ROLA PRACY W MOIM ŻYCIU
Praca
jest forma działania odgrywającą szczególnie ważną rolę.
Rozumiana jest jako celowa działalność człowieka polegająca na
przekształceniu dóbr przyrody i przystosowaniu ich do zaspokojenia
potrzeb ludzkich. Człowiek jako jedyny przetwarza dobra przyrody dla
swoich potrzeb. Pojawia się uczucie sprawstwa (ja coś wnoszę).
Jest też formą pozostawienia po sobie czegoś dla świata. Praca
jest sposobem wyrażania siebie ( tj. artyści). Praca jest środkiem,
który zapewnia nam egzystencję, osiągnięcie prestiżu; szacunek,
poważanie. Dzięki pracy realizujemy swoje bliższe i dalsze plany.
Według encyklopedii jest to celowa działalność człowieka
prowadząca do wytworzenia dóbr materialnych lub kulturalnych. Praca
to ludzka forma działania odróżniająca nas od zwierząt.
Praca
- to słowo znaczące tak wiele, na przestrzeni wieków urosło do
rangi filozofii, motta i symbolu przeżycia gatunku ludzkiego. Na
początku ludzkości praca polegała na zbieraniu ziół, owoców i
polowaniu oraz zbudowaniu sobie dachu nad głową. To wystarczało do
życia i wychowania potomstwa, nikt nie gonił za pieniądzem bo go
po prostu nie było. Z czasem człowiek opanował żywioły i surowce
naturalne. Nastąpił podział na umiejętności czyli specjalizacje,
wymagały tego warunki, czyli poświęcić się tylko jednemu celowi.
Z czasem zbieranie żywności już nie wystarczało, potrzebne były
narzędzia do zbudowania osad ludzkich i komfort życia się
podniósł. Parę wieków później człowiek za niezbędne uważał
już mnóstwo rzeczy w swym murowanym mieszkaniu, nie potrafił by
przeżyć kilku dni z samym nożem w lesie, dla niego była by to
nędza, coś nie godnego jego osoby i dlatego ludzie już nie
pracowali bo im się nudziło i nie mieli co z czasem robić, tylko
harowali od rana do nocy by mieć więcej pieniędzy.
Człowiek
jest istotą twórcza, nie potrafi być biernym obserwatorem świata.
Chcemy być czynni emocjonalnie, umysłowo, fizycznie. Pracując
wytwarzamy dobra materialne i kulturalne dla przyszłych pokoleń.
Rośnie poczucie sensu życia. Praca z konieczności jest mało
wydajna i towarzyszy jej brak zadowolenia.
Ideał pracy można
określić jako element szczęścia. Pracy jako wolnej, swobodnej i
twórczej działalności człowieka, w której wyraża się jego
ludzka istota. Angażuje nie tylko nasze siły fizyczne, ale także
nasz umysł, serce. Wyzwala naszą indywidualność, inicjatywę,
jest warunkiem zadowolenia.
Praca kształtuje poglądy i postawy
jednostki wobec tego, co robi, wobec współpracowników, podwładnych
i przełożonych oraz wobec zadań, które realizuje zakład pracy.
Nie zawsze muszą to być pozytywne postawy. W zakładach
(najczęściej produkcyjnych), w których jeszcze pracują osoby z
dawnego ustroju, przyzwyczajeni do dawnego sposobu pracy mogą mieć
zły przykład osobisty ( brakoróbstwo, lekceważenie pracy,
pijaństwo itp.) na młodych początkujących pracowników. Zdarza
się to jednak coraz rzadziej. W zakładach nowej generacji, prężnie
działających nie ma miejsca i czasu na takie postępowanie. Trzeba
wykorzystywać jak najbardziej efektywnie czas pracy. Jest to
doceniane i odpowiednio wynagradzane przez właścicieli. Obecnie
pożądane cechy, które pracownik musi w sobie wypracować to:
sumienność, dokładność, uprzejmość czasem wręcz uległość(
bezsprzeczne wykonywanie poleceń), dyspozycyjność (często praca w
godzinach nadliczbowych) miła aparycja, wysoka inteligencja i
kwalifikacje, wytrwałość, zdecydowanie, pomysłowość. Dobrze
jest, jeżeli pracodawcy potrafią te walory pracownika docenić,
motywować do dalszego rozwoju, a i sami się nimi odznaczają.
