HP odpowiedzi na pytania

PISEMNE ODPOWIEDZI NA PRZYKŁADOWE PYTANIA

  1. ZASADY PROCESU INKWIZYCYJNEGO:

Proces inkiwzycyjny wykształcił się w XIII wieku. Początek swój miał w dochodzeniach kościelnych prowadzodzych przeciwko heretykom (zakon dominikanów).Następnie przenikął do postępowania świeckiego.

Podstawową zasadą procesu inkwizycyjnego był fakt,iż był on wszczynany z urzędu na podstawie plotki publicznej, doniesienia lub zeznań z innego procesu. Zrywał on więc z zasadą skargowości charakterystyczną dla procesów średniowiecznych. W procesie inkwizycyjnym funkce śledczego,oskarżyciela i sędziego były skupione w ręku jednej osoby tzw. sędziego inkwirenta. Oskarżony nie był podmiotem postępowania a jedynie jego przedmiotem. Śledztwo było tajne zarówno dla publiczności jak i dla samego oskarżonego.

Postępowanie inkwizycyjne dzieliło się na trzy stadia:

inkwizycję generalną (zbieranie wiadomości o przestępstwie)\

inkwizycja specjalna (zatrzymanie oskarżonego i wysłuchanie jego zeznzań)

osądzenie

W toku postępowania inkwizycyjnego dopuszczalne były tortury jako sposób wymuszania zeznań.

Zastosowanie miała legalna teoria dowodowa, przyznanie się do winy było „królewskim dowodem.

    2. KODEKS KARNY KAROLA V Z 1532 ROKU:

W 1532 r. na wzór kodeksu bawarskiego z 1507 r. Karol V polecił wydanie kodeksu karnego.

Kodeks ten, ukazał się pod nazwą Constitutio Criminalis Carolina. Obejmował dziedzinę prawa karnego materialnego i procesowego.

CCC zawierał w sobie klauzulę salwatoryjną czyniącą z niego kodeks pomocniczy w stosunku do prawa miejscowego. Składał się on z 219 artukułów, a jego wpływy sięgały daleko poza terytoria Rzeszy. W kodeksie zwyciężyła zasada publicznoprawną, za podstawę odpowiedzialności uznano winę, o popełnieniu przestępstwa decydował nie skutek ale zamiar. Celem kary w Carolinie było odstraszenie innych od popełnienia przestępstwa, za karę sprawiedliwą uznawano karę dopasowaną do ciężkości i charakteru przestępstwa. W związku z tym Carolina operuje niezwykle rozbudowanym systemem kar. Były to kary okrótne często bazujące na zasadzie talionu.

    3. SZKOŁA HUMANITARNA W XVIII WIEKU

W XVIII wieku głównie w kręgach przyjaciół francuskiej Encyklopedii wykształcił się nurt nazywany humanitaryzmem prawniczym. Do czołowych humanitarystów możemy zaliczyć:

W Polsce natomiast:

Do głównych postulatów humanitarystów należało złagodzenie prawa karnego. Występowali oni przeciwko karalności czarów i magii a także samobójstw. Sprzeciwiali się stosowaniu analogii w prawie karnym, a także nierówności stron podczas procesu. Optowali za subiektywizacją odpowiedzialności karnej.

Wyznaczyli także nowe cele i zasady wymierzania kary. Kara wg. humanitarystów powinna być użyteczna społecznie, miała zapobiegać dalszym przestępstwom i resocjalizować przestępców. Kary miały być ustawowo określone (nulla poena sine lege), wymierzane szybko i nieuchronnie!

Na czoło kar popieranych przez humanitarystów wysunęła się kara pozbawienia wolności. Uważali oni,że można ją dostosować do wagi popełnionego czynu a także wykorzystać ją społecznie. W zakresie procesu karnego domagali się oni zniesienia tortur, jawności postępowania, ograniczenia samowoli sędziów oraz wprowadzenia legalnej teorii dowodowej. Ponadto za fundamentalne uznawali zasady: in dubio pro reo oraz zasadę domniemania niewinności a także prawo oskarżonego do obrony.

    4.SPOSOBY ZAWIERANIA MAŁŻEŃSTW W XIX WIEKU:

Wielkie kodeksy XIX-wieczne znały trzy systemy prawa małżeńskiego:

Niemiecki kodeks BGB a także Kodeks Napoleona uznawały system świecki. Małżeństwo miało charakter cywilno-prawny i było ważne jedynie po zawarciu go przed urzędnikiem stanu cywilnego. Instytucja małżeństwa podlegała jurysdykcji sądów powszechnych. Kodeksy te przewisywały możliwość rozwodów.

