Sumeryjska lista królów

Sumeryjska lista królów – dzieło sumeryjskiego piśmiennictwa będące listą władców i dynastii rządzących Sumerem, począwszy od krolów panujących przed potopem, a na I dynastii z Isin kończąc (początek II tys. p.n.e.). Dzieło to ma charakter na wpółlegendarny, dlatego dyskwalifikuje się je jako źródło historyczne i traktowane jest przez badaczy dziejów starożytnej Mezopotamii z dużą dozą ostrożności. Informacje tam zawarte poddawane są ciągłej weryfikacji i konfrontowane z innymi źródłami piśmienniczymi oraz znaleziskami archeologicznymi.

Sumeryjska lista królów powstała najprawdopodobniej pod koniec III tysiąclecia p.n.e., za panowania władców z III dynastii z Ur [1]. Jej treść udało się zrekonstruować na podstawie 15 zachowanych kopii, pochodzących w większości z okresu starobabilońskiego i datowanych na XVIII w. p.n.e.[2]. Kopie te nie są identyczne – zachowane wersje różnią się często między sobą co do kolejności panujących dynastii i długości rządów poszczególnych władców[2].

Autor lub autorzy Sumeryjskiej listy królów założyli, iż dynastie w niej wymienione panowały kolejno po sobie, a upadek jednej wyznaczał początek panowania następnej. Z tego też powodu tekst ten zwany jest niekiedy "Kroniką pojedynczej monarchii"[1]. Wiemy jednak obecnie, iż niektóre z wymienionych tam dynastii były sobie współczesne (np. Agga z I dynastii z Kisz panował w tym samym czasie co Gilgamesz z I dynastii z Uruk).

Dzieje ludzkości zostały podzielone na okres przed potopem i po potopie. Lista wylicza pięć prastarych miast istniejących przed tą katastrofą: Eridu, Bad-tibira, Larak, Sippar i Szuruppak. Utwór zaczyna się od podkreślenia, skąd pochodzi ludzka cywilizacja. Cechą znamienną było panowanie przedpotopowych władców, liczące po kilkanaście tysięcy lat, czytamy w niej:

Gdy królestwo zostało zesłane z niebios, królestwo było w Eridu. W Eridu Alulim został królem i panował 28 800 lat. Alalgar panował 36 000 lat... Teraz porzucę sprawę Eridu; jego królestwo zostało przeniesione do Bad-tibira...

Spis ciągnie się w tak lakonicznej formie. Wspomniany wcześniej przedział dziejów ujęty został następująco:

Pięć było tych miast. Ośmiu królów panowało przez 241 200 lat. Ale potop zmiótł wszystko.

Albo może brakujące ogniwo ewolucji? " Gdy na wysokościach niebo nie miało imienia Niżej zaś twardy grunt nie był nazwany..."

Fundamentalne pytanie każdego myślącego człowieka dotyczy jego praprzodków, czyli jak i kiedy pojawili się na Ziemi, czy drogą ewolucji jak podaje oficjalna nauka, z problematycznym brakiem ogniw pośrednich, czy zaistnieli w wyniku jednorazowego aktu Boskiej interwencji, a może jeszcze inaczej? Spory i zacietrzewienia zdają się nie mieć końca a

ostatnio sięgają już nawet sfery polityki, dzieląc i antagonizując powstałe obozy.

Choć odpowiedź jest trudna, zadaniem człowieka jest szukanie prawdy a w najgorszym przypadku stawianie hipotez bardziej lub mniej wpisujących się w dotychczasowy zasób zebranych faktów.

W 1840 roku największą sensacją archeologiczną było odkrycie na terenie dawnej Mezopotamii tj. między Eufratem a Tygrysem starożytnych miast Sumerów a w nich artefaktów w postaci walcowatych pieczęci i tabliczek z pismem klinowym. Odczytane treści pisma dotyczyły problematyki nie tylko związanej z bezpośrednim życiem ówczesnych ludzi, ale także kosmogenezy, medycyny i problematyki etyczno-moralnej.

Na szczególną uwagę zasługuje epos o stworzeniu świata zwany od pierwszych słów tekstu akadyjskiego – „Enuma elish la nabu shamanu...” tzn. Gdy na wysokościach niebo nie miało imienia...

