turystyka kwalifikowana uzupełnmienie

Turystyka kwalifikowana


Moda na aktywny wypoczynek i zdrowy styl życia przejawia się we wzmożonym zainteresowaniu turystyką kwalifikowaną, której służy rozwój infrastruktury komunikacyjnej, zagospodarowania turystycznego i wzrost zamożności społeczeństwa. Pojęcie „ turystyka kwalifikowana” pojawiło się w polskiej terminologii naukowej w latach 50. XX w. Wprowadzone zostało przez PTTK w celu wspólnego określenia nowych dziedzin turystyki wymagających specjalnego sprzętu i szczególnych umiejętności turysty.

Do form turystyki kwalifikowanej zalicza się:

Istotą turystyki kwalifikowanej jest zbliżenie turysty do natury połączone z regeneracją sił psychofizycznych i poprawą sprawności fizycznej. Uprawianie turystyki kwalifikowanej umożliwia kontakt z kulturowym i społecznym środowiskiem odwiedzanych terenów, co nadaje jej również walor poznawczy.

Turystyka kwalifikowana przybiera formy aktywności turystyczno-ruchowej organizowanej indywidualnie lub w małych grupach, uprawianej w oddaleniu od dużych zbiorowisk ludzkich. Jej uprawianie wymaga od turysty sprawności fizycznej, umiejętności posługiwania się sprzętem turystycznym, samodzielności i wszechstronności.

Często utożsamia się turystykę kwalifikowaną ze sportem. Cechą wspólną dla obydwu dyscyplin jest korzystanie z podobnego sprzętu , a także ukierunkowanie na osiągnięcie i utrzymanie zdrowia oraz sprawności fizycznej.

Zasadniczą różnicą jest element rywalizacji , obcy turystyce, a podstawowy w sporcie. Jednak istenieje taka rzecz jak wyczyn turystyczny i niekiedy elementy współzawodnictwa, gdyż turystyka kwalifikowana jest porównywana do sportu kwalifikowanego., w którym wyczyn stanowi istotę działalnosci sportowców wyczynowych.

Warto dodac, ze turystą kwalifikowanym jest osoba trwale zainteresowana turystyką, turystyka kwalifikowana to najwyższa forma specjalizacji turystycznej i jest to jedna z najważniejszych i najbardziej dostepnych form aktywnego wypoczynku

W Polsce rolę propagatora turystyki kwalifikowanej spełnia PTTK. Wśród turystów kwalifikowanych przeważają ludzie młodzi, a także dzieci i osoby w średnim wieku.


Turystyka piesza


Turystyka piesza, zarówno nizinna, jak i górska, cieszy się dużą popularnością na wszystkich kontynentach. Jest najlepszym sposobem poznawania przyrody, krajobrazów, zabytków, kultury ludowej oraz współczesnego życia mieszkańców odwiedzanego regionu.

Organizacją turystyki pieszej zajmują się towarzystwa krajoznawczo-turystyczne, które powstały już w drugiej połowie XIX w. Organizacje turystyczne zarządzają siecią szlaków i schronisk, wydają mapy i przewodniki, oferują usługi przewodnickie, udzielają informacji o warunkach panujących na trasach turystycznych, działają też na rzecz ochrony środowiska.

Zagospodarowanie turystyczne dla turystyki pieszej, to głównie sieć znakowanych szlaków i baza noclegowa, w tym schroniska turystyczne, hotele, kempingi, itp. , położone najczęściej w atrakcyjnych miejscach.

Szlaki turystyczne najczęściej są poprowadzone przez tereny o najwyższych walorach przyrodniczych. Mają zwykle od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów, ale zdarzają się też szlaki liczące kilka tysięcy km, np. : biegnący przez Appalachy w Stanach Zjednoczonych mający 3500 km. W Polce najdłuższym szlakiem jest Główny Szlak Beskidzki liczący 500km.

Turystyka piesza jest główną formą turystyki w parkach narodowych. Szlaki turystyczne w parkach umożliwiają poznanie miejsc najcenniejszych pod względem przyrodniczym, ale stanowią też zagrożenie dla fauny i flory.

