Janion Maria "Ifigenia w Polsce" -> Dwa wątki: szaleństwo kobiety i ofiara kobiety.

Filipiak w wywiadach podkreślała, że studiowała polonistykę z zamiarem bycia pisarką. Interesował ją los kobiet piszących w kulturze polskiej.

Kobieta wystarczy, aby była szaloną, a już załapuje się na nurty poezji. Przykład: Nie-boska Komedia i żona Hrabiego.

"Absolutna amnezja", czyli zaniknięcie przez reżim szkolnictwa elementów duszy romantycznej w dzieciach.

Marianna, czyli glówna bohaterka poza szkołą podlega jeszcze reżimowi wychowawczemu Ojca-Sekretarza. Ten obcina jej włosy na krótko, ale nie udaje mu się wyplenić "defekcyjnej" dziewczynkowatości.

"Dupa" w sztuce na Dzień Kobiet. Rola kobiety, która bez przynależności do mężczyzny jest nikim. To mąż okazuje się tu "fabrykantem Niemcem" więżącym biedną romantyczną kobietę w swoich szponach. "płeć szczególnej troski".

Poważna jest walka o niepodległość, walka o prawa kobiet jest niepoważna (Policja Menstruacyjna), Marianna chce napisać do Amnesty International, aby się tym zajęli, a jej matka, tzw. niepokalana, sprzeciwia się temu. Przytoczenia o Solidarności, najpier cały naród, potem prawa kobiet, na czym Janion się przejechała, ze względu na ustawę antyaborcyjną.

Germaine Greer "Jedną z podstawowych zasad feminizmu jest koniecznośc zdefiniowania własnych doznań przez kobiety".

Wizja rodzin jako komórek partyjnych, każdy był wychowywany przez swojego sekretarza. Rodzaj fantastycznej baśni grozy.

Poza materialną Marianną z związku sekretarza i niepokalanej wyłania się Polska monstrualna, Frankenstain narodów.

Wpisy z dramatów Greckich "Ifigenia w Aulidzie" i "Ifigenia w Taurydzie": ta pierwsza chce poświęcić swoje życie za krzywdę i zwycięstwo ojczyzny, za którą giną uzbrojeni mężczyźni. W tej drugiej ocalona spod noża chce oddać życie za brata Orestesa. Wynika z nich, że życie kobiety jest realnie mniej ważne od życia mężczyzny. Ifigenia z rodu Atrydów.

Agamemnon składa o ofierze Ifigenię, która jednak albo dzięki łasce boskiej, albo swej zwinności ucieka spod noża. Miało to na celu uspokojenie rozgniewanej Artemidy, która zatrzymała wody w Aulidzie, bo Agamemnon ustrzelił łanię lepiej niż ona i się tym chełpił. Znów za winę mężczyzny odpowiada kobieta. Sąsiedztwo rytuału i morderstwa, masakry. Najwyższą instancją u Eurypidesa jest tłum wojska, a nie bogowie.

Ifigenia emblematem Marianny. Ma zostać złożona w ofierze, jej ojciec urządza holokaust starym i zepsutym lalkom, które znajduje na śmietnikach.

Krew menstruacyjna i poród, jako miejsce upodlenia i uprzedmiotowienia kobiety (sic!). Krew menstruacyjna symbolicznie staje się krwią ofiarną. Kobieta podczas menstruacji doświadcza alienacji od wszystkich, nawet od własnego ciała, do którego nie ma dostępu.

Menstruacja jako zdolność sił twórczych, kreacyjna.

Mit Ifigenii staje się mitem Feniksa. Kobieta jako feniks, matka samej siebie i przez samą siebie. "Odradzać się i odchodzić nie zapominając"

Bożena Chołuj, Matka i ich władza we współczesnej literaturze niemieckiej,

Pianistka tekst jelinek. bohaterka: Erika Kohut, która mając 30 lat mieszka z matką w Wiedniu, bez ojca.

Jednoznacznie negatywny obraz kobiet, które są wzajemnie uzależnione od krzywdzenia się.

Venderbeke i jej "Muszelkowe danie" to sytuacja odwrotna. Wszystkich postrzega się przez pryzmat wymagań, jakie stawia przed nimi ojciec.

Żona z jednej strony dopasowuje się do męża, z drugiej robi to ostentacyjnie, na każdym kroku zaznaczając, że jej do nie odpowiada.

Wohmann "Wycieczka z matką" matka tylko jako wdowa, niesamodzielna istota, której narratorka odmawia możliwości ekseprymentowania z samotnością. Problem przeżywania swoich aktywnych czynności, robienia czegoś dla siebie.