. -A jak to wygląda?

Stewart nie mógł oderwać wzroku od noża.

- Ja nie... to znaczy, były powody... - Jego szczu­płe, powykrzywiane palce dygotały. - Jestem twoim kuzynem. Nie zabijesz mnie, prawda?

- Gdybym zamierzał cię zabić - Wynter rzucił się do przodu, złapał mężczyznę za krawat i podniósł

319

tak, że Stewart wstał - nie wypuszczałbym noża. -Pociągnął go na biat biurka. Książki i papiery pospa­dały, atrament się rozlał, a krzesło, kopnięte przez bezradnego Stewarta, z hukiem się przewróciło.

- W y n terze!

Usłyszał krzyk Charlotty, ale nie zwracał na nią uwagi. Jego kuzyn Stewart wykorzystał Adornę, jego matkę. Ten podły malwersant ukradł pieniądze nale­żące do rodziny. Oczy Stewarta zaczęły wychodzić z orbit, kiedy Wynter pchnął go na komodę i zacisnął ręce wokół jego szyi.

- Co robisz, Wynterze? - Charlotta zaczęła go szarpać za ramię.

- Dlaczego? - Wynter zapytał Stewarta. - Dlacze­go okradałeś moją matkę?

Od strony drzwi dało się słyszeć kobiecy głos. Nie okradał. Wynter zamarł.

- Puść Stewarta - rozkazała Adorna. - On nie sprzeniewierzył pieniędzy.

Wynter rozluźnił uchwyt. Obudziło się w nim okropne podejrzenie. Odwrócił się twarzą do drzwi i zobaczył matkę ubraną w strój podróżny.

- A kto to zrobił, mamo? Dumnie uniosła brodę. -Ja.

320

ROZDZIAŁ

33

Nigdy jeszcze Charlotta nie czuła się równie zagu­biona, zaskoczona i osamotniona. Wynter sądził, że ktoś defraudował pieniądze z rodzinnego interesu? I nigdy jej o tym nie wspomniał? No oczywiście, przecież nawet do głowy by mu nie przyszło, żeby jej o czymś powiedzieć.

I to Adorna sprzeniewierzyła fundusze?

Nic nie mogłoby jaśniej pokazać Charlotcie, że nie należała do rodziny.

Nagle za plecami Adorny coś się poruszyło. Czy­jaś buzia pokazała się w drzwiach. To była Leila.

Dziewczynka spoglądała na nią, uśmiechając się ostrożnie.

Charlotta przyklękła i wyciągnęła ku niej ręce, a Leila wpadła w jej objęcia. Z całej siły zaczęła się tulić do Charlotty.

Nie wiadomo jak i kiedy Wynter znalazł się obok nich, objął je obie ramionami i zaczął kołysać w swo­ich objęciach.

Później Charlotta pomyślała, że musiał płakać. W tamtej chwili jednak ważny był jedynie powrót dziecka. Niestety, powrót do rzeczywistości nastąpił także - gdy Wynter zawołał:

- Leilo, owocu moich lędźwi, masz wiele do wyja­śnienia.

Dziewczynka miała na sobie podróżny strój. Nic wyglądała na przerażoną. Nie była brudna.

- Gdzie byłaś, młoda damo?

Wargi Leili zatrzęsły się i Adorna pospieszyła z odsieczą.

- Chcecie, żebym wam najpierw opowiedziała o Leili czy o malwersacji?

321

Charlotta wpatrywała się w piękną i nienagannie ubraną teściową, podczas gdy ona sama zapachem przypominała ciemny londyński zaułek. Potem prze­niosła wzrok na Wyntera. Był wysmarowany, miał brudne włosy i rozciętą podczas bójki ze Stewartem dolną wargę. Krew zaschła mu na brodzie, nie wy­puszczał jednak z objęć żony i córki, patrząc jedno­cześnie na swoją matkę.

- Najpierw o Leili - powiedział.

Wynter i Charlotta wyjechali już do Londynu, kiedy przy kolacji do Adorny dotarły powody całego zamie­szania.

- Czy słyszała pani, milady? Dziewczynka uciekła, żeby żyć ze swoim pogańskim mężem - oświadczyła panna Symes.

Adoma przerwała Uczenie obrusów i spytała nie­cierpliwie:

- O czym ty opowiadasz, Symes?

- O panience Leili. Uciekła.

Adoma obrzuciła pannę Symes spojrzeniem, które żądało faktów, a nie spekulacji.

Panna Symes wyprostowała się jak żołnierz.

- Zostawiła list. Napisała w nim, że wraca do do­mu.

- Do swojego pogańskiego męża? Panna Symes skuliła się zakłopotana. -No... nie.

- Hrnm... — Adorna powróciła do liczenia serwetek.

- Nie martwi się pani o nią, milady? O swoją wła­sną wnuczkę?

- Hmm...

Panna Symes pozostawiła Adornę pogrążoną w my­ślach- Kiedy hrabina skończyła liczenie serwetek, znała już rozwiązanie zagadki. Poleciła kucharce spakować

322

kosz zjedzeniem. Wspięła się po schodach na pierwsze piętro, potem na drugie... a potem, bardzo cicho, na poddasze.

Ostrożnie otworzyła drzwi wiodące na strych. Nie zdziwiła się, że pomieszczenie było puste. Zauważyła jednak, że na podłodze korytarza, prowadzącego do dalszych pokoi, nie było kurzu. Jak umiała najci­szej, ruszyła korytarzem. Pod drzwiami do jednego z pomieszczeń spostrzegła dowód, którego potrzebowa­ła — źdźbło słomy.