Najbardziej atrakcyjne tereny dla turystyki pieszej, to obszary górskie. Wędrówki po górach umożliwiają poznawanie zróżnicowanych krajobrazów, panoram, stref roślinnych. Poznawanie przyrody – fauny i flory, jest obecnie bardzo popularną formą turystyki.

Negatywne zjawiska związane z turystyką pieszą, to: niszczenie szaty roślinnej przez wydeptywanie i zrywanie roślin, niepokojenie zwierząt, wzrost liczby pożarów w lasach spowodowanych przez turystów, zaśmiecanie i hałas.

Znane szlaki piesze w Polsce i w Europie: Główny Szlak Beskidzki, Główny Szlak Gór Świętokrzyskich, Główny Szlak Sudecki, Europejski Długodystansowy szlak pieszy E3, Mały Szlak Beskidzki, Podwarszawski Szlak Okrężny, Szlak architektury drewnianej, Szlak martyrologii, Szlak Orlich Gniazd, Szlak Zamków Gotyckich, Szlak Zamków Piastowskich, Szlak Piastowski, Droga Św. Jakuba, Szlak Romański, Szlak cysterski, Szlak tatarski

GŁÓWNY SZLAK BESKIDZKI im. Kazimierza Sosnowskiego:biegnie od Ustronia w Beskidzie Śląskim do Wołosatego w Bieszczadach; jest to najdłuższy szlak w polskich górach(liczy519km)-przebiega przez Beskid Śląski, Beskid Żywiecki, Gorce, Beskid Sądecki, Beskid Niski oraz Bieszczady. Został wytyczony w Okresie międzywojennym.

GŁÓWNY SZLAK GÓR ŚWIETOKRZYSKICH im. Edmunda Massalskiego to czerwony szlak turystyczny Gołoszyce- Kuźniaki. Jest to najdłuższy szlak Gór Świętokrzyskich liczy 105 km.

GŁÓWNY SZLAK SUDECKI im. Mieczysława Orłowicza:prowadzi od Świeradowa Zdroju do Prudnika przez najciekawsze partie Sudetów. Jest oznakowany czerwonym kolorem.

Całkowita długość szlaku 350 km, zakładany czas przejścia 87 godzin.


Turystyka rowerowa


Jedną z pierwszych i najpopularniejszych form turystyki kwalifikowanej jest turystyka rowerowa. Środkiem lokomocji turysty jest rower, a bagaż jest przewożony w specjalnych sakwach bagażowych lub przyczepkach. Turystyka rowerowa ma charakter krajoznawczy, ale często dodatkowo osiągane cele mają charakter wyczynu sportowego, np.: pobicie rekordu czy prędkości.

Początków turystyki rowerowej należy szukać w końcu XVIII w. kiedy we Francji pojawił się drewniany wehikuł na dwóch kołach bez pedałów.

Rower posiada szereg zalet: można nim prawie wszędzie dotrzeć, nie zużywa paliwa, jest prosty w obsłudze i pozwala utrzymać dobrą formę fizyczną.

Ze względu na organizację podróży rowerem można wyróżnić 4 rodzaje turystyki rodzajowej:



Turystyka kolarska na ziemiach polskich ma ponad stuletnią tradycję. Kolarstwo od początku funkcjonowało, jako sport oraz forma rekreacji i turystyki. Niezbędną dla turystyki rowerowej infrastrukturą są szlaki rowerowe, czyli trasy dla rowerzystów, oznaczone specjalnymi symbolami wyznaczającymi ich przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi.

Gęstą siecią szlaków rowerowych zazwyczaj są otoczone duże miasta, np. : Trójmiasto, Kraków, Poznań, Warszawa. Na uwagę zasługuje Pierścień Poznański – długa na 164km trasa wokół głównego miasta Wielkopolski.Znakomitą siec oznakowanych szlaków rowerowych posiada m.in. Wyżyna Krakowsko-Częstochowska( przykładowo występuje tu Jurajski Szlak Rowerowy „Orlich Gniazd”)

Najbardziej rozbudowane sieci szlaków rowerowych istnieją m.in. w Holandii, Danii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Belgii, Szwecji, Finlandii, Czechach.