Niewątpliwie ważnym czynnikiem motywującym w obecnych czasach jest
odpowiednie wynagrodzenie. Mamy w takim przykładzie do czynienia z
pewnym kołowym obrotem sprawy. Pracownik daje się prowadzić i
kierować pracodawcy: zachowuje się dokładnie tak, jak trzeba, żeby
zdobyć aprobatę, która daje mu lepiej płatną pracę, lepsze
stanowisko, a to mobilizuje do jeszcze większych starań.
Każdego
dnia zmuszamy się, żeby pójść do pracy, szkoły. Przez pięć
pierwszych dni tygodnia, od poniedziałku do piątku, czekamy na
upragniony weekend, cieszymy się z każdego jednego wolnego dnia.
Dochodzimy do wniosku, że męczymy się okrutnie, że cały okres
pracy jest męką i oczekujemy urlopu, ferii, wakacji. Ale i one
przecież kiedyś się kończą. Możemy więc sądzić, że tak
naprawdę odpoczniemy dopiero na emeryturze. Wynika z tego, że
jedynym rozsądnym sposobem na życie jest po pierwsze znalezienie
motywacji swojej pracy, a po drugie polubienie tego co się robi.
Można porównać nastawienie do życia dwóch ludzi wstających rano
do pracy: jednego idącego chętnie do biura, zakładu pracy i
drugiego, którego praca nie cieszy, może nawet jej nienawidzi.
Pierwszy jest zadowolony z życia, cieszy się z dnia, z tego co robi
i dzięki temu dobrze wykonuje swoją pracę, która jest efektywna i
przynosi satysfakcję. Drugi czuje się jak w niewoli, jest
nieszczęśliwy, mimo że ta praca może być łatwa, potrafi stać
się męczarnią, życiowym koszmarem a taka praca jest mało wydajna
i nieefektywna. Praca fizyczna jest częścią naszego życia i tylko
od nas zależy jaka ona będzie a przez nią jakie będzie nasze
życie. A przecież każdy z nas chce żyć jak najlepiej. Tak więc
stajemy przed wyborem mieć pracę, która nam nie odpowiada i przez
to prawdopodobne zmarnować sobie życie bądź prace, która daje
nam wiele radości. Jednak podjęcie takiej decyzji jest uwarunkowane
pracą nad nami samymi. Aby zmienić nasze życie należy zacząć
pod podstawy a podstawą jest człowiek, który zdolny jest do
samokształcenia i pracy nad sobą poprzez obserwację swoich
zachowań i ewentualnej zmiany. Człowiek uczy się całe życie
także pracować nad sobą powinien do końca swoich dni gdyż z
czasem i zdobywaną wiedzą ulega przemianom. Po to zostaliśmy
obdarzeni rozumem abyśmy mogli kontrolować siebie i swoje
zachowania. Jeśli zaprzestaniemy pracy nad nami, zaczniemy zostawać
w tyle w stosunku do rozwijającego się społeczeństwa. Praca
niewątpliwie ma duży wpływ na rozwój osobowości człowieka.
Kształtuje różne postawy, uwrażliwia na jedne sprawy, na inne
zobojętnia. Wszystko to zależy od pracy, jaka się wykonuje i czy
ta praca jest zgodna z predyspozycjami osoby ją wykonującej. Bardzo
ważny jest odpowiedni wybór zawodu. Skutkiem nieprzemyślanej
decyzji może być niechęć do pracy, brak zadowolenia, brak sensu
życia.