Patent Józefa II o małżeństwie a także kodeks ABGB przyjął mieszany system małżeński.Oznaczało to, że zawarcie małżeństwa mogło nastąpić zarówno w drodze wyznaniowej jak i cywilnej. Mimo to małżeństwo było uznane za umowę cywilno-prawną i podlegało jurysdykcji sądów cywilnych. Rozwód był możliwy dla osób wyznań innych niż katolickie.

Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego, sprzeciwiając się unormowaniom KN wprowadził wyznaniową formę małżeństwa. Zawrzeć maółżeństwo można było tylko według obrządku religijnego. Sprawy o separację, rozwód (dla niekatolików) podlegały wprawdzie sądom świeckim ale były rozpatrywane według prawa kanonicznego.

    5.FILARY POLSKIEGO KODEKSU KARNEGO Z 1932 ROKU:

Po odzyskaniu niepodległości, w 1919 roku Komisję Kodyfikacyjną do skodyfikowania prawa II Rzeczypospolitej. Jeden z wydziałów komisji miał zając się prawem karnym. Najważniejszymi czlonkami komisji karnej byli: Juliusz Makarewicz, Wacław Makowski i Emil Stanisław Rappaport. Opracowali oni projekt k.k, który wszedł w życie 1.IX.1932 r. Kodeks ten był napisany jasnym, prostym, przystępnym językiem. Dzielił się na część ogólną i szczególną. W części szczególnej przestępstwa podzielono na 2 rodzaje: zbrodnie (powyżej 5 lat p.w lub kara smierci) oraz wysępki (kodeks nie znał wykroczeń). Do fundamentalnych zasad kodeksu zalicza się:

Kodeks zawierał formalną definicję przestępstwa, nie znał kary konfiskaty majątku, wystepował w nim trójpodział przestępstw.

    6.BECCARIA:

Cesare Beccaria był włoskim prawnikiem i pisarzem politycznym. Był to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli prawnego humanitaryzmu. Autor dzieła O przestępstwach i karach. Był założycielem i członkiem koła przyjaciół francuskich encyklopedystów.

Według Beccarii źródłem prawa jest umowa społeczna a prawo życia jest niezbywalne dlatego kara smierci nie może być prawem obowiązującym. Karę śmierci powinna zastąpić kara pozbawienia wolności. Głowne cele kary wg. Beccarii to prewencja indywidualna i generalna.

Walczył on z nadużyciami wymiaru sprawiedliwości, samowolą sędziów i procesem inkwizycyjnym.

    7.SZKOŁA SOCJOLOGICZNA PRAWA KARNEGO:

W XIX-wiecznej doktrynie prawa karnego oprócz szkoły klasycznej i antropologicznej ważną rolę odegrał nurt socjologiczny. Do głównych przedstawicieli tego nurtu należy zaliczyć:

Twórcy i wyznawcy szkoły socjologicznej uważali,że przestępstwo jest zjawiskiem przede wszyskim społecznym. Podstawowym zaś zadaniem nauki prawa jest odpowiedź na pytanie jakie czyniki rodzą przestępstwo a następnie opracowanie środków do ich zwalczania. Zdaniem Liszta przestępstwo nie wynika z indywidualnych cech człowieka,ale z warunków jego społecznej egzystencji. Przestępstwo to nieuniknione następstwo uwarunkowań społecznych w jakich wzrastał dany człowiek. Głównym celem represji karnej wg. „socjologów” powinna byc ochrona społeczeństwa.

    8.ROZWÓD W ZSRR:

Władze rewolucyjne najszybsze i najbardziej radykalne zmiany wprowadziły w dziedzinie prawa rodzinnego. Już w 1917 roku wydano dekrety rewolucyjne o ślubach i rozwodach.

Dekret „o rozwodzie” dopuszczał rozwody w pełni i drastycznie ułatwiał je foralnie. Rozwód następował na wniosek dwóch stron poprzez samo jego zarejestrowanie USC. Sądy zajmowały się rozpatrywaniem jedynie takich rozwodów,które były wolą tylko jednego małżonka a i w tym wypadku najczęściej orzekano rozwiązanie węzła małżeńskiego.

