TECHNOLOGIA MATERIAŁÓW METALICZNYCH - LABORATORIUM		2010/2011
Plebanek Katarzyna, Szpak Krzysztof		Rok III	Grupa 2
			Zespół 2
Numer Ćwiczenia 1	Odkształcenie plastyczne metali	Ocena

I. Cel ćwiczenia

Praktyczne wyznaczanie podstawowych wielkości charakteryzujących odkształcenie plastyczne metali takich jak: opór odkształcenia (nacisk jednostkowy), opór plastyczny, opór tarcia, współczynnik tarcia.

II. Przebieg ćwiczenia

1. Spęczyć (ścisnąć) próbkę walcową (H₀) z podcięciami na powierzchniach czołowych wypełnionymi smarem zmniejszając jej wysokość o połowę. W trakcie spęczania notować zmianę siły spęczania w funkcji zmiany wysokości próbki.

2. Spęczyć próbkę walcową (H₀) – oraz próbki H₀₁ i H₀₂ bez podcięć (na sucho) o połowę wysokości notując zmianę siły w funkcji zmiany wysokości.

III. Opracowanie wyników

1. Schemat aparatury i urządzeń stosowanych podczas przeprowadzania ćwiczenia

Rys. 1. Maszyna wytrzymałościowa

2. W oparciu o dane doświadczalne wyznaczono:

• krzywą umocnienia k = f(G),

• krzywą oporu odkształcenia p = f(G),

• krzywą ,

• współczynnik tarcia

Wartości gniotu obliczono wg. wzoru:

%

gdzie:

H₀ i H₁ – odpowiednio przekrój poprzeczny przedmiotu przed i po odkształceniu

Do obliczenia współczynnika tarcia μ, użyto wzoru Siebel'a:

3. Dyskusja wyników

Próbka nr 1, dla której pominięto opory tarcia łatwiej ulega odkształceniu niż próbka nr 2 – obie próbki o stosunku d/h=1. Wartość siły, przy której próbka zaczęła się odkształcać – zmniejsza się wysokość h; jest większa niż w przypadku próbki nr 2. Największą wartość siły w stosunku do gniotu miała próbka nr 4 (gniot wynosi 40,98%).

Próbka musi mieć odpowiednie wymiary d/h, inaczej może to spowodować wyboczenie (powstaje zginanie próbki momentem gnącym Mg). Ściskając próbkę między płaskimi uchwytami, można zaobserwować, iż próbka zmieniła znacznie swój kształt z cylindrycznego na baryłkowaty.

IV. Wnioski

Próbka o kształcie walcowym, w wyniku spęczania zmienia swój kształt na baryłkowaty, który zależny jest w znacznym stopniu od sił tarcia występujących pomiędzy uchwytami (szczękami) maszyny wytrzymałościowej a badaną próbką. Wraz ze wzrostem współczynnika tarcia μ, próbka staje się bardziej baryłkowata.