Dokumentacja techniczna - jeden z rodzajów dokumentacji nieaktowej. Występuje w postaci opisów technicznych, obliczeń konstrukcyjnych, rysunków, planów, kosztorysów i harmonogramów.

Charakterystyka zewnętrzna silnika - to wykres przebiegu momentu obrotowego i mocy silnika spalinowego przy pełnym otwarciu przepustnicy (w funkcji obrotów), które opisują maksymalne możliwości silnika, stanowiąc ograniczenie pola podaży (obwiednia osiągów).

Obrazuje on maksymalne wartości momentu i mocy jakimi dany silnik dysponuje i przy jakich obrotach ma to miejsce. Na wykres składają się krzywe momentu obrotowego M i mocy N oraz jednostkowego ge i godzinowego Ge zużycia paliwa, przy pełnym obciążeniu w funkcji prędkości kątowej wału korbowego silnika. Taki wykres można uzyskać na hamowni.

Wykres przebiegu momentu obrotowego i mocy daje informacje o:

zakresie tzw. obrotów użytecznych (tzn. pomiędzy obrotami maksymalnego momentu i maksymalnej mocy).

elastyczności silnika.

wysileniu silnika (pośrednio).

Elastyczność silnika spalinowego mówi o jego zdolności przystosowania się do zmiennych obciążeń i prędkości obrotowych.Dla silników trakcyjnych jest to bardzo istotny wskaźnik ich możliwości eksploatacyjnych.Liczbowym wyrazem elastyczności silnika jest współczynnik elastyczności.Można określić go między innymi na podstawie charakterystyki zewnętrznej silnika:

E = eM eN = (Momax/MN) (nN/nMomax)

gdzie:

eM – rozpiętość (elastyczność) momentu obrotowego;

eN – rozpiętość prędkości obrotowej;

Momax – maksymalny moment obrotowy silnika;

Mn – moment obrotowy odpowiadający mocy znamionowej;

nMomax – prędkość obrotowa maksymalnego momentu obrotowego;

nN – znamionowa prędkość obrotowa.

Pierwszy z czynników iloczynu przedstawia rozpiętość (elastyczność) momentu obrotowego i zależy on od przebiegu krzywej momentu obrotowego silnika.Przebieg ten z kolei zależy od wielu czynników takich, jak: parametry charakterystyczne układu dolotowego, charakterystyka rozrządu, charakterystyka układu zasilania.

VIN (Vehicle Identification Number) – unikalny numer identyfikacyjny pojazdów mechanicznych. Przed 1981 nie było zaakceptowanego standardu określającego ten numer i producenci stosowali dla niego różne formaty. Współczesny numer VIN składa się z 17 znaków – cyfr i liter z wyłączeniem liter I, O oraz Q.

Są dwa sposoby zapisu numeru identyfikacyjnego pojazdu. W Unii Europejskiej jest stosowana norma ISO-3779, w Ameryce Północnej jest stosowany format bardziej surowy (liczba kontrolna), ale kompatybilny z europejskim.

WMI (World Manufacturer Identifier)

Pierwszy znak WMI określa region, w którym znajduje się producent. W praktyce każdy jest przypisany krajowi, w którym znajduje się producent. Zaznaczono najpopularniejsze kraje produkcji.

VDS (Vehicle Descriptor Section) –

Znaki na pozycjach od 4 do 9 należą do sekcji określającej typ pojazdu. Są one używane, w zależności od lokalnych regulacji, do identyfikacji typu pojazdu i mogą zawierać informacje o konstrukcji i rodzaju nadwozia. Każdy producent ma własny system wykorzystywania tego pola.

Cyfra kontrolna (Ameryka Północna) [edytuj]

Element znajdujący się na 9 pozycji pełni rolę liczby kontrolnej VIN pojazdów z Ameryki Północnej.

VIS (Vehicle Identifier Section) –

Znaki na pozycjach od 10 do 17 są wykorzystywane do nadania unikatowego numeru pojazdu. Jest wykorzystywany przez producenta w przypadku reklamacji. Zawiera informacje o zainstalowanych opcjach wykonania, silniku, rodzaju napędu; często jest jednak po prostu kolejnym numerem. W ostatnie pięć znaków stanowią zawsze cyfry.