    9.WOJSKOWE SĄDY SPECJALNE [PPP W CZASIE II WOJNY ŚWIATOWEJ] :

    W 1940 r. wydano uchwałę o Sądach Kapturowych, Od maja 1940 przy poszczególnych komendach ZWZ powstawały Sądy Kapturowe ZWZ. W listopadzie 1940 r. komendant ZWZ wprowadził zmiany w dotychczasowym ustroju sądów. Nazwę Sądy Kapturowe zmieniono na Wojskowe Sądy Specjalne. Sądy specjalne sądziły głównie w sprawach nielojalności wobec państwa (szpiegostwa,kolaboracji,dezercji,itp.). Przynajmniej jeden z członków składu orzekającego powinien być przedwojennym prawnikiem lub osobą z wykształceniem prawnczym.Sądy obradowały głównie rano aby składy sędziowskie zdążyły wrócić do domu przed godziną policyjną. Początkowo sądy specjalne przewidywały tylko dwa wymiary kary: uniewinnienie lub karę śmierci. Po listopadzie 1940 r. sądy mogły gromadzić materiały dowodowe w lżejszych sprawach, aby osądzić winnego i skazać go na karę pozbawienia wolności po zakończeniu działań wojennych. Sądy podziemne wydały ok 4 tys. wyroków z czego 2.5 wykonano. Karę śmierci wykonywali żołnierze ZWZ przez rozstrzelanie w mejscu niepublicznycm przy udziale duchownego.

    W 1942 r. powołano pion cywilny sądów podziemnych.

    10.DEKRET O OCHRONIE PAŃSTWA:

Na przełomie września i października 1944 r. w Moskwie przebywała delegacja KRN i PKWN. Jak wspominał W.Gomułka Stalin wyraźnie zasugerował wtedy Bierutowi zaostrzenie represji wobec polskiej opozycji. Rozmowa ta zapoczątkowała wzmożoną falę terroru wobec ludności polskiej. W zakresie ustawodawczym zwrot październikowy zaowocował wydaniem 30.X.1944 r. Dekretu o ochronie pństwa. Kara śmierci lub dożywotniego więzienia w tym dekrecie groziła na mocy wszystkich jego artykułów. Karalne było posiadanie radia,udaremnianie świadczeń na rzecz państwa. Szczególnie uderzał on w żołnierzy AK i członków innych organizacji związanych z legalnym rządem polskim. Nakładał on na obywateli obwiązek donosicielstwa. Znał także karę przepadku mienia. Dekret utracił swoją moc obowiązującą w listopadzie 1945 r.

    11.KODEKS NAPOLEONA:

W czasach konsulatu, z inicjatywy Napoleona zostały we Francji podjęte prace nad kodyfikacją prawa cywilnego. W 1800 r. Napoleon powołał do tego specjalną komisję kodyfikacyjną. Owocem pracy komicji było wydanie 21.III.1804 roku Kodeksu Cywilnego Francuzów. W 1807 r. kodeks zmienił nazwę na Kodeks Napoleona. Kodeks ten cechował się antyfeudalizmem i był napisany w duchu indywidualizmu i liberalizmu. Kodeks dzielił się na 3 części:

Z jednej strony systematyka kodeksu nawiązywała do trójpodziału Instytucji z drugiej zaś byłą wyrażeniem najważniejszych wolności: wolnści osobistej, własności prywatnej i obrotu.

Kodeks był napisany jasnym niemal literackim językiem.Odchodził od kazuistyki a jednocześnie od zbyt abstrakcyjnych definicji. Kodeks wprowadzał instytucję śmierci cywilnej. Uznawał cywilno-prawny charakter małżeństwa, dopuszczał rozwody a jednocześnie niesamowicie pogarszał sytuację kobiety zamężnej i dzieci nieśłubnych. Dopuszczał dwa rodzaje dziedziczenia: ustawowy i testamentowy. Kodeks został wprowadzony niemal na całym obszarze Grand Emipre'u w tym także w 1808 roku w Księstwie Warszawskim.


    12.KODEKS KARZĄCY KRÓLESTWA POLSKIEGO:

Kodeks Karzący Królestwa Polskiego został wprowadzony w 1818 r. Składał się on z ogólnego wstępu i 3 ksiąg. Widoczne są w nim wpływy francuskie, np. trójpodział przestępstw. Kodeks wprowadzał formalną definicję przestępstwa i zasadę nullum crimen sine lege. Niestety kodeks sankcjonował nerówność wobec prawa karnego np. przewidując karę chłosty tylko dla stanów nieuprzywilejowanych. Polski Kodeks Karzący zalicza się do Grupy II kodeksów, czyli kodeksów epoki przejściowej od feudalizmu do kapitalizmu.