W klimacie umiarkowanym turystyka rowerowa jest zjawiskiem wybitnie sezonowym, typowym dla okresu letniego. Uprawianie turystyki rowerowej deklaruje w Polsce 5% wszystkich turystów.


EuroVelo – europejska sieć szlaków rowerowych. Jest to projekt Europejskiej Federacji Cyklistów, którego celem jest budowa dwunastu długodystansowych szlaków rowerowych biegnących przez całą Europę. Całkowita długość szlaków ma wynosić ponad 60 000 km, do tej pory zbudowano ponad 20 000 km. Nie jest sponsorowany prze UE.

Przez Polskę biegnie szlak EV2 -Szlak Stolic, który biegnie przez Poznań i Warszawę i EV9 - Szlak Bursztynowy biegnący przez Gdańsk, Poznań,Wrocław w kierunku Ołomuńca w Czechach.


Turystyka jeździecka


Turystyka jeździecka polega na rekreacyjnej jeździe konnej w ośrodkach jeździeckich i w terenie. Wyróżnia się jeździecką turystykę górską i niziną. Niezbędną infrastrukturą turystyczną dla tej formy turystyki są konne szlaki turystyczne, górskie i nizinne. Szlaki konne muszą spełniać inne standardy niż szlaki piesze i rowerowe. Nawierzchnia szlaku musi być miękka, wykluczona jest nawierzchnia asfaltowa lub kamienista.

Jeździectwo rekreacyjne ma na świecie długie tradycje, zarezerwowane było jednak dla wyższych warstw społecznych. Światową popularność turystyka konna zyskuje od lat 80 XX w. , a w Polsce ma ponad stuletnią tradycję.

Obecnie turystyka konna przeżywa w Polsce swój renesans. Sprzyjają temu niepowtarzalne warunki krajoznawczo-geograficzne oraz szeroko rozwinieta baza turystyczno-noclegowa.

Kolebką górskiej turystyki jeździeckiej w Polsce są Karpaty. Tutaj od drugiej połowy XIX w. pierwsi odwiedzający korzystali z miejscowych przewodników i doskonale przystosowanych do górskich warunków koni zwanych hucułami.

Współcześnie nizinna turystyka konna rozwija się wokół stadnin i ośrodków sportowo-rekreacyjnych otoczonych gęstą siecią szlaków konnych.

W górach zaś główną rolę odgrywają liczne ośrodki górskiej turystyki jeździeckiej.

Szlaki turystyki jeździeckiej przebiegają przez najpiękniejsze partie górskie Bieszczad ( ok. 200km szlaków konnych ), Beskidu Śląskiego i Żywieckiego, Sudetów, Wyżyny Krakowsko – Częstochowskiej, Najdłuższymi trasami są: Sudecki Szlak Konny (360km) prowadzący z Lądka-Zdroju do Karpacza((Jelenia Góra Wałbrzych i w dół)) i Transbeskidzki szlak konny (600km) z Brennej do Wołosatego który można podzieli na część Beskidzką i część Bieszczadzką.(Bielsko Biała, pod Nowym Sączem i pod Krosnem))

Ważne szlaki turystyki jeździeckiej występują również Na Mazurach((okolice jeziora Tumiańskiego-pętla:Tumiany, Kierzbuń, Bartołty Wielkie, Giławy, Nerwik)), na Pojezierzu Drawskim((Łobez,pod Połczynem Zdrój, Przybkówko, Świątki,Biały Bór)) i w Puszczy Augustowskiej((Leśniczówka Grzędy, koło Augustowa w stronę Suwałk do Lipniak))

Na świecie turystyka jeździecka jest popularna w obszarach górskich i wyżynnych (Karpaty, Appalachy, Szkocja) i stepowych (Mongolia, Argentyna, Węgry). Jest, to forma turystyki charakteryzująca się sezonowością. Najlepsze warunki do jej uprawiania są w miesiącach letnich. Turystyka konna ma najwięcej amatorów w Europie i Ameryce Południowej.

Specyficzną formą jazdy konnej jest hipnoterapia, czyli forma rehabilitacji osób niepełnosprawnych za pomocą koni i jazdy konnej. Prowadzi się ją w odpowiednią przygotowanych ośrodkach terapeutycznych, będących częścią ośrodków jeździeckich.