Wyprostowała się - w końcu dłużej nie było sensu się skradać - otworzyła drzwi na oścież i zawołała;

- Babcia przyniosła prowiant.

- Och! - Leiła zwinęła się w kłębek.

- Wielkie nieba! - wykrzyknęła Adorna, rozglądając się dookoła. - Nic dziwnego, że duch robił tyle hałasu.

Dziewczynka wykonała wspaniałą robotę, odtwa­rzając swój dom z El Bahar. Skradzione obrusy z za­chodniego skrzydła dworu zostały udrapowane na kształt namiotu, z otworem przy oknie, przez które wpadało światło i świeże powietrze. Leiła znalazła gdzieś stary dywan, rozłożyła go na skrzypiącej podło­dze, a ze słomy wyniesionej ze stajni uczyniła legowi­sko. Na środku pokoju, na honorowym miejscu, uda­jącym ognisko, stał otrzymany od Chanotty drewniany koń i otwarta książka.

- Ciekawe, gdzie jeszcze znajdę słomę w domu -mruknęła Adorna. Dostrzegłszy jednak smutny wyraz twarzy Leili, z niezadowolonej gospodyni zamieniła się w tolerancyjną babcię.

Otworzyła koszyk i postawiła niżej, żeby siedzą­ce na podłodze dziecko mogło obejrzeć jego zawar­tość.

- Przyniosłam mięso na zimno, jajka na twardo, truskawki i słodką śmietankę, - Wskazując na stosik

323

zgromadzonych przez Leilę bułeczek, dodała: - Z two­im pieczywem możemy mieć prawdziwą ucztę. -Uśmiechnęła się czarująco, - Czy zaprosisz mnie do swojego namiotu, o pani pustyni?

- A więc nigdy nie opuściła domu. - Charlotta miała ochotę wycałować Adornę, ale nadal klęczała na podłodze w gabinecie Wyntera, otoczona ramio­nami męża i Leili. Uściskała dziewczynkę. - Kocha­nie, co cię skłoniło do ukrycia się na strychu?

Leila zaczerpnęła powietrza i przyznała:

- Potrzebne mi było miejsce, gdzie mogłabym się schować i czytać książkę.

- Jaką książkę? - zapytała Charlotta.

- „Baśnie Tysiąca i Jednej Nocy".

- Nie musiałaś się chować, żeby ją czytać. Dała­bym ci.... och... - Charlotta nagle zrozumiała. - Sko­ro umiesz czytać, czemu mi o tym nie powiedziałaś?

- Myślałam, że wtedy przestaniesz mi czytać na głos. - Leila zerknęła na ojca. - Tak jak tata, któ­ry nauczył mnie jeździć konno, a potem przestał ze mną jeździć.

- Nie, malpiątko moje. Nie zwalisz winy na mnie, żeby uniknąć kary za to wszystko. - Wynter patrzył na córkę bez cienia uśmiechu. - Świetnie wiesz, że nie powinnaś była przysparzać nam tyle strachu.

- Tak - cienkim głosem przyznała Leila.

- Ale jesteś tylko dzieckiem i uczysz się na wła­snych błędach. Natomiast twoja babcia jest dorosłą osobą i powinna była się zastanowić, co robi, krad­nąc pieniądze swojego własnego przedsiębiorstwa. Mamo, co masz na swoje usprawiedliwienie?

Adorna cofnęła się przed coraz głośniejszą prze­mową Wyntera.

- Chciałam, żebyś wrócił do domu.

324

- Z zachowania Stewarta wywnioskowałam, że jest z tobą w kontakcie.

Charlotta zerknęła na Stewarta. Uśmiechał się nerwowo, rozmasowując szyję.

- List - wychrypiał.

- Tak, wysłałem list - potwierdził Wynter - żeby dać znać, że żyję, i prosiłem, żeby cię przygotował na mój ewentualny powrót.

- Kiedy go zapytałam wprost, powiedział mi o wszystkim. Bardzo się ucieszyłam, że żyjesz. - Ador-na podeszła do niego i przytknęła obciągniętą ręka­wiczką dłoń do policzka syna. - Ale Stewart twierdził, że nie wrócisz szybko.

- Nie powiedziałem jej od razu - rzekł Stewart -wiedziałem bowiem, że byłaby nieszczęśliwa z powo­du twojego opóźniającego się powrotu.

- Aha. - Wynter skinął głową. - Mamo, zostałem dłużej ze względu na dzieci.

Adorna gwałtownie cofnęła rękę. - Twoje dzieci są moimi wnukami i ich miejsce jest w Anglii.

Charlotta spojrzała na Leilę i dostrzegła zachwyt w oczach dziewczynki. Wyglądało na to, że babci i wnuczce udało się wreszcie pogodzić.

Charlotta podniosła się z klęczek.

- Chciałaś więc, żebyśmy wrócili do Anglii, a wie­dząc, że wszelkie apele nie odniosłyby skutku, wspól­nie ze Stewartem wymyśliliście, iż ktoś w firmie kradnie pieniądze - domyślił się Wynter.

- Stewart jest najuczciwszym, najcudowniejszym człowiekiem na świecie - powiedziała Adorna. - Ni­gdy by nie wymyślił czegoś takiego. To moja sprawka.

Wynter odwrócił się do Stewarta.

- Tamten list do ciebie napisałem przekonany, że naprawdę muszę cię zaalarmować o poważnym za­grożeniu rodzinnego interesu.