Utwór ten napisany na 7 glinianych tabliczkach przedstawia czasy, kiedy jeszcze inny był nasz Układ Słoneczny a Ziemię zamieszkiwały tylko zwierzęta i małpy człekokształtne. Anunnaki (biblijni Nefilim) czyli ci, którzy stąpili z niebios na Ziemię około 450000 lat temu, potrzebowali złota dla ratowania atmosfery swojej planety Nibiru.

Pierwsza grupa owych Anunnaki liczyła pięćdziesiąt osób i wylądowała w okolicach Mezopotamii,i na skraju bagien założyła pierwszą na tej planecie osadę ERIDU (dom wzniesiony gdzieś daleko).

Pierwszym „bogiem” na Ziemi, królewskiej dynastii dla osady Eridu a później innych miast został ENKI (pan lądu). Nosił on przydomek Nudimmud (ten, który potrafi coś stworzyć). Był to mędrzec, propagator kultury, przyrodnik, nauczyciel i inżynier.

Pozostale listy królów sumeryjskich podają siedziby i okresy panowania pierwszych dziesięciu władców Anunnaki – sprzed wielkiego potopu. Jednostką czasu jest szar (l szar = 3600 lat = l okrążenie naszego Słońca przez Nibiru). Według tekstów, od pierwszego lądowania do potopu upłynęło 120 szarów. W tym czasie planeta Nibiru okrążyła Słońce 120 razy – odpowiada to 432 tysiącom lat ziemskich. Sumeryjska lista królów stanowi chronologiczny wykaz władców, miast i wydarzeń.

Wieloletnie prace przy wydobyciu złota i życie w bardzo trudnych warunkach wyzwalalo coraz większe niezadowolenie ludu Anunnaki. Kopalnie złota rozlokowane były w odległych miejscach Ziemi, gdzie dostęp do nich był trudny a warunki pracy urągały ich godnosci i oczekiwaniom.. Dodatkowy problem to szybkie starzenie sie ich organizmów wynikające ze zmiany grawitacji (przypominamy sobie zapewne o kopalni złota z przed 450 tys. lat w obecnej RPA z archeologii zakazanej?)

Gdy do obozu przybył ENKI i jego brat ENLIL załoga postawiła wymusić zmianę dotychczasowych warunków pracy.

Z sumeryjskich zapisów wynika, że pierwszy człowiek został stworzony sztucznie i to w jednym tylko celu: miał pracować na rzecz „bogów”

„Stwórzmy prymitywnego robotnika, ukształtujmy go, nadając mu piętno naszej istoty! "– tak mówił Enki do przywódców.

.....Przednich nóg używają jako ramion, są obdarzone rękami. Żyją wśród zwierząt stepowych. Jedzą rośliny zrywane ustami, piją wodę z jeziora i z rowu. Nie znają stroju ani odzienia. Ciało ich porośnięte jest włosem, ich włosy na głowie są jak lwia grzywa.

Mocują się z gazelami, cieszą się rojem stworzeń kłębiących się w wodach....

Jest podobna do naszej. Kiedy ich esencja połączy się z naszą esencją życiową, nasze piętno odciśnie się na nich.

Tak entuzjastycznie mówił Enki, jego słowa płynęły na fali uniesienia. Słuchając tych słów. Enlil się wahał: to jest sprawa ogromnej wagi!....

....Kiedy ich esencja połączy się z naszą esencją życiową, nasze piętno odciśnie się na nich.

... Niewolnictwo na naszej planecie zniesiono dawno temu, niewolnikami są narzędzia, nie inne istoty!

- Istota już istnieje! – mówiła Ninmah. – Naszym zamiarem jest dać jej więcej zdolności!

- Nie nowe stworzenie, lecz już istniejące na obraz nasz chcemy uksztaltować !- Powiedział z przekonaniem Enki.

- Można to osiągnąć za sprawą nieznacznej zmiany, potrzebna jest tylko kropla naszej esencji!

- Niepokojąca to rzecz , nie podoba mi się – mówił Enlil. – To wbrew zasadom rządzącym podróżami z planety na planetę.

Naszym celem jest pozyskiwanie złota , a nie zastępowanie Ojca Wszechpoczątku! Gdy Enlil tak powiedział – odpowiedziała mu Ninmah :

- Bracie mój! – mówiła Ninmah do Enlila. – Ojciec Wszechpoczątku obdarzył nas mądrością i rozumem.