Kodeks został uchylony w 1847 r. kiedy na ziemiach polskich zaczął obowiązywać rosyjski Kodeks Kar Głównych i Poprawczych.


    13. ZASADY PROCEDURY CYWILNEJ W XIX WIEKU:

Podobnie jak w procesie karnym w procesie cywilnym doby XIX wieku pojawiły się nowe tendencje. Jedną z podstawowych zasad nowożytnego procesu cywilnego była zasada kontradyktoryjności i dyspozycyjności. W procesie cywilnym XIX-wiecznym podkreślano także konieczność wprowadzenia swobodnej oceny dowodów oraz bezpśredniości. Proces był jawny i ustny, strony procesu były równouprawnione. W procesie XIX-wiecznym nadal dominowała zasada prawdy formalnej. Proces w XIX wieku posiadał także wady. Do głównych zaliczano jego przewlekłość i wysokie koszty postępowania.


    14. KODEKS HANDLOWY II RZECZYPOSPOLITEJ:

W okresie międzywojennym problem kodyfikacji prawa handlowego był uważany za jedno z najważniejszych zadań Komisji Kodyfikacyjnej. Referentem głównym projektu był Tadeusz Dziurzyński. Pierwsza część kodeksu została ogłoszona jako rozporządzenie Prezydenta- 27.VI.1934 r. z mocą obowiązującą od 1.VII.1934 r. Polski KH był unifkacją nowoczesną, opierającą się w pewnej mierze na kodeksie niemieckim, ale wprowadzającą także wiele rozwiązań oryginalnych. Według KH prawo handlowe dotyczyło kupców i czynności przez nich wykonywanych czyli czynności handlowych. Dlatego też kodeks podzielono na dwie części:

KH z 1934 r. został uchylony przez kodeks cywilny z 1964 r.


    15.SĄDY TAJNE W PRL:

Pełna historia sekcji tajnych sądownictwa PRL nie jest znana. Nie ma do tej pory informacji na temat funkcjonowania sądów tajnych poza Warszawą. Sądy tajne często obradowały na terenie więzień („sądy kiblowe”). W pierwszej połowie 1950 r. sąd tajny w Warszawie funkcjoował przy Ministerstwie Sprawiedliwości. Następnie, w drugiej połowie 1950 r. powołano sekscję tajną przy Sądzie Apelacyjnym. Działania przed sekcjami tajnymi w znacznej mierze przypominały średniowieczne procesy inkwizycyjne. Śledztwa były tajne, przesłuchania często polegały na brutalnm torturowaniu oskarżonego. Podczas procesu obrońca był przyznawany oskarżonemu z urzędu, ze specjalnej listy adwokatów. Obrona była więc tylko pozorowana, oskarżony stał na z góry straconej pozycji. Najczęścej jedynymi dowodami dopuszczonymi na rozprawie było przesłuchanie oskarżonego. Posiedzenia sądu były absolutnie tajne, nie były wpisywane do ogólnosądowego repetytorium lecz prowadzono własną tajną ewidencję. Sędziowie byli poddawani licznym naciskom.


    16. PRAWO RODZINNE W POLSCE LUDOWEJ:

Przedwojenne projekty w dziedzinie prawa rodzinnego zostały po wojnie gruntownie przerobione i wydane w postaci dwóch dekretów:

Małżeństwo było instytucją świecką, podlegało jurysdkcji sądów świeckich. Zawarte tylko w formie religijnej nie rodziło skutków prawnych. Dekret z 1946 r. przyjął za obowiązujący, ustrój rozd zielności majątkowej. Wyrażało to formalne zrównoważenie pozycji mężczyzny i kobiety w małżeństwie. Małżeństwo wg. tych dekretów mogły zawrzeć osoby,które ukończyły 18 rok życia. W PRL-u możliwe były rozwody chociaż państwo stało na straży trwałości małżeństwa. Dekret z 1945 roku nie znał instytucji separacji.

Dekrety z lat 40' zostały zastąpione nowym kodeksem rodzinnym z 1950 roku. Kodeks ten utrzymywał świecki charakter małżeństwa oraz równouprawnienie małżonków. Dla orzeczenia rozwodu kodeks wprowadził wymóg „ważnych przesłanek” co do rozwiązana małżeństwa.