325

Obaj mężczyźni zmierzyli wzrokiem Adornę.

- Chyba rzeczywiście mogłeś być zaniepokojony -rzeki Wynter.

Zdaniem Charlotty, niewinna mina Adorny nie mogła być udawana. Naprawdę zrobiła to, co uważa­ła za najwłaściwsze i ani przez chwilę tego nie żało­wała.

- Biedny Stewart dowiedział się o tym, co zrobi­łam, dopiero po twoim powrocie do domu i bardzo mnie skrytykował, Wynterzc. - Adorna pogroziła sy­nowi palcem. - Winien mu jesteś przeprosiny za pró­bę uduszenia.

- Przepraszam, stary - Wynter wyciągnął rękę na zgodę.

- Nie musisz przepraszać. Zachowałbym się tak samo. - Stewart uścisnął dłoń Wyntera.

- Kiedy więc domyśliłeś się, kto kradnie pienią­dze, przestałeś rozważać, jak je odzyskać?

- Tak. Przez te wszystkie lata twoja matka uczyni­ła dla mnie tak wiele. - Stewart poprawił okulary, które zaczęły zjeżdżać mu z nosa. - Byłem jej to wi­nien. Ale Adorna zdawała się nie pojmować powagi swojego przestępstwa.

Charlotta nie mogła się powstrzymać, żeby nie za­uważyć oczywistego faktu.

- Zabranie własnych pieniędzy nie jest przestęp­stwem.

- Dziękuję, Charlotto - powiedziała Adorna.

- Sądziłem, że dziś wieczorem będę mógł zakoń­czyć swoją misję, byłem bowiem pewien, że nie za­stanę cię w mieście. Przecież już jutro przybywają go­ście z Sereminy. - Stewart przyjrzał się wszystkim z uwagą. - Co tutaj robicie?

- Ojej. - Adorna spojrzała na stojący na półce ze­garek. - Natychmiast musimy wracać do Austinpark

326

Manor. Królowa Wiktoria z całym orszakiem będą tam za niecałe osiem godzin. Stewarcie, weź świece. -Chwyciła za rękę Leilę, oparła się na ramieniu Ste­warta i poprowadziła ich ku drzwiom. - Co za wie­czór! Przynajmniej jednak, dzięki mojej wnuczce, w y -myśliłam specjalną rozrywkę dla królewskich gości.

Gdy światło znikło w korytarzu, Charlotta i Wyn-ter zostali sami. Dziewczyna poprawiła spódnice i zaczęła iść za teściową, córką i kuzynem. To była jej rodzina. Rozumiała czyn Adorny. Rozumiała bunt Leili. Podziwiała opiekę, jaką Stewart otaczał Ador-ne. Mogła wybaczyć każdą przykrość z ich strony.

Ale Wynter... przystanęła i z niechęcią zlustrowa­ła męża. Przez tego człowieka płakała. Rozpaczała z powodu jego obojętności. Teraz wiedziała, że byl pochłonięty poszukiwaniem malwersanla, ale nie wiedziała, czemu wcześniej tak jej na nim zależało. Odejdzie od niego i już nigdy nie będzie się nim przejmować. Potraktuje go jego własnym lekar­stwem. Po prostu odejdzie...

- Teraz wreszcie wiem, dlaczego cały czas spędza­łeś w Londynie. Chyba powinnam się z tego cieszyć.

Kiedy splótł ręce na piersiach, z tym swoim kol­czykiem, długimi włosami i blizną wyglądał jak wład­ca pustyni.

- Tęskniłaś za mną?

Westchnęła. Po co się do niego odzywała? Po­winna była wyjść. Nie powinna była sobie pozwolić na uczucia podobne do tych, jakich doświadczała wobec Leili - troski, rozgoryczenia i, oczywiście, miłości.

Miłość. Nic to spokojne uczucie, jakim rodzice obdarzają swoje dzieci, ale niepokojąca namiętność, przynosząca jej fizyczne spełnienie każdej nocy, a pustkę i samotność w ciągu dnia.

327

- Myślałeś, że ktoś kradnie pieniądze firmy i ni­gdy o tym nie wspomniałeś.

- Kobiety nie zajmują się interesami - wygłosił jedną ze swoich głupich maksym.

- Ale żonę interesują sprawy dotyczące jej męża -odparowała. - Pary małżeńskie powinny ze sobą roz­mawiać.

- Rozmawiać? - Miał czelność unieść do góry brwi, jakby jeszcze nigdy nie słyszał tego słowa. - Mo­ja żono, chyba powinnaś o czymś pamiętać. Nie byłaś poprzednio mężatką. Ja zaś byłem żonaty i zapew­niam cię, że małżonkowie nie rozmawiają ze sobą.

- A mężczyźni nie kochają. - Jak mogła go poko­nać? Dlaczego w ogóle próbowała? - Nie kochałeś swojej pierwszej żony.

- Nic. - Wynter zdawał się tego pewny.

- Ale ona cię kochała.

- Tak - powiedział mniej pewnym tonem.

- Wybrała cię, bo uważała, że ocalisz jej życie. Ta­ka decyzja wydaje się dość pragmatyczna. Może więc wcale nie kochała ciebie, a jedynie bezpieczeństwo, jakie jej zapewniałeś. Wiele małżeństw na tym się opiera, Wynterze.

- Tb był udany związek - przypomniał jej Wynter.

- Spokojny i bez napięć.

-1 chcesz tego znowu. - Charlotta skinęła głową.