Po cóż zostaliśmy tak wyposażeni, jeśli nie po to, aby zrobić z tego najlepszy użytek?

Stwórca Wszechrzeczy napełnił naszą esencję mądrością i rozumem, abyśmy używali tego w miarę swych zdolności; Lecz czy nie jest tak, że używamy tego zgodnie z naszym przeznaczeniem? Takie słowa kierowała Ninmah do swego brata Enlila."

Stworzenie nowego niewolnika nie udało się zapewne od razu. Drogą kolejnych prób i błędów powstawały różne chimery, hybrydy i potwory, których mamy dziesiątki w różnych mitach i baśniach.

Istoty człekopodobne nie były jednak rozumne, były zwierzętami podobnymi do człowieka.

"....W swym sercu Enki zatem nowe przedsięwzięcie planował; powziął zamiar stworzenia cywilizowanej ludzkości .

Niech ludzkość sieje ziarno i dogląda plonów, niech pasie jagnięta, niech choduje owce!

Mając ów plan na myśli, obserwował prymitywnych robotników w Abzu – Śmiertelników w Edin, w miastach i sadach, brał pod uwagę.

Co by ich przysposobiło do tego zadania? Czego nie osiągnięto przez łączenie esencji ?

Obserwował potomstwo śmiertelników; zauważył ogromnie niepokojące zjawisko.

Przez nieuporządkowane, częste kopulacje zdegradowali się do poziomu swoich przodków!

Przyjęła w łono jego święte nasienie, została zapłodniona nasieniem Pana Enki.

- Zostań z młodymi, upewnij się , czy zaszły w ciążę ! – tak mówił Enki do swego rządcy Izimuda.

Izimud usiadł przy młodych, przed czwartym obliczeniem ich brzuchy zaczęły sterczeć.

Dwoje tych dzieci urodziło się w tym samym dniu, jedno o brzasku, drugie o zmierzchu, granicą między nimi była długość dnia.

Stosownie do tego w legendach znane były jako uosobienie wdzięcznych pór dnia, jako Brzask i Zmierzch.

W dziewiędziesiątym trzecim szar tych dwoje urodziło się w Edin. Wieść o urodzinach Izimud szybko przyniósł Enki.

Rządcy Izimudowi wydał polecenia: - mój czyn musi pozostać w tajemnicy ! Niech noworodki będą karmione piersią przez matki . Potem niech sprowadzą je do mojej siedziby.

- Znalazłem je w sitowiu w koszykach trzcinowych ! – tak Izimud mówił do wszystkich.

Dzieci były niepodobne do dzieci innych śmiertelników: wolniej rosły, o wiele szybciej się uczyły niż śmiertelnicy.

Nowy gatunek Ziemian powstał z mojego nasienia, na mój obraz i na moje podobieństwo!

Będą uprawiać rośliny dające pożywienie, będą pasterzami owiec. Annunaki i Ziemianie odtąd będą najadać się do syta!

Niech nasiona roślin uprawnych, jagnięta, z których wyrosną owoce, zostaną dostarczone na Ziemię !......."

Czy tak powstał Człowiek? Na pewno nie jest to opis, który mógłby być przyjęty bez krytyki. Jest to zapewne jeden z mitów, ale jak bardzo dający duzo do myślenia.

Kiedy pierwszy raz przetłumaczono święte Księgi Wschodu, w wielu miejscach doszukiwano się bredni i fantazji, ale z rozwojem naszej nauki te „brednie” zaczęły nabierać zupełnie innego znaczenia i w najgorszym wypadku dawały inne spojrzenia, ucząc pokory przed daleko większą wiedzą autorów owych eposów niż posiada ją współczesny człowiek.

Dlatego gubiąc się w oceanie ogromnej ilości „faktów”, których nie umiemy jeszcze w zadowalający sposób połączyć pozostaje nam lekcja wielkiej pokory i większego otwarcia się na świat i zaświaty, by w swoim dogmatycznym skostnieniu nie gnębić tych co albo myślą inaczej, albo poszukują Prawdy.

Cóż jest ważniejsze w życiu jeśli nie rozwój, poszerzanie swoich horyzontów, a poprzez to Tolerancja, Miłość, czego niestety tak bardzo nam brakuje, szczególnie w tych smutnych czasach, kiedy inni lepiej wiedząc podają nam jak mamy żyć, kogo kochać a kogo podeptać.