W prawie majątkowym przyjęto odmienny od wcześniejszego ustrój wspólnoty majątkowej (do wspólnoty majątkowej nie wchodziły przedmioty nabyte w drodze spadku,zapisu lub darowizny).Ważnym punktem było zniesienie zróżnicowania w sytuacji dzieci małżeńskich i pozamałżeńskich! Kodeks ogólnie rozszerzał ochronę interesów praw dziecka. W sprawie ustalenia ojcostwa kodeks przyjmował dwa rozwiązania:

Jeżeli było to sprzeczne z dobrem dziecka-rozwód był niedpouszczalny.


    17. RUSKA PRAWDA I JEJ REDAKCJE:

Ruska Prawda jest jednym z najstarszych pomników prawa słowiańskiego. Odnaleziono ją w XIII wieku. Zawiera ona elementy ustawodawstwa książęcego jak i normy prawa zwyczajowego. Jest niezwykle cennym źródłem poznania prawa XI i XII wieku.

Znamy obecnie dwie redakcje Ruskiej Prawdy : Krótką Prawdę i Obszerną Prawdę.


RUSKA PRAWDA


KRÓTKA PRAWDA (XI w) OBSZERNA PRAWDA (XII w)

-Przepisy z zakresu prawa sądowego i procesu -Zredagowane i uzupełnione przepisy Krótkiej Prawdy

PRAWDA JAROSŁAWA PRAWDA JAROSŁAWICZÓW - Statut Włodzimierza Monomacha


W XV wieku ukazałą się ostatnia redakcja Ruskiej prawdy tzw. Skrócona Prawda będąca wyciągiem z redakcji Prawdy Obszernej. Skrócona Prawda świadczy o tym jak długo były w użyciu przepisy Ruskiej Prawdy.


    18. USTAWODAWSTWO KRÓLEWSKIE WE FRANCJI:

Źródłem prawa stanowinego we Francji były ordonanse wydawane przez władców. Początkowo ordonanse regulowały jedynie kwestie ustroju olitycznego, prawo sądowe było poza ich dyspozycjami. W XVI wieku nieliczne ordonanse wkraczały w sfereę prawa sądowego. Najważniejsze ordonanse z tego okresu to:

W dobie absolutyzmu wraz ze wzrostem przekonania,że głównym a wręcz jedynym źródłem prawa ma być wola monarchy, rozszerzył się też zakres spraw normowanych przez ordonanse królweskie.

Podczas panowania Ludwika XIV pojawiła się idea zastapienia rozproszonych źródeł prawa jednolitymi aktami prawnymi. W wyniku działąnia ministra finansów -Colberta, wydanych zostało kilka tak zwanych: wielkich ordonansów:

W czasach Ludwika XV wydano trzy ordonanse z zakresu prawa prywatnego:

Wszystkie te ordonanse wykorzystano w pracach kodyfikacyjnych doby Napoleona.


    19. STATUTY KAZIMIERZA WIELKIEGO:

Zjednoczennie państwa polskiego w XIV wieku wpłynęło na wykształcenie się tendencji integracyjnych także w dziedzinie prawa. Odzwierciedłeniem tych tendencji były wydane ok. 1347 r. Statuty Kazimierza Wielkiego. Mimo zjednoczenia nadal widoczne były różnice zwyczajowe a także silne poczuce odrębności między poszczególnymi dzielnicami. Dlatego statuty zostały wydane osobno dla Wielkopolski i osobno dla Małopolski. Wcześniejszy statut Wielkopolski skałdał się z 34 artykułów i był wydany przy udziale możnowładców i szlachty. Statut Małopolski był obszerniejszy.Składał się ze statutu a także ekstrawagantów (przepisów wydawanych w późniejszym czasie) oraz prejudykatów (kazusowych artykułów,wyciągów ze spraw sądowych wraz z wyrokami).

Odzwierciedleniem unifikacji prawa polskiego były wydawane w późniejszym czasie zwody zawierające całość Statutów Kazimierza Wielkiego.

Statuty dotyczyły głównie ustroju politycznego i prawa karnego. Napisane po łacinie następnie były tłumaczone na język polski. Statuty zostały po raz pierwszy wydrukowane w Syntagmatach (1488 r.) wraz z innym ustawodawstwem polskim.


    20.PRZYSIĘGA JAKO ŚRODEK DOWODOWY W PROCESIE ŚREDNIOWIECZNYM:

Środki dowodowe w średniowieczu miały zazwyczaj charakter irracjonalny. Występowały w nich głównie elementy nadprzyrodzone, „boskie”.