- Jak sobie życzysz. Pogodzę się z takim związkiem. Możesz zrobić to, co robią inni mężczyźni, co zresz­tą już zrobiłeś, mianowicie zaszufladkować mnie. Zamknąć w szufladce o nazwie „żona". Będzie to jedna z licznych przegródek, z których niektóre będą ważniejsze od innych. Na przykład „interesy" będzie dużą szufladką. Również „konie" i „przyjaciele". Bę­dziesz zaglądał do szufladki „żona" i dopóki będzie tam panował spokój, uznasz, że masz czego chciałeś.

328

Będziesz myślał, że jestem szczęśliwa, że wiedziałeś najlepiej, czego mi potrzeba i że w mojej głowie znaj­duje się tylko jedna przegródka, podpisana „Wyn-ter". Ale nie będzie to prawda, bo znajdę sobie inne zainteresowania, inne zajęcia. Jeśli nie dasz mi nic z siebie, niczym się z tobą nic podzielę. I pewnego dnia, kiedy się obudzisz i zajrzysz do szufladki, nie znajdziesz mnie w niej.

Tak szybko się poruszył i złapał ją za ramiona, że aż jęknęła.

- Nie możesz mnie opuścić.

Może jednak mu zależało. Może słuchał, co mó­wiła.

- Nie muszę od ciebie odchodzić. Po prostu będę jak inne żony, Wynterze. Mój mąż nie będzie mnie zupełnie obchodził.

Spojrzał na nią, jakby nie mogąc uwierzyć, że by­ła w stanie mu się przeciwstawić.

A potem odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmie­chem.

Śmiał się. Jeszcze raz usiłowała się z nim porozu­mieć. Znów obnażyła swoją duszę. A on się śmiał?

- Ty? Sądzisz, że możesz być taka? Przecież od pierwszego wejrzenia pokochałaś moje dzieci. Przecież jesteś pełną pasji istotą, która co noc z całą hojnością rozchyla dla mnie swe ramiona i nogi. Co w ten sposób zyskasz? Rozumiem, że byłaś rozczaro­wana pierwszym mężczyzną, który chciał cię poślu­bić. Rozumiem, że czułaś się opuszczona przez ro­dzinę. Ale to nie ma z nami nic wspólnego. Absolut­nie nic!

Charlotta napięta mięśnie, zraniona śmiechem Wyntera, sposobem, w jaki przeinaczył jej słowa... ja­snością jego wizji. Przejrzał ją. Trzęsła się, pozbawio­na obrony.

329

- Jestem taka, jak zostałam wychowana.

- No właśnie. Jesteś kobietą, mającą w sobie ogromne pokłady miłości i nic tego nie zmieni. -Dłonią odgarnął jej włosy z twarzy. - Kochasz mnie. Walczysz z tym, bo ja nie kocham ciebie. Ale czyż mi­łość nie polega na oddaniu się, na wykorzystywaniu szansy, czyż nie jest to gra, której stawką może być prawdziwe uczucie na całe życie?

Odetchnęła głęboko, zdumiona celnością jego uwagi.

- Pragnę twojego szczęścia - powiedział. - I nie spocznę, dopóki nie będziesz szczęśliwa.

ROZDZIAŁ 34

Powrót po ciemku do Austinpark Manor był mę­czący, zwłaszcza że ulewa zamieniła drogę w błotną kałużę. Wynter zaklinał się, że zacznie korzystać z nowego środka lokomocji - z pociągu.

Nie. Wiedział, że tego nie zrobi. Zanadto kochał swoje konie.

Całej rodzinie udało się jednak dotrzeć do domu na tyle wcześnie, żeby skorzystać jeszcze z paru godzin snu, zanim trzeba będzie się zerwać skoro świt, by przy­gotować wszystko na przybycie gości.

Jak należało oczekiwać, królowa Wiktoria, książę Albert, król Danior i królowa Evangeline, angielski dwór i cala delegacja przybyli punktualnie o dziewią­tej rano.

Robbie i Leila mieli za zadanie zaproponować za­bawę dzieciom pary królewskiej. Pełnili obowiązki gospodarz)' z takim wdziękiem, że Charlotta promie­niała z dumy. Potem wszystkim zajęła się Adorna.

330

Goście zostali oprowadzeni po domu i ogrodzie, a następnie nakarmieni i zabawieni rozmową.

Później zasiedli na dziedzińcu, czekając na dalsze rozrywki.

Tymczasem Wynter, ubrany w białą dżelabiję i w turbanie na głowie, znajdował się w stajni. Razem z nim byl Robbie, wyglądający jak miniatura ojca. Leila zaś miała na sobie tradycyjny, błękitny strój ko­biecy.

Dziewczynka wprost kipiała radością. Będzie mo­gła znów dosiąść konia, nie w znienawidzonym sio­dle, lecz na oklep, strzelać z pistoletu i demonstro­wać swoje umiejętności. Najwspanialsze zaś było to, że miała poparcie babki.

Pod okiem Adorny Leila rozkwitnie teraz jak ró­ża na angielskiej ziemi.

Wynter nie martwił się już o swoje dzieci.

Tylko o siebie. I o Charlotte, która rzadko spogląda­ła w jego stronę i utrzymywała, że już zrezygnowała z marzeń. O Charlotte, która nadal nie mogła pojąć, że rozsądek mężczyzny jest ważniejszy niż kobiece emocje. O Charlotte, przez którą odczuwał taką... frustrację.

Tak. To, co odczuwał, musiało być frustracją.

