Wielkopolski Park Narodowy – polski park narodowy o powierzchni 7584,93 ha, utworzony w 1957 r., położony nad Wartą, na południe od Poznania, w trójkącie miast Luboń-Stęszew-Mosina. W Parku utworzono 18 obszarów ochrony ścisłej o łącznej powierzchni 260 ha. Chronią one rozmaite formy krajobrazu polodowcowego oraz najbardziej naturalne zbiorowiska roślinne, a także związane z nimi zwierzęta.

Powierzchnia parku ze strefą ochronną (tzw. otuliną) wynosi 14 840 ha.

Siedziba dyrekcji Parku oraz Muzeum Przyrodnicze Parku mieszczą się w Jeziorach, nad Jeziorem Góreckim - w centralnej części WPN. Do Jezior prowadzi droga zwana Greiserówką.

Symbolem Parku jest: SOWA

Historia

Inicjatorem powstania Wielkopolskiego Parku Narodowego jeszcze przed II wojną światową był prof. Adam Wodziczko. Określił ten obszar jako prawdziwe muzeum form polodowcowych i żywe muzeum przyrody.

Wielkopolski Park Narodowy został utworzony w 1957 r., a jego granice objęły powierzchnię 9600 ha, z czego pod zarządem parku zostało ok. 5100 ha. W 1996 r. zmieniono jego granice, które obejmują obecnie powierzchnię 7584 ha, oraz ustanowiono wokół parku strefę ochronną (tzw. otulinę), której powierzchnia razem z terenem parku wynosi 14 840 ha.

Położenie woj. wielkopolskie, Polska

Data utworzenia 16 kwietnia 1957

Powierzchnia 75,84 km²

- leśna 46,17 km²

- uprawna 21,55 km²

- wodna 4,62 km²

Pow. ochrony

- ścisłej 2,6 km²

- częściowej 63,67 km²

- krajobrazu 9,57 km²

Powierzchnia otuliny 72,56 km²

Długość szlaków turystycznych 87,3 km

Siedziba Jeziory