Głównym środkiem dowodowym w średniowieczu była przysięga. Miała ona charakter samoprzekleństwa, gdyż wierzono,że krzywoprzysięstwo spotka się z natychmiastową zemstą (Boga lub bóstwa na które przysięgano) lub też, że krzywoprzysięzce spotka kara w zaświatach. Przysięga niosła ze sobą pewne ryzyko, gdyż pomyłka w jej wypowiadaniu przechylała szalę w procesie na korzyść przeciwnika a czasem narażała na osobną karę.

Przysięgi mogły mieć charakter oczyszczający lub oskarżający. Przysięgę oczyszczającą wypowiadał oskarżony jeżeli przysługiwałą mu bliższość w dowodzie, zaklinając się, że to nie on popełnił przestępstwo. Jeżeli bliższość w dowodzie miał powód wypowiadał on przysięgę oskarżającą pozwanego. Często przysięga nie wystarczała jako środek dowodowy, musiała być wtedy wypowiedziana z współprzysiężnikami, których liczba wahała się od dwóch do siedemdziesięciu dwóch.


    21. SYSTEM KAR KOMPOZYCYJNYCH:

Wraz z ograniczeniem sposobu dochodzenia sprawiedliwości w postaci krawawej zemsty, w zakresie karania jednostki wykształcił się system kar prywatnych, uiszczanych w pieniądzach, nazywanych karami kompozycyjnymi ( w prawie polskim płatem). Był to zarazem rodzaj kary jak i odszkodowania na rzecz pokrzywdzonego. Początkowo wysokość rekompensaty ustalały zwaśnione strony lub sąd, z czasem państwo uregulowało z góry wysokość opłat za poszczególne przestępstwa. Kara kompozycyjna składała się z dwóch elementów: główszczyzny( za zabicie kogoś) lub pokutnego, nazywanego także nawiązką (III Statut Litewski)(za uszkodzenie ciała) oraz z opłaty na rzecz władcy jako kary za naruszenie porządku publicznego.

Jeżeli winny ani jego rodzina nie byli w stanie zapłacić kary, winny musiał zapłacić za swój czyn życiem.


    22. PRZYCZYNY, ISTOTA I ZAKRES RECEPCJI PRAWA RZYMSKIEGO W EUROPIE:

Do głównych przyczyn recepcji prawa rzymskiego w Europie należał rozwój gospodarczy państw europejskich.Recepcja prawa rzymskiego była najbardziej intensywna we Włoszech i na terenie państw Rzeszy niemieckiej. We włoszech była ona realizowana głównie poprzez działalność glosatorów (XII wiek) i komentatorów (XVI wiek), którzy na bazie kodyfikacji justyniańkiej (VI wiek) przystosowywali prawo rzymskie do ówczesnych realiów. W Niemczech recepcja prawa rzymskiego miała także podłoże ideologiczne.Prawo rzymskie miało być realizacją koncepcji kontynuacji Imperium rzymskiego na terenie Rzeszy. Wyróżnić możemy trzy drogi przenikania prawa rzymskiego do sądownictwa Rzeszy:

W innych państwach europejskich recepcja nie była tak wyraźna a w niektrych (Polska,Francja) wręcz niechciana. W Polsce i Francji prawo rzymskie było postrzegane jako narzucenie zwierzchnictwa Rzeszy. Odrzucenie prawa rzymskiego było odrzuceniem prawa cesarskiego. Ponadto polska szlachta wyrażała niechęć wobec umocnienia pozycji władcy wypływającej z założeń prawa rzymskiego.


    23. PROCEDURA CYWILNA W POLSCE LUDOWEJ:

20.VII.1950 r. została ogłoszona ustawa o zmianie przepisów postępowania w sprawach cywilnych. Ustawa ta wprowadzała znaczne zmiany w stosunku do obowiązującego dotychczas k.p.c z 1930 roku. Ustawa z lipca 1950 weszła w życie 1.I.1951 r. Ograniczała ona znacznie zasadę dyspozycyjności strony nie mogły np. zawrześ ugody bez zgody sądu. Znacznie zwiększyła także kompetencje prokuratora w procesie cywilnym.Prokurator mógł sę przyłączyć do każdej toczącej się sprawy. Zakładał on także dwuinstancyjność postępowania.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:

więcej podobnych podstron