Chciał z nią porozmawiać, ale nie zanosiło się na szybkie zakończenie przeklętego przyjęcia. Posta­nowił więc na razie nie myśleć o żonie.

Oczywiście, Robbie stanął na środku stajni i zapytał:

- Tato, dlaczego nie jesteście szczęśliwi z panną lady Charlotta?

- Kiedyś ci to wyjaśnię.

- A mówiłeś mi, że kiedy cię o coś zapytam, to za­wsze mi odpowiesz - zauważył Robbie.

Tak. Wynter pamiętał. Sądził jednak, że syn bę­dzie go pytać o dziewczęta w swoim wieku, a nie o je­go własne małżeństwo. Chciał powiedzieć Robbie-

331

mu, że miai fatalne wyczucie czasu. Ze Fletcher i je­go pomocnicy rozgrzewają konie. Że Adorna liczy na to, iż dostarczą rozrywki zagranicznym gościom. I że Charlotta nie jest jeszcze laką żoną, jaką zda­niem Wyntera być powinna.

Ale Robbie i Leila patrzyli na niego tak, jakby oj­ciec potrafi! im wytłumaczyć każdą rzecz na świecie i Wynter nic chciał ich rozczarować. Toteż usiłował pokrótce wyjaśnić sytuację.

- Charlotta jest uparta. Kocha mnie, nie chce jed­nak uznać, że to jej przeznaczenie, więc jest nie­szczęśliwa.

- Ale skoro cię kocha, tato, dlaczego nie jest szczęśliwa z tego powodu? - spytała Leila.

Wynter przypomniał sobie nagle pneepowiednię starej szamanki nad kołyską Leili. Staruszka oświad­czyła, że dziewczynka wyrośnie na mądrą i piękną kobietę. W tym momencie Wynter miai nadzieję, że przez Leilę przemawia przepowiedziana mądrość.

- Charlotta jest Angielką - rzekł - a Angielki są głupie pod wieloma względami. Odmawia cieszenia się swoją miłością, dopóki nic powiem, że ją kocham.

Leila zawiązała na włosach błękitną wstążkę.

- Czemu jej tego nie powiesz?

- Nie mogę budować małżeństwa na kłamstwie.

- Jakim kłamstwie?

- Że ją kocham.

- Ale przecież ty ją kochasz, tato!

Wynter doświadczył nagle niemęskiej słabości w kolanach i usiadł na drewnianej skrzyni.

- Mężczyźni nie kochają kobiet. Leila zmarszczyła nos.

- To głupie. Kto ci to powiedział?

- Barakah, mój ojciec z pustyni.

Leila podeszła do ojca i oparła się o jego ramię.

332

- Mylił się. Popatrz na tego lorda Bucknella. Ko­cha babcię.

Robbie przybliżył się do nich.

-Tato, wiesz przecież, że to prawda. Wodzi za nią cielęcym spojrzeniem. - Chłopiec zabawnie prze­wrócił oczami, naśladując zachowanie lorda Buck-nella.

- A poza tym, jeśli to prawda, że mężczyźni się nie zakochują - Leila zaplotła na piersiach chude ramio­na - to ja też się nigdy nie zakocham.

Wynter posadził ją sobie na kolanie i wyjaśnił:

- Kobieta musi się zakochać, żeby czuła się szczę­śliwa.

Leila, wskazując palcem na siebie, rzekła:

- Nie mam zamiaru zbzikować na punkcie jakie­goś mężczyzny, który będzie uważał, że jest słońcem albo czymś podobnym i będzie chciał, żebym mu sy­pała płatki róż pod stopy.

Robbie zanucił:

- Płatki róż, płatki róż, Leila będzie sypała płatki róż.

- Nigdy nie oczekiwałem, że ktoś będzie przede mną sypał różane płatki - surowo odpowiedział Wynter.

- Nie, ty tylko chcesz, żeby mama... - Leila prze­rwała i przechyliła głowę - żeby moja nowa mama cię adorowała, a tymczasem ty nie musisz się nią za­nadto przejmować.

- Podoba mi się to! - zawołał Robbie. - Cieszę się, że jestem mężczyzną.

Wynter zmierzył wzrokiem syna, po czym zwrócił się z powrotem do Leili, która niepostrzeżenie wyro­sła na rozgoryczoną małą kobietkę.

- To nie jest prawda.

333

- Podobałoby ci się, tato - odparła. - Mógłbyś być leniwy, a ona musiałaby wykonywać wszystkie prace i gdyby się okazało, że wasze małżeństwo się nie uda­ło, mógłbyś zwalić na nią całą winę.

- Nie rozumiesz. Jesteś dzieckiem.

- Rozumiem. - Jej twarz przybrała wyraz, który już kiedyś widział i rozpoznawał. To była twarz starej szamanki. - Rozumiem aż za dobrze. Barakah się mylił. Mężczyźni kochają kobiety.

- Barakah był przywódcą ludzi pustyni.

- Ale ty nie jesteś człowiekiem pustyni, tato - po­wiedział Robbie. - Jesteś Anglikiem.

- I kochasz Charlotte. - Leila ujęła w dłonie twarz ojca. - Bardzo ją kochasz. Nawet głupi Robbie to widzi.

Robbie nie obraził się za epitet. Pokiwał potaku­jąco głową.

Anglik. Wynter był Anglikiem. Owszem, lata spę­dzone na pustyni wiele go nauczyły, ale żadne wpły­wy nie były w stanie zagłuszyć tego, co wpoili w nie­go ci, którzy go spłodzili. Jego matka... i ojciec.