Do szczególnych form turystyki jeździeckiej można zaliczyć jazdę western czyli styl jeździecki nawiązujący do tradycji amerykańskiej Jest On szczególnie popularny w Stanach Zjednoczonych, Holandii i Hiszpanii..

W światowej turystyce jeździeckiej najnowszym trendem jest połączenie jazdy konnej z agroturystyką. Przykładami tego typu turystyki konnej są wyjazdy na ranczo połączone z pracą w charakterze kowboja (np. w Stanach Zjednoczonych ) lub na rolnicze farmy, w których konie wykorzystuje się do pracy pociągowej (Np. W Hiszpanii czy Holandii).


Turystyka narciarska

Turystyka speleologiczna

Turystyka żeglarska

Turystyka kajakowa


Turystyka nurkowa


Mianem turystyki nurkowej określa się wyjazdy turystyczne w regiony pozwalające na uprawianie nurkowania swobodnego dla przyjemności i wypoczynku. Ludzie uczą się nurkować po to, aby zwiedzac podwodny świat i poznawać nowe miejsca nurkowe, czyli właśnie po to żeby uprawiać turystykę.

Nurkować można w morzu lub w jeziorach, przy czym nurkowanie morskie jest znacznie bardziej widowiskowe.

Pierwszy klub zrzeszający amatorów nurkowania powstał w 1933r. w Kalifornii.

Do wczesnych lat 50. XX w. szkolenia nurkowe prowadziły tylko organizacje marynarki wojennej i naukowe. Pierwsze szkoły nurkowania dla cywilów powstały w 1953 r. w Wielkiej Brytanii i rok później w Stanach Zjednoczonych. Dzisiaj nurkowanie jest bardzo popularnym i szeroko dostępnym sportem.

Turystów podwodnych można podzielić na nurków wakacyjnych i regularnych. Nurkowanie wakacyjne ma charakter okazyjny. Nurkowanie regularne uprawiają turyści realizujący swoją pasję częściej.

Istnieją również bardziej ekstremalne rodzaje nurkowania, np. nurkowanie podlodowe, wrakowe, czy nocne wymagające dodatkowego oświetlenia(światło główne, zapasowe , błyskacz i światło chemiczne) oraz nurkowanie górskie wymagające dokładnych pomiarów.

Międzyzwrotnikowe regiony świata, to najpopularniejsze tereny nurkowania wakacyjnego, dla turystów uczących się nurkować i nurkujących tylko w tym okresie. Należą do nich, np. : Morze Czerwone, Karaiby, Wielka Rafa Koralowa. W Europie intensywną turystykę podwodną można uprawiać u wybrzeży Chorwacji, Hiszpanii, Portugalii,

Nurkowanie w wodach śródlądowych jest mniej atrakcyjne niż morskie ze względu na niższą temperaturę wody i ograniczoną widoczność.

W Polsce najpopularniejszymi miejscami do nurkowania są Jeziora Mazur, Pomorza i Wielkopolski, a także kamieniołomy ( Zakrzówek w Krakowie, Jaworzno) i wybrzeża Bałtyku, zwłaszcza okolice półwyspu Hel ( nurkowanie we wrakach ).

żółte kółeczko- jeziora ;plus- baza nurkowa

niebieskie- kamieniołomy; plus- baza nurkowania

czerwone- zbiorniki zaporowe


Turystyka przygodowa


Turystyka przygodowa(z ang. adventure tourism) jest formą wyjazdów turystycznych, których głównym motywem jest przeżycie określonej przygody, związanej z „podróżą w nieznane”, czyli jest to turystyka nastawiona na aktywność w środowisku przyrodniczym. Wyróżnikiem turystyki przygodowej jest aspekt emocjonalny, który może być związany z odkrywaniem podczas podróży nowych terenów lub zwiększonym poziomem ryzyka. Przeżyciom emocjonalnym towarzyszą także doznania estetyczne, duchowe, intelektualne, związane z zetknięciem się ze środowiskiem, odmiennymi kulturami i spotykanymi ludźmi.

