Rozdział 1 - Spotkanie

Cholera! – pomyślała Mark potykając się o krawężnik i rozbryzgując na swoje spodnie wodę z kałuży. Jak zwykle – padało. Mimo, iż był grudzień i zamiast deszczu powinien padać śnieg. Gdy Mark dotarła do szkoły była już bardzo spóźniona. W padłada klasy zgrzana szybkim biegiem.

- Przepraszam za spóźnienie – wychrypiała w stronę pani Paumsee.

- Nic się nie stało, dziecko. Siadaj. – odpowiedziała miło nauczycielka religii.

Mark nigdy przepadała za tym przedmiotem. Nie wierzyła w Boga. Nie lubiła wierzyć, że ktoś nią kieruję i stoi wyżej niż istota ludzka. Usiadła w ławce, koło jakiegoś blondyna. Był nowy, nie widziała go tu wcześniej. I pachniał morzem. Morzem i piaskiem nagrzanym w słońcu. Chłopak miał minę jakby okropnie się nudził. Mark spojrzała na niego zielonymi oczami.

- Cześć, jestem Mark. – zagadała.

- Mark? Czy to nie męskie imię? – zdziwił się chłopak.

Wszyscy pytają o to samo…

- Tak. – przyznała Mark. – Mama mi je wybrała. Rodzice nie chcieli go zmieniać.

-Ty… Jesteś adoptowana, prawda? – spytał.

Mark chciała już odpowiedzieć, ale przerwał jej dzwonek.

- Pakujcie się dzieci i nie zapomnijcie o pracy grupowej! –zawołała pani Paumsee.

Pracy grupowej? – zdziwiła się Mark. Podeszła do nowego z ławki.

- Wiesz może coś na temat tej pracy grupowej? Nie słuchałam.

Blondyn uśmiechnął się.

- Mamy zrobić plakat. „ Jak waszym zdaniem wygląda niebo?’’. W parach.

Kurczę – pomyślała Mark. – Pewnie wszyscy mają już jakieś pary. Podrapała się po karku. Robiła tak tylko, gdy była zawstydzona.

- Czy… Czy ty masz już kogoś? To znaczy… Eee… Mogę zrobić ten plakat z tobą?

Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Dobra. Mamy czas do piątku. Kiedy masz wolny dzień?

- Eee… Może być środa?

- Jasne. – powiedział blondyn. – A tak przy okazji jestem Nagel.

I wyszedł.

Mark dzisiejsze lekcje wyjątkowo się dłużyły, ale w końcu zabrzmiał upragniony dźwięk. Dzwonek.

Dziewczyna wróciła do domu cała przemoczona. Z jej mokrych,rudych włosów skapywały krople deszczu i uderzały o drewnianą podłogę. Poszła do swojego pokoju nie przejmując się zostawianymi za sobą śladami błota. Z szuflady wyciągnęła zielony kamień i ścisnęła go mocno.

- Mamo… - szepnęła –Gdybyś tu była…

To co? Co by to zmieniło?! I właściwie dlaczego jest smutna?! Jaka jest tego przyczyna? – spytała sama siebie w myślach.

Zerwanie z chłopakiem? Nie miała go. Pała z matematyki? Nie. Zawsze dobrze się uczyła. Była prymusem. Kłótnia z przyjaciółką? Również jej nie posiadała.

Mimo wszystko jednak łzy płynęły i mieszały się z deszczem na jej policzkach.

Mark wybiegła z pokoju, narzuciła kurtkę przeciwdeszczową iwyszła z domu.

Biegła szybkim tempem, ale jej oddech był spokojny. Lubiła biegać. W ten sposób zostawiała wszystkie codzienne smutki daleko w tyle. Dziewczyna skręciła w stronę parku.

Robiło się już ciemno i niewiele było widać. Park wydawał się trochę mroczny. Jakby coś złego czaiło się w cieniu. Stanęła. Ale nie stanęła bez powodu.Zatrzymała się, bo usłyszała czyjeś ciche kroki za sobą.

Nie odwracaj się – myślała przerażona – W filmach zawsze tak robią i chwilę potem leżą martwi. Nie odwracaj się!

Lecz mimo to się odwróciła.