Ojciec. Henry, wicehrabia Ruskin. To było tyle lat temu, a jednak... tak, pamiętał go dobrze. Był stary, ale bardziej żywotny niż ktokolwiek, kogo Wynter kiedykolwiek spotkał. W czasie długich, wspólnie spędzonych dni i wieczorów ojciec wiele mu opowie­dział. Wyjaśnił, jak liczyć w pamięci, jak się zachowy­wać podczas spotkań w interesach, jakie kupować konie. Uczył go też, dając mu przykład.

Wynter przymknął oczy i przypomniał sobie, w ja­ki sposób ojciec patrzy! na matkę.

Jego ojciec uwielbiał Adornę. A był przecież rów­nie prawdziwym mężczyzną jak Barakah.

Barakah był mądrym i odważnym człowiekiem. Lecz w tej materii okazał się tchórzliwym głupcem.

334

Nigdy nie ośmielił się pokochać kobiety. Wynter nagle roześmiał się i pocałował córkę w czoło.

- Posłuchajcie, jaki mam plan.

*

Kiedy Wynter pierwszy raz zsunął się z końskiego grzbietu i galopował dalej pomiędzy rozpędzonymi nogami wierzchowca, Charlotta krzyknęła.

Królowa Wiktoria spojrzała na nią ze zdumie­niem. Adorna udawała, że jej to nie rozbawiło.

- Lady Ruskin, to musi być pani mąż - odezwała się królowa Evangeline.

- Tak, Wasza Wysokość - coś się działo z głosem Charlotty. Nawet ona sama słyszała, że jest nienatu­ralnie wysoki. Trzy konie galopowały z ogromną prędkością wokół dziedzińca. Bała się nawet pomy­śleć, po co na dworze rozstawiono tarcze, koło któ­rych teraz w dzikim pędzie przejeżdżał Wynter, Rob-bie i Leila, ubrani w swe egzotyczne stroje.

Leila stała na końskim grzbiecie. Dzieci z Seremi-ny krzyczały z zachwytu. Charlotta przedarła na pół swoją chusteczkę.

Król Danior poklepał ją po ramieniu.

- Wspaniała jazda. To pani syn?

- Córka.

- Wasza Wysokość, proszę wybaczyć lady Ruskin - Królowa Wiktoria położyła nacisk na tytuł. - Za­pomniała na chwilę o dobrych manierach.

Król Danior roześmiał się.

- Nic nie szkodzi. Gdyby moja córka - znacząco zerknął na królową Evangeline - albo moja żo­na znajdowały się w tak niebezpiecznej sytuacji, za­pomniałbym nawet, jak się nazywam.

335

- Nie znam takich sztuczek! - odpowiedziała kró­lowa Evangeline.

- Ja także. Wasza Wysokość - rzekła Adorna. -Ale bardzo bym chciała się nauczyć.

Charloda nie mogła uwierzyć, że Adorna mogła powiedzieć coś takiego. Chciałaby się nauczyć? Te­go?

- Także ja chętnie bym się nauczyła tak jeździć -rozpromieniła się królowa Evangeline.

- Naprawdę? - Królowa Wiktoria obróciła się na purpurowym krześle i wbiła wzrok w królową Evangeline. - Spróbowałabyś tego?

- Oczywiście. - Królowa Sereminy, piękna, pro­mieniejąca radością kobieta, miała czterdzieści parę lat. - Co to za przyjemność być królową i nie móc się zabawić?

- I przysporzyć mężowi siwych włosów - wtrącił król Danior.

- No właśnie - ponuro mruknął książę Albert.

- Nie, Evangeline. - W głosie króla Daniora za­dźwięczały surowość i obawa. - Od zawsze chciałaś wrócić do Anglii, ale nie możemy tu przebywać bez końca. Jeśli będziesz leżała nieprzytomna z pękniętą czaszką, przysporzysz problemów naszym gospoda­rzom.

- Tego się obawiam - Evangeline ponownie skon­centrowała się na pokazie. Nagle poderwała się z miejsca i klasnęła w dłonie. - Spójrzcie na to!

Konie pędziły na siebie, jakby miały się za chwilę zderzyć. Leila przeskoczyła ze swojego rumaka na grzbiet wierzchowca Wyntera.

Charfotta osunęła się na ziemię. Bardzo chciała zacisnąć powieki lub ukryć się za wysoką balustradą, jednak nie była w stanie oderwać wzroku od wspa­niałych stworzeń, galopujących przed widzami.

336

- Droga lady Ruskin, proszę się podnieść - po­wiedziała królowa Wiktoria, - Pani rodzina ma ogromną wprawę w tym, co tak fascynująco robi, i swoim nadmiernym niepokojem wyrządza im pani niesprawiedliwość.

- Przepraszam. - Charlotta z powrotem usiadła na krześle. - Przepraszam, Wasza Wysokość, ja tyl­ko...

Leila ciągle trzymała wodze swojego konia i kie­dy przeniosła się znów na jego grzbiet, z kolei Rob-bie przeskoczył na miejsce za plecami Wyntera.

Charlotta jęknęła.

A potem rozpoczęło się strzelanie do celu.

Trzy konie z jeźdźcami stanęły obok siebie na dziedzińcu.

- Przed ślubem z Wynterem nasza kochana Char-lotta była znana jako doskonała guwernantka, wpro­wadzająca młodych ludzi w dorosły świat - oświad­czyła Adorna, zdaniem Charlotty zupełnie niepo­trzebnie.

Każdy jeździec trzymał w ręce bukiet kwiatów z ogrodów Austinpark Manor, przejętych w galopie z rąk służącego, kwiat po kwiecie.

Leila zsunęła z głowy szarfę, uwalniając warkocz. Ponaglany przez nią koń wykonał przed widzami ukłon. Siedząca na końskim grzbiecie Leila znajdo­wała się niemal na tym samym poziomie co zgroma­dzeni na dziedzińcu widzowie, mogła więc wyciągnąć swój bukiet ku królowej Evangeline, a ta przyjęła go z wyrazami wdzięczności.

Robbie powtórzył tę samą procedurę, ściągając Z głowy turban i wręczając kwiaty królowej Wiktorii. Królowa Wiktoria co prawda nie rozjaśniła się w uśmiechu, ale jej policzki zaróżowiły się z podnie­cenia, którego nie była w stanie opanować.

Następnie przyszła pora na Wynlera, który za­trzyma) się przed Charlottą.

Charlotta zerknęła na Adornę, usiłując dać mu znak, że popełnia błąd, że zgodnie z etykietą powi­nien dać kwiaty gospodyni przyjęcia, swojej matce.

Powinna była pamiętać, że Wynter nigdy nie robił tego, na co nie miał ochoty, a teraz Z jakiegoś powo­du chciał, żeby kwiaty otrzymała Charlotta.

Ściągnął turban, ukazując szopę potarganych wło­sów i barbarzyński kolczyk. Zmusił konia do ukłonu i wyciągając bukiet w stronę Charlotta, powiedział:

- Ofiaruję ten bukiet mojej żonie, która swoją urodą przyćmiewa wiosenne kwiaty, która swoją wie­dzą poprowadziła mnie i moje dzieci w objęcia cywi­lizacji - spojrzał jej prosto w oczy - i która swoją mi­łością podbiła me serce.

Cofnęła gwałtownie rękę, którą wyciągnęła po bukiet.

- Nie, nieprawda.

- I ona była doskonałą guwernantką? - usłyszała pełne niedowierzania pytanie królowej Wiktorii.

- Całe moje serce - wyjaśnił Wynter. - Całe moje serce, bijące teraz tylko dla ciebie, o najukochańsza, najjaśniejsza gwiazdo na moim niebie.

Niemożliwe, żeby tak myślał. Nie mógł tak szybko zmienić zdania. Ale sprawiał wrażenie szczerego i nie potrafiła zgadnąć, czemu miałby kłamać. Nie on, mężczyzna, który honor przedkładał nade wszystko.

- Jeśli mi nie wierzysz, zapytaj moje dzieci - po-

Robbic i Leila z przejęciem pokiwali głowami.

- Dla ciebie obetnę włosy - obiecał Wynter. - Po­zbędę się kolczyka. Będę stale nosił angielskie ubra­nie i siadał jedynie na krześle.

338

- Nie chcę tego wszystkiego - głos uwiązł Char-lotcie w gardle. - Chcę po prostu ciebie.

Uśmiechnął się do niej. Tylko do niej.

- Panno lady Charlotto, moja żono, kocham cię.

Nigdy, nawet w najskrytszych marzeniach nie wy­obrażała sobie takiego szczęścia. - Ja też cię ko­cham. - Wyciągnęła rękę po kwiaty. Otrzymała je, a dłoń Wyntera zacisnęła się wokół jej palców. Pod­prowadził konia tuż do balustrady, uniósł jej dłoń do ust i złożył na niej namiętny pocałunek.

- No cóż. Było bardzo przyjemnie - oznajmiła królowa Wiktoria. - Dziękujemy obu paniom Ru-skin, no i oczywiście lordowi Ruskinowi i jego nie­zwykle utalentowanym dzieciom. Jeśli jednak mamy wrócić do Londynu przed zapadnięciem zmroku, po­winniśmy natychmiast wyruszać.

- Tak, to racja - mruknął książę Albert. Charlotta, której udało się wyswobodzić rękę

z uchwytu Wyntera, odwróciła się ku gościom.

- Bardzo przyjemnie. - W głosie króla Daniora pobrzmiewało rozbawienie.

- Nigdy nie przypuszczałem, że będę się tak do­brze bawiła. - Królowa Evangeline oparła się na ra­mieniu męża.

- Dziękuję, dziękuję - Adorna rozpływała się z zadowolenia. - Zawsze się staram organizować nie­zapomniane przyjęcia.

- Chyba możemy się zgodzić, że i tym razem się pani udało - rzekła królowa Evangeline.

Wynter, Robbic i Leila zsiedli z koni. Przekaza­li je pod opiekę stajennych i podeszli do gości. Dzieci królewskiej pary natychmiast otoczyły Rob-biego i Leilę. Wynter, nie odrywając wzroku od Charlotty, podszedł do niej i zajął miejsce u jej boku.

339

Charlotla patrzyła na męża, jakby nadal nie mo­gła uwierzyć w to, co się stało. Nie dotknęła go. Wyn-ler też jej nie dotknął. Bali się, bo wiedzieli, że gdy­by się odważyli, zachowaliby się jeszcze bardziej nie­przystojnie niż dotychczas. Charlotta zaś w głębi du­szy wiedziała, że naprawdę zachowywali się wyjątko­wo niewłaściwie.

- Kochani - gromkim głosem oznajmiła Adorna. - Ich Wysokości odjeżdżają!

Wynter i Charlotta ramię w ramię podeszli do Ador-ny. Charlotta dygnęła i z dumą popatrzyła na elegancki ukłon Wyntera. Uśmiechając się, machali na pożegna­nie królewskim gościom, którzy wreszcie wsiedli do po­wozów i wkrótce nie było po nich nawet śladu.

Zapadła cudowna cisza. Adorna, dzieci i służba ob­serwowali Wyntera i Charlotte. Dziewczyna wiedziała o tym, ale nie martwiło jej to ani trochę. Nie przejęła­by się, nawet gdyby cała Anglia miała zobaczyć, jak bardzo kocha męża, skoro on też ją darzył miłością. Miała wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła.

- Uczynię cię szczęśliwą - obiecał Wynter. Nagle dał się słyszeć odgłos kół powozu. Wynter z rezygnacją opuścił ręce.

- Czegoś zapomnieli.

- Chyba tak - westchnęła Adorna.

Powóz, który właśnie zajechał, był zamknięty, a znak herbowy na jego drzwiach przesiania! kawałek czerwonego jedwabiu. Woźnica także ubrany był na czerwono, w dziwaczny strój osiemnastowiecznego szlachcica. Zatrzymał powóz i uśmiechnął się do zgro­madzonych.

Drzwi otworzyły się gwałtownie. Zamaskowany, ubrany na czarno mężczyzna wyskoczył na zewnątrz.

Miał na sobie krótką pelerynę, obcisły kubrak, rajtu­zy i skórzane buty. Szybko pokonał kilka stopni, prowa-

340

dzących na taras, i zatrzymał się, z peleryną przerzuco­ną przez ramię i rękoma opartymi na biodrach, wprost przed Adorna, obserwując ją przez otwory w masce.

- Babciu, kto to jest? - zapytała Leila. Adorna wpatrywała się w przybysza, przechyliw­szy na bok głowę. Wreszcie go rozpoznała.

-Lord Bucknell?

Stojący koło Charlotty Wynter zatrząsł się w bez­głośnym śmiechu.

- Lord Bucknell? - Głos Adorny zabrzmiał tym razem pewniej. - Co pan...

Zamaskowany mężczyzna nie odpowiedział. Pod­szedł do Adorny, pochylił się, uchwycił ją wpół i za­rzucił ją sobie na ramię.

Kobieta zaczęła krzyczeć.

Charlotta zesztywniała. Zaraz, zaraz... Co mówił Wynter, kiedy niósł ją do ich poślubnej altany? „Bucknell przypomniał mi, że opierające się panny powinny zostać porwane"...

Lord Bucknell uprowadzał jej teściową.

Gdy wsadzał Adornę do powozu, ta znów krzyk­nęła, ale jej krzyk bardziej przypominał śmiech.

Porywacz wskoczył do powozu, zamknął drzwi, woźnica zaciął konie i tyle ich widziano.

Zaskoczona Charlotta patrzyła za nimi jeszcze przez jakiś czas.

- Mamo, dlaczego lord Bucknell zabrał babcię? -zapytała Leila.

- Wytłumaczę ci, kiedy będziesz starsza - usłysza­ła w odpowiedzi.

- Chodźmy. Poszukajmy czegoś do jedzenia. -Robbie otoczył ramieniem Leilę i powiódł ją w głąb domu. - Ja ci wytłumaczę.

Charlotta wskazała drogę prowadzącą do dworu i powiedziała do Wyntera:

341

- Mój mężu, poznaję w tym skandalu twoją rękę.

- Tak - Trudno byio sobie wyobrazić, by Wynter mógł być bardziej zadowolony. - Bucknell uczyni moją matkę bardzo szczęśliwą.

- Chyba jesteś świadomy tego, że W cywilizowa­nym kraju nie możesz oddawać się barbarzyńskim obyczajom, w których tak zasmakowałeś.

Wynter oparł się o balustradę, zaplótł ręce na piersiach i spojrzał na nią wyzywająco.

- Czemu nie? Dzikie zachowanie Bucknella od­niosło skutek tam, gdzie nie powiodły się cywilizowa­ne zaloty. Zaś w bitwie, jaką toczyliśmy, chyba nie ulega wątpliwości, kto jest zwycięzcą.

Charlotta niemal zaniemówiła z oburzenia.

- Zwycięzcą? Wolę myśleć, że w naszych zmaga­niach nie ma zwycięzców ani pokonanych.

- Masz rację. Nie musimy mówić, że jest zwycięz­ca. - Wyprostował się i przysunął do żony. - Tak dłu­go, jak długo się zgadzamy, że to ja zawsze wygry­wam.

Nie ustępowała.

- W małżeństwie nie ma zwycięzców i pokona­nych. Nie powinno być.

Zamruczał uwodzicielsko:

- Możemy iść na górę. Zdejmiesz buty, panno la­dy Charlotto, a ja rozmasuję ci stopy.

- Jest dla mnie oczywiste, że zdjęcie butów jest objawem... - cofnęła się przed pochyloną sylwetką męża, czując, jak podniecenie zaczyna wypierać gniew - ... prymitywnego, nieokrzesanego zachowa­nia, które doprowadzi do niedozwolonej namiętno­ści...

Wynter otoczył ramionami talię i przywarł warga­mi do warg żony. Wreszcie oparła się na jego gorą­cym ciele i pozwoliła się całować. Całować tak długo,

342

aż stała się miękka, powolna i ogarnęło ją całkiem nieprzyzwoite pożądanie.

- Ośmielam się twierdzić, że gdyby Anglicy czę­ściej zdejmowali obuwie, byliby tak szczęśliwi, jak my. - Uśmiechnął się. - Moja najdroższa, jedyna mi­łości.