Turystyka przygodowa nie jest zjawiskiem nowym. Ważną rolę w programowaniu takich form turystyki odgrywają wydawnictwa turystyczne, a przede wszystkim przewodniki turystyczne i publikowane relacje z podróży. Obecnie – w związku z rozwojem

transportu, zwłaszcza lotniczego – eksplorowane są tereny znacznie bardziej

odległe. Wśród współczesnych form ruchu turystycznego do turystyki przygodowej o charakterze eksploracyjnym można zaliczyć tramping turystyczny oraz trekking.


Tramping turystyczny


Tramping turystyczny, to forma tzw. Taniego podróżowania, indywidualnie lub w kilkuosobowych grupach. Uczestnicy wyjazdów trampingowych osobiście zajmują się przygotowaniem podróży. W jej trakcie korzystają z tanich obiektów zakwaterowania, często poruszają się autostopem. Popularnymi środkami podróży trampingowych są także motory i rowery. Tramping wymaga od uczestników przystosowania się do miejscowych warunków środowiska przyrodniczego i społecznego, pozwala na dużą swobodę w realizacji podróży. Ze względu na charakter tego rodzaju wyjazdów uczestnikami są zazwyczaj ludzie młodzi. Rozpowszechnionym na świecie rodzajem trampingu jest backpacking.


BACKPACKING – jest formą podróżowania indywidualnego do krajów i regionów interesujących z punktu widzenia uczestnika – backpackera (obieżyświata). Głównym motywem takich wędrówek jest wnikliwe poznanie świata i odmiennych kultur. Możliwość realizowania takiego celu podróży daje podróżującemu kontrakt z mieszkańcami odwiedzanych krajów. Turysta – obieżyświat korzysta z noclegu w tanich hotelach, pokojach gościnnych, śpi w namiotach, pod gołym niebem. Bacpacking uprawiają zazwyczaj osoby młode, czas trwania takich podróży jest różny może trwać kilka dni, kilka miesięcy nawet kilka lat.


Trekking turystyczny


Trekking turystyczny oznacza wyprawy, głównie piesze, odbywane na obszarach bezludnych lub słabo zaludnionych, charakteryzujących się uciążliwymi dla organizmu warunkami przyrodniczymi, np.: góry, obszary polarne, pustynie. Trekking, jako forma podróży łączy zarówno piesze wędrówki, jak i górską wspinaczkę alpejską. Odbywa się zazwyczaj w małych grupach, od kilku do kilkunastu osób. Wyjazdy trekkingowe są organizowane zazwyczaj w obszary górskie, często zupełnie bezludne, np.: w Himalaje i inne góry Azji, w Andy, w Europie – Góry Skandynawskie, na Islandię, w Patagonię.

Z punktu widzenia uczestników można wyróżnić cechy charakterystyczne trekkingu takie, jak:

* eksploracja,

*zwiększony poziom wysiłku fizycznego,

*posiadanie przynajmniej podstawowych umiejętności posługiwania się sprzętem turystycznym i specjalistycznym.


Zaplecze noclegowe tego rodzaju wyjazdów stanowią namioty, schrony górskie lub inne obiekty o niskim standardzie. Posiłki najczęściej przygotowują uczestnicy wypraw we własnym zakresie.

Survival

Turystyka i rekreacja ekstremalna


Off-road

(pisane też: offroad, off road) (z ang. poza drogą) - sport motorowy polegający na jeżdżeniu specjalnie przygotowanym samochodem (samochodem terenowym) po nieutwardzonych drogach.

W zależności od terenu, po którym się jeździ wyróżnia się kilka odmian off-roadu:

Niekoniecznie trzeba mieć samochód przygotowany do ekstremalnych rajdów. Ludzie uprawiajacy offroad mieszkają w namiotach lub w fajnych klimatycznych hotelikach, zabierają wszystko, co potrzebne do biwakowania i jadą w drogę. Zwiedzają ciekawe miejsca, jeżdżą w góry daleko od cywilizacji, miło spędzają czas, a przy okazji mogą popływać na pontonie, kajaku czy spróbować kanoningu.






Wyszukiwarka

Podobne podstrony:

więcej podobnych podstron