Osoba energiczna, żywiołowa, mająca potrzebą
ciągłego stawiania sobie nowych wyzwań, zacięta, wytrwała nie
może siedzieć przy maszynie i wykonywać 8 – 10 godzin tę samą
czynność. Praca odpowiednia to taka, która pochłonie ww. osobnika
bez reszty, w której będą się pojawiać wciąż nowe wyzwania,
miejsce pracy to nie jedno krzesło tylko ciągle inne otoczenie. W
takich warunkach pracownik ten wykorzysta swoją energię i
zrealizuje się.
Uważam, że każda praca przyczynia się do
kształtowania osobowości człowieka.
Jeszcze raz podkreślę,
jak ważne jest odpowiednie wybranie zawodu i miejsca pracy, zgodnie
ze swoimi predyspozycjami. Pewne cech na pewno można nabyć wraz z
upływem czasu i doświadczeniem, ale nigdy roztrzepana pielęgniarka
nie zdobędzie zaufania pacjentów, strażak gasząc ogień na dachu
nie pokona lęku wysokości.
Można powiedzieć, że praca
wypełnia człowiekowi ponad połowę życia jest źródłem jego
egzystencji, zapewnia materialne warunki
realizacji i decyduje o jego rozwoju i
ukierunkowaniu w życiu.
Praca obok nauki i zabawy jest jedną z
podstawowych działalności człowieka, czyli takim działaniem,
któremu nadaje pewien wyższy poziom wartości i ważności.
Praca
ma wpływ na moralny rozwój człowieka i dzięki niej następuje
współpraca i współdziałanie wzajemne ludzi i grup ludzkich.
Pracę można traktować jako powołanie, źródło zarobkowania i
szansę samorealizacji.
Wybrałam zawód pedagoga, ponieważ praca z dziećmi jest moją pasją.
Zdaję sobie sprawę, że decydując się na podjęcie pracy na stanowisku nauczyciela edukacji uczniów, biorę na siebie wielką odpowiedzialność za przyszłość powierzonych mi uczniów. To ode mnie też zależało będzie czy rodzice zrozumieją jak ważne jest dla dobra ich dzieci ukończenie szkoły podstawowej i kontynuacja nauki w gimnazjum. Zmiana nastawienia do szkoły – jej roli i znaczenia dla przyszłości dzieci jest bardzo ważna – gdyż duża część ciągle odbiera szkołę jako zło konieczne i uważa, że jeśli dziecko od czasu do czasu chodzi do szkoły to już wystarczy. Bardzo chciałabym, wzbudzić zarówno w uczniach jak i w rodzicach motywację do nauki, jak i ambicję do uzyskiwania jak najlepszych ocen.
Zawód
nauczycielski odgrywa bardzo ważną role.
Nauczyciel-
wychowawca ma decydujący wpływ na kształtowanie oblicza młodych,
a potem całej dojrzałej społeczności.
Nauczyciel
powinien być przyjacielem, do którego można się zwrócić z
trudnym zadaniem, poprosić o rade. Swoja postawa powinien dawać
przykład do naśladowania.
Nauczyciel-wychowawca powinien być
odpowiedzialny za swoje postępowanie i poprzez swoje kulturalne
zachowanie wyrażać szacunek wobec uczniów. Dostrzegać
niepowtarzalność każdego wychowanka, umiejętnie odszukiwać to,
co w nim jest najcenniejsze, odkrywać zalążki dobrych skłonności,
talentów i zadbać o ich rozwój. Ważną metoda wychowawcza moim
zdaniem jest uświadomienie uczniom, że każdy człowiek jest zdolny
do kierowania własnym życiem, jest osobą wolną sam musi dokonywać
wyborów. Musi jednak nauczyć się krytycyzmu i odpowiedniego
wartościowania. Jest to szczególnie ważne obecnie, gdy nasilają
się zjawiska patologiczne wśród dzieci
i młodzieży(alkoholizm,
nikotynizm, narkomania, kradzieże, a nawet morderstwa).