ANALIZA PORÓWNAWCZA

1. Doryforos

2. Apollo Sauroktonos (Apollo z jaszczurką)

Doryforos	Apollo Sauroktonos (Apollo z jaszczurką)
Powstał około roku 440 p. n. e.; wykonany przez Polikleta; przykład rzeźby klasycznej.	Powstał około roku 360 p. n. e.; wykonany przez Praksytelesa; przykład rzeźby późnoklasycznej.
staranny modelunek ciała; idealne oddanie proporcji (zgodnie z kanonem Polikleta – głowa 1/8) poza kontrapostu (ciężar ciała spoczywa na prawej nodze); liczne ażury; twarz pozbawiona emocji, wyrazu; twarz ujęta w sposób by odzwierciedlała zamyślenie ekspresyjna sylwetka przedstawiająca wzór piękna idealistyczne ujęcie postaci	staranny modelunek ciała; idealne oddanie proporcji (zgodnie z kanonem Polikleta – głowa 1/8) poza kontrapostu (ciężar ciała spoczywa na prawej nodze); wygięcie ciała przypominające literę „S” liczne ażury twarz pozbawiona emocji, wyrazu, skupiona na jaszczurce układ rotacyjny przedstawiająca wzór piękna idealistyczne ujęcie postaci
Rzeźba przestawia nagiego Doryforosa, ujętego w pozie kontrapostu, opiera on ciężar ciała na prawej nodze, lewą jedynie dotyka ziemi; daje to wrażenie jakby postać była w ruchu i nagle „skamieniała”. Postać ma uniesioną lewą rękę (możliwe, że kiedyś znajdował się w niej oszczep), prawa ręka opuszczona wzdłuż ciała. Doryforos wydaje się pełen życia, a jednocześnie układ jego działa jest pełen harmonii i tworzy spójną całość. Patrząc na rzeźbę obserwujemy ciekawe zjawisko zerwania z przedstawianiem postaci frontalnie. Postać przeznaczona jest do oglądania jej 'en face', jednak nie jest to tak silne jak w okresie archaicznym. Występuje tu także zakłócona oś symetrii.	Rzeźba przedstawia nagiego Apollina z wieńcem na głowie, zabijającego jaszczurkę. Postać oparta jest lewą ręką o drzewo, ujętego w pozie kontrapostu, opiera on ciężar ciała na prawej nodze, lewa cofnięta, jedynie dotyka ziemi. Młodzieniec przygląda się jaszczurce, poruszającej się po pniu, jego twarz wydaje się spokojna, nie wyrażająca emocji, poza natomiast jest niezwykle ekspresyjna. Poza w której przedstawiony został Apollo wydaje się niezwykle niestabilna, wręcz nienaturalna. Sprawia to wrażenie jakby młodzieniec chciał zrobić krok w stronę jaszczurki. Dzięki temu rzeźba wydaje się pełna życia. Oznacza to zerwanie z przedstawianiem postaci jedynie frontalnie.
Dzieło wydaje się zbyt wyidealizowane, szczególnie tyczy się to ludzkich ciał, silne dążenie do ideału piękna.	Dzieło wydaje się zbyt wyidealizowane, szczególnie tyczy się to ludzkich ciał, silne dążenie do ideału piękna.

Wnioski końcowe: Obie rzeźby są sztandarowym przykładem rzeźbiarstwa starożytnej Grecji. Mimo iż pochodzą z różnych okresów sztuki, nie różnią się od siebie tak bardzo. W obu analizowanych rzeźbach widzimy silne dążenie to idealizmu ludzkiego ciała, twarzy nie wyrażającej emocji, za to bardzo ekspresyjnej pozycji. Ciekawym zjawiskiem jest równie silne sprzeciwianie się archaicznemu przedstawianiu postaci w sposób frontalny, jak również zakłócona